Earlier this year,
I won an International Science Fair.
Ever since then, a bunch of people
have been asking me,
"How on earth could a 15 year old
have developed a new way
to detect pancreatic cancer?"
My response?
A year and half of hard work
and over millions, millions of failures.
It was pretty depressing.
Recently, I developed
a novel paper sensor
for the detection of pancreatic,
ovarian and lung cancer.
The sensor -- what's so cool about [it] is
it is 168 times faster,
over 26,000 times less expensive
and over 400 times more sensitive
than the current method of detection.
The best part, it costs 3 cents
and takes 5 minutes to run.
It all began one day
when I was researching
online statistics
about pancreatic cancer.
You might ask,
"Why on earth would a 15 year old
be interested in pancreatic cancer?
Shouldn't he be interested in
video games?"
What actually
got me interested is
a close family friend who's like
an uncle to me, had passed of the disease.
What I found on the Internet
was eye-boggling.
What I found was 85 percent
of all pancreatic cancers are diagnosed late,
when someone has less
than 2 percent chance of survival.
The average survival time
is about 3 months.
So, there is demographic of about
how 2 percent of people will survive.
Now, I was wondering why are we so bad
at detecting pancreatic cancer?
I mean, a society is advanced as ours
should have already been
able to detect this long ago.
What I found is that our "modern medicine"
is a 60 year old technique.
That's older than my dad.
(Laughter)
Also, it is grossly inaccurate.
It misses over 30 percent
of all pancreatic cancers.
In addition, it's pricey.
It costs over 800 dollars
and it is not covered by insurance plan.
So, it's not an option
to lower income patients.
In addition, it is rarely ordered
because pancreatic cancer is,
what we call, non symptomatic disease.
It doesn't show any symptoms.
Usually, they are just like really random
symptoms like abdominal pain.
Who doesn't have
abdominal pain sometimes.
(Laughter)
Then, what happened is --
I thought there has to be a better way
than this really crappy technique.
I started to setting up
the scientific criteria,
"How was I going to
detect pancreatic cancer?",
I mean, I was a 15 year old.
What I said, is it would have to be
inexpensive, rapid, simple,
sensitive, non-invasive,
and also selective.
So, then, I was researching.
I began to realize why we haven't
been able to detect pancreatic cancer.
What I found is that --
What you are doing is you are looking for
this tiny biomarker of protein
that is found in your blood stream.
And, that sounds very straightforward,
but it's anything but.
The problem is that, your blood,
it is already abundant in proteins.
You have liters and liters of it
in your body.
So, find this tiny increase
in this tiny amount of protein in there
is next to impossible.
Then, what I realized is that
what you are trying to do is kind of
like find a needle in a haystack.
Only worse, it is trying to find a needle
in the stack of nearly identical needles.
From there, what I did is
I began looking at my search online
because what other source does
a 15 year old kid have.
(Laughter)
I actually started with a database
of over 8,000 different proteins.
I just started chugging through these.
And, luckily, on the 4,000th try
and I hit gold.
I finally found this one protein
and I was next to insanity there.
The protein I found
was called mesothelin.
It is essentially your ordinary
run of the mill protein
unless you have pancreatic,
ovarian, or lung cancer.
In which case, it's found these extremely
high levels in your blood stream.
Then, the key here is that this protein
is found in the earliest stages of the disease
when you have close to
a 100% chance of survival.
So, if you could detect this, you would barely
have to worry about the cancer, then.
So then I started
shifting my focus to
how I was actually going to
detect this protein.
It came in the most unlikely of places.
My big breakthrough.
High school biology class.
(Laughter)
It is stifling of innovation.
Terrible!
(Laughter)
(Applause)
What I did is I kind of smuggled in
this scientific article
on these really cool things
called carbon nanotubes.
It was like under my jacket and I was
reading it under my desk.
A carbon nanotube,
you might wonder, what on earth is that?
It's essentially is a long thin
pipe of carbon.
It is one 50,000th of the diameter
of your hair and it is an atom thick.
So, it is extremely small.
But, it has extremely
amazing properties.
That's like the super hero
of material science.
Now, just as we were learning about --
or I was learning about these --
while I was reading the paper
and the amazing properties,
we were learning about this things
called antibodies.
An antibodies are
these super cool organic molecules.
They basically attach to
one protein and only that protein.
They are really particular.
It is kind of like
a lock and key molecule.
I was rolling around this concept,
how could I connect the carbon nanotube's
amazing properties to how this antibody
reacts with the only protein?
In this case,
the cancer biomarker, mesothelin.
Then it hit me.
What I could have, is this antibody,
I could put it in this network
of carbon nanotubes
such that it would react only
to the specific protein biomarker,
but also what I would do
is I changes its electrical properties
based on the amount of the protein present,
so much that I can measure it with
the 50 dollar ohmmeter
that I got from Home Depot.
Then, what I did is,
my biology teacher, she spots me,
she is like an eagle here.
She storms up red in the face.
She is like,
"What are you doing, young man?"
Snatches it out of my hand.
And, after the class, I finally beg with her
to give me back the article,
and, she eventually complied,
and, that was really all I cared
about from that experience.
(Laughter)
From there, what I did was
I started refining this cool idea I had.
Then, what happened is
I need a lab space
'cause I can't do cancer research
on my kitchen counter-top.
(Laughter)
So, then, what happened is
I wrote up this idea.
I made a materials list,
a procedure, a budget, and a timeline.
I emailed it
to 200 different professors
at Johns Hopkins University,
the National Institute of Health.
Basically, anyone who had
anything to do with pancreatic cancer.
They kind of expected I could sit back and
just relax, wait for the positive emails
to flow in and
me get accepted into a lab.
(Laughter)
Then, reality took hold.
And I got 199 rejections out of those 200
and 1 lukewarm "maybe."
That was kind of downheartening.
But, then what happened is
I pursued this maybe professor.
And, 3 month later,
I landed down a date with him.
I go in, on with the 500 plus
journal articles I have read.
What happened is
over the course of the interview
he keeps calling in more and more experts,
more and more.
They keep firing more and more questions
at me trying to pop a hole in my procedure.
Actually, I was kind of prepared for this
because, [in] one of the rejection emails,
the professor systematically went through
each of my procedure points
and slowly ripped it apart saying
how each and every one of them was a mistake.
So, I was kind of prepared for this.
I had a study guide.
(Laughter)
Then, what happened is
I finally got the lab space I needed.
Then, I began
on the 7 month long journey.
As soon as I started,
I was expecting,
"Oh, I am just going to chug through this
and be done in 3 months."
Actually,
it turned out to be 7 months
because, as soon as I started,
millions of mistakes started coming in.
I have realized my procedure wasn't
as perfect as I had initially thought.
Also another valuable lesson
I have learned from this is
that nothing is as simple
as it seems on paper.
From there, what I happened is
I painstakingly filled
each every one of those holes
in my procedure that I had found.
These include like blowing up
my cells in a sensor fridge,
killing my cells, and killing proteins,
and then, killing my carbon nanotubes.
I seemed to be killing everything.
But, eventually at the end,
I ended up with one small paper sensor
that could detect pancreatic,
ovarian, and lung cancer
with 100 percent accuracy.
Through this, I have learned a very
important lesson.
Through the Internet,
anything is possible.
Theories can be shared
and you don't have to be a professor
with multiple degrees
in order to have
your ideas valued.
It is just your ideas
that count on the Internet.
Being brave
and being fearless here to me is
that you don't have to use the Internet
in conventional ways.
We don't really need to see
your duckface pictures on the Internet.
(Laughter)
(Applause)
Instead, you could be changing the world
with the stuff you do on the Internet.
So, if I had done all my research on Google
and Wikipedia, and I am a 15 year old,
imagine what you could do.
Thank you.
(Applause)
(Cheers)
Al comienzo de este año, he ganado una Feria de Ciencias
Desde ese momento, un grupo de personas me ha estado preguntando,
"¿Como demonios un quinceañero ha desarrollado un nuevo modo
de detectar el cáncer de páncreas?"
¿Mi respuesta?
Un año y medio de duro trabajo y después de millones, millones de fracasos.
¡Era bastante deprimente!
Hace poco, he desarrollado un nuevo papel sensor
para la detección del cancer de páncreas, ovario y pulmón.
El sensor, que ademas tiene de bueno que es 168 veces mas rapido,
más de 26 000 veces menos costoso y 400 veces más sensible
que el método que hoy se utiliza para la detección.
La mejor parte, cuesta 3 centavos y requiere 5 minutos para realizarse.
Todo esto comenzó un dia en el que estaba investigando
estadísticas online sobre el cáncer pancreático
Seguramente se preguntaran:
"¿Por qué demonios estaría un chico de 15 años de edad interesado en el cáncer pancrático?
¿No debería estar interesado en videojuegos?"
Lo que realmente me motivó es
que un amigo cercano, que es como un tío para mí, había sufrido esta enfermedad.
Lo que encontré en Internet fue impresionante.
Lo que encontré fue que el 85 por ciento de todos los cánceres de páncreas se diagnostican tarde,
cuando alguien tiene menos de 2% de probabilidades para sobrevivir.
El promedio de supervivencia es de unos 3 meses.
Así pues, es relativo a la poblacion acerca de cómo sobrevivirá el 2 por ciento de las personas.
Ahora, me preguntaba por qué somos tan malos a la hora de detectar el cáncer de páncreas.
Es decir, una sociedad tan avanzada como la nuestra
debería haber sido capaz de detectar esto hace mucho tiempo.
Lo que encontré es que la técnica que utiliza nuestra "medicina moderna" tiene 60 años de antigüedad.
Es mayor que mi papá.
(Risas)
Ademas, es manifiestamente inexacta.
Desecha más del 30 por ciento de todos los cánceres de páncreas.
Además, es cara.
Cuesta más de 800 dólares y no está cubierto por el plan de seguro.
Por lo tanto, no es una opción para pacientes de bajos ingresos.
Además, rara vez se ordena
porque el cáncer de páncreas es lo que llamamos una enfermedad no sintomática.
No muestra ningún síntoma.
Usualmente, solo se presentan síntomas aleatorios como el dolor abdominal.
Quién no tiene dolor abdominal a veces.
(Risas)
Entonces, lo que sucedió es que
pensé que tenía que haber una manera mejor que esta técnica que es realmente lamentable.
Comencé a establecer los criterios científicos,
"¿Cómo iba a detectar el cáncer de páncreas?".
Yo era un niño de 15 años.
Lo que he dicho; tendría que ser barato, rápido, simple,
sensible, no invasivo y también selectivo.
Así, pues, estaba investigando.
Comencé a darme cuenta de por qué no hemos sido capaces de detectar el cáncer de páncreas.
Lo que he encontrado es esto: lo que estás haciendo es lo que estás buscando,
este minúsculo biomarcador de proteína que se encuentra en el torrente sanguíneo.
Y, eso suena muy sencillo, pero no lo es para nada.
El problema es que la sangre es abundante en proteínas.
Tienen litros y litros en el cuerpo.
Por lo tanto, encontrar este pequeño incremento de esta pequeña cantidad de proteína
es casi imposible.
Entonces, de lo qué me di cuenta es
de que lo se esta tratando de hacer es parecido a encontrar una aguja en un pajar.
Sólo que peor, es intentar encontrar una aguja en un montón de agujas casi idénticas.
Desde ahí, lo que hice fue comenzar mi busqueda en Internet
porque ¿qué otra fuente tiene un niño de 15 años?
(Risas)
De hecho comencé con una base de datos de más de 8000 proteínas diferentes.
Comencé a avanzar lentamente con estos datos.
Y, afortunadamente, en la número 4000 intento di con lo que estaba buscando.
Finalmente encontré esta proteína
y en ese momento ya estaba cercano a la locura.
La proteína que encontré fue llamada mesotelina.
Es esencialmente la proteína que permite el funcionamiento ordinario
a menos que tengas cáncer de páncreas, ovario, o pulmón.
En este caso, se encontró que estos niveles eran extremadamente altos en el torrente sanguíneo.
Entonces, la clave aquí es que esta proteína se encuentra en las primeras etapas de la enfermedad,
cuando se tiene cerca de un 100% de probabilidades de supervivencia.
Por lo tanto, si se pudiese detectar esto, apenas se tendría que preocupar entonces por el cáncer.
Entonces empecé a poner atención en la cuestión de
cómo iba a detectar esta proteína en realidad.
Llegó desde el más improbable de los lugares.
Mi gran avance.
La clase de biología de secundaria.
(Risas)
Es una innovación sofocante.
¡Horrible!
(Risas)
(Aplausos)
Lo que hice es algo como un contrabando en este artículo científico
sobre estas cosas realmente interesantes llamadas nanotubos de carbono.
Era como si lo llevase debajo de mi chaqueta y lo leyera debajo de mi escritorio.
Un nanotubo de carbono, podría preguntarse, ¿qué demonio es eso?
Esencialmente es un tubo largo y fino de carbón.
Es la 150ava parte del diámetro de un cabello y de un átomo de espesor.
Por lo tanto, es extremadamente pequeño.
Pero, tiene propiedades extremadamente asombrosas.
Eso es algo asi como el super héroe de ciencia de los materiales.
Ahora, tal y como nos fuimos aprendiendo, o que yo estaba aprendiendo acerca de estos,
mientras estaba leyendo el artículo y las asombrosas cualidades,
fuimos aprendiendo acerca de las cosas llamadas anticuerpos.
Los anticuerpos son estas moléculas orgánicas estupendas.
Básicamente se unen a una proteína y sólo a esa proteína.
Son muy especiales.
Es una suerte de candado y la molécula es su llave.
Estaba dando vueltas alrededor de este concepto: ¿cómo podría conectar los nanotubos de carbono
a las increibles propiedades de cómo este anticuerpo reacciona con la única proteína?
En este caso, los biomarcadores del cáncer, la mesotelina.
Entonces me di cuenta todo.
Lo que yo podría tener es este anticuerpo,
podria ponerlos en esta red de nanotubos de carbono
de modo tal que reaccionaría sólo a los biomarcadores de proteínas específicas,
pero lo que haría también es que cambiaria sus características eléctricas
basado en la cantidad de la proteína presente, tanto que pueda medirlo con
el ohmiómetro 50 dólares que adquirí en Home Depot.
Entonces, lo que hice es,
mi profesora de biología, ella me vigila, ella es como un águila.
Ella se pone roja de furia.
Ella es como, "¿Qué estás haciendo, joven?",
lo arrebata de mi mano.
Y, después de la clase, le ruego por ultimo que me lo devuelva
y ella finalmente accedió,
y eso era realmente todo que a mi me importaba de esa experiencia.
(Risas)
A partir de ahi, lo que hice fue comenzar a perfeccionar esta buena idea que tuve.
Entonces, lo que sucedió es que necesitaba un espacio en el laboratorio
porque no puedo hacer la investigación sobre cáncer en la mesada de mi cocina.
(Risas)
Así, entonces, lo que sucedió es que escribí esta idea.
Hice una lista de materiales, un procedimiento, un presupuesto y un calendario.
Lo envié por mail a 200 profesores diferentes
a la Universidad Johns Hopkins, el Instituto Nacional de salud.
Básicamente, alguien que tuviese algo que ver con el cáncer pancreático.
Ellos esperaban que me sentara relajadamente a esperar los correos con respuestas positivas
donde yo entrara y fuese aceptado en un laboratorio.
(Risas)
Entonces, la realidad arraigó.
Y obtuve 199 rechazos de esos 200 y 1 tibio "tal vez".
Ese fue desalentador.
Pero entonces perseguí a este profesor y su 'tal vez'.
Y, 3 meses más tarde conseguí una cita con él.
Me sentí contenido por los 500 artículos que había leído.
Lo que pasó en el transcurso de la entrevista
fue que él siguió llamando a cada vez más y mas expertos.
Ellos continuaron disparando más y más preguntas tratando de encontrar un agujero en mi procedimiento.
En realidad, yo estaba preparado para eso porque, [en] uno de los correos donde me rechazaron,
el profesor fue sistemáticamente a través de cada uno de los puntos del procedimiento
y me explicó lentamente diciendo cómo cada uno de ellos fue un error.
Por lo tanto, yo estaba preparado para eso.
Había tenido una guía de estudio.
(Risas)
Entonces, lo que sucedió finalmente es que conseguí el espacio de laboratorio que necesitaba.
Comencé un largo viaje de 7 meses
Tan pronto como empecé, yo esperaba,
"Oh, yo voy a resolver esto y terminarlo en 3 meses."
En realidad, resultó ser en 7 meses
porque tan pronto como empecé, empezaron a aparecer millones de errores.
Había caído en la cuenta que mi procedimiento no era tan perfecto como yo lo había pensado inicialmente.
También es otra valiosa lección que he aprendido de esto y es
que nada es tan sencillo como parece en el papel.
A partir de alli, lo que me pasó es que complete minuciosamente
cada cada uno de esos agujeros que habían encontrado en mi procedimiento
Estos incluyen una suerte de estallido de mis células en un sensor de una heladera,
matando a mis células y proteínas y luego, matando a mis nanotubos de carbono.
Parecia estar matando todo.
Pero, eventualmente al final terminé con un sensor de papel pequeño
que podría detectar el cáncer pancreático, de ovario y pulmón
con 100% de precisión.
A través de esto, he aprendido una lección muy importante.
A través de Internet, todo es posible.
Las teorías pueden ser compartidas
y no tienes que ser un profesor con múltiples diplomas
para que tus ideas sean valoradas.
Sólo tus ideas son las que cuentan en Internet.
Ser valiente y audaz aquí para mí significa
que no tienes que usar Internet de manera convencional.
Realmente no hay necesidad de ver tus fotos con cara de 'bobo' en Internet.
(Risas)
(Aplausos)
En cambio, podrías cambiar el mundo con las cosas que haces en Internet.
Así que, si habiendo hecho toda mi investigación en Google y Wikipedia, y solo soy una persona de 15 años de edad,
Imagínese lo que podrían hacer.
Gracias.
(Aplausos)
(Gracias)
Plus tôt cette année, j'ai remporté
un concours scientifique international.
Depuis, un tas de gens me demandent :
« Comment diable un garçon de 15 ans
a-t-il pu trouver un nouveau moyen
de détecter le cancer du pancréas ?
Ma réponse ?
Un an et demi de travail acharné et
des millions, des millions d'échecs.
C'était assez décourageant.
Récemment, j'ai développé
une nouvelle sorte de bandelette de test
pour détecter les cancers du pancréas,
des ovaires et du poumon.
Ce qui est vraiment cool avec cette
bandelette,
c'est que c'est 168 fois plus rapide,
plus de 26 000 fois moins cher
et plus de 400 fois plus sensible
que les méthodes de détection
actuellement utilisées.
Le mieux, ça coûte 3 centimes
et prend 5 minutes à exécuter.
Tout a commencé un jour
alors que je faisais des recherches
sur Internet sur les statistiques
concernant le cancer du pancréas.
Vous vous demandez peut-être,
« Pourquoi diable un garçon de 15 ans
s'intéresse-t-il au cancer du pancréas ?
Est-ce qu'il ne devrait pas plutôt
s'intéresser aux jeux vidéo ?
Ce qui a fait que
je m'y suis intéressé en fait,
c'est qu'un ami proche de ma famille,
qui est comme un oncle pour moi,
est mort de cette maladie.
Ce que j'ai trouvé sur Internet
est ahurissant.
Ce que j'ai découvert, c'est que
85% des cancers du pancréas
sont diagnostiqués tardivement,
alors que le patient a
moins de 2% de chance de survie.
Le temps de vie restant moyen
est d'environ 3 mois.
Voilà ce que représente 2 %
de chance de survie.
Alors, je me suis demandé : pourquoi
sommes-nous si mauvais
pour diagnostiquer
le cancer du pancréas ?
Je veux dire, une société
aussi avancée que la nôtre
devrait être capable de détecter
ce cancer depuis longtemps.
J'ai découvert que notre
« médecine moderne » s'appuie
sur une technique
datant d'il y a 60 ans.
C'est plus vieux que mon père.
(Rires)
En plus, cette méthode
est extrêmement peu précise.
Et laisse passer plus de 30%
des cancers du pancréas.
En outre, ça coûte cher.
Ça coûte plus de 800 dollars
et ce n'est pas couvert par l'assurance.
Donc, ce n'est pas une option
pour les patients ayant de faibles revenus.
En plus, c'est rarement demandé
car le cancer du pancréas
est ce qu'on appelle
une maladie non symptomatique.
Il n'y a pas de symptômes visibles.
Généralement, ce sont juste
des symptômes aléatoires
comme des douleurs abdominales.
Franchement, qui n'a jamais mal au ventre ?
(Rires)
Ensuite, ce qui s'est passé,
c'est que --
j'ai pensé qu'il y avait un meilleur moyen
que cette technique vraiment merdique.
J'ai commencé à établir
les critères scientifiques,
« Comment allais-je détecter
le cancer du pancréas ? ,
Je veux dire, j'avais 15 ans.
Je me suis dit qu'il faudrait
que ce soit peu cher, rapide, simple,
sensible, non-invasif,
et aussi sélectif.
Alors là, j'ai commencé à chercher.
J'ai commencé à réaliser
pourquoi nous ne sommes pas capables
de détecter le cancer du pancréas.
Ce que j'ai trouvé c'est que --
Ce que vous faites c'est que vous cherchez
ce petit biomarqueur de protéine
qu'on peut trouver dans votre sang.
Ca a l'air très simple, mais
en fait, c'est tout sauf facile.
Le problème c'est que, votre sang,
est déjà abondant en protéines.
Vous en avez des litres
et des litres dans votre corps.
Donc, voir une légère augmentation
de cette petite quantité de protéine
au milieu de tout ça
c'est presque impossible.
En fait, j'ai réalisé que c'est comme
si vous essayiez de chercher
une aiguille dans une botte de foin.
Mais en pire, c'est essayer
de chercher une aiguille
dans un tas d'aiguilles
presque identiques.
A partir de là, j'ai commencé
à chercher sur le net
parce que, de quelle autre source
dispose un garçon de 15 ans ?
(Rires)
En fait, j'ai commencé
avec une base de données
de plus de 8000 protéines différentes.
J'ai juste commencé à chercher là-dedans.
Et, par chance, au 4000e essai,
j'ai touché le jackpot.
J'avais finalement trouvé LA protéine
et j'étais fou de joie à ce moment là.
La protéine que j'ai trouvée
s'appelle la mésothéline.
Elle fait partie des protéines
habituelles dans le sang
à moins que vous ayez un cancer
du pancréas, des ovaires ou du poumon.
Dans ce cas, on la trouve
en très grande quantité dans votre sang.
Alors, l'élément clef c'est qu'on trouve
cette protéine dans les stades
de développement les plus précoces
de la maladie
quand il reste encore près de
100% de chance de survie.
Donc, si on pouvait la détecter, vous auriez
à peine à vous inquiéter de votre cancer.
Alors j'ai commencé à
concentrer mon attention sur
comment j'allais en fait
détecter cette protéine.
J'ai trouvé la réponse dans
un endroit des plus improbables.
Ma grande découverte.
Au lycée, en cours de biologie.
(Rires)
C'est extraordinaire d'innovation.
C'est une pitoyable !
(Rires)
(Applaudissements)
Alors j'ai amené cet article
scientifique en douce en classe
qui concernait ces trucs vraiment cool
appelé nanotubes de carbone.
Je l'ai caché sous ma veste
et je le lisais sous mon bureau.
Un nanotube de carbone,
vous vous demandez peut-être,
mais qu'est-ce que c'est que ça ?
En gros, c'est un long tube
de carbone fin.
Le diamètre fait un 150e de celui
d'un de vos cheveux
et ça a l'épaisseur d'un atome.
Donc, c'est extrêmement petit.
Mais, ça a des propriétés
absolument extraordinaires.
C'est comme le super héros
de la science des matériaux.
Maintenant, juste alors
qu'on découvrait...
ou plutôt que je découvrais ces trucs,
alors que je lisais l'article
sur ces propriétés extraordinaires,
le cours portait sur ces choses
qu'on appelle les anticorps.
Les anticorps sont
ces molécules organiques super cool.
Globalement, ils s'attachent à une protéine
et seulement à cette protéine.
Ils sont vraiment particuliers.
C'est un peu comme
une molécule verrou.
Je réfléchissais à ce concept,
comment pouvais-je mettre en relation
les propriétés extraordinaires
du nanotube de carbone
à la manière dont les anticorps
ne réagissent qu'à une seule protéine ?
Dans notre cas, le biomarqueur
du cancer, la mésotheline.
Et alors ça m'a frappé.
Ce que je pouvais faire,
c'est cet anticorps,
je pouvais le mettre dans
ce réseau de nanotubes de carbone
de tel sorte qu'il ne réagisse
qu'à la protéine biomarqueur spécifique,
mais je changerais aussi
ses propriétés électriques
suivant la quantité de protéine présente,
pour que je puisse le mesurer avec
mon ohmmètre à 50 dollars
que j'ai acheté à Home Depot.
Alors, ce qu'il s'est passé,
ma prof de biologie, elle me repère,
elle est comme un aigle.
Elle s'énerve à en avoir
le visage tout rouge.
Elle dit un truc du genre,
« Que faites-vous, jeune homme ?
Et elle m'arrache l'article des mains.
Après le cours, je la supplie
de me rendre l'article,
et, elle finit par accepter,
et, c'est vraiment tout
ce que je retiens de cette expérience.
(Rires)
(Applaudissements)
A partir de là, j'ai commencé
à affiner cette idée que je venais d'avoir.
J'avais besoin d'un laboratoire
parce que je ne peux pas mener
une recherche sur le cancer
sur le comptoir de ma cuisine.
(Rires)
Alors, du coup j'ai écrit mon idée.
J'ai fait une liste de matériel,
une procédure, un budget, et un planning.
Je l'ai envoyé à 200 professeurs différents
à l'Université Johns Hopkins,
l'Institut National pour la Santé.
Au fond, tous ceux qui avaient
quelque chose à voir avec le cancer du pancréas.
On pouvait s'attendre à ce que
j'ai juste à me détendre,
attendre que les réponses positives
affluent et être accepté
dans un laboratoire.
(Rires)
Mais la réalité a repris ses droits.
Et j'ai reçu 199 refus sur les 200
et un « peut-être » peu enthousiaste.
C'était un peu déprimant.
Mais, du coup j'ai persuadé
ce professeur « peut-être .
Et, 3 mois plus tard,
j'ai rendez-vous avec lui.
J'arrive avec les plus
de 500 articles que j'ai lus.
Pendant la durée de l'entretien,
il n'arrête pas d'appeler des experts,
de plus en plus.
Ils n'arrêtent pas de me poser
de plus en plus de questions
pour essayer de trouver
une faille dans ma procédure.
En fait, j'étais déjà plus ou moins
préparé à ça parce que,
dans un des emails de refus,
le professeur reprenait systématiquement
chaque point de ma procédure
et la démontait petit à petit en expliquant
en quoi chacun d'entre eux était une erreur.
Donc j'étais un peu préparé à ça.
J'avais eu un guide d'étude.
(Rires)
Alors, j'ai finalement obtenu l'espace
de laboratoire dont j'avais besoin.
Et j'ai entrepris mon long
périple de 7 mois.
En commençant, je me disais,
« Oh, je vais juste bidouiller un peu ça
et ça sera fait d'ici 3 mois. »
En fait, ça a pris 7 mois
parce que, dès le départ, des millions
d'erreurs ont commencé à apparaître.
J'ai réalisé que ma procédure
n'était pas aussi parfaite
que je le pensais au début.
Aussi, une autre précieuse leçon
que j'ai tiré de cela c'est que
rien n'est aussi simple
qu'il n'y parait sur le papier.
À partir de là, j'ai laborieusement réparé
toutes les failles que j'ai trouvées
dans ma procédure.
Entre autres, éclater mes cellules
dans le frigo à capteur,
tuer mes cellules, et tuer mes protéines,
et ensuite, tuer mes nanotubes de carbone.
Je donnais l'impression de tout tuer.
Mais, finalement, j'ai fini
avec une bandelette capteur
qui pouvait détecter les cancers du pancréas,
des ovaires et du poumon
avec une précision de 100%.
À travers ça, j'ai appris
une leçon très importante.
Avec Internet, tout est possible.
Des théories peuvent être partagées
et il n'y a pas besoin d'être
un professeur avec de nombreux diplômes
pour valoriser ses idées.
Ce sont juste vos idées
qui comptent sur Internet.
Être courageux et sans peur pour moi
c'est que vous n'êtes pas obligés
d'utiliser Internet de manière conventionnelle.
On n'a pas vraiment besoin de voir
votre tête en photo sur Internet.
(Rires)
(Applaudissements)
A la place, vous pourriez changer
le monde avec ce que vous faites sur Internet.
Donc, si j'ai fait toutes mes recherches
avec Google et Wikipedia, et j'ai 15 ans,
imaginez ce que vous pouvez faire.
Merci.
(Applaudissements)
(Acclamations)
מוקדם יותר השנה,
ניצחתי ביריד-מדע בינלאומי,
ומאז הרבה אנשים שואלים אותי,
"איך לעזאזל יכול היה בן 15
לפתח שיטה חדשה
לזיהוי סרטן הלבלב?"
תשובתי?
שנה וחצי של עבודה קשה
ומיליוני כשלונות.
זה היה די מדכא.
לאחרונה פיתחתי חיישן נייר חדשני
לזיהוי סרטן הלבלב, השחלות והריאה.
החיישן-- מה שמגניב בו
הוא שהוא פי 168 מהיר יותר,
יותר מפי 26,000 זול יותר
ויותר מפי 400 רגיש יותר
משיטת הזיהוי הנוכחית.
והחלק הכי טוב? הוא עולה 3 סנט
ופועל תוך 5 דקות.
הכל החל יום אחד, כשבדקתי
באינטרנט את הסטטיסטיקה
של סרטן הלבלב.
אולי אתם תוהים,
"למה לעזאזל שילד בן 15
יגלה עניין בסרטן הלבלב?
האם הוא לא אמור
להתעניין במשחקי מחשב?"
מה שגרם לי להתעניין בזה הוא
שחבר טוב של משפחתי,
שהיה לי כמו דוד, נפטר מהמחלה הזו.
מה שמצאתי באינטרנט היה מזעזע.
גיליתי שמעל 85% מכל מקרי
סרטן הלבלב מאובחנים מאוחר מדי,
כשלחולה יש סיכוי
של פחות מ-2% לשרוד.
והזמן הממוצע עד המוות
הוא 3 חודשים.
זו הדמוגרפיה של 2 האחוזים שישרדו.
תהיתי, איך זה שאנו כל-כך גרועים
בזיהוי סרטן הלבלב?
כי חברה מתקדמת כמו שלנו
כבר היתה צריכה מזמן
להיות מסוגלת לזהות אותו.
מצאתי שה"רפואה המודרנית" שלנו
היא טכניקה בת 60 שנה:
זקנה יותר מאבא שלי.
[צחוק]
והיא גם מאד לא מדויקת,
היא מחמיצה 30%
מכל מקרי סרטן הלבלב.
נוסף על כך היא יקרה:
היא עולה 800 דולר
ואיננה כלולה בביטוח הרפואי
כלומר, היא אינה בגדר אפשרות
לחולים בעלי הכנסה נמוכה
ובנוסף, לעתים נדירות דורשים אותה
כי סרטן הלבלב הוא מה שקרוי
מחלה ללא תסמינים.
אין לה תסמינים.
בד"כ אלה רק תסמינים אקראיים
כמו כאב בטן.
למי אין כאב בטן לפעמים?
[צחוק]
ואז, מה שקרה--
חשבתי שחייבת להיות דרך טובה יותר
מהשיטה הממש מחורבנת הזאת.
התחלתי להגדיר
את אמות המידה המדעיות,
"איך אוכל לזהות
את סרטן הלבלב?"
כי הייתי בן 15.
אמרתי שזה צריך להיות
זול, מהיר, פשוט,
רגיש, לא-פולשני ובררני.
אז התחלתי במחקר.
התחלתי גם להבין מדוע
טרם הצלחנו לזהות את סרטן הלבלב.
מה שמצאתי הוא--
הדבר שמחפשים
הוא סמן ביולוגי זעיר
שנמצא במחזור הדם.
זה נשמע ממש פשוט,
אבל זה בכלל לא כך.
הבעיה היא שבדם יש ממילא
שפע של חלבונים.
יש המון ליטרים של דם בגוף.
לכן, למצוא שם עליה זעירה כזו,
בכמות זעירה של חלבון,
היא כמעט בלתי-אפשרית.
ואז מה שהבנתי,
שזה כמו למצוא מחט
בערימת שחת.
גרוע מזה, זה כמו למצוא מחט
בערימה של מחטים כמעט זהות.
מנקודה זו התחלתי לעשות מחקר באינטרנט,
כי איזה מקור מידע אחר
יש לילד בן 15?
[צחוק]
התחלתי עם בסיס-נתונים
של מעל 8,000 חלבונים שונים,
פשוט התחלתי לשחק איתם.
ולמזלי, בנסיון ה-4,000 פגעתי בול.
סוף-סוף מצאתי את החלבון
האחד והיחיד.
הייתי כבר קרוב לאובדן-שפיות.
לחלבון שמצאתי קוראים מזותלין.
זהו חלבון רגיל לגמרי,
אלא אם חולים בסרטן הלבלב,
השחלות או הריאות,
ואז הוא קיים ברמות מאד מוגברות
במחזור הדם.
כמו כן, המפתח כאן הוא שהחלבון הזה
קיים בשלבים הכי מוקדמים של המחלה,
כששיעור השרידה קרוב ל-100%.
אז אם מצליחים לזהות אותו,
כמעט שאין צורך לדאוג לגבי הסרטן.
אז כעת התחלתי להתרכז בשאלה
איך לזהות בפועל את החלבון הזה.
זה קרה במקום הכי פחות סביר.
פריצת הדרך שלי.
בשיעור הביולוגיה בתיכון.
[צחוק]
המקום שהכי מדכא חדשנות .
נורא!
[צחוק]
[מחיאות כפיים]
מה שעשיתי הוא
שהגנבתי לשיעור מאמר מדעי
שעסק במחקר של דברים ממש מגניבים
בשם ננו-שפופרות פחמן.
החבאתי אותו מתחת למקטורן
וקראתי אותו מתחת לשולחן הכתיבה שלי.
אולי אתם תוהים, "מה זה לעזאזל
ננו-שפופרת פחמן?"
זהו למעשה צינור ארוך ודק
של פחמן.
בקוטר של חלק ה-150
מקוטר שערת-אדם ובעובי אטום בודד.
אז זה ממש זעיר.
אבל יש להן תכונות מדהימות,
הן כמו גיבורי-העל
של מדע החומרים.
אז בדיוק כשלמדנו על--
יותר נכון, בדיוק שלמדתי עליהן--
בזמן שקראתי את המאמר
ועל התכונות המדהימות האלה,
למדנו בשיעור על הדברים האלה, נוגדנים.
נוגדן הוא מולקולה אורגנית
ממש מגניבה.
עקרונית, היא מתקשרת לחלבון אחד,
ורק לאותו חלבון.
היא מאד בררנית.
זאת מולקולה מסוג מנעול ומפתח.
התחלתי לגלגל בראש את הרעיון
איך אוכל לקשר בין הננו-שפופרות פחמן
ותכונותיהן המדהימות לנוגדן הזה
שמגיב רק לאותו חלבון?
ובמקרה זה לסמן הביולוגי
של הסרטן, למזותלין.
ואז קלטתי.
מה שאוכל לעשות עם הנוגדן הזה
הוא להכניס אותו לרשת
של ננו-שפופרות הפחמן
כך שזו תגיב רק לסמן הביולוגי
של החלבון המסוים הזה,
אבל אז גם אשנה
את התכונות החשמליות שלה
לפי הכמות הקיימת של החלבון,
במידה כזו שאוכל למדוד את זה
במד-אוהם שעולה 50 דולר
שקניתי ב"הום-דיפו".
אז מה שעשיתי היה,
המורה שלי לביולוגיה קלטה אותי,
והיא כמו נשר,
הסתערה עלי בפרצוף אדום.
"מה אתה עושה, בחור צעיר?"
חטפה את המאמר מידי.
ואחרי השיעור התחננתי בפניה
להחזיר לי את המאמר,
ובסופו של דבר היא הסכימה,
וזה כל מה שהיה חשוב לי
בחוויה ההיא.
[צחוק]
משם, התחלתי לשכלל את הרעיון המגניב שלי.
כעת מה שקרה היה
שהייתי זקוק למעבדה
כי אי-אפשר לעסוק בחקר הסרטן
על השיש במטבח.
[צחוק]
אז כתבתי את הרעיון שלי,
הכנתי רשימת חומרים, נוהל,
תקציב וציר-זמן.
שלחתי את זה בדוא"ל
ל-200 פרופסורים שונים.
באוניברסיטת ג'ונס הופקינס,
במכון הבריאות הלאומי.
עקרונית, לכל מי שקשור
לסרטן הלבלב.
ציפיתי לשבת לי
ושהדוא"ל עם התשובות חיוביות
פשוט יזרום אלי
ושאני אתקבל למעבדה.
[צחוק]
ואז היכתה המציאות.
קיבלתי 199 סירובים לאותם 200
ו"אולי" פושר אחד.
זה היה די מאכזב.
אבל אז התחלתי לחפש
את הפרופסור של ה"אולי".
ואחרי 3 חודשים קבעתי איתו פגישה.
אני נכנס לי,
עם 500-פלוס המאמרים שקראתי.
ובמהלך הראיון
הוא הזמין עוד ועוד מומחים,
עוד ועוד.
הם ירו אלי כל הזמן שאלות
בנסיון למצוא חור בנוהל שלי.
למעשה הייתי די מוכן לכך
כי באחד ממכתבי הסירוב
הפרופסור עבר בשיטתיות
על כל שלבי הנוהל שלי
וקרע אותם אט-אט לגזרים
כשציין איך כל אחד מהם מוטעה.
אז באתי מוכן.
עשיתי כבר מחקר הכנה.
[צחוק]
בסופו של דבר קיבלתי
את מרחב המעבדה שנזקקתי לו.
ואז התחלתי במסע ארוך
בן 7 חודשים.
מיד כשהתחלתי, ציפיתי שכאילו,
"אני פשוט אשחק לי עם זה
ואסיים תוך 3 חודשים."
זה בעצם לקח 7 חודשים,
כי מיד כשהתחלתי
היו לי מיליון שגיאות.
הבנתי שהנוהל שלי לא מושלם
כמו שחשבתי בהתחלה.
ובנוסף, לקח חשוב אחר שלמדתי מזה
הוא ששום דבר איננו פשוט
כמו שזה נראה על הנייר.
התחלתי לסתום בעבודת-פרך
את כל החורים שמצאתי בנוהל שלי.
כולל לפוצץ את התאים שלי בצנטריפוגה
להרוג את התאים והחלבונים שלי,
וגם את הננו-שפופרות פחמן שלי.
נראה שכל הזמן הרגתי דברים.
אבל בסופו של דבר
קיבלתי חיישן נייר אחד קטן
שהיה מסוגל לזהות את סרטן הלבלב
השחלות והריאה
ברמת דיוק של 100%.
ובכך למדתי לקח חשוב מאד,
שבעזרת האינטרנט הכל אפשרי.
אפשר לחלוק תיאוריות
לא צריך להיות פרופסור
עם המון תארים
כדי שיעריכו את הרעיונות שלך,
באינטרנט חשובים רק הרעיונות שלך.
בעיני, להיות אמיץ וחסר-פחד
הוא שלא מוכרחים להשתמש באינטרנט
בדרכים המקובלות.
אנו לא מוכרחים לראות אתכם
עושים פרצופים באינטרנט.
[צחוק]
[מחיאות כפיים]
במקום זה תוכלו לשנות את העולם
עם מה שאפשר לעשות באינטרנט.
אז אם אני עשיתי את כל המחקר שלי
ב"גוגל" וב"וויקיפדיה", ואני רק בן 15,
תארו לעצכמם מה תוכלו אתם לעשות
תודה רבה.
[מחיאות כפיים]
[קריאות עידוד]
今年 国際学生科学フェアで
賞を取りました
それ以来
多くの人がこう聞くんです
「まだ15才なのに
一体どうやってすい臓がんの
新しい検出方法を考え出したの?」
僕の答え?
「1年半のすっごい努力と
気の遠くなるような数の失敗」
ひどく落ち込む状況でした
僕は つい最近 すい臓、卵巣
肺のがんを検出できる
斬新な試験紙を開発しました
この試験紙の何が良いかっていうと
現在の検査の方法に比べて
168倍早く
26,000分の1以下の費用で
400倍の感度があります
最高なのは
費用はたったの3セント
時間もたったの5分です
この話は ネット上のすい臓がんの統計を
調べたことから 全てが始まりました
皆さん
「15才の子供がどうして
すい臓がんに興味を持ったのか
ゲームじゃなくて?」
と思うかもしれません
実は すい臓がんに
興味を持つようになったのは
家族で親しくしてた 叔父さんのような人が
この疾患で亡くなったからです
インターネットで見つけたことに
ギョッしました
分かったのはすい臓がんの85%が
手遅れな段階で診断されて
患者はたった2%以下の生存率
しかないというのです
平均余命はおよそ3か月です
2%が生き残るということを
この統計が示しています
なぜ すい臓がんを見つけるのが
こんなにヘタなのか疑問でした
人類ほど進歩した
私たちの世界なら
とっくの昔にすい臓がんを検出
できるようになっているんじゃないのか
分かったのはいわゆる「現代医学」は
60年前の技術ということでした
うちの父さんよりも年上です
(笑)
その上 検査はなはだしく不正確で
すい臓がんの30%以上を
見落としてしまいます
加えて
高価です
判定毎に800ドルかかって
保険の適用もありません
低所得層の患者には
使いたくても使えません
しかも 検査の指示は
めったに出ません
というのもすい臓がんは
いわゆる無症候性の疾患だからです
独特の症状が現れません
通常の症状は本当に一般的な
腹部痛などの症状です
全く腹部痛が起こらない人なんて
いませんよね?
(笑)
そして始めたのは
こんな粗末な検査じゃなく
もっといい方法があるはずと思って
僕は科学的な基準を
決め始めました
「僕なら どんな方法で見つけるか」
15才として出来る方法ですよ
センサーが満たすべきと考えた基準は
安く 速く 簡単で 高感度 低侵襲で
判定度の高いものってことでした
さらに調べていったら
なぜすい臓がんが検出されずに
これまで来たのかが明確に分かり始めました
分かったのは
すい臓がんを検出しようとするときには
血流中のがんバイオマーカーである
微細なタンパク質を探します
単純明快に聞こえますが
実はまったく逆です
問題は 皆さんの血には
既に豊富にタンパク質があることです
そんな成分の血が
体中には大量にあるので
その血中から 微量のタンパク質が
微量に増えているのを探すなんて
ほとんど不可能です
分かったのは
これは 干し草の山から
針を探すのが―
簡単に思えるような
そっくりな針の山の中から特別な針を探すような難しさです
次に 僕はネットで
調べ始めました
15才の子供には
他の情報源がなかったから
(笑)
なんとタンパク質が8,000種以上
登録されているデータベースから始めました
ぐんぐん一気に
調べ始めました
運良く 4,000種を確認したところで
遂に掘り当てました
このタンパク質を見つけました
もう 狂ってしまう
寸前のところでした
僕が見つけたのは
メソテリンと呼ばれるものでした
メソテリンは
すい臓 卵巣 肺のがんでなければ
目立たない ごく普通に
体内にあるタンパク質です
がんになっている場合
大幅に増加して発現します
このタンパク質が重要な鍵となっているのは
疾患のごく初期に見つかるからです
生存率がほぼ100%の時期に
見つけられるのです
このタンパク質を検出できるようになれば
がんを怖がる必要もなくなるでしょう
次に 僕は
実際にタンパク質を
検出する方法に
集中し始めました
解決案は予期しない所でやってきます
問題の解明に大きく近づいたのは
高校の生物の授業中!
(笑)
イノベーションなんて抑制されている
ひどい所です!
(笑)
(拍手)
この記事を
こっそり持ち込んでました
実にすっごくかっこいい―
カーボンナノチューブの記事です
上着の中に隠して
記事を机の下で読んでいました
「カーボンナノチューブって一体何?」
と思っているでしょうか
基本的には炭素で出来た
長くて細い管です
人の髪の直径の150分の1の太さで
原子1個分の厚さです
極めて小さいものですが
非常に素晴らしい
特性があります
材料科学のスーパーヒーロー
みたいなものです
丁度 僕がこれについて もっと知ろうと
記事に書かれていた―
驚異的な特性について
読んでいたとき
授業では抗体というものについて
勉強していました
抗体は超かっこいい
有機体の分子です
どの抗体も 結合するタンパク質は
ひとつしかありません
ほんとうに特別です
まるで 鍵と錠前のような分子です
そして考えていたんです
どうすれば カーボンナノチューブの驚異的な特性と
抗体が特定のタンパク質に反応する性質を
結び付けられるだろうか?
―このがんのマーカーのメンテリンに―
そして ひらめいた
こうすればいいって
この抗体
抗体をカーボンナノチューブの
網構造に入れて
特定のタンパク質バイオマーカーだけに
反応するような状態にする
さらには
存在するタンパク質の量に応じて
電気的な属性が変化するようにして
十分に変化させれば
ホーム・デポで買ってきた
僕の50ドルのテスターでも測れる
そしてそんな時に
起こったのは
生物の先生に見つかります
彼女はまるで鷹のようです
先生は顔を真っ赤にして
突進してくる
先生は「ちょっと
なにしているの」と言い
記事を手から取り上げて
授業の後 最後には
記事を返してと何度もお願いするしかなくなりました
結果的に先生が
従ってくれました
その経験で大切だったのは
記事が戻ったことだけでした
(笑)
それから 僕はこのいけそうな考えを
より洗練し始めました
次に 研究作業が
できる研究室が必要になります
台所のカウンターの上じゃ
がん研究はできないから
(笑)
どうやったかというと
僕は考えを書き上げて
材料一覧 研究手順 予算
研究予定表 を作成しました
ジョンス・ホプキンス大学と
国立衛生研究所の
200人の教授にメールしました
基本的に すい臓がんの関係者
その全員にです
期待したのは 了解のメールが
送られてくるのをくつろぎながら待っていれば
研究室を使わせてくれるだろうと
思ってました
(笑)
でも 現実は甘くなかった
200件の内 199件が却下で
1件が不確実―場合によっては―という返事でした
まぁちょっと落ち込む状態でした
そして この不確実の
教授を追い続けました
ついに3ヵ月後
教授と会う約束をとりつけました
そこまでに読んだ500以上の
学術論文の知識とともに挑みました
そして起こったのは
面接を続けるなかで
教授は次々と専門家を呼んで
本当に次々と次々と
次々と僕に質問を投げかけて
解決法に穴を開けようとします
でも 実はこんなことへも準備できてました
というのも却下メールにこんな1通があって
その却下メールをくれた教授が
体系的に研究手順の全てを1つずつ確認して
全てが間違っているって
じわじわと ボロボロに
してくれていたからです
だから準備済みで
参考書があったんです
(笑)
そして ついに 必要としていた
研究場所を手に入れました
そして 7ヵ月間にもわたる
旅が始まりました
一旦始めたら
「まぁ 一気に作業を進めて
3ヵ月で終わらせるか」
と期待していました
実際には
7ヵ月かかってしまいました
始めるとすぐに
おびただしい数の間違いが出てきたからです
最初に思っていたほど研究手順が
完璧ではないことが分かってきました
このことから学んだ
価値があった教訓の一つは
論文に書いてあるほど
単純なことなんて無いことです
それから
研究手順に見つかった穴を
慎重に1つずつ
埋めていきました
埋める間に
培養組織を遠心機で壊して
分子を壊して タンパク質を壊して
カーボンナノチューブも壊しちゃって
あるものはなんでも
壊した感じでした
それでも最終的には
小さな試験紙ができました
すい臓 卵巣 肺のがんを
検査することができて
100%正確です
この研究で
僕は本当に大切なことを1つ知りました
インターネットを使えば
なんでも可能ということです
理論を人に伝え
共有してもよくて
価値あるアイデアと
評価されるのに
複数の学位を持った
教授である必要はないんです
インターネットでは
アイデアだけが重視されます
僕にとって 勇敢で
『Being Fearless
(訳:恐れずに)』とは
これまでと違う インターネットの使い方をしようということです
ふざけた顔の写真は
別に見せてもらわなくてもいいんです
(笑)
(拍手)
そうではなく インターネットで何をするかによって
世界を変えていけるかもしれないんです
僕は全ての調査をGoogleとウィキペディアでできましたし
あと15才の子供です
皆さんなら何ができるか
想像してください
ありがとうございます
(拍手)
(喝采)
올해 초 저는 국제과학기술경진대회에서
상을 받았습니다.
그때 이후로 수많은 사람들이
다음과 같은 질문을 던졌죠.
"도대체 어떻게 15살짜리 꼬마가
췌장암을 발견하는 새로운 방법을
개발해낼 수 있었어?"
제 대답이요?
1년 반 동안의 고된 일과
수백, 수천만번의 실패 덕분에요.
아주 힘든 일이었어요.
최근에 저는 췌장암과 난소암, 폐암을 발견하는
기발한 종이센서를 개발했습니다.
이 센서가 아주 멋진 이유는
현재 사용하는 진단 기법보다
168배나 빠르고, 26,000배 저렴하며,
400배 이상 민감하다는 것입니다.
그 중에 단연 최고는 단돈 3센트에
고작 5분 밖에 걸리지 않는다는 것이죠.
이 모든 것은 제가 온라인에서
췌장암에 대한 통계를
조사하면서 시작되었습니다.
이렇게 물으실지도 모르겠네요.
"왜 15살짜리가 췌장암에 관심을 가지는거야?
비디오 게임에 더 관심이
있어야 하는 거 아냐?"
사실 제가 관심을 가지게 된 이유는
제게 삼촌과 마찬가지였던
가족끼리 아는 분이 그 병으로
돌아가셨기 때문이였어요.
저는 인터넷에서 놀라운 사실을 발견했죠.
85%의 췌장암이 생존률이 2%가 채 안되는
말기에 발견된다는 사실이었습니다.
평균적인 생존기간은 3개월 정도였죠.
그래서 이 2%의 사람들이 어떻게
살아남았는지에 대한 통계자료도 있습니다.
그래서 저는 우리가 췌장암을 왜 이렇게
진단하지 못하는 지 궁금했습니다.
제 말은, 이렇게 발전된 사회에서는
오래 전에 발견할 수 있어야 한다고 생각했다는거죠.
저는 "현대 의약"이 60년이나 된
옛날 기술이라는 사실을 발견했습니다.
저희 아버지보다도 나이가 많네요.
(웃음)
또 대체로 부정확하죠.
30%가 넘는 췌장암을 잡아내지 못하니까요.
게다가 비싸기까지 합니다.
800불이 넘는데다가
보험처리도 안됩니다.
그러니까 소득이 낮은 환자들은
선택도 못하는 거죠.
게다가 췌장암이 증상을 보이는 병이 아니라서
체계적인 정리가 되어있지 않습니다.
아무런 증상을 보이지 않죠.
보통 이런 증상들은 복통같이
아주 뜬금없는 것들이죠.
가끔씩 배가 안 아픈 사람이
있으면 나와보라고 하세요.
(웃음)
그러고 나서 무슨 일이 있었냐면,
저는 이런 조잡한 방법보다 더 나은 방법이
분명히 있을 거라고 생각했어요.
과학적인 기준들을 마련하기 시작했죠.
"어떻게 췌장암을 감지할 수 있을까?"
전 고작 15살이었어요.
제 말은, 저렴하고, 빠르며,
간단하고, 민감한데다가,
상처를 내지 않고,
또 선택적이어야 한다는 것이었습니다.
그러고 나서 전 연구에 돌입했죠.
전 왜 우리가 췌장암을 발견할 수
없었는지를 깨닫기 시작했습니다.
전 그동안 해왔던 방법이 사람의 피에서 발견되는
소량의 단백질 생체지표를
찾는다는 사실을 발견했습니다.
아주 쉬운 일처럼 들리지만
결코 그렇지 않습니다.
문제는 피속에 이미
단백질이 많다는 것입니다.
몸 속에는 아주 많은 양의 피가 있죠.
그러니까 피속에서 이 미량의 단백질이
조금 증가한 것을 알아내기는
거의 불가능에 가깝습니다.
저는 이게 건초더미에서 바늘찾기와
마찬가지라는 걸 깨달았어요.
더 나쁘게는 똑같은 바늘더미에서
바늘 하나를 찾는거나 마찬가지라는 거죠.
저는 여기서부터 온라인에서 자료를 찾기 시작했어요.
15살짜리 꼬마가 이용할 수 있는게
별다른게 있겠어요?
(웃음)
실제로 8,000개가 넘는 단백질 정보를 가진
데이터 베이스에서 시작했어요
이걸 하나하나 찾아가기 시작했죠.
운좋게도 4,000번째 만에 찾아냈어요.
마침내 이 단백질을 찾아냈고,
저는 거의 미쳐있었죠.
제가 발견한 단백질은
메소틸린이라는 것이었습니다.
췌장암이나 난소암, 폐암이 있지 않는 이상은
기본적으로 흔한 단백질입니다.
저런 암에 걸린 경우에는 피 속에서
아주 높은 농도로 발견되죠
여기서 핵심은 생존률이 100%에 가까운
초기에 이 단백질이 발견된다는 점입니다.
그러니까 이 단백질을 발견하면 암에 대해
거의 걱정할 필요가 없다는 말이죠
그래서 저는 어떻게 이 단백질을
발견할 수 있는 지에 대한 것으로
제 초점을 바꾸었습니다.
아주 엉뚱한 곳에서
방법을 찾을 수 있었습니다.
아주 큰 발전이었죠.
바로 고등학교 생물 시간이었습니다.
(웃음)
혁신을 질식사시키는 곳이죠.
끔찍해요!
(웃음)
(박수)
저는 아주 훌륭한
탄소 나노튜브에 관한 과학논문을
수업시간에 몰래 갖고 들어갔습니다.
제 겉옷에 숨겨서 책상 밑에서 읽었죠.
도대체 탄소 나노튜브가
뭔가 하시는 분들도 계실겁니다.
쉽게 말하자면 길고 가느다란 탄소 관입니다.
지름이 머리카락의 150분의 1정도 이고
원자만한 두께입니다.
즉, 굉장히 작습니다.
하지만 아주 놀라운 특성을 가지고 있습니다.
물질 과학에 있어서는 엄청난 영웅과 같죠.
제가 이 논문과
놀라운 특성에 대해 공부하면서
저희는 항체에 대해 배웠습니다.
항체는 아주 멋진 유기분자입니다.
항체는 하나의 단백질, 그 단백질에만 달라붙죠.
아주 특별해요.
자물쇠와 열쇠 분자라고 할 수 있겠네요.
저는 이 개념을 가지고 고민을 했어요.
어떻게 탄소 나노튜브의 놀라운 특성을
항체가 한 단백질에만 반응한다는
것과 연결할 수 있을까요?
여기서는 암 생체지표인 메소틸린에 말이죠.
그러자 딱 떠올랐어요.
제가 이 항체를
탄소 나노튜브로 된 망에 넣어서
특정 단백질의 생체지표에만
반응하게 만드는 것이었죠.
뿐만 아니라 나타나는 단백질의 양에 따라서
제가 홈디포에서 산 $50짜리 저항계에서도
측정할 수 있을 정도로
전기적인 성질을 바꾸었습니다.
그러자 제 생물 선생님께서 저를 발견하셨어요.
매의 눈을 가지신 분이었거든요.
얼굴이 바로 붉어지셨어요.
선생님꼐서는 "지금 뭐하고 있는거야?" 라고
말씀하셨어요.
그리고 제 손에서 과학 논문을 낚아채셨죠.
수업이 끝나고선 그 논문을 돌려달라고
선생님께 간곡히 부탁을 드렸고,
결국은 돌려주셨어요.
그리고 그 경험에서
제가 신경쓰는 건 이게 다에요
(웃음)
여기서 더 나아가 저는
이 멋진 생각을 다듬기 시작했습니다.
그러고는 실험 공간이
필요하다는 걸 깨달았습니다.
부엌 선반에서 암에 대한 연구를 할 순 없잖아요.
(웃음)
그래서 저는 이 생각을 글로 써봤어요.
필요한 물품목록과
실험 과정, 예산, 그리고 일정을 만들었어요.
전 존스 홉킨스 대학교와 국립보건연구소에 계신
200분의 교수들에게 이메일을 보냈습니다.
췌장암과 조금이라도
관련이 있는 분한테는 다 보냈어요.
느긋하게 앉아서 긍정적인 이메일을 받아 보고서
실험실에서 연구할 수 있게 되는 것이
제가 기대했던 거에요.
(웃음)
그런데 현실의 벽에 부딫혔어요.
200통의 편지 중에 199개의 거절과
1개의 심드렁한 "어쩌면"을 받았습니다.
좀 실망했습니다.
하지만 저는 이 '어쩌면'교수를 공략했어요.
3개월이 지나고 마침내 그를 만날 수 있었습니다.
제가 읽었던 500편이 넘는 논문들을 가지고 갔습니다.
인터뷰 과정 내내 그는 계속해서
점점 더 많은 전문가들을 불러들였어요.
그들은 제 실험 과정에서 허점을 집어내기 위해
수많은 질문들을 퍼부었습니다.
사실 저는 여기에 약간 준비를 했었습니다.
왜냐하면 거절 이메일 중에 한 교수께서
제 실험 과정을 체계적으로 훑으면서
찬찬히 하나하나씩 제 실수들을 짚어주셨거든요.
그래서 약간 준비가 됐었죠.
참고서가 있었거든요.
(웃음)
그래서 마침내 제게 필요했던
실험 공간을 얻었습니다.
그러고 나서 7개월 간의 긴 여정을 시작했죠.
제가 막 시작했을 때만해도 저는
"오, 이걸 후딱 3개월 내로 해치워야지"
라고 생각했었어요.
실제로는 7개월이 걸렸습니다.
왜냐면 시작과 동시에
엄청나게 많은 실수들이 발생했거든요.
제 실험 과정이 처음 생각했던 것만큼
완벽하지 않다는 걸 깨달았죠.
제가 배운 또 하나의 가치있는 교훈은
종이에 적힌 것처럼 쉬운 것은
하나도 없다는 것이었습니다.
그래서 제 실험 과정에서 발견된
모든 구멍 하나하나를
힘겹게 메웠갔습니다.
여기엔 센서 냉장고에서 세포를 날려버린 것,
세포들을 죽였던 것,
단백질을 죽인 것, 그리고
탄소 나노튜브를 망쳐버린 것 등이 있었죠.
제가 모든 것을 다 죽이는 것처럼 보였어요.
하지만 결국에는 100%의 정확도로
췌장암과 난소암, 폐암을 찾아낼 수 있는
작은 종이 센서를 얻어냈습니다.
이를 통해 저는 아주 중요한 교훈을 얻었습니다.
인터넷으로 모든 것이 가능하다는 사실입니다.
이론들을 공유할 수 있고
자신의 생각이 가진 가치를 인정받기 위해서
여러 개의 학위를 가진 교수가
될 필요도 없습니다.
인터넷에서 중요한 것은
여러분의 생각뿐입니다.
제가 이 실험에서 용기를 갖고
두려워하지 않는다는 것은
인터넷을 기존의 방법대로만
사용할 필요가 없다는 뜻입니다.
인터넷에서 당신의 숨기고픈 사진을
볼 필요가 있는 건 아니잖아요.
(웃음)
(박수)
오히려 여러분이 인터넷에서 하는 일로
세상을 바꿀 수도 있습니다.
그러니까, 15살짜리 아이가 구글과
위키피디아로 연구를 했는데
여러분께선 뭔들 못하겠어요.
감사합니다.
(박수)
(환호)
Neste ano, fiquei em 1.º lugar
numa Feira Internacional de Ciências.
Desde então,
muitas pessoas me têm perguntado:
"Como é que um rapaz de 15 anos
"pode ter desenvolvido uma nova forma
de detetar cancro pancreático?"
A minha resposta?
Um ano e meio de trabalho árduo
e milhões e milhões de falhanços.
Foi muito deprimente.
Recentemente, desenvolvi
um novo sensor de papel
para a deteção do cancro
pancreático, ovariano e pulmonar.
A vantagem do sensor
é que é 168 vezes mais rápido,
26 mil vezes menos caro
e 400 vezes mais sensível
do que o atual método de deteção.
A melhor parte é que custa 3 cêntimos
e demora 5 minutos a fazer.
Tudo começou um dia,
quando pesquisava estatísticas "online"
sobre cancro pancreático.
E perguntarão:
"Porque é que aos 15 anos,
ele se interessaria
"por cancro pancreático?"
"Não se deveria interessar antes
por jogos de vídeo?"
O que despertou o meu interesse
foi um amigo próximo de família,
que era como um tio para mim,
ter falecido da doença.
E o que encontrei
na Internet foi incrível.
O que descobri foi que 85% dos cancros
pancreáticos são diagnosticados tarde,
quando só há menos de 2%
de hipótese de sobrevivência.
O tempo médio de vida é cerca de 3 meses.
Aqui está um gráfico
sobre como 2% das pessoas sobrevivem.
Perguntei-me porque seríamos tão maus
a detetar o cancro pancreático.
Uma sociedade tão avançada como a nossa
já devia ser capaz
de detetar isto há muito tempo.
O que descobri foi que a nossa
"medicina moderna" já tem 60 anos.
É mais velha do que o meu pai.
(Risos)
E também é muito inexata.
Não deteta 30%
de todos os cancros pancreáticos.
Além disso, é cara.
Custa mais de 800 dólares
e o seguro de saúde não a cobre.
Não é assim uma opção
para pacientes com baixo rendimento.
Além do mais, raramente é pedida,
pois o cancro pancreático é o que chamamos
"uma doença assintomática".
Não apresenta sintomas.
Geralmente, são sintomas aleatórios,
como dor abdominal.
Quem é que não tem
dor abdominal, às vezes?
(Risos)
O que aconteceu depois
foi que pensei que tem de haver uma forma
melhor do que esta técnica da treta.
E comecei então a delinear
os critérios científicos:
"Como ia detetar o cancro pancreático?"
Quero dizer, tinha 15 anos.
Resolvi então que tinha de ser
barato, rápido, simples,
sensível, não-invasivo
e também seletivo.
Então, comecei a investigar
e comecei a perceber porque não
detetávamos o cancro pancreático.
Descobri que o que se faz
é procurar um pequeno biomarcador,
uma proteína na corrente sanguínea.
Parece simples, mas é tudo menos isso.
O problema é que o sangue
já tem uma abundância de proteínas.
Têm montes delas no corpo.
Por isso, encontrar um ligeiro aumento
nesta pequena porção de proteína
é quase impossível.
O que percebi depois
é que estamos a tentar
encontrar uma agulha num palheiro.
Mas pior, é tentar encontrar uma agulha
numa pilha de agulhas iguais.
A partir daí, o que fiz
foi começar a pesquisar "online",
porque que outra fonte
tem um miúdo de 15 anos?
(Risos)
Na verdade, comecei com uma base de dados
de mais de 8000 proteínas diferentes.
Comecei a percorrê-las.
E, felizmente,
na 4000.ª tentativa, acertei.
Finalmente, encontrei uma proteína,
e já estava perto de dar em doido.
A proteína que encontrei
chamava-se mesotelina.
É, essencialmente,
uma proteína simples,
a não ser que tenhamos
cancro pancreático, ovariano ou pulmonar.
Nesse caso, encontra-se em níveis
altíssimos na corrente sanguínea.
E a chave aqui é que esta proteína
se encontra nas fases iniciais da doença,
quando há uma hipótese
de quase 100% de sobrevivência.
Assim, ao detetá-lo, quase não seria
preciso preocuparmo-nos com o cancro.
Comecei, então, a mudar o meu foco
para como detetar esta proteína.
E veio do mais improvável dos sítios,
a minha grande descoberta.
A aula de biologia do secundário.
(Risos)
Sufoca a inovação. É horrível!
(Risos)
(Aplausos)
O que fiz foi mais ou menos
contrabandear um artigo científico
sobre umas coisas porreiras
chamadas nanotubos de carbono.
Estava debaixo do meu casaco
e estava a lê-lo por baixo da secretária.
Um nanotubo de carbono.
Podem perguntar-se: "o que será isso?"
É essencialmente
um longo e fino tubo de carbono.
Tem menos 50 000 vezes o diâmetro
de um cabelo e a espessura de um átomo.
É extremamente pequeno,
mas tem propriedades extraordinárias.
É como o super-herói
da ciência dos materiais.
Enquanto aprendíamos,
ou enquanto eu aprendia sobre isto,
enquanto lia o artigo
sobre estas propriedades espantosas,
aprendíamos sobre estas coisas
chamadas anticorpos.
E anticorpos são moléculas
orgânicas muito fixes.
Basicamente, ligam-se a uma proteína,
e apenas a essa proteína.
São muito específicos.
É uma espécie de molécula
de chave e fechadura.
Estava a pensar neste conceito:
como ligar as incríveis propriedades
do nanotubo de carbono
com o facto de este anticorpo
reagir só com uma proteína?
Neste caso,
o biomarcador de cancro, mesotelina.
Então, apercebi-me.
O que podia fazer era pôr este anticorpo
numa rede de nanotubos de carbono,
de modo a que só reagissem
àquele biomarcador proteico específico,
mas faria também uma mudança
nas suas propriedades elétricas,
com base na quantidade
de proteína presente,
isto para a medir com o ohmímetro
de 50 dólares que comprei no Home Depot.
E o que fiz depois foi...
A minha professora de Biologia viu-me.
Era como uma águia.
E chegou ao pé de mim
de rosto encarnado.
E disse:
"O que é está a fazer, jovem?"
E tira-me o artigo da mão.
E, depois da aula,
implorei que me devolvesse o artigo,
e ela acabou por aceder.
E era só isso que me importava
dessa experiência.
(Risos)
Daí, comecei a refinar
esta boa ideia que tive.
Depois, vi que precisava
de um espaço laboratorial,
porque não posso fazer investigação
sobre o cancro no balcão da cozinha.
(Risos)
Então, escrevi esta ideia.
Defini uma lista de materiais,
um procedimento, um orçamento e um prazo.
E enviei-a por "e-mail"
a 200 professores diferentes
na Universidade Johns Hopkins
e nos Institutos Nacionais de Saúde.
Basicamente, a toda a gente
relacionada com o cancro pancreático.
Julguei então que podia parar e relaxar,
e esperar pelos "e-mails" positivos
a aceitarem-me num laboratório.
(Risos)
Depois, a realidade tornou-se clara.
E recebi 199 rejeições em 200,
e um morno "talvez".
E isso foi um pouco desencorajador.
Mas depois, decidi abordar
este professor do "talvez".
E, três meses depois,
marquei uma data com ele.
Fui lá, com os mais
de 500 artigos que tinha lido.
E, durante a entrevista, ele começou
a chamar cada vez mais especialistas.
Faziam-me cada vez mais perguntas,
a tentar encontrar falhas no procedimento.
Na verdade, estava preparado,
porque num dos "e-mails" de rejeição
o professor tinha sistematicamente
percorrido todos os pontos da técnica
e lentamente desmantelou-os,
dizendo que cada um deles era um erro.
Estava, assim, preparado para isto.
Tinha um guia de estudo.
(Risos)
Aconteceu, então, que consegui
o laboratório de que precisava.
Depois, iniciei uma viagem de sete meses.
Assim que comecei, julguei:
"Vou trabalhar a fundo
e estar despachado em três meses".
Na verdade, foram sete meses,
pois assim que comecei,
surgiram milhões de erros.
Percebi que o meu procedimento não era
tão perfeito como pensara no início.
Outra lição valiosa que aprendi nisto
foi que nada é tão simples
como parece no papel.
A partir daí,
penosamente corrigi todas as falhas
que encontrei no meu procedimento.
Estas incluíam destruir
células numa centrifugadora,
matar as minhas células, matar proteínas,
e matar os meus nanotubos de carbono.
Parecia estar a matar tudo.
Mas, no fim,
acabei com um pequeno sensor em papel
que deteta cancro pancreático,
ovariano e pulmonar,
com 100% de eficácia.
Ao longo disto,
aprendi uma importante lição.
Através da Internet,
tudo é possível.
Teorias podem ser partilhadas
e não têm de ser professores
com vários graus académicos
para terem as vossas ideias validadas.
São só as vossas ideias
que contam na Internet.
Ser corajoso
e destemido aqui, para mim,
é não ter de usar a Internet
de forma convencional.
Não precisamos de ver as vossas
poses com caretas na Internet.
(Risos)
(Aplausos)
Em vez disso, podiam mudar o mundo
com o que fazem na Internet.
Se eu fiz toda a minha pesquisa no Google
e na Wikipédia,
e só tenho 15 anos,
imaginem o que vocês podem fazer.
Obrigado.
(Aplausos) (Vivas)
Neste ano, fiquei em primeiro lugar
em uma Feira Internacional de Ciências.
Desde então, muitas pessoas
têm me perguntado:
"Como um jovem de 15 anos pode
ter desenvolvido uma nova forma
de detectar o câncer de pâncreas?"
Minha resposta?
Um ano e meio de trabalho árduo
e milhões de fracassos.
Foi muito deprimente.
Recentemente, desenvolvi
um novo sensor de papel
para a detecção do câncer
de pâncreas, de ovário e de pulmão.
A vantagem do sensor
é ser 168 vezes mais rápido,
mais de 26 mil vezes mais barato
e mais de 400 vezes mais sensível
do que o método atual de detecção.
O melhor de tudo é que custa US$ 0,03
e é feito em cinco minutos.
Tudo começou em um dia,
quando eu pesquisava estatísticas on-line
sobre o câncer de pâncreas.
Talvez perguntem:
"Por que um jovem de 15 anos
tem interesse por câncer de pâncreas?
Não deveria se interessar por videogames?"
O que realmente despertou meu interesse
foi um amigo próximo da família,
que era como um tio para mim,
ter morrido da doença.
O que descobri na Internet
foi surpreendente.
Descobri que 85% de todos os cânceres
de pâncreas são diagnosticados tarde,
quando só há menos de 2%
de chance de sobrevivência.
O tempo médio de vida
é de cerca de três meses.
Aqui está um gráfico sobre como
2% das pessoas sobrevivem.
Eu me perguntava:
"Por que somos tão ruins
em detectar o câncer de pâncreas?"
Uma sociedade tão avançada como a nossa
já deveria detectar isso há muito tempo.
Descobri que nossa "medicina moderna"
usa uma técnica de 60 anos atrás.
É mais velha do que meu pai.
(Risos)
Também é muito imprecisa.
Não detecta mais de 30%
de todos os cânceres de pâncreas.
Além disso, é cara.
Custa mais de US$ 800 e não é coberta
pelos planos de saúde.
Não é uma opção
a pacientes de baixa renda.
Além do mais, é raramente prescrita
porque o câncer de pâncreas é o que
chamamos de doença assintomática.
Não apresenta sintomas.
Geralmente, são sintomas aleatórios,
como dor abdominal.
Quem é que não tem dor abdominal às vezes?
(Risos)
O que aconteceu depois foi que pensei:
"Deve haver uma forma melhor
do que esta porcaria de técnica".
Comecei então a organizar
os critérios científicos:
"Como detectar o câncer de pâncreas?"
Quero dizer, eu tinha 15 anos.
Teria de ser barato, rápido, simples,
sensível, não invasivo e também seletivo.
Então, eu estava pesquisando
e comecei a perceber por que não éramos
capazes de detectar o câncer de pâncreas.
Descobri que procuramos um minúsculo
biomarcador de proteína
encontrada na corrente sanguínea.
Parece muito simples, mas não é.
O problema é que o sangue
contém proteínas em abundância.
Há uma grande quantidade
delas em nosso corpo.
Por isso, encontrar um aumento minúsculo
em uma minúscula quantidade de proteína
beira o impossível.
Percebi depois que estávamos tentando
encontrar uma agulha em um palheiro,
só que pior: tentando encontrar uma agulha
em uma pilha de agulhas quase idênticas.
A partir daí, comecei a pesquisar on-line
porque: "Que outra fonte
tem um menino de 15 anos?"
(Risos)
Na verdade, comecei com um banco de dados
com mais de 8 mil proteínas diferentes.
Comecei a percorrê-las.
Felizmente, na 4000ª tentativa, consegui.
Tinha, finalmente, encontrado a proteína,
e já estava quase ficando maluco.
A proteína que localizei
chamava-se mesotelina.
É um tipo simples e comum de proteína,
a menos que se tenha câncer
de pâncreas, de ovário ou de pulmão.
Nesse caso, é encontrada em níveis
altíssimos na corrente sanguínea.
O principal é que a proteína é encontrada
nos estágios iniciais da doença,
quando há aproximadamente
100% de chance de sobrevivência.
Assim, ao detectá-lo, quase não teríamos
que nos preocupar com o câncer.
Comecei então a mudar meu foco
sobre como detectar esta proteína.
Minha grande descoberta aconteceu
no mais improvável dos lugares:
a aula de biologia do ensino médio.
(Risos)
É a grande repressora da inovação.
Terrível!
(Risos)
(Aplausos)
Fiz uma espécie de contrabando
de artigo científico
sobre essas coisas muito legais
chamadas nanotubos de carbono.
Estava debaixo de minha jaqueta
e eu lia embaixo da mesa.
Podem se perguntar: "Que raios
é um nanotubo de carbono?"
É basicamente um longo
e fino tubo de carbono.
Tem a espessura de um átomo e um diâmetro
150 mil vezes menor que um fio de cabelo.
É extremamente pequeno,
mas tem propriedades extraordinárias.
É como o super-herói
da ciência dos materiais.
Enquanto eu aprendia sobre isso,
enquanto lia o artigo
e as propriedades incríveis,
aprendia sobre essas coisas
chamadas anticorpos.
Os anticorpos são moléculas
orgânicas muito legais.
Basicamente se ligam a uma proteína,
e apenas a essa proteína.
São muito específicos.
É uma espécie de molécula
de chave e fechadura.
Estava pensando neste conceito:
como ligar as incríveis propriedades
do nanotubo de carbono com o fato de este
anticorpo reagir com apenas uma proteína?
Neste caso, o biomarcador
de câncer, a mesotelina.
Percebi que poderia colocar este anticorpo
em uma rede de nanotubos de carbono,
de modo que reagissem apenas com aquele
biomarcador de proteínas específicas,
mas eu também faria uma mudança
nas propriedades elétricas dele,
baseado na quantidade
de proteína presente,
para medir com o ohmímetro de US$ 50
que comprei no Home Depot.
Minha professora de biologia me viu,
era como uma águia.
Chegou de rosto vermelho e disse:
"O que está fazendo, jovenzinho?"
Tirou o artigo de minha mão.
Depois da aula, finalmente implorei
a ela para me devolver o artigo,
e ela acabou concordando.
Era só isso que me importava
dessa experiência.
(Risos)
(Aplausos)
A partir daí, comecei a aperfeiçoar
esta ideia legal que tive.
Depois, vi que precisava
de espaço em um laboratório
porque não dava para fazer pesquisa
sobre o câncer na bancada da cozinha.
(Risos)
Então, escrevi esta ideia,
fiz uma lista de materiais,
método, orçamento e cronograma,
e enviei por e-mail
a 200 professores diferentes
da Universidade Johns Hopkins
e do National Institute of Health,
basicamente a qualquer um que tivesse
algo a ver com câncer de pâncreas.
Achei então que podia me sentar e relaxar,
e esperar pelos e-mails positivos
me aceitando em um laboratório.
(Risos)
Então, encarei a realidade.
Recebi 199 recusas daqueles
200 e-mails, e um "talvez" indiferente.
Isso foi um pouco desanimador.
Mas depois, decidi ir atrás
deste professor do "talvez"
e, três meses depois,
consegui um encontro com ele.
Fui lá, com os 500 artigos que tinha lido.
Durante a entrevista, ele começou
a chamar cada vez mais especialistas.
Faziam cada vez mais perguntas para tentar
encontrar um furo em meu método.
Na verdade, eu estava meio que preparado
porque, em um dos e-mails de recusa,
o professor tinha metodicamente
examinado todos os pontos de meu método
e os desmantelado lentamente,
dizendo como cada um deles era um erro.
Eu estava preparado para isso,
tinha um guia de estudo.
(Risos)
Aconteceu, então, que consegui
o laboratório de que precisava.
Depois, iniciei uma jornada de sete meses.
Assim que comecei, pensava:
"Ah, irei trabalhar nisso
e terminar em três meses".
Na verdade, acabaram sendo sete meses,
pois, assim que comecei,
surgiram milhões de erros.
Percebi que meu método não era
tão perfeito como pensava no início.
Outra lição valiosa que aprendi com isso
foi que nada é tão simples
quanto parece no papel.
A partir daí, passei a corrigir
meticulosamente
cada um dos furos
que encontrava em meu método.
Isso incluía destruir
minhas células em uma centrífuga,
matar minhas células, as proteínas,
e meus nanotubos de carbono.
Parecia estar matando tudo.
Mas, finalmente, acabei com um pequeno
sensor de papel que podia detectar
câncer de pâncreas, de ovário
e de pulmão com 100% de precisão.
Com isso, aprendi uma lição
muito importante:
com a Internet, tudo é possível.
As teorias podem ser compartilhadas
e você não precisa ser
um professor com diversos títulos
para que suas ideias sejam valorizadas.
São apenas as suas ideias
que contam na Internet.
Ser corajoso e destemido aqui, para mim,
é não ter que usar a Internet
do modo convencional.
Não precisamos ver suas "selfies"
fazendo biquinhos na Internet.
(Risos)
(Aplausos)
Em vez disso, vocês podem mudar
o mundo com o que fazem na Internet.
Se fiz toda minha pesquisa no Google
e na Wikipédia, e tenho apenas 15 anos,
imaginem o que vocês podem fazer.
Obrigado.
(Aplausos) (Vivas)