1
00:00:00,714 --> 00:00:03,532
นี่คือคำถามที่เราทุกคนควรถาม

2
00:00:03,556 --> 00:00:05,325
มีอะไรผิดพลาดเหรอ

3
00:00:05,349 --> 00:00:07,207
ไม่ใช่แค่เรื่องโรคระบาดนะ

4
00:00:07,231 --> 00:00:09,231
แต่หมายถึงเรื่องชีวิตในฐานะพลเมือง

5
00:00:09,544 --> 00:00:14,226
อะไรพาเรามาสู่ห้วงเวลาอันน่าขมขื่น
ของการแบ่งฝักแบ่งฝ่าย

6
00:00:15,147 --> 00:00:16,601
ในหลายทศวรรษที่ผ่านมา

7
00:00:16,625 --> 00:00:20,895
การแบ่งแยกระหว่างผู้แพ้และผู้ชนะ
หยั่งรากลึก

8
00:00:20,919 --> 00:00:22,910
เป็นพิษต่อการเมืองของเรา

9
00:00:22,934 --> 00:00:25,133
แบ่งแยกเราออกจากกัน

10
00:00:25,157 --> 00:00:29,042
ในการแบ่งแยกนี้ ส่วนหนึ่งก็เกี่ยวข้องกับ
ความไม่เท่าเทียม

11
00:00:29,577 --> 00:00:34,224
แต่ก็เกี่ยวข้องกับทัศนคติที่เรามี
ต่อการชนะและการพ่ายแพ้

12
00:00:34,248 --> 00:00:35,835
ที่มาด้วยกัน

13
00:00:35,859 --> 00:00:37,510
ผู้ที่อยู่ที่ปลายยอด

14
00:00:37,534 --> 00:00:41,791
หันมาเชื่อว่าความสำเร็จของตัวเองนั้น
มาจากการกระทำของตัวเองทั้งสิ้น

15
00:00:42,196 --> 00:00:44,196
วัดกันที่ความพยายาม

16
00:00:44,522 --> 00:00:48,950
และคนที่ล้มเหลว ก็ไม่โทษใคร
นอกจากตัวเอง

17
00:00:50,177 --> 00:00:52,558
วิธีการมองความสำเร็จแบบนี้

18
00:00:52,582 --> 00:00:56,000
เห็นได้ชัดว่ามีต้นตอมาจาก
หลักการที่น่าสนใจข้อหนึ่ง

19
00:00:56,772 --> 00:00:59,180
หากทุกคนมีโอกาสที่เท่าเทียมกัน

20
00:00:59,204 --> 00:01:02,180
ผู้ชนะก็สมควรได้รับชัยชนะ

21
00:01:02,927 --> 00:01:06,743
นี่คือหัวใจของอุดมคติแบบ
ทำมากได้มาก ทำน้อยได้น้อย

22
00:01:07,849 --> 00:01:11,331
แน่นอน ในทางปฏิบัติ เราทำไม่ได้หรอก

23
00:01:12,581 --> 00:01:15,986
ไม่ใช่ทุกคนที่จะได้รับโอกาสที่เท่าเทียม
ในการเติบโต

24
00:01:17,006 --> 00:01:21,918
เด็ก ๆ ที่เกิดมาในครอบครัวที่ยากจน
ก็มักจะยังคงยากจนเมื่อโตขึ้น

25
00:01:22,648 --> 00:01:27,535
พ่อแม่ที่ร่ำรวย ก็สามารถที่จะ
มอบอภิสิทธิ์ต่าง ๆ ให้กับลูกของตนได้

26
00:01:28,083 --> 00:01:31,607
ตัวอย่างเช่น กลุ่มมหาวิทยาลัยไอวีลีก

27
00:01:31,631 --> 00:01:35,031
ที่คัดเอานักศึกษาหัวกะทิ
คิดเป็นร้อยละหนึ่ง

28
00:01:35,055 --> 00:01:39,936
ซึ่งมากกว่าจำนวนนักศึกษาหัวกะทิ
จากอีกครึ่งล่างของประเทศรวมกัน

29
00:01:41,627 --> 00:01:45,647
แต่ปัญหาไม่ได้อยู่เพียงว่า
เราล้มเหลวในการทำตาม

30
00:01:45,671 --> 00:01:48,583
หลักการทำมากได้มาก
ที่เรายึดถือ

31
00:01:49,583 --> 00:01:52,458
แต่อุดมคติเองนั่นแหละที่มีปัญหา

32
00:01:52,792 --> 00:01:54,426
มันมีด้านมืด

33
00:01:54,887 --> 00:01:58,958
อุดมคติแบบทำมากได้มาก
กัดกร่อนผลประโยชน์ส่วนรวม

34
00:01:59,839 --> 00:02:02,344
มันนำไปสูความโอหังของเหล่าผู้ชนะ

35
00:02:03,538 --> 00:02:07,208
และการเย้ยหยันผู้ที่พ่ายแพ้

36
00:02:08,050 --> 00:02:13,643
มันสนับสนุนให้ผู้ที่ประสบความสำเร็จ
สูดความหอมหวานของความสำเร็จมากเกินไป

37
00:02:13,667 --> 00:02:18,542
เพื่อมอมเมาตัวเองว่า ที่มีทุกวันนี้ได้
ไม่ใช่เพราะโชคช่วย

38
00:02:19,002 --> 00:02:23,383
และนำไปสู่การดูถูกเหยียดหยาม
ผู้ที่อาจจะไม่ได้โชคดีขนาดนั้น

39
00:02:23,407 --> 00:02:26,176
หรือไม่ได้มีคุณสมบัติเท่า

40
00:02:27,085 --> 00:02:29,569
สิ่งนี้สำคัญมากสำหรับเรื่องการเมือง

41
00:02:30,490 --> 00:02:35,450
เป็นหนึ่งในต้นตอที่มีอิทธิพล
ต่อการมองผู้คนในแง่ร้าย

42
00:02:35,474 --> 00:02:40,807
ผมหมายถึงการที่กลุ่มผู้ใช้แรงงาน
ถูกคนกลุ่มอภิสิทธิ์ชนดูแคลน

43
00:02:41,708 --> 00:02:43,708
นี่คือความไม่พอใจที่เกิดขึ้นอย่างแท้จริง

44
00:02:44,589 --> 00:02:49,855
แม้แต่โลกาภิวัตน์
ก็ทำให้ปัญหาความไม่เท่าเทียมหลั่งรากลึก

45
00:02:49,879 --> 00:02:51,284
และค่าจ้างที่คงที่

46
00:02:52,506 --> 00:02:57,279
ผู้ที่สนับสนุนหลักการนี้
ได้ให้คำแนะนำที่น่าฉุนเฉียวทีเดียว

47
00:02:58,359 --> 00:03:01,819
"หากคุณอยากแข่งขัน
และมีจุดยืนในเศรษฐกิจโลก

48
00:03:01,843 --> 00:03:03,311
คุณก็ไปเรียนมหาวิทยาลัยสิ"

49
00:03:03,776 --> 00:03:06,750
"สิ่งที่คุณจะได้ มาจากสิ่งที่คุณเรียน"

50
00:03:07,125 --> 00:03:09,125
"คุณทำได้ หากคุณพยายาม"

51
00:03:10,327 --> 00:03:16,216
พวกอภิสิทธิ์ชนไม่ได้ตระหนักถึง
การดูถูกที่แฝงอยู่ในคำแนะนำเหล่านี้

52
00:03:17,260 --> 00:03:19,125
หากคุณไม่เรียนมหาวิทยาลัย

53
00:03:19,149 --> 00:03:22,645
หากคุณไม่เติบโตในเศรษฐกิจใหม่

54
00:03:22,669 --> 00:03:25,292
ความล้มเหลวของคุณ
มาจากความผิดพลาดของตัวคุณเอง

55
00:03:25,819 --> 00:03:27,493
นี่คือความหมายที่แฝงอยู่

56
00:03:27,851 --> 00:03:33,500
ไม่สงสัยเลยว่าทำไมกลุ่มผู้ใช้แรงงาน
ถึงต่อต้านอภิสิทธิ์ชนที่ยึดในอุดมคตินี้

57
00:03:34,506 --> 00:03:36,220
แล้วเราจะทำยังไงดีล่ะ

58
00:03:36,609 --> 00:03:40,664
เราจำเป็นต้องมองชีวิตในฐานะพลเมืองเสียใหม่
ในสามด้านด้วยกัน

59
00:03:41,331 --> 00:03:42,641
บทบาทของมหาวิทยาลัย

60
00:03:42,665 --> 00:03:44,244
เกียรติของการทำงาน

61
00:03:44,268 --> 00:03:45,982
และความหมายของความสำเร็จ

62
00:03:47,149 --> 00:03:51,297
เราควรเริ่มโดยการพิจารณาบทบาท
ของมหาวิทยาลัยใหม่

63
00:03:51,321 --> 00:03:54,000
ว่าเป็นผู้กุมอำนาจในการแจกจ่ายโอกาส

64
00:03:55,583 --> 00:04:00,460
สำหรับพวกเราหลาย ๆ คน
ที่ใช้ชีวิตในบริษัทที่น่าเชื่อถือ

65
00:04:00,484 --> 00:04:03,753
เรามักจะหลงลืมความจริงข้อหนึ่งที่ว่า

66
00:04:04,530 --> 00:04:08,525
ผู้คนส่วนมาก ไม่ได้เรียนสี่ปีในมหาวิทยาลัย
และไม่มีใบปริญญา

67
00:04:09,077 --> 00:04:13,208
ว่ากันให้ชัด เกือบสองในสาม
ของพลเมืองอเมริกันไม่มีใบปริญญา

68
00:04:13,978 --> 00:04:18,042
เพราะฉะนั้นมันจึงไร้สาระมาก
ที่จะสร้างเศรษฐกิจ

69
00:04:18,066 --> 00:04:22,267
ที่ยกปริญญาบัตร
เป็นเงื่อนไขเบื้องต้นที่จำเป็น

70
00:04:23,267 --> 00:04:26,542
สำหรับการทำงานที่มีเกียรติ
และชีวิตที่ดี

71
00:04:27,307 --> 00:04:30,958
การสนับสนุนให้คนเข้าเรียนมหาวิทยาลัย
เป็นเรื่องที่ดี

72
00:04:30,982 --> 00:04:33,760
การขยายโอกาสการเข้าถึงการศึกษา
สำหรับผู้ที่มีทุนทรัพย์ไม่พอ

73
00:04:33,784 --> 00:04:35,148
ก็ยิ่งดีขึ้นไปอีก

74
00:04:35,553 --> 00:04:38,125
แต่นี่ไม่ใช่ทางออก
สำหรับปัญหาความไม่เท่าเทียม

75
00:04:38,948 --> 00:04:44,424
เราควรละจากการติดอาวุธให้พลเมือง
ในสงครามของคนที่ทำมากได้มาก ทำน้อยได้น้อย

76
00:04:44,448 --> 00:04:48,182
และให้ความสนใจกับการทำให้ชีวิตดีขึ้น

77
00:04:48,206 --> 00:04:50,619
สำหรับผู้ที่ไม่มีปริญญาบัตร

78
00:04:50,643 --> 00:04:54,777
แต่เป็นผู้ที่มีส่วนสำคัญ
ในการสร้างสังคมของเรา

79
00:04:55,728 --> 00:04:58,172
เราควรปรับความคิดเกี่ยวกับ
เกียรติของการทำงาน

80
00:04:58,196 --> 00:05:00,751
และนำมันไปวางไว้ที่ใจกลางของการเมืองของเรา

81
00:05:01,272 --> 00:05:06,295
เราควรที่จะจดจำว่า การทำงาน
ไม่ใช่เป็นเพียงการหารายได้

82
00:05:06,319 --> 00:05:09,744
แต่ยังเป็นการมีส่วนร่วม
ในการสร้างสาธารณะประโยชน์

83
00:05:09,768 --> 00:05:12,542
และมีคนมองเห็นว่าได้ทำเช่นนั้น

84
00:05:13,030 --> 00:05:16,672
โรเบิร์ต เอฟ เคเนดี ได้กล่าวไว้อย่างชัดเจน
เมื่อครึ่งศตวรรษที่แล้ว

85
00:05:17,117 --> 00:05:20,800
สัมพันธภาพ ชุมชน ความเป็นอันหนึ่งอันเดียว

86
00:05:21,438 --> 00:05:24,772
คุณค่าที่สำคัญเหล่านี้ไม่ได้มาจาก

87
00:05:24,796 --> 00:05:27,667
การซื้อของและการบริโภคร่วมกัน

88
00:05:28,863 --> 00:05:31,347
แต่มาจากการจ้างงานอย่างมีเกียรติ

89
00:05:31,371 --> 00:05:33,156
ได้รับค่าตอบแทนที่ควรจะได้รับ

90
00:05:33,180 --> 00:05:36,938
เป็นการจ้างงานที่ทำให้เราพูดได้เต็มปากว่า

91
00:05:36,962 --> 00:05:38,962
"ฉันช่วยสร้างประเทศนี้

92
00:05:39,522 --> 00:05:43,500
ฉันคือผู้ที่มีส่วนในการทำเพื่อส่วนรวม"

93
00:05:44,800 --> 00:05:47,522
ความคิดแบบพลเมืองแบบนี้

94
00:05:47,546 --> 00:05:51,625
ห่างหายไปจาก
ชีวิตพลเมืองของพวกเราในทุกวันนี้

95
00:05:52,788 --> 00:05:56,565
เรามักจะทึกทักเอาว่า
เงินที่ผู้คนได้รับมานั้น

96
00:05:56,589 --> 00:05:59,878
คือคุณค่าของการมีส่วนร่วม
ในการสร้างสาธารณประโยชน์

97
00:06:00,807 --> 00:06:02,624
แต่ความคิดนี้ผิด

98
00:06:03,450 --> 00:06:06,167
มาร์ติน ลูเธอร์ คิง จูเนียร์
ได้อธิบายไว้ว่าทำไมถึงผิด

99
00:06:07,355 --> 00:06:11,117
สะท้อนคิดจากการประท้วง
ของเจ้าหน้าที่ดูแลความสะอาด

100
00:06:11,141 --> 00:06:13,142
ในเมืองเมมฟิส รัฐเทนเนสซี

101
00:06:13,166 --> 00:06:15,166
ไม่นานก่อนที่เขาจะถูกสังหาร

102
00:06:16,097 --> 00:06:17,684
คิงกล่าวว่า

103
00:06:17,708 --> 00:06:22,732
"สุดท้ายแล้ว คนที่ทำงานเก็บขยะ

104
00:06:22,756 --> 00:06:25,438
ก็มีความสำคัญเท่ากับแพทย์

105
00:06:26,855 --> 00:06:29,085
เพราะถ้าหากพวกเขาไม่ทำงานของตัวเอง

106
00:06:29,109 --> 00:06:31,109
เชื้อโรคก็คงแพร่กระจายไปไหนต่อไหน

107
00:06:32,014 --> 00:06:34,792
แรงงานทั้งหมดนั้นมีเกียรติ"

108
00:06:35,637 --> 00:06:38,065
ทุกวันนี้ โรคระบาดได้ทำให้คำกล่าวนี้ชัดเจน

109
00:06:38,589 --> 00:06:41,633
มันเผยให้เห็นว่า เราต้องพึ่งพา

110
00:06:41,657 --> 00:06:44,664
บุคคลที่เรามักจะมองข้าม

111
00:06:45,567 --> 00:06:47,188
พนักงานส่งของ

112
00:06:47,212 --> 00:06:49,093
พนักงานซ่อมบำรุง

113
00:06:49,117 --> 00:06:51,014
พนักงานในร้านขายของชำ

114
00:06:51,038 --> 00:06:52,709
พนักงานในคลังเก็บสินค้า

115
00:06:52,733 --> 00:06:54,093
พนักงานขับรถบรรทุก

116
00:06:54,117 --> 00:06:55,744
ผู้ช่วยพยาบาล

117
00:06:55,768 --> 00:06:57,410
พี่เลี้ยงเด็ก

118
00:06:57,434 --> 00:06:59,434
ผู้ให้บริการสุขภาพครอบครัว

119
00:06:59,776 --> 00:07:04,207
นี่ไม่ใช่อาชีพที่ได้รับค่าตอบแทนสูง
หรือมีคนยกย่องมากเท่าไหร่

120
00:07:05,234 --> 00:07:09,170
แต่ตอนนี้ เรามองพวกเขาเป็นบุคคลที่สำคัญ

121
00:07:10,337 --> 00:07:14,142
นี่คือช่วงเวลาสำหรับการถกเถียงในที่สาธารณะ

122
00:07:14,166 --> 00:07:17,791
ในการปรับค่าจ้างและเพิ่มการยอมรับ

123
00:07:17,815 --> 00:07:21,926
ให้ไปในทิศทางที่ดีกว่าเดิม
และการรับรู้ความสำคัญของงานที่พวกเขาทำ

124
00:07:22,450 --> 00:07:28,649
นี่คือจุดพลิกผันในเรื่องจริยธรรม
จุดเปลี่ยนของความเชื่อและศรัทธา

125
00:07:28,673 --> 00:07:32,374
ในการตั้งคำถามเกี่ยวกับ
ความโอหังของอุดมคติทำมากได้มาก

126
00:07:33,645 --> 00:07:37,898
ฉันสมควรได้รับความสามารถ
ที่ทำให้ฉันเติบโตได้อย่างมีจริยธรรมหรือไม่

127
00:07:38,533 --> 00:07:40,467
เป็นความพยายามของฉัน

128
00:07:40,491 --> 00:07:44,133
ที่จะอยู่ในสังคมที่ให้คุณค่ากับความสามารถ

129
00:07:44,157 --> 00:07:45,875
ที่ฉันบังเอิญมีหรือเปล่า

130
00:07:46,315 --> 00:07:48,315
หรือจริง ๆ แล้วเพราะโชคช่วย

131
00:07:49,042 --> 00:07:52,883
การยืนกรานว่าความสำเร็จของฉัน
มาจากตัวฉัน

132
00:07:52,907 --> 00:07:57,255
ทำให้ยากที่เราจะเข้าใจชีวิตของคนอื่น

133
00:07:58,188 --> 00:08:01,029
การมองเห็นบทบาทของโชคชะตาในชีวิต

134
00:08:01,053 --> 00:08:03,053
ก็ทำให้เราเริ่มที่จะอ่อนน้อมมากขึ้น

135
00:08:03,879 --> 00:08:08,196
ไม่ว่าจะเกิดโดยบังเอิญ
หรือเพราะพระหรรษทานจากพระเจ้า

136
00:08:08,220 --> 00:08:10,094
หรือโชคชะตาที่ยากจะหยั่งถึง

137
00:08:10,118 --> 00:08:11,375
ที่ฉันได้เกิดมา

138
00:08:12,379 --> 00:08:14,736
พลังของความอ่อนน้อมถ่อมตน

139
00:08:14,760 --> 00:08:17,355
คือคุณธรรมของพลเมืองที่เราต้องการในตอนนี้

140
00:08:18,101 --> 00:08:20,522
เป็นการเริ่มต้นของหนทางในการเยียวยา

141
00:08:20,546 --> 00:08:24,792
จากหลักจริยธรรมของความสำเร็จ
อันน่าเจ็บปวดที่แบ่งแยกเรา

142
00:08:25,466 --> 00:08:29,572
ที่จะส่องทางให้เราก้าวข้าม
การความโหดร้ายของความสำเร็จ

143
00:08:29,596 --> 00:08:33,714
บรรเทาความขมขื่น
และนำไปสู่ชีวิตในสังคมที่อารี