Hallo, ja, dit is Jackie aan de telefoon Hi, mijn naam is Tony en dit is Ieder frame een schilderij Sommige filmmakers kunnen actiefilms maken Anderen doen komedie Al 40 jaar is Jackie Chan de meester in het combineren van de tweee Tegenwoordig zijn er veel films die grappige scènes... ..combineren met vechtscènes. Maar zelfs als de film goed is, de komedie en actie lijken twee verschillende. regisseurs en twee verschillende stijlen. En daarom is Jackie zo interessant in zijn stijl: actie is komedie. En zijn werk laat zien dat dezelfde filmmaak-principes werken. Als je grappig wil zijn... ..maar ook als je knallen wil verkopen. Laten we d'r in springen, als je de namen van de films wil zien, terwijl ik praat, druk op de CC-knop beneden Klaar? Daar gaan we! (rockmuziek speelt) Dus, hoe maakt Jackie actie, die ook.. ..grappig is? Als eerste geeft hij zichzelf een nadeel.. het maakt niet uit welke film, Jackie begint altijd onder zijn tegenstanders. Hij heeft geen schoenen.. ..hij zit in de handboeien.. ..hij heeft een bom in z'n mond. Vanaf dit punt moet-ie z'n weg terugvechten naar de top. Elke actie creëert een logische reactie... (Jackie schopt pistool uit hand) ..en als je de logica volgt... ..krijg je een grap. Deze komische stijl in film grijpt terug op de clowns uit de stille film uit de jaren '40, met Chaplin, Lloyd en Keaton. Maar ik denk dat Jackie het teruggebracht heeft naar één zin... Jackie: 'Ik zei dat ik geen problemen wil' Omdat hij de underdog is, moet hij creatief zijn. Dat brengt ons op het tweede punt: Hij gebruikt alles om 'm heen, dat is één van zijn grootste kenmerken van zijn stijl. Gebruik iets normaal, gebruik iets abnormaal. Ik heb 'm zien vechten met stoelen... ..jurken.. ..chopsticks.. ..keyboards.. ..lego.. ..koelkasten.. ..en natuurlijk (een trap). Dit maakt ieder gevecht niet alleen organisch en gegrond, het geeft ons ook grappen die ergens anders niet gebeuren. (man valt tussen roltrappen) Nummer drie, Jackie houdt van helderheid, hij doet geen donkere scènes, waar alle kleur gecorrigeerd is naar blauw. Als zijn tegenstander zwart draagt.. ..draagt hij wit. En als zijn tegenstander wit draagt, is hij gestileerd. Zijn framing is zo duidelijk, dat hij in ieder shot al een voorschot geeft op de actie. Hier, ook al kijken we naar de stuntman, 2/3 van de frame zijn de trappen Een paar seconden later zien we waarom. (man valt van trap) Hij houdt dingen duidelijk door bijna geen gebruik te maken van handheldshots en dollyshots. Jackie: 'In Amerikaanse films zie je veel beweging, als de camera beweegt betekent dat ze niet kunnen vechten.' In slowmotion zie je hoe de camera- operator rond beweegt, zodat het vechten gewelddadiger lijkt. Maar omdat Jackie wel kan vechten... Jackie: 'Ik beweeg mijn camera nooit, altijd stil, breed shot, ik laat het neerkomen zien, ik doe de flip.' Als je op deze manier filmt lijkt alles indrukwekkender, omdat actie en reactie in hetzelfde frame plaatsvinden. Let op hoe je Jackie, de auto en de muur altijd op hetzelfde moment ziet. (botsing van auto... glas breekt) Maar een zelfde stunt, van Rush Hour 3 heeft nooit al die elementen in hetzelfde shot. En het werkt niet. Hetzelfde is van toepassing op komedie (klap in gezicht) Dit shot, geregisseerd door Samo Hung laat ons de klap zien, het gezicht van de slechterik en Jackie's gezicht, allemaal in één. Kijk nu naar dezelfde grap in Shanghai Noon.. (klap in gezicht) Hier zitten actie en reactie niet in hetzelfde shot. Het werkt een beetje, maar lang niet zo goed. Waarom zijn er niet meer regisseurs die dit doen... ..dat komt door nummer 5: omdat ze niet genoeg tijd hebben. Jackie is een perfectionist die net zoveel takes gebruikt als nodig is om het goed te krijgen. En in Hong Kong wordt hij gesteund door de studio, die hem maanden geven om een gevecht te filmen. Jackie: 'Het moeilijkste is als ik de waaier gooi, dan komt hij terug, meer dan 120 takes. Mensen die het zien zeggen.. wow, Jackie is goed, het is niet goed, jij kunt het doen, alleen... heb jij het geduld of niet?' Als ik zijn werk weer kijk ben ik het meest onder de indruk van de details. Hij hoeft ze niet te doen en het gaat van zijn budget af, maar hij doet ze, omdat hij dat wil. En het is dat doorzettings- vermogen dat ik respecteer en bewonder. Jackie: 'In Amerika staan ze het niet toe dat je dat doet, vanwege het geld...' En zijn Amerikaanse werk mist nog iets... Stem: 'En er is ritme in de shots en de manier waarop ze ge-edit zijn en Jackie zegt dat het publiek het ritme niet door- heeft, tot het moment dat 't ritme er niet is.' Jackie's vechtscènes hebben een duidelijk muzikaal ritme en timing, hij werkt op set met de performers. Jackie: 'Klaar... actie. Blijf waar je bent, blijf waar je bent, ga niet achter me aan. Boem, boem, dan, boem, zie? Iedereen ziet er goed uit.' Zelfs ervaren martial arts-vechters hebben er problemen mee. (vechten) In z'n eerste films zie je hem de timing leren van (een acteur) en het lijkt veel op Chinese opera. Midden jaren '80 werkt hij met z'n eigen stuntteam... en dan heeft hij iets totaal uniek. Veel editors en regisseurs in Amerika begrijpen zijn timing niet en ze verpesten het door te knippen op iedere klap. Maar regisseurs in Hong Kong laten het shot lang genoeg staan zodat het publiek het ritme voelt. Jackie: 'Het belangrijkste gedeelte is editing, en de meeste regisseurs weten niet hoe ze moeten editten. Zelfs de leiders van het stuntteam weten het niet. Regisseurs uit Hong Kong zoals Jackie en Samo editten op een bepaalde manier. In het eerste shot sla je je tegenstander met een breed shot, in het tweede shot krijg je een close-up. Als je de shots edit leg je de continuïteit niet gelijk. Op het einde van het eerste shot is de elleboog hier... in het begin van shot 2 is het helemaal terug hier. Die 3 frames zijn voor de ogen van het publiek om het nieuwe shot te zien, en dit maakt het verschil. Jackie: 'Ik begin van hier, en hier. Maar twee shots bijelkaar is het 'boem'. Dat is de kracht.' In andere woorden, laat het twee keer zien in het hoofd van het publiek is het 1 klap die sterker is. (klap) In tegenstelling, moderne Amerikaanse editting laat de klap helemaal niet zien. Op het einde van shot 1 is de voet hier.. ..in het begin van shot 2 is het op dezelfde plaats en gaat het terug. Omdat ze knippen op dezelfde frame als de klap... ..voelt het niet als een klap. Veel mensen denken dat dit door de PG13 komt, maar zelfs R-rated films doen dit. Het lijkt op wat mensen die in de rondte slaan. In plaats van wat mensen die pijn krijgen. (Aaaaaaah) Ouch. Wat ons bij nummer 8 brengt: Pijn. Terwijl veel actiehelden onoverwinnelijk willen lijken... Jackie lijdt pijn... Veel pijn. Niet alleen de stunts zijn indrukwekkend... ..er is altijd ruimte voor een grap. Pijn maakt hem menselijk, want hoe goed hij ook is.. ..hij krijgt nog steeds een klap in z'n gezicht... Z'n gezicht is misschien wel zijn grootste voordeel. Vaak heeft-ie slechts zijn gezicht nodig om een grap te maken. Zoals hij bijvoorbeeld vecht, met een kip in z'n hand... ..of verkleed als Chun Li. En als laatste, Jackie's stijl zorgt voor een geweldig einde voor het publiek. Door zich naar boven te vechten, heeft hij recht op een spectaculaire finish. Hij wint niet omdat hij een betere vechter is, hij wint omdat hij niet opgeeft. Deze hardvochtigheid maakt veel van z'n finales indrukwekkend en erg grappig. Het is een groot contrast met z'n Amerikaanse werk, de slechteriken worden verslagen omdat iemand hun neerschiet. (boem). Kom op! Maar het is vooral dat Jackie z'n stijl iets bewijst: actie en komedie zijn niet zo verschillend. In beide genres willen we de beste performers zien en ik denk dat veel moderne actie-regisseurs daarin de plank compleet misslaan. Deze acteurs zijn bekwame artiesten, sommigen de beste van de wereld. Waarom zijn de regisseurs zo onbekwaam? Waarom betaal ik geld om de actie niet te zien? Jackie: 'Wat je ook doet, doe het zo goed mogelijk, want de film is er voor altijd.. ..omdat het regent, en de acteur heeft geen tijd.. Zou jij dat aan het publiek vertellen? Nee het publiek wil een goede film zien, die film, dat is alles.' Precies. Dit werk blijft bestaan. En dat gezegd hebbende... laat ik jullie achter met de beste doodscène in de filmgeschiedenis. (Steekt man met twee handen in kruis) (Muziek)