Een medeoprichter van de nieuw- en entertainment website Reddit werd dood aangetroffen. Hij was een wonderkind, hoewel hij nooit zo over zichzelf dacht. Hij was helemaal niet geïnteresseerd in het opstarten van een bedrijf en het verdienen van geld Er is een diepgaand gevoel van verlies in Highland Park, Aaron Swartz's geboorteplaats, wanneer geliefden afscheid nemen van één van de meest heldere lichten van het Internet. Vrijheid, openlijke toegang en computer activisten betreuren hun verlies. "Een verbazingwekkend intellectueel", wanneer je met mensen praat die hem kenden. Hij werd gedood door de overheid en MIT gooide al haar basisprincipes overboord. Ze wilden van hem een voorbeeld maken. Overheden hebben een onlesbare drang om te controleren. Hij zou mogelijk 35 jaren in de gevangenis moeten doorbrengen en een boete van een miljoen dollar. Het stellen van vragen of vervolgingsijver en ik zou zelfs zeggen wangedrag. Heeft u deze specifieke materie bekeken en bent u tot enige conclusies gekomen? Toen ik opgroeide, weet je, werd ik me geleidelijk bewust dat alle dingen rondom mij, die mensen me vertelden eigenlijk waren zoals het gewoon was , hoe het altijd zou zijn Maar die waren helemaal niet gewoon, er waren dingen die veranderd konden worden en nog belangrijker, er waren dingen die verkeerd waren, en veranderd moesten worden. En toen ik me dat bewust werd, was er eigenlijk geen manier terug. De Jongen van het Internet Welkom bij verhaal voorlezen. De naam van het boek is "Paddington op de kermis" Wel, hij werd geboren in Highland Park en groeide daar op. Aarom was afkomstig uit een familie met drie broers, allen uitzonderlijk slim. Oh, de doos valt om ... Dus we waren allen, weet je wel, kinderen die zich niet al te best gedroegen Je weet wel, drie gebroeders die heel de tijd rond renden, kattekwaad uithaalden Hey, nee, nee, nee! -Aaron! -Wat? Maar ik het me gerealiseerd dat Aaron op zeer jonge leeftijd geleerd heeft om te leren. Eén, twee, drie, vier, vijf, zes, zeven, acht... -Klop, klop! -Wie is daar? -Aaron. -Aaron wie? -Aaron de Grapjas. Hij wist wat hij wilde, en hij wilde het altijd doen. Hij is er altijd in geslaagd, in wat hij wilde. Z'n nieuwsgierigheid was eindeloos. Hier een fotootje van de planeten. En elke planeet heeft een symbool. Mercury symbool, Venus symbool, Mars symbool... Op een dag zei hij tegen Susan: wat is dat gratis gedoe voor de hele familie in het centrum van Highland Park? "Gratis familie entertainment in het centrumloze park" Toen was hij drie. En ze zei: over wat heb je het? Hij zei: Kijk, hier op de ijskast, "Gratis voor de hele familie in het centrum van Highland Park". Ze was echt verbaasd dat hij kon lezen. Het heet "Mijn Familie Seder". Die Seder avond is anders dan alle andere avonden. Ik herinner me dat we eens in de bibliotheek van de Universiteit van Chicago waren. Ik nam een boek van de plank, het was er eentje van het jaar 1900. Ik toonde het hem: weet je, dit is een buitengewone plek. Allen waren we nieuwsgierige kinderen, maar Aaron genoot echt van leren en echt van les geven. En wat we gaan leren is het ABC achterwaarts. Z, Y, X, W, V, U, T... Ik herinner me dat hij terug thuis kwam van zijn eerste les Algebra. Hij zei: "Noah, laat me je Algebra leren!" Ik: wat is Algebra? En altijd was hij zo. Nu moet je op die knop klikken, daar! Nu heeft het dat! Nu is het in het roze! Toen hij twee of drie jaar oud was, heeft Bob hem kennis leren maken met computers, toen is hij als een gek van start gegaan. (baby geluid) We hadden allemaal computers, maar Aaron bloeide er echt mee open, bloeide echt open op het Internet. -Op de computer aan het werk? -Naah... Hoe komt het mama , Waarom werkt er niets? Hij begon met programmeren op een hele jonge leeftijd. Ik herinner me de eerste programma dat ik met hem heb geschreven dat was in Basic, en dat was een Star Wars trivia spel Hij kwam bij mij zitten in de kelder, waar de computer was uren lang , om het spel te programmeren Het probleem dat ik steeds had met hem was dat er niets was wat ik af wilde En voor hem, was er altijd iets te doen , altijd iets dat programmeren kon oplossen De manier waarop Aaron het altijd zag was , dat programmeren magisch is Jij kan dingen bereiken die normale mensen niet kunnen Aaron maakte een geld automaat , en gebruikte daarvoor een Macintosh en een kartonnen doos Een jaar voor Halloween , wist ik niet wat ik wilde zijn, en hij dacht dat het heel heel cool zou zijn als ik met zou verkleden als zijn nieuwe favoriete computer, wat in die tijd de originele iMac was. Ik bedoel, hij haatte om voor Halloween te verkleden maar hij hield ervan om andere mensen te overtuigen om te verkleden in dingen die hij graag wou zien. Gastheer Aaron, stop! jongens, kom op , kijk naar de camera! Spider-man kijkt naar de camera. Hij maakte een website genaamd De Info, waar mensen informatie konden invoeren. Ik weet zeker dat er iemand daar buiten is die alles weet van goud, blad goud. Waarom schrijven ze daar niks over op de website? En dan kunnen andere mensen komen op een later punt en die informatie lezen, en dan informatie wijzigen als ze dachten dat het niet goed was. Niet te ongelijk van Wikipedia, toch? En dit was voordat Wikipedia begon, en dit is gecreëerd door een 12 jarige, in zijn kamer, met zichzelf , werkend op een kleine server, met gebruik van eeuwen oude technologie. Een van de leraren zijn antwoord was, zoiets als: Dit is een vreselijk idee, je kan niet zomaar iedereen auteur laten zijn van de encyclopedie. De hele reden dat wij geleerden hebben is om deze boeken voor ons te schrijven. Hoe heb je zo een slecht idee kunnen hebben? Ik en mijn andere broer deden, zo van: Oh, je weet, Wikipedia is cool, maar we hadden dat in onze huis , vijf jaar geleden. Aaron's website, theinfo.org, wint een school competitie gehost door de Cambridge-gebaseerde web design firma ArsDigita. Wij gingen allemaal naar Cambridge toen hij zijn ArsDigita prijs won en wij hadden geen idee wat Aaron aan het doen was Het was duidelijk dat de prijs heel belangrijk was. Aaron werd al snel betrokken met online programmeer gemeenschappen, en toen in de proces om een nieuwe web hulpmiddel vorm te geven Hij komt naar me toe en zegt, zoiets als: Ben, er is een heel geweldig ding waarmee ik aan het werk ben. Je moet dit horen! En ik ben zoiets van: Ja, wat is het? En hij zegt: Er is iets genaamd RSS. En hij legt me uit was RSS is. En ik zo van: waarom is dat nuttig, Aaron? Is er een website die het gebruikt, zo van waarom zou ik het willen gebruiken? Er is een mail lijst voor mensen die werken aan RSS en XML in het algemeen. En er is een persoon Aaron Swartz genaamd, die heel competitief was maar heel slim en hij had vele goede ideeën. en hij had vele goeie ideeën en kwam nooit naar de vergaderingen hij kwam nooit naar de vergaderingen, en ze zeiden, weet je, wanneer kom je eens naar één van de vergaderingen? En hij zei: weet je, ik denk niet dat mijn mama me zou laten gaan. Ik ben...ik ben net 14 geworden. Dus hun eerste reactie was, wel, je weet, deze persoon, deze collega met wie we gedurende het hele jaar heb samengewerkt is... was 13 jaar oud toen we met hem werkten, en hij is nu pas 14. En hun tweede reactie was: Jezus, we willen hem echt ontmoeten! Dat is fantastisch! Hij was lid van het committee dat RSS heeft ontworpen. Hij hielp mee moderne hypertext vorm te geven. Het deel waaraan hij meewerkte, RSS, was een tool die je kan gebruiken om samenvattingen te ontvangen van zaken die afspelen op allerlei web pagina's. Hoofzakelijk zou je dit gebruiken voor een blog. Zo zijn er misschien wel 10 of 20 blogs van mensen die je wenst te lezen. Je gebruikt hun RSS feeds, de samenvattingen van wat er zich afspeelt op deze andere pagina's om een soort van verenigde lijst te krijgen over alles dat zich afspeelt. Aaron was erg jong, maar hij begreep de technologie en zag dat het onvolkomen was en hij zocht naar manieren om het beter te maken. Dus zette z'n moeder hem op vliegtuigen vanuit Chicago, wij pikten hem op in San Francisco. We introduceerden hem interessante mensen om te discussiëren en lachten met z'n vreselijke eetgewoonten. Hij at alleen maar eten voor blanken, zoals gestoomde rijst en geen gebakken rijst want dat was niet voldoende blank en wit brood enzovoort... En je was verbaasd van de kwaliteit van de debatten die te voorschijn kwam, van wat leek afkomstig te zijn van een mond van een kleine jongen. En je zou denken dat dit de jongen is die echt ergens gaat geraken als hij niet dood zou gaan van scheurbuik. Aaron, het is jouw beurt! Ik denk dat het verschil vandaag is dat je geen bedrijven meer kan maken zoals dotcoms. Je kan geen bedrijven hebben die zomaar hondeneten over het Internet verkopen of hondeneten over mobiele telefoons. Maar er is nog steeds heel wat innovatie. Denk dat als je de innovatie niet ziet, dat je hoofd misschien in het zand zit! Hij gaat erin op als de persoonlijkheid van een alpha nerd, waar geldt: "Ik ben slimmer dan jou en omdat ik slimmer ben dan jou ben ik beter dan jou en kan ik jou vertellen wat je moet doen". Het is een verlengde van hem alsof hij een lomperd is. Dus omdat je alle deze computers aggregeert kan je grote problemen oplossen zoals het zoeken naar intelligent leven en proberen om kanker op te lossen. De eerste keer dat ik hem ontmoette was op IRC, ofwel Internet Relay Chat. Hij schreef niet zomaar code, hij kon ook mensen enthousiast maken om problemen op te lossen die hij had. Hij verbond mensen. De vrije cultuur beweging, daar stak hij veel energie in. Ik denk dat Aaron er probeerde voor te zorgen dat de wereld werkte. Hij probeerde het te verbeteren. Hij had een zeer sterke persoonlijkheid, die zeker veren verloor bij momenten. Het was zeker niet dat hij altijd comfortabel was met de wereld en de wereld was niet altijd comfortabel met hem. Aaron ging naar het middelbaar en hij was echt schoolziek. Hij hield er niet van, hij hield niet van de lessen die gegeven werden and hij hield niet van de leerkrachten. Aaron wist wel hoe hij informatie kon verkrijgen. Hij dacht: "Ik moet niet naar deze leraar om geometrie te leren. Ik kan gewoon het geometrie boek lezen. En ik moet niet naar de leraar om zijn versie te leren van de Amerikaanse geschiedenis, ik heb drie historische compilaties hier, ik zou die gewoon kunnen lezen. En ik ben niet geïnteresseerd in dat, ik ben geïnteresseerd in het web". Ik was zeer gefrustreerd met school, ik dacht dat de leerkrachten niet wisten waar ze het over hadden. Ze domineerden en controleerden me, het huiswerk was zielig en het was allemaal maar met de bedoeling om studenten te doen pennen en hen te forceren bezig te zijn. En weet je, ik begon boeken te lezen over de geschiedenis van onderwijs en hoe dit onderwijssysteem ontwikkeld werd. Dan ken je de alternatieven hiervoor en manieren waarop dat mensen echt iets kunnen leren in plaats van het opsommen van feiten die leraren hun vertelden. En dat heeft me op pad gestuurd om dingen in vraag te stellen, toen ik de school in vraag steld, stelde ik de maatschappij die de school heeft gebouwd in vraag, ik stelde de bedrijven waarvoor de school mensen opleidde invraag, ik stelde de overheid in vraag die deze gehele structuur heeft opgezet. Een van de dingen waar hij een passie voor had was copyright, vooral in de begindagen. Copyright is altijd een soort van last geweest voor de uitgeversbranche en voor lezers, maar het was geen overdreven last, het was een redelijke institutie om ervoor te zorgen dat mensen betaald werden. Hetgeen Aaron zijn generatie ervaren heeft was de botsing tussen het antieke copyright systeem en dit fantastische nieuwe ding dat we aan het bouwen waren, het Internet en het Web. Die dingen botsten en wat we kregen was chaos. Toen onmoette hij Harvard's professor in de rechten Lawrence Lessig dewelke toen in het hooggerechtshof de copyright wet in vraag stelde. De jonge Aaron Swartz vloog naar Washington om te luisteren naar wat er werd gezegd in het hooggerechtshof. Ik ben Aaron Swartz en ik ben hier om te luisteren naar LD, om het LD document te zien. Waarom ben je naar heer gevlogen van Chicago en helemaal naar hier gekomen om het LD document te zien? Dat is een moeilijkere vraag... Ik weet het niet. Het is heel spannend om het hooggerechtshof te zien, vooral in een prestigieuze zaak als deze. Lessig kwam ook naar buiten met een nieuwe manier om copyright op het Internet te definiëren. Het noemde Creative Commons. Dus het simpele idee van Creative Commens is om mensen, makers, een simpele manier te geven om hun creativiteit te drukken met de daar bijhorende vrijheden. Dus als copyright gaat over "All rights reserved", dan is dit een "Some rights reserved" model. Ik wil je op een simpele manier zeggen: hier is wat je kan doen met mijn werk, zelfs als er andere dingen zijn waarvoor je mijn toelating nodig hebt vooraleer je het kunt doen. En Aaron zijn rol was het computer gedeelte. Zoals hoe je de licenties zo opstelt zodat ze simpel en begrijpbaar zullen zijn en uitgedrukt kunnen worden zodat machines ze kunnen verwerken. En de mensen dachten: waarom schrijft deze 15-jarige jongen de specificatie van Creative Commons? Denk je niet dat dat een grote fout is? En toen werd het: de grootste fout die je kan maken is niet luisteren naar deze jongen. Hij is zelfs nog niet groot genoeg om boven het podium uit te komen. En er was een verplaatsbaar podium en er was deze gênante situatie, dat wanneer hij zijn laptop aansloot niemand zijn gezicht nog kon zien. Wanneer je op onze website komt hier, en je gaat naar "Kies licentie", krijg je een lijst met opties, er wordt uitgelegd wat deze betekenen, en je krijgt drie simpele vragen: "Wil je toeschrijving verseisen?" "Wil je commercieel gebruik van je werk toelaten?" "Wil je wijzigingen aan je werk toelaten?" Ik was compleet verbaasd dat deze volwassenen hem als een volwassen persoon aanschouwden. En Aaron stond daar voor een heel publiek vol met mensen en begon gewoon te praten over het platform dat hij had ontworpen voor Creative Commons. En ze luisterden allemaal naar hem. Gewoon... Ik zat vanachter en dacht: hij is maar een jongen, waarom luisteren ze naar hem? Maar ze deden dat... Wel, ik denk niet dat ik het volledig begrijp. Hoewel critici menen dat er niet veel nodig is opdat artiesten betaald worden voor hun werk, was het succes van Creative Commons enorm. Momenteel op alleen de website van Flickr, zijn er meer dan 200 miljoen mensen die een of andere vorm van een Creative Commons licensie gebruiken. Hij droeg bij door z'n technische capaciteiten en toch was het niet zomaar simpelweg een technische zaak voor hem. Aaron schreef vaak openhartig in zijn persoonlijke blog: Ik denk diep na over de dingen, en ik wil dat anderen dat ook doen. Ik werk voor ideeën en leer van mensen. Ik hou er niet van om mensen uit te sluiten. Ik ben een perfectionist, maar ik zorg dat dat me niet verhindert om iets te publiceren. Behalve onderwijs en entertainment, ga ik mijn tijd niet verspillen aan dingen die geen impact zullen hebben. Ik probeer vrienden te zijn met iedereen, maar ik haat het als je me niet serieus neemt. Ik koester geen wrok, dat is niet productief, maar ik leer uit ervaring. Ik wil de wereld verbeteren. In 2004 verlaat Swartz Highland Park en schrijft zich in aan Stanford University. Hij had zwerende dikke darmontsteking, wat zeer vervelend was en we waren bezorgd over de medicatie die hij in nam. Hij werd opgenomen in het ziekenhuis en hij nam een cocktail van pillen elke dag. Eén van die pillen was een steroïde die zijn groei belemmerde, wat er voor zorgde dat hij zich anders voelde dan andere studenten. Aaron, denk ik, kwam op Standford om een scholarship te doen en hij komt terecht in een babysit programma voor mensen uit het middelbaar die overpresteren dewelke in 4 jaar bestemd waren om captains of industry en 1 percenters dienen te worden