Como pacientes,

adoitamos lembrar 
os nomes dos nosos médicos,

pero a miúdo esquecemos
os nomes dos nosos enfermeiros.

Eu recordo unha.

Hai uns anos, tiven cancro de mama,

e dalgunha maneira 
logrei superar as operacións

e o comezo do tratamento bastante ben.

Podía ocultar o que estaba a ocorrer.

Ninguén tiña por que sabelo.

Podía levar a miña filla ao colexio,

podía saír cear co meu marido;

podía enganar a xente.

Pero logo chegou a quimio

e iso aterrábame

porque sabía que ía perder
todo o pelo do corpo

polo tipo de quimio que ía recibir.

Xa non podería seguir finxindo

que todo estaba normal.

Estaba asustada.

Sabía o que era 
que todos te tratasen con pinzas

e simplemente quería sentirme normal.

Tiña un catéter no peito.

Fun ao meu primeiro día de quimioterapia,

e estaba moi mal de ánimo.

A miña enfermeira, Joanne, 
entrou pola porta,

e cada óso do meu corpo estábame pedindo

que me levantase daquela cadeira e fuxira.

Pero Joanne miroume e faloume
como se fósemos vellas amigas.

E logo preguntoume:

"Onde fixeches as mechas?"

(Risas)

Pensei: "Estás de broma?"

"Fálasme do meu cabelo 
cando estou a punto de perdelo?"

Enfadeime un pouco

e díxenlle: "En serio?
Estasme preguntando polo pelo?"

E encollendo os ombreiros díxome:

"Volverá medrar."

Nese momento díxome a única cousa
que eu pasara por alto:

que, algún día, 
a miña vida volvería á normalidade.

Ela críao realmente.

Así que eu tamén o crin.

Preocuparse pola perda do cabelo 
cando un loita contra o cancro

poder parecer unha parvada ao principio,

pero non é que un
só se preocupe polo aspecto,

senón porque todo o mundo 
te tratará con demasiado coidado.

Joanne fíxome sentir normal 
por primeira vez en seis meses.

Falamos dos seus mozos,

de buscar apartamento en Nova York,

e da miña reacción á quimioterapia.

Todo ao mesmo tempo.

Eu sempre me preguntaba

"como soubo tan instintivamente
como falarme?"

Joanne Staha 
e a miña admiración cara a ela

marcaron o comezo da miña viaxe
no mundo da enfermaría.

Uns anos despois, 
pedíronme que fixera un proxecto

para celebrar o traballo 
realizado polos enfermeiros.

Empecei con Joanne

e coñecín a máis 
de cen enfermeiros de todo o país.

Pasei cinco anos entrevistando, 
fotografando e filmando enfermeiros

para un libro e un documental.

Planifiquei co meu equipo
unha viaxe por Estados Unidos

que nos levaría aos lugares que afrontan

algúns dos problemas máis grandes
de saúde pública da nosa nación:

o envellecemento, a guerra, 
a pobreza, a prisión...

E despois fomos a lugares

onde encontramos a maior concentración

de pacientes que afrontan eses problemas.

Logo pedímoslles aos hospitais e a centros
que nomearan os enfermeiros

que mellor os representasen.

Unha das primeiras enfermeiras que coñecín
foi Bridget Kumbella.

Bridget naceu en Camerún,

é a maior de catro irmáns.

Seu pai estaba traballando 
cando caeu dun cuarto piso

e lesionou gravemente o lombo.

El falou moito do que era

estar deitado boca arriba 
e non recibir o tratamento necesario.

Iso impulsou a Bridget cara á enfermaría.

Agora, como enfermeira no Bronx,

coida un grupo moi diverso de pacientes

de tódalas clases e relixións.

Dedicou a súa carreira 
a comprender o impacto

das diferenzas culturais 
en materia de saúde.

Ela falounos dun paciente,

un paciente aborixe,

que quería ingresar na UCI
cunha manchea de plumas

Así atopaba el o consolo espiritual.

Contounos como o apoiou

e dixo que os pacientes 
teñen relixións diferentes

e que usan todo tipo de obxectos
como consolo espiritual;

e sexa un santo rosario 
ou unha pluma simbólica,

todo debe apoiarse.

Este é Jason Short.

É enfermeiro de asistencia domiciliaria
nos montes Apalaches,

e o seu pai tiña unha gasolineira 
e un taller cando el era pequeno.

Así que ocupábase de coches na comunidade
na que agora traballa de enfermeiro.

Cando estaba na universidade,

non era moi masculino ser enfermeiro,

así que evitou este traballo durante anos.

Durante un tempo foi camioneiro,

pero os camiños da vida 
levárono de novo á enfermaría.

Como enfermeiro nos Apalaches,

Jason vai a lugares aos que nin sequera 
unha ambulancia pode chegar.

Nesta foto, está posando 
no medio do que antes era un camiño.

A minería de montaña inundou ese camiño

e a única maneira que ten Jason 
de chegar ao paciente

que vive nesa casa con pneumoconiose

é conducir o seu todoterreo 
a contracorrente por ese arroio.

Cando fun con el, arrancamos 
o parachoques dianteiro do coche.

Á mañá seguinte ergueuse,

puxo o coche na foxa,
reparou o parachoques

e despois foi ver o seu próximo paciente.

Fun testemuña de como Jason
coidou a ese señor

cunha compaixón enorme,

e sorprendeume de novo o íntimo
do traballo da enfermaría.

Cando coñecín a Brian McMillion,
era un novato.

Acababa de volver dunha misión

e aínda non se acomodara de novo
á vida en San Diego.

Falou da súa experiencia
como enfermeiro en Alemaña,

e de como coidou os soldados
que regresaban de combater.

A miúdo, el era a primeira persoa que vían

ao abriren os ollos no hospital.

Na cama e con membros amputados,
o primeiro que lle dicían era:

"Cando podo volver?
Deixei os meus compañeiros alí."

E Brian dicíalles:

"Non vas ir a ningures.
Xa fixeches abondo, meu."

Brian é a vez un enfermeiro
e un soldado que estivo en combate.

Está nunha posición privilexiada

que lle permite empatizar 
e axudar a curar os veteranos que atende.

Esta é a irmá Stephen.

Ela dirixe un fogar de anciáns 
chamado Villa Loretto en Wisconsin.

E baixo o seu teito
pódese encontrar todo tipo de vida.

Medrou desexando vivir nunha granxa,

así que ao ter a oportunidade
de adoptar animais de granxa,

acolleunos entusiasmada.

Na primavera, eses animais teñen crías.

E a irmá Stephen usa eses parrulos,
cabuxas e años

como zooterapia para os residentes
de Villa Loretto

que ás veces non poden recordar
os seus propios nomes,

pero que se alegran de termar
coas súas mans dun añiño.

O día que estiven coa irmá Stephen,

tiña que sacala de Villa Loretto
para rodar parte da súa historia.

E antes de marcharmos
entrou no cuarto dun paciente terminal.

Inclinouse e dixo:

"Teño que marchar durante o día,

pero se Xesús te chama,

ti vaite.

Vaite directo á casa de Xesús".

Quedeime alí, pensando

que era a primeira vez na miña vida

que fun testemuña de que se lle podía
mostrar amor incondicional a alguén

deixándoo ir.

Non temos que aferrarnos tanto.

Vin máis vida en Villa Loretto

ca en ningún outro momento
e en ningún outro lugar na miña vida.

Vivimos tempos complicados
no que á saúde respecta.

É fácil perder de vista a necesidade

de calidade de vida
fronte a cantidade de vida.

Conforme se creen novas tecnoloxías
que salven vidas,

teremos que tomar
máis decisións complicadas.

Estas tecnoloxías a miúdo salvan vidas,

pero tamén poden prolongar
a dor e a agonía da morte.

Como se supón que lidaremos con isto?

Necesitaremos toda a axuda posible.

Os enfermeiros teñen
unha relación única con nós

porque pasan tempo a carón da nosa cama.

Durante ese tempo créase
unha certa intimidade emocional.

O pasado verán, o 9 de agosto,

meu pai morreu dun ataque ao corazón.

Miña nai estaba desfeita

e non podía imaxinar o seu mundo sen el.

Catro días despois caeu, rompeu a cadeira,

necesitaba cirurxía e atopouse
loitando pola súa propia vida.

Unha vez máis encontreime

recibindo o coidado dos enfermeiros...

esta vez para a miña nai.

Meu irmán, miña irmá e mais eu
quedamos ao seu lado

os tres seguintes días na UCI.

Mentres tratábamos de tomar
as decisións correctas

e cumprir os desexos da miña nai,

descubrimos que dependíamos
dos consellos dos enfermeiros.

E unha vez máis,

non nos defraudaron.

Tiveron unha visión incrible

sobre como coidar a miña nai
nos seus últimos catro días de vida.

Ofrecéronlle consolo, aliviáronlle a dor.

Souberon animarnos a miña irmá e a min
para poñerlle un camisón bonito a mamá,

moito despois de que a ela
xa non lle importara,

pero si, e moito, a nós.

Souberon espertarme xusto a tempo
para o último alento de miña nai.

E logo souberon canto tempo
deixarme no cuarto con ela

despois da súa morte.

Non teño nin idea
de como saben esas cousas,

pero si sei que lles estou
eternamente agradecida

por guiarme unha vez máis.

Moitas grazas.

(Aplausos)