Kurumumuz başarısız sosyal politika 
kovası olarak görülüyor.

Bize kimlerin geleceğini ya da ne kadar 
süre kalacağını belirleyemem.

Başka hiçbir şeyin işe yaramadığı,

diğer sosyal güvenlik ağlarında

başarısız olmuş kişiler bize gelir.

Onlar zapt edemedikleri için
biz yapmalıyız.

Bizim işimiz:

zapt etmek ve kontrol altında tutmak.

Yıllar içerisinde
hapishane sistemi,

ülke ve toplum olarak

bu konuda çok başarılı olduk,

ama bu bizi mutlu etmemeli.

Günümüzde hapsettiğimiz 
insan sayısı

diğer bütün ülkelerden daha fazla.

1850'deki kölelik dönemine oranla

günümüzde daha fazla siyahi
insan hapishanede.

Üç milyona yakın çocuk vatandaşımızın

ebeveynlerini barındırıyoruz,

bu ülkedeki en büyük akıl sağlığı
hizmeti veren

yeni bir akıl hastanesi 
haline geldik.

Bir insanı kilit altına almak

küçük bir olay değil.

Yine de Ceza İnfaz Kurumu
olarak isimlendiriliyoruz.

Bugün, cezalandırma konusunda

düşünce tarzımızı değiştirmek
üzerine konuşmak istiyorum.

Tecrübelerime dayanarak inanıyorum ki;

düşünce tarzımızı değiştirdiğimizde

yeni olasılıklar ve gelecekler yaratırız

ve hapishanelerin farklı 
bir geleceğe ihtiyacı var.

30 yılı aşkın süre, tüm kariyerimi
cezalandırma üzerinde geçirdim.

Bu alanda babamı takip ettim.

Eski Vietnam askerlerindendi.
Cezalandırma ona uygundu.

Güçlü, istikrarlı ve disiplinliydi.

Ben bunlardan hiçbiri değildim

ve eminim bu durum 
onu endişelendiriyordu.

Nihayetinde, eğer sonum 
hapishane ise en azından

parmaklıkların doğru tarafında 
olsun kararı aldım.

Böylece, buna bir göz atmaya

ve babamın çalıştığı yerde 
biraz gezinmeye karar verdim.

McNeil Adası Cezaevi.

Fakat, bu 80'lerin başındaydı

ve hapishaneler film ve dizilerde

gördüklerinizden biraz farklıydı.

Birçok açıdan çok daha kötüydü.

Beş katlı bir hücre tipi cezaevine girdim.

Bir hücrede sekiz kişi ve

bu yaşam alanında 550 kişi vardı

ve eğer merak ediyorsanız,

bu küçük bölgede tek bir tuvaleti
paylaşıyorlardı.

Bir görevli kasaya anahtarı
koyuyordu

ve yüzlerce insan hücrelerinden 
akıp gidiyordu.

Yüzlerce insan hücrelerinden
akıp gidiyordu.

Oradan elimden gelen 
en hızlı şekilde uzaklaştım.

Nihayetinde geri döndüm ve
görevli olarak çalışmaya başladım.

İşim hücre bloklarından birini

idare etmek ve yüzlerce insanı 
kontrol etmekti.

Kabul merkezinde çalışmaya başladığımda

mahkûmların otoparktan 
içeri girişlerini,

hücre kapılarını sarsmalarını,
bağırmalarını,

hücrelerini yıkmalarını 
duyabiliyordum.

Yüzlerce dengesiz insanı alır 
ve kilit altında tutarsan,

kaos elde edersin.

Zapt etmek ve kontrol altında tutmak,
işimiz buydu.

Bunu daha verimli yapmayı 
öğrenmemizin bir yolu,

yeni türde bir yaşam alanı olan

Yoğun Yönetim Birimi (IMU) idi,

Hücrenin modern versiyonu.

Mahkûmları, kelepçe delikleri 
olan çelik kapıların

ardına koyduk ki dizginleyebilelim

ve yemek verebilelim.

Tahmin edin ne oldu?

Daha sessiz oldu.

Genel nüfusta kargaşalar azaldı.

Ortalık daha güvenli hale geldi,

çünkü en saldırgan 
ve rahatsız edici mahkûmlar

izole edilebilliyordu.

Fakat izolasyon iyi bir şey değil.

İnsanları sosyal iletişimden mahrum
ederseniz, kötüye giderler.

Hem onlar hem de bizim için

onları IMU'dan çıkartmak zorlaşıyordu.

Hapishanede bile, birini 
kilit altında tutmak

küçük bir olay değil.

Bir sonraki görevim en saldırgan ve 
rahatsız edici mahkûmların bulunduğu,

eyaletin en ücra yerindeki 
hapishanedeydi.

O zamana dek bu endüstri 
oldukça gelişmişti,

yıkıcı davranışları idare etmek için

farklı araçlarımız ve tekniklerimiz vardı.

Plastik mermili silahlarımız 
ve biber gazımız,

plastik cam kalkanlarımız,

flaş bombalarımız ve acil durum 
müdahale ekibimiz vardı.

Şiddete kuvvet kullanarak

kaosa kaosla karşılık verdik.

Alevleri söndürmekte oldukça iyiydik.

Oradayken aynı zamanda 
araştırmacı olan iki tecrübeli

hapishane memuru ile tanıştım,

biri antropolog diğeri sosyologdu.

Bir gün, biri şöyle dedi:

"Biliyor musun, alevleri 
söndürmekte oldukça iyisin.

Hiç nasıl önleyebileceğini 
düşündün mü?"

Hapishaneleri güvenli hale getirmek için

kullandığımız kaba kuvveti

açıklarken onlara karşı sabırlıydım.

Onlar da bana karşı sabırlıydı.

Bu konuşmalardan 
yeni fikirler ortaya çıktı

ve küçük deneyler yapmaya başladık.

İlk, eğitim programına birer 
ya da ikişer kişi göndermek yerine,

görevlilerimizi takımlar halinde 
eğitmeye başladık.

4 hafta yerine 10 haftalık 
eğitim verdik.

Sonra tecrübeli elemanlar ile
yeni başlayanları

eşleştirdiğimiz stajyerlik modeli 
üzerine deney yaptık.

İki taraf da işinde daha başarılı oldu.

İkinci olarak, eğitim sürecine

hafifletilmiş konuşma becerilerini ekledik

ve kaba kuvvet sürecinin 
bir parçası haline getirdik.

Saldırgan olmayan bir 
kaba kuvvet kullanımıydı.

Sonra daha radikal bir şey yaptık.

Mahkûmları da aynı beceriler 
üzerine eğittik.

Beceri gruplarını, 
şiddete sadece

tepki verilmesi için değil, 
onun azaltılması için değiştirdik.

Üçüncü olarak, tesisimizi genişlettik, 
yeni bir dizayn denedik.

bu dizaynın en büyük 
ve en tartışmalı unsuru

tabii ki de tuvaletlerdi.

Tuvaletler artık yoktu.

Şuan bu size çok önemli 
gelmiyor olabilir

ama o zaman olağanüstüydü.

Daha önce kimse tuvaletsiz hücre
duymamıştı.

Hepimiz çok tehlikeli 
ve çılgınca olduğunu düşündük,

sekiz kişilik hücrelerin bile 
tuvaleti vardı.

Bu küçük detay 
çalışma şeklimizi değiştirdi.

Mahkûmlar ve çalışanlar

daha serbest etkileşime giriyor 
ve yakınlaşıyorlardı.

Çatışmayı öngörmek 
ve kızışmadan

müdahale etmek daha kolaydı.

Yaşam alanı daha temiz, sessiz, 
güvenli ve daha insancıldı.

Bu, huzuru sağlamakta 
daha önce gördüğüm

tüm korkutma tekniklerinden 
çok daha etkiliydi.

Etkileşim davranış şeklinizi değiştirir,

hem görevli hem de mahkûm için geçerli.

Ortamı ve davranışı değiştirdik.

Daha sonra, dersimi 
almamışımdır belki diye

beni genel merkezde görevlendirdiler

ve orada sistem değişikliğine 
karşı olanlara göğüs gerdim.

Sistem değişikliğine karşı olan
birçok faktör var:

siyaset ve siyasetçiler, 
kanunlar ve yasalar

mahkemeler ve davalar, iç politika.

Sistem değişikliği 
yavaş ve zor bir süreç

ve bazen sizi gitmek istediğiniz yere

götürmez.

Hapishane sistemini değiştirmek 
basit bir şey değil.

Böylece, önceki deneyimlerimi düşündüm

ve suçlularla iletişim kurduğumuzda 
kızgınlığın azaldığını hatırladım.

Ortamı değiştirdiğimizde 
davranış da değişti.

Ve bunlar büyük sistem 
değişiklikleri değildi.

Bunlar küçük değişikliklerdi

ve yeni olasılıklar yarattı.

Sonra küçük bir hapishanenin 
amiri olarak görevlendirildim.

Aynı zamanda 
Evergreen State College'da

diplomam üzerine çalışıyordum.

Benim gibi düşünmeyen, 
başka fikirleri olan

ve farklı geçmişlerden gelen

kişilerle iletişim kurdum.

Bunlardan biri yağmur ormanları 
çevrebilimcisi idi.

Benim küçük hapishaneme baktığında

gördüğü şey bir laboratuvardı.

Konuşmalarımız sırasında, 
hapishanelerin ve mahkûmların

kendi başlarına tamamlayamayacakları

projelere yardım ederek 
bilimin gelişmesine

katkı sağlayabileceklerini keşfettik.

Kurbağalar, kelebekler 
ve kır bitkileri gibi

nesli tükenmekte olan türleri 
yeniden yetiştirmek gibi.

Aynı zamanda güneş enerjisi,

yağmur suyu havzaları,

organik bahçecilik ve 
geri dönüşümün katkısıyla

operasyonumuzu daha etkili hale 
getirmenin yollarını bulduk.

Bu girişim, sistem çapında 
büyük etkileri olan

birçok projenin oluşmasına yol açtı;

sadece bizim değil, diğer birçok 
devletin sisteminde de etkili oldu.

Küçük deneyler hem bilimde 
hem de toplumda

büyük değişimler yaratıyor.

İşimizle ilgili düşünce şeklimiz, 
işimizi değiştiriyor.

Bu proje benim işimi daha ilgi çekici 
ve heyecanlı hâle getirdi.

Heyecanlıydım. Personeller heyecanlıydı.

Görevliler ve mahkûmlar da heyecanlıydı.

Bundan ilham almışlardı.

Herkes bunun parçası olmak istiyordu.

Anlamlı ve önemli olduğunu 
düşündükleri şeye

katkı sağlıyorlardı ve
bir fark yaratıyorlardı.

Burada ne olduğu hakkında açık olayım.

Mahkûmlar oldukça uyarlanabilirler.

Böyle olmak zorundalar.

Bazen sistemimizi, 
onu yöneten kişilerden

daha iyi bilirler.

Ve burada olmalarının bir sebebi var.

Ben işimi onları cezalandırmak
ya da affetmek olarak görmüyorum

fakat hapishanede dahi

anlamlı ve düzgün bir hayata 
sahip olabileceklerini düşünüyorum.

Bu yüzden, soru şuydu:

Mahkûmlar anlamlı ve düzgün 
bir hayat yaşayabilirler mi?

Yaşayabilirlerse, bu ne gibi 
bir fark yaratır?

Bu soruyu en saldırgan 
suçlularımızın olduğu

o ücra hapishaneye geri götürdüm.

Hatırlayın, IMU'lar cezalandırma için,

Orada program gibi ayrıcalıklar yok.

Tıpkı böyle düşünüyorduk.

Sonra, programa ihtiyaç duyacakların

bu belirli mahkûmlar olduğunu anladık.

Hatta yoğun programa 
ihtiyaçları vardı.

Böylece düşüncelerimizi 
180 derece değiştirdik

ve yeni olasılıklar bakmaya başladık.

Bulduğumuz şey, yeni tip bir sandalyeydi.

Bu sandalyeyi cezalandırma için

kullanmak yerine sınıflara koyduk.

Tabii ki kontrol altında tutma 
sorumluluğumuzu unutmadık

ama şimdi mahkûmlar 
diğer mahkûmlarla güvenli

ve yüz yüze etkileşime girebiliyordu

ve kontrol artık bir sorun olmadığı için

öğrenim gibi başka şeylere
odaklanabiliyorduk.

Davranış değişti.

Düşünce tarzımızı, olasılıkları 
değiştirdik ve bu bana umut veriyor.

Fakat bunların işe yarayıp 
yaramayacağını söyleyemem.

Söyleyebileceğim şey, şu an işe yarıyor.

Hapishanelerimiz, mahkûmlar 
ve personeller için

daha güvenli hale geliyor
ve hapishaneler güvenliyken

enerjimizi, kontrol etmek dışındaki
şeylere de harcayabiliriz.

Suçta tekerrürü azaltmak nihai hedefimiz

ama tek hedefimiz değil.

Dürüst olmak gerekirse,
suçu önlemek

daha fazla insan ve kurum

gerektiriyor.

Eğer suçu azaltmada sadece 
hapishanelere bel bağlarsak,

korkarım bunu asla başaramayız.

Ama hapishaneler, yapabileceklerini

hiç düşünmediğimiz şeyleri yapabilir.

Hapishaneler yeniliğin,
sürdürülebilirliğin

çevresel restorasyon ve

tehlikedeki türlerin yeniden 
yetiştirilmesinin kaynağı olabilir.

Mahkûmlar bilim insanı, 
arı yetiştiricisi ya da

köpek kurtarma görevlisi olabilirler.

Hapishaneler,

görevliler ve orada yaşayan 
mahkûmlar için

anlamlı işlerin ve fırsatın 
kaynağı olabilir.

Zapt edip kontrol altında tutabilir

ve insancıl bir ortam sağlayabiliriz.

Bu ikisi zıt özellikler değil.

Yapmaya değer olup olmadığını

öğrenmek için 10-20 yıl bekleyemeyiz.

Stratejimiz çok büyük bir 
sistem değişikliği değil.

Stratejimiz günler ya da aylar içinde

yer alan küçük değişiklikler.

İlerledikçe olasılık kapsamını 
değiştirecek

daha çok küçük kılavuzlara 
ihtiyacımız var.

Görev, etkileşim ve güvenli ortamın

etkilerini ölçmemizi sağlayacak

yeni ve daha iyi yollara ihtiyacımız var.

Toplumumuza ve toplumunuza

fayda sağlayacak, 
katkıda bulunabileceğimiz

daha fazla fırsata ihtiyacımız var.

Hapishaneler güvenli olmalı, evet, 
tehlikesiz olmalı, evet.

Biz bunu yapabiliriz.

Hapishaneler insanların 
anlamlı yaşamı öğrenebileceği,

katılım ve katkı 
sağlayabileceği

insancıl ortamlar olmalı.

Bunu nasıl yapacağımızı öğreniyoruz.

Bu yüzden umudum var.

Hapishanelerle ilgili eski fikirlere
bağlı kalmamıza gerek yok.

Bunu tanımlayabiliriz, 
meydana getirebiliriz.

Bunu, insancıl ve dikkatli 
bir şekilde yaptığımızda

hapishaneler başarısız sosyal politika

kovasından fazlası olabilir.

Belki en sonunda,

Ceza İnfaz Kurumumuz 
isminin hakkını verebilir.

Teşekkürler.

(Alkış)