Κάθε δεύτερο βράδυ στην Ιαπωνία,

βγαίνω από το διαμέρισμά μου,

ανεβαίνω έναν λόφο για 15 λεπτά,

και μετά κατευθύνομαι
στην τοπική λέσχη υγείας,

όπου σε έναν χώρο είναι στημένα
τρία τραπέζια πινγκ-πονγκ.

Ο χώρος είναι περιορισμένος,

έτσι σε κάθε τραπέζι,

ένα ζευγάρι παικτών 
προπονείται στο φόρχαντ,

άλλο ένα στο μπάκχαντ,

και κάθε λίγο οι μπάλες 
συγκρούονται στον αέρα

και όλοι λένε, «Ουάου!»

Έπειτα, διαλέγοντας τυχαία, επιλέγουμε
συμπαίχτες και παίζουμε σε ζευγάρια.

Αλλά ειλικρινά δεν θα μπορούσα
να σας πω ποιος κέρδισε,

γιατί αλλάζουμε συμπαίχτη
κάθε πέντε λεπτά.

Και όλοι προσπαθούν πολύ σκληρά

να κερδίσουν πόντους,

αλλά κανείς δεν κρατάει λογαριασμό
για το ποιος κερδίζει παιχνίδια.

Μετά από μια ώρα περίπου 
έντονης σωματικής κόπωσης,

μπορώ ειλικρινά να σας πω

ότι το να μην ξέρεις ποιος κέρδισε

δίνει την αίσθηση της απόλυτης νίκης.

Στην Ιαπωνία, λέγεται,

πως έχουν δημιουργήσει ανταγωνιστικό
πνεύμα χωρίς ανταγωνισμό.

Όλοι ξέρετε ότι αντιλαμβάνεται πιο εύκολα
κανείς γεωπολιτική βλέποντας πινγκ-πονγκ.

(Γέλια)

Οι δυο παγκόσμιες υπερδυνάμεις 
ήταν ορκισμένοι εχθροί

μέχρι το 1972, όταν
η αμερικανική ομάδα πινγκ-πονγκ

έλαβε άδεια να επισκεφθεί
την Κομμουνιστική Κίνα.

Και μόλις οι πρώην εχθροί

μαζεύτηκαν γύρω από κάτι
μικρά πράσινα τραπέζια,

ο καθένας τους μπορούσε
να διεκδικήσει τη νίκη,

και όλος ο κόσμος μπορούσε
να ανασάνει πιο εύκολα.

Ο ηγέτης της Κίνας, ο Μάο Τσετούνγκ,

έγραψε ένα ολόκληρο εγχειρίδιο
σχετικά με το πινγκ-πονγκ,

και αποκάλεσε το άθλημα
«ένα πνευματικό πυρηνικό όπλο».

Και λέγεται ότι το μόνο
επίτιμο ισόβιο μέλος

της Αμερικανικής Ένωσης
Επιτραπέζιας Αντισφαίρισης

είναι ο τότε πρόεδρος Ρίτσαρντ Νίξον,

που βοήθησε να στηθεί αυτή η αμοιβαία νίκη

μέσω της διπλωματίας του πινγκ-πονγκ.

Αλλά πολύ πριν από αυτό,

αλήθεια, η ιστορία του σύγχρονου κόσμου

εξιστορούταν καλύτερα μέσω
της λευκής αναπηδούσας μπάλας.

Το «πινγκ-πονγκ» ηχεί παρόμοια
με το «σινγκ-σονγκ»,

σαν κάτι ανατολίτικο,

αλλά πιστεύεται ότι ανακαλύφθηκε 
από Βρετανούς της υψηλής κοινωνίας

κατά τη Βικτωριανή εποχή,

που χτυπούσαν φελλούς από κρασιά
σε στοίβες βιβλίων μετά το βραδινό.

(Γέλια)

Χωρίς υπερβολή.

(Γέλια)

Και στο τέλος του Πρώτου 
Παγκοσμίου Πολέμου,

στο άθλημα μεσουρανούσαν παίκτες
από την πρώην Αυστροουγγαρία:

οχτώ στα εννιά παγκόσμια πρωταθλήματα

κατέληξαν στην Ουγγαρία.

Και στην Ανατολική Ευρώπη 
έγιναν τόσο επιδέξιοι

στο να αποκρούουν ό,τι τους πετούσαν

ώστε οδήγησαν το άθλημα σχεδόν σε τέλμα.

Σε έναν αγώνα πρωταθλήματος
στην Πράγα το 1936,

ο πρώτος πόντος λέγεται 
πως διήρκεσε δύο ώρες και 12 λεπτά.

Ο πρώτος πόντος!

Περισσότερο από μια ταινία «Mad Max».

Και σύμφωνα με έναν παίκτη, ο διαιτητής 
έπρεπε να αποσυρθεί με αυχενικό πρόβλημα

πριν καν τελειώσει ο πόντος.

(Γέλια)

Ο παίκτης αυτός άρχισε να χτυπάει
το μπαλάκι με το αριστερό χέρι

και να παίζει σκάκι μεταξύ των βολών.

(Γέλια)

Πολλοί θεατές άρχισαν
φυσικά να δυσανασχετούν,

μιας και ο ένας μόνο πόντος 
παίχτηκε ίσως και με 12.000 βολές.

Μια επείγουσα συνεδρίαση της Διεθνούς
Συνομοσπονδίας Επιτραπέζιας Αντισφαίρισης

έπρεπε να συγκληθεί επί τόπου,

και σύντομα οι κανόνες άλλαξαν

ώστε κανένα παιχνίδι να μην μπορεί
να διαρκεί πάνω από 20 λεπτά.

(Γέλια)

Δεκαέξι χρόνια μετά,
η Ιαπωνία ήρθε στο προσκήνιο,

όταν ένας ελάχιστα γνωστός
ωρολογοποιός λεγόμενος Χιρόζι Σάτο

εμφανίστηκε σε ένα παγκόσμιο
πρωτάθλημα στη Βομβάη το 1952.

Και ο Σάτο δεν ήταν πολύ μεγαλόσωμος,
ούτε υψηλά στην κατάταξη,

φορούσε γυαλιά,

αλλά ήταν εξοπλισμένος
με μια μη ανάγλυφη ρακέτα,

σε αντίθεση με τις άλλες,

αλλά ήταν καλυμμένη με έναν χοντρό
σπογγώδη λαστιχένιο αφρό.

Και χάρη σε αυτό το αθόρυβο μυστικό όπλο,

ο άσημος Σάτο κέρδισε το χρυσό μετάλλιο.

Ένα εκατομμύριο άνθρωποι
συγκεντρώθηκαν στους δρόμους του Τόκιο

για να τον υποδεχτούν στην επιστροφή του,

και πράγματι, η μεταπολεμική ανάκαμψη
της Ιαπωνίας τέθηκε σε λειτουργία.

Αυτό που έμαθα, όμως,
παίζοντας τακτικά αγώνες στην Ιαπωνία,

είναι μάλλον το λεγόμενο το εσωτερικό 
άθλημα της παγκόσμιας εξουσίας,

γνωστό και ως ζωή.

Δεν παίζουμε ποτέ μονό στο σύλλογό μας,

μόνο διπλό,

και επειδή, όπως είπα, αλλάζουμε
συμπαίχτη κάθε πέντε λεπτά,

αν τύχει και χάσεις,
πολύ πιθανό να νικήσεις

έξι λεπτά αργότερα.

Επίσης παίζουμε για δύο σετ,

επομένως συχνά, δεν υπάρχει
κανένας ηττημένος.

Διπλωματία του πινγκ-πονγκ.

Και θυμάμαι πάντα ότι ως αγόρι
μεγαλώνοντας στην Αγγλία,

διδάχθηκα ότι το νόημα 
του αγώνα ήταν η νίκη.

Αλλά στην Ιαπωνία οδηγούμαι να πιστεύω
ότι, στην ουσία, το νόημα του παιχνιδιού

είναι να κάνεις όσο περισσότερους
γύρω σου να αισθάνονται νικητές.

Έτσι δεν ανεβοκατεβάζετε τους τόνους
όπως θα έκανε κάποιος μόνος του,

αλλά είστε μέλη μιας τακτικής,
σταθερής χορωδίας.

Οι πιο ικανοί παίκτες στον σύλλογο

επιστρατεύουν τις δεξιότητές τους 
ανατρέποντας το 9-1 υπέρ της ομάδας τους

σε ισόπαλο παιχνίδι 9-9 στο οποίο
όλοι μπορούν εξίσου να συμμετάσχουν.

Και ο φίλος μου που χτυπάει
εκείνες τις ψηλές, γυριστές μπαλιές

που οι λιγότερο καλοί παίκτες
αστοχούν και χάνουν --

κερδίζει, είναι η αλήθεια, πολλούς πόντους
αλλά νομίζω πως θεωρείται χαμένος.

Στην Ιαπωνία, ένα παιχνίδι πινγκ-πονγκ
είναι σαν μια πράξη αγάπης.

Μαθαίνετε πώς να παίζετε με κάποιον,

αντί για ενάντια σε αυτόν.

Και θα ομολογήσω,

στην αρχή, αυτό μου φαινόταν πως αφαιρούσε
όλη τη διασκέδαση από το άθλημα.

Δεν μπορούσα να πανηγυρίσω μια τρομερή 
ανατροπή και νίκη επί των πιο ισχυρών,

γιατί έξι λεπτά μετά, με νέο συμπαίκτη,

πάλι έμενα πίσω στο σκορ.

Από την άλλη, ποτέ
δεν ένιωσα αποκαρδιωμένος.

Και όταν έφυγα από την Ιαπωνία
και άρχισα να παίζω πάλι μονό

με τον Άγγλο αιώνιο αντίπαλό μου,

παρατήρησα πως μετά από κάθε ήττα
ήμουν καταρρακωμένος.

Αλλά μετά από κάθε νίκη,
δεν μπορούσα να κοιμηθώ,

γιατί ήξερα ότι μόνο ένας 
πιθανός δρόμος υπήρχε,

αυτός της πτώσης.

Τώρα, αν προσπαθούσα να δραστηριοποιηθώ
επιχειρηματικά στην Ιαπωνία,

αυτό θα δημιουργούσε 
αστείρευτη αγανάκτηση.

Στην Ιαπωνία, αντίθετα
με οπουδήποτε αλλού,

αν το σκορ είναι ακόμα ισόπαλο
μετά από τέσσερις ώρες,

ένα παιχνίδι μπέιζμπολ λήγει σε ισοπαλία,

και επειδή η κατάταξη στην οργάνωση
βασίζεται στο ποσοστό νικών,

μια ομάδα με αρκετές ισοπαλίες
μπορεί να τερματίσει μπροστά

από μια ομάδα με περισσότερες νίκες.

Μία από τις πρώτες φορές που ήρθε
ένας Αμερικανός στην Ιαπωνία

να προπονήσει μια επαγγελματική
ιαπωνική ομάδα μπέιζμπολ,

ο Μπόμπι Βάλενταϊν, το 1995,

παρέλαβε μια πράγματι μέτρια ομάδα,

την οδήγησε στη θεαματική δεύτερη θέση,

και απολύθηκε αμέσως.

Γιατί;

«Λοιπόν», είπε ο εκπρόσωπος
τύπου της ομάδας,

«εξαιτίας της προσκόλλησής του στη νίκη».

(Γέλια)

Η επίσημη Ιαπωνία μοιάζει πολύ
σαν εκείνο τον πόντο

που λέγεται πως διήρκεσε
δύο ώρες και 12 λεπτά,

και το να παίζεις για να μην χάσεις

μπορεί να αφαιρέσει τη φαντασία, την τόλμη
και τον ενθουσιασμό των πραγμάτων.

Παράλληλα, το να παίζεις 
πινγκ-πονγκ στην Ιαπωνία

μου θυμίζει το γιατί στις χορωδίες
συχνά περνάει κανείς καλύτερα

από ότι ως σολίστας.

Σε μια χορωδία, η μόνη σας δουλειά είναι
να εκτελέσετε το μικρό σας κομμάτι τέλεια,

να πιάσετε τις νότες με συναίσθημα,

και κάνοντάς το να συμβάλετε
σε μια όμορφη αρμονία

πολύ καλύτερη από
τα επιμέρους συνθετικά της.

Ναι, κάθε χορωδία χρειάζεται έναν μαέστρο,

αλλά νομίζω πως σας απαλλάσσει
από μια παιδική αίσθηση του διλήμματα.

Καταλήγετε πως το αντίθετο 
της νίκης δεν είναι η ήττα --

είναι το να αποτυγχάνετε να δείτε
τη μεγαλύτερη εικόνα.

Όσο η ζωή μου προχωρά,

αρχίζω να βλέπω πως κανένα γεγονός

δεν μπορεί να αξιολογηθεί σωστά
για χρόνια αφού εκτυλιχτεί.

Κάποτε έχασα ό,τι είχα στον κόσμο,

το παραμικρό, σε μια πυρκαγιά.

Αλλά με τον καιρό, κατάλαβα
πως η φαινομενική απώλεια

με βοήθησε να ζω πιο ανθρώπινα στη γη,

να γράφω χωρίς σημειώσεις,

και βασικά, να μετακομίσω στην Ιαπωνία

και στην εσωτερική ιατρική λέσχη
γνωστή και ως τραπέζι πινγκ-πονγκ.

Αντίστροφα, κάποτε βρέθηκα
στην τέλεια δουλειά

και κατάλαβα πως η φαινομενική ευτυχία

μπορεί να σταθεί εμπόδιο στην αληθινή χαρά

περισσότερο και από τη μιζέρια.

Το να παίζω διπλό στην Ιαπωνία
με ανακουφίζει από όλο μου το άγχος,

και στο τέλος της ημέρας,

παρατηρώ πως όλοι βρίσκονται
σε μια παρόμοια κατάσταση ικανοποίησης.

Κάθε βράδυ θυμάμαι

πως το να μην προχωράτε μπροστά
δεν είναι το ίδιο με το να μένετε πίσω

όπως και το να μην ζείτε με ενέργεια
δεν είναι το ίδιο με το να είστε νεκροί.

Και κατάλαβα γιατί

τα κινέζικα πανεπιστήμια λέγεται 
πως προσφέρουν πτυχία στο πινγκ-πονγκ,

και γιατί ερευνητές έχουν
ανακαλύψει πως το πινγκ-πονγκ

μπορεί να βοηθήσει εν μέρει
σε ήπιες ψυχικές διαταραχές

και ακόμη και στον αυτισμό.

Καθώς θα παρακολουθώ
τους Ολυμπιακούς του 2020 στο Τόκιο,

θα έχω πλήρη συνείδηση

ότι δεν μπορείς να πεις 
ποιος κέρδισε και ποιος έχασε

παρά αν περάσει πολύς καιρός.

Θυμάστε αυτό τον πόντο που ανέφερα

που λέγεται πως διήρκεσε
δυο ώρες και 12 λεπτά;

Λοιπόν, ένας από τους παίκτες του αγώνα
κατέληξε, έξι χρόνια μετά,

στα στρατόπεδα συγκέντρωσης
του Άουσβιτς και του Νταχάου.

Αλλά έφυγε ζωντανός.

Γιατί;

Απλώς επειδή ένας φύλακας
στο θάλαμο αερίων

τον αναγνώρισε από τις μέρες του
ως παίκτης πινγκ-πονγκ.

Ήταν ο νικητής εκείνου του αγώνα;

Δεν έχει καν σημασία.

Όπως θα θυμάστε, πολλοί θεατές αποχώρησαν
πριν καν ολοκληρωθεί ο πρώτος πόντος.

Το μόνο πράγμα που τον έσωσε

είναι ότι συμμετείχε.

Ο καλύτερος τρόπος να κερδίσετε
οποιοδήποτε παιχνίδι,

όπως η Ιαπωνία μου θυμίζει
μέρα παρά μέρα,

είναι ποτέ, μα ποτέ 
να μη σκέφτεστε τη βαθμολογία.

Σας ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)