- Good afternoon, everyone.
Welcome to the Open Translation
Lounge at TED Global 2013.
Today, we're happy to welcome Teddy Cruz
who just left the TED stage moments ago,
talking about a pretty bold way
of designing, planning
and building cities in the future,
which we're going to talk about today.
Here in the Lounge today,
we have Bryant from China,
Irteza from Pakistan,
Jan from Czechoslovakia,
and Unnawut from Thailand.
And, on Skype, welcome to all of you.
Teddy, thanks again for joining us.
It's funny,
when people talk about planning cities,
they always think of looking at these big,
giant ones, Shanghai, Dubai,
why don't you judge those cities
as an inspiration?
- Oh, gosh. You begin right away.
Again, as I mentioned in the talk,
after the last year's of investment
in those environments,
as the architecture, planning
and urban intelligentsia from all over
the world fled en masse
to those environments, and that explosion
of urbanisation from Dubai to Shanghai,
to many of these enclaves
of economic power, I don't think,
and maybe you guys can tell me,
but I just don't see one single idea
that emerged from those transformations.
In reality, the best ideas
about urbanisation in the context
of generating other modalities
of planning,
of rethinking infrastructure,
of affordable housing,
of mobilising other processes
of public participation,
and so on, were happening
in Latin America, but nobody was noticing.
So, the provocation I have is that
not one single idea was advanced
in Dubai or Shanghai.
In fact, they were just imitating
and reproducing the worst recipes
of urban planning that were generated
in the United States in the last decades.
- I wonder what your strategy would be if,
let's say, we were
to transplant you and say,
can we take some of these strategies
and do them in these different countries?
When you have this kind of authoritarian
capitalism, how could you deal with it?
- I've worked, in fact,
in South Korea as an artist
intervening in projects
that have to do with public space
and the politics of housing.
And I investigated many
of those neighbourhoods
that were slated for demolition.
And it was amazing to investigate
the amount of informal economies
of social organisational practices
embedded in those neighbourhoods.
There was a man who built
a snail farm on four rooftops
of his block, and, in doing so,
he also produced
a co-operative model to sustain
the economy
of that immediate environment.
It's hard to imagine
that those entrepreneurial
social economic energies
are completely eroded.
Fine, we know the city needs to transform.
I'm not talking about preserving
those neighbourhoods intact.
But before we destroy them,
let's understand what they've produced.
Right.
T. Cruz: And what I've been investigating
in my own section of the world,
on the border between Mexico
and the United States,
is that density needs to be reimagined
as an amount of socio-economic
exchanges per area,
and that's what defines
many of those neighbourhoods.
But if a developer looks at it,
they can't monetise that.
So, how do you sell that
to the power brokers
or the stakeholders in the community,
who are actually driving everything?
How do you come in as a designer
and say, it's really complicated.
As we all know the world
of architects and designers
has been eroded to some degree,
but when you're dealing
with a massive problem,
I wonder what your strategy
is for tackling it?
- That's a fantastic question.
I think that's where we begin to find
and expand the role of architects
and planners that can begin
to act as facilitators or mediators
of the bottom-up knowledge,
and the logics,
economically and politically,
of top-down organisation.
Because even the activists working
in those neighbourhoods
were not aware of that knowledge.
They are resisting the developers.
But they're not representing
the knowledge of the community.
- So they're not giving them a solution?
- Exactly.
And I think that's a gap
that needs to be filled.
It's a difficult issue
because it all has to do with,
in the end, the amount of profit.
I think that enabling
housing projects, or processes,
that enable a community to profit
from its own infrastructure
and its own housing
is what we need to talk about.
But, yes, in this polarisation
between the bottom-up and the top-down,
there is much to be said
and to be done, really,
in producing new models
of political representation,
but also community participation.
And this is what is absent.
- So it's the designer as facilitator,
translator, and mediator?
T. Cruz: Exactly.
That is one point that I wish
I would have said in the 13 minutes,
but it's difficult to.
- I'd like to bring in some people
from some large cities.
I'd like to bring in some commentary.
Nati, from Sao Paulo,
do you have a question for Teddy?
So, based on what we are discussing
here, I'd like to ask you,
how could developers
reinvent their business?
Are there new ways for them
to follow in which they do not provide
a kind of valorisation of improvements?
Is there a way that developers
can change their business
and bring a good legacy to cities?
- The answer, in a sense,
is that we can't wait for the developers.
They are not our clients.
I think we need to begin by ourselves
gaining the knowledge
of the developer so that we,
as designers, as architects,
urban planners, become the developers
of new housing models,
because the knowledge
is out there to be mobilised.
The kind of intelligence the developer
has in manipulating resources
and time is all embedded
in the spreadsheet.
And that knowledge has been away from us.
So, on the one hand,
our clients should be ourselves,
Second, or primarily, in fact,
the communities.
The idea that informal settlements
or neighbourhoods
facilitated by existing
community-based practices,
whether NGOs or other modes
of representation,
can, in fact, also become
developers of their own housing.
I would argue the examples need to be
driven by us and not by the developers.
And only then can they get a sense.
But part of the issue of the urban crisis
today is that the resources
of the many
have been moved to the very few.
I think it's very difficult to convince
the developer to have less profit.
So, that's the reason I think
the early stages of transformation
will have to happen
with very small scale examples
and models that can emerge
from these communities.
But I would argue the importance
of architects becoming
developers of affordable
social housing in our time.
- We're going to take another
question from Skype. Matti?
- My question is, if we are to realise
this new way of citizenship,
where people create
rather than just consume,
how do we change
people's way of looking at citizenship
as something else than just consumerism?
- You're getting
to the core of the challenge.
And that's the reason Latin America,
as one of the speakers today suggested,
much more needs to be said about it.
What produced the transformation?
The urban transformation of places
like Medellín in Colombia
that was considered
the most dangerous city in the world
in the late '80s and early '90s
to becoming now an exemplary model
of urban transformation.
Again, it was not about buildings,
architecture or planning.
It was about a political
transformation of institutions,
seeking a new type of interface
with the public.
And that being said, which is
another aspect that many designers,
architects and planners need to engage,
how to produce a new civic education,
engaging what the Colombians
call a civic culture,
an urban pedagogy
that begins to raise awareness
of the relationship of social norms
and the construction of the city.
I think to re-engage a political will
that invests the minds and hearts
of people in constructing
their own city requires, once more,
mediation and investment
in education, particularly.
A huge amount of work.
But some masochists, like you and I,
we can engage, hopefully,
in producing new models of interface
to produce an urban educational process.
I'm saying that because
that's one of the closest projects
that I want to follow in the next years.
- I want to give the panel
an opportunity to ask a question.
- I come from Bangkok.
A lot of what you said seems like
we need to change a lot of things, right?
But for those
that are already established,
especially in the city centre,
where you already have
all the spaces occupied,
how do you think that area
of the city could be changed, or not?
- Yes.
I think that this is what brings up
an issue that was difficult also
to elaborate on in the 13 minutes.
It's the role of programming.
While certain buildings
remain static, fixed,
that the orientation should be
to rethink the retrofitting,
not necessarily through
physical strategies,
but through intelligent
programmatic hybrids,
or conditions that could anticipate
the intensification of economic
and social activity.
So, we could be designers not only
of space but of protocols,
that's what I was saying earlier.
- You need to own your own cities?
- A sense of ownership
of your own city is essential.
And that's the reason, I think,
public participation in reforming
governments is necessary.
- I feel like you need to come up
with an urban handbook
for guerilla warfare,
in terms of the design space.
To give concrete examples.
How can we deal with these conditions
on a lot of different levels
is a huge problem.
At the end of the day,
that's what I'm saying.
We think because we are educated
in architectural schools,
that what we need to do as architects
is just to design objects.
We could be designing many other things,
and I think the designing of social
relations or even, at times,
political processes
can be an interesting topic
that has been absent
from our debate, I think.
- One more question
from our viewers on Skype.
Sergio, would you like to ask a question?
- Yeah.
One of the things that struck me
the most in your talk was
when you spoke about the people
who were building the skate park.
And it was interesting to me
for two reasons.
First because it shows that there
are people who want to be
active in their citizenship.
And the fact that they were told,
or they were required, to build an NGO.
But I see this as something that began
as something much more unplanned,
something that could
grow more organically.
And then it went to an NGO.
It required it to be more planned,
more managed, as you say.
So, are we seeing two different models?
Would you prefer to have some growth
that is more unplanned,
more organic, more typically reactive,
if it's not as planned?
- I get it. In fact, it's one of the most
provocative questions.
Yes, while we want to protect
and uphold the magic of the unplanned,
part of the problem in terms
of these communities being suppressed -
they're not able to advance
socio-economically -
is that they lack representation.
Not that they "lack", they contain it,
but sometimes the instruments
to formulate new forms of organisation
and management that can push
against the top-down institution.
So I think I do believe that in order
to really get to the next step,
the next layer, we need to construct
other forms of governance.
That's not to say that skateboarders
have to become rigid and planned.
No, they continue to organise themselves
by enabling forms of access
into the magic of insurgence.
But they now have resources.
They now have a space
which is physical and they call the shots.
In fact, they are inspiring other
environments to do the same.
I wouldn't be afraid of that
translation from the unplanned
into particular calibration
of the planned,
but without selling out.
It is that middle, grey zone
that needs to be activated
because we've been polarising
ourselves based on this way
of looking in such a patronising way
at the informal and the unplanned.
I think there is much
to be constructed there,
in terms of new politics
of urban development.
- We're going to have to end there.
We need to get people
back into the session.
Teddy, thank you
so much for joining us today.
- Thank you, and thank
you for your questions.
Some of you, if we can keep in touch,
and invite me to Portugal--
- Come any time.
- Thank you.
- Thank you, everybody.
We're back tomorrow.
Thank you so much.
(Applause)
- Buenas tardes a todos.
Sean bienvenidos al
Open Translation Lounge en Ted Global 2013
Hoy, nos alegra dar la
bienvenida a Teddy Cruz
quien dejó el escenario de TED
hace unos momentos,
él hablaba sobre una forma
muy audaz de diseñar, planear
y construir ciudades en el futuro,
tema del que conversaremos hoy.
Hoy tenemos aquí en el Lounge
a Bryant de China,
Irteza de Pakistán,
Jan de Checoslovaquia,
y Unnawut de Tailandia.
Y, en Skype, sean bienvenidos todos.
Teddy, gracias de nuevo por
estar con nosotros.
Es gracioso que, cuando la gente
habla de planear ciudades,
siempre piensan en ver obras gigantes
como Shanghai o Dubai,
¿por qué no consideras a esas
ciudades como una inspiración?
- ¡Oh! ¡Dios! Vas directo al grano.
Como mencioné en la charla, después
de los últimos años de inversión
en esos ámbitos, aun cuando la
arquitectura, planeación
e intelligentsia urbana de
todo el mundo migraron en masa
a esos ambientes y la explosiva
urbanización de Dubai, Shanghai
y de muchos de estos enclaves
de poder económico, no considero,
y quizá ustedes puedan decirme,
pero no veo ni una sola idea
que haya surgido de
esas transformaciones.
En realidad, las mejores ideas
de urbanización en el contexto
de generar otras
modalidades de planificación,
de repensar la infraestructura,
de viviendas económicas,
de movilizar otros procesos
de participación pública,
y demás, estaban sucediendo en
América Latina, pero nadie lo notaba.
Así que la motivación que tengo es que
ni una sola idea fue desarrollada
en Dubai o en Shanghai.
De hecho, estaban simplemente imitando
y reproduciendo las peores recetas
de planificación urbana
que fueron generadas
en los Estados Unidos
en las últimas décadas.
- Me pregunto
cuál sería tu estrategia si,
digamos, te transplantásemos y dijiésemos
¿podemos tomar estas estrategias y
aplicarlas en estos diferentes países?
Cuando tienes este tipo de capitalismo
autoritario, ¿cómo puedes lidiar con ello?
- De hecho, he trabajado
en Corea del Sur como artista
interviniendo en proyectos
relacionados con el espacio público
y las políticas de vivienda.
He investigado muchos de esos barrios
que iban a ser demolidos
y fue asombroso averiguar
la cantidad de economías informales,
de prácticas de
organización social en esos barrios.
Hubo un hombre que construyó
una granja de caracoles en cuatro azoteas
de su manzana y al hacerlo,
también produjo
un modelo cooperativo
para sustentar la economía
de sus alrededores.
Es duro imaginarse
que esa energía económica, social
y emprendedora
esté completamente erosionada.
Bien, sabemos que
la ciudad necesita transformarse.
No me refiero a
mantener esos barrios intactos.
Pero antes de destruirlos,
entendamos lo que han producido.
De acuerdo.
T. Cruz : Y lo que he investigado
en mi región del mundo,
en la frontera entre México y
Estados Unidos,
es que la densidad
necesita ser reimaginada
como la cantidad de
intercambios socio-económicos por área,
y eso es lo que define
a muchos de esos barrios.
Pero si un constructor ve eso,
no puede monetizarlo.
Así que, ¿cómo les vendes eso
a la gente influyente
o a los accionistas en la comunidad?
Que son quienes manejan todo.
Siendo un diseñador, ¿cómo lo dirías?
Es realmente complicado.
Como todos sabemos,
el mundo de los arquitectos y diseñadores
se ha degradado en cierta medida,
pero cuando lidias
con un problema masivo,
me pregunto, ¿cuál es
tu estrategia
para combatirlo?
- Es una fantástica pregunta.
Yo creo que empezamos a encontrar
y a expandir el rol de los arquitectos
y planificadores para que comiencen a
actuar como facilitadores o mediadores
del conocimiento de la clase baja
hacia la alta,
y la lógica económica y política
de las altas esferas hacia las bajas.
Porque incluso los activistas
que trabajan en esos barrios
no estaban al tanto de ese conocimiento.
Ellos están resistiéndose
a los constructores.
Pero no representan
el conocimiento de la comunidad.
- ¿Así que no les están
dando una solución?
- Exactamente.
Y creo que esa es una brecha
que necesita ser cubierta.
Es un tema difícil porque, al final,
todo se relaciona con
los márgenes de ganancia.
Pienso que habilitar proyectos
de vivienda o procesos
que permitan a la comunidad
lucrar con su propia infraestructura
y de sus propias viviendas
es de lo que debemos discutir.
Pero, sí, en esta polarización entre
las altas y las bajas esferas sociales
hay mucho que decir y mucho por hacer,
en cuanto a producir nuevos cuadros
de representación política,
pero también de participación
comunitaria.
Y es esto lo que falta.
- Así que ¿sería el diseñador
como facilitador, traductor y mediador?
T. Cruz: Exactamente.
Este es un punto que desearía
haber expuesto en los 13 minutos
pero es difícil.
- Me gustaría conversar con algunos
habitantes de grandes ciudades.
para agregar algunos comentarios.
Nati, de Sao Paulo,
¿tienes alguna pregunta para Teddy?
Con respecto a lo que estamos discutiendo,
me gustaría preguntarle,
¿cómo pueden las compañías
constructoras reinventar su negocio?
¿Existen nuevas formas
en que no proporcionen
algún tipo de valorización
de los desarrollos?
¿Alguna manera en que las
constructoras cambien su negocio
y dejen un buen legado
a las ciudades?
- La respuesta, en un sentido, es que no
podemos esperar a las constructoras.
Ellas no son nuestros clientes.
Debemos comenzar nosotros mismos
por adquirir el conocimiento
de las constructoras para que nosotros
como diseñadores, arquitectos,
urbanistas, seamos los desarrolladores
de nuevos modelos de vivienda
porque el conocimiento esta allí
para ser movilizado.
La inteligencia que tienen las
inmobiliarias para manipular recursos
y el tiempo está embebido
en una hoja de cálculo.
Y ese conocimiento ha estado
inaccesible para nosotros.
Por un lado, nuestros clientes
deberíamos ser nosotros mismos,
y después o, más bien,
primeramente, las comunidades.
La idea de que asentamientos
o barrios informales
facilitados por prácticas existentes
basadas en la comunidad,
ya sean ONG's u otros
modelos de representación,
puedan, de hecho, convertirse en
desarrolladoras de sus propias viviendas.
Argumentaría que nosotros debemos
dar el ejemplo y no las inmobiliarias.
Sólo así podrían ellos
encontrarle sentido.
Pero hoy, parte del problema de la
crisis urbana es que los recursos
de la mayoría se han llevado
a manos de unos pocos.
Considero muy difícil el convencer a las
inmobiliarias de reducir ganancias.
Creo que esa es la razón por la que
las etapas tempranas de transformación
ocurrirán con ejemplos y modelos
a pequeña escala surgidos
de estas comunidades.
Pero argumentaría acerca de la importancia
que los arquitectos pasen a ser
los constructores de viviendas
sustentables de nuestros tiempos.
- vamos a recibir otra pregunta
desde Skype. ¿Matti?
-Mi pregunta es, para lograr
este nuevo tipo de ciudadanía
donde las personas pudan crear
en lugar de sólo consumir,
¿cómo podemos cambiar la manera
de las personas de ver a la ciudadanía...
como algo distinto que simple consumismo?
-Estás apuntando al núcleo del desafío.
Y esa es la razón
por la que latinoamérica,
como lo sugirió hoy uno de los oradores,
debe decirse más al respecto.
¿Qué produjo la transformación?
La transformación urbana de lugares
como Medellin en Colombia
que era considerada
la ciudad más peligrosa del mundo
a fines de los 80's y
principio de los 90's
a pasar a ser actualmente un modelo
ejemplar de transformación urbana.
De nuevo, no se trataba de
edificios, arquitectura o planeamiento.
Se trataba de transformación política
de las instituciones,
buscar un nuevo tipo
de interfase con el público
Habiendo dicho eso, que es algo
en lo que muchos diseñadores,
arquitectos y planeadores
necesitan trabajar,
en cómo producir
una nueva educación cívica,
Trabajando en lo que los colombianos
llaman "Cultura Cívica",
una pedagogía urbana
que comience a concientizar
de la relación entre normas sociales y
la construcción de la ciudad.
Pienso que generar el compromiso político
que ponga a las mentes y corazones
de las personas en construir
su propia ciudad requiere, lo repito,
mediación e inversión
en educación especialmente.
Una gran cantidad de trabajo.
Pero algunos masoquistas, como tu y yo,
ojalá podamos comprometernos
a crear nuevos modelos de interfase
para lograr un proceso educacional urbano.
Digo esto porque ese
es uno de los proyectos cercanos
que quiero continuar
en los próximos años.
-Quiero darle al panel
la oportunidad de hacer una pregunta
- Yo provengo de Bangkok.
Mucho de lo que dijiste suena como que
debemos cambiar muchas cosas, ¿cierto?
Pero para aquellos que están
ya establecidos,
especialmente en el centro de la ciudad,
donde los espacios ya están ocupados
¿Cómo piensas que esa área de la ciudad
pueda ser cambiada?
-Si.
Pienso que esto suscita
otro tema que fue dificil
de desarrollar en los 13 minutos.
El rol de la programación.
Mientras ciertos edificios
se mantienen estáticos, fijos,
en que la orientación debe pasar
por repensar su adecuación,
no necesariamente
a través de estrategias físicas
sino por híbridos
programaticos inteligentes,
o variables que permitan anticipar
la intensificación de actividad
económica y social.
Así podríamos ser diseñadores,
no sólo de espacios,
sino también de protocolos,
eso era de lo que estaba hablando antes.
- ¿Necesitas ser Dueño de tu ciudad?
- Un sentido de pertenencia
de tu propia ciudad es escencial.
Y esa es la razón, creo,
por la que la participación pública
en reformar gobiernos es necesaria
-Siento que necesitas crear
un manual urbano
de guerrillas, en términos de
diseño de espacios.
Para dar ejemplos concretos.
¿Cómo podemos lidiar con estas
condiciones en distintos niveles?
es un gran problema.
Al fin y al cabo, eso es lo que digo.
Porque estamos educados
en escuelas de arquitecture,
pensamos
que todo lo que tenemos que hacer
es sólo diseñar objetos
Podríamos estar diseñando
muchas otras cosas
y considero que el diseño de las
relaciones sociales, e incluso a veces
los procesos políticos
puede ser un tema interesante
que ha estado ausente
según creo de nuestro debate.
-Una pregunta más de
nuestos asistentes via Skype.
Sergio, ¿te gustaría hacer una pregunta?
Sí.
Una de las cosas que más me impactó
en tu conferencia fue
cuando hablaste de la gente
que estaban construyendo el parque estatal
Y ésto me interesó
por dos razones
Primero porque muestra personas
que quieren ser
activos con su ciudadanía.
Y el hecho de que se les pidió
que fundaran una ONG.
Pero veo todo como un comienzo
como algo aún no planificado,
algo que podría crecer
más orgánicamente.
Y luego se transformó en una ONG.
Requiere que sea más planeado,
más gerenciado como decís.
Entonces, ¿estamos viendo
dos modelos distintos?
Preferirias un crecimiento
no planificado
más orgánico, más reactivo
sino es planeado?
-Entiendo que es una de las
preguntas más motivadoras.
Si, mientras querramos proteger
y sostener la magia de lo no planeado
parte del problema en términos
de que se retarden estas comunidades
que no pueden avanzar
socio económicamente
es por falta de representación.
No es que les falte, la tienen,
pero a veces los instrumentos
para generar formas de organización
y gerenciamiento que empuje
contra la institución vertical.
Pienso que para realmente
pasar al siguiente escalón.
el siguiente paso, necesitamos construir
otras formas de gobierno.
No significa que los patinadores
deban ser rígidos y planeados
No, ellos continuan
organisándose
habilitando formas de acceso
en la magia de la insurgencia.
Pero ahora tienen recursos.
Tienen espacios físicos
que ellos llaman los tiros.
De hecho, ellos inspiran a otros
ambientes a hacer lo mismo.
No tendría miedo del traspaso
de lo no planeado
hacia una calibración
de lo planeado.
pero sin sobrevender.
es el medio, la zona gris
que necesita ser activada
porque nos hemos polarizado
mirándonos de esta manera
de mirar de manera establecida
a lo informal y lo no planeado
Pienso que hay mucho
por construir aquí.
En términos de políticas nuevas
de desarrollos urbanos.
Vamos a terminar aqui.
Necesitamos gente
que esté de regreso.
Teddy, gracias
por unirtenos hoy.
Gracias, y gracias por
sus preguntas.
Si nos mantenemos en contacto
¿me invitan a Portugal?
- Vení en cualquier momento.
- Gracias.
Gracias a todos.
Nos vemos mañana.
Muchas Gracias.
(Aplausos)
안녕하세요, 여러분.
TED Global 2013 공개번역
라운지에 오신 걸 환영합니다.
오늘 함께 해주신 테디 크루즈씨께도
환영인사를 전합니다.
이제 막 강연을 마치고 나오셨습니다.
미래도시의 설계, 계획 및 건설에 관해
대담한 방식으로 강연을 해 주셨는데
오늘 자세히 이야기 나눠보겠습니다.
오늘 이 자리에
중국에서 오신 브라이언트,
파키스탄에서 오신 이르테자,
체코슬로바키아에서 오신 젠,
타일랜드에서 오신 우나우트님이
함께 해 주셨습니다.
스카이프 화상통화로 참여해주신
여러분도 모두 환영합니다.
테디, 다시 한 번 함께
해 주셔서 감사합니다.
흥미롭네요.
사람들이 도시계획에 대해 말할 때
항상 상하이나 두바이 같은
크고 거대한 도시를 살펴보는데
왜 그런 곳들을 영감을 준
도시로 판단하지 않으셨나요?
이런, 바로 들어오시네요.
제 생각에는, 강연에서도 말씀드렸듯이
작년에 그런 곳들에 대한 투자가
건축, 설계, 도시의 지능화 방향으로
전세계에서 일제히 쏟아져 들었습니다.
두바이에서부터 상하이까지
폭발적인 도시화를 진행시킨
많은 경제 특수구들로 말이죠.
저는 그렇게 생각하지 않습니다.
다른 견해가 있으실지 모르겠습니다.
하지만 저는 단 하나의 아이디어도
그런 도시 변화에서 얻지 못했습니다.
현실적으로 가장 바람직한 도시화에 대해
면밀히 따져보면
가능한 모든 계획 양식을 창출해내고,
기반시설에 대해 재고하고
적당한 가격대 주택을 제공하고
모든 과정에 대중을 참여시키는
일련의 일들이
라틴 아메리카에서 일어나고 있었습니다.
단지 누구도 알아채지 못했죠.
제가 말씀드리고 싶은 것은
앞서 거론한 것들이 단 하나도
두바이나 상하이에서는
진행되지 않았다는 겁니다.
사실, 그 도시들은 최악의 방식을
모방하고 재생산한 것에 지나지 않습니다.
지난 수십 년간 미국에서
진행해오던 방식대로 말이죠.
사실 저는 어떤 전략 방안을
가지고 계신지 궁금한데요.
말씀하신 대로 적용시켜 본다고 해보죠.
이런 전략들이 다른 나라에도
적용되고 실현될 수 있을까요.
사회주의 시장경제 체제같은데는
어떻게 다루시나요?
사실, 저는 대한민국에서
일을 한 적이 있습니다.
공공 장소와 주택 정치에 관련한
프로젝트에 참여했었는데요.
그 때 많은 지역을 조사했는데
철거될 예정이던 지역들이었죠.
조사를 하면서 놀라웠던 것이
그 지역 사회구성원들에 의해 형성된
비형식적 경제활동이었습니다.
달팽이 농장을 옥상 네 곳에
지은 분이 계셨는데
그 분이 그렇게 함으로써
경제 활력을 지속시키는
협력 모델이라고 하는 걸 만드신 거죠.
자신이 속한 바로 그 환경에다가요.
안타깝게도
이렇게 기업가 정신을 발휘한
지역사회 경제에너지가
완전히 침식했습니다.
좋습니다, 저희도 도시에 변화가
필요하다는 것을 압니다.
그런 지역을 그대로 유지해야한다고
말하려는 것이 아닙니다.
하지만 철거 전에 거기에 뭐가
형성되어 있었는 지 알아보자는 겁니다.
그렇지요.
그리고 제가 있는 곳에서
진행하고 있는 조사내용은
멕시코와 미국의 국경지역
지역밀도에 대한 관점을
새롭게 재해석해야 한다는 것입니다.
지역별 사회-경제 교류량으로 말입니다.
그게 바로 지역을 결정짓는 요인입니다.
하지만 개발업자 입장에서 보면
돈이 안되는 일이잖아요.
그럼 중개업자들이나
이해 당사자들에게 어떻게 파나요?
사실상 그들이 모든걸 결정짓잖아요.
디자이너로써 어떻게 접근하시나요?
정말 복잡한 일이잖아요.
모두가 알다시피
전세계 건축가들과 디자이너들이
어느 정도는 다 침잠했어요.
하지만 심각한 문제에 봉착했을 때
어떤 전략으로 접근하시는지 궁금합니다.
아주 좋은 질문입니다.
그것이 바로 건축가들과 기획자들이
역할에 대해 고민하고
조력자와 중재자로 역량을
확대해 나가야 할 부분이라고 생각합니다.
지역민 관련정보를 토대로 상향접근하면서
논리적, 경제적, 정치적으로
하향접근하는 기관과 연결하면서요.
왜냐하면 사회운동가들조차
자신이 활동하는 지역에 대해서
잘 알지 못합니다.
사회운동가들은 개발자들에게 대항하죠.
하지만 그들이 지역민을
제대로 알고서 대표하는 것이 아닙니다.
그럼 운동가들은
해결책을 제시하지 않나요?
그렇습니다.
그 공백을 메꿔야한다고 생각합니다.
어려운 사안이죠.
결국에는 이게 다 이권싸움이니까요.
주택건설 프로젝트나 절차들이
지역기반시설을 바탕으로
지역민의 이익을 창출하는 방식으로
이끄는 것이 저희가 이 자리에서
고민해야 할 문제입니다.
하향식과 상향식으로 양극화된
접근법 사이에서
토론하고 해야 할 일들이 많습니다.
새로운 정치표현 방식을 생산하고
지역사회 참여 또한 이루어져야 하는데
그런 것이 존재하지 않습니다.
그러니까 디자이너가 조력자, 전달자이자
중재자라는 말씀이시죠.
바로 그렇습니다.
그게 13분 동안 한 강연에서
말했으면 좋았을 내용인데
아쉽네요.
대도시에 계신 분들을 참여시켜보죠.
화상으로 의견을 들어보겠습니다.
상파울로에 계신 나티씨,
테디씨에게 질문 있으신가요?
토론한 내용을 바탕으로
질문하고 싶습니다.
개발자들이 어떻게 비지니스를
재창조할 수 있나요?
개발자들이 취할 수 있는
새로운 방법이 있나요?
개선에 필요한 가격 협상을
하지 않고도 따를 수 있는 방법이요.
개발자들이 비지니스를
전환시킬 방법이 있나요?
도시에 훌륭한 유산을
남기는 방향으로요?
그 질문에 대한 대답은
개발자들을 기다릴 수 없다는 겁니다.
개발자들은 저희 고객이 아닙니다.
저희가 직접 개발자들이 가진
정보를 얻어내는 데서 시작해야 합니다.
저희가 디자이너로, 건축가로
도시 기획자로 새로운 유형의 집을
개발하는 개발자가 돼야 합니다.
동원해낼 수 있는 정보는 존재합니다.
자원과 시간을 교묘히 다루는
개발자들이 지닌 지식은
스프레트시트에 다 적혀있습니다.
그런데 그 정보는 저희손이
닿지 않는 곳에 있습니다.
그러니, 한편으로 우리 자신이
고객이 돼야 하고
두 번째로, 이게 가장 중요하죠 사실,
지역사회공동체가 고객이 돼야 합니다.
비공식적으로 이뤄진
정착과 지역에 대한 개념은
기존 지역사회를 기반으로 한
활동에 의해 촉진됐는데
NGO 또는 다른 형태의
대표기관을 통해서요.
그들 스스로가 자기집을 짓는
개발자가 될 수 있습니다.
우리가 본보기를 만들어 내야지
개발자들에 의해 이루어지지 않습니다.
그래야만 의미있는 바를
얻을 수 있다고 생각합니다.
오늘날 도시 위기 중 일부는
자원 문제입니다.
많은 자원이
소수의 이익을 위해 이동했습니다.
개발자들에게 이익을 일부 포기하라고
설득하기는 어렵다고 생각합니다.
그렇기 때문에 도시화의 초기 단계에서
지역사회로부터 발생한
소규모 일례들과 모델을 통해
변화가 시작되어야 한다고 생각합니다.
하지만 저는 우리 시대에
적절한 가격대를 제공하는 주택개발자로서
건축가들의 중요성에 대해
강조하고싶습니다.
스카이프를 통해 질문을
하나 더 받겠습니다, 매티씨?
제 질문은 우리가 소비보다 생산주체로
시민권에 대해 새롭게 인식해야 한다면
시민권을 대하는 대중의 관점을
어떻게 변화시킬 수 있나요?
소비지상주의가 아닌 다른 관점으로요.
핵심이 되는 문제를 파고드셨습니다.
그게 라틴아메리카가
오늘 강연자 한 분께서도 말씀하셨듯이,
더 많이 거론될 필요가 있는 이유입니다.
무엇이 변화를 일으켰죠?
콜롬비아의 메델린에서 촉진된 도시화는
여기는 세계에서 가장
위험한 지역으로 여겨졌었습니다.
80년대 후반에서
90년대 초반까지만 해도 말입니다.
지금은 도시화의 모범적인 모델로
일컬어지고 있습니다.
다시 말씀드리지만, 빌딩이나 건축
또는 기획의 문제가 아니었습니다.
이는 대중과 새로운 형태의 인터페이스를
추구한 정치제도의 변화로 실현됐습니다.
그리고 그 말은, 또다른 측면으로
많은 디자이너와, 건축가, 기획자들이
새로운 시민 교육을 어떻게 생산하는 지
콜롬비아 국민들이 시민문화라고 일컫는
사회규범과 도시건설의 상관 관계에 대한
대중의 인식을 어떻게 증진시키는지
알아보는 도시 교육에 참여해야 합니다
자기도시건설을 향한 대중 감성에
노력을 기울이는 정치의지가
재형성되기 위해서는, 다시 말씀드리지만
중재와 투자, 특히 교육이 필수입니다.
어마어마한 양의 일이죠.
하지만 바라건데 당신이나 저같은 사람이
도시교육과정에 관한 새 인터페이스를
생산해냄으로써 동참할 수 있습니다.
이건 제가 내년에 하려는 프로젝트에
가장 가까운 일 중 하나이기 때문에
말씀드리는 것입니다.
패널들께 질문 기회를 드리고 싶습니다.
저는 방콕에서 왔습니다.
말씀하신 것들이 우리가 많은 것을
바꿔야 한다는 말씀 같은데, 그렇죠?
하지만 이미 기반이 확립된 곳들은
특히 도심에요.
이미 모든 공간들이 다 차 있는데
도심공간도 변할 수 있다고 보시나요,
아니면 아닌가요?
네.
이것도 13분 강연에 다 다루기 힘든
어려운 문제인데요.
그것이 프로그래밍이 할 역할입니다.
특정 건물은 변함없는 형태로 정착됐지만
없는 것을 새로 구성하는 방향을
재고해봐야 합니다.
반드시 물리적 전략을 통해서가 아니라
지능형 프로그래밍의 결합과
경제와 사회활동 강화를
예상할 수 있는 요인들을 통해서요.
그러니까 우리는 공간뿐만 아니라,
프로토콜 디자이너도 될 수 있습니다.
그것이 제가 앞서 말했던 겁니다.
우리가 도시의 주인이 돼야 하나요?
살고 있는 도시에 대한
주인의식은 굉장히 중요합니다.
제 생각에는 그것이
정부 개혁에 대중의 참여가
필수적인 이유입니다.
도시화 안내 책자를
내셔야 할 것 같습니다.
디자인 공간에 대한
게릴라전을 대비해서요.
구체적인 예를 제공해 줄 수 있을 것 같아요.
수많은 단계에서 발생하는 현상들을
어떻게 다 처리할 수 있나요?
엄청난 문제인데요.
결국엔 제 말이 그겁니다.
건축 학교에서 교육을 받았기 때문에
건축가들이 해야할 일은 단지 객체를
디자인하는 거라고 생각합니다.
우리는 다른 많은 것들도
디자인할 수 있습니다.
사회적 관계를 설계하거나
때로는 정치적 과정을 디자인 하는 것도
흥미로운 주제가 될 수 있겠죠.
여기서 거론되지 않았지만
제 생각에는 그렇습니다.
스카이프 시청자 질문이 하나 더 있는데
세르지오, 질문하시겠습니까?
네.
말씀하신 내용에서
가장 충격을 받은 것 중 하나가
스케이트 공원을 지은 사람들
이야기였는데요.
두가지 이유로 흥미로웠습니다.
첫째, 시민권리를 적극적으로
행사하길 원하는 사람들이
있다는 걸 알게됐고
둘째로 그들이 NGO 설립을
요구 또는 권유 받았다는 사실입니다.
그런데 저는 이것이
계획없이 시작됐었다고 보는데요.
보다 유기적으로
발전할 수 있는 걸로요.
그런데 이건 NGO로 이어졌습니다.
말씀하셨던 것처럼 이건
더 계획하고 관리해야하는 일인데요.
그럼 두가지 다른 모델을 보는건가요?
좀 더 계획적이지 않은 성장을
선호하시나요?
계획하지 않는 게 더 유기적이고
더 일반적으로 반응하지 않나요?
알겠습니다. 사실 가장
도발적인 질문 중 하나네요.
네, 저희도 계획하지 않은 것들이
펼치는 일들을 지키고 유지하고 싶지만
지역공동체를 보면 그들이
억압되어 있다는 것이 부분적인 문제고
그래서 사회-경제적으로
발전해 나갈 수가 없다는 겁니다.
지역공동체에는 대표가 부재합니다.
시간도 부족하고요.
부족한 것이 아니라, 가지고 있지만
때로는 도구가 부족하다는 건데
명령하달식 기관에 대항할 수 있는
새롭게 구성된 관리 조직이 절실합니다.
그래서 제 신념은
다음 단계로 나가기 위해서는
다른 형태의 자치기구를
구성해야한다고 생각합니다.
스케이트 보더가 딱딱하고
계획적이어야 한다는 게 아닙니다.
스케이트 보더들은 자신들을
계속 조직해 나가고 있습니다.
반란을 일으킬 마법에
접근을 해가면서 말이죠.
이제 그들은 자원을 가지고 있습니다.
물리적 공간을 가지고 있는데
그들끼리는 '샷'이라고 부르죠.
사실 그들은 다른데서도 이런일이
일어날 수 있도록 영감을 줍니다.
저라면 변화를 두려워하지 않겠습니다.
계획되지 않은 것에서 시작해서
눈금으로 잰 듯 한 계획으로 가는
그러면서도 신념은 버리지 않는
그런 변화를 말이죠.
활성화되어야 하는 건
그 중간에 있는 회색 지대입니다.
우리는 비공식적이고 계획되지 않은 것은
얕잡아보는 방식으로
우리의 사고체계를 양분해왔기 때문이죠.
거기에 세워야 할 것이 많다고 봅니다.
도시개발에 대한 새로운 정치관점으로요.
멋지네요. 여기서 마무리를
지어야겠습니다.
다음 세션이 기다리고 있거든요.
테디, 오늘 함께 해 주셔서
감사합니다.
감사합니다.
질문 해 주셔서 감사합니다.
여러분 중에 혹시 연락이 계속되면
저 좀 포르투갈에 초대해 주세요.
-언제든지 오세요.
- 감사합니다.
여러분 모두 감사합니다.
내일 다시 돌아오겠습니다.
정말 감사합니다.
(박수)
Doug Chilcott: Boa tarde a todos.
Bem-vindos ao encontro
da Tradução Livre no TED Global 2013.
Hoje, temos o prazer
de receber Teddy Cruz,
que acabou de sair do palco do TED,
onde falou sobre uma forma
corajosa de projetar, planejar
e construir cidades no futuro,
tem sobre o qual falaremos hoje.
Hoje aqui no salão,
temos Bryant, da China,
Irteza, do Paquistão,
Jan, da Checoslováquia,
e Unnawut, da Tailândia.
E, no Skype, bem-vindo, pessoal.
Teddy, obrigado por participar.
TC: Obrigado.
DC: Engraçado, quando se fala
em planejamento urbano,
sempre se pensa em gigantes,
como Xangai e Dubai.
Por que você não considera
essas cidades uma fonte de inspiração?
TC: Nossa! Você começou com o pé direito.
Novamente, como mencionei na apresentação,
depois da fuga em massa
dos investimentos nos últimos anos,
tanto na arquitetura, no planejamento
e na inteligência urbana, do mundo todo,
para esses ambientes,
e a explosão do fenômeno
de urbanização de Dubai a Xangai,
para muitos desses centros
de poder econômico,
eu não acho, e talvez
vocês possam me dizer,
mas simplesmente não consigo
ver uma única ideia
que tenha emergido dessas transformações.
Na verdade, as melhores ideias
sobre urbanização,
no contexto de gerar
outras modalidades de planejamento,
de repensar a infraestrutura,
de habitação a preços acessíveis,
de mobilizar outros processos
de participação pública,
etc., foram acontecendo na América Latina,
mas ninguém percebeu.
Assim, a provocação que faço é que
não houve nenhum avanço de ideias
em Dubai ou Xangai.
E, de fato, elas estavam apenas imitando
e reproduzindo as piores fórmulas
de planejamento urbano geradas
nos Estados Unidos nas últimas décadas.
Bryant Yeh: Qual seria sua estratégia
se, digamos, transplantássemos
algumas dessas estratégias
e as aplicássemos nesses países?
Quando se tem esse tipo de capitalismo
autoritário, como lidar com isso?
TC: Trabalhei como artista
na Coreia do Sul,
intervindo em projetos
ligados ao espaço público
e à política habitacional.
E estudei muitos desses bairros
programados para serem demolidos,
e foi incrível investigar a quantidade
de práticas de economias informais
de cunho organizacional social
enraizadas nesses bairros.
Teve um homem que fez uma criação
de lesmas em quatro telhados do seu bloco
e, ao fazê-lo, acabou produzindo
um modelo cooperativo
para preservar a economia
do ambiente ao seu redor.
É difícil imaginar que essas energias
socioeconômicas empreendedoras
foram completamente minadas.
Tá, sabemos que a cidade
precisa se transformar.
Não estou falando em deixar
esses bairros intactos.
Mas, antes de destruí-los,
vamos entender o que eles produziram.
BY: Certo.
TC: E o que estive investigando
cá no meu lado do mundo,
na fronteira entre o México
e os Estados Unidos,
é que a densidade demográfica
precisa ser repensada
como um montante de intercâmbios
socioeconômicos por área,
e isso é o que define
muitos desses bairros.
BY: Mas um construtor vê isso
e percebe que não dá para lucrar aí.
Assim, como vender essa ideia
para os donos do poder
ou as partes interessadas da comunidade,
que são efetivamente quem conduz tudo?
Quando você chega como um urbanista
e diz... é bem complicado, né?
Sabemos que o mundo
dos arquitetos e urbanistas
se desgastou de certa forma, mas, ao
se lidar com problemas em grande escala,
qual seria sua estratégia
para enfrentá-los?
TC: Excelente pergunta.
Acho que é aí onde começamos a considerar
e expandir o papel dos arquitetos
e urbanistas, que podem começar a atuar
como facilitadores ou mediadores
do conhecimento de baixo para cima,
e a lógica, econômica e politicamente,
da organização de cima para baixo,
porque, mesmo os ativistas
que trabalham nesses bairros
não estavam conscientes
desse conhecimento.
Eles estão enfrentando os construtores,
mas não representam
o conhecimento da comunidade.
BY: Então eles não dão uma solução?
TC: Exatamente.
E acho que essa é uma lacuna
que precisa ser preenchida.
É uma questão difícil, pois tudo isso
tem a ver com o montante do lucro.
Acho que possibilitar projetos
ou processos habitacionais
que permitam a uma comunidade tirar
proveito da sua própria infraestrutura
e da sua habitação
é do que precisamos falar.
Mas, sim, esta polarização entre de baixo
para cima e de cima para abaixo,
ainda há muito
a ser dito e feito, realmente,
para produzir novos modelos
de representação política,
mas também da participação da comunidade.
E isso é o que está faltando.
BY: Então, o urbanista deve agir
como facilitador, tradutor e mediador?
TC: Exatamente.
Essa é a ideia que gostaria de ter
apresentado em 13 minutos, mas é difícil.
DC: Gostaria de ouvir comentários
de alguns moradores de cidades grandes.
Nati, de São Paulo, você tem
uma pergunta para o Teddy?
Nati Garcia: Com base no que estamos
discutindo aqui, queria lhe perguntar
como os construtores podem
reinventar seu negócio?
Existem novas maneiras
de construção na qual eles forneçam
uma espécie de valorização das melhorias?
Existe uma maneira em que os construtores
possam modificar seus negócios
e deixar um bom legado para as cidades?
TC: A resposta, de certo modo, é que não
podemos esperar pelos construtores,
eles não são nossos clientes.
Acho que temos de começar por nós
próprios conquistando o conhecimento
dos construtores, para que nós,
como projetistas, arquitetos,
urbanistas, nos tornemos os construtores
de novos modelos de habitação,
porque o conhecimento
está aí para ser mobilizado.
O tipo de inteligência que o construtor
tem ao manipular recursos
e tempo está todo nas planilhas.
E esse conhecimento está distante de nós.
Assim, por um lado, nossos clientes
devem ser nós mesmos;
em segundo lugar,
ou principalmente, as comunidades.
A ideia de que assentamentos
ou bairros informais
facilitados por práticas
comunitárias existentes,
seja de ONGs ou de outros modos
de representação,
possam, de fato, também se tornar
construtores da sua própria habitação.
Defendo que os exemplos têm de ser
feitos por nós, e não pelos construtores.
E só então eles vão poder ter uma noção.
Mas parte do problema da crise urbana
hoje é que os recursos
de muitos foram transferidos
para muito poucos.
Eu acho que é muito difícil convencer
um construtor a ter menos lucro.
Então, essa é a razão pela qual eu acho
que os primeiros estágios de transformação
terão que acontecer com exemplos
de pequena escala
e modelos que possam surgir
nessas comunidades.
Mas defendo a importância
de os arquitetos se tornarem
os construtores de habitações
sociais no nosso tempo.
DC: Agora, outra pergunta do Skype. Matti?
Matti Jääaro: Se formos assumir
essa nova forma de cidadania,
na qual as pessoas podem criar,
em vez de apenas consumirem,
como mudar o modo
de as pessoas verem a cidadania
como algo mais do que apenas consumismo?
TC: Você está chegando ao "x" da questão.
E essa é a razão
pela qual a América Latina,
como um dos palestrantes sugeriu hoje,
precisa ser mais estudada.
O que produziu a transformação?
A transformação urbana de lugares
como Medellín, na Colômbia,
que foi considerada a cidade
mais perigosa do mundo
nos anos 80 e início dos anos 90,
e se tornou agora um modelo
de transformação urbana.
Mais uma vez, não teve a ver com
construções, arquitetura ou urbanismo.
Tratou-se de uma transformação
política das instituições,
buscando um novo tipo
de interface com o público.
Dito isso, há outro aspecto
no qual muitos projetistas, arquitetos
e urbanistas precisam se envolver,
como produzir uma nova educação cívica,
se engajar no que os colombianos
chamam uma cultura cívica,
uma pedagogia urbana
que comece a sensibilizar
a relação das normas sociais
e a construção da cidade.
Acho que, para reativar uma vontade
política que invista nas mentes
e nos corações das pessoas na construção
da sua própria cidade, mais uma vez,
é preciso mediação e investimento
na educação, em particular.
Isso requer um trabalho hercúleo,
mas alguns masoquistas, como você e eu,
podemos nos ocupar, quem sabe,
de novos modelos da interface na produção
de um processo educativo urbano.
Estou dizendo isso porque
se trata de um dos projetos mais caros
que quero realizar nos próximos anos.
DC: Quero dar ao painel uma oportunidade
de fazer uma pergunta.
Unnawut Leepaisalsuwanna: Sou de Bangkok.
Muito do que você disse parecer ter a ver
com modificar muitas coisas, certo?
Mas para aqueles que já são estabelecidos,
especialmente no centro de cidade,
onde todos os espaços já estão ocupados,
como você acha que a área da cidade
pode ser modificada, ou não?
TC: Sim.
Eu acho que isso é o que traz à tona
uma questão que será também difícil
de se responder em 13 minutos:
o papel da planejadores.
Enquanto certos edifícios
permanecem estáticos, fixos,
que a orientação seja
repensar a retromontagem,
não necessariamente
através de estratégias físicas,
mas através de programações
híbridas e inteligentes,
ou condições que possam antecipar
a intensificação da atividade
econômica e social.
Assim, poderemos projetar
não apenas o espaço, mas os protocolos,
que é o que eu estava dizendo antes.
Irteza Ubaid: Então, precisamos
nos apropriar da cidade...
TC: Um senso de posse
da própria cidade é essencial.
E essa é a razão, penso eu,
por que a participação pública
na reforma dos governos é necessária.
BY: Parece que precisamos chegar
a um manual de guerrilha urbana,
em termos de planejamento do espaço.
Para dar exemplos concretos,
lidar com essas condições
em muitos níveis diferentes
é um problema enorme.
TC: No final, é o que estou dizendo.
Achamos que, por sermos
arquitetos formados,
nossa função é apenas projetar objetos.
Poderíamos projetar muitas outras coisas
e acho que a concepção
das relações sociais
ou às vezes de processos políticos
pode ser um tópico interessante.
Isso tem estado ausente
do nosso debate, eu acho.
DC: Mais uma pergunta
dos nossos telespectadores no Skype.
Sérgio, gostaria de fazer uma pergunta?
Sérgio Lopes: Sim.
Uma das coisas que mais
me impressionou em sua palestra
foi quando você falou sobre as pessoas
que construíram um parque de skate.
E me interessou por dois motivos.
Primeiro, porque mostra
que há gente que quer ser
ativa na sua cidadania.
E o fato de que eles tiveram
de constituir uma ONG.
Mas vejo isso como algo que começou
sem muito planejamento,
mas que poderia
crescer mais organicamente.
E então virou uma ONG.
Foi preciso ser mais planejado,
mais dirigido, como você diz.
Então, estamos vendo
dois modelos diferentes?
Você preferiria ter um pouco
de crescimento não planejado,
mais orgânico, mais tipicamente reativo,
se não for planejado?
TC: Na verdade, é uma das questões
mais provocadoras.
Sim, enquanto queremos proteger
e manter a magia do não planejado,
parte do problema da supressão
dessas comunidades
e de não serem capazes
de avançar socioeconomicamente
é que lhes falta representação.
Não que eles "não" tenham, elas possuam,
mas faltam às vezes os instrumentos para a
formulação de novas formas de organização
e gestão que podem pressionar
a instituição "de cima para baixo".
Então acredito que, para realmente
chegar ao próximo passo,
a próxima camada, precisamos construir
outras formas de governança.
Isso não quer dizer que os skatistas têm
de se tornar inflexíveis e calculistas.
Não, eles continuam a se organizar,
permitindo formas de acesso
à magia da insurgência.
Mas agora eles têm recursos.
Agora eles têm um espaço
que é físico, e podem dar as cartas.
Na verdade, eles estão inspirando
outros ambientes a fazer o mesmo.
Eu não teria receio
dessa tradução do não planejado
para esse tipo particular de "planejado",
mas sem se vender.
Precisamos ativar essa zona cinzenta,
porque temos polarizado
com base nessa forma
tão condescendente de olhar
o informal e o não planejado.
Acho que há muito a ser construído aí
em termos de novas políticas
de desenvolvimento urbano.
DC: Vamos ter de concluir agora,
pois temos de voltar para as palestras.
Teddy, muito obrigado
pela sua participação.
TC: Obrigado, e obrigado pelas perguntas.
Vamos manter contato,
e podem me convidar para ir a Portugal.
(Risos)
SL: Quando quiser.
DC: Obrigado a todos.
Voltamos amanhã. Muito obrigado.
(Aplausos)
Xin chào mọi người.
Chào mừng đến với phòng dịch mở rộng
ở TED Global 2013.
Hôm nay, chúng tôi rất vui được
chào đón Teddy Cruz
người vừa rời sân khấu TED vài phút trước,
nói về một sự táo bạo trong thiết kế,
quy hoạch
và xây dựng thành phố trong tương lai,
điều chúng ta sẽ bàn vào hôm nay.
Trong phòng khách hôm nay,
chúng ta có Bryant từ Trung Quốc,
Irteza từ Pakistan,
Jan từ Tiệp Khắc,
và Unnawut từ Thái Lan.
Và, trên Skype, chào mừng tất cả các bạn.
Teddy, cảm ơn lần nữa
vì đã tham gia với chúng tôi.
Thật là vui, khi mọi người
nói về việc quy hoạch thành phố,
họ luôn nghĩ về những thành phố lớn,
khổng lồ như Thượng Hải, Dubai
tại sao bạn không nhận xét về
những thành phố đó như một nguồn cảm hứng?
- Oh, chúa ơi.
Bạn bắt đầu trực tiếp thật.
Như tôi đã nhắc đến ở bài nói,
sau vụ đầu tư năm ngoái
vào những môi trường đó,
như kiến trúc, quy hoạch
và giới trí thức thành thị từ khắp nơi
trên thế giới cùng nhau bỏ chạy
đến những môi trường đó, và sự bùng nổ
đô thị hóa từ Dubai tới Thượng Hải,
tới những vùng đất của sức mạnh kinh tế,
tôi không nghĩ là,
và có lẽ các bạn có thể nói cho tôi
nhưng tôi không chỉ thấy
một ý tưởng duy nhất
nổi lên từ những biến đổi.
Trong thực tế, những ý tưởng tốt nhất về
đô thị hóa trong bối cảnh
tạo ra những phương thức khác
về quy hoạch,
về cân nhắc lại cơ sở hạ tầng,
về nhà giá rẻ,
về việc huy động sự tham gia
của công chúng trong quá trình khác,
vâng vâng, đã đang diễn ra ở Mĩ Latinh,
nhưng không ai để ý.
Vì vậy, sự kích động tôi có không phải
một ý tưởng duy nhất được đưa ra
ở Dubai hay Thượng Hải.
Thật ra, họ chỉ bắt chước và
tái tạo lại những công thức tệ nhất
về quy hoạch đô thị,
cái đã được tạo ra
ở Mĩ những thế kỉ trước.
- Tôi phân vân chiến lược của bạn
là gì nếu,
nói thế này, chúng tôi đã đứng
vào vị trí của bạn và nói,
chúng tôi có thể dùng những chiến lược đó
và làm chúng ở những nước khác nhau không?
Khi bạn có loại chủ nghĩa độc đoán
này, bạn có thể giải quyết nó thế nào?
- Thật ra, tôi đã làm việc
ở Hàn Quốc như một nghệ sĩ
can thiệp vào những dự án
cần làm với không gian công cộng
và chính sách nhà ở.
Và tôi đã xem qua nhiều
trong số những khu vực đó
nơi đã được đề cử cho việc phá hủy.
Và nó thì tuyệt vời để điều tra những
nền kinh tế không chính thức
của những tổ chức xã hội thực tiễn
gắn với những khu vực này.
Có một người đàn ông đã xây
một trang trại ốc sên trên bốn cái mái
của tòa nhà của mình, và, vì làm thế,
ông ấy cũng đã tạo ra
một mô hình hợp tác để duy trì
nền kinh tế
của môi trường tức thì đó.
Nó thì khó để tưởng tượng
rằng việc kinh doanh năng lượng
kinh tế xã hội đó
hoàn toàn bị ăn mòn .
Hiển nhiên, chúng ta biết thành phố
cần biến đổi.
Tôi không nói về việc giữ gìn
những khu vực còn nguyên vẹn kia.
Nhưng trước khi chúng ta phá hủy nó,
hãy hiểu chúng đã tạo ra cái gì.
Đúng thế.
T.Cruz: Và những gì tôi đã khám phá trong
thế giới riêng của mình,
trên biên giới giữa Mexico và Mĩ,
là mật độ cần được hình dung lại
như một món nợ của kinh tế xã hội
trao cho mỗi khu vực,
và đó là những gì định nghĩa
những khu vực đó.
Nhưng nếu một công ty đầu tư nhìn vào,
họ không thể kiếm tiền từ nó.
Vậy nên, làm cách nào bạn bán nó
cho những người mô giới quyền lực
hay những bên liên quan trong cộng đồng,
người thật sự nắm giữ mọi thứ?
Làm cách nào bạn xuất hiện như một
nhà thiết kế và nói, nó thật sự phức tạp.
Như chúng ta biết thế giới của
những kiến trúc sư và nhà thiết kế
đã bị xóa mất một số bằng,
nhưng khi bạn đang giải quyết
một vấn đề khổng lồ,
Tôi thắc mắc chiến lược của bạn là gì
để giải quyết nó?
Đây là một câu hỏi thú vị.
Tôi nghĩ là khi chúng ta bắt đầu tìm hiểu
và mở rộng vai trò của kiến trúc sư
và những nhà quy hoạch thì có thể bắt đầu
hoạt động như người hỗ trợ hay hòa giải
về kiến thức từ dưới lên,
và điều hợp lý, về mặt kinh tế
và về mặt chính trị,
của các tổ chức từ trên xuống.
Bởi vì thậm chí những nhà hoạt động
làm việc trong những khu này
không biết kiến thức này.
Họ kháng cự những nhà phát triển.
Nhưng họ không truyền đạt
kiến thức này đến cộng đồng.
- Vì vậy họ không cho những người đó
một phương án giải quyết?
- Đúng thế.
Và tôi nghĩ đó là một khoảng trống
cần được lắp đầy.
Nó là một vấn đề khó khăn
vì cuối cùng thì nó cần được giải quyết,
với lượng lợi nhuận.
Tôi nghĩ việc cho phép các dự án nhà ở,
hay những quy trình,
là cho phép một cộng đồng được lời
từ cơ sở hạ tầng của riêng nó
và nhà ở của riêng nó là
cái chúng ta cần nói về.
Nhưng, đúng thế, trong sự phân cực
giữa từ trên xuống và từ dưới lên,
có nhiều điều để thảo luận
và để làm, thật sự,
trong việc sản xuất những mô hình mới
của đại diện chính trị,
và cả sự tham gia của cộng đồng.
Và đây là điều bị thiếu.
- Vậy nên đó là mô hình như người hỗ trợ,
dịch giả, và người hòa giải?
T.Cruz: Chính xác.
Đó là điều mà tôi ước
tôi có thể nói trong mười ba phút.
nhưng nó thật khó.
- Tôi muốn nghe từ vài người
đến từ những thành phố lớn.
Tôi muốn nghe vài câu bình luận.
Nati, từ San Paulo,
bạn có câu hỏi cho Teddy không?
Vậy nên, dựa trên cái mà chúng ta
đang thảo luận ở đây, tôi muốn hỏi bạn,
các nhà đầu tư có thể tái tạo lại
công việc kinh doanh của họ như thế nào?
Có những con đường mới để họ làm theo
mà trong đó họ không cung cấp
một loại cải tiến bình ổn giá không?
Có một con đường để các nhà đầu tư có thể
thay đổi công việc kinh doanh của họ
và mang lại một di sản tốt cho
những thành phố không?
- Theo một cách nào đấy, câu trả lời là
chúng ta không thể chờ đợi các nhà đầu tư.
Họ không phải khách hàng của chúng ta.
Tôi nghĩ chúng ta cần bắt đầu
bằng việc thu thêm kiến thức
về nhà đầu tư để chúng ta,
từ những nhà thiết kế, kiến trúc sư,
nhà quy hoạch đô thị, trở thành
các nhà đầu tư của mô hình nhà ở mới,
bởi vì kiến thức thì có ngoài đó
để được tiếp thu.
Sự thông minh của nhà đầu tư
trong việc vận động những tài nguyên
và thời gian thì đều được ăn sâu
trong bảng hiệu.
Và sự hiểu biết đó cách ta còn xa.
Vậy nên, mặt khác, khách hàng của ta
nên là bản thân ta,
Thứ hai, hoặc chủ yếu, thật ra, thực tế là
những cộng đồng,
Ý tưởng cho rằng các khu định cư
không chính thức hay vùng lân cận
đã tạo điều kiện dễ dàng bằng
bài thực hành có sẵn dựa trên cộng đồng,
có chăng NGOs hay cách thức đại diện khác,
có thể, thực tế là, cũng trở thành
nhà đầu tư của nhà của chính họ.
Tôi sẽ tranh luận những ví dụ cần được dẫn
dắt bởi chúng ta và không bởi nhà đầu tư.
Và chỉ khi đó có thể họ nhận thức được.
Nhưng một phần của vấn đề của
cơn khủng hoảng đô thị ngày nay là
những tài nguyên của số đông
đã bị di chuyển đến thiểu số.
Tôi nghĩ nó rất khó để thuyết phục
nhà đầu tư có ít lợi nhuận.
Vậy nên, đó là lí do tôi nghĩ
giai đoạn đầu của sự chuyển đổi
sẽ phải xảy ra với những
ví dụ quy mô rất nhỏ
và những mô hình có thể nổi lên
từ những cộng đồng này.
Nhưng tôi sẽ tranh luận tầm quan trọng
của việc những kiến trúc sư trở thành
những nhà đầu tư của nhà ở xã hội giá rẻ
trong thời đại hiện nay.
- Chúng ta sẽ có một câu hỏi khác
từ Skype, Matti?
- Câu hỏi của tôi là, nếu chúng ta nhận ra
con đường mới này của quyền công dân,
nơi con người tạo ra nhiều hơn tiêu thụ,
chúng ta thay đổi cách nhìn của con người
vào quyền công dân
như cái gì đó hơn là tiêu thụ như thế nào?
- Bạn đang gặp phải thử thách thật sự rồi.
Và đó là lý do Mỹ Latin,
như một trong những diễn gia hôm nay
đã đề nghị, còn nhiều thứ để nói về nó.
Cái gì tạo ra sự thay đổi?
Sự biến đổi đô thị của những địa điểm
như Medelin ở Comlobia
nơi được xem như thành phố
nguy hiểm nhất trên thế giới
vào cuối những năm 80
và đầu những năm 90
để bây giờ trở thành một hình mẫu
chuẩn mực của việc biến đổi đô thị.
Một lầnần nữa, nó không phải về
những tòa nhà, kiến trúc hay kế hoạch hóa.
Nó là về một sự biến đổi chính trị của
các tổ chức,
tìm kiếm một kiểu mới của bề mặc chung
với cộng đồng.
Mặc dù đã nói vậy, đó là khía cạnh khác
mà nhiều nhà thiết kế,
kiến trúc sư và nhà hoạch định
cần giao hẹn,
làm cách nào tạo một nền
giáo dục công dân mới,
tham gia cái mà người Colombia
gọi là văn hóa công dân,
một sư phạm đô thị
cái bắt đầu từ nâng cao nhận thức
của những chuẩn mực quan hệ xã hội
và cách xây dựng thành phố.
Tôi nghĩ để tái tham gia vào một sức mạnh
chính trị là đầu tư tâm trí và trái tim
của con người trong việc xây dựng những
đòi hỏi của thành phố của họ, lần nữa,
sự dàn xếp và đầu tư
vào giáo dục, một cách đặc biệt.
Một lượng lớn công việc.
Nhưng một vài kẻ thống dâm, như tôi và bạn
chúng ta có thể tham gia, đầy hy vọng,
trong việc sản xuất mô hình mới của giao
diện để tạo quy trình giáo dục đô thị.
Tôi đang nói thế vì
đó là một trong những dự án gần nhất
mà tôi muốn theo trong những năm tới.
- Tôi muốn cho nhóm hội thảo
một cơ hội để hỏi một câu hỏi.
- Tôi đến từ Bangkok.
Bạn nói phần nhiều có vẻ như chúng ta
cần thay đổi rất nhiều thứ, đúng không?
Nhưng với những cái đã thiết lập rồi,
đặc biệt là ở trung tâm thành phố,
nơi bạn đã có những không gian
đã bị chiếm,
làm cách nào bạn nghĩ khu vực đó của
thành phố có thể bị thay đổi, hay không?
- Có chứ.
Tôi nghĩ rằng đây là cái tạo ra
một vấn đề cũng khó
để bàn luận chi tiết
trong mười ba phút.
Nó là vai trò của việc kế hoạch hóa.
Trong khi một số toàn nhà
vẫn không thay đổi, cố định,
rằng sự định hướng nên suy nghĩ lại
việc trang bị thêm những bộ phận mới,
không quan trọng qua những
chiến lược thể chất,
mà qua những kết hợp
chương trình thông minh,
hay những trường hợp mà có thể
dự tính
sự tăng trưởng của kinh tế
và hoạt động xã hội.
Vì vậy, chúng ta có thể là những nhà
thiết kế không chỉ về không gian
hay những nghi thức,
đó là cái tôi nói lúc trước.
- Bạn cần sở hữu những thành phố
của riêng bạn?
- Cảm giác sở hữu một thành phố
của riêng bạn là cần thiết.
Và đó là lí do, tôi nghĩ,
sự tham gia cộng đồng trong việc
cải tổ chính phủ là cần thiết.
- Tôi cảm thấy như bạn cần đưa ra
một cuốn sổ tay đô thị
cho chiến tranh du kích,
thay vì không gian thiết kế.
Để đưa ra những ví dụ cụ thể.
Làm sao chúng ta có thể giải quyết những
tình huống trên nhiều mức độ khác nhau
là một vấn đề lớn.
Suy cho cùng, đó là cái tôi đang nói.
Tôi nghĩ bởi vì chúng ta được dạy
trong những trường kiến trúc,
là cái chúng ta cần làm như là những
kiến trúc sư chỉ là thiết kế đồ vật.
Chúng ta có thể thiết kế nhiều cái khác,
và tôi nghĩ việc thiết kế các mối quan hệ
xã hội hay thâm chí, có lúc,
những sự kiện chính trị có thể
là một đề tài thú vị
cái mà bị thiếu trong cuộc tranh luận
của chúng ta, tôi nghĩ thế.
- Một câu hỏi nữa từ những người xem
của chúng ta trên Skype.
Sergio, bạn có muốn hỏi một câu không?
- Yeah.
Một trong những thứ đã gây ấn tượng
với tôi nhất trong bài nói của bạn là
khi bạn nói về những người đã xây
công viên trượt băng.
Và nó đã hấp dẫn tôi vì hai lí do.
Thứ nhất bởi vì nó cho thấy
có những người muốn trở nên
tích cực với tư cách là công dân.
Và sự thật là họ được nói, hay họ được
yêu cầu, để tạo một tổ chức phi chính phủ.
Nhưng tôi thấy điều nay như cái gì đó
bắt đầu vì điều gì đó không có kế hoạch,
cái gì đó mà có thể trồng
một cách hữu cơ hơn.
Và sau đó nó đã đi đến là
một tổ chức phi chính phủ.
Nó yêu cầu nó được lên kế hoạch hơn,
được quản lí hơn, như bạn nói.
Thế nên, chúng ta đang thấy hai mô hình
khác biệt phải không?
Bạn có muốn có những phát triển
cái không được lên kế hoạch,
hữu cơ hơn, phản ứng điển hình hơn,
nếu nó không như kế hoạch?
- Tôi hiểu rồi. Thật ra, nó là một trong
những câu hỏi khiêu khích nhất.
Vâng, trong khi chúng ta muốn bảo vệ
và duy trì sự kì diệu của kế hoạch,
một phần của vấn đề của những
cộng đồng bị đàn áp -
họ không có khả năng để tiến bộ về
kinh tế xã hội -
là họ thiếu sự đại diện.
Không phải họ "thiếu",
họ kiềm nén nó,
nhưng đôi khi những dụng cụ để trình bày
những hình thức tổ chức mới
và sự quản lí cái có thể thúc đẩy
chống lại tổ chức từ trên xuống.
Vì vậy tôi nghĩ tôi tin rằng
để thật sự chuyển sang bước tiếp theo,
tầng kế tiếp, chúng ta cần xây dựng
những hình thức cai quản khác.
Đó không phải là nói rằng
những người trượt ván
phải trở nên cứng nhắc và có kế hoạch.
Không, họ tiếp tục tổ chức bản thân họ
bằng cách cho phép các hình thức tiếp cận
với sự kì diệu của việc nổi loạn.
Nhưng bây giờ họ có những tài nguyên.
Bây giờ họ có không gian cái thuộc về
thể chất và họ gọi là những cú sút.
Thật ra, họ tạo nguồn cảm hứng cho những
môi trường khác làm theo.
Tôi không sợ bản dịch đó
từ không có kế hoạch
chuyển thành kế hoạch đặc biệt chuẩn,
nhưng không bị bán hết sạch.
Nó là trung tâm, vùng xám cái cần
được kích hoạt
bởi vì chúng ta đang tự
phân thành hai cực dựa trên cách
nhìn bằng một cách trịnh thượng
lúc không chính thức và không có kế hoạch
Tôi nghĩ có nhiều thứ cần được
xây dựng ở đây,
về những quan điểm chính trị mới
của sự phát triển đô thị.
- Chúng ta phải kết thúc ở đây thôi.
Chúng ta cần trả vài người
về với buổi họp.
Teddy, cảm ơn bạn rất nhiều
vì tham gia với chúng tôi hôm nay.
- Cảm ơn, và cảm ơn vì
những câu hỏi.
Nếu chúng ta có thể giữ liên lạc
và mời tôi đến Bồ Đào Nha.
- Đến bất kì lúc nào nhé.
- Cảm ơn.
- Cảm ơn mọi người.
Chúng tôi sẽ trở lại vào ngày mai
Cảm ơn rất nhiều
(Vỗ tay)
主持人:大家下午好。
欢迎来到 2013 年“TED全球”
开放翻译研讨环节。
今天,我们很荣幸邀请到了
泰迪·克鲁斯(Teddy Cruz)来到现场,
他在刚刚结束的 TED 演讲中
提到了一个非常大胆的方法,
去设计、规造和建造未来的住宅,
我们马上也会探讨这个话题。
今天同样来到讨论现场的
还有来自中国的 Bryant,
来自巴基斯坦的 Irteza,
来自捷克·斯洛伐克的 Jan,
以及来自泰国的 Unnawut。
另外还有通过 Skype
与我们连线的四位朋友。
泰迪,非常高兴你能来
参加今天的环节。
非常有意思的是,
当人们提到城市规划的时候,
大家的第一反应往往是
像上海、迪拜那样的大城市,
但是于你而言,为什么没有选择
这些城市为你的灵感来源?
泰迪:噢,天呐,
这个问题真是问到了点子上。
就像我刚刚在演讲中提到的,
经过了去年
全世界在各种行业的过度投资,
导致大量的建筑、规划以及
智能化城市涌入了这些大环境当中,
最终大大加快了城市化的进程,
从迪拜到上海,
再到周边一些小城市。
或许你们可以这么说,
因为我并不认为,
从这些变化中
可以总结出任何观点。
在现实中,关于
进行城市化的最好的观点
应该来自于总结
其他城市化进程的实例,
对于基础设施建设的重新考量,
平价住房,
还包括调动公众参与,
以及很多很多鲜为人知的
正发生在拉丁美洲的转变。
所以,我认为发生在迪拜
或者是上海的转变,
没有一个观点在真正意义上
是先进的或是超前的。
他们实际上只是在
模仿并重现那些
美国在上世纪运用的,
最糟糕的城市规划法则。
Bryant:我有一点挺好奇的,
比如说:
在你所支持的策略中,
有哪些我们可以运用到其他国家吗?
针对这类专制的资本主义,
你会如何应对?
泰迪:我曾经
在韩国工作过一段时间,
当时,作为一个画家,
我参与了很多与公共空间
和住宅政策有关的项目。
在这个期间,我研究了
许多计划拆除的社区。
我很惊奇的发现,
在那些社区中,存在着大量
非正式的经济活动和社会组织。
其中有一个人,他利用
四幢楼的楼顶空间
修建了一个蜗牛农场,
从而建立了一个合作关系模式,
来维持与他直接相关的经济环境。
非常难以置信的是,
这种类似企业化的社会经济行为
竟然被完全破坏了。
是,我们知道
一座城市需要进行改变。
我并不提倡说
要完整地保留那些社区。
但是在摧毁它们之前,我们需要
理解它们为这个社会创造了什么。
Bryant:没错。
泰迪:而在我所处的环境里,
也就是墨西哥和美国的交界处,
我发现“密度”这个概念
需要被重新定义——
我们应该将它看做个地区
在社会和经济上的交流与交换,
只有这种交流和交换
才能真正代表这些社区。
Bryant:但是对于开发商而言,
这些对他们并没有价值。
那么你如何让实际掌控
这些社区的利益相关者
相信你的说法呢?
作为一个设计师,你如何
让他们相信事情没这么简单呢?
我想大家应该都知道
建筑师和设计师的世界
在某种程度上已经被破坏了,
但是当你面对大量难题的时候,
我很好奇你会使用
什么样的策略?
泰迪:这是个非常棒的问题。
我认为这就是我们去寻找并且扩大
建筑师和规划师角色的起点,
他们可以作为辅助者或媒介
来传达从下到上、
从细节到整体的知识,
以及在从上到下的组织机构中
传达经济和政治方面的逻辑学。
因为即使是
这些社区中的活动家
也并不会意识到
这些知识的存在。
人们一直很抗拒开发商。
但是他们并不代表
整个社区居民的认知。
Bryant:所以这并不只是
仅仅提供一个可行的解决方案?
泰迪:没错。
另外,我认为这里存在
一个需要弥补的空缺。
这是一个很棘手的问题,
因为一切最终都要与利益挂钩。
我认为,通过批准可以让社区
从自己的基础设施和房屋中获利的
房屋计划或是流程,
就是我们一直在提倡的。
但是在这种极上极下的差距中,
还有很多事要去说,要去做。
从而产生政治代表的新模型,
以及社会参与。
这就是我们所缺少的。
Bryant:所以设计师扮演的角色
就是推动者、翻译者和协调者?
泰迪:完全正确。
这就是我想在 13 分钟内
明确阐述的话题,
但是很难做到。
主持人:我今天还请到了
一些来自大城市的嘉宾。
一起来听听他们怎么说。
首先是来自巴西圣保罗的 Nati,
你有什么问题要问泰迪吗?
Nat:基于我们今天讨论的话题,
我想问您的是,
开发商怎么才能
重塑他们的商业模式呢?
有没有一种新的的方法
可以让他们免于
因改善服务而提价?
有没有一种方法可以
让开发商改变他们的商业模式,
并为城市留下好的遗产?
泰迪:我的回答是,
我们其实没有时间去等待开发商。
他们并不是我们的客户。
我认为我们需要自己学着获取
关于开发者的更多知识,
这样才能以设计者、
建筑师和城市计划者的身份
去成为新型房屋设计的开发商。
因为资源随时可以被调动。
开发商在利用资源
以及时间方面所拥有的智慧,
都体现在电子数据表上。
而那部分知识
是我们无法获取的。
所以第一,
我们必须依靠我们自己。
第二,主要还要依靠社区。
也就是说,现有的
以社区为基础的做法,
即由非政府组织或其他代表方式
促成的非正式住区或街区
实际上也可以成为
自己住所的开发商。
我觉得这些实践需要
我们自己来推进,而不是开发商。
这样它们才会变得有意义。
但是关于城市危机的
另一个问题就是,
绝大多数资源掌握
都在少部分人手里。
并且我觉得我们很难
说服开发商去减少盈利。
所以这就是为什么我觉得,
早期形式的改革
要建立在小规模的实践上
以及建立在从这些社区
所发展起来的模型上。
但是我还是想要突出
在我们这个时代,
建筑师成为经济适用房
开发商的重要性。
主持人:我们再来回答一个
来自 Skype 的问题。Matti?
Matti:我的问题是,如果我们
能认识到这种新型的公民身份,
使得公民不仅仅在消费,
而是在创造,
我们如何改变其他人
看待新型公民身份的方式,
我们不只是消费者?
泰迪:你问到了困难的核心。
这就如今天一位
来自拉丁美洲的演讲者所说的,
我们还需要很多很多的宣传。
变革能带来什么?
在八十年代末至九十年代初,
曾经被公认为是
世界上最危险的地方,
哥伦比亚的麦林德,
经过了城市改革,
如今已经成为了
所有城市改革的楷模。
所以改革带来的不是建筑、
建筑风格或者是设计方面的变化,
而是关于体制的政治改革,
去寻求一种与大众的
新型交流方式。
另一方面,还需要设计者、
建筑师以及规划者参与的是,
如何产生一种新的公民教育。
使他们能参与到
哥伦比亚人所说的市民文化,
用城市教育来增加人们
对于社会标准以及
城市建设关系的认识。
我认为重建一个政体
需要无数人为之付出心血,
因为重建一个城市需要
对于医疗、教育的各种投资。
而这些投资都是很大的工程。
但是对于你我这样的“受虐者”而言,
我们可以充分参与,
打造一种新型接口,
来促进城市教育进程。
我之所以这样说,是因为
这个项目是比较容易实行的,
并且是我未来几年想去实行的。
主持人:我想给座谈小组
一个提问的机会。
Unnawut:
我来自泰国曼谷。
听您的意思是,
我们需要去改变很多事情。
但是对于那些
已经建立起来的地方,
特别是城市的中心,
因为所有的空间都被占用了,
您认为还有多大的改善空间呢?
泰迪:好的。
这个问题也很难
在 13 分钟内
详细的解释清楚。
这就需要好的规划了。
对于一些建筑,
我们不会去改变,
而应该去反思我们的改造。
我们不一定要
通过物理的方法来改造,
而是通过智能的综合性计划,
或可以预测经济
和社会活动加强的各种条件。
所以我们不仅能成为空间的设计者,
还能成为条款的起草人。
这就是我早些时候所提到的。
Unnawut:
你需要去拥有自己的城市吗?
泰迪:对自己的城市
有一种归属感是至关重要的。
这就是我认为
公众参与政府重建
存在必要性的原因。
Unnawut:就空间设计而言,
我觉得您需要制定
一份“城市游击战”手册,
在里面提供一些实例。
我们如何处理
这些不同程度的情况
是一个巨大的难题。
泰迪:这就是我最后想说的。
我想,因为我们
都是在建筑学校里受的教育,
所以会理所当然的认为
建筑设计就是去设计物品。
我们还可以设计更多的事情。
并且我认为设计社会关系,
甚至是政治形态,
也是一件非常有趣的事情,
同时也是我们一直所缺失的。
主持人:最后一个问题
留给 Skype 的观众吧。
Sergio,你有什么问题吗?
Sergio:是的。
在您的演讲当中,
最吸引我的部分是您谈到了
那些打造滑板公园的人。
我认为这很有趣,
是出于以下两个原因。
第一,这表明很多人都愿意
积极的承担公民义务。
而且这些人会被告知,
被要求去建设非政府组织。
但我认为这类项目在初期
没有很好的进行计划,
从而可以更加有机的发展,
最终形成真正的非政府组织。
但是按照您所说的,我们需要
对非政府组织进行管理和计划。
那么,摆在我们面前的
是两种截然不同的模型吗?
在与您原本的计划相冲突的情况下,
你还会选择那些本来就无计划,
天然形成的无政府组织吗?
泰迪:我明白你的意思。事实上,
你问到了一个很尖锐的问题。
没错,当我们想要去保护
这些不受计划约束的组织时,
关于这些社区的发展
被严重限制的部分问题——
即它们无法推进社会经济发展——
就是它们缺乏代表性。
并不是说它们真的“缺乏”,
它们本身就具有代表性。
但有时,这些机构可以制定
新的组织形式和管理方式,
以对抗自上而下的制度。
所以我认为,如果我们
真的要走出下一步的话,
我们需要建立
其他形式的管理机制。
这不是说这个体制
必须要严格或者有计划。
相反,他们可以通过
让人们有机会感受到反抗的魅力,
从而更加自由的发展。
但它们现在拥有了资源。
他们现在有了一个实体空间,
可以发号施令。
实际上,他们正在激励
其他的社区去做相同的事情。
我不会去害怕从计划
到非计划的改变,
只要非计划不会完全
被计划所取代就可以。
最应该被激发的是非计划
和计划中间的灰色地带,
因为我们一直以居高临下的态度
看待非计划和计划,
这样容易使我们走向极端。
关于新的政策以及城市发展,
我认为我们还有
更多的基础工作要做。
主持人:时间差不多了。
大家要准备回到大会现场了。
泰迪,感谢你参与今天的讨论。
泰迪:感谢大家的问题。
线上的几位,如果我们还能保持联系,
记得邀请我到葡萄牙。
Sergio:随时欢迎!
泰迪:感谢。
主持人:感谢在座的所有来宾。
明天同一时间再见!
非常感谢。
(掌声)