امروزه، پلاستیکها همهجا هستند.
تمام این پلاستیک از یک چیز کوچک
سرچشمه میگیرد
که اصلا از پلاستیک ساخته نشده.
برای قرنها، توپ بیلیارد از عاج فیل
ساخته میشد.
اما وقتی شکار بیش از اندازه در قرن نوزدهم
موجب کاهش جمعیت فیلها شد،
سازندگان توپ بیلیارد شروع به جستجوی
گزینههای دیگر با ارائه جوایز بزرگ کردند.
در سال ۱۸۳۶ یک آمریکایی به نام «جان وسلی
هایت» از این چالش استقبال کرد.
طی پنج سال آینده، او مادهای به نام
سلولوئید ساخت.
ساخته شده از سلولز، ترکیبی موجود در
چوب و کاه.
هایت زود فهمید که سلولوئید نمیتواند مشکل
مشکل توپ بیلیارد را حل کند.
ماده به اندازهی کافی سنگین نبود و
درست نمیپرید.
اما میتوانست رنگی و طرحدار باشد تا
بیشتر شبیه مواد گرانقیمت مثل مرجان،
لاک لاکپشت، کهربا و مروارید باشد.
او چیزی را درست کرده بود که به نام اولین
پلاستیک شناخته شد.
کلمهی پلاستیک میتواند هر نوع مادهی
ساخته شده از پلیمر را شرح دهد،
که مولکولهای بزرگ با واحدهای ساختمانی
تکراری هستند.
این تمام پلاستیکهای ساخت انسان را
در بر میگیرد.
همچنین مواد موجود در جانداران.
اما عموماوقتی مردم سراغ پلاستیکها میروند
دارند به مواد مصنوعی مراجعه میکنند.
ویژگی مشترک آنها این است که آنها نرم و
قابل انعطاف شروع میکنند
و میتوان آنها را به اشکال مختلفی درآورد.
با وجودگرفتن جایزه برای اولین پلاستیک رسمی
سلولوئید بهشدت قابل اشتعال بود، که باعث
میشد محصول خطرناک باشد.
پس مخترعان شروع به شکار گزینههای
دیگر کردند.
در سال ۱۹۰۷ یک شیمیدان با ترکیب فنل_
یک محصول اضافه از قطران زغال سنگ_
و فرمالدئید، یک پلیمر بادوام جدید به نام
بیک لایت را خلق کرد.
بیکلایت خیلی کمتر از سلولوئید اشتعالزا
بود و مواد اولیه آن
به آسانی در دسترس بود.
بیکلایت تنها شروع کار بود.
در دههی ۱۹۲۰، پژوهشگران در ابتدا پلی-
استایرین تجاری را تولید کردند،
یک پلاستیک اسفنجی که در عایق بندی استفاده
میشود.
بلافاصله PVC یا وینیل که انعطاف پذیر و
همینطور مقاوم بود تولید شد.
اکریلیکهای شفاف ساخته شدند،
پنلهای نشکن که مانند شیشه عمل میکردند.
و در دهه ۱۹۳۰ نایلون در مرکز قرار گرفت.
پلیمری طراحیشده شبیه ابریشم، اما استحکامی
بسیار بالاتر.
ابتدای سال ۱۹۳۳، پلیاتیلن تبدیل به یکی از
متنوعترین پلاستیکها شد،
که تاامروز برای ساخت هرچیزی استفاده
میشود، از کیسههای بقالی تا بطری شامپو،
تا جلیقههای ضدگلوله.
تولید تکنولوژیهای جدید، این انفجار مواد
را همراهی کرد.
ابتکار یک تکنیک به نام تزریق قالب گیری
ریختن پلاستیک ذوب شده به هر قالبی را
ممکن ساخت،
جایی که سریعا سفت میشد.
این به محصولات امکان داشتن تنوع و اَشکال
جدید داد
و راهی ارزان و سریع برای تولید پلاستیک.
دانشمندان امیدوار بودند این مادهی
جدید و به صرفه
اقلامی که قبلا برای بیشتر مردم غیرقابل
تهیه و دسترس بود را تولید کند.
در عوض، پلاستیک ها در جنگ جهانی دوم به
خدمت رانده شدند.
در زمان جنگ، تولید پلاستیک چهار برابر شد.
سربازها آستر کلاه پلاستیکی جدید و
بارانیهای وینیلی ضد آب میپوشیدند.
خلبانها درون اتاقکهای ساخته شده از
پلکسی گلس، یک پلاستیک نشکن مینشستند،
و به چترهای نجاتی تکیه میکردند که از
نایلون مقاوم ساخته شده بود.
بعد از آن، شرکتهای تولید پلاستیک
که در زمان جنگ تاسیس شده بودند، توجه خود
را روی محصولات مصرفی گذاشتند.
پلاستیکها جای مواد دیگر را گرفتند، چوب،
شیشه و پارچهی مبلمان،
لباس، کفش، تلویزیونها و رادیوها.
پلاستیکهای همهکاره امکان بستهبندی را
فراهم کردند،
که بیشتر برای نگهداری و تازه نگهداشتن
مواد غذایی طراحی شدند.
ناگهان کیسه زباله پلاستیکی بوجود آمد،
روکش کششی پلاستیکی،
قوطیهای پلاستیکی قابل فشردن،
کارتنهای آماده،
وظرفهای پلاستیکی برای میوه،سبزیجات وگوشت.
فقط در طی چند دهه، این مادهی چندوجهی
چیزی را آغاز کرد که به «قرن پلاستیک»
معروف شد.
در حالی که «قرن پلاستیک» راحتی و
مقرون بهصرفه بودن را آورد،
مشکلات محیطی سرسامآوری را نیز خلق کرد.
خیلی از پلاستیکها از مواد غیرقابل تجزیه
ساخته میشوند
و بستههای پلاستیکی، یکبارمصرف طراحی
شده بودند،
اما بعضی پلاستیکها قرنها زمان میبردند
تا تجزیه شوند،
آنها انبوهی از زبالهها را ایجاد کردند.
ما باید در این قرن ابداع خود را بر روی
رسیدگی به این مشکلات متمرکز کنیم،
با کاهش استفاده از پلاستیک، توسعه
پلاستیکهای زیست فروپاش،
و پیدا کردن روشهای جدید برای بازیافت
پلاستیکها.