Hoi, ik ben Tony, en dit is Every Frame a Painting. Alexander Mackendrick zei ooit: "Een filmregisseur richt eigenlijk de aandacht van het publiek... ... Regie is een zaak van nadruk... ... Je benadrukt wat belangrijk is... ... door het onbelangrijke minder te benadrukken. Tegenwoordig leggen veel regisseurs nadruk door van close-up... Naar close-up te springen. Maar teveel dekking is vermoeiend, vooral voor de acteurs. - En ik zeg, "Oh, dus je wilt technicus spelen, dus schiet je de master, dichterbij, andere kant..." Dan hou ik m'n poot stijf, en zeg, "Dat ga ik niet doen, want je hebt alles al wat je nodig hebt om het publiek te vertellen wat ze moeten weten over wat er hier gebeurt." Dus laten we het nu eens anders aanpakken. In plaats van de standaard dekking, zetten we alle acteurs in hetzelfde beeld, en laten ze samen acteren. oftewel, 'ensemble enscenering'. Hierbij gaat het over nadruk creëren zonder te verspringen. Ten eerste kijken we van nature naar degene die spreekt... en naar wie wordt toegesproken. Dit wordt vaak gebruikt in combinatie met een tweede techniek: zet iemand die belangrijk is dichter bij het licht, of dichter bij de lens. Als je wilt dat iemand minder opvalt, zet je ze verder weg, misschien vervaagd. Aandacht is natuurlijk relatief. Soms kun je het publiek ergens naar laten kijken, ook al is het uit focus. Door het te laten bewegen. We zien het vooral goed als iemand z'n handen beweegt... of z'n ogen. Je kunt het publiek ook leiden door iets meer in het midden te zetten. Deze grap zit vaak in deze film: Personages midden in beeld... ... die de verdachten aanvallen. Dat leidt tot nummer 5: de positie van de acteurs. Hoe staan ze gedraaid ten opzichte van de lens? Zien we ze en face... of 3/4? En profil... of een andere hoek zodat we helemaal geen gezicht zien? Met meerdere acteurs in beeld is variatie belangrijk. Als het publiek even niet op iemand hoeft te letten: draai 'm om. Als je dit doet zorg je voor contrast. De 3 agenten rechts kijken naar elkaar, en detective Seo kijkt weg. In het eerste half uur staat hij steeds afzijdig van de groep, en kijkt naar papieren die de rest allemaal negeert. Dit brengt ons op #7: subtiele camerabewegingen. Kijk hier hoe ons beeld wordt vernauwd van 4 personages... ... naar 2. Terwijl onze aandacht hier beweegt tussen 2 partijen in een discussie, en uiteindelijk bij de winnaar belandt. Ten slotte, vergeet niet dat mensen sociaal zijn ingesteld: we kijken waar anderen kijken. Laten we nu eens bedenken waarom Bong een scène zo zou inrichten. Dit is mijn favoriete shot in de hele film. We zien eerst één verhaal, 2 ruziënde agenten. En het lijkt alsof Bong bijna niks doet. Hij laat onze aandacht gaan van detective Park... naar detective Seo. Maar we zien iets in het midden van het beeld en realiseren ons dat een ander, detective Cho, achter de bank de serveerster ligt te zoenen. Dus we hebben nu 2 verhaaltjes: voor- en achtergrond. Bong speelt ze tegen elkaar weg om het serieuze af te zetten... ... tegen het gekkige. In het verloop van de scene komt de camera dichterbij, dit verbergt de 2 vrouwen, en richt de aandacht op de hoofdrolspelers En hij laat de acteurs met hun handen praten, vooral als de ruzie lijkt slaags te lopen. Dan valt de chef plotseling binnen. Dit is de reden voor deze enscenering. Onverwacht is er een derde verhaal, en het onderbreekt de andere twee. Met een grap. De rest van de scène is het derde verhaal, de chef legt zijn plan uit om de moordenaar te vangen. Waarom in één shot? Het onderschrijft het thema. Verhaal 1 is gewoon een ruzie. Verhaal 2 is alleen maar lust. Niemand is aan het werk, ze zijn egoïstisch. Pas in het derde verhaal denken ze aan het slachtoffer en de moordzaak. De chef vormt letterlijk het morele middelpunt. Had Bong dit met dekking gefilmd, dan zouden we het verband niet zien tussen het eerste... en het tweede verhaal. En de overgang... ... naar het derde. Dit soort regie is tegenwoordig zeer ongebruikelijk, en het toont de waarde van dit soort enscenering, in plaats van van één gezicht naar het ander de knippen. - Want soms wil ik gewoon op die plek blijven, met de acteurs, en het door de acteurs laten regelen, en niet m'n handje vasthouden door dichterbij te gaan zitten. Laat mij het gewoon doen.