1
00:00:00,760 --> 00:00:05,296
สมัยฉันยังเด็ก 
ฉันหมกมุ่นกับหนังสือบันทึกสถิติโลก

2
00:00:05,320 --> 00:00:08,776
และฉันอยากจะมีสถิติโลกของตัวเอง

3
00:00:08,800 --> 00:00:11,496
แต่มีปัญหาเล็กน้อยอยู่อย่างหนึ่ง

4
00:00:11,520 --> 00:00:13,680
ฉันไม่มีความสามารถพิเศษอะไรเลย

5
00:00:14,520 --> 00:00:17,936
ฉันจึงเลือกที่จะทำสถิติโลก
ในอะไรสักอย่างหนึ่ง

6
00:00:17,960 --> 00:00:20,840
ที่ไม่ใช้ความสามารถอะไรทั้งสิ้น

7
00:00:21,840 --> 00:00:24,576
ฉันจึงเลือกที่จะทำสถิติโลก

8
00:00:24,600 --> 00:00:25,800
ใน "การคลาน"

9
00:00:27,680 --> 00:00:30,656
(เสียงหัวเราะ)

10
00:00:30,680 --> 00:00:34,200
ทีนี้ สถิติที่บันทึกไว้ในตอนนั้น
คือประมาณ 20 กิโลเมตร

11
00:00:35,840 --> 00:00:39,016
แต่ไม่รู้ว่าทำไม
มันถึงดูไม่ยากเท่าไหร่นะ

12
00:00:39,040 --> 00:00:41,200
(เสียงหัวเราะ)

13
00:00:42,640 --> 00:00:44,136
ฉันชวน แอนน์
เพื่อนซี้มาร่วมด้วย

14
00:00:44,160 --> 00:00:47,736
เราทั้งคู่ตกลงกันเสร็จสรรพ
เราไม่ต้องฝึกอะไรเลยด้วยซ้ำ

15
00:00:47,760 --> 00:00:51,016
(เสียงหัวเราะ)

16
00:00:51,040 --> 00:00:52,856
และเมื่อถึงวันแห่งการพยายามบันทึก

17
00:00:52,880 --> 00:00:56,536
เราก็เอาผ้าคลุมเฟอร์นิเจอร์มาติดไว้
ที่ผิวด้านนอกของกางเกงยีนส์ตัวเก่ง

18
00:00:56,560 --> 00:00:57,960
จากนั้น เราก็เริ่มออกตัว

19
00:00:58,720 --> 00:01:01,776
แล้วเราก็มีปัญหาในทันทีทันใด

20
00:01:01,800 --> 00:01:03,896
เพราะเนื้อผ้ากางเกงนั้นเสียดสีกับผิวเรา

21
00:01:03,920 --> 00:01:05,495
แล้วมันก็เริ่มขูดจนเป็นแผล

22
00:01:05,519 --> 00:01:08,160
ไม่นาน เข่าของเราทั้งคู่
ก็ถลอกปอกเปิก

23
00:01:08,920 --> 00:01:10,120
ชั่วโมงต่อมา

24
00:01:11,160 --> 00:01:12,360
ฝนก็เริ่มตก

25
00:01:13,520 --> 00:01:15,960
จากนั้น แอนน์ก็ล้มเลิกไป

26
00:01:17,400 --> 00:01:19,360
แล้วฟ้าก็มืดครึ้มลง

27
00:01:20,680 --> 00:01:23,496
คราวนี้ เลือดไหลรินจากเข่า
ซึมผ่านกางเกงยีนส์ของฉัน

28
00:01:23,520 --> 00:01:25,736
และฉันก็เกิดภาพหลอนจากความหนาวเย็น

29
00:01:25,760 --> 00:01:28,456
ความเจ็บปวด และความซ้ำซาก

30
00:01:28,480 --> 00:01:32,000
และเพื่อให้คุณเห็นภาพ
การผ่านความทุกข์ทรมานอันแสนสาหัส

31
00:01:33,120 --> 00:01:37,240
ฉันคลานรอบ โรงเรียนมัธยมปลาย
รอบแรกใช้เวลาไป 10 นาที

32
00:01:37,880 --> 00:01:40,680
รอบสุดท้ายใช้เวลาเกือบครึ่งชั่วโมง

33
00:01:42,000 --> 00:01:46,416
หลังจาก 12 ชั่วโมงแห่งการคลานผ่านไป

34
00:01:46,440 --> 00:01:47,776
ฉันก็หยุดลง

35
00:01:47,800 --> 00:01:50,680
ฉันมาได้ไกลถึง 13.7 กิโลเมตร

36
00:01:51,880 --> 00:01:55,536
ดังนั้น ฉันจึงอดคว้าบันทึกสถิติโลก
การคลาน 20 กิโลเมตรไปครอง

37
00:01:55,560 --> 00:02:00,096
เป็นเวลาหลายปีที่ฉันคิดว่า
นี่คือเรื่องราวแห่งความล้มเหลวอันย่อยยับ

38
00:02:00,120 --> 00:02:02,616
แต่ในวันนี้ ฉันมองมันต่างออกไป

39
00:02:02,640 --> 00:02:05,496
เพราะตอนที่ฉันพยายามจะบันทึกสถิติโลก

40
00:02:05,520 --> 00:02:07,016
ฉันได้ทำสามสิ่งด้วยกัน

41
00:02:07,040 --> 00:02:09,376
หนึ่ง คือ ฉันได้ก้าวออกจากคอมฟอร์ทโซน

42
00:02:09,400 --> 00:02:11,656
สอง ฉันได้ปลุกการฟื้นตัวจากความปวดร้าว

43
00:02:11,680 --> 00:02:14,416
และสาม ฉันก็ได้ค้นหาความมั่นใจในตนเอง

44
00:02:14,440 --> 00:02:15,840
ตลอดจนความเชื่อมั่นในการตัดสินใจ

45
00:02:16,440 --> 00:02:17,696
ฉันมิเคยล่วงรู้ตราบจนวันนี้

46
00:02:17,720 --> 00:02:20,640
แต่สิ่งเหล่านั้น
ไม่ใช่เครื่องหมายแห่งความล้มเหลว

47
00:02:21,480 --> 00:02:24,080
สิ่งเหล่านั้น คือ
ตราประทับแห่งความกล้าหาญ

48
00:02:25,280 --> 00:02:27,856
ต่อมา ในปี ค.ศ. 1989
ฉันมีอายุได้ 26

49
00:02:27,880 --> 00:02:30,120
ฉันเป็นนักผจญเพลิงจากซานฟรานซิสโก

50
00:02:30,800 --> 00:02:34,976
และฉันเป็นผู้หญิงคนที่ 15 ของสำนักงาน
จากผู้ชาย 1,500 คน

51
00:02:35,000 --> 00:02:38,760
(เสียงปรบมือ)

52
00:02:41,240 --> 00:02:43,096
และคุณคงจะนึกภาพออกนะคะ
เมื่อฉันไปถึง

53
00:02:43,120 --> 00:02:45,816
มีข้อกังขามากมายว่าเราจะทำงานได้หรือไม่

54
00:02:45,840 --> 00:02:51,176
แม้ว่าฉันจะเป็น นักกีฬาพายเรือ มหาวิทยาลัย
ที่สูง 178 ซม. หนัก 68 กิโล

55
00:02:51,200 --> 00:02:55,576
และใครคนหนึ่งที่ทนพิษบาดแผลที่เข่า
ได้นานถึง 12 ชั่วโมงก็ตาม

56
00:02:55,600 --> 00:02:57,216
(เสียงหัวเราะ)

57
00:02:57,240 --> 00:03:00,256
ฉันรู้ดีว่า 
ฉันยังต้องพิสูจน์ความเข้มแข็งอยู่

58
00:03:00,280 --> 00:03:02,096
วันหนึ่ง มีสายแจ้งเหตุเพลิงไหม้เข้ามา

59
00:03:02,120 --> 00:03:04,359
และแน่นอน
เมื่อทีมดับเพลิงของฉันไปถึงที่เกิดเหตุ

60
00:03:04,383 --> 00:03:08,416
ควันทะมึนพวยพุ่งออกมาจากทางเข้าอาคาร

61
00:03:08,440 --> 00:03:10,656
ฉันอยู่กับชายร่างกำยำคนหนึ่ง
ชื่อว่า "สกิป"

62
00:03:10,680 --> 00:03:13,416
เขาเป็นผู้ถือหัวฉีดน้ำดับเพลิง
ส่วนฉันก็อยู่ทางด้านหลัง

63
00:03:13,440 --> 00:03:15,256
มันเป็นไฟประเภทที่เกิดขึ้นทั่วไป

64
00:03:15,280 --> 00:03:18,160
มันเต็มไปด้วยกลุ่มควัน
มันร้อนมาก

65
00:03:18,680 --> 00:03:20,376
และทันใดนั้นเอง

66
00:03:20,400 --> 00:03:22,176
ก็เกิดระเบิดขึ้น

67
00:03:22,200 --> 00:03:24,376
ทั้งสกิปกับฉันต่างเซไปข้างหลัง

68
00:03:24,400 --> 00:03:26,536
หน้ากากของฉันถูกกระแทกไปอยู่ด้านข้าง

69
00:03:26,560 --> 00:03:28,816
ในชั่วขณะแห่งความวุ่นวายสับสน

70
00:03:28,840 --> 00:03:32,256
ฉันพยุงตัวเองขึ้นมา

71
00:03:32,280 --> 00:03:34,096
ควานหาหัวฉีดน้ำดับเพลิง

72
00:03:34,120 --> 00:03:36,616
และทำในสิ่งที่นักผจญเพลิงสมควรทำ

73
00:03:36,640 --> 00:03:38,376
ฉันพุ่งตรงเข้าไป

74
00:03:38,400 --> 00:03:39,856
เปิดน้ำ

75
00:03:39,880 --> 00:03:41,760
และฉีดน้ำสกัดไฟด้วยตัวเอง

76
00:03:42,720 --> 00:03:44,976
การระเบิดนั้นเกิดขึ้นจากเครื่องทำน้ำร้อน

77
00:03:45,000 --> 00:03:47,696
ดังนั้น จึงไม่มีใครได้รับอันตราย
และไม่ใช่เรื่องราวใหญ่โต

78
00:03:47,720 --> 00:03:50,976
แต่ต่อมา สกิปกลับเข้ามาหาฉันแล้วพูดว่า

79
00:03:51,000 --> 00:03:52,736
"เธอทำได้เยี่ยมมาก แคโรไลน์"

80
00:03:52,760 --> 00:03:55,056
ด้วยน้ำเสียงแฝงไว้ด้วยความแปลกใจเช่นนี้

81
00:03:55,080 --> 00:03:56,680
(เสียงหัวเราะ)

82
00:03:57,600 --> 00:04:01,416
ฉันเลยสับสน เพราะการดับไฟนั้น
ไม่ได้ยากเย็นอะไรเลย

83
00:04:01,440 --> 00:04:05,760
แล้วทำไมเขาถึงมองฉันราวกับ
เป็นสิ่งที่สุดแสนอัศจรรย์ล่ะ

84
00:04:06,480 --> 00:04:08,136
จากนั้น ฉันจึงได้เข้าใจ

85
00:04:08,160 --> 00:04:11,296
สกิป ชายหนุ่มผู้มีจิตใจดีงาม

86
00:04:11,320 --> 00:04:13,536
และนักผจญเพลิงที่เก่งกาจ

87
00:04:13,560 --> 00:04:16,935
ไม่เพียงคิดว่าผู้หญิงไม่มีทางเข้มแข็งได้

88
00:04:16,959 --> 00:04:20,000
แต่ยังคิดว่าผู้หญิงกล้าหาญไม่ได้อีกด้วย

89
00:04:20,760 --> 00:04:22,360
และไม่ได้มีเพียงเขาแค่คนเดียว

90
00:04:23,560 --> 00:04:25,816
ทั้งเพื่อน ๆ คนรู้จัก อีกทั้งคนแปลกหน้า

91
00:04:25,840 --> 00:04:27,896
รวมถึงผู้ชายและผู้หญิงในวงการเดียวกัน

92
00:04:27,920 --> 00:04:29,376
ถามฉันซ้ำแล้วซ้ำเล่า

93
00:04:29,400 --> 00:04:33,336
"แคโรไลน์ ทั้งไฟ ทั้งอันตรายสารพัด

94
00:04:33,360 --> 00:04:34,600
เธอไม่กลัวบ้างเหรอ"

95
00:04:35,320 --> 00:04:38,200
พูดตามตรง ฉันไม่เคยได้ยิน
นักผจญเพลิงผู้ชายถูกถามแบบนี้เลย

96
00:04:38,920 --> 00:04:40,440
ฉันจึงเริ่มอยากรู้

97
00:04:41,200 --> 00:04:44,360
ว่าทำไมจึงไม่มีใครคิดว่าผู้หญิงต้องกล้าหาญ

98
00:04:45,760 --> 00:04:47,536
คำตอบก็เริ่มปรากฏเด่นชัดขึ้นมา

99
00:04:47,560 --> 00:04:49,296
เมื่อเพื่อนคนหนึ่งมาคร่ำครวญให้ฟัง

100
00:04:49,320 --> 00:04:51,776
ว่าลูกสาวตัวน้อยของเธอ
เป็นคนที่ขี้ตื่นได้ง่ายมาก

101
00:04:51,800 --> 00:04:53,736
ฉันจึงเริ่มสังเกตเห็นว่า

102
00:04:53,760 --> 00:04:56,456
จริงอยู่ ที่ลูกสาวของเธอหวาดวิตก

103
00:04:56,480 --> 00:04:59,240
แต่ยิ่งไปกว่านั้น
คนเป็นพ่อแม่กลับหวาดหวั่นหนักยิ่งกว่า

104
00:05:00,120 --> 00:05:03,376
ส่วนใหญ่ เวลาเธอออกไปข้างนอก
พวกเขามักจะพูดกับเธอว่า

105
00:05:03,400 --> 00:05:07,000
"ระวัง" หรือไม่ก็ "อย่า"

106
00:05:08,920 --> 00:05:11,576
เพื่อน ๆ ของฉันไม่ไช่พ่อแม่ที่แย่หรอกค่ะ

107
00:05:11,600 --> 00:05:14,296
พวกเขาเพียงทำสิ่งที่
คนเป็นพ่อแม่ส่วนใหญ่เขาทำกัน

108
00:05:14,320 --> 00:05:18,320
ซึ่งจะคอยตักเตือนลูกสาวของพวกตน
มากกว่าจะตักเตือนลูกชาย

109
00:05:19,440 --> 00:05:23,520
น่าตลก ที่มีการศึกษาที่เกี่ยวข้องกับ
"เสาผจญเพลิงเด็กเล่น"

110
00:05:24,480 --> 00:05:28,576
นักวิทยาศาสตร์พบว่า เด็กผู้หญิง
มักจะถูกเตือนเรื่องอันตราย

111
00:05:28,600 --> 00:05:32,296
จากทั้งพ่อ และแม่ ว่าเสาผจญเพลิง
อาจก่อให้เกิดอันตรายได้

112
00:05:32,320 --> 00:05:35,776
และถ้าเด็กผู้หญิง
ยังยืนยันจะเล่นเสาผจญเพลิงอยู่

113
00:05:35,800 --> 00:05:38,520
พ่อหรือแม่ก็มักจะเข้าไปช่วย

114
00:05:39,280 --> 00:05:40,560
แต่เด็กผู้ชายล่ะ

115
00:05:41,160 --> 00:05:43,936
พ่อแม่กลับสนับสนุนพวกเขาให้เล่นมัน

116
00:05:43,960 --> 00:05:46,896
แม้ว่าเด็กอาจกลัวว่ามันจะเกิดอันตราย

117
00:05:46,920 --> 00:05:52,040
พ่อแม่ก็มักจะให้คำแนะนำแก่เด็ก
ให้เล่นเสาผจญเพลิงได้ด้วยตัวเอง

118
00:05:53,480 --> 00:05:57,440
แล้วการทำเช่นนี้
เป็นการส่งสารอะไรถึงตัวเด็ก

119
00:05:57,920 --> 00:06:01,856
มันสื่อว่า เด็กผู้หญิงเปราะบาง
และต้องการความช่วยเหลือมากกว่า

120
00:06:01,880 --> 00:06:05,920
และเด็กผู้ชายควรจะ
เรียนรู้เรื่องยาก ๆ ได้ด้วยตัวเอง

121
00:06:06,520 --> 00:06:09,256
มันบ่งบอกว่าเด็กผู้หญิงควรหวาดกลัว

122
00:06:09,280 --> 00:06:11,600
และเด็กผู้ชายควรกล้าหาญ

123
00:06:13,160 --> 00:06:15,656
และอีกเรื่องที่แปลกคือ
เมื่ออายุยังน้อยเท่านี้

124
00:06:15,680 --> 00:06:18,176
ร่างกายของเด็กชายกับเด็กหญิง
มีความคล้ายคลึงกันอย่างมาก

125
00:06:18,200 --> 00:06:20,856
อันที่จริง เด็กหญิงมักแข็งแรงกว่า
จนย่างเข้าสู่ช่วงวัยรุ่น

126
00:06:20,880 --> 00:06:22,120
และมีความคิดที่เติบโตกว่า

127
00:06:22,480 --> 00:06:24,456
แต่ผู้ใหญ่อย่างเรากลับทำราวกับ

128
00:06:24,480 --> 00:06:26,816
เด็กผู้หญิงนั้นเปราะบางกว่า

129
00:06:26,840 --> 00:06:28,776
ต้องการความช่วยเหลือมากกว่า

130
00:06:28,800 --> 00:06:30,480
และรับมือกับเรื่องยาก ๆ ไม่ได้นัก

131
00:06:31,160 --> 00:06:33,736
นี่คือข้อความที่เราซึมซับตั้งแต่เด็ก

132
00:06:33,760 --> 00:06:37,456
และเป็นข้อความที่ปลูกฝังเรา
เมื่อเติบโตขึ้น

133
00:06:37,480 --> 00:06:39,936
ทั้งผู้หญิงเรา
และผู้ชายก็เชื่อข้อความนั้น

134
00:06:39,960 --> 00:06:41,496
แล้วทราบไหมคะ

135
00:06:41,520 --> 00:06:44,856
เมื่อเราเป็นพ่อแม่คนแล้ว
เราก็ส่งต่อข้อความนั้นให้ลูกของเรา

136
00:06:44,880 --> 00:06:46,200
สืบไปเป็นทอด ๆ

137
00:06:46,720 --> 00:06:49,216
ตอนนี้ ฉันได้คำตอบแล้ว

138
00:06:49,240 --> 00:06:51,816
ว่าทำไมผู้หญิง ต่อให้เป็นนักดับเพลิง

139
00:06:51,840 --> 00:06:53,936
ถึงได้ถูกสังคมคาดหวังให้หวาดกลัว

140
00:06:53,960 --> 00:06:57,040
และนี่เป็นสาเหตุ
ที่ทำให้ผู้หญิงมักกลัวสิ่งต่าง ๆ เสมอ

141
00:06:57,920 --> 00:07:01,056
ฉันรู้ว่าใครบางคนคงไม่เชื่อ
ถ้าฉันบอกเรื่องนี้ให้คุณฟัง

142
00:07:01,080 --> 00:07:03,560
แต่ฉันไม่ได้ต่อต้านความกลัวหรอกนะคะ

143
00:07:04,200 --> 00:07:08,016
ฉันรู้ดีว่า ความกลัวเป็นความรู้สึกที่สำคัญ
เรามีไว้เพื่อคุ้มครองตัวเราให้ปลอดภัย

144
00:07:08,040 --> 00:07:11,216
แต่ปัญหานั้นก็คือ
เราสอน และสนับสนุนให้เด็กหญิง

145
00:07:11,240 --> 00:07:13,576
มีความรู้สึกกลัว
เป็นปฏิกิริยาตอบสนองอย่างแรก

146
00:07:13,600 --> 00:07:16,240
ทุกครั้งเมื่อเธอเจอสิ่งที่ไม่คุ้นเคย

147
00:07:17,760 --> 00:07:20,400
ฉันจึงเป็นนักเล่นร่มร่อนมาหลายปีแล้ว

148
00:07:21,800 --> 00:07:23,696
(เสียงปรบมือ)

149
00:07:23,720 --> 00:07:26,136
ร่มร่อนจะเป็นร่มชูชีพที่คล้ายปีก

150
00:07:26,160 --> 00:07:29,896
และมันร่อนได้ดีมาก

151
00:07:29,920 --> 00:07:32,816
แต่ก็มีหลายคนคิดว่า
มันเหมือน ผ้าปูที่นอน

152
00:07:32,840 --> 00:07:34,336
ที่มีสายเชือกขึงอยู่

153
00:07:34,360 --> 00:07:35,536
(เสียงหัวเราะ)

154
00:07:35,560 --> 00:07:38,016
แล้วฉันก็ใช้เวลาไปมาก

155
00:07:38,040 --> 00:07:39,616
กับการสูบลมผ้าปูพวกนี้

156
00:07:39,640 --> 00:07:41,320
วิ่งลงเขา แล้วร่อนไปในอากาศ

157
00:07:42,560 --> 00:07:44,136
ฉันเข้าใจค่ะ ว่าคุณคิดอะไรอยู่

158
00:07:44,160 --> 00:07:47,440
คุณคงคิดว่า
"แคโรไลน์ กลัวหน่อยก็ดีนะ"

159
00:07:48,800 --> 00:07:50,656
ซื่งแน่นอน คุณพูดถูกค่ะ

160
00:07:50,680 --> 00:07:53,176
ฉันขอยืนยันว่า ฉันก็กลัวเป็น

161
00:07:53,200 --> 00:07:54,456
แต่บนยอดเขานั้น

162
00:07:54,480 --> 00:07:56,536
ขณะรอโอกาส
ให้ลมเหมาะ ๆ พัดผ่านมา

163
00:07:56,560 --> 00:07:58,776
ฉันกลับมีความรู้สึกมากมาย
หลั่งไหลเข้ามาไม่ขาดสาย

164
00:07:58,800 --> 00:08:01,080
ความลุ้นระทึก ความมั่นใจ

165
00:08:02,000 --> 00:08:03,776
ฉันรู้ตัวว่าฉันร่อนได้ดี

166
00:08:03,800 --> 00:08:06,816
ฉันรู้ว่าสภาพอากาศดี
ไม่เช่นนั้น ฉันคงไม่ไปอยู่บนเขา

167
00:08:06,840 --> 00:08:10,376
ฉันรู้ว่า มันรู้สึกสดชื่นสักปานใด
ที่ได้โบยบินอยู่บนท้องฟ้า

168
00:08:10,400 --> 00:08:13,016
ฉันขอย้ำว่า ตัวเองก็รู้สึกกลัว

169
00:08:13,040 --> 00:08:15,216
แต่ฉันจะพิจารณาให้ละเอียดถี่ถ้วน

170
00:08:15,240 --> 00:08:17,896
ไตร่ตรองก่อนว่า เข้ากับกาลเทศะไหม

171
00:08:17,920 --> 00:08:20,256
แล้วจึงกลัว ในสิ่งที่ควรจะกลัว

172
00:08:20,280 --> 00:08:21,696
ซื่งบ่อยครั้ง
ความกลัวก็ไม่ได้ยิ่งหย่อนไปกว่า

173
00:08:21,720 --> 00:08:25,696
ความลุ้นระทึก,
ความตั้งตารอคอยอย่างใจจดจ่อ

174
00:08:25,720 --> 00:08:26,920
และความมั่นใจของฉันหรอกค่ะ

175
00:08:27,400 --> 00:08:29,416
ดังนั้น ฉันไม่ได้ต่อต้านความกลัว

176
00:08:29,440 --> 00:08:31,960
ฉันเพียงแต่ส่งเสริมความกล้าหาญ

177
00:08:34,520 --> 00:08:37,736
เอาล่ะ ฉันไม่ได้บอกว่า 
ลูกสาวคุณต้องมาเป็นนักผจญเพลิง

178
00:08:37,760 --> 00:08:39,976
หรือต้องมาโดดร่มนะคะ

179
00:08:40,000 --> 00:08:44,760
แต่ฉันกำลังบอกว่า เราเลี้ยงลูกสาวเรา
ให้ขี้กลัว หรือแม้แต่ช่วยเหลือตนเองไม่ได้

180
00:08:45,600 --> 00:08:49,216
ทั้งหมด เริ่มต้นเมื่อเราห้ามไม่ให้พวกลูก ๆ
เล่นอะไรผาดโผน

181
00:08:49,240 --> 00:08:51,856
ความกลัวที่เราได้เรียนรู้
ประสบการณ์ที่เราไม่เคยได้รับ

182
00:08:51,880 --> 00:08:53,696
คงอยู่กับเราจวบจนเป็นหญิงสาว

183
00:08:53,720 --> 00:08:57,976
และกลายเป็นอุปสรรคนานัประการ
ที่เราประสบและพยายามจะลบเลือน

184
00:08:58,000 --> 00:09:00,296
ความลังเลต่อการเอ่ยปากพูด

185
00:09:00,320 --> 00:09:02,976
การอ่อนน้อมเพื่อให้ได้เป็นที่รัก

186
00:09:03,000 --> 00:09:05,720
และการขาดความมั่นใจ
ในการตัดสินใจของเราเอง

187
00:09:06,960 --> 00:09:09,280
ถ้าเช่นนั้นแล้ว 
เราจะกล้าหาญได้อย่างไร

188
00:09:10,440 --> 00:09:12,216
ฉันมีข่าวดีมาฝากค่ะ

189
00:09:12,240 --> 00:09:14,216
ความกล้าหาญ ได้มาด้วยการเรียนรู้

190
00:09:14,240 --> 00:09:15,656
เหมือนกับการเรียนรู้ทุกสิ่งทุกอย่าง

191
00:09:15,680 --> 00:09:17,520
เพียงแต่มันจำเป็นต้องมีการฝึกฝน

192
00:09:18,040 --> 00:09:19,616
ข้อแรก

193
00:09:19,640 --> 00:09:21,336
เราต้องหายใจเข้าลึก ๆ

194
00:09:21,360 --> 00:09:23,416
แล้วส่งเสริมลูกสาวเรา

195
00:09:23,440 --> 00:09:26,136
ให้เล่นสเก็ตบอร์ด หรือปีนต้นไม้

196
00:09:26,160 --> 00:09:28,720
หรือตะเกียกตะกายเสาผจญเพลิงนั่น

197
00:09:29,480 --> 00:09:31,656
แม่ของฉัน เลี้ยงดูฉันมาแบบนี้

198
00:09:31,680 --> 00:09:33,456
เมื่อก่อน ท่านยังไม่รู้

199
00:09:33,480 --> 00:09:35,776
ว่านักวิจัยตั้งชื่อเรียกให้มันว่า

200
00:09:35,800 --> 00:09:37,896
"Risky Play" (การเล่นแบบเสี่ยงอันตราย)

201
00:09:37,920 --> 00:09:42,376
และผลวิจัยบอกว่า Risky Play
สำคัญต่อการเรียนรู้ของเด็กทุก ๆ คน

202
00:09:42,400 --> 00:09:44,976
เพราะมันฝึกการประเมินอันตราย

203
00:09:45,000 --> 00:09:47,176
ฝึกการรอคอยความยินดีในผลสำเร็จ

204
00:09:47,200 --> 00:09:48,976
ฝึกความไม่ย่อท้อ

205
00:09:49,000 --> 00:09:50,320
ฝึกความมั่นใจ

206
00:09:51,080 --> 00:09:52,536
หรือพูดอีกอย่างหนึ่ง

207
00:09:52,560 --> 00:09:55,856
เมื่อลูกเราออกไปสู่โลกภายนอก
แล้วฝึกปรือความกล้าหาญ

208
00:09:55,880 --> 00:09:59,040
พวกเขาได้เรียนรู้ประสบการณ์ชีวิตอันล้ำค่า

209
00:10:00,600 --> 00:10:05,336
ข้อสอง เราต้องเลิกจู้จี้จุกจิกกับลูกสาวเรา

210
00:10:05,360 --> 00:10:07,776
ดังนั้น ให้สังเกตตัวเองเวลาเตือนลูกคราวหน้า

211
00:10:07,800 --> 00:10:09,656
"ระวังนะ เดี๋ยวหนูจะบาดเจ็บเอา"

212
00:10:09,680 --> 00:10:11,760
หรือว่า "อย่าทำอย่างนั้น มันอันตราย"

213
00:10:12,480 --> 00:10:16,056
จงจำไว้ว่า สิ่งที่คุณเพียรบอกกับลูก
จริง ๆ แล้วก็คือ

214
00:10:16,080 --> 00:10:18,496
"ลูกสาวคุณไม่ควรผลักดันตัวเอง"

215
00:10:18,520 --> 00:10:20,696
"ลูกคุณยังเก่งไม่พอ"

216
00:10:20,720 --> 00:10:22,520
"ลูกคุณควรจะรู้สึกกลัว"

217
00:10:24,320 --> 00:10:25,520
ข้อสาม

218
00:10:26,080 --> 00:10:29,080
ผู้หญิงอย่างเราเอง
ก็ต้องฝึกให้มีความกล้าด้วย

219
00:10:29,880 --> 00:10:33,040
เราไม่อาจสอนลูก ๆ ได้
ถ้าเราไม่เริ่มจากสอนตัวเองก่อน

220
00:10:33,960 --> 00:10:35,856
จำไว้อีกอย่างหนึ่ง

221
00:10:35,880 --> 00:10:38,976
"ความกลัว" กับ "ความลุ้นระทึก"

222
00:10:39,000 --> 00:10:40,760
ให้ความรู้สึกคล้าย ๆ กัน

223
00:10:41,760 --> 00:10:44,336
มือเราสั่น หัวใจเต้นเร็วขึ้น

224
00:10:44,360 --> 00:10:45,736
และความรู้สึกกดดัน

225
00:10:45,760 --> 00:10:47,496
ฉันเชื่อว่า ใครหลายคนในที่นี้

226
00:10:47,520 --> 00:10:50,336
ครั้งสุดท้ายที่คุณกลัวจนลนลาน

227
00:10:50,360 --> 00:10:53,296
คุณอาจจะรู้สึกตื่นเต้นสุดขีด

228
00:10:53,320 --> 00:10:55,280
แล้วก็พลาดโอกาสตรงนั้นไป

229
00:10:55,720 --> 00:10:56,920
ฉะนั้น ฝึกเถอะค่ะ

230
00:10:57,560 --> 00:11:00,536
และถึงลูกเราควรจะเล่นข้างนอก
เพื่อฝึกให้มีความแน่วแน่

231
00:11:00,560 --> 00:11:06,656
ฉันเข้าใจว่า ผู้ใหญ่คงไม่อยาก
ปีนต้นไม้หรือเล่นสเก็ตบอร์ดเหมือนเด็ก ๆ

232
00:11:06,680 --> 00:11:10,136
ดังนั้น ผู้ใหญ่อย่างเราควรจะฝึก

233
00:11:10,160 --> 00:11:12,376
ทั้งที่บ้าน และที่ทำงาน

234
00:11:12,400 --> 00:11:14,496
หรือฝึกที่นี่เลย โดยรวบรวมความกล้า

235
00:11:14,520 --> 00:11:16,880
เข้าไปคุยกับคนที่คุณนับถือ

236
00:11:18,360 --> 00:11:22,376
สุดท้าย สมมุติว่าหากลูกเรา

237
00:11:22,400 --> 00:11:24,496
ขี่จักรยานบนยอดเขาสูงชัน

238
00:11:24,520 --> 00:11:27,936
ที่เธอดึงดันว่ากลัวเกินกว่าจะขี่ลงเขาได้

239
00:11:27,960 --> 00:11:30,080
ขอให้ส่งกำลังใจถึงเธอไปพบกับความกล้า

240
00:11:30,720 --> 00:11:34,976
ท้ายที่สุดแล้ว เขาลูกนั้นอาจจะชันเกินไป

241
00:11:35,000 --> 00:11:38,920
แต่เธอจะตัดสินใจได้ 
ด้วยความกล้า ไม่ใช่ความกลัว

242
00:11:39,920 --> 00:11:43,816
เพราะแท้จริงแล้ว
นี่ไม่ได้เกี่ยวข้องกับเขาสูงชันตรงหน้า

243
00:11:43,840 --> 00:11:45,720
แต่มันคือ ชีวิตในวันข้างหน้าของลูกเรา

244
00:11:46,400 --> 00:11:48,176
ให้พวกเธอมีเครื่องมือ

245
00:11:48,200 --> 00:11:50,296
เพื่อที่จะรับมือ และประเมิน

246
00:11:50,320 --> 00:11:53,576
กับอันตรายที่เราปกป้องให้ลูกไม่ได้

247
00:11:53,600 --> 00:11:57,480
หรือปัญหาทั้งมวลที่เราไม่อาจชี้แนะ
ในยามที่เราไม่อยู่อีกต่อไปแล้ว

248
00:11:58,160 --> 00:12:00,616
ทุก ๆ อย่างที่ลูกของเรา ณ ที่แห่งนี้

249
00:12:00,640 --> 00:12:02,016
และแห่งหนใดก็ตามบนโลก

250
00:12:02,040 --> 00:12:03,840
จะเจอในชีวิตวันหน้าของพวกเธอ

251
00:12:06,200 --> 00:12:07,440
จะว่าไปแล้ว

252
00:12:08,400 --> 00:12:11,176
สถิติโลกของการคลานในตอนนี้ --

253
00:12:11,200 --> 00:12:13,576
(เสียงหัวเราะ)

254
00:12:13,600 --> 00:12:16,640
คือ 56.6 กิโลเมตร

255
00:12:18,520 --> 00:12:21,976
และฉันอยากเห็นเด็กผู้หญิงสักคน
มาทำลายสถิตินั้น

256
00:12:22,000 --> 00:12:28,356
(เสียงปรบมือ)