(h) TROM - 2.21 Aile ve Sevgi

http://tromsite.com - Çok kapsamlı ve çok iyi organize edilmiş bir belgesel. (indir, youtube'dan izle, altyazılar, jenerik, paylaş, katkıda bulun, ve daha pek çok şey)

Belgeselin içeriği :
-------------------------------------------------------------------------
TROM (Benim Gerçekliğim), şimdiye kadar yapılmış en kapsamlı belgeseldir. Ayrıca, şimdiye kadar her şeyi analiz etmeye çalışan tek belgeseldir: bilimden parasal sisteme kadar herşeyi içeren TROM, herkesin hayatını iyileştirecek somut çözümler de sunuyor.

Dünyayı görmenin yeni ve 'gerçekçi' bir yolu.

"Büyük Patlamadan bugüne ve geleceğe."
-------------------------------------------------------------------------

İşte insanlara normal gelen bir fikir.

Aile, belli bir gen sırasına sahip bir hayvan grubudur,

bir kalabalıktır.

Hayvan gruplarının çoğu için bu, hayatta kalma mücadelesinin

veya çiftleşme ihtiyacının bir sorunudur.

İnsanlar için bu sebepler çok geride kalmıştır.

Aile ise günümüz kültürü tarafından yaratılmıştır.

Dolayısıyla normal aile, iki ebeveyn ve çocuklardan,

pek çok ebeveyn ve çocuklardan

ya da çocuksuz iki potansiyel ebeveynden oluşut.

Kültür aile fikrini değiştirdi,

aile ise bir fikirden ibarettir.

Böyle bir grupta,

ebeveynler çocukları yetiştiren ve eğitimlerinden sorumlu olan kişilerdir.

Ebeveynlerin psikolojiyi,

çevrenin insan davranışına olan etkisini iyi anlamalı,

ve genlerin önemi ile ilgili genel bilgiye sahip olmalıdır.

Bu bilgi olmadan,

çocukların eğitimi riskly, rastgele ve "kişisel" olur,

sadece bazı bireylerin fikirlerine dayanır.

Pek çok insan için aile bir amaç,

çocuklar ise bir tatmin kaynağıdır. Bunlar, bize kültür tarafından aşılanmıştır.

Bu, kimi sorunlara yol açar.

Örneğin çocuk meselesi.

Ebeveyn olsan da olmasan da,

neden bebek yapmak istediğini hiç düşündün mü?

Amaç nedir?

Buna ihtiyacın mı var?

Hoş bir şey olduğu için mi?

Bebekle oynamak istediğin için mi?

Veya kişisel tatmin için mi?

Pek çok ebeveyn, çocukları aracılığıyla kendi çocukluklarını yeniden yaşarlar,

veya çocuklarının kendi başaramadıkları şeyleri başarmasını isterler.

Bu, bir çeşit ödül gibidir.

Bunun yanlış olduğunu söylemiyorum, ama kendine

neden bir bebek istediğini sorman gerekiyor.

Kültür, kadınlara belli roller yükler. Bir bebeğe veya kıza oyuncak bebek verdiğin zaman onu programlıyorsun.

Saçına büyük bir kordela taktığında, onu programlıyorsun.

Gelecekte kadınlar istediklerini alacaklar.

Bebek oyuncak değil elektrikli trenlerle oynayacaklar.

Bir bebeğin kıçını silmeye iyi bir kariyer diyemeyiz. Diğer bir deyişle, kadınların çocuk sahibi olmayı istemeye zorluyorlar.

Çocuklar baş ağrısıdır.

Aklıll değiller.

Yeni bir şey söyleyemezler.

Çok zamanını alırlar.

Seyahat edemezsin, pek çok şeyi yapamazsın.

Gelecekte, nüfus azalacak.

Şimdi, beni dinleyen çoğu kişi çocuk sahibi olmak istiyor.

İsmimin gelecekte de var olmasını istiyorum.

Bak,

11 yaşında bir çocuğun olsa, ve hastaneden arayıp "Size 11 sene önce yanlış çocuğu vermişiz,"

deseler, çocuğu hastaneye geri vermezsin. Anlıyor musun?

Çocuklar hep aynı.

Benim çocuklarım, diğer çocuklarla aynı.

Onları farklı kılan tek şey içinde büyüdükleri değer sistemi.

Çocuklar seni yansıtmıyor.

Senden aldıkları tek şey, kulak şekli, burun, kafa şeli gibi şeyler.

Sana biraz benziyorlar.

Adam da gelip, bakıyor, "Aynı sen" diyor.

Bir çocuk kötü davransa, "bunu annenden almışsın" diyorlar.

Gelecekte çocukları insanlar yetiştirecek...hepsi aynı.

Geleceği gözümüzün önüne getirmeye çalışsak,

hep aynı aile düzenini görürüz.

Gelecekle ilgili filmler yapsam, filmde aile kullanmam gerekir.

Gelecekte aileler olmayacak, pek çok aile, çocuğuna sahip olmayacak.

Ancak bugün normal olan bu, sen de bugünkü fikri kullanıyorsun.

İnsanları değiştirmek istiyorsan, bunu dürüstçe söylemen lazım. Ama insanlar sana dönüp "Bu ne ya,

ben senin dünyanda yaşamak istemiyorum" diyecekler.

Eğer anneanneni Miami Plajı'na götürsen ve orada yarı çığlak dolanan kızları görse,

"Bu kadarı da fazla," der. Kendi bakış açısından doğru bir şey söylüyor olur.

Ancak bugün böyle düşünmüyoruz.

Anneannenin farklı bir dünyada büyüdüğünü anlaman gerekiyor.

Dolayısıyla, okulda çocuklara

ebeveynlerinin, dedelerinin farklı zamanlarda büyüdüklerini

ve değerlerinin bizimkilerden farklı olduklarını öğretiyoruz.

Onları kötü göstermeden bakış açılarını anlatıyoruz.

Kızılderilinin aptal olmadığını,

çevreleri öyle olduğu, tek bildikleri bu olduğu için

ateş etrafında dans etme kültürlerinin olduğunu anlatıyoruz.

Şimdi, bir diğer problem de

gelecekteki nüfusun fazla kalabalık olması.

Bu çok büyük bir tehlike, çünkü içinde yaşadığımız sistem,

aileyi her insan için bir amaç haline getiriyor.

Çocuklar da bunun bir parçası olarak gösteriliyor.

Katolik Kilisesi ve Eski Ahit ideolojilerini temel alan

bir sürü diğer din de

devamlı çocuk yapabileceğimiz ve herkesin mutluca yaşayacağı

gibi ilüzyonlar yaratıyor.

Tanrı herkese rızkını verir.

Şu an ise, enerjinin geleceğine, var olan enerji kaynaklarının geleceğine baktığımızda

bu kaynakları tüketecek şekilde ilerliyoruz. Geleceğimiz bu.

Ben çocuk yapmayacağım.

Zeitgeist Hareketi sayesinde olabildiğince iyimser bakmaya çalışıyorum.

Gerçekten yapabileceğimiz çok şey var.

Ancak şimdi, çok büyük engellerle karşı karşıyayız.

Ben çocuk yapmayacağım. Neden? Bunu neden söyledim?

Öncelikle çocuk yaptığım için kötü hissederdim. Şu anda dünyaya bir başka insan getirmek

bence son derece ihmalkar ve sorumsuz bir davranış.

Çoğu insan çocuk yapmaya son derece geleneksel ve bencil düşünceler yüzünden karar veriyor.

"Çocuğumuz ve ailemiz olacak." diyor.

"Dünyanın kapasitesi bitmişmiş, fakirleşecekmişiz filan boşver" diyor.

Bunu karavan parklarında sıkça görüyorsun.

Bir karavan parkında yaşamışlığım var. Bunu sayısız defa gördüm.

İnsanların hiç bir şeyle alakası yok.

Eğitimsizler. Toplumu işleten şey de bu insanlara öğretilen süreçler.

Ondan, durmadan, devamlı çocuk yapıyorlar.

Ve hiç bir şeyle alakası olmayan bir yığın başka şey de yapıyorlar. Ancak önce çocuklara odaklanalım.

Benim için bir çocuk dünyaya getirmem, şunu demem anlamına geliyor: "Bence bu çocuğun hayatı boyunca

dünyanın durumu iyi olacak."

Ondan sonra diyorum: "Peki çocuğumun torunu ne olacak?

Dünya, o çocuğa bakacak istikrara, güce sahip mi?"

Soru bu. Bence tüm ebeveynlerin bu soruyu kendilerine sormaları gerekiyor.

Kendi bencil istekleri yüzünden çocuk yapmamalılar.

"Aile" sahibi olmak için çocuk yapıp, iki çocuğumuzla kiliseye gideceğiz dememeliler.

Yaptıkları şeyin gerçeklikle bir bağı olması lazım.

İnsanlığın dünyayla ilişkisini düşünmeye başlaması gerekiyor.

Başka türlü zokayı yuttuk.

Somut ve gerçek olan herşeyden kopuk ekonomik,

dini ve felsefi yapılar inşa ettik.

İnsan türünü ve dünyayı yok edecek şeyler de tam bu yapılar.

Burada çalışmayı seviyorum, ancak yapmak istediğim başka şeyler de var.

Ne gibi?

Eee...

Bir noktada evlenip çocuk sahip olmak istiyorum.

"Bir noktada" dedim, ondan paniklemene gerek yok.

Çocuklarımıza ne isim vereceğimizi konuşmuştuk.

Ben bunun uzak bir gelecekte konu olacağını sanıyordum.

Bundan her ne kadar nefret etsem de, aklıma gelen tek şey

"Drew, bir daha asla başka bir kadınla beraber olamayacaksın. Asla!" idi.

Aşk, önyargılı bir kelime.

Sen ve radyo dinleyicilerinin pek çoğu

pişman oldukları, yetersiz buldukları pek çok şey yaptı.

Hepimiz.

Bazen kendini seviyorsun, bazen de sevmiyorsun. Bazen kendinden nefret ediyorsun.

Yani, biriyle evlenirsen, onu bazen çok seversin, bazen daha az.

Bazen onlar seni hayal kırıklığına uğratır.

Dolayısıyla sevgi, sabit bir şey değil, devamlı dalgalanan bir durum.

7 özelliğini sevdiğin bir kızla evlenip,

evlendikten 5 sene sonra 27 özelliğini sevdiğin başka bir kızla tanışırsan,

ona karşı ister istemez belli duygular besleyeceksin.

Gelecekte, büyük ihtimal sevilebilir ne kadar insan varsa hepsini seveceksin,

pek çok kişiyle fikirlerini ve değerlerini paylaşacaksın

ve sana ait olan bir insan olmayacak.

Bugün, evlenen pek çok insan, evlendikleri kişiye sahip olduklarını düşünüyorlar.

Onlara bir şey olsa, ölseler, bu onlara

çok ağır gelecek. Hayatlarını, değerlerini ve emeklerini paylaştıkları insan ölmüş olacak.

Görüyorsun, değerlerimizi ve dünyaya bakışımızı belli bir dönemde öğrendiklerimiz belirliyor.

Ben de diyorum ki, gelecekte insanlar

bugün olduklarından çok farklı olacaklar.

İnsanlar sevgi kelimesi yerine "uzantılık" ifadesini kullanacaklar.

Bu insanla, benim hayatımı güzelleştiği için bir ilişki kuruyorum.

Bu, benim hayatımı kolaylaştırıyor. Çok ortak yönümüz var.

Pek çok alanda bir birimizi anlıyoruz.

Yıllar geçtikçe ilişkimiz genişledi ve güzelleşti.

Sevgi, bu olacak.

Bugün sevgi, aynı din gibi, sadece sözel bir hobi.

Larry King bana radyoda Hristiyanlıkla ilgili ne düşündüğümü sormuştu.

Ben de, "müthiş bir fikir, acaba ne zaman uygulamaya başlayacaklar?" dedim.

Duygu kelimesinden bahsettin.

Bence bu, iletişimdeki en büyük sorunlardan biri: Duygu

Alfred Korzybski buna talamik davranış diyordu.

Akılcı davranışlara da kortikal davranış diyordu.

Beynin korteksiyle ilgili davranış

Duygusal davranışlar

belli şekilde hissetmeni sağlayabilir (iyi veya kötü, doğru veya yanlış,).

Ancak kortikal davranışlar, eksikleri gösterir.

Bu sayede insanlar kazalardan, yangınlardan vs. korunabilir.

Onları, değişken durumlarda nasıl davranacaklarını öğretiyorsun.

Örneğin, bir araba kazası olsa ve çocuklar arabada sıkışıp kalsa,

ve motorun üzerine benzin akmaya başlasa,

anne de "Aman tanrım! Çocuklar arabada sıkışıp aldı. Yanarak ölecekler!" dese,

bu talamik bir davranış olurdu

Gidip bir odun parçası veya taş alıp, camları kırsa

ve çocukları çekip çıkarsa, bu da kortikal bir davranış olurdu.

Bütün duyguları, olabildiğince işe yarar şeylere

yönlendirmek istiyoruz.

Ben uçurumun kenarında duran araba örneğini seviyorum.

Araba düşebilir veya biri kaza yapabilir.

Gelen ilk kişi onu yaralı bulabilir, ondan sonra da ellerini tutup kazayı geçirenle birlikte ağlayıp,

"Üzülme" diyebilir.

Bir de kaza geçirene bakıp onu iyileştiren bir doktor olabilir.

Ancak hiç sözü geçmeyen kişi mühendis. O da gelip,

yolun kenarına bir duvar çekse, yola içe doğru eğim verse ve kazaları önlese...

Toplumda bu insanların sözü hiç geçmiyor.

Gerçekten saygı gösterilmesi gereken insanlar bunlar.

Tamamen katılıyorum. Ben, aktivistler için elkitabında, Rahibe Theresa'yla Louis Pasteur'ü karşılaştırıyorum.

Bu insanın duygusal cömertliğinden ötürü insanlar ona sempati duyuyor,

ancak bilim insanlarının dünyaya tüm hayırseverlerden daha çok hayrının dokunduğunu anlamıyorlar.

Doğru, eğer hayırseverliğe ihtiyaç duyulmayan bir toplum yaratmak

daha şefkatli bir davranış.

Kesinlikle!

Maalesef, Peter, bu sana toplumun yaptığı bir şey.

Toplum, belli duyguları ön plana çıkarıyor.

Filmlerden, dizilerden öğreniyoruz.

Duygusal olmayı öğreniyoruz, mantıksız davranmak istiyoruz,

aptal insanlarla arkadaşlık kurarak

kimi insanların "aptal" dediği kişiler olmayı öğreniyoruz.

Mantıksız insanlarla ne kadar arkadaşlık yaparsan,

mantıklı davranmakta o kadar güçlük çekersin.

Katillerin ve hırsızların varlığı pişman hissetmemize yol açıyor.

Ancak savaşlardan pişmanlık duymuyoruz!

Şaşırtıcı, değil mi?

Eğer biri bir başkasını öldürse, sinirleniriz.

Kürtaja karşı çıkanlar. Baksan, onların savaş karşıtının

önde gideni olmaları gerekiyor, çünkü savaşlar herkesi öldürüyor.

Doğmamış bebekler, kadınlar, herkes ölüyor.

Sanırsın ki savaşa karşı kendilerini siper ederler.

Ancak insan beyni kültür tarafından öyle bir kontrol ediliyor ki

yanlış çatalı kullanana bile sinirleniyorlar.

Düzgün bir yere yemeğe gidip yanlış çatalı kullansan,

insanlar ya sinirlenir ya da hayal kırıklığına uğrar.

Ancak ırkçıysan sinirlenmiyorlar. Hayret verici, değil mi?

Ku Klux Klan'in bir zamanlar üç milyon üyesi vardı.

Bu, sana toplumun seviyesini gösteriyor.

Daha medenileşmiş değiliz.

Daha çok yolumuz var.

"Aklı hiç yerinde olmayan" bir kültürde yaşıyoruz.

Bence gelecekteki tarih kitapları bizden bahsetmeyecek.

Sadece insan evriminin zavallı bir noktası olarak görüleceğiz.

[ Alternatif Çözümler ]

İnsan, hayalle (evlilik)

gerçekliği (fiziksel çekim, seks, hayranlık) ayırt etmeli.

Gerçekliğimizi bildiğinde, kararlarını ona göre alacaksın.

İçinde bulunduğun kültüre bilinçsizce uyum göstermeyeceksin.

Kültürel durumları en fazla birer tören olarak görüp,

gerçekliğe bağlı kalacaksın.

Parasal sistem, aile fikrini teşvik ederek bu kültürü ayakta tutuyor.

Daha da kötüsü, bu fikri büyük bir işe çevirdiler.

Tatiller, aileler için özel objeler, evler, arabalar,

bunların hepsi aileye göre tasarlandı.

Bunlar, sadece parasal sistem için tüketim kanalları.

İnsanların kültüre uyum göstermesi şaşırtıcı.

Önce evlilik, sonra da çocuklar,

diğer insanlarla tanışmak için milyonlarca fırsatın önüne geçiyor,

çünkü insanlar kendilerine sınırlar koyuyorlar.

Çok kalabalığız, ancak çok az insan tanıyoruz.