In 1832 ontwierpen wiskundige Carl Gauss en natuurkunde hoogleraar Wilhelm Weber een systeem wat hun op een afstand liet communiceren terwijl zij aan hun experimenten werkten - ze verbonden het observatorium met hun laboratorium. Ze losten een heel belangrijk probleem op, wat meer een puzzel was - Hoe kunnen we alle letters van het alfabet verzenden door middel van één stroomkring ofwel een lijn? Hun systeem maakte gebruik van een galvanometer, want het was bekend dat als een elektrische stroom door een spoel gaat dat deze een magnetisch veld creëert waarmee een wijzer of naald bewogen kan worden. Maar in plaats van alleen een naald over een afstand te kunnen bewegen gebruikte hun systeem ook een knop die de richting van de stroom plotseling kon laten omkeren Hierdoor zou het magnetische veld rondom de spoel ook omkeren en de naald zou ofwel naar rechts ofwel naar links uitslaan, afhankelijk van de richting van de stroom - waardoor ze twee verschillende signalen of symbolen kregen: Een afwijking naar links of naar rechts. Hij gebruikte kortere symbolen voor de meest gebruikte letters. Een 'A' was bijvoorbeeld één rechter afwijking, en een 'E' was één linker afwijking. En hij gebruikte langere codes voor minder gebruikte letters, zoals een 'K', wat drie afwijkingen naar rechts waren. In die tijd was de snelheid van overdracht ongeveer negen letters per minuut. Al de telegrafen met naalden die hier op volgden hadden dezelfde beperking, en dat was een technisch probleem. De signaal-snelheid was langzaam. Nu, deze signaal-snelheid was het aantal signalen per minuut dat voldoende nauwkeurig kon worden verzonden en ontvangen. En als je de signalen zou samenpersen, zou de ontvanger verward raken door 'jitter' - met fouten als gevolg - vergelijkbaar met hoe doorklinkende noten op een piano in elkaar samensmelten en daardoor minder goed te onderscheiden zijn als je snel speelt. Met de tijd werd de signaal-snelheid stap voor stap verbeterd. Een grote verbetering was het toevoegen van een kleine permanente magneet aan de buitenkant van de spoel. Dat hielp de naald terug te gaan naar de neutrale positie na elk signaal. De nieuwe inzichten leidden tot een diversiteit aan naald-telegrafen verspreid door heel Europa. Het bedrijf 'Electric Telegraph Company' was het eerste publieke telegraaf bedrijf. Het werd gestart in 1846 nadat de oprichters de belangrijkste patenten voor naald-telegrafie uit die tijd hadden opgekocht Maar de snelheid van de diverse naald-telegrafen overtrof nooit het aantal van 60 letters per minuut - omdat de naald niet veel sneller kon dan één uitslag per seconde In het begin factureerde het bedrijf haar klanten per bericht - wat kon oplopen tot 20 woorden - vergelijkbaar met de lengte van een 'tweet'. In 1848, waren de kosten voor het versturen van één bericht van Londen naar Edinburgh zo'n 16 shillings. En dat was zo ongeveer een week inkomen voor bijvoorbeeld een winkelier uit die tijd. Oftewel deze technologie was in het begin buiten het bereik van de gemiddelde mens. In de Verenigde Staten werd de commercialisering van de telegraaf geleid door een portret schilder genaamd Samuel Morse, die de ontwikkelingen gevolgd had van de naald-telegraaf in Europa. Morse was belangrijk want hij richtte zich op het verbeteren van snelheid van de verstuurde letters. Hij maakte een eind aan de 'naald'. Hij vroeg een patent aan op het idee dat elektrische stroom ofwel 'stroomde' ofwel werd 'onderbroken' - De onderbrekingen konden van betekenis worden voorzien. Zijn ontwerp om de juiste onderbrekingen te produceren waren ingewikkeld - een complex systeem met tandwielen, hendels en elektromagneten. Echter, zijn systeem versimpelde sterk toen hij ging samenwerken met Albert Vail. Het leidde tot een iconisch stukje user interface ontwerp - de simpele verende hendel - ofwel 'toets' - die kon worden bediend met het 'tikje' van een vinger. Aan de ontvangende kant was eveneens een verende hendel die kon worden bediend door een sterke elektromagneet Om een verschil te kunnen maken tussen een links of rechts signaal, varieerde hij de lengte van een toetsaanslag, ofwel de 'pulsbreedte'. Een kort ingedrukte toets noemde men een 'punt'. De punt kan worden voorgesteld als de basis tijdeenheid in Morse code. Het indrukken van de toets gedurende drie tijdseenheden stond voor een 'streepje'. [ HET GELUID VAN LETTERS VERZONDEN MET MORSE CODE ] Spatiëring exact correct. Zeer korte tijd ertussen. De 'dits' and 'dahs' in een letterteken. 'didah dit' [ HET GELUID VAN EEN LETTER VERZONDEN MET MORSE CODE ] 'didah dit dit' [ HET GELUID VAN EEN LETTER VERZONDEN MET MORSE CODE ] En dit was het grote verschil in hun coderingstrategie. Startend met een punt of een streep - linker of rechter tak - wat dan leidt tot een volgende punt of streep, enzovoorts. Het schema voorzag in kortere symbool reeksen voor veel gebruikte letters - gebaseerd op de letter frequentie af te leiden uit boeken. Oftewel, nodes hoog in de boomstructuur - zoals een enkele punt - representeert 'E'. Een enkele streep representeert 'T'. En lager in de boomstructuur, plaatsen we minder voorkomende letters. En na elke letter, heeft dit systeem een pause van drie tijdseenheden. Spatiëring tussen de tekens in een woord of groep is eveneens uniform - maar langer. [ HET GELUID VAN EEN LETTER VERZONDEN MET MORSE CODE ] Het is belangrijk om te realiseren dat de betekenis van de berichten verweven was met de timing ervan. Vraagt u zich af of correcte spatiëring echt zo belangrijk is? Of is het niet dan een extra verfijning - mooi om te doen - zoals een net handschrift? Als u dat denkt, zit u fout. En ik zal laten zien waarom. [ HET GELUID VAN EEN LETTER VERZONDEN MET MORSE CODE ] dit voor dit, en dah voor dah, dat klopt. Enkel de spatiëring maakt het verschil tussen het ene woord en het andere. Dus, om het woord 'Paris' te versturen Zullen we het eerst moeten zien als 'P [spatie] A [spatie] R [spatie] I [spatie] S.' De signaal-snelheid van dit systeem was direct gerelateerd aan het tempo van het signaal. En analogie met muziek werd gebruikt in instructiefilms. Wat hij verstuurde was het standaard test-woord: PARIS En kijk aan Elke piek is een 'dit' - of een 'dah' Elk dal, een spatie. Dit is uitstekend verzonden. Uniform en ritmisch. Dit is een voorbeeld van slechte verzending. Zelfde woord: PARIS Maar let op het verschil. Onregelmatige dits en dahs. Lukrake spatiëring. Geen uniformiteit. Geen ritme. Gek genoeg was de eenvoud van dit coderingssysteem wat het zoveel sneller maakte dan de andere systemen die gebruikt werden bij de naald-telegrafen in Europa De letter snelheid sprong naar 135 tekens per minuut. of meer nog bij goed getrainde telegrafisten. En op 24 mei 1844, de eerste succesvolle transmissie: was het bericht: "What hath God wrought" En de volgende dag was te lezen in de New York Tribune dat "The miracle of annihilation of space is at length performed." Besef dat, in die tijd, 90% van de berichten werd verzonden te paard. Ogenblikkelijk werd deze technologie van onschatbare waarde voor het success van het leger, kranten, financiële handelaren, misdaadbestrijding... Iedere organisatie afhankelijk van informatie was nu afhankelijk van de telegraaf - en Morse code. Rond 1900, de prijs was gezakt tot 30 cent per bericht. Het verkeer steeg naar 63.2 miljoen verzonden berichten dat jaar. Naarmate meer mensen het systeem gingen gebruiken bedachten ze natuurlijk manieren om geld te besparen. Dit leidde tot populaire boeken met codes waarin veel gebruikte zinnen werden afgekort tot code-woorden. Bijvoorbeeld: 'Blad' betekende dan eigenlijk 'Graag reserveer ik een plaats voor mij en mijn familie bij de volgende accommodaties.' De telegraafbedrijven waren hier niet blij mee, zij verdienden meer als mensen uitvoerige verhalen verstuurden. Meer tekens betekende meer winst. Het werd duidelijk dat informatie een rekbaar begrip was. Een specifieke betekenis was nodig. Een voor de hand liggende vraag bleef onbeantwoord. Wil je geld verdienen met informatieoverdacht - onafhankelijk van het systeem - hoe bepaal je dan de kosten op een manier die voor iedereen eerlijk is Het aantal tekens - als een maatstaf - was niet langer bruikbaar.