برای نجات اقلیم، باید سرمایه گرایی را از نو تصور کرد

«کاسبی به فنا می‌رود اگر مساله تغییر اقلیم را حل نکنیم»، این صحبت ربکا هندسن اقتصاددان است. در این سخنرانی جسورانه، شرح می‌دهد چگونه سرمایه‌گذاری مهار نشده محیط زیست را بی‌ثبات می‌کند و به سلامت انسان آسیب می‌رساند-- و ادعا می‌کند که شرکتها قدم پیش بگذارند و بحران اقلیمی را که باعثش می‌شوند حل کنند. بشنویید یک سرمایه‌گذاری از نو تصویر شده، که در آن شرکتها بابت خرابکاریهای اقلیمی‌شان پول پرداخت می‌کنند، چگونه می‌توان باشد.

من در یک آغوش گیرنده درختم.

بیشتر ایام کودکی خود را در

زیر انبوه شاخ و برگ زیرین
یک درخت نارون مس فام گذراندم،

یا کتاب می‌خواندم یا مشغول تماشای
آسمان از لای شاخه‌ها بودم.

حس امنیت و مراقبت شدن داشتم

و به چیزی وصل بودم که بی‌نهایت
از من بزرگتر بود.

فکر می‌کردم درختها نامیرا هستند،
که تا همیشه آنجا می ماندند.

اما اشتباه می‌کردم.

درختها می‌میرند.

تغییر اقلیم سدرهای لبنان و جنگلهای

غرب آمریکا را می‌کشد.

و فقط درختان نیستند.

از ۱۹۹۸، شدت گرما بیش از ۱۶۰.۰۰۰ انسان
را کشته است

و تغییراقلیم مهار نشده قادر به کشتن
میلیونها انسان است.

چطور به اینجا رسیدیم؟

البته که دلایل زیادی هست،

اما یکی از مهمترین دلایل

این است که به سرمایه‌داری اجازه دادیم
تبدیل به چیزی هیولاوار گردد.

من یک طرفدار سرسخت سرمایه‌داری
در بهترین حالت آن هستم.

در نهایت، من یک اقتصاددان و استاد
مدرسه کار و تجارتم.

فکر می‌کنم بازارهای حقیقتا آزاد و عادلانه

یکی از مهمترین اختراعات بزرگ نژاد بشر است.

اما نکته انحرافی اینجاست:

بازارها زمانی جادویی عمل می‌کنند که
قیمتها منعکس کننده هزینه‌های حقیقی باشند.

و الان، قیمتها بدجور نابسامان هستند.

ما به شرکتهای فروشنده سوختهای فسیلی
اجازه می‌دهیم

و در واقع هر کسی که گازهای گلخانه‌ای
منتشر می‌کند،

باعث آسیب عظیمی شود بی‌ آن که
در ازای آن بهایی بپردازد.

و این عادلانه نیست.

برای لحظه‌ای تصور کنید

که دستان من با ابری از الکترون پر است،

برق ناشی از سوخت ذغال سنگی
به ارزش ۱۰ دلار

که می‌تواند برای بیش از ۱۰ سال
نیروی موبایل شما را تامین کند.

احتمالا معامله جذابی به نظر می‌رسد.

اما دلیل ارزان بودن زیاد آن فقط مال

این است که بهای آسیبی را که
باعث می‌شود را نمی پردازیید.

سوزاندن ذغال سمومی چون جیوه و سرب را به
هوا ساطع می‌کند،

هزینه‌های سلامت درمان را میلیاردها دلار
افزایش داده

و منجر به مرگ سالانه

صدها هزار انسان می‌گردد.

همچنین مقادیر عظیمی از دی‌اکسید کربن
را منتشر می‌کند.

بنابراین بخش دیگری از هزینه واقعی ذغال

آسیب اقلیمی است که منجر به آن خواهد شد
و اکنون نیز شده.

بیش از یک میلیون هکتارامسال تابستان
در کالیفرنیا سوخت

و سیلابهای انبوه یک سوم
بنگلادش را زیر آب برد.

صدها مطالعه تلاش کرده رقمی برای
این هزینه‌ها تعیین کند.

درک من از این کار و

اینجا من به همکارانم در مدرسه
پابلیک هلث و دوستان اقتصاددانم

اتکاء می‌کنم،

این است که برق ۱۰ دلاری به دست آمده
از سوختن ذغال سنگ

حداقل آسیبی به ارزش ۸ دلار به سلامت انسان
وارد می‌کند

و حداقل ۸ دلار دیگر هم به تغییر اقلیم و
حتی شاید بیشتر هم

وارد می‌کند.

بنابراین هزینه حقیقی این یک مشت الکترون؟

۱۰ دلار نیست.

چیزی بیش از ۲۶ دلار است.

هزینه‌های پنهان انجام چیزهایی
مانند سوزاندن نفت و گاز

و خوردن گوشت گاو بطور مشابه‌ای
عظیم و یک اندازه ناعادلانه است.

هر کسی که در پی ساخت اقتصاد پاک است

باید با شرکتهایی رقابت کند که به شدت
کمک مالی دریافت می کنند

با نابود کردن سلامت ما و
از بین بردن اقلیم ما.

این سرمایه‌گرایی نیست که
دنبالش رفتم.

این بازاری نیست که آزاد یا عادلانه باشد.

بنابراین...

چه باید کرد؟

پاسخ «آسان» این است که دولتها
باید مصر باشند که

هر کسی که گازهای گلخانه‌ای منتشر می‌کند
بهای آسیبی را که باعثش می شود را بپردازد.

هر چند، در این لحظه،

هیچ نشانه ای از این نیست که حکومتها
به دنبال این کار باشند،

بخشی از آن برای این است
که شرکتهای سوخت فسیلی ۲۰ سال اخیر را

صرف استفاده از سودهای
شدیدا یارانه‌ای خود کرده اند

تا واقعیت تغییر اقلیم را منکر شوند و

سیاستمدارهایی را که باید آنها را

مهار کنند را با پول ساکت کنند.

خب ایده دیوانه‌ار من این است.

فکر می‌کنم کسب وکارها باید پا پیش
بگذارند.

فکر می‌کنم کاسبی قادر به درست کردن
سرمایه‌داری است.

می‌دانم. (می‌خندد)

برخی از شما شاید فکر می‌کنید، «عمرا».

آیا الان نگفتم که شرکتها کسانی هستند
که علم را انکار می‌کنند،

بازار را به هم می ریزند و با سیاستمدارها
لابی می کنند؟

گفتم.

اما حل این مساله کاملا به نفع
بخش خصوصی است.

حقیقت این است که کاسبی به فنا می رود
اگر تغییر اقلیم را حل نکنیم.

پول درآوردن سخت خواهد شد اگر

شهرهای بزرگ ساحلی زیر آب بروند و

میلیونها آدم عصبانی به شمال کوچ کنند
چون برداشتها ناموفق بوده‌اند.

زنده نگه داشتن یک موسسه بازرگانی
آزاد دشوار خواهد بود اگر

آدمها باور کنند که پولدارها و سفیدها

از آن برای به گند کشیدن زمین
به نفع خودشان استفاده می‌کنند.

بگذارید یک مثال عینی برایتان بزنم.

دوست من اریک اوزموندسن از شغل
بی درد ر خود در یک شرکت سهامی خصوصی

استعفا داد تا مدیرعامل یک شرکت زباله شود.

یک کم ایده عجیبی به نظر می رسد.

اما اریک می‌خواست تفاوتی ایجاد کند،

و تغییر آن روشی که آشغال مدیریت می‌شود

می‌تواند باعث کاهش انتشارات
تا میلیاردها تن شود.

خیلی سریع، با یک مشکل عظیم مواجه شد:

صنعتی که تمام و کمال فاسد بود.

شرکتها با دور ریختن غیرقانونی پسماند
از هزینه‌ها می‌کاستند.

ضعف در اجرای مقررات وجود داشت و

جریمه تخطی‌ها ناچیز بود..

اریک اعلام کرد که به دنبال
انجام یک کار تمیز است

و قیمتها را برای پوشش دادن هزینه‌ها
انجام آن بالا برد.

خیلی از اعضای ارشد تیمش او
را دیوانه پنداشتند.

نیمی استعفاء دادند.

همینطور شمار زیادی از مشتریانش.

رقبایش او را به خاطر بدنام کردن
این صنعت سرزنش کردند و

او حتی تهدید هم شد.

اما فساد تا زمانی که مخفی است
خوب کار می‌کند.

به محض اینکه اریک علنی صحبت کرد،
آدمها پا پیش گذاشتند.

معدود مشتریانی هم
حاضر به دادن پول بیشتر شدند.

سرمایه گذارنش موافقت کردند که رفتن از این
راه می تواند سودزا باشد.

آن دسته از کارکنانش که باقی ماندند
عاشق این ایده موضع گیری شدند

و انواع همه این روشهای مشروع را یافتند
تا هزینه‌ها را کاهش دهند.

اریک تنی چند از رقبایش را متقاعد کرد تا به

او در دست رد زدن به دور ریختن
غیرقانونی زباله ملحق شوند،

و به این ترتیب برای تنظیم کنندگان
آسان نبود که در حاشیه بمانند.

امروز، شرکت اریک، نورسک گجوینینگ،

یکی از بزرگترین شرکتهای بازیافت
در اسکاندیناوی است.

بگذارید تعمیم دهم.

اینها چهار ستون تغییر هستند:

تجارتی را راه بیاندازید که قیمت
درست را تعیین کند

و هنوز هم سودزا باشد.

شرکتهای رقیبتان را متقاعد به انجام
همان کار کنید.

مطمئن شوید که سرمایه‌گذاران بفهمند که
پول در این کار است.

و دولتها را هل دهید به این سمت که
قیمت درست را روی قانون بگذارند

تا طفیلی‌ها نتوانند نجات پیدا کنند.

نمی‌گویم که اوضاع را در اختیار داریم.

اوضاع نسبتا مایوس کننده است.

اما هزارن صاحب کسب وکار
مانند اریک را داریم

و میلیونها آدم مثل ما هست.

و ما مشتریان، کارکنان، سرمایه‌گذاران
و شهروندان هستیم.

به جای تسلیم شدن به سرمایه‌داریی،
بیایید با یقین پیدا کردن از این که

بازارها حقیقتا عادلانه و آزاد هستند و
این که هیچ کس قادر نباشد

زباله‌اش را سمت ماپرت کند و بدون
این که تقاصش را بدهد

مساله را حل کنیم.

برای حل مشکل اقلیم منابع
و فناوری لازم را داریم.

با هم، می‌توانیم درختان و یکدیگر را

نجات دهیم

متشکرم.