Return to Video

ผู้ลี้ภัยต้องการสิทธิอำนาจ ไม่ใช่สิ่งของบริจาค

  • 0:01 - 0:06
    ปัจจุบัน ผู้ลี้ภัยส่วนใหญ่อาศัยอยู่ในเมือง
  • 0:06 - 0:08
    แทนการอาศัยอยู่ในค่ายผู้ลี้ภัย
  • 0:10 - 0:14
    เราเป็นตัวแทนมากกว่า 60 เปอร์เซนต์
  • 0:14 - 0:17
    ของจำนวนผู้ลี้ภัยทั่วโลก
  • 0:19 - 0:23
    จากการที่มีผู้ลี้ภัยส่วนใหญ่
    อาศัยอยู่ในเขตเมือง
  • 0:25 - 0:29
    มีความจำเป็นมาก
    ในการเปลี่ยนกระบวนความคิดใหม่ ๆ
  • 0:31 - 0:36
    แทนที่จะเสียเงินไปกับการสร้างกำแพง
  • 0:38 - 0:42
    จะดีกว่าถ้าสามารถใช้เงินกับโครงการต่าง ๆ
  • 0:42 - 0:44
    ที่จะช่วยผู้ลี้ภัย
    ให้สามารถช่วยเหลือตนเองได้
  • 0:44 - 0:50
    (เสียงปรบมือ)
  • 0:51 - 0:56
    เรามักต้องทิ้งสิ่งของของเรา
    ไว้เบื้องหลังทั้งหมด
  • 0:57 - 0:59
    แต่ไม่ได้ทิ้งทักษะและความรู้
  • 1:01 - 1:05
    หากได้รับอนุญาตให้ใช้ชีวิตที่มีประสิทธิผล
  • 1:06 - 1:09
    ผู้ลี้ภัยจะสามารถช่วยเหลือตนเองได้
  • 1:09 - 1:12
    และมีส่วนร่วมในการพัฒนา
    ประเทศเจ้าบ้านที่ลี้ภัยไปอยู่
  • 1:15 - 1:18
    ผมเกิดในเมืองที่ชื่อ "บูคาวู"
  • 1:18 - 1:20
    จังหวัดคิวูใต้
  • 1:20 - 1:22
    แห่งสาธารณรัฐประชาธิปไตยคองโก
  • 1:23 - 1:26
    ผมเป็นบุตรคนที่ 5 ในบรรดาพี่น้อง 12 คน
  • 1:29 - 1:33
    พ่อผม มีอาชีพเป็นช่างกล
  • 1:33 - 1:36
    ต้องทำงานหนักมากเพื่อส่งผมเรียนหนังสือ
  • 1:37 - 1:40
    เช่นเดียวกับคนหนุ่มสาวคนอื่น ๆ
  • 1:41 - 1:43
    ผมมีแผนการและความฝันมากมาย
  • 1:45 - 1:47
    ผมต้องการที่จะเรียนให้จบ
  • 1:48 - 1:49
    ได้งานที่ดี
  • 1:50 - 1:52
    แต่งงานและมีลูกหลานของผมเอง
  • 1:52 - 1:53
    และสนับสนุนครอบครัวของผม
  • 1:55 - 1:57
    แต่ทั้งหมดนี้ไม่ได้เกิดขึ้นเลย
  • 2:00 - 2:07
    สงครามกลางเมืองที่บ้านเกิด ทำให้ผมลี้ภัยไป
    ประเทศยูกันดาในปี ค.ศ. 2008
  • 2:07 - 2:08
    เมื่อ 9 ปีที่ผ่านมา
  • 2:10 - 2:15
    ครอบครัวของผมได้มีส่วนกับ
    การอพยพอย่างต่อเนื่องของผู้ลี้ภัย
  • 2:15 - 2:18
    ซึ่งไปตั้งถิ่นฐานในเมืองกัมปาลา
    เมืองหลวงของประเทศยูกันดา
  • 2:20 - 2:22
    ในประเทศของผม
  • 2:23 - 2:25
    ผมได้อาศัยอยู่ในเมืองอยู่แล้ว
  • 2:26 - 2:31
    และเรารู้สึกว่าการอยู่ที่เมืองกัมปาลา
    ดีกว่าการอาศัยอยู่ในค่ายผู้ลี้ภัย
  • 2:34 - 2:37
    ผู้ลี้ภัยในเมืองต่าง ๆ
  • 2:37 - 2:41
    ต่างถูกปฏิเสธเป็นประจำ
    จากความช่วยเหลือระหว่างประเทศ
  • 2:42 - 2:48
    แม้กระทั่งหลังจากที่ได้รับการยอมรับแล้ว
    โดย UNHCR ในปี ค.ศ. 1997
  • 2:49 - 2:55
    นอกเหนือจากปัญหาความยากจน
    ที่เราต้องเผชิญหน้าแล้ว
  • 2:55 - 2:57
    ในฐานะคนในเมืองที่ยากจน
  • 2:59 - 3:02
    เราได้เผชิญกับความท้าทาย
    เนื่องมาจากสถานะผู้ลี้ภัยของเรา
  • 3:02 - 3:04
    เช่นอุปสรรคทางภาษา
  • 3:05 - 3:09
    ในประเทศคองโก ภาษาราชการคือภาษาฝรั่งเศส
  • 3:10 - 3:12
    แต่ในประเทศยูกันดา ภาษาราชการคือภาษาอังกฤษ
  • 3:13 - 3:16
    เราไม่สามารถเข้าถึงการศึกษาและสาธารณสุข
  • 3:17 - 3:21
    เราได้สัมผัสกับการถูกล่วงละเมิด
  • 3:21 - 3:25
    การแสวงหาประโยชน์ การข่มขู่ และการแบ่งแยก
  • 3:27 - 3:31
    องค์กรด้านมนุษยธรรมส่วนใหญ่ต่างมุ่งเน้น
  • 3:31 - 3:34
    แต่เรื่องการตั้งถิ่นฐานอย่างเป็นทางการ
    ในพื้นที่ชนบท
  • 3:35 - 3:38
    และไม่มีอะไรที่มุ่งเน้นสำหรับเราเลย
  • 3:41 - 3:43
    แต่เราไม่ได้ต้องการสิ่งของบริจาค
  • 3:44 - 3:47
    เราต้องการที่จะทำงานและสนับสนุนตนเอง
  • 3:49 - 3:52
    ผมได้พลัดถิ่นร่วมกับเพื่อนร่วมงานอีก 2 คน
  • 3:52 - 3:55
    และจัดตั้งองค์กร
    เพื่อสนับสนุนผู้ลี้ภัยคนอื่น ๆ
  • 3:57 - 4:01
    YARID หรือ "Young African Refugees
    for Integral Development"
  • 4:02 - 4:06
    เริ่มต้นจากการพูดคุยกันภายในชุมชนคองโก
  • 4:08 - 4:10
    เราได้ถามชุมชน
  • 4:10 - 4:14
    เกี่ยวกับวิธีที่พวกเขาสามารถ
    จัดระเบียบตัวเองเพื่อแก้ปัญหาเหล่านี้
  • 4:16 - 4:20
    โครงการต่าง ๆ ของ YARID ที่ให้การสนับสนุน
    ได้วิวัฒนาการเป็นขั้นตอน
  • 4:21 - 4:26
    โดยคืบหน้าจากชุมชนฟุตบอล ไปจนถึงภาษาอังกฤษ
  • 4:26 - 4:28
    ไปจนถึงการมีอาชีพตัดเย็บเสื้อผ้า
  • 4:30 - 4:34
    ฟุตบอลได้สร้างพลังใหม่
  • 4:34 - 4:37
    ให้กับเยาวชนที่ตกงาน
  • 4:37 - 4:40
    และเชื่อมคนเข้าด้วยกันจากหลาย ๆ ชุมชน
  • 4:41 - 4:43
    ชั้นเรียนภาษาอังกฤษฟรีต่าง ๆ
  • 4:43 - 4:48
    ช่วยให้ผู้คนมีส่วนร่วมกับชุมชนยูกันดา
  • 4:48 - 4:52
    ซึ่งสามารถช่วยให้พวกเขาได้รู้จักเพื่อนบ้าน
    และทำการค้าขาย
  • 4:54 - 4:59
    โครงการฝึกอบรมวิชาชีพ
    ได้ให้ทักษะของการหาเลี้ยงชีพ
  • 4:59 - 5:03
    และสำหรับพวกเขา โอกาสสำคัญสำหรับ
    การพึ่งพาตนเองทางเศรษฐกิจ
  • 5:04 - 5:08
    เราได้เห็นหลาย ๆ ครอบครัว
  • 5:08 - 5:11
    กลายเป็นครอบครัวที่ช่วยเหลือตนเองได้
    อย่างยั่งยืน
  • 5:12 - 5:15
    เราได้เห็น ผู้ที่ไม่จำเป็น
    ต้องได้รับความช่วยเหลือจากเราอีกต่อไป
  • 5:17 - 5:21
    จากการที่หลาย ๆโครงการของ YARID ได้ขยายตัว
  • 5:22 - 5:26
    ทำให้มีการเพิ่มขึ้นของคนสัญชาติต่าง ๆ
  • 5:27 - 5:31
    คองโก รวันดา บุรุนดี
  • 5:32 - 5:34
    โซมาเลีย เอธิโอเปีย ซูดานใต้
  • 5:35 - 5:41
    ถึงวันนี้ YARID ได้สนับสนุน
    ผู้ลี้ภัยกว่า 3,000 คนทั่วกัมปาลา
  • 5:42 - 5:43
    และยังคงสนับสนุนเพิ่มเติมต่อเนื่อง
  • 5:43 - 5:48
    (เสียงปรบมือ)
  • 5:48 - 5:53
    ผู้ลี้ภัยต้องการสิทธิอำนาจ
    ไม่ใช่สิ่งของบริจาค
  • 5:54 - 5:57
    เรารู้จักชุมชนของเราดีกว่าคนอื่น ๆ
  • 5:58 - 6:03
    เราเข้าใจถึงความท้าทาย
    และโอกาสที่เราจะต้องเผชิญ
  • 6:03 - 6:05
    ในการที่จะพึ่งตนเอง
  • 6:06 - 6:09
    ผมรู้ดีกว่าทุกคน
  • 6:09 - 6:12
    ว่าการริเริ่ม ที่ถูกคิดค้นโดยผู้ลี้ภัย
    สามารถทำได้
  • 6:13 - 6:17
    การริเริ่มเหล่านี้ ต้องได้รับการยอมรับ
    และสนับสนุนอย่างเป็นสากล
  • 6:18 - 6:20
    ให้การสนับสนุนเรา อย่างที่เราสมควรได้รับ
  • 6:20 - 6:23
    และเราจะตอบแทนคุณพร้อมผลประโยชน์
  • 6:23 - 6:24
    ขอบคุณมากครับ
  • 6:24 - 6:31
    (เสียงปรบมือ)
Titel:
ผู้ลี้ภัยต้องการสิทธิอำนาจ ไม่ใช่สิ่งของบริจาค
Sprecher:
โรเบิร์ต ฮาคีซา
Beschreibung:

ภาพรวมของที่อยู่อาศัยของผู้ลี้ภัยนั้นคือค่ายพักชั่วคราวในพื้นที่ห่างไกล แต่ในความเป็นจริงแล้วเกือบ 60 เปอร์เซนต์ของผู้ลี้ภัยทั่วโลกเข้ามาอาศัยอยู่ในเขตเมือง โรเบิร์ต ฮาคีซา จะนำเราเข้าสู่ชีวิตของผู้ลี้ภัยในเมือง - และแสดงให้เราเห็นว่าองค์กรต่าง ๆ เช่นองค์กรที่เขาเริ่มต้น สามารถให้ทักษะที่พวกเขาจำเป็นต้องมีเพื่อให้สามารถพึ่งพาตนเองได้อย่างยั่งยืน
more » « less
Video Language:
English
Team:
closed TED
Projekt:
TEDTalks
Duration:
06:45

Untertitel in Thai

Revisionen