Czy żyjemy w symulacji? - Zohreh Davoudi

Zobacz całą lekcję: https://ed.ted.com/lessons/are-we-living-in-a-simulation-zohreh-davoudi

Całe życie na ziemi - żywe i martwe, mikroskopijne i kosmiczne - podlega prawom matematycznym z pozornie arbitralnymi stałymi. Rodzi to pytanie: skoro wszechświat rządzi się tymi prawami, czy wystarczająco mocny komputer nie mógłby dokonać jego symulacji? Czy nasza rzeczywistość może być niezwykle szczegółową symulacją zbudowaną przez bardziej zaawansowaną cywilizację? Zohreh Davoudi poszukuje odpowiedzi na to zagadnienie.

Lekcja: Zohreh Davoudi, reżyseria: Eoin Duffy.

Żyjemy w ogromnym wszechświecie
na małej, wodnej planetce,

na której miliardy lat temu

jednokomórkowe organizmy wyewoluowały
z tych samych pierwiastków,

z których składał się
cały nieożywiony świat dookoła,

rozwijając się w całą gamę
skomplikowanych form życia.

Wszystko to, żywe i martwe,
mikroskopijne i kosmiczne

podlega prawom matematycznym
z pozornie arbitralnymi stałymi.

Rodzi to pytanie.

Skoro wszechświat rządzi się tymi prawami,

czy wystarczająco mocny komputer
nie mógłby dokonać jego symulacji?

Czy nasza rzeczywistość
może być dokładną symulacją

stworzoną przez bardziej
zaawansowaną cywilizację?

Choć może to brzmieć jak science-fiction,

idea ta jest tematem poważnych rozważań.

Filozof Nick Bostrom wysunął
przekonujący argument,

że prawdopodobnie żyjemy w symulacji.

Niektórzy naukowcy też uważają,
że jest to możliwe.

Zaczęli oni obmyślać testy sprawdzające,

które pozwoliłyby zbadać,
czy wszechświat jest symulacją.

Stawiają hipotezy, jakie mogłyby być
ograniczenia takiej symulacji,

i jak mogłyby zostać wykryte
w naszym świecie.

Gdzie szukać takich usterek?

Według jednej z teorii,
symulacja z biegiem czasu

może nagromadzić sporo błędów.

Żeby je naprawić,

twórcy symulacji mogą
dostosowywać prawa natury.

Te przesunięcia mogą być maleńkie,

na przykład

niektóre stałe, mierzone
z dokładnością do części milionowej,

nie zmieniły się od dekad,

więc takie zmiany musiałyby mieć
jeszcze mniejszą skalę.

W miarę uzyskiwania większej
precyzji pomiarów tych stałych,

możemy z biegiem czasu wykryć
niewielkie przesunięcia.

Kolejnym miejscem poszukiwań jest idea
skończonej pamięci komputera.

Nie ważne, jak jest ogromny, nie może
tworzyć symulacji w nieskończoność.

Jeśli przestrzeń i czas są ciągłe,

to nawet niewielki fragment wszechświata
ma nieskończone punkty,

co staje się niemożliwe do zasymulowania
przez ograniczoną moc obliczeniową.

Symulacja musi prezentować czas
i przestrzeń na niewielkich fragmentach.

Byłyby niewyobrażalnie małe.

Ale możemy ich szukać,

wykorzystując pewne cząstki
subatomowe jako sondy.

Podstawowa zasada brzmi:
im coś jest mniejsze,

tym bardziej podatne na zakłócenia.

Jak przejazd przez dziurę w drodze
deskorolką i ciężarówką.

Taka jednostka
czasoprzestrzeni byłaby tak mała,

że większość rzeczy mogłaby
przez nią przeniknąć bez zakłóceń.

Nie tylko obiekty widoczne gołym okiem,

także cząsteczki, atomy, a nawet elektrony

i większość innych subatomowych cząstek,
które odkryliśmy.

Jeśli odkryjemy maleńką jednostkę
czasoprzestrzeni,

lub zmieniającą się stałą
w prawach natury,

czy udowodnimy,
że wszechświat to symulacja?

Nie, byłby to tylko
jeden z pierwszych kroków.

Mogą być inne wyjaśnienia dla tych odkryć.

Trzeba znacznie więcej dowodów
do ustanowienia hipotezy symulacji

jako działającego prawa natury.

Nieważne, ile testów wymyślimy,

ograniczają nas ich pewne założenia.

Nasze obecne pojmowanie świata
na poziomie kwantowym

sięga do tego, co wiemy
na temat skali Plancka.

Jeśli jednostka czasoprzestrzeni
znajduje się na tej skali,

nie bylibyśmy w stanie jej znaleźć
na obecnym poziomie nauki.

Wciąż jest wiele elementów do zbadania

mniejszych od tego,
co możemy zaobserwować,

ale większych od skali Plancka.

Podobnie przesunięcia w stałych
należących do praw naturalnych

można by zaobserwować tylko
w czasie całego trwania kosmosu.

Może i nawet istnieją,
ale nie możemy ich zmierzyć

w ciągu stuleci, lub tysiącleci pomiarów.

Jesteśmy też ograniczeni myśleniem,
że taki symulator wszechświata

wykonuje obliczenia
w taki sam sposób, jak my,

z podobnymi ograniczeniami obliczeniowymi.

Tak naprawdę nie mamy
możliwości sprawdzenia,

jakie byłyby ograniczenia
i metody obcej cywilizacji,

ale musimy gdzieś zacząć.

Może i nigdy nie będzie
nam dane udowodnić,

czy wszechświat to symulacja,

ale zawsze możemy rozwijać
naukę i technikę

w poszukiwaniu odpowiedzi na pytanie:

Jaka jest natura rzeczywistości?