Herkesin bir hikâyesi var| Shelley Chinn | TEDxCranbrookSchools

Sokakta yürürken herkesin bir hikâyesi olduğunu göz ardı etmeyin. Kendi deneyimlerimize o kadar takılı kalıyoruz ki başkaları hakkında bir şeyler öğrenme ve topluluğumuza yaptıklarının karşılığını geri verme fırsatını kaçırıyoruz. Bu, tek bir hikayenin ön ayak olduğu destek programıyla ilgili bir durum.

Shelly Chinn Cranbrook Okulları'nda Matematik bölümünde çalışan bir öğretmen. Cranbrook Okulu'nda 11 yıldır çalışıyor ve Cranbrook Envisions a Cure idari komitesi üyesi. Shelley, ayrıca Cranbrook Envisions a Cure kulübünün danışmanı. Kulüp, Cranbrook topluluğunda kanserle mücadele eden ailelerin desteklenmesine yardımcı oluyor. Aynı zamanda bu kulüp okul yılı boyunca topladığı bağışlarla her sonbaharda gerçekleşen Cranbrook Envisions a Cure etkinliğinde o yılın öne çıkan hayır kurumuna cömert bir bağışta bulunuyor. Shelley danışmanlık ve idari komite üyeliğine tutkulu çünkü kendisi de 17 yıl önce meme kanserini yenmiş.

Bu konuşma, TED konferans formatı kullanılarak ve yerel bir topluluk tarafından bağımsız olarak bir TEDx organizasyonunda yapılmıştır. Daha fazlası için: https://www.ted.com/tedx

Teşekkür ederim, tünaydın.

Bugün burada olma sebebim,

herkesin bir hikâyesi olduğuna
inanıyor olmam

ve bugün sizinle hikâyemin küçük
bir bölümünü paylaşmak istiyorum.

On yedi yıl önce, ben otuz bir yaşındayken

bana meme kanseri tanısı konuldu.

O zamanlar bunun çok korkunç
bir teşhis olduğunu düşünmüştüm

ama bu haber bizim için
tamamen şaşırtıcı değildi.

Ondan tam on iki yıl öncesinde

anneme meme kanseri tanısı konulmuştu.

O zamanlar muayenehanede otururken
doktora baktığımızda

eşimi ve beni asıl korkutan

doktorun sesindeki paniği

ve gözlerindeki yaşları görmemizdi.

Ameliyatın mümkün olduğunca
erken yapılması gerektiğini,

onu da tedavinin takip edeceğini söyledi.

Teşhisin konulması ile

ameliyatım arasında geçen süre
yalnızca dört gündü.

O dört günde,

zaman o kadar yavaş ilerliyordu ki

geriye dönüp baktığımda olanları
bulanık olarak hatırlıyorum.

Ama o zamanlar
net hatırladığım bir şey var.

Çocuklarımız çok küçüktü.

Üç aylık ve iki yaşında
iki küçük kızımız vardı.

İşin tuhafı şu ki, markete gittiğimi,

hiç tanımadığım insanların
yanından geçtiğimi

ve şöyle düşündüğümü hatırlıyorum:

"Bu insanların dün bana ne olduğuyla
ilgili hiçbir fikirleri yok."

Daha sonra onlara baktım ve düşündüm:
"Acaba onların hikâyeleri ne?"

Şöyle düşündüm: Acaba inanılmaz,
çok güzel bir hikâyeleri mi var,

hayatlarında harika bir şey mi oldu?

Üzücü bir hikayeleri mi var
diye merak ettim.

Sevdikleri birini mi kaybettiler

ya da belki önlerinde onları da bekleyen

korkunç bir teşhis vardı.

Ama o zaman kesin olan,
bir şeylerin değiştiğiydi.

Açıkçası bir daha hiçbir yabancıya
aynı gözle bakmadım.

Bu söylediklerim zihnimin içinde
sürekli tekrarlanıyordu.

Yıllar geçtikçe bunları çok
düşünmemeye başlıyorsunuz

ve bu sadece ailenizle birlikte
başa çıktığınız bir durum haline geliyor.

Ben ailemden çok sevgi ve destek gördüm,

destekleri bu zor zamanları
atlatmamıza yardımcı oldu.

Bunun için onlara minnettarım.

Bugün Cranbrook'ta empati hakkında
konuşmak için bulunuyoruz.

Bana göre empati,

kendini başkalarının yerine
koyabilme becerisi

ve onların ne hissettiklerini,
kaygılarının ne olduğunu

ve insanların nasıl hissettiklerini
tam olarak anlamak.

Ne kadar kendimizi herkesle
empati yapabilirmiş gibi görsek de

her zaman bunu başaramıyoruz

çünkü başımızdan aynı şeyler geçmedi.

Bu yüzden empati ve sempati arasında
ince bir çizgi olduğunu düşünüyorum.

Aileme ve arkadaşlarıma,
ne olduğunu anlattığımı

ve teşhisten bahsetmek
durumunda kaldığımı hatırlıyorum.

O zamanlar kendimi çok kötü hissetmiştim

çünkü birine böyle bir şeyi
söylediğiniz an

yanlış bir şey söylemek istemiyorlar
ve ne diyeceklerini tam bilemiyorlar.

Doğru olanı yapmak istiyorlar
ama ne yapacaklarını tam bilemiyorlar.

Ama yemin ederim bu süreçte,

kimse yanlış bir şey söylemedi
ya da yanlış bir şey yapmadı.

Her zaman tam olarak
yapmaları gerekeni yaptılar

ve bunun bana yardımı dokundu.

Bu Cranbrook topluluğu,

o süreçte ailemi çevreleyen
insanlardan oluşuyordu.

Onlar hem anlayışlı, hem de sempatiklerdi.

Onlar kibar ve ilgili insanlardı
ve yardımcı olmaya çalıştılar.

2009'a geldiğimizde

kızlarımız büyümüşlerdi
ve Brookside şehrinde yaşıyorlardı.

Ben yapmayı çok sevdiğim şeye dönmüştüm

ve bir sınıfa ders veriyordum.

2009 yılıydı ve üç yıldır
Cranbrook şehrindeydim.

Öğle yemeğinde biriyle konuşuyordum,

Cranbrook Envisions a Cure
etkinliğini duydum.

Bu sonbahar geldiğinde

etkinliğimiz dokuz yıldır
devam ediyor olacak.

Fakat o zamanlar
etkinliğin açılış yılıydı.

Cranbrook Envisions a Cure etkinliği,

Cranbrook topluluğunun bir araya geldiği,

topluluğun dışından olan
insanların da katıldığı,

sonbaharda, Kingswood Gölü'nün yanında

çok güzel bir yerleşkede
gerçekleştirdiğimiz bir etkinlik.

Kanserle mücadele eden aileler

veya kansere çare bulmak isteyenler

bir araya geliyor, hikâyelerini paylaşıyor

ve Kingswood Gölü etrafında yürüyorlar.

Bu konuda bir şekilde onlara yardımcı
olabileceğimi düşünüyordum.

Etkinliği başlatan kadınla
irtibata geçtim,

kendisi de meme kanserini atlatmıştı,

o zaman Brookside Okulu'nda çalışıyordu.

Yardımcı olabilir miyim diye sordum.

Bunun üzerinden sekiz yıl geçti

ve etkinlik her yıl bir öncekinden
daha da mükemmel oldu.

Biz her yılın etkinliğinden sonra
bir araya gelir ve nelerin iyi geçtiğini

ve gelecekte etkinliği nasıl daha da
iyi hale getirebileceğimizi konuşuruz

ve bu özel yılda,

bu etkinlikten daha fazla insanın
haberdar olmasını

ne kadar istediğimizi düşündük.

Daha çok insanın burada olmasını istedik.

Çünkü insanlardan şunu duyuyorduk:

"Keşke bilseydim, ben de katılırdım."

"Bu etkinlik hakkında
hiçbir fikrim yoktu."

Bir lise öğretmeni olarak

belki benim yapabileceğim
bir şeyler vardır diye düşündüm.

Cranbrook Lisesi'nde birçok kulübümüz var.

Ama Cranbrook Envisions a Cure
kulübümüz yoktu.

Çok akıcı bir isim oldu.

Bazı öğrencilere ulaştım

ve onların yardımı, çalışkanlıkları
ve kararlılıkları sayesinde

iki yıl önce Cranbrook Envisions a Cure
kulübünü oluşturduk.

İlk yılımızda çok başarılı bir
bağış toplama etkinliğimiz vardı

ve geçtiğimiz sonbaharda

etkinliğimize katılan dört ana derneğe

oldukça büyük bağışlar yapabildik.

Her sonbaharda,

Cranbrook camiamızla özel bir bağı olan,

ister mezun olsun, ister öğrenci olsun

ya da kanserle cebellleşen aileler olsun,

Cranbrook Envisions a Cure
etkinliğimize katılan

her bir hayırsever
etkinliğimizi özel kılıyor.

Bu yıl da kulübümüz için başarılıydı.

Kulübümüzde yirmi üyemiz var.

Gelecek sonbaharda öne çıkan hayır kurumu,

Gilda's Club olacak.

Önümüzdeki ay kulüpteki öğrenciler
Royal Oak şehrine gidecekler.

Orada hava ısınır ısınmaz

inşa etmeye başlayacakları
anıtsal bahçe için

Gilda's Club'a yüklü miktarda
bağışta bulunacaklar.

Şu ana kadar size,

Cranbrook Envisions a Cure etkinliği

ve bu kulüple bağlantımın
kısa bir geçmişini anlattım.

Bugün son olarak söylemek istediğim şu:

Kanser teşhisinin her aile için
korkunç olduğunu biliyorum

ve her zaman umduğumuz
sonucu alamayabiliyoruz.

Benim ailem de bunu biliyor
çünkü iki buçuk yıl önce

annemi meme kanserinden kaybettik.

Benim hikâyemde ise,

çok endişeli olduğumuz
iki küçük kız vardı.

(İç çekiyor)

Özür dilerim.

Geçen Haziran'da, büyük kızıma

Cranbrook'tan aldığı diplomayı
takdim edebildim.

Bahsettiğim üç aylık kızıma ise,

iki gün önce

lise üçüncü sınıf yüzüğünü verdim.

Bundan dolayı, çok minnettar
ve müteşekkirim.

Teşekkür ederim.

(Alkış)