1
00:00:00,000 --> 00:00:02,000
เริ่มต้นอย่างนี้ละกันค่ะ

2
00:00:02,000 --> 00:00:04,000
2-3 ปีก่อน มีผู้จัดงานคนนึงโทรมาหา

3
00:00:04,000 --> 00:00:06,000
เพราะฉันกำลังจะไปพูดบรรยาย

4
00:00:06,000 --> 00:00:08,000
เธอโทรมา แล้วบอกว่า

5
00:00:08,000 --> 00:00:10,000
"ฉันกำลังคิดไม่ตก

6
00:00:10,000 --> 00:00:12,000
ว่าจะเขียนแนะนำคุณยังไงในใบปลิวโฆษณา"

7
00:00:12,000 --> 00:00:14,000
ฉันเลยถามไปว่า "มีปัญหาตรงไหนเหรอคะ"

8
00:00:14,000 --> 00:00:16,000
เธอตอบว่า "คือ ฉันเคยฟังคุณพูด

9
00:00:16,000 --> 00:00:19,000
และคิดว่าฉันน่าจะเรียกคุณว่า'นักวิจัย'

10
00:00:19,000 --> 00:00:21,000
แต่ก็กลัวว่า ถ้าเรียกคุณว่า'นักวิจัย' แล้วจะไม่มีใครมาฟัง

11
00:00:21,000 --> 00:00:23,000
เพราะคนเขาจะคิดว่าคุณน่าเบื่อและไม่มีประโยชน์ต่อชีวิตเขา"

12
00:00:23,000 --> 00:00:25,000
(หัวเราะ)

13
00:00:25,000 --> 00:00:27,000
โอเค

14
00:00:27,000 --> 00:00:29,000
เธอบอกว่า"แต่ที่ฉันชอบเกี่ยวกับการบรรยายของคุณน่ะ

15
00:00:29,000 --> 00:00:31,000
คือความที่คุณเป็นนักเล่าเรื่อง

16
00:00:31,000 --> 00:00:34,000
ก็เลยคิดว่าเรียกคุณว่า'นักเล่าเรื่อง'แล้วกัน"

17
00:00:34,000 --> 00:00:37,000
ซึ่งแน่นอนว่า ส่วนความเป็นนักวิชาการและความไม่มั่นใจของฉัน

18
00:00:37,000 --> 00:00:39,000
ถามว่า "จะเรียกฉันว่าอะไรนะ"

19
00:00:39,000 --> 00:00:42,000
เธอบอกว่า "จะเรียกคุณว่า'นักเล่าเรื่อง'ค่ะ"

20
00:00:42,000 --> 00:00:45,000
ฉันเลย แบบว่า "ไม่เรียกว่า'ภูตน้อยมหัศจรรย์'ไปซะเลยล่ะ"

21
00:00:45,000 --> 00:00:48,000
(หัวเราะ)

22
00:00:48,000 --> 00:00:51,000
ฉันก็บอกว่า "เดี๋ยวขอคิดแป๊บนึง"

23
00:00:51,000 --> 00:00:54,000
ฉันพยายามจะควานหาความกล้าในตัวเอง

24
00:00:54,000 --> 00:00:57,000
แล้วก็คิดว่า ฉันเป็นนักเล่าเรื่องจริงๆ

25
00:00:57,000 --> 00:00:59,000
ฉันเป็นนักวิจัยเชิงคุณภาพ

26
00:00:59,000 --> 00:01:01,000
ฉันรวบรวมเรื่องราว นั่นคือสิ่งที่ฉันทำ

27
00:01:01,000 --> 00:01:04,000
แล้วบางที เรื่องราวเหล่านั้นก็คือข้อมูลที่มีจิตวิญญาณ

28
00:01:04,000 --> 00:01:06,000
บางที ฉันอาจจะเป็นแค่นักเล่าเรื่องจริงๆ

29
00:01:06,000 --> 00:01:08,000
ฉันเลยบอกเธอไปว่า "เอาอย่างนี้แล้วกันค่ะ

30
00:01:08,000 --> 00:01:11,000
คุณเรียกฉันว่า'นักวิจัย-เล่าเรื่อง'แล้วกัน"

31
00:01:11,000 --> 00:01:14,000
เธอตอบว่า "ฮาฮา คนแบบนั้นไม่มีในโลกหรอกค่ะ"

32
00:01:14,000 --> 00:01:16,000
(หัวเราะ)

33
00:01:16,000 --> 00:01:18,000
ค่ะ ฉันเป็นนักวิจัย-เล่าเรื่อง

34
00:01:18,000 --> 00:01:20,000
ที่จะมาบรรยายในวันนี้

35
00:01:20,000 --> 00:01:22,000
เพราะเราพูดถึงการเปิดกว้างทางการเรียนรู้กันบ่อยๆ

36
00:01:22,000 --> 00:01:24,000
ฉันเลยอยากจะพูดกับพวกคุณ และเล่าเรื่องบางเรื่อง

37
00:01:24,000 --> 00:01:27,000
เกี่ยวกับงานวิจัยของฉันชิ้นหนึ่ง

38
00:01:27,000 --> 00:01:30,000
ที่เปลี่ยนพื้นฐานความเข้าใจของฉัน

39
00:01:30,000 --> 00:01:33,000
มันยังได้เปลี่ยนวิธีที่ฉันใช้ชีวิต และรัก

40
00:01:33,000 --> 00:01:35,000
และทำงาน และเลี้ยงลูก

41
00:01:35,000 --> 00:01:37,000
นี่คือจุดเริ่มต้นของเรื่องค่ะ

42
00:01:37,000 --> 00:01:40,000
ตอนที่ฉันยังเป็นนักวิจัยอายุน้อย เป็นนักศึกษาปริญญาเอก

43
00:01:40,000 --> 00:01:42,000
ปีแรก มีศาสตราจารย์วิจัยคนนึง

44
00:01:42,000 --> 00:01:44,000
ที่พูดกับพวกเราว่า

45
00:01:44,000 --> 00:01:46,000
"มันเป็นอย่างนี้

46
00:01:46,000 --> 00:01:49,000
ถ้าคุณวัดมันไม่ได้ มันไม่มีอยู่จริง"

47
00:01:49,000 --> 00:01:52,000
ฉันคิดว่าเขาล้อเล่นกับฉันไปอย่างนั้น

48
00:01:52,000 --> 00:01:55,000
ฉันว่า"จริงเหรอ" เขาก็ว่า"แน่นอน"

49
00:01:55,000 --> 00:01:57,000
คุณต้องเข้าใจนะคะ

50
00:01:57,000 --> 00:01:59,000
ว่าฉันจบป.ตรีสาขาสังคมสงเคราะห์ ป.โทสาขาสังคมสงเคราะห์

51
00:01:59,000 --> 00:02:01,000
และตอนนั้นกำลังเรียนป.เอกสาขาสังคมสงเคราะห์

52
00:02:01,000 --> 00:02:03,000
ตลอดเส้นทางการศึกษาของฉัน

53
00:02:03,000 --> 00:02:05,000
ถูกล้อมรอบไปด้วยผู้คน

54
00:02:05,000 --> 00:02:07,000
ที่เชื่อประมาณว่า

55
00:02:07,000 --> 00:02:10,000
"ชีวิตมันยุ่งเหยิง ทำใจรักมันซะ"

56
00:02:10,000 --> 00:02:12,000
แต่ฉันออกจะเป็นแบบ "ชีวิตมันยุ่งเหยิง

57
00:02:12,000 --> 00:02:15,000
ก็สะสางเสียสิ จัดการให้เรียบร้อย

58
00:02:15,000 --> 00:02:17,000
แล้วก็จัดลงไปในกล่องข้าวแบบญี่ปุ่น"

59
00:02:17,000 --> 00:02:19,000
(หัวเราะ)

60
00:02:19,000 --> 00:02:22,000
ฉันเลยคิดว่าหาพรหมลิขิตของตัวเองเจอแล้ว

61
00:02:22,000 --> 00:02:25,000
พบกับอาชีพที่เหมาะกับฉัน

62
00:02:25,000 --> 00:02:28,000
จริงๆนะคะ มีประโยคที่พูดกันบ่อยในวงการสังคมสงเคราะห์

63
00:02:28,000 --> 00:02:31,000
"ใช้ความลำบากของงานมาเป็นกำลัง"

64
00:02:31,000 --> 00:02:34,000
แต่ฉันเป็นพวก "ต่อยความลำบากให้หน้าหงาย

65
00:02:34,000 --> 00:02:36,000
ผลักออกไปให้พ้นทาง แล้วก็ได้เกรดAทุกตัว"

66
00:02:36,000 --> 00:02:39,000
นั่นเป็นคาถาของฉันค่ะ

67
00:02:39,000 --> 00:02:41,000
ฉันก็เลยตื่นเต้นกับเรื่องนี้มาก

68
00:02:41,000 --> 00:02:44,000
แล้วฉันก็คิดว่า รู้อะไรมั้ย เนี่ยแหละอาชีพของฉัน

69
00:02:44,000 --> 00:02:47,000
เพราะฉันสนใจในหัวข้อที่ยุ่งเหยิง

70
00:02:47,000 --> 00:02:49,000
แต่ฉันอยากทำให้มันไม่ยุ่ง

71
00:02:49,000 --> 00:02:51,000
ฉันอยากเข้าใจมัน

72
00:02:51,000 --> 00:02:53,000
ฉันอยากจะเจาะลึกลงไปในเรื่องเหล่านั้น

73
00:02:53,000 --> 00:02:55,000
ที่ฉันรู้ว่าสำคัญ

74
00:02:55,000 --> 00:02:57,000
เพื่อจะถอดรหัสมาแสดงให้ทุกคนได้เห็น

75
00:02:57,000 --> 00:03:00,000
ที่ที่ฉันเริ่มคือเรื่อง'ความสัมพันธ์'

76
00:03:00,000 --> 00:03:03,000
เพราะเมื่อคุณเป็นนักสังคมสงเคราะห์มา 10 ปี

77
00:03:03,000 --> 00:03:05,000
สิ่งที่คุณตระหนักได้คือ

78
00:03:05,000 --> 00:03:08,000
ความสัมพันธ์เป็นเหตุผลที่เรามานั่งอยู่ตรงนี้

79
00:03:08,000 --> 00:03:11,000
มันเป็นสิ่งที่สร้างจุดประสงค์และความหมายให้ชีวิตเรา

80
00:03:11,000 --> 00:03:13,000
นี่แหละคือคำตอบ

81
00:03:13,000 --> 00:03:15,000
ไม่ว่าคุณจะพูดกับใคร

82
00:03:15,000 --> 00:03:18,000
คนที่ทำงานเกี่ยวกับสังคมสงเคราะห์ สุขภาพจิต ทารุณกรรม หรือการถูกทอดทิ้ง

83
00:03:18,000 --> 00:03:20,000
สิ่งที่พวกเรารู้คือว่า ความสัมพันธ์

84
00:03:20,000 --> 00:03:23,000
ความสามารถที่จะรู้สึกถึงความสัมพันธ์

85
00:03:23,000 --> 00:03:26,000
ตามหลักชีวะและประสาทวิทยา คือปัจจัยของสิ่งมีชีวิต

86
00:03:26,000 --> 00:03:28,000
มันคือสิ่งที่ทำให้เรามาอยู่ตรงนี้

87
00:03:28,000 --> 00:03:31,000
ฉันเลยคิดว่า รู้อะไรมั้ย ฉันจะเริ่มที่ความสัมพันธ์นี่แหละ

88
00:03:31,000 --> 00:03:34,000
คุณรู้จักสถานการณ์นั้นดี

89
00:03:34,000 --> 00:03:36,000
เวลาที่คุณได้รับการประเมินจากหัวหน้า

90
00:03:36,000 --> 00:03:39,000
แล้วหัวหน้าบอกว่าคุณทำ37อย่างได้เยี่ยมมาก

91
00:03:39,000 --> 00:03:41,000
และมีอย่างนึงที่เป็น'สิ่งที่ควรปรับปรุง'

92
00:03:41,000 --> 00:03:43,000
(หัวเราะ)

93
00:03:43,000 --> 00:03:46,000
แต่คุณก็เอาแต่คิดซ้ำๆถึงไอ้เจ้า'สิ่งที่ควรปรับปรุง'นี่

94
00:03:47,000 --> 00:03:50,000
งานวิจัยของฉันก็เป็นอย่างนั้นเหมือนกัน

95
00:03:50,000 --> 00:03:53,000
เพราะเวลาที่คุณถามใครๆเกี่ยวกับความรัก

96
00:03:53,000 --> 00:03:55,000
เขาจะตอบคุณด้วยเรื่องอกหัก

97
00:03:55,000 --> 00:03:57,000
เวลาคุณถามเรื่องความผูกพัน

98
00:03:57,000 --> 00:04:00,000
เขาจะเล่าถึงประสบการณ์ที่ปวดร้าวที่สุด

99
00:04:00,000 --> 00:04:02,000
ของการถูกแบ่งแยก

100
00:04:02,000 --> 00:04:04,000
และเวลาที่คุณถามเรื่องความสัมพันธ์

101
00:04:04,000 --> 00:04:07,000
เรื่องที่เขาเล่ากลับเป็นเรื่องการตัดขาด

102
00:04:07,000 --> 00:04:10,000
แค่เพียงไม่นาน ประมาณ6สัปดาห์หลังจากเริ่มงานวิจัย

103
00:04:10,000 --> 00:04:13,000
ที่ฉันได้พบกับสิ่งไร้นิยามสิ่งนี้

104
00:04:13,000 --> 00:04:16,000
ซึ่งช่วยเผยความลับของความสัมพันธ์

105
00:04:16,000 --> 00:04:19,000
ในแบบที่ฉันไม่เข้าใจและไม่เคยเห็นมาก่อน

106
00:04:19,000 --> 00:04:21,000
ฉันเลยถอยออกมาจากงานวิจัย

107
00:04:21,000 --> 00:04:24,000
เพราะคิดว่าจะต้องหาคำตอบให้ได้ก่อนว่าสิ่งนี้คืออะไร

108
00:04:24,000 --> 00:04:27,000
ปรากฏว่าสิ่งนี้คือความละอาย

109
00:04:27,000 --> 00:04:29,000
ความละอายจริงๆแล้วเข้าใจได้ง่ายๆว่า

110
00:04:29,000 --> 00:04:31,000
เป็นความกลัวการถูกตัดขาด

111
00:04:31,000 --> 00:04:33,000
มีอะไรบางอย่างเกี่ยวกับฉันหรือเปล่า

112
00:04:33,000 --> 00:04:36,000
ที่ถ้าคนอื่นได้รู้หรือได้เห็น

113
00:04:36,000 --> 00:04:39,000
แล้วฉันจะไม่มีค่าพอสำหรับความสัมพันธ์อีกต่อไป

114
00:04:39,000 --> 00:04:41,000
ความรู้สึกแบบนี้ ฉันบอกคุณได้เลยค่ะ

115
00:04:41,000 --> 00:04:43,000
ว่ามันเป็นเรื่องปกติมาก เรามีกันทุกคน

116
00:04:43,000 --> 00:04:45,000
คนที่ไม่รู้จักความละอาย

117
00:04:45,000 --> 00:04:47,000
จะไม่สามารถรู้สึกเห็นใจเพื่อนมนุษย์หรือว่าเข้าใจความสัมพันธ์ได้

118
00:04:47,000 --> 00:04:49,000
ไม่มีใครอยากจะพูดถึงเรื่องนี้

119
00:04:49,000 --> 00:04:52,000
และยิ่งพูดถึงมันน้อยลงเท่าไหร่ คุณก็จะมีมันมากขึ้นเท่านั้น

120
00:04:54,000 --> 00:04:56,000
สิ่งที่เป็นพื้นฐานของความละอาย

121
00:04:56,000 --> 00:04:58,000
หรือความคิดที่ว่า"ฉันไม่ดีพอ"

122
00:04:58,000 --> 00:05:00,000
ซึ่งเราทุกคนรู้จักดี

123
00:05:00,000 --> 00:05:02,000
"ฉันไม่อะไรพอ ฉันไม่ผอมพอ

124
00:05:02,000 --> 00:05:04,000
ไม่รวยพอ ไม่สวยพอ ไม่ฉลาดพอ

125
00:05:04,000 --> 00:05:06,000
ไม่สำคัญพอ"

126
00:05:06,000 --> 00:05:08,000
สิ่งที่เป็นต้นเหตุสำคัญ

127
00:05:08,000 --> 00:05:11,000
คือความรู้สึกอ่อนแออย่างรุนแรง

128
00:05:11,000 --> 00:05:13,000
ความคิดที่ว่า

129
00:05:13,000 --> 00:05:15,000
เพื่อที่จะสร้างความสัมพันธ์

130
00:05:15,000 --> 00:05:18,000
เราต้องยอมให้คนอื่นเห็นตัวตนของเรา

131
00:05:18,000 --> 00:05:20,000
ตัวตนที่แท้จริง

132
00:05:20,000 --> 00:05:23,000
คุณก็รู้ว่าฉันรู้สึกอย่างไรกับความอ่อนแอ ฉันเกลียดความอ่อนแอ

133
00:05:23,000 --> 00:05:25,000
ฉันก็เลยคิดว่า นี่เป็นโอกาส

134
00:05:25,000 --> 00:05:28,000
ที่ฉันจะใช้ไม้บรรทัดไล่ตีมันให้กระเจิง

135
00:05:28,000 --> 00:05:31,000
เป็นไงเป็นกัน ฉันจะต้องเข้าใจมันให้ได้

136
00:05:31,000 --> 00:05:34,000
ฉันจะใช้เวลาหนึ่งปี เพื่อวิเคราะห์ชำแหละความละอาย

137
00:05:34,000 --> 00:05:36,000
จะทำความเข้าใจว่าความอ่อนแอทำงานอย่างไร

138
00:05:36,000 --> 00:05:39,000
และฉันจะเอาชนะมัน

139
00:05:39,000 --> 00:05:42,000
ค่ะ ตอนนั้นฉันรู้สึกพร้อม แล้วก็ตื่นเต้นมากๆ

140
00:05:44,000 --> 00:05:46,000
แน่ล่ะ มันไม่จบลงด้วยดีหรอก

141
00:05:46,000 --> 00:05:49,000
(หัวเราะ)

142
00:05:49,000 --> 00:05:51,000
ดูก็รู้แล้ว

143
00:05:51,000 --> 00:05:53,000
ถ้าให้ฉันพูดถึงเรื่องความละอาย

144
00:05:53,000 --> 00:05:55,000
ฉันคงพูดได้ยาวจนกินเวลาของผู้บรรยายคนอื่นๆ

145
00:05:55,000 --> 00:05:58,000
แต่นี่คือใจความสำคัญที่ฉันอยากจะบอกคุณ

146
00:05:58,000 --> 00:06:01,000
สิ่งนี้อาจจะเป็นหนึ่งในสิ่งที่สำคัญที่สุดที่ฉันได้เรียนรู้

147
00:06:01,000 --> 00:06:04,000
ตลอดทศวรรษที่ฉันทำวิจัยมา

148
00:06:04,000 --> 00:06:06,000
เวลาหนึ่งปีของฉัน

149
00:06:06,000 --> 00:06:08,000
กลายเป็นหกปี

150
00:06:08,000 --> 00:06:10,000
เรื่องราวเป็นพันๆเรื่อง

151
00:06:10,000 --> 00:06:13,000
การสัมภาษณ์ การประชุมกลุ่มย่อยเป็นร้อยๆ

152
00:06:13,000 --> 00:06:15,000
ช่วงหนึ่ง บางคนถึงกับส่งบันทึกส่วนตัวมาให้

153
00:06:15,000 --> 00:06:18,000
และส่งเรื่องราวของพวกเขาให้ฉัน

154
00:06:18,000 --> 00:06:21,000
ข้อมูลเป็นพันๆในเวลาหกปี

155
00:06:21,000 --> 00:06:23,000
ทำให้ฉันเข้าใจระดับนึง

156
00:06:23,000 --> 00:06:25,000
ฉันเหมือนจะเข้าใจว่านี่แหละคือความละอาย

157
00:06:25,000 --> 00:06:27,000
นี่แหละคือวิธีที่มันทำงาน

158
00:06:27,000 --> 00:06:29,000
ฉันเขียนหนังสือ

159
00:06:29,000 --> 00:06:31,000
ฉันตีพิมพ์ทฤษฎี

160
00:06:31,000 --> 00:06:34,000
แต่ว่ามีบางอย่างที่มันไม่ใช่

161
00:06:34,000 --> 00:06:36,000
และสิ่งที่ว่านั่นคือ

162
00:06:36,000 --> 00:06:38,000
ถ้าฉันนำคนที่ฉันสัมภาษณ์

163
00:06:38,000 --> 00:06:41,000
มาแบ่งคร่าวๆโดยใช้เกณฑ์ที่ว่า

164
00:06:41,000 --> 00:06:44,000
ใครรู้สึกถึงคุณค่าของตัวเอง

165
00:06:44,000 --> 00:06:46,000
นั่นคือสิ่งที่สำคัญที่สุดค่ะ

166
00:06:46,000 --> 00:06:48,000
ความรู้สึกว่าตัวเองมีค่า

167
00:06:48,000 --> 00:06:51,000
พวกเขารู้สึกถึงความรักและความผูกพัน

168
00:06:51,000 --> 00:06:53,000
และอีกกลุ่มที่ต้องพยายามดิ้นรนหามัน

169
00:06:53,000 --> 00:06:55,000
คนที่มักจะสงสัยว่าตัวเองดีพอมั้ย

170
00:06:55,000 --> 00:06:57,000
มันมีแค่ตัวแปรเดียว

171
00:06:57,000 --> 00:06:59,000
ที่แยกคนที่มี

172
00:06:59,000 --> 00:07:01,000
ความรู้สึกรักและผูกพัน

173
00:07:01,000 --> 00:07:03,000
ออกจากคนที่ต้องต่อสู้เพื่อความรู้สึกเหล่านั้น

174
00:07:03,000 --> 00:07:05,000
และตัวแปรนั้นคือ คนที่รู้สึกถึง

175
00:07:05,000 --> 00:07:07,000
ความรักและความผูกพัน

176
00:07:07,000 --> 00:07:10,000
เชื่อว่าตัวเองมีค่าสำหรับความรักและความผูกพัน

177
00:07:10,000 --> 00:07:12,000
แค่นั้นเอง

178
00:07:12,000 --> 00:07:14,000
พวกเขาเชื่อว่าเขามีค่าพอ

179
00:07:15,000 --> 00:07:18,000
และสำหรับฉัน ส่วนสำคัญที่สุด

180
00:07:18,000 --> 00:07:21,000
ที่ทำให้เราขาดความสัมพันธ์

181
00:07:21,000 --> 00:07:24,000
คือความกลัวว่าเราไม่มีค่าพอสำหรับความสัมพันธ์นั้นๆ

182
00:07:24,000 --> 00:07:26,000
ทั้งในมุมมองส่วนตัวและทางวิชาการ

183
00:07:26,000 --> 00:07:29,000
มันเป็นสิ่งที่ฉันต้องการเข้าใจมากขึ้น

184
00:07:29,000 --> 00:07:32,000
ฉันก็เลย

185
00:07:32,000 --> 00:07:34,000
เอาบทสัมภาษณ์ทั้งหมดมา

186
00:07:34,000 --> 00:07:37,000
ตรงไหนที่ฉันเห็นความรู้สึกมีค่า ตรงไหนที่ฉันเห็นคนใช้ชีวิตอย่างนั้น

187
00:07:37,000 --> 00:07:40,000
และดูเฉพาะตรงนั้น

188
00:07:40,000 --> 00:07:42,000
คนเหล่านี้มีอะไรเหมือนกัน

189
00:07:42,000 --> 00:07:44,000
ฉันเป็นโรคบ้าเครื่องใช้สำนักงานอยู่นิดๆค่ะ

190
00:07:44,000 --> 00:07:47,000
แต่ว่านั่นเป็นอีกการบรรยายได้อีกเรื่อง

191
00:07:47,000 --> 00:07:50,000
ฉันมีแฟ้มกระดาษมะนิลา แล้วก็มีปากกาสี

192
00:07:50,000 --> 00:07:52,000
แล้วฉันก็แบบ จะเรียกงานวิจัยนี้ว่าอะไรดีนะ

193
00:07:52,000 --> 00:07:54,000
แล้วคำแรกที่นึกออก

194
00:07:54,000 --> 00:07:56,000
คือคำว่า เต็มใจ

195
00:07:56,000 --> 00:07:59,000
คนพวกนี้เป็นคนเต็มใจ ใช้ชีวิตอยู่ด้วยความรู้สึกมีค่า

196
00:07:59,000 --> 00:08:02,000
ฉันเลยเขียนที่หัวแฟ้มกระดาษมะนิลา

197
00:08:02,000 --> 00:08:04,000
และเริ่มดูข้อมูล

198
00:08:04,000 --> 00:08:06,000
จริงๆแล้ว ฉันดูข้อมูลก่อน

199
00:08:06,000 --> 00:08:08,000
ใช้เวลาสี่วัน

200
00:08:08,000 --> 00:08:11,000
กับการวิเคราะห์ข้อมูลอย่างเข้มข้น

201
00:08:11,000 --> 00:08:14,000
ที่ฉันกลับไป หาข้อมูลสัมภาษณ์ หาเรื่องเล่า หาเหตุการณ์

202
00:08:14,000 --> 00:08:17,000
อะไรคือใจความสำคัญ อะไรคือรูปแบบ

203
00:08:17,000 --> 00:08:20,000
สามีของฉันออกจากเมืองไปกับลูกๆ

204
00:08:20,000 --> 00:08:23,000
เพราะฉันมักจะเข้าสู่สภาวะบ้าคลั่งแบบแจ็กสัน โพลล็อก

205
00:08:23,000 --> 00:08:25,000
เวลาที่ฉันเอาแต่เขียน

206
00:08:25,000 --> 00:08:28,000
และอยู่ในอารมณ์นักวิจัย

207
00:08:28,000 --> 00:08:30,000
และนี่คือสิ่งที่ฉันค้นพบค่ะ

208
00:08:32,000 --> 00:08:34,000
สิ่งที่คนเหล่านี้มีเหมือนกัน

209
00:08:34,000 --> 00:08:36,000
คือความกล้า(courage)

210
00:08:36,000 --> 00:08:39,000
ฉันอยากจะแยกความกล้า(courage)กับความองอาจ(bravery)ก่อน

211
00:08:39,000 --> 00:08:41,000
ความกล้า(courage)ในความหมายดั้งเดิม

212
00:08:41,000 --> 00:08:43,000
เมื่อตอนที่คำนี้เข้ามาในภาษาอังกฤษตอนแรกๆ

213
00:08:43,000 --> 00:08:46,000
มันมาจากภาษาละติน cor แปลว่า หัวใจ

214
00:08:46,000 --> 00:08:48,000
และความหมายดั้งเดิม

215
00:08:48,000 --> 00:08:51,000
คือการเล่าเรื่องราวของตัวเราด้วยหัวใจทั้งดวง

216
00:08:51,000 --> 00:08:53,000
คนเหล่านี้

217
00:08:53,000 --> 00:08:55,000
สรุปง่ายๆว่า มีความกล้า

218
00:08:55,000 --> 00:08:57,000
ที่จะบกพร่อง

219
00:08:58,000 --> 00:09:00,000
เขาเหล่านี้รู้จักรักตัวเองก่อน

220
00:09:00,000 --> 00:09:03,000
แล้วจึงเอาใจใส่คนอื่น

221
00:09:03,000 --> 00:09:06,000
เพราะความจริงที่ว่า เราไม่สามารถรักคนอื่นได้

222
00:09:06,000 --> 00:09:09,000
ถ้าเราไม่มีความเมตตาต่อตัวเองก่อน

223
00:09:09,000 --> 00:09:11,000
และสุดท้ายคือ พวกเขามีความสัมพันธ์

224
00:09:11,000 --> 00:09:13,000
และนี่คือส่วนที่ยาก

225
00:09:13,000 --> 00:09:16,000
เพราะความจริงใจ

226
00:09:16,000 --> 00:09:19,000
พวกเขายอมทิ้งตัวตนที่เขาคิดว่าเขาควรจะเป็น

227
00:09:19,000 --> 00:09:21,000
เพื่อจะเป็นตัวเอง

228
00:09:21,000 --> 00:09:24,000
ซึ่งเป็นสิ่งที่คุณจำเป็นต้องทำ

229
00:09:24,000 --> 00:09:26,000
ในการสร้างความสัมพันธ์

230
00:09:28,000 --> 00:09:30,000
อีกสิ่งหนึ่งที่พวกเขามีเหมือนกัน

231
00:09:30,000 --> 00:09:32,000
คือสิ่งนี้

232
00:09:35,000 --> 00:09:38,000
พวกเขาเต็มใจยอมรับความอ่อนแอ

233
00:09:40,000 --> 00:09:43,000
พวกเขาเชื่อว่า

234
00:09:43,000 --> 00:09:46,000
สิ่งที่ทำให้เขาอ่อนแอ

235
00:09:46,000 --> 00:09:48,000
ทำให้เขางดงาม

236
00:09:50,000 --> 00:09:52,000
พวกเขาไม่ได้พูดถึงความอ่อนแอ

237
00:09:52,000 --> 00:09:54,000
ว่าเป็นสิ่งที่ง่ายดาย

238
00:09:54,000 --> 00:09:57,000
แต่เขาก็ไม่ได้บอกว่ามันเจ็บปวด

239
00:09:57,000 --> 00:09:59,000
เหมือนจากในการสัมภาษณ์เรื่องความละอายก่อนหน้านี้

240
00:09:59,000 --> 00:10:02,000
พวกเขาแค่บอกว่ามันจำเป็น

241
00:10:03,000 --> 00:10:05,000
พวกเขาพูดถึงความสมัครใจ

242
00:10:05,000 --> 00:10:08,000
ที่จะบอกว่า"ฉันรักคุณ"ก่อน

243
00:10:08,000 --> 00:10:11,000
ความสมัครใจ

244
00:10:11,000 --> 00:10:13,000
ที่จะทำอะไร

245
00:10:13,000 --> 00:10:16,000
ที่ไม่มีการประกันผล

246
00:10:16,000 --> 00:10:18,000
ความสมัครใจ

247
00:10:18,000 --> 00:10:20,000
ที่จะรอโทรศัพท์จากคุณหมอ

248
00:10:20,000 --> 00:10:22,000
หลังจากที่ไปตรวจมะเร็งเต้านม

249
00:10:23,000 --> 00:10:26,000
พวกเขาสมัครใจที่จะลงทุนในความสัมพันธ์

250
00:10:26,000 --> 00:10:29,000
ที่ไม่แน่ว่าจะงอกงาม

251
00:10:29,000 --> 00:10:32,000
พวกเขาคิดว่านี่เป็นเรื่องพื้นฐาน

252
00:10:32,000 --> 00:10:35,000
ส่วนตัวแล้ว ฉันคิดว่ามันเป็นการหักหลัง

253
00:10:35,000 --> 00:10:38,000
ฉันไม่อยากเชื่อว่าฉันสาบานจะอุทิศตน

254
00:10:38,000 --> 00:10:40,000
ให้กับการวิจัยไปแล้ว

255
00:10:40,000 --> 00:10:42,000
เพราะคำนิยามของการวิจัย

256
00:10:42,000 --> 00:10:45,000
คือการควบคุมและพยากรณ์ เพื่อศึกษาปรากฏการณ์

257
00:10:45,000 --> 00:10:47,000
โดยมีจุดมุ่งหมายเพื่อ

258
00:10:47,000 --> 00:10:49,000
ควบคุมและพยากรณ์ต่อไป

259
00:10:49,000 --> 00:10:51,000
แล้วตอนนี้ภารกิจของฉัน

260
00:10:51,000 --> 00:10:53,000
ที่จะควบคุมและพยากรณ์

261
00:10:53,000 --> 00:10:56,000
ให้คำตอบมาว่า วิธีใช้ชีวิตคือการยอมรับความอ่อนแอ

262
00:10:56,000 --> 00:10:59,000
หยุดควบคุม หยุดพยากรณ์

263
00:10:59,000 --> 00:11:02,000
สิ่งนี้นำไปสู่อาการประสาทเสียเล็กๆ

264
00:11:02,000 --> 00:11:06,000
(หัวเราะ)

265
00:11:06,000 --> 00:11:09,000
ซึ่งที่จริงดูเหมือนอย่างนี้มากกว่า

266
00:11:09,000 --> 00:11:11,000
(หัวเราะ)

267
00:11:11,000 --> 00:11:13,000
มันเป็นอย่างนั้นจริงๆ

268
00:11:13,000 --> 00:11:16,000
ฉันเรียกมันว่าอาการป่วยทางจิต นักจิตบำบัดของฉันเรียกมันว่าการตื่นรู้ทางจิตวิญญาณ

269
00:11:17,000 --> 00:11:19,000
การตื่นรู้ทางจิตวิญญาณฟังดูดีกว่าอาการป่วยทางจิต

270
00:11:19,000 --> 00:11:21,000
แต่ฉันยืนยันได้ค่ะ ว่ามันคืออาการป่วยทางจิต

271
00:11:21,000 --> 00:11:23,000
ฉันต้องเลิกดูข้อมูล แล้วก็หานักจิตบำบัด

272
00:11:23,000 --> 00:11:26,000
จะบอกอะไรให้ค่ะ คุณรู้ว่าตัวเองเป็นคนอย่างไร

273
00:11:26,000 --> 00:11:29,000
เมื่อโทรหาเพื่อนๆ แล้วบอกว่า "ฉันคิดว่าฉันต้องไปหานักจิตบำบัด

274
00:11:29,000 --> 00:11:32,000
มีใครแนะนำมั้ย"

275
00:11:32,000 --> 00:11:34,000
เพราะว่าเพื่อนของฉันประมาณห้าคนบอกว่า

276
00:11:34,000 --> 00:11:36,000
"อู่ย ฉันไม่อยากเป็นนักจิตบำบัดของเธอหรอก"

277
00:11:36,000 --> 00:11:39,000
(หัวเราะ)

278
00:11:39,000 --> 00:11:41,000
ฉันว่า"หมายความว่ายังไง"

279
00:11:41,000 --> 00:11:44,000
แล้วพวกเขาก็บอกว่า"เปล่า ก็นะ

280
00:11:44,000 --> 00:11:46,000
อย่าพกไม้บรรทัดไปด้วยแล้วกัน"

281
00:11:46,000 --> 00:11:49,000
ฉันก็เลย"โอเค"

282
00:11:51,000 --> 00:11:53,000
หลังจากฉันก็หานักจิตบำบัดเจอ

283
00:11:53,000 --> 00:11:56,000
ตอนที่ฉันเจอเธอครั้งแรก ไดอะน่า

284
00:11:56,000 --> 00:11:58,000
ฉันเอารายการ

285
00:11:58,000 --> 00:12:01,000
ของวิธีใช้ชีวิตของคนเต็มใจไปด้วย แล้วฉันก็นั่งลง

286
00:12:01,000 --> 00:12:03,000
เธอถามว่า"เป็นยังไงบ้างคะ"

287
00:12:03,000 --> 00:12:06,000
ฉันบอกว่า"สบายดีค่ะ โอเคค่ะ"

288
00:12:06,000 --> 00:12:08,000
เธอถาม"มีเรื่องอะไรเหรอคะ"

289
00:12:08,000 --> 00:12:11,000
เธอเป็นนักจิตบำบัดสำหรับนักจิตบำบัด

290
00:12:11,000 --> 00:12:13,000
เพราะพวกเราก็ต้องไปหาผู้เชี่ยวชาญ

291
00:12:13,000 --> 00:12:16,000
เพราะเขาจับความตอแหลได้เก่ง

292
00:12:16,000 --> 00:12:18,000
(หัวเราะ)

293
00:12:18,000 --> 00:12:20,000
ฉันเลยบอกว่า

294
00:12:20,000 --> 00:12:22,000
"คืออย่างนี้ค่ะ ฉันมีปัญหาใหญ่"

295
00:12:22,000 --> 00:12:24,000
เธอพูดว่า"ปัญหาอะไรคะ"

296
00:12:24,000 --> 00:12:27,000
ฉันตอบว่า "คือ ปัญหากับความอ่อนแอค่ะ

297
00:12:27,000 --> 00:12:30,000
และฉันรู้ว่าความอ่อนแอเป็นแก่น

298
00:12:30,000 --> 00:12:32,000
ของความละอายและความกลัว

299
00:12:32,000 --> 00:12:34,000
และของการดิ้นรนเพื่อความมีค่า

300
00:12:34,000 --> 00:12:37,000
แต่ปรากฏว่ามันก็เป็นจุดกำเนิด

301
00:12:37,000 --> 00:12:40,000
ของความสุข และความสร้างสรรค์

302
00:12:40,000 --> 00:12:42,000
ของความผูกพัน ของความรัก

303
00:12:42,000 --> 00:12:44,000
และฉันคิดว่า ฉันมีปัญหา

304
00:12:44,000 --> 00:12:47,000
และฉันต้องการความช่วยเหลือค่ะ"

305
00:12:47,000 --> 00:12:49,000
และฉันบอกว่า "แต่ขออย่างนึง

306
00:12:49,000 --> 00:12:51,000
ไม่เอาเรื่องครอบครัว

307
00:12:51,000 --> 00:12:53,000
หรือเรื่องน้ำเน่าวัยเด็ก"

308
00:12:53,000 --> 00:12:55,000
(หัวเราะ)

309
00:12:55,000 --> 00:12:58,000
"ฉันแค่ต้องการแผน"

310
00:12:58,000 --> 00:13:02,000
(หัวเราะ)

311
00:13:02,000 --> 00:13:05,000
(ปรบมือ)

312
00:13:05,000 --> 00:13:07,000
ขอบคุณค่ะ

313
00:13:09,000 --> 00:13:12,000
เธอก็ทำท่านี้

314
00:13:12,000 --> 00:13:14,000
(หัวเราะ)

315
00:13:14,000 --> 00:13:17,000
ฉันเลยบอกว่า"แย่มาก ใช่มั้ยคะ"

316
00:13:17,000 --> 00:13:20,000
เธอบอกว่า"ไม่ดีหรือไม่ร้ายหรอกค่ะ"

317
00:13:20,000 --> 00:13:22,000
(หัวเราะ)

318
00:13:22,000 --> 00:13:24,000
"มันก็เป็นอย่างที่มันเป็นค่ะ"

319
00:13:24,000 --> 00:13:27,000
ฉันเลยว่า"โอ้พระเจ้า ซวยแน่คราวนี้"

320
00:13:27,000 --> 00:13:30,000
(หัวเราะ)

321
00:13:30,000 --> 00:13:32,000
แล้วมันก็แย่ และก็ไม่แย่

322
00:13:32,000 --> 00:13:35,000
ใช้เวลาประมาณหนึ่งปี

323
00:13:35,000 --> 00:13:37,000
มีคนบางคน

324
00:13:37,000 --> 00:13:40,000
ที่เมื่อเข้าใจว่าความอ่อนแอและความอะเอียดอ่อนเป็นสิ่งสำคัญ

325
00:13:40,000 --> 00:13:43,000
พวกเขายอมรับมันด้วยความเต็มใจ

326
00:13:43,000 --> 00:13:45,000
หนึ่ง นั่นไม่ใช่ฉันค่ะ

327
00:13:45,000 --> 00:13:48,000
และ สอง ฉันไม่สุงสิงกับคนแบบนั้น

328
00:13:48,000 --> 00:13:51,000
(หัวเราะ)

329
00:13:51,000 --> 00:13:54,000
สำหรับฉัน มันเป็นหนึ่งปีของการต่อสู้อย่างนักเลงข้างถนน

330
00:13:54,000 --> 00:13:56,000
ชกกันจนน่วม

331
00:13:56,000 --> 00:13:58,000
ความอ่อนแอผลักมา ฉันก็ผลักตอบ

332
00:13:58,000 --> 00:14:01,000
ฉันแพ้การต่อสู้นั้น

333
00:14:01,000 --> 00:14:03,000
แต่ก็ได้ชีวิตกลับคืนมา

334
00:14:03,000 --> 00:14:05,000
แล้วฉันถึงได้กลับไปทำงานวิจัยอีก

335
00:14:05,000 --> 00:14:07,000
และใช้เวลาปีสองสามปีถัดมา

336
00:14:07,000 --> 00:14:10,000
พยายามที่ทำความเข้าใจจริงๆว่า พวกคนเต็มใจนั้น

337
00:14:10,000 --> 00:14:12,000
เขาตัดสินใจอย่างไร

338
00:14:12,000 --> 00:14:14,000
แล้วเรากำลังทำอะไร

339
00:14:14,000 --> 00:14:16,000
กับความอ่อนแอ

340
00:14:16,000 --> 00:14:18,000
ทำไมการต่อสู้กับมันถึงได้ยากลำบากนัก

341
00:14:18,000 --> 00:14:21,000
มีฉันคนเดียวหรือเปล่าที่ต้องต่อสู้กับความอ่อนแอ

342
00:14:21,000 --> 00:14:23,000
ไม่

343
00:14:23,000 --> 00:14:25,000
แล้วนี่ก็คือสิ่งที่ฉันได้เรียนรู้

344
00:14:26,000 --> 00:14:29,000
เราเมินเฉยต่อความอ่อนแอ

345
00:14:29,000 --> 00:14:31,000
เวลาที่เรารอโทรศัพท์แจ้งผล

346
00:14:31,000 --> 00:14:33,000
ตลกดีค่ะ ฉันโพสบนTwitterกับFacebook

347
00:14:33,000 --> 00:14:35,000
ถามว่า"คุณนิยามคำว่า'ความอ่อนแอ'อย่างไร

348
00:14:35,000 --> 00:14:37,000
อะไรทำให้คุณรู้สึกอ่อนแอ"

349
00:14:37,000 --> 00:14:40,000
และภายในเวลาชั่วโมงครึ่ง มีคนตอบกลับมา150คำตอบ

350
00:14:40,000 --> 00:14:42,000
เพราะฉันอยากรู้ว่า

351
00:14:42,000 --> 00:14:44,000
คนเขาคิดอะไรกัน

352
00:14:45,000 --> 00:14:47,000
การขอให้สามีช่วย

353
00:14:47,000 --> 00:14:50,000
เพราะฉันป่วย และเราเพิ่งแต่งงานกันใหม่ๆ

354
00:14:50,000 --> 00:14:53,000
การชวนสามีให้มีเซ็กส์

355
00:14:53,000 --> 00:14:55,000
การชวนภรรยาให้มีเซ็กส์

356
00:14:55,000 --> 00:14:58,000
การถูกปฏิเสธ เมื่อขอเป็นแฟน

357
00:14:58,000 --> 00:15:00,000
การรอโทรศัพท์จากโรงพยาบาล

358
00:15:00,000 --> 00:15:03,000
การโดนไล่ออก การไล่คนออก

359
00:15:03,000 --> 00:15:05,000
นี่คือโลกที่เราอาศัยอยู่ค่ะ

360
00:15:05,000 --> 00:15:08,000
เราอยู่ในโลกที่เต็มไปด้วยความอ่อนแอ

361
00:15:08,000 --> 00:15:10,000
และวิธีหนึ่งที่เราใช้จัดการกับมัน

362
00:15:10,000 --> 00:15:12,000
คือเมินเฉยต่อความอ่อนแอ

363
00:15:12,000 --> 00:15:14,000
และฉันคิดว่ามีหลักฐานค่ะ

364
00:15:14,000 --> 00:15:16,000
แม้ว่ามันจะไม่ใช่เหตุผลเดียว

365
00:15:16,000 --> 00:15:18,000
แต่ฉันเชื่อว่ามันเป็นสาเหตุหลัก

366
00:15:18,000 --> 00:15:22,000
ที่พวกเราเป็นหนี้

367
00:15:22,000 --> 00:15:25,000
น้ำหนักเกิน

368
00:15:25,000 --> 00:15:28,000
เสพสารและใช้ยา

369
00:15:28,000 --> 00:15:30,000
มากที่สุดในประวัติศาสตร์อเมริกา

370
00:15:33,000 --> 00:15:36,000
ฉันได้เรียนรู้จากงานวิจัยว่าปัญหาคือ

371
00:15:36,000 --> 00:15:39,000
คุณไม่สามารถเลือกเมินเฉยต่ออารมณ์เป็นอย่างๆได้

372
00:15:40,000 --> 00:15:43,000
คุณไม่สามารถบอกว่า นี่เป็นสิ่งไม่ดี

373
00:15:43,000 --> 00:15:45,000
นี่คือความอ่อนแอ นี่คือความเศร้า นี่คือความละอาย

374
00:15:45,000 --> 00:15:47,000
นี่คือความกลัว นี่คือความผิดหวัง

375
00:15:47,000 --> 00:15:49,000
ฉันไม่อยากรู้สึกสิ่งพวกนี้

376
00:15:49,000 --> 00:15:52,000
ฉันจะกินเบียร์สักสองสามแก้วกับมัฟฟินกล้วยหอมกับถั่ว

377
00:15:52,000 --> 00:15:54,000
(หัวเราะ)

378
00:15:54,000 --> 00:15:56,000
ฉันไม่อยากรู้สึกถึงสิ่งเหล่านี้

379
00:15:56,000 --> 00:15:58,000
ฉันรู้นะคะว่านั่นเป็นเสียงหัวเราะอย่างเข้าใจ

380
00:15:58,000 --> 00:16:01,000
ฉันเลี้ยงชีพด้วยการวิเคราะห์ชีวิตพวกคุณ

381
00:16:01,000 --> 00:16:03,000
พระเจ้า

382
00:16:03,000 --> 00:16:05,000
(หัวเราะ)

383
00:16:05,000 --> 00:16:08,000
คุณไม่สามารถเมินเฉยต่อความรู้สึกแย่ๆเหล่านั้นได้

384
00:16:08,000 --> 00:16:10,000
โดยไม่เฉยชาต่ออารมณ์อื่นๆของเราไปด้วย

385
00:16:10,000 --> 00:16:12,000
คุณไม่สามารถเลือกเฉยชาเป็นอย่างๆได้

386
00:16:12,000 --> 00:16:15,000
ดังนั้น เวลาที่เราเฉยชาต่อสิ่งเหล่านั้น

387
00:16:15,000 --> 00:16:17,000
เราเฉยชาต่อความปิติ

388
00:16:17,000 --> 00:16:19,000
เราเฉยชาต่อความตื้นตันใจ

389
00:16:19,000 --> 00:16:21,000
เราเฉยชาต่อความสุข

390
00:16:21,000 --> 00:16:24,000
แล้วเราก็เลยทุกข์

391
00:16:24,000 --> 00:16:26,000
เมื่อเรามองหาจุดมุ่งหมายและความหมายของชีวิต

392
00:16:26,000 --> 00:16:28,000
เราจึงรู้สึกอ่อนแอ

393
00:16:28,000 --> 00:16:31,000
แล้วเราก็ดื่มเบียร์ กินมัฟฟินกล้วยกับถั่ว

394
00:16:31,000 --> 00:16:34,000
แล้วมันก็กลายเป็นวัฏจักรอันตราย

395
00:16:36,000 --> 00:16:39,000
สิ่งหนึ่งที่เราต้องคิดถึง

396
00:16:39,000 --> 00:16:41,000
คือเราเฉยชาทำไมและอย่างไร

397
00:16:41,000 --> 00:16:44,000
และมันไม่จำเป็นต้องเป็นการเสพติด

398
00:16:44,000 --> 00:16:46,000
อีกอย่างหนึ่งที่เราทำ

399
00:16:46,000 --> 00:16:49,000
คือเราทำให้สิ่งที่ไม่แน่นอน เป็นสิ่งแน่นอน

400
00:16:50,000 --> 00:16:53,000
ศาสนาเปลี่ยนจากความเชื่อเกี่ยวกับความศรัทธาและความลึกลับ

401
00:16:53,000 --> 00:16:55,000
เป็นความแน่นอน

402
00:16:55,000 --> 00:16:58,000
ฉันถูก คุณผิด หุบปาก

403
00:16:58,000 --> 00:17:00,000
แค่นั้น

404
00:17:00,000 --> 00:17:02,000
แค่ความแน่นอน

405
00:17:02,000 --> 00:17:04,000
ยิ่งกลัวมาก เรายิ่งรู้สึกอ่อนแอมาก

406
00:17:04,000 --> 00:17:06,000
แล้วเราก็จะยิ่งกลัวมากขึ้น

407
00:17:06,000 --> 00:17:08,000
การเมืองทุกวันนี้ก็เป็นอย่างนั้น

408
00:17:08,000 --> 00:17:10,000
ไม่มีการอภิปราย

409
00:17:10,000 --> 00:17:12,000
ไม่มีการคุยกัน

410
00:17:12,000 --> 00:17:14,000
มีแต่การกล่าวโทษ

411
00:17:14,000 --> 00:17:17,000
คุณรู้ไหมคะว่าการกล่าวโทษถูกอธิบายว่าอย่างไรในงานวิจัย

412
00:17:17,000 --> 00:17:20,000
วิธีปลดปล่อยความเจ็บปวดและความลำบาก

413
00:17:21,000 --> 00:17:23,000
เราอยากให้ทุกอย่างสมบูรณ์แบบ

414
00:17:23,000 --> 00:17:26,000
ตัวอย่างคนที่อยากมีชีวิตแบบนี้ ก็คือฉันเนี่ยแหละ

415
00:17:26,000 --> 00:17:28,000
แต่มันเป็นไปไม่ได้ค่ะ

416
00:17:28,000 --> 00:17:30,000
เพราะสิ่งที่เราทำคือ เราตัดเอาไขมันจากก้น

417
00:17:30,000 --> 00:17:32,000
ไปแปะไว้ที่แก้ม

418
00:17:32,000 --> 00:17:35,000
(หัวเราะ)

419
00:17:35,000 --> 00:17:37,000
ฉันหวังว่าอีกร้อยปีในอนาคต

420
00:17:37,000 --> 00:17:39,000
คนจะหันกลับมามองแล้วคิดว่า"โห"

421
00:17:39,000 --> 00:17:41,000
(หัวเราะ)

422
00:17:41,000 --> 00:17:43,000
และเราสร้างความสมบูรณ์แบบ อย่างอันตรายที่สุด

423
00:17:43,000 --> 00:17:45,000
กับเด็กๆ

424
00:17:45,000 --> 00:17:47,000
ฉันจะบอกให้ค่ะ ว่าเราคิดถึงเด็กๆยังไง

425
00:17:47,000 --> 00:17:50,000
พวกเขาถูกสร้างให้พร้อมที่จะดิ้นรนตั้งแต่เกิด

426
00:17:50,000 --> 00:17:53,000
และเมื่อเราอุ้มลูกที่ดูสมบูรณ์แบบไว้ในอ้อมแขน

427
00:17:53,000 --> 00:17:55,000
หน้าที่ของเราไม่ใช่การพูดว่า "ดูสิ เธอช่างสมบูรณ์แบบ

428
00:17:55,000 --> 00:17:57,000
หน้าที่ของฉันคือต้องรักษาความสมบูรณ์แบบเอาไว้

429
00:17:57,000 --> 00:18:00,000
ต้องให้เธอเข้าทีมเทนนิสได้ภายในป.5 แล้วก็เข้าม.Yaleได้ภายในม.1"

430
00:18:00,000 --> 00:18:02,000
นั่นไม่ใช่งานของเราค่ะ

431
00:18:02,000 --> 00:18:04,000
หน้าที่ของเราคือมองดูแล้วก็พูดว่า

432
00:18:04,000 --> 00:18:07,000
"รู้มั้ย เธอไม่ได้สมบูรณ์แบบ และเธอถูกสร้างมาเพื่อสู้

433
00:18:07,000 --> 00:18:09,000
แต่ว่าเธอมีค่าพอสำหรับความรัก และความผูกพัน"

434
00:18:09,000 --> 00:18:11,000
นั่นคืองานของเรา

435
00:18:11,000 --> 00:18:13,000
ถ้าเรามีเด็กๆทั้งรุ่นที่ถูกเลี้ยงแบบนั้น

436
00:18:13,000 --> 00:18:16,000
เราจะกำจัดปัญหาที่เราเผชิญอยู่ทุกวันนี้ได้หมด

437
00:18:16,000 --> 00:18:20,000
เราแสร้งคิดว่าสิ่งที่เราทำ

438
00:18:20,000 --> 00:18:23,000
ไม่ได้ส่งผลต่อคนอื่น

439
00:18:23,000 --> 00:18:25,000
เราทำอย่างนั้นในชีวิตส่วนตัว

440
00:18:25,000 --> 00:18:27,000
เราทำอย่างนั้นในธุรกิจ

441
00:18:27,000 --> 00:18:29,000
ไม่ว่าจะเป็นการอุดหนุนธุรกิจล้มละลาย หรือกรณีน้ำมันรั่ว

442
00:18:29,000 --> 00:18:31,000
การเรียกคืนสินค้า

443
00:18:31,000 --> 00:18:33,000
เราแสร้งทำเป็นว่าสิ่งที่เรากำลังทำอยู่

444
00:18:33,000 --> 00:18:36,000
ไม่ได้มีผลกระทบใหญ่หลวงต่อคนอื่น

445
00:18:36,000 --> 00:18:39,000
อยากจะบอกพวกบริษัทใหญ่ว่า เราไม่ใช่เด็กอมมือแล้ว เรารู้

446
00:18:40,000 --> 00:18:42,000
เราแค่อยากให้คุณจริงใจ

447
00:18:42,000 --> 00:18:44,000
แล้วบอกว่า"เราขอโทษ

448
00:18:44,000 --> 00:18:47,000
เราจะแก้ไขมัน"

449
00:18:50,000 --> 00:18:52,000
แต่ว่ามันมีอีกวิธีหนึ่ง สิ่งสุดท้ายที่ฉันอยากจะฝากไว้

450
00:18:52,000 --> 00:18:54,000
ฉันค้นพบว่า

451
00:18:54,000 --> 00:18:56,000
การเปิดเผยตัวตนของเรา

452
00:18:56,000 --> 00:18:58,000
ให้ถูกมองเห็นอย่างลึกซึ้ง

453
00:18:58,000 --> 00:19:01,000
ยอมเปราะบางให้ได้มองเห็น

454
00:19:01,000 --> 00:19:03,000
การรักทั้งสุดจิตสุดใจ

455
00:19:03,000 --> 00:19:05,000
ถึงแม้ว่าจะไม่มีอะไรมารับประกัน

456
00:19:05,000 --> 00:19:07,000
มันยากมาก

457
00:19:07,000 --> 00:19:10,000
ฉันบอกคุณได้เลยในฐานะพ่อแม่ ว่ามันยากเจ็บปวดและมากๆ

458
00:19:12,000 --> 00:19:15,000
ในการรู้สึกถึงความตื้นตันและความปิติ

459
00:19:15,000 --> 00:19:17,000
ในเวลาที่น่าหวาดกลัว

460
00:19:17,000 --> 00:19:19,000
ที่เราสงสัยว่า"ฉันรักเธอได้มากขนาดนี้จริงเหรอ

461
00:19:19,000 --> 00:19:21,000
ฉันเชื่อในสิ่งนี้ทั้งใจจริงๆรึเปล่า

462
00:19:21,000 --> 00:19:24,000
ฉันดุได้ขนาดนี้เลยเหรอ"

463
00:19:24,000 --> 00:19:26,000
ในการหยุดยั้งตัวเอง แทนการกังวลว่าอะไรจะเกิดขึ้น

464
00:19:26,000 --> 00:19:29,000
แล้วพูดว่า "ฉันน่ะโชคดีมาก

465
00:19:29,000 --> 00:19:32,000
เพราะการที่ฉันรู้สึกอ่อนแอ แปลว่าฉันยังมีชีวิต"

466
00:19:33,000 --> 00:19:36,000
และสุดท้าย ที่อาจจะสำคัญที่สุด

467
00:19:36,000 --> 00:19:39,000
คือการเชื่อว่าเราเพียงพอ

468
00:19:39,000 --> 00:19:41,000
เพราะเมื่อเราเริ่มต้นจาก

469
00:19:41,000 --> 00:19:44,000
ความเชื่อที่ว่า"เราเพียงพอแล้ว"

470
00:19:45,000 --> 00:19:48,000
เราจะหยุดร้องตะโกน และเริ่มรับฟัง

471
00:19:49,000 --> 00:19:51,000
เราจะอ่อนโยนและมีเมตตาต่อคนรอบข้างมากขึ้น

472
00:19:51,000 --> 00:19:54,000
และเราก็จะอ่อนโยนและมีเมตตาต่อตัวเองด้วย

473
00:19:54,000 --> 00:19:56,000
นั่นคือทั้งหมดที่ฉันมี ขอบคุณค่ะ

474
00:19:56,000 --> 00:19:59,000
(เสียงปรบมือ)