In the early months of the pandemic,
chef José Andrés circulated two photos
that have come to symbolize
a modern American food crisis.
The first shows mountains of potatoes
that have been left to rot
in a field in Idaho.
The restaurants and cafeterias
and stadiums that had consumed them
were shuttered during the pandemic.
The second shows a devastating scene
outside of the San Antonio food bank.
Thousands of carloads of people lined up,
waiting for food with not enough
supply to go around.
"How is it possible these two photos
exist at the same time,
in the most prosperous
and technologically advanced
moment in our history," tweeted Andrés.
In the months after
the photos were published,
the crisis got worse.
Billions of pounds of potatoes
and other fresh produce
were chucked by American farmers.
At the same time,
food banks all over the country
were reporting demand increases
and 40 percent were facing
critical shortfalls.
Outside the US,
especially in the Middle East
and throughout Southeastern Africa,
COVID-19 was paralyzing food systems
that were already vulnerable.
Oxfam has predicted
that by the end of 2020
12,000 people per day could die
of hunger related to COVID.
That's more than the highest
daily mortality rate
recorded so far.
But what's worse
and what's much more
concerning to all of us
is that COVID is just one
of many major disruptions
that have been predicted
in the years and decades ahead.
More chronic and complex
than the pressures of COVID
are the pressures of climate change.
And those of you who live in California
have seen this on your farms.
You've seen withering heat
and drought and fires
disrupt avocado and almond
and citrus and strawberry farms.
This summer, we saw
the devastating impacts of storms
on corn and soy farms.
I've seen the various
pressures of drought,
heat, flooding, superstorms,
invasive insects, bacterial blight,
shifting seasons and weather volatility
from Washington to Florida,
and from Guatemala to Australia.
The upshot is this.
Climate change is becoming
something we can taste.
This is a kitchen-table issue
in the literal sense.
The International Panel on Climate Change
has predicted that by mid-century
the world may reach a threshold
of global warming
beyond which current
agricultural practices
can no longer support
large human civilizations.
The USDA scientist Jerry Hatfield
put it to me this way:
the single biggest threat
of climate change
is the collapse of food systems.
The reality we face,
one that was exposed
by those mountains of potatoes
and the cars lined up during the pandemic,
is that our supply chains are antiquated.
Our food systems have not been designed
to adapt to major disruptions
or preempt them.
Addressing this challenge
as much as any other
is going to define our progress
in the coming century.
But there's good news.
And the good news is that farmers
and entrepreneurs and academics
are radically rethinking
national and global food systems.
They are marrying principles
of old-world agroecology
and state-of-the-art technologies
to create what I call
a third way to our food future.
We're going to see radical changes
in what we grow and how we eat
in the coming decades,
as these environmental and population
and public health pressures intensify.
I studied these changes
for my book "The Fate of Food:
What We'll Eat in a Bigger,
Hotter, Smarter World."
I traveled for five years
into the lands and the minds
and the machines that are shaping
the future of food.
My travels took me
through 15 countries and 18 states,
from apple orchards in Wisconsin
to tiny cornfields in Kenya,
to massive Norwegian fish farms
and computerized foodscapes in Shanghai.
I investigated new ideas,
like robotics and CRISPR
and vertical farms.
And old ideas, like edible insects
and permaculture and ancient plants.
I began to see the emergence
of this third way to food production.
A synthesis of the traditional
and the radically new.
There's a growing controversy
about the best path
to future food security in the US.
Food is ripe for reinvention,
Bill Gates has proclaimed.
Huge flows of investment
are funding new methods of climate-smart
and high-tech agriculture.
But many sustainable food advocates
bristle at this idea of reinvention.
They want food deinvented.
They argue for a return to preindustrial
and pre-green revolution,
biodynamic and organic farming.
To which skeptics inevitably respond,
"Nice, but does it scale?
Sure, a return to traditional
farming methods
could produce better food,
but can it produce enough food
that's affordable?"
The rift between the reinvention camp
and the deinvention camp
has existed for decades.
But now it's a raging battle.
One side covets the past,
the other side covets the future
and as someone observing this
from the outside,
I began to wonder,
why must it be so binary?
Can't there be a synthesis
of the two approaches?
Our challenge is to borrow
from the wisdom of the ages,
and from our most advanced science,
to forge this third way.
One that allows us
to improve and scale our harvests,
while restoring rather than degrading
the underlying web of life.
I belong to neither camp.
I'm a failed vegan
and a lapsed vegetarian,
and a terrible backyard farmer.
If I'm honest,
I will keep trying at this,
but I may fail.
But I'm hell-bent on hope,
and if my travels have taught me anything,
it's that there's good reason for hope.
Plenty of solutions are merging
that can help build sustainable,
resilient food systems.
Even if we can't rely on a critical mass
of backyard-farming vegetarians
to do this on their own,
from the ground up.
Let's start with artificial
intelligence and robotics.
Jorge Heraud is a Peruvian-born engineer
who now lives in Silicon Valley,
and his company developed
a robotic weeder named See and Spray,
and I went to Arkansas to see
the maiden voyage of See and Spray.
And I was half expecting
a battalion of C3PO-style robots
to march into the fields
with pincer hands to pluck the weeds.
And instead, I found this.
A tractor with a big, white
hoop skirt off the back of it.
And inside that hoop skirt are 24 cameras
that use computer vision
to see the ground beneath
and to distinguish between
the plants and the weeds.
And to deploy with sniper-like precision
these tiny jets
of concentrated fertilizer,
or herbicide,
that incinerate the baby weeds.
I learned how robotics
can end the practice
of broadcast spraying chemicals
across millions of acres of land
and how we can reduce
the use of herbicides
by up to 90 percent.
But the bigger picture
is even more exciting.
Intelligent machines
can treat plants individually,
applying not just herbicides
but fungicides and insecticides
and fertilizers on a plant-by-plant,
rather than field-by-field basis.
So that eventually,
this kind of hyperspecific farming
can allow for more diversity
and intercropping on fields.
And big farms can begin
to mimic natural systems
and improve soil health.
Heraud is the embodiment
of third-way thinking, right?
Robots, he told me,
don't have to remove us from nature,
they can bring us closer to it,
they can restore it.
Increasing crop diversity will be crucial
to building resilient food systems.
And so will decentralizing agriculture
so that when farmers
in one region are disrupted,
the others around, they can keep growing.
The rise of vertical farms,
like this farm, built inside
a former steel mill in Newark, New Jersey,
can play a key role
in decentralizing agriculture.
Aeroponic farms use a tiny fraction
of the water that is used
in in-ground farms.
And they can grow food much faster,
about 40 percent faster.
And when located in and near cities,
where the food is consumed,
they eliminate a huge amount
of trucking and food waste.
It struck me at first as creepy
in kind of a "Silent Running" way
that we'd be growing
our future fruits and vegetables
inside, without soil or sun.
And after weeks of spending time
in these plant factories,
I began to see it as oddly,
almost perfectly natural
to deliver the plants
only and exactly what they need,
with zero herbicides
and radical efficiency.
Here again, we see innovators
borrowing from,
and perhaps even elevating
the wisdom of natural ecosystems.
Developments in plant-based
and alternative meats
are also profoundly hopeful.
And they follow a similar trend
toward local, resilient,
low-carbon protein production.
Consumers are excited about this,
and during the pandemic,
we've seen a 250 percent increase
in demand for alternative meats.
A study by the Journal
of Clinical Nutrition
found that the participants
who were eating the plant-based proteins
saw a drop in their cholesterol levels,
in their weight
and eventually, a drop
in their risk of heart disease.
The potential environmental benefits
of plant-based meats are astounding.
And there's even potential
in lab-grown or cell-based meats.
Uma Valeti fed me my first plate
of lab-grown duck breast,
harvested fresh from a bioreactor.
It had been grown
from a small sampling of cells
taken from muscle tissue and fat
and connective tissues,
which is exactly what we eat
when we eat meat.
This lab-grown or cell-based duck meat
has very little threat
of bacterial contamination,
it's about 85 percent lower CO2
emissions associated with it.
Eventually it can be grown
like those crops inside vertical farms
in decentralized facilities
that aren't vulnerable
to supply-chain disruptions.
Valeti started out as a cardiologist,
who understood that doctors
have been developing
human and animal tissues
in laboratories for decades.
He was inspired as much by that
as he was by a 1931 quote
from Winston Churchill that says,
"We shall escape the absurdity
of growing the whole chicken
in order to eat the breast or the wing,
by growing them separately
in suitable mediums."
Like Heraud, Valeti is
a quintessential third-way thinker.
He's reimagined an old idea
using new technology,
to usher in a solution
whose time has come.
I've met with dozens of farmers
and entrepreneurs and engineers
who emulate third-way thinking,
all over the world.
They're using modern
breeding tools like CRISPR
to develop nutritious heirloom crops
that can withstand drought and heat.
They're using AI to make
aquaculture sustainable.
They're finding ways
to eliminate food waste.
They are scaling up
conservation agriculture
and managed grazing.
And they're reviving ancient plants,
and they're recycling
sewage and gray water
to develop a drought-proof water supply.
The upshot is this:
Human innovation that marries
old and new approaches to food production
can, and I believe, will
usher in this third way
and redefine sustainable food
on a grand scale.
En los primeros meses de la pandemia,
el chef José Andrés publicó dos fotos
que simbolizan una crisis alimentaria
moderna estadounidense.
La primera muestra montañas de papas
que se han podrido en un campo en Idaho.
Restaurantes , cafeterías
y estadios que las consumían
fueron cerrados durante la pandemia.
La segunda muestra un panorama desolador
fuera del banco de comida de San Antonio.
Miles de autos en fila llenos de personas
esperando alimentos
que no alcanzan para todos.
"¿Cómo es posible
que estas dos fotos coexistan
en el momento más próspero
y tecnológicamente avanzado
de nuestra historia?" tuiteó Andrés.
Unos meses después de publicar las fotos,
la crisis empeoró.
Miles de millones de toneladas de papas
y otros productos frescos
fueron desechadas
por agricultores estadounidenses,
Al mismo tiempo,
bancos de comida en todo el país
reportaban crecientes demandas
y un 40 % de ellos
enfrentaba una escasez crítica.
Fuera de EE, UU.
especialmente en el Medio Oriente
y por toda África Sudoriental,
COVID-19 paralizó sistemas
alimentarios que eran vulnerables.
Oxfam predijo que para finales de 2020
12 000 personas al día podrían morir
de hambre relacionada con COVID.
Eso es por encima del índice
de mortalidad más alto
registrado hasta ahora.
Pero lo peor
y lo más preocupante para todos
es que COVID es solo uno
de los muchos trastornos
que se pronostican
para los próximos años y décadas.
Más complejos y a largo plazo
que la presión de la COVID
son las presiones del cambio climático.
Y Uds. que viven en California
lo han visto en sus granjas.
Han visto el calor agobiante,
la sequía y los incendios
destruyendo granjas de aguacate,
de almendras, cítricos y fresas.
Este verano vimos el impacto
de tormentas devastando
granjas de maíz y soya.
He visto el embate de la sequía,
del calor, de inundaciones, supertormentas
insectos invasores, plaga bacteriana,
desplazamiento de estaciones
y volatilidad climática
desde Washington hasta Florida,
y desde Guatemala hasta Australia.
Esta es la conclusión:
El cambio climático se vuelve
algo que podemos saborear.
Es un tema de sobremesa,
en sentido literal.
El Grupo Intergubernamental
sobre el Cambio Climático
predijo que a mitad de este siglo
el mundo puede alcanzar
el umbral del calentamiento global,
donde las prácticas agrícolas actuales
no podrán sostener
grandes civilizaciones.
El científico de la USDA Jerry Hatfield
me dijo esto:
"La mayor amenaza del cambio climático
es el colapso
de los sistemas alimentarios".
La realidad que enfrentamos,
expuesta por aquellas montañas de papas
y los autos en fila durante la pandemia,
es que nuestras cadenas de suministro
son obsoletas.
Nuestros sistemas alimentarios
no fueron diseñados
para adaptarse
a grandes trastornos o prevenirlos.
Abordar este y otros desafíos
definirá nuestro progreso
en el próximo siglo.
Pero hay una buena noticia.
Y la buena noticia es que agricultores,
empresarios e investigadores
están repensando de forma radical
nuestros sistemas alimentarios.
Ellos están uniendo
principios de agroecología antigua
con tecnologías de vanguardia
para crear una tercera vía
para nuestro futuro alimentario.
Veremos cambios radicales
en lo que sembramos y comemos
en las próximas décadas,
mientras las presiones ambientales,
demográficas
y de salud pública se intensifican.
Estudié esto para mi libro
"El Destino de los Alimentos:
Lo que comeremos en un mundo mayor,
más caliente y más inteligente".
Viajé durante cinco años
por tierras, mentes
y las máquinas que están moldeando
el futuro de los alimentos.
Mis viajes me llevaron
a través de 15 países y 18 estados,
desde huertos de manzanas en Wisconsin
hasta pequeños maizales en Kenya,
enormes granjas de peces en Noruega
y campos computarizados de alimentos
en Shanghai.
Investigué nuevas ideas
como la robótica, CRISPR
y las granjas verticales.
Y viejas ideas como insectos comestibles,
permacultura y plantas antiguas.
Comencé a ver el nacimiento de esta
tercera vía de producción alimentaria.
Una síntesis de lo tradicional
y lo radicalmente nuevo.
Hay una creciente controversia
sobre el mejor camino hacia
la seguridad alimentaria futura en EE.U.U.
"La comida está lista para la reinvención"
ha proclamado Bill Gates.
Grandes flujos de inversión financian
nuevas formas de agricultura y alta
tecnología climáticamente inteligente.
Pero, defensores de alimentos sostenibles
rechazan esta idea de reinvención.
Ellos quieren desinventar los alimentos.
Abogan por un regreso
a la época preindustrial,
antes de la revolución verde,
de la biodinámica
y la agricultura orgánica.
Y los escépticos responden:
"Bien, ¿pero eso alcanza?"
Sí, volver a
métodos tradicionales de cultivo
podría producir mejores alimentos
pero ¿serían esos alimentos
suficientes y asequibles?
La división entre la reinvención
y la desinvención
ha existido por décadas.
Pero ahora es una batalla embravecida.
Un grupo añora el pasado,
el otro grupo anhela el futuro,
y como alguien que observa esto
desde afuera,
me pregunto: ¿Por qué tiene
que ser tan binario?
¿No puede haber
una síntesis de ambos enfoques?
Nuestro desafío es tomar
de la sabiduría del pasado,
y de nuestra ciencia más avanzada,
para forjar esta tercera vía.
Una que nos permita mejorar
y aumentar nuestras cosechas,
mientras restauramos en vez de degradar,
la red de la vida que subyace.
No pertenezco a ningún grupo.
Soy una vegana fracasada
y vegetariana no practicante,
y muy mala atendiendo huertos.
Si soy honesta,
seguiré intentándolo,
pero puede que falle.
Pero, estoy empecinada en la esperanza.
Y si mis viajes me enseñaron algo,
es que hay buenas razones
para tener esperanza.
Muchas soluciones se fusionan
para crear sistemas alimentarios
sostenibles y resistentes.
Aunque no contemos
con una gran cantidad
de vegetarianos con huertos
que logren esto,
desde cero.
Empecemos con la inteligencia artificial
y la robótica.
Jorge Heraud es un ingeniero peruano
que ahora vive en Silicon Valley,
y su compañía creó
el robot escarbador See and Spray,
y fui a Arkansas a ver
el viaje inaugural de See and Spray.
Yo esperaba un batallón
de robots como el C3PO
marchando por los campos
con pinzas arrancando hierbas.
En cambio, encontré esto:
Un tractor con una gran
campana blanca detrás.
Dentro de la campana hay 24 cámaras
que usan visión computarizada
para ver el suelo
y distinguir las plantas de las hierbas.
Y para desplegar con gran precisión
pequeños chorros
de fertilizante concentrado,
o herbicida
que quema las malas hierbas.
Aprendí cómo la robótica
puede acabar con la práctica
de esparcir químicos
sobre millones de acres de tierra
y cómo podemos reducir
el uso de herbicidas cerca de un 90 %.
Pero el panorama general
es aún más emocionante.
Las máquinas inteligentes pueden
tratar las plantas individualmente,
aplicando no solo herbicidas
sino fungicidas, insecticidas
y fertilizantes planta por planta
en vez de a todo el campo.
Para que, finalmente,
este tipo de agricultura tan específica
permita mayor diversidad
y cultivos mixtos en los campos.
Y las granjas grandes empiecen
a imitar los sistemas naturales
y mejorar la salud de los suelos.
Heraud encarna el pensamiento
de la tercera vía, ¿cierto?
Los robots, me dijo, no tienen
que separarnos de la naturaleza,
nos pueden acercar a ella,
la pueden restaurar.
Diversificar los cultivos será crucial
para construir
sistemas alimentarios resistentes.
Y también, descentralizar la agricultura
para cuando granjeros
en una región estén afectados
en otros sitios se siga cultivando.
El aumento de granjas verticales,
como esta, construida dentro
de una antigua fundición en Newark, N. J.
puede jugar un rol importante
en descentralizar la agricultura.
Granjas aeropónicas
usan una pequeña fracción
del agua que consumen
las granjas en los campos.
Y pueden producir alimentos
casi un 40 % más rápido.
Y situadas dentro y cerca de ciudades,
donde se consume alimentos,
estas eliminan una gran cantidad
de transporte y residuos alimentarios.
Al principio me pareció tenebroso,
como si fuera “Naves Misteriosas”,
el estar cultivando
nuestras frutas y vegetales futuros
en interiores, sin tierra o sin sol.
Y después de pasar semanas
en estas fábricas de plantas,
curiosamente, empecé a ver
casi perfectamente natural
dar a las plantas solamente
y exactamente lo que necesitan,
con cero herbicidas
y con extrema eficiencia.
De nuevo, vemos a los innovadores
tomando prestada,
y tal vez hasta elevando,
la sabiduría de ecosistemas naturales.
Los desarrollos en carne vegetal
y carne alternativa
son también muy esperanzadores.
Y siguen una tendencia similar
de producir proteína local, resistente
y con bajas emisiones de carbono.
Esto emociona a los consumidores,
y durante la pandemia
hemos visto un aumento del 250 %
en la demanda de carnes alternativas.
Un estudio de la Revista
de Nutrición Clínica
descubrió que los participantes
que comían proteinas vegetales
vieron un descenso
en sus niveles de colesterol,
en su peso
y eventualmente, una reducción del riesgo
de afecciones cardíacas.
Los posibles beneficios ambientales
de carnes vegetales son asombrosos.
Incluso, hay potencial en las carnes
creadas en laboratorio o cultivo celular.
Uma Valeti me dio mi primer plato
de pechuga de pato de laboratorio,
acabada de cosechar en un biorreactor.
Creció de una pequeña muestra de células
tomadas de tejido muscular
y tejido adiposo y conjuntivo,
que es exactamente lo que ingerimos
cuando comemos carne.
La carne de pato cultivada en laboratorio
o cultivo celular
tiene muy poca amenaza
de contaminación bacteriana,
es cerca del 85 % más baja
en emisiones de CO2.
Al final puede crecer
como los cultivos de granjas verticales
en instalaciones descentralizadas
que no son vulnerables a las
interrupciones de la cadena de suministro.
Valeti comenzó como cardiólogo
quien entendió que los médicos
habían estado desarrollando
tejido humano y animal
en laboratorios por décadas.
Se sintió tan inspirado por esto
como por la cita de 1931
de Winston Churchill que dice:
"Debemos escapar del absurdo
de hacer crecer el pollo entero
para comer la pechuga o el ala,
haciéndolas crecer por separado
de forma adecuada".
Como Heraud, Valeti es
un típico pensador de la tercera vía.
Él ha recreado una vieja idea
usando tecnología nueva,
para dar paso a una solución oportuna.
He conocido docenas de agricultores,
empresarios e ingenieros
que emulan el concepto de la tercera vía
en todo el mundo.
Ellos usan herramientas modernas
de cultivo como CRISPR
para desarrollar cultivos nutritivos
que resistan la sequía y el calor.
Están usando IA
para hacer acuicultura sostenible.
Están hallando vías de eliminar
residuos alimentarios.
Están incrementando
la agricultura de conservación
y el pastoreo controlado.
Y están reviviendo plantas antiguas,
y están reciclando
aguas residuales y aguas grises
para desarrollar un suministro de agua
a prueba de sequías
Esta es la conclusión:
La innovación humana que una enfoques
viejos y nuevos para producir alimentos
puede, y creo que podrá, marcar
el sendero de esta tercera vía
y redefinir los alimentos sostenibles
a gran escala.
در ماههای ابتدایی همهگیری،
سرآشپز خوزه آندرس دو عکس را منتشر کرد
که نمادی از یک بحران غذایی
مدرن آمریکایی است.
اولی کوههای سیب زمینی را نشان میدهد
که در مزرعهای در آیداهو پوسیده شدهاند.
رستورانها و سفره خانهها و استادیومهایی
که آنها را مصرف میکرد
در طی همهگیری بسته شده بود.
مورد دوم صحنه ویرانگری را در خارج از بانک
غذایی سان آنتونیو نشان میدهد.
هزاران نفر از مردم صف کشیده بودند،
در انتظار غذایی که به
اندازه کافی برای همه نیست.
آندرس در توئیت خود نوشت:
«چگونه ممکن است این دو عکس همزمان،
در سعادتمندترین
و پیشرفته ترین لحظه تاریخ ما
وجود داشته باشند.»
ماهها پس از انتشار عکسها،
بحران بدتر شد.
میلیاردها کیلوگرم سیب زمینی
و سایر محصولات تازه
توسط کشاورزان آمریکایی دور ریخته شد.
در همان زمان،
بانکهای مواد غذایی در سراسر کشور
گزارش افزایش تقاضا
و ۴۰ درصد با کسری بحرانی مواجه بودند.
در خارج از ایالات متحده،
به ویژه در خاورمیانه و در سراسر
جنوب شرقی آفریقا،
کووید ۱۹ سیستمهای غذایی را که
قبلاً آسیب پذیر بودند فلج میکرد.
اکسفام پیش بینی کرده است که
تا پایان سال ۲۰۲۰
۱۲۰۰۰ نفر در روز میتوانند از گرسنگی
مرتبط با کووید جان خود را از دست دهند.
این بیشتر از بالاترین میزان
مرگ و میر روزانه است
که تاکنون ثبت شده است.
اما آنچه بدتر
و بیشتر از همه برای همه ما
نگران کننده است
این است که کووید تنها یکی از
بزرگترین اختلالاتی است
که در سالها و
دهههای آینده پیش بینی شده است.
فشارهای مزمن و پیچیده تر از فشارهای کووید،
فشارهای ناشی از تغییرات اقلیمی هستند.
و کسانی که در کالیفرنیا زندگی میکنند
این را در مزارع شما دیدهاند.
شما شاهد پژمردگی و خشکسالی
و آتش سوزی هستید
که مزارع آووکادو و بادام و مرکبات و
توت فرنگی را خراب میکند.
این تابستان، تأثیرات مخرب طوفان
در مزارع ذرت و سویا را دیدیم.
من فشارهای مختلف خشکسالی،
گرما، طغیان، طوفانهای بزرگ،
حشرات مهاجم، بیماری باکتریایی،
تغییر فصول و نوسانات هوا را
از واشنگتن به فلوریدا
و از گواتمالا به استرالیا دیدهام.
نتیجه این است.
تغییرات اقلیمی در حال تبدیل شدن به
چیزی است که میتوانیم بچشیم.
این یک مسئله دورهمی روزانه
به معنای واقعی است،
پانل بین المللی تغییرات اقلیمی
پیش بینی کرده است که در اواسط
قرن ممکن است
دنیا به آستانه گرم شدن زمین برسد
فراتر از آن که اقدامات کنونی کشاورزی
دیگر نمیتواند از تمدنهای
بزرگ بشری حمایت کند.
دانشمند USDA جری هتفیلد
اینگونه به من توضیح داد:
بزرگترین تهدید تغییراقلیم
ازبین رفتن سیستمهای غذایی است.
واقعیتی که با آن روبرو هستیم،
واقعیتی که توسط آن کوههای سیب زمینی
و اتومبیلهای صف کشیده
در طی همه گیری روبرو شده است،
این است که زنجیرههای
تأمین ما قدیمی هستند.
سیستمهای غذایی ما به
گونهای طراحی نشده اند
که با اختلالات عمده سازگار شوند
یا آنها را نادیده بگیرند.
پرداختن به این چالش به اندازه
سایر مشکلات،
پیشرفت ما را در قرن آینده مشخص میکند.
اما خبرهای خوبی وجود دارد.
و خبر خوب این است که
کشاورزان و کارآفرینان و دانشگاهیان
در حال بازنگری اساسی در
سیستمهای غذایی ملی و جهانی هستند.
آنها در حال پیوند زدن اصول کشاورزی
و فناوری پیشرفته دنیای قدیم هستند
تا راهی را ایجاد کنند که من آن
را راهی سوم برای آینده غذایی خود مینامم.
در دهههای آینده شاهد تغییرات اساسی
در آنچه که میپرورانیم و میخوریم میشویم،
زیرا این فشارهای محیطی و جمعیتی
و بهداشت عمومی شدت مییابد.
من این تغییرات را برای کتاب خود
«سرنوشت غذا:
آنچه در جهانی بزرگتر، داغتر،
هوشمندتر میخوریم» مورد مطالعه قرار دادم
من پنج سال به سرزمینها و ذهنها
و ماشینهایی که آینده غذا را
شکل میدهند سفر کردم.
سفرهای من در ۱۵ کشور و ۱۸ ایالت،
از باغهای سیب در ویسکانسین گرفته
تا مزارع کوچک ذرت در کنیا،
به مزارع عظیم ماهی نروژی
و مناظر غذایی رایانهای
در شانگهای منجر شد.
من ایدههای جدیدی
مانند رباتیک و کرسپیر
و مزارع عمودی را
و ایدههای قدیمی، مانند حشرات خوراکی و
کشاورزی زیستی و گیاهان باستانی بررسی کردم.
من شروع به ظهور این راه
سوم برای تولید مواد غذایی کردم.
ترکیبی از سنتی و به طور اساسی جدید.
بحث و جدال فزایندهای وجود دارد
در مورد بهترین مسیر برای رسیدن به امنیت
غذایی آینده در ایالات متحده.
بیل گیتس اعلام کرده است،
که غذا آمادهی اختراع مجدد است.
جریانهای عظیم سرمایه گذاری
بودجه روشهای جدید اقلیمی هوشمند
و کشاورزی پیشرفته را تأمین میکنند.
اما بسیاری از طرفداران مواد غذایی پایدار
ایده اختراع مجدد را در ذهن میپروانند.
آنها غذا را به طور غیرمعمول میخواهند.
آنها خواهان بازگشت به قبل از صنعت
و قبل از انقلاب سبز،
بیودینامیک و کشاورزی ارگانیک هستند.
که افراد بدبین ناگزیر پاسخ میدهند،
«خوب است، اما آیا مقیاس دارد؟
مطمئناً، بازگشت به روشهای سنتی کشاورزی
میتواند غذای بهتری تولید کند،
اما آیا میتواند غذای مناسب و
مقرون به صرفه تولید کند؟
شکاف بین اردوگاه اختراع
مجدد و اردوگاه تخریب
برای دههها وجود داشته است.
اما اکنون این یک نبرد سخت است.
یک طرف به گذشته طمع میکند،
طرف دیگر به آینده
و وقتی کسی این را از خارج مشاهده میکند،
تعجب میکنم، چرا باید اینقدر دوقطبی باشد؟
آیا تلفیقی از این دو رویکرد وجود ندارد؟
چالش ما این است که از خرد روزگار
و از پیشرفته ترین علم خود ما،
برای ساختن این راه سوم بهره بگیریم.
یکی که به ما امکان میدهد برداشتهای
خود را بهبود بخشیده و مقیاس بندی کنیم،
در حالی که به جای تخریب
زمینه شبکه زندگی، بازسازی میکنیم.
من متعلق به هیچ یک از اردوگاهها نیستم.
من یک گیاهخوار ناکام و گیاه خوار فرسوده
و یک کشاورز وحشتناک در حیاط خانه هستم
اگر صادق باشم،
در این زمینه تلاش خواهم کرد، اما
ممکن است شکست بخورم،
اما در امیدم مصمم هستم.
و اگر سفرهایم چیزی به من یاد داده باشد،
دلیل خوبی برای امیدواری است.
راهحلهای زیادی در حال ادغام است
که میتواند به ایجاد سیستمهای
غذایی پایدار و مقاوم کمک کند.
حتی اگر نتوانیم به توده حیاتی گیاهخواران
حیاط خانه اعتماد کنیم که این کار را
به تنهایی و از ابتدا انجام دهند.
بیایید با هوش مصنوعی و رباتیک شروع کنیم.
جورج هراود یک مهندس متولد پرو است
که اکنون در سیلیکونولی زندگی میکند.
و شرکت او یک علف زن رباتیک به نام
«سی اند اسپری» را ساخت،
و من برای دیدن اولین
سی اند اسپری به آرکانزاس رفتم.
و من نیمی از انتظار را داشتم که
یک گردان از رباتهای سبک C3PO
با دستان گیرهای به مزارع بروند
و علف های هرز را بکشند.
و در عوض، این را پیدا کردم.
تراکتوری با دامن حلقهای بزرگ
و سفید که پشت آن قرار دارد.
و در داخل آن دامن حلقهای
۲۴ دوربین قرار دارد
که از دید رایانه برای دیدن زیر زمین
و تشخیص گیاهان و علفهای هرز
استفاده میکند.
و با این دقت مثل تک تیرانداز
این فوارههای کوچک کود تغلیظ شده،
یا علف کش،
که علفهای هرز تازه را میسوزاند.
من آموختم که چگونه رباتیک میتواند
به روش پاشش مواد شیمیایی
در میلیونها هکتار از زمین پایان دهد
و اینکه چگونه میتوانیم
استفاده از علف کشها
را تا ۹۰ درصد کاهش دهیم.
اما تصور بزرگتر حتی هیجان انگیزتر است.
ماشینهای هوشمند میتوانند
گیاهان را به صورت جداگانه معالجه کنند،
نه فقط به کاربردن علف کشها
بلکه قارچ کشها و حشره کشها
و کودها را روی گیاه به گیاه و نه
از مزرعه به مزرعه استفاده کنند.
به طوری که در نهایت،
این نوع کشاورزی فوق خاص میتواند
تنوع بیشتر و کشت مخلوط
در مزارع را فراهم کند.
و مزارع بزرگ میتوانند از
سیستمهای طبیعی تقلید کرده
و سلامت خاک را بهبود بخشند.
هراود تجسم تفکر راه سوم است، درست است؟
روباتها، به من گفت،
لازم نیست ما را از طبیعت دور کنند،
آنها میتوانند ما را به آن نزدیکتر کنند،
و میتوانند آن را بازسازی کنند.
افزایش تنوع محصول برای
ساخت سیستمهای غذایی
انعطاف پذیر بسیار مهم است.
و غیر متمرکز کردن کشاورزی
نیز چنین خواهد شد
تا وقتی کشاورزان
در یک منطقه مختل میشوند،
سایر مناطق اطراف بتوانند
به رشد خود ادامه دهند.
ظهور مزارع عمودی،
مانند این مزرعه، ساخته شده در داخل کارخانه
تولید فولاد سابق در نیوآرک، نیوجرسی،
میتواند نقشی اساسی در عدم تمرکز
کشاورزی داشته باشد.
مزارع آئروپونیک از بخش کوچکی
از آب که در مزارع زیرزمینی
استفاده میشود استفاده میکنند.
و آنها میتوانند غذا را خیلی سریعتر،
حدود ۴۰ درصد سریعتر رشد دهند.
و هنگامی که در داخل و نزدیک
شهرها واقع میشوند،
در آنجا مواد غذایی مصرف میشود،
آنها مقدار زیادی از اتلاف مواد غذایی
و حمل و نقل را حذف میکنند.
در ابتدا من را به نوعی وحشتناک
از نوع «دویدن خاموش» تحت تأثیر قرار داد
که میخواهیم میوهها و سبزیجات آینده خود
را بدون خاک و خورشید در داخل پرورش دهیم.
و بعد از هفتهها وقت گذراندن
در این کارخانههای گیاهی،
من مشاهده کردم که به عنوان چیز عجیب
تقریبا کاملا طبیعی است.
که تحویل گیاهان فقط و دقیقاً
همان چیزی که آنها نیاز دارند،
با علف کشهای صفر و کارایی بنیادی
در اینجا دوباره، میبینیم مبتکرانی،
که از اکوسیستمهای طبیعی وام
گرفته و حتی ممکن است آنها را بالا ببرند.
تحولات در گوشتهای گیاهی و جایگزین
نیز بسیار امیدوار کننده است.
و آنها روند مشابهی را به
به سمت تولید پروتئین کربن محلی،
انعطاف پذیر و کم دنبال میکنند.
مصرف کنندگان از این موضوع
هیجان زده شدهاند،
و در طی همه گیری،
شاهد افزایش ۲۵۰ درصدی
تقاضا برای گوشتهای جایگزین بودهایم.
یک مطالعه توسط مجله تغذیه بالینی نشان داد
که شرکت کنندگانی که از پروتئینهای
گیاهی استفاده میکردند،
کاهش سطح کلسترول،
وزن
و در نهایت، کاهش خطر ابتلا به
بیماریهای قلبی را مشاهده کردند.
مزایای بالقوه زیست محیطی
گوشتهای گیاهی حیرت انگیز است.
و حتی در گوشتهای آزمایشگاهی
یا سلولی پتانسیل وجود دارد.
اوما والتی اولین بشقاب سینه
اردک آزمایشگاهی من را،
که به طور تازه از بیوراکتور
برداشت شده بود، به من داد.
این ماده از نمونه برداری کوچکی
از سلولهای گرفته شده
از بافت عضلانی و چربی و بافتهای
همبند رشد کرده است،
دقیقاً همان چیزی که هنگام خوردن
گوشت میخوریم.
این گوشت اردک رشد یافته
آزمایشگاهی یا سلول بنیانی
خطر بسیار کم آلودگی باکتریایی دارد،
در حدود ۸۵ درصد
انتشار CO2 مرتبط با آن کمتر است.
در نهایت میتوان آن را مانند
محصولاتی که در مزارع عمودی
در تاسیسات غیرمتمرکز هستند
و در برابر اختلالات زنجیره تامین
آسیب پذیر نیستند، رشد داد.
والتی به عنوان یک متخصص
قلب و عروق شروع به کار کرد،
و درک کرد که پزشکان چندین
دهه است که در آزمایشگاهها
در حال تولید بافتهای انسانی
و حیوانی هستند.
او به همان اندازه که از نقل قول
وینستون چرچیل در سال ۱۹۳۱ گفته بود،
از آن الهام گرفت که،
«ما از پرورش پوچ کامل مرغ
برای خوردن سینه یا بال،
با رشد جداگانه آنها
در محیطهای مناسب فرار خواهیم کرد.»
مانند هراود، والتی نمونه بارز
متفکر راه سوم است.
او با استفاده از فنآوری جدید،
یک ایده قدیمی را دوباره تصور کرد،
تا راه حلی را که زمان آن
فرا رسیده است، معرفی کند.
من با دهها کشاورز و کارآفرین
و مهندس ملاقات کردهام
که از تفکر سومین راه در سراسر
جهان تقلید میکنند.
آنها از ابزارهای مدرن
اصلاح نژادی مانند کرسپیربرای توسعه محصولات
مغذی میراث دار استفاده میکنند که
میتواند علیه خشکسالی و گرما مقاومت کنند.
آنها از هوش مصنوعی برای
پایدار نگهداشتن آبزیان استفاده میکنند.
آنها در حال یافتن راههایی برای از
بین بردن ضایعات موادغذایی هستند.
آنها کشاورزی حفاظت شده
و چرای (دام) را مدیریت میکنند.
و آنها گیاهان باستانی را احیا میکنند،
و در حال بازیافت فاضلاب
و آب خاکستری هستند
تا منبع تأمین آب ضد خشکسالی را ایجاد کنند.
نتیجه این است:
نوآوری انسانی است که رویکردهای قدیمی
و جدید تولید غذا را پیوند میدهد
و من معتقدم، که این
روش سوم را ایجاد میکند
و تعریف جدیدی از مواد غذایی پایدار
را در مقیاس بزرگ ارائه میدهد.
Pada bulan-bulan awal pandemi,
koki José Andrés
menampilkan dua foto
yang melambangkan
krisis pangan modern Amerika.
Foto pertama menunjukkan
tumpukan kentang
yang dibiarkan membusuk
di sebuah ladang Idaho.
Restoran, kafetaria, dan stadion
yang mengonsumsinya
ditutup selama pandemi.
Foto kedua adalah pemandangan buruk
dari luar bank makanan San Antonio.
Ribuan mobil berbaris,
menunggu pembagian pasokan makanan
yang akan dibagikan.
"Bagaimana bisa kedua foto ini ada
pada waktu yang bersamaan
di kondisi yang sejahtera
dan teknologi yang maju
dalam sejarah kita," cuitan dari Andrés.
Beberapa bulan
setelah foto-foto itu diterbitkan,
krisisnya semakin parah.
Miliaran pon kentang
dan produk segar lainnya
dibuang oleh para petani Amerika.
Pada saat yang sama,
bank makanan di seluruh negeri
melaporkan naiknya kebutuhan
dan 40% di antaranya mengalami krisis.
Di luar AS,
terutama di Timur Tengah
dan seluruh Afrika Tenggara,
pandemi COVID-19 melumpuhkan
sistem pangan yang sudah rentan.
Oxfam memperkirakan
bahwa pada akhir tahun 2020,
12.000 orang per hari akan meninggal
karena kelaparan selama COVID.
Itu lebih dari
angka kematian harian tertinggi
yang tercatat sejauh ini.
Tetapi yang lebih buruk
dan jauh lebih mengkhawatirkan
bagi kita semua
adalah bahwa COVID
hanyalah satu dari tantangan besar
yang telah diprediksi
dalam beberapa tahun
dan dekade mendatang.
Kondisi yang lebih parah dan kompleks
dibanding COVID
adalah perubahan iklim.
Dan Anda yang tinggal di California
telah melihat ini di ladang Anda.
Anda melihat kegersangan
dan kekeringan serta kebakaran
yang merusak perkebunan
alpukat, almond, jeruk, dan stroberi.
Musim panas ini, kami melihat
dampak badai yang menghancurkan
ladang jagung dan kedelai.
Saya telah melihat
berbagai dampak kekeringan,
panas, banjir, badai besar,
penyerbuan serangga, wabah bakteri,
pergeseran musim,
dan ketidakstabilan cuaca
dari Washington hingga Florida,
dan dari Guatemala hingga Australia.
Hasilnya adalah ini.
Perubahan iklim menjadi
sesuatu yang bisa kita rasakan.
Ini sudah menjadi masalah sehari-hari.
Badan Internasional Perubahan Iklim
telah meramalkan bahwa
pada pertengahan abad,
dunia dapat mencapai
ambang pemanasan global
hingga kondisi pertanian saat ini
tidak dapat menyokong
peradaban manusia lagi.
Ilmuwan USDA, Jerry Hatfield,
mengatakan kepada saya:
ancaman terbesar dari perubahan iklim
adalah hancurnya sistem pangan.
Kenyataan yang kita hadapi,
kejadian yang terungkap
dari kasus tumpukan kentang
dan mobil yang berbaris
selama pandemi,
adalah rantai pasokan kita sudah kuno.
Sistem pangan kita belum dirancang
untuk beradaptasi dengan
tantangan besar atau mencegahnya.
Mengatasi tantangan ini
dan tantangan lainnya
akan menentukan kemajuan kita
di abad mendatang.
Tapi, ada kabar baik.
Dan kabar baiknya adalah para petani,
pengusaha, dan akademisi
secara kritis memikirkan kembali
sistem pangan nasional dan global.
Mereka menggabungkan
prinsip agroekologi lama
dan teknologi modern
untuk menciptakan cara ketiga
menuju masa depan pangan kita.
Kita akan melihat perubahan drastis
pada tanaman dan makanan kita
dalam beberapa dekade mendatang
karena lingkungan dan populasi
serta kesehatan masyarakat
yang meningkat.
Saya mempelajari ini
untuk buku saya, "The Fate of Food:
What We'll Eat in a Bigger,
Hotter, Smarter World."
Saya berpetualang selama 5 tahun
ke daratan dan pikiran
serta mesin yang membentuk
masa depan makanan.
Perjalanannya membawa saya melewati
15 negara dan 18 negara bagian,
dari kebun apel di Wisconsin
hingga ladang jagung kecil di Kenya,
hingga peternakan besar ikan Norwegia,
dan makanan yang terkomputerisasi
di Shanghai.
Saya meneliti ide-ide baru,
seperti robot dan CRISPR
dan pertanian vertikal.
Ide lama, seperti serangga yang bisa
dimakan, permakultur, dan tanaman purba.
Saya melihat munculnya cara ketiga
untuk produksi pangan.
Gabungan konsep tradisional
dan modern yang drastis.
Ada kontroversi yang berkembang
tentang jalan terbaik
untuk keamanan pangan masa depan AS.
Sudah waktunya makanan
diciptakan ulang, kata Bill Gates.
Arus investasi yang tinggi
mendanai metode baru
pertanian iklim dan agrikultur canggih.
Tetapi, banyak pendukung pangan
berkelanjutan menentang gagasan ini.
Mereka ingin makanan dibiarkan saja.
Mereka berdebat untuk kembali
ke revolusi pra-industri
dan pra-revolusi hijau,
pertanian biologis dan organik.
Ini lalu ditanggapi oleh para skeptis,
"Bagus, tetapi apakah masuk akal?
Tentu, kembali ke
metode pertanian tradisional
menghasilkan makanan lebih baik,
tetapi dapatkah menghasilkan
makanan yang terjangkau?"
Celah antara kelompok
penemuan kembali dan ini
telah ada selama beberapa dekade.
Tapi sekarang, ini pertarungannya hebat.
Satu sisi ingin masa lalu,
sisi lain mengingini masa depan,
dan ketika seseorang mengamati ini
dari luar,
saya bertanya-tanya,
mengapa harus menjadi dua bagian?
Tidak bisakah menggabungkan
keduanya?
Tantangan kita adalah belajar
dari kebijaksanaan masa lalu,
dan dari ilmu pengetahuan
yang paling maju
untuk menempa cara ketiga ini.
Cara yang bisa
meningkatkan dan mengukur hasil panen,
sambil memulihkan daripada merusak
jaringan kehidupan yang mendasarinya.
Saya bukan bagian kedua kelompok itu.
Saya seorang vegan yang gagal
dan vegetarian yang murtad,
dan petani halaman belakang yang buruk.
Jika saya jujur,
saya akan terus mencoba ini,
tetapi saya mungkin gagal.
Tapi saya sangat berharap,
dan jika perjalanan
mengajari saya sesuatu,
itu adalah alasan yang bagus
untuk berharap.
Penggabungan banyak solusi
bisa membangun sistem pangan
berkelanjutan yang tangguh.
Walaupun kita tidak dapat
mengandalkan massa kritis
vegetarian yang bertani di halaman
belakang sendiri,
dari bawah ke atas.
Mari mulai dengan kecerdasan buatan
dan robot.
Jorge Heraud adalah
insinyur kelahiran Peru
yang tinggal di Silicon Valley,
perusahaannya mengembangkan robot
pencabut rumput, yaitu See and Spray,
dan saya ke Arkansas untuk melihat
peluncuran perdana See and Spray.
Dan saya setengah berharap
sekelompok robot gaya C3PO
berbaris di ladang dengan
tangan penjepit mencabut rumput liar.
Dan sebaliknya, saya menemukan ini.
Traktor dengan bawahan lingkaran,
putih besar di bagian belakangnya.
Dan di dalam bawahan lingkaran itu
terdapat 24 kamera
yang menggunakan sensor komputer
untuk melihat tanah di bawahnya
dan untuk membedakan antara
tanaman dan gulma.
Dan untuk menebarkan secara akurat,
seperti penembak jitu jet kecil
dengan pupuk terkonsentrasi,
atau herbisida,
yang menghanguskan bayi gulma.
Saya tahu cara robot bisa
menghentikan penyemprotan
bahan kimia yang disebarkan
ke jutaan hektar tanah
dan bagaimana kita dapat mengurangi
penggunaan herbisida
hingga 90%.
Tapi, ada gambaran besar
yang lebih menarik.
Mesin pintar dapat merawat tanaman
secara individual,
tidak menebarkan herbisida saja,
tetapi juga fungisida dan insektisida
dan pupuk pada setiap tanaman,
bukan setiap ladang.
Pada akhirnya,
jenis pertanian hiperspesifik
dapat memungkinkan lebih banyak
keragaman dan tumpangsari di ladang.
Dan pertanian besar
dapat meniru sistem alami
dan meningkatkan kesehatan tanah.
Heraud adalah wujud
dari cara berpikir ketiga, kan?
Robot, katanya kepada saya,
tak harus singkirkan kita dari alam,
mereka mendekatkan kita ke alam;
mereka memulihkannya.
Meningkatkan keragaman tanaman
akan sangat penting
untuk membangun
sistem pangan yang tangguh.
Begitu pula dengan
desentralisasi pertanian,
sehingga ketika petani di satu wilayah
terganggu,
petani lainnya tetap bisa bertumbuh.
Munculnya pertanian vertikal,
seperti pertanian ini, dibangun di dalam
pabrik baja bekas di Newark, New Jersey,
dapat menjadi kunci
dalam desentralisasi pertanian.
Perkebunan aeroponik
menggunakan jauh lebih sedikit air
daripada perkebunan dalam tanah.
Dan mereka bisa menumbuhkan makanan
lebih cepat, sekitar 40%.
Dan ketika berada di dekat kota,
di mana makanan dikonsumsi,
mereka menghilangkan sejumlah besar
sampah truk dan makanan.
Awalnya, saya merasa
hal itu menyeramkan,
seperti "Berlari secara diam-diam"
di mana kami menanam
buah dan sayuran masa depan
dalam ruangan, tanpa tanah atau matahari.
Setelah berminggu-minggu
menghabiskan waktu di pabrik tanaman,
saya melihatnya sebagai hal yang alami
untuk hanya memberikan
kebutuhan tanamannya,
tanpa herbisida dan hasil yang drastis.
Sekali lagi, kita melihat terobosan
yang meminjam
dan mungkin meningkatkan
kearifan ekosistem alami.
Perkembangan daging nabati
dan daging alternatif
juga sangat penuh harapan.
Dan mereka mengikuti
gaya yang sama
menuju produksi protein lokal,
terjamin, dan rendah karbon.
Konsumen antusias dengan ini,
dan selama pandemi,
ada peningkatan sebesar 250%
untuk permintaan daging alternatif.
Sebuah studi dari
Journal of Clinical Nutrition
menemukan bahwa partisipan yang
mengonsumsi protein nabati
mengalami penurunan kadar kolesterol,
berat badan,
dan lalu,
penurunan risiko penyakit jantung.
Manfaat lingkungan dari
daging nabati sangat menakjubkan.
Bahkan ada daging yang ditanam
di laboratorium atau berbasis sel.
Uma Valeti memberi saya piring pertama
dada bebek yang ditumbuhkan di lab
yang dipanen langsung dari bioreaktor.
Ini ditumbuhkan
dari sampel kecil sel
yang diambil dari jaringan otot, lemak,
dan jaringan ikat,
persis seperti yang kita makan
ketika kita makan daging.
Daging bebek buatan lab
atau berbasis sel ini
memiliki kontaminasi bakteri
yang sangat kecil,
sekitar 85% lebih rendah dari emisi CO2.
Daging dapat ditumbuhkan
seperti tanaman pertanian vertikal
dalam fasilitas terdesentralisasi
yang aman dari gangguan rantai pasokan.
Valeti memulai karir
sebagai ahli jantung,
yang mendalami perkembangan
jaringan manusia dan hewan
di laboratorium selama beberapa dekade.
Dia sangat terinspirasi oleh
salah satu kutipan tahun 1931 dari
Winston Churchill yang mengatakan,
"Kita akan menghindari kerumitan
menumbuhkan ayam
untuk memakan dada atau sayapnya,
dengan menumbuhkannya
secara terpisah di medium yang sesuai."
Seperti Heraud, Valeti adalah
pemikir cara ketiga yang klasik.
Dia membentuk kembali ide lama
menggunakan teknologi baru
untuk membuat solusi
pada waktunya.
Saya telah bertemu lusinan petani,
pengusaha, dan insinyur
yang meniru cara berpikir ketiga,
di seluruh dunia.
Mereka menggunakan
alat pembiakan modern seperti CRISPR
untuk mengembangkan tanaman bergizi
yang tahan kekeringan dan panas.
Mereka menggunakan AI
untuk membuat akuakultur berkelanjutan.
Mereka menemukan cara
untuk membersihkan limbah makanan.
Mereka meningkatkan
pertanian konservasi
dan mengelola penggembalaan.
Mereka menghidupkan
tanaman purba,
dan mendaur ulang limbah
dan limbah non-kakus
untuk mengembangkan
pasokan air tahan kekeringan.
Hasilnya adalah:
Inovasi manusia yang menggabungkan
cara lama dan baru dalam produksi pangan
dapat, dan saya percaya,
akan membawa cara ketiga ini
dan mendefinisikan kembali
pangan berkelanjutan dalam skala besar.
코로나19 팬데믹 초기에
요리사 호세 안드레스는
사진 두 장을 널리 퍼뜨렸어요.
현대 미국의 식량 위기를
상징하게 된 사진들이죠.
첫 번째 사진에서는
산더미처럼 쌓인 감자가 보이는데요.
아이다호의 어느 밭에서
방치되어 썩어가고 있네요.
그 감자를 소비해오던
음식점, 매점, 경기장들이
팬데믹 기간에 영업을 중단했죠.
두 번째는 샌안토니오 푸드뱅크 바깥의
충격적인 장면을 담은 사진입니다.
수 천 대의 차량들이
줄지어 서 있습니다.
식량난 때문에 다들 음식을
얻고자 기다리고 있습니다.
"어떻게 이 두 사진 속의 상황이
공존할 수 있을까요?
역사상 가장 풍요롭고
기술적으로 진보된 오늘날에 말이에요."
라고 안드레스는 트윗했습니다.
사진이 공개되고 몇 달 후,
위기는 더욱 악화되었습니다.
수십억 파운드의 감자와
다른 신선한 농산물들이
미국 농민들에 의해 버려졌습니다.
이와 동시에
전 세계의 푸드뱅크들은
수요가 증가하고 있다고 보고했고
그 중 40%는 부족량이 심각했습니다.
미국 바깥에서는
특히 중동 지역과
동남아프리카 전역에서
코로나19는 이미 취약해져 있던
식량 시스템을 마비시키고 있었습니다.
옥스팜이 예측하기를 2020년 말까지
하루에 12,000명이 코로나19로
인한 기아로 사망하게 된다고 합니다.
이는 지금까지 기록된
그 어떤 하루 사망률보다 높은 수치입니다.
그러나 더욱 심각하고
더욱 더 우려되는 점은
코비드는 이미 수 년
혹은 수십 년 전부터 예측되어온
수많은 주요 대란 중 하나였습니다.
코비드의 압박보다
더욱 만성적이고 복합적인 문제가
기후 변화의 압박입니다.
캘리포니아에 살고 계신 분이라면
농장에서 한번쯤 보셨을 텐데요.
찌는 듯한 열기와 가뭄, 화재가
아보카도와 아몬드, 오렌지,
딸기 농장을 파괴하는 모습을요.
이번 여름, 우리는 폭풍우가
옥수수와 콩 농장에
막대한 피해를 끼치는 것을 보았습니다.
저는 그동안 가뭄,
더위, 홍수, 대폭풍,
해충 피해, 세균성 마름병,
계절 변화, 기상 변이 등
다양한 압박을 경험했습니다.
워싱턴에서 플로리다,
과테말라에서 호주에 이르기까지요.
결론은 이것이었습니다.
기후 변화는 우리가 먹고 사는 문제가
되어가고 있다는 것입니다.
말 그대로 우리 식탁 위를
오가는 사안이 된 거죠.
기후 변화에 관한 정부간 패널(IPCC)은
이번 세기 중반까지
현재의 농업이 더이상 막대한
인류를 감당할 수 없는 상태까지
전 세계적으로 지구 온난화가
심화될 것이라고 예측하였습니다.
미 농무부의 제리 핫필드는
이렇게 이야기했습니다.
기후 변화의 가장 큰 위협은
식량 시스템의 붕괴입니다.
우리가 마주하고 있는 현실은
산더미처럼 쌓인 감자와
펜데믹 기간에 줄지어 늘어선
차 행렬로 드러나게 된 현실은
우리의 식량 공급망이
구시대적이라는 것입니다.
우리의 식량 시스템은 중대한
혼란 상황을 미연에 방지하거나
이에 대처할 수 있게
설계되지 않았습니다.
다른 것 못지 않게
이 문제를 해결하는 것은
다가올 세기에서 우리의 진보를
결정하게 될 것입니다.
하지만 좋은 소식이 있습니다.
농업인, 기업인, 그리고 학자들이
전국 및 전세계의 식량 시스템에 관해
급진적으로 재고하고 있다는 것입니다.
그들은 우리 식량의 미래에
'제 3의 길'을 만들어 내기 위해
구세대의 농업 생태학과
첨단 기술의 원리를 결합하고 있습니다.
우리는 향후 수십년간
우리가 기르는 것,
어떻게 먹는지에 있어서
급진적인 변화를 경험할 것입니다.
이 환경과 인구, 그리고
공중 보건에 대한 압박이 심화되면서요.
저는 "식량의 운명: 더 크고 뜨겁고
똑똑한 세계에서 우리가 먹게 될 것"
이라는 제 저서를 위해
이러한 변화들을 연구했어요.
저는 식량의 미래를 만들어내는
지역, 생각, 기계들을 좇으며
5년 동안 여행했어요.
15개국과 18개의 주를 다녔죠.
위스콘신의 사과 과수원에서부터
케냐의 작은 옥수수밭까지,
노르웨이의 거대한 양어장까지
그리고 상하이의 전산화된
푸드스케이프까지요.
저는 새로운 아이디어들을
조사하였습니다.
로봇 공학과 크리스퍼,
수직농장 같은 것들을요.
식용 곤충, 영속 농업, 고대 식물과 같은
오래된 아이디어들도 연구했죠.
전 식량 생산에 있어 이 제 3의 길이
생겨나고 있다는 것을 알게 됐어요.
전통과 완전히 새로운 것의 결합이죠.
미국의 미래 식량 안보를 위한
최선이 무엇인지에 대해
논란이 일어나고 있어요.
식량이 재창조 될 시기가 왔다,
라고 빌 게이츠는 밝혔습니다.
막대한 비용이
기후 변화를 대비한 최첨단 농법을
개발하는 투자금으로 사용되고 있습니다.
하지만 많은 지속가능한 식품 옹호자들은
이 재창조를 달가워하지 않습니다.
그들은 음식은 새롭게 창조되어선
안된다고 믿습니다.
산업혁명과 녹색혁명
이전의 시대로 회귀하여
생명역동 농법과 유기 농법을
따라야 한다고 주장합니다.
이를 회의적으로 바라보는
사람들은 이렇게 반응하죠,
"좋습니다, 하지만
발전 가능성이 있나요?
당연히 전통적인 농업 기법으로는
더 나은 식량을 생산할 수 있겠죠.
하지만 모두에게 충분한 식량을
경제적으로 생산할 수 있을까요?"
식량을 재창조하자는 진영과
이에 반대하는 진영의 갈등은
수십 년간 이어져 왔습니다.
그러나 오늘날 더욱
격전을 벌이는 중입니다.
한 쪽은 과거를 좇고
다른 한 쪽은 미래를 좇고 있습니다.
제 3자의 입장으로 이를 바라보면서
저는 문득 이런 생각이 들었습니다,
왜 꼭 이분법적으로 보아야 할까?
두 관점 모두를 수용할 방법은 없을까?
우리의 과제는 과거의 지혜와
현재의 첨단 과학 기술 모두를 빌려
제 3의 길을 만들어 내는 것입니다.
우리의 삶의 근원을 해치지 않고
회복시키면서
수확량을 개선하고 증진시킬 방법이죠.
저는 어떤 진영의 편도 아닙니다.
저는 비건으로서도 실패했고
채식도 꾸준히 못하며
뒷마당의 텃밭조차
제대로 가꾸지 못해요.
솔직히 말씀드리자면,
저는 이것들을 계속할테지만,
결국 실패할지도 몰라요.
하지만 저는 희망을 걸고 있습니다.
제 여행에서 배운 게 있다면
언제나 희망을 걸어볼만한
이유가 있다는 것입니다.
지속 가능하면서 탄력있는
식량 시스템을 구축할
수많은 해결책들이
함께 어우러지고 있습니다.
뒷마당 텃밭을 가꾸는 채식주의자들이
우리 모두를 완전히 충족할
만큼을 만들어 낼 수는
없다고 하더라도 말이에요.
인공 지능과 로봇 공학에
대해 이야기 해 볼까요.
호르헤 헤라우는 페루 태생의
엔지니어 입니다.
그는 현재 실리콘 밸리에 거주 중이며
그의 회사는 씨앤스프레이라는
제초기를 개발했죠.
저는 씨앤스프레이가 가동되는 첫 순간을
보기위해 아칸소 주로 갔습니다.
저는 C3PO와 같은 로봇 부대가
잡초를 뽑는 집게발을 들고
밭을 행진하는 모습을
반쯤 예상하고 있었습니다.
대신에, 제가 본건 이것이었습니다.
뒤에 커다란 스커트 모양의
버팀테가 달린 트랙터였어요.
그 버팀테 안에는
24개의 카메라가 달려
컴퓨터 비전을 이용하여
토양을 내려다보고
작물과 잡초를 구분하는
역할을 수행했죠.
또한 어린 잡초를 제거하기 위해
농축된 비료, 혹은 제초제를
매우 정교하게 분출하는 역할도 했죠.
저는 로봇 공학이
수백만 에이커의 땅에
대량으로 화학 물질을
살포하는 관행을 멈추고
제초제 사용을 90%까지
줄일 수 있음을 알게 되었습니다.
하지만 더 고무적인 큰 그림을
그려볼 수도 있습니다.
로봇은 작물을 개별적으로
보살필 수 있습니다.
단순히 제초제를 주는 것을 넘어서
살균제와 살충제, 비료를
밭 단위가 아닌 작물 단위로
살포해 주면서요.
결국에는
이러한 개별화된 농업 방식이
밭에 더 많은 다양성을 주고
간작을 가능하게 해 줄 것입니다.
그러면 대형 농장도 자연적인
시스템을 모방할 수 있게 되고
토양도 더 건강해지겠죠.
헤라우는 이 제3의 길을 전형적으로
보여준 사람이에요, 그렇죠?
그가 말하기를,
로봇은 우리와 자연을
떨어뜨려 놓는 것이 아니라,
우리를 자연과 더 가까워지게 하고
자연을 회복시켜줍니다.
작물의 다양성을 높이는 것은
탄력적인 식량 시스템을
구축하는 데 매우 중요한
역할을 할 것입니다.
농업을 분산시키는 것 역시 중요합니다.
그래야 한 지역의 농민들이
피해를 보게 되더라도
다른 주변 지역에서는 계속해서
농사를 지을 수 있게 됩니다.
뉴저지의 뉴어크에 위치한
전 제철소 내의 이 농장과 같은
수직 농장의 증가는
농업를 분산시키는데
중요한 역할을 합니다.
공중재배 농장은 지상 농장에서
사용되는 물의 양의
극히 일부를 사용합니다.
그리고 40%나 더 빨리
작물을 길러냅니다.
그리고 식량이 소비되는
도시 부근에 위치하여
엄청난 양의 트럭 수송과
음식물 쓰레기를 줄여줍니다.
미래에는 과일과 채소를
실내에서 토양도 태양도 없이
기르게 될 것이라고 생각하니
마치 영화 "싸일런트 러닝"을
볼 때와 같은 기이함이 느껴졌습니다.
그리고 저는 이런 작물 공장에서
몇 주간의 시간을 보낸 뒤,
제초제는 일절 사용하지 않으면서
철저히 효율적인 방법으로
식물들이 정확히 필요로 하는
것만을 공급하는 것이
이상하게도 거의 완벽히
자연스럽게 느끼지기 시작했습니다.
여기서 다시 한번,
자연 생태계의 지혜를 빌린,
아니 어쩌면 그것을 더욱 신장시킨
혁신가들의 모습을 볼 수 있죠.
식물성 고기와 대체육의 개발
역시 매우 희망적입니다.
이것들 역시 지역을 기반으로 한
탄력적인 저탄소 단백질 공급원
생산이라는 비슷한 추세를 따르고 있죠.
소비자들은 이에 열광하고 있으며,
팬데믹 기간 동안에,
대체육의 수요가
250%나 증가하였습니다.
임상영양학지의 연구 결과에 따르면
식물성 단백질을 먹은 참가자들은
콜레스테롤 수치가 감소하였고,
체중도 줄었으며
결과적으로 심장 질환의 위험까지
감소하였다고 합니다.
대체육의 잠재적인 환경적
이익도 놀라울 정도입니다.
심지어 실험실에서 배양되는
세포 기반 고기가 나올 수도 있습니다.
우마 발레티를 통해 저는
바이오리액터로 갓 수확한
실험실 배양 오리 가슴살 요리를
처음으로 맛보았습니다.
근육 조직과 지방 및
결합 조직에서 떼어온
작은 세포 추출물을
길러 만든 것이었습니다.
바로 우리가 먹는 고기와
동일한 것이죠.
이 실험실에서 배양된,
즉 세포 기반 오리 고기는
세균 감염 위험이 현저히 낮고,
이산화탄소 배출도 85%나
감소시킬 수 있습니다.
결과적으로
공급망 운영 중단에도 견딜 수 있는
분산된 시설의 수직 농장에서
자라는 작물들처럼 길러낼 수 있습니다.
발레티는 처음에는 심장 전문의였는데
의사들이 인간과 동물의 조직을
실험실에서 수십 년 간
개발한다는 것을 알게 되었죠.
그는 그 사실을 알고 나서
1931년에 윈스턴 처칠이
"가슴살이나 날개를 먹으려고
닭 전체를 기르는 모순에서
벗어나 적절한 매개를 찾아
닭의 부위를 따로 길러야 한다"는
말을 들었을 때처럼
큰 영감을 받았습니다.
헤라우와 같이, 발레티도 전형적으로
제 3의 길을 모색한 사람입니다.
그는 새로 도래한 해결책을 받아들이고자
새로운 기술을 이용하여
구사상을 재해석하였죠.
저는 전 세계에서
제3의 길을 모색하는
수많은 농업인, 기업인,
엔지니어들을 만났습니다.
그들은 가뭄과 더위를 견디는 영양가
높은 에어룸 작물을 개발하기 위해
크리스퍼와 같은 재배 도구를
사용하고 있습니다.
그들은 지속가능한 양식업을
위해 인공지능도 사용하고 있습니다.
또, 음식물 쓰레기를 없애기
위한 방안을 찾고 있습니다.
그들은 또 보존 농법과
관리 방목법을 늘려나가고 있죠.
뿐만 아니라 고대 식물을
소생시키고 있고,
가뭄을 견딜 수 있는
상수도 개발을 위해
하수와 잡배수를 재활용하고 있어요.
이것이 저의 결론입니다:
식량 생산에 있어 옛 접근법과
새로운 접근법을 결합하는 혁신이야말로
제3의 길을 모색하여
대규모의 지속 가능한 식량을
이루어낼 것이라는 점입니다.
In het begin van de pandemie
heeft chef José Andrés
twee foto's verspreid
die het symbool van de moderne
Amerikaanse voedselcrisis zijn geworden.
De eerste toont een berg aardappelen
die liggen te rotten op een veld in Idaho.
De restaurants, cafetaria's en stadions
waarvoor ze bedoeld waren,
waren gesloten tijdens de pandemie.
De tweede toont een rampzalige scène
bij de voedselbank in San Antonio.
Duizenden auto's achter elkaar
wachten op voedsel,
maar er is te weinig voor iedereen.
"Hoe is het mogelijk dat deze twee foto's
op hetzelfde moment bestaan
in de meest voorspoedige en technologisch
gevorderde periode in onze geschiedenis",
tweette Andrés.
In de maanden nadat
de foto's werden gepubliceerd,
werd de crisis nog erger.
Miljarden kilo's aardappelen
en andere verse producten
werden weggegooid
door Amerikaanse boeren.
Tegelijkertijd meldden
voedselbanken over het hele land
een steeds grotere vraag
en 40% kregen te maken
met kritieke tekorten.
Buiten de VS,
en vooral dan in het Midden Oosten
en heel Zuidoostelijk Afrika,
verlamde COVID-19 voedselsystemen
die al kwetsbaar waren.
Oxfam voorspelde
dat aan het eind van 2020
12.000 mensen per dag konden sterven
door aan COVID gerelateerde honger.
Dat is meer dan het hoogste
dagelijkse sterftecijfer
tot nu toe opgetekend.
Waar wat erger is,
en wat ons allen nog veel meer aangaat,
is dat COVID slechts één
van de vele grote verstoringen is
die werden voorspeld
voor de komende jaren en decennia.
Chronischer en complexer
dan de druk van COVID
is de druk van de klimaatsverandering.
Wie in Californië woont,
heeft dat meegemaakt op hun boerderijen.
Jullie hebben gezien
hoe verzengende hitte, droogte en vuur
avocado-, amandel-, citroen-
en aardbeienkwekerijen vernielden.
Deze zomer zagen we
de verwoestende gevolgen van stormen
op maïs en soja.
Ik heb de verschillende gevolgen gezien
van de droogte, hitte,
overstroming, superstormen,
insectenplagen, bacteriële plagen,
verschuivende seizoenen
en onstabiel weer
van Washington tot Florida
en van Guatemala tot Australië.
Dit zijn de gevolgen.
Klimaatverandering wordt iets
dat we kunnen proeven.
Dit wordt in letterlijke zin
een probleem van alledag.
Het International Panel on Climate Change
voorspelde dat bij het midden van de eeuw
de wereld een niveau
van mondiale opwarming kan bereiken
waarbij de huidige landbouwpraktijken
menselijke beschavingen
niet langer in stand kunnen houden.
De USDA-wetenschapper Jerry Hadfield
vertelde het me op deze manier:
het grootste gevaar
van de klimaatverandering
is de ineenstorting
van de voedselsystemen.
De realiteit die ons te wachten staat,
en die geïllustreerd werd
door die bergen aardappelen
en die rijen auto's tijdens de pandemie,
is dat onze toevoerlijnen verouderd zijn.
Onze voedselsystemen werden niet ontworpen
om grote verstoringen op te vangen
of om ze te voorkomen.
Deze uitdaging aangaan
gaat net als elke andere
onze vooruitgang
in de komende eeuw bepalen.
Maar er is goed nieuws.
En dat is dat boeren
en ondernemers en academici
nationale en mondiale voedselsystemen
radicaal aan het heroverwegen zijn.
Ze combineren principes
van oude agro-ecologie
met de modernste technologieën
tot wat ik zou noemen
een derde weg voor onze voedseltoekomst.
We gaan radicale veranderingen krijgen
in wat we telen en hoe we eten
in de volgende decennia
als de milieu- en populatie-
en volksgezondheidsproblemen
gaan toenemen.
Ik bestudeerde deze veranderingen
voor mijn boek 'The fate of food:
wat we zullen eten in een grotere,
warmere, slimmere wereld.'
Ik reisde vijf jaar lang
naar de landen en de geesten
en de machines die de toekomst
van voedsel vormgeven.
Ik bereisde 15 landen en 18 staten,
van appelboomgaarden in Wisconsin
tot piepkleine maïsvelden in Kenia
tot enorme Noorse visboerderijen
en gecomputeriseerde
'foodscapes' in Shanghai.
Ik onderzocht nieuwe ideeën
zoals robotica en CRISPR
en verticale boerderijen.
Ook oude ideeën zoals eetbare insecten,
permacultuur en oude plantensoorten.
Ik was getuige van de opkomst
van deze derde manier
van voedselproductie:
een synthese van de traditie
en het radicaal nieuwe.
Er is een groeiende controverse
over het beste pad
naar voedselzekerheid in de VS.
"Voeding is rijp
om heruitgevonden te worden",
proclameerde Bill Gates.
Grote geldstromen investeren
in nieuwe methoden
van klimaatslimme
en technisch gevorderde landbouw.
Maar vele voorstanders
van duurzame voeding
huiveren bij deze gedachte
aan heruitvinden.
Ze willen voedsel 'onuitvinden'.
Ze pleiten voor een terugkeer
naar pre-industrieel
en pre-groene-revolutie,
biodynamisch en organisch boeren.
Waarop sceptici steeds repliceren:
"Fijn, maar is het schaalbaar?
Zeker, een terugkeer
naar traditionele landbouw
kan beter voedsel produceren,
maar kan het genoeg
betaalbaar voedsel produceren?"
De kloof tussen de kampen
van de heruitvinders en de onuitvinders
bestaat al tientallen jaren.
Maar nu is het
een woeste strijd geworden.
Een kant verlangt het verleden,
de andere verlangt de toekomst
en als iemand die het bekijkt
als buitenstaander,
vraag ik me af
waarom het zo binair moet zijn.
Kan er geen synthese worden gemaakt
van de twee benaderingen?
Onze uitdaging is om te lenen
van de wijsheid van vroeger
en van onze meest gevorderde wetenschap
om tot deze derde weg te komen.
Een die ons toelaat om onze oogsten
te verbeteren en op te schalen,
terwijl ze het onderliggende levensweb
eerder herstelt dan afbreekt.
Ik behoor tot geen van beide kampen.
Ik ben een mislukte veganist,
een gevallen vegetariër
en een verschrikkelijke amateurtuinier.
Als ik eerlijk ben,
blijf ik het proberen,
maar het kan mislukken.
Maar ik blijf hopen
en als mijn reizen
me iets hebben bijgebracht,
is het dat er goede
redenen zijn om te hopen.
Veel oplossingen komen samen,
wat kan leiden tot duurzame,
veerkrachtige voedselsystemen.
Zelfs als we niet kunnen terugvallen
op een kritische massa
van vegetarische tuiniers
om dit op zichzelf
vanuit de basis te doen.
Laten we beginnen met robotica
en kunstmatige intelligentie.
Jorge Heraud is
een in Peru geboren ingenieur
die nu in Silicon Valley woont.
Zijn bedrijf ontwikkelde
de robotwieder See and Spray
en ik ging naar Arkansas
voor de maidentrip van See and Spray.
Ik verwachtte half en half
een legertje C3PO-achtige robots
dat door de velden stapte
om met tangen als handen
het onkruid te plukken.
In plaats daarvan zag ik dit.
Een tractor met achteraan
een grote, witte hoepelrok.
Onder die hoepelrok zaten 24 camera's
om met computerogen
naar de grond te kijken
om het onkruid
van de planten te onderscheiden.
Om dan met scherpschutterprecisie
ofwel kleine straaltjes
geconcentreerde meststof
ofwel herbicide te spuiten
om zo het pas uitgekomen
onkruid te verbranden.
Ik leerde hoe robotica
de praktijk kan beëindigen
om breeduit chemicaliën
over miljoenen hectaren land te spuiten
en hoe we het gebruik van herbiciden
met bijna 90% kunnen beperken.
Maar het grotere plaatje
is nog opwindender.
Intelligente machines kunnen
planten individueel behandelen
met niet alleen herbiciden,
maar ook met fungiciden, insecticiden
en meststoffen op een plant-per-plant-
in plaats van een veld-per-veldbasis.
Zodat uiteindelijk
dit soort hyperspecifiek boeren
meer diversiteit en mengcultuur
op de velden mogelijk maakt.
Grote boerderijen kunnen zo
beginnen te lijken op natuurlijke systemen
en de gezondheid van de grond verbeteren.
Heraud is de belichaming
van de derde weg, toch?
Robots, zei hij,
hoeven ons niet
te verwijderen van de natuur,
ze kunnen ons er
dichterbij brengen, ze herstellen.
Gewasdiversiteit verhogen
zal cruciaal zijn
voor het bouwen
van veerkrachtige voedselsystemen.
Hetzelfde geldt voor
gedecentraliseerde landbouw,
zodat als in een gebied
de boeren getroffen zijn,
ze elders kunnen doorgaan met telen.
Verticale boerderijen,
zoals deze in een voormalige staalfabriek
in Newark, New Jersey,
kunnen een sleutelrol spelen
bij het decentraliseren van de landbouw.
Aëroponische boerderijen
gebruiken veel minder water
dan in-de-grond boerderijen
en ze kunnen voedsel
ongeveer 40% sneller laten groeien.
Als ze zich in en bij steden bevinden,
waar het voedsel gegeten wordt,
elimineren ze een massa
vervoer en voedselafval.
Ik vond het eerst nogal griezelig,
een beetje als in 'Silent Running',
dat we ons fruit en groenten
binnen zouden gaan telen,
zonder aarde of zon.
Na enkele weken in deze plantenfabrieken
begon ik het vreemd genoeg
als bijna perfect natuurlijk te zien
om de planten alleen precies
dat te geven wat ze nodig hadden,
zonder herbiciden,
en radicaal efficiënt.
Ook hier zien we vernieuwers
die niet alleen leren van,
maar misschien ook bijdragen tot
de wijsheid van natuurlijke ecosystemen.
Ontwikkelingen van op planten gebaseerde
en alternatieve soorten vlees
zijn ook diep hoopgevend.
Ze volgen een gelijkaardige trend
naar lokale, veerkrachtige,
lage-koolstof eiwitproductie.
Consumenten houden ervan,
en tijdens de pandemie
zagen we een toename van 250%
in de vraag naar alternatieve
soorten vlees.
Een studie door de Journal
of Clinical Nutrition
vonden dat de deelnemers
die plantenproteïnen aten,
een lager cholesterolgehalte,
een lager gewicht
en uiteindelijk een lagere kans
op een hartziekte hadden.
De mogelijke milieuvoordelen
van op planten gebaseerd vlees
zijn verbazingwekkend.
En ook in lab geteeld
of cel-gebaseerd vlees wordt mogelijk.
Uma Valeti schotelde me mijn eerste
in lab geteelde eendenborst voor,
vers geoogst uit een bioreactor.
Ze was gekweekt
vanuit een klein staaltje cellen
uit spier-, vet- en bindweefsel,
en dat is precies wat we eten
als we vlees eten.
Dit in lab gekweekt
of cel-gebaseerd vlees
loopt zeer weinig kans
op bacteriële besmetting.
Er wordt 85% minder CO2 bij uitgestoten.
Uiteindelijk kan het gekweekt worden
zoals gewassen in verticale boerderijen
in gedecentraliseerde bedrijven
die niet kwetsbaar zijn
voor haperende toevoer.
Valeti begon als een cardioloog
die inzag dat dokters
bezig waren met de ontwikkeling
van menselijke en dierlijke weefsels
in labs, en dat al tientallen jaren.
Hij was daardoor evenzeer geïnspireerd
als door het citaat uit 1931
van Winston Churchill, dat zegt:
"We moeten af van de absurditeit
om een hele kip te moeten kweken
om alleen de borst
of te vleugel te kunnen eten
door ze apart in geschikte
mediums te kweken."
Net zoals Heraud is Valeti
een karakteristieke derde-weg-denker.
Hij blies een oud idee nieuw leven in
met nieuwe technologie
om uit te komen bij een oplossing
waarvoor de tijd rijp was.
Ik ontmoette tientallen boeren,
ondernemers en ingenieurs
die dat derde-weg-denken
over de hele wereld realiseren.
Ze gebruiken moderne
kweekmethodes zoals CRISPR
voor de kweek van patrimoniumgewassen
die tegen droogte en hitte kunnen.
Ze gebruiken kunstmatige intelligentie
om aquacultuur duurzaam te maken.
Ze vinden manieren
om voedselafval te elimineren.
Ze schalen de conserverende landbouw
en het beheerd grazen op.
Ze geven oudere
plantensoorten een nieuw leven
en ze recycleren rioolwater en grijs water
om een droogteresistente
watervoorraad te hebben.
Dit komt eruit voort:
menselijke vernieuwing
die oude en nieuwe wijzen
van voedselproductie combineert,
kan en zal, geloof ik,
uitmonden in deze derde weg
en duurzame voeding
op grote schaal herdefiniëren.
Nos primeiros meses da pandemia,
o "chef" José Andrés partilhou duas fotos
que se tornaram no símbolo
de uma crise alimentar da América moderna.
A primeira mostra montanhas de batatas
que foram deixadas a apodrecer
num campo em Idaho.
Os restaurantes, cantinas
e estádios que as consumiam
foram encerrados durante a pandemia.
A segunda mostra uma cena devastadora
no exterior do banco alimentar
de San Antonio.
Milhares de carros em fila,
cheios de pessoas,
à espera de comida
que não era suficiente para todos.
"Como é possível que estas duas fotos
existam ao mesmo tempo,
"no momento mais próspero
"e tecnologicamente mais avançado
da história?" escreveu Andrés num "tweet".
Nos meses que se seguiram
à publicação das fotos,
a crise piorou.
Milhares de milhões de quilos de batatas
e outros produtos frescos
foram deitados fora
pelos agricultores americanos.
Ao mesmo tempo,
os bancos alimentares por todo o país
assinalavam o aumento da procura
e 40% deles enfrentavam
carências críticas.
Fora dos EUA,
especialmente no Médio Oriente
e em todo o sudeste de África,
a COVID-19 paralisava
o já vulnerável sistema alimentar.
A Oxfam previu que, no final de 2020,
podiam morrer de fome
12 000 pessoas por dia, devido à COVID-19.
Isso é mais do que
a maior taxa de mortalidade diária
registada até agora.
Mas o que é pior
e mais preocupante para todos nós
é que a COVID é apenas uma
das muitas e grandes perturbações
que foram previstas
para os próximos anos e décadas.
Mais crónicas e mais complexas
do que as pressões resultantes da COVID
são as pressões da alteração climática.
E quem vive na Califórnia
tem visto isso nas suas quintas.
Têm visto um calor estiolante,
seca e incêndios
a prejudicar as plantações de abacate,
de amêndoa, de citrinos e de morangos.
Neste verão, vimos os impactos
devastadores das tempestades
nas plantações de milho e soja
Eu tenho visto as várias pressões da seca,
do calor, das inundações,
das tempestades,
dos insetos invasores,
das pragas bacterianas,
da mudança de estações
e da instabilidade climática,
de Washington à Flórida
e da Guatemala à Austrália.
A conclusão é esta:
a mudança climática está-se a tornar
em algo que se sente na boca.
É literalmente um problema
de todos os dias.
O Painel Intergovernamental
sobre Alteração Climática
previu que, em meados do século,
o mundo pode atingir o limite
quanto ao aquecimento global,
para além do qual
as práticas agrícolas atuais
deixarão de poder suportar
grandes civilizações humanas.
Jerry Hatfield, cientista do USDA,
explicou-me isso:
A maior ameaça de todas
da alteração climática
é o colapso do sistema alimentar.
A realidade que enfrentamos,
a que foi denunciada
por aquela montanha de batatas
e os carros em fila durante a pandemia,
é que as nossas cadeias
de abastecimento são antiquadas.
O nosso sistema alimentar não foi criado
para se adaptar a grandes desastres
ou para evitá-los.
Abordar este desafio,
tal como acontece com outros,
vai definir o nosso progresso
no próximo século.
Mas há boas notícias.
A boa notícia é que os agricultores,
os empresários e os académicos
estão a repensar os sistemas alimentares
a nível nacional e global.
Estão a fundir os princípios
da agroecologia do mundo antigo
com a tecnologia de ponta
de forma a criar aquilo a que chamo
uma terceira via para o futuro alimentar.
Vamos começar a ver
mudanças radicais
no que plantamos e como comemos,
nas próximas décadas,
à medida que estas pressões ambientais,
populacionais e de saúde pública
se intensificam.
Eu estudei estas mudanças
para o meu livro "The Fate of Food:
"What We'll Eat in a Bigger,
Hotter, Smarter World."
Viajei durante cinco anos
pelas terras, pelas mentes
e pelas máquinas que estão a modelar
o futuro dos alimentos.
As minhas viagens levaram-me
a 15 países e 18 estados,
dos pomares de maçã no Wisconsin
aos pequenos campos de milho no Quénia,
às enormes explorações piscícolas
norueguesas
e aos campos de comida
computadorizados em Xangai.
Investiguei novas ideias,
como a robótica, o CRISPR
e as quintas verticais
e deias antigas, como insetos comestíveis,
permacultura e plantas antigas.
Comecei a ver surgir essa terceira via
de produção de alimentos.
Uma síntese do tradicional
e do radicalmente novo.
Há uma crescente controvérsia
sobre o melhor caminho
para um futuro alimentar seguro nos EUA.
"A comida está pronta para a reinvenção",
afirmou Bill Gates.
Grandes fluxos de investimento
estão a financiar
novos métodos de agricultura
de clima inteligente e de alta tecnologia.
Mas muitos defensores
de alimentos sustentáveis
irritam-se com a ideia de reinvenção.
Querem "desinventar" a comida.
Defendem um retorno
à pré-revolução industrial
e à pré-revolução verde,
à agricultura biodinâmica e orgânica.
Ao que os céticos,
inevitavelmente, respondem:
"Tudo bem, mas isso ajusta-se?
"Claro, um retorno
aos métodos agrícolas tradicionais
"poderá produzir melhores alimentos,
"mas pode produzir
comida suficiente e acessível?"
O fosso entre o campo da reinvenção
e o campo da "desinvenção"
existe há décadas.
Mas agora é uma batalha acesa.
Um lado cobiça o passado
e o outro cobiça o futuro
e, enquanto alguém
que observa isto de fora,
eu comecei a perguntar
porque precisa de ser tão binário.
Não pode haver uma síntese
das duas abordagens?
O nosso desafio é ir buscar
à sabedoria de todas as eras
e à nossa ciência mais avançada,
para criar esta terceira via.
Uma via que nos permita melhorar
e dimensionar as nossas colheitas,
e, em vez de degradar,
restaura a teia estrutural da vida.
Eu não pertenço a nenhum dos lados.
Sou uma vegana falhada,
uma vegetariana descomprometida
e uma péssima agricultora caseira.
Sendo honesta,
vou continuar a tentar,
mas poderei falhar.
Mas tenho esperança
e se as minhas viagens
me ensinaram alguma coisa
é que há boas razões para ter esperança.
Estão a surgir muitas soluções
que podem ajudar
a construir sistemas alimentares
sustentáveis e resilientes.
Mesmo que não possamos contar
com uma boa quantidade
de agricultores caseiros vegetarianos
para fazê-lo por si mesmos
desde o início.
Vamos começar com
a inteligência artificial e a robótica.
Jorge Heraud é um engenheiro peruano
que agora mora em Silicon Valley.
A empresa dele desenvolveu
um eliminador de ervas daninhas robótico
chamado See and Spray.
Fui ao Arkansas para ver
a viagem inaugural do See and Spray.
De certa forma, esperava
um batalhão de robôs ao estilo C3PO
a marchar nos campos com mãos-pinça
a arrancar as ervas daninhas.
Em vez disso, encontrei isto.
Um trator com uma saia de aro
grande e branca na sua parte traseira.
Dentro dessa saia de aro
há 24 câmaras
que usam visão computacional
para ver o solo por baixo
e para distinguir entre
as plantas e as ervas daninhas.
E para distribuir,
com uma precisão de atirador,
uns jatos minúsculos
de fertilizante concentrado
ou herbicida,
que incineram as pequenas ervas daninhas.
Aprendi como a robótica
pode acabar com a prática
de espalhar produtos químicos
em milhões de hectares de terra
e como podemos reduzir
o uso de herbicidas até 90%.
Mas o panorama geral
é ainda mais emocionante.
Máquinas inteligentes
podem tratar plantas individualmente,
aplicando não só herbicidas,
mas também fungicidas e inseticidas
e fertilizantes, planta a planta,
em vez de campo a campo.
Assim, a seu tempo,
este tipo de agricultura hiperespecífica
pode permitir mais diversidade
e plantação mista nos campos.
E as grandes quintas podem começar
a imitar os sistemas naturais
e a melhorar a saúde do solo.
Heraud é a personificação
do pensamento de terceira via, certo?
"Os robôs" disse-me ele,
"não têm que nos tirar da natureza,
"podem aproximar-nos dela,
podem restituí-la."
Aumentar a diversidade de cultivo
será crucial
para construir
sistemas alimentares resistentes.
E o mesmo sucederá
com a agricultura descentralizada
de modo que, quando os agricultores
de uma região são prejudicados,
os outros ao redor
podem continuar a crescer.
O aumento das quintas verticais,
como esta quinta, dentro de uma antiga
fábrica siderúrgica em Newark, New Jersey,
pode desempenhar um papel fundamental
na descentralização da agricultura.
Quintas aeropónicas usam
uma pequena fração da água
em comparação com
a que é usada em quintas de solo.
Conseguem cultivar alimentos mais rápido,
cerca de 40% mais rápido.
E quando estão localizadas
nas cidades e arredores,
onde a comida é consumida,
eliminam uma enorme quantidade
de transporte e desperdício alimentar.
No início, pareceu-me assustador,
do género de "Silent Running",
que estaríamos a cultivar
as frutas e vegetais do futuro
dentro de portas, sem solo ou sol.
E depois de passar semanas
nestas fábricas,
estranhamente, comecei a ver,
como quase perfeitamente natural,
oferecer às plantas apenas
e exatamente o que elas precisam,
com zero herbicidas
e eficiência radical.
De novo, vemos aqui os inovadores
a ir buscar — e talvez até a elevar —
a sabedoria dos ecossistemas naturais.
Os desenvolvimentos em carnes
de origem vegetal e alternativas
são também
grandes motivos de esperança.
E seguem uma tendência semelhante
na direção da produção de proteína local,
resiliente e baixa em carbono.
Os consumidores
estão animados com isto
e, durante a pandemia,
vimos um aumento de 250%
na procura de carnes alternativas.
Um estudo da revista
Journal of Clinical Nutrition
descobriu que os participantes
que comiam proteínas vegetais
tiveram uma queda
nos níveis de colesterol,
no seu peso,
e, por fim,
no risco de doenças cardíacas.
Os potenciais benefícios ambientais
das carnes vegetais são surpreendentes.
Há até potencial em carnes cultivadas
em laboratório ou baseadas em células.
Uma Valeti deu-me o meu primeiro prato
de peito de pato produzido em laboratório,
colhido de fresco de um biorreator.
Foi desenvolvido a partir
de uma pequena amostra de células
de tecido muscular e gordura
e tecidos conjuntivos,
que é exatamente o que comemos
quando comemos carne.
Esta carne de pato cultivada
em laboratório ou baseada em células
tem muito poucas hipóteses
de contaminação bacteriana,
tem cerca de 85%
menos emissões de CO2 associadas
Finalmente, pode ser cultivada
como as colheitas, em quintas verticais
em instalações descentralizadas
que não são vulneráveis
a perturbações na cadeia de abastecimento.
Valeti começou como cardiologista,
que entendeu que os médicos
têm desenvolvido
tecido humano e animal
em laboratórios há décadas.
Ele foi inspirado tanto por isso,
como por uma citação de 1931
de Winston Churchill que diz:
“Havemos de fugir do absurdo
de criar o frango inteiro
"para comer o peito ou a asa,
"desenvolvendo-os separadamente
em meios adequados."
Como Heraud, Valeti é um pensador
de excelência da terceira via.
Ele reimaginou uma ideia antiga
usando uma nova tecnologia,
para introduzir uma solução
cujo tempo chegou.
Encontrei-me com dezenas
de agricultores, empresários e engenheiros
que rivalizam no pensamento
da terceira via, em todo o mundo.
Estão a usar ferramentas modernas,
de criação, como o CRISPR
para desenvolver colheitas nutritivas
que podem resistir à seca e ao calor.
Estão a usar IA para tornar
a aquicultura sustentável.
Estão a encontrar maneiras de eliminar
o desperdício de alimentos.
Estão a aumentar
a agricultura de conservação
e o pastoreio administrado.
E estão a reviver plantas antigas,
e a reciclar esgotos e água suja
para desenvolver um abastecimento
de água à prova de seca.
O resultado é este:
A inovação humana
que combina abordagens antigas e novas
na produção de alimentos
pode inaugurar esta terceira via
— e acredito que o vai fazer —
e redefinir alimentos sustentáveis
em grande escala.
No começo da pandemia,
o chefe José Andrés divulgou duas fotos
que representaram a moderna
crise alimentícia americana.
A primeira foto é de uma pilha de batatas
deixadas para apodrecer,
em um campo em Idaho.
Eram destinadas a restaurantes,
cafeterias e estádios
que foram fechados durante a pandemia.
A segunda foto é uma cena devastadora
de um banco de alimento em San Antonio.
Milhares de carros enfileirados,
aguardando por comida,
mas sem abastecimento
suficiente para servir a todos.
"Como é possível essas duas fotos
existirem ao mesmo tempo
no momento mais próspero
e avançado tecnologicamente
na nossa história?", tuitou Andrés.
Nos meses que se sucederam
à publicação dessas fotos
a crise se agravou.
Bilhões de quilos de batatas
e outros produtos frescos
foram jogados fora
pelos agricultores americanos.
Ao mesmo tempo,
os bancos de alimentos do país
relatavam um aumento de demanda
e 40% deles estavam
lidando com uma escassez crucial.
Fora dos Estados Unidos,
especialmente no Oriente Médio
e no sudoeste da África,
a COVID-19 estava paralisando
o sistema alimentar que já era vulnerável.
Oxfam fez uma previsão,
que no final do ano de 2020,
diariamente, 12 mil pessoas poderiam
morrer de fome por causa da COVID.
Isso é mais que a taxa mais alta
de mortalidade diária
registrada até o momento.
Mas o que é pior,
e muito mais preocupante para todos nós,
a COVID é apenas uma
de muitas grandes interferências
previstas para os próximos anos e décadas.
Mais duradoura e complexa
que a pressão causada pela COVID
é a pressão das mudanças climáticas.
Aqueles que vivem na Califórnia
já viram isso em suas fazendas.
Já viram a seca, o calor
devastador e os incêndios
destruir plantações de abacates,
amêndoas, morangos e frutas cítricas.
No verão de 2020, vimos o impacto
devastador das tempestades
nas fazendas de milho e soja.
Já presenciei o poder da seca,
do calor, inundações, tempestades,
invasão de insetos, estria bacteriana,
mudança de estações
e instabilidade climática
de Washington até a Flórida,
da Guatemala até Austrália.
A conclusão é simples.
A mudança climática se tornou
algo que podemos "sentir o gosto".
Literalmente, um problema
que está a nossa mesa.
O Painel Intergovernamental
sobre Mudanças Climáticas
prevê que até meados do século 21
o mundo pode atingir um limite
de aquecimento global
no qual as práticas atuais de agricultura
não conseguirão mais atender
grandes civilizações humanas.
O cientista americano Jerry Hatfield
me explicou desta maneira:
"A maior ameaça da mudança climática
é o colapso do sistema alimentar".
A realidade que vemos,
exposta com aquelas pilhas de batatas
e dos carros enfileirados
durante a pandemia,
é que a nossa cadeia de suprimentos
está ultrapassada.
Nosso sistema alimentar
não foi desenvolvido
para se adaptar ou impedir
grandes interferências.
Priorizar este problema,
tanto quanto qualquer outro,
irá definir o nosso progresso
no próximo século.
Mas, temos boas notícias.
A boa notícia é que agricultores,
empresários e acadêmicos
estão repensando radicalmente
o sistema alimentar nacional e global.
Eles estão unindo princípios
da antiga agroecologia
com a tecnologia de ponta
para criar uma terceira via
do nosso futuro alimentar.
Iremos presenciar mudanças radicais
no que plantamos e comemos
nas próximas décadas,
conforme a pressão do meio ambiente,
da população e da saúde pública
se intensificarem.
Estudei essas mudanças para o meu livro:
"The Fate of Food: What We'll Eat
in a Bigger, Hotter, Smarter World".
Viajei cinco anos pelas terras, mentes
e pelas máquinas que estão
moldando o futuro dos alimentos.
Passei por 15 países e 18 estados,
de pomares de maçã no Wisconsin
a pequenas plantações de milho no Kenya,
dos grandes viveiros de peixes noruegueses
às paisagens alimentícias
computadorizadas em Shangai.
Investiguei novas ideias
como robótica, CRISPR
e fazendas verticais.
E ideias antigas como insetos comestíveis,
permacultura e plantas antigas.
Então comecei a ver o surgimento
da terceira via na produção alimentar.
Uma síntese do tradicional com a inovação.
Há uma crescente controvérsia
sobre o melhor caminho no futuro
para a segurança alimentar nos EUA.
A comida está pronta para reinvenção,
já declarou Bill Gates.
Grandes investimentos estão financiando
novos métodos de inteligência climática
e agricultura de alta tecnologia.
Defensores da alimentação sustentável
estão ouriçados com a ideia de reinvenção.
Eles querem "desinventar" a comida.
Defendem o retorno para o pré-industrial
e antes da revolução verde,
agricultura biodinâmica e orgânica,
ao que os céticos
inevitavelmente respondem:
"Bom, mas isso se mantém?
Com certeza, um retorno
à agricultura tradicional
produziria uma comida melhor,
mas seria o suficiente e acessível?"
A brecha entre o campo da reinvenção
e da "desinvenção" existe há décadas.
E tornou-se uma batalha impetuosa.
Um lado cobiça o passado
e o outro lado, o futuro.
E observando isso de fora,
comecei a questionar:
"Por que precisa ser tão binário?
Não pode haver um resultado
das duas abordagens?"
Nosso desafio é pegar
a sabedoria de todo esse tempo,
e, com a nossa ciência mais avançada,
criar essa terceira via.
Algo que nos permita melhorar
e aumentar a nossa colheita,
restaurando, ao invés de degradar,
a implícita rede da vida.
Eu não pertenço a nenhum dos campos.
Fracassei como vegana,
falhei como vegetariana
e sou péssima com hortas de quintal.
Honestamente,
posso continuar tentando,
mas talvez fracasse.
Sou auspiciosa.
Se minhas viagens me ensinaram algo,
é que sempre há razões para acreditar.
Muitas soluções estão se unindo
e podem criar um sistema
alimentar resiliente e sustentável.
Mesmo sem contar que os poucos
vegetarianos com plantações caseiras
vão fazer isso por conta própria,
começando do zero.
Vamos começar por
inteligência artificial e robótica.
Jorge Heraud é um engenheiro peruano
que atualmente mora no Vale do Silício.
Sua empresa desenvolveu o "See & Spray",
uma tecnologia de plantação robotizada.
Viajei até o Arkansas para acompanhar
a operação inaugural dessa tecnologia.
Eu estava esperando
um exército de robôs no estilo C3PO
marchando no campo com mãos de alicate
para arrancar as ervas daninha.
Ao invés disso, eu encontrei isto:
um trator com essa enorme
saia branca na parte traseira.
E, por debaixo dessa saia,
existem 24 câmeras
que utilizam a visão computacional
para identificar o solo
e distinguir entre plantas
e ervas daninhas.
E ele borrifa, com alta precisão,
pequenos jatos de fertilizante concentrado
ou herbicidas,
que eliminam as ervas daninhas.
Aprendi como a robótica pode acabar
com essa prática de pulverizar
produtos químicos em milhões de hectares
e como podemos reduzir
o uso de herbicidas em até 90%.
A visão geral é ainda mais animadora.
Máquinas inteligentes podem
tratar as plantas individualmente.
Aplicando, não apenas herbicidas,
mas fungicidas, inseticidas
e fertilizantes, planta a planta,
ao invés de campo a campo.
Por fim,
esse tipo superespecífico de agricultura
pode permitir maior diversidade
e intercalar as plantações no campo.
As grandes fazendas podem
começar a imitar os sistemas naturais
e melhorar a qualidade do solo.
Heraud é a personificação
do pensamento da terceira via.
Robôs, como ele comentou,
não devem nos separar da natureza.
Eles podem nos aproximar dela,
podem restaurá-la.
Aumentar a diversidade
nas plantações será crucial
para construir sistemas
alimentares resilientes.
Assim como a descentralização
da agricultura será crucial,
de modo que, se agricultores
de uma região sofrerem perdas,
os outros ao redor
poderão continuar plantando.
O aumento de fazendas verticais
como esta aqui, construída em uma antiga
usina siderúrgica em Newark, Nova Jersey,
podem ser a chave para
a descentralização da agricultura.
Fazendas aeropônicas usam
uma fração minúscula
da água utilizada
nas fazendas de terreno plano.
E o crescimento dos alimentos
é em torno de 40% mais rápido.
Essas fazendas,
quando localizadas nas cidades,
onde a comida é consumida,
conseguem eliminar boa parte
da logística e do desperdício de comida.
No começo, achei assustador,
algo como no filme "Corrida Silenciosa",
e precisaríamos plantar
nossas próprias frutas e legumes
internamente, sem terra ou sol.
Após passar semanas
nessas fábricas de plantas,
comecei a ver isso de modo estranho,
quase perfeitamente natural,
dar às plantas apenas e unicamente,
o que elas precisam.
Zero herbicidas e uma drástica eficiência.
E novamente, vemos inovadores emprestando,
talvez até mesmo, elevando,
a sabedoria dos ecossistemas naturais.
Desenvolver carnes vegetais
e outras alternativas
também é profundamente promissor.
E isso segue uma tendência semelhante
em direção a produção de proteínas
locais, resilientes e de baixo carbono.
Consumidores estão animados com isso,
e durante a pandemia,
vimos um aumento de 250%
na demanda por carnes alternativas.
Um estudo feito pelo "Clinical Nutrional"
descobriu que os participantes
que consumiam carne vegetal,
tiveram uma queda nos níveis de colesterol
no peso deles,
e, em alguns casos,
queda no risco de doenças cardíacas.
O potencial dos benefícios ambientais
das carnes vegetais são surpreendentes.
Há potencial até para carnes cultivadas
em laboratório ou baseadas em células.
Uma Valeti serviu meu primeiro prato
de peito de pato crescido em laboratório,
colhido fresco de um biorreator.
Ele foi desenvolvido a partir
de uma amostra de célula
retirada do tecido muscular e gordura,
e dos tecidos conjuntivos,
que é exatamente o que comemos
quando comemos carne.
Essa carne de pato criada
em laboratório ou a partir de células
tem pouca chance
de contaminação bacteriana,
e as emissões de CO2 são 85% menores.
Por fim, eles poderão crescer
como as plantações de fazendas verticais
em instalações descentralizadas,
que são invulneráveis aos problemas
da cadeia de suprimentos.
Valeti começou como um cardiologista
que percebeu que médicos
vinham desenvolvendo
tecido humano e de aninais
em laboratório por décadas.
Inspirado por esse conhecimento e, também,
por um citação de 1931
feita por Winston Churchill:
"Devemos escapar do absurdo
de criar um frango inteiro
para comer o peito ou as asas,
e criar as partes separadamente
em meios adequados".
Assim como Heraud, Valeti é um pensador
característico da terceira via.
Ele tem repensado uma ideia antiga
usando uma nova tecnologia,
para introduzir uma solução
para a qual é chegada a hora.
Conheci dezenas de agricultores,
empresários e engenheiros
que emulam o pensamento
da terceira via no mundo todo.
Eles estão usando modernas ferramentas
de criação, como o sistema CRISPR
para desenvolver safras de herança
nutritivas, resistentes à seca e ao calor.
Estão utilizando inteligência artificial
para fazer aquicultura sustentável.
Estão tentando eliminar
o desperdício de alimentos,
e expandindo a agricultura
de conservação e o pastejo controlado.
Eles estão recuperando plantas antigas
e reciclando esgoto e água cinza
para criar um abastecimento
de água à prova de seca.
O resultado é esse:
inovação humana unindo abordagens
velhas e novas na produção de alimentos
podem, e eu acredito que irão,
conduzir essa terceira via
e redefinir alimentos sustentáveis
em grande escala.
În primele luni ale pandemiei,
bucătarul șef José Andrés
a distribuit două fotografii
care au ajuns să simbolizeze
o criză alimentară americană modernă.
În prima se văd munți de cartofi
lăsați să putrezească
pe un câmp în Idaho.
Restaurantele, cafenelele
și stadioanele care le-au consumat
au fost închise pe timpul pandemiei.
În a doua se vede o scenă devastatoare
de lângă banca de alimente San Antonio.
Mii de oameni în mașini aliniate,
așteptând mâncare deși
nu era destulă pentru toți.
„Cum este posibil ca aceste două poze
să existe în același timp,
în timpul celui mai prosper
și avansat tehnologi moment
din istoria noastră,” postează Andrés.
În lunile ulterioare postării pozelor,
criza s-a înrăutățit.
Miliarde de kilograme de cartofi
și alte produse proaspete
au fost aruncate de fermierii americani.
În același timp,
bănci de alimente din toată țara
raportau creșteri în cereri
și 40% se confruntau cu lipsuri critice.
În afara SUA,
mai ales în Orientul Mijlociu
și peste tot în Africa de Sud-Est,
COVID-19 paraliza sistemele alimentare
care erau deja vulnerabile.
Oxfam a prezis
că până la sfârșitul anului 2020
12.000 de oameni ar putea muri pe zi
de foame din cauza COVID.
Asta este mai mult decât
cea mai mare rată de mortalitate.
înregistrată până acum.
Dar ce e mai rău
și ce e mai îngrijorător pentru noi toți
este faptul că COVID e doar
una dintre marile perturbări
care au fost prezise
în anii și deceniile trecute.
Mai cronice și complexe
decât presiunile cauzate de COVID
sunt presiunile schimbării climatice.
Și cei care locuiți în California
ați văzut asta în culturile voastre.
Ați văzut căldură ofilită
și secetă și incendii
perturbând culturile de avocado
și migdale și citrice.
Vara asta, am văzut impacturile
devastatoare alte furtunilor
asupra culturilor de porumb și de soia.
Am văzut presiunile variate ale secetei,
căldurii, inundațiilor, furtunilor,
insectelor invazive, mușchilor bacterieni,
schimbării de anotimp
și volatilității vremii
din Washington până în Florida,
și din Guatemala până în Australia.
Concluzia este următoarea.
Schimbarea climatică devine
o problemă pe care o poți gusta.
Este o problemă pe masa de bucătărie
în sensul literal.
Grupul Internațional
pentru Schimbarea Climatică
a prezis că până la mijlocul secolului
lumea poate ajunge la un prag
a încălzirii globale
peste care practicile agricole actuale
nu mai pot susține largi
civilizații umane.
Omul de știință a USDA, Jerry Hatfield,
mi-a explicat astfel:
singura și cea mai mare amenințare
a schimbării climatice
e prăbușirea sistemelor alimentare.
Realitatea pe care o înfruntăm,
cea care a fost expusă
de acei munți de cartofi
și de mașinile aliniate
din timpul pandemiei,
este că lanțurile noastre de aprovizionare
sunt vechi.
Sistemele noastre alimentare
nu au fost construite
pentru adaptarea la perturbări majore
sau pentru împiedicarea lor.
Abordarea acestei provocări,
la fel de mult ca oricare alta,
va defini progresul nostru
în următorul secol.
Dar sunt și vești bune.
Vestea bună este că fermierii
și antreprenorii și academicienii
regândesc radical sistemele alimentare
naționale și globale.
Ei combină principii de agroecologie
din lumea veche
cu tehnologii de ultimă generație
pentru a crea ce eu numesc o a treia cale
către viitorul nostru alimentar.
Vom vedea schimbări radicale
în ce creștem și cum mâncăm
în următoarele decenii,
pe măsură ce aceste presiuni
de mediu, populație
și sănătate publică se intensifică.
Am studiat aceste schimbări
pentru cartea mea „Soarta mâncării:
Ce Vom Mânca într-o lume mai Mare,
mai Fierbinte și mai Inteligentă.”
Am călătorit pentru cinci ani
în țările și mințile
și mașinăriile care modelează
viitorul alimentelor.
Călătoriile mele m-au dus
prin 15 țări și 18 state,
din livezi de mere din Wisconsin
în lanuri de porumb în Kenya,
în ferme de pești masive din Norvegia
și peisaje alimentare computerizate
din Shanghai.
Am investigat idei noi,
precum robotica și CRISPR
și fermele verticale.
Idei vechi, precum insectele comestibile
și permacultura și plantele antice.
Am început să văd apariția acestui
al treilea mod de producere a alimentelor.
O sinteză a tradiționalului
și radicalului nou.
Există o dispută tot mai mare
despre cea mai bună cale spre viitoare
securitatea alimentară din S.U.A.
Alimentele sunt pregătite pentru
a fi reinventate, a proclamat Bill Gates.
Fluxuri mari de investiții
finanțează metode noi de agricultură
de înaltă tehnologie, care ajută clima.
Mulți susținători ai alimentelor durabile
se opun acestei idei de reinventare.
Vor alimente dezinventate.
Ei susțin revenirea
la revoluția preindustrială
și pre-eco,
la agricultura biodinamică și organică.
La care scepticii răspund inevitabil,
„Sună bine, dar e destul?
Sigur, o revenire la metode agricole
tradiționale
ar putea produce alimente mai bune
dar poate produce suficientă hrană
accesibilă?”
Ruptura dintre tabăra de reinventare
și tabăra de „dezinvenție”
a existat pentru multe decenii.
Dar acum este o bătălie furioasă.
O parte râvnește trecutul,
cealaltă râvnește viitorul
și fiind cineva care observă din afară,
încep să mă întreb,
de ce trebuie să fie așa binar?
Nu poate fi o sinteză
între cele două abordări?
Provocarea noastră e să împrumutăm
din înțelepciunea veacurilor,
și din știința noastră cea mai avansată,
pentru a fabrica această a treia cale.
Una care să ne permită să îmbunătățim
și să producem în masă,
în timp ce refacem mai degrabă
decât degradăm
rețeaua de bază a vieții.
Nu aparțin niciunei tabere.
Am eșuat în a fi vegană
și am renunțat la a fi vegetariană,
și sunt o fermieră teribilă.
Dacă sunt sinceră,
voi continua să încerc,
dar s-ar putea să eșuez.
Dar sunt plină de speranță,
și dacă voiajele mele m-au învățat ceva,
este că avem la ce să sperăm,
Multe soluții se îmbină,
care pot ajuta la construirea
de sisteme alimentare
durabile și rezistente.
Chiar dacă nu ne putem baza
pe o masă critică
de fermieri vegetarieni să facă asta
pe cont propriu,
de la zero.
Să începem cu inteligența artificială
și robotica.
Jorge Heraud este un inginer
născut în Peru
care locuiește acum în Silicon Valley,
și compania lui a dezvoltat o mașină
de semănat denumită „See and Spray”,
și am fost la Arkansas să văd
prima utilizare a acestui utilaj.
Și mă așteptam cumva să văd
un batalion de roboți stil C3PO
care intră pe câmp cu clești
cu care smulg buruieni.
Dar în schimb, am găsit asta.
Un tractor cu o fustă mare albă în spate.
Și în aceasta sunt 24 de camere
care folosesc vederea computerizată
pentru a vedea pământul dedesubt
și să deosebească plantele de buruieni.
Și să elibereze cu o precizie de lunetist
niște mici jeturi
de îngrășământ concentrat,
sau erbicid,
care omoară buruienile mici.
Am învățat cum robotica
poate pune capăt practicii
de pulverizare a substanțelor
chimice pe milioane de acri de teren
și cum puteam reduce folosirea erbicidelor
cu până la 90 la sută.
Dar imaginea de ansamblu
e și mai interesantă.
Mașinării inteligente pot trata
plante individual,
aplicând nu numai erbicide
dar și fungicide și insecticide
și îngrășăminte pe fiecare plantă,
mai degrabă decât pe tot câmpul.
Deci, eventual,
acest tip de agricultură hiperspecifică
poate permite mai multă diversitate
și recoltare combinată pe câmpuri.
Iar culturile mari pot începe să imite
sistemele naturale
și să îmbunătățească sănătatea pământului.
Heraud este întruchiparea gândirii
în al treilea mod, nu?
Roboții, mi-a spus,
nu trebuie să ne îndepărteze de natură,
ne pot apropia de ea, o pot restaura.
Creșterea diversității culturilor
va fi crucială
construirii sistemelor alimentare
rezistente.
La fel și agricultura descentralizată,
ca atunci când fermierii
dintr-o regiune sunt afectați,
cei din jur continuă să crească.
Apariția fermelor verticale,
ca asta, construită într-o fostă
fabrică de oțel din Newark, New Jersey,
poate juca un rol cheie
în descentralizarea agriculturii.
Fermele aeroponice folosesc o mică parte
din apa folosită în fermele de sol.
Și cresc alimente mult mai repede,
cam 40 la sută mai repede.
Când sunt localizate în sau lângă orașe,
unde alimentele sunt consumate,
elimină o cantitate imensă
de camioane și deșeuri alimentare.
Mi s-a părut înfricoșător la început
un fel de „Silent Running”
că ne vom crește fructele și legumele
înăuntru, fără sol sau soare.
Și după săptămâni de timp petrecut
în aceste fabrici de plante,
am început să o consider, în mod ciudat,
aproape perfect natural
să dăm plantelor doar
exact ce au nevoie,
cu erbicide zero și eficiență radicală.
Vedem, din nou aici, inovatori împrumutând
și chiar îmbunătățind înțelepciunea
ecosistemelor naturale.
Dezvoltările în carnea pe bază de plante
și alternative sunt, de asemenea,
pline de speranțe.
Și ei urmează o tendință similară
spre producția de proteine locale,
rezistente, cu conținut scăzut de carbon.
Consumatorii sunt entuziasmați de asta
și în timpul pandemiei
am văzut o creștere de 250 la sută
în cereri pentru carne alternativă.
Un studiu al Journal of Clinical Nutrition
a descoperit că participanții care
mâncau proteine din plante
au avut o scădere a colesterolului,
a greutății
și eventual, o scădere a riscului
de boli cardiovasculare.
Potențialele beneficii de mediu
ale cărnii bazate pe plante sunt imense.
Există chiar potențial în carnea cultivată
în laborator sau pe bază de celule.
Uma Valeti mi-a servit prima porție
de piept de rață crescut în laborator,
recoltată proaspăt dintr-un bioreactor.
Fusese cultivată dintr-o mică mostră
de celule
luată din țesuturi musculare,
grăsimi și țesuturi conjunctive
ceea ce e exact ce se găsește și în carne.
Această carne de rață cultivată
în laborator sau pe bază de celule
are un risc foarte mic
de contaminare bacteriană,
are cu aproximativ 85%
mai puține emisii de CO2.
Eventual, poate fi crescută,
ca acele culturi din fermele verticale,
în facilități descentralizate
care nu sunt vulnerabile la întreruperile
lanțului de aprovizionare.
Valeti a început în calitate de cardiolog,
care a înțeles că doctorii au lucrat
la țesuturi umane și animale
în laboratoare de zeci de ani.
A fost inspirat de asta la fel
cum a fost inspirat
de un citat din 1931
a lui Winston Churchill, citez:
„Vom scăpa de absurdul creșterii
întregului pui
ca să mâncăm pieptul sau aripa,
crescându-le în medii separate
și potrivite.”
Ca și Heraud, Valeti este un gânditor
chintesențial al căii a treia.
A reimaginat o idee veche
folosind tehnologie nouă,
ca să introducă o soluție
a cărui timp a venit.
M-am întâlnit cu zeci de fermieri,
antreprenori și ingineri
care imită gândirea căii a treia,
în toată lumea.
Folosesc instrumente moderne
de reproducere precum CRISPR
ca să dezvolte culturi nutritive
care să reziste secetei și căldurii.
Folosesc IA pentru a face
acvacultura durabilă.
Ei găsesc moduri de a elimina
irosirea produselor.
Ei extind
agricultura de conservare
și pășunatul gestionat.
Și învie plante antice
și reciclează apa menajeră și apa murdară
pentru a dezvolta o aprovizionare
cu apă rezistentă la secetă.
Concluzia e următoarea:
inovația umană care îmbină abordări vechi
și noi ale producției alimentare
poate și cred că ne va conduce
pe a treia cale
și va redefini alimentația durabilă
la scară largă.
在疫情的最初几个月,
厨师何塞·安德烈斯传出了两张
标志着现代美国食物危机的照片。
第一张是爱达荷州成堆成堆
被丢弃的腐烂土豆。
那些原本食用它们的餐厅,
咖啡厅和体育馆
全都在疫情期间关门了。
第二张是圣安东尼奥市
食物银行外灾难性的一幕,
成千上万载满了人的汽车
正因粮食短缺而排队等候食物。
“这两张照片怎么可能同时存在呢,
而且是在历史上最繁荣,
科技最发达的时代。”
安德烈斯在发文时尖锐地问到。
照片公开后的几个月,
危机变得更严重了。
数十亿磅的土豆和其他新鲜食材
全部被美国农民们丢进了垃圾堆。
与此同时,
全国范围内的食物银行
都在报告需求的增长,
其中 40% 面临严重短缺。
美国之外,
尤其是中东和非洲东南部地区,
新冠病毒使原本已经很脆弱的
粮食系统全面瘫痪。
据乐施会预测,到 2020 年底,
平均每天可能会有 12000 人
死于疫情引发的饥荒。
这比有史以来记载的
最高日死亡率
还要高。
然而更糟糕,
也更值得我们关心的是,
根据预测,
新冠病毒只是未来数十年
可能发生的众多重大灾难的
其中之一。
比新冠病毒更缓慢,且更复杂的
是气候变化带来的压力。
住在加利福利亚的人
已经在你们的农场上目睹了。
你们目睹了高温、干旱和大火
大肆破坏了牛油果、杏仁、
柑橘和草莓农场。
这个夏天,我们目睹了沙尘暴
对玉米和大豆田的毁灭性影响。
我见过干旱、
高温、洪水、飓风、
入侵性昆虫、细菌性疾病、
换季和天气动荡带来的种种压力。
从华盛顿到弗罗里达,
从危地马拉到澳大利亚。
结论就是,
气候变化正成为一种
我们可以亲身感知的东西。
从本质上来说,
就是一个餐桌问题。
国际气候变化专门委员会
已经预测,到本世纪中期,
世界将有可能达到
一个全球变暖的门槛,
到时候目前的农业生产
将无法继续支撑巨大的人类文明。
美国农业部科学家
杰瑞·哈特菲尔德这么解释:
气候变化带来的最大威胁
是粮食系统的崩溃。
我们所面对的现实,
一个已经被疫情期间成堆的土豆
和成群结伴排队等候的汽车
暴露的现实,
就是我们的供应链已经过时了。
我们的粮食系统不是
为了适应重大破坏而设计的。
如何应对这一挑战
以及其他任何挑战,
都将定义我们在新世纪的进程。
但好消息是,
农民、企业家和学者们
都在重新思考
全国和全球的粮食系统。
他们把旧世界的农业生态学理论
与最先进的技术结合,
创造了我称之为发展
我们的粮食未来的第三种途径。
接下来几十年,我们将会看到
我们种植的品种和饮食方式
将会随着环境、人口
和公共卫生压力的增大
而发生根本性的改变。
我为我的书《食物的命运:
在一个更大、更热、更先进的世界里
我们吃什么》进行了相关研究。
我旅行了五年,
深入了解那些塑造食物未来的
土地、思想和机器。
我走过 15 个国家和 18 个州,
从威斯康星州的苹果园
到肯尼亚的小玉米田,
再到挪威的大型养鱼场,
以及上海的计算机化食品景观。
我研究新的概念,
比如机器人、基因编辑技术
和垂直农场。
也研究老的点子,比如可食用昆虫
和永生的古老植物。
我开始看到粮食生产的
第三种途径的浮现,
一种传统与现代的融合。
发展未来食品安全的最好途径
在美国正引发越来越多的争议。
比尔‧盖茨宣称,粮食产业已经
成熟到可以对其进行重塑了。
大量投资正在为
气候智能和高科技农业的新措施
提供资金。
但许多可持续食品倡导者
对这种重塑的想法感到愤怒。
他们想要反重塑食物。
他们主张回到工业革命
和绿色革命之前的
生物动力和有机农业。
怀疑论者不可避免地回应
“好是好,但是它的规模能扩展吗?
回归传统农业生产方法
自然可以生产出更好的食物,
但这样能生产出量足够多,
且价格低廉的食物吗?“
重塑和反重塑两大阵营之间的分歧
已经存在几十年了。
但现在已经上升成了
一场激烈的斗争。
一方觊觎过去,
另一方觊觎未来,
作为一个外部观察者,
我逐渐开始思考,
为什么非要这样非此即彼呢?
就不能把两种方法合二为一吗?
我们的挑战是从历史中汲取智慧,
并结合发达的现代科技,
来开辟第三种途径。
一种允许我们改进并扩大收成,
同时恢复而不是降低我们
赖以生存的生命之网的新途径。
我不属于任何一个阵营。
我是个失败的素食主义者,
还非常不擅长管理自家的菜园。
老实说,
我还是会在这方面继续努力,
但还是可能失败。
但我对此满怀希望,
如果我的旅行经历
教会了我什么事,
那就是永远有充分的理由去希望。
大量的能帮助建立
可持续发展且有弹性的食物系统的
解决方案正在融合。
即使我们不能依赖
大量的素食主义者们从头开始
在自家后院种菜。
我们从人工智能和机器人说起。
豪尔赫·赫罗(Jorge Heraud)
是一名在秘鲁出生,
现居硅谷的工程师,
他的公司研发出了一种叫
“边看边喷”的除草机器人,
当我去阿肯色州看
“边看边喷”的处女秀时,
我原本期待的是一个营的
《星球大战》斯瑞皮欧式机器人
进军田野,
用它们钳子式的手除草。
然而我看到的却是
一个后面拖着巨大白色裙撑的拖拉机。
裙撑里面有 24 个摄像头,
利用计算机视觉技术观察地面,
区分植物和杂草。
并如狙击手般精准部署
这些装有浓缩肥料
或除草剂的微型喷药器,
把杂草扼杀在摇篮里。
于是我了解到
机器人是如何终结了
在数百万亩地上
无差别的农药喷洒方式,
以及我们如何能减少
高达 90% 的除草剂使用。
而更大的蓝图更振奋人心。
智能机器能对植物进行逐一处理,
不仅可以使用除草剂,
还可以使用杀菌剂、杀虫剂
和肥料,对植物进行一对一处理,
而不是一块田一块田的广式喷洒。
久而久之,
这种超精准耕作
能给农田创造
更多的作物多样性和间作。
大农场可以开始模拟自然系统
并改善土壤健康。
赫罗体现的不正是第三种途径吗?
他告诉我,机器人
不必非得将我们从自然中分离,
它们可以拉近并修复
我们与自然之间的关系。
增加作物多样性
对于建立有弹性的
粮食系统至关重要。
同时还可以进行农业去中心化,
这样就算一个地区的农民们
被迫中断耕作,
周边地区的其他农民
仍可以继续耕作。
垂直农场的兴起,
比如这个建在新泽西州
纽瓦克一家废弃钢铁厂里的农场,
能在农业去中心化中
起到关键作用。
航空农场的用水量只占
地下农场用水量的极小一部分。
而它们的粮食种植速度
却快了差不多 40%。
当它们位于靠近
消费粮食的城市的时候,
可以大幅度减少运输和食物浪费。
起初,它以一种
“悄无声息的运行”的方式
令我毛骨悚然,
也就是说,未来我们将在
没有土壤和阳光的室内
种植水果和蔬菜。
但在这些植物工厂呆了几周后,
我开始看到它们能够神奇地,
甚至可以说是完全自然,
且恰到好处地给植物
输送它们所需要的养分,
不需要使用除草剂,
而且效率惊人。
再一次,我们看到了
创新者们借鉴,
甚至是改进自然生态系统的智慧。
植物肉和肉类替代品方面的发展
也让人充满希望。
它们朝着一个相似的趋势发展,
也就是本地化、弹性化、
低碳蛋白化的生产趋势。
消费者对此很兴奋,
疫情期间,
我们看到了肉类替代品
高达 250% 的需求增长。
临床营养杂志的一项研究表明,
参与者中吃植物性蛋白质的人,
他们的胆固醇含量、
体重、
患心脏病的风险都有所降低。
素肉的潜在环境效益令人震惊。
甚至连培植肉或者说试管肉
都充满发展潜力。
乌玛·瓦莱蒂(Uma Valeti )给我品尝了
我人生第一盘实验室培植的鸭肉,
是从生物反应器中新鲜培植出来的,
由从肌肉组织、
脂肪和结缔组织中
提取的一小部分细胞生长而成,
也就是我们吃肉时
真正所吃的东西。
这种实验室培植或者说试管鸭肉
几乎没有细胞污染的威胁,
与之相关的二氧化碳排放
也减少了约 85%。
久而久之,它可以
像那些垂直农场上
去中心化设施里的玉米一样
不会轻易受供应链破坏的影响。
瓦莱蒂是一名心脏病学专家,
他深知科研人员已经在实验室
研发人类和动物组织几十年了。
那些科研以及
1931 年温斯顿·丘吉尔所说的一句话
都使他深受启发,
“我们应该摒弃
为了吃鸡胸肉或鸡翅
而养整只鸡的荒谬方法,
而要以在适当介质中
分开培育的方法取而代之。”
和赫罗一样,瓦莱蒂是一个
精明的第三种途径思考者。
他利用新科技重新构想了旧点子,
开辟了一种新的解决办法,
也是时候这么干了。
我见过几十个农民、
企业家和工程师,
正在全世界范围内
效仿第三种途径的思考方式。
他们在利用现代育种工具,
比如基因编辑技术,
开发有营养且可以
承受干旱和高温的祖传作物。
他们利用人工智能
实现可持续水产养殖,
并在寻找方法解决食物浪费问题。
他们正在扩大
保护性农业和管理放牧,
同时恢复古老的植物,
回收污水和废水,
为抗旱供水。
结论就是,
我相信,结合了
新旧食物生产方法的人类创新
能够,也将会开辟这第三种途径,
并在大范围内
重新定义可持续食品。
新冠肺炎剛開始大流行的頭幾個月,
大廚何西.安德列斯傳了兩張照片,
象徵著現代美國的糧食危機。
第一張上面看到堆積如山的馬鈴薯
棄置在愛達荷州的田間放爛。
原本要消耗它們的餐館、
自助餐廳及體育館,
因為疫情大流行而關閉。
第二張則是德州聖安東尼奧市
食物銀行外的慘狀。
成千上萬人在車隊裡
等著領不夠發的食物。
「這兩張照片怎麼可能同時出現在
我們有史以來最繁榮
和科技最先進的時候?」
安德列斯如此推文。
這兩張相片貼出後幾個月,
這場危機變得更糟了。
數十億磅的馬鈴薯和其他的新鮮蔬果
被美國農民棄置。
同時間,
全國各地的食物銀行都說需求量大增,
40% 面對糧食嚴重不足的現象。
美國以外的地區,
尤其是中東及整個東南非,
新冠肺炎癱瘓了
本來就很脆弱的糧食系統。
救援組織「樂施會」預測
到 2020 年底,
每天會有一萬二千人
死於因新冠肺炎而造成的饑荒。
這比目前新冠肺炎最高的單日死亡率
還要高。
但是更糟、
更令我們擔憂的,
是新冠肺炎只不過是
未來數年到數十年
已預測的重大災難的其中一個。
比新冠的壓力更漫長更複雜的
是氣候變遷的壓力。
住在加州的觀眾
已經在自家農場看到這個景況。
你們已經看到造成枯萎的
熱浪、乾旱及大火,
使酪梨、杏仁、柑橘
及草莓田無法正常收成。
這個夏天,我們看到暴風雨
對玉米及黃豆田的破壞性影響。
我已經看過各式災難帶來的壓力,
舉凡乾旱、熱浪、水災、超級風暴、
外來入侵的昆蟲、細菌性葉枯病、
季節不規律及天氣大幅波動等等,
從華盛頓州到佛羅里達州,
從瓜地馬拉到澳洲都可見到。
其結果就是這個。
氣候變遷已經變成我們嘗得到的苦果。
這真是柴米油鹽醬醋茶的字面呈現。
聯合國氣候變遷小組
預測到了本世紀中,
這世界將達到全球暖化的關鍵門檻,
目前的農耕法
將無法供給大型人類文明。
美國農業部的科學家哈特費德
這樣形容給我聽:
氣候變遷最大的威脅
就是糧食系統崩潰。
我們面對的現實,
藉由在疫情期間成堆的馬鈴薯
及大排長龍的車隊
暴露在我們的面前。
證明我們的供應鏈過時了。
我們的糧食系統沒有設計成
能適應甚至預先防範重大破壞。
因應這個挑戰就跟其他挑戰一樣,
將在未來一個世紀定義我們的進展。
但是我們有好消息。
這個好消息就是農民、
企業家及學術界
正在徹底重新思考
國家及全球糧食系統。
他們將舊世界的農業生態學原則
與最先進的科技結合,
創造出我稱為
通往食物未來的第三條路線。
我們將在未來數十年
看到我們在種植及飲食上的劇烈改變,
因為種種環境及人口
及公共健康的壓力加劇。
我會研究這些改變是為了寫我的書
《糧食的命運:在更大、更熱、
更聰明的世界我們要吃什麼?》
我旅行了五年,
深入會改變未來糧食的
土地及心智還有機器。
我的旅程帶著我走過
十五個國家及十八個州,
從威斯康辛州的蘋果園
到肯亞的小小玉米田,
到龐大的挪威漁業養殖場,
及上海由電腦管理的食材造景花園。
我研究新的想法,
如機器人及基因編輯及垂直農場。
以及舊的想法,
如可食昆蟲及樸門農法及古代植物。
我開始看到這個
第三種糧食生產的興起。
綜合傳統及創新。
有愈來愈多的人在爭論
到底怎麼做才會對
美國未來的糧食安全最好。
比爾.蓋茲宣稱
食物已經熟到可以重做了,
大量資金湧入,
投資於具氣候智慧的
新方法及高科技農業。
但是許多永續農業倡導人
對重塑這個想法很生氣。
他們不要創新食物。
他們主張要回到前工業社會
及前綠色革命,
生物動力及有機農業。
但是懷疑的人一定會這樣回應:
「很好啊,但是要怎麼量產?
當然,回到傳統農法
可以生產更好的食物,
但是能生產出足夠
又負擔得起的糧食嗎?」
重塑與反重塑陣營間的嫌隙
早已存在多年。
但是現在這變成激烈的戰鬥。
一方嚮往著過去,
另一方則嚮往著未來。
身為從旁觀察的局外人,
我不禁納悶,為什麼一定要這麼分歧?
難道沒有什麼方法能綜合兩者?
我們的挑戰是要採取歷代累積的智慧
及借用我們最先進的科技
打造出第三種方法。
這種方法要能讓我們
改良及擴大收成,
同時還能恢復而非破壞
潛在的生命網絡。
我不屬於任何一方。
我是個失敗的純素主義者,
吃素也總是無法持續,
也是個糟透的後院農夫。
如果我誠實,
我會繼續嘗試,但是我大概會失敗。
但是我拚死懷抱希望,
如果要說我的旅程教會我什麼,
那就是我們有很好的理由懷抱希望。
大量的解決方法正在合流,
可以幫助建立
永續有恢復力的糧食系統。
即使我們沒有足夠的素食者
在後院種蔬菜給自己吃,
從頭開始種植。
我們可以從人工智慧及機器人開始。
何勞德是位祕魯出生的工程師,
現在住在矽谷,
他的公司開發了一種機器人除草機
叫做 See and Spray (看與噴)。
我去阿肯薩州看首發會。
我以為會是像星際大戰
C3PO 那種機器人大隊
進軍田野,用鉗子手拔草。
但我卻看到這個。
一台拖拉機,後面拉著一條
很大的白色蓬蓬裙。
這條蓬蓬裙裡面裝了 24 個攝影機,
用電腦視覺來看底下的地面
並區分植物及雜草。
然後噴射出如狙擊般精準的
濃縮肥料噴霧,
或除草劑,
來燒掉野草苗。
我學到機器人可以終結老的農作法,
不用在橫跨數百萬英畝的土地上
廣施化學肥料,
以及我們可以如何減少使用殺草劑
高達 90%。
但是大局更令人興奮。
智慧機器可以將植株個別處理,
不但可以施除草劑,
還可以施殺菌劑及殺蟲劑
及施肥——根據個別植株灑藥,
而非整片田一起灑。
所以到最後,
這種高特異性的農作法
可以讓田間更多樣化,
也能實施間作法。
大農可以開始模擬自然系統
並改良土質。
何勞德是不是在體現第三條路線思維?
他告訴我,機器人
不必將我們從自然界中除去,
它們可以使我們更接近自然,
它們可以恢復自然。
增加作物多樣化
對建立有韌性的糧食系統非常重要。
如此還能做分散式農業,
所以當某個地區的農夫
因故無法種植,
其他的地方還可以繼續種植。
垂直農場的興起,
像這座農場建在
原本是煉鋼廠的內部,
位於紐澤西州紐華克市,
可以在分散式農業中
扮演一個重要角色。
氣霧耕用的水量
僅為土地耕作的極小部分。
它們可以更快種出糧食,
大約快 40%。
如果是在都市內或近郊,
因為糧食都在市區裡吃掉,
這樣還可以消除大量的
運輸及糧食浪費。
起初我嚇到了,覺得很怪,
有一種電影《宇宙靜悄悄》的感覺,
我們要在室內種未來的水果蔬菜,
沒有土壤或陽光。
我在這些植物工廠裡
待了幾個星期後,
開始覺得奇怪地近乎自然,
只給植物恰恰需要的東西,
零殺草劑還極端有效率。
這裡我們再一次看到發明家
不但跟自然生態系統借智慧,
可能還提升了智慧。
發展植物肉及替代肉
也深有希望。
他們遵循類似的趨勢
發展在地、適應性強、
低碳的蛋白質生產。
消費者對此感到興奮,
在疫情期間,
我們看到替代肉的需求
成長了 250% 。
《臨床營養學期刊》的一篇研究指出
吃植物性蛋白質的志願者,
他們的膽固醇降低了,
體重也減輕了,
最終降低了罹患心臟病的風險。
植物肉的潛在環境效益也很驚人。
實驗室培養的肉
或所謂的培植肉潛力更大。
孟菲斯肉品的瓦雷蒂餵了我有生以來
第一盤實驗室長出來的鴨胸肉,
從生物反應器裡現採的。
它從少量的細胞樣本中長出來,
而這些細胞是從肌肉組織、
脂肪和結締組織取出的,
正是我們吃肉的時候吃的東西。
這個實驗室養出的細胞培植鴨肉
幾乎沒有細菌污染的威脅,
與之相關的二氧化碳排放
也少約 85%。
總有一天,它會像這些作物一樣
在分散式設施的垂直農場裡面生長,
不怕供應鏈中斷。
瓦拉提本來是心臟科醫師,
他知道醫師早就在
實驗室裡培養人類及動物組織多年。
他從中得到許多啟發,
還有邱吉爾於 1931 年
說過的一句話:
「我們應該逃避
為了吃雞胸肉或雞翅
而養全雞這種荒繆,
應該只要在合適的培養基中
分開培植就好。」
瓦拉提就跟何勞德一樣,
都是典型的第三條路線思想家。
他用新科技重新構想舊思維,
提出解決方案,而時機已經成熟。
我跟數十位農夫
及企業家及工程師見面,
他們在全世界效法第三條路線思考。
他們使用現代的育種工具
如基因編輯 CRISPR,
讓營養價值高的原種作物耐旱耐熱。
他們也使用人工智慧
使水產養殖更永續。
他們在找方法消弭糧食浪費。
他們正在擴大
保護性農業和管理放牧的規模。
他們還復興古老的植物,
再生污水及灰水
發展不怕旱災的水源。
結果是這樣的:
人類創新結合糧食生產的新舊方法,
我相信可以,也會開創一條新路線,
重新定義大規模的永續糧食。