Every parent's worst nightmare:
July 20, 2012,
my phone rings at 4:30 in the morning.
It's my son Alex's girlfriend, Amanda,
saying hysterically,
"Tom, Tom, there's been a shooting,
and they dragged me out of the theater.
They wouldn't let me stay.
I wanted to [stay],
but they dragged me out."
I say to Amanda,
"Amanda, are you OK? Have you been hurt?"
And she said no, that she was fine,
that Alex had saved her life.
I then say,
"Amanda, where's Alex?"
And she says, sobbing,
"I don't know, we can't find him.
They dragged me out of the theater.
They made me leave.
He was shot.
I tried to wake him up,
but I couldn't wake him up.
He wouldn't get up.
They dragged me away.
I didn't want to leave him."
And I say to Amanda,
"The last time you saw Alex,
was he bleeding?
Did you have any of his blood on you?"
And she cries, "Yeah, a lot,"
and breaks down.
Alex loved Amanda.
And he was one of the most
honorable men on earth,
and at the age of 24,
he had to make the decision
to risk his life
in order to ensure she would live.
I knew in my heart if he couldn't get up,
he was dead.
I had just arrived
the night before
with my wife Caren
and my youngest son
for a week's vacation in Hawaii.
We were literally
3,300 miles away.
Caren and I frantically started
calling his cell phone,
to no avail.
We left multiple messages.
We then turned to the media.
But all we could find
was information on the murderer
and his booby-trapped apartment.
We tried calling
the Aurora police station,
but it was impossible to get an answer.
But in hindsight, it was understandable.
They were dealing with
12 dead, 70 injured,
the carnage so bad,
the police had to bring
some of the victims to the hospitals
in the backs of their police cars,
because they had run out of ambulances.
It was a horrific and chaotic scene.
We would never see Alex again,
his injuries so severe
I had to shield even his mom
from looking upon him,
for fear that would be
the lasting image of him in her mind.
But you know who we would see
again and again?
The murderer.
His pictures were everywhere.
One article was six paragraphs long
and featured his name 41 times.
The media had made him famous.
But my firstborn son, Alex,
a hero,
was absent from those initial reports.
Caren and I immediately realized
that there was something wrong
with the way the media responds
to these random mass shootings
since Columbine.
We started doing research,
and we realized
that if we could change
the way the media reports,
we could reduce the amount of shootings
and save lives.
(Applause)
Let me explain.
Almost every single random mass shooter
has something in common.
Can anybody guess what that is?
They want notoriety.
They want to be famous.
In fact,
these murderers
are telling us this themselves.
The Sandy Hook murderer
kept a spreadsheet
of previous mass murderers
and their number of kills.
The Orlando Pulse nightclub murderer
called a local news station --
during his attack! --
and then stopped to check Facebook
to see if he'd gone viral.
The Parkland murderer
recorded and posted
a video
stating,
"When you see me on the news,
you'll know who I am."
The Aurora theater murderer
told his psychiatrist
that he recognized he couldn't
make an impact on the world in science,
but he could become famous
by blowing people up.
And most telling,
the Umpqua Community College murderer
wrote on his blog
about a previous mass murderer,
saying,
"I've noticed that people like him
are all alone and unknown,
but when they spill a little blood,
the whole world knows who they are."
A man who was known by no one
is now known by everyone,
his face splashed across every screen,
his name on the lips
of everyone on the planet,
all in one day.
It seems like the more people you kill,
the more you're in the limelight.
These are just a few examples.
I could go on and on.
These murderers are telling us
they want to be famous
like the murderers before them,
and the media continues to give them
exactly what they seek:
notoriety.
The gun debate is very emotional,
and our mental health issues
are very complicated.
Both will take time to correct.
But to reduce the carnage,
we don't need an act of Congress.
What we need is an act of conscience
on the producers
and consumers of mass media
to remove the reward of notoriety.
(Applause)
So to save lives,
Caren and I launched "No Notoriety,"
dedicated to challenging the media
to protect our communities
by adhering to these
research-backed principles.
One: report all the facts
on the mindset,
demographics
and motivational profile
of these shooters,
but minimize their names and images,
unless they're at large.
Two: limit the use of the shooter's name
to once per piece,
never in the headlines
and no pictures in prominent locations.
And three --
Three.
(Laughter)
I'm not good with numbers.
(Laughter)
Refuse to publish
any self-serving material
provided by the shooters.
(Applause)
To be clear:
this is not an infringement
on anyone's First Amendment rights.
This is not censorship.
We are merely asking the media
to leverage guidelines
they already have in place.
For example,
the media does not report
on journalists that have been kidnapped
in order to protect them.
The media does not report
the names and images
of victims of sexual assault or suicide.
These responsible journalistic practices
protect public safety
with zero impact
on the public's right to know.
Academic studies show
that the average news consumer
wants to hear less about the shooters.
Instead,
the media should elevate
the names and images
of the victims,
both murdered and injured,
the heroes
and the first responders.
They should --
(Applause)
They should promote data and analysis
from experts on the fields
of mental health and public safety.
All the experts agree.
The FBI,
the International Police Association,
the Major City Chiefs Association
and A.L.E.R.T.,
the law enforcement organization
dedicated to training first responders
to stop active shooters,
all endorse the principles
of No Notoriety.
In fact, in 2014,
the FBI started the "Don't Name Them"
campaign in support of the idea.
The American Psychiatric Association
supports reducing and minimizing
the identification of these shooters.
The idea has gone worldwide,
with the Prime Minister of New Zealand
calling for no notoriety
after the Christchurch shootings.
But as much as we want
the media to change,
they are for-profit organizations.
They won't change unless
we hold them accountable.
(Applause)
The media makes their money
from advertising
based on the number of viewers and clicks.
If we can reduce the number
of viewers and clicks on any subject,
the media will change
the way they report on it.
So the next time you see
any media organization --
print, digital, radio or television --
gratuitously leveraging the names
and images of these shooters,
stop watching,
stop listening,
stop clicking,
stop liking
and stop sharing.
Write to the producers,
editors, station managers and CEOs
of these news organizations.
Take note of the advertisers
who support those segments
and write to their CEOs.
Because together,
we can push the media
to act in the interest
of public safety,
not profits.
It's too late for Alex,
and it's too late for my family.
But please don't join
our club by inaction,
the club nobody wants to join.
The due's too high.
Because it's not too late
for people who aren't victims yet.
We have the power
to reduce random mass shootings.
Let's use it.
Thank you.
(Applause)
أسوأ كوابيس كل الأهل:
20 تموز، 2012،
هاتفي يرن في الرابعة والنصف صباحاً.
إنها صديقة ابني أليكس، أماندا،
قائلة بشكل هستيري:
"توم، توم، لقد كان هناك إطلاق نار،
وأخرجوني من المسرح.
لم يسمحوا لي بالبقاء.
أردت البقاء، لكنهم أخرجوني."
أقول لأماندا،
"أماندا، هل أنتِ بخير؟ هل تأذيتِ؟"
وقالت لا، أنها كانت بخير،
وأن أليكس قد أنقذ حياتها.
وقلت بعدها:
"أماندا، أين أليكس؟"
فقالت وهي تنتحب:
"لا أعرف، لا نستطيع إيجاده.
أخرجوني من المسرح.
أرغموني على المغادرة.
لقد أصيب بطلق ناري.
حاولت إيقاظه، لكني لم أستطع.
لم يستيقظ.
سحبوني بعيداً. لم أرد تركه."
وأنا قلت لأماندا:
"آخر مرة رأيتِ فيها أليكس،
هل كان ينزف؟
هل يوجد عليكِ بعض من دمائه؟"
وهي تبكي: "أجل، الكثير،"
وتنهار.
أليكس أحب أماندا.
وقد كان واحداً من أكثر الرجال
شرفاً على الأرض،
وفي عمر ال24،
قد اتخذ قرار المخاطرة بحياته
من أجل تأكيد أنها ستعيش.
عرفت في أعماقي أنه إن لم يتمكن من النهوض،
أنه ميت.
كنت قد وصلت للتو
الليلة السابقة
مع زوجتي كارين
وابني الأصغر
لعطلة لمدة أسبوع في هاواي.
كنا حرفياً
3.300 ميل بعيداً.
أنا وكارين بدأنا بالاتصال
على هاتفه النقال بقلق،
ليس متوفراً.
تركنا عدة رسائل.
بعدها اتجهنا لوسائل الإعلام.
لكن كل ما وجدناه
كانت معلومات عن القاتل
وعن شقته المليئة بالأفخاخ.
حاولنا الاتصال بمركز الشرطة،
لكن كان من المستحيل الحصول على جواب.
لكنني أتفهم الأمر الآن.
كانوا يتعاملون مع
12 ميت و70 جريح،
المذبحة سيئة جداً،
لدرجة أنه تحتم على الشرطة
إحضار الضحايا إلى المستشفيات
بمؤخرة سياراتهم،
لأنه لم يعد لديهم سيارات إسعاف.
لقد كان مشهداً مرعباً وفوضوياً.
لم نكن لنرى أليكس مرة أخرى،
جراحه خطيرة لدرجة
أنه كان علي حتى إخفاء أمه
من النظر إليه،
خوفاً من الصورة التي ستدوم له في عقلها.
لكن أتعلمون من قد نراه مرة أخرى وأخرى؟
القاتل.
صوره كانت في كل مكان.
أحد المقالات كان بطول ست فقرات
وحوى اسمه 41 مرة.
جعله الإعلام مشهوراً.
لكن ولدي البكر، أليكس،
بطل،
كان غائباً عن التقارير الأولية.
أنا وكارين أدركنا فوراً وجود أمر خاطئ
بطريقة تجاوب الإعلام مع إطلاقات النار
العشوائية تلك
منذ مذبحة ثانوية كولومباين.
بدأنا القيام بأبحاث،
وأدركنا
أنه إن أمكننا تغيير
الطريقة التي يخبّر بها الإعلام،
بإمكاننا التقليل من إطلاق النار
وإنقاذ الحيوات.
(تصفيق)
دعوني أشرح.
تقريباً كل مطلق نار بشكل عشوائي جماعي
يملك شيئاً مشتركاً.
أيمكن لأحد أن يحزر ما ذلك؟
يريدون الشهرة.
يريدون أن يصبحون مشهورين.
في الحقيقة،
هؤلاء القتلة يخبرونا بذلك بأنفسهم.
قتلة ساندي هوك
احتفظوا بجداول
عن قتلة جماعيين سابقين وأعداد قتلاهم.
قاتل النادي الليلي أورلاندو بولس
اتصل بمحطة أخبار محليّة
أثناء هجومه!
وتوقف بعدها ليرى إذا انتشر على الفيسبوك.
قاتل باركلاند
سجل ونشر
فيديو
ذاكراً:
"ستعرفون من أنا عندما تروني في الأخبار."
قاتل مسرح أورورا أخبر طبيبه النفسي
أنه عرف ليس بمقدوره إحداث
أثر على العالم بالعلوم،
لكن بإمكانه أن يصبح مشهوراً
بتفجير الناس.
ومعظم الحكايا،
قاتل جامعة أومبكوا
كتب على مدونته عن قتل جماعي سابق،
قائلاً:
"لاحظت أن الناس مثله
وحيدون وغير معروفين،
لكن عندما يريقون بعض الدماء،
كل العالم يعرف من هم."
رجل لم يعرفه أحد أصبح الجميع يعرفه،
وجهه انتشر على كل الشاشات،
اسمه على شفاه
جميع من في الكوكب،
كل ذلك في يوم.
على ما يبدو أنه كلما قتلت أناس أكثر
أصبحت في دائرة الأضواء أكثر.
هذه فقط بعض الأمثلة.
بإمكاني الاستمرار.
يخبرنا هؤلاء القتلة أنهم يريدون الشهرة
كما القتلة الذين سبقوهم.
والإعلام يستمر بإعطائهم تماماً
ما يصبون إليه:
الشهرة.
جدال السلاح عاطفي جداً،
ومشاكل صحتنا العقلية معقدة جداً.
كلاهما يحتاجان الوقت للتصحيح.
لكن للتقليل من المذبحة،
لا نحتاج لفعل من الكونغرس.
ما نحتاجه هو فعل من الضمير
على منتجي ومستهلكي الإعلام
لمسح جائزة الشهرة.
(تصفيق)
إذاً لإنقاذ الحيوات،
أنا وكارين أطلقنا مشروع "لا شهرة"
مخصص لتحدي الإعلام
لحماية مجتمعاتنا
بالتمسك بمبادئ البحث هذه.
أولاً: الإخبار بكل الحقائق
عن العقلية
التركيبة السكانيّة
وملفات التحفيز لهؤلاء المطلقين،
لكن مع تقليل أسمائهم وصورهم،
مالم يكونوا طلقاء.
ثانياً: الحد من استخدام اسم مطلق النار
مرة تلو الأخرى،
أبداً في العناوين
ولا صور في الأماكن البارزة.
وثالثاً--
ثالثاً.
(ضحك)
لست جيداً مع الأرقام.
(ضحك)
رفض نشر أي مواد للخدمة الذاتية
مقدمة من مطلقي النار.
(تصفيق)
لأكون واضحاً:
هذا ليس بتعدي
على حقوق أي أحد.
هذا ليس برقابة.
نحن فقط نسأل الإعلام
بالتأثير على الإرشادات الموضوعة بالفعل.
على سبيل المثال،
الإعلام لا يخبر
عن الصفحيين المختطفين
لحمايتهم.
الإعلام لا يخبر
عن أسماء وصور
ضحايا الاعتداء الجنسي أو الانتحار.
هذه الممارسات الصحفية الواعية
تحمي سلامة العامة
بدون أي تأثير
على حق العامة في المعرفة.
تظهر الدراسات الأكاديمية
أن مستهلك الأخبار الاعتيادي
يريد أن يسمع أقل عن مطلقي النار.
بدلاً من ذلك،
الإعلام يجب أن يرفع أسماء وصور
الضحايا، كلا المقتولين والمجروحين،
الأبطال
وأوائل المستجيبين.
يجب عليهم..
(تصفيق)
يجب أن يعززوا المعلومات والتحاليل
من خبراء الميدان للصحة العقلية
والسلامة العامة.
كل الخبراء يوافقون الرأي.
الشرطة الفيدرالية،
جمعية الشرطة العالمية،
جمعية قادة المدن الكبرى
وفريق الاستجابة المحلية.
منظمة تنفيذ القانون مكرسة لتدريب
المستجيبين الأوليين
لإيقاف مطلقي النار النشيطين،
كلها تعزز مبدأ لا للشهرة.
في الواقع، في عام 2014،
الشرطة الفيدرالية بدأت بحملة
"لا تسمِهم" لدعم الفكرة.
جمعية الأطباء النفسيين الأمريكية
تدعم تقليل والحد من
تحديد هوية هؤلاء مطلقي النار.
الفكرة أصبحت عالمية،
مع دعوة رئيس وزراء نيوزيلاندا
لا للشهرة
بعد إطلاقات النار في الكنائس.
لكن بقدر ما نريد من الإعلام أن يتغير،
إنهم منظمات ربحية.
لن يتغيروا مالم نحملهم المسؤولية.
(تصفيق)
الإعلام يجني أمواله
من الإعلانات
بناءً على عدد المشاهدات.
لو بإمكاننا تقليل
عدد المشاهدات على أي موضوع،
سيغير الإعلام الطريقة التي يخبر بها عنه.
لذا في المرة القادمة
عندما ترى أي منظمة إعلامية
مطبوعة أو رقمية أو راديويّة أو تلفِزيونية
تستفيد بشكل غير مبرر من أسماء وصور
مطلقي النار أولئك،
توقف عن المشاهدة،
توقف عن الاستماع،
توقف عن الضغط،
توقف عن الإعجاب،
وتوقف عن النشر.
اكتب للمنتجين،
والمحررين ومدراء المحطات
والمدراء التنفيذيين
لتلك المنظمات الإعلامية.
احتفظ بملاحظات عن المعلنين
الذين يدعمون تلك الفقرات
وراسل مدرائهم التنفيذيين.
لأننا معاً،
يمكننا دفع الإعلام للتصرف
بناء على حماية العامة،
ليس بناء على الأرباح.
لقد فات الأوان بالنسبة لأليكس،
ولقد فات الأوان بالنسبة لعائلتي.
لكن رجاء لا تنضموا لنادينا بالتقاعس،
النادي الذي لا أحد يريد الانضمام له.
المستحقات مرتفعة جداً.
لأنه لم يفت الأوان بعد
للناس الذين لم يصبحوا ضحايا حتى الآن.
نملك القوة
للتقليل من إطلاقات النار العشوائية الواسعة
لنستخدمها.
شكراً لكم.
(تصفيق)
Ο χειρότερος εφιάλτης κάθε γονιού:
20 Ιουλίου 2012,
το τηλέφωνό μου χτυπάει
στις 4:30 τα ξημερώματα.
Είναι η Αμάντα,
η φίλη του Άλεξ, του γιου μου,
που φωνάζει υστερικά,
«Τομ, Τομ, έπεσαν πυροβολισμοί,
και με τράβηξαν έξω από το θέατρο!
Δεν με άφησαν να μείνω.
Ήθελα να μείνω,
αλλά με τράβηξαν έξω».
Είπα στην Αμάντα,
«Αμάντα, είσαι καλά; Έχεις τραυματιστεί;»
Και μου είπε πως όχι, πως ήταν καλά,
κι ότι ο Άλεξ της είχε σώσει τη ζωή.
Τότε είπα,
«Αμάντα, πού είναι ο Άλεξ;»
Και μου είπε με αναφιλητά,
«Δεν ξέρω, δεν μπορούμε να τον βρούμε.
Με τράβηξαν έξω από το θέατρο.
Με υποχρέωσαν να φύγω.
Τον πυροβόλησαν.
Προσπάθησα να τον ξυπνήσω,
αλλά δεν μπόρεσα.
Δεν σηκωνόταν.
Με τράβηξαν από εκεί.
Δεν ήθελα να τον αφήσω».
Είπα στην Αμάντα,
«Την τελευταία φορά που είδες τον Άλεξ,
αιμορραγούσε;
Έχεις αίμα του πάνω σου;»
Κι εκείνη φώναξε, «Ναι, πολύ!»
και κατέρρευσε.
Ο Άλεξ αγαπούσε την Αμάντα.
Και ήταν ένας από τους πιο
αξιότιμους άντρες στον κόσμο,
και στην ηλικία των 24,
έπρεπε να πάρει την απόφαση
να ρισκάρει τη ζωή του
για να είναι σίγουρος ότι εκείνη θα ζήσει.
Ήξερα μέσα μου πως από τη στιγμή
που δεν μπορούσε να σηκωθεί,
ήταν νεκρός.
Είχα μόλις φτάσει
το προηγούμενο βράδυ,
με τη γυναίκα μου Κάρεν
και τον μικρότερο γιο μου,
στη Χαβάη για διακοπές μίας εβδομάδας.
Ήμασταν, κυριολεκτικά,
5.300 χιλιόμετρα μακριά.
Σαν τρελοί, η Κάρεν κι εγώ
αρχίσαμε να καλούμε στο κινητό του,
μάταια.
Αφήσαμε ένα σωρό μηνύματα.
Τότε στραφήκαμε στα ΜΜΕ,
αλλά το μόνο που βρήκαμε
ήταν πληροφορίες για τον δολοφόνο
και το παγιδευμένο
με εκρηκτικά διαμέρισμά του.
Προσπαθήσαμε να επικοινωνήσουμε
με το αστυνομικό τμήμα της Ορόρα,
αλλά ήταν αδύνατον να πάρουμε απάντηση.
Εκ των υστέρων, ήταν κατανοητό.
Είχαν να αντιμετωπίσουν
12 νεκρούς, 70 τραυματίες,
μία σφαγή τόσο φριχτή,
που η αστυνομία χρειάστηκε
να μεταφέρει θύματα στο νοσοκομείο
στο πίσω κάθισμα των περιπολικών
επειδή δεν υπήρχαν άλλα ασθενοφόρα.
Ήταν μία φριχτή, χαοτική σκηνή.
Δε θα βλέπαμε ποτέ ξανά τον Άλεξ.
Τα τραύματά του ήταν τόσο βαριά
που έπρεπε να προστατέψω τη μητέρα του
ώστε να μην τον δει
και να μην είναι αυτή η τελευταία εικόνα
που θα έχει από εκείνον στο μυαλό της.
Όμως, ξέρετε ποιον
θα βλέπαμε ξανά και ξανά;
Τον δολοφόνο.
Οι φωτογραφίες του ήταν παντού.
Ένα άρθρο με έξι παραγράφους
ανάφερε το όνομά του 41 φορές.
Τα ΜΜΕ τον έκαναν διάσημο.
Αλλά ο πρωτότοκος γιoς μου, ο Άλεξ,
ένας ήρωας,
δεν αναφερόταν πουθενά
στα αρχικά ρεπορτάζ.
Η Κάρεν κι εγώ συνειδητοποιήσαμε αμέσως
πως κάτι δεν πήγαινε καλά
με τον τρόπο που μεταδίδουν τα ΜΜΕ
αυτούς τους μαζικούς πυροβολισμούς
από την εποχή του Κολουμπάιν.
Αρχίσαμε να κάνουμε έρευνα,
και συνειδητοποιήσαμε
πως αν μπορούσαμε να αλλάξουμε
τον τρόπο που μεταδίδουν τα ΜΜΕ τα νέα,
θα μπορούσαμε να μειώσουμε τις επιθέσεις
και να σώσουμε ζωές.
(Χειροκρότημα)
Να σας εξηγήσω.
Σχεδόν όλοι οι δράστες
τυχαίων μαζικών ενόπλων επιθέσεων
έχουν κάτι κοινό.
Μπορεί κάποιος να μαντέψει τι είναι;
Θέλουν την κακοφημία.
Θέλουν να γίνουν διάσημοι.
Για την ακρίβεια,
αυτό το λένε οι ίδιοι οι δολοφόνοι.
Ο δολοφόνος του Σάντι Χουκ
κρατούσε αρχείο
με προηγούμενους δολοφόνους
και τον αριθμό των θυμάτων τους.
Ο δολοφόνος του νυχτερινού
κέντρου Ορλάντο Πολς,
κάλεσε έναν τοπικό τηλεοπτικό σταθμό
κατά τη διάρκεια της επίθεσης!
Mετά έλεγξε το Facebook
για να δει αν είχε γίνει viral.
Ο δολοφόνος του Πάρκλαντ
βιντεοσκόπησε και ανέβασε
ένα βίντεο
όπου δήλωνε,
«Όταν με δείτε στις ειδήσεις,
θα μάθετε ποιος είμαι».
Ο δολοφόνος του θεάτρου Ορόρα
είπε στον ψυχίατρό του
πως ήξερε ότι δεν θα έκανε κάτι σπουδαίο
στον χώρο της επιστήμης,
αλλά μπορούσε να γίνει διάσημος
ανατινάζοντας ανθρώπους.
Και το πιο αποκαλυπτικό απ' όλα,
ο δολοφόνος του κοινοτικού
κολεγίου Άμκουα,
έγραψε στο μπλογκ του
για έναν άλλο μαζικό δολοφόνο,
λέγοντας,
«Παρατήρησα πως άνθρωποι σαν κι αυτόν
είναι μόνοι και άγνωστοι,
αλλά όταν χύνουν λίγο αίμα,
όλος ο κόσμος ξέρει ποιοι είναι».
Κάποιον που δεν τον ήξερε κανείς,
τώρα τον ξέρουν όλοι.
Το πρόσωπό του σε κοντινό πλάνο
προβάλλεται σε κάθε οθόνη,
το όνομά του είναι στα χείλη
όλων των ανθρώπων του κόσμου,
κι όλα αυτά, μέσα σε μία ημέρα.
Φαίνεται πως όσους περισσότερους
ανθρώπους σκοτώσεις,
τόσο περισσότερο είσαι
στο φως της δημοσιότητας.
Αυτά είναι μόνο μερικά παραδείγματα.
Θα μπορούσα να αναφέρω πολλά ακόμα.
Αυτοί οι δολοφόνοι μάς λένε
ότι θέλουν να γίνουν διάσημοι
σαν τους δολοφόνους που είχαν προηγηθεί,
και τα ΜΜΕ συνεχίζουν να τους δίνουν
αυτό ακριβώς που επιζητούν:
Κακοφημία.
Ο διάλογος για την οπλοκατοχή
είναι πολύ φορτισμένος
και τα θέματα ψυχικής υγείας
είναι εξαιρετικά πολύπλοκα.
Και τα δύο θέλουν χρόνο για να διορθωθούν.
Όμως, για να μειώσουμε τις σφαγές,
δεν χρειαζόμαστε απόφαση του Κογκρέσου.
Χρειαζόμαστε μία πράξη συνείδησης
των παραγωγών και καταναλωτών των ΜΜΕ
ώστε να αφαιρέσουν
την ανταμοιβή της κακοφημίας.
(Χειροκρότημα)
Για να σώσουμε ζωές,
η Κάρεν κι εγώ ιδρύσαμε
το «Όχι στην Κακοφημία»,
που έχει ως σκοπό να προκαλέσει τα ΜΜΕ
να προστατέψουν τις κοινότητές μας
τηρώντας τις βασικές αρχές του ρεπορτάζ:
Πρώτον: Αναφορά όλων των στοιχείων
σχετικά με τη νοοτροπία,
τα δημογραφικά στοιχεία,
και τα πιθανά κίνητρα των δραστών,
αλλά χωρίς έμφαση στο όνομά τους
και τις φωτογραφίες τους,
παρά μόνο αν δεν έχουν συλληφθεί.
Δεύτερον: Να αναφέρεται
το όνομα του δράστη
μόνο μία φορά ανά άρθρο,
ποτέ στην επικεφαλίδα,
και χωρίς να δεσπόζει η φωτογραφία τους.
Και τρίτον...
Τρίτον.
(Γέλια)
Δεν τα πάω καλά με τους αριθμούς.
(Γέλια)
Να αρνούνται να δημοσιεύσουν
κάθε υλικό αυτοδιαφήμισης
που τους δίνουν οι δράστες.
(Χειροκρότημα)
Για να είμαι ξεκάθαρος:
αυτό δεν είναι παραβίαση
των συνταγματικών δικαιωμάτων κανενός.
Δεν είναι λογοκρισία.
Απλώς ζητάμε από τα ΜΜΕ
να αξιοποιήσουν τους κανόνες
που ήδη υπάρχουν.
Για παράδειγμα,
τα ΜΜΕ δεν κάνουν ρεπορτάζ
για δημοσιογράφους που έχουν απαχθεί
προκειμένου να τους προστατέψουν.
Τα ΜΜΕ δεν αναφέρουν τα ονόματα,
ούτε δείχνουν φωτογραφίες
θυμάτων σεξουαλικής βίας ή αυτόχειρων.
Αυτές οι υπεύθυνες
δημοσιογραφικές πρακτικές
προστατεύουν τη δημόσια ασφάλεια
χωρίς καμία επίπτωση
στο δικαίωμα του κοινού για ενημέρωση.
Επιστημονικές έρευνες δείχνουν
πως ο μέσος καταναλωτής ειδήσεων
θέλει να μαθαίνει λιγότερα
για τους σκοπευτές.
Αντιθέτως,
τα ΜΜΕ θα έπρεπε
να δίνουν αξία στα ονόματα
και τις φωτογραφίες των θυμάτων,
τόσο των δολοφονημένων
όσο και των τραυματιών,
των ηρώων
και των ομάδων άμεσης επέμβασης.
Θα έπρεπε...
(Χειροκρότημα)
Θα έπρεπε να προωθούν
στοιχεία και αναλύσεις
από ειδικούς του τομέα
δημόσιας υγείας και δημόσιας ασφάλειας.
Όλοι οι ειδικοί συμφωνούν.
Το FBI,
η Διεθνής Ένωση Αστυνομικών,
η Ένωση Διευθυντών
Αστυνομίας Μεγάλων Πόλεων,
και το A.L.E.R.T.,
που είναι ο οργανισμός εκπαίδευσης
ομάδων άμεση επέμβασης
για την ακινητοποίηση
ενόπλων εν δράσει,
όλοι τους υποστηρίζουν τις αρχές
του «Όχι στην Κακοφημία».
Για την ακρίβεια, το 2014,
το FBI ξεκίνησε την εκστρατεία,
«Μην τους Κατονομάζετε»,
υποστηρίζοντας αυτή την ιδέα.
Η Αμερικάνικη Ψυχιατρική Ένωση
υποστηρίζει τη μείωση
και την ελαχιστοποίηση
της ταυτοποίησης των δραστών.
Αυτή η ιδέα έχει μεταδοθεί παγκοσμίως
και η πρωθυπουργός της Νέας Ζηλανδίας
ζήτησε να αποφευχθεί η κακοφημία
μετά τους πυροβολισμούς στο Κράιστσερτς.
Όμως, όσο κι αν θέλουμε
ν' αλλάξουν τα ΜΜΕ,
είναι κερδοσκοπικοί οργανισμοί.
Δεν θα αλλάξουν, εκτός αν τους φέρουμε
προ των ευθυνών τους.
(Χειροκρότημα)
Τα ΜΜΕ βγάζουν χρήματα
από τη διαφήμιση,
βάσει του αριθμού των θεατών και των κλικ.
Αν μπορέσουμε να μειώσουμε
τον αριθμό των θεατών και των κλικ
σε οποιοδήποτε θέμα,
τα ΜΜΕ θα αλλάξουν
τον τρόπο που το μεταδίδουν.
Έτσι, την επόμενη φορά
που θα δείτε κάποιο ΜΜΕ,
-τύπο, ιστοσελίδα, ραδιόφωνο ή τηλεόραση-
να προωθεί άσκοπα τα ονόματα
και τις φωτογραφίες των σκοπευτών,
σταματήστε να βλέπετε,
σταματήστε ν' ακούτε,
σταματήστε να κλικάρετε,
σταματήστε να κάνετε λάικ,
σταματήστε να κοινοποιείτε.
Γράψτε στους παραγωγούς,
τους αρχισυντάκτες,
τους διευθυντές των σταθμών
και στους διευθύνοντες συμβούλους
αυτών των μέσων.
Προσέξτε τους διαφημιστές
που υποστηρίζουν τα προγράμματα
και γράψτε στους διευθύνοντες
συμβούλους τους.
Επειδή όλοι μαζί,
μπορούμε να πιέσουμε τα ΜΜΕ
να δράσουν με γνώμονα
το καλό της δημόσιας ασφάλειας,
κι όχι το κέρδος.
Είναι πολύ αργά για τον Άλεξ,
και είναι πολύ αργά
για την οικογένειά μου.
Όμως, σας παρακαλώ, μη γίνετε μέλη
του κλαμπ μας λόγω αδράνειας.
Κανείς δε θέλει να είναι μέλος
αυτού του κλαμπ.
Το πληρώνεις πολύ ακριβά.
Γιατί δεν είναι αργά
για τους ανθρώπους
που ακόμα δεν είναι θύματα.
Έχουμε τη δύναμη
να μειώσουμε τους τυχαίους
μαζικούς πυροβολισμούς.
Ας την αξιοποιήσουμε.
Σας ευχαριστώ.
(Χειροκρότημα)
La peor pesadilla de cualquier padre:
20 de julio de 2012,
mi teléfono suena a las 4:30 de la mañana.
Es Amanda, la novia de mi hijo Alex,
diciéndome histérica:
"Tom, Tom, ha habido un tiroteo
y me sacaron del cine.
No me dejaron quedarme.
Quería quedarme pero me sacaron".
Le digo a Amanda:
"Amanda, ¿estás bien? ¿Estás herida?"
Y me dijo que no, que estaba bien,
que Alex le había salvado la vida.
Y entonces dije:
"Amanda, ¿dónde está Alex?"
Y ella, sollozando, me dice:
"No lo sé, no lo encontramos.
Me sacaron del cine, me obligaron a salir.
Le dispararon.
Intenté despertarlo, pero no lo conseguí.
No se levantaba.
Me sacaron. Yo no quería dejarlo".
Y le digo a Amanda:
"La última vez que viste a Alex,
¿estaba sangrando?
¿Tienes sangre suya sobre ti?".
Y llorando dijo: "Sí, muchísima",
y rompió a llorar.
Alex amaba a Amanda.
Él era uno de los hombres
más honestos del mundo
y a los 24 años
tuvo que tomar la decisión
de arriesgar su vida
para asegurarse de que ella viviera.
En el fondo de mi corazón
sabía que si no se podía levantar
es que estaba muerto.
Yo acababa de llegar
la noche anterior
con mi esposa Caren
y mi hijo más pequeño
a pasar una semana
de vacaciones en Hawái.
Estábamos literalmente
a 5300 km de distancia.
Caren y yo nos pusimos frenéticos
a llamar a su teléfono,
en vano.
Dejamos muchos mensajes.
Luego pusimos las noticias.
Pero lo único que veíamos
era información sobre el asesino
y su apartamento lleno de trampas.
Intentamos llamar
a la comisaría de Aurora,
pero fue imposible obtener respuesta.
Pensándolo ahora, era comprensible.
Estaban lidiando con
12 muertos, 70 heridos,
y tal matanza
que la policía tuvo que llevar
al hospital a algunas de las víctimas
en la parte de atrás
de los coches policiales,
porque se habían quedado sin ambulancias.
Fue una escena horrorosa y caótica.
Nunca más veríamos a Alex.
Sus heridas eran tan graves
que incluso tuve que proteger a su madre
de que le viera
por miedo a que esa fuera
su última imagen de él.
Pero ¿saben a quién vimos una y otra vez?
Al asesino.
Sus fotos estaban por todas partes.
Un artículo tenía seis párrafos de largo
y mencionaba su nombre 41 veces.
Los medios lo habían hecho famoso.
Pero mi primogénito, Alex,
un héroe,
estaba ausente en esos primeros informes.
Caren y yo rápido nos dimos cuenta
de que algo no estaba bien
con la manera en la que los medios
respondían ante estos tiroteos en masa
desde Columbine.
Comenzamos a investigar
y nos dimos cuenta
de que si podíamos cambiar
la forma en la que los medios informan,
podríamos reducir la cantidad de tiroteos
y salvar vidas.
(Aplausos)
Déjenme explicarlo.
Casi todos los asesinos en masa
tienen algo en común.
¿Alguien adivina qué es?
Buscan notoriedad.
Quieren ser famosos.
De hecho,
nos lo cuentan ellos mismos.
El asesino de Sandy Hook
llevaba una hoja de cálculo
de asesinos en masa previos
y su número de asesinatos.
El asesino del club Pulse de Orlando
llamó a un informativo local,
¡durante su ataque!
Y luego se puso a mirar Facebook
para ver si se había vuelto viral.
El asesino de Parkland
grabó y publicó
un video
diciendo:
"Cuando me vean en las noticias
sabrán quién soy".
El asesino del cine de Aurora
le dijo a su psiquiatra
que sabía que no podía
aportar nada al mundo de la ciencia,
pero que podía hacerse famoso
volando a la gente por los aires.
Y lo más revelador,
el asesino del Instituto Superior Umpqua
escribió en su blog
sobre otro asesino en masa
y dijo:
"Me he dado cuenta
de que personas como él
están solos y son desconocidos,
pero cuando vierten un poco de sangre
todo el mundo sabe quiénes son".
Un hombre al que nadie conocía
ahora es conocido por todos,
su cara sale en todas las pantallas,
su nombre en boca de todo el planeta.
Todo en un día.
Parece que mientras más gente muera,
más atención se recibe.
Estos son solo algunos ejemplos.
Pero podría seguir.
Estos asesinos nos están diciendo
que quieren ser famosos,
igual que los asesinos anteriores a ellos
y los medios siguen dándoles
justo lo que buscan:
notoriedad.
El debate de las armas es muy emotivo
y nuestros problemas de salud mental
son muy complicados.
Ambos necesitan tiempo
para ser corregidos.
Pero para reducir la matanza,
no necesitamos una ley del Congreso.
Lo que necesitamos es
un acto de conciencia
por parte de los productores
y de los consumidores de los medios
para eliminar la recompensa
de la notoriedad.
(Aplausos)
Así que para salvar vidas,
Caren y yo lanzamos "No notoriedad",
dedicado a desafiar a los medios
para proteger nuestras comunidades
adhiriéndose a estos principios
basados en la investigación.
Uno: informen de todos los datos
relativos a la mentalidad,
la demografía
y el perfil motivacional
de estos tiradores,
pero minimicen sus nombres
y sus fotografías,
a menos que estén a la fuga.
Dos: limiten el uso del nombre del tirador
a uno por artículo,
nunca en los titulares
y nada de imágenes en sitios destacados.
Y tres...
Tres.
(Risas)
No se me dan bien los números.
(Risas)
Niéguense a publicar
cualquier material interesado
que les den los tiradores.
(Aplausos)
Para aclarar,
esto no es un incumplimiento
de los derechos de la primera enmienda.
Esto no es censura.
Simplemente estamos pidiendo a los medios
que hagan uso de unas directrices
que ya existen.
Por ejemplo,
los medios no informan
sobre periodistas
que han sido secuestrados
para poder protegerlos.
Los medios no publican
los nombres ni las fotos
de víctimas de abusos sexuales
o de suicidios.
Estas prácticas periodísticas responsables
protegen la seguridad pública
sin ningún impacto
sobre el derecho a saber del público.
Estudios académicos demuestran
que el consumidor medio de noticias
quiere saber menos de los tiradores.
En su lugar,
los medios deberían resaltar
los nombres y las fotografías
de las víctimas,
tanto asesinadas como heridas,
los héroes y los servicios de emergencia.
Deberían...
(Aplausos)
Deberían promover datos y análisis
de expertos en los campos
de salud mental y seguridad pública.
Todos los expertos coinciden.
El FBI,
la Asociación Internacional de Policía,
la "Major Cities Chiefs Association"
y A.L.E.R.R.T.,
la organización policial dedicada
a entrenar a los servicios de emergencias
para detener a los tiradores
apoyan los principios de "No Notoriety".
De hecho, en 2014,
el FBI lanzó la campaña
"No los menciones" para apoyar la idea.
La Asociación Estadounidense
de Psiquiatría apoya reducir y minimizar
la identificación de estos tiradores.
La idea se ha vuelto global,
con la primera ministra de Nueva Zelanda
apelando a no dar notoriedad
tras los tiroteos de Christchurch.
Pero por mucho que queramos que cambien,
los medios son organizaciones
con fines de lucro.
No cambiarán si no les responsabilizamos.
(Aplausos)
Los medios hacen dinero
gracias a la publicidad
basándose en el número
de espectadores y de clics.
Si podemos reducir el número
de espectadores y de clics de un tema,
los medios cambiarán
la manera en la que informan.
Así que la próxima vez que vean
a cualquier medio de comunicación,
ya sea de manera impresa, digital,
por radio o televisión,
hacer un uso innecesario de los nombres
e imágenes de estos tiradores,
dejen de mirar,
dejen de escuchar,
dejen de hacer clic,
dejen de dar "Me gusta"
y dejen de compartir.
Escriban a los productores,
editores, coordinadores y directores
de estas organizaciones.
Tomen nota de los anunciantes
que apoyan esos segmentos
y escriban a sus directores.
Porque juntos,
podemos empujar a los medios
para que actúen en interés
de la seguridad pública,
no de los beneficios.
Ya es demasiado tarde para Alex
y para mi familia.
Pero por favor, no se unan
a nuestro club por falta de acción,
un club al que nadie quiere pertenecer.
El precio a pagar es muy alto.
Porque no es demasiado tarde
para la gente que todavía no son víctimas.
Tenemos el poder
de reducir los tiroteos en masa.
Usémoslo.
Gracias.
(Aplausos)
بدترین کابوس هر پدر و مادر:
۲۰ ژوئیه ۲۰۱۲،
تلفن همراهم در ساعت ۴:۳۰ صبح زنگ میخورد.
دوست دختر پسرم الکس است، آماندا.
که با حالتی پریشان میگوید،
«تام، تام، تیراندازی رخ داده است،
آنها مرا از تئاتر بیرون انداختند.
اجازه نمیدهند بمانم.
من میخواستم [بمانم]، اما مرا به زور
بیرون انداختند.»
به آماندا گفتم،
«آماندا حالت خوب است؟ آسیب دیده ای؟»
او گفت نه، که حالش خوب است،
که الکس جانش را نجات داده است.
سپس گفتم،
«آماندا، الکس کجاست؟»
و او با گریه گفت،
«نمیدانم، نمیتوانیم اورا پیدا کنیم.
آنها مرا از تئاتر بیرون کردند.
مجبورم کردند بروم.
او تیر خورد.
سعی کردم بیدارش کنم،
اما نتوانستم.
او بیدار نمیشود.
مجبورم کردند که بروم.
نمیخواستم اورا تنها بگذارم.»
به آماندا گفتم،
«آخرین باری که الکس را دیدی،
خونریزی داشت؟
خونش روی تو ریخته شده بود؟»
با گریه گفت، «بله، خیلی زیاد»
و قطع کرد.
الکس عاشق آماندا بود.
او یکی از شریفترین مردان روی زمین بود،
در سن ۲۴ سالگی،
باید تصمیمی میگرفت که جانش
را به خطر میانداخت
برای اینکه مطمئن شود آماندا زنده میماند.
قلبا میدانستم که اگر او
نتوانسته بیدار شود،
یعنی مرده است.
من به تازگی
شب قبل از این اتفاق
به همراه همسرم کارن
و کوچکترین پسرم
برای مسافرتی یک هفتهای
به هاوایی رسیده بودیم.
ما دقیقا
۵۳۰۰ کیلومتر دورتر بودیم.
من و کارن با آشفتگی با تلفن همراهش
تماس میگرفتیم،
اما بینتیجه بود.
پیامهای زیادی برایش گذاشتیم.
سپس از رسانهها کمک خواستیم.
اما چیزی دستگیرمان نشد
جز اطلاعاتی در مورد قاتل
و آپارتمانش که تله گذاری شده بود.
سعی کردیم با ایستگاه پلیس آورورا
تماس بگیریم،
اما جواب گرفتن غیرممکن بود.
اما با نگاهی به گذشته، قابل درک بود.
آنها با ۱۲ کشته
و۷۰ مصدوم دست و پنجه نرم میکردند،
کشتار به قدری فجیع بود،
که پلیس ناچار بود برخی از قربانیها را
با ماشین خود به بیمارستان ببرد،
چون دیگر آمبولانسی وجود نداشت.
صحنهای وحشتناک و پر از هرج و مرج بود.
ما هیچ وقت الکس را نخواهیم دید،
شدت صدمههای وارده به او به قدری زیاد بود
که مجبور بودم جلوی مادرش بایستم
تا به او نگاه نکند،
از ترس اینکه این آخرین تصویر از
پسرش در ذهنش باشد.
اما میدانید چه کسی را مرتب خواهیم دید؟
قاتل را.
تصویرش همه جا بود.
یک مقالهی ۶ پاراگرافی
۴۱ بار نامش را تکرار کرده بود.
رسانهها قاتل را معروف کرده بودند.
اما اولین پسر من، الکس،
یک قهرمان،
جای او در گزارشهای آغازین خالی بود.
من و کارن فورا متوجه شده بودیم
یک جای کار در
طرز پاسخ رسانهها به کشتارهای دسته جمعی
مانند دبیرستان کلمباین ایراد دارد.
شروع به تحقیق و جستجو کردیم،
و متوجه شدیم که
اگر بتوانیم جوری که رسانهها
خبرها را گزارش میکنند را تغییردهیم،
پس میتوانیم تعداد تیراندازیها را
نیز کاهش دهیم
و جان افراد را نجات دهیم.
(تشویق)
اجازه دهید توضیح بدهم.
تقریبا تمام تیراندازیهای
تصادفی دستهجمعی
یک چیز مشترک دارند.
کسی میتواند حدس بزند؟
آنها رسوایی و بدنامی را میخواهند.
میخواهند معروف شوند.
در واقع،
این قاتلها همین موضوع را
خودشان به ما میگویند.
قاتل مدرسه سندی هوک
فایلی از
کشتارهای جمعی سابقش و
تعداد قتلها را نگه میداشت.
قاتل باشگاه شبانه پالس اورلاندو
در طول حملهاش--
یک پایگاه خبری محلی را خبر کرد!
و سپس کارش را متوقف کرد تا فیسبوک
را چک کند و ببیند که آیا معروف شده است.
قاتل مدرسه پارکلند
ویدیویی را
ضبط و پست کرد
که میگفت،
«وقتی مرا در اخبار ببینید،
میفهمید من چه کسی هستم.»
قاتل تئاتر آورورا به روانپزشکش گفت
که او فهمیده که نمیتواند در زمینهی
علم و دانش تاثیری بر دنیا بگذارد،
اما میتواند
با منفجر کردن مردم معروف شود.
و مهمترین آنها
قاتل دانشگاه امپکوا
در وبلاگ خود درباره یکی از کشتارهای
جمعی قبلی نوشت،
که میگفت،
«متوجه شدم مردمی که شبیه او هستند
تنها و ناشناساند،
ولی وقتی کمی خون میریزند،
تمام دنیا آنها را میشناسند.»
مردی که هیچکس اورا نمیشناخت
اکنون برای همه شناخته شده است،
چهرهاش در همهی صفحات بود،
نامش بر لب همگان
در کره زمین جاری بود،
فقط در یک روز.
به نظر میرسد هر چه مردم بیشتری را بکشی،
بیشتر مورد توجه همه هستی.
اینها فقط تعداد کمی از مثالها بودند.
من میتوانم ادامه بدهم.
این قاتلها به ما این را میگویند
که میخواهند مشهور شوند
مثل قاتلهای دیگر قبل از آنها،
و رسانهها به آنها دقیقا همان چیزی
که دنبالش هستند را میدهند:
رسوایی.
بحث خرید و فروش اسلحه بسیار حساس است،
و مسائلی که مربوط به سلامت روانی
ما میشوند بسیار پیچیده هستند.
هردو برای اصلاح شدن به زمان نیاز دارند.
اما برای کاهش کشتار،
ما نیازی به اقدامات کنگره نداریم.
چیزی که نیاز داریم اقدامی
ناشی از وجدان
توسط تولید کنندگان و مصرف کنندگان
رسانههای جمعی است.
تا پاداش رسوایی را حذف کنند.
(تشویق)
بنابراین برای نجات جانها
من و کارن «نه به بدنامی» را آغاز کردیم
که اختصاص داده شده به چالش کشیدن رسانهها
برای محافظت از جامعهمان
از طریق پیروی از این اصول مبتنی بر
تحقیق و جستجو:
یک: تمام حقایق شامل
نگرش و ذهنیت،
آمار و اعداد و ارقام
و عوامل تحریک کنندهی این
تیرااندازیها را گزارش دهید،
اما نمایش نام و چهرهاشان
را به حداقل برسانید،
مگر اینکه دستگیر نشده باشند.
دو: بکاربردن نام تیرانداز را به یک بار
در هر قسمت محدود کنید،
هرگز آن را در سرخط اخباربه کارنبرید
و در مکانهای مهم تصویرش را نمایش ندهید.
و سومین اصل--
سه.
(خندیدن)
من با اعداد رابطه خوبی ندارم.
(خندیدن)
از انتشار هرگونه مطلبی که به نفع
این قاتلها است خودداری کنید.
(تشویق)
به جهت شفاف سازی:
این موارد به معنی نقض
حق آزادی بیان
و یا سانسور عقاید هیچکس نیست.
تنها خواسته ما از رسانهها
اعمال فشار بر روی دستورالعملهای
اجراییشان است.
به عنوان مثال،
رسانهها به منظور محافظت از
خبرنگارانی که دزدیده شدند،
درموردشان گزارشی تهیه نکند.
رسانهها
نام و تصویر
قربانیان تجاوز جنسی
یا خودکشی را گزارش نکند.
این خبرنگاران مسئول، محافظت از
امنیت اجتماعی
بدون هیچ تاثیری بر
حق دسترسی عموم به اطلاعات
را تمرین میکنند.
مطالعات آکادمیک نشان میدهد
متوسط مخاطبین اخبار
میخواهند که کمتر از تیراندازان بشنوند.
در عوض،
رسانهها باید نام و تصویر قربانیان،
هم کشته شدگان و هم زخمیان،
قهرمانان
و همچنین امدادگران را بزرگ جلوه دهند.
آنها باید--
(تشویق)
آنها باید دادهها و تجزیه و تحلیلهایی
از متخصصان در زمینه سلامت روانی
و امنیت اجتماعی را ترویج دهند.
همه متخصصان موافق این موضوع هستند.
اف بی ای،
اینترپل،
انجمن مدیران ارشد شهری
و سازمان آلرت،
سازمان اجرای قوانین که به
آموزش امدادگران،
برای متوقف کردن قاتلان جمعی
اختصاص داده شده،
همه از اصول «نه به بدنامی»
پشتیبانی میکنند.
در واقع، در سال ۲۰۱۴،
اف بی ای برای حمایت از این ایده کمپین
«اسمشان را نبرید» را شروع کرد.
انجمن روانپزشکان آمریکا نیز از کاهش
و به حداقل رساندن
هویت این تیراندازان حمایت میکند.
این ایده
توسط نخست وزیر نیوزلند،
با فراخوانی «نه به بدنامی»
پس از تیراندازی شهر کرایستچرچ
جهانی شده است.
اما به همان اندازه که خواستار
تغییر رسانهها هستیم،
به همان اندازه هم وابسته به پول هستند.
آنها تغییری نخواهند کرد مگر اینکه
ما آنها را مسئول بدانیم.
(تشویق)
رسانهها بودجه خود را از
تبلیغات
و براساس تعداد و تعامل تماشاگران
به دست میآورند.
اگر بتوانیم تعداد و تعامل تماشاگران
را در هر موضوعی کاهش دهیم،
نحوه گزارش کردن رسانهها نیز
تغییر خواهد کرد.
پس دفعه بعدی که هر رسانهای را دیدید
به صورت چاپی، دیجیتالی،
یا در رادیو یا تلویزیون
ناخواسته از نام و تصویر این
تیراندازان استفاده میکنید،
از تماشا کردن،
گوش دادن،
کلیک کردن،
لایک کردن،
و به اشتراک گذاشتن آن خودداری کنید.
برای تولیدکنندگان،
تدوینگران، مدیران کانالها و مدیران عامل
این سازمانهای خبری بنویسید.
از تبلیغاتی که از این بخشها حمایت میکنند
یادداشت بردارید
و آن را برای مدیران عاملشان بفرستید.
چرا که در کنار هم،
میتوانیم رسانهها را برای عمل کردن
به نفع امنیت اجتماعی
و نه برای پول و منافعشان
تحت فشار قرار دهیم.
برای الکس و خانوادهام،
خیلی دیر شده.
اما لطفا به خاطرتنبلی و
بی تحرکی به جمع ما،
جمعی که هیچکس نمیخواهد
عضوی از آن باشد، نپیوندید.
حق عضویت بسیار زیاد است.
چون هنوز برای مردمی که قربانی نیستند
خیلی دیر نشده.
ما این قدرت را داریم
که کشتارهای جمعی را کاهش دهیم.
بیاید ازآن استفاده کنیم .
متشکرم .
(تشویق)
C'est le cauchemar de tous les parents :
le 20 juillet 2012,
il est 4h30 du matin
et mon téléphone sonne.
C'est Amandam la copine de mon fils Alex.
Elle me dit, hystérique :
« Tom, Tom, il y a eu une fusillade,
on m'a traînée en dehors du cinéma.
On n'a pas voulu que je reste.
Je voulais rester,
mais on m'a fait sortir. »
Je lui dis :
« Amanda, tu vas bien ? Tu es blessée ? »
Et elle répond que non, que ça va,
qu'Alex lui a sauvé la vie.
Puis, je lui demande :
« Amanda, où est Alex ? »
Et elle répond en sanglotant :
« Je sais pas, on ne le retrouve pas.
On m'a sortie du cinéma.
Il's m'ont dit de partir.
Il s'est fait tirer dessus.
J'ai essayé de le réveiller,
mais je n'ai pas réussi.
Il ne se réveillait pas.
On m'a fait sortir.
Je ne voulais pas l'abandonner. »
Je demande à Amanda,
« La dernière fois que tu as vu Alex,
est-ce qu'il saignait ?
Est-ce que tu avais son sang sur toi ? »
Elle sanglote : « Oui, beaucoup »,
et là, elle fond en larmes.
Alex aimait Amanda.
C'était un des hommes
les plus honorables au monde,
et à 24 ans,
il a pris la décision de risquer sa vie
pour sauver celle d'Amanda.
Je savais pertinemment que
s'il n'avait pas pu se relever,
c'est qu'il était mort.
On venait juste d'arriver
la veille au soir,
ma femme Caren,
mon plus jeune fils et moi,
à Hawaï pour une semaine de vacances .
On était littéralement
à plus de 5 000 km de là.
Avec Caren, on a commencé à
appeler désespérément le téléphone d'Alex,
mais en vain.
On lui a laissé plein de messages.
Puis on s'est tournés vers les médias.
Mais tout ce qu'on trouvait,
c'était des informations sur le meurtrier
et son appartement piégé.
On a essayé d'appeler
le commissariat d'Aurora
mais c'était impossible
d'avoir une réponse.
Avec le recul, c'était compréhensible.
Ils avaient affaire à
12 morts, 70 blessés,
un massacre si atroce,
que les officiers ont dû conduire
certaines victimes à l'hopital
à l'arrière des voitures de police,
parce qu'il n'y avait plus d'ambulances.
La situation était horrible et chaotique.
On n'a jamais revu Alex,
ses blessures étaient si graves
que j'ai dû empêcher sa propre mère
de le regarder une dernière fois
de peur que cette image de lui
reste ancrée dans son esprit.
Mais vous savez qui nous avons revu,
encore, et encore, et encore ?
Le meurtrier.
Sa photo était partout.
Dans un article de six paragraphes,
son nom apparaissait 41 fois.
Les médias l'ont rendu célèbre.
Mais mon fils ainé, Alex,
un héros,
ne figurait pas dans
ces premiers reportages.
Caren et moi, on a réalisé qu'il y avait
quelque chose qui n'allait pas
avec la façon dont les médias réagissent
aux fusillades de masse
depuis Columbine.
On a commencé à faire des recherches
et on a découvert
que si on pouvait changer
la façon dont les médias
couvrent ces évènements
on pourrait réduire
le nombre de fusillades
et sauver des vies.
(Applaudissements)
Je m'explique.
Presque tous les tueurs de masse
ont une chose en commun.
Pouvez-vous deviner ce que c'est ?
Ils veulent de la notoriété.
Ils veulent être célèbres.
En fait,
ces meurtriers le disent eux-mêmes.
Le meurtier de Sandy Hook
consignait dans une feuille de calcul
les précédents tueurs de masse
et le nombre de leurs victimes.
Le meurtrier de la boîte de nuit
Pulse à Orlando
avait appelé la chaîne
de télévision locale
pendant qu'il attaquait ! --
puis il a fait une pause et regardé
Facebook pour voir s'il faisait le buzz.
Le meurtrier de Parkland
a enregistré et publié
une vidéo
disant :
« Quand vous me verrez aux infos,
vous saurez qui je suis. »
Le meurtrier du cinéma d'Aurora
avait dit à son psychiatre
qu'il savait qu'il ne serait pas
connu dans le monde de la science,
mais qu'il pouvait devenir célèbre
en faisant exploser des gens.
Et le plus révélateur,
le meurtrier de l'université d'Umpqua
avait écrit sur son blog
à propos d'un meurtrier de masse
en disant :
« J'ai remarqué que les gens comme lui
sont tout seul et inconnu,
mais quand ils font couler un peu de sang,
le monde entier les connait. »
Un homme que personne ne connaissait
est maintenant connu de tous,
son visage est sur chaque écran,
son nom sur toutes les lèvres
aux quatre coins du monde,
et tout ça en un seul jour.
On dirait que plus ils font de victimes
plus ils sont célèbres.
Ce ne sont que quelques exemples.
Je pourrais continuer encore longtemps.
Ces meurtries nous disent
qu'ils veulent être célèbres
comme les meurtriers avant eux,
et les médias continuent de leur donner
exactement ce qu'ils veulent :
de la notoriété.
Le débat sur les armes de feu
est un sujet sensible,
et les problèmes de santé mentale
sont très compliqués.
Il faudra du temps pour
avancer sur ces deux sujets.
Mais pour limiter le carnage,
on n'a pas besoin d'une loi du Congrès.
Ce dont nous avons besoin,
c'est d'un acte de conscience
de la part des producteurs et
consommateurs des médias de masse
afin de ne plus récompenser
par la notoriété.
(Applaudissements)
Pour sauver des vies,
Caren et moi avons lancé « No Notoriety »
[ndlt : « Aucune Notoriété »]
une campagne dont le but
est de proposer aux médias
de protéger nos communautés
en adhérant aux principes suivants
qui s'appuient sur des études.
Premièrement :
Rendre compte des faits
sur l'état d'esprit,
la démographie,
le profil et les motivations
de ces tueurs,
mais réduire l'utilisation
de leur nom et image,
sauf s'ils sont en cavale.
Deuxièmement :
Limiter l'utilisation du nom du tueur
à une seule fois par article,
jamais dans les gros titres
et aucune photo aux endroits bien en vue.
Et troisièmement --
Troisièmement.
(Rires)
J'ai du mal avec les chiffres.
(Rires)
Refuser de publier
tout contenu ou manifeste
rédigé par les tueurs.
(Applaudissements)
Que ce soit clair :
ce n'est pas là une atteinte
aux droits conférés par le Premier
amendement de la Constitution américaine.
Ce n'est pas de la censure.
On demande simplement aux médias
d'utiliser les lignes directrices
qu'ils ont déjà en place.
Par exemple,
les médias ne font pas de reportages
sur les journalistes qui ont été enlevés
afin de les protéger.
Les médias ne diffusent pas
les noms et images
des victimes d'agressions sexuelles
ou de suicide.
Ces pratiques journalistiques responsables
protègent le public
et n'ont aucune conséquence
sur le droit d'information du public.
Selon des études universitaires,
le téléspectateur moyen
souhaite moins entendre parler des tueurs.
À la place,
les médias devraient mettre en avant
les noms et les photos
des victimes,
aussi bien tuées que blessées,
les héros
et les premiers secours.
Ils devraient --
(Applaudissements)
Ils devraient mettre l'accent sur
les données et analyses
de la part d'experts en
psychologie et sécurité publique.
Tous les experts sont d'accord.
Le FBI,
L'Association internationale de police,
la « Major City Chiefs Association »
et A.L.E.R.T.,
l'organisation de police consacrée
à la formation des premiers secours
pour arrêter les tueurs,
ils suivent tous les principes
de No Notoriety.
De fait, en 2014,
le FBI a lancé la campagne
« Ne les nommez pas » pour nous soutenir.
L'Association américaine de psychiatrie
encourage à réduire
l'identification de ces tueurs.
L'idée a fait le tour du monde,
notamment avec la Première ministre
de Nouvelle-Zélande
qui a demandé à ce
qu'on n'accorde aucune notoriété
au tueur de Christchurch.
Mais, nous avons beau vouloir
que les médias changent,
ils sont des organismes à but lucratif.
Ils ne changeront pas, à moins
qu'on leur demande des comptes.
(Applaudissements)
Les médias gagnent de l'argent
grâce à la publicité
qui dépend du nombre
de spectateurs et du nombre de clics.
Si nous pouvons réduire le nombre
de spectateurs et de clics sur un sujet,
les médias changeront leur façon
de couvrir ce sujet.
Donc, la prochaine fois que
vous verrez un organe de presse --
papier, numérique, à la radio
ou à la télévision --
qui utilise sans raison les noms
et images de ces tueurs,
arrêtez de regarder,
d'écouter,
de cliquer,
d' « aimer » sur les réseaux sociaux
et de partager.
Écrivez aux producteurs,
aux rédacteurs en chef,
aux programmateurs et aux PDG
de ces organismes de presse.
Notez bien les annonceurs
qui passent avec ces sujets
et écrivez à leur PDG.
Parce qu'ensemble,
nous pouvons pousser les médias
à agir dans l'intérêt
de la sécurité du public,
et non au nom du profit.
C'est trop tard pour Alex,
c'est trop tard pour ma famille.
Mais je vous en prie, ne rejoignez pas
notre club en étant inactifs,
c'est un club que personne ne
veut rejoindre.
Le coût est trop élevé.
Parce que ce n'est pas trop tard
pour les personnes qui
ne sont pas encore des victimes.
Nous avons le pouvoir
de réduire le nombre de tueries de masse.
Utilisons-le.
Merci.
(Applaudissements)
הסיוט הנורא ביותר של כל הורה:
ה-20 ביולי, 2012,
הטלפון שלי מצלצל ב4:30 בבוקר,
זאת החברה של אלכס, הבן שלי, אמנדה,
והיא אומרת בהיסטריה,
"טום, טום, היה ירי,
והם גררו אותי מחוץ לקולנוע.
הם לא נתנו לי להישאר.
רציתי [להישאר], אבל הם גררו אותי החוצה".
אני אומר לאמנדה,
"אמנדה, את בסדר? נפגעת?"
והיא אומרת שלא, שהיא בסדר,
שאלכס הציל את חייה.
אני אז אומר,
"אמנדה, איפה אלכס?"
והיא אומרת, בבכי,
"אני לא יודעת, לא מצליחים למצוא אותו.
הם גררו אותי מחוץ לקולנוע.
הם הכריחו אותי לעזוב.
הוא נורה.
ניסיתי להעיר אותו,
אבל לא הצלחתי להעיר אותו.
הוא לא התעורר.
הם גררו אותי החוצה.
אני לא רציתי לעזוב אותו".
ואני אומר לאמנדה,
"בפעם האחרונה שראית את אלכס,
האם הוא דימם?
האם הדם שלו עלייך?"
והיא בוכה, "כן, הרבה,"
ומתפרקת.
אלכס אהב את אמנדה.
והוא היה אחד האנשים הכי אצילים בעולם,
ובגיל 24,
הוא היה חייב לבצע את ההחלטה לסכן את חייו
על מנת להבטיח שהיא תחיה.
ידעתי בליבי שאם הוא לא פקח עיניים,
הוא כבר מת.
בדיוק הגעתי
בלילה שלפני כן
עם אשתי קארן
ובני הצעיר
לשבוע חופשה בהוואי.
היינו במרחק של
5,000 קילומטר ממש.
קארן ואני התחלנו מייד להתקשר
לפלאפון שלו באופן נואש,
ללא הצלחה.
השארנו מספר רב של הודעות.
פנינו אז לתקשורת.
אבל כל מה שיכולנו למצוא
היה מידע על הרוצח
ודירתו הממולכדת.
ניסינו להתקשר לתחנת המשטרה באורורה,
אבל היה זה בלתי אפשרי לקבל תשובה.
אבל בראיה לאחור, זה היה מובן.
הם התמודדו עם
12 קורבנות, 70 פצועים,
טבח כל כך נורא,
שהמשטרה נאלצה להביא
חלק מהקורבנות לבתי החולים
במושב האחורי של רכבי המשטרה שלהם,
כי נגמרו האמבולנסים.
זה היה אירוע נורא וכיאוטי.
לעולם לא נראה את אלכס שוב,
הפציעות שלו היו כל כך חמורות
שהייתי צריך אפילו להסב את מבטה של אימו
מלראות אותו,
מחשש שזאת תהיה
התמונה האחרונה שלו בזכרונה.
אבל אתם יודעים את מי ראינו שוב ושוב?
את הרוצח.
התמונות שלו היו בכל מקום.
כתבה אחת תפסה שש פסקאות
והזכירה את שמו 41 פעמים.
התקשורת הפכה אותו למפורסם.
אבל בני הבכור, אלכס,
הגיבור,
היה חסר באותם דיווחים ראשוניים.
קארן ואני מייד הבנו שמשהו מעוות קורה כאן
באופן שבו התקשורת מגיבה
למקרי הירי ההמוני המקרי האלו
מאז קולומביין.
התחלנו לחקור את הנושא,
וגילינו
שאם נוכל לשנות
את האופן שבו התקשורת מדווחת,
נוכל להפחית את מספר מקרי הירי
ולהציל חיים.
(מחיאות כפיים)
תנו לי להסביר.
כמעט כל היורים במקרי ירי המוני
חולקים משהו במשותף.
אתם יכולים לנחש מה זה?
הם רוצים לעשות לעצמם שם.
הם רוצים להיות מפורסמים.
למעשה,
הרוצחים האלה אומרים זאת בעצמם.
הרוצח בסנדי הוק
שמר טבלה
של רוצחי במקרי ירי המוני קודמים
ומספר ההריגות שלהם.
הרוצח במועדון האורלנדו פולס
התקשר לתחנת חדשות מקומית --
במהלך המתקפה שלו! --
ואז עצר כדי לפתוח פייסבוק ולראות
אם הדיווח כבר התפרסם.
הרוצח מפארקלנד
הקליט והעלה
סרט וידאו
בו הוא אמר,
"כשתראו אותי בחדשות תדעו מי אני".
הרוצח בקולנוע באורורה אמר לפסיכיאטר שלו
שהוא הבין שלא יוכל להשאיר את חותמו
בעולם המדע,
אבל הוא יוכל להיות מפורסם
על ידי הריגת אנשים בפיצוץ.
והכי ברור,
הרוצח מהקולג' באומפקה
כתב בבלוג שלו על רוצח ירי המוני קודם
ואמר,
"שמתי לב שאנשים כמוהו
הם בודדים ולא ידועים,
אבל כשהם שופכים קצת דם,
העולם כולו יודע מי הם".
אדם שלא היה מוכר לאף אחד, כעת מוכר לכולם,
הפרצוף שלו מרוח על כל מסך,
השם שלו על שפתיהם
של כל האנשים בעולם,
והכל ביום אחד.
נראה שככל שאתה רוצח יותר אנשים
כך תזכה ליותר אור זרקורים.
אלה רק מספר דוגמאות,
אני יכול להמשיך עוד ועוד.
הרוצחים האלה מספרים לנו
שהם רוצים להיות מפורסמים
כמו הרוצחים שלפניהם,
והתקשורת ממשיכה לתת להם
בדיוק מה שהם מחפשים:
פרסום.
הויכוח סביב אחזקת כלי נשק
הוא מאוד אמוציונלי,
וענייני הבריאות הנפשית שלנו מורכבים מאוד.
בשני המקרים ידרש זמן רב להגיע לתיקון.
אבל כדי להפחית את הטבח,
אנחנו לא זקוקים להחלטה של הקונגרס.
מה שאנחנו זקוקים לו הוא החלטה מצפונית
מצדם של מפיקים וצרכנים של תקשורת ההמונים
להסיר את הפרס של הפרסום.
(מחיאות כפיים)
אז כדי להציל חיים,
קארן ואני הקמנו את "No Notoriety"
(לא לפרסום)
המוקדש להצבת האתגר לתקשורת
להגן על הקהילות שלנו
באמצעות הקשבה לעקרונות הבאים
המגובים במחקר.
אחד, דווחו את כל העובדות
על הלך הרוח,
הדמוגרפיה,
ופרופיל המוטיבציה של אותם יורים,
אבל צמצמו את אזכור שמותיהם ותמונותיהם,
אלא אם כן הם עדיין מסתתרים.
שתיים: צמצמו את השימוש בשמו של היורה
לפעם אחת בכל כתבה,
ולעולם לא בכותרת
וללא תמונות שלו במיקום בולט.
ושלוש -
שלוש.
(צחוק)
אני לא טוב במספרים.
(צחוק)
סרבו לפרסם כל חומר
שנועד לשרת את הרוצחים
ושסופק על ידיהם.
(מחיאות כפיים)
אני רוצה להיות ברור:
אין כאן הגבלה
על זכויות הפרט של אף אחד.
לא מדובר בצנזורה.
אנחנו פשוט מבקשים מהתקשורת
להשתמש בהנחיות שכבר קיימות אצלם.
לדוגמא,
התקשורת לא מדווחת
על אנשי תקשורת שנחטפו
על מנת להגן עליהם.
התקשורת לא מדווחת
את שמותיהם ותמונותיהם
של קורבנות תקיפה מינית או התאבדות.
אותם נהלים חדשותיים אחראיים
מגינים על בטחון הציבור
ללא שום השפעה
על זכות הציבור לדעת.
מחקרים אקדמיים מראים
שצרכן החדשות הממוצע
רוצה לשמוע פחות על הרוצחים.
במקום,
התקשורת צריכה להגדיל את הדיווח
על שמותיהם ותמונותיהם
של הקורבנות, הן אלה שנרצחו והן אלה שנפצעו,
הגיבורים
ואנשי הרפואה והביטחון.
הם צריכים --
(מחיאות כפיים)
הם צריכים לקדם מידע וניתוחים
ממומחים בתחומים של
בריאות הנפש וביטחון הציבור.
כל המומחים מסכימים.
ה-FBI,
איגוד המשטרה הבינלאומי,
איגוד קציני הערים הגדולות
ו- A.L.E.R.T.,
ארגון רשויות האכיפה המוקדש
להכשרת מגיבים ראשוניים
לעצירת ירי המוני בפעולה,
כולם תומכים בעקרונות של
לא לפרסם ידועים לשמצה.
למעשה, ב-2014,
ה-FBI פתח בקמפיין "אל תתנו להם שמות"
שתמך ברעיון הזה.
איגוד הפסיכיאטרים האמריקאי תומך
בהפחתת והקטנת
הזיהוי של אותם יורים.
הרעיון הזה התפשט בכל רחבי העולם,
ראשת ממשלת ניו זילנד
קראה לאיסור פרסום
אחרי הירי בכריסטצ'רץ'.
אבל עד כמה שנרצה שהתקשורת תשתנה,
הם ארגוני רווח.
אם לא ישתנו אלא אם כן אנחנו נדרוש זאת מהם.
(מחיאות כפיים)
התקשורת מרוויחה את כספה
מפרסומות
המבוססות על מספר הצופים וההקלקות.
אם נוכל להפחית את מספר הצופים וההקלקות
בכל נושא שהוא,
התקשורת תשנה את האופן שבו היא מדווחת עליו.
אז בפעם הבאה שאתם רואים כל גוף חדשותי --
בדפוס, בדיגיטל, ברדיו או בטלוויזיה --
שמקדם את שמותיהם ותמונותיהם
של היורים האלה למטרות רווח אישי,
הפסיקו לצפות,
הפסיקו להקשיב,
הפסיקו להקליק,
הפסיקו לסמן לייקים
והפסיקו לשתף.
כתבו למפיקים,
לעורכים, למנהלי התחנה, למנכ"לים
של אותם ארגוני חדשות.
שימו לב למפרסמים שתומכים באותם דיווחים
וכתבו למנכ"לים שלהם.
כי ביחד,
נוכל לדחוף את התקשורת לפעול לטובת
ביטחון הציבור,
במקום רווח אישי.
זה כבר מאוחר מדי עבור אלכס,
ומאוחר מדי עבור המשפחה שלי.
אבל בבקשה אל תצטרפו למועדון שלנו
בגלל חוסר פעולה,
המועדון שאף אחד לא רוצה להצטרף אליו.
העלות היא גבוהה מדי.
כי זה לא מאוחר מדי
עבור אנשים שאינם הקורבנות עדיין.
יש לנו את הכוח
להפחית את מספר מקרי הירי ההמוני.
בא נפעיל אותו.
תודה רבה.
(מחיאות כפיים)
Minden szülő legrosszabb rémálma:
2012. július 20-a,
a telefonom hajnali fél ötkor csörög.
A fiam, Alex barátnője az, Amanda,
hisztérikusan sikoltozik:
"Tom, Tom, lövöldözés volt,
kirángattak a moziból.
Nem hagyták, hogy maradjak.
Maradni akartam, de kirángattak."
Azt mondom Amandának:
"Jól vagy, Amanda? Megsérültél?"
Azt feleli, nem, jól van,
Alex megmentette az életét.
Akkor megkérdezem:
"Amanda, hol van Alex?"
Szipogva így felel:
"Nem tudom, nem találjuk.
Kirángattak a moziból.
Kiküldtek.
Alexet meglőtték.
Próbáltam felébreszteni,
de nem sikerült.
Nem kelt fel.
Elrángattak onnan.
Nem akartam magára hagyni."
Azt mondom erre Amandának:
"Amikor utoljára láttad Alexet,
vérzett?
Rád fröccsent a vére?"
Sírva feleli: "Igen, rengeteg."
Aztán összeomlik.
Alex imádta Amandát.
Az egyik legbecsületesebb
ember volt a Földön,
és 24 évesen
döntenie kellett,
kockára teszi-e az életét,
hogy Amanda életben maradhasson.
A szívem mélyén tudtam, ha nem kelt fel,
meghalt.
Csak előző éjjel
érkeztem Hawaiira
a nejemmel, Carennel,
és a legkisebb fiammal
egy egyhetes vakációra.
Mintegy
5300 kilométerre voltunk.
Carennel kétségbeesetten elkezdtük
Adam mobilját hívogatni,
eredménytelenül.
Számos üzenetet hagytunk.
Aztán a médiához fordultunk,
ám mindössze
a gyilkosról találtunk információkat,
és robbanószerekkel aláaknázott lakásáról.
Próbáltuk hívni az aurorai rendőrséget,
ám semmilyen választ
nem tudtunk kicsikarni belőlük.
Utólag ez érthető volt.
12 halottal, 70 sebesülttel
kellett foglalkozniuk,
olyan szörnyű öldökléssel,
hogy a rendőröknek
az autójuk hátsó ülésén kellett
az áldozatokat a kórházba vinni,
mert nem volt elég mentőautó.
Rettenetes zűrzavar uralkodott.
Sosem láttuk viszont Alexet.
A sérülései olyan rettenetesek voltak,
hogy még az anyját is
meg kellett védenem attól,
hogy lássa,
mert féltem, ez lenne az utolsó kép,
amire vele kapcsolatban emlékezni fog.
Tudják, kit láttunk újra és újra?
A gyilkost.
A képe mindenütt ott volt.
Volt egy cikk hat bekezdéssel,
amiben 41-szer szerepelt a neve.
A média híressé tette.
Ám elsőszülött fiam, Alex,
egy hős,
eleinte fel sem tűnt a hírekben.
Carennel rögtön rájöttünk,
valami nincs rendben azzal,
ahogyan a média ezekre
a véletlenszerű tömeglövöldözésekre reagál
Columbine óta.
Elkezdtünk kutakodni,
és ráeszméltünk,
hogy ha meg tudnánk változtatni
a média tudósítási gyakorlatát,
csökkenthetnénk a lövöldözések számát,
és életeket menthetnénk.
(Taps)
Hadd magyarázzam el.
Szinte minden fegyveres ámokfutóban
van valami közös.
Tudja valaki, mi az?
Hírnévre vágynak.
Híresek akarnak lenni.
Tulajdonképp
e gyilkosok maguk is ezt mondják.
A Sandy Hook Általános Iskola ámokfutója
táblázatba gyűjtötte
a korábbi tömeggyilkosokat
és áldozataik számát.
Az Orlando Pulse nevű bár ámokfutója
felhívott egy helyi hírcsatornát –
a támadás közben! –,
majd megállt, hogy megnézze a Facebookot,
felkerül-e a tette a netre.
A parklandi iskolai lövöldöző
felvett, majd posztolt
egy videót,
amelyben közölte:
"Ha látnak a hírekben,
tudni fogják, ki vagyok."
Az aurorai mozi ámokfutója
azt mondta a pszichiáterének,
rájött, hogy tudományos területen
nem hagyhat nyomot a világban,
ám hírnévre tehet szert,
ha embereket robbant fel.
A legárulkodóbb pedig
az Umpqua Főiskola
ámokfutójának blogja volt,
amelyben egy korábbi tömeggyilkosról írt,
mondván:
"Észrevettem, hogy a hozzá hasonlók
mind magányosak és ismeretlenek,
ám amint kiontanak egy kis vért,
az egész világ megtudja, kik is ők."
Valaki, akit senki nem ismert,
mindenki által ismertté válik,
az arca feltűnik minden képernyőn,
az egész világon mindenütt
a nevét ismétlik,
mindezt egy nap leforgása alatt.
Úgy tűnik, minél többekkel végzel,
annál nagyobb rivaldafénybe kerülsz.
Ez csak néhány példa.
A végtelenségig folytathatnám.
E gyilkosok azt mondják,
olyan híresek akarnak lenni,
mint az őket megelőző gyilkosok,
és a média továbbra is
megadja nekik, amire vágynak:
hírnevet.
A fegyverszabályozásról szóló vita
érzelmektől túlfűtött,
mentális egészségügyi problémáink
pedig igen összetettek.
Mindkettő rendbetételéhez
időre van szükség.
A vérontás csökkentéséhez viszont
nincs szükségünk kongresszusi határozatra.
Lelkiismeretesség –
erre van szükségünk a tömegtájékoztatásban
dolgozók és a célközönség részéről,
hogy megszűnjön a hírnévteremtés.
(Taps)
Hogy életeket mentsünk,
Carennel elindítottuk
a "Nulla hírnév" kampányt,
amely felszólítja a médiát,
hogy védje meg közösségeinket
azáltal, hogy magáénak vallja
e kutatásokon alapuló elveket.
Egy: közöljék a tényeket
a lövöldözők szemléletmódjáról,
hátteréről,
motivációjáról,
ám a nevük és a képük
csak kicsiben szerepeljen,
kivéve, ha szabadlábon vannak.
Kettő: a lövöldöző nevét
cikkenként csak egyszer használják,
ne kerüljön a szalagcímbe,
és kiemelt helyre ne kerüljön a fotójuk.
Három...
Három.
(Nevetés)
A számokkal hadilábon állok.
(Nevetés)
Zárkózzanak el az olyan
öncélú anyagok közlésétől,
amelyek a lövöldözőtől származnak.
(Taps)
A tisztánlátás végett:
ez nem jelenti
a szólásszabadsági jog korlátozását.
Ez nem cenzúra.
Mindössze arra kérjük a médiát,
érvényesítsék az irányelveket,
amelyek mentén már amúgy is dolgoznak.
Például
a média nem ad hírt
emberrablás áldozatául esett újságírókról
az illetők védelme érdekében.
A média nem adja közre
szexuális erőszak vagy gyilkosság
áldozatainak a nevét és képét.
Ezek a felelős újságírói gyakorlatok
a közbiztonság védelmére irányulnak,
és nem korlátozzák
tudáshoz való jogunkat.
Egyetemi tanulmányok szerint
az átlagos hírolvasó
kevesebb információval is megelégszik
a lövöldözők kapcsán.
A médiának inkább az áldozatok –
mind az elhunyt,
mind az életben maradt áldozatok –
neveit és képeit kellene kiemelnie,
a hősökét
és az elsődleges beavatkozókét.
A média...
(Taps)
A médiának olyan adatokat
és elemzéseket kellene népszerűsítenie,
amelyek mentál-egészségügyi és
közbiztonsági szakemberektől származnak.
Ebben minden szakértő egyetért.
Az FBI,
a Nemzetközi Rendőrszövetség,
a Nagyvárosok Rendőrfőnökeinek Szövetsége
és az A.L.E.R.T.,
amelynek feladata
az elsődleges beavatkozók kiképzése
a lövöldözők megállítására,
mind támogatják
a "Nulla hírnév" projektet.
2014-ben az FBI
"Ne nevezzék meg őket" címmel
kampányt indított ugyanezen ötlet mentén.
Az Amerikai Pszichiátriai Szövetség
támogatja e lövöldözők bemutatásának
minimális szintre szorítását.
Az elgondolás világszerte elterjedt,
amikor a christchurchi
lövöldözést követően
Új-Zéland miniszterelnöke kiállt azért,
hogy ne jussanak hírnévhez az elkövetők.
Ám bármennyire is szeretnénk,
hogy a média megváltozzék,
ezek haszoncélú szervezetek.
Nem fognak megváltozni,
míg nem vonjuk felelősségre őket.
(Taps)
A média a reklámokból
szerez pénzt aszerint,
hány megtekintésük és kattintásuk van.
Ha bármilyen tartalom esetében csökkenteni
tudjuk a nézők és kattintók számát,
a média megváltoztatja majd,
hogyan számol be a dolgokról.
Legközelebb, ha azt látják,
hogy valamilyen médiában –
nyomtatott, elektronikus sajtóban,
rádióban vagy tévében –
indokolatlan mértékben szerepeltetik
e lövöldözők nevét és képeit,
ne nézzék tovább,
ne hallgassák tovább,
ne kattintsanak rá,
ne lájkolják,
és ne osszák meg.
Írjanak e hírügynökség
producerének, szerkesztőinek,
üzemeltetőinek és igazgatóinak.
Jegyezzék meg, mely hirdetők
támogatják e szegmenseket,
és írjanak az igazgatóiknak.
Együtt ugyanis
elérhetjük, hogy a média
a közbiztonság érdekében
cselekedjen,
ne a haszonért.
Alex számára már késő,
ahogy a családom számára is.
Ám kérem önöket, ne csatlakozzanak
tétlenségükkel a klubunkhoz;
ide senki nem akarhat belépni.
Túl nagy árat kell fizetni érte.
Nem késő még azoknak,
akik nem váltak áldozattá.
Hatalmunkban áll
csökkenteni a tömeglövöldözések számát.
Éljünk vele.
Köszönöm.
(Taps)
Mimpi buruk setiap orang tua:
pada 20 Juli 2012,
telepon saya berdering pukul 04.30 pagi.
Kekasih putra saya Alex, yaitu Amanda,
dengan histeris berkata,
"Tom, Tom, ada penembakan,
dan mereka usir saya keluar dari bioskop.
Mereka menyuruh saya pergi.
Saya tak mau pergi,
tetapi mereka tetap usir saya."
Saya berbicara kepada Amanda,
"Amanda, apa kamu baik-baik saja?
Apa kamu terluka?"
Dan dia mengatakan bahwa
dia tidak apa-apa,
karena anak saya, Alex, menyelamatkannya.
Lalu saya bertanya,
"Amanda, di mana Alex?"
Dan dia berkata sambil menangis,
"Saya tidak tahu,
kami belum menemukannya.
Mereka usir saya keluar dari bioskop,
dan menyuruh saya pergi.
Dia tertembak.
Saya mencoba membangunkannya,
namun dia tidak bangun.
Dia tetap tidak bangun.
Mereka menarik saya keluar.
Saya tidak mau meninggalkannya."
Dan saya bertanya ke Amanda,
"Terakhir kamu melihat Alex,
apakah dia berdarah?
Apakah darahnya mengenaimu?"
Dia berkata, "Iya, ada banyak,"
dan dia pun menangis.
Alex mencintai Amanda.
Dan Alex adalah pria terhormat,
pada usia 24 tahun,
dia harus membuat keputusan
yang mempertaruhkan nyawanya
agar Amanda tetap hidup.
Saya tahu, jika dia tidak bangun,
berarti dia sudah meninggal.
Saya baru saja tiba
malam sebelumnya
dengan istri saya, Caren
dan putra bungsu saya
dari berlibur di Hawaii
selama seminggu.
Kami berada di tempat jauh
sejauh 3.300 mil.
Saya dan Caren mencoba menghubunginya,
namun tidak berhasil.
Kami meninggalkan banyak pesan.
Kemudian kami mencari berita lewat media
Tapi berita yang kami dapatkan
hanyalah informasi si pembunuh
dan apartemennya yang penuh jebakan.
Kami mencoba menghubungi
kantor polisi Aurora,
namun sangat sulit mendapatkan jawaban.
Di sisi lain, hal itu dapat dimengerti.
Mereka sedang berurusan dengan
12 korban tewas,
70 korban luka-luka,
pembantaiannya sangat mengerikan,
polisi harus membawa beberapa korban
ke rumah sakit menggunakan mobil polisi,
karena mereka kekurangan ambulans.
Itu adalah
kejadian yang sangat mengerikan.
Kami tidak akan bertemu Alex lagi,
lukanya sangat parah
hingga saya harus melindungi ibunya
agar tidak melihat jasadnya,
karena saya takut itu menjadi
memori akhirnya tentang Alex.
Tapi siapa yang akan kami lihat
berkali-kali?
Pembunuhnya.
Wajahnya ada di mana-mana.
Satu artikel dengan enam paragraf
menyebutkan namanya 41 kali.
Media membuat dia terkenal.
Namun, putra sulung saya, Alex,
seorang pahlawan,
tidak sekali pun disebut.
Saya dan Caren sadar
bahwa ada yang salah
pada cara media meliput penembakan
massal seperti ini sejak Columbine.
Kami mulai melakukan riset,
dan kami sadar
apabila kami bisa mengubah
cara media dalam meliput berita,
kita bisa mengurangi jumlah penembakan
dan menyelamatkan banyak nyawa.
(Tepuk tangan)
Akan saya jelaskan.
Hampir setiap pelaku penembakan massal
memiliki suatu kesamaan.
Adakah yang bisa menebak apa itu?
Mereka ingin ketenaran.
Mereka ingin menjadi terkenal.
Bahkan,
para pelaku ini mengatakannya sendiri.
Pelaku pembunuh sekolah Sandy Hook
menyimpan data tentang
penembakan massal dan jumlah korbannya.
Pelaku penembakan klub malam Orlando Pulse
menelepon stasiun berita lokal
saat serangannya berlangsung.
Lalu dia berhenti untuk mengecek Facebook
dan mengecek apakah dia sudah viral.
Pelaku penembakan sekolah
di Parkland
merekam, mengunggah video
dan mengatakan
"Saat kalian melihat saya di media,
kalian akan tahu siapa saya."
Pelaku penembakan bioskop Aurora
memberitahu psikiaternya
bahwa dia sadar
dia tidak bisa terkenal di dunia sains,
namun dia bisa terkenal
dengan membunuh orang.
Dan yang paling menarik,
pelaku penembakan
Umpqua Community College
menulis tentang pelaku penembakan massal
di blognya dan mengatakan,
"Saya sadar bahwa orang seperti dia
sendirian dan terkucilkan,
tetapi saat dia menumpahkan darah,
seluruh dunia tau siapa dia."
Seseorang yang tidak dikenal oleh siapapun
akan terkenal,
saat wajahnya tersiar di stasiun televisi,
namanya disebut-sebut oleh semua orang,
dalam satu hari.
Semakin banyak orang yang dibunuh,
Anda semakin menjadi pusat perhatian.
Itu hanyalah beberapa contoh.
Dan masih banyak contoh lain.
Para pelaku ini memberitahu kita
bahwa mereka ingin terkenal
seperti para pelaku sebelumya,
dan media terus memberikan
apa yang mereka inginkan,
yaitu ketenaran.
Perdebatan senjata api
sangatlah emosional,
dan masalah kesehatan mental
sangatlah rumit.
Keduanya perlu waktu untuk diperbaiki.
Tapi untuk mengurangi pembunuhan massal,
kita tidak membutuhkan Kongres,
yang kita butuhkan adalah hati nurani
dari produsen dan konsumen media massa
untuk menghilangkan hadiah ketenaran.
(Tepuk tangan)
Jadi, untuk menyelamatkan nyawa,
Saya dan Caren mengeluarkan aksi
"No Notoriety,"
untuk menantang media
agar melindungi komunitas kita
dengan mempertahankan
prinsip-prinsip ini.
Satu: laporkan semua fakta
tentang pola pikir, demografi,
dan motivasi pelaku penembakan,
tanpa menunjukkan nama dan wajahnya,
kecuali mereka buronan.
Dua: batasi penggunaan nama pelaku
menjadi satu kali per artikel,
tidak disebut pada judul,
dan tidak menggunakan foto wajahnya
di tempat-tempat penting.
Dan tiga --
Tiga.
(Tawa)
Saya tidak mahir masalah angka.
(Tawa)
Tolak untuk mempublikasikan apapun
yang disampaikan oleh pelaku.
(Tepuk tangan)
Untuk memperjelasnya:
ini bukanlah pelanggaran terhadap
hak Amandemen Pertama siapapun.
Ini bukanlah penyaringan.
Kami hanya meminta media untuk
memanfaatkan panduan yang ada.
Misalnya,
media tak memberitakan penculikan jurnalis
untuk melindunginya.
Media tak memberitakan nama dan wajah
korban pelecehan seksual atau bunuh diri.
Tindakan jurnalistik ini
akan melindungi keselamatan publik
tanpa mengganggu
hak publik untuk mengetahuinya.
Penelitian menunjukkan
bahwa rata-rata penonton berita
tidak ingin mendengar berita
tentang penembakan massal.
Namun,
media seharusnya menunjukkan
nama dan wajah
para korban yang meninggal, luka-luka,
pahlawan, dan penanggap pertama.
Mereka seharusnya --
(Tepuk tangan)
Mereka seharusnya
meliput data dan analisis
bidang kesehatan mental
dan keselamatan publik dari para ahli.
Para ahli setuju.
FBI,
International Police Association,
Major City Chiefs Association,
dan A.L.E.R.T.,
dan lembaga yang melatih penanggap pertama
untuk menghentikan penembak,
semua mendukung prinsip No Notoriety.
Faktanya, pada tahun 2014,
FBI memulai gerakan "Don't Name Them"
untuk mendukung gagasan tersebut.
American Psychiatric Association
mendukung untuk mengurangi
identifikasi para pelaku penembakan ini.
Gagasan ini sudah tersebar
ke seluruh dunia,
sejak Perdana Menteri Selandia Baru
tidak membesarkan kasus
penembakan di Christchurch.
Tapi seberapa inginnya kita
agar media berubah,
mereka adalah organisasi profit.
Mereka tidak akan berubah, kecuali
kita meminta pertanggungjawaban mereka.
(Tepuk tangan)
Media menghasilkan uang
dari periklanan
berdasarkan jumlah penonton dan pembaca.
Apabila kita bisa mengurangi jumlah
penonton dan pembaca pada subjek apapun,
media akan mengubah cara
untuk memberitakannya.
Jadi, saat Anda melihat media --
baik itu cetak, digital,
berita, atau televisi --
dan mereka menunjukkan
nama dan wajah pelaku,
berhenti menonton,
berhenti mendengarkan,
berhenti membaca,
berhenti menyukai postingan,
dan berhenti membagikan postingan.
Kirimkan surat ke produser, editor,
manajer, dan CEO stasiun media itu.
Catat nama pemasang iklan
yang mendukung ulasan berita itu
dan kirimkan surat ke CEO mereka.
Karena dengan bekerja sama,
kita bisa mendorong media agar bertindak
demi keselamatan publik,
bukan keuntungan.
Sudah terlambat untuk Alex,
dan sudah terlambat untuk keluarga saya.
Tapi tolong jangan sampai
kejadian itu sampai menimpa yang lain,
karena tidak ada
yang ingin merasakan ini.
Karena ini sangatlah berat.
Dan belum terlambat
untuk orang-orang
yang belum menjadi korban.
Kita punya kekuatan
untuk mengurangi penembakan massal.
Mari kita gunakan.
Terima kasih.
(Tepuk tangan)
子を持つ親にとり
最悪な出来事が起きました
あの日 2012年7月20日
早朝の4時30分に電話が鳴りました
息子アレックスの彼女
アマンダからでした
狂乱状態でこう言います
「トム トム 乱射事件があったの
私は 映画館の外に引きずり出されて
残らせてくれなかった
残りたかったけど
無理やり外に出されたの」
アマンダに聞きます
「大丈夫かい?
怪我はなかった?」
返ってきた答えは
「ええ 私は大丈夫
アレックスが助けてくれたから」と
そこで聞きます
「アマンダ
アレックスはどこだい?」
すると彼女は
泣きじゃくりながら言います
「わからない 見つからないの
映画館から引きずり出されて
引き離されてしまった
アレックスが撃たれて
呼びかけたけど 反応がなかった
目を開けてくれなかった
アレックスから離れたくなかったのに
引き離されてしまったの」
そこで私はアマンダに聞きます
「最後に見たとき
アレックスは出血していた?
君にも血は付いた?」と
彼女は泣きながら言います
「ええ それはもうたくさん」
アマンダは泣き崩れます
アレックスはアマンダを愛しており
この世で 最も高潔な男の1人でした
齢24にして
アレックスは 命懸けで
アマンダの命を守ったのです
意識がないのなら死んだのだと
私は悟りました
私は事件の前の晩に
妻のカレンと 末の息子と
1週間の休暇を過ごすため
ハワイに着いたばかりでした
私たちは
5000キロもの彼方にいたのです
カレンと私は半狂乱で
アレックスの携帯に電話しましたが
無駄なことでした
メッセージを何件も残しました
その後 メディアを見ても
目にした情報は全て
銃撃犯に関するものか
ブービートラップを仕掛けた
犯人の自宅についてでした
オーロラ警察署にも
電話をしてみましたが
何もわかりませんでした
今考えると 仕方のないことです
警察も 対応に追われていたのです
死者は12名 負傷者は70名にも
のぼりましたから
現場は悲惨な状況で
警察も 負傷者を
パトカーの後部座席に乗せて
病院に搬送したほどです
救急車が足りていなかったのです
恐ろしく 混沌とした状況でした
アレックスには
2度と会えませんでした
損傷があまりにひどかったため
母親である妻にさえ
見せられませんでした
その姿が 脳裏に焼き付くことを
恐れたためです
でも ある人物の顔を
何度も目にすることになるのです
息子を殺した犯人です
彼の写真を いたるところで見ました
ある記事は 6パラグラフの長さですが
実に41回も犯人の名前が出てきました
メディアが 彼を有名人に仕立てたのです
けれども 私の長男
アレックスの名は
英雄なのに
事件当初の報道には
ありませんでした
妻と私は
無差別銃乱射事件の報道には
コロンバイン事件以来ずっと
問題があったことに すぐに気づきました
私たちは色々調べはじめ
気づいたのです
メディアの報道の仕方を
変えることができれば
銃乱射事件の件数を減らし
命を救えます
(拍手)
詳しく話しましょう
無差別銃乱射事件の犯人は
ほぼ誰もが
ある共通点を持っています
何だかわかる方はおられますか?
悪名をとどろかせたいのです
有名になりたいのです
実際 銃撃犯は
自らそれを告白しています
実際 銃撃犯は
自らそれを告白しています
サンディフック小学校銃乱射事件では
銃撃犯がスプレッドシートに
それまでに起きた大量殺人と
その犠牲者数を記録していました
ナイトクラブで起きた
オーランド銃乱射事件では
銃撃犯は 地元のテレビ局に
電話をしました
犯行現場からですよ
フェイスブックでの拡散を確認するため
犯行を一時的に中断しました
パークランドの高校での事件では
銃撃犯が撮影したビデオを
SNSに投稿し 声明を出しています
「ニュースで俺を見たら
あいつのことだとわかるはずだ」と
オーロラ映画館での事件の銃撃犯は
精神科医に話したそうです
「自分は 科学分野で名を馳せることは
できっこないと分かっている
でも 人を殺せば有名になれる」と
でも 人を殺せば有名になれる」と
この傾向が最も顕著に現れているのが
アムクワ・コミュニティ・カレッジで
起きた事件です
犯人は とある大量殺人犯について
自身のブログに
こう記しています
「彼のような人間は
皆 孤独で名も知られないけど
ちょっとした流血騒ぎでも起こせば
全世界に その存在が知れ渡ることに
気付いた」
誰の気にもとめられなかった人物が
今や 誰もに知られる存在になり
その顔が 画面に
次々と映し出される
世界中の人が
その名を口にする
それが1日にして起きるのです
殺した数が多ければ多いほど
注目度も上がるかのようです
今話したのは
ほんの数例に過ぎません
例をあげたら
枚挙にいとまがありません
こうした銃撃犯は
世にその名を知らしめたいと述べています
今までに殺人を犯した者と同様に
有名になりたいのです
メディアは まさに銃撃犯が求める―
悪名を拡散することを
叶え続けています
銃規制論争は 感情に大きく訴え
また 精神疾患の問題は
とても複雑です
いずれも
是正には時間を要します
だからといって
殺りくを減らすのに
法律を必要としません
必要なのは マスメディアの制作側と視聴者が
良心に基づいて行動し
悪名を拡散するのをやめることです
(拍手)
ですから 命を救うために
妻と一緒に
「No Notoriety(悪名を広めるな)」を
発足し
地域社会を守るため
調査に裏付けられた原則に従った報道を
メディアに求める活動を推進しています
1つ目に
銃撃犯の考え方や社会的背景
犯行動機の概要などは
すべて報道するが
名前と写真の掲載は最小限にとどめます
ただし 犯人が逃走中以外です
2つ目に 銃撃犯の名前の掲載は
1つの記事につき1回にとどめ
見出しには絶対に出さず
写真は 目立つ場所に掲載しないこと
そして3つ目に
3つ目でしたよね
(笑)
数字は苦手なもので
(笑)
銃撃犯による 自己弁護を書き連ねた書籍を
断固 出版しないこと
(拍手)
誤解のないように言うと
これは 憲法で規定する―
表現の自由の侵害にはあたりません
これは検閲ではありません
私たちはただ メディアに対して
既にあるガイドラインの活用を
お願いしているにすぎません
例えば
メディアは
誘拐されたジャーナリストに関する
報道を控え
被害者の身の安全を守ります
他にも メディアは
性的暴力の被害者や自殺者に関する
名前と写真の掲載を控えます
この様な メディアによる
責任ある慣例は
公共の安全を保護するもので
国民の知る権利を
脅かすことは一切ありません
学術調査によりわかったのは
平均的なニュース視聴者は
銃乱射犯の報道はもっと少なくて良いと
思っていることです
その代わりに
メディアが
名前と写真を取り上げるべきなのは
被害者 つまり
死者と負傷者の双方
英雄たち
そして緊急救援隊員らです
メディアはー
(拍手)
精神疾患や公共の安全の専門家による
データや分析資料を公表するべきです
専門家らはみんな賛同しています
FBI
国際警察協会
主要市市長協会
そしてA.L.E.R.T.
これは 警察の団体で
銃撃犯を阻止するため緊急救援隊員の
訓練に特化しています
これらは一堂に「悪名を広めるな」の
原則を支持しています
それだけでなく 2014年には
FBIが「氏名を出さない」運動を
はじめました
精神医学会は こうした銃撃犯の身元を
必要最小限に留める動きを
支持しております
この考えは世界中に広まり
ニュージーランド首相は
クライストチャーチの
銃乱射事件を受け
銃撃犯の名前を口にしないよう
呼びかけました
けれども メディアには
変わってほしいのは山々でも
営利目的の組織ですから
私たちが責任を課さなければ
変わることはないでしょう
(拍手)
メディアは 広告から収入を得ており
それは視聴率やアクセス数
に左右されます
記事のテーマは何であれ
視聴率やアクセス数が減ることになれば
メディアは
報道のあり方を変えるでしょう
ですから 今度皆さんは
メディアがー
印刷物、デジタル、ラジオ、テレビと
形態を問わず
銃撃犯の名前や画像が不適切に
用いられているのをご覧になったら
見るのをやめてください
聞くのをやめてください
アクセスしないでください
「いいね」を押さないでください
また 記事を拡散しないでください
そのかわり 報道機関に投書して
意見を寄せてください
プロデューサー、編集者
局長、CEO宛にです
該当番組のスポンサー名を控え
CEO宛に投書してください
なぜなら 私たちが一丸となれば
利益追求の代わりに
公共の安全を守るよう
メディアに対し
働きかけることができるからです
アレックスは戻ってきませんから
私の家族にとっては手遅れです
でも 何もせずに
被害者の仲間入りをしないでください
誰も被害者になりたくないはずです
代償が高すぎます
まだ被害者となっていない方なら
まだ間に合います
私たちには 無差別銃乱射事件の
件数を減らせる力があります
それを活用しましょう
ありがとうございました
(拍手)
모든 부모의 가장
끔찍한 악몽일 겁니다.
2012년 7월 20일,
새벽 4시 30분에
휴대폰이 울렸습니다.
저희 아들 알렉스의
여자친구 아만다였어요.
극도로 두려움에 떠는 목소리로,
"총격 사건이 있었어요.
영화관에서 끌려나왔어요.
여기 있으면 안된다고 하면서요.
나가기 싫었는데 저를 끌어냈어요."
저는 아만다에게 말했죠.
"아만다, 괜찮니? 다치진 않았니?"
다치지 않았다고, 괜찮다고 하더군요.
알렉스가 자기를 구해줬다면서요.
그래서 저는,
"아만다, 알렉스는
어디 있니?"라고 물었고
아만다는 훌쩍이며
"모르겠어요. 찾을 수가 없어요.
영화관에서 저를 끌어냈어요.
당장 나가라고 했어요.
알렉스가 총에 맞았어요.
깨워보려고 했는데 그러질 못했어요.
알렉스가 깨어나질 않았어요.
알렉스를 두고 가고 싶지 않았는데
저를 끌어냈어요."
저는 아만다에게,
"마지막으로 알렉스를 봤을 때
피를 흘리고 있었니?
너한테도 피가 묻었니?"라고 물었고
아만다는 울면서
"네, 많이요."라고 대답한 뒤
오열했습니다.
알렉스는 아만다를 사랑했어요.
알렉스는 지구 상에서 가장
훌륭한 사람 중 하나였죠.
스물 네살의 나이에
자기의 목숨을 버려가며
아만다가 살 수 있도록
결단을 내린겁니다.
알렉스가 깨어날 수 없었다면
죽었다는 사실을 직감했죠.
그 일이 있기
바로 전날 밤
저는 아내 캐런과
막내 아들과 함께
일주일 간 휴가를 보내기 위해
하와이에 갔었죠.
우린 말 그대로
3,300 마일이나 떨어져 있었습니다.
캐런과 저는 미친 듯이
알렉스에게 전화를 걸었지만
대답이 없었어요.
음성메세지도 여럿 남겼습니다.
그래서 우리는 언론으로
눈을 돌렸습니다.
하지만 우리가 찾을 수 있었던 건
총격범의 신원과
함정을 파놓은
그의 아파트 뿐이었습니다.
오로라 경찰국에도 전화를 해봤지만
대답을 들을 수가 없었습니다.
뒤늦게 생각해 보니, 그럴만 했어요.
그들은
12명의 사망자와 70명의 사상자를
수습하고 있었으니까요.
사상자가 너무 많아서
경찰은 희생자 중 몇 명을
경찰차에 실어
병원으로 이송해야했습니다.
앰뷸런스가 부족해서요.
끔찍하고 혼란스러운 광경이었겠죠.
우리는 알렉스를
다시는 볼 수 없었습니다.
상처가 너무 심각해서
아이 엄마가 아이의 시신을
보지 못하도록 해야 했습니다.
아이의 마지막 모습을 그런
모습으로 남기지 않게 하기 위해서요.
그런데 누가 자꾸
눈에 보였는지 아세요?
총격범이요.
그의 사진이 여기저기서 보였습니다.
어떤 한 기사는 여섯 문단이었는데
그의 이름이 마흔 한 번이나
언급됐습니다.
언론은 이 총격범을
유명하게 만들었습니다.
하지만 저희 첫째 아들, 알렉스는,
영웅인 우리 아들은
언론의 보도에서 빠져있었죠.
캐런과 저는 바로 언론이
이런 무작위 총격 사건을
보도하는 방법이 잘못됐다는 걸
알아차렸습니다.
콜롬바인 총격 사건 이후로요.
저희는 연구를 시작했고
저희의 결론은
우리가 만약
언론이 이런 사건을 보도하는
방법을 바꿀 수 있다면
총격 사건을 예방할 수 있고
생명을 살릴 수 있다는 것이었습니다.
(박수)
자세히 설명해드리겠습니다.
이런 무작위 총격 사건의 범인은 거의
공통점이 있습니다.
뭔지 혹시 아시겠어요?
악명을 떨치고 싶어한다는 겁니다.
유명해지고 싶어해요.
사실
총격범들 자신이 그렇게 얘기했습니다.
샌디 훅 총격사건의 범인은
스프레드시트에
이전의 총격 사건 범인의 이름과
사상자 수를 기록해서 갖고 있었습니다.
올란도 펄스 나이트클럽의 총격범은
지역 방송국에 전화를 걸었습니다.
총격이 이뤄지는 동안에요.
그리고는 자기가 유명해졌는지 보려고
페이스북을 확인하기도 했습니다.
파크랜드 총격범은
비디오를 찍고
녹화해서 올린 다음
이렇게 말했습니다.
"나를 뉴스에서 보면 내가 누군지
알게 될 것이다."
오로라 극장 총격범은
그의 심리상담사에게
그가 과학계에서는 별 볼일 없지만
사람들을 날려버리면
유명해질 수 있을 거라고 말했다더군요.
그리고 마지막으로
엄콰 대학의 총격범은
그의 블로그에 그 전에 있던
대량학살 살인자에 대해 얘기하면서
이렇게 썼답니다.
"그와 같은 사람들은
항상 외톨이고 무시당해왔지만
피를 조금 쏟아내니
전 세계가 그를 알게되었다."
아무도 몰랐던 사람을
이제 전 세계가 알게 된거죠.
그의 얼굴이 여기저기 화면에 나타나고
지구에 사는 모든 사람들의 입에
그의 이름이 오르내리고요.
하루만에요.
사람을 더 많이 죽일수록
더 주목받게 되는 것 같습니다.
이건 소수의 예시에 불과해요.
얘기하자면 끝도 없어요.
이 살인자들은 이전의 살인자들처럼
유명해지고 싶다고 얘기하고 있어요.
그리고 언론은 계속해서
그들이 원하는 걸 주고있죠.
악명성이요.
총기 소지에 관련한 토론은
굉장히 감정적입니다.
정신건강 관련 이슈들은
아주 복잡하고요.
둘 다 정정하는 데에
시간이 꽤 걸릴겁니다.
하지만 대학살을 줄이기 위해
의회의 결정을 기다릴 필요가 없습니다.
우리에게 필요한 건
대중 매체를 생산하는 소비자와 생산자
모두에게 익명의 보상을
없애라고 요구하는 의식적인 행동입니다.
(박수)
생명을 구하기 위해
저희는 "NO notoriety"라는
단체를 설립해
언론에 도전해
우리의 지역사회를 보호하는데
전념하고 있습니다.
연구 결과로 나온 이런
원칙들을 지킴으로써요.
첫째, 모든 사실:
범인의 사고방식,
인구통계,
동기부여 프로파일에 관한
모든 사실들을 보고하되,
그들이 도주 중이지 않는 한
그들의 이름과 사진을
사용하는 것을 최소화할 것.
둘째, 범인의 이름을 언급하는 것을
기사 하나 당 한 번으로 제한하고,
헤드라인에는 쓰지 않으며
눈에 띄는 위치에
사진을 사용하지 않을 것.
그리고 셋째.
셋째.
(웃음)
제가 수에 약해서요.
(웃음)
범인이 제공한 본인에게
유리한 자료는 발행을 거부할 것.
(박수)
확실히 하고싶은 건,
그 누구의 표현의 자유도
침해하고자 하는게 아닙니다.
검열도 아니고요.
우리는 단지 언론에게
그들이 이미 시행하고 있는 지침을
활용하라고 요구하는 것 뿐입니다.
예를 들면,
언론은 납치된
저널리스트들에 대해서는
보도하지 않습니다.
그들을 보호하기 위해서요.
언론은 성폭행 피해자나 자살한 사람의
이름이나 사진을
보도하지 않죠.
이러한 책임 있는 저널리즘 관행은
공공의 안전을 보호합니다.
대중의 알권리에
전혀 영향을 주지 않으면서요.
학문적인 연구에 의하면
평균적인 뉴스 소비자들은
총격범에 대해 별로
듣고 싶어하지 않습니다.
대신에
언론이 보도해야 할
이름과 사진은
살해당하거나 부상당한 희생자들,
영웅들,
긴급 구조대원들입니다.
언론은
(박수)
언론은 정신 건강과
공공 안전 분야의 전문가들의
데이터와 분석을 실어야 합니다.
모든 전문가들이 이에 동의합니다.
FBI와
국제 경찰 연맹,
주요 도시 연맹,
그리고 A.L.E.R.T.라는
긴급구조원들을 훈련시키는 데 전념하여
총격범들을 막는데 주력하는 기구는
모두 No Notriety의
원칙을 지지합니다.
사실 2014년에
FBI는 "Don't Name Them"
캠페인을 시작해 지지했습니다.
미국 정신의학 협회는
범인의 신원을 노출하는 걸
최소화하는 걸 지지합니다.
이 아이디어는 전세계적으로 퍼져
뉴질랜드의 총리는
처치크라이스트 총격 사건 이후
범인에게 유명세를
주지 말 것을 요구했죠.
우리 모두 언론이 바뀌길 바라지만
언론은 결국 영리를
추구하는 단체입니다.
우리가 그들에게 책임을 묻지 않는 한
그들은 변하지 않을 것입니다.
(박수)
언론이 돈을 버는 방법은
광고를 통해서죠.
조회수와 클릭 수에 기반해서요.
어느 주제든 조회수와
클릭 수를 줄일 수 있다면
언론은 이에 대한 보도 방식을
바꿀 것입니다.
그러니 이 다음에
어떤 언론 매체에서든지-
인쇄물이나 온라인,
라디오나 텔레비전, 뭐든지요.
총격범의 이름과 사진을
불필요하게 남용하는 걸 보신다면
그만 보고
그만 들으세요.
클릭하지 마시고
좋아요를 누르거나
공유하지도 마세요.
그리고 그 뉴스 단체의
프로듀서나 편집자,
스테이션 매니저나 CEO에게
편지를 쓰세요.
그 뉴스 기사를 지지하는
광고업체를 찾아
그들에게도 편지를 쓰세요.
우리가 함께라면
우리는 언론이 공공의 안전을
좀 더 염두에 두도록
압박을 가할 수 있기 때문입니다.
금전적 이익이 아니라요.
알렉스에게는 너무 늦었고
우리 가족에게는 너무 늦었습니다.
하지만 아무것도 하지 않음으로써
우리 같은 처지가 되지 마세요.
아무도 겪고 싶어하지 않는 처지요.
대가가 너무 커요.
왜냐하면 아직 희생되지 않은 사람들에겐
아직 늦지 않았기 때문입니다.
우리에겐 무분별한 총격 사건을
막을 수 있는 힘이 있습니다.
그 힘을 사용합시다.
감사합니다.
(박수)
O pior pesadelo de quaisquer pais:
20 de julho de 2012,
o meu telemóvel toca às 4:30 da manhã.
É Amanda, a namorada do meu filho Alex,
dizendo histericamente:
"Tom, Tom, houve um tiroteio,
"e obrigaram-me a sair do cinema.
"Eles não me deixaram ficar
"Eu queria ficar, mas eles
arrastaram-me lá para fora."
Eu disse à Amanda:
"Amanda, estás bem? Estás ferida?"
E ela disse que não, que estava bem,
que o Alex lhe tinha salvado a vida.
Então eu disse:
"Amanda, onde está o Alex?"
E ela disse, a soluçar:
"Não sei, não conseguimos encontrá-lo.
"Arrastaram-me para fora do cinema.
"Obrigaram-me a sair.
"Ele levou um tiro.
"Eu tentei acordá-lo mas não consegui.
"Ele não se levantava.
"Arrastaram-me para fora.
Eu não queria deixá-lo."
E eu disse à Amanda:
"A última vez que viste o Alex,
"ele estava a sangrar?
"Tinhas o sangue dele em cima de ti?"
E ela, a chorar: "Sim, muito."
e foi-se abaixo.
Alex amava Amanda.
Era um dos homens mais nobres do planeta
e, aos 24 anos,
teve de tomar a decisão
de arriscar a vida
para garantir que ela viveria.
Eu sabia no meu coração
que, se ele não se conseguira levantar,
era porque estava morto.
Eu tinha acabado de chegar
na noite anterior
com a minha mulher Caren
e o meu filho mais novo
para umas férias de uma semana em Havai.
Nós estávamos, literalmente,
a 5300 quilómetros de distância.
Caren e eu começámos freneticamente
a ligar para o telemóvel dele,
mas sem qualquer efeito.
Deixámos múltiplas mensagens.
Então, recorremos aos "media".
A única coisa que encontrámos
foi informações sobre o assassino
e o seu apartamento armadilhado.
Tentámos ligar para
o posto da polícia em Aurora,
mas foi impossível obter uma resposta.
Em retrospetiva, era compreensível.
Eles estavam a lidar
com 12 mortos, 70 feridos,
um massacre tão mau
que a polícia teve de levar
algumas das vítimas para os hospitais
no banco de trás dos seus carros,
porque já não havia ambulâncias.
Era uma cena apavorante e caótica.
Nunca mais veríamos o Alex,
tinha ferimentos tão graves
que tive de impedir que a mãe o visse,
com medo de que isso fosse
a última imagem dele na mente dela.
Mas sabem quem veríamos repetidamente?
O assassino.
As fotos dele estavam em todo a parte.
Um artigo tinha só seis parágrafos
e mencionava o nome dele 41 vezes.
Os "media" tornaram-no famoso.
Mas o meu filho primogénito, Alex,
um herói,
estava ausente dessas
reportagens iniciais.
Caren e eu percebemos imediatamente
que havia algo de errado
com a forma como os "media"
respondem a estes massacres
desde Columbine.
Começámos a indagar,
e percebemos
que, se conseguíssemos mudar
a forma como os "media" noticiam,
podíamos reduzir
a quantidade de tiroteios
e salvar vidas.
(Aplausos)
Passo a explicar.
Quase todos os atiradores aleatórios
têm algo em comum.
Alguém adivinha o que é?
Eles querem notoriedade.
Querem ser famosos.
Na verdade,
esses assassinos estão
a dizer-nos isso mesmo.
O assassino de Sandy Hook
mantinha uma folha de cálculo
com assassinos em massa anteriores
e o número das suas mortes.
O assassino da discoteca Pulse,
em Orlando,
ligou para uma estação de notícias
— durante o ataque! —
e depois parou para verificar
no Facebook, se estava a ficar viral.
O assassino de Parkland
filmou e publicou um vídeo
dizendo:
"Quando me virem nas notícias
saberão quem eu sou."
O assassino do cinema Aurora
disse ao seu psiquiatra
que reconhecia que não conseguia
fazer impacto no mundo da ciência,
mas que conseguia ficar famoso
fazendo explodir as pessoas.
E, o mas revelador,
o assassino da Faculdade
Comunitária de Umpqua
escreveu no seu blogue
sobre um anterior massacre,
dizendo:
"Reparei que as pessoas como ele
"estão sozinhos e são desconhecidos,
"mas quando derramam
um pouco de sangue
"o mundo inteiro sabe quem eles são."
Um homem que ninguém conhecia
é agora conhecido por todos,
A cara dele espalhada por todos os ecrãs,
o nome dele na boca
de toda a gente do planeta.
apenas num dia.
Parece que quanto mais pessoas matam,
mais atraem as atenções.
Estes são apenas alguns exemplos.
Eu podia continuar.
Esses assassinos estão a dizer-nos
que querem ser famosos
como os assassinos antes deles,
e os "media" continuam a dar-lhes
exatamente o que eles procuram:
notoriedade.
O debate sobre armas é muito emotivo
e os nossos problemas de saúde mental
são muito complicados.
As duas coisas vão demorar
um tempo para corrigir.
Mas, para reduzir a carnificina,
não precisamos de uma lei do Congresso.
Precisamos de um ato de consciência
dos produtores
e dos consumidores dos "media"
para eliminar o prémio da notoriedade.
(Aplausos)
Então, para salvar vidas,
Caren e eu decidimos
lançar o "No Notoriety",
dedicado a desafiar os "media"
para protegerem as nossas comunidades
aderindo a estes princípios
baseados na pesquisa.
Um: noticiar todos os factos
sobre a mentalidade,
a demografia
e o perfil motivacional destes atiradores,
mas minimizar os seus nomes e imagens,
a não ser que sejam fugitivos.
Dois: limitar o uso do nome do atirador
a uma vez por peça jornalística
e nunca nos títulos
e sem fotos em locais importantes.
E três,,,
Três.
(Risos)
Não sou bom com números.
(Risos)
Recusar publicar qualquer
material favorável
fornecido pelos atiradores.
(Aplausos)
Para ser claro:
isto não é uma violação
aos direitos da Primeira
Emenda de ninguém
Isto não é censura.
Estamos simplesmente a pedir aos "media"
que usem as diretrizes
que já estão em uso.
Por exemplo,
os "media" não noticiam
os jornalistas que foram sequestrados
para os proteger.
Os "media" não noticiam
os nomes nem as imagens
das vítimas de agressão
sexual ou de suicídio.
Estas práticas jornalísticas responsáveis
protegem a segurança do público
com zero impacto
no direito de o público saber.
Estudos académicos mostram
que o consumidor médio de notícias
quer ouvir falar menos dos atiradores.
Em contrapartida,
os "media" deviam sublinhar
os nomes e imagens das vítimas,
tanto dos assassinados como dos feridos,
dos heróis
e dos primeiros socorristas.
(Aplausos)
Deviam promover dados e análises
de especialistas das áreas
de saúde mental e de segurança pública.
Todos os especialistas concordam.
O FBI,
a Associação Internacional da Polícia,,
a Major City Chiefs Association,
e a A.L.E.R.T.,
a organização dedicada
a formar socorristas
para deter atiradores ativos,
todos aprovam os princípios
do No Notoriety.
Na verdade, em 2014,
o FBI começou a campanha
"Don't Name Them" em apoio da ideia.
A Associação Americana de Psiquiatria
apoia a redução e a minimização
da identificação dos atiradores.
A ideia passou a ser mundial,
com o primeiro-ministro da Nova Zelândia
a pedir que não fosse dada notoriedade
depois do tiroteio de Christchurch.
Mas por mais que queiramos
que os "media" mudem,
eles são organizações lucrativas.
Não vão mudar a não ser
que os responsabilizemos.
(Aplausos)
Os "media" ganham dinheiro
com os anúncios
com base no número
de visualizações e cliques.
Se pudermos reduzir o número de visitas
e de cliques sobre qualquer assunto,
os "media" vão mudar a forma
como o noticiam.
Então, da próxima vez que vocês virem
qualquer organização dos "media"
— imprensa, digital, rádio ou televisão —
a promover gratuitamente os nomes
e as imagens desses atiradores
deixem de ver,
deixem de escutar,
deixem de clicar,
deixem de fazer ligações
e deixem de partilhar.
Escrevam aos produtores,
aos editores, aos diretores
dos canais e aos CEOs
dessas agências noticiosas.
Tomem nota dos anunciantes
que apoiam esses segmentos
e escrevam aos seus CEOs.
Porque, todos juntos,
podemos empurrar os "media"
para agirem no interesse
da segurança do público,
e não para o lucro.
É tarde demais para o Alex,
e é tarde demais para a minha família.
Mas por favor, não se juntem
ao nosso clube por falta de ação,
o clube em que ninguém quer entrar.
O preço é muito alto.
Porque não é tarde demais
para as pessoas que ainda não são vítimas.
Nós temos o poder
de reduzir massacres aleatórios.
Vamos usá-lo.
Obrigado.
(Aplausos)
O pior pesadelo de todos os pais.
Em 20 de julho de 2012,
meu telefone toca às 4h30 da manhã.
É a namorada do meu filho Alex, Amanda,
dizendo histericamente:
"Tom, Tom, aconteceu um tiroteio,
e me arrastaram pra fora do cinema.
Não me deixaram ficar lá dentro.
Eu queria ficar, mas eles
me arrastaram pra fora".
Perguntei a ela:
"Amanda, você está bem? Você está ferida?"
E ela respondeu que estava bem,
que não estava ferida,
que o Alex tinha salvado sua vida.
Aí, perguntei:
"Amanda, onde está o Alex?"
E ela respondeu, soluçando:
"Não sei, não conseguimos encontrá-lo.
Eles me arrastaram pra fora,
me obrigaram a sair.
Ele foi baleado.
Tentei ver se ele se movia, mas nada.
Ele não respondia.
Eles me arrastaram pra longe.
Eu não queria deixá-lo lá".
E eu falei pra Amanda:
"A última vez que você viu Alex,
ele estava sangrando?
Havia sangue dele em você?"
E ela, chorando disse: "Sim, muito...",
e desabou.
Alex amava Amanda.
Ele foi um dos homens
mais honrados do planeta
e, com 24 anos,
teve de tomar a decisão
de arriscar sua vida
para garantir a vida dela.
No fundo, eu sabia que, se ele não
tinha conseguido se mover,
devia estar morto.
Eu tinha acabado de chegar,
na noite anterior,
com Caren, minha esposa,
e meu filho caçula
ao Havaí para uma semana de férias.
Estávamos literalmente
a 5,3 mil quilômetros de distância.
Caren e eu começamos a ligar
freneticamente para o celular dele,
mas em vão.
Deixamos várias mensagens.
Em seguida, procuramos notícias na mídia.
Mas tudo o que conseguimos encontrar
foi informação sobre o assassino
e seu apartamento cheio
de armadilhas traiçoeiras.
Tentamos ligar para a delegacia de Aurora,
mas era impossível obter uma resposta.
Em retrospectiva, isso era compreensível.
Eles estavam lidando
com 12 mortos, 70 feridos...
E a carnificina foi tão horrível
que a polícia teve de levar
algumas das vítimas para o hospital
na traseira das viaturas de polícia,
pois as ambulâncias não foram suficientes.
Foi uma cena horrível e caótica.
Nunca mais veríamos Alex.
Seus ferimentos foram tão graves
que tive de proteger a mãe dele,
evitando que até ela o visse,
por medo de que aquela fosse a imagem
que ela guardaria dele pra sempre.
Mas sabem quem veríamos sem parar?
O assassino.
Suas fotos estavam por toda parte.
Num artigo de 6 parágrafos,
seu nome foi mencionado 41 vezes.
A mídia o tornou famoso.
Mas meu filho primogênito, Alex,
um herói,
estava ausente desses primeiros relatos.
Caren e eu imediatamente
percebemos que havia algo errado
com a maneira como a mídia reage
a estes tiroteios em massa aleatórios,
desde o caso de Columbine.
Começamos a pesquisar
e percebemos
que, se pudéssemos mudar
a maneira como a mídia reporta,
poderíamos reduzir
a quantidade de tiroteios
e salvar vidas.
(Aplausos)
Deixem-me explicar.
Quase todos os atiradores em massa
têm algo em comum.
Alguém consegue adivinhar o que é?
Eles querem notoriedade.
Querem ser famosos.
Na verdade,
no caso desse tipo de assassino,
eles próprios nos dizem isso.
O assassino de Sandy Hook
mantinha uma planilha
com assassinos em massa anteriores
e o respectivo número de mortes.
O assassino da boate Pulse, em Orlando,
ligou para uma estação
de notícias local...
durante seu ataque!
E depois parou pra checar seu Facebook,
pra saber se tinha viralizado.
O assassino de Parkland
gravou e publicou
um vídeo
afirmando:
"Quando me virem no noticiário,
vocês vão saber quem eu sou".
O assassino do cinema
em Aurora disse a seu psiquiatra
que reconhecia que não podia
causar impacto no mundo da ciência,
mas que poderia ficar famoso
matando pessoas em massa.
E o mais revelador:
o assassino de Umpqua Community College
escreveu em seu blogue
sobre um assassino em massa anterior,
dizendo:
"Notei que pessoas como ele
são solitárias e desconhecidas,
mas, quando derramam um pouco de sangue,
o mundo inteiro sabe quem elas são".
Um homem que não era conhecido por ninguém
agora é conhecido por todos,
o rosto dele pipocando em todas as telas,
o nome dele sendo dito
por todos no planeta...
tudo em apenas um dia.
Parece que, quanto mais pessoas você mata,
mais vai ficar no centro das atenções.
Esses são apenas alguns exemplos.
Eu poderia continuar por horas.
Esses assassinos estão nos dizendo
que querem ser famosos,
assim como os assassinos antes deles,
e a mídia continua dando a eles
exatamente o que procuram:
notoriedade.
(Suspiro)
O debate sobre armas é muito emocional,
e nossos problemas de saúde mental
são muito complicados.
Ambos vão levar tempo
para serem resolvidos.
Mas, para reduzir a carnificina,
não precisamos de um ato do Congresso.
O que precisamos
é de um ato de consciência
dos produtores e consumidores
dos meios de comunicação de massa,
para retirar a recompensa da notoriedade.
(Aplausos) (Vivas)
Assim, para salvar vidas,
Caren e eu lançamos a campanha
"No Notoriety", "Nenhuma Notoriedade",
dedicado a pressionar a mídia
a proteger nossas comunidades,
aderindo aos seguintes princípios
baseados em pesquisas.
Primeiro: relatem todos os fatos
sobre o modo de pensar
e o perfil demográfico
e motivacional desses atiradores,
mas minimizem seu nome e sua imagem,
a menos que eles sejam fugitivos.
Segundo: limitem o uso do nome do atirador
a uma vez por peça jornalística,
e nunca nas manchetes,
e nenhuma imagem em local de destaque.
E, terceiro...
Terceiro...
(Risos)
Não sou bom com números.
(Risos)
Recusem-se a publicar
qualquer material sobre os atiradores
que tenha sido fornecido por eles mesmos.
(Aplausos)
Para ser claro:
isso não é uma violação
dos direitos garantidos
pela Primeira Emenda da Constituição.
Isso não é censura.
Só o que pedimos à mídia
é que implementem diretrizes
que eles próprios já têm.
Por exemplo,
a mídia não informa sobre jornalistas
que tenham sido sequestrados
para que possam protegê-los.
A mídia não divulga
nomes e imagens
de vítimas de agressão sexual ou suicídio.
Essas práticas jornalísticas responsáveis
protegem a segurança pública
sem causar nenhum impacto
no direito à informação.
Estudos acadêmicos mostram
que o consumidor médio de notícias
quer saber menos sobre os atiradores.
Em vez disso,
a mídia deveria ressaltar nomes e imagens
das vítimas, tanto das pessoas
assassinadas quanto das feridas,
dos heróis e dos socorristas.
(Aplausos)
Eles deveriam promover dados e análises
de especialistas nas áreas
de saúde mental e segurança pública.
Todos os especialistas concordam.
O FBI,
a International Police Association,
a Major City Chiefs Association
e a A.L.E.R.T.,
a organização legal dedicada
a treinar os primeiros socorristas
a neutralizar atiradores ativos,
todos endossam os princípios
da nossa campanha.
Na verdade, em 2014,
em apoio à ideia, o FBI iniciou a campanha
"Don't Name Them", "Não os Nomeie".
A Associação Americana de Psiquiatria
apoia reduzir e minimizar
a identificação desses atiradores.
A ideia foi divulgada no mundo todo
quando a primeira-ministra
da Nova Zelândia
pediu "nenhuma notoriedade"
após os tiroteios em Christchurch.
No entanto, por mais que queiramos
que a mídia mude de atitude,
trata-se de organizações
com fins lucrativos.
Elas não vão mudar,
a menos que as responsabilizemos.
(Aplausos)
A mídia ganha dinheiro
vindo da publicidade
com base no número
de espectadores e acessos.
Se pudermos reduzir esse número,
seja no assunto que for,
a mídia vai mudar o modo
de noticiar esse assunto.
Então, da próxima vez que virem
qualquer empresa de mídia,
seja impressa, digital,
rádio ou televisão,
usando indiscriminadamente
nomes e imagens desses atiradores,
parem de assistir,
parem de ouvir,
parem de acessar,
parem de dar curtidas
e parem de compartilhar.
Escrevam para os produtores,
editores, gerentes de estações e CEOs
desses órgãos de imprensa.
Anotem os anunciantes
que apoiam esses segmentos
e escrevam para seus CEOs.
Porque, juntos,
nós podemos pressionar
a mídia para agir no interesse
da segurança pública,
não do lucro.
É tarde demais para Alex,
e é tarde demais para minha família,
mas, por favor, não entrem
para o nosso clube por falta de ação,
o clube para o qual ninguém quer entrar.
O preço é muito alto.
Porque não é tarde demais
para pessoas que ainda não são vítimas.
Nós temos o poder
de reduzir tiroteios em massa aleatórios.
Vamos usá-lo.
Obrigado.
(Aplausos) (Vivas)
Cel mai urât coșmar al oricărui părinte:
20 iulie 2012,
sună telefonul la ora 4:30 dimineața.
E Amanda, prietena fiului meu Alex,
care îmi spune isteric:
„Tom, Tom, a avut loc un atac
și m-au scos afară din cinematograf.
Nu m-au lăsat să rămân.
Am vrut să rămân, dar m-au scos afară.”
Am întrebat-o pe Amanda:
„Amanda, ești bine? Ai pățit ceva?”
Iar ea a spus că e bine,
că Alex i-a salvat viața.
Apoi am spus:
„Amanda, unde e Alex?”
Iar ea a răspuns plângând:
„Nu știu, nu-l găsim.
M-au scos afară din cinematograf.
Mi-au zis să plec.
El a fost împușcat.
Am încercat să-l trezesc,
dar n-am reușit.
N-am putut să-l trezesc.
M-au scos afară cu forța.
N-am vrut să-l las acolo.”
Am întrebat-o pe Amanda:
„Ultima dată când l-ai văzut pe Alex
sângera?
Aveai cumva sângele lui pe tine?”
Iar ea a țipat: „Da, mult,”
și a închis.
Alex o iubea pe Amanda.
Era unul dintre cei mai cinstiți
oameni din lume,
iar la 24 de ani
a trebuit să ia decizia să-și riște viața,
ca să se asigure că ea va trăi.
Știam în adâncul inimii mele
că dacă nu s-a putut ridica,
însemna că a murit.
Abia ajunsesem
cu o noapte înainte,
cu soția mea Caren
și cu fiul meu mai mic,
în Hawaii într-o vacanța de o săptămână.
Ne aflam
la 5.000 de km depărtare.
Caren și cu mine am început
să-l sunăm disperați,
dar nu a răspuns.
I-am lăsat multe mesaje.
Apoi am început să ne uităm la știri.
Însă tot ce vedeam
erau știri legate de criminal
și de bombele din apartamentul său.
Am încercat să sunăm
la secția de poliție din Aurora,
însă a fost imposibil să aflăm ceva.
Uitându-mă înapoi, e de înțeles.
Aveau de-a face
cu 12 morți, 70 de răniți,
carnagiul a fost într-atât de grav
încât polițiștii au fost nevoiți
să transporte o parte din victime
pe locurile din spate
ale mașinilor de poliție,
pentru că nu mai aveau ambulanțe.
Era o imagine terifiantă și haotică.
Nu aveam să-l mai vedem niciodată pe Alex,
rănile lui au fost atât de grave
încât a trebuit să-l ascund și de mama sa,
să nu o las să-l vadă,
de frică să nu fie aceea
imaginea cu care va rămâne în minte.
Dar știți pe cine aveam să revedem
iar și iar?
Pe criminal.
Erau fotografii cu el peste tot.
Într-un articol de șase paragrafe,
numele său era menționat de 41 de ori.
Mass-media l-a făcut celebru.
Însă fiul meu mai mare, Alex,
un erou,
nu apărea nicăieri în rapoartele inițiale.
Caren și cu mine știam că e ceva greșit
în modul în care mass-media
răspunde la aceste atacuri armate
încă de la masacrul de la Columbine.
Am început să facem cercetări
și am înțeles
că dacă am reuși să schimbăm
felul în care
mass-media prezintă aceste știri,
am putea să scădem numărul atacurilor
și să salvăm vieți.
(Aplauze)
Dați-mi voie să vă explic.
Aproape toți teroriștii
care provoacă astfel de masacre
au ceva în comun.
Știți care e acest lucru?
Vor notorietate.
Vor să fie cunoscuți.
De fapt,
acești criminali ne-o spun ei înșiși.
Criminalul de la Sandy Hook
avea un tabel
cu alți criminali în masă
și numărul de crime comise de fiecare.
Criminalul de la clubul Orlando Pulse
a sunat la un post de știri local
în timp ce comitea atacul!
Apoi s-a oprit să verifice
dacă a ajuns viral pe Facebook.
Criminalul de la Parkland
a înregistrat și a postat
un videoclip
în care afirma:
„Când mă veți vedea la știri,
veți ști cine sunt.”
Criminalul de la teatrul Aurora
i-a spus psihiatrului său
că știa că nu poate avea
un impact în domeniul științei,
dar că putea deveni faimos
dacă omora oameni.
Și cel mai concludent,
criminalul de la Colegiul Umpqua Community
a scris pe blogul său
despre un criminal în serie,
afirmând că:
„Am remarcat că toți oamenii ca el
sunt singuri și necunoscuți,
dar atunci când varsă puțin sânge,
toată lumea va ști cine sunt.”
Un om pe care nu-l știa nimeni
era cunoscut acum de toți,
fața lui apărea pe toate ecranele,
numele lui era pe buzele
tuturor oamenilor de pe planetă,
totul într-o singură zi.
Pare că cu cât omori mai mulți oameni,
cu atât ești mai mult
în lumina reflectoarelor.
Acestea sunt doar câteva exemple.
Aș putea continua la nesfârșit.
Acești criminali ne spun
că vor să fie faimoși
ca alți criminali înaintea lor,
iar mass-media continuă
să le dea exact ceea ce vor:
notorietate.
Dezbaterea despre arme
este foarte emoțională,
iar problemele noastre psihice
sunt foarte complicate.
Ambele au nevoie de timp
pentru a fi rezolvate.
Însă pentru a reduce carnagiul,
nu avem nevoie de o lege a Congresului.
Avem nevoie de un act de conștiință
al producătorilor de știri
și al celor care le urmăresc,
de a elimina această recompensă:
notorietatea.
(Aplauze)
Pentru a salva vieți,
Caren și cu mine am lansat „No Notoriety”,
menit să ceară mass-media
să ne protejeze comunitățile
prin aderarea la aceste principii
bazate pe studii.
Unu: să raporteze toate datele
despre starea mentală,
factorul demografic
și profilul motivațional
al acestor criminali,
dar să reducă la minimum
numele și imaginile cu aceștia,
cu excepția cazului în care
se află încă în libertate.
Doi: să limiteze
folosirea numelui criminalului
la o dată pe articol,
niciodată în titluri
și fără imagini din locuri cunoscute.
Iar trei...
Trei.
(Râsete)
Nu mă pricep la numere.
(Râsete)
Să refuze să publice orice alt material
pus la dispoziție de către criminal.
(Aplauze)
Ca să fiu clar:
asta nu reprezintă o încălcare
a drepturilor stipulate
în Primul Amendament.
Nu este o cenzurare.
Noi doar cerem mass-mediei
să pună în aplicare
directive deja existente.
Spre exemplu,
mass-media nu raportează
despre jurnaliști care au fost răpiți,
cu scopul de a-i proteja.
Mass-media nu raportează
numele și imaginile
victimelor agresiunilor sexuale
sau ale sinuciderilor.
Aceste practici jurnalistice responsabile
protejează siguranța publică
și nu afectează
dreptul publicului la informație.
Studiile științifice
arată că un consumator obișnuit de știri
vrea să audă mai puține lucruri
legate de criminali.
În schimb,
mass-media ar trebui să promoveze
numele și imaginea victimelor,
atât cei uciși, cât și răniții,
eroii
și echipajele de intervenție.
Ar trebui...
(Aplauze)
Ar trebui să promoveze date și analize
de la experți în sănătăte mintală
și siguranță publică.
Toți experții sunt de acord.
FBI-ul,
International Police Association,
Major City Chiefs Association,
și A.L.E.R.T.,
organismele de aplicare a legii
care instruiesc echipele de intervenție
să îi oprească pe criminali,
toate acestea sprijină
principiul „Fără Notorietate”.
De fapt, în 2014,
FBI a venit în sprijinul acestei idei
și a început campania „Nu îi numiți”.
Asociația Americană de Psihiatrie
sprijină reducerea și minimizarea
identificării acestor criminali.
Această idee a căpătat proporții globale,
iar prim-ministrul Noii Zeelande
a solicitat să nu fie făcut public
numele criminalului de la Christchurch.
Însă oricât am dori
ca mass-media să se schimbe,
aceasta rămâne o organizație
cu scop lucrativ.
Nu se va schimba
până când nu va fi trasă la răspundere.
(Aplauze)
Mass-media câștigă bani
din publicitate
pe baza numărul de vizionări și accesări.
Dacă am putea reduce numărul de vizionări
și de clic-uri pe orice subiect,
mass-media va schimba
modul de prezentare a știrilor.
Așa că data viitoare
când vedeți o organizație mass-media,
articol tipărit, digital, radio sau TV
care folosește nejustificat
numele și imaginea criminalilor,
nu vă mai uitați,
nu mai ascultați,
nu mai dați clic,
nu mai dați like
nu mai distribuiți.
Scrieți-le producătorilor,
editorilor, managerilor
și directorilor executivi
ai acestor organizații de presă.
Observați agențiile de publicitate
care susțin acele segmente
și scrieți-le directorilor executivi.
Pentru că împreună
putem forța mass-media
să acționeze în interesul
siguranței publice
și nu pentru profit.
E prea târziu pentru Alex,
e prea târziu pentru familia mea.
Dar, vă rog, nu vă alăturați
clubului nostru prin pasivitate.
E un club în care nimeni nu vrea să fie.
E un preț mult prea mare.
Pentru că nu e prea târziu
pentru cei care n-au fost afectați încă.
Avem puterea
de a reduce numărul atacurilor armate.
Haideți să o folosim!
Vă mulțumesc!
(Aplauze)
Varje förälders värsta mardröm:
den 20 juli 2012,
min telefon ringer 4.30 på morgonen.
Det är min son Alex flickvän, Amanda,
som hysteriskt säger:
"Tom, Tom, det var en skjutning,
och de släpade ut mig från bion.
De lät mig inte stanna.
Jag ville, men de släpade ut mig".
Jag säger till Amanda:
"Amanda, är du okej? Är du skadad?"
Och hon sade nej, att hon var okej,
att Alex hade räddat hennes liv.
Så jag säger: "Amanda, var är Alex?"
Och hon säger, gråtandes:
"Jag vet inte, vi kan inte hitta honom.
De släpade ut mig från bion.
De tvingade mig att gå. Han blev skjuten.
Jag försökte väcka honom,
men jag kunde inte väcka honom.
Han ville inte resa på sig.
De släpade iväg mig.
Jag ville inte lämna honom".
Och jag säger till Amanda:
"Sista gången du såg Alex,
blödde han?
Hade du något av hans blod på dig?"
Och hon ropar: "Ja, mycket",
och bryter ihop.
Alex älskade Amanda.
Och han var en av de mest
hedervärda männen på jorden,
och vid 24 års ålder
fick han göra valet att riskera sitt liv
för att se till att hon skulle få leva.
Jag visste i mitt hjärta
att om han inte kunde resa på sig
så var han död.
Jag hade precis anlänt
natten innan
med min fru Caren
och min yngsta son
till en veckas semester på Hawaii.
Vi var bokstavligt talat
5 300 kilometer bort.
Caren och jag började frenetiskt
att ringa hans mobiltelefon,
till ingen nytta.
Vi lämnade flera meddelanden.
Sedan vände vi oss till media.
Men allt vi kunde hitta
var information om mördaren
och hans minerade lägenhet.
Vi försökte ringa Auroras polisstation,
men det var omöjligt att få ett svar.
Men i efterhand var det förståeligt.
De handskades med
12 döda, 70 skadade,
en massaker så hemsk
att polisen var tvungen att förflytta
några av offren till sjukhusen
i baksätena på deras polisbilar,
för att de hade slut på ambulanser.
Det var en fruktansvärd och kaotisk scen.
Vi skulle aldrig se Alex igen,
hans skador så svåra
att jag var tvungen
att skydda även hans mamma
från att se honom,
av rädsla att det skulle bli den bestående
bilden av honom i hennes minne.
Men vet ni vem vi skulle
komma att se igen och igen?
Mördaren.
Hans bilder var överallt.
En artikel var sex stycken lång
och innehöll hans namn 41 gånger.
Media hade gjort honom berömd.
Men min förstfödde son, Alex,
en hjälte,
var utelämnad från de första rapporterna.
Caren och jag förstod direkt
att det var något fel
med sättet som media reagerar
på dessa slumpmässiga masskjutningar
sedan Columbine.
Vi började göra efterforskningar,
och vi förstod
att om vi kunde förändra
sättet media rapporterar på,
så skulle vi kunna reducera
antalet skjutningar
och rädda liv.
(Applåder)
Låt mig förklara.
Nästan varenda slumpmässig masskjutare
har någonting gemensamt.
Kan någon gissa vad det är?
De vill ha ökändhet.
De vill bli berömda.
Faktum är att
dessa mördare själva berättar det för oss.
Sandy Hook-mördaren
hade ett kalkylblad
över tidigare massmördare
och deras dödssiffror.
Mördaren på nattklubben Puls i Orlando
ringde en lokal nyhetsstation –
under sin attack! –
och kollade sedan Facebook
för att se om han hade blivit viral.
Parkland-mördaren
spelade in och postade
en video
där han sade:
"När du ser mig på nyheterna
kommer du veta vem jag är".
Biografmördaren i Aurora
berättade för sin psykiater
att han insåg att han inte kunde göra
ett intryck på världen inom vetenskap,
men han kunde bli berömd
genom att spränga folk i luften.
Och det allra mest träffande,
Mördaren på Umpqua Community College
skrev på sin blogg
om en tidigare massmördare,
han skrev:
"Jag har noterat att människor som han
är helt ensamma och okända,
men när de spiller lite blod
så vet hela världen vem de är".
En man som var känd av ingen
är nu känd av alla,
hans ansikte klistrat på varje skärm,
hans namn på läpparna
hos alla på planeten,
allt på en dag.
Det verkar som att ju fler du dödar,
desto mer ställs du i rampljuset.
Det här är bara några få exempel.
Jag skulle kunna fortsätta.
Dessa mördare berättar för oss
att de vill bli berömda
precis som mördarna före dem,
och media fortsätter att ge dem
precis vad de vill åt:
ökändhet.
Vapendebatten är mycket känsloladdad,
och våra psykiska problem
är mycket komplicerade.
Båda kommer ta tid att rätta till.
Men för att minska massakrerna
behöver vi ingen kongressakt.
Vad vi behöver är en samvetesakt
för producenterna
och konsumenterna av massmedia
på att ta bort ökändhetsbelöningen.
(Applåder)
Så för att rädda liv,
startade Caren och jag "No Notoriety",
med syftet att utmana media
till att skydda våra samhällen
genom att följa
dessa vetenskapligt bevisade principer.
Ett: rapportera alla fakta
om sinnestillstånd, demografi
och motivprofil för dessa skjutare,
men minimera deras namn och bilder,
såvida inte de är på fri fot.
Två: begränsa användandet
av skjutarens namn
till en gång per artikel,
aldrig i rubriken
och inga bilder på framträdande platser.
Och tre –
Tre.
(Skratt)
Jag är inte bra på siffror.
(Skratt)
Vägra att publicera
något egennyttigt material
som skjutarna tillhandahållit.
(Applåder)
För att vara tydlig:
det här är ingen överträdelse
av någons lagstadgade rättigheter.
Det här är inte censur.
Vi ber bara media
att lyfta fram riktlinjer
de redan har på plats.
Till exempel,
media rapporterar inte
om journalister som blivit kidnappade
för att skydda dem.
Media rapporterar inte namnen och bilder
på offer för
sexuellt våld eller självmord.
Dessa ansvarsfulla journalistiska seder
skyddar den allmänna säkerheten
utan inverkan
på allmänhetens rätt att veta.
Akademiska studier visar
att den genomsnittliga nyhetskonsumenten
vill höra mindre om skjutarna.
Istället
borde media lyfta fram namnen och bilder
på offren, både mördade och skadade,
hjältarna och räddningspersonalen.
De borde –
(Applåder)
De borde framhäva data och analys
från experter inom
mental hälsa och allmän säkerhet.
Alla experterna håller med.
FBI,
International Police Association,
Major City Chiefs Association,
och ALERT,
den polisorganisation som ägnar sig åt
att träna räddningspersonal
att stoppa aktiva skjutare,
alla stödjer No Notorietys principer.
Faktum är att år 2014
startade FBI en kampanj,
"Don't Name Them", som stöd för idén.
American Psychiatric Association
stödjer reducering och minimering av
dessa skjutares identifikation.
Idén har spridit sig världen över,
till Nya Zeelands statsminister
som uppmanar till ingen ökändhet
efter Christchurch-skjutningarna.
Men hur mycket vi än vill
att media ska ändra på sig,
så är de vinstdrivande företag.
De kommer inte ändra på sig
såvida vi inte håller dem ansvariga.
(Applåder)
Media tjänar sina pengar
på annonsering
baserat på antalet läsare och klick.
Om vi kan minska antalet läsare
och klick inom vilket ämne som helst,
så kommer media förändra
sättet de rapporterar kring det.
Så nästa gång du ser något mediabolag –
på papper, digitalt, radio eller TV –
som omotiverat upphöjer namnen
och bilderna på dessa skjutare,
sluta titta.
Sluta lyssna, sluta klicka,
sluta gilla och sluta dela.
Skriv till producenterna,
utgivare, stationschefer och VD:s
för dessa nyhetsorgan.
Notera vilka annonsörer
som stödjer dessa inslag
och skriv till deras VD:ar.
För tillsammans
kan vi påverka media
att agera med intresse
för allmän säkerhet, inte vinst.
Det är för sent för Alex,
och det är för sent för min familj.
Men snälla, gå inte med
i vår klubb genom passivitet,
klubben ingen vill gå med i.
Priset är för högt.
För det är inte för sent
för de som inte är offer ännu.
Vi har makten
att minska slumpmässiga masskjutningar.
Låt oss använda den.
Tack.
(Applåder)
Tüm ebeveynlerin korkulu rüyası:
20 Temmuz 2012
Sabah 4.30'da telefonum çalıyor.
Oğlum Alex'in kız arkadaşı Amanda,
kendinden geçmiş bir şekilde
"Tom, birileri silahlı saldırı düzenledi,
beni olay yerinden
apar topar uzaklaştırdılar.
Orada kalmama izin vermediler.
Kalmak istedim ama beni çıkardılar." dedi.
Amanda'ya sordum:
"İyi misin? Yaralandın mı yoksa?"
"Hayır" dedi, "Ben iyiyim."
"Alex hayatımı kurtardı."
Daha sonra
"Alex nerede?" diye sordum.
Hıçkırıklar içindeydi
"Bilmiyorum, onu bulamıyoruz.
Beni olay yerinden uzaklaştırdılar.
Dışarı çıkardılar.
Onu vurdular.
Onu uyandırmaya çalıştım ama başaramadım.
Bir türlü gözlerini açmıyordu.
Beni oradan uzaklaştırdılar.
Onu bırakmak istemedim"
Ben de Amanda'ya
"Onu en son gördüğünde
kanaması var mıydı?
Üzerinde onun kanı var mı?" diye sordum.
Ağlıyordu, "Evet, hem de çok" dedi
ve daha çok ağlamaya başladı.
Alex, Amanda'yı seviyordu.
Dünyanın en onurlu insanlarından biriydi,
henüz 24 yaşındaydı,
sevdiği kadın yaşasın diye
kendi hayatını riske atmıştı.
Eğer bir daha gözünü açmazsa
öleceğinden emindim.
Daha yeni,
önceki gece
Karım Caren
ve küçük oğlumla birlikte
tatil için Hawaii'ye gelmiştik.
Tamı tamına
5310 km uzaktaydık.
Caren ile birlikte telaş içinde
onun numarasını çaldırdık
ama boşunaydı.
Birkaç tane mesaj attık.
Sonra da medyayı takip ettik.
Ama haberler sadece
katille ilgiliydi.
Bubi tuzağı evini bile gösteriyorlardı.
Aurora polis merkezini aradık
fakat cevap vermiyorlardı.
Tabii sonradan onlara da hak verdik.
İşleri başlarından aşkındı.
12 ölü ve 70 yaralıyla uğraşıyorlardı.
Öyle kötü bir katliamdı ki
kurbanlardan bazıları polis araçlarıyla
hastaneye yetiştirilmişti
çünkü ambulans kalmamıştı.
Korkunç ve kaotik bir olaydı.
Alex'i bir daha asla göremeyecektik.
Yaraları o kadar ağırdı ki
annesinin bile
ona bakmasına izin verememiştim.
Onu sonsuza dek o şekilde
hatırlamasını istemedim.
Peki defalarca kimi görmek
zorunda bırakıldık?
Katili elbette.
Her yerde onun fotoğrafları vardı.
Altı paragraflık bir yazıda
onun ismi tam 41 kere geçiyordu.
Medya, onu ünlü yaptı.
Ama benim ilk oğlum Alex,
bir kahraman olarak
o haberlerin hiçbirinde yoktu.
O an Caren'le, medyanın
Columbine'den beri
bu toplu katliamlara karşı
izlediği tutumun yanlış olduğunu
fark ettik.
Araştırma yapmaya başladık.
Şunu gördük ki
eğer medyayı,
habercilik anlayışlarını değiştirebilirsek
bu tarz katliamların sayısını azaltabilir
ve hayatlar kurtarabiliriz.
(Alkışlar)
Şöyle açıklayayım:
Bu tarz katliamlar yapanların
neredeyse hepsi
ortak bir özellik taşıyor.
Ne olduğunu tahmin edebiliyor musunuz?
Şöhret istiyorlardı.
Ünlü olmak istiyorlardı.
Aslında bu katiller
bunu bizlere kendileri söylüyorlar.
Katil Sandy Hook,
daha önce toplu katliam yapanların
ve öldürdükleri kişi sayılarının
olduğu bir liste taşıyordu.
Orlando Pulse gece kulübündeki
katliamın faili ise
saldırıyı gerçekleştirirken
yerel haber istasyonlarını aramış
sonra da viral olup olmadığını
kontrol etmek için Facebook'a bakmış.
Parkland katliamının faili
bir video kaydetti
ve paylaştı.
Videoda şunu söylüyordu:
"Beni haberlerde gördüğünüzde
kim olduğumu öğreneceksiniz."
Aurora katliamının faili, psikiyatristine
bilimle dünyada iz bırakamayacağını
ama insanları patlatırsa
ünlü olabileceğini düşündüğünü söylemiş.
En çok konuşulanlardan biri,
Umpqua Community College
katliamının faili ise,
blogunda eski bir toplu katliam faili için
şunları söylemiş:
"Onun gibi insanlar genelde yalnızlar
ve kimse tarafından tanınmazlar
ama biraz kan döktüklerinde
tüm dünya kim olduklarını öğrenir."
Kimsenin tanımadığı bir adam
artık herkes tarafından tanınıyordu.
Ekranlarda onun yüzü,
dudaklarda onun ismi vardı.
Herkes onu konuşuyordu.
Bunu bir günde başarmıştı.
Görünen o ki ne kadar insan öldürürsen
o kadar konuşulursun.
Bunlar sadece birkaç örnek.
Anlatmakla bitmez.
Bu katiller bizlere ünlü olmak
istediklerini söylüyorlar.
Tıpkı önceki katiller gibi.
Medya da onlara istediklerini
vermeye devam ediyor:
Şöhret.
Bireysel silahlanma hassas bir konu.
Akıl sağlığı konusu ise oldukça karmaşık.
İkisinin de düzelmesi zaman alacak.
Ancak bu kıyımları azaltmak için
meclisin toplanmasına gerek yok.
İhtiyacımız olan tek şey
medya üreticilerinin
ve tüketicilerinin bilinçli olmaları
ve kötü şöhreti ödüllendirmemeleri.
(Alkışlar)
Böylece hayatlar kurtarmak için
Caren ile "No Notoriety,"
kampanyasını başlattık
ve toplumumuzu korumak için
medyanın uyması gereken
araştırmalarla desteklenmiş
bazı prensipler sunduk.
Bir: Bu katillerin zihin yapılarını
sosyal yapılarını
ve ortak güdülerini paylaşın
ama isimlerini ve fotoğraflarını
mümkün olduğunca az kullanın.
Tabii eğer kanun kaçağı değillerse.
İki: Makalelerde katillerin isimlerini
en fazla bir kez kullanın,
başlıklarda asla kullanmayın
ve haberin dikkat çeken yerlerine
asla fotoğrafını koymayın.
Üçe gelirsek...
Üç.
(Kahkahalar)
Rakamlarla aram iyi sayılmaz.
(Kahkahalar)
Katillerin kamuyla paylaştığı materyalleri
asla yayımlamayın.
(Alkışlar)
Açık olmak gerekirse
Bu kimsenin anayasal özgürlüklerini
ihlal etmek değil.
Bu sansür değil.
Medyadan sadece
temel ilkelerini
iyileştirmesini istiyoruz.
Mesela,
medya kaçırılan gazeticilerle ilgili
haber yapmayarak
onları koruyor.
Medya, cinsel taciz mağdurlarının
ve intihar edenlerin
fotoğraflarını ve isimlerini paylaşmıyor.
Bu sorumlu gazetecilik uygulamaları,
toplumun güvenliğini sağlarken
bilme hakkı için
hiçbir engel oluşturmuyor.
Akademik çalışmalar,
ortalama bir gazete okuyucusunun
katillerle ilgili daha az şey
görmek istediğini gösteriyor.
Bunun yerine medya,
katledilen ve yaralanan mağdurların
resimlerini ve isimlerini paylaşmalı.
Yani asıl kahramanların.
Hatta ilk yardımcıların da.
Yapılması gereken...
(Alkışlar)
Akıl sağlığı ve toplum güvenliği
uzmanları tarafından sunulan verileri
ve analizleri yayımlamalılar.
Tüm uzmanlar buna katılıyor.
FBI,
Uluslararası Polis Birliği,
Major City Chiefs Association,
A.L.E.R.T.,
ve ilk yardımcıları
bu katliamları yapanlara karşı
eğitmek için görevlendirilen
kolluk kuvvetleri.
Hepsi "Şöhrete Hayır" kampanyasının
ilkelerini onaylıyorlar.
Aslında FBI, 2014 senesinde
aynı fikri destekleyen "İsimlendirmeyin"
kampanyasını başlatmıştı.
Amerika Psikiyatri Derneği de
katillerin olabildiğince az
betimlenmesi gerektiğini düşünüyor.
Yine aynı fikir,
Yeni Zelanda Başbakanının
Christchurch'teki saldırı sonrası
yaptığı çağrıyla birlikte
tüm dünyaya yayılmış oldu.
Fakat ne kadar değişmesini istesek de
medya kuruluşları kâr amacı güdüyor.
Biz onları sorumlu tutmadığımız
sürece değişmeyecekler.
(Alkışlar)
Medya, reklamlar sayesinde
gelir elde ediyor.
Bu reklamları da görüntülenme
ve tıklanma sayılarına göre alıyor.
Eğer herhangi bir içeriğin tıklanma
ve görüntülenme sayısını düşürürsek
medya o içeriği sunuş biçimini
değiştirmek zorunda kalır.
Yani bir daha bir medya kuruluşunun,
gazete, internet, radyo
ya da televizyon fark etmez,
bu katillerin isimlerini ve fotoğraflarını
kullandığını görürseniz,
izlemeyi bırakın
dinlemeyi bırakın
tıklamayı bırakın
beğenmeyi bırakın
ve paylaşmayı bırakın.
Bu haber kuruluşlarının üreticilerine,
editörlerine, istasyon müdürlerine
ve hatta CEO'larına yazın.
Bu haberlere reklam verenleri
bir yere not edin
ve CEO'larına yazın.
Çünkü birlikte,
medyayı, toplumun güvenliği lehinde
hareket etmeye zorlayabiliriz.
Kâr için değil.
Alex için çok geç,
artık ailem için çok geç.
Bir gün bize katılmak istemiyorsanız
lütfen kayıtsız kalmayın.
Kimse bunu yaşamak istemez.
Bedeli çok ağır.
Henüz kurban olmamış insanlar için
hâlâ çok geç değil.
Bu katliamları
azaltacak güce sahibiz.
Bu gücü kullanalım.
Teşekkürler.
(Alkışlar)
那是每位父母最糟糕的噩梦——
2012 年 7 月 20 号,
凌晨 4 点 30 分,
我手机响了。
是我儿子的女朋友阿曼达打来的。
她声嘶力竭地喊道,
“汤姆,汤姆,这里有
一场枪击案,
他们把我拽出了电影院。
他们不让我久留。
我本想留下,但他们
还是把我带出去了。”
我对阿曼达说:
“阿曼达,你还好吗?
有没有受伤?”
她说没有,她很好 ,
因为亚历克斯
救了她一命。
然后我说,
“阿曼达,亚历克斯人呢?”
然后她哭着说道,
“我不知道,我们找不到他。
他们把我拽出了电影院,
强行让我离开,
他中枪了。
我试图叫醒他,
但我没办法让他醒来。
他起不来。
他们把我拉走,
但我不想抛下他不管。”
我问阿曼达,
“你最后一次看到
亚历克斯时,
他在流血吗?
你身上有没有他的血迹?”
她哭道:“有的,很多。”
然后就开始失声痛哭。
亚历克斯深爱着阿曼达。
他是世界上
最正直的男人之一,
并且他才 24 岁,
就毅然决定
牺牲自己的生命,
来保证阿曼达能活下来。
我心里知道,
如果他没法站起来,
就一定是死了。
在前一天夜晚,
我和我的妻子卡伦
还有我最小的儿子,
才刚开始
为期一周的夏威夷假期。
我们当时
正身处 3300 英里之外。
我和卡伦开始
疯狂给他打电话,
但都徒劳无功。
我们留了很多语音信息,
然后我们把目光
转向媒体。
但我们能找到的,
只是关于杀人犯的信息,
和他该死的公寓。
我们尝试给
奥罗拉警察局打电话,
但想得到答案
是不可能的。
事后看来,
这也是可以理解的。
他们当时正在处理
12 位死者和 70 名伤者。
屠杀现场惨不忍睹,
以至于警察不得不
用警车后座
将一些受害者
亲自送往医院,
因为他们已经
没有救护车可用了。
这是一场恐怖且
混乱的景象。
我们再也无法
见到亚历克斯了,
他的伤势是如此严重,
我甚至不敢让他妈妈
看他一眼,
生怕这可怕的一幕
会在她的脑海中挥之不去。
但你们知道我们会
一次次看见谁吗?
那个杀人犯。
到处都是他的照片。
一篇六段长的关于
那个杀人犯的报道,
提到了他的名字 41 次。
媒体使他出了名。
但我的大儿子,
亚历克斯,
一位英雄,
并没有出现在
起初的报道中。
我和卡伦立马意识到了
其中不对劲的地方,
那就是哥伦拜恩
校园枪击事件以来,
媒体对随机大规模射杀事件的回应方式,
紧接着,我们开始着手搜集资料,
然后我们意识到,
如果我们能改变
媒体报道新闻的方式,
我们就能减少枪击案的发生,
并拯救生命。
(鼓掌)
我来解释一下。
几乎每个随机
大规模射杀事件的枪手
都有共同之处。
有人能猜到是什么吗?
他们想要臭名昭著。
他们想出名。
事实上,
这些杀手们在亲身
告诉我们这个事实。
桑迪胡克小学枪击案的凶手
有一张写满了
以往大屠杀凶手的列表,
以及他们曾杀害的
受难者的数量。
奥兰多夜店枪击案的凶手
在行凶期间
甚至还给当地新闻台打电话,
然后登陆他的脸书账号,
查看他是否已经一夜爆红。
帕克兰枪击案的杀手
记录且上传了
一段视频,
并陈述道,
“当你看到我上了新闻,
你就会知道我是谁了。”
奥罗拉枪击案的凶手
告诉他的心理医师,
他意识到他不能在科学上
给世界带来影响,
但他能通过炸死无辜的人
来出名。
最明显的例子是,
当安普瓜社区学院枪击案的凶手
在他的博客上写到
过去大屠杀的杀手,
他说,
“我发现像他们一样的人,
通常孤独且不为人知,
但当他们手上沾了血,
全世界都知道他们是谁了。”
他从鲜为人知
变得广为人知,
他的面貌出现在了
每一块屏幕上,
他的名字
全世界人们都在提及,
这全发生在一天之内。
似乎是你杀害的人越多,
你就越可能在聚光灯下。
这些也只是部分的例子,
还有无数的例子。
这些凶手在告诉我们,
他们想要出名,
像过去的杀手一样出名,
并且媒体也在不断
给他们真正想要的——
臭名昭著。
关于枪支的争论
总是容易情绪化,
我们心理健康问题
是十分复杂的。
这两者都需要时间来纠正。
但要减少大屠杀的发生,
我们不需要国会
通过法案解决,
我们真正需要的是
新闻媒体
和看新闻的人的良知,
来消除这种使凶手
臭名昭著的奖赏。
(鼓掌)
为了拯救更多生命,
我和卡伦发起了
‘’不要臭名昭著"的号召,
为的是挑战
当今的新闻媒体,
通过遵循这些
有研究支持的原则,
来保护我们的社区。
第一,报道围绕
思维方式、
人口学,
以及枪手动机的所有实情,
但降低他们的名字
和照片出现的频率,
除非凶手还在逃命。
第二,限制使用
枪手们的名字,
每个事件只出现一次名字,
不许登上头条,
并且不许把照片
放到显眼的位置。
然后,第三——
对,第三。
(笑声)
我数学不是很好。
(笑声)
拒绝发表任何
由枪手提供的
对他有利的材料。
(掌声)
我要先声明,
这不会侵犯
任何人在第一修正案中的权利。
这也不是审查制度。
我们仅仅只是请求媒体们
利用他们已有的准则。
举个例子,
媒体不会报道
被绑架的新闻记者,
为的是保护他们。
媒体也不会报道
性侵受害者或自杀者
的名字和照片。
这种负责任的新闻报道方式
保护了公众的安全,
且对公众的知情权
没有任何影响。
有研究报道表明,
一般看新闻的民众们
不是很想知道
枪手们的信息。
相反,
媒体们应该用更多篇幅去报道
伤亡者的名字和照片,
那些英雄们
以及急救人员们。
我们应该——
(掌声)
我们应该推广
心理健康和公共安全领域
专家的数据和分析。
所有专家都赞同,
联邦调查局 (FBI),
国际警察协会
(the International Police Association),
大城市首领协会
(the Major City Chiefs Association),
A.L.E.R.T. 协会,
是致力于培训急救人员
来阻止活跃枪手们行动
的执法组织,
所有人都赞同
“不要臭名昭著”准则。
事实上,在 2014 年,
FBI 发起了“不署名”运动
来支持这个想法。
美国精神病学协会
支持减少和最小化
对这些枪手的身份曝光。
随着新西兰总理
在基督城枪击案后,
号召“不要臭名昭著”运动,
这个想法已经遍布全世界。
但尽管我们很想
改变媒体的做法,
毕竟,它们是营利性组织。
他们不会改变,
除非我们要求他们负责。
(掌声)
媒体们通过打广告
来赚钱,
这基于浏览量和点击量。
如果我们可以减少
任何报道的浏览量和点击量,
媒体们就会改变
他们报道的方式。
所以下次你们看到
任何媒体——
无论是通过是报纸、数字、
广播或电视——
肆意报道这些枪手们的名字和照片,
请不要阅读,
不要收听,
不要点击,
不给它点赞,
并且不要分享出去。
写信给做报道的人,
他们所在的新闻公司
的编辑、站长和 CEO。
记下赞助这些部分的广告商,
并给他们的 CEO 写信。
只要团结一致,
我们就可以推动媒体,
让他们站在
公众安全一边,
而不是盈利的一边。
对于亚历克斯来说,
一切都太晚了,
对我的家庭来说也太晚了。
但请不要加入
“不作为俱乐部”,
那是个没人
想加入的俱乐部。
它的代价太高了。
因为对于还没有
成为受害者的人来说,
还不算太晚。
我们拥有足够的力量,
去减少这种
大规模屠杀的发生。
让我们行动起来。
谢谢。
(掌声)
每位家長最可怕的惡夢:
2012 年 7 月 20 日,
凌晨四點半我的手機響了。
是我兒子亞力克斯的女朋友
阿曼達打來的。
她歇斯底里地說:
「湯姆,湯姆,有人開槍殺人了,
他們把我從戲院拖出來。
他們不讓我留下來。
我想要留下來,
但他們把我拖出去了。」
我對阿曼達說:
「阿曼達,你還好嗎?
你受傷了嗎?」
她說沒事,她還好,
艾力克斯救了她的命。
接著我說:
「阿曼達,艾力克斯呢?」
她嗚咽地說:
「我不知道,我們找不到他。
他們把我拖出戲院。
他們要我離開。
他被射中了。
我試著叫醒他,但是我叫不醒他。
他就是不起來。
他們把我拖走了,
但是我不想離開他。」
我對阿曼達說:
「你最後見到艾力克斯時,
他在流血嗎?
你身上有他的血嗎?」
她哭著說:「有,很多血。」
然後她就崩潰了。
艾力克斯愛阿曼達。
他是世界上最讓人尊敬的人之一,
在他 24 歲時,
他必須選擇冒著生命危險
來確保她可以活下來。
我心底知道,如果他無法起來,
說明他已經死了。
我前一天晚上
剛到夏威夷
與我的妻子凱倫
和小兒子
來這裡度假一週。
我們是真的
在五千多公里之外。
凱倫和我瘋狂地打他的手機,
卻都是徒勞。
我們留下很多語音留言。
接著我們轉向媒體。
但我們能找到的資訊
都是關於兇手
以及他裝設陷阱的公寓。
我們試著打電話給奧羅拉警局,
但就是無法得到答案。
但事後想想,這是可以理解的。
他們在處理
十二人死亡、七十人受傷,
這場大屠殺非常慘烈,
警方不得不把一些受害者
放在警車後座送到醫院,
因為救護車已經不夠了。
那時的景象既可怕又混亂。
我們再也無法見到艾力克斯了,
他受的傷嚴重到
我甚至得擋住,
不讓他的母親去看他,
因為我怕他這最後的影像
會在她腦中一直揮之不去。
但你們知道我們一而再
再而三看到的是誰嗎?
兇手。
他的照片無所不在。
有一篇文章有六段那麼長,
提到他的名字四十一次。
媒體讓他成名。
但我的長子,艾力克斯,
一個英雄,
卻沒有出現在這些最初的報導中。
凱倫和我馬上就察覺到
有不對勁的地方,
從科倫拜事件之後,
媒體對於這類隨機大規模
槍擊的反應方式出了問題。
我們開始研究,
我們了解到,
如果我們能夠改變
媒體報導的方式,
我們就能減少槍擊案的數量,
並拯救人命。
(掌聲)
讓我解釋一下。
幾乎所有隨機大規模槍擊案的兇手
都有一個共同點。
有人能猜出是什麼嗎?
他們想要惡名。
他們想要成名。
事實上,
這些兇手自己就告訴我們這一點。
桑迪胡克小學槍擊案的兇手
有一張表格,
整理了過去大規模槍擊案兇手
和死亡人數的資料。
奧蘭多脈衝夜店槍擊案的兇手
打電話給當地一家新聞台——
就在他進行攻擊的時候!——
接著停下來查看臉書,
看他有沒有被瘋傳。
在帕克蘭犯案的兇手
錄製並上傳了
一支影片,
宣稱:
「你們在新聞上看到我,
就會知道我是誰。」
奧羅拉戲院槍擊案的兇手
告訴他的精神科醫師,
他知道他無法在科學領域
對世界造成影響,
但他可以透過把人炸死來成名。
最有力的例子,
烏姆普夸社區學院槍擊案的兇手
在他的部落格上提到一位
過去的大規模槍擊案兇手,
他寫到:
「我注意到,像他這樣的人
都孤獨一人,默默無聞,
但當他們殺傷人,
全世界都知道他們是誰。」
原本的無名小卒
現在成了眾所皆知的人物,
每個螢幕上的報導都有他的臉孔,
地球上每個人都在說他的名字,
全都發生在一天之內。
看起來,你殺的人越多,
你就越會成為注目的中心。
這些只是少數幾個例子。
我還可以一直說下去。
這些兇手在告訴我們,
他們想要和過去的兇手一樣成名,
而媒體不斷
給予他們追求的:
惡名。
(嘆氣)
關於槍枝的辯論非常情緒化,
我們的心理健康議題非常複雜。
兩者都需要時間來修正。
但,若想減少大屠殺,
我們並不需要國會有所作為。
我們需要的是大眾媒體的製作人
及消費者採取有良心的行動,
別再提供「惡名」這個獎勵。
(歡呼聲)(掌聲)
因此為了拯救人命,
凱倫和我成立了「抵制惡名」,
旨在要求媒體
堅守這些有研究支持的原則,
來保護我們的社區。
一,報導所有的事實,
包含兇手的心態、基本資料,
以及和動機相關的側寫資料,
但盡量少用到他們的名字和相片,
除非他們還逍遙法外。
二,限制使用兇手的名字,
一篇文章只能用一次,
且不能放在標題上,
不能在顯眼的位置放照片。
三……
三!
(笑聲)
我不太擅長數字。
(笑聲)
拒絕刊載
任何由兇手提供的自利素材。
(掌聲)
讓我說清楚:
這並不是侵害任何人
被憲法第一修正案保障的權利。
這並不是審查制度。
我們僅僅只是在請求媒體
讓他們已經擁有的方針
能夠發揮效用。
比如,
媒體不會報導
被綁架的記者,
以保護他們。
媒體不會報導
性侵或自殺事件
受害者的名字和影像。
這些負責任的報導慣例
能保護大眾的安全,
且完全不會影響到
大眾知情權。
學術研究指出,
一般的新聞消費者
不想聽到那麼多兇手的資訊。
反之,
媒體應該多報導的名字和影像,
是受害死傷者、
英雄、
第一線應變人員的。
他們應——
(掌聲)
他們應該將心理健康及公共安全
領域專家的資料和分析發揚光大。
所有專家都同意。
美國聯邦調查局、
國際警察協會、
主要城市警察首長協會、
以及 A.L.E.R.T.,
這是個執法組織,
旨在訓練第一線應變人員
如何阻止尚未被制服的槍手,
大家都贊成「拒絕惡名」原則。
事實上,2014 年,
美國聯邦調查局發動了
「不要說出他們的名字」活動
來支持這個想法。
美國精神醫學學會
支持將這些兇手的身分識別
減少並降至最低。
這個想法傳遍全球,
紐西蘭總理
在基督城槍擊事件之後
也呼籲「拒絕惡名」。
雖然我們非常希望媒體能改變,
但媒體是營利組織。
它們不會改變,
除非我們要求它們負責。
(掌聲)
媒體賺錢的方式
是靠廣告,
以閱讀量和點擊率為基礎。
如果我們能夠減少
某個主題的閱讀量和點擊率,
媒體就會改變報導
這個主題的方式。
所以,下次你看到
任何媒體組織——
平面媒體、數位媒體、
廣播電台,或電視台——
在沒必要的情況下
大肆報導兇手的名字和影像,
請不要再看下去,
不要再聽下去,
不要再點擊,
不要按讚,
也不要分享。
寫訊息給製作人、
編輯、電台經理,
及這些新聞組織的執行長。
記下贊助這些報導的廣告商,
寫信給它們的執行長。
因為,若能同心協力,
我們就能促使媒體在採取行動時
多以公共安全為考量,
而不是利潤。
此舉對艾力克斯來說已經太遲了,
對我的家庭來說已經太遲了。
但請不要因為無所作為
而成為我們的一份子,
沒有人會想成為我們的一份子。
代價太高了。
因為對於尚未成為受害者的人,
現在還不遲。
我們有能力
減少隨機大規模槍擊。
讓我們盡力而為。
謝謝。
(掌聲)