پیش برو، آینده را رویاپردازی کن

نویسنده‌ی علمی‌-تخیلی چارلی جین آندرس می‌گوید: «شما آینده را پیش‌بینی نمی‌کنید؛ تصورش می‌کنید.» در سخنرانی که بخشی خیالی، بخشی مبتنی بر پژوهش برون‌یابی‌است، وی ما را به سفر وحشی، نظری از روشنی‌ها و چالش‌های احتمالی آینده می‌برد و نشان می‌دهد که خیال‌پردازی احتمالاتِ عجیب و آینده‌نگرانه چگونه ما را برای ساختن فردای بهتر، توانمند می‌سازد.

هر نویسنده‌ی علمی-تخیلی

در مورد رسیدن زودرس آینده داستانی دارد.

از آن دست داستان‌ها، زیاد دارم.

به عنوان مثال

سالیان پیش، داستانی می‌نوشتم که در آن دولت

از هواپیمای بی‌سرنشین برای کشتار مردم
کار می‌گیرد.

فکر می‌کردم که این ایده‌‌ی واقعاً
شدید و آینده‌نگری بود

اما همزمان با انتشار داستان

دولت قبلاً آغاز به کشتن مردم با
هواپیماهای بی‌سرنشین کرد.

جهان ما خیلی زود دگرگون می‌شود

و یک نوع شتاب حلقه‌‌یی بازخورد
وجود دارد که

تغییرات فناوری و اجتماعی
یکدیگر را تغذیه می‌کنند.

زمانی که در دهه ۱۹۸۰ کودک بودم،

ما می‌دانستیم که آینده چه‌گونه
به نظر خواهد رسید.

قرار بود نسخه‌ی از فیلم‌های "قاضی درِد"
یا "دونده تیغه" باشد.

قرار بود کلان‌شهرهای برقی و
خودروهای پرنده باشد.

اکنون اما هیچ‌‌کسی نمی‌‌داند که
دنیا چگونه به نظر خواهد آمد

حتی در چند سال،

و ظواهر ترسناکی زیادی در افق هست
که کمین کرده‌اند

از بحرا‌نهای اقلیمی گرفته تا اقتدارگرایی،

همه غرق آخرالزمان شده‌اند،

اگرچه دنیا همواره در پایان است
و ما همچنان ادامه می‌دهیم.

از تفکر در مورد آینده،
از رویاپردازی در مورد آینده،

از نوشتن در مورد آینده نترسید.

من انجام آن را بسیار رهایی‌بخش
و سرگرم‌کننده یافته‌ام.

این راه واکسن زدن به خود علیه

بدترین حالت ممکن شوک‌آور آینده‌ است.

هم‌چنان منبعی توانمند است،

زیرا شما نمی‌توانید بدون تصور چیزی
به آن آمادگی بگیرید.

اما چیزی هست
که باید آن را بدانید.

شما آینده‌ را پیش‌بینی نمی‌کنید؛

تصورش می‌کنید.

خُب، به عنوان نویسنده‌ی علمی-تخیلی

که داستان‌هایش اکثراً سال‌ها
و حتی قرن‌های بعد رخ می‌دهد،

دریافته‌ام که مردم واقعاً تشنه‌
چشم‌اندازی از آینده‌اند

که هم رنگین و هم زیستنی‌ باشد،

اما فهمیدم که پژوهش خودش
برای رساندن من به آن‌جا کافی نیست.

به‌جای آن، من مخلوطی از
رویاپردازی فعال

و آگاهی از لبه برش گرایش‌ها
در علم و فناوری

و هم‌چنان بینش در تاریخ بشریت کار می‌گیرم.

من در مورد معرفت خود به طبیعت انسان

و روشی که مردم به تغییرات بزرگ
در گذشته پاسخ داده‌اند

و طغیان‌ها و دگردگونی‌ها،
زیاد فکر می‌کنم.

و آن را با توجه به جزئیات
دسته می‌کنم،

چون جزئیات جایی‌اند که ما زندگی می‌کنیم.

ما داستان دنیای خود را از طریق وسایلی که
خود می‌سازیم

و فضای زندگی شخصی خود، بازگو می‌نماییم.

و در این وهله، فهمیدن برخی اصطلاحات
مفید خواهد بود

که نویسنده‌گان علمی-تخیلی
همیشه کارشان می‌گیرند:

"تاریخ آینده" و "علت و معلول".

اکنون تاریخ آینده اساسن همانی‌ است
که به نظر می‌آید.

وقایع‌نگاری چیز‌ها‌ی‌ است
که تا حال رخ نداده‌اند،

مثل چرخه مشهور داستان رابرت ای. هین‌لین،

که همراه با جدول مشروح وقایع ‌آتی بود،

با رفتن به سال ۲۱۰۰.

یا برای آخرین رمان خود،

من با گاه‌شماری پیچیده‌یی آمدم

که تمام راه را به قرن ۳۳ام می‌برد

و با زندگی مردم در سیاره‌ی دیگر
پایان می‌یابد.

در ضمن، علت و معلول اساسا چیزی‌ است

که پس از نتایج یک فناوری یا تغییری بزرگ
رخ می‌دهد.

نقل قولی‌ است موصوف به نویسنده و ویراستار
فردریک پول

که « یک داستان خوب علمی-تخیلی

نه تنها اختراع خودرو،

بلکه شلوغ ترافیکی را نیز پیش‌بینی کند.»

و حرف از شلوغ ترافیکی شد،

من زمان زیادی را
در تلاش تصویر شهر آینده صرف کرده‌ام.

چگونه خواهد بود؟ ساخته‌ی چیست؟

برای کیست؟

می‌کوشم شهر سبزی را با مزرعه‌های افقی
مجسم کنم

و ساختارهایی که نصفه رشد کرده‌اند
تا این‌که ساخته‌ شده باشند

و پیاده‌روها به‌جای جاده‌ها،

چون کسی با اتومبیل دیگر جایی نمی‌رود --

شهری که زندگی می‌کند و نفس می‌کشد.

من با شکلی از خیال‌بافی وحشی‌ترین چیزها
شروع می‌کنم

که من احتمالا با آن می‌آیم،

و دوباره به حالت پژوهشی می‌روم،

و کوشش می‌کنم تا حد توانم
آن را پذیرفتنی بسازم

با نگاه کردن به ترکیبی از
آینده‌نگری شهری، طرح پورن

و گمان‌های فناوری.

و دوباره برمی‌گردم، و می‌کوشم که تصور کنم
چه‌گونه دقیقاً باید باشد

تا در آن شهر باشم.

پس روند من به‌ نحوی با تخیل
آغاز و پایان می‌یابد،

و مثل این‌که تخیل من دو تکه‌ی نان

در یک ساندویچ پژوهش است.

به عنوان قصه‌گو، در گام اول

می‌کوشم که از دیدگاه شخصیت‌هایم
در جهان زندگی کنم

و تلاش می‌کنم که ببینم آن‌ها چه‌گونه
چالش‌های شخصی خود را هدایت می‌کنند

در زمینه‌ی فضایی که
خلقش کرده‌ام.

چه را می‌بویند؟ چه را لمس می‌کنند؟

عاشق شدن به شهری هوشمند چه شکلی است؟

به پنجره‌ی ما که نگاه می‌کنید
چه را می‌بینید،

این آیا مربوط به نرم‌افزاری‌ کست
که با حالت شما تعامل می‌کند؟

و سرانجام، از خود می‌پرسم
چه‌گونه شهر درخشان آینده

تضمین می‌کند که هیچ‌کسی بی‌خانمان نیست و
هیچ‌کسی به‌خاطر ترک‌ها نمی‌لغزد.

این‌جاست که تاریخ آینده سودمند می‌شود،

چون شهرها تنها یک‌شبه، مثل علف‌های هرز سبز نمی‌شوند.

آن‌ها به وجود می‌آیند و دگرگون می‌شوند.

آن‌ها خراشها و زیور‌های
جنگ، مهاجرت‌ها،

رونق اقتصادی، بیداری فرهنگی را
حمل می‌کنند

یک شهر آینده، بله، بنای تاریخی
باید داشته باشد

اما هم‌چنان لایه‌های از معماری گذشته،

تعمیر‌ات بازنگری‌شده

و تمامی نشانه‌های چگونه‌گی رسیدن ما
به این‌جا را داشته باشد.

و سپس علت‌ و معلول‌هاست،

مثلاً چگونه برخی چیزها اشتباه - یا درست -
می‌شوند--

طوری که هرگز کسی پیش‌بینی نکرده باشد؟

مثلن، اگر دیوارهای آپارتمان شما
از نوعی فنگس (قارچ) ساخته شده

که خود دوباره رشد می‌کند
تا هر نوع تخریبی را تعمیر کند،

چه می‌شود اگر مردم شروع به خوردن دیوارها
کنند؟

(خنده)

حرف از خوردن شد:

چه‌گونه سیستم فاضلابی شهر آینده
خواهد داشت؟

این سوال حیله‌گرانه است.
هیچ فاضلابی نیست.

چیز خیلی عجیبی در مورد سیستم امروزی
وجود دارد که

در ایالات متحده داریم،

جایی که مواد فاضله
به تونلی سرازیر می‌شود

تا همراه آب باران و اکثراً
به اقیانوس بریزد.

کاغذ توالت هم لازم به ذکر نیست.

دسته‌ی از فناوران، به رهبری بیل گیتس،

اکنون در تلاش بازآفرینی
توالت‌اند،

و امکان دارد که توالتی از آینده

به شکل فوق‌العاده عجیب، در زندگی شخصی
ظاهر شود.

پس تاریخ آینده، این همه آزمایش و خطا،

به راه بهتری از رفتن به حمام
رهنمون خواهد شد؟

شرکت‌هایی اکنون هستند

که نوعی از عصای پاک‌کننده را
دارند آزمایش می‌کنند

که می‌تواند جایگزین کاغذ توالت شود

با استفاده از هوای فشرده یا
اسپری ضدعفونی‌کننده تا شما را پاک کند.

اما چه اگر این چیزها بیش‌تر همانند گل‌ها
تا به شکل فناوری به‌ نظر برسند؟

چه می‌شود اگر توالت
بتواند فاضله‌ی شما را تجزیه و تحلیل کند

و از این‌که میکروبیوم شما اندکی نیاز به
تنظیمات دارد، آگاه سازد؟

چه می‌شود اگر آزمایش‌های امروزی
با تبدیل کردن فاضله به مواد سوخت

به باتری هوشمندی ختم شود که
می‌تواند خانه‌ی شما را برق بدهد؟

اما در شهر آینده

مردم چه‌گونه فضا را
هدایت می‌کنند؟

اگر هیچ جاده‌یی نباشد، چه‌گونه مردم
جغرافیایی را حس کنند؟

من دوست دارم فکر جایی را کنم
که فضاهای وجود دارد

که تنها نصفه در واقعیت مجازی‌اند

که احتمالا سخت‌افزاری خاصی نیاز است
تا آن را حتی کشف کنید.

مثلن برای داستانی، من با چیزی آمدم
که "خط اتصال فضای‌ ابری" یاد می‌شد

که من آن را عنکبوت کروم نامیدم که
به سر شما وصل می‌شود

با استفاده از گره‌های زمانی.

نه، این تصویر آن نیست،
اما تصویر جالبی‌ است که در میخانه گرفتم.

(خنده)

و من واقعاً از تصور کردن میخانه‌ها،
رستورانت‌ها و کافه‌ها دور رفتم

که تنها می‌توانستی از درون راهی بیابی

اگر سخت‌افزار تقویت‌شده واقعی درست
را می‌داشتید.

اما دوباره، علت و معلول‌ها:

در دنیایی که حاصل واقعیت تقویت‌شده‌‌است،

چه نوع جوامع نوی خواهیم داشت،

چه نوع جرم‌هایی که هرگز در موردش
تا حال فکر نکرده‌ایم؟

خب، مثلاً، بیایید بگوییم که شما و من
پهلوی یکدیگر ایستاده‌ایم.

و فکر می‌کنید که ما
در بار پرسروصدای ورزشی هستیم،

و من فکر می‌کنم که در سالن بزرگی هستیم

گروه اکستر درباره بادریلارد صحبت می‌کنند.

من نمی‌توانم تصور کنم که
چه چیزی در این صحنه احتمالاً اشتباه شود.

مثلن، این فقط -- من مطمئنم که درست می‌شود.

و بعد رسانه اجتماعی است.

می‌توانم چند صحنه‌ی خیلی ترسناک
آرمان‌شهری را تصور کنم

که چیزهای مثل اینترنت امتحان می‌شود،

برنامه‌های دوست‌یابی، طالع‌بینی، ربات‌ها،

تمام‌شان ترکیب شده و عمیق‌تر و
عمیق‌تر شما را به سوراخ‌های خرگوشی

روابط بد و سیاست‌های بدتر می‌کشاند.

اما بعدا در مورد گفتگوی خود فکر می‌کنم

همراه مردمی که روی هوش مصنوعی کار می‌کنند،

و می‌شنوم که هرچه هوش مصنوعی
باهوش‌تر می‌شود،

اتصالات بهتری می‌سازد.

پس رسانه اجتماعی آینده احتمالاً
بهتر خواهد بود.

احتمالاً به ما کمک خواهد کرد که
روابط سالم‌تر و با مخرب کمتری شکل بدهیم.

شاید دستگاه‌های خواهیم داشت که ما را
قادر به همبستگی و سرنوشت می‌سازد.

من واقعاً امیدوارم.

فکر می‌کنم که اگر هوش مصنوعی قوی
واقعاً وجود داشته باشد،

آن‌ها از نمایش روابط عجیب ما احتمالاً
لذت خواهند برد

همان‌گونه که من و شما شیفته"خانم‌های
خانه‌دار واقعی" هستیم،

و سرانجام، دوایی هست.

در مورد این ‌که پیشرفت‌‌های پزشکی ژنتیکی
زیاد فکر می‌کنم که چگونه

می‌تواند نتایج کسانی ‌که سرطان یا زوال عقل
دارند را تقویت کند،

و شاید روزی، صدمین سالگرد
تولدتان فقط یک فرسنگ

تا راهِ دو یا سه دهه‌ی دیگر از زندگی
سالم و فعال فاصله داشته باشد.

احتمالا توالت آینده‌ که ذکرش کردم

نتایج بهداشتی را برای بسیاری از مردم
بهتر کند،

از جمله مردم بخش‌هایی از زمین که

که سیستم‌های پیچیده‌ی فاضلابی که
ذکر کردم را ندارند.

اما همچنان، به عنوان شخصی تغییرجنسیت‌داده،

این فکر را خوش دارم: چه می‌شود اگر
پیشرفت‌ در درک سیستم غددی را درون‌ریز کنیم

که گزینه‌های ترانس‌جندر‌ها را بالا می‌برد،

همان‌گونه که هورمون‌ها و جراحی
گزینه‌های ما را وسیع ساختند

برای نسل گذشته؟

بالاخره: اساساً،
این‌جا هستم که بگویم،

مردم در مورد آینده حرف می‌زنند

قسمی که قرار باشد یک
سرزمین عجایب فناوری باشد

یا نوعی از کباب مدفوع آخرالزمانی باشد.

(خنده)

اما واقعیت این است که، قرار نیست
هیچ‌کدام آن‌ها باشد.

در وسط آن می‌باشد. قرار است
هردوی آن باشد. همه‌ چیز خواهد بود.

چیزی که حال ما می‌دانیم

این است که آینده فوق‌العاده عجیب
خواهد بود.

فقط فکر کنید که چقدر اوایل قرن ۲۱
عجیب به نظر برسد

برای کسی‌ که از قرن ۲۰ام است.

و نوعی از سفسطه را همه‌ی ما داریم

که ما از آینده توقع داریم
افزوده‌ی از اکنون باشد.

مثلا، مردم سال‌های ۱۹۸۰

فکر می‌کردند که اتحاد شوروی
هنوز همین اطراف باشند.

اما آینده قرار است عجیب‌تر از چیزی باشد
که ما خیال می‌کنیم.

اما امتحانش می‌توانیم.

و من می‌دانم که چیزهای ترسناکی
وجود خواهند داشت

اما شگفتی‌ها و نعمت‌هایی
وجود می‌داشته باشند.

و قدم اول در
یافتن راه پیش‌ روی خود

این است که تخیل خود را آزاد بگذارید.

سپاس!

(تشویق)