Mity zaburzeń obsesyjno-kompulsyjnych - Natascha M. Santos

Cała lekcja pod adresem: http://ed.ted.com/lessons/debunking-the-myths-of-ocd-natascha-m-santos

Panuje błędne przekonanie, że jeżeli skrupulatnie organizujemy swoje rzeczy, często myjemy ręce, albo planujemy swój czas do ostatniej minuty, to możemy cierpieć na OCD. Tak na prawdę OCD (zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne), to poważne zaburzenie psychiatryczne, które często jest niewłaściwie rozumiane przez społeczeństwo i osoby zajmujące się zdrowiem psychicznym. Natascha M. Santos obala mity dotyczące OCD.

Wykład: Natascha M. Santos, animacja: Zedem Media.

Panuje błędne przekonanie,

że jeżeli skrupulatnie
organizujesz swoje rzeczy,

często myjesz ręce,

albo planujesz swój czas
do ostatniej minuty,

to możesz mieć OCD.

Tak na prawdę OCD,
czyli zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne,

to poważne zaburzenie psychiatryczne,

które często jest niewłaściwie rozumiane

przez społeczeństwo i osoby
zajmujące się zdrowiem psychicznym.

Zacznijmy od obalenia paru mitów.

Mit pierwszy: powtarzalne lub rytualne
zachowania są równoznaczne z OCD.

Jak nazwa wskazuje,

zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne
ma dwa aspekty:

natrętne myśli, wyobrażenia
czy impulsy, zwane obsesjami

oraz zachowania kompulsyjne,
które ludzie wykonują,

by zmniejszyć lęk
powodowany przez obsesje.

Czynności najczęściej kojarzone z OCD,

jak nadmierne mycie rąk
czy ciągłe sprawdzanie wszystkiego,

mogą być przykładem
zwykłych obsesji lub kompulsji,

które przejawia czasem każdy z nas.

Faktyczna choroba jest niezmiernie rzadka
i może być bardzo wyniszczająca.

Cierpiący na OCD mają małą lub zerową
kontrolę nad obsesyjnymi myślami

i zachowaniami kompulsywnymi,

pochłaniającymi dużo czasu

i zakłócającymi pracę,
szkołę czy życie towarzyskie

do tego stopnia,
że powodują duże cierpienie.

Te kryteria diagnostyczne
odróżniają osoby z OCD od tych,

które są wyjątkowo skrupulatne

lub mają obsesję na punkcie higieny.

Mit drugi: głównym objawem OCD
jest nadmiernie częste mycie rąk.

Mimo, że częste mycie rąk
jest najczęściej kojarzone z OCD,

to obsesje i kompulsje
mogą przyjmować różnorakie formy.

Obsesje mogą się objawiać
jako lęki przed zakażeniem i chorobami,

jako obawy przed skrzywdzeniem innych

czy jako zaprzątanie uwagi liczbami,
wzorami, moralnością lub seksualnością.

Kompulsje mogą się przejawiać jako
nadmierne sprzątanie, ponowne sprawdzanie,

a nawet jako skrupulatne
układanie obiektów

lub chodzenie w określony sposób.

Mit trzeci:

osoby z OCD nie rozumieją,
że zachowują się nieracjonalnie.

Wiele osób z OCD dobrze rozumie zależność

pomiędzy ich obsesjami i kompulsjami.

Niemożliwość ignorowania
natrętnych myśli i akcji,

mimo świadomości, że są nieracjonalne,

to właśnie jeden z powodów
cierpienia osób z OCD.

Osoby z OCD czują się nieswojo,

bo odczuwają lęk
wywoływany nieracjonalnymi myślami,

a także mają problemy
z kontrolą swoich odruchów.

Co jest przyczyną OCD?

Irytujące jest to,
że tak naprawdę nie wiemy.

Jednak mamy parę podejrzeń.

ODC uważa się za
zaburzenie neurobiologiczne.

Innymi słowy, badania wskazują,
że mózg osób z OCD

jest zaprogramowany tak,
by zachowywać się w pewien sposób.

Badania wskazują na trzy obszary mózgu,

związane z zachowaniem społecznym
i złożonym planowaniem,

ruchami świadomymi

oraz reakcjami
emocjonalnymi i motywacyjnymi.

Kolejną częścią zagadki jest to,

że OCD jest związane
z niskim poziomem serotoniny,

neurotransmitera przenoszącego informacje
pomiędzy strukturami mózgu

i regulującego ważne procesy życiowe,

takie jak: nastrój,
agresja, kontrola impulsów,

sen, apetyt, temperatura ciała i ból.

Czy serotonina i aktywność
w pewnych obszarach mózgu są źródłem OCD,

czy może objawem innej,
nieznanej przyczyny tego zaburzenia?

Nie dowiemy się tego,

dopóki nie poznamy lepiej działania mózgu.

Dobrą wiadomością jest to, że istnieją
skuteczne sposoby leczenia OCD,

takie jak leki zwiększające
poziom serotoniny w mózgu

przez ograniczenie jej wtórnego
wchłaniania przez neurony,

terapie behawioralne
obniżające poziom lęku

i w niektórych przypadkach,
terapia elektrowstrząsowa

lub interwencja chirurgiczna,
gdy inne formy leczenia zawodzą.

Świadomość, że mózg nas oszukuje,

i jednocześnie nie możemy się oprzeć
jego poleceniom może być przytłaczająca.

Wiedza i zrozumienie
dają możliwość szukania pomocy,

a dalsze badania mózgu

mogą się przyczynić do znalezienia
odpowiedzi na nasze pytania.