Dikkatini vermek | Chris Fraser | TEDxColumbus

Hiç dikkat etmediğin için okuldaki bir ceket dolabına sıkışıp kaldın mı? Chris Fraser öyleydi. Hızlı mizahıyla, bize nasıl dikkat edileceğine dair basit adımları öğretiyor.

Bu konuşma, TED konferans formatı kullanılarak bir TEDx etkinliğinde verildi, ancak yerel bir topluluk tarafından bağımsız olarak düzenlendi.
Daha fazla bilgi için, http://ted.com/tedx adresini ziyaret edin.

Bu güzel izleyici kitlesindeki
herkese sormak istiyorum,

tıpkı onun söylediği gibi,

Çocukluğunuza gitmeyi

hiç düşündünüz mü?

Hiç resmen dikkatinizi vermek
size öğretildi mi?

Konuşuyorum, birisi oturdu ve dedi ki:

"Adım 1. Adım 2. Adım 3.

Bu şekilde dikkat edersiniz. "

Eğer çocukken nasıl dikkat edeceğiniz

size resmen öğretildiyse

ellerinizi görmek istiyorum.

(Kahkahalar)

Merak edenler için,

az önce o ne dedi?

Bir sonraki sunucunun kim olduğu
hakkında kimler düşünüyor?

ya da bugün gerçekten
deodorant kullandım mı?

(Kahkahalar)

Siz de benim gibisiniz.

Gördüğünüz gibi.

Siz de benim gibisiniz.

Aman tanrım.

Mücadele ettim ve hâlâ
dikkat ederek mücadele ediyorum.

Ve size ne diyeceğim,

sizi ilkokul çağına geri götüreceğim.

Elbise dolabını hatırlıyor musunuz?

Yılın bu zamanında, herkesin paltosu var

ve herkesin rafı var

ve de okula getirdiğiniz şeyleri
sınıfa getirmenize izin verilmiyor.

Bir gün öğretmenim bunun iyi
bir fikir olduğunu düşündü -

la-la topraklarında
olduğum günlerden birinde,

"Chris, Chris."

Beni tuttu, o elbise dolabına
götürdü ve dedi ki:

"Bence burada daha iyi dikkat edeceksin."

Arkamdaki kapıyı kapattı,

gittim, etrafa baktım, "Oh, evet" dedim.

Tüm paltoları aldım ve hepsini yere attım,

koca bir yığın, koskocaman.

Sonra boş kağıtları alıp yere serdim

ve tam onların üstüne uyuyakaldım,

oraya öylece uzandım,

üç saat orada uyumuşum -

öğretmen beni unuttu.

(Kahkahalar)

Sonra öğretmen kapıyı açtı ve ben uyandım,

ilk aklıma gelen şuydu:

"Yaşasın. Okulda uyudum!

Bu harika."

Sonra da mutlulukla dışarı çıktım

ve giderken arkadaşlarımın
bana bakmasını sağladım:

"Dostum, orada ne yapıyordun, adamım?"

(Kahkahalar)

"Ne? Ben mi?"

Sonra durum sarpa sardı:
"Benim neyim var?"

Elbise dolabındaki çocuk bendim.

Ah be dostum.

Ve sonra birkaç yıl ileri sarıyoruz.

Şunu hayal edin: bir sınıf,

güzel dizilmiş masalar

ve işte 1970 tarzı çalışma odası,

arka köşede ve turuncu.

Büyük dairesel, havalı,
70'ler tarzında bir şey.

Bakabileceğiniz küçük bir penceresi vardı.

Beni buraya koydular.

ve bir gün orada,
la-la toprakları dışında,

boş boş oturuyordum.

Benim gibi bir çocuğu oraya koydunuz,

dalıp gidiyorum, uzayı
ve her türlü şeyi düşünüyorum,

etrafa bakıyorum

ve Big Brian'ı görüyorum

ve Big Brian'ın dikkat çekmekte zorlanan
başka bir çocuğunu görüyorum.

Big Brian'ın popo çatlaması
tamamen açıkta kalmış gibi

ve kendi kendime düşünüyorum,

Büyük Brian'ın popo çatlağına,
o fark etmeden önce

kaç tane tükürük topu atabilirim?

(Kahkahalar)

Cevap 20.

(Kahkahalar)

20.

20'ye ulaşınca Büyük Brian
zıpladı ve "Hey!" dedi.

Sonra öğretmenim beni boynumdan tuttu
ve beni koridora götürdü,

daha fazla boş kâğıt aldı
ve beni koridorda bıraktı.

Koridorda otururken

"Dostum, ne kadar da havalı." dedim

Ama sonra yine aynı şu düşünce:

"Benim sorunum ne adamım?"

"Neden buradayım?"

Kurtuldum - aman tanrım.

Cehennemden kurtuldum -
yani, ilkokuldan

ve sonra ortaokul -

ortaokul hakkında konuşmayalım bile.

Ama işte lise mezuniyetindeyiz.

Lise mezuniyeti -

Burada oturuyorum, sırada,

herkes mutlu,

şimdi olduğum gibi terliyorum

çünkü mezun olmam için
İspanyolca sınavından 94 almak zorundayım

ve orada oturuyorum, düşünüyorum,

"Lütfen Tanrım,

elbise dolabındaki çocuk
olmama tekrar izin verme.

Çalışma odasındaki çocuk
olmama izin verme.

Bu sefer değil, lütfen."

Bakın ne diyeceğim.

Ben bu yüzden bugün burada duruyorum.

Çocukları elbise dolabına koymanın,

onları çalışma odalarına koymanın

ve sadece onlara "Dikkatli ol" demenin
dışında bir alternatif öneriyorum.

Önermek istiyorum

çünkü hayatımın neşesi,

dikkatle ilgili zorlukları olan çocuklar
ve yetişkinlerle olan terapimde saklı.

Onları farkındalık eğitimiyle
tanıştırıyorum,

size nasıl dikkat edeceğinizi öğretiyorum:

"Adım 1. Adım 2. Adım 3.

Bu şekilde dikkat edersiniz. "

Keşke biri bana zihnini
Büyük Brian'ın popo çatlaklarından

bu sıkıcı matematiğe,

saçlarımı yolmak istiyormuşum
gibi hissettiren bu sıkıcı şeylere

nasıl geri getireceğini öğretmiş olsaydı.

Nasıl söylesem,

"Şimdi değil, zihnim.

Öğretmenin acayip sallanan küpelerine bak,

sonra ona dikkat ettiğimi düşünecek."

Ama bu işe yarar.

Bakın ne diyeceğim.

Size bugünkü hediyem
farkındalığın ufak tadı.

Bu küçük farkındalığın tadı dört adımdadır

ve böylece birazdan

sizi dört adıma götüreceğim.

İlk adım şudur:

Herkesin gözlerini kapattıracağım,

ikinci adım,

Bu zili çalacağım -

en iyi yeteneğinize
odaklanmanızı sağlayacağım -

Bazılarımız için, ben de dahil,
zor olduğunu biliyorum

buna odaklanın,
sadece zil sesine odaklanın.

Bu kadar.

Üçüncü adım ise,

ben burada olduğum halde,

zihninizin dolaştığını fark ederseniz

onu yavaşça zil sesine geri getirin,

sadece yavaşça geri getirin.

Dördüncü adım ise,
artık duyamadığınız zaman,

gözlerinizi açın ve elinizi kaldırın,
sonra etrafımıza bakacağız.

Tamam!

İşte başlıyoruz.

Bir. İki. Üç. Kapatın gözlerinizi.

(Zil sesi)

Herkes etrafına baksın.

Güzel.

720 kişi aynı anda
aynı şeye dikkat ediyor.

Güzel.

Öyleyse buradaki herkesin

farkındalık eğitimi ile ilgili
iyi haberi yaymasını

ve gidip öğrenmesini,

çocuklarına öğretmesini,

kendine meydan okumasını istiyorum.

Bu yüzden, bir devrime
başlamak istiyorum

çünkü artık hayalciliğimizi, kaşifliğimizi

ve üreticiliğimizi kaybetmek istemiyoruz.

Sadece gelecekteki Edison'larımızı,

Einstein'larımızı, Picasso'larımızı,
Louisa May Alcott'larımızı

ve gelecekteki harika TED sunucularımızı
teşvik etmek istiyoruz.

Çok teşekkür ederim.

(Alkış)