Mit o puszce Pandory - Iseult Gillespie

Pełna lekcja: https://ed.ted.com/lessons/the-myth-of-pandora-s-box-iseult-gillespie

Pandora była pierwszą śmiertelniczką powołaną do życia przez Hefajstosa, boga ognia. Bogowie obdarzyli ją darem mowy, umiejętnościami tkackimi i emocjami. Od Zeusa Pandora otrzymała dwa prezenty: ciekawość i ciężkie, szczelnie zamknięte pudełko, które nigdy nie miało zostać otwarte. Ale jaki skarb nigdy nie miał zostać pokazany ludziom i dlaczego był pod jej opieką? Iseult Gillespie bada tajemnicę puszki Pandory.

Lekcja: Iseult Gillespie, reżyseria: Silvia Prietov.

Ciekawość.

Dar czy przekleństwo?

Paradoksalną naturę tej cechy

starożytni Grecy przedstawili

w micie o Pandorze.

Według legendy

Pandora była pierwszą śmiertelniczką,

której niezaspokojona ciekawość
wywołała lawinę nieszczęść.

Pandora powstała dzięki
Hefajstosowi, bogu ognia,

który wraz z innymi bogami
obdarzył ją niezwykłymi cechami.

Afrodyta dała jej głęboką uczuciowość,

Hermes obdarował ją piękną mową,

od Ateny dostała umiejętność
tkactwa i dokładność,

a Hermes dał jej imię.

Natomiast Zeus dał Pandorze dwa prezenty.

Pierwszym była ciekawość,

która z góry określiła jej charakter
i obdarzyła pragnieniem poznania świata.

Drugi był pudełkiem

ozdobnym, ciężkim i szczelnie zamkniętym.

Zawartość, jak wyznał Zeus, nie była
przeznaczona dla oczu śmiertelników.

Pandora pod żadnym pozorem
nie miała otwierać pudełka.

Na Ziemi Pandora poznała i zakochała się
w Epimeteuszu, utalentowanym tytanie,

któremu Zeus powierzył zadanie
stworzenia świata przyrody.

Epimeteusz pracował z bratem Prometeuszem,

twórcą pierwszych ludzi,

którego skazano na wieczne męki
za podarowanie im ognia.

Epimeteusz rozpaczliwie tęsknił za bratem,

ale w Pandorze znalazł
bratnią duszę o ognistym sercu.

Pandora gorąco kochała życie na Ziemi.

Z natury roztargniona,
bywała bardzo niecierpliwa,

bo obdarzono ją pragnieniem wiedzy
i chęcią poznania świata.

W myślach często wracała
do zawartości zamkniętego pudełka.

Jaki skarb był za wielki
na spojrzenie człowieka?

I dlaczego był pod jej opieką?

Palce ją swędziały, żeby otworzyć pudełko.

Czasem myślała, że słyszy szepty

i grzechotanie w środku,

jakby coś chciało się uwolnić.

Sekret doprowadzał Pandorę do szaleństwa.

Nie mogła już myśleć o niczym innym.

Wydawało się, że ciągnie ją
jakaś nieujarzmiona siła,

szepcząc coraz głośniej jej imię.

Pewnego dnia nie mogła tego dłużej znieść.

Ukryta przed Epimeteuszem,

zaczęła wpatrywać się
w tajemnicze pudełko.

Pomyślała, że zerknie do środka

i wtedy będzie mogła o tym
na zawsze zapomnieć.

Jednak ledwo uniosła wieko,
a pudełko otworzyło się z hukiem.

W oparach dymu wyleciały z niego
potwory i przeraźliwe dźwięki,

wirując dookoła z piskiem i rechotem.

Przerażona Pandora

próbowała wepchnąć potwory
z powrotem do pudełka.

Ale chmara strasznych
stworzeń szybko uciekła.

Pandorę ogarnęło złe przeczucie.

Zeus schował w szkatułce

wszystkie siły zła
i cierpienia, które stworzył.

Po uwolnieniu

były nie do ujarzmienia.

Zapłakana Pandora

usłyszała głos dochodzący z pudełka.

To nie był przerażający szept demonów,

a ledwo słyszalny głos,
który łagodził jej cierpienie.

Kiedy ponownie podniosła
wieko i zajrzała do środka,

ciepły promień światła
wzniósł się i odleciał.

Widząc, jak lśni tam,
gdzie zniknęły wypuszczone demony,

Pandora poczuła się lepiej.

Wiedziała, że ​​otwarcie
pudełka jest nieodwracalne,

ale oprócz demonów uwolniła też
łagodzącą skutki nadzieję.

Dziś Puszka Pandory symbolizuje
ekstremalne konsekwencje

igrania z nieznanym.

Ale paląca ciekawość Pandory
pokazuje też dwoistość,

istotę ludzkich poszukiwań.

Czy musimy badać wszystko, co nieznane,

kopać coraz głębiej,

czy jednak są tajemnice,

których lepiej nie odkrywać?