การเดินทางผ่านความสูญเสียและความโศกเศร้า
-
0:01 - 0:04คำสามคำนี้
อธิบายว่าทำไมผมถึงมายืนอยู่ที่นี่ -
0:05 - 0:10คำเหล่านั้นคือ
"เอมี เคราส์ โรซินทาล" -
0:11 - 0:13เมื่อใกล้เสียชีวิต
-
0:13 - 0:15เอมีได้รับมอร์ฟีนเยอะมาก
และรับการรักษาดูแลแบบผู้ป่วยระยะสุดท้าย -
0:16 - 0:19เธอเขียนบทความที่ตีพิมพ์ลงใน
"นิวยอร์คไทม์" -
0:19 - 0:22สำหรับคอลัมน์ "โมเดอร์น เลิฟ"
ในวันที่ 3 มีนาคม ค.ศ. 2017 -
0:23 - 0:26มีผู้อ่านกว่าห้าล้านคนทั่วโลก
-
0:27 - 0:31บทความดังกล่าวช่างแสนเศร้าเหลือทน
-
0:31 - 0:32ตลกแบบแดกดัน
-
0:32 - 0:34และซื่อสัตย์เสียเหลือเกิน
-
0:35 - 0:38แน่ละว่ามันเกี่ยวข้องกับชีวิตของเราทั้งสอง
-
0:38 - 0:40หัวใจหลักของบทความนี้ก็คือผม
-
0:41 - 0:45บทความนี้มีชื่อว่า
"คุณอาจอยากแต่งงานกับสามีของฉัน" -
0:45 - 0:48มันเป็นวิธีการที่แสนสร้างสรรค์
เพื่อโฆษณาตัวผม -
0:48 - 0:52เอมีเหลือพื้นที่ว่างเอาไว้ให้ผมได้เติมแต่ง
-
0:52 - 0:54ด้วยเรื่องราวความรักอีกเรื่องหนึ่ง
-
0:56 - 0:57เอมีคือภรรยาของผมมากว่าครึ่งชีวิต
-
0:58 - 1:03เธอคือเพื่อนคู่คิด
ผู้เลี้ยงดูเด็ก ๆ น่ารักสามคนมาด้วยกัน -
1:03 - 1:05แน่ล่ะว่า เธอคือหญิงที่ผมรัก
-
1:05 - 1:07เรามีอะไรเหมือน ๆ กัน
-
1:08 - 1:10เรารักงานศิลปะ
-
1:10 - 1:13สารคดี และดนตรีแบบเดียวกัน
-
1:13 - 1:15ดนตรีเป็นส่วนสำคัญในชีวิตคู่ของเรา
-
1:15 - 1:17และเราก็ให้คุณค่ากับมันเหมือนกัน
-
1:18 - 1:20เรารักกันมาก
-
1:20 - 1:24และความรักของเราก็งอกงามมั่นคง
จนถึงวันสุดท้ายของชีวิตเธอ -
1:25 - 1:27เอมีเป็นนักเขียนที่มีผลงานมากมาย
-
1:27 - 1:30นอกเหนือจากผลงานบันทึกทั้งสอง
ที่สะเทือนวงการแล้ว -
1:30 - 1:32เธอตีพิมพ์หนังสือสำหรับเด็กกว่า 30 เล่ม
-
1:33 - 1:36หลังจากเธอเสียชีวิต หนังสือที่เธอเขียน
กับปารีสลูกสาวของเรา -
1:36 - 1:37มีชื่อว่า "สาวน้อยที่รัก"
-
1:38 - 1:41มันขึ้นสู่อันดับหนึ่งในรายการหนังสือขายดี
ของ "นิวยอร์คไทม์" -
1:42 - 1:45เธอเป็นผู้ผลิตภาพยนตร์เล็ก ๆ
-
1:46 - 1:49เธอสูงแค่ 5 ฟุต 1 นิ้ว
และภาพยนตร์ของเธอก็ไม่ยาวนัก -
1:49 - 1:50(เสียงหัวเราะ)
-
1:50 - 1:54ภาพยนตร์ของเธอคือตัวอย่างความสามารถ
ตามธรรมชาติของเธอในการนำคนเข้ามารวมตัวกัน -
1:55 - 1:58เธอยังเป็นผู้บรรยายที่ยอดเยี่ยม
-
1:58 - 2:01ในการพูดคุยกับเด็ก ๆ และผู้ใหญ่ทุกวัย
-
2:01 - 2:02ทั่วโลก
-
2:04 - 2:08ทีนี้ เรื่องราวความโศกเศร้าของผม
โดดเด่นก็แค่เพราะว่ามันถูกเผยสู่สาธารณะ -
2:08 - 2:13อย่างไรก็ตาม ขั้นตอนการผ่านความโศกเศร้า
ไม่ใช่เรื่องของผมแต่เพียงอย่างเดียว -
2:14 - 2:17เอมีให้อนุญาตผมในการดำเนินต่อไป
และผมก็รู้สึกซึ้งใจมาก -
2:18 - 2:21เมื่อผมใช้ชีวิตใหม่ได้เพียงปีนิด ๆ
-
2:21 - 2:23ผมได้เรียนรู้อะไรบางอย่าง
-
2:24 - 2:27ผมมาที่นี่เพื่อแบ่งปันประสบการณ์กับคุณ
ในการดำเนินชีวิตต่อไป -
2:27 - 2:29พร้อมกับความเศร้าโศก
และการผ่านมันไปให้ได้ -
2:30 - 2:33ก่อนที่ผมจะเริ่ม ผมคิดว่ามันสำคัญมาก
-
2:33 - 2:35ที่เราจะพูดกันสักนิด เกี่ยวกับการจบชีวิต
-
2:35 - 2:38เพราะว่ามันทำให้ผมมีความรู้สึก
ในแบบของผมมาตั้งแต่นั้น -
2:39 - 2:41ความตายเป็นเรื่องต้องห้าม
ที่ไม่ควรพูดคุยกันใช่ไหมครับ -
2:42 - 2:46เอมีกินอาหารมื้อสุดท้ายของเธอ
ในวันที่ 9 มกราคม ค.ศ. 2017 -
2:47 - 2:49แต่เธอมีชีวิตอยู่ต่อไปอีกสองเดือน
-
2:49 - 2:50โดยไม่ได้กินอาหารแข็ง
-
2:51 - 2:56หมอของเธอบอกเราว่า
เราจะให้การดูแลเธอที่บ้าน -
2:56 - 2:57หรือที่โรงพยาบาลก็ได้
-
2:58 - 3:02พวกเขาไม่ได้บอกว่าเอมี
จะผอมลงไปครึ่งหนึ่ง -
3:02 - 3:05จนเธอไม่สามารถนอนกับสามีของเธอได้อีก
-
3:05 - 3:09และการเดินขึ้นไปห้องนอนชั้นบน
ก็เหนื่อยล้าราวกับการวิ่งมาราธอน -
3:11 - 3:16การให้ความดูแลที่บ้านได้ให้บรรยากาศ
ในการตายอย่าสงบงสวยงาม -
3:16 - 3:19มันดีมาก ๆ
ที่ไม่ต้องฟังเสียงเครื่องช่วยชีวิต -
3:19 - 3:21และไฟกระพริบติด ๆ ดับ ๆ
-
3:21 - 3:25ไม่มีการรบกวนจากการให้ยาตามคำสั่งหมอ
-
3:25 - 3:29อยู่บ้านกับคนในครอบครัวก่อนที่จะสิ้นลม
-
3:31 - 3:35เราพยายามเต็มที่
ที่จะทำให้สัปดาห์เหล่านี้มีความหมาย -
3:35 - 3:37เราพูดเกี่ยวกับเรื่องความตาย
-
3:37 - 3:40ทุกคนรู้ว่ามันกำลังจะเกิดขึ้น
กับพวกเขาอย่างแน่นอน -
3:40 - 3:44แต่การเปิดอกพูดคุยเรื่องนั้น
คืออิสรภาพ -
3:45 - 3:47เราพูดเรื่องการเป็นพ่อแม่
-
3:48 - 3:53ผมถามเอมีว่าผมจะเป็นพ่อที่ดีได้อย่างไร
ในเมื่อเธอกำลังจะจากไป -
3:54 - 3:57ในการพูดคุยเหล่านั้น
เธอให้กำลังใจกับผม -
3:57 - 4:00โดยย้ำว่าด้วยสายใยที่ยิ่งใหญ่
ที่ผมมีต่อลูก ๆ แต่ละคน -
4:00 - 4:02จะทำให้ผมเป็นพ่อที่ดีได้แน่ ๆ
-
4:03 - 4:05ผมรู้ว่าจะมีอีกหลายครั้งทีเดียว
-
4:05 - 4:08ที่ผมอยากจะให้มีผมและเธอ
ร่วมตัดสินใจอะไรด้วยกัน -
4:08 - 4:10เพราะเราประสานงานกันได้ดีตลอดมา
-
4:12 - 4:15ขอให้ผมใช้ความกล้าที่มี
เพื่อบอกกับคุณตรงนี้ว่า -
4:15 - 4:19คุณควรพูดคุยเรื่องเหล่านี้ในตอนนี้
-
4:19 - 4:20ตอนที่ยังมีสุขภาพสมบูรณ์แข็งแรง
-
4:20 - 4:22อย่าได้รั้งรอเลย
-
4:24 - 4:28จากประสบการณ์การดูแลผู้ป่วยที่บ้าน
เราตั้งกลุ่มผู้เยี่ยมเยียนขึ้นมา -
4:28 - 4:32เอมีกล้าหาญที่ตอบรับพวกเขา
แม้ว่าสภาพร่างกายของเธอเริ่มถดถอย -
4:33 - 4:35เราจัดคืนเคราส์
-
4:35 - 4:37พ่อแม่และพี่น้องสามคนของเธอ
-
4:37 - 4:40จากนั้นก็เพื่อน ๆ และครอบครัว
-
4:40 - 4:43แต่ละคนเล่าเรื่องราวดี ๆ
เกี่ยวกับเอมีและเรา -
4:44 - 4:46เอมีมีอิทธิพลต่อเพื่อนรักของเธออย่างมาก
-
4:49 - 4:53แต่การดูแลผู้ป่วยที่บ้านไม่ใช่เรื่อง
ที่สวยงามเลย สำหรับคนในครอบครัว -
4:54 - 4:57ผมขอเล่าเรื่องส่วนตัวหน่อยนะครับ
ว่าถึงทุกวันนี้ -
4:58 - 5:01ผมยังคงมีความทรงจำ
เกี่ยวกับสัปดาห์สุดท้ายที่ยังหลอกหลอนผม -
5:03 - 5:06ผมยังจำได้ถึงการเดินย้อนกลับไป
ยังห้องน้ำ -
5:07 - 5:09ช่วยประคองเอมีไปในทุกย่างก้าว
-
5:10 - 5:11ผมรู้สึกว่าผมเข้มแข็ง
-
5:12 - 5:13ผมไม่ได้เป็นคนตัวโตเลย
-
5:13 - 5:18แต่แขนของผมให้สัมผัสและดูแข็งแรง
เมื่อเทียบกับร่างกายที่อ่อนแอของเอมี -
5:20 - 5:22และร่างนั้นก็สิ้นวิญญาณในบ้านของเรา
-
5:25 - 5:27ในวันที่ 13 มีนาคม เมื่อปีที่แล้ว
-
5:28 - 5:32ภรรยาของผมจากไปด้วยมะเร็งรังไข่
บนเตียงของเรา -
5:35 - 5:37ผมอุ้มร่างไร้วิญญาณของเธอ
-
5:38 - 5:40ลงจากชั้นบน
-
5:42 - 5:43ผ่านห้องอาหาร
-
5:44 - 5:45และห้องนั่งเล่นของเรา
-
5:47 - 5:48ไปยังเตียงเคลื่อนย้ายที่รออยู่
-
5:49 - 5:51เพื่อนำร่างนั้นไปฌาปนกิจ
-
5:52 - 5:54ผมไม่เคยลบภาพนั้นออกไปจากความทรงจำได้
-
5:55 - 5:58ถ้าคุณรู้จักใครสักคน
ที่มีประสบการณ์การดูแลคนป่วยที่บ้าน -
5:58 - 6:00จงรับฟังเขาเถอะครับ
-
6:00 - 6:01บอกว่าคุณเคยได้ยินจากคนชื่อเจสัน
-
6:01 - 6:04เล่าว่ามันยากแค่ไหน
ที่จะต้องแบกรับความทรงจำเหล่านี้ -
6:04 - 6:07และคุณจะอยู่เคียงข้างเขา
ถ้าเขาต้องการใครสักคนที่จะรับฟัง -
6:07 - 6:09พวกเขาอาจไม่อยากจะพูดถึงมัน
-
6:09 - 6:14แต่มันเป็นเรื่องดีครับที่จะรู้จัก
คนที่ใช้ชีวิตทุกวันโดยมีภาพนั้นติดตา -
6:15 - 6:19ผมรู้ว่ามันฟังดูเหลือเชื่อ
แต่ไม่เคยถูกถามแบบนั้น -
6:21 - 6:24บทความของเอมีทำให้เผย
ประสบการณ์โศกเศร้าของผมต่อสาธารณะ -
6:25 - 6:29ผู้อ่านมากมายถ่ายทอดความเห็นใจ
มาถึงผมผ่านทางตัวหนังสือ -
6:30 - 6:33อิทธิพลของเอมี
ขยายลึกลงไปและเข้มข้นมากขึ้น -
6:33 - 6:35มากเกินกว่าที่เรา
และครอบครัวของเธอคาดคิด -
6:36 - 6:40บางข้อความที่ผมได้รับ
ช่วยผมในขณะที่ทุกข์ระทม -
6:40 - 6:41เพราะว่าความตลกของพวกเขา
-
6:42 - 6:45อย่างเช่นอีเมลนี้
ที่ผมได้รับจากผู้อ่านผู้หญิง -
6:45 - 6:47ที่อ่านบทความและประกาศว่า
-
6:48 - 6:50"ฉันจะแต่งงานกับคุณเมื่อคุณพร้อม
-
6:50 - 6:52(เสียงหัวเราะ)
-
6:52 - 6:54"จะทำให้คุณเลิกดื่มเหล้า
-
6:55 - 6:56ไม่มีเงื่อนไขอื่น
-
6:58 - 6:59ฉันสัญญาว่าจะตายทีหลังคุณ
-
7:00 - 7:01ขอบคุณมากค่ะ"
-
7:03 - 7:07ครับ ผมชอบดื่มเตกีล่าอร่อย ๆ
ถึงนั่นจะไม่ใช่ประเด็น -
7:07 - 7:09แต่จะให้ผมปฎิเสธคำขอนั้นได้อย่างไรล่ะครับ
-
7:09 - 7:11(เสียงหัวเราะ)
-
7:11 - 7:15ผมหัวเราะทั้งน้ำตา
เมื่อผมได้อ่านข้อความจากเพื่อน -
7:16 - 7:19"ผมจำได้ว่าเราทานข้าวเย็นกันที่บ้านคุณ
-
7:19 - 7:22และเอมีก็สอนผม
ทำกรูตองจากขนมปังข้าวโพด -
7:23 - 7:27มีแต่เอมีเท่านั้นแหละ
ที่จะใช้กรูตองได้อย่างมีความคิดสร้างสรรค์" -
7:27 - 7:28(เสียงหัวเราะ)
-
7:31 - 7:34วันที่ 27 กรกฎาคม
แค่ไม่กี่เดือนก่อนที่เอมีจะจากไป -
7:34 - 7:36พ่อของผมก็เสีย
-
7:36 - 7:39หลังจากสู้กับโรคพาคินสันมาอย่างยาวนาน
-
7:40 - 7:44ผมมาลองคิดดูกับตัวเองว่า
มนุษย์เราจะทนทานต่อเรื่องอย่างนี้ได้แค่ไหน -
7:45 - 7:48อะไรที่ทำให้เราสามารถทน
กับการสูญเสียที่ช่างสาหัสนี้ -
7:48 - 7:50และดำเนินชีวิตต่อไปได้
-
7:50 - 7:52มันคือการทดสอบอย่างนั้นหรือ
-
7:52 - 7:55ทำไมมันต้องเกิดกับครอบครัว
และลูก ๆ ของผมด้วย -
7:56 - 8:00ผมเสียใจที่จะบอกว่า การหาคำตอบนั้น
เป็นงานที่ต้องทำไปตลอดชีวิต -
8:00 - 8:04แต่หัวใจสำคัญ
ที่ทำให้ผมบากบั่นผ่านมันไปได้ -
8:04 - 8:08ก็คือคำสั่งที่ชัดเจน
อย่างเปิดเผยต่อสาธารณะจากเอมี -
8:08 - 8:10ที่ให้ผมดำเนินชีวิตต่อไป
-
8:12 - 8:14ตอลดปีที่ผ่านมานี้
ผมก็ทำตามอย่างที่ว่า -
8:15 - 8:19ผมพยายามที่จะก้าวข้าม
และหาความสุขความสวยงาม -
8:19 - 8:22ที่ผมรู้ว่าจะหาได้จากชีวิตนี้
-
8:24 - 8:26แต่ความจริงก็คือ
-
8:27 - 8:28การพบปะบรรดาญาติ
-
8:28 - 8:31การไปร่วมงานแต่งงาน
และงานฉลองสำหรับเอมี -
8:31 - 8:33ที่พวกเรารักแสนรัก
-
8:33 - 8:35จะยังคงเป็นเฉกเช่นในอดีตได้
-
8:36 - 8:37ใครต่อใครบอกว่าผมเก่ง
-
8:38 - 8:40"คุณผ่านช่วงเวลาเลวร้ายมาได้
ด้วยการใช้ชีวิตแบบนั้นหรือ" -
8:40 - 8:43พวกเขาบอกว่า
"คุณทำได้อย่างสง่างามเหลือเกิน" -
8:45 - 8:46แต่รู้ไหมครับ
-
8:46 - 8:49ผมเองก็เศร้าโศกอยู่บ่อย ๆ
-
8:50 - 8:53ผมมักรู้สึกว่าชีวิตผมไร้เป้าหมาย
-
8:53 - 8:57แล้วก็รู้ว่าความรู้สึกนี้
ก็เกิดขึ้นกับคู่ชีวิต -
8:57 - 9:00ลูกหลาน พ่อแม่
-
9:01 - 9:02และสมาชิกครอบครัวที่มีชีวิตอยู่
-
9:04 - 9:07ลัทธิเซนในญี่ปุ่น มีคำว่า "โชจิ"
-
9:07 - 9:09ซึ่งหมายถึง "เกิดตาย"
-
9:10 - 9:13ระหว่างชีวิตและความตาย
ไม่ได้มีอะไรมากไปกว่า -
9:13 - 9:15เส้นบาง ๆ ที่เชื่อมสิ่งทั้งสองเอาไว้
-
9:16 - 9:21การกำเนิดหรือความสุขสันต์
ความเริงรมย์ ส่วนสำคัญในชีวิต -
9:21 - 9:23และความตาย
สิ่งที่เราอยากจะขจัดออกไป -
9:23 - 9:25เป็นสิ่งที่เราต้องเผชิญหน้าไม่ต่างกัน
-
9:27 - 9:29ชีวิตใหม่ที่ผมได้มานี้
-
9:29 - 9:34ผมกำลังทำให้ดีที่สุดในการรับแนวคิดนี้
ในขณะที่ผมดำเนินชีวิตผ่านความเศร้า -
9:35 - 9:38ในช่วงเดือนแรก
หลังจากที่ผมเสียเอมีไป -
9:38 - 9:42ผมมั่นใจว่าความรู้สึกโศกาอาดูร
จะไม่มีวันเลือนหาย -
9:42 - 9:43และครอบงำทุกอย่างในชีวิต
-
9:45 - 9:48ไม่นานนัก ผมโชคดีที่ได้รับคำปรึกษา
-
9:50 - 9:52สมาชิกจากกลุ่มของคนที่เสียคู่ชีวิตไป
-
9:52 - 9:53ติดต่อเข้ามาหาผม
-
9:54 - 9:58เพื่อนคนหนึ่งที่เสียคู่ชีวิตไปเช่นกัน
พูดซ้ำ ๆ กับผมเสมอว่า -
9:58 - 10:02"เจสัน คุณจะได้พบกับความสุข"
-
10:03 - 10:05ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอพูดถึงอะไร
-
10:05 - 10:06มันจะเป็นไปได้อย่างไร
-
10:08 - 10:10แต่เพราะว่าเอมีให้อนุญาตผม
อย่างเปิดเผยต่อสาธารณะ -
10:10 - 10:13เพื่อที่จะหาความสุข
-
10:13 - 10:16ตอนนี้ผมได้พบกับความสุขบ้าง
เป็นครั้งคราว -
10:18 - 10:22ไม่ว่าจะเป็นการเต้นรำทั้งคืน
ที่คอนเสิร์ต LCD ซาวซิสเต็ม -
10:23 - 10:27การเดินทางกับพี่ชายและเพื่อนรักของผม
หรือเดินทางไปกับเพื่อน ๆ สมัยมหาวิทยาลัย -
10:27 - 10:30เพื่อเจอคนเจ๋ง ๆ ที่ผมไม่เคยเจอมาก่อน
-
10:31 - 10:36จากการดูแสงแดดที่ทอดลงบนระเบียง
ในวันที่แสนหนาวเย็น -
10:36 - 10:38จนถึงตอนที่ผมก้าวเดินออกไป
เอนกายลงตรงนั้น -
10:38 - 10:40ให้ความอบอุ่นอาบร่างของผม
-
10:43 - 10:47ความสุขมาจากลูก ๆ ทั้งสามของผม
-
10:49 - 10:51จัสตินลูกชายของผม
-
10:51 - 10:53ส่งภาพของตัวเองกับชายคนหนึ่งมาให้
-
10:53 - 10:58ชายที่มีแขนล้ำ ๆ คนนั้น
พร้อมกับข้อความว่า "ผมเจอป๊อปอายล่ะ" -
10:58 - 11:00พร้อมกับใบหน้าอันยิ้มแย้ม
-
11:00 - 11:01(เสียงหัวเราะ)
-
11:01 - 11:04ไมล์สพี่ชายของเขาเดินไปขึ้นรถไฟ
-
11:04 - 11:06เพื่อไปทำงานวันแรก
หลังจากจบมหาวิทยาลัย -
11:07 - 11:09เขาหยุดยืน หันมามองผม
แล้วถามว่า -
11:10 - 11:11"ผมลืมอะไรไปนะ"
-
11:11 - 11:15ผมบอกกับเขาในทันทีว่า
"ลูกพร้อมแล้ว ลูกทำได้แน่ ๆ " -
11:16 - 11:18ปารีสลูกสาวของผม
-
11:18 - 11:21เดินผ่านสวนแบทเทิลซีในลอนดอนกับผม
-
11:21 - 11:23มีกองใบไม้สูง
-
11:23 - 11:27ประกายแสงแดดยามเช้าส่องลงมา
ในขณะที่เรากำลังจะไปโยคะ -
11:29 - 11:32ผมอยากจะเสริมว่า
ความงามที่นั่นกำลังรอให้เราค้นพบ -
11:32 - 11:35ผมหมายถึงความงาม
แบบที่ไม่สมบูรณ์และจีรังถาวร -
11:35 - 11:36แต่มันก็ยังคือความงาม
-
11:37 - 11:40ในแง่หนึ่ง เมื่อผมได้เห็นอะไรเช่นนี้
ผมอยากที่จะบอกว่า -
11:41 - 11:43"เอมี เห็นอะไรนั่นไหม ได้ยินหรือเปล่า
-
11:43 - 11:46มันสวยเกินกว่า
ที่ผมจะไม่แบ่งปันมันให้กับคุณ" -
11:48 - 11:50ในอีกแง่หนึ่ง
-
11:51 - 11:53ผมได้สัมผัสกับประสบการณ์เหล่านี้
-
11:53 - 11:55ในแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
-
11:57 - 11:59มีความงามที่ผมได้พบในเสียงดนตรี
-
11:59 - 12:03เหมือนกับตอนที่เพลงในอัลบัมใหม่
ของแมนเชสเตอร์ออร์เคสตรา -
12:03 - 12:04เปลี่ยนจากเพลง "ดิ เอเลียน"
-
12:04 - 12:07ไปเป็นเพลง "เดอะ ซันชาย"
ได้อย่างแนบเนียน -
12:08 - 12:12หรือความงามที่ยากจะลืมเลือน
ของพลง "คิลลิ่งมี" ของซิทาล-ซิงห์ -
12:12 - 12:14ที่ช่วงท่อนคอรัสร้องว่า
-
12:14 - 12:17"และทำเอาเราแทบตาย
เมื่อไร้เธอแนบกาย -
12:18 - 12:22ฉันใช้ชีวิตแสนสุขได้
แต่ก็คงจะบาปละอาย" -
12:24 - 12:28มีความงามแบบสมถะ
ที่ชีวิตจะมอบให้ได้ -
12:28 - 12:32ซึ่งก็คือการมองว่า
โลกนี้เป็นส่วนสำคัญแค่ไหนสำหรับเอมี -
12:33 - 12:35ไม่ต่างกับเดินทางในตอนเช้า
-
12:35 - 12:38มองแสงตะวันสะท้อนจากทะเลสาบมิชิแกน
-
12:38 - 12:41หรือหยุดเพื่อตั้งใจมอง
ว่าแสงที่สาดส่องลงมา -
12:41 - 12:44ในเวลาที่แตกต่างกันเป็นอย่างไร
-
12:44 - 12:46ในบ้านที่เราสร้างมาด้วยกัน
-
12:47 - 12:51แม้แต่หลังพายุชิคาโก
ที่หอบหิมะมากองไว้มากมาย -
12:51 - 12:53ทั่วทั้งระแวกบ้าน
-
12:53 - 12:56หรือการแอบมองเข้าไปในห้องของลูกสาว
-
12:56 - 12:59ยามที่เธอซ้อนกีตาร์เบส
-
13:01 - 13:05ทุกท่านครับ ผมอยากจะพูดให้ชัดว่า
ผมเป็นคนที่โชคดีเหลือเกิน -
13:06 - 13:10ผมมีครอบครัวที่น่าทึ่ง
ที่รักและสนับสนุนผม -
13:11 - 13:14ผมมีที่พึ่งสำหรับการเติบโต
ในช่วงเวลาแห่งความทุกข์ระทมนั้น -
13:16 - 13:17แต่ไม่ว่ามันจะเป็นการหย่าร้าง
-
13:18 - 13:21การเสียงานที่คุณอุตส่าห์ทุ่มเทกับมัน
-
13:21 - 13:23หรือการเสียสมาชิกในครอบครัวไป
-
13:23 - 13:26อย่างปัจจุบันทันด่วน
หรืออย่างช้า ๆ แสนทรมาน -
13:27 - 13:29ผมอยากจะมอบสิ่งที่ผมเคยได้รับ
-
13:29 - 13:30ให้กับคุณ
-
13:31 - 13:34นั่นก็คือหน้ากระดาษว่าง ๆ
-
13:35 - 13:39คุณจะทำอย่างไร
กับพื้นที่ว่างเปล่าที่มีอยู่ -
13:40 - 13:43กับการเริ่มต้นชีวิตใหม่ของคุณ
-
13:44 - 13:45ขอบคุณครับ
-
13:45 - 13:51(เสียงปรบมือ)
- Title:
- การเดินทางผ่านความสูญเสียและความโศกเศร้า
- Speaker:
- เจสัน บี โรซินทาล (Jason B. Rosenthal)
- Description:
-
more » « less
ในบทความด้านที่กล่าวอย่างซื่อสัตย์ ขบขัน แดกดัน ชานฉลาด และเป็นที่รู้จักแพร่หลายในเรื่องการทำสมาธิเมื่อความตายมาถึง ชื่อว่า "คุณอาจอยากแต่งงานกับสามีของฉัน" นักเขียนและผู้ผลิตภาพยนตร์ผู้วายชนม์นามว่า เอมี เคราส์ โรซินทาล ให้อนุญาตแบบเปิดเผยต่อสาธารณะ เพื่อให้เจสันสามีของเธอก้าวต่อไปและพบกับความสุข หนึ่งปีหลังจากการเสียชีวิตของเธอ เจสันเผยถึงรายละเอียดแบบไม่ปรุงแต่งเกี่ยวกับขั้นตอนที่มักจะระทมทุกข์ของการผ่านความสูญเสีย เช่นเดียวกันกับปรัชญาอันสงบนิ่งสำหรับใครก็ตามที่กำลังเผชิญกับความโศกเศร้าที่เปลี่ยนชีวิตคุณไปตลอดกาล
- Video Language:
- English
- Team:
closed TED
- Project:
- TEDTalks
- Duration:
- 14:08
|
Kelwalin Dhanasarnsombut approved Thai subtitles for The journey through loss and grief | |
|
|
Kelwalin Dhanasarnsombut accepted Thai subtitles for The journey through loss and grief | |
|
|
Kelwalin Dhanasarnsombut declined Thai subtitles for The journey through loss and grief | |
|
|
Kelwalin Dhanasarnsombut edited Thai subtitles for The journey through loss and grief | |
|
|
Kelwalin Dhanasarnsombut edited Thai subtitles for The journey through loss and grief | |
|
Sritala Dhanasarnsombut declined Thai subtitles for The journey through loss and grief | |
|
|
Sritala Dhanasarnsombut edited Thai subtitles for The journey through loss and grief | |
|
|
Sritala Dhanasarnsombut edited Thai subtitles for The journey through loss and grief |