Waarom het zo moeilijk is om over het n-woord te praten

Professor Elizabeth Stordeur Pryor leidt een doordachte en door de geschiedenis ondersteunde beschouwing van een van de verdeeldheidwekkendste woorden in de Engelse taal: het n-woord. Aan de hand van persoonlijke ervaringen legt ze uit hoe nadenken over onze ontmoetingspunten met het woord productieve discussies kan bevorderen en uiteindelijk een kader kan creëren dat het onderwijs rond de gecompliceerde geschiedenis van racisme in de VS hervormt.

Op het moment dat ze het zei,

zakte de temperatuur in mijn klas.

Mijn leerlingen zijn
meestal op me gefocust,

maar ze zaten te schuifelen
op hun stoel en keken weg.

Ik ben een zwarte vrouw

die lesgeeft over de geschiedenis
van ras en de Amerikaanse slavernij.

Ik ben me ervan bewust

dat mijn sociale identiteit
altijd te kijk staat.

En mijn studenten zijn ook kwetsbaar,

dus ben ik voorzichtig.

Ik probeer te anticiperen

op welk deel van mijn les
het mis zou kunnen gaan.

Maar eerlijk,

deze had ik niet eens zien aankomen.

Geen van mijn jaren universiteit
had me voorbereid op wat te doen

wanneer het n-woord
in mijn klas zou opduiken.

Ik gaf mijn eerste jaar les

toen die student dat n-woord
in mijn klas gebruikte.

Ze gebruikte het niet als scheldwoord.

Ze was bijdehand.

Ze kwam voorbereid naar de les,

ze zat op de eerste rij

en ze stond altijd aan mijn kant.

Toen ze het zei,

zei ze iets over mijn lezing,

door een regel uit een film,
een komedie uit 1970, te citeren

met twee racistische beledigingen.

Een over mensen van Chinese afkomst

en de ander het n-woord.

Zodra ze het zei, stak ik
mijn handen op en zei: "Hola, hola."

Maar ze verzekerde me:

"Het is een grap uit 'Blazing Saddles'",

en toen zei ze het nog eens.

Dit was 10 jaar geleden

en hoe ik er op inging
heeft me lange tijd dwarsgezeten.

Het was niet de eerste keer
dat ik aan het woord dacht

in een academische context.

Ik ben professor
in de geschiedenis van de VS

en het duikt op in veel documenten
waarover ik les geef.

Dus moest ik een keuze maken.

Na overleg met iemand die ik vertrouwde,

besloot ik om het nooit uit te spreken.

Niet eens om het te citeren.

Maar in plaats daarvan gebruik te maken

van de eufemistische
uitdrukking: het 'n-woord'.

Zelfs deze beslissing was ingewikkeld.

Ik had nog geen vaste aanstelling

en was bang dat oudere collega's

zouden denken dat ik
door de uitdrukking te gebruiken

geen serieuze geleerde zou zijn.

Maar het echte woord zeggen
voelde nog slechter aan.

Het incident in mijn klas dwong me

om publiekelijk
af te rekenen met het woord.

De geschiedenis, het geweld,

maar ook --

De geschiedenis, het geweld,

maar ook elke keer
dat het me toegeroepen werd,

of in mijn bijzijn terloops werd gebruikt,

telkens als het iemand op de tong lag,

dat alles ging toen door me heen

terwijl ik daar voor de klas stond.

En ik had geen idee wat te doen.

Daarom noem ik verhalen zoals het mijne:
punten van ontmoeting.

Een punt van ontmoeting beschrijft

het moment dat je geconfronteerd
wordt met het n-woord.

Als je ooit gekwetst
of geprovoceerd werd door het woord,

hetzij als gevolg
van een vervelende sociale situatie,

een ongemakkelijk academisch gesprek,

iets wat je hoorde in de popcultuur,

of als je ermee werd uitgescholden,

of iemand anders werd ermee uitgescholden,

heb je een punt van ontmoeting ervaren.

En afhankelijk van wie je bent
en hoe je dat moment verwerkt,

kan je een scala van reacties hebben.

Het kan je een beetje irriteren

of het kan ongelooflijk
pijnlijk en vernederend zijn.

Ik had veel van die punten
van ontmoeting tijdens mijn leven,

maar één ding is waar:

je hebt niet veel ruimte
om erover te praten.

Die dag in mijn klas
leek vrij veel op al die keren

dat ik het n-woord ongewenst tegenkwam.

Ik bevroor.

Omdat het moeilijk valt
om over het n-woord te praten.

Een deel van de reden
dat het zo moeilijk is

om over het n-woord te praten,

is dat er meestal op één manier
over wordt gesproken,

bij wijze van spreken,
horen we de hele tijd, toch?

Het is maar een woord.

De brandende vraag in de sociale media

gaat over wie het wel
en wie het niet mag zeggen.

De zwarte intellectueel Ta-Nehisi Coates
doet baanbrekend werk

voor het verdedigen
van het Afro-Amerikaanse gebruik ervan.

Aan de andere kant beweert Wendy Kaminer,

een witte bepleiter
van vrijheid van meningsuiting,

dat als we het niet gewoon gaan gebruiken,

we het woord macht geven.

En veel mensen voelen het zo.

Het Pew Center is onlangs
de discussie aangegaan.

In het onderzoek 'Race in Amerika 2019'

vroegen onderzoekers
Amerikaanse volwassenen

of ze dachten dat het oké was

dat een witte persoon
het n-woord gebruikte.

Zeventig procent van alle
ondervraagde volwassenen zei: nooit.

En deze debatten zijn belangrijk.

Maar in feite verdoezelen ze iets anders.

Ze weerhouden ons ervan
om het echte gesprek aan te gaan.

Namelijk dat het n-woord
niet alleen maar een woord is.

Het zit niet netjes opgeslagen
in een racistisch verleden

als overblijfsel van de slavernij.

Fundamenteel is het n-woord
een idee vermomd als een woord:

dat zwarte mensen intellectueel,

biologisch

en onveranderlijk
inferieur zijn aan witten.

En -- en ik denk dat
dat het belangrijkste onderdeel is --

dat die minderwaardigheid betekent
dat het onrecht dat we lijden

en de ongelijkheid
die wij moeten verdragen

in wezen onze eigen schuld is.

Dus, ja, het is zo ...

Het woord alleen maar zien
als racistisch braaksel

of als een obsceniteit in hiphop-muziek,

laat het klinken alsof het een ziekte is

van de Amerikaanse stembanden

die alleen maar
weggeknipt hoeft te worden.

Dat is het niet en dat gaat niet.

Ik leerde dit uit de gesprekken
met mijn studenten.

Bij de volgende les

verontschuldigde ik me

en liet verstaan

dat ik het anders zou aanpakken.

Studenten zouden het woord zien
in mijn powerpoints,

in films, in de essays die ze lazen,

maar we zouden het woord
nooit hardop zeggen in de klas.

Niemand heeft het ooit weer gezegd.

Maar veel leerden ze er ook niet uit.

Wat me later het meest stoorde,

was dat ik de studenten
niet eens had uitgelegd

waarom van alle verachtelijke,
problematische woorden

in het Amerikaanse Engels,

net dit bepaald woord
zijn eigen buffer had,

de vervanguitdrukking, het 'n-woord'.

De meeste van mijn studenten,

velen van hen geboren
in de late jaren 1990 en daarna,

wist niet eens
dat de uitdrukking 'n-woord'

een relatieve nieuwkomer was
in het Amerikaanse Engels.

Toen ik opgroeide, bestond het niet.

Maar in de late jaren 1980

begonnen zwarte studenten,
schrijvers, intellectuelen,

meer en meer te praten
over de racistische aanvallen tegen hen.

In toenemende mate,
toen ze deze verhalen vertelden,

stopten ze met het gebruik van het woord.

In plaats daarvan reduceerden
ze het tot de initiaal n

en noemden het: het 'n-woord'.

Zij vonden dat telkens
als het woord werd uitgesproken,

het oude wonden openreet,
dus weigerden ze het te zeggen.

Ze wisten dat hun luisteraars
het echte woord in hun hoofd zouden horen.

Dat was niet het punt.

Het ging erom dat ze het woord
niet in eigen mond wilden nemen

of rondstrooien.

Door dit te doen,

deden ze een hele natie nadenken

over het gebruik ervan.

Dit was zo'n radicale zet

dat mensen er nog steeds boos over zijn.

Critici beschuldigen degenen onder ons
die de term 'n-woord' gebruiken --

of mensen die verontwaardigd raken

gewoon omdat het woord wordt gezegd --

'overdreven principieel' te zijn,

politiek correct

of, zoals ik net een paar weken geleden
las in The New York Times:

'onverdraaglijk overgevoelig'.

Toch?

Dus ging ik daar een beetje in mee,

en daarom stelde ik de volgende keer
dat ik de cursus gaf

een debat over de vrijheid
van meningsuiting voor.

Het n-woord aan de universiteit:
wie is voor of tegen?

Ik was er zeker van dat studenten graag

zouden debatteren over wie
het mocht zeggen en wie niet.

Maar zo ging het niet.

In plaats daarvan ...

begonnen mijn studenten op te biechten.

Een witte studente uit New Jersey
sprak over toekijken

terwijl een zwarte jongen op haar school
met dit woord werd gepest.

Ze deed niets en jaren later
voelde ze nog steeds de schuld.

Een ander uit Connecticut

sprak over de pijn van het doorsnijden

van een zeer nauwe relatie
met een familielid,

want dat familielid weigerde
om te stoppen met het woord te zeggen.

Een van de meest memorabele verhalen
kwam van een zeer rustige zwarte student

uit South Carolina.

Ze begreep al die drukte niet.

Ze zei dat iedereen
op haar school het woord gebruikte.

Het ging niet over kinderen
die elkaar uitscholden in de gangen.

Ze legde uit dat op haar school,

als docenten en bestuurders

gefrustreerd raakten
door een Afro-Amerikaanse student,

ze deze student met het echte
n-woord noemden.

Ze zei dat ze dat helemaal niet erg vond.

Maar dan een paar dagen later

kwam ze me opzoeken
tijdens mijn kantooruren, en weende.

Ze dacht dat ze immuun was.

Ze besefte dat ze het niet was.

In de afgelopen 10 jaar

hoorde ik letterlijk
honderden van deze verhalen

van allerlei mensen van alle leeftijden.

Vijftigers herinnerden zich verhalen
uit de lagere school

en van toen ze zes waren,

van hoe ze ofwel mensen zo noemden
ofwel zelf zo genoemd werden,

maar dat ze al die jaren
dit woord met zich meesleepten, weet je.

Ik luisterde naar mensen die
over hun punten van ontmoeting praatten.

Het patroon dat voor mij naar voren kwam

en dat ik als leraar
het meest schokkend vond,

was dat de meest beladen plaats

voor deze punten van ontmoeting

de klas is.

De meeste Amerikaanse kinderen
gaan het n-woord in de klas tegenkomen.

Een van de meest toegewezen boeken
in de Amerikaanse middelbare scholen

is Mark Twains 'De avonturen
van Huckleberry Finn',

waarin het woord
meer dan 200 keer verschijnt.

Dit is geen aanklacht van 'Huck Finn'.

Het woord kom je veel tegen
in de VS literatuur en geschiedenis.

De Afro-Amerikaanse literatuur
staat er vol van.

Maar toch hoor ik van studenten

dat wanneer het woord tijdens een les

zonder discussie en context wordt gezegd,

het de hele klasomgeving vergiftigt.

Het vertrouwen tussen student
en docent is gebroken.

En toch gebruiken veel leraren,

vaak met de beste bedoelingen,

nog steeds het n-woord in de klas.

Ze willen de verschrikkingen
van het Amerikaanse racisme

laten zien en benadrukken,

en gebruiken het om te choqueren.

Oproepen ervan benadrukt de lelijkheid
van het verleden van onze natie.

Ze vergeten dat die ideeën springlevend
zijn in ons culturele weefsel.

Het vijf-letter-woord is
als een capsule van opgehoopte pijn.

Elke keer als het wordt gezegd, elke keer,

emaneert het het haatdragende idee

dat zwarte mensen minder zijn.

Mijn zwarte studenten vertellen me

dat wanneer het woord valt in de klas,

ze dat voelen alsof er
een enorm spotlight op hen schijnt.

Een van mijn studenten vertelde me

dat zijn klasgenoten wiebelhoofden leken

die zich naar hem toe draaiden
om zijn reactie te peilen.

Een witte student vertelde me
dat toen ze in de achtste klas

leerden over 'To Kill a Mockingbird',

ze het hardop moesten lezen in de klas.

De student was zo gestrest

bij het idee om het woord
te moeten lezen --

en de leerkracht drong erop aan
dat alle studenten het deden --

dat hij zich het grootste deel van de les

ging wegsteken op het toilet.

Dit is serieus.

Studenten in het hele land

praten over het veranderen van richting
en wegblijven uit de les,

vanwege de slechte manier
van lesgeven over het n-woord.

De kwestie van het onnadenkend
uitspreken van het woord

werd zo intens beleefd

dat het leidde tot protesten
in Princeton, Emory,

The New School,

Smith College, waar ik les geef,

en Williams College,

waar onlangs studenten
de hele afdeling Engels hebben geboycot

over dit en andere zaken.

Dat waren alleen nog maar
de gevallen die het nieuws haalden.

Dit is een crisis.

En al ziet de studentenreactie eruit

als een aanval op de vrijheid
van meningsuiting,

neem maar van mij aan
dat dit een kwestie is van onderwijs.

Mijn leerlingen zijn niet bang
van lesmateriaal met het n-woord.

Ze willen leren over James Baldwin

en William Faulkner

en over de burgerrechtenbeweging.

In feite tonen hun verhalen aan

dat dit woord een centraal onderdeel is
van hun leven als jongeren

in de Verenigde Staten.

Het zit in hun favoriete muziek.

En in de populaire cultuur
die ze nabootsen,

de shows die ze bekijken,

het zit in tv en films

en wordt herdacht in de musea.

Ze horen het in kleedkamers,

op Instagram,

in de gangen op school,

in de chatrooms
van de videogames die ze spelen.

Het is er in de hele wereld
waarover ze navigeren.

Maar ze weten niet hoe erover te denken

of zelfs niet wat het woord echt betekent.

Ik begreep zelf niet eens
wat het woord betekende,

totdat ik er wat onderzoek over deed.

Ik was verbaasd om te leren

dat zwarte mensen voor het eerst
het n-woord in hun vocabulaire opnamen

als politiek protest,

niet in de jaren 1970 of 1980,

maar zo ver terug als de jaren 1770.

Ik wou dat ik meer tijd had om te praten

over de lange, subversieve geschiedenis
van de zwarte gebruik van het n-woord.

Maar ik zal dit zeggen:

Vaak komen mijn studenten
naar me toe en zeggen:

"Ik begrijp de giftige wortels
van dit woord; het is de slavernij."

Ze hebben slechts gedeeltelijk gelijk.

Dit woord, dat al bestond
voordat het een scheldwoord werd,

maar een scheldwoord wordt

op een zeer afgetekend moment
in de Amerikaanse geschiedenis:

wanneer grote aantallen zwarte mensen
beginnen vrij te komen,

eerst in het noorden in de jaren 1820.

Met andere woorden,

dit woord is fundamenteel
een aanval op zwarte vrijheid,

zwarte mobiliteit,

en zwarte aspiratie.

Zelfs nu

ontketent niets zo snel een n-woord-tirade

als zwarte mensen
die opkomen voor hun rechten,

die gaan waar ze willen
of die het voor de wind gaat.

Denk aan de aanvallen
op Colin Kaepernick toen hij knielde.

Of Barack Obama toen hij president werd.

Mijn studenten willen
deze geschiedenis leren kennen.

Maar als ze vragen stellen, worden ze
het zwijgen opgelegd of beschaamd gemaakt.

Door niet te willen praten
over het n-woord,

hebben we dit woord
tot het ultieme taboe verklaard,

het omgevormd tot iets zo verleidelijks

dat het voor alle Amerikaanse kinderen --

hun raciale achtergrond maakt niet uit --

deel uitmaakt van hun opgroeien

hoe om te gaan met dit woord.

We behandelen gesprekken erover
als seks vóór de seksuele voorlichting.

We zijn preuts;
we leggen hen het zwijgen op.

Dus leren ze erover van verkeerd
geïnformeerde vrienden en al fluisterend.

Ik wou dat ik terug kon gaan
naar de klas die dag

en ondanks mijn angst

praten over het feit
dat er echt iets gebeurd is.

Niet alleen met mij
of mijn zwarte studenten.

Maar met ons allemaal.

Weet je, ik denk

dat we allemaal met elkaar verbonden zijn

door ons onvermogen
om te praten over dit woord.

Maar wat als we onze punten
van ontmoeting eens verkenden

en erover begonnen te praten?

Vandaag probeer ik in mijn klas
de voorwaarden te creëren

om er open en eerlijk over te praten.

Eén van die voorwaarden --
het woord niet uitspreken.

We kunnen erover praten,

want het komt de klas niet in.

Een andere belangrijke voorwaarde

is dat ik mijn zwarte studenten
niet verantwoordelijk maak

om er hun klasgenoten over te onderwijzen.

Dat is mijn taak.

Dus kom ik voorbereid.

Ik houd het gesprek strak in handen

en ik ben gewapend
met mijn kennis van de geschiedenis.

Ik stel de studenten
altijd dezelfde vraag:

waarom is spreken
over het n-woord moeilijk?

Hun antwoorden zijn geweldig.

Ze zijn geweldig.

Maar meer dan wat dan ook

ben ik diep vertrouwd geraakt
met mijn eigen punten van ontmoeting,

mijn persoonlijke geschiedenis
rond dit woord.

Want als het n-woord naar school komt,

of eigenlijk overal,

brengt het de hele
gecompliceerde geschiedenis

van het Amerikaanse racisme met zich mee.

De geschiedenis van de natie

en die van mij,

hier en nu.

Er is geen ontkomen aan.

(Applaus)