Çinli Hindistanlıların muhteşem hikayeleri |Sylvia Ku | TEDxNUS

Sylvia Ku bir Çinli, aynı zamanda da Hindistanlı. Hindistan'ın Çin Mahallesi Kalküta'da büyüdü. Mahallede geçen çocukluğunu ve sonunda nasıl orayı terk edip Hindistan'ı keşfettiğini anlatıyor. Bir Çinli, Hindistanlı ve içten bir dünya vatandaşı. Bu da onun hikayesi.

Bu konuşma, TED konferans formatı kullanılarak bir TEDx etkinliğinde yapıldı, ancak yerel bir topluluk tarafından bağımsız olarak düzenlendi. Daha fazla bilgi için http://ted.com/tedx adresini ziyaret edin.

Geçen sene ailemle Tac Mahal'e
gitmeye karar verdik.

Seyahat muhteşemdi.

Aileyle bir yerlere gitmek
hep zevkli olmuştur.

Özellikle de bu aile, her biri dünyanın
farklı yerlerinde yaşadığından,

çok sık bir araya gelemiyorsa.

Bir sürü kalenin ve eski binanın
önünden geçtik ve çok güzeldi.

Bazılarının yanında durduk, ortamın
ve etraftakilerin tadını çıkardık.

Heyecanımız gittikçe artıyordu.

Sonunda Tac Mahal'e vardığımızda
içeri girmeye sabırsızlanıyorduk.

O yüzden hemen sıraya girdik.

Gişeye geldiğimizde, bana doğru gelmeyen
bir fiyat söylendiğini düşündüm.

Nedenini sorduğumda
parmağıyla tarifeyi gösterdi.

Ben de ona (Hintçe), "Kardeşim,
ben Hindistanlıyım.

Neden yabancıymışım gibi fazla
fiyat çıkartıyorsun?"

(Kahkaha)

İyi günler hanımlar ve beyler,
benim adım Sylvia, Hindistanlıyım.

Bugün buraya, size çocukluğum
hakkında bir kaç anı anlatmaya

ve Hindistan'da büyümenin benim için nasıl
bir şey olduğundan bahsetmeye geldim.

Bunlar benim anılarım.

Bunlar benim ve benim gibi Çin'de büyümüş
daha başka 12 bin Hindistanlının anısı.

Büyüdüğüm yer olan Hindistan'ın Çin
Mahallesi diğerlerine benzemez.

Çünkü, Çin restoranları ve dükkanları olsa
da büyük oranda bir endüstri şehri.

Her tarafta derici dükkanları var
ve daha önce bir derici gördüyseniz

tuzlanmış ham derinin kokusunun çok
güzel bir şey olmadığını bilirsiniz.

Fakat bu koku bana
ev gibi hissettirir.

Şehrin adı Tangra.

Sadece ham deri işlenmiyor,

ayrıca ayakkabılar, kemerler, ceketler
ve önlükler için de deri üretiyor.

Yani beni bir gün bir ayakkabıcı önünde
bir ayakkabıyı kokladığımı görürseniz,

bilin ki evimde güvendeyim.

(Kahkaha)

Hindistan'da büyüdüğüm yerde,
Çin Mahallesi'nde, bir okul vardı.

Okula oraya gittim.

Okuldaki öğrencilerin çoğu Çinliydi.

Yani arkadaşlarımın
çoğu Çinliydi.

Aslına bakarsanız üniversiteye kadar
sadece Çinli arkadaşlarım oldu.

Sonra üniversite vakti geldi ve şehri,
yuvamı, terk etmem gerekti.

Böylece çok fazla arkadaş edindim,
Çinli olmayan arkadaşlar.

Bir kız vardı,

en iyi arkadaşım, dostum oldu ve bu kız
benim ilk Çinli olmayan arkadaşımdı.

Beni evine davet etti.

Beni alması için
bir araba gönderdi.

Kalküta'nın neredeyse diğer
ucunda olan evine vardığımda,

beni oturma odasına aldı, oturttu,
bir bardak meyve suyu verdi

ve sonra kaçtı.

Yalnız kalmıştım, çok garipti,
ne yapmam gerekirdi ki?

Sonra dışardan gelen
patırtılar duydum.

Kızın Bengal dilinde şöyle
dediğini duydum:

"Teyzelerim, çabuk! Oturma
odasında Çinli bir kız var.

Görmeniz lazım."

(Kahkaha)

Çok geçmeden heybetlice üç
teyzesi içeri girdi.

Biraz korkmuştum.

Fakat sonra yanıma gelip oturdular,
kollarımı okşadılar

ve birbirlerine şöyle dediler:
"Aa, porselen bebek gibi."

(Kahkaha)

O zaman nasıl hissetmiştim
tam hatırlamıyorum.

İlginç bir durumdu.

Çünkü ilgi hoşuma gitmişti
ve gerçekten mutlu olmuştum.

Ama aynı zamanda biraz da
hayal kırıklığına uğramıştım.

Çünkü arkadaşım için öylesine
bir arkadaştım.

Ama her şey kötü de değil.

Hindistan'da bir Çinli olmanın
faydaları da var:

İnsanlar beni yabancı sandığı için
postanede, istasyonda

daha az sıra bekliyorum,
hatta bazen polis kontrol noktalarında.

Yabancıyım diye hızlıca
başlarından savıyorlar.

Ama o kadar da
kötü değil.

Bir Çinliyim, Hindistanlıyım,
insanım.

Öyle basitçe etiketlenemem:

Çinli, Hindistanlı, "Çindistanlı",
Rojak diye.

Ben Sylvia'yım.

Hey! İşe bakın ki Hintçe
ve Çince bildiğim için

dünya nüfusunun
yarısıyla konuşabilirim.

(Kahkaha)

Çok teşekkür ederim.

(Alkış)