Okropna historia: obozy dla internowanych Amerykanów pochodzenia japońskiego - Densho

Zobacz całą lekcję: https://ed.ted.com/lessons/ugly-history-japanese-american-internment-camps-densho

Siódmego grudnia 1941 roku 16-letnia Aki Kurose dzieliła przerażenie razem z milionami Amerykanów, gdy japońskie samoloty zaatakowały Pearl Harbor. Nie wiedziała jednak, w jaki sposób to wydarzenie wkrótce wyobcuje jej rodzinę i ponad 120 000 Amerykanów pochodzenia japońskiego z kraju, zarówno społecznie, jak i fizycznie. Densho opowiada o rasizmie i paranoi, które doprowadziły do niesprawiedliwego uwięzienia Amerykanów pochodzenia japońskiego.

Lekcja: Densho, reżyseria: Lizete Upīte.

Siódmego grudnia 1941 roku

16-letnia Aki Kurose dzieliła
przerażenie milionów Amerykanów,

gdy japońskie samoloty
zaatakowały Pearl Harbor.

Nie wiedziała jednak,

w jaki sposób to wydarzenie

wkrótce wyobcuje z kraju jej rodzinę

i ponad 120 000 Amerykanów
pochodzenia japońskiego

zarówno społecznie, jak i fizycznie.

W 1941 minęło ponad 50 lat rozwoju

społeczności Amerykanów
pochodzenia japońskiego w USA.

Około jedna trzecia z nich to imigranci,

których wielu osiedliło się
na Zachodnim Wybrzeżu

i mieszkało tam od dziesięcioleci.

Reszta urodziła się
jako Amerykanie, jak Aki.

Urodzona w Seattle jako Akiko Kato

dorastała w zróżnicowanej dzielnicy,

w której zawsze czuła się jak Amerykanka;

aż do dnia po ataku,
kiedy usłyszała od nauczyciela:

"To wy zbombardowaliście Pearl Harbor".

Wśród rasizmu, paranoi
i obawy przed sabotażem,

ludzie uznali Amerykanów pochodzenia
japońskiego za potencjalnych zdrajców.

Agenci FBI zaczęli przeszukiwać domy,
konfiskować rzeczy

i bez procesu zatrzymywać
przywódców społeczności.

Rodziny Aki nie dotknęły od razu
te ekstremalne środki,

ale 19 lutego 1942 roku
prezydent Roosevelt

wydał Rozporządzenie wykonawcze 9066.

Nakaz ten upoważniał do przeniesienia
wszelkich podejrzanych wrogów,

w tym każdego, nawet o częściowym
pochodzeniu japońskim,

z wyznaczonych "obszarów wojskowych".

Najpierw Amerykanów
pochodzenia japońskiego

zmuszono do opuszczenia zastrzeżonych
obszarów i migracji w głąb kraju,

ale kiedy rząd zamroził ich konta bankowe

i nałożył lokalne ograniczenia,
takie jak godziny policyjne,

wielu nie mogło już wyjechać,
w tym rodzina Aki.

W marcu proklamacja zakazała im
zmiany miejsca zamieszkania,

uwięziono ich w strefach wojskowych.

W maju wojsko przeniosło Aki z rodziną

oraz ponad 7000 wygnańców z Seattle

do "Camp Harmony" w Puyallup,
w stanie Waszyngton.

Był to jeden z kilku
prowizorycznych obozów

na byłych terenach targowych
i torach wyścigowych,

gdzie całe rodziny lokowano
w źle przebudowanych stajniach i barakach.

W kolejnych miesiącach

armia przeniosła Amerykanów
pochodzenia japońskiego

do długoterminowych obozów

na opuszczonych obszarach
na Zachodzie i Południu.

Aki z rodziną znalazła się w Minidoce
w południowym Idaho.

Gdy dotarli, wiele z obozów
strzeżonych przez uzbrojonych żołnierzy,

wciąż było w budowie.

Te pospiesznie zbudowane więzienia
były przepełnione i niehigieniczne.

Ludzie często chorowali i nie uzyskiwali
odpowiedniej opieki medycznej.

Władze kazały zatrzymanym
utrzymywać porządek w obozach.

Wielu pracowało w obiektach obozowych

lub uczyło się w źle wyposażonych klasach,

podczas gdy inni hodowali
rośliny i zwierzęta.

Niektórzy zbuntowali się,

organizując strajki robotnicze,
a nawet zamieszki.

Ale wielu innych zaciskało zęby,
na przykład rodzice Aki,.

Nieustannie starali się odtworzyć
pozory życia poza obozami,

ale rzeczywistości nie dało się uniknąć.

Jak wiele młodszych zatrzymanych,
Aki bardzo chciała opuścić obóz.

Skończyła liceum w Minidoce,

a dzięki pomocy antyrasistowskiej
organizacji kwakrów

zapisała się na Friends
University w Kansas.

Jednak dla rodziny Aki
sytuacja zaczęła się zmieniać

dopiero pod koniec 1944 roku.

Przełomowe orzeczenie
Sądu Najwyższego stwierdziło,

że dalsze przetrzymywanie
obywateli USA bez zarzutów

jest niezgodne z konstytucją.

Jesienią 1945 roku wojna się zakończyła,

a obozy zamknięto.

Ostatni więźniowie otrzymali
po zaledwie 25 dolarów

i bilet na pociąg na swój
przedwojenny adres,

ale wielu nie miało już domu ani pracy,
do których mogliby wrócić.

Rodzina Aki zachowała mieszkanie,

a Aki w końcu wróciła
po studiach do Seattle.

Powojenne uprzedzenia
utrudniały jednak znalezienie pracy.

Ludzie z obozów spotkali się
z dyskryminacją i niechęcią

pracowników i lokatorów,
którzy ich zastąpili.

Na szczęście Japończycy nie byli sami

w walce z dyskryminacją rasową.

Aki znalazła pracę

w jednym z pierwszych międzyrasowych
związków zawodowych w Seattle

i dołączyła do Kongresu Równości Rasowej.

Została nauczycielką
i przez kilka następnych dziesięcioleci

jej propagowanie wielokulturowej,
świadomej społecznie edukacji

wpłynęło na tysiące studentów.

Jednak wielu byłych więźniów,
zwłaszcza ze starszych pokoleń,

nie mogło odbudować życia po wojnie.

Dzieci internowanych zapoczątkowały ruch

wzywający USA do zadośćuczynienia

za tę historyczną niesprawiedliwość.

W 1988 roku rząd USA oficjalnie
przeprosił za wojenne internowanie,

przyznając, że był to katastrofalny
skutek rasizmu, histerii

i nieudanego przywództwa politycznego.

Trzy lata po przeprosinach

Aki Kurose otrzymała
Nagrodę Praw Człowieka

od Kapituły ONZ w Seattle,

świętując wizję pokoju I szacunku
dla ludzi z różnych środowisk.