Hayallerim öldü. Şimdi ne olacak? | Lynette Lewis | TEDxRaleigh

Hiç olacağından çok emin olduğunuz ama sadece yok oluşunu izlediğiniz veya diğer önceliklerle olan mücadele esnasında yavaşça solan bir hayaliniz oldu mu? Lynette Lewis herkes için işe yarayacak iki güçlü tercihini paylaşıyor, bunlar, onun 11 Eylül'e, kısırlığa, oğlunun acı verici ölümüne ve bir hayalin gerçekleştiğini görmek için 20 yıl beklemeye katlanmasını sağlayan tercihler. Bu konuşmanın sürpriz sonu izleyicilerin ayakta alkışlamasına sebep oluyor.

Büyük bir kaybın ortasında, Lynette Lewis sonu gelmeyen bir umut ve mutlulukla yaşamayı öğrendi. Günlük işlerle büyük hayalleri bağlama sanatını 30 yılı aşkın bir süredir yüksek öğretimin karmaşık dünyasında, Wall Street'te ve altı çocuğa annelikte gezinerek şirketlere özel olarak veya yazar ve konuşmacı olarak öğretiyor.

''Climbing the Ladder in Stilettos'' ve ''Remember the Roses - How to Hold Out, Hang On, and Marry the Man of your Dreams'' kitaplarının yanı sıra, blogu ''The Daily Dream,'' ona bir kitle kazandırdı ve tüm dünyada etki yarattı.

Bu konuşma TED konferansı formatı kullanılarak ama yerel bir topluluk tarafından bağımsız bir şekilde organize edilerek bir TEDx etkinliğinde verilmiştir. Daha fazlası için: http://ted.com/tedx

Herkes bir şeyler için
bekliyor gibi duruyor:

hayalindeki işi bulmak,
hayatının aşkıyla tanışmak,

borçtan kurtulmak
ve finansal olarak büyümek

büyük hayaller, küçük hayaller.

Siz neyi bekliyorsunuz?

Şahsen, ben beklemekten nefret ederim.

Ve asla ama asla hayalimdeki
aşk ve evlilik için

beklemek zorunda olacağımı düşünmezdim.

Büyürken, belirli bir çift
tarafından yönlendirilmiştim.

Belki onları tanıyorsunuzdur.

(Kahkahalar)

Kız kardeşim ve ben, kendi hayatımızı
onlarınkinde canladırarak

lüks arabalar, güzel evler olan

mutlu bir evlilik hayaliyle
saatlerce oynardık.

Ve onların hayatı üzerinden,
kendimizinkini düşünürdük.

Ah ve gardıroplar --
gardıropları unutmayalım.

18 yaşında, umut ve öz güven
dolu bir biçimde üniversiteye başladım:

Ah, kocam bu kampüste.

2 bin erkek, 2 bin kadın --

herkes için bir tane vardı.

(Kahkahalar)

Dört yıl sonra,

fen fakültesi diploması elimdeydi
ama benim için bekar bir erkek yoktu.

Yine de tüm nedimelerim hazırdı.

Dolayısıyla bu biraz telafi ediciydi.

(Kahkahalar)

Sonraki birkaç yıl boyunca,

tüm nedimelerim ve daha fazlası
gözlerimin önünde

hayallerimi yaşamaya başladılar -

evleniyorlardı, çocuk sahibi oluyorlardı,
ilk evlerini satın alıyorlardı -

ben hâlâ bekliyordum.

En yakın arkadaşım
üniversiteden mezun oldu

ve hemen sonrasında
bebek ardına bebek sahibi oldu.

Şimdi on tane çocuğu var.

(Kahkahalar)

Dolayısıyla, 20'lerim
ve ardından 30'larım boyunca,

herkes benim hayallerimi
yaşıyor gibi gözükürken,

fark yaratan iki seçenek keşfettim.

İlk seçenek şuydu:

bir hayal beklemedeyse
git başka bir hayali yaşa.

Ah, ama istemiyorsun.

Sadece orada durmak, belki
gerçekleşmesini istediğin şeye odaklanmak

ve saplantı haline getirmek istiyorsun.

Ama hayal etmeye ve hareket
halinde olmaya devam etmeliyiz

çünkü hayaller kalplerimize
yaşadığımızı, ölmediğimizi söylüyor.

İkinci seçenek ise tercih.

Ve keşfettiğim şey şuydu:

Umut bir tercihti, bir his değil.

Dr. Jerome Groopman,
Harvard Tıp Okulu'nun başkanı,

umudun yazılan bir ilaç
veya gerçekleştirilen bir işlem kadar

güçlü olduğunu söylüyor.

Ben umudun bir kas
gibi olduğunu keşfettim:

Kullandıkça güçleniyor.

New York'a taşınma hayalim
gerçekleştiğinde neredeyse 40 yaşındaydım.

Hayalperestlerin canlı şehrine geldim
- umutlarım tazeydi -

Her sabah saat 8 ve 9 arasında,

Dünya Ticaret Merkezi'nin
meydanına doğru yürürdüm -

11 Eylül sabahı hariç.

O sabah,

şehir dışında Hartford, Connecticut'ta
bir toplantıdaydım.

O günü hiç unutabilecek miyiz?

Gerçek anlamda binlerce
hayalin öldüğü bir gün.

Korku dolu birçok insan şehri terk ederken

basit bir farklılık yaratma umuduyla dolu

bir grup inançlı adam şehre geliyordu.

O adamlardan birisi Ron Lewis'ti.

O ve arkadaşları Times Meydanında
bir kilise töreni başlatmaya

karar verdiler.

Onlara katılmaya başladım

ve ilerleyen bir iki yılda,

Ron ve ben arkadaş olduk

ve ardından aramızda daha fazlası
olduğunu hissetmeye başladık.

Bu yüzden, 42 yaşında,
Park Avenue'da bir kilisede,

nihayet hayallerimdeki adamla evlendim,

gerçekleşmesi çok uzun süren
ama doğru zamanda olan bir hayaldi.

Sadece ben mi böyle düşünüyorum
yoksa ufak bir benzerlik var mı?

(Kahkahalar)

(Alkışlar)

Düğün günümüzde,

Ron bana harika bir hediye verdi,
dört genç erkek çocuk.

Arkadaşım Tony'ye diyorum ki,

dört erkek ve sıfır çatlak
gerçekten iyi bir anlaşma.

(Kahkahalar)

Küçük bir kız çocuğu hayali kuruyordum

ve şaşırtıcı bir şekilde, 45 yaşımda,
hamile olduğumu fark ettim -

sadece iki ay sonra

onun hiç kalp atışı
olmadığı bize söylendi.

Sekiz çiftten birisi kısırlık
ile mücadele ediyor

ve önümüzdeki beş yıl boyunca
bu bizim yolculuğumuz oldu.

Hüzün yılları

ve ameliyatlar.

Son anda ters giden bir evlat edinme.

Umudu seçmiştik

ama umutlarımız yine parçalanmıştı.

Aynı tarihlerde,

büyüyen bir sorun olan
çocuk seks ticareti hakkında

bilgi sahibi olmaya başladım.

Nasıl çılgınca bir çocuk istediğimi

ama aynı zamanda alınıp satılmış
veya istismara uğramış

bir çocuk sahibi olmanın
nasıl olabileceğini düşünerek

kendimi geceleri uykumdan
uyanırken buldum.

Ron ile bunu konuştuk

ve sadece merak ettik,
bir farklılık yaratabilir miydik,

bir şeyler yapabilir miydik?

Bu yüzden, umudu ve bir başka
hayali yaşamayı seçme ruhuyla,

eğitim aldık, gönüllüler topladık

ve önümüzdeki beş yılda

stilleto giyen insanların kırdığı rekorla

New York stiletto koşusundan başlayarak

50 şehirde yürüyüşler yaptık.

(Kahkahalar)

''İnsan'' diyorum
çünkü 16 yaşındaki oğlumuz bile,

o sabah, biz ''Tüh, rekor
kıramayabiliriz!'' diye düşünürken

bir çift stiletto giydi ve tüm yolu koştu.

(Kahkahalar)

O zamanlarda,

üçüncü oğlumuz Jordan, Afrika'ya
bir yaz görevine gitmeye karar verdi.

Ve oradayken, 21 kez
burun kanaması geçirdi.

Neler oluyordu?

Eve geldi

ve yirmi birinci yaş gününden bir gün önce

dördüncü evre sinüs kanseri

teşhisi konuldu.

Okuldan eve geldi,

71 radyasyon seansına

ve 8 kemoterapi seansına katlandı

ve inanılmaz bir şekilde,
beş ay sonra kanseri yendi.

Okulu bitirme hayalinin peşinden gitti

ve okula döndü,

tam vaktinde mezun oldu,

yılın ''üstesinden gelen'' ödülünü kazandı
ve büyük aşkı Katie ile tanıştı.

Bankada harika bir iş buldu

ve 17 ay sonra,

bir sabah saat 8'de,

o ve babası nişan yüzüğünü almaya gitti.

Ve saat 10'da,

rutin takip muayanesinde,
kanserin geri döndüğü söylendi.

Ve bu sefer intikam hırsıyla gelmişti.

Jordan ve Katie hayallerindeki hayatı
birlikte yaşamaya kararlıydılar.

Bu yüzden bir ay sonra evlendiler.

Önlerindeki dokuz ay boyunca,
Katie, Jordan'ın yanında hiç ayrılmadı.

Ve iki yıl önce yarın,

ailemizde bir gizem olarak kalacak olan,

sevgili Jordan'ımız dünyadaki
son nefesini verdi

ve cennetteki ilk nefesini aldı.

Hiçbir zaman umudunu
ve inancını kaybetmedi.

Ama insan çocuğu olmadan
nasıl yaşayabilirdi ki?

Evet, ben üvey anneyim
ama onu kendi evladım gibi sevdim.

Şimdi, son iki yılda,

Jordan'ın örneğinden ilham alarak

ailemiz bir kez daha umudu seçme
tercihiyle karşı karşıya kaldı.

Yine de, birçok gün içten
içe ölüyormuşuz gibi hissettiriyor.

Jordan ölmeden üç ay önce

harika başka bir şey oldu.

Noel arifesiydi.

Hepimiz tatiller için evdeydik,

yaşayabileceğimiz her aile
anını değerlendiriyorduk.

Ve Ron ile ben bir telefon aldık
- Noel arifesinde -

dokuz aylık hamile olan

ve evlat edinmeyi tercih eden

cesur genç bir kadından telefon aldık.

Hazır olup olamayacağımızı sordu
çünkü bizi seçmişti.

Üç hafta içinde doğuracaktı.

Bizi seçmişti,
51 ve 54 yaşındaki iki insanı.

Ron ve ben birbirimize baktık,
ve ''Neden olmasın ki?'' dedik.

Hemen ertesi sabah -

Noel sabahı banyomdayım.

Dışarı çıkmak ve büyük aile Noel
kahvaltısını pişirmek için hazırlanıyordum

- ki bu fotoğraf telefonuma geldi.

(Kahkahalar)

Sadece bir değil,
iki hayal gerçekleşmişti.

Noel sabahında,

Bethlehem'in hemen dışındaki
başka bir eyalette doğmuşlardı.

Hediyelerimizi açtıktan sonra
çocuklara haberi verdik.

Herkes çığlık çığlığaydı ve ağlıyordu.

Ve gün aktı gitti

ve gece yarısından hemen önce
bebek kızlarımızı kucağımıza aldık.

Bu yüzden kapanış için

kalbime hayal kurmayı ve umut etmeyi

ve asla pes etmemeyi öğreten

üç hanımı sizlerle tanıştırmak istiyorum:

Her zaman gelinim olacak olan Katie

ve kızlarım Victoria Joy
ile Isabella Grace.

(Alkış)

Merhaba, canlarım. Gelin buraya!

Sizi şununla bırakıyorum:

Umut etmeyi seç ve yeniden hayal kur.

Teşekkür ederim.

(Alkışlar)