Η ιστορία που λέμε για τη γενιά Υ -- και ποιους εξαιρούμε

Η γενιά Υ αποτελεί σήμερα το μεγαλύτερο, πιο ποικιλόμορφο ενήλικο πληθυσμό στις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά πολύ συχνά, υποβαθμίζονται στο φθαρμένο στερεότυπο των τεμπέληδων, ονομαζόμενων λάτρεων των τοστ αβοκάντο, λέει η συγγραφέας Ρενίκουα Άλεν. Σ' αυτήν την αποκαλυπτική ομιλία, μοιράζεται παραμελημένες ιστορίες της έγχρωμης γενιάς Υ, προσφέροντας μια ευρύτερη, πιο διαφοροποιημένη ματιά αυτής της γενιάς. «Η γενιά Υ δεν είναι ένας μονόλιθος», λέει.

Επιφανειακά,

ο Τρόι είναι το είδος της γενιάς Υ
για τον οποίο γράφονται άρθρα γνώμης.

Είναι αλαζόνας, εγωκεντρικός

και πιστεύει ότι είναι πιο έξυπνος
απ' ό,τι λέει ο κόσμος.

Τα αγαπημένα του θέματα συζήτησης
είναι γυναίκες, αθλητικά και αμάξια.

Καμία έκπληξη για κάποιον
που ήταν έφηβος πριν λίγα χρόνια.

Αλλά οι τρόποι του Τρόι

φανερώνουν δείγματα κάποιου φοβισμένου,

προβληματισμένου
και αβέβαιου για το μέλλον.

Ο Τρόι ενσαρκώνει επίσης
πολλά από τα θετικά στοιχεία

που χαρακτηρίζουν τη γενιά του.

Ένα επιχειρηματικό πνεύμα,

μια ανεξάρτητη πλευρά

και μια αφοσίωση στους γονείς του.

Πιστεύει στη σκληρή δουλειά

κι έχει δουλέψει και στις νόμιμες
και στις παράνομες οικονομίες,

αλλά δεν είχε καμία τύχη

και προσπαθεί απλώς να βρει τον δρόμο του

και αμφιταλαντεύεται ακόμα
σε δύο κόσμους.

Όταν γνώρισα τον Τρόι πριν λίγα χρόνια,

δούλευε ως βοηθός γκολφ
σε μια τοπική λέσχη,

κουβαλώντας τσάντες
πλούσιων αντρών και γυναικών

που συχνά δεν γνώριζαν καν την ύπαρξή του.

Πιο πριν πουλούσε αθλητικά στο Facebook.

Προσπάθησε να πουλήσει ακόμα
και σοκολάτες και μπουκάλια νερού,

αλλά δεν έβγαζε αρκετά λεφτά
για να βοηθήσει τους γονείς του

ή να μαζέψει για να πάρει αμάξι.

Ο Τρόι είδε πόσο σκληρά δούλεψε
η μετανάστρια μητέρα του από την Τζαμάικα

και πόσο λίγα κέρδισε,

και ορκίστηκε

να πάρει έναν καινούριο δρόμο.

Έτσι κατέληξε πουλώντας ναρκωτικά.

Και μετά τον έπιασαν,

και τώρα σχεδιάζει τα επόμενα βήματά του.

Σε μια χώρα που τα λεφτά
ισοδυναμούν με τη δύναμη,

τα γρήγορα λεφτά, έστω για λίγο,
δίνουν σε άντρες και γυναίκες σαν κι αυτόν

την αίσθηση του ελέγχου στη ζωή τους,

αν και είπε ότι το έκανε
επειδή ήθελε σταθερότητα.

«Ήθελα μια καλή ζωή», μου είπε.

«Έγινα άπληστος και με έπιασαν».

Όμως το απίστευτο πράγμα για τον Τρόι

είναι ότι ακόμα πιστεύει
στο Αμερικανικό Όνειρο.

Πιστεύει ακόμα ότι με σκληρή δουλειά,

παρόλο που συνελήφθη,

ότι μπορεί να προχωρήσει.

Τώρα, δεν ξέρω αν πραγματοποιήθηκαν
τα όνειρα του Τρόι.

Εξαφανίστηκε από το πρόγραμμα
για τους αποκλίνοντες νέους

και ξέφυγε,

αλλά τη μέρα που μιλήσαμε,

μπορούσα να πω περισσότερο
από καθετί άλλο,

ότι ο Τρόι ήταν χαρούμενος
που κάποιος άκουσε τα όνειρά του

και τον ρώτησε για το μέλλον του.

Έτσι σκέφτομαι τον Τρόι
και την αισιοδοξία του

όταν σκέφτομαι αυτά που αντιμετωπίζουν
τόσοι νέοι μαύροι της γενιάς Υ

σχετικά με την πραγμάτωση
των ονείρων τους.

Σκέφτομαι όλες τις προκλήσεις

που πρέπει να υπομείνουν
τόσοι μαύροι millenials

σ' έναν κόσμο που τους λέει
ότι μπορούν να γίνουν ό,τι θέλουν

αν δουλέψουν σκληρά,

αλλά δεν κάθονται
να ακούσουν τα όνειρά τους

ή τις ιστορίες για τους αγώνες τους.

Και πρέπει πραγματικά
να ακούσουμε αυτή τη γενιά

αν θέλουμε να έχουμε μια υγιή
και πολιτισμένη κοινωνία που πάει μπροστά,

γιατί οι έγχρωμοι millenials,

αποτελούν ένα μεγάλο κομμάτι
των ΗΠΑ και του παγκόσμιου πληθυσμού.

Τώρα όταν μιλάμε για τη γενιά Υ,

μια ομάδα που συχνά χαρακτηρίζεται
ως τεμπέλικη και υπερμορφωμένη,

αναποφάσιστη και ναρκισσιστική,

η συζήτηση συχνά στρέφεται
γύρω από τοστ αβοκάντο,

ακριβούς καφέδες και φανταχτερές
δουλειές στο εξωτερικό.

Πιθανόν τα έχετε ξανακούσει όλα αυτά.

Αλλά η γενιά Υ δεν είναι ένας μονόλιθος.

Η ηθοποιός Λίνα Ντάναμ μπορεί
να είναι η εκπροσώπηση των ΜΜΕ

αυτής της γενιάς,

αλλά ο Τρόι κι άλλες φωνές σαν αυτόν
είναι επίσης κομμάτια της ιστορίας.

Η γενιά Υ είναι ο πιο μεγάλος
και ποικιλόμορφος ενήλικος πληθυσμός

σ' αυτήν τη χώρα.

44 τοις εκατό των Αμερικανών
της γενιάς Υ δεν είναι λευκοί,

αλλά πολλές φορές ούτε
που θα το γνωρίζατε.

Σίγουρα υπάρχουν ομοιότητες
μέσα σ' αυτόν τον πληθυσμό

γεννημένο ανάμεσα στο 1981 και το 1996.

Πολλοί από μας αγαπούν όντως
το τοστ αβοκάντο και τα latte.

Κι εγώ το ίδιο, σωστά;

Αλλά υπάρχουν επίσης μεγάλες διαφορές,

μεταξύ των έγχρωμων
και των λευκών της γενιάς Υ.

Στην πραγματικότητα,

είναι σαν να ζούμε σχεδόν
σε διαφορετικούς κόσμους.

Οι μαύροι της γενιάς Υ,

για τους οποίους έκανα έρευνα
για ένα πρόσφατο βιβλίο μου,

είναι το τέλειο παράδειγμα
τυφλού σημείου που έχουμε

όσον αφορά αυτήν την ομάδα.

Για παράδειγμα,

έχουμε χαμηλότερες τιμές ιδιοκτησίας,

έχουμε υψηλότερα μαθητικά χρέη,

μας ελέγχουν πιο πολύ
όταν πάμε να ψηφίσουμε,

μπαίνουμε στη φυλακή πιο συχνά...

κερδίζουμε λιγότερα λεφτά,

έχουμε μεγαλύτερη ανεργία

-- ακόμα κι όταν σπουδάζουμε,
πρέπει να πω --

και παντρευόμαστε λιγότερο.

Και ειλικρινά, αυτό είναι μόνο η αρχή.

Καμιά απ' αυτές τις μάχες
δεν είναι καινούρια, σωστά;

Οι νέοι μαύροι στην Αμερική πάλευαν

όντως πάλευαν σκληρά
για να ακουστούν οι ιστορίες τους.

Μετά τον Εμφύλιο Πόλεμο
τη δεκαετία του 1800,

η Ανασυγκρότηση δεν κατάφερε
να διαδώσει την ισότητα

που έπρεπε να φέρει το τέλος της δουλείας,

έτσι οι νέοι μετακινήθηκαν
στον Νότο και τη Δύση

για να γλυτώσουν
τους νόμους του Τζιμ Κρόου.

Έπειτα, καθώς ο διαχωρισμός οργίαζε
στο μεγαλύτερο μέρος της χώρας,

οι νέοι μαύροι έκαναν καμπάνιες
για τα πολιτικά δικαιώματα

τις δεκαετίες του 1950 και του 1960.

Μετά κάποιοι αποδέχτηκαν τη δύναμη
των μαύρων και έγιναν οι Μαύροι Πάνθηρες

και μετά η επόμενη γενιά,

στράφηκε στη χιπ-χοπ
για να ακουστεί η φωνή τους.

Και μετά ο Μπάρακ Ομπάμα,

αισιόδοξος ότι θα φέρει
κι αυτός την αλλαγή.

Κι όταν αυτό απέτυχε,

όταν καταλάβαμε ότι είμαστε ακόμα
αποκτηνωμένοι και δαρμένοι,

έπρεπε ο κόσμος να μάθει
ότι οι ζωές μας ακόμα έχουν σημασία.

Τώρα, όταν η τεχνολογία επιτρέπει
περισσότερα βίντεο με τον πόνο μας

να δημοσιεύονται στον κόσμο,

αναρωτιόμαστε, τι έπεται;

Η χώρα μας μοιάζει
πιο πολωμένη από ποτέ,

κι ακόμα μας λένε να μαζεύουμε
τα παντελόνια μας,

να είμαστε ευυπόληπτοι,
λιγότερο θυμωμένοι,

περισσότερο χαμογελαστοί
και να δουλεύουμε πιο σκληρά.

Ακόμα και οι συμπεριφορές της γενιάς Υ
έχουν καθυστερήσει να εκσυγχρονιστούν.

Έρευνα της Washington Post το 2015
για τη θεωρητικά «ξύπνια» ομάδα

έδειξε ότι το 31 τοις εκατό των λευκών
θεωρούν τους μαύρους πιο τεμπέληδες

και το 23 τοις εκατό λέει
ότι δεν είναι τόσο έξυπνοι.

Αυτά είναι αναπάντεχα πράγματα
για μένα, και σοκαριστικά.

Κι αυτές οι απαντήσεις δε διαφέρουν πολύ

απ' αυτές γενεών στο παρελθόν,

και δείχνει ότι, δυστυχώς,

αυτή η γενιά επαναλαμβάνει
τα ίδια παλιά στερεότυπα

και σχήματα λόγου.

Τώρα, μελέτη της εταιρίας
Ντέιβιντ Μπάιντερ και του MTV το 2014

βρήκε ότι το 84 τοις εκατό της γενιάς Υ
μάθαινει από τις οικογένειές τους

ότι όλοι πρέπει να είναι ίσοι.

Αυτό είναι υπέροχο, ένα πολύ θετικό βήμα,

Αλλά μόνο το 37 τοις εκατό

μιλούσε για φυλετικά θέματα
στην οικογένεια.

Έτσι λοιπόν καταλαβαίνω
γιατί κάποιοι μπορεί να μπερδεύονται.

Υπάρχουν σίγουρα μαύροι
της γενιάς Υ που επιτυγχάνουν.

Ο «Μαύρος Πάνθηρας» της Μάρβελ,

σε σκηνοθεσία του μαύρου της γενιάς Υ
Ράιαν Κούγκλερ και με πολλούς άλλους,

έσπασε κάθε είδους ρεκόρ.

Είναι μια φουρνιά τηλεοπτικών σειρών
από δημιουργούς όπως ο Ντόναλντ Γκλόβερ,

η Λίνα Γουέιδ και η Ίσα Ρέι.

Η Μπιγιόνσε είναι η βασίλισσα, έτσι;

Είναι τα πάντα.

Νέοι μαύροι συγγραφείς κερδίζουν βραβεία,

η Σερίνα Γουίλιαμς κυριαρχεί ακόμα
στα γήπεδα του τένις

παρά αυτούς που τη μισούν,

και μια φουρνιά νέων πολιτικών
και ακτιβιστών που κατεβαίνουν υποψήφιοι.

Δε θέλω να καταστρέψω αυτές
τις στιγμές χαράς των μαύρων

για τις οποίες κι εγώ γλεντάω,

αλλά θέλω να ξεκαθαρίσω

ότι αυτές οι νίκες δεν είναι
πολλές και συχνές

για ανθρώπους που υπάρχουν
για πάνω από 400 χρόνια.

Είναι τρελό, έτσι;

Και οι περισσότεροι άνθρωποι δε βλέπουν
ακόμη τη μεγάλη εικόνα, σωστά;

Οι ιστορίες μας παραμένουν παρεξηγήσιμες,

τα σώματά μας εκμεταλλεύσιμα,

κι οι φωνές μας;

Οι φωνές μας φιμώνονται

σ' έναν κόσμο που λίγο νοιάζεται
για τους καθημερινούς μας αγώνες.

Έτσι οι ιστορίες πρέπει να ειπωθούν

με πολλούς τρόπους

από διαφορετικές φωνές

μιλώντας για ποικίλα θέματα,

και είναι πραγματική ανάγκη να ακουστούν.

Και δεν είναι μόνο εδώ
στην Αμερική, σωστά;

Είναι σ' όλο τον κόσμο.

Η γενιά Υ αποτελεί το 27 τοις εκατό
του παγκόσμιου πληθυσμού.

Είναι περίπου δύο δισεκατομμύρια άνθρωποι.

Και με χώρες όπως η Ινδία, η Κίνα,
η Ινδονησία κι η Βραζιλία,

μαζί με τις Ηνωμένες Πολιτείες,

που αποτελούν το 50 τοις εκατό
της γενιάς Υ,

είναι σαφές ότι το παραμύθι του λευκού,
αρσενικού, ετεροφυλοφιλικού της γενιάς Υ

λέει μόνο τη μισή ιστορία.

Τώρα, πολλοί προσπαθούν
να διευρύνουν την παλέτα.

Παλεύουν να πουν τις ιστορίες τους και
να διαλύσουν το στερεότυπο της γενιάς Υ.

Είτε είναι μαθητές από τη Νότια Αφρική

διαδηλώνοντας για αγάλματα
του Σέσιλ Ρόουντς,

η Μικέιλα Κόουλ κάνοντάς μας να γελάμε
από το Ηνωμένο Βασίλειο,

ή η Ουτσέι Έζε, που μιλάει διαδικτυακά
για τη ζωή στη Νιγηρία.

Αλλά θέλω να το ξεκαθαρίσω.

Θέλω να το ξεκαθαρίσω σε όλους

ότι επειδή τα πράγματα
δείχνουν πιο ισότιμα απ' ό,τι ήταν

τον 20o αιώνα,

δεν σημαίνει ότι είναι και δίκαια.

Δεν σημαίνει
ότι τα βιώματά μας είναι δίκαια,

και σίγουρα δε σημαίνει
ότι μια μεταφυλετική κοινωνία,

αυτό για το οποίο μιλήσαμε τόσο πολύ,

δεν ήταν ποτέ κοντά
στο να γίνει πραγματικότητα.

Σκέφτομαι την Τζοέλ,

μια 20 και κάτι μεσοαστή
που έκανε τα πάντα με τον «σωστό τρόπο»,

αλλά δεν μπορούσε να πάει στο ιδανικό
σχολείο γιατί πολύ απλώς ήταν πολύ ακριβό.

Ή η Τζαλίσα,

που ξέρει ότι δεν μπορεί
να είναι μέτρια στη δουλειά της

με τον ίδιο τρόπο που είναι
οι λευκοί συνάδελφοί της.

Ή η Τρίνα, που ξέρει ότι κατακρίνουν
την αντισυμβατική της οικογένεια

με διαφορετικό τρόπο
απ' ό,τι αν ήταν μια λευκή γυναίκα.

Ή ο ηθοποιός ΑΒ,

που ξέρει ότι οι ρόλοι που παίρνει
στο Χόλιγουντ είναι διαφορετικοί

λόγω του χρώματος του δέρματός του.

Και μετά είναι ο Σάιμον.

Ο Σάιμον σίγουρα θα ήταν ένα παράδειγμα
κάποιου που τα έχει καταφέρει.

Είναι οικονομικός διευθυντής
τεχνικής εταιρείας στο Σαν Φρανσίσκο,

έχει πτυχίο από το MIT

και έχει δουλέψει στις πιο σημαντικές
τεχνικές εταιρείες στον κόσμο.

Αλλά όταν ρώτησα τον Σάιμον
αν έχει πετύχει το Αμερικανικό Όνειρο,

του πήρε λίγη ώρα να απαντήσει.

Ενώ αναγνωρίζει
ότι είχε μια πολύ άνετη ζωή,

παραδέχτηκε ότι υπό διαφορετικές συνθήκες,

ίσως να διάλεγε διαφορετικό δρόμο.

Ο Σάιμον αγαπάει πολύ τη φωτογραφία,

αλλά δεν ήταν ποτέ
πραγματική επιλογή γι' αυτόν.

«Οι γονείς μου αδυνατούσαν
να συμβάλλουν

σ' αυτό το πράγμα», είπε ο Σάιμον.

«Ίσως μπορέσουν
να το κάνουν τα παιδιά μου».

Έτσι είναι αυτές οι ιστορίες,

οι πιο ήσυχες, πιο ήπιες,

που φανερώνουν τις μοναδικές και
ανείπωτες ιστορίες των μαύρων της γενιάς Υ

που δείχνουν ότι ακόμα και τα όνειρα
μπορεί να διαφέρουν μεταξύ των κοινωνιών.

Πρέπει λοιπόν να ακούσουμε
τις ιστορίες αυτής της γενιάς,

τώρα πιο πολύ από ποτέ,

καθώς η γενιά των -ήντα μεγαλώνει
και οι γενιά Υ παίρνει τα ηνία.

Μπορούμε να μιλάμε όσο θέλουμε
για επιχειρήσεις πίκλας στο Μπρούκλιν

ή για τοστ αβοκάντο,

αλλά αγνοώντας τις ιστορίες
και τις φωνές των μαύρων της γενιάς Υ,

ενός μεγάλου μέρους του πληθυσμού,

θα αυξήσει μονάχα τις διακρίσεις.

Έτσι οι ιστορίες των μαύρων
ή σκουρόχρωμων της γενιάς Υ,

όλων των έγχρωμων της γενιάς Υ

πρέπει να ειπωθούν,

και πρέπει επίσης να ακουστούν.

Θα ήμασταν μια πιο εύπορη χώρα
αλλά και κόσμος.

Σας ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)