စာကို ဖြည်းဖြည်းဖတ်ခြင်းက စာရေးခြင်းအကြောင်း ကျွန်မကို သင်ကြားပေးခဲ့ပုံ။
-
0:01 - 0:04ရှေးရှေးတုန်းက ဘီလူးကြီး
တစ်ကောင် ရှိခဲ့တယ်၊ -
0:04 - 0:09အတ္တကြီးတဲ့ ဘီလူးကြီး သူ့ရဲ့အံ့မခန်းဖွယ်
ဥယျာဉ်ဟာ တစ်ပြည်လုံးမှာ အလှဆုံးပဲတဲ့။ -
0:10 - 0:12တစ်ညနေခင်း ဒီဘီလူးကြီး အိမ်ပြန်လာတဲ့အခါ
-
0:12 - 0:15ဥယျာဉ်ထဲမှာ ဒီကလေးတွေအားလုံး
ကစားနေတာ တွေ့လိုက်ရတော့ -
0:15 - 0:16သူ ဒေါသထွက်သွားတယ်။
-
0:17 - 0:20"ငါ့ကိုယ်ပိုင် ဥယျာဉ်ဟာ ငါ့ဥယျာဉ်ပဲ"
-
0:20 - 0:22လို့ ဘီလူကြီးက ပြောတယ်။
-
0:22 - 0:25ပြီးတော့ တံတိုင်းအမြင့်ကြီး
ခတ်လိုက်တယ်။ -
0:26 - 0:31စာရေးဆရာ Oscar Wilde က "The Selfish Giant"
ဆိုတဲ့ ဒီဝတ္ထုကို ၁၈၈၈ မှာ ရေးခဲ့တယ်။ -
0:32 - 0:37နှစ် ၁၀၀ နီးပါး အကြာမှာ ဒီဘီလူးကြီးက
ကျွန်မရဲ့ Brooklyn ကလေးဘဝဆီ ပြောင်းလာတာ -
0:37 - 0:38လုံးဝ ပြန်မသွားတော့ဘူး။
-
0:39 - 0:41ဘာသာရေးလိုက်စားတဲ့
မိသားစုက ပျိုးထောင်ကာ -
0:41 - 0:44သမ္မာကျမ်းနဲ့ ကိုရန်ကျမ်းဖတ်ပြီး
ကြီးပြင်းလာခဲ့တာပါ။ -
0:45 - 0:48စာဖတ်ချိန်တွေဟာ
ဘာသာရေးနဲ့ အပန်းဖြေရာ နှစ်ခုစလုံးဟာ -
0:48 - 0:51ရုပ်မြင်သံကြား ကြည့်ချိန်တွေထက်
အပုံကြီး ပိုများတယ်။ -
0:51 - 0:54ကဲ ပေးထားတဲ့ နေ့တိုင်းမှာ
ကျွန်မတို့ မောင်နှမတွဟာ တိုက်ခန်းရဲ့ -
0:54 - 0:57တစ်ပိုင်းပိုင်းမှာ ခွေပြီး စာဖတ်နေတာ
တွေနိုင်ပါတယ်၊ -
0:57 - 0:59တစ်ခါတစ်လေ မပျော်မရွှင်နဲ့ပေါ့၊
-
0:59 - 1:03အကြောင်းက New York City ရဲ့ နွေရက်တွေမှာ
မီးသတ် ရေပိုက်ခေါင်းက ပေါက်ထွက်ပြီး -
1:03 - 1:06ကျွန်မတို့ အတော်ကြီး မနာလိုဖြစ်တာက
သူငယ်ချင်းတွေက ဆင်းသွားပြီး -
1:06 - 1:08ပန်းနေတဲ့ရေမှာ ကစားတာကြားရလို့ပါ
-
1:08 - 1:11သူတို့ရဲ့ပကတိပျော်ရွှင်မှုက ဖွင့်ထားတဲ့
ကျွန်မတို့ရဲ့ ပြတင်းဆီ ရောက်လာတယ်။ -
1:12 - 1:15ဒါပေမဲ့ သိလိုက်တာက စာအုပ်တွေထဲကို
ပိုနက်နက် ဝင်သွားလေလေ၊ -
1:15 - 1:17ဝါကျတိုင်းမှာ အချိန်ပိုယူရလေလေ၊
-
1:17 - 1:20ပြင်ပလောကရဲ့ အသံတွေကို
သိပ်မကြားရလေလေ ဆိုတာပါ။ -
1:20 - 1:23ဒီလိုနဲ့ စာအုပ်တွေကို အပြေအလွှားဖတ်တဲ့
မောင်နှမတွေနဲ့ မတူဘဲ -
1:23 - 1:25ကျွန်မက ဖြည်းဖြည်းပဲ ဖတ်တယ်။
-
1:25 - 1:27အင်မတန်ကို ဖြည်းဖြည်းလေးပါ။
-
1:28 - 1:31ကျွန်မဟာ စာလုံးတွေအောက်မှာ
ပြေးနေတဲ့ လက်ချောင်းနဲ့ ကလေးပါ၊ -
1:31 - 1:36ဒီအကျင့် မဖျောက်ခံရတဲ့အထိပေါ့ ၊ကလေးကြီး
တွေဟာ လက်ချောင်းတွေမသုံးဘူးလို့ပြောတာလေ။ -
1:36 - 1:40တတိယတန်းမှာ ကျွန်မတို့ကို
စာရေးခုံမှာ လက်ပိုက်ပြီး ထိုင်ခိုင်းတယ်၊ -
1:40 - 1:44စာရွက်တွေလှန်ဖို့ပဲ ဖြေခိုင်းပြီဂ
နောက် ဒီပုံစံမှာ ပြန်နေခိုင်းတာပါ။ -
1:45 - 1:48ကျွန်မတို့ဆရာမက နှိပ်စက်နေတာ မဟုတ်ဘူး။
-
1:48 - 1:49ဒါက ၁၉၇၀ နှစ်လွန်တွေဖြစ်ပြီး
-
1:49 - 1:52သူ့ရည်မှန်းချက်က ကျွန်မတို့ကို အတန်းစာ
အဆင့်သာ ဖတ်နေဖို့မဟုတ်ဘဲ -
1:52 - 1:54ဒါထက် ပိုမြင်တာကိုရောပါ။
-
1:54 - 1:57ကျွန်မတို့ဟာ အမြဲ အမြန်ဖတ်ဖို့
တွန်းအားပေးခံနေရတယ်။ -
1:58 - 2:01ဒါပေမဲ့ တိတ်ဆိတ်တဲ့ ကျွန်မရဲ့တိုက်ခန်း၊
ဆရာမရဲ့ အကြည့် အပြင်မှာတော့ -
2:01 - 2:04စာလုံးတွေအောက်မှာ လက်ချောင်းကို
ပြေးခွင့်ပေးတယ်။ -
2:04 - 2:07ဒါနဲ့ ဒီအတ္တကြီးတဲ့ ဘီလူးကြီးက
သူ့ပုံပြင်ကို ထပ်ပြောပြန်ရော၊ -
2:07 - 2:11သူ့ဥယျာဉ်ထဲကို ခိုးဝင်လာတဲ့ ကလေးတွေကြောင့်
သစ္စာဖောက်ခံတယ်လို့ခံစားရပုံ၊ -
2:11 - 2:13သူဆောက်ထားတဲ့ တံတိုင်းက
ဘယ်လို မြင့်ပြီး -
2:13 - 2:15ကလေးတွေကို တားဆီးပေးပုံ၊
-
2:15 - 2:18ဒါပေမဲ့ မိုးမှောင်တဲ့ ဆောင်းတစ်ခု
ဥယျာဉ်ပေါ်ကျတော့ -
2:18 - 2:20ဆက်ပြီး နေနေခဲ့တယ်။
-
2:21 - 2:23တစ်ခါပြန်ဖတ်တိုင်း အသစ်တစ်ခုခု သိရတယ်၊
-
2:23 - 2:27ဥယျာဉ်ကနေ မောင်းထုတ်ခံရတဲ့အခါ
ကလေးတွေကို အတင်းကို ကစားဖြစ်စေတဲ့ -
2:27 - 2:29
လမ်းတွေရဲ့ ကျောက်တုံးမာမာတွေ အကြောင်း၊ -
2:29 - 2:32တစ်နေ့မှာ ပေါ်လာတဲ့ ကောင်သေးသေးလေး
တစ်ယောက်ရဲ့ သိမ်မွေ့မှုနဲ့ -
2:33 - 2:35ဘီးလူကြီး အကြောင်းကိုတောင်ပါ။
-
2:35 - 2:38ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်ဖြစ် သူစကားလုံးတွေဟာ
ဒေါသူပန်ထနေပါစေ။ -
2:38 - 2:40စာနာမှုအတွက်၊ နားလည်မှုအတွက်
-
2:40 - 2:42မေတ္တာရပ်ခံချက်တစ်ခု ဖြစ်ပါစေ၊
-
2:42 - 2:46"ငါ့ကိုယ်ပိုင် ဥယျာဉ်ဟာ ငါ့ဥယျာဉ်ပဲ။"
-
2:48 - 2:50နှစ်တွေကြာပြီးနောက်မှာ ဒါကို
"ဖန်တီးထားတဲ့ အိပ်မက် -
2:50 - 2:53(သို့) စိတ်ကူးယဉ် အိပ်မက်လို့ ရည်ညွှန်းသူ
-
2:53 - 2:54John Gardner လို့ခေါ်တဲ့
-
2:54 - 2:58စာရေးဆရာတစ်ဦးကို သိရှိခဲ့ပြီး
ကျွန်မဟာ ဒီစာအုပ်ထဲမှာ ရောက်နေပြီး -
2:58 - 3:01ဇာတ်ကောင်တွေနဲ့ စာရေးဆရာက ဖန်တီးခဲ့ပြီး
ကျွန်မကို ဖိတ်ခေါ်ခဲ့တဲ့ ကမ္ဘာနဲ့ -
3:01 - 3:03အချိန်ကုန်ဆုံးတာလို့ သိလိုက်ရတယ်။
-
3:03 - 3:06ကလေးတစ်ယောက်အနေနဲ့ သိခဲ့တာက
ပုံပြင်တွေဟာ အရသာခံဖို့၊ -
3:06 - 3:09ပုံပြင်တွေက နှေးစေချင်ပြီး
-
3:09 - 3:14ဒါတွေ ရေးဖို့ စာရေးသူ တစ်ယောက်ဟာ လတွေ၊
ဖြစ်နိုင်တာက နှစ်ချီကာအချိန်ကုန်ခဲ့တာပါ။ -
3:14 - 3:15စာဖတ်သူအနေနဲ့ ကျွန်မအလုပ်က
-
3:15 - 3:18အထူးသဖြင့် တစ်နေ့မှာ စာရေးဆရာ
ဖြစ်လာချင်တဲ့ စာဖတ်သူအနေနဲ့က -
3:18 - 3:20အဲဒီဇာတ်လမ်းကို တလေးတစားရှိဖို့ပါ။
-
3:21 - 3:27ကြေးနန်း(သို့) အင်တာနက်(သို့)
တယ်လီဖုန်းတောင် မရှိခင် အတော်ကြာကြာက -
3:27 - 3:32လူတွေဟာ စိတ်ကူးတွေ၊ သတင်းအချက်အလက်တွေ
အမှတ်တရတွေကို ပုံပြင်ကနေ မျှဝေခဲ့ကြတယ်။ -
3:32 - 3:35ဒါဟာ ကျွန်မတို့ရဲ့ ဆက်သွယ်မှု နည်းပညာရဲ့
အစောဆုံး ပုံစံတွေထဲက တစ်ခုပါ။ -
3:36 - 3:38ဒါက နိုင်းမြစ်အောက်ဘက်က အီဂျစ်တွေ
မြစ်တစ်လျှောက်မှာ -
3:38 - 3:41ရွှေပြောင်းနေတာကို ပို့ပေးတဲ့
ပိုကောင်းတဲ့ ပုံပြင်ပါ -
3:41 - 3:43King Tut ရဲ့ရုပ်ကြွင်းကို
၂၁ ရာစုထဲ ယူလာတဲ့ -
3:43 - 3:46လူသေကို တာရှည်ထိန်းသိမ်းဖို့
ပိုကောင်းတဲ့ နည်းတစ်ခုရဲ့ ဇာတ်လမ်းပါ။ -
3:46 - 3:48လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်နှစ်သန်းကျော်က
-
3:48 - 3:52ပထမဆုံး လူသားတွေ ကျောက်တုံးကနေ
လက်နက်တွေ စတင်ဖန်တီးတဲ့အခါ တယောက်ယောက် -
3:52 - 3:54ပြောခဲ့မှာက
"ဒါဆိုရင်ရော" လို့ပါ။ -
3:54 - 3:57ပြီးတော့ အခြားတစ်ယောက်က
ဇာတ်လမ်းကို မှတ်မိခဲ့တယ်။ -
3:57 - 4:01သူတို့တွေဟာ စကားလုံးတွေ၊ အမူရာတွေ
(သို့) ရုပ်ပုံတွေကနေ ပြောတာဖြစ်ဖြစ် -
4:01 - 4:04ဒါက လက်ဆင့်ကမ်းခဲ့တာပါ၊
-
4:04 - 4:07အမှတ်ရစေတာ၊တူတစ်ချောင်းကို
ထုပြီး ဒီဇာတ်လမ်းကို ကြားစေတာပါ။ -
4:08 - 4:09ကမ္ဘာကြီးဟာ ပိုဆူညံလာနေတယ်။
-
4:09 - 4:11အသံချဲ့ပုံးတွေကနေ Walkmen
-
4:12 - 4:16သယ်လို့ရတဲ့ CD iPods တွေ၊
-
4:16 - 4:18ကိုယ်လိုချင်တဲ့
-
4:18 - 4:20သီချင်းတိုင်းထိ ရောက်သွာပါပြီ။
-
4:21 - 4:24ကလေးဘဝ ရုပ်မြင်သံကြား လေးလိုင်းကနေ
မရေတွက်နိုင်တဲ့ ကြေးနန်းလိုင်းတွေ၊ -
4:24 - 4:27အင်တာနက်ကအဆက်မပြတ်
ထုတ်လွှင့်မှုတွေအထိ ရောက်သွားပါပြီ။ -
4:27 - 4:32အချိန်နဲ့ နေရာကနေ နည်းပညာဟာ ကျွန်မတို့ကို
မြန်သထက် ပိုမြန်အောင် ရွေ့ရှားစေတယ်၊ -
4:32 - 4:35ပုံပြင်ဟာ တွန်းထုတ်ခံနေရသလို ထင်ရတယ်။
-
4:35 - 4:38ဆိုလိုတာက တကယ်တော့ ဇာတ်လမ်းကနေ
တွန်းထုတ်ခံရတာပါ။ -
4:39 - 4:42ဒါပေမဲ့ ပုံပြင်တွေနဲ့ ကျွန်မတို့ပတ်သက်မှု
ပြောင်းတာ(သို့) အနားက အဆောင်အယောင် -
4:42 - 4:48စာအုပ်ကနေ အသံ၊ Instagram Snapchat အထိ
သိမ်မွေ့စွာ ပြောင်းသွားတာတောင်မှ -
4:48 - 4:50စာလုံးတွေအောက်က
လက်ချောင်းတွေကို အမှတ်ရရမှာပါ။ -
4:50 - 4:53ပုံစံက ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ပုံပြင်ဟာ
အမြဲတမ်းပဲ ကျွန်မတို့ -
4:53 - 4:56သွားမယ်လို့ ဘယ်တုန်းကမှ တွေးမထားဖူးတဲ့
နေရာတွေကို ခေါ်ဆောင်သွားတာ၊ -
4:56 - 4:59ဆုံမယ်လို့ တစ်ခါမှ မတွေးဖူးတဲ့
လူတွေနဲ့မိတ်ဆက်ပေးတာ၊ -
4:59 - 5:02ကျွန်မတို့ လွဲခဲ့လောက်မယ့် ကမ္ဘာတွေကို
ပြသလိမ့်မယ်ဆိုတာ သတိရပါ။ -
5:03 - 5:07ဒီတော့ နည်းပညာက ဆက်လက်
ပိုမြန်မြန် ရွေ့နေသလို -
5:07 - 5:09ပိုနှေးကွေးတာတစ်ခုနဲ့ ကျွန်မ အဆင်ပြေနေတယ်။
-
5:10 - 5:13စာလုံးတွေအောက်က ကျွန်မမရဲ့လက်ချောင်းဟာ
အရွယ်စုံလူတွေအတွက် စာအုပ်တွေရေးတဲ့ -
5:13 - 5:16ဘဝတစ်ခုကို ဦးတည်စေခဲ့ပါတယ်။
-
5:16 - 5:18စာအုပ်တွေဆိုတာက ဖြည်းဖြည်း ဖတ်ဖို့၊
-
5:18 - 5:19အရသာခံဖို့ပဲလေ။
-
5:20 - 5:24ကမ္ဘာကို နက်ရှိုင်းစွာ၊ နီးကပ်စွာ
ကြည့်တဲ့ ကျွန်မရဲ့အချစ်ပါ၊ -
5:24 - 5:27ကျွန်မအတ္တတစ်ခုလုံးကို ဒီအထဲမှာ
ထားခြင်း အတွက်ပါ၊ ဒီလိုလုပ်ခြင်းက -
5:27 - 5:30ဇာတ်လမ်းတစ်ပုဒ်ရဲ့ များစွာသော
ဖြစ်နိုင်ခြေတွေကို မြင်ခြင်းက -
5:30 - 5:32လက်ဆောင်တစ်ခု ဖြစ်သွားခဲ့တယ်။
-
5:32 - 5:34အကြောင်းက ကျွန်မရဲ့ချိုမြတဲ့
အချိန်ယူခြင်းက -
5:34 - 5:37စာရေးတာနဲ့ပတ်သက်တဲ့ ကျွန်မသိဖို့လိုတာ
မှန်သမျှကိုသင်ပေးတယ်။ -
5:37 - 5:41စာရေးခြင်းက လူတွေကို မြင်နိုင်၊
ကြားနိုင်တဲ့၊ သူတို့ရဲ့အတွေ့အကြုံတွေကို -
5:41 - 5:44တရားဝင်ဖြစ်စေတဲ့
-
5:44 - 5:48ကမ္ဘာတွေ ဖန်တီးခြင်းအကြောင်း
သိဖို့လိုတာ မှန်သမျှကို သင်ပေးခဲ့တယ်။ -
5:48 - 5:51ကျွန်မရဲ့ပုံပြင်ကို အခြားလူတစ်ယောက်က
ဖတ်တဲ့၊ ကြားတဲ့aနရာပါး -
5:51 - 5:54သူတို့တွေဆီမှာ စေ့ဆော်ပေးတဲ့ တစ်ခုခု
ကျွန်မတို့ကြား ဆက်သွယ်ပေးတဲ့ -
5:54 - 5:56စကားဝိုင်းတစ်ခုပါ။
-
5:56 - 5:59ဒါတွေချည်းပဲမဟုတ်ပါဘူး၊
-
5:59 - 6:04အဆုံးမှာတော့ ဒီကမ္ဘာထဲမှာ အထီးမကျန်ဖို့
နည်းတစ်ခု ရှာတာ၊ ကျွန်မတို့ ထွက်မသွားခင် -
6:04 - 6:08ဒီကမ္ဘာကို ပြောင်းလဲလိုက်သလို ခံစားမိဖို့
နည်းလမ်းတစ်ခု ရှာနေတာပဲမဟုတ်ဘူးလား။ -
6:08 - 6:11ကျောက်တုံးကနေ တူး၊
လူသားကနေ မမ်မီ၊ -
6:11 - 6:15စိတ်ကူးကနေ ပုံပြင်၊
ဒါအားလုံးကို မှတ်မိတာပါ။ -
6:17 - 6:20တစ်ခါတစ်လေမှာ အနာဂတ်ကို
နားလည်ဖို့ ကျွန်မတို့ စာဖတ်ကြတယ်၊ -
6:20 - 6:23တစ်ခါတစ်လေကျတော့ အတိတ်ကို
နားလည်ဖို့ စာဖတ်ကြတယ်။ -
6:23 - 6:27ကျွန်မတို့ ရှင်သန်နေတဲ့ ခက်ခဲတဲ့ အချိန်တွေ
ကို ဖျောက်ဖို့၊ မေ့ပစ်ဖို့ စာဖတ်ကြတယ်။ -
6:27 - 6:30ကျွန်မတို့ အရင်က လာခဲ့သူတွေ၊
ပိုခက်ခဲတာတစ်ခုခုကို ဖြတ်ကျော် -
6:30 - 6:32ရှင်သန်ခဲ့သူတွေကို
အမှတ်ရဖို့ စာဖတ်တယ်။ -
6:33 - 6:35ဒီအကြောင်းရင်းတွေအတွက်
ကျွန်မ စာရေးတယ်။ -
6:36 - 6:40Brooklyn ကို မလာခင် ကျွန်မရဲ့မိသားစုဟာ
South Carolina က Greenville မှာနေခဲ့တယ်။ -
6:40 - 6:43Nicholtown လို့ခေါ်တဲ့ ခွဲခြားခံရတဲ့
ဝန်းကျင်တစ်ခုပါ။ -
6:44 - 6:46ကျွန်မတို့အားလုံးဟာ စာဖတ်၊စာရေး
သင်ယူခွင့်မရှိခဲ့တဲ့ -
6:46 - 6:49လူမျိုးတစ်စုရဲ့သားစဉ်မြေးဆက်တွေပါ။
-
6:50 - 6:51ဒါကို စိတ်ကူးကြည့်ပါ၊
-
6:51 - 6:55အက္ခရာတွေက စကားလုံးတွေ
ဖွဲ့ပုံကို နားလည်ခြင်းရဲ့ စိုးရိမ်စရာ၊ -
6:55 - 6:58စကားလုံးတွေ ကိုယ်၌ရဲ့ စိုးရိမ်စရာ၊
-
6:58 - 7:02စာတတ်တဲ့ လူတွေနဲ့ သူတို့ရဲ့ပုံပြင်တွေရဲ
စိုးရိမ်စရာပေါ့။ -
7:04 - 7:07ဒါပေမဲ့ ဇာတ်လမ်းတစ်ခု ဆုပ်ကိုင်တာရဲ့
မရဏနဲ့ ခြိမ်းခြောက်ခံနေရတဲ့ -
7:07 - 7:09ဒီနောက်ခံဖြစ်ရပ်နဲ့ ဆန့်ကျင်ပြီး
-
7:09 - 7:11ကျွန်မတို့ ပုံပြင်တွေ သေမသွားခဲ့ဘူး၊
-
7:11 - 7:15အကြောင်းက ဒီတစ်ခုရဲ့အောက်မှာ
နောက်ထပ် ပုံပြင်ရှိသေးလို့ပါ။ -
7:15 - 7:17ဒါက အမြဲတမ်း အလုပ်ဖြစ်ခဲ့ပုံပါ။
-
7:17 - 7:19အကြောင်းက ကျွန်မတို့ ဆက်သွယ်နေသရွေ့
-
7:19 - 7:21ဇာတ်လမ်းကို အလွှာထပ်တာရှိတယ်၊
-
7:21 - 7:25ပုံပြင်တွေအောက်က ပုံပြင်တွေ၊
တစ်ခုပေါ် တစ်ခုထပ်နေတာမို့ပါ။ -
7:25 - 7:29ဒါက ပုံပြင်တွေ ရှင်ကျန်ခဲ့၊ ဆက်လက်
ရှင်ကျန်နေမယ့်ပုံပါ။ -
7:29 - 7:34ကျွန်မ အရေး သင်ယူပုံနဲ အဖတ်သင်ယူပုံကို
ဆက်သွယ်ပေးတဲ့ အစက်တွေကို -
7:34 - 7:35လုံးဝနီးပါး နှုတ်ဆိတ်ခံရတဲ့
-
7:35 - 7:38လူမျိုးတစ်စုနဲ့ စတင် ဆက်သွယ်ခိုက်မှာ
-
7:38 - 7:43ကျွန်မရဲ့ ပုံပြင်ဟာ ကျွန်မဖြစ်ခဲ့ဖူးမှာထက်
ပိုကြီးမား၊ ပို ရှေးကျပြီး -
7:43 - 7:45ပိုနက်ရှိုင်းတာ သိရှိခဲ့တယ်။
-
7:45 - 7:48ဒါကြောင့်ပဲဒါဟာ ဆက်နေပါလိမ့်မယ်။
-
7:49 - 7:51ဒီလုံးဝနီးပါး နှုတ်ဆိတ်ခံရတဲ့ လူတွေကြားမှာ
-
7:51 - 7:54တစ်ခါမှာ စာဖတ်တာ မသင်ဘူးတဲ့ လူတွေရှိတယ်။
-
7:55 - 7:59သူတို့ရဲ့ သားစဉ်မျိုးဆက်ဟာ
ကျွန်ပြုခြင်းက လွတ်တဲ့ အခု မျိုးဆက်တွေဟာ -
8:00 - 8:01အတန်အသင့် ချမ်းသာရင်တော့
-
8:01 - 8:04ကောလိပ်၊ ဘွဲ့လွန်သင်တန်းနဲ့ ဒီထက်
လွန်တာကို တက်ခဲ့ကြတာပေါ့။ -
8:05 - 8:08တချို့က အဖွားနဲ့ ကျွန်မရဲ့ မောင်နှမတွေလို
စာဖတ်ရင်း မွေးလာပုံရတဲ့သူတွေပါ၊ -
8:08 - 8:11သမိုင်းက သူ့တို့ရဲ့လမ်းကနေ သွေဖည်
သွားတာမျိုးပေါ့။ -
8:12 - 8:15တချို့က ကျွန်မရဲ့ အမေလို Great Migration
ကားကို ကားကြုံစီးခဲ့တာပေါ့။ -
8:15 - 8:18တကယ်တော့ ကားတစ်စီး မဟုတ်ခဲ့ပါဘူး။
-
8:18 - 8:20ပြီးတော့ South ကို အပြီး နှုတ်ဆက်ခဲ့တယ်။
-
8:20 - 8:23ဒါပေမဲ့ ဒီဟာက ပုံပြင်ထဲက ပုံပြင်ပါ။
-
8:23 - 8:26ထွက်သွားခဲ့တဲ့ လူတွေနဲ့
ဇာတ်လမ်းတစ်ပုဒ်ရဲ့သမိုင်းကို -
8:26 - 8:28သူတို့နဲ့အတူ ဆက်လက် သယ်ဆောင်ခဲ့သူတွေဟာ
-
8:28 - 8:33ဒါကို ရေးချတာဟာသူတို့ ဆုပ်ကိုင်နိုင်ရုံ
မဟုတ်ဘူးဆိုတာ အလေးအနက်သိခဲ့တယ်၊ -
8:33 - 8:37နေ့တာရှည်ကြီး အဆုံးမှာ ဆင်ဝင်တွေမှာ
ထိုင်တာ (သို့) ကိုယ်တွေ ကိုင်းနေပြီး -
8:37 - 8:40ကလေးတွအတွက် ပုံပြင် အနှေးတစ်ပုဒ်
ဖွဲနိုင်တာ သိခဲ့တယ်။ -
8:40 - 8:45ဝါကောက်ခြင်း၊ ဆေးရွက်ကြီးခူးခြင်းရဲ
အပူထူထူကနေ သူတို့ရဲ့ ပုံပြင်တွေကို -
8:45 - 8:46ဆိုပြနိုင်တာ သိခဲ့တယ်၊
-
8:46 - 8:50သူတို့ရဲ့ ပုံပြင်တွေကို ဟောပြော၊ ဒါတွေကို
အိပ်ရာလွှမ်းအဖြစ် ချုပ်ပြီး -
8:50 - 8:54အနာကျင်ဆုံး အရာတွေကို ရယ်မောစရာ
တစ်ခုအဖြစ် ပြောင်းကာ -
8:54 - 8:57ဒီရယ်မောစရာကနေ
သူတို့ ခန္ဓာကိုယ်တေွ၊စိတ်ဓာတ်နဲ့ -
8:57 - 8:59သူတို့ရဲ့ ပုံပြင်ကို ခိုးယူဖို့
-
9:00 - 9:01ထပ်ကာထပ်ကာ ကြိုးစားခဲ့တဲ့
-
9:01 - 9:03သမိုင်း၊ နိုင်ငံတစ်ခုကို
-
9:03 - 9:04ရှူထုတ်နိုင်တာ သိခဲ့တယ်။
-
9:06 - 9:10ဒီတော့ ကလေးတစ်ယောက်အနေနဲ့
စကားလုံး တစ်လုံးချင်း၊ စာတစ်ကြောင်းချင်း -
9:10 - 9:13မသိမှုကနေ နားလည်မှုအထိ
ကျွန်မကို ခေါ်သွားတဲ့ -
9:13 - 9:15မမြင်ရတဲ့ လက်ချောင်းတစ်ချောင်းကို
-
9:15 - 9:18မြင်ယောင်ဖို့ သိလာခဲ့တယ်။
-
9:19 - 9:22ဒီတော့ နည်းပညာက ရှေ့ကိုတိုးပြီး
ဆက်အရှိန်မြင့်သလို -
9:22 - 9:24ကျွန်မဟာ ဖြည်းဖြည်းလေး ဆက်ဖတ်တယ်၊
-
9:26 - 9:30စာရေးဆရာရဲ့ လက်ရာနဲ့ ပုံပြင်ရဲ့
ရေရှည်ခံတဲ့ အစွမ်းကို -
9:30 - 9:32လေးစားနေတာကို သိရင်းနဲ့ပါ။
-
9:32 - 9:36ဆူညံသံကို ဖုံးလွှမ်းပြီး
ကျွန်မရှေ့မှာ ရောက်လာသူတွေကို -
9:36 - 9:39မှတ်မိဖို့ ဖြေးဖြေးလေး ကျွန်မဖတ်တယ်။
-
9:39 - 9:46ဒီလူတွေက နောက်ဆုံးမှာ မီးကို
ထိန်းချုပ်ကာ သူတို့ရဲ့မီးလျံ၊ အလင်းနဲ့အပူ -
9:46 - 9:48စွမ်းအားသစ်ကို လည်ပတ်ဖို့
-
9:49 - 9:53ပထမဆုံး သိရှိသူတွေဖြစ်လောက်တယ်။
-
9:54 - 9:58အတ္တကြီးတဲ့ ဘီလူးကြီးနဲ့ နောက်ဆုံးမှာ
သူ့တံတိုင်းတွေကို ဖြိုချပြီး -
9:58 - 10:00သူ့ဥယျာဉ်ထဲမှာ ကလေးတွေ လွတ်လပ်စွာ
-
10:00 - 10:02ပြေးဆော့စေပုံကို မှတ်မိဖို့
ဖြေးဖြေးလေး ဖတ်တယ်။ -
10:03 - 10:07စာဖတ်ခွင့် လုံးဝ မရှိခဲ့ကြတဲ့ ကျွန်မရဲ့
ဘိုးဘွားတွေကို ဂါရဝပြုဖို့ -
10:07 - 10:10ဖြည်းဖြည်းလေး ဖတ်တယ်။
-
10:10 - 10:13သူတို့တွေလည်း မီးကို လည်ပတ်ခဲ့ကြမှာပဲ၊
-
10:13 - 10:16သူတို့ရဲ့အိပ်မက်တွေ၊ မျှော်လင့်ချက်တွေ၊
-
10:16 - 10:19အနာဂတ်တွေကို တိုးတိုးလေးပြောရင်းပေါ့။
-
10:20 - 10:25ပုံပြင်တစ်ပုဒ်ကို ရေးတိုင်း၊
ဖတ်တိုင်း၊ ပြောတိုင်း -
10:25 - 10:27သူတို့ရဲ့စက်ဝိုင်းထဲ ကျွန်မတို့လှမ်းဝင်တယ်
-
10:28 - 10:31ဒါက မကျိုးမပျက် ရှိနေတယ်။
-
10:32 - 10:35ဒါနဲ့ ပုံပြင်ရဲ့စွမ်းအားဟာ
ဆက်ရှင်သန်နေတယ်။ -
10:36 - 10:37ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။
-
10:37 - 10:40(လက်ခုပ်သံများ)
- Title:
- စာကို ဖြည်းဖြည်းဖတ်ခြင်းက စာရေးခြင်းအကြောင်း ကျွန်မကို သင်ကြားပေးခဲ့ပုံ။
- Speaker:
- Jacqueline Woodson
- Description:
-
စာလုံးတွေရဲ့အောက်မှာ သူ့လက်ချောင်းဖြင့် ပြေးနေရင်းနဲ့ စာကို ဖြည်းဖြည်းဖတ်တာဟာ ဒီလိုမဖတ်ရဘူးလို့ သူ့ကို ဆုံးမခဲ့တဲ့ ကြားမှာကို Jacqueline Woodson အား အရသာခံဖို့ စာအုပ်တွေရေးတဲ့ ဘဝတစ်ခုဆီကို ဦးတည်ပေးလိုက်ပါပြီ။ ဒီခံစားချက် အပြည့်အဝပါတဲ့ ဟောပြောချက်ထဲမှာ သူက ကျွန်တော်တို့ သွားမယ်လို့ ဘယ်တုန်းကမှ တွေးမထားဖူးတဲ့ နေရာတွေကို ကျွန်တော်တို့ကို ခေါ်ဆောင်သွားတဲ့ ဇာတ်လမ်းတွေကို အရှိန်လျှော့ချပြီး နှစ်သက်ခံစားစေဖို့ ကျွန်တော်တို့ကို ဖိတ်ခေါ်လိုက်ပြီး ကျွန်တော်တို့ ဆုံတွေ့မယ်လို့ တစ်ခါမှ မတွေးဖူးတဲ့ လူတွေနဲ့ ကျွန်တော်တို့ကို မိတ်ဆက်ပေးပါတယ်။ သူ မေးလိုက်တာက " အဆုံးမှာတော့ ဒီကမ္ဘာထဲမှာ အထီးမကျန်ဖို့ နည်းလမ်းတစ်ခု ရှာတယ်ဆိုတာနဲ့ ကျွန်မတို့ ထွက်ခွာမသွားခင် ဒီကမ္ဘာကို ပြောင်းလဲလိုက်သလို ခံစားမိဖို့ နည်းလမ်းတစ်ခု ရှာတယ်ဆိုတာက ဒါပဲ မဟုတ်ဘူးလား"တဲ့။
- Video Language:
- English
- Team:
- closed TED
- Project:
- TEDTalks
- Duration:
- 10:54
sann tint approved Burmese subtitles for What reading slowly taught me about writing | ||
Myo Aung accepted Burmese subtitles for What reading slowly taught me about writing | ||
Myo Aung edited Burmese subtitles for What reading slowly taught me about writing | ||
sann tint edited Burmese subtitles for What reading slowly taught me about writing | ||
sann tint edited Burmese subtitles for What reading slowly taught me about writing | ||
sann tint edited Burmese subtitles for What reading slowly taught me about writing | ||
sann tint edited Burmese subtitles for What reading slowly taught me about writing | ||
sann tint edited Burmese subtitles for What reading slowly taught me about writing |