Αποδεχτείτε την ωμή, παράξενη μαγεία σας

Ο τρόπος που μας διδάξανε να ζούμε πρέπει να αλλάξει, λέει ο συγγραφέας Κέισι Τζέραλντ. Πολύ συχνά, κρύβουμε κομμάτια του εαυτού μας προκειμένου να συμβαδίσουμε, να κερδίσουμε επαίνους, να γίνουμε αποδεκτοί. Αλλά με ποιο κόστος; Σε αυτήν την εμψυχωτική ομιλία, ο Τζέραλντ μοιράζεται τις προσωπικές θυσίες που έκανε για να κερδίσει την επιτυχία στα υψηλά κλιμάκια της αμερικανικής κοινωνίας -- και δείχνει γιατί είναι καιρός να βρούμε το κουράγιο να ζήσουμε μέσα στην ωμή, παράξενη μαγεία του εαυτού μας.

[Αυτή η ομιλία περιλαμβάνει περιεχόμενο
που προορίζεται για ενήλικες]

Η μητέρα μου τηλεφώνησε αυτό
το καλοκαίρι παρεμβαίνοντας σε κάτι.

Βρήκε κάποια αποσπάσματα
στα απομνημονεύματά μου,

που δεν είχαν εκδοθεί ακόμη

και ανησυχούσε.

Δεν ήταν το σεξ.

(Γέλια)

Ήταν η γλώσσα που την ενόχλησε.

Για παράδειγμα:

«Ήμουν τόσα πράγματα

κατά το παράξενο ταξίδι μου:

ένα φτωχόπαιδο, ένας νέγρος,

ένας του Γέιλ, ένας του Χάρβαρντ,

μια αδερφή, ένας Χριστιανός,

ένα εθισμένο μωρό, τάχα,

σπόρος του Σατανά, η Δευτέρα Παρουσία,

ο Κέισι».

Αυτή είναι μόνο η σελίδα έξι.

(Γέλια)

Καταλαβαίνετε την ανησυχία της μαμάς μου.

Αλλά ήθελε μόνο να κάνει μία μικρή αλλαγή.

Οπότε τηλεφώνησε και άρχισε,

«Έι, είσαι ένας άντρας.

Δεν είσαι αδερφή, δεν είσαι αλήτης

και άσε με να σου πω τη διαφορά.

Είσαι αξιόλογος. Είσαι έξυπνος.

Ντύνεσαι ωραία. Ξέρεις πώς να μιλάς.

Αρέσεις στον κόσμο.

Δεν γυρίζεις σαν αλήτης.

Δεν είσαι ένας απατεώνας στον δρόμο.

Είσαι ένας έντιμος άνθρωπος

που απλώς τυχαίνει
να είναι ομοφυλόφιλος.

Μην βάζεις τον εαυτό σου εκεί

όταν βρίσκεσαι εδώ».

Νόμιζε ότι μου έκανε χάρη

και κάπως, μου έκανε.

Το τηλεφώνημά της ξεκαθάρισε
τι προσπαθώ να κάνω με τη ζωή μου

και στη δουλειά μου ως συγγραφέας,

που είναι να στείλω ένα απλό μήνυμα:

ο τρόπος που μας δίδαξαν
να ζούμε πρέπει να αλλάξει.

Το έμαθα με τον δύσκολο τρόπο.

Γεννήθηκα όχι στη λάθος πλευρά της πόλης,

αλλά στη λάθος πλευρά
ολόκληρου του ποταμού,

του Τρίνιτυ, στο Όακ Κλιφ του Τέξας.

Με μεγάλωσε κατά ένα μέρος η γιαγιά μου

που εργαζόταν ως υπηρέτρια

και η αδερφή μου,

που με υιοθέτησε λίγα χρόνια
αφότου η μητέρα μας,

που πάλευε με μια ψυχική ασθένεια,

εξαφανίστηκε.

Ήταν αυτή η εξαφάνιση,

που ξεκίνησε όταν ήμουν 13
και κράτησε για πέντε χρόνια,

που διαμόρφωσε το άτομο που έγινα,

το άτομο που αργότερα έπρεπε να απαρνηθώ.

Πριν φύγει, η μητέρα μου ήταν
η ανθρώπινη κρυψώνα μου.

Ήταν το μόνο άλλο άτομο
που έμοιαζε τόσο παράξενο όσο εγώ,

όμορφα παράξενο,

ένα μείγμα από Μπανς ΝτιΜπουά
από το «Λεωφορείο ο Πόθος»

και Γούιτνι Χιούστον του 1980.

(Γέλια)

Δεν λέω ότι ήταν τέλεια,

απλώς ότι σίγουρα ωφελήθηκα
από τις ατέλειές της.

Ίσως αυτό είναι η μαγεία τελικά:

ένα χρήσιμο λάθος.

Οπότε, όταν άρχισε να εξαφανίζεται
για μέρες κάθε φορά,

στράφηκα σε λίγη δική μου μαγεία.

Με χτύπησε, σαν από ψηλά,

η ιδέα ότι θα μπορούσα να φέρω
τη μητέρα μου απλώς περπατώντας τέλεια

από το δημοτικό σχολείο μου
στην κορυφή ενός απότομου λόφου

και να κατέβω ως το σπίτι της γιαγιάς μου,

βάζοντας το ένα πόδι και μόνο το ένα
πόδι, σε κάθε πλακάκι του πεζοδρομίου.

Δεν επέτρεπα κανένα τμήμα των ποδιών
να αγγίξει την ενδιάμεση γραμμή,

δεν παρέλειπα κανένα πλακάκι,

μέχρι το τελευταίο πλακάκι
στο τελευταίο φύλλο γρασίδι

που χώριζε τον κήπο μας από τον δρόμο.

Δεν σας δουλεύω, είχε αποτέλεσμα,

αν και μόνο μία φορά.

Αλλά αν το τέλειο βάδισμά μου
δεν μπορούσε να φέρει πίσω τη μητέρα μου,

ανακάλυψα ότι αυτή
η προσέγγιση είχε άλλες χρήσεις.

Ανακάλυψα ότι όλοι τριγύρω μου

αγαπούσαν όσο τίποτε άλλο την τελειότητα,

την υπακοή, την υποταγή.

Ή τουλάχιστον αν υποτασσόμουν,
δεν θα με ενοχλούσαν τόσο.

Οπότε πέτυχα μια συμφωνία

που θα έβλεπα αργότερα
σε μια φυλακή της Στάζι στο Βερολίνο,

σε μια επιγραφή που έλεγε,

«Αυτός που προσαρμόζεται
μπορεί να ζήσει ανεκτά».

Ήταν μια συμφωνία που διασφάλιζε

ότι είχα μέρος να μείνω και φαγητό να φάω,

μια συμφωνία που μου προσέφερε
έπαινο από δασκάλους και φίλους, ξένους,

συμφωνία που απέδωσε πολύ, όπως φαινόταν,

όταν μια μέρα στα 17, κάποιος από το Γέιλ
εμφανίστηκε στο λύκειο για να με εντάξει

στην ομάδα ποδοσφαίρου του Γέιλ.

Μου φάνηκε τόσο απροσδόκητο τότε
όσο μπορεί να φαίνεται τώρα.

Ο άντρας του Γέιλ είπε -- όλοι είπαν --

ότι αυτό ήταν το καλύτερο πράγμα
που θα μπορούσε να μου συμβεί,

το καλύτερο για όλη την κοινότητα.

«Πάρε αυτό το εισιτήριο, νεαρέ» μου είπαν.

Δεν ήμουν τόσο σίγουρος.

Το Γέιλ έμοιαζε τελείως άλλος κόσμος:

ένα κρύο, ξένο, εχθρικό μέρος.

Την πρώτη μέρα της επίσκεψής μου,

έστειλα στην αδερφή μου
μια δικαιολογία για να μην πάω.

«Είναι παράξενοι αυτοί οι άνθρωποι».

Απάντησε, «Θα ταιριάξεις μια χαρά».

(Γέλια)

Πήρα το εισιτήριο

και δούλεψα πολύ σκληρά για να ταιριάξω.

Όταν η σύμβουλός μου με προειδοποίησε
να μην φοράω τα καπέλα μου στη σχολή...

«Είσαι στο Γέιλ τώρα. Δεν χρειάζεται
να το κάνεις αυτό πλέον», είπε.

Σκέφτηκα ότι αυτό ήταν ένα
από τα μικρά τιμήματα

που πρέπει να πληρώσω για να τα καταφέρω.

Τα πλήρωσα όλα, ή προσπάθησα

και σίγουρα με ξεπλήρωσαν:

με έκαναν τον αρχηγό
της κολεγιακής ποδοσφαιρικής ομάδας,

με έβαλαν σε μια όχι τόσο κρυφή κοινωνία

και μια δουλειά στη Wall Street
και στην Ουάσινγκτον.

Τα πράγματα πήγαιναν τόσο καλά
που σκέφτηκα ότι φυσικά

θα έπρεπε να είμαι Πρόεδρος
των Ηνωμένων Πολιτειών.

(Γέλια)

Αλλά αφού ήμουν μόνο 24 ετών

και ακόμη και οι πρόεδροι
πρέπει να αρχίσουν από κάπου,

συμβιβάστηκα με μια υποψηφιότητα
για το Κονγκρέσο.

Αυτό ήταν στον απόηχο των
σπουδαίων εκλογών του 2008:

Οι εκλογές κατά τις οποίες ένας σοβαρός,
μετριοπαθής γερουσιαστής τόνισε:

«Το μήνυμα που πρέπει να στείλουμε
περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο

είναι ότι ο Μπάρακ Ομπάμα είναι σαν εμάς».

Έστειλαν αυτό το μήνυμα τόσο καλά

που η καμπάνια τους έγινε
το χρυσό ιδεώδες της μοντέρνας πολιτικής,

αν όχι της μοντέρνας ζωής,
που επίσης φαίνεται να απαιτεί

ότι ο καθένας μας κάνει ό,τι χρειάζεται
για να πούμε πριν πεθάνουμε

με ειρήνη και ικανοποίηση,
«Ήμουν ακριβώς σαν όλους τους άλλους».

Αυτό θα ήταν και το δικό μου μήνυμα.

Ένα βράδυ, έκανα μία τελευταία κλήση
στον υποψήφιο διευθυντή της καμπάνιας μου.

Θα κάναμε ό,τι χρειαζόταν για να κερδίσω,
αλλά πρώτα είχε μία ερώτηση:

«Υπάρχει κάτι που πρέπει να ξέρω;»

Κράτησα το τηλέφωνο και τελικά είπα,

«Λοιπόν, θα πρέπει να γνωρίζεις
ότι είμαι ομοφυλόφιλος».

Σιωπή.

«Χμμμ. Κατάλαβα», σχεδόν ψιθύρισε,

σαν να είχε βρει μια λαμπερή
δεκάρα ή ένα νεκρό πουλάκι.

(Γέλια)

«Χαίρομαι που μου το είπες», συνέχισε.

«Σίγουρα δεν έκανες
τη δουλειά μου πιο εύκολη.

Εννοώ, βρίσκεσαι στο Τέξας.

Αλλά δεν είναι αδύνατο, δεν είναι αδύνατο.

Αλλά Κέισι, να σε ρωτήσω κάτι:

Πώς θα αισθανθείς αν κάποιος,
σε μια συγκέντρωση, σε αποκαλέσει αδερφή;

Ας είμαστε ρεαλιστές, εντάξει;

Αντιλαμβάνεσαι ότι κάποιος μπορεί
να θέλει να σε βλάψει σωματικά.

Απλώς θέλω να γνωρίζω:

Είσαι στ' αλήθεια έτοιμος γι' αυτό;»

Δεν ήμουν.

Δεν μπορούσα να κατανοήσω --

με το ζόρι μπορούσα να αναπνεύσω,

ή να σκεφτώ, ή να πω μια λέξη.

Αλλά για να είμαι ξεκάθαρος:
το αγόρι που ήμουν τότε

θα είχε ορμήξει
στην πιθανότητα να το βλάψουν,

να θυσιάσει τα πάντα,
ακόμη και τη ζωή του, για έναν σκοπό.

Υπήρχε όμως κάτι σοκαριστικό,

όχι ότι θα έπρεπε να υπάρχει, αλλά υπήρχε,

στη σκέψη ότι θα μπορούσε να τον βλάψουν
γιατί απλά ήταν ο εαυτός του,

που δεν είχε ούτε καν
προσπαθήσει γι'αυτό αρχικά.

Το μόνο που αυτός -- το μόνο που εγώ --

είχα προσπαθήσει να κάνω και να είμαι
ήταν αυτό που νόμιζα ότι μου ζητούσαν.

Ήμουν αξιόλογος για 24χρονος:

έξυπνος, μιλούσα ωραία, ντυνόμουν
αξιοπρεπώς, ήμουν ένας έντιμος πολίτης.

Αλλά η συμφωνία που είχα αποδεχτεί
δεν μπορούσε να με σώσει τελικά,

ούτε εσάς μπορεί να σώσει.

Μπορεί ήδη να μάθατε ήδη αυτό το μάθημα,

ή θα το μάθετε,
ασχέτως της σεξουαλικότητάς σας.

Ο ομοφυλόφιλος δέχεται αναμφίβολα
μια συμπυκνωμένη δόση,

αλλά η καταπίεση είναι ένα πικρό χάπι
που προσφέρεται σε όλους μας.

Διδασκόμαστε να κρύβουμε τόσα πολλά
από τον εαυτό μας και αυτά που περάσαμε:

την αγάπη μας, τον πόνο μας,
για κάποιους, την πίστη μας.

Η αποκάλυψη της ομοφυλοφιλίας
στον κόσμο μπορεί να είναι δύσκολη,

η ένωσή μας με την ωμή μαγεία
του εαυτού μας μπορεί να είναι πιο πολύ.

Όπως είπε ο Μάιλς Ντέιβις, «Παίρνει πολύ
χρόνο να ακούγεσαι σαν τον εαυτό σου».

Αυτό σίγουρα ίσχυε για μένα.

Είχα την προσωπική μου αποκάλυψη
εκείνο το βράδυ στα 24

αλλά κυρίως προχώρησα στη ζωή μου.

Πήγα στην Σχολή Διοίκησης
Επιχειρήσεων του Χάρβαρντ,

έκανα μια επιτυχημένη μη κερδοσκοπική,

βρέθηκα στο εξώφυλλο ενός
περιοδικού, στη σκηνή του TED.

(Γέλια)

Είχα επιτύχει, μέχρι τα 30,

σχεδόν όλα όσα πρέπει
να πετύχει ένα παιδί.

Αλλά είχα διαλυθεί:

δεν έπαθα νευρική κατάρρευση,
αλλά δεν ήμουν πολύ μακριά

και ήμουν φοβερά λυπημένος.

Δεν είχα σκεφτεί ποτέ να γίνω συγγραφέας

δεν διάβαζα, ουσιαστικά,
μέχρι που έγινα σχεδόν 23.

Αλλά η βιομηχανία των βιβλίων
είναι ίσως η μόνη

που θα σε πληρώσει να ερευνήσεις
τα δικά σου προβλήματα, οπότε --

(Γέλια)

Οπότε αποφάσισα να προσπαθήσω,

να χαράξω αυτές τις ρωγμές με λέξεις.

Αυτό που βγήκε στη σελίδα ήταν τόσο
παράξενο όσο αισθανόμουν εκείνο τον καιρό,

που ανησύχησε κάποιους ανθρώπους.

Ένας σεβαστός συγγραφέας
τηλεφώνησε για να παρέμβει,

μετά που διάβασε λίγα κεφάλαια,

και ξεκίνησε σαν τη μητέρα μου,

«Έι, άκου.

Προσλήφθηκες για να γράψεις
μια αυτοβιογραφία.

Είναι μια απλή διαδικασία.

'Εχει αρχή, μέση και τέλος

και βασίζεται στα γεγονότα της ζωής σου.

Επί τη ευκαιρία, υπάρχει μεγάλη παράδοση
στις αυτοβιογραφίες σ'αυτή τη χώρα,

από ανθρώπους στα περιθώρια της κοινωνίας
που γράφουν για να υπερασπιστουν

την ύπαρξη τους.

Πήγαινε αγόρασε μερικά
από αυτά τα βιβλία και μάθε από αυτά.

Πηγαίνεις σε λάθος κατεύθυνση».

Αλλά δεν πίστευα πλέον
αυτό που μας διδάσκουν,

ότι η σωστή κατεύθυνση
είναι η ασφαλής κατεύθυνση.

Δεν πίστευα πλέον αυτά που μας διδάσκουν,

ότι οι ζωές των ομοφυλοφίλων ή των μαύρων
ή των φτωχών είναι περιθωριοποιημένες

Πίστευα αυτό που λέει
ο Κέντρικ Λαμάρ στο «Section.80.»:

«Δεν είμαι έξω κοιτάζοντας μέσα.

Δεν είμαι μέσα κοιτάζοντας έξω.

Είμαι ακριβώς στο γαμημένο κέντρο
και κοιτάζω γύρω μου».

(Γέλια)

Αυτο ήταν το σημείο

από το οποίο ήλπιζα να δουλέψω,

με προορισμό τη μόνη κατεύθυνση
που αξίζει, αυτήν του εαυτού μου,

προσπαθώντας να βοηθήσω όλους μας
να αρνηθούμε τις απαίσιες συμφωνίες

που μας δίδαξαν να κάνουμε.

Μας δίδαξαν να κάνουμε τους εαυτούς μας

και τη δουλειά μας μικρές μπουκίτσες
που χωνεύονται εύκολα,

μας δίδαξαν να ακρωτηριαζόμαστε
ώστε να μας καταλαβαίνουν οι άλλοι,

να γινόμαστε ξένοι στον εαυτό μας,
ώστε να μας αποδεχτούν οι σωστοί άνθρωποι

να μας δεχτούν τα σωστά σχολεία
και να μας προσλάβουν στις σωστές θέσεις

και να μας καλέσουν στα σωστά πάρτι

και κάποια μέρα, ο σωστός Θεός
να μας καλέσει στον σωστό παράδεισο

και να κλείσει τις πύλες του πίσω μας,

ώστε να υποκλινόμαστε σε Αυτόν για πάντα.

Αυτές είναι οι ανταμοιβές, λένε,

για την υπακοή μας:

να είμαστε μια αρεστή, ιερή μπουκιά,

να είμαστε νεκροί.

Όμως εγώ λέω ως απάντηση:
«Όχι, ευχαριστώ».

Στον κόσμο και στη μητέρα μου.

Για να σας πω την αλήθεια,

είπα μόνο, «Εντάξει, μαμά,
τα λέμε μετά».

(Γέλια)

Αλλά από μέσα μου είπα, «Όχι, ευχαριστώ».

Δεν μπορώ να δεχτώ την προσφορά της.

Ούτε εσείς θα έπρεπε.

Θα ήταν εύκολο για πολλούς από εμάς
σε δωμάτια σαν κι αυτό

να δούμε τους εαυτούς μας ως ασφαλείς,

να κρατήσουμε εδώ τους εαυτούς μας.

Μιλάμε ωραία, ντυνόμαστε αξιοπρεπώς,

είμαστε έξυπνοι, αρέσουμε στους άλλους,
ή παριστάνουν ότι τους αρέσουμε.

Αντίθετα, εγώ λέω ότι θα πρέπει
να θυμηθούμε τη σύζυγο του Λωτ.

Ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ το είπε
πρώτος στους ακόλουθούς του:

«Θυμηθείτε τη σύζυγο του Λωτ».

Ο Λωτ, σε περίπτωση
που δεν διαβάσατε τη Βίβλο πρόσφατα,

ήταν ένας άνδρας που ζούσε
με την οικογένειά του στα Σόδομα,

σε μια διεστραμμένη κοινωνία που ο Θεός
αποφάσισε ότι πρέπει να καταστρέψει.

Αλλά ο Θεός, αν και σκληρός,
ήταν λίγο ψυχούλα,

έστειλε δύο αγγέλους στα Σόδομα να πουν
στον Λωτ να μαζέψει τους δικούς του

και να φύγουν από κει.

Ο Λωτ άκουσε την προειδοποίηση
των αγγέλων, αλλά καθυστερούσε.

Δεν μπορούσαν να περιμένουν πολύ,
οπότε άρπαξαν τα χέρια του Λωτ

και τα χέρια από τις δύο κόρες
και τα χέρια της συζύγου του

και τους πήγαν έξω από τα Σόδομα.

Και οι άγγελοι φωνάζουν:

«Τρέξτε στο βουνό. Ό,τι και αν κάνετε,
μην κοιτάξετε πίσω,»

καθώς ο Θεός άρχισε να βρέχει
φωτιά στα Σόδομα και τα Γόμορρα.

Δεν καταλαβαίνω πώς
μπλέχτηκαν τα Γόμορα σ'αυτό.

Αλλά ο Λωτ και οι δικοί του τρέχουν,

ξεφεύγουν από αυτή την καταστροφή,

κλωτσώντας σκόνη
ενώ ο Κύριος βρέχει θάνατο

και τότε, για κάποιο λόγο,
η σύζυγος του Λωτ κοιτάζει πίσω.

Ο Θεός την μετατρέπει σε στήλη άλατος.

«Θυμηθείτε τη σύζυγο
του Λωτ», λέει ο Ιησούς.

Αλλά έχω μια ερώτηση:

Γιατί κοιτάζει πίσω;

Κοιτάζει πίσω επειδή δεν ήθελε
να χάσει το χάος,

ήθελε μία τελευταία ματιά
μιας φλεγόμενης πόλης;

Κοιτάζει πίσω επειδή ήθελε
να σιγουρευτεί ότι οι δικοί της

ήταν μακριά από τον κίνδυνο
για να ανασάνει λίγο καλύτερα;

Είμαι τόσο περίεργος και εγωιστής
μερικές φορές, αυτοί θα ήταν οι λόγοι μου

αν ήμουν στη θέση της.

Αλλά τι θα γινόταν αν έτρεχε κάτι άλλο
με αυτή τη γυναίκα, τη σύζυγο του Λωτ;

Και αν δεν άντεχε στη σκέψη
να αφήσει αυτούς τους ανθρώπους

ολομόναχους να καίγονται ζωντανοί,

ακόμη και για χάρη της ορθότητας;

Αυτό δεν είναι πιθανό;

Αν είναι, τότε αυτή η ματιά
προς τα πίσω μιας ανυπάκουης γυναίκας

μπορεί να μην είναι μια προειδοποίηση.

Μπορεί να είναι η πιο γενναία
πράξη σε όλη την Βίβλο,

ακόμη πιο γενναία από την πράξη
που συγκρατεί όλη τη Βίβλο,

τη Σταύρωση.

Μας λένε ότι στον Γολγοθά,
επάνω σε έναν παλιό, τραχύ σταυρό,

ο Ιησούς πέθανε για να τους σώσει όλους:

δισεκατομμύρια αγνώστων για πάντα.

Ευγενικό εκ μέρους του.

Τον έκανε σίγουρα διάσημο.

(Γέλια)

Αλλά η σύζυγος του Λωτ σκοτώθηκε,

μετατράπηκε σε στήλη άλατος,

γιατί δεν μπορούσε να γυρίσει
την πλάτη στους φίλους της,

τους διεστραμμένους στα Σόδομα

και κανείς δεν κατέγραψε
το όνομα αυτής της γυναίκας.

Ω, το κουράγιο της συζύγου του Λωτ.

Αυτό το είδος του κουράγιου
χρειαζόμαστε σήμερα.

Το κουράγιο να βάλουμε
τον εαυτό μας σ'αυτή τη θέση.

Το κουράγιο που λέει ότι όλοι μας
πρέπει να είμαστε αδερφές,

ή κανείς μας δεν μπορεί να είναι αδερφή,
για να είναι κάποιος από μας ελεύθερος.

Το κουράγιο να στεκόμαστε
με τους υπόλοιπους απατεώνες στον δρόμο,

με όλους τους καταρακωμένους της γης,

να φτιάξουμε μια στρατιά
των μικρότερων από αυτούς,

με την πίστη ότι από τη γυμνή
κρούστα όλων όσων είμαστε,

μπορούμε να χτίσουμε έναν καλύτερο κόσμο.

Σας ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)