Os segredos arquitectónicos das marabillas do mundo antigo

Como movían as civilizacións antigas pedras enormes para construir Stonhenge, as pirámides a as estatuas da Illa de Pascua? Nesta agradable charla breve, o conferenciante de TED Brandon Clifford revela os segredos arquitectónicos do pasado e mostra como podemos usar esas inxeniosas técnicas para construir no futuro. "Nunha era onde diseñamos edificios para que duren 30, quizáis 60 anos" di, "encantaríame aprender a crear algo que se puidese admirar eternamente."

Credes que as cousas que construímos hoxe

serán consideradas marabillas no futuro?

Pensade en Stonhenge,

as pirámides,

Machu Picchu e a Illa de Pascua.

Son bastante diferentes
ó que facemos hoxe en día,

con esas pedras enormes,

xuntadas de xeitos complexos
pero aparentemente ilóxicos,

e sen rastro ningún da súa construción,

envolvéndoas en misterio.

Semella que ninguén podería
construír estas cousas,

porque non o fixeron.

Foron coidadosamente creadas
por unha raza orixinal de xigantes

coñecida coma Ciclopes.

(Risas)

E estiven colaborando con eses monstros

para coñecer os segredos
sobre como mover esas pedras inmensas.

Resulta que os ciclopes non son
tan sequera tan fortes.

Só pensan moi ben como facer
que o material lles funcione.

Os vídeos que vedes detrás de min
de grandes criaturas de pedra abaneando

son o resultado desta colaboración.

Vale, pode ser que os ciclopes
sexan criaturas mitolóxicas,

pero estas marabillas seguen sendo reais.

Están feitas por persoas.

Pero tamén fixeron os mitos que as rodean,

e cando se trata das marabillas,
hai un groso tecido conectivo

entre mitoloxía e realidade.

Tomade o exemplo da Illa de Pascua.

Cando os exploradores holandeses
a atoparon por primeira vez,

preguntáronlle á xente de Rapa Nui

como os ancestros moveran
semellantes estatuas.

E os Rapa Nui dixeron,

"Os nosos ancestros
non moveron as estatuas,

porque as estatuas camiñaban".

Durante séculos, isto foi descartado,
pero é verdade.

As estatuas, coñecidas como moais,
transportáronse de pé,

pivotando de lado a lado.

De acordo?

Por moi espectacular que sexan os moais
para os turistas hoxe en día,

tedes que imaxinar estar alí entón,

cos enormes moais camiñando pola illa.

Porque a verdadeira homenaxe
non eran os obxectos propiamente,

era o ritual cultural
de darlle vida a unha pedra.

Así que coma arquitecto, persigo ese soño.

Como podemos transformar a idea da
construción para adaptar a parte mítica?

O que estiven facendo foi
retarme a mín mesmo

poñendo en marcha
unha serie de representacións

da tarefa antiga pero sinxela

de mover e pór de pé
grandes obxectos pesados,

coma este megálito de 5 metros de altura
deseñado para camiñar

e manterse verticalmente;

ou este mastodonte de 2 toneladas
que cobra vida

para bailar sobre o escenario.

E o que atopei é que pensando
na arquitectura

non coma un produto final
senón coma unha obra

dende a concepción ata a compleción,

acabamos redescubrindo xeitos
moi astutos de construír cousas hoxe.

Sabedes, gran parte da discusión
arredor do noso futuro

céntrase na tecnoloxía,
a eficiencia e a velocidade.

Pero se aprendín algo dos ciclopes,

é que as marabillas poden ser astutas,
espectaculares

e sostibles

polo seu tamaño e misterio.

E mentres a xente aínda quere saber como
se construíron esas marabillas antigas,

eu pregunteilles ós ciclopes
como crear o misterio

que leva á xente
a preguntarse esa mesma cuestión.

Porque nunha era
en que deseñamos edificios

para que duren 30, quizais 60 anos,

encantaríame aprender a crear algo

que se pudiese admirar eternamente.

Grazas.

(Aplausos)