Fiyata, inovasyona ve ekonomiyi güçlü kılanlara dürüst bir bakış

Zenginlik nereden gelir, onu kim yaratır ve onu ne yok eder? Küresel ekonomiye yapılan bu derin dalışta Mariana Mazzucato, değerin ne anlama geldiğini, nasıl unuttuğumuzu ve mevcut finansal sistemlerimizi neden yeniden düşünmemiz gerektiğini açıklıyor -- ki böylece kapitalizm hepimiz için çalışan, cesur, yenilikçi ve sürdürülebilir bir geleceğe yönlendirilebilsin.

Değer yaratma.

Zenginlik yaratma.

Bunlar gerçekten güçlü ifadeler.

Belki finans konusunu,
inovasyon konusunu,

yaratıcılık konusunu düşünürsünüz.

Peki ama değer yaratıcıları kimler?

Bu terimi kullanıyorsak bazı insanların
değer yaratmadığını da ima ediyoruzdur.

Kim onlar?

TV bağımlıları mı?

Değer hortumcuları mı?

Değer yok edicileri mi?

Doğrusu bu soruyu cevaplamak için
iyi bir değer teorimizin olması şart.

Bir ekonomist olarak, size bu konuda

biraz yolumuzu kaybetmiş olduğumuzu
haber vermek için buradayım.

O kadar da şaşırmayın.

Demek istediğim,
bunu tartışmayı bıraktık.

Değer yaratma ve değer hortumlama
arasındaki fark hakkında,

üretken olan ve olmayan
faaliyetler arasındaki fark hakkında

çetin sorular sormayı bıraktık.

Burada size bazı içerikler vereyim.

Zamanımızın en büyük ekonomik
krizlerinin birinden,

ki 1929 Büyük Buhrandan sonra
ikinci en büyük ekonomik krizdir,

yaklaşık bir buçuk yıl sonra, 2009 yılıydı

ve Goldman Sachs CEO'su dedi ki:

"Goldman Sachs çalışanları
dünyanın en üretken çalışanlarıdır."

Bir ekonomist için
verimlilik ve üretkenliğin

değerle çok ilgisi vardır.

Bir şeyler üretiyorsunuz,

dinamik ve verimli bir şekilde
üretiyorsunuz.

Dünyanın ihtiyaç duyduğu, istediği
ve satın aldığı şeyler üretiyorsunuz.

Krizden sadece bir yıl sonra
bu nasıl söylenebilirdi

çünkü bu bankayla birlikte
birçok banka krizin merkezindeydi

-burada Goldman Sachs'ı
öylesine seçiyorum-

ve genelde ev kredisiyle ilgili
ama sadece onlarla kalmayan

ve bazı ciddi sorunları olan finansal
ürünler üretmişken

ve binlerce insan evini kaybetmişken
bu nasıl söylenebilirdi.

Eylül 2010'da, sadece bir ayda

120 bin kişi krizdeki hacizler
nedeniyle evini kaybetti.

2007 ve 2010 arasında,

8.8 milyon kişi işini kaybetti.

Bankalar, vergi mükelleflerinden gelen

toplam 10 milyar dolarla kurtarıldı.

Vergi ödeyenlerin, değer yaratıcısıyım
diyerek caka sattığını duymadık

ama şu çok açık ki,

bu en büyük değer yaratıcısı şirketlerden

birini kurtardıkları için
caka satmalıydılar.

Şimdi biraz kendimize yolumuzu
nasıl kaybettiğimizi sorarak

devam etmek istiyorum.

Böyle bir açıklama nasıl oldu da

neredeyse hiç dikkat çekmedi,

yemekte yapılan bir espri değildi,
çok ciddi söylenmişti.

Bu nedenle sizi iktisat felsefesinde
300 yıl geriye götürmek istiyorum,

yani, bu terimin gerçekten
tartışıldığı zamanlara.

Haklı olup olmadıkları anlamında değil

fakat kendinize hemen bir değer
veya zenginlik yaratıcısı diyemezdiniz.

İktisat alanında pek çok tartışma vardı.

Yolumuzu biraz kaybettiğimizi,

"zenginlik yaratma" ve "değer" gibi
terimlerin çok zayıfladığı, gevşediği

ve bu durumun onların
kolayca gasp edilmelerine

imkân verdiğini ileri sürüyorum.

Değil mi? Peki başlayalım,
bunu söylemeyi sevmiyorum.

300 yıl önceydi.

300 yıl önce ilginç olan şey

toplumun hâlâ tarım tipi toplum olmasıydı.

Bu nedenle, Fizyokratlar
olarak adlandırılan

dönemin iktisatçılarının
dikkatlerinin merkezine

tarımsal iş gücünü koyması
şaşırtıcı değildi.

"Değer nereden geliyor?" diye sorulduğunda

çiftçiliğe bakıyorlardı.

Ve dünyanın ilk tablosu
olduğunu düşündüğüm

"Tableau Economique" i oluşturdular,

bu, hareketin liderlerinden olan
François Quesnay tarafından yapıldı.

Bu çok ilginçti

çünkü sadece
"Değerin kaynağı tarımdır" demediler,

o zamanlar bu değere, üretildikten
sonra ne olacağı konusunda da

çok endişeliydiler.

Tableau Economique'in yaptığı şey,

bunu sizin için biraz
basitleştirmeye çalıştım,

toplumu üç sınıfa ayırmaktı.

Değer yaratıcısı olarak "üretici sınıf"
adını verdikleri çiftçiler.

Sonra, sadece bu değerin
bir kısmını aktaran

fakat yararlı, gerekli olan diğerleri,

yani tüccarlar vardı

ve bunlara da "mülk sahipleri" dediler.

Sonra basitçe, mevcut bir varlık için,
toprak için, çiftçilere ücret belirleyen

diğer bir sınıf vardı

ve onlara da "steril sınıf" dediler.

Ne anlama geldiğini düşünürsek
bu çok ağır bir terim:

Yani kaynakların çok büyük bir kısmı
tarla sahiplerine gidecek olursa

sistemin yeniden üretme kapasitesini
riske atmış olurdunuz.

Bütün bu küçük oklar, onların
simülasyon yapma şekli,

tekrar, tablolar ve simülasyonlar,
bu adamlar büyük veriyi kullanıyordu,

farklı senaryolarda ne olacağını
gerçekten gösteriyorlardı,

eğer servet, o toprağı daha
verimli kılmak için

yatırım olarak tekrar üretime dönmezse,

türlü yollarla hortumlanırsa,

ve hatta mülk sahipleri
çok aşırı pay alırsa ne olurdu.

Daha sonra 1800'lere gelindiğinde

artık Tarım Devrimi değil

Sanayi Devrimi zamanıydı.

Adam Smith, David Ricardo
ve devrimci Karl Marx'tan oluşan

klasik iktisatçılar da

"Değer nedir?" sorusunu sordular.

Ancak makinelerin ve fabrikaların
yükselişte olduğu bir çağda

cevaplarının endüstriyel iş gücü olması

şaşırtıcı değildi.

Böylece emek değer teorisini oluşturdular.

Ama merkeze yine yeniden üretimi koydular,

eğer yaratılan değer hortumlanırsa

ne olacağı gerçek bir endişeydi.

Adam Smith
"Ulusların Zenginliği" kitabında

çok iyi bir örnek olan
toplu iğne fabrikası örneğini verir.

Eğer iğnenin tüm parçalarını
tek bir kişi yaparsa

günde en fazla bir iğne yapar

ama fabrika üretimine yatırım yapar
ve iş bölümü uygularsanız --

bu yeni bir düşünceydi,

günümüzde "kurumsal inovasyon"
terimini kullanırız --

o zaman üretkenliği, büyümeyi

ve ulusların zenginliğini
artırabilirdiniz.

Yani, insani sermayelerine
yatırım yapılmış

uzmanlaşmış 10 vasıflı işçiyle

günde 4.800 iğne üretebilirdiniz,

vasıfsız bir işçiyle ise sadece bir tane.

Adam Smith
ve klasik iktisatçı meslektaşları

ayrıca faaliyetleri, üretken olanlar
ve olmayanlar olarak ayırmıştır.

(Kahkahalar)

Üretken olmayan faaliyetler,

galiba çoğunuz, bu listede olduğunuz
için gülüyorsunuz, değil mi?

(Kahkahalar)

Avukatlar! Sanırım avukatlar
konusunda haklıydı.

Profesörler kesinlikle değil,
her türden edebiyatçılar.

Yani avukatlar, profesörler,
dükkancılar, müzisyenler.

Operadan nefret ettiği apaçık ortada.

Kitabı yazmadan önceki gece,

hayatındaki en kötü gösteriyi
izlemiş olmalı.

Listede opera ile ilgili

en az üç meslek var.

Ama bu bir "Bunları yapmayın"
söylemi değildi.

Bu sadece "Kritik önemde olan
değerin kaynağının

yani endüstriyel iş gücünün üretkenliğinin

nasıl artırılacağını düşünmeden

ekonomideki bazı bölümlerin
aşırı büyümesine izin verirsek ne olur?"

fikrinin sorgulanmasıydı.

Yine, kendinize bu doğru mu
yoksa yanlış mı diye sormayın.

Bu zaten çok tartışıldı.

Bu listeleri yapmak,

onları bazı ilginç sorular
sormaya zorladı.

Onların odağında,
Fizyokratların odağında,

aslında nesnel üretim koşulları vardı.

Örneğin, sınıf çatışmasına da eğildiler.

Onların anlayışında ücretler,

nesnel güç ilişkileri ile bağlantılıydı,

yani, sermaye ve emeğin pazarlık gücüyle.

Yine söylüyorum, mesele,
fabrikalar, makineler, iş bölümü,

tarım arazileri ve ona ne olduğu idi.

Sonra büyük devrim geldi

ve yeri gelmişken, bu ekonomi
derslerinde pek anlatılmaz,

büyük devrim şu anda içinde
olduğumuz sistemde oldu

ve iktisat alanında buna

"neoklasik ekonomi" adı verilir

ve bu durum, mantığı tamamen değiştirdi.

Değişim iki biçimde oldu.

Merkeze nesnel koşullar yerine
öznel koşullar geldi.

Bundan ne kastediyorum açıklayayım.

Nesnel, anlattığım şekildeydi.

Öznel ise bir anlamda,

bütün dikkati farklı türden bireylerin
kararlarını nasıl verdiğine çevirmekti.

Yani işçiler verdikleri zamana karşı
iş seçimini en iyi şekilde yapar.

Tüketiciler sözde maksimum fayda sağlar

ve bu bir mutluluk aracıdır

ve firmalar da kârlarını maksimize eder.

Bunun arkasındaki fikir böyleydi,

sonra bunu birleştirirsek
neye dönüştüğünü görüyoruz

ve bu bildiğiniz, fiyat,
denge fiyatı gösteren

güzel, havalı

arz talep eğrisi.

Bu bir denge fiyatı ve biz buna
birçok Newton fiziği denklemi

eklediğimiz için

prensipleri oluşturmada
ağırlık merkezi çok rol oynar.

Ama buradaki ikinci nokta,

denge fiyatı ya da fiyatlarının
değeri göstermesidir.

Böylece buradaki devrim
nesnelden öznele geçiştir

ancak mantık da artık
değerin ne olduğu değil,

nasıl belirlendiğiydi,

ekonominin yeniden üretme potansiyeli,

tam ters yöne gitmekten ziyade,

fiyat teorisine gitmekti.

Değeri gösteren şey,

fiyat ve değiş tokuş teorisiydi.

Bu çok büyük bir değişim.

Bu sadece çok eğlenceli bir
akademik antrenman değildir.

Büyümeyi nasıl ölçtüğümüzü,

hangi faaliyetleri fazla
hangilerini az yaparak

ekonomiyi nasıl yönlendireceğimizi,

ayrıca bazı faaliyetleri diğerlerinden
nasıl fazla sayacağımızı da etkiler.

Ayrıca şöyle düşünmenizi de sağlar:

Değer yaratıcısı olup olmamanıza
göre yataktan mutlu kalkıyor musunuz

ve eğer bunu siz belirlemiyorsanız
fiyat sisteminin kendisi nasıl?

Bunun çıktılar konusunda düşüncemizi
nasıl etkilediğini söyledim.

Örneğin, GSYİH'ye

sadece fiyatı olan
faaliyetleri dahil edersek

pek çok garabet durum oluşur.

Aslında feminist ekonomistler
ve çevreci ekonomistler

bu konuda epeyce şey yazdı.

Size bazı örnekler vereyim.

Eğer çocuk bakıcınızla evlenirseniz
GSYİH düşer, yani bunu yapmayın.

Ayartmaya kapılıp bunu yapmayın, tamam mı?

Çünkü daha önce para karşılığı
yapılan bir faaliyet, yine yapılır

ama artık para ödenmez.

(Kahkahalar)

Çevreyi kirletirseniz GSYİH yükselir.

Yine de yapmayın ama yaparsanız
ekonomiye katkınız olur.

Neden? Çünkü onu temizlemesi için
birilerine ödeme yapmamız gerekir.

Ayrıca çok ilginç olan bir şey de
GSYİH'daki finans sektörü,

yani, finansa ne olduğu.

Bu arada, bu durum
birçok ekonomistin bilmemesine

hep şaşırdığım bir şey.

1970'e kadar,

finans sektörünün çoğu
GSYİH'ya dahil bile edilmiyordu.

Buna dolaylı bir şekilde,
belki fark etmeden,

yeni bir şey üretmeyen, bir şeyleri
taşıyıp duran bir sektör olarak görüp

hâlâ Fizyokratların gözünden bakıyorlardı.

Yani hesaplara sadece açık ve net bir
fiyatı olan faaliyetler dahil ediliyordu.

Örneğin, gidip konut kredisi alsanız
sizden bir ücret alınırdı.

Bu ücret, GSYİH, milli gelir ve
ürün hesaplamasına girerdi.

Ama örneğin, net faiz ödemeleri
buna girmezdi,

bu, bankaların size kredi verdiğinde
faizden kazandığı ile

mevduatlar için ödediği faizler
arasındaki farktır.

Bunlar dahil edilmiyordu.

Böylece, hesapları tutan insanlar
bazı verilere bakmaya başladı,

finansın hacminin

ve bu faiz ödemelerinin

önemli oranda arttığını gördü

ve buna "bankacılık problemi"
adını verdiler.

Bunlar Birleşmiş Milletler'de,

Systems of National Accounts adlı
bir grupta çalışan insanlardı.

Buna "bankacılık problemi" dediler.

"Aman Tanrım, bu şey çok büyük
ve biz onu dahil bile etmiyoruz" dediler.

Durup "Tableau Economique" yapmak

ya da fiilen ne olduğuyla ilgili

klasiklerin de sorduğu
temel soruları sormak,

ekonomideki farklı tür faaliyetlerin
arasındaki iş bölümünü düşünmek yerine

sadece bu net faiz ödemelerine
öylece bir isim verdiler.

Ticari bankalar da bunu
NIPA hesaplarına giren

"finansal aracılık" olarak adlandırdı.

Yatırım bankaları ise
"risk alan faaliyetler" dedi

ve böylece hesaba girdi.

Bunu iyi bir şekilde açıklamadıysam,

ekonominin geri kalanını
gösteren mavi çizgiye kıyasla

şu kırmızı çizgi,
bütün finansal aracılığın

ne kadar çabuk büyüdüğünü gösteriyor

Bu oldukça sıra dışıydı

çünkü aslında ne olmuştu
ve bugün ne biliyoruz,

bunlar hakkında yazan
farklı insanlar var.

Buradaki veri
İngiltere Merkez Bankası'ndan,

1970 ve 80'lerden itibaren

finansın gerçekte yaptığı şey

temelde kendini finanse etmek:

Finansın finansı finanse etmesi.

Bununla kastettiğim;
finans, sigorta ve gayrimenkul.

Aslında İngiltere'de

finansın yüzde 10-20 arasındaki kısmı

gerçek ekonomiye, endüstriye gidiyor

yani ,enerji, ilaç, bilişim

sektörlerine yöneliyor

fakat büyük bir kısmı FIRE
diye kısaltılan şeylere dönüyor:

Finansa, sigortaya ve gayrimenkule.

Yangın anlamına gelen
FIRE denmesi çok uymuş.

Bu ilginç çünkü aslında,

finans iyidir ya da kötüdür demiyorum

ama durup "Finans fiilen ne yapıyor?"

diye sormak yerine

üretilen bir geliri
fiilen elde ettiği için

onu sadece isimlendirme
seviyesinde kalmaları ilginçti

ve bu kaçan bir fırsattı.

Benzer şekilde, gerçek ekonomide,
sanayide ne oluyordu?

Fiyatlara ve keza hisse
senedi fiyatlarına odaklanmak,

çok büyük bir yeniden yatırım
sorunu yaratıyor,

tekrar, aslında hem Fizyokratlar
hem klasiklerin gerçek ilgisi

ekonomide üretilen değerin
ne dereceye kadar

tekrar yatırıma döndüğü idi.

Ve bugün elimizde olan şey
ultra finansallaşmış bir sanayi sektörü

ve orada giderek artan biçimde,
hisse kârları ve net gelirler

üretime, insani sermaye eğitimine,

araştırma ve geliştirmeye dönmüyor,

aksine kendi hisse senetlerini
geri satın alma yoluyla hortumlanıyor,

bu da hisse senedi opsiyonlarını
yukarı itiyor ve aslında bu yolla

pek çok yönetici para kazanıyor.

Yani bazı hisse geri
alımları kesinlikle iyidir

ama bu sistem tamamen
işlemez durumda.

Burada size gösterdiğim rakamlar,

son 10 yılda 500 S&P şirketinden
466'sının sadece kendi hisselerini

geri almaya 4 trilyondan
fazla harcadığını gösteriyor.

Gördüğünüz şey, bunu makroekonomik
düzeyde toplarsanız,

yani toplam iş yatırımının

GSYİH'deki yüzdesine bakarsak

düşen iş yatırımı
seviyesini de görürsünüz.

Bu bir sorun.

Yeri gelmişken bu, beceriler ve
iş yaratma için çok büyük bir sorun.

Duymuş olabilirsiniz,
"Robotlar işimizi mi alıyor?' sorusu

bugünlerde yoğun ilgi çekiyor.

Makineleşme yüzyıllardır
insanların işini alıyor,

ancak kâr tekrar üretime
yatırıldığı zamanlarda

bu önemli değildi,
yeni işler ortaya çıkıyordu.

Fakat bu yatırıma dönüş eksikliği
aslında çok tehlikeli.

Benzer biçimde, örneğin
ilaç sanayiinde fiyat nasıl belirleniyor,

kolektif bir biçimde
değerin yaratıldığı ekonomide

bu nesnel koşullara nasıl olup da
bakmıyor, oldukça ilginç.

Bu sektörde birçok farklı aktörümüz var,

kamu, özel, tabii ki aynı zamanda
üçüncü sektör kuruluşları

değer yaratıyor,

aslında bu sektörde

değeri doğrudan
fiyat sistemiyle ölçüyoruz,

değeri fiyatlar gösteriyor.

Geçenlerde,

bir antibiyotiğin fiyatı
bir gecede %400 arttı

ve CEO'ya şu soruldu:
''Bunu nasıl yaparsınız?

İnsanların bu antibiyotiğe
çok ihtiyacı var.

Bu adaletsiz.''

O da cevaben "Fiyatların pazarın
kaldıracağı seviyeye

çıkmasına izin vermeye
ahlaken zorunluyuz" dedi

ama örneğin,
ABD Ulusal Sağlık Dairesi'nin

bu ilaçların üretilebilmesi için
tıbbi araştırmalara

yılda 30 milyar harcadığı gerçeğini
tamamen görmezden geldi.

Yani, yine, nesnel koşullara
fazla dikkat etmemek

ve fiyat sisteminin kendisinin
değeri göstermesine izin vermekti.

Bu sadece çok ilginç
bir akademik egzersiz değildir.

Bu durum, çıktıyı ölçme yöntemimizde,

ekonomiyi yönlendirmede,

üretken hissedip hissetmediğinizde,

hangi sektörleri destekleyeceğimizde

insanları parçası olmaktan
gururlandırmada çok önemlidir.

Aslında şu söze dönersek,

Blankfein'in bunu söylemesi
şaşırtıcı değil.

O haklıydı.

"Ekonomideki üretim, üretkenlik

ve değeri ölçme yöntemimiz buysa

tabii ki Golden Sachs çalışanları
en üretken olanlar.

Fiilen en çok kazanan onlar.

Emeklerinin fiyatı
değerlerini gösteriyor."

Ama bu elbette totolojik hale geliyor.

Ve burada yeniden düşünmeye
gerçekten ihtiyaç var.

Çıktıyı nasıl ölçtüğümüzü
yeniden düşünmeliyiz

ve aslında dünya çapında
bazı hayranlık verici deneyler var.

Örneğin, Yeni Zelanda'da
gayri safi milli mutluluk göstergesi var.

Butan'da da mutluluk ve sağlık
göstergeleri hakkında düşünüyorlar.

Ama sorun şu ki, sadece
bir şeyler eklemekle kalamayız.

Ekonomik krizden beri

aslında çok az şeyin değiştiği ortadayken

durup düşünmek

ve değer yaratmayla değer hortumlamayı

birbirine karıştırmadığımızdan

emin olmak zorundayız,

neyi dahil ettiğimize bakmalıyız
sadece eklemekle kalmayalım,

örneğin kiralarla kârları
birbirine karıştırmamalıyız.

Klasikler için kira,
kazanılmamış gelirle ilgiliydi.

Bugün kiralar, ekonomide konuşulduğunda

bazı asimetrileri çıkarırsanız
rekabet edebileceğiniz

sadece bir rekabet fiyatı kusurudur.

İkinci olarak, klasiklerin
"üretim sınırı" dediği şeye

faaliyetleri tabii ki yönlendirebiliriz.

Bu, bir "bize karşı onlar,"

büyük ve kötü finans, diğer iyi sektörlere
karşı meselesi olmamalı.

Finans reformu yapabiliriz.

Krizden sonra bazı açılardan
gerçek bir fırsat kaçtı.

Kısa vadeciliğe karşı
uzun vadeciliği ödüllendiren

finansal işlem vergisi getirebilirdik

ama küresel olarak bu kararı veremedik.

Yapabiliriz. Fikrimizi değiştirebiliriz.

Ayrıca yeni kurumlar oluşturabiliriz.

Dünyada küçük işletmelerin büyümesine
yardımcı olan, altyapı ve inovasyonun

gerçekleşmesine yardımcı olan sabırlı,
uzun vadeli, kararlı finans sağlayan

farklı türlerde kamu finans kurumları var.

Ama bu sadece çıktıyla ilgili olmamalı.

Bu sadece çıktının oranıyla
ilgili olmamalı.

Ayrıca toplum olarak
durup şunu sormalıyız:

Hatta biz hangi değeri yaratıyoruz?

Bu hafta Ay'a inişin
50. yıldönümünü kutladığımız

gerçeğiyle bitirmek istiyorum.

Ay'a gidiş, kamu sektörünün,
özel sektörün,

sadece havacılık alanında değil,
her türden yatırım ve yenilik

yapmasını gerektirmişti.

Beslenme ve malzeme gibi alanlara
yapılan yatırımları da içeriyordu.

Bu yolda giderken
birçok güncel hata yapıldı.

Aslında hükûmetin yaptığı şey,
örneğin bazıları başarısız kalan

sıfırdan çözümlere yakıt sağlamak için

tüm tedarik gücünü kullanmasıydı.

Peki, başarısızlıklar değer yaratmanın
bir parçası mıdır?

Yoksa onlar sadece hata mıdır?

Ya da deney, deneyerek ve yanılarak,
yanılarak ve yanılarak

aslında deneyi nasıl geliştiriyoruz?

AT&T'nin AR-GE laboratuvarı Bell Labs,

esasında hükûmetin oldukça cesur
olduğu bir dönemden kalma.

Hükûmet AT&T'den
tekel statüsünü koruması için

kârını tekrar
gerçek ekonomiye, yeniliklere

telekomünikasyon ötesi yeniliklere

yatırım olarak döndürmesini istedi.

Bell Labs'ın tarihi, başlangıcı böyleydi.

Öyleyse iklim değişikliği gibi
zamanımızın en büyük zorluklarından

bazılarına yönelik yeni değer türlerine

toplu olarak yatırım yapmak için

yeniden yatırımla ilgili bu yeni
koşulları nasıl elde edebiliriz?

Bu kilit bir soru.

Ama kendimize şunu soralım:

Günümüzün değer hesaplamaları
ve maliyet-fayda analizleri

o zamanlar yapılmış olsaydı

bir kuşakta başardığımız aya seyahati
yapar mıydık, buna kalkışır mıydık?

Muhtemelen bu işe hiç başlamazdık.

Tanrı'ya şükürler olsun,

bir ekonomistim
ve size şunu söyleyebilirim ki

değer sadece fiyat değildir.

Teşekkürler.

(Alkışlar)