E-afval: 's werelds snelst groeiende afval probleem opschonen

E-waste (electronisch afval) is nu 's werelds snelst groeiende afvalstroom. Inderdaad, we hebben in één jaar tijd het equivalent van 4.500 Eiffeltorens aan elektronisch afval gegenereerd. En toch wordt slechts 20% hiervan ingezameld en gerecycled. Waar gaat het allemaal heen?

We bezoeken 's werelds grootste stortplaats voor e-waste, waar zowel buitenlands als lokaal geproduceerd elektronisch afval een aanzienlijk gezondheidsrisico vormt voor degenen die daar en in de buurt werken. Toch komen er innovatieve, schone oplossingen beschikbaar, en om een meetbare impact te maken, moeten zowel consumenten als fabrikanten nadenken over de hele levenscyclus van deze producten.

Denk aan je smartphone of laptop

ze weten er alles van.

Elke chip, waar het wordt geproduceerd,

en dan...
weet je niets meer.

E-waste ontstaat doordat dingen geen nut
meer hebben, dus gooien we ze weg.

We verergeren dat probleem doordat
de manier van ontwerp en productie

het moeilijk maakt
ze uit elkaar te halen,

en bruikbare materialen eruit te halen

en te hergebruiken.

♪ The tubes are connected to the chassis ♪
♪ The chassis is connected to the big... ♪

Ik heb gehoord dat hier ruim 4.000 mensen werken.

Ik ben hier nu ongeveer 15 jaar.

We ontdekten dat de meesten
veel zware metalen in hun bloed hadden.

Ik denk dat niet alleen Afrika
met dit e-waste-probleem te maken heeft,

omdat elektronica en elektrische apparaten
deel uitmaken van ons dagelijks leven.

We kunnen deze producten
gewoon niet leveren

voor de 7, 8, 9 miljard mensen die in de
toekomst op de planeet zullen zijn

als we het meeste weggooien
nadat ze 2, 3 jaar zijn gebruikt.

Naarmate apparaten betaalbaarder worden
en de vervangingscycli korter,

stapelen meer "oude" dingen zich op.

Alle schermen en laptops die we wegdoen -
samen met oude magnetrons en koelkasten -

groeien uit tot bergen elektronisch afval.

In één jaar tijd hebben we
44,7 miljoen ton e-waste gegenereerd,

het equivalent van 4.500 Eiffeltorens.

Lang voordat onze computers trager worden

en onze smartphones teveel krassen
krijgen, blijven ze waarde bevatten,

met kleine hoeveelheden edele metalen
zoals goud en zilver,

die in 2016 goed waren voor naar schatting
55 miljard euro aan grondstoffen.

Dus waarom wordt maar 20%
ingezameld en gerecycled?

We generaliseren
als we denken aan e-waste,

het is anders als je denkt
aan een oude beeldbuismonitor,

of aan een moderne
en eigentijdse smartphone.

Maar we kunnen zeker
veel waarde van e-waste terugkrijgen

Dat moet de stimulans zijn voor recyclen.

Ik ben hoogleraar aan het MIT,
en run het Senseable City Lab,

en het ontwerpbureau
Carlo Ratii Associati.

We richtten ons hier op
met ons project Trash-Track.

Een paar jaar geleden
werkten we samen met de stad Seattle

en plakten elektronische tags op afval,
om het te volgen.

We volgden bananenschillen,
oude beeldbuismonitoren,

computers, cartridges, enzovoort.

Veel kwam terecht
bij de grenzen van de VS,

waarna we het niet meer konden volgen.

Wanneer e-waste
de grenzen van de VS bereikt,

kan het naar Mexico gaan
of zelfs Afrika, India of Azië.

populaire bestemmingen
voor Amerikaans e-waste,

en voor andere ontwikkelde landen.

Het maakt het extra complex
dat in die regio's

het meeste e-waste niet van ons komt,
maar daar wordt gegenereerd.

Welkom in Agbogbloshie in Ghana,
's werelds grootste e-waste dump.

Hier staan jonge mensen bloot
aan lood, kwik en arseen

om edele metalen
uit oude elektronica te halen.

Op mijn eerste dag hier
was ik geschokt.

Je ziet wat voor werk mensen doen.

Ze snijden zichzelf,
ze stellen zich bloot aan zoveel dingen.

Mijn naam is Bennett Nana Akuffo.

Ik ben projectmanager
voor Green Advocacy Ghana.

De jongens hier rijden meestal
met vrachtwagens naar de huizen.

Als ze bij mijn thuis komen, zouden ze zeker een koelkast kopen.

Die brengen ze dan helemaal hierheen,
ze snijden het in stukjes.

Ze halen aluminium uit de behuizing.

Ze halen koper
uit de motor in de koelkast.

Ze snijden het
met een hamer en een beitel

en verbranden de kabels die ze vinden
om koper te extraheren

en gebruiken het piepschuim
als een soort brandstof.

Als ze dus
al die metalen moeten verwerken,

voegen ze het piepschuim toe
en steken het in brand.

De bodem is dus sterk verontreinigd,

en de niveaus van lood, cadmium
en arseen in de bodem blijven stijgen.

We hebben de gezondheid
van de mensen onderzocht

en vonden dat de meesten
teveel zware metalen in het bloed hadden.

Zware metalen worden met kanker
en andere ziekten in verband gebracht.

Deze hele plaats
is als een commerciële wijk;

mensen verkopen water en drankjes,

anderen zijn aan het werk
of rapen spullen van de vloer.

Het is dus een hele
gemeenschap op zich.

Ik hoor dat er hier
ruim 4.000 mensen werken

en de meesten brengen hier
hun hele dag door.

Velen zouden worden blootgesteld.

De meeste mensen zien
Agbogbloshie als een vuilstortplaats.

Maar het is een dienst
die ze bewijzen aan gewone Ghanezen.

Het is slecht,
maar we hebben het nodig.

Als Agbogbloshie niet bestond, wat zou er
dan gebeuren met onze oude voertuigen,

onze oude koelkasten,
tv-toestellen en zo.

Wat kan voorkomen dat oude elektronica
op sites als de Agbogbloshie-dump eindigt?

En hoe kunnen ze dan
veilig worden hergebruikt?

Bij IDEO hebben we altijd
de missie gehad

om mensen te verbinden
met technologie via design.

Ik ben Tim Brown en de CEO
van het designbedrijf IDEO.

Toen we begonnen maakten we de eerste
muis voor de originele Macintosh-computer,

de eerste laptop, en de eerste
automatische defibrillator.

De complexiteit van de systemen
die steun bieden aan deze

producten en diensten
begrijpen we nu zoveel beter.

Daarom raakten we geïnteresseerd
in de circulaire economie

en de noodzaak om,
naast de gebruikscycli van producten,

ook na te denken
over wat er daarna mee gebeurt.

Ik ben Vincent Biruta en de minister
van Milieu van de Republiek Rwanda.

We hebben elk jaar
te maken met 10.000 ton e-waste.

We hebben besloten
om een ​​e-waste-installatie op te zetten

met de capaciteit
om deze 10.000 ton per jaar te verwerken.

Nu knapt de tweede fabriek in Rwanda
computers op,

tot dusver 400 computers
die worden uitgedeeld aan scholen.

We sturen plastic onderdelen
naar bedrijven die plastic recyclen

en metalen onderdelen
naar de staalindustrie.

In een tweede fase willen we

de edele metalen uit deze elektronische
apparaten terugwinnen.

Ook Ghana heeft vooruitgang geboekt

met wetgeving die het verkeerd omgaan
met e-waste verbiedt

Zelfs op die beruchte vuilstortplaats

komen er schonere alternatieven
voor verbranding.

Met hulp van Pure Earth,
een in de VS gevestigde NGO,

besloten we dat we verbranding
willen uitschakelen

als middel voor koperextractie.

We hebben hier deze pilotsite
met draadstrippers opgezet

en je ziet de gaten
waar je de kabels doorheen duwt,

dus dit zijn de maten van kabels
die we kunnen recyclen.

Binnen enkele seconden is het klaar.

Plastic gaat er aan de ene kant in,
metaal komt er aan de andere kant uit.

Als je kabels hierheen brengt,
krijg je schoon koper of aluminium wat meer weegt

Dus de jongens
zullen meer geld overhouden.

E-waste is nu de snelst groeiende
afvalstroom ter wereld

Om het te vertragen,
moeten consumenten en fabrikanten

hun mening over elektronica veranderen.

Het begint bij ontwerp
en daar start ook de oplossing.

Voor een serieuze circulaire economie,
moeten we de cirkel rond maken.

Creëer nieuwe ideeën over leveren.

We hoeven niet zoveel
apparaten te gebruiken.

Met bepaalde componenten
die vele levens hebben.

En als we ze moeten weggooien,

zorgen we er voor dat we ze weggooien
waar er voorzieningen zijn.

We willen nog steeds
al die mooie producten bezitten

maar dat lijkt niet het juiste model voor de toekomst.

We zouden ze wellicht
helemaal niet moeten kopen,

maar als diensten moeten afnemen,

zodat fabrikanten een echte reden hebben
om ze terug te nemen.

We zullen de komende jaren
heel creatief moeten zijn

om deze problemen op te lossen.