According to the American
Academy of Ophthalmology,
we create 15 to 30 gallons
of tears a year.
I am what you would call
a high-volume producer.
Now even though we do create
less tears as we age,
I figure by the time I'm 80,
I will have filled up 40
average-sized bath tubs.
Now crying in my early years?
Not something I would brag about.
When I was five,
I thought it was a good idea
to practice writing my name
on the side of the house.
Outside the house.
Momma didn't agree with me much.
She handed me a toothbrush and said,
"Here, scrub."
So I did.
I'd sit at the dining room table
for what seemed like an eternity.
I didn't want to eat my vegetables.
You probably know the feeling.
I'd miss all my favorite shows
and cry like crazy.
Crying was always associated
with something bad.
Fortunately, I grew up.
I stopped writing on the walls,
started eating my vegetables,
and I entered the wonderful
world of motherhood.
And let me tell you,
crying takes on a whole new meaning.
I was nine months pregnant
and I was sitting on the couch,
looking at the front door
where my bags were packed,
waiting for me,
because I was hopeful
that today would be the day.
I settle in a little bit more,
and I think to myself, "You know,
we can put humans into space,
but we can't seem to figure out
when a baby will be born."
And then I feel this pressure
build up in my chest,
my throat get really tight,
and I just burst into tears.
And you know what?
I had no idea why.
And not knowing why at the time,
well, that just got me more upset,
so I eventually was just upset
for being upset.
I took a deep breath -- (Inhales)
and I let it out -- (Exhales)
Thought that would help,
but no, it didn't.
Then my brother walks in
with his smirky grin and he says to me,
"What's wrong with you?"
I said, "Nothing, just leave me alone."
And he did, he ran as fast as he could.
And you know what I did when he left.
I cried even harder.
I was ashamed and embarrassed,
just like when I was a kid.
Now lucky for me,
I only had to look at that bag
sitting by the front door
for another nine days,
right before my expected date of delivery.
And finally, my body said it was time.
And after 18 hours of feeling
my body try to expel this little human
that weighed about the size
of a bowling ball,
and hours of pushing so hard
that I thought for sure
this baby was stuck,
within a heartbeat,
my beautiful baby girl Jennifer
entered the world.
And I looked at her, and she cried
and then I just cried.
All of that emotion and pressure
that I had inside just seconds before
was immediately replaced
with the most joyous sense of relief
that I had ever felt.
And after nine months of crying
over these fears and anxieties
and crazy out-of-control hormones,
that was instantaneously
transformed into the deepest,
most heartfelt, happiest cry of my life.
And I had no control.
Those really hard tears,
those happy tears,
those overwhelming joyful tears,
they had nowhere to go but out.
And it was those tears,
that moment, that incredible high,
that inspired me to birth
three more little miracles
and start to help others have their own.
I became a childbirth educator,
and I started a whole new
relationship with tears.
It was early in my 30 years of teaching,
I had a class touch my heart
like no other.
The topic for the night --
emotions of pregnancy, go figure.
And it was important for the class
to first learn about the emotional
changes and responses during pregnancy,
and how when we cry, it can feel
like the body's trying to push out
that extra emotion,
almost like it's processing
what it can't hold inside.
Like an exhaust port
for extreme feelings of sadness,
joy or even relief after days,
years of anticipation
of that one magical moment.
It can literally feel like your body
is squeezing out all that emotion
in the form of water coming from our eyes.
Our tears.
Now tears were always expected
during my classes.
Not mine this time, the new moms'.
And this night in this class,
it was way different.
I had just finished talking
about the emotional changes of pregnancy
and I went in to talk about
the couvade syndrome.
Now the word "couvade"
comes from a French term, "couver,"
which means "to brood,"
similar to birds protecting a nest.
Well, who better to protect this nest
than the expecting mother's partner?
Also called a sympathetic pregnancy,
the couvade syndrome
is a real-life phenomenon,
where the non-pregnant partner
can take on pregnancy characteristics
like mood swings, loss of sleep,
weight gain
and for some, a really intense drive
to do something new and unexpected,
like buy a new sports car
or start a new hobby like gourmet cooking.
The class usually laughs
a little bit after that
and that's it.
We end the night.
But it didn't end there.
When I finished my sentence,
this big, burly father-to-be stands up,
and I thought for sure he was leaving.
But instead, in a really gruff,
commanding way, he says,
"Alright, you guys,
how many of you have cried
during this thing,
you know, her pregnancy?"
I scan the class
to make sure everybody was OK.
They were fine,
they were just very intent
on what was going to happen next.
And then, one gentleman
raises his hand and says, "I have."
And then another,
and the stories just flowed.
Even this really quiet gal --
she was the fiancee
of one of the expecting moms --
she looks at her and she says,
"See? I told you
my crying was normal too."
The class connected,
they validated each other,
and we all walked away with a new respect
for the non-pregnant partners that night.
For me, that solidified my passion
to embrace those tears.
Then, it got better.
On the last night
of that same six-week class,
one of the expecting moms came up to me.
She asked to talk to me privately,
and I said of course,
and we went into the corner.
And she says,
"I need to thank you
for saving my relationship."
I let her go on, and she tells me
that her husband
was considering leaving her
over her mood swings,
out-of-control crying,
and his turmoil and anger
over this pregnancy.
But he didn't leave.
She went on to tell me
that they realized now it's OK to cry.
And he had told her that when he cries,
he doesn't feel as angry.
Wow!
Not only did crying
bring my class together,
it kept that couple together.
And you know, his comment about anger
was really, really intriguing to me,
so I looked around, did some research,
and sure enough, Dr. Oren Hasson,
an evolutionary psychologist,
he had some theories
about when tears blur our vision,
it really has the ability to, sometimes,
reduce our ability to react to that anger.
But the tears weren't the anger.
They were more like the release valve.
And though many of us,
we try to keep those tears inside,
but letting them out
really may be the better move.
Keeping them inside
can amplify our feelings
of anger or sadness.
And while we're releasing those tears,
our hormones inside,
they're on high alert,
and we know this
because of Dr. William Frey, a biochemist.
He found that inside
of our emotional tears --
not our everyday, like, yawning tears,
but our emotional tears --
there's high concentrations
of stress hormones
and leucine enkephalins,
which, easier on my tongue, is endorphins.
And while our stress hormones
are helping our bodies out,
our endorphins, those feel-good chemicals,
they're helping to act as a pain reliever
to boost our mood.
Now who wouldn't want that?
There are two triggers
for the release of endorphins
for most of us.
Stress and pain.
And for a woman giving birth,
experiencing both stress and pain,
endorphins, they are a gift.
As the labor progresses,
those endorphins will rise
to help her with a potentially long labor.
As a result,
the mom is better able to cope,
and she can feel more alert
and almost euphoric after the birth.
Crying
is just awesome.
I wish there was a bigger word.
Crying offers us an opportunity
for physical relief,
for intimacy between two individuals
and ultimately,
it promotes physical
and mental well-being.
And as an expression
of our most intense
interior human experiences,
there is no need to be embarrassed,
no need to be ashamed
and no need to run away.
We need to have a healthy
relationship with crying
and change the way we view tears.
We see them as overwhelming
and scary and confusing,
when they're really beautiful,
soothing and reassuring.
They're not to be seen
as some screeching alarm bell
that something is wrong
but rather a natural functionality
of our amazing bodies.
Crying is as essential to me as breathing.
And now, if I'm caught crying
on that couch by my wonderful husband,
who has had to learn way more
about crying than he ever wanted to,
he doesn't run away.
He'll ask me why I'm crying,
and I'll let him know
I just need my release.
He'll take my hand,
and you know what I'll do?
I will let it all out.
And then I'm going to sink
into that deep sense of intimacy
and extraordinary sense of relief
that only my tears can bring.
Thank you.
بحسب الأكاديمية الأمريكية لطب العيون،
تُقدر الدموع التي نذرفها
بحوالي 100 إلى 150 لتراً في السنة.
أنا ما قد تسموه ذارفة دمع كبيرة.
على الرغم من أن دموعنا تنضب
كلما تقدم بنا العمر،
أتصور أنه حين أبلغ الثمانين،
سأكون قد ملأت 40 حوض استحمام متوسط الحجم.
البكاء وأنا في عمر صغير؟
ليس بالأمر الذي أفتخر به.
عندما كنت في الخامسة من عمري،
اعتقدت أنها كانت فكرة جيدة
لتعلم كتابة اسمي
على جدران المنزل الداخلية
والخارجية.
وكان ذلك يغضب والدتي.
أعطتني فرشاة أسنان وقالت:
"افركي، هنا."
وقد فعلت ذلك.
كنت أجلس على طاولة غرفة الطعام
لما بدا وكأنه دهر،
ولا أتناول طعامي.
تعرفون الشعور بذلك.
كنت أُفوّت جميع برامجي المفضلة
وأبكي بجنون.
لطالما كان البكاء مرتبطًا بأمر سيء.
لحسن الحظ، أنا كبرت
وتوقفت عن الكتابة على الجدران،
وبدأت بتناول طعامي،
ودخلت عالم الأمومة الرائع.
ودعوني أخبركم،
أخد البكاء معنًا جديدًا بالكامل.
كنت في الشهر التاسع من الحمل
وكنت أجلس على الأريكة،
أنظر إلى الباب الأمامي حيث حُزمت حقائبي،
تنتظرني،
لأني كنت على أمل
أن ذلك اليوم سيكون اليوم المنتظر.
هدأت نفسي قليلًا،
وقلت لنفسي:
"تعلمين، بوسعنا إرسال بشر إلى الفضاء،
لكن ليس بوسعنا معرفة متى يولد طفلًا ما."
ومن ثم شعرت بثقل في صدري،
وبضيقٍ في حنجرتي،
وانفجرت باكيةً.
أتعلمون ماذا؟
لم يكن لدي فكرة عن السبب.
وعدم معرفتي السبب حينها،
جعلني أتضايق أكثر،
ولذلك شعرت بالاستياء لأني مستاءة.
أخذت نفسًا عميقًا… (شهيق)
وأخرجته… (زفير)
اعتقدت أن ذلك سيُفيدني،
لكن لا، لم يُجدي ذلك نفعًا.
ومن ثم يدخل أخي مبتسمًا ويقول لي:
"ما خطبك؟"
قلت: "لا شيء، دعني وشأني فحسب."
وقد ركض مسرعًا.
وتعلمون ما الذي فعلته عندما غادر.
لقد بكيت أكثر.
شعرت بالخجل والإحراج مثلما كنت طفلة.
ولحسن حظي،
كان عليّ فقط النظر إلى تلك الحقيبة
المركونة بجانب الباب
لتسعة أيام أخرى،
قبل موعد ولادتي المتوقع.
وأخيرًا، قرر جسدي أنه قد حان الوقت.
وعقب 18 ساعة من الشعور
بأن جسدي يحاول قذف هذا الكائن الصغير
الذي يزن حوالي حجم كرة البولينج،
وساعات من الدفع بقوة
لدرجة أنني اعتقدت
أن هذا الطفل كان عالقًا بالتأكيد،
وفي لحظة،
خرجت طفلتي الجميلة جينيفر
للعالم.
ونظرت إليها وهي تبكي
فبكيت.
كل تلك المشاعر والثقل الذي حملته
في داخلي قبل بضع ثوان
قد حل محله على الفور أروع شعور بالراحة
شعرته على الإطلاق.
وبعد تسعة أشهر من البكاء بسبب الخوف والقلق
والهرمونات المزاجية،
تحول ذلك على الفور إلى أعمق
صرخة في حياتي وأكثرها سعادة.
ولم أتمالك نفسي.
كانت تلك دموع صاخبة،
دموع سعادة،
دموع فرح غامر،
لم يسعها سوى الخروج.
وكانت تلك الدموع،
تلك اللحظة، تلك النشوة،
قد ألهمتني لولادة ثلاث معجزات صغيرة أخرى
وبدأت بمساعدة الآخرين على الولادة.
أصبحت معلمة ولادة،
وبدأت علاقة جديدة كليًا مع الدموع.
في وقت مبكر من 30 عامًا من التدريس،
كان لدي أفضل فصل دراسي على الإطلاق.
موضوع الليلة...
مشاعر الحمل، فلنكتشف ذلك!
وكان مهمًا بالنسبة للفصل
أن يتعلموا أولًا عن التغيرات العاطفية
وردة الفعل الناجمة عنها أثناء الحمل،
وكيف حينما نبكي
يبدو الأمر وكأن الجسد يحاول التخلص
من تلك المشاعر الفائضة،
إنها تقريبًا مثل معالجة
ما لا يمكن كبحه في الداخل.
مثل منفذ عادم لمشاعر الحزن الشديدة،
الفرح أو حتى الراحة عقب أيام
أو سنوات من الترقب لتلك اللحظة الغامرة.
بوسعك أن تشعر حرفيًا
أن جسدك يعصر كل تلك المشاعر
على شكل ماء ينهمر من أعيننا.
وهي دموعنا.
لطالما كانت الدموع حاضرة خلال فصولي.
ليست دموعي هذه المرة،
بل دموع الأمهات الجدد.
وفي هذه الليلة في هذا الفصل،
كانت مختلفة كثيرًا.
لقد انتهيت للتو من الحديث
عن التغيرات العاطفية للحمل
وتطرقت للحديث عن متلازمة كوفاد.
كلمة "كوفاد" مشتقة
من المصطلح الفرنسي "كوفير"،
ويعني "الحضنة،"
على غرار الطيور التي تحمي عُشًا.
من يُجيد حماية هذا العش
أكثر من شريك الأم الحامل؟
ويسمى أيضًا بالحمل التعاطفي،
متلازمة كوفاد هي ظاهرة من واقع الحياة،
حيث يخضع الشريك الذكر لتجربة أعراض الحمل
مثل تقلب المزاج، وعدم القدرة على النوم،
وزيادة الوزن،
وبالنسبة لبعضهم،
دافع القيام بأمور جديدة وغير متوقعة،
مثل اقتناء سيارة رياضية جديدة
أو ممارسة هواية جديدة مثل فن تحضير الطعام.
عادة ما يضحك الفصل بعد ذلك بقليل
وهذا كل شيء.
وتنتهي الليلة.
لكن لم ننته عند هذا الحد.
عندما أكملت جملتي،
يقف هذا الأب القوي البنية،
وظننت أنه سيغادر بالتأكيد.
لكن بدل ذلك، يقول بطريقة فظة ومتسلطة:
"حسنًا، يا رفاق،
كم منكم بكى خلال هذه التجربة،
تعلمون، خلال حملها؟"
أتفقد الفصل للتأكد من أن الجميع بخير.
كانوا جميعا بخير،
كانوا يريدون معرفة ما سيحدث بعد ذلك.
وبعدها، يرفع رجل يده ويقول: "أنا بكيت."
ومن ثم رجل آخر،
وبعدها الجميع.
حتى تلك الشابة الهادئة -
خطيبة إحدى الأمهات -
نظرت إليها وقالت:
"أرأيت؟ لقد أخبرتك بأن بكائي
كان طبيعيًا أيضًا."
وتفاعل الفصل،
وتأكدوا من سلامة بعضهم البعض،
وخرجنا جميعا بمنظور جديد
عن الشريك الذكر في تلك الليلة.
بالنسبة لي، عزز ذلك من شغفي
لاحتواء تلك الدموع.
ومن ثم تحسن الوضع.
في آخر ليلة من الفصل ذاته
الذي كان مدته ستة أسابيع،
أتت إليّ إحدى الأمهات الحوامل.
وطلبت أن نتحدث على انفراد، وقلت بالطبع،
وذهبنا إلى الزاوية.
وتقول:
"أود أن أشكرك على إنقاذ علاقتي."
وأخبرتني
أن زوجها كان يفكر في هجرها
بسبب تقلب المزاج الذي تمر به،
والبكاء بدون سبب،
وغضبه واستياءه من هذا الحمل.
لكن لم يهجرني.
وأخبرتني أنه فهم الآن أن البكاء أمر طبيعي.
وأنه قال لها أنه عندما يبكي،
لم يعد يشعر بالاستياء مثلما كان.
كم هذا رائع!
ليس البكاء وحده من جمع الفصل معًا،
بل حافظ على العلاقة الزوجية أيضًا.
وتعلمون، تعليقه بشأن الاستياء
أثار اهتمامي للغاية،
لذا أجريت بعض الأبحاث،
وبالطبع، دكتور أورين حسون،
عالم نفس تطوري،
لديه بعض النظريات
عن عندما تعمي الدموع بصيرتنا،
بوسعها أحيانًا تهدئة تفاعلنا مع ذلك الغضب.
لكن لم تكن الدموع ناجمة من الغضب.
بل كانت أشبه بصمام إخراج.
ورغم أن العديد منا يحاول كبث تلك الدموع،
لكن قد يكون ذرفها تصرفا جيدا.
وكبتها داخلنا
يمكن أن يُشعل مشاعر الغضب والحزن.
وبينما نحن نذرف هذه الدموع،
هرموناتنا في الداخل،
تكون في حالة تأهب قصوى،
ونعلم هذا،
بفضل الدكتور ويليام فراي،
عالم الكيمياء الحيوية.
اكتشف أن في داخل دموعنا العاطفية -
ليس دموعنا اليومية، مثل دموع التثاؤب،
ولكن دموعنا العاطفية -
هناك تركيزات عالية من هرمونات التوتر
وليسين إنكيفالين
المعروف بالإندورفين.
وفي حين تساعد هرمونات التوتر جسدنا،
يعمل الإندورفين- تلك المواد الكيميائية
التي تشعرنا بالسعادة-
كمسكن للآلام
لتحسين مزاجنا.
ومن منا لا يريد ذلك؟
هناك محفزان لإفراز الإندورفين
لدى معظمنا.
هما التوتر والألم.
وبالنسبة لامرأة تلد،
وتعاني من التوتر والألم،
فإن الإندورفين بمثابة هِبة.
ومع ازدياد ألم المخاض،
يفرز الإندورفين بكثرة
لمساعدتها على ولادة طويلة محتملة.
ونتيجة ذلك،
تصبح الأم أكثر قدرة على التأقلم،
ومرتاحة وسعيدة بعد الولادة.
البكاء
رائع.
ما من كلام لوصفه.
يمنحنا البكاء فرصة لنرتاح جسديًا،
ولخلق علاقة حميمة بين الأزواج،
وفي النهاية،
فهو يعزز من صحتنا العقلية والجسدية.
وكتعبير
عن أكثر تجارب البشر الداخلية عمقًا،
لا داعي للحرج،
لا داعي للخجل،
ولا داعي للهرب.
يجب أن نخلق علاقة صحية مع البكاء
وأن نغير الطريقة التي نرى بها دموعنا.
نحن نعتبرها غامرة ومخيفة ومحيرة،
في حين أنها رائعة،
ومهدئة ومطمئنة.
لا يجب أن نعتبرها أنها جرس إنذار
لحدوث أمر سيء
ولكنها وظيفة طبيعية
لأجسامنا الرائعة.
بالنسبة لي، فالبكاء يعادل التنفس.
وإذا وجدني زوجي أبكي على تلك الأريكة-
الذي كان عليه أن يتعلم المزيد
عن البكاء أكثر مما أراد-
لا يهرب.
يسألني لما أبكي،
وأخبره أنني بحاجة لأُنفس عن نفسي.
يمسك يدي،
وتعلمون ما أفعله؟
أخرج كل دموعي.
ومن ثم يغمرني ذلك الشعور بالحميمية
والشعور بالراحة
الذي تُخلفه دموعي وحدها.
شكرًا.
Según la Academia de
Oftalmología de EE. UU.
producimos entre 56 y 113 litros
de lágrimas por año.
Yo soy lo que llamaríamos
una generadora de grandes volúmenes.
Si bien producimos menos
lágrimas con el paso del tiempo,
imagino que cuando tenga 80 años
habré llenado 40 bañeras
de tamaño estándar.
Ahora bien, cuando lloraba de niña,
no era nada agradable para mí.
A los cinco años, se me ocurrió
escribir mi nombre en las paredes,
pero fuera de mi casa.
Mi madre no estaba de acuerdo,
así que me dio un pincel y me dijo:
"Escribe aquí".
Y fue lo que hice.
Me sentaba a la mesa del comedor,
y el tiempo era una eternidad.
No quería comer mi plato de verduras.
Seguramente saben lo que se siente.
Me perdía todos mis programas favoritos
y lloraba desconsoladamente.
El llanto siempre estaba
relacionado con algo malo.
Por suerte crecí, dejé de escribir
en las paredes, empecé a comer verduras
y entré en el maravilloso mundo
de la maternidad.
Y les aseguro que el llanto adquiere
un significado totalmente distinto.
Llevaba nueve meses de embarazo
y estaba en el sofá
mirando la puerta principal
donde los bolsos me esperaban,
porque suponía que ese sería el gran día.
Esperé un poco más y me dije:
"Los humanos pueden llegar al espacio,
pero no saben cuándo nacerá un bebé".
Empecé a sentir opresión en el pecho,
tensión en la garganta,
y rompí en llanto.
Lo curioso es que no sabía por qué,
y el no saberlo solo me ponía peor.
En definitiva, estaba mal por estar mal.
Respiré hondo y exhalé
para sentirme mejor.
Pero no. No funcionó.
Luego apareció mi hermano
con su sonrisa autosuficiente y me dijo:
"¿Qué te ocurre?".
"Nada", le dije. "Déjame sola".
Y así fue. Se marchó de inmediato.
Se imaginan qué hice cuando se fue.
Lloré más aún.
Me sentí avergonzada,
igual que cuando era niña.
Por suerte, solo pasaron nueve días
desde aquella anécdota
hasta la fecha probable del parto.
Finalmente, mi cuerpo
decidió que era el momento.
Tras 18 horas de parto
para dar a luz a una personita,
que pesaba lo que una bola de boliche,
y de horas de pujar con tanta fuerza
que me hizo creer que el bebé
estaba atascado sin lugar a duda,
en el tiempo de un latido,
mi bella bebé Jennifer
vino al mundo.
La miré, ella lloró
y yo también rompí en llanto.
Toda esa emoción y tensión
que sentí tan solo unos segundos antes
fue inmediatamente reemplazada
por la sensación más maravillosa de alivio
que jamás había sentido.
Y tras nueve meses de llanto
por mis miedos, mis ansiedades
y mis hormonas revolucionadas,
fuera de control,
ese sentimiento se transformó
inmediatamente en el llanto más profundo,
más sentido y más feliz de mi vida.
Y yo no lo podía controlar.
Esas lágrimas tan sentidas,
esas lágrimas de felicidad,
esas lágrimas de inmenso gozo,
no podían más que salir afuera.
Y fueron esas lágrimas,
ese momento de increíble emoción,
lo que me inspiró para dar a luz
a otros tres pequeños milagros
y para a ayudar
a otras mujeres en el parto,
me especialicé en cursos de parto,
y me relacioné con el llanto
desde una nueva perspectiva.
Una de las primeras clases
que di en estos 30 años
fue particularmente conmovedora.
El tema del día eran las emociones
durante el embarazo, nada menos.
Y era muy importante
que la clase supiera primero
sobre los cambios y las reacciones
emocionales durante el embarazo,
y que el llanto es una manera
que tiene el organismo
de liberar esa emoción extra,
de procesar lo que
no puede guardar dentro.
Es como la vía de escape
de una tristeza muy profunda,
de alegría o incluso de alivio
tras días o años esperando
a que suceda ese momento mágico.
Literalmente, es como si el cuerpo
expulsara todas esas emociones
en forma de agua que cae
de los ojos: nuestras lágrimas.
Ahora bien, las lágrimas
siempre estaban presentes en mis clases.
Pero no las mías,
sino las de las futuras mamás.
Y aquella noche, aquella clase,
todo fue muy distinto.
Acababa de hablar sobre los cambios
emocionales durante el embarazo,
y seguí con el "síndrome de couvade".
La palabra "couvade" deriva del término
francés "couver", que sigifica "incubar".
Como las aves, cuando portegen el nido.
¿Quién mejor para proteger este nido
que la pareja de la futura madre?
También denominado "embarazo empático",
el síndrome de couvade es un fenómeno real
en el cual la pareja de la futura mamá
manifiesta síntomas de embarazo,
como cambios de humor,
insomnio, aumento de peso
y, en algunos casos, un intenso deseo
de hacer algo fuera de lo común,
como comprarse un auto deportivo,
o empezar un nuevo pasatiempo,
como la cocina gourmet.
En la clase, generalmente
nos reímos y ya.
Se da la clase por terminada.
Pero no terminó allí.
Cuando terminé de hablar,
un futuro papá, corpulento
y fornido, se puso de pie.
Pensé que estaba por marcharse.
En cambio, con un tono
algo brusco y autoritario, dijo:
"A ver, muchachos, cuántos
han llorado con esta cuestión...
la del embarazo".
Observé a la clase
para ver sus reacciones.
Y estaban bien, en realidad,
expectantes con lo que iría a suceder.
Entonces, uno de los varones
levantó la mano y dijo: "Yo lloré".
Y luego otro también, y cada uno
contó su historia de manera natural.
Incluso una de las chicas,
que estaba en pareja
con una de las futuras mamás,
la miró y le dijo: "¿Viste? ¡Te dije
que mi llanto también era normal!".
Se creó una gran conexión
entre ellos, se comprendieron,
y nos marchamos con una nueva idea
de respeto por la pareja de cada mamá.
Esas situaciones confirmaron mi pasión
por comprender esas lágrimas.
Después de eso, todo fue mejor.
La última noche de
esas clases de seis semanas,
una de las futuras mamás se me acercó.
Quiso que habláramos en privado,
así que nos apartamos a un lado,
y me dijo: "Quiero agradecerte
por haber salvado mi relación".
Siguió contándome que su esposo
estuvo a punto de dejarla
porque ella tenía cambios de humor,
lloraba descontroladamente,
y él estaba convulsionado
y enojado por ese embarazo.
Pero no la dejó.
Me dijo que ambos se han dado cuenta
de que llorar no está mal.
Y él le dijo que cuando él mismo llora,
su enojo ya no es tan marcado.
Guau.
El llanto no solo unió a mis alumnos,
sino que mantuvo unida a esa pareja.
Los comentarios del esposo sobre la ira
me causaron una gran intriga,
así que investigué sobre el tema
y, como no podía ser de otro modo,
el Dr. Oren Hasson,
psicólogo evolucionista,
teorizó que cuando las lágrimas
nublan nuestra visión
pueden, a veces, reducir nuestra capacidad
para reaccionar a ese enojo.
Pero las lágrimas no eran por enojo,
sino más bien una válvula de escape.
Y aunque muchos contenemos esas lágrimas,
debemos entender que dejarlas salir
puede ser la mejor opción.
Contenerlas puede profundizar
la sensación de enojo o tristeza.
Cuando liberamos esas lágrimas,
nuestras hormonas están en alerta máxima,
y lo sabemos muy bien gracias
al bioquímico William Frey.
Él descubrió que las lágrimas emocionales,
no las diarias, como las del bostezo,
sino las emocionales,
contienen un alto nivel
de hormonas del estrés,
y de leucinas y encefalinas,
que serían las endorfinas.
Y así como las hormonas del estrés
benefician a nuestro organismo,
nuestras endorfinas, sustancias
químicas que nos dan placer,
alivian el dolor y mejoran nuestro ánimo
¿Quién se opondría a eso?
Hay dos factores que estimulan
la liberación de endorfinas
en la mayoría de las personas:
el estrés y el dolor.
Para el caso de una mujer que da a luz,
que experimenta ambas sensaciones,
las endorfinas son una bendición.
Durante el parto,
esas endorfinas aumentan para ayudarla
si el proceso de dar a luz se prolonga.
En consecuencia, la madre
tiene más herramientas para lidiar,
y estará más alerta
y casi eufórica tras el parto.
El llanto es algo maravilloso.
Ojalá hubiera una palabra mejor
para describirlo.
El llanto es una oportunidad
para el alivio físico,
la intimidad entre dos personas
y, a la larga, aumenta
el bienestar físico y mental.
Siendo el llanto la expresión
de nuestras experiencias humanas
más intensas de nuestro ser interior,
no hay motivo para sentirse
avergonzado ni apenado,
y no es motivo para escapar.
Tenemos que relacionarnos
con el llanto de manera sana
y cambiar nuestra manera verlo.
Concebimos el llanto como algo que
nos agobia, nos aterra y nos confunde,
cuando, en realidad, es algo bello,
tranquilizador y reconfortante.
No veamos el llanto como la molesta
alarma que nos alerta sobre algo malo,
sino como una expresión natural
de nuestro maravilloso organismo.
Para mí, llorar es
tan esencial como respirar.
Y ahora, cuando mi maravilloso marido
me ve llorar en el sofa,
—quien tuvo que aprender sobre el llanto
más de lo que él habría deseado—
no se marcha.
Me pregunta por qué lloro,
y le explico que solo
necesito desahogarme.
Me toma de la mano,
y, pues claro, se imaginan
qué hago: saco todo afuera.
Y luego me entrego a esa profunda
sensación de intimidad
y a esa extraordinaria sensación de alivio
que solo las lágrimas pueden provocar.
Gracias.
Selon l'Académie
d'Ophtalmologie Américaine,
chaque année, nous produisons
entre 60 et 115 litres de larmes.
Je suis ce qu'on peut appeler
une grande productrice.
Même si, avec l'âge,
nous produisons moins de larmes,
j'ai calculé que quand j'aurai 80 ans,
j'aurais pu remplir environ 40 baignoires.
Pleurer quand j'étais jeune ?
Ce n'est pas quelque
chose dont je me vanterais.
Quand j'avais 5 ans, j'ai eu l'idée
de m'entraîner à écrire mon nom
sur le côté de la maison, à l'extérieur.
Ça n'a pas vraiment plu à ma mère.
Elle m'a tendu une brosse à dents
en disant : « Tiens, frotte »,
ce que j'ai fait.
Je restais assise à table pendant,
ce qui semblait, une éternité,
je ne voulais pas manger mes légumes !
vous savez certainement de quoi je parle.
Je ratais toutes mes émissions favorites
et me mettais à pleurer hystériquement.
Pleurer était toujours associé
à quelque chose de mauvais.
Heureusement, j'ai grandi.
J'ai arrêté d'écrire sur les murs,
commencé à manger mes légumes,
et je suis entrée dans le monde
merveilleux de la maternité.
Et là, pleurer prend
une tout autre dimension.
J'étais enceinte de neuf mois,
assise sur le canapé,
regardant vers la porte d'entrée
où mes sacs m'attendaient,
parce que j'espérais
que ce serait le jour J.
Je me suis installée plus
confortablement, en pensant :
« On envoie des hommes dans l'espace,
mais apparemment on ne peut pas
déterminer quand un bébé naîtra. »
Et puis, j'ai senti cette pression
monter dans ma poitrine,
ma gorge s'est serrée,
et j'ai éclaté en sanglots.
Et vous savez quoi ?
Je ne savais pas pourquoi.
Et ne pas savoir pourquoi
m'a contrariée encore plus,
et au final, j'étais juste
contrariée d'être contrariée.
J'ai pris une grande
inspiration, et j'ai relâché,
pensant que ça aiderait...
mais non, pas du tout.
Puis, mon frère entre,
avec son petit sourire suffisant,
et il me dit :
« Qu'est-ce qui ne va pas ? »
Je réponds :
« Rien, laisse-moi tranquille. »
Et c'est ce qu'il a fait.
Il est parti en courant.
Et vous savez ce que j'ai fait
quand il est parti ?
J'ai pleuré encore plus.
J'avais honte, j'étais gênée,
comme quand j'étais petite.
Heureusement, je n'ai eu
à regarder ce sac à la porte,
que neuf jours de plus, juste avant
la date prévue de mon accouchement.
Et enfin, mon corps a décidé
que c'était le moment.
Après 18 heures à sentir mon corps
tenter d'expulser ce petit humain,
qui pesait autant qu'une boule de bowling,
et des heures à pousser si fort
que je pensais que ce bébé était bloqué,
en un battement de cœur,
ma magnifique petite fille, Jennifer,
est entrée dans le monde.
Je l'ai regardée, elle pleurait,
alors j'ai pleuré !
Toutes les émotions et la pression
en moi, quelques secondes auparavant,
ont été immédiatement remplacées
par le plus joyeux sentiment
de soulagement que j'aie jamais ressenti.
Et après neuf mois à pleurer
de peur et d'anxiété,
et dû à ces hormones
complètement hors de contrôle,
ces pleurs se sont
instantanément transformés
en des larmes de bonheur,
les plus sincères et profondes de ma vie.
Et je ne pouvais pas les contrôler.
Ces larmes très dures,
ces larmes de bonheur,
ces larmes de joie bouleversante,
n'avaient d'autre issue
que de s'échapper.
Et ce sont ces larmes, ce moment,
cette euphorie incroyable,
qui m'ont incité à donner naissance
à trois autres petits miracles,
et à aider les autres à en faire autant.
Je suis devenue éducatrice
en périnatalité,
et j'ai développé une relation
entièrement nouvelle avec les pleurs.
Au début de mes 30 ans d'enseignement,
j'ai eu une classe qui m'a touchée
comme aucune autre.
Le sujet de la soirée : les émotions
de la grossesse, tiens donc !
Il était important que cette
classe apprenne d'abord
les réponses et changements
émotionnels durant la grossesse,
et comment, quand on pleure,
on peut sentir que le corps
essaie d'évacuer ce surplus d'émotion,
comme pour traiter ce qu'il ne peux
pas garder à l'intérieur,
comme un port d'évacuation
pour les sentiments très intenses
de tristesse, de joie
ou même de soulagement,
après des jours,
des années d'anticipation
de ce moment unique et magique.
Vous pouvez littéralement sentir
votre corps expulser toutes ces émotions
sous forme d'eau sortant
des yeux : nos larmes.
On s'attendait toujours à voir
des larmes durant mes cours,
pas les miennes cette fois,
celles des nouvelles mamans.
Et ce soir-là, durant ce cours,
ça a été très différent.
J'avais fini de parler des changements
émotionnels de la grossesse,
et je commençais à parler
du syndrome de la couvade.
Le mot « couvade »
découle du verbe « couver »,
comme les oiseaux qui couvent leur nid.
Qui protège mieux ce nid
que le partenaire de la future maman ?
Aussi appelé « grossesse nerveuse »,
le syndrome de la couvade
est un phénomène réel,
dans lequel le partenaire développe
des caractéristiques de la grossesse
comme les sautes d'humeur,
la perte de sommeil, la prise de poids,
et pour certains, un besoin irrépressible
de faire quelque chose
de nouveau et inattendu,
comme acheter une nouvelle voiture
ou développer un nouveau passe-temps,
comme la cuisine gastronomique.
En général, la classe rit un peu,
après ça, et ça s'arrête là.
Nous avons fini la soirée.
Mais ça ne s'est pas arrêté là.
Ma phrase finie,
ce futur père grand et costaud se lève,
et j'étais sûre qu'il allait partir.
Mais, d'une voix vraiment
autoritaire et bourrue, il dit :
« Très bien, les gars,
combien d'entre vous
ont pleuré pendant cette chose...
vous savez, sa grossesse ? »
Je regarde tout le monde,
pour m'assurer que ça allait.
Tout allait bien, ils étaient juste
très attentifs à ce qui allait se passer.
Alors, un des hommes lève
la main et dit : « Moi, j'ai pleuré »,
puis un autre, et les histoires
ont commencé à couler à flots.
Même cette fille très réservée -
la fiancée d'une des futures mamans -
la regarde et dit : « Tu vois ?
Je t'avais dit que c'était normal
que je pleure aussi ! »
La classe a créé des connections,
ils se sont validés les uns les autres,
et nous sommes tous partis
avec un respect nouveau
pour les partenaires, ce soir-là.
Pour moi, ça a solidifié ma volonté
d'accepter ces larmes.
Ensuite, il y a eu mieux.
Le dernier soir de ce cours
qui durait six semaines,
l'une des femmes enceintes
est venue me voir.
Elle a demandé à me parler
en privé, j'ai accepté bien sûr.
Nous nous sommes retirées
dans un coin, et elle a dit :
« Je tiens à vous remercier
d'avoir sauvé ma relation. »
Je l'écoute parler, et elle m'explique
que son mari voulait la quitter
à cause de ses sautes d'humeur,
ses pleurs incontrôlables,
et de son propre sentiment de colère
et de confusion face à sa grossesse.
Mais il est resté.
Elle a continué en disant qu'ils ont
réalisé que c'est normal de pleurer.
Et il lui a dit que maintenant,
lorsqu'il pleure,
il ressent moins la colère.
Waouh !
Pleurer a non seulement créé
une cohésion dans ma classe,
mais ça a aussi permis
à ce couple de rester ensemble.
Et son commentaire sur la colère
m'a beaucoup intriguée,
donc, je me suis renseignée,
j'ai fait des recherches,
et il s'avère que le Dr Oren Hasson,
un psychologue évolutionniste,
théorisait que quand les larmes
brouillent notre vision,
elles sont vraiment capable
de réduire parfois notre capacité
à réagir à cette colère.
Mais les larmes n'étaient pas la colère.
Elles étaient plutôt comme
des soupapes pour se libérer.
Et même si beaucoup d'entre nous
essaient de réprimer ces larmes,
les laisser sortir est probablement
la meilleure chose à faire.
Les réprimer peut accentuer
nos sentiments de colère ou de tristesse.
Et quand nous les laissons sortir,
nos hormones à l'intérieur
sont en alerte rouge,
et nous le savons grâce
au Dr William Frey, un biochimiste.
Il a découvert que, dans
nos larmes émotionnelles -
pas celles résultant d'un bâillement,
par exemple, mais des émotions -
se trouvent de fortes concentrations
d'hormones de stress
et de leucine-encéphalines
ou, plus simplement, d'endorphines.
Quand nos hormones du stress
aident notre corps,
nos endorphines, elles,
ces hormones du bien-être,
soulagent la douleur
pour améliorer notre humeur.
Qui ne le voudrait pas ?
Il existe deux déclencheurs d'endorphines
chez la plupart d'entre nous :
le stress et la douleur.
Pour une femme qui accouche et
qui ressent les deux, stress et douleur,
les endorphines sont une bénédiction.
Au fur et à mesure de l'accouchement,
ces endorphines augmentent
pour aider la mère,
en cas de long accouchement.
En conséquence, elle
est plus à même de faire face,
et elle peut se sentir plus alerte
et presque euphorique après la naissance.
Pleurer, c'est simplement formidable.
Je souhaiterais qu'il existe
un mot encore plus fort.
Pleurer permet le soulagement physique,
l'intimité entre deux individus,
et en définitive, contribue
au bien-être physique et mental.
Et en tant qu'expression
de nos plus intenses expériences
humaines intérieures,
il n'y a aucune raison d'être gêné,
aucune raison d'avoir honte,
et aucune raison de l'éviter.
Nous devons développer
une relation saine avec les larmes,
et changer la façon dont nous les voyons.
Nous les considérons bouleversantes,
effrayantes et perturbantes,
alors qu'elles sont vraiment belles,
apaisantes et rassurantes.
Elles ne devraient pas être vues
comme des alarmes stridentes
annonçant que quelque chose ne va pas,
mais plutôt comme une fonction naturelle
de notre merveilleux corps.
Pour moi, pleurer est aussi
essentiel que de respirer.
Aujourd'hui, si je suis surprise
en train de pleurer sur ce canapé
par mon merveilleux mari qui a dû
en apprendre bien plus sur les pleurs
qu'il ne l'aurait jamais voulu,
il ne s'enfuit pas.
Il me demande pourquoi je pleure,
et je lui fait savoir que j'ai juste
besoin de me libérer.
Il me prend la main,
et savez-vous ce que je fais ?
Je lâche tout.
Ensuite, je vais me plonger
dans ce sentiment profond d'intimité
et de soulagement extraordinaire,
que seules mes larmes peuvent m'apporter.
Merci.
Prema Američkoj akademiji oftamologije,
kreiramo 60 do 100 litara suza godišnje.
Ja, moglo bi se reći, proizvodim mnogo.
Iako stvaramo manje suza s godinama,
shvatila sam da bih tako
do 80. godine života
napunila 40 prosječnih kada.
A plakanje u svojim mladim danima?
Nije nešto čime se ponosim.
Kad sam imala pet godina,
mislila sam kako je vježbanje
pisanja svog imena po zidu
jako dobra ideja.
Po vanjskom zidu.
Mama se nije baš slagala.
Dala mi je četkicu za zube i rekla:
"Evo ti, ribaj."
Pa jesam.
Sjedila bih za stolom u blagovaonici
toliko dugo, činilo se vječno.
Nisam htjela pojesti povrće.
Vjerojatno znate kako je to.
Propustila bih svoje najdraže crtiće
i plakala kao luda.
Plač je uvijek bio povezan
s nečim lošim.
Na svu sreću, odrasla sam.
Prestala sam pisati po zidovima,
počela jesti povrće
i ušla u predivan svijet majčinstva.
I moram vam reći,
plač poprima posve novo značenje.
Bila sam trudna devet mjeseci
i sjedila na kauču,
gledajući ulazna vrata
gdje su bile moje pune torbe,
čekale me,
jer sam se nadala
da će danas biti taj dan.
Malo se namjestim
i pomislim: "Znaš, možemo
ljude slati u svemir,
a ne možemo niti predvidjeti
kad će se roditi beba."
I tada bih osjetila taj pritisak
u svojim grudima,
stezanje u grlu
i samo počela plakati.
I znate što?
Nisam imala pojma zašto.
U to vrijeme,
to me još više uzrujalo
pa sam na kraju bila uzrujana
jer sam uzrujana.
Duboko sam udahnula -- (Udah)
i izdahnula -- (Izdah).
Mislila sam da će to pomoći,
no nije pomoglo.
I tada uleti moj brat
sa svojim kiselim smiješkom i kaže:
"Što je tebi?"
Rekla sam: "Ništa, pusti me na miru."
I je, pobjegao je koliko su
ga noge nosile.
I znate što sam učinila kad je otišao.
Plakala, još jače.
Bila sam posramljena,
kao kad sam bila dijete.
Sebi na sreću,
trebala sam gledati
tu torbu pored ulaznih vrata
samo još 9 dana,
prije dana poroda.
I konačno, moje tijelo
je reklo - vrijeme je.
I nakon 18 sati osjećanja kako moje
tijelo pokušava izbaciti to malo biće,
koje je težilo otprilike kao
kugla za kuglanje,
i sati teškog tiskanja
tijekom kojih sam mislila da
je beba zapela,
u trenutku,
moja predivna mala Jennifer
je izašla na svijet.
I gledala sam je, a ona je plakala
pa sam i ja počela plakati.
Svu tu emociju i pritisak
koje sam osjećala iznutra trenutak prije,
odmah je zamijenilo
najsretnije olakšanje
koje sam ikad osjetila.
I nakon devet mjeseci plakanja
oko tog straha i brige
i ludih hormona bez kontrole,
to se u trenutku prevorilo u najdublji,
najljepši i najsretniji plač u mom životu.
I nisam se mogla kontrolirati.
Te teške suze,
te sretne suze,
te preplavljujuće sretne suze,
nisu imale kuda nego van.
I te suze,
u tom trenu, taj neopisiv osjećaj
koji me potaknuo da rodim
još tri mala čuda
i počnem pomagati drugima da imaju svoja.
Postala sam edukator o porođajima
i započela potpuno novi
odnos prema suzama.
U 30 godina podučavanja,
jedan me od satova dirnuo u srce.
Tema večeri --
emocije trudnoće, zamislite.
I bilo je važno
da prvo nauče o emotivnim promjenama
i ponašanju tijekom trudnoće
i kako kad plačemo, možemo
osjećati kao da tijelo ispušta
taj višak emocija,
kao da prerađuje ono
što ne može zadržati u sebi.
Kao ispušni otvor za teški osjećaj tuge,
sreće ili čak olakšanja nakon dana,
godina očekivanja tog čarobnog trenutka.
Kao da vaše tijelo
istiskuje sve te emocije van
u obliku vode koja izlazi kroz oči.
Naših suza.
Suze su uvijek bile očekivane
tijekom mojih satova.
Ovaj put ne moje, već novih mama.
I te večeri na tom satu,
bilo je potpuno drugačije.
Baš sam završila priču o
emotivnim promjenama tijekom trudnoće
i nastavila s pričom o Kuvada sindromu
(fantomskoj trudnoći).
Riječ "kuvada" potječe od
francuskog izraza "couver",
što znači "sjediti na jajima",
poput ptica koje štite gnijezdo.
A tko bi to gnijezdo mogao štititi
bolje nego partner buduće majke?
Drugog naziva "simpatetična trudnoća",
Kuvada sindrom je stvaran fenomen,
gdje partner koji nije trudan
može poprimiti karakteristike trudnoće
poput promjene raspoloženja,
nedostatka sna,
dobivanja na težini,
a za neke, veliku potrebu
da učine nešto novo i neočekivano,
poput kupovanja novog sportskog automobila
ili novog hobija poput
profesionalnog kuhanja.
Razred se obično malo
nasmije nakon toga
i to je to.
Završimo sat.
Ali tu nije završilo.
Kad sam završila rečenicu,
jedan jak, krupan budući otac ustane,
i bila sam sigurna da odlazi.
Ali umjesto toga, na grub
naredbeni način kaže:
"Dobro, ljudi,
koliko vas je plakalo tijekom te stvari,
znate, njezine trudnoće?"
Bacila sam oko na razred
da se uvjerim da su svi dobro.
Bili su u redu,
no bili su napeti da
vide što će se dogoditi dalje.
I tada jedan muškarac digne ruku
i kaže: "Ja jesam."
I tada još jedan,
i priče su samo stizale.
Čak i jedna šutljiva cura --
bila je zaručnica jedne
od budućih mama --
pogleda je i kaže:
"Vidiš? Rekla sam ti
da je i moj plač normalan."
Razred se povezao,
shvatili su međusobne vrijednosti
i svi smo otišli kući s novim poštovanjem
za partnere koji nisu trudni.
Meni je to učvrstilo strast
da cijenimo te suze.
Tada je postalo bolje.
Na posljednjoj večeri
tog istog šestotjednog tečaja,
jedna buduća majka mi je prišla.
Pitala je da pričamo nasamo
i ja sam naravno pristala
pa smo otišle u kut.
I kaže:
"Moram Vam zahvaliti što
ste spasili moju vezu."
Pustila sam je da nastavi, i kaže mi
da je njen muž razmišljao
da je napusti
zbog njenih promjena ponašanja,
pretjeranog plakanja
i njegovog nemira i ljutnje
oko ove trudnoće.
Ali nije otišao.
Rekla mi je da su shvatili
da je normalno plakati.
I rekao joj je da kad on plače,
više se ne osjeća toliko ljuto.
Wow!
Ne samo da je plač
ujedinio moj razred,
nego je održao taj par zajedno.
I znate, njegov komentar o ljutnji
me uistinu zaintrigirao
pa sam malo istražila
i eto dr. Orena Hassona,
evolucionarnog psihologa,
koji je imao nekoliko teorija
da kad nam suze zamagle vid,
doista imaju moć da ponekad smanje
našu mogućnost reakcije na tu ljutnju.
Ali suze nisu bile ljutnja.
Bile su više poput ispušnog ventila.
I iako većina nas suze
pokušava zadržati unutra,
pustiti ih van bio bi
bolji način postupanja.
Zadržavanje suza
može povećati naše
osjećaje ljutnje ili tuge.
I kad ispuštamo te suze,
naši hormoni su na visokom stupnju,
i to znamo
zbog dr. Williama Freya, biokemičara.
On je spoznao da unutar
naših emotivnih suza --
ne svakidašnjih, ono, zjevajućih suza,
nego baš emotivnih suza --
postoji velika koncentracija
stresnih hormona
i leucinovih enkefalina,
ili, lakše za izgovoriti, endorfina.
I dok naši hormoni stresa
pomažu našem tijelu,
naš endorfin, kemikalija dobrog osjećaja,
pomaže smanjiti bolove
kako bi nam poboljšao raspoloženje.
A tko to ne bi htio?
Postoje dva razloga zbog
kojih se luči endorfin
za većinu nas.
Stres i bol.
A za ženu koja rađa,
koja osjeća i stres i bol,
endorfin je dar.
I kako porod ide dalje,
koncentracija endorfina će se povećati
da joj olakša potencijalno dug porod.
Zbog toga,
majka se bolje nosi s time
i može biti svjesnija i
skoro euforična nakon poroda.
Plač
je jednostavno super.
Da bar postoji veća riječ.
Plač nam pruža priliku
za fizičko olakšanje,
za intimu između dviju osoba
i na kraju krajeva,
promovira fizičko i mentalno zdravlje.
I kao izraz
naših najstresnijih
unutrašnjih ljudskih iskustava,
ne trebate se sramiti,
nema razloga za sram
i nema razloga za bježanje od toga.
Moramo imati zdrav
odnos s plakanjem
i promijeniti način gledanja na suze.
Vidimo ih kao porazne,
strašne i zbunjujuće,
dok su zapravo predivne,
umirujuće i ublažavajuće.
Ne treba ih se gledati
kao na neki piskavi alarm
koji označava da nešto nije u redu,
nego kao na prirodnu funkciju
naših nevjerojatnih tijela.
Meni je plakanje toliko potrebno
koliko i disanje.
I sad, ako me muž zatekne
kako plačem na onom kauču,
koji je morao naučiti puno više
nego je ikad htio o plaču,
ne ode od mene.
Pita me zašto plačem,
i samo mu kažem
da se moram isprazniti.
Uzme mi ruku,
i znate što učinim ja?
Sve izbacim iz sebe.
I tada ću zaroniti u onaj
dubok osjećaj intime
i nevjerojatan osjećaj olakšanja
koji mi mogu donijeti samo moje suze.
Hvala vam.
Az Amerikai Szemészeti Akadémia szerint
évente 57–114 liternyi könnyünk képződik.
Mondhatják, hogy tömegtermelő vagyok.
Noha ahogy korosodunk,
kevesebb könnyet termelünk,
de úgy becsülöm, hogy 80 éves koromra
40 közepes méretű kádat töltök meg velük.
Gyerekkori sírásom?
Nem szoktam kérkedni vele.
Ötéves koromban azt hittem,
úgy gyakorolhatom legjobban
a nevem leírását,
ha a házfalra firkálok.
A külső falra.
Anya nem lelkesedett érte.
Egy fogkefét adott a kezembe,
és azt mondta:
"Nesze, vakard le!"
Levakartam.
Az örökkévalóságig ültem az ebédnél,
mert nem akartam megenni a zöldséget.
Nyilván ismerik az érzést.
Lemaradtam minden kedvenc műsoromról,
és eszeveszetten bőgtem.
A sírás mindig valami rosszhoz kötődött.
Szerencsére felnőttem.
Már nem írok a falra,
megeszem a zöldséget,
és beléptem az anyaság csodás világába.
Ezzel a sírás új jelentéshez jutott.
A kilencedik hónapban a díványon ülve
a bejárati ajtó melletti
becsomagolt táskámra meredtem,
amely csak rám várt,
mert reméltem, hogy eljött a nagy nap.
Párnáimba fészkelve magam eltöprengtem:
"Embert küldünk az űrbe,
de nem lehetünk biztosak benne,
mikor születik meg a gyerekünk."
Aztán nyomást éreztem a mellkasomban,
elszorult a torkom,
és könnyekben törtem ki.
De az a helyzet,
fogalmam sem volt az okáról.
Mivel akkor nem tudtam az okát,
meg jobban bosszantott a dolog,
úgyhogy végül azért bosszankodtam,
mert bosszús voltam.
Mélyet lélegeztem, (Belégzés)
kifújtam. (Kilégzés)
Azt hittem, segíteni fog, de nem.
Erre öcsém jött be önelégülten
vigyorogva, és megkérdezte:
"Mi bajod?"
"Semmi, csak hagyj békén" – feleltem.
Békén hagyott, és elinalt.
Amikor kiment, tudják mit tettem?
Még keservesebben bőgtem.
Szégyelltem, és kínosan éreztem
magam, mint gyerekkoromban.
Ám szerencsémre
már csak kilenc napig néztem
az ajtó melletti csomagot,
mielőtt eljött volna a szülés ideje.
Végül testem közölte, hogy itt az idő.
Testem 18 órán át igyekezett kiadni
azt a tekegolyó nagyságú emberpalántát,
s az órákig tartó nyomás alatt
biztosra vettem,
hogy a baba beragadt,
de egy szívdobbanás alatt
végül gyönyörű Jennifer lányom
világra jött.
Rápillantottam, ő meg csak sírt,
és én is csak sírtam.
Minden érzelmet és feszültséget,
amely pillanatokkal az előtt bennem volt,
a megkönnyebbülés
örömteli érzése váltotta föl;
korábban sosem volt benne részem.
A félelem, szorongás
és féktelen hormonok okozta
sírások kilenc hónapja után
azonnal elfogott életem legmélyebb,
szívből jövő, legboldogabb sírása.
Fékezhetetlenül.
Patakzottak a könnyeim
a boldogságtól,
a mindent elárasztó örömtől,
és végigcsorogtak az arcomon.
Azok a könnyek,
az a pillanat, az a hihetetlen
magasság lelkesített,
hogy még három apró csodának adjak életet,
és hogy másokat is segítsek a szülésben.
Dúla lettem,
és így egészen más viszonyom
lett a síráshoz.
A 30 éves tanári pályám elején
az egyik csoport jobban megérintett,
mint bármelyik másik.
Az este témája:
érzelmek terhesség idején.
A csoportnak fontos volt megismerkednie
a terhesség alatti érzelmi
változásokkal és reakciókkal;
és mikor sírunk, testünk
hogyan igyekszik kiadni magából
a túláradó érzelmeket,
majdnem úgy, mint mikor
képtelen földolgozni őket.
Mintha kipufogónyílás lenne a bánat, öröm
vagy megkönnyebbülés levezetésére.
Napok és évek megelőlegezték
ezt az egyetlen varázsos pillanatot.
Mintha azt éreznénk,
hogy az érzelmeket testünk
víz alakjában préseli ki.
Könnyeink azok.
Mindig számítottam könnyekre az óráimon.
Ezúttal nem az enyémekre,
hanem a kismamákéra.
De aznap este az órán
másként történt.
Épp befejeztem a terhesség alatti
érzelmi változások ismertetését,
és nekifogtam a couvade-szindrómának.
A couvade szó a francia couver-ből ered,
amely azt jelenti: költ, kotlik;
mint ahogy a fészkelő madarak szoktak.
Ki védi jobban a fészkét
a várandós anya párjánál?
Ez az együttérző terhesség.
A couvade-szindróma valós jelenség,
amelyben a nem terhes társ
magára veszi a terhesség jellemzőit:
pl. a hangulathullámzásokat,
az álmatlanságot,
a súlygyarapodást
és bizonyos erőteljes hajtóerőt
új és váratlan tettek elkövetésére,
pl. új sportkocsi vásárlására
vagy újabb kedvenc időtöltésbe fogás,
pl. az ínyenc főzés elsajátítása.
A csoport általában utána kicsit nevet,
és ennyi.
Véget szokott érni az este.
De ezúttal nem.
Mikor befejeztem,
az egyik mackós leendő apa fölállt.
Azt hittem, hogy távozni készül.
Ám ehelyett durcás,
parancsoló hangnemben azt mondta:
"Jól van, emberek,
melyikőtök sírt eközben,
tudjátok, az asszony terhessége idején?"
Végigmértem a csoportot,
hogy mindenki jól van-e.
Rendben voltak,
csak arra voltak kíváncsiak,
mi jön ezután.
Akkor az egyik férfi
jelentkezett: "Én igen."
Majd egy másik,
és a történetek csak áradtak és áradtak.
Még ez a csöndes csaj is,
az egyik kismama menyasszonya,
párjára nézett, és kifakadt:
"Látod? Mondtam,
hogy a sírásom normális!"
A résztvevők kapcsolódtak,
erősítették egymást,
és aznap este mindenki
a nem terhes társa iránti
nagyobb tisztelettel tért haza.
Bennem erősítette szenvedélyemet,
hogy nagyra tartsam a könnyeket.
Utána jobb lett.
A hathetes tanfolyam utolsó estéjén
az egyik várandós mama odalépett hozzám.
Négyszemközt szeretett
volna velem beszélni.
Ráálltam, és a terem sarkába húzódtunk.
"Köszönettel tartozom önnek,
hogy kapcsolatomat megmentette" – mondta.
Hagytam, hogy folytassa.
Elmondta, hogy férje el akarta hagyni
a hangulathullámzásai,
fékezhetetlen zokogása miatt,
és mert fölfordulást, dühöt
váltott ki belőle a terhessége.
De mégsem hagyta el.
Tisztázták, hogy semmi baj a sírással.
Férje elmondta, hogy mikor ő sír,
saját sírása nem annyira dühíti.
Nahát!
A sírás nemcsak a csoportot
forrasztotta egybe,
hanem még a párokat is.
A haraggal kapcsolatos megjegyzését
nagyon érdekesnek találtam,
ezért utánanéztem, kutattam,
és kiderült, hogy dr. Oren Hasson
fejlődéspszichológus
elméleteket dolgozott ki arról,
hogy ha a könnyek
elhomályosítják látásunkat,
akkor rosszabbul reagálunk a dühre.
De a könny nem azonos a dühvel.
Több mint biztonsági szelep.
Noha közülünk sokan
igyekeznek könnyeiket elfojtani,
de jobb, ha utat engedünk nekik.
Elfojtásuk erősítheti a düh
vagy a bánat érzését.
Miközben utat engedünk könnyeinknek,
hormonjaink riadókészültségben vannak,
ezt dr. William Frey biokémikustól tudjuk.
Rájött, hogy érzelmi könnyeink –
nem a mindennap szokásos,
pl. az ásításkor keletkező könnyek –
nagy koncentrációban stresszhormonokat
és leu-enkephalinokat,
azaz endorfinokat tartalmaznak.
A stresszhormonok kisegítik testünket,
endorfinjaink, a boldogságvegyületek,
fájdalomcsillapítóként
hangulatunkat javítják.
Ki nem szeretné?
Legtöbbünkben két tényező
szabadít föl endorfint.
A stressz és a fájdalom.
A szülő nők mindkettőt,
a stresszt és a fájdalmat is érzik,
így az endorfin ajándék nekik.
A vajúdás előrehaladtával
az endorfinszint megnő,
hogy segítse az elhúzódó vajúdást.
Ezért az anya jobban viseli
a vajúdási folyamatot,
szülés után pedig éberebb,
majdhogynem euforikus állapotú lesz.
A sírás
remek dolog!
Bárcsak jobb szavunk lenne rá!
A sírás fizikai megkönnyebbülést nyújt,
két személy közt meghitt viszonyt teremt,
és végül
elősegíti testi-lelki egészségünket.
Mivel emberi létünk legbenső
élményeinek legerősebb kifejezője,
nem kell restelkednünk,
nem kell szégyenkeznünk,
és nem kell elmenekülnünk miatta.
Legyünk egészséges viszonyban a sírással!
Másként fogjuk föl a könnyeket!
Nyomasztónak, ijesztőnek
és zavarónak szoktuk őket tartani,
miközben gyönyörűk,
megnyugtatók és biztatók.
Ne vészharangnak tekintsük,
amely rosszat jelez,
hanem inkább csodás testünk
természetes működésének.
Számomra a sírás annyira létfontosságú,
mint a lélegzetvétel.
Ha remek férjem rajtakap,
hogy a díványon ülve sírok,
akinek többet kellett megtudnia
a sírásról, mint amennyit akart,
nem szokott elszaladni.
Megkérdezi, hogy miért sírok,
és én elmondom,
hogy csak meg akarok könnyebbülni.
Megfogja a kezem,
én pedig mindent kiadok magamból.
Aztán belemerülök a meghittség
és a furcsa megkönnyebbülés mély érzésébe,
amelyet csak könnyeim hozhatnak.
Köszönöm.
미국 안과 학회에 따르면
한 해 동안 우리는
57L에서 114L의 눈물을 만듭니다.
아마 전 눈물샘이 폭발한 쪽일 거고요.
나이가 들수록
눈물이 적어진다고 해도
제가 80세까지 흘릴 눈물을
다 모으면 욕조 40개를
채우고도 남을 겁니다.
자랑할 만한 건 아니지만
어렸을 때 울었던 얘길 해볼게요.
여섯 살의 전
집에다 이름 쓰는 연습을 하면
멋질 줄 알았어요.
집 외벽에다가요.
물론 엄마 생각은 전혀 달랐죠.
엄마가 칫솔을 주며 말하길
"잘 지워봐."
그래서 전 지웠어요.
하루는 식탁에
아주 오래 앉아있었는데
채소를 안 먹고 버텼습니다.
어땠을지 짐작 가실 거예요.
좋아한 TV프로를 모두 못 봐
미친 듯이 울었답니다.
이처럼 우는 건 항상
뭔가 안 좋을 때였어요.
다행히 철이 들면서
벽에 낙서하지 않았고
채소도 먹기 시작했어요.
더욱이 제가 엄마가 되면서
운다는 건 완전히
새로운 의미가 됐습니다.
임신 9개월 때 전 소파에 앉아
짐을 다 싼 가방을 곁에 두고
현관문을 바라보고 있었어요.
출산일이 오늘이길 바랬거든요.
마음을 다독이려 혼잣말도 했어요.
그래, 사람을 우주로 보낼 순 있어도
출산일까지 맞출 수는 없는 거야.
그러다 가슴이 갑갑하고
목이 꽉 막히면서
눈물이 왈칵 쏟아졌어요.
그런데 말이죠.
우는 이유를 모르는 데다
왜 하필 그때인지도 몰라
기분이 더 나빠졌고
기분이 나쁘니
화가 더 막 나더군요.
그래서 숨을 깊게 쉬고 (들숨)
내쉬었어요. (날숨)
도움이 될 줄 알았는데 아니었죠.
그때 남동생이 들어와
씩 웃으며 말을 했어요.
무슨 일 있냐고요.
그냥 내버려 두라고 소리치니
동생은 서둘러 자리를 피했죠.
그때 전 뭘 했을까요?
더 심하게 울었습니다.
어린 시절로 돌아간 듯
부끄럽고 당황스러웠죠.
그런데 다행히도
현관 옆에 앉아
가방 보는 걸 9일을 더하니
출산 예정일이 코앞이었어요.
진통도 마침 찾아왔습니다.
18시간의 산고 끝에
볼링공 만한 무게의
작은 아이를 낳았습니다.
힘들게 힘 주며 산통을
몇 시간 동안 겪으면서
산도에 아기가 걸린 거라
확실할 때 쯤 갑자기
제 어여쁜 딸 제니퍼가
세상에 나왔습니다.
우는 딸을 보면서
저도 울음이 터졌습니다.
조금 전까지 절 채웠던
힘들었던 감정들이
안도감과 함께 바로
크나큰 기쁨으로 바뀌었습니다.
처음 느껴본 감정이었죠.
무섭고 불안한 데다
미친 듯 호르몬이 날뛰는
아홉 달이란 시간을
울면서 보내고 나니
가슴 속 깊은 곳에서
인생에 다시 없을 기쁨이
뜨겁게 올라와 순식간에
울음으로 바뀌었고
전 멈출 수 없었습니다.
너무 힘들어 울었고
행복해 울었으며
기쁨에 압도되어 눈물이 났는데
정말 울 수밖에 없었어요.
제게 눈물은
그 순간의 그 벅찬 감동이었고
덕분에 3명의 아이를
더 낳을 수 있었어요.
이런 경험을 나누고 싶어
전 출산 전문가가 되었고
눈물을 새롭게 바라보기 시작했어요.
30년 경력 중 초창기에 한
수업이 가장 기억에 남는데요.
임신 중 감정에 대한 수업이었어요.
주제가 너무 뻔하죠?
처음이라 중요했죠.
임신 중에 생기는
감정의 변화와 반응을 배우고
언제, 왜 울며
마음에 담아 두기엔 힘든 감정을
몸이 쏟아내 버리는 것 같아요.
극도로 슬프거나 기쁠 때 울음은
감정을 내보내는 출구로써 작용합니다.
며칠, 몇 해를 기다려
맞이한 특별한 순간에도
깊은 안도감을 느끼며 울게 되죠.
마치 몸이 당신의 모든 감정을
죄다 짜낸 다음 물로 바꾸고는
눈으로 나오게 한 것 같아요.
바로 눈물로요.
제 수업 시간엔 항상 많이들 울었죠.
제가 아닌 다른 엄마들이요.
그런데 그날 했던 그 수업에선
좀 달랐습니다.
전 임신으로 변하는
감정에 대해 말하곤
쿠바드 증후군을 설명했어요.
'쿠바드'는 알을 품는다는 뜻의
불어 '쿠비'에서 왔으며
새가 둥지를 보호하는 것과 유사하니
그러니 임산부의 파트너만큼
둥지를 잘 지킬 사람도 없겠죠?
환상 임신이라고도 하는
쿠바드 증후군은
실제로 존재하는 현상으로
임신하지 않은 파트너가
임신 증상을 보입니다.
심한 감정 기복이나
불면증, 체중 증가가 일반적이고
드물게는 전혀 새로운 걸
하고 싶은 충동을 강렬하게 느껴
새로 스포츠카를 산다거나
정통 요리 강좌를
듣는 경우도 있다고 말했죠.
그럼 다들 좀 웃은 다음에
보통 수업을 끝냈어요.
근데 그날은 달랐어요.
제가 강의를 마치고 난 후
건장한 예비 아빠가 일어나길래
당연히 나가려는 줄 알았어요.
그런데 거칠고
위엄있는 태도로 질문을 했죠.
그럼, 여러분 중에
파트너 임신으로 울어 본 사람은
몇이나 됩니까?
전 다른 분들이 괜찮은지
반응을 살폈어요.
분위긴 괜찮았고
다들 어떤 대답이 나올지 열중했죠.
그러다 한 남성분이
손을 들며 '저요'라고 대답했고
다른 분도 거들면서
여기저기서 경험담이 쏟아졌죠.
심지어 아주 조용히 앉아있던
약혼녀조차
자신의 파트너인 예비 맘을 보며
한마디를 보태더군요.
거봐, 나처럼 우는 게
보통이라고 했잖아.
수업의 참여한 이들 모두
서로에게 동질감을 느꼈습니다.
그리고 모두 파트너를
존중하는 마음이 새롭게 생겼죠.
전 눈물의 긍정적 수용에 대한
신념이 더욱 확고해졌습니다.
이후엔 더 강화됐고요.
같은 수업의
6주 차 마지막 수업이 있던 날
한 예비 엄마가 제가 다가와
개인적인 대화를 청해 알겠다 했죠.
구석으로 자릴 옮긴 후
그녀가 말했어요.
"저희 부부를 구해주셔서 감사합니다."
전 계속 말해보라 했죠.
사실 자기 남편이
자길 떠나려 했다고요.
자신의 극심한 감정 기복과
참지 못하는 울음 때문에
남편은 혼란스럽고
임신 자체에 화도 났지만
남편이 떠나지 않았고
우리는 이제 우는 것이
문제가 되는 게 아니란 걸 알았다고요.
그리고 이젠 내가 운대도
화가 나지 않는다고 했대요.
정말 대단하죠!
울음 때문에
제 수업을 함께 들으러 왔고
둘이 헤어지지도 않게 됐죠.
게다가 남편이 말했던
화가 매우 흥미로워서
다른 사례들을 찾아봤습니다.
역시나 진화 심리학자인
오렌 해손 박사가 소개한
그의 이론에 따르면
눈물이 눈을 흐리게 하면서
이것만으로도
우리가 화에 대응하는 능력을
약화하는 효과를
가져오기도 한답니다.
하지만 눈물은 '화'보다는
화를 내보내는 '밸브' 역할이라고요.
우리는 대부분
눈물을 안으로 삼키려고 하지만
우는 것이 더 좋은
해결 방안일 수 있습니다.
눈물을 참으면
슬프거나 화가 나는
감정이 증폭될 수 있어요.
반면 우리가 눈물을 흘리면 동시에
호르몬은 만반의 준비를 합니다.
이걸 알 수 있는 건
생화학 박사 윌리엄 프라이 덕분입니다.
하품처럼 그냥 흘린 눈물이 아닌
우리가 감정을 담아 흘렸던
눈물 속에서 발견한 건
짙은 농도의 스트레스 호르몬과
류신 엔케팔린 즉 엔도르핀이었습니다.
스트레스 호르몬이
우리 몸을 돕는 작용을 한다면
기분을 좋게 하는 엔도르핀은
마치 진통제처럼 작용함으로써
기분이 나아집니다.
그러니 좋아할 수밖에요.
엔도르핀 분비를
촉진하는 경우는 두 가지입니다.
우리 대부분이 겪는
스트레스와 고통이죠.
여성은 출산할 때
스트레스와 고통을 동시에 경험하는데
엔도르핀은 선물과 같아요.
분만이 진행될수록
엔도르핀도 증가하는데
길어지는 분만을 돕기 위함이죠.
덕분에 산모는 출산을
더 잘 견딜 수 있으며
출산 후 더 기민하게
충만감을 느낄 수 있습니다.
운다는 건 정말로 굉장한 거예요.
더 멋지게 표현하고 싶지만
울음을 통해
육체는 안정을 취할 수 있고
둘 사이의 친밀감을 느끼게 하며
궁극적으로 심신의 건강과
행복 증진의 효과가 있습니다.
또 인간이 경험하는 가장 강렬한
내면의 표현이기도 합니다.
눈물이 난다고 당황해하지 마세요.
부끄러워하지 않아도 됩니다.
도망치지 마세요.
울음을 통해 건강한 관계를 만들고
눈물에 대한 인식을 바꾸세요.
우는 걸 겁낸다거나
당혹스러워 해왔어요.
실제로 울음을 통해
진정과 안정을 취할 수 있음에도요.
듣기 싫은 알람 소리로 치부하거나
잘못된 행동으로 보지 마세요.
대신 우리의 놀라운 신체가
타고난 기능을 할 수 있게
그대로 두세요.
제게 운다는 건
숨 쉬는 것만큼 중요합니다.
그럼 이제 제가
소파에 앉아 울고 있고
우는 걸 너무 많이 봐야 했던
제 남편이 옆에 같이 있다면
그는 도망가는 대신
왜 우냐고 제게 물어볼 거예요.
그럼 전 그냥 우는 거라고 말하겠죠.
남편은 제 손을 잡아줄 테죠.
그럼 전 마음껏 울고는
깊어진 친밀감에 충만감을 느끼며
놀랍도록 안정될 겁니다.
눈물 만이 이 모든 걸 가능하게 합니다.
감사합니다.
De acordo com a Academia
Americana de Oftalmologia
nós criamos entre 50 a 100 litros
de lágrimas por ano.
Eu sou aquilo a que se pode chamar
uma produtora em massa.
Ora bem, embora criemos menos lágrimas
à medida que envelhecemos,
acho que, quando eu tiver 80 anos,
terei enchido 40 banheiras
de tamanho médio.
Mas, chorar quando eu era mais nova?
Não é uma coisa de que me gabaria.
Quando eu tinha cinco anos,
pensei ser uma boa ideia
praticar a escrita do meu nome
na parede da casa.
Do lado de fora.
A minha mãe não concordou
muito comigo.
Deu-me uma escova de dentes e disse:
"Toma lá, esfrega."
Foi o que eu fiz.
Eu sentava-me à mesa de jantar
durante uma eternidade.
Não queria comer os vegetais.
Provavelmente, vocês sabem como é.
Perdia os meus programas favoritos
e chorava desesperadamente.
Chorar esteve sempre associado
a coisas más.
Felizmente, eu cresci.
Deixei de escrever nas paredes,
comecei a comer os vegetais,
e entrei no maravilhoso
mundo da maternidade.
E deixem-me dizer, chorar ganha
um significado totalmente novo.
Eu estava grávida de nove meses,
sentada no sofá,
a olhar para a porta da rua,
onde estavam as malas feitas,
à minha espera,
porque eu tinha esperança
de que aquele seria o dia.
Acomodei-me mais um pouco e pensei:
"Podemos colocar
os seres humanos no espaço,
"mas não conseguimos descobrir
quando um bebé vai nascer."
Então, senti a pressão
a aumentar no meu peito,
a minha garganta a ficar muito apertada
e rebentei em lágrimas.
E querem saber?
Eu não fazia ideia porquê.
Não saber porquê, na época,
só me deixou mais aborrecida,
e acabei por ficar aborrecida
por estar aborrecida.
Inspirei fundo
e expirei.
Achei que isso ajudaria
mas não, não ajudou.
Então, chegou o meu irmão
com um sorriso malicioso e diz:
"O que é que tens?"
Eu respondi: "Nada, deixa-me em paz".
E ele deixou, desapareceu
o mais rápido que pôde.
E sabem o que eu fiz
quando ele se foi embora?
Eu chorei ainda mais.
Fiquei envergonhada,
como quando era criança.
Felizmente para mim,
só tive de olhar para
a mala na porta da rua
durante mais nove dias,
pouco antes da data prevista para o parto.
E, por fim, o meu corpo disse ser a hora.
E depois de 18 horas a sentir o meu corpo
a tentar expulsar aquele pequeno ser
que tinha mais ou menos
o peso duma bola de "bowling",
e após horas a fazer tanta força
que pensei que aquele bebé
de certeza estava encalhado,
num piscar de olhos,
a minha linda menina Jennifer
veio ao mundo.
Olhei para ela, ela chorou
e então eu também chorei.
Toda aquela emoção e pressão
que eu sentira segundos antes
foram imediatamente substituídas
pela mais alegre sensação de alívio
que eu já sentira.
Depois de nove meses a chorar
de medo, de ansiedade
e de hormonas loucas e descontroladas,
aquilo foi, no mesmo instante,
transformado no choro mais profundo,
mais sincero e mais feliz da minha vida.
Eu não tinha controlo.
Aquelas lágrimas difíceis,
lágrimas de felicidade,
lágrimas duma alegria esmagadora,
só tinham um destino,
sair cá para fora.
E foram aquelas lágrimas,
aquele momento,
aquela emoção incrível,
que me inspiraram a dar à luz
mais três pequenos milagres
e a ajudar outras pessoas a terem os seus.
Tornei-me uma educadora de parto,
e comecei uma relação
inteiramente nova com as lágrimas.
Foi no início dos meus
30 anos de ensino
que tive uma aula que tocou
o meu coração como nunca.
O assunto da noite
eram as emoções na gravidez, imaginem.
E foi importante para a turma
aprender as mudanças e reações
emocionais durante a gravidez
e como, quando choramos,
pode parecer que o corpo tenta expulsar
essa emoção extra,
quase como se esteja a processar
o que não pode conter lá dentro.
Como uma porta de escape para
sentimentos de tristeza extrema,
de alegria ou mesmo de alívio
depois de dias ou de anos
de expetativa daquele momento mágico.
Pode literalmente parecer
que o nosso corpo está
a espremer toda aquela emoção
sob a forma da água
que sai dos nossos olhos
— as nossas lágrimas.
É normal haver lágrimas
durante as minhas aulas.
Não as minhas dessa vez,
mas as das novas mães.
Naquela noite, naquela aula,
foi muito diferente.
Eu tinha acabado de falar sobre
as mudanças emocionais da gravidez
e comecei a falar sobre
a "síndrome de couvade".
A palavra "couvade" vem
de um termo francês, "couver",
que significa "chocar",
semelhante a aves protegendo um ninho.
Quem melhor para proteger este ninho
do que o parceiro da mãe grávida?
Também chamada "gravidez por simpatia",
a síndrome de couvade é um fenómeno real,
em que o parceiro não grávido pode
adquirir características da gravidez,
como alterações de humor,
perda de sono,
aumento de peso
e, para alguns, um desejo muito intenso
de fazer algo novo e inesperado,
como comprar um carro de desporto
ou começar um novo passatempo,
como cozinha "gourmet".
É normal a turma rir um pouco
depois disso,
e fica por aí.
Terminamos a aula.
Mas não terminou ali.
Quando terminei a minha frase,
um futuro pai, grande e forte, levanta-se
e eu pensei que ele se ia embora.
Mas, em vez disso, de forma rude
e autoritária, ele disse:
"Tudo bem, rapazes,
"quantos de vocês choraram
durante essa coisa,
"ou seja, a gravidez dela?"
Eu examinei a sala para ter certeza
de que todos estavam bem.
Estavam bem,
apenas muito concentrados
no que viria a acontecer.
Então, um rapaz
levanta a mão e diz: "Eu já".
E então outro,
e as histórias seguiram-se.
Até uma rapariga muito calada
— era a namorada
de uma das mães grávidas —
olha para ela e diz:
"Viste? Eu disse que o meu choro
também era normal."
A turma estabeleceu uma ligação,
validaram-se uns aos outros,
e todos nós saímos com um novo respeito
pelos parceiros não grávidos aquela noite.
Para mim, aquilo fortaleceu a minha paixão
por aceitar aquelas lágrimas.
E depois as coisas ainda melhoraram mais.
Na última noite daquele mesmo
curso de seis semanas,
uma das mães grávidas veio ter comigo.
Pediu-me para uma conversa
em particular, e eu disse: claro.
E fomos para um canto.
E ela diz:
"Preciso de te agradecer
por salvares a minha relação".
Eu deixo-a continuar e ela diz-me
que o marido estava a pensar deixá-la
por causa das mudanças de humor,
do choro descontrolado
e sentia-se agitado e irritado
por causa da gravidez.
Mas não a deixara.
Disse-me que tinham percebido
que não havia problema em chorar.
E ele disse-lhe que, quando ele chorava,
já não ficava tão irritado.
Uau!
O choro não só uniu a minha turma,
como manteve unido aquele casal.
O comentário dele sobre a irritação
deixou-me muito intrigada,
por isso procurei
e fiz alguma pesquisa.
O Dr. Oren Hasson,
um psicólogo evolucionista,
tinha uma teoria de que,
quando as lágrimas turvam a nossa visão,
têm a capacidade de, às vezes,
reduzir a capacidade de reagir à raiva.
Mas as lágrimas não eram de raiva.
Eram mais como uma válvula de escape.
E, embora muitos de nós tentarmos
manter essas lágrimas dentro de nós,
deixá-las sair pode ser a melhor solução.
Mantê-las dentro de nós
pode ampliar os nossos sentimentos
de raiva ou tristeza.
E quando libertamos essas lágrimas,
as nossas hormonas interiores
estão em alerta máximo,
e sabemos disso
por causa do Dr. William Frey,
um bioquímico.
Ele descobriu que
as nossas lágrimas emotivas
— não as quotidianas, como num bocejo,
mas as nossas lágrimas emocionais —
contêm altas concentrações
de hormonas de "stress"
e de leu-encefalinas
que, em palavras mais simples,
são endorfinas.
Enquanto essas hormonas do "stress"
estão a ajudar o nosso corpo,
as endorfinas, essas substâncias químicas
que nos fazem sentir bem,
estão a agir como um analgésico
para melhorar o nosso humor.
Quem não gostaria disso?
Há dois gatilhos para
a libertação de endorfinas
para a maioria das pessoas.
O "stress" e a dor.
E para uma mulher que dá à luz,
e passa pelas duas coisas,
o "stress" e a dor,
as endorfinas são uma bênção.
À medida que o trabalho de parto progride,
essas endorfinas aumentam para ajudar
num parto que pode ser longo.
Como resultado,
a mãe é capaz de lidar
melhor com a situação
e pode sentir-se mais alerta
e quase eufórica após o nascimento.
Chorar é simplesmente incrível.
Eu gostaria que houvesse
uma palavra maior.
O choro oferece-nos
uma oportunidade de alívio físico,
de intimidade entre duas pessoas
e, por fim,
promove o bem-estar
físico e mental.
E como expressão
das nossas experiências humanas
interiores mais intensas,
não há necessidade
de nos envergonharmos,
de ficarmos constrangidos
e não há necessidade de fugir.
Precisamos de ter uma relação
saudável com o choro
e mudar o modo como vemos as lágrimas.
Nós vemo-las como opressoras,
assustadoras e confusas,
quando na verdade são bonitas,
calmantes e reconfortantes.
Elas não devem ser vistas
como um alarme estridente
de que algo está errado,
mas sim como uma funcionalidade natural
dos nossos corpos incríveis.
Chorar é tão essencial para mim
quanto respirar.
E, se eu for apanhada a chorar
naquele sofá, pelo meu maravilhoso marido
que teve de aprender muito mais
sobre choro do que ele gostaria,
ele não foge.
Ele vai perguntar-me
porque é que estou a chorar,
e eu vou dizer-lhe que
só preciso da minha libertação.
Ele pega na minha mão
e sabem o que é que eu faço?
Eu deito tudo cá para fora.
E depois afundo-me naquela
profunda sensação de intimidade
e naquela extraordinária
sensação de alívio
que só as minhas lágrimas me podem dar.
Obrigada.
De acordo com a American
Academy of Ophthalmology,
produzimos de 55 a 110 litros
de lágrimas por ano.
Eu sou o que você chamaria
de produtora de alto volume.
Embora nossa produção de lágrimas
diminua à medida que envelhecemos,
calculo que, quando eu tiver 80 anos,
terei enchido 40 banheiras
de tamanho médio com lágrimas.
O choro de quando eu era criança?
Não é algo do qual eu me gabava.
Aos cinco anos,
eu achava uma boa ideia
escrever meu nome na lateral de casa,
do lado de fora.
Mamãe não concordava muito comigo.
Ela me dava uma escova de dente e dizia:
"Tome, esfregue".
Eu esfregava.
Eu ficava na mesa da sala de jantar
pelo que parecia uma eternidade.
Eu não queria comer verduras.
Você deve conhecer a sensação.
Eu perdia todos os meus programas
favoritos e chorava feito louca.
O choro sempre foi associado a algo ruim.
Felizmente, cresci.
Parei de escrever nas paredes,
comecei a comer verduras
e entrei no mundo maravilhoso
da maternidade.
O choro assumiu um significado
totalmente novo.
Eu estava grávida de nove meses
e me sentava no sofá,
olhando para minhas malas prontas
na porta principal,
esperando por mim,
porque eu tinha esperança
de que aquele seria o dia.
Eu me acomodava um pouco mais
e pensava comigo mesma:
"Podemos levar seres humanos ao espaço,
mas não conseguimos descobrir
quando um bebê vai nascer".
Então, eu sentia a pressão
aumentar no peito,
a garganta ficava muito apertada,
e eu começava a chorar.
E sabe de uma coisa?
Eu não sabia o motivo.
E não saber o motivo, na época,
só me deixava mais chateada.
Eu acabava me aborrecendo
por ficar chateada.
Respirava fundo...
e soltava o ar...
Eu achava que ajudaria, mas não.
Então, meu irmão chegava
com seu sorriso malicioso e dizia pra mim:
"Qual é o seu problema?"
Eu respondia: "Nada, só me deixe em paz".
Era o que ele fazia,
e corria o mais rápido que podia.
E você sabe o que eu fazia
quando ele ia embora.
Chorava ainda mais.
Ficava envergonhada e constrangida,
igualzinho a quando eu era criança.
Para minha sorte,
só tive de olhar para as malas
na porta principal por mais nove dias,
pouco antes da data prevista para o parto.
Finalmente, o corpo disse
que estava na hora.
Após 18 horas sentindo o corpo
tentar expulsar um pequeno ser humano,
que tinha o peso aproximado
de uma bola de boliche,
e horas empurrando com tanta força
que eu tinha certeza
de que o bebê estava preso,
em um piscar de olhos,
minha linda bebezinha, a Jennifer,
veio ao mundo.
Eu olhei para ela, ela chorou,
e eu simplesmente chorei.
Toda aquela emoção e pressão
que eu senti segundos antes
foram imediatamente substituídas
pela mais alegre sensação de alívio
que eu já havia sentido.
Depois de nove meses chorando
por causa de medo, ansiedade
e hormônios loucos e descontrolados,
aquilo se transformou imediatamente
no choro mais profundo,
sincero e feliz de minha vida.
E eu não tinha controle.
Aquelas lágrimas muito dolorosas,
lágrimas de felicidade,
lágrimas incontroláveis de alegria,
não tinham para onde ir exceto para fora.
E foram aquelas lágrimas,
aquele momento, aquela emoção incrível,
que me inspiraram a dar à luz
mais três pequenos milagres
e começar a ajudar os outros
a terem seus próprios.
Eu me tornei educadora de parto
e comecei um relacionamento
totalmente novo com as lágrimas.
No início de meus 30 anos de ensino,
tive uma aula que tocou meu coração
como nenhuma outra.
O tema da noite:
emoções da gravidez.
Vai entender...
Foi importante para a turma
aprender primeiro
sobre as mudanças emocionais
e reações durante a gravidez,
e como, quando choramos,
pode parecer que o corpo tenta
pôr para fora aquela emoção extra,
quase como se estivesse processando
o que não pode conter.
É como uma válvula de escape
para sentimentos extremos de tristeza,
alegria ou mesmo alívio,
depois de dias ou anos de expectativa
daquele momento mágico e único.
Pode literalmente parecer que o corpo
está pondo para fora toda aquela emoção
na forma de água que sai de nossos olhos:
nossas lágrimas.
As lágrimas sempre foram esperadas
durante minhas aulas.
Dessa vez, não as minhas,
mas as das novas mães.
Na aula daquela noite,
foi bem diferente.
Eu havia acabado de falar
sobre as mudanças emocionais da gravidez
e começado a falar
sobre a síndrome de couvade.
A palavra "couvade"
vem do termo francês "couver",
que significa "chocar",
semelhante a pássaros
que protegem um ninho.
Quem melhor para proteger esse ninho
do que o parceiro da mãe grávida?
Também chamada de gravidez simpática,
a síndrome de couvade
é um fenômeno da vida real,
em que o parceiro não grávido
pode assumir características da gravidez,
como alterações de humor,
perda de sono,
ganho de peso
e, para alguns, um desejo muito intenso
de fazer algo novo e inesperado,
como comprar um carro esportivo novo,
ou começar um novo passatempo,
como cozinha gourmet.
A turma costuma rir
um pouco depois disso,
e é isso.
Terminamos a noite.
Mas não acabou aí.
Quando terminei minha frase,
um futuro pai, grande
e corpulento, se levantou,
e eu tinha certeza de que ele ia embora.
Mas, em vez disso, de um jeito
muito ríspido e autoritário, ele disse:
"Tudo bem, rapazes,
quantos de vocês choraram
durante essa coisa,
sabem, a gravidez dela?"
Observei a turma para ter certeza
de que todos estavam bem.
Eles estavam bem, apenas muito atentos
ao que ia acontecer a seguir.
Então, um senhor levantou a mão
e disse: "Eu chorei".
E depois outro,
e as histórias simplesmente fluíram.
Até mesmo uma moça muito quieta,
noiva de uma das mães grávidas,
olhou para ela e disse:
"Viu? Eu disse que meu choro
também era normal".
A turma estava unida,
a validação era mútua,
e todos nós saímos com um novo respeito
pelos parceiros não grávidos
naquela noite.
Para mim, isso consolidou minha paixão
em admitir aquelas lágrimas.
Em outra ocasião, ficou melhor.
Na última noite daquela
mesma aula de seis semanas,
uma das mães grávidas veio até mim.
Pediu para falar comigo
em particular, e eu aceitei,
e fomos para o canto.
Ela disse:
"Preciso lhe agradecer
por salvar meu relacionamento".
Eu a deixei continuar,
e ela me disse que o marido
estava pensando em deixá-la
devido às mudanças de humor,
ao choro descontrolado,
à agitação e à raiva dela
por causa da gravidez.
Mas ele não foi embora.
Ela continuou, dizendo que eles perceberam
que não havia problema em chorar.
E o marido havia dito a ela
que, quando ele chorava,
ele não se sentia tão zangado.
Uau!
O choro não apenas uniu minha turma,
mas manteve aquele casal unido.
O comentário dele sobre a raiva
foi muito intrigante para mim.
Então olhei ao redor,
fiz algumas pesquisas
e, com certeza, Dr. Oren Hasson,
psicólogo evolucionista,
tinha algumas teorias
sobre quando as lágrimas
turvam nossa visão:
elas conseguem realmente, às vezes,
reduzir nossa capacidade
de reagir a essa raiva.
Mas as lágrimas não eram a raiva.
Eram mais como a válvula de escape.
Embora muitos de nós
tentem guardar essas lágrimas,
chorar pode ser realmente a melhor coisa.
Guardar as lágrimas
pode aumentar nosso sentimento
de raiva ou tristeza.
Enquanto liberamos essas lágrimas,
nossos hormônios internos
estão em alerta máximo,
e sabemos disso
por causa do Dr. William Frey, bioquímico.
Ele descobriu que, nas lágrimas de emoção,
não nas do dia a dia, como no bocejo,
mas nas lágrimas de emoção,
há altas concentrações
de hormônios do estresse
e leu-encefalinas,
que, mais fácil de falar, são endorfinas.
Enquanto os hormônios
do estresse ajudam o corpo,
as endorfinas, substâncias químicas
que nos fazem sentir bem,
ajudam a agir como um analgésico
para melhorar nosso humor.
Quem não gostaria disso?
Existem duas coisas que desencadeiam
a liberação de endorfinas
para a maioria de nós:
estresse e dor.
Para uma mulher que dá à luz
e passa por estresse e dor,
as endorfinas são um presente.
Conforme o trabalho de parto avança,
essas endorfinas aumentam
para ajudá-la em um trabalho de parto
possivelmente longo.
Como resultado,
a mãe é capaz de lidar
melhor com a situação
e pode se sentir mais alerta
e quase eufórica após o nascimento.
Chorar
é simplesmente incrível.
Eu gostaria que houvesse
uma palavra melhor.
O choro nos oferece
uma oportunidade de alívio físico,
de intimidade entre duas pessoas
e, principalmente,
promove bem-estar físico e mental.
E, como expressão
de nossas experiências humanas
internas mais intensas,
não há necessidade de ficar constrangido,
não há necessidade de se envergonhar
nem de fugir.
Precisamos ter um relacionamento
saudável com o choro
e mudar a forma como vemos as lágrimas.
Nós as vemos como incontroláveis,
assustadoras e confusas,
quando são, na verdade, belas,
calmantes e reconfortantes.
Elas não devem ser vistas
como um alarme estridente
de que algo está errado,
mas, sim, como uma funcionalidade natural
de nosso corpo incrível.
Chorar é tão essencial para mim
quanto respirar.
Se eu for pega chorando naquele sofá
por meu marido maravilhoso,
que teve que aprender muito mais
sobre choro do que ele gostaria,
ele não foge.
Ele vai me perguntar
por que estou chorando,
e vou deixá-lo saber
que só preciso extravasar.
Ele vai pegar minha mão,
e sabe o que vou fazer?
Vou extravasar todas as minhas emoções.
Depois vou me afundar
naquela sensação profunda de intimidade
e sensação extraordinária de alívio
que só minhas lágrimas podem trazer.
Obrigada.
Amerikan Oftalmoloji Akademisine göre,
bir yılda 56 ile 113 litre
gözyaşı meydana getiriyoruz.
Bana yüksek-hacimli
üretici diyebilirsiniz.
Yaşlandıkça daha az gözyaşı
üretmemize rağmen,
80 yaşına gelene kadar
muhtemelen ortalama boyuttaki
40 küveti doldurmuş olacağım.
Peki ya ilk yıllarımda ağladıklarım?
Bu övüneceğim bir şey değil.
Beş yaşındayken
evin bir tarafına adımı yazmaya çalışmanın
iyi bir fikir olduğunu düşünmüştüm.
Evin dışına.
Annem benimle aynı fikirde değildi.
Bana bir diş fırçası verdi
ve "Hadi, temizle" dedi.
Ben de temizledim.
Yemek masasında otururdum,
bir ömür geçmiş gibi hissettirirdi.
Sebzelerimi yemek istemezdim.
O hissi muhtemelen biliyorsunuz.
Tüm favori programlarımı kaçırır
ve deli gibi ağlardım.
Ağlamak daima
kötü bir şeyle bağdaştırılırdı.
Neyse ki büyüdüm.
Duvarlara yazmayı bıraktım,
sebzelerimi yemeye başladım
ve anneliğin muhteşem dünyasına girdim.
Size şunu söyleyeyim,
ağlamak bambaşka bir boyut aldı.
Dokuz aylık hamileydim
ve koltukta oturuyordum,
hazır bavullarımın durduğu
ön kapıya bakıyordum,
beni bekliyorlardı
çünkü bugünün o gün
olacağından umutluydum.
Birazcık daha yerleştim
ve kendi kendime düşündüm:
"Uzaya insan gönderebiliyoruz
ama bebeğin ne zaman doğacağını
çözmüş gibi görünmüyoruz."
Sonra göğsümde
bir baskının arttığını hissettim,
boğazım düğümlendi
ve gözyaşlarına boğuldum.
Biliyor musunuz,
neden ağladığıma dair hiçbir fikrim yoktu.
O zaman nedenini bilmemek
beni daha da üzdü
ve en sonunda sadece
üzgün olduğum için üzgündüm.
Derin bir nefes aldım -- (Nefes alır)
ve nefes verdim -- (Nefes verir)
Bunun yardımcı olacağını düşündüm
ama hayır, yardımcı olmadı.
Sonra ağabeyim sırıtarak içeri girdi
ve "Senin neyin var?" dedi.
Ben de "Hiçbir şey,
beni yalnız bırak" dedim.
Öyle de yaptı,
elinden geldiğince hızla kaçtı.
Gittiğinde tahmin edin ne yaptım.
Daha da çok ağladım.
Tıpkı çocukken olduğum gibi utanmıştım.
Ne şanslıyım ki ön kapıda duran o bavula
sadece dokuz gün daha
bakmak zorunda kaldım,
beklenen doğum tarihimden hemen önceydi.
Sonunda vücudum zamanın geldiğini söyledi.
Vücudumun neredeyse
bir bowling topu büyüklüğündeki
bu küçük insanı çıkarmaya çalışmasını
18 saat kadar hissettikten
ve saatlerce ıkınmadan sonra,
bu bebeğin hiç şüphesiz
sıkıştığını düşündüm
ve o anda güzel kızım
Jennifer dünyaya geldi.
Ona baktım, ağlıyordu
ve ben de ağlamaya başladım.
Saniyeler öncesinde içimde biriken
tüm o baskı ve duygular
hayatımda daha önce hissetmediğim
en sevinçli bir rahatlama duygusuyla
anında yer değiştirdi.
Korku, endişe ve kontrolden çıkmış
çılgın hormonlar yüzünden
dokuz ay boyunca ağlamak
yerini anında hayatımın en anlamlı,
en içten, en mutlu ağlayışına bırakmıştı
ve üzerinde hiçbir kontrolüm yoktu.
Gerçekten zor gözyaşlarıydı,
mutluluk gözyaşlarıydı,
çok yoğun bir sevincin gözyaşlarıydı,
akmaktan başka yapabilecekleri
bir şey yoktu.
Üç küçük mucizeyi daha doğurmamı
ve başkalarının da kendi mucizelerine
sahip olmalarına yardımcı olmaya
başlamamı sağlayan
o anki gözyaşlarıydı.
Doğum eğitmeni oldum
ve gözyaşlarıyla
yepyeni bir ilişkim başladı.
30 yıllık öğretmenliğimin ilk yıllarında
kalbime dokunan bir sınıfım oldu.
Gecenin konusu --
hamilelikteki duygulardı,
çık bakalım işin içinden!
Sınıfın ilk olarak hamilelik sırasındaki
duygusal değişimleri ve tepkileri
ve ağladığımızda vücudumuzun
ekstra duyguları atmaya çalışıyormuş gibi
hissettiğimizi öğrenmesi çok önemliydi,
tıpkı içinde tutamayacağı şeyi
yönlendiriyormuş gibi.
Tıpkı egzoz çıkışı gibiydi.
Günler sonra hissedilen aşırı üzüntü,
sevinç ve hatta rahatlama hissi,
o sihirli anın beklentisiyle geçen yıllar.
Kelimenin tam anlamıyla
vücudunuz tüm bu duyguları
gözlerinizden akan su formunda
dışarı atıyormuş gibi hissettiriyor.
Gözyaşlarımızla hissettiriyor.
Derslerim sırasında gözyaşları
her zaman beklenirdi.
Bu sefer benim değil,
yeni annelerin sırası.
Bu sınıfta o gece,
durum çok farklıydı.
Hamilelikteki duygusal değişimler
hakkında konuşmayı yeni bitirmiştim
ve "couvade sendromu"ndan
bahsetmeye başladım.
"Couvade" kelimesi
Fransız terim "couver"den gelir,
"kuluçkaya yatmak" anlamına gelir,
yuvayı koruyan kuşlara benzer.
Yuvayı bebek bekleyen annenin
eşinden daha iyi kim koruyabilir ki?
Aynı zamanda babalık sendromu da denir
ve gerçek hayatta yaşanan bir olgudur,
hamile olmayan eş
hamilelik özelliklerini alır,
örneğin ruh halindeki ani değişimler,
uyku kaybı, kilo alımı
ve bazıları içinse
yeni bir spor araba almak gibi
yeni ve beklenmedik bir şey yapma
veya gurme yemekler yapmak gibi
yeni bir hobi edinme arzusu.
Sınıf çoğu zaman buna biraz güler
ve konu kapanır.
Dersi bitirirdik.
Ama orada bitmedi.
Cümlemi bitirdiğimde
cüsseli, iri yarı baba adayı ayağa kalktı,
kesin gidiyor diye düşündüm.
Ama bunun yerine oldukça aksi,
emredici bir şekilde şöyle dedi:
"Tamamdır beyler, bu şey sırasında,
eşinizin hamileliği sırasında
kaçınız ağladı?
Herkesin iyi olduğundan
emin olmak için sınıfa baktım.
Sorun yoktu,
sonrasında ne olacağını merak ediyorlardı.
Sonra bir beyefendi elini kaldırdı
ve "Ben ağladım" dedi.
Sonrasında biri daha
ve hikâyeler akıp gitti.
Şu çok sessiz sakin kız bile --
hamile annelerden birinin nişanlısıydı --
ona bakıp "Gördün mü? Benim ağlamamın da
normal olduğunu sana söylemiştim" dedi.
Sınıf birbirleriyle bağ kurdu,
birbirlerini doğruladılar
ve o gece hepimiz
hamile olmayan eşler için
yeni bir bakış açısıyla oradan ayrıldık.
Benim açımdan bu, gözyaşlarını
benimseme tutkumu pekiştirdi.
Daha sonrasında daha da iyiye gitti.
Aynı altı haftalık sınıfın son akşamında
hamile annelerden biri yanıma geldi.
Benimle özel olarak konuşmak istedi
ve ben de "tabii ki" dedim,
bir köşeye geçtik
ve şöyle söyledi:
"İlişkimi kurtardığınız için
size teşekkür etmek istiyorum."
Devam etmesini istedim,
bana eşinin ruh halindeki ani değişimler,
kontrol edilemeyen ağlamaları
ve eşinin hamilelik sırasındaki
siniri ve kargaşa yüzünden
eşinin ondan ayrılmayı
düşündüğünü söyledi.
Ama ayrılmadı.
Ağlamanın normal olduğunu fark ettiklerini
ve eşinin ona ağladığında o kadar da
kızgın hissetmediğini söylediğini anlattı.
Vay canına!
Ağlamak yalnızca sınıfımı
bir araya getirmedi,
aynı zamanda çiftleri de bir arada tuttu.
Öfke konusundaki yorumu
benim gerçekten de ilgimi uyandırdı,
ben de biraz araştırma yaptım
ve beklenildiği gibi
evrimsel psikolog Dr. Oren Hasson'ın
gözyaşlarımız görüşümüzü
bulanıklaştırdığında
bazen o öfkeye tepki verme kabiliyetimizi
azalttığına dair bazı teorileri vardı.
Ancak gözyaşlarımız öfke değil,
daha çok tahliye vanası gibi.
Birçoğumuz gözyaşlarımızı
tutmaya çalışsak da
onları bırakmak aslında
daha iyi bir hareket olabilir.
Gözyaşlarımızı tutmak öfke
veya üzüntü duygularımızı arttırabilir.
Gözyaşlarımızı bıraktığımızda
içimizdeki hormonlar
yüksek alarma geçerler
ve bunu biyokimyacı
Dr. William Frey sayesinde biliyoruz.
Duygusal gözyaşlarımızın içinde --
günlük, esneme gözyaşları gibi değil,
onun yerine duygusal gözyaşları --
yüksek oranda stres hormonları,
leu-enkephalin,
daha kolay telaffuz edebileceğim şekilde,
endorfin bulunuyor.
Stres hormonları
vücutlarımıza yardım ederken
endorfinler,
şu iyi hissettiren kimyasallar,
ruh halimizi yükseltmek için
ağrı kesici görevi görüyorlar.
Kim bunu istemez ki?
Çoğumuz açısından endorfin
salınımı için iki tetikleyici var.
Stres ve acı.
Doğum yapan bir kadın için,
hem stres hem de acı içindeler,
endorfinler tıpkı bir armağan.
Doğum ilerledikçe
bu endorfinler olası bir uzun doğumda
ona yardımcı olmak için artacaktır.
Sonuç olarak
anne daha iyi üstesinden gelebiliyor
ve doğum sonrasında daha uyanık
ve neredeyse öforik hissediyor.
Ağlamak gerçekten de harika.
Keşke daha iyi bir kelime olsaydı.
Ağlamak bize fiziksel rahatlama fırsatı
ve iki birey arasında samimiyet sunuyor
ve nihayetinde fiziksel
ve ruhsal sağlığı destekliyor.
En yoğun içsel insani deneyiminin
bir ifadesi olarak
utanmaya hiç gerek yok,
mahcup olmaya hiç gerek yok,
kaçmaya hiç gerek yok.
Ağlamakla sağlıklı bir ilişkimiz olmalı
ve gözyaşlarına bakış şeklimizi
değiştirmeliyiz.
Onları bunaltıcı, korkutucu
ve kafa karıştırıcı olarak görüyoruz
ama aslında çok güzel,
rahatlatıcı ve yatıştırıcılar.
Bir terslik olduğunu gösteren
bir alarm çanı olarak görülmemeliler,
aksine harika vücutlarımızın doğal
bir işlevselliği olarak görülmeliler.
Ağlamak benim için
nefes almak kadar gerekli bir şey.
Ağlamak konusunda istediğinden
çok daha fazla şey öğrenmek zorunda kalan
harika eşim tarafından
koltukta ağlarken yakalanırsam
eşim kaçmıyor.
Neden ağladığımı sorar
ve ona sadece rahatlamaya
ihtiyacım olduğunu söylerim.
Elimi tutar
ve tahmin edin ne yaparım?
Gözyaşlarına boğulurum.
Sonrasında sadece
gözyaşlarımın verebileceği
yoğun bir samimiyet
ve olağanüstü bir rahatlama
hissine kapılırım.
Teşekkür ederim.
根據美國眼科醫學會的說法,
我們每年會產生出
十五到三十加侖的眼淚。
我就是所謂的大量生產者。
雖然隨著年齡增長,
我們產生的眼淚的確變少了,
我認為,當我到了八十歲時,
我的眼淚也能裝滿
四十個一般大小的浴缸。
我在早年時的哭泣?
我可不會拿來誇口。
五歲時,
我以為在房屋牆上
練習寫自己的名字是個好主意。
房屋的外牆。
老媽不太認同。
她拿了牙刷給我,說:
「拿去,好好刷。」
我照做了。
我在餐桌前坐了
似乎無止盡的漫長時光,
不想吃蔬菜。
你可能懂我的感覺。
如果錯過我最愛的節目,
我就會狂哭起來。
哭泣總是和不好的事情連結在一起。
幸運的是,我長大了。
我不再在牆上寫字,也吃蔬菜了,
進入了美好的母親世界。
讓我告訴你,哭泣有了全新的意義。
懷胎九個月時,我坐在沙發上,
看著前門,我的包包已經
整理好放在門邊等著,
因為我希望今天就是生產日。
我讓自己更舒適一點,
我心想:「我們可以
把人類送上太空,
卻似乎無法確定寶寶何時會出生。」
接著,我感到胸口越來越有壓力,
我的喉嚨變得很緊,
我就這樣大哭出來。
你知道嗎?我完全不知道為什麼哭。
那時,不知道為何而哭
反而讓我更沮喪,
最終,我單純是因為沮喪而沮喪。
我深深吸了一口氣——(吸氣)
接著吐氣——(吐氣)
我以為那樣會有幫助,
但,不,沒有用。
接著,我哥哥帶著
詭秘的笑容走進來,
對我說:「你是怎麼了?」
我說:「沒什麼,別管我。」
他真的就不管我了,全速離開。
你知道當他離開後我做了什麼嗎?
我哭得更用力。
我感到羞恥和不好意思,
就像我小時候一樣。
我好幸運,這種盯著門邊
包包的日子只再持續了九天,
然後才到了預產期。
終於,我的身體說,時候到了。
有十八個小時的時間,
我感受到我的身體
在將這個和保齡球差不多
大小的小小人類推出來,
我用力擠了好幾個小時,
心想這個寶寶肯定是卡住了,
突然間,
我美麗的寶貝女兒珍妮佛
進入了這個世界。
我看著她,她哭了,
接著,我也哭了。
幾秒之前我還能感受到
內在的情緒和壓力,
立刻被我這輩子最喜悅的
寬心感受取代了。
經過九個月不斷因為這些恐懼和焦慮
還有大大失控的荷爾蒙而哭泣之後,
我的哭泣馬上轉變成了我人生中
最深刻、最揪心、
最快樂的哭泣。
且我無法控制。
那些真的很實在的眼淚,
那些快樂的眼淚,
那些讓我無法招架的喜悅眼淚,
它們無處可去,只能湧出眼眶。
正是那些眼淚,那個時刻,
那無法言喻的快感,
鼓勵我再將三個小小奇蹟帶到世上,
並開始協助他人擁有自己的孩子。
我變成了教導分娩的教育家,
我也展開了和眼淚的全新關係。
在我三十年教育職涯的前期,
有個班級獨一無二地觸動我心。
當晚的主題——
懷孕的情緒——居然有這種事。
對這班而言,重要的是要先了解
在懷孕期間的情緒改變和反應,
及當我們哭泣時,感覺就像是身體
在試圖將那些額外的情緒推出去,
幾乎就像是身體在設法處理
它內在容不下的東西。
就像是個排氣孔,把那些悲傷、
喜悅,甚至鬆一口氣的極端感受,
在期待那神奇的一刻數天、
數年之後,通通釋放出來。
感覺真的就像是你的身體
要把所有的情緒擠出來,
擠出來的形式就是從眼睛流出的水。
我們的眼淚。
在我的班上,會有眼淚是意料之中。
這次不是我的眼淚,
是新手媽媽們的。
那晚,在那個班上,
狀況大大不同。
我剛談完懷孕期間的情緒改變,
我接著開始談擬娩症候群。
「擬娩」這個詞來自
法文的「couver」,
意思是「庇護」,
就像鳥類會保護鳥巢。
有誰比待產媽媽的伴侶
更適合來保護這個巢?
擬娩症候群也叫感性妊娠,
它是種確實會發生的現象,
沒有懷孕的伴侶會出現懷孕的特徵,
比如心情擺盪、失眠、
增重,有些情況
會有非常強烈的衝動
想要去做新的、未預期的事,
比如買一台新跑車,
或者發展新嗜好,如美食烹飪。
在談到這些之後,
全班通常會笑一笑,
就這樣,那晚就結束了。
但那天卻不是如此。
我說完話之後,
有位高大魁梧的準爸爸站起來,
我很肯定地認為他是要離開了。
但,他反而用一種很粗魯
且居高臨下的方式說道:
「好,各位,有多少人
曾經在這期間哭過?
在她懷孕期間?」
我的視線掃過全班,
確保大家都還好。
他們很好,只是非常急切
想知道接下來會發生什麼事。
接著,有位男士舉手,
說:「我哭過。」
接著,又有另一位,
各種故事就這樣湧出。
就連一個非常安靜的女子——
她是其中一位準媽媽的未婚妻——
她看著她,說:
「看到了吧?我告訴過你,
我哭也是正常的。」
全班連結起來了,
他們彼此驗證,
那晚,所有人離開時,
對未懷孕的伴侶都有了新的看法。
對我來說,那件事讓我
更堅定要去擁抱那些眼淚。
接著,還有更好的。
同樣為期六週班級的最後一晚,
一位準媽媽來找我。
她希望能和我私下談,我說沒問題,
我們兩人便到角落去。
她說:
「你要謝謝你拯救了我的關係。」
我讓她繼續說,她告訴我,
她先生本來在考慮要離開她,
因為她心情擺盪不定、
哭到無法控制,
且這段懷孕讓他既混亂又生氣。
但他沒有離開。
她接著告訴我,
他們現在知道哭泣是沒關係的。
他告訴她,
當他哭出來時,
就不會感到那麼生氣了。
哇!
哭泣不僅讓我的班級凝聚起來,
也讓那對夫妻保持凝聚。
他對於生氣的說法
讓我感到非常好奇,
所以我四處找資訊,做了些研究,
果然,歐倫韓森博士,
他是演化心理學家,
他提出一些理論,
說明當我們熱淚盈眶時,
真的有時候會
降低我們對怒氣做出反應的能力。
但,眼淚並不是怒氣。
眼淚比較像是減壓閥。
雖然有許多人試圖
將眼淚壓抑在內在,
但讓眼淚流出來
可能會是更好的做法。
壓抑在內可能會放大
我們的憤怒感或悲傷感。
當我們釋放出那些眼淚時,
我們內在的荷爾蒙處在高戒備狀態,
我們會知道這一點,
是因為生物化學家威廉佛萊。
他發現,在我們的情緒眼淚裡面——
不是日常的如呵欠眼淚,
而是我們的情緒眼淚——
會有高濃度的壓力荷爾蒙
和亮氨酸腦啡肽,
簡單來說,就是腦內啡。
我們的壓力荷爾蒙功能
是在幫助我們的身體,
而我們的腦內啡,讓我們
感覺很好的化學物質,
則是扮演止痛的角色,
讓我們振作起來。
誰不會想要啊?
對大部分人而言,
有兩樣東西會觸發腦內啡的釋放。
壓力和痛苦。
對於生產的女性而言,
會經歷到壓力以及痛苦,
因此,腦內啡就像天賜的禮物。
隨著分娩開始,
那些腦內啡會增加,協助母親
渡過可能會很漫長的分娩。
因此,
母親就會比較能撐下去,
且在生產後會感到警覺
比較敏銳且心情愉快。
哭泣
真的很讚。
我希望還有更強大的字眼來形容。
哭泣讓我們的身體有機會放鬆,
有機會讓兩個人親近,
最終,
它還能促進身心健康。
它也是種表達方式,
表達我們最強烈的內在人類感受,
不用感到不好意思,
不用覺得羞恥,
也不用逃避。
我們需要和哭泣建立健康的關係,
並改變我們看待眼淚的方式。
我們認為眼淚是讓人無法招架的、
讓人害怕的、讓人困惑的,
但其實,眼淚很美麗,
很讓人寬心和放心。
我們不該把眼淚視為
某種尖銳的警鈴,
表示出問題了,
我們應該將眼淚視為
我們不可思議的身體
所提供的一種自然功能。
對我而言,哭泣和呼吸一樣重要。
我的好先生現在對哭泣的了解
比他想要的還要多很多,
當他再次發現我在沙發上哭泣時,
他不會再逃走了。
他會問我為什麼哭,
我會讓他知道我只是需要釋放一下。
他會握住我的手,
你知道我會做什麼嗎?
我會全部解放出來。
接著,我會沉浸到
深刻的親密感
以及超凡的放鬆感當中,
只有我的眼淚才能帶來這些感受。
謝謝。