Honderd jaar geleden
bestonden er tweeduizend perzikrassen,
bijna tweeduizend
verschillende pruimenrassen
en bijna achthonderd benoemde appelrassen
in de Verenigde Staten.
Vandaag de dag is daar
slechts een fractie van over
en dat wat nog over is, wordt bedreigd
door de industrialisering van de landbouw,
ziektes
en klimaatverandering.
Onder de bedreigde rassen
vind je de Blood Cling,
een perzik met rood vruchtvlees
die door Spaanse missionarissen
naar Amerika is gebracht
en vervolgens eeuwenlang
geteeld is door indianen.
Een abrikoos die meekwam
met de Chinese immigranten
die hier kwamen voor de aanleg
van de Transcontinental Railroad.
En talloze pruimenrassen
die uit het Midden-Oosten stammen
en door Italiaanse, Franse
en Duitse immigranten werden meegebracht.
Geen van deze rassen is inheems.
In feite zijn bijna al onze fruitbomen
naar hier gebracht,
waaronder appels, perziken en kersen.
Deze vruchten zijn niet alleen voedsel,
maar zijn ook een deel van onze cultuur.
Het zijn de mensen
die ze verzorgden en cultiveerden
en ze zozeer waardeerden
dat ze deze meebrachten
als een verbinding met hun thuis,
en het is de manier
waarop ze deze doorgaven en deelden.
In veel opzichten
zijn deze vruchten ons verhaal.
Ik had het geluk om ze te leren kennen
door een kunstwerk dat ik heb gemaakt,
de ‘Tree of 40 Fruit’ genaamd.
De Tree of 40 Fruit is één enkele boom
waarop veertig verschillende
steenvruchtrassen groeien.
Dat zijn dus perziken, pruimen,
abrikozen, nectarines en kersen,
allemaal op één boom.
Hij is ontworpen
om het grootste deel van het jaar
een normale boom te lijken,
totdat hij in het voorjaar
roze en wit bloeit
en in de zomer een veelheid
aan verschillende soorten fruit draagt.
Ik begon aan het project
om zuiver artistieke redenen:
ik wilde de realiteit
van het alledaagse veranderen,
en het verrassende moment creëren
dat mensen deze boom zouden zien,
bloeiend in al die verschillende kleuren
en al die verschillende vruchten dragend.
Ik creëer de Tree of 40 Fruit
door middel van enten.
Ik verzamel de stekken in de winter,
bewaar ze
en ent ze in de lente
op de uiteinden van takken.
In feite worden bijna alle
fruitbomen geënt,
omdat het zaad van een fruitboom
een genetische variant is van de ouder.
Als we een variant vinden
waar we echt van houden,
dan propageren we hem
door een ent van de ene boom
over te zetten op een ander --
het is echt gek als je bedenkt
dat elke Macintosh-appel
van één boom kwam
die van generatie op generatie
steeds weer geënt werd.
Maar het betekent ook dat fruitbomen
niet behouden kunnen worden door zaad.
Ik ken het enten al zo lang
als ik me kan herinneren.
Mijn overgrootvader verdiende de kost
door het enten van perzikboomgaarden
in Zuidoost-Pennsylvania.
Hoewel ik hem nooit heb ontmoet,
werd telkens als iemand zijn naam noemde,
erbij vermeld dat hij kon enten alsof hij
een magisch of mystiek vermogen had.
Ik koos het getal veertig
voor de Tree of 40 Fruit
omdat het voorkomt
in alle westerse religies,
als niet het kwantificeerbare dozijn
en ook niet het oneindige,
maar wel zoveel
dat het te veel om tellen is.
Het is een hoop of een veelvoud.
Maar het probleem was
dat ik aanvankelijk
geen veertig verschillende rassen
van deze vruchten kon vinden,
en dit ondanks het feit
dat ik in de staat New York woon,
die een eeuw geleden
een van de topproducenten
van deze vruchten was.
Waar ze onderzoeksboomgaarden
en oude, vintage boomgaarden uittrokken,
verzamelde ik takken
en entte ze op bomen in mijn kwekerij.
Zo zag de Tree of 40 Fruit eruit
toen hij werd geplant,
en zo ziet hij er zes jaar later uit.
Dit is zeker geen spel
van onmiddellijke bevrediging ...
(Gelach)
Het duurt een jaar voordat je weet
of een ent is geslaagd,
het duurt twee tot drie jaar
voordat je weet of ze fruit produceert,
en het duurt zo'n acht jaar
voordat het zo'n boom is.
Elk van de rassen
geënt op de Tree of 40 Fruit
heeft een iets andere vorm
en een iets andere kleur.
Ik realiseerde me
dat als ik een tijdlijn zou creëren
van wanneer ze respectievelijk bloeien,
ik zou kunnen bepalen hoe de boom
er in het voorjaar zal uitzien.
En zo ziet hij eruit in de zomer.
Hij produceert fruit
van juni tot en met september.
Eerst kersen,
dan abrikozen, Aziatische pruimen,
nectarines en perziken,
en ik denk dat ik er wel wat vergat ...
(Lacht)
Hoewel het een kunstwerk
buiten een galerie is,
is het met het vorderen van het project
behoud via de kunstwereld geworden.
Nu ik ben gevraagd
om ze op diverse locaties te creëren,
ga ik op zoek naar rassen
die in dat gebied ontstonden
of er van oorsprong gekweekt werden.
Ik zoek ze ter plekke
en ent ze op de boom
zodat ze de agrarische geschiedenis
van hun streek weergeven.
Toen werd het project online genoemd,
wat zowel schokkend
als een lesje in nederigheid was.
Ik schrok van de tatoeages
van beelden van de Tree of 40 Fruit.
(Gelach)
Ik dacht: waarom doe je dat
je lichaam aan?
(Gelach)
Het lesje in nederigheid
waren de verzoeken die ik kreeg
van voorgangers, rabbijnen en priesters
die de boom wilden gebruiken
als een centraal deel in hun eredienst.
Toen werd het een meme --
en het antwoord op die vraag is:
'ik hoop van niet'.
[Is je huwelijk als de Tree of 40 Fruit?]
(Gelach)
Zoals met alle goede memes
leidde dit tot een interview
in ‘Weekend Edition’ van NPR
en als universiteitsdocent,
dacht ik een hoogtepunt te bereiken --
een hoogtepunt in mijn carrière --
maar je weet nooit
wie er luistert naar NPR.
Enkele weken na het NPR-interview
kreeg ik een e-mail
van het ministerie van Defensie.
De Defense Advanced Research
Project Administration nodigde me uit
om te komen praten over
innovatie en creativiteit,
wat al gauw uitmondde
in een discussie over voedselzekerheid.
Want onze nationale veiligheid
is afhankelijk van onze voedselveiligheid.
Nu zitten we met monoculturen
waarin maar een paar rassen
van elk gewas worden geteeld;
als er iets gebeurt
met slechts één van die rassen
kan dat een dramatisch effect hebben
op onze voedselvoorziening.
De sleutel tot het behoud
van onze voedselzekerheid
is het behoud van onze biodiversiteit.
Honderd jaar geleden gebeurde dit
door iedereen die een tuin had
of wat bomen achter zijn huis
en daar rassen kweekte
die in de familie werden doorgegeven.
Dit zijn de pruimen
van slechts één Tree of 40 Fruit
in één week in augustus.
Na een aantal jaren kreeg ik te horen
dat mijn fruitcollectie
een van de grootste was
in het oosten van de Verenigde Staten,
wat voor een kunstenaar
absoluut overweldigend is.
(Lacht)
Maar in veel opzichten
wist ik niet wat ik had.
Ik ontdekte dat de meeste van mijn rassen
klassieke rassen waren,
variëteiten die werden gekweekt voor 1945,
wat wordt gezien als het begin
van de industrialisatie van de landbouw.
Een aantal van die rassen dateerde
van vele duizenden jaren terug.
Toen ik erachter kwam
hoe zeldzaam ze waren,
raakte ik geobsedeerd
door het idee om ze te behouden,
en het medium ervoor werd kunst.
Ik zocht in oude, vintage boomgaarden
voordat ze werden uitgetrokken
en bewaarde de kom of het stamdeel
met de oorspronkelijke entplaats.
Ik perste bloemen en bladeren
voor herbariumspecimens.
Ik begon het DNA te sequencen.
Maar uiteindelijk probeerde ik
het verhaal te behouden
via deze koperetsen en boekbeschrijvingen.
Ik vertel het verhaal
van de ‘George IV’-perzik,
die wortelschoot tussen
twee gebouwen in New York City --
er komt iemand voorbij,
proeft haar
en ze wordt een belangrijke
commerciële variëteit in de 19e eeuw,
want ze smaakt zo lekker.
Dan verdwijnt ze bijna volledig,
omdat ze niet goed tegen verzenden kan
en niet aan de moderne landbouw voldoet.
Maar ik besef dat
dit verhaal verteld moet worden.
Bij het vertellen van dat verhaal
moet je kunnen ervaren
hoe het is om die rassen aan te raken,
te ruiken en te proeven.
Dus probeerde ik
een boomgaard aan te leggen
om deze vruchten
publiek beschikbaar te maken
en wel op de plaats waar ik
de hoogste bevolkingsdichtheid kon vinden.
Dus zocht ik een halve hectare grond
in New York City ...
(Lacht)
wat achteraf bezien wel wat ambitieus leek
en waarschijnlijk de reden waarom niemand
mijn telefoontjes of e-mails beantwoordde.
(Gelach)
Maar uiteindelijk vier jaar later
kreeg ik bericht van Governors Island.
Governors Island
is een voormalige marinebasis
die de stad New York in 2000 verkreeg.
Het ontsloot al dit land dat met de pont
in slechts vijf minuten te bereiken is.
Ze nodigden me uit voor een project
dat we nu de ‘Open Boomgaard’ noemen.
Er komen fruitrassen terug
die al meer dan een eeuw lang
niet meer werden gekweekt in New York.
Nu komen er in de Open Boomgaard
vijftig bomen met meerdere enten
met meer dan tweehonderd originele
en antieke fruitrassen.
Dit zijn rassen die in de regio ontstonden
of er oorspronkelijk werden gekweekt.
Rassen zoals de Early Strawberry-appel,
origineel van 13th Street en Third Avenue.
Aangezien een fruitboom
niet behouden kan worden door zaad,
zal de Open Boomgaard fungeren
als een levende genenbank,
of een archief voor deze vruchten.
Net als de Tree of 40 Fruit
zal hij ervaringsgericht zijn;
hij zal ook symbolisch zijn.
Belangrijker nog:
mensen worden uitgenodigd
om deel te nemen aan het behoud
en meer te leren over hun voedsel.
Door de Tree of 40 Fruit
heb ik vele duizenden e-mails ontvangen,
waarin mensen fundamentele vragen stellen
als 'Hoe plant je een boom?'
Minder dan drie procent van de bevolking
heeft nog rechtstreeks
banden met de landbouw.
Daarom nodigt de Open Boomgaard mensen uit
om aan publieke programma’s
en workshops deel te nemen,
om te leren hoe je bomen ent,
teelt, snoeit en oogst;
om mee te doen met versvoedsel-
en bloesemrondleidingen;
om van lokale koks te leren
hoe je dit fruit gebruikt;
en om eeuwenoude gerechten na te maken,
waar veel van deze rassen
speciaal voor gekweekt werden.
Naast de fysieke locatie van de boomgaard
wordt het ook een kookboek
met al die recepten.
Het wordt een veldgids
die vertelt over de kenmerken
en eigenschappen van die vruchten,
hun oorsprong en hun verhaal.
Opgroeiend op een boerderij
dacht ik landbouw te begrijpen
en wilde ik er niets mee te maken hebben.
Dus ik werd een kunstenaar --
(Gelach)
Maar ik moet toegeven
dat het iets in mijn DNA is.
Ik denk niet dat ik de enige ben.
Honderd jaar geleden waren we allemaal
veel nauwer verbonden met de cultuur,
de teelt
en het verhaal van ons voedsel.
Nu zijn we ervan gescheiden.
De Open Boomgaard schept de mogelijkheid
om niet alleen opnieuw aan te sluiten
bij dit onbekende verleden,
maar om eens na te denken
over de toekomst van ons voedsel.
Dank je.
(Applaus)