At the beginning of fourth grade,
I joined Peer Helpers.
Peer Helpers is an inclusion program
where students like myself
can interact with students
in Special Education.
When I joined, I was looking to try
something new
because, you see, at my elementary school,
there's only chess club
and Peer Helpers,
so my options were pretty limited.
But the kids that I did see peer helping
looked like they were having tons of fun.
I mean, they were missing class,
sitting together at lunch,
and taking trips.
I wanted in on that, so I joined.
At the time, I had no idea I would
eventually be meeting someone
who would become
one of my closest friends today,
Henley Hager.
When I first met Henley and his family,
it was a disaster.
I vividly remember talking
to Mrs. Hager for the first time,
and I had no idea what to say.
It was probably something like,
"Hey, Mrs. Hager, I'm here
to work with Henley."
So after I introduced myself to her,
I finally met Henley,
the boy I was going to be working with.
At first, I didn't know
what to do or say around Henley.
You see, Henley has severe autism,
and I had no experience working with
anyone like that before.
I'm going to be honest.
It's not like I just strolled in there
and was already best buddies with him.
I was nervous,
nervous that I might set him off,
or nervous that I might do something
to upset him,
and since we're being honest,
I was nervous because we as humans
have a tendency to feel uncomfortable
around people who are different than us.
Regardless, over the next three years,
every Wednesday, I went with Henley
to an after-school program
where we would on social
and academic skills,
such as organization,
doing homework,
physical exercise,
calming down,
helping him understand the day's plan,
not complaining
when he doesn't get his way,
and engaging in small talk.
But as long as I've known Henley,
I know what he wants to do,
play on the computer.
But we can't always do that.
So I'll provide other examples
of what we can do,
like walk around the track,
use the stationary bike,
or play basketball.
He'll answer with yes or no,
or he's gotten to the point
where he will politely ask
if we can do this activity instead.
Over the years, Henley's small talk
has greatly improved
and it's not just with me,
it's with every person he interacts with.
That's one of the goals
of inclusion programs.
Inclusion programs benefit people
because they develop friendships,
increase achievement of IEP goals,
and greater opportunities for enhance
learning are formed.
But apart from all that,
we would go fun places.
I remember one time, Henley and I
went to the McWane Science Center
in Downtown Birmingham.
We had fun watching the fish,
and stingrays, and sharks.
But imagine being at the science center
and hearing two teenage boys cracking up
and giggling over nothing.
Henley and I can just let out
a quick giggle
and the laugh attacks begin.
I have the best time ever
when I'm with him
and I always look forward
to spending time with him,
but this trip wasn't me
being his Peer Helper.
These were just two best friends
hanging out and watching sharks.
Now, I can talk about how much
I've done with or for Henley,
but what I really want you to hear
and what rarely gets mentioned
is the fact that Henley
has also helped me.
He's helped me become more patient,
I am better at working with kids
with disabilities,
and I believe I've become more
compassionate
toward those different than me.
So through my interactions with Henley,
I mentioned becoming more patient.
For example, Henley takes longer
to learn certain concepts,
to do school work,
and to respond to certain questions.
And because of this, I've learned to
repeat myself without getting frustrated,
or at least making
that frustration visible.
Somebody should teach my mom that.
But let me be clear.
Many times it was frustrating,
but you can't get mad at him
because he's not intentionally
trying to be difficult.
He's just taking his time and adjusting
to the task at hand
the best way he knows how.
Understanding this has made me
a more patient person
in all aspects of life.
And apart from patience,
I've become better at working
with kids with special needs.
In your everyday school,
a majority of students pretend
like students in the Special Ed department
don't even exist.
They walk through the halls,
talk to their friends,
and ignore those with special needs.
Rarely do people interact with these
students in a positive and helpful way.
But I've learned that through
interacting with students like Henley,
when you ignore those with
special needs,
you're missing out on a gift.
So from fourth to seventh grade,
I worked exclusively with Henley,
and that partnership,
that friendship,
is one of the best things
that has ever happened to me.
I have loved working with Henley,
and becoming a Peer Helper
was one of the best decisions of my life.
But sadly, not all students
have this opportunity.
After researching, I was shocked
to find that people with special needs
do not have enough, if any,
Peer Helpers in their school.
And what's worse, not all schools
provide enough teachers or teachers' aids
to students in the special ed department.
So get ready for this part.
Many students in the Special Ed department
don't receive the adequate services
they deserve.
And of the schools who don't provide
the adequate services to these students,
I believe the most common reason
is because they don't have
enough funding or staff,
but if they're not up to standard,
it's the students who suffer.
Think of all the kids
with learning disabilities
and how they need help
to thrive in their learning.
Without it, jobs may not
be available to them,
or they may not learn social skills
needed to live in the environment
we live in today,
their autonomy won't develop
and these rich relationships
will not be formed.
All of these concepts rotate
around each other,
and are things that I work with
Henley to improve on.
I can tell that Henley
has greatly improved
with communicating with
people throughout the years,
and this is because he's fortunate enough
to live in a community
that has a very respectable
Special Education program
with many staff members
and a thriving Peer Helper program.
But, like I said before, not all schools,
a majority in fact,
adequately support the Special
Education department,
which is making it harder for these kids
to become the most successful version
of themselves.
But now, let's say schools
do start providing
the help they should
be giving to these kids.
Let's say that these students thrive.
I mean think of the possibilites.
They'd be prepared for the work force,
and they'd learn stronger social skills.
If the schools are not providing
enough teachers or teachers' aids
to students in the Special Ed department,
I say that job is passed to us,
the students.
I say the students should step up
and support their fellow classmates.
Every student in here
has the ability to help.
The hardest part is acting on the problem,
but I know everyone can do it.
One of the best and most effective ways
you can help Special Education departments
is by creating or joining
a Peer Helper program.
Once you join of these programs,
you'll feel like a different person
because you realize how much of
an impact you have on other individuals.
Because helping others impacts you.
It turns you into
a "glass half full" person
and essentially, build stronger
friendships with those who need it.
So aside from lunch, being a Peer Helper
is the best part of school by a landslide.
For those of you who enjoy learning,
just wait until you become a Peer Helper.
Every Tuesday and some Thursdays,
I help,
and when I get to school, I am so excited.
I'm excited for the time of day
I can walk into that room
and say hello to all my friends
who I enjoy helping.
Becoming a Peer Helper should
be considered a privilege
because not only are you positively
impacting your fellow peers,
they also help you,
and you'll build
long-standing relationships
from this as well.
It is hard work sometimes, and you're
definitely not going to get a trophy
saying you're a good Peer Helper.
But really who needs a trophy
when you're gaining a friend?
That's the best reward.
Being a Peer Helper helped me
realize who I am as a person
and my purpose in not just my life,
but other's lives too.
So I challenge my fellow students
in the audience
to strongly consider becoming
a Peer Helper.
You will love it.
And if you don't have one, talk with
your principal or Board of Education
and make one because these
students really need it.
And to you parents listening out there,
encourage your son or daughter
to participate in Peer Helper programs
because all it takes is eight words to
change your life and the lives of others,
"I would like to become a peer helper."
في بداية الصف الرابع،
انضممت إلى (مساعدي الأقران).
وهو برنامج دمج حيث يستطيع الطلاب مثلي
التفاعل مع طلاب الفئات الخاصة.
عند انضمامي، كنت أتطلع لتجربة شيء جديد
لأنه كما ترون في مدرستي الابتدائية
لم يكن يوجد سوى نادي الشطرنج
وبرنامج (مساعدة الأقران).
لذلك كانت اختياراتي محدودة جدًا.
لكن الأطفال الذين رأيتهم بالفعل يساعدون
أقرانهم بدوا كأنهم يحظون بأوقات مرح كثيرة.
أعني أنهم كانوا يهملون الحصص،
يتناولون الغداء سويًا،
ويذهبون في رحلات،
أحببت تجربة ذلك فانضممت إليهم.
وفي ذلك الوقت،
لم أكن أتخيل أني سأقابل شخصًا
ويصبح واحدًا من أقرب أصدقائي اليوم،
وهو (هينلي هيجر).
عندما قابلت (هينلي) وعائلته،
كان اللقاء مثل الكارثة.
أتذكر جيدًا عندما تحدثت
مع السيدة (هيجر) للمرة الأولى،
ولم يكن لدي أدنى فكرة ماذا أقول.
كان كلامي تقريبًا مثل الآتي،
"مرحبًا سيدة (هيجر)،
أنا هنا لأعمل مع (هينلي)."
وبعد أن عرفتها بنفسي،
التقيت أخيرًا بـ(هينلي)،
الفتى الذي سأعمل معه.
في البداية، لم أكن أعرف ماذا أفعل
أو أقول في وجود (هينلي).
كما ترون، (هينلي) مصاب بالتوحد الحاد،
ولم يكن لدي خبرة بالتعامل
مع هذه الحالة من قبل.
سأكون صريحًا.
الأمر لا يشبه الدخول هناك
ونصبح أقرب الأصدقاء بالفعل.
كنت متوترًا من أني قد أبعده عني،
أو أني قد أفعل شيئًا يغضبه،
وبما أني قررت المصارحة،
كنت متوترًا لأننا بصفتنا بشر
لدينا اتجاه لنشعر بعدم الراحة
تجاه الأشخاص المختلفين عنا.
بغض النظر، على مدار الـ3 سنوات التالية،
كل أربعاء كنت أذهب مع (هينلي)
لبرنامج ما بعد المدرسة
حيث نكتسب مهارات اجتماعية وأكاديمية،
مثل التنظيم،
والقيام بالواجبات،
والتدريبات البدنية،
والاسترخاء،
ومساعدته في فهم خطة اليوم،
ولا يشتكي عندما لا يفهم أسلوبه،
والاندماج في دردشة قصيرة،
لكن طالما أني عرفت (هينلي)،
فهمت ما يريد فعله،
اللعب على الكمبيوتر.
لكن لا يمكننا دومًا فعل ذلك.
لذلك سأقدم أمثلة أخرى
عن الأشياء التي نستطيع فعلها،
مثل المشي حول الملعب،
واستخدام الدراجة الثابتة،
أو لعب كرة السلة.
سيجيب بنعم أو لا،
أو أنه يصل إلى المرحلة
حيث يطلب بأدب القيام بنشاط آخر.
على مدار السنوات،
تطورت دردشة (هينلي) القصيرة
وليس معي فقط،
بل مع كل شخص يتعامل معه.
هذا هو أحد أهداف برامج الدمج.
تفيد برامج الدمج الأشخاص
لأنها تنمي الصداقة،
وتزيد من تحقيق أهداف برامج التعليم الفردي،
وتشكيل فرص أكبر لتحسين التعلم.
لكن بعيدًا عن كل هذا، ذهبنا لأماكن ممتعة.
أتذكر أننا ذهبنا لمركز (ماكوين) للعلوم
في وسط (برمنجهام).
استمتعنا بمشاهدة السمك
و(الراي) اللاسعة وأسماك القرش.
لكن تخيلوا التواجد في مركز العلوم
وسماع اثنين من المراهقين يضحكون من لا شيء
أطلقت أنا و(هينلي) ضحكة سريعة
وبدأت نوبات الضحك.
حظيت بأفضل الأوقات بصحبته
وكنت أتطلع دومًا لقضاء الوقت معه،
لكن هذه الرحلة لم تكن بصفتي مساعده.
كنا فقط صديقين مقربين
يتسكعان ويشاهدان أسماك القرش.
يمكنني التحدث عن الأشياء التي فعلتها
مع (هينلي) أو من أجله،
لكن ما أريدكم أن تسمعوه ونادرًا ما يُذكر
هو حقيقة أن (هينلي) ساعدني أيضًا.
ساعدني لأصبح صبورًا أكثر.
وأصبحت أفضل في التعامل
مع الأطفال ذوي الصعوبات،
وأعتقد أني أصبحت أكثر تعاطفًا
تجاه هؤلاء المختلفين عني.
لذا خلال تعاملي مع (هينلي)،
ذكرت أني أصبحت أكثر صبرًا.
على سبيل المثال، يأخذ (هينلي)
وقتًا أطول ليتعلم مفاهيم معينة،
ويقوم بواجبات المدرسة،
ويجيب عن أسئلة معينة.
وبسبب هذا دربت نفسي على التكرار
بدون الشعور بالإحباط،
أو على الأقل جعلت هذا الإحباط ملحوظًا.
ينبغي على أحدهم أن يعلّم أمي ذلك.
لكن دعوني أكون واضحًا.
كان الأمر محبطًا لمرات عديدة،
لكن لا تستطيعون الغضب منه
لأنه لا يحاول أن يكون صعبًا عن قصد.
هو فقط يأخذ وقته ويتكيف مع المهمة المطروحة
بأفضل طريقة يعرفها،
تفهُّم ذلك جعلني شخصًا أكثر صبرًا
في جميع نواحي الحياة.
وبعيدًا عن الصبر،
أصبحت أفضل في العمل مع الأطفال
من ذوي الاحتياجات الخاصة.
في حياة المدرسة اليومية،
تتصرف أغلبية الطلاب
وكأن طلاب قسم الفئات الخاصة
ليس لهم وجود حتى.
يمشون خلال القاعات،
ويتحدثون مع أصدقائهم،
ويتجاهلون ذوي الاحتياجات الخاصة.
ونادرًا ما يتفاعل الناس مع هؤلاء
الطلاب بطريقة إيجابية ومفيدة.
لكني تعلمت ذلك من خلال التفاعل
مع الطلاب مثل (هينلي)،
عندما تتجاهل ذوي الاحتياجات الخاصة،
فإنك تفوت على نفسك نعمة.
لذا من الصف الرابع إلى السابع،
عملت مع (هينلي) كليًا،
وتلك الشراكة والصداقة،
هما من أفضل الأشياء التي حدثت لي في حياتي.
لقد أحببت العمل مع (هينلي)،
وكوني مساعدًا للأقران
هو أحد أفضل قرارات حياتي.
لكن للأسف لا يحظى كافة الطلاب بهذه الفرصة.
بعد البحث أصابتني صدمة عندما
وجدت أن ذوي الاحتياجات الخاصة
ليس لديهم مساعدين للأقران في مدارسهم.
والأسوأ أن بعض المدارس لا توفر
ما يكفي من المدرسين أو الأدوات المساعدة
للطلاب في قسم تعليم الفئات الخاصة.
لذلك كونوا مستعدين لهذا الجزء.
معظم الطلاب في قسم تعليم الفئات الخاصة
لا يتمتعون بالخدمات الملائمة المستحقة لهم.
وعن المدارس التي لا توفر هذه الخدمات
أعتقد أن السبب الشائع
هو أنهم لا يملكون ما يكفي
من التمويل أو الموظفين،
لكن إذا لم يصلوا إلى المستوى المطلوب
فإن الطلاب هم من يعانون.
فكروا في كل الأطفال ذوي صعوبات التعلم
وكيف أنهم في حاجة للمساعدة
لينجحوا في التعليم.
بدون التعليم لن تتاح لهم وظائف،
ولن يتعلموا المهارات الاجتماعية
المطلوبة لكي يعيشوا في نفس البيئة،
ولن تتطور استقلاليتهم
ولن تتكون هذه العلاقات القوية.
تدور كل هذه المفاهيم حول بعضها البعض،
وهي مفاهيم عملت عليها مع (هينلي) لتطويرها.
أستطيع القول أن (هينلي) قد تحسن كثيرًا
خلال التواصل مع الناس على مدار السنوات،
وهذا بسبب أنه محظوظ
بدرجة كافية للعيش في مجتمع
لديه برنامج جدير بالاحترام
لتعليم الفئات الخاصة
به العديد من الموظفين
وبرنامج مساعدة الأقران المزدهر.
لكن كما قلت من قبل،
ليست كل المدارس بل غالبيتها،
تساند قسم تعليم الفئات الخاصة بشكل ملائم،
الأمر الذي يجعل من الصعب لهؤلاء الأطفال
ليصبحوا أفرادًا أكثر نجاحًا.
لكن الآن دعونا نقول أن المدارس بدأت بتوفير
المساعدة الواجب تقديمها لهؤلاء الأطفال.
دعونا نقول أن هؤلاء الأطفال حققوا النجاح.
أعني فكروا في الاحتمالات.
سيتجهزون للالتحاق بالقوى العاملة،
ويتعلمون مهارات اجتماعية أكثر قوة.
إذا لم توفر المدارس عددًا كافيًا
من المدرسين أو الأدوات المساعدة
لأجل الطلاب في قسم تعليم الفئات الخاصة،
فإن تلك الوظيفة ستوكَل لنا نحن الطلاب.
أدعو لأن يخطو الطلاب خطوة
نحو دعم زملائهم بالمدرسة.
يمتلك كل طالب هنا القدرة على المساعدة.
الجزء الأصعب هو معالجة المشكلة،
لكني أعلم أن الجميع يمكنهم فعل ذلك.
أحد أفضل الطرق وأكثرها تأثيرًا
في مساعدة أقسام تعليم الفئات الخاصة
يكمن في إيجاد برنامج
مساعدة الأقران أو الانضمام إليه.
بمجرد الانضمام لهذه البرامج
ستشعر أنك شخص مختلف
لأنك ستدرك قدر التأثير
الذي ستحدثه في الأفراد الآخرين.
لأن مساعدة الآخرين تؤثر عليك،
وتحولك لشخص "إيجابي"
وتبني بالضرورة صداقات أقوى
مع هؤلاء الذين يحتاجون إليها.
لذا إلى جانب الغداء، كونك مساعدًا للأقران
هو أفضل جزء من المدرسة
وهؤلاء الذين يستمتعون بالتعلم،
انتظروا حتى تصبحوا مساعدين للأقران.
أقدم المساعدة كل ثلاثاء
وأحيانًا أيام الخميس،
وعندما أذهب للمدرسة أكون في غاية الحماس.
ما يثير حماستي في اليوم عندما أدخل للغرفة
وأرحب بكل أصدقائي الذين أستمتع بمساعدتهم.
كونك مساعدًا للأقران يعتبر ميزة
لأنك لا تؤثر فقط بإيجابية على زملائك
بل إنهم يساعدونك أيضًا،
وستبني علاقات طويلة الأمد
بسبب هذا أيضًا.
إنه عمل شاق أحيانًا
ولن تحصلوا بالتأكيد على جائزة
لمجرد أنك مساعد جيد للأقران.
لكن من يريد فعلًا جائزة
عندما يكتسب صديقًا؟
هذه هي أفضل جائزة.
ساعدني برنامج مساعدة الأقران
في إدراك هويتي كشخص
وليس فقط إدراك هدفي في الحياة
بل أيضًا حياة الآخرين.
لذا أتحدى زملائي الطلاب من بين الجمهور
لكي يضعوا في اعتبارهم
أن يكونوا مساعدين للأقران.
سوف تحبون الأمر.
وإذا لم يكن لديكم برنامجًا،
تحدثوا مع مديركم أو مجلس التعليم
لتكوّنوا واحدًا
لأن هؤلاء الطلاب بحاجة إليه.
وللآباء أيضًا الذين يسمعون حديثي،
شجعوا أبناءكم أو بناتكم للمشاركة
في برامج مساعدة الأقران
لأن كل ما يلزم هو كلمات قليلة
لتغيير حياتكم وحياة الآخرين،
"أود أن أصبح مساعدًا للأقران".
Al principio del cuarto grado
me uní a "Peer Helpers".
"Peer Helpers" es un programa
de integración donde estudiantes como yo
pueden interactuar con estudiantes
de educación especial.
Cuando me apunté
estaba buscando probar algo nuevo
porque en mi escuela
solamente había un club de ajedrez
y "Peer Helpers",
así que tenía pocas opciones.
Pero los chicos que colaboraban
con Peer Helpers parecían pasarlo genial.
Se saltaban clases,
se sentaban juntos para almorzar,
e iban de excursión.
Yo quería eso, así que me apunté.
En ese momento no tenía ni idea
de que con el tiempo conocería a alguien
que se convertiría
en uno de mis mejores amigos,
Henley Hager.
Cuando conocí a Henley y a su familia
por primera vez, fue un desastre.
Recuerdo la primera vez que hablé
con la señora Hager
y no tenía ni idea de qué decir.
Probablemente dije algo así:
"Hola Sra. Hager, he venido
a trabajar con Henley".
Así que, tras presentarme,
conocí a Henley,
el chico con el que iba a trabajar.
Al principio, no sabía
qué decir o hacer con Henley.
Henley tiene autismo severo,
y yo no tenía experiencia
trabajando con alguien así.
Voy a ser honesto: no nos hicimos
los mejores amigos apenas nos conocimos
Estaba nervioso.
Nervioso de provocarlo,
nervioso de hacer algo que le molestara,
y sinceramente,
estaba nervioso porque como humanos
tendemos a sentirnos incómodos
estando con gente diferente a nosotros.
De todas formas,
durante los siguientes tres años,
cada miércoles, hacía alguna actividad
con Henley después de clase.
Trabajábamos sus habilidades
sociales y académicas,
como la organización,
hacer los deberes,
ejercicio físico,
tranquilizarse,
ayudarle a entender la agenda del día,
no quejarse cuando no se sale con la suya
y charlar.
Desde que conozco a Henley,
sé lo que siempre quiere hacer:
jugar con la computadora.
Pero no puede hacer eso todo el tiempo.
Así que le doy ejemplos
de otras cosas que podemos hacer,
como caminar,
usar la bicicleta estática,
o jugar al baloncesto.
Él contesta con un sí o un no,
y ha llegado a un punto
en el que puede preguntar educadamente
si puede hacer otra actividad.
A lo largo de los años,
Henley ha aprendido a charlar
y no solo conmigo,
sino con cualquier persona
con la que interactúe.
Esa es una de las metas
de los programas de integración.
Estos programas son beneficiosos
porque les ayudan a hacer amigos,
mejoran su desarrollo
y se crean oportunidades
para mejorar su aprendizaje.
Pero además de eso,
vamos a sitios divertidos.
Recuerdo una vez que fuimos
al "McWane Science Center"
en el centro de Birmingham.
La pasamos bien observando
a los peces, las rayas y los tiburones.
Imaginen estar en un museo de ciencias
y oír a dos adolescentes
partiéndose de la risa porque sí.
Henley y yo podemos soltar una risita
y acabar en un ataque de risa.
Me la paso genial cuando estoy con él
y siempre estoy deseando
pasar tiempo con él.
En esta excursión yo no estaba
haciendo de voluntario.
Simplemente éramos dos amigos
pasándola bien.
Podría hablar de cuánto
he hecho con o por Henley,
pero lo que realmente quiero que oigan,
y que rara vez se cuenta,
es el hecho de que Henley
también me ha ayudado.
Me ha ayudado a tener más paciencia,
soy mejor trabajando
con niños discapacitados,
y creo que tengo más compasión
hacia los que son diferentes a mí.
Al relacionarme con Henley,
he dicho que tengo más paciencia.
Por ejemplo, Henley tarda más
en aprender algunos conceptos,
en hacer los deberes,
y en contestar a algunas preguntas.
Y por esto, he aprendido
a repetir las cosas sin frustrarme,
o al menos que no se note esa frustración.
Alguien debería enseñarle eso a mi madre.
Seré franco:
muchas veces es frustrante,
pero no te puedes enfadar con él
porque no lo hace difícil a propósito.
Simplemente se toma su tiempo
para adaptarse a la situación
lo mejor que puede.
Entender esto me ha hecho más paciente
en todos los aspectos de la vida.
Y además de la paciencia,
he mejorado en mi trabajo con niños
con necesidades especiales.
En la escuela
la mayoría de los alumnos actúan
como si los alumnos de educación especial
no existieran.
Caminan por los pasillos,
hablan con sus amigos,
e ignoran a aquéllos con
necesidades especiales.
Rara vez interactúan con estos estudiantes
de una forma positiva y útil.
Pero he aprendido al relacionarme
con estudiantes como Henley,
que cuando ignoras a aquéllos
con necesidades especiales,
te estás perdiendo un regalo.
Así que del cuarto al séptimo grado
trabajé exclusivamente con Henley,
y esa relación, esa amistad,
es una de las mejores cosas
que me han pasado.
Me ha encantado trabajar con Henley,
y formar parte de "Peer Helpers" ha sido
una de las mejores decisiones de mi vida.
Desgraciadamente, no todos los estudiantes
tienen esa oportunidad.
Tras investigar, me sorprendí al descubrir
que los alumnos con necesidades especiales
no tienen suficientes, si los hay,
"Peer Helpers" en su escuela.
Y lo que es peor, no todas las escuelas
tienen suficientes profesores o material
para los alumnos
con necesidades especiales.
Escuchen esto:
Muchos alumnos del Departamento
de Educación Especial
no reciben el apoyo que necesitan.
Y en estas escuelas en las que
no se ofrece lo necesario,
creo que el motivo principal es que
no tienen suficiente dinero o personal,
pero si no se cubren sus necesidades
son los alumnos los que pierden.
Piensen en todos los niños
con trastornos del aprendizaje
y cómo necesitan ayuda
para progresar en su aprendizaje.
Sin esto, puede que no consigan
un empleo o que no aprendan
las habilidades sociales necesarias
para vivir en el mundo actual,
no desarrollarán su autonomía
y no podrán desarrollar relaciones plenas.
Estos conceptos están relacionados,
y trabajo con Henley para mejorarlos.
Henley ha mejorado mucho
su comunicación con los demás
a lo largo de los años,
y esto se debe a que tiene la suerte
de vivir en una comunidad
con un buen Programa de Educación Especial
con muchos empleados
y con un programa "Peer Helpers" robusto.
Pero, como dije antes,
la mayoría de las escuelas
no respaldan de forma adecuada
su Departamento de Educación Especial,
lo que hace que para estos niños
sea difícil convertirse
en la mejor versión de sí mismos.
Imaginemos que estas escuelas
empiezan a ofrecer
el apoyo que deberían dar a estos niños.
Imaginemos que estos niños
desarrollan sus habilidades.
Piensen en las posibilidades.
Estarían preparados para trabajar,
y sus habilidades sociales mejorarían.
Si las escuelas no ofrecen
suficientes profesores y material
para los alumnos del Departamento
de Educación Especial,
yo creo que la tarea, entonces,
pasa a los alumnos.
Pienso que los alumnos deberían ofrecerse
para ayudar a sus compañeros de clase.
Cualquier estudiante puede ayudar.
Lo más difícil es
actuar sobre el problema,
pero sé que cualquiera lo puede hacer.
Una de las formas más eficaces de ayudar
al Departamento de Educación Especial
es creando o uniéndose
a un programa de "Peer Helpers".
Cuando te unes a uno de estos programas,
te sientes distinto
porque te das cuenta del efecto
de tu trabajo en otras personas.
Porque ayudar a los demás
tiene un efecto en ti.
Te convierte en una persona más optimista
y te enseña a crear un vínculo más fuerte
con los que lo necesitan.
Almuerzos aparte, ser un "Peer Helper"
es lo mejor de ir a la escuela.
Para los que disfrutan aprendiendo,
ya verán cuando sean un "Peer Helper".
Yo colaboro todos los martes
y algún jueves,
y cuando llego a la escuela,
estoy entusiasmado.
Me entusiasma entrar en esa habitación,
saludar a todos mis amigos,
y disfrutar ayudándoles.
Formar parte de "Peer Helpers"
debería ser un privilegio
porque no solo influyes positivamente
sobre tus compañeros,
ellos también te ayudan,
y con esta experiencia
establecerás relaciones duraderas.
A veces es un trabajo duro,
y no te van a dar un premio
al mejor "Peer Helper" por eso.
Pero ¿quién necesita un premio
cuando has ganado un amigo?
Ese es el mejor premio.
Ser un "Peer Helper" me ha ayudado
a entender quién soy como persona
y mi causa no es solo mi vida,
sino también las vidas de los otros.
Así que animo a los estudiantes
entre el público
a que se planteen seriamente
unirse a "Peer Helpers".
Les va a encantar.
Si no tienen uno, hablen con el director
o con el comité educativo
y creen uno porque estos estudiantes
de verdad lo necesitan.
Y a los padres entre el público:
animen a sus hijos a que participen
en el programa "Peer Helpers"
porque solo se necesitan cinco palabras
para cambiar tu vida y la de los demás:
Quiero ser un "Peer Helper".
En début d'école primaire,
j'ai rejoint les « Peer Helpers ».
Peer Helpers est un programme d'inclusion
où des élèves comme moi
interagissent avec des élèves
en cursus d'éducation spéciale.
Je les ai rejoints pour essayer
quelque chose de nouveau.
Parce que, dans mon école primaire,
il n'y a que le club d'échecs
et Peer Helpers,
donc mes choix étaient limités.
Mais les enfants qui y participaient
avaient l'air de beaucoup s'amuser.
C'est-à-dire, ils manquaient les cours,
ils déjeunaient ensemble,
et ils partaient en excursions.
Je voulais en faire partie,
donc j'ai adhéré.
À l'époque, je ne savais pas que
j'allais rencontrer quelqu'un
qui deviendrait un de mes amis
les plus proches :
Henley Hager.
Quand j'ai rencontré Henley et sa famille,
ce fut un désastre.
Je revois très bien ma première
conversation avec Mme Hager,
et je ne savais pas quoi dire.
C'était sûrement un truc du genre :
« Bonjour, Mme Hager, je suis ici
pour travailler avec Henley. »
Après m'être présenté à elle,
j'ai enfin rencontré Henley,
le garçon avec qui j'allais travailler.
Au début, je ne savais pas quoi faire
ou dire en sa présence.
Voyez-vous, Henley a un autisme sévère,
et je n'avais aucune expérience
avec des autistes.
Je vais être honnête.
Je ne suis pas arrivé chez lui et de suite
on est devenus les meilleurs amis.
J'étais stressé,
stressé à l'idée de le provoquer,
ou stressé à l'idée de pouvoir l'énerver.
Et pour être sincère,
stressé, car en tant qu'humains,
nous avons tendance à être mal à l'aise
avec des personnes différentes.
Pourtant, les trois ans suivants,
chaque mercredi, j'allais avec Henley
à un programme extrascolaire
travailler ses aptitudes
sociales et scolaires,
comme s'organiser,
faire ses devoirs,
du sport,
se calmer,
l'aider à comprendre son quotidien,
à ne pas se plaindre
quand il est contrarié,
et à participer à des bavardages.
Depuis que je connais Henley,
je sais ce qu'il veut faire :
jouer sur l'ordinateur.
Mais nous ne pouvons pas faire que ça.
Alors voici des exemples de
ce que nous pouvons faire,
marcher sur la piste,
faire du vélo d'intérieur
ou jouer au basketball.
Il répond par oui ou par non
et il en est arrivé au point
de demander poliment si nous pouvons
faire une autre activité à la place.
Au fil des années, Henley a
beaucoup amélioré sa conversation
et pas seulement avec moi,
avec tous ceux avec qui il interagit.
C'est un des buts
des programmes d'inclusion.
Les programmes d'inclusion permettent
de créer des amitiés,
d'améliorer les performances scolaires,
et de créer des possibilités
de faciliter l'apprentissage.
Mais à part tout ça,
nous allons visiter des endroits sympas.
Un jour, Henley et moi sommes allés
au centre des Sciences McWane
dans le centre-ville de Birmingham.
Nous avons observé les poissons,
les raies et les requins.
Mais imaginez-vous au centre de sciences
et entendre deux ados s'amuser
et ricaner pour rien.
Henley et moi pouvons
d'abord ricaner doucement
ce qui déclenche un fou rire.
Je passe mes meilleurs moments avec lui
et j'ai toujours hâte
de passer du temps avec lui,
mais ce jour-là,
je n'étais pas son Peer Helper.
Nous étions deux meilleurs amis ensemble
pour admirer les requins.
Je pourrais parler de ce que
j'ai fait avec ou pour Henley,
mais ce que je veux vraiment vous
dire et qui est rarement mentionné,
c'est que Henley m'a aussi aidé.
Il m'a aidé à devenir plus patient,
j'ai appris à travailler
avec des enfants handicapés,
et je pense que je suis devenu
plus compatissant
envers les personnes différentes.
À travers mes échanges avec Henley,
je suis devenu plus patient.
Par exemple, Henley met plus de temps
à comprendre certains concepts,
à faire ses devoirs
et à répondre à certaines questions.
Grâce à ça, j'ai appris à répéter
sans être frustré,
ou du moins, sans rendre
cette frustration visible.
Quelqu'un devrait enseigner ça à ma mère.
(Rires)
Mais soyons bien clair.
C'est souvent frustrant mais,
je ne peux pas m’énerver contre lui
parce qu'il ne fait pas exprès
d'être difficile.
Il prend juste son temps et
il s'adapte à sa tâche
du mieux qu'il peut.
Le fait de comprendre ça
m'a rendu plus patient
dans tous les aspects de ma vie.
En plus de la patience,
je travaille mieux avec les
enfants aux besoins spéciaux.
Au quotidien, à l'école,
trop d'élèves agissent comme si
les élèves du cursus d'éducation spéciale
n'existaient pas.
Ils traversent les couloirs,
parlent à leurs amis
et ignorent
ceux avec des besoins spéciaux.
Les gens interagissent rarement avec eux
de manière positive et utile.
Mais j'ai appris ça
au contact d'élèves comme Henley :
si vous ignorez
ces gens aux besoins spéciaux,
vous passez à côté d'un cadeau.
Pendant toute l'école primaire,
j'ai travaillé uniquement avec Henley
et cet échange, cette amitié,
est l'une des meilleures choses
qui me soient arrivées.
J'ai aimé travailler avec Henley
et devenir un Peer Helper est
une des meilleures décisions de ma vie.
Malheureusement, tous les élèves
n'ont pas cette chance.
J'ai découvert, et cela m'a choqué,
que les personnes aux besoins spéciaux
n'ont pas assez, et parfois pas du tout,
de Peer Helpers dans leur école.
Il y a pire, dans certaines écoles,
les enseignants n'ont pas assez de moyens
dans le département d'éducation spéciale.
Alors, préparez-vous pour la suite.
Beaucoup d'élèves
qui ont des besoins spécifiques
ne reçoivent pas
les services qu'ils méritent.
Et si certaines écoles n'offrent pas
les services adéquats à ces étudiants,
je pense que la cause principale
est le manque de moyen ou de personnel,
mais s'ils ne sont pas à la hauteur,
ce sont les étudiants qui souffrent.
Pensez aux jeunes avec
des difficultés d'apprentissage
et à leur besoin d'aide
pour réussir leur apprentissage.
Sans ça, ils n'auront peut-être pas
accès à un emploi
ou ne seront pas socialement aptes
à vivre dans notre environnement
d'aujourd'hui,
ils ne seront pas autonomes
et ces connexions, si riches,
ne se développeront pas.
Ces concepts gravitent
les uns autour des autres,
avec Henley, nous y travaillons
pour qu'il progresse.
Henley a bien amélioré
sa communication avec les gens
au fil des années,
et c'est parce qu'il a la chance
de vivre dans une communauté
qui a un programme
d'aide spécifique respectable
avec un personnel suffisant
et un programme Peer Helper très actif.
Mais, comme je l'ai dit, certaines
écoles, une majorité en fait,
ne soutiennent pas bien
le département d'aide spéciale,
ce qui rend difficile pour ces enfants
de devenir la meilleure
version d'eux-mêmes.
Imaginons que les écoles
commencent à offrir
l'aide qu'elles devraient
donner à ces enfants.
Imaginons que ces étudiants réussissent.
Pensez à toutes les possibilités.
Ils seraient préparés à la vie active
et amélioreraient
leurs aptitudes sociales.
Si les écoles ne proposent pas
assez de professeurs ou d'aides
aux élèves avec des besoins spéciaux,
je pense que ce travail nous revient
à nous, les élèves.
Les élèves devraient se porter volontaire
et supporter leurs camarades.
Tous les élèves ici ont
la capacité d'aider.
La plus dur, c'est d'agir sur ce problème
mais tout le monde peut le faire.
L'une des meilleures façons d'aider
ces départements d'aide spéciale
est de créer ou rejoindre
le programme Peer Helper.
Quand vous aurez rejoint ce programme,
vous vous sentirez différent
parce que vous réaliserez l'impact
que vous pouvez avoir sur les autres.
Parce qu'aider a un impact sur vous.
Vous commencerez à voir
le « verre à moitié plein »
et vous construirez une amitié
plus forte avec ceux qui en ont besoin.
A part le repas, le meilleur de l'école
c'est d'être un Peer Helper, de loin.
Pour ceux qui aiment apprendre,
attendez de devenir un Peer Helper.
Chaque mardi et certains jeudis, j'aide
et j'arrive à l'école tout excité.
J'attends avec impatience
de rentrer dans cette pièce
et dire bonjour à tous mes amis
que j'aime aider.
Devenir Peer Helper devrait être perçu
comme une chance
car, non seulement, vous avez
un impact positif sur vos camarades
mais ils vous aident aussi
et vous construirez des relations durables
aussi grâce à cela.
C'est un travail difficile parfois,
et vous ne recevrez pas de trophée
du bon Peer Helper.
Mais qui a besoin de trophée
quand vous vous faites un ami ?
C'est la meilleure récompense.
Être un Peer Helper m'a aidé
à comprendre qui je suis
et mon but, pas seulement dans ma vie,
mais aussi dans celle des autres.
Alors, je mets au défi
les étudiants du public
de vraiment considérer
devenir un Peer Helper.
Vous allez adorer.
Et si le programme n'existe pas,
demandez à votre principal
d'en créer un parce que
ces étudiants en ont besoin.
Et à vous, parents, qui m'écoutez,
encouragez vos enfants
à participer au programme Peer Helper
parce qu'il suffit de six mots pour
changer votre vie et celle des autres,
« Je veux devenir un Peer Helper. »
Merci.
(Applaudissements)
בתחילת כיתה ד', הצטרפתי לעוזרים העמיתים.
עוזרים עמיתים היא תוכנית מכלילה
בה תלמידים כמוני
יכולים לעבוד עם תלמידים בחינוך מיוחד.
כשהצטרפתי, רציתי לנסות משהו חדש
בגלל, שאתם מבינים, בבית הספר היסודי שלי,
יש רק מועדון שח ועוזרים עמיתים,
אז האופציות שלי היו די מגבלות.
אבל הילדים שראיתי בעזרה לעמיתים
נראו כאילו הם ממש נהנים.
אני מתכוון, הם הפסידו שיעורים,
ישבו יחד בארוחת צהרים,
וטיילו.
רציתי להצטרף לזה, אז הצטרפתי.
באותו זמן, לא היה לי מושג
שבסופו של דבר אפגוש מישהו
שיהפוך לחבר הכי טוב שלי היום,
הנלי הגר.
כשפגשתי לראשונה את הנלי
ואת משפחתו, זה היה אסון.
אני זוכר בברור שדיברתי
עם גברת הגר בפעם הראשונה,
ולא היה לי מושג מה להגיד.
זה כנראה היה משהו כמו,
"היי, גברת האגר, באתי לעבוד עם הנלי."
אז אחרי שהצגתי את עצמי בפניה,
לבסוף פגשתי את הנלי.
הילד איתו עמדתי לעבוד.
בהתחלה, לא ידעתי מה לעשות
או להגיד ליד הנלי.
אתם מבינים, להנלי יש אוטיזם חמור,
ולא היה לי ניסיון בעבודה
עם מישהו כזה לפני כן.
אני אהיה כן.
זה לא כאילו שנכנסתי לשם
וכבר הייתי חבר טוב שלו.
הייתי לחוץ שאולי אני אעצבן אותו,
או שאולי אעשה משהו שירגיז אותו,
ומאחר ואנחנו כנים,
הייתי לחוץ בגלל שלנו כאנשים
יש נטיה להרגיש לא בנוח
סביב אנשים ששונים מאיתנו.
ובכל זאת, במהלך שלוש השנים הבאות,
כל יום רביעי, הלכתי עם הנלי
לתוכנית אחרי בית הספר
בה עבדנו על יכולות חברתיות ואקדמיות,
כמו ארגון,
עשיית שיעורים,
פעילות גופנית,
הירגעות,
עזרה בלהבין את התוכנית היומית,
לא להתלונן כשהוא לא מקבל מה שהוא רוצה,
ולפתוח בשיחה.
אבל מאז שהכרתי את הנלי,
ידעתי מה הוא רוצה לעשות,
לשחק על המחשב.
אבל אנחנו לא תמיד יכולים לעשות את זה.
אז אני אתן דוגמאות אחרות
של מה אנחנו יכולים לעשות.
כמו ללכת מסביב למסלול,
להשתמש באופני כושר,
או לשחק כדורסל.
הוא יענה בכן או לא,
או שהוא הגיע לנקודה
בה הוא הוא יבקש בנימוס אם הוא יכול
לעשות את הפעילות הזו במקום.
במשך השנים, שיחות החולין
עם הנלי השתפרו מאוד
וזה לא רק איתי,
זה עם כל אדם איתו הוא מתקשר.
זו אחת המטרות של תוכניות הכללה.
תוכניות הכללה מועילות לאנשים
בגלל שהם מפתחים חברויות,
משפרים הישגים במטרות ה IEP,
ונותנים הזדמנויות גדולות יותר
לשיפור הלמידה.
אבל חוץ מזה, הלכנו למקומות כיפיים.
אני זוכר פעם אחת, הנלי ואני
הלכנו למרכז המדע מקוויין
בעיר בירמינגהם.
היה לנו כיף לצפות בדגים,
ובתריסניות ובכרישים.
אבל דמיינו להיות במרכז המדע
ולשמוע שני בני עשרה מתפקעים מצחוק על כלום.
הנלי ואני יכולים פשוט לשחרר צחקוק מהיר
והתקפות הצחוק מתחילות.
הכי כיף לי כשאני איתו
ותמיד חיכיתי כדי לבלות איתו,
אבל הטיול הזה לא היה אני בתור עוזר עמית.
אלה היו רק שני חברים טובים
מבלים וצופים בכרישים.
עכשיו, אני יכול לדבר על כמה עשיתי
עם או בשביל הנלי,
אבל מה שבאמת רציתי שתשמעו
ומה שבדרך כלל לא נשמע
זה העובדה שהנלי גם עזר לי.
הוא עזר לי להפוך ליותר סבלן,
אני יותר טוב בעבודה עם ילדים עם מוגבלויות,
ואני מאמין שהפכתי ליותר רחום
כלפי אנשים ששונים ממני.
אז דרך התקשורת שלי עם הנלי,
הזכרתי שהפכתי ליותר סבלן.
לדוגמה, להנלי לוקח יותר זמן
ללמוד דברים מסויימים,
לעשות שיעורי בית,
ולהגיב לשאלות מסויימות.
ובגלל זה, למדתי לחזור על עצמי
בלי להיות מתוסכל,
או לפחות שהתסכול הזה לא יהיה גלוי.
מישהו צריך ללמד את אמא שלי את זה.
אבל תנו לי להבהיר,
הרבה פעמים זה היה מתסכל
אבל אתם לא יכולים להתעצבן עליו
בגלל שהוא לא מנסה בכוונה להיות קשה.
הוא פשוט לוקח את הזמן
ומתאים את עצמו למשימה שלפניו
בדרך הכי טובה שהוא מכיר.
להבין את זה הפך אותי לאדם יותר סובלני
בכל האספקטים של החיים.
וחוץ מסובלנות,
השתפרתי בעבודה
עם ילדים עם צרכים מיוחדים.
בבית הספר הרגיל,
רוב התלמידים מעמידים פנים
שתלמידים בחינוך המיוחד
אפילו לא קיימים.
הם הולכים במסדרונות,
מדברים עם החברים שלהם,
ומתעלמים מאלה עם צרכים מיוחדים.
לעיתים רחוקות אנשים מתקשרים
עם התלמידים האלה בדרך חיובית ומועילה.
אבל אני למדתי שדרך תקשורת
עם תלמידים כמו הנלי,
כשאתם מתעלמים מאלה עם צרכים מיוחדים,
אתם מפספסים מתנה.
אז מכיתה ד' עד ז', עבדתי רק עם הנלי,
והשותפות הזו, החברות הזו,
היא אחד הדברים הכי טובים שאי פעם קרו לי.
אהבתי לעבוד עם הנלי,
ולהפוך לעוזר עמית היתה
אחת ההחלטות הכי טובות בחיי.
אבל למרבה הצער,
לא לכל התלמידים יש את ההזדמנות הזו.
אחרי מחקר, הייתי מופתע לגלות
שלאנשים עם צרכים מיוחדים
אין מספיק, אם בכלל,
עוזרים עמיתים בבית הספר.
ומה שהכי גרוע, לא כל בתי הספר
מספקים מספיק מורים או עוזרי הוראה
לתלמידים במחלקות חינוך מיוחד.
אז תתכוננו לחלק הזה.
הרבה תלמידים בחינוך המיוחד
לא מקבלים את השרותים המספקים שמגיעים להם.
ומבתי הספר שלא מספקים
את השרותים המתאימים לתלמידים האלה,
אני מאמין שרוב הסיבות הנפוצות
הן בגלל שאין להם מספיק מימון או צוות,
אבל אם הם לא עומדים בסטנדרטים,
התלמידים הם אלה שסובלים.
חשבו על כל הילדים עם לקויות למידה
ואיך הם צריכים עזרה לשגשג בלמידה שלהם.
בלעדיה, עבודות אולי לא יהיו זמינות להם,
או שהם לא ילמדו כישורים חברתיים
שנדרשים כדי לחיות בסביבה
בה אנחנו חיים היום,
העצמאות שלהם לא תתפתח
והיחסים העשירים האלה לא יווצרו.
כל הרעיונות האלה סובבים אחד סביב השני,
ודברים שאני עובד עליהם
עם הנלי כדי לעזור לו להשתפר.
אני יכול לדעת שהנלי השתפר מאוד
בתקשורת עם אנשים במשך השנים,
וזה בגלל שיש לו מזל שהוא חי בקהילה
שיש לה מערכת חינוך מיוחד מאוד טובה
עם צוות גדול ותוכנית עוזרים עמיתים משגשגת.
אבל, כמו שאמרתי ,
לא כל בתי הספר, רובם למעשה,
תומכים במחלקת החינוך המיוחד,
שזה עושה את זה קשה יותר לילדים האלה
להפוך לגרסה הכי מוצלחת של עצמם.
אבל עכשיו, בואו נגיד שבתי ספר מתחילים לספק
את העזרה שהם צריכים לתת לילדים האלה.
בואו נגיד שהתלמידים האלה משגשגים.
אני מתכוון תחשבו על האפשרויות.
הם יהיו מוכנים לכוח העבודה,
והם ילמדו כישורים חברתיים טובים יותר.
אם בתי הספר לא מספקים
מספיק מורים או עוזרי הוראה
לתלמידים מהחינוך המיוחד,
אני אומר שהעבודה הזו
עוברת אלינו, התלמידים.
אני אומר שהתלמידים צריכים לבוא
ולתמוך בחברייהם לכיתה.
לכל תלמיד פה יש את היכולת לעזור.
החלק הכי קשה הוא לפעול,
אבל אני יודע שכולם יכולים לעשות את זה.
אחת הדרכים הכי טובות ואפקטיביות
דרכה תוכלו לעזור לתלמידים בחינוך המיוחד
היא ליצור או להצטרף
לתוכנית עוזרים עמיתים.
ברגע שאתם מצטרפים לתוכניות האלה,
אתם תרגישו כמו אנשים שונים
בגלל שאתם מבינים כמה השפעה
יש לכם על אנשים אחרים.
בגלל שלעזור לאחרים משפיע עליכם.
זה הופך אתכם לאדם של "כוס חצי מלאה"
ובעיקרון, לבנות חברויות חזקות יותר
עם אלה שצריכים את זה.
אז חוץ מארוחת צהרים, להיות עוזר עמית
זה החלק הכי טוב של בית הספר ללא ספק.
לאלה מכם שנהנים ללמד,
רק חכו עד שתהפכו לעוזרים עמיתים.
כל יום שלישי וכמה ימי חמישי, אני עוזר,
וכשאני מגיע לבית הספר, אני כל כך מתרגש.
אני מתרגש לקראת הזמן ביום
שאני יכול להכנס לחדר הזה
ולהגיד שלום לכל חברי שאני נהנה לעזור להם.
להפוך לעוזר עמית צריך להחשב זכות
בגלל שאתם לא משפיעים רק על עמיתייכם,
הם גם עוזרים לכם,
ותבנו יחסים ארוכי טווח
גם מזה.
זה קשה לעבוד לפעמים,
ואתם בהחלט לא תקבלו גביע
שאומר שאתם עוזרים עמיתים טובים.
אבל באמת מי צריך גביע כשאתם משיגים חבר?
זה הפרס הכי טוב.
להיות עמית עוזר עזר לי להבין מי אני כאדם
והמטרה שלי לא רק בחיי,
אלא גם חיים אחרים.
אז אני מאתגר את התלמידים העמיתים שלי בקהל
לשקול באמת להפוך לעמיתים עוזרים.
אתם תאהבו את זה.
ואם אין לכם אחת, דברו עם המנהל שלכם
או ועדת החינוך
וצרו אחת בגלל שהתלמידים האלה
באמת צריכים אותה.
ולכם ההורים שמאזינים שם,
עודדו את הבן או הבת שלכם
להשתתף בתוכניות עוזרים עמיתים
בגלל שכל מה שזה דורש זה שמונה מילים
לשנות את החיים שלכם ושל אחרים,
"אני רוצה להפוך לעמית עוזר."
All'inizio della quarta elementare
mi iscrissi a Peer Helpers.
Peer Helpers è un programma di inclusione
dove gli studenti come me
possono interagire con quelli
di Istruzione Speciale.
Quando mi sono iscritto,
cercavo qualche novità
perché, vedete, nella mia scuola,
c'erano soltanto il club di scacchi
e Peer Helpers,
quindi avevo poca scelta.
Ma i ragazzini che dovevo aiutare lì
sembrava si divertissero un sacco.
Intendo, saltavano le lezioni,
stavano insieme all'ora di pranzo
e facevano gite.
E io, che volevo questo, mi aggiunsi.
In quel periodo, non avevo idea
che avrei incontrato qualcuno
che sarebbe diventato uno
dei miei migliori amici,
Henley Hager.
Quando incontrai per la prima volta Henley
e la sua famiglia, fu un disastro.
Ricordo bene la prima volta
che parlai con la signora Hager,
e non avevo idea di cosa dire.
Probabilmente fu una cosa del tipo:
"Hey, signora Hager, sono qui
per lavorare con Henley."
Così, dopo essermi presentato
a lei, vidi Henley,
il ragazzo con cui avrei lavorato.
All'inizio non sapevo
cosa fare o dire con Henley.
perché aveva seri problemi di autismo,
e io non avevo esperienza
con un caso simile.
Voglio essere sincero.
Non capitò che mi avvicinai a lui
e diventammo subito amici.
Ero agitato, avevo paura
di commettere errori con lui,
oppure di fare qualcosa
che lo avrebbe infastidito,
e sempre sinceramente,
ero agitato perché, in quanto esseri umani
tendiamo ad essere a disagio
con persone diverse da noi.
Comunque, per 3 anni,
ogni mercoledì, sono andato con Henley
a un programma dopo scuola
dove lavoravamo su abilità scolastiche,
come organizzarsi,
fare i compiti,
esercizio fisico,
calmarsi,
aiutarlo a capire
il programma giornaliero,
non lamentarsi quando non ha ciò che vuole
e facevamo conversazione.
Ma da quando conosco Henley,
so cosa vuole fare:
giocare al computer.
Ma non sempre potevamo farlo.
Quindi gli diedi altri esempi
di cosa potevamo fare,
come andare a camminare,
usare la cyclette,
o giocare a basket.
Lui rispondeva sì o no,
o arrivava al punto
in cui chiedeva educatamente
se potevamo fare un'altra attività.
Negli anni, la conversazione di Henley
è migliorata notevolmente
e non soltanto con me,
ma con chiunque interagisce.
Questo è uno degli scopi
dei programmi di inclusione.
I programmi di inclusione sono utili
perché si instaurano amicizie,
migliorano i risultati
degli obiettivi personalizzati,
e offrono maggiori opportunità
nel processo di apprendimento.
A parte questo, andavamo
in bei posti divertenti.
Ricordo quando siamo andati
al McWane Science Center
a Downtown Birmingham.
Ci siamo divertiti a guardare i pesci,
le razze e gli squali
Ma immaginate di essere lì
e di sentire due adolescenti ridere
e sghignazzare per niente.
Io e Henley abbiamo
cominciato a ridacchiare
e non riuscivamo più a smettere.
Mi diverto moltissimo quando sono con lui
e non vedo l'ora di passarci del tempo,
ma in quella gita
io non ero il suo Peer Helper.
Quelli erano soltanto due amici
che guardavano insieme gli squali.
Ora vi parlo di quanto ho fatto
con e per Henley,
ma quel che voglio farvi capire,
e che raramente viene detto,
è il fatto che anche Henley
ha aiutato me.
Mi ha aiutato a diventare più paziente,
a essere migliore nel lavoro
con ragazzini disabili,
e credo di essere diventato
più compassionevole
verso chi è diverso da me.
Quindi, aver interagito con Henley,
mi ha fatto diventare più paziente.
Ad esempio, Henley impiega
più tempo a capire certi concetti,
nei compiti,
e a rispondere a certe domande.
Per questo, ho imparato a ripetermi
senza sentirmi frustrato,
o per lo meno, a rendere
la frustrazione meno visibile.
Qualcuno dovrebbe insegnarlo a mia madre.
(Risate)
Ma lasciatemi essere chiaro.
Molte volte era frustrante,
ma non puoi arrabbiarti con lui
perché non cerca
di fare il difficile di proposito.
Ha solo bisogno di tempo
per risolvere un compito
al meglio delle sue capacità.
Capirlo mi ha reso
una persona più paziente
in tutti gli aspetti della vita.
E pazienza a parte,
sono migliorato nel lavoro
con gli alunni con bisogni speciali.
Ogni giorno a scuola,
molti studenti fanno finta
che gli studenti con bisogni
educativi speciali non esistano.
Entrano in atrio,
chiacchierano con gli amici
e ignorano quelli con bisogni speciali.
Di rado le persone interagiscono con loro
in maniera positiva e stimolante.
Ma aver interagito con studenti
come Henley, mi ha insegnato
che se ignori chi ha
bisogni educativi speciali,
ti fai sfuggire un'opportunità.
Quindi dal quarto al settimo anno,
ho lavorato esclusivamente con Henley,
e quella collaborazione,
come quella amicizia,
è una delle cose migliori
che mi siano capitate nella vita.
Mi è piaciuto lavorare con Henley,
e diventare un Peer Helper è stata
una delle migliori decisioni in vita mia.
Sfortunatamente, non tutti gli studenti
hanno questa opportunità.
Dopo una ricerca,
sono rimasto colpito dal fatto
che le persone con bisogni speciali
hanno pochi, o addirittura
nessun Peer Helper a scuola.
E quel che è peggio, non tutte le scuole
hanno sufficienti insegnanti di sostegno
per gli studenti con bisogni
educativi speciali.
Adesso tenetevi pronti.
Molti studenti del Dipartimento
dei Bisogni Educativi Speciali
non ricevono il servizio che meritano.
Per le scuole che non offrono
servizi adeguati a questi studenti,
credo che il motivo più comune sia
la mancanza di fondi e di personale,
ma se le scuole non si adeguano,
gli studenti ne pagano le conseguenze.
Pensate a tutti i ragazzi
con difficoltà di apprendimento
e all'aiuto di cui hanno bisogno
per apprendere.
Senza aiuto, potrebbero
non trovare lavoro,
o non imparare le abilità sociali
necessarie alla vita
nell'ambiente in cui viviamo oggi,
la loro autonomia non si svilupperà
e non si instaureranno relazioni proficue.
Tutti questi concetti
si legano l'uno all'altro,
e sono cose su cui lavoro
con Henley per migliorare.
Posso dire che Henley è migliorato molto
nella comunicazione
con gli altri negli anni,
e questo perché è abbastanza fortunato
da vivere in una comunità
con un efficace programma
di Educazione Speciale
con molti membri dello staff
e un programma fiorente di Peer Helper.
Ma, come ho detto prima,
la maggior parte delle scuole
non sostengono in modo adeguato
l'educazione speciale
il che rende più difficile
per questi ragazzi
diventare la versione migliore
di sé stessi.
Ma immaginiamo che le scuole
iniziano a fornire
l'aiuto di cui questi ragazzi
hanno bisogno.
Immaginiamo
che questi studenti fioriscano.
Pensate alle possibilità.
Sarebbero pronti
per il mondo del lavoro,
e acquisirebbero
abilità sociali complesse.
Se le scuole non danno sufficienti
insegnanti e aiuti
agli studenti con bisogni
educativi speciali,
io dico che il lavoro
passa a noi studenti.
Penso che gli studenti dovrebbero
sostenere i loro compagni.
Ogni studente ha la capacità di aiutare.
La parte difficile è agire sul problema,
ma so che tutti possiamo farlo.
Uno dei modi migliori e più efficienti
di aiutare questi ragazzi
è creare o iscriversi
a un programma Peer Helper.
Una volta iscritti,
vi sentirete persone diverse
perché vi renderete conto dell'impatto
che avrete sulle altre persone.
Perché aiutare gli altri vi cambia.
Imparerete a vedere
il "bicchiere mezzo pieno"
e praticamente, costruirete
solide relazioni con chi ne ha bisogno.
Pranzi a parte, essere un Peer Helper
è la parte migliore della scuola.
Per coloro che amano imparare,
aspettate di diventare un Peer Helper.
Aiuto ogni Martedì e alcuni Giovedì,
e quando vado a scuola, sono emozionato.
Emozionato per il momento
in cui entrerò in quella stanza
e saluterò tutti gli amici
che ho il piacere di aiutare.
Diventare Peer Helper
è da considerarsi un privilegio
perché non solo crei
un impatto positivo con i tuoi compagni,
ma sono anche loro che aiutano te,
e da questo costruirete anche
relazioni di lunga durata.
A volte è un compito arduo,
e di certo non vincerete un trofeo
dicendo che siete dei bravi Peer Helper.
Ma a chi serve un trofeo
quando ci guadagni un amico?
Questa è la ricompensa più bella.
Essere un Peer Helper mi ha aiutato
a capire che persona sono
e il mio scopo non solo nella mia vita,
ma anche in quella degli altri.
Quindi sfido i miei amici studenti
nel pubblico
a considerare seriamente
di diventare un Peer Helper.
Ne sarete entusiasti.
Se non c'è nel programma, parlatene
con il preside o con il Provveditorato
e createne uno perché
che ce n'è davvero bisogno.
E voi genitori che ci ascoltate là fuori,
incoraggiate vostro figlio o vostra figlia
a diventare un Peer Helper
perché bastano sei parole per cambiare
la tua vita e quella degli altri,
"Mi piacerebbe diventare un Peer Helper".
小学4年生になったとき
僕は「Peer Helpers」
(助け合い計画)に参加しました
これは僕のような一般の生徒が
身障者との統合教育である ―
「Special Education」の生徒達と
交流できるプログラムです
参加したとき
僕は何か新しいことを探していましたが
僕の小学校では
チェスクラブと
助け合い計画しかなかったので
選択肢は すごく限られていました
でも 支援を受けている子供たちが
とても楽しそうに見えました
授業を抜け出したり
みんな一緒に座って お昼を食べたり
散歩に行ったりしていました
僕も仲間に加わりたくなったので
参加しました
当時 全く想像もしていませんでしたが
親友の一人となる人物に
出会うことになりました
ヘンリー・ヘイガーです
ヘンリーと彼の家族に初めて会った時は
大変でした
初めて彼のお母さんと話した時のことを
はっきり覚えています
何て話すべきか分からず
こんなことを言ったと思います
「こんにちは ヘイガーさん
ヘンリーのお手伝いに来ました」
自己紹介が終わってようやく
お手伝いをする相手の
ヘンリーと対面しました
初めは 何をすべきなのか
何を言えばいいのか分かりませんでした
彼は重度の自閉症だし
彼のような人に
接した経験がなかったのです
正直に言って
僕が 単にその場に行ったというよりは
既に彼の一番のパートナーになっていたのです
僕は緊張していました
彼を怒らせるんじゃないかとか
自分の行動が
彼を動揺させるのではと
人間というものは正直なもので
僕が緊張していたのは 人の性分として
自分と違う人が周りにいる中で
落ち着かなかったんです
それにも関わらず
その後3年以上もの間
毎週水曜日 ヘンリーと一緒に
放課後のプログラムに参加しました
社会生活や学問的なスキルを学びました
例えば組織について学んだり
宿題をしたり
運動したり
気持ちを落ち着かせたり
その日の予定を理解してもらったり
思い通りにいかないときに
文句をいわないこととか
たわいもない話をすることとかです
でも 僕の理解では
彼がしたいのは
コンピューターゲームです
でも いつもできるわけではありません
だから僕は他にできることを提案します
たとえば 運動場を歩いたり
エアロバイクに乗ったり
バスケットボールをしたりとかです
彼は 同意したりしなかったり
時には 彼の方から
丁寧に 別の行動を提案してきます
何年か経つと 彼はちょっとした会話を
とても上手できるようになりました
それは 私とだけではなく
誰に対してもできるようになりました
これは統合教育の目標のひとつです
統合教育には 利点があります
友情を育んだり
「個別教育計画」の目標達成度を高めたり
そして学習効果を高める
より大切な機会が形成されるからです
でも そんなことを別にしても
色んな場所に行って楽しめます
ヘンリーと僕が バーミンガムの下町にある
マックウェン科学センターに
行った時のことを覚えています
僕たちは魚やアカエイやサメを見て
楽しんでいました
でも 想像してみてください
科学センターで
10代の少年2人が意味もなく
クスクス笑い合っているのを
ヘンリーと僕は
ただのクスクス笑いの後に
大笑いを始めたのです
彼と一緒にいるとき
最高に楽しいですし
彼と一緒に過ごす時間を
いつも楽しみにしていますが
「助け合い計画」の相手としての
外出ではありませんでした
親友である2人が出かけ
サメを見ていただけです
ヘンリーと過ごし
彼に何をしてあげたかをお話しできますが
みなさんに聞いてほしいこと
めったに話題にならないこと ―
それは ヘンリーもまた
僕を助けてくれたということです
彼は 僕を我慢強くしてくれましたし
障害のある子どもへの接し方が
上手になりました
そして自分とは違う人々に対しての
思いやりの気持ちが高まったと思います
彼と接する中で
我慢強くなったといえます
例えば ヘンリーは
概念を学ぶこととか
学校の課題をすることとか
質問への返事に
時間がかかることがあります
だから いらいらせずに
質問を繰り返すことや
少なくとも いらいらの気持ちを
顔に出さないことを学びました
そんな僕のことを 僕の母親に
伝えてやって下さい
誤解のないように言っておくと
何度もいらいらしましたが
彼に当たることはできないのです
彼はわざと困らせようと
してはいないのですから
彼は時間をかけて
自分なりのベストの方法でやるべきことを
こなしているんです
これを理解することで
人生のあらゆる面で
自分の忍耐強さが増しました
そして忍耐強さの他にも
特別支援が必要な子どもたちと
接することがうまくなりました
日々の学校生活で
多くの生徒たちは 特別支援学級に
生徒がいないかのように
振舞っています
そういう生徒は廊下を通るときに
友達に話しかけても
支援が必要な生徒のことは
無視しているのです
彼らと 前向きに かつ助けになる方法で
関わっている人はそうはいません
でも僕はヘンリーのような生徒と
接する中で学んだことは
皆さんが 支援が必要な生徒を
無視することで
大切な機会を逃しているということです
小学4年生から中学1年生まで
僕はヘンリーだけを手伝い
そこで築いた
パートナーシップや友情は
僕が得ることのできた
最高のものです
ヘンリーを手伝うことが本当に好きで
助け合いパートナーになったことは
人生で最高の決断でした
でも残念なことに 全ての生徒には
この機会が与えられていません
調べてみたところ ショックを受けました
助け合いパートナーがいる学校でも
その数は不十分で
さらに困ったことに
特別支援学級で働く先生の人数や
支援が不足している学校もあるんです
では これについて 考えてみましょう
特別支援学級にいる多くの生徒は
必要とするサービスを
十分には受けていません
しかも 彼らに十分なサービスを
提供していない学校に
最も共通している理由は
資金やスタッフが不足していることだと
私は思います
でも 標準に達していない学校で
苦しんでいるのは生徒たちです
考えてみてください
学習障害を抱える全ての子どもたちのことを
どれほど学習の上で
助けを必要としているかを
学び無くては
職には付けないかもしれないし
今の世の中で
生きぬくために必要な
社会的スキルを
学べないかもしれないし
自律性も育たないだろうし
豊かな人間関係も育まれないでしょう
これらの要素は
全て互いに関係しており
僕がヘンリーと関わる中で
改善していったことです
何年もの年月を経て
彼の人との接し方は
大きく改善したといえます
それは 彼が運に恵まれていたおかげです
多くのスタッフに支えられた
優れた統合教育計画と
助け合い計画が盛んな地域に
住んでいたのですから
でも 先ほど申し上げたように 全ての学校が
いや実際には大半の学校が
特別支援教育を十分に
サポートしていないために
支援を必要とする子供たちにとって
自らを最大限 成長させることを
困難にしています
でも今 学校が
支援が必要な子どもたちに対する
サポートを提供し始め
彼らが成長しているとしましょう
彼らの可能性について話しています
社会人となる準備が整い
より堅固な社会的スキルを
学んでいるとしましょう
もし学校が十分な数の教師や
教師によるサポートを
特別支援学級の生徒に
与えていないなら
その役割は
僕たち生徒たちに託されればいいのです
生徒たちはステップアップして
仲間のクラスメートを支援すべきです
ここにいる全ての生徒が
手助けできる力があるのです
問題が起きた時の対応が最も難しいものの
誰にでもできると思います
皆さんが特別支援学級を支援する
最善かつ最も効率的な方法のひとつは
助け合い計画を作ったり
参加したりすることです
参加すればすぐに
自分が違う人間になったように感じるでしょう
それは 他者にどれほど影響を与えたを
理解するからです
他者への支援が
自分にも影響を与えるので
「いくらか貢献できた」と
感じることになり
大事なことは 支援を必要とする人と
強固な友情が築かれることです
だから支援への参加は 昼食を別として
学校生活の中で最高に素晴しいことなのです
勉強を楽しんでいる人も
支援の順番が来るまで待ちましょう
僕は 毎週火曜日と一部の木曜日に
支援していて
学校に着くと すごくわくわくします
教室に入る時間が来ると
わくわくしてきて
楽しみである支援相手の仲間みんなに
挨拶するんです
助け合いパートナーになることは
特権だと考えるべきです
皆さんが仲間に
ポジティブな影響を与えられるだけでなく
彼らも 皆さんを助けてくれるし
それによって
長く続く友情を築けるからです
時に大変なこともあるし
良き助け合いパートナーとして
表彰されることも 決してありません
でも 友達作りに
表彰される必要ありませんね?
友だちこそが最高のご褒美なんです
助け合いパートナーになることで
自分が一人の人間であり
人生の目的は 自分の人生だけでなく
他人の人生にもあると気づかせてくれました
だから ここにいる生徒の皆さんには
助け合いパートナーに
なって欲しいと訴えるんです
きっと気に入りますよ!
皆さんの学校に支援プログラムがない場合は
校長先生や教育委員会に相談して
プログラムを作りましょう
彼らは本当に必要としているのですから
そちらでお聴きの保護者の方々
息子さんや娘さんに
助け合いプログラムへの参加を勧めてください
たった8語の言葉が
皆さんと人生と他人の人生を変えるのだから
「私は支援メンバーになりたいんです」
4학년 초 저는 또래 도우미 프로그램에
가입했습니다.
또래 도우미 프로그램은
저 같은 학생들이 특수교육대상 학생들과
교감할 수 있는 통합 프로그램입니다.
제가 그 프로그램에 참여했을 때
저는 새로운 시도를 하고 싶었습니다.
왜냐하면, 보시다시피, 저의 초등학교에는
체스 클럽과 또래 도우미 프로그램 밖에
없기 때문에
저의 선택지는 꽤 제한적이었지요.
하지만, 또래도우미 프로그램을
하는 친구들은
엄청 즐거운 시간을
보내고 있는 것처럼 보였습니다.
그들은 수업을 빼먹었고
점심시간에 밥을 같이 먹었으며
같이 여행도 다녔습니다.
저도 그러고 싶었기 때문에
합류했습니다.
이때까지만 해도 저는 그 프로그램을 통해
저와 가장 친한 친구가 될 사람을
만날 거라고는 상상도 못했습니다.
바로 제 친구 헨리 헤거 입니다.
제가 처음으로 헨리와 그의 가족들을
만났을 때는 최악이었습니다.
그의 어머니를 처음 뵙고 이야기를
나눴을 때 무슨 말을 해야 할지
전혀 감이 잡히지 않았던 것을
저는 생생히 기억합니다.
저는 아마 그때 이렇게 말했을 겁니다.
“안녕하세요, 헤거 아주머니,
저는 헨리를 도와주기 위해 왔습니다.”
저는 그녀에게 저를 소개하고 나서
마침내 헨리를 만났습니다.
앞으로 저와 함께 할 아이를 말이죠.
처음에 저는 헨리에게 뭐라고 말을 걸고
어떻게 해야 할지 몰랐습니다.
헨리는 심한 자폐증이 있었고
저는 전에 이런 사람과 한 번도 같이
무언가를 해본 경험이 없었습니다.
솔직히 말하겠습니다.
제가 그곳에 들어가자마자
그와 단짝 친구가 된 것은 아닙니다.
저는 긴장했습니다.
저는 제가 그를 화나게 하지는 않을지
또는 그를 섭섭하게 하는 행동을
하지는 않을지 걱정했지요.
그리고 솔직하게 말하기로 했으니까,
우리는 인간으로서
다른 사람들 주변에 있을 때
불편하게 느끼는 경향이 있기 때문에
떨렸습니다.
그런 것들에 개의치 않고 다음 3년간
매주 수요일 헨리와 함께
방과후 프로그램에 갔습니다.
그곳에서 우리는 사회능력과
학습능력을 키웠습니다.
예를 들면 조직 활동이나,
숙제를 완료하는 것,
운동,
침착해지기,
그가 오늘의 일과를 이해하도록
도와주는 것,
그가 해야 하는 것을 잘 못할 때
불평하지 않는 것,
그리고 대화를 주도하는 것입니다.
하지만 저는 헨리를 알기 때문에
그가 무엇을 원하는지 알았습니다.
컴퓨터 게임을 하는 것이었죠.
하지만 우리는 이것을
항상 할 수는 없었습니다.
그래서 전 우리가 할 수 있는
다른 선택들을 제시했습니다.
산책로를 걷거나
운동용 자전거를 타거나
농구를 하는 것 등이죠.
그는 ‘응,’ 또는 ‘아니’라고 대답했고
또한 그는 혹시 우리가
이 활동으로 대신할 수 있을지
예의 바르게 물어보기도 했습니다.
해가 지날수록 헨리의 대화능력은
엄청나게 향상되었는데
저와 얘기하는 것뿐만 아니라
그가 소통하는 모든 사람들과 하는
대화에서도 향상되었습니다.
이것이 통합 프로그램의
목표 중 하나였습니다.
이 통합 프로그램은
사람들이 우정을 기르고,
특성화 교육의 성과율을 높이고,
배움의 향상을 위한 더 좋은
기회들이 형성시켜 줍니다.
하지만 그런 것을 떠나서 우리는 그저
재미있는 시간을 보낼 수 있었습니다.
저는 이전에 헨리와 제가
버밍햄 시내에 있는
맥웨인 과학센터에 간 것을 기억합니다.
우리는 물고기, 가오리, 상어들을 보며
즐거워했었어요.
하지만 과학센터에서
두 명의 십대 소년들이
아무 것도 아닌 일에 숨넘어갈 듯
웃는 것을 본다고 상상 해 보세요.
저와 헨리는 서로 킥킥 대다가
어느 순간 박장대소를 하기도 했죠.
저는 그와 있을 때 제일 즐거웠고
헨리와 함께 보낼 시간을
항상 기다렸습니다.
하지만 그곳에서
저는 그의 도우미가 아니었습니다.
그저 상어를 보며 즐겁게 노는
단짝 친구 두 명이었죠.
이제 저는 헨리와 함께 또는 헨리를 위해
얼마나 했는지 말할 수 있지만
여러분이 들었으면 하고
또한 거의 언급하지 않은 것은
헨리도 저를 도와주었다는 사실입니다.
그는 제가 더 침착할 수 있도록
도와주었고
장애 아동들을 대하는 방법을
알려주었으며
다른 사람들을 볼 때
그들의 마음과 공감하는 법을
가르쳐 주었습니다.
헨리와의 교류를 통해 저의 참을성이
늘어났다고 언급했었는데요.
예를 들면, 헨리는 어떤 원리를 배우거나
학교 숙제를 하거나,
특정 질문에 답하는 것이
오래 걸립니다.
이런 것들 덕분에 저는 짜증내지 않고
반복 하는 법을 배웠습니다.
아니, 적어도 마음 속 짜증을
표현하지 않는 법을 배웠지요.
누군가 저희 엄마에게
그걸 알려주었으면 좋겠군요.
아무튼 제 말은,
저는 여러 번 짜증이 났지만,
그에게 화를 낼 순 없었습니다.
그가 일부러 어렵게 행동하는 것이
아니니까요.
그는 단지 시간을 가지고
자신이 아는 한에서의 최선으로
주어진 일에 적응하고 있었습니다.
그것을 이해함으로 있어서
저는 더 참을성 있는 사람이 되었죠.
모든 방면에서요.
참을성을 제외하고도,
저는 특별한 보살핌이 필요한 아이들을
더 잘 돌보게 되었습니다.
당신의 일상적인 학교생활에서,
대다수의 학생들은
장애가 있는 아이들은 마치
존재 하지 않는 것처럼
대하고 있습니다.
그들은 복도를 지나거나
친구들과 이야기하면서
장애를 가진 친구들을 무시합니다.
드물게 그런 학생들과 긍정적이면서
유익하게 소통하려는 사람도 있긴 합니다.
하지만 저는 헨리와 같은 친구들과
만나고 이야기하며
장애를 가진 친구들을 무시한다면
큰 축복을 놓치는 것이라는 걸
배웠습니다.
그래서 저는 4학년부터 중학교 1학년 까지
오로지 헨리와 함께했습니다.
그리고 그 파트너쉽, 그 우정은
저에게 일어난 제일 좋은 일들 중
하나입니다.
저는 헨리와 동행하는 것을 사랑했고,
또래 도우미가 된 것은
제 인생에 최고의 결정이었습니다.
하지만, 슬프게도 모든 학생들이
이 기회를 가지고 있지는 않았습니다.
조사를 해봤더니
저는 장애 아동들이 있는 학교에
또래 도우미의 수가
충분치 못하다는 것에 놀랐습니다.
심지어 모든 학교가 특수교육부서에서
일하시는 선생님들을 충분히
배치시켜주는 것도 아니었습니다.
그러니, 지금부터 잘 들어주세요.
특수교육부서의 많은 학생들은
그들이 받아야 마땅한 서비스를
못 받고 있습니다.
저는 특수교육이 필요한 아이들에게
충분한 서비스를 제공하지 않는
학교들의 가장 흔한 이유가
그 학교들의 예산이 부족하거나
직원이 부족하기 때문이라고 생각합니다.
하지만 학교들이 표준에 미치지 못한다면
고통을 받는 건 바로 장애 학생들입니다.
학습장애를 가진 아이들을 생각해 보세요.
그리고 그들의 배움을 넓히기 위해
어떤 도움이 필요한지 생각해보세요.
도움을 받지 못한다면,
그들은 일자리를 구할 수 없거나
오늘날 우리가 살아가는 환경에서 필요한
사회성을 배울 수 없을 지도 모릅니다.
그들의 자율성은 발달하지 않을 것이고
다채로운 관계도
만들어지지 않을 것입니다.
이 모든 개념들은
우리 주위를 돌고 있고,
그리고 이것들이 제가 헨리를
개선시키려고 하는 것들입니다.
저는 헨리가 수년 동안 사람들과 소통하며
엄청난 발전을 해왔다고
말 할 수 있습니다.
그리고 그 이유는 매우 다행스럽게도
헨리가 살고 있는 지역 사회에
많은 교사들이 있는 매우 훌륭한
특별교육 프로그램이 있고
아주 뛰어난 또래 도우미 프로그램이
있기 때문입니다.
하지만 제가 이미 말했듯이,
많은 학교들이 특수교육반을
충분히 지원해주는 것은 아닙니다.
그래서 이런 아이들이 자신을 개선시키기
더 힘들게 만들죠.
그러면 이제는 학교가 그 아이들에게
주어져야 할 도움을 제공한다고
가정해 봅시다.
이 학생들이 성장하게 된다고
가정해 봅시다.
가능성을 한번 생각해 보자는 것입니다.
그들은 일을 할 수 있는
준비가 될 것이고
좀 더 나은 사회성을
배울 수 있게 될 것입니다.
만약 학교들이 선생님들과 수업교구들을
특수교육부에 있는 학생들에게
충분히 제공하지 않는다면
그 일들은 바로 우리,
학생들에게 오게 됩니다.
저는 학생들이 나서서 그들의 급우들을
도와줘야 한다고 말하고 싶습니다.
여기 있는 모든 학생 분들은 모두
도움을 줄 능력을 가지고 있습니다.
가장 힘든 부분은 행동으로
옮기는 것이지만
저는 여러분들이 충분히
할 수 있다는 것을 압니다.
특수교육부서에 도움을 줄 수 있는
가장 좋고 가장 효과적인 방법은
또래 도우미 프로그램을 새로 만들거나
그 프로그램에 참여하는 것입니다.
이런 프로그램에 참여하고 나면
자신이 다른 사람처럼 느껴질 겁니다.
자신이 다른 사람에게 얼마나 많은
영향을 끼치는지 알 수 있기 때문입니다.
또한 남을 도와주는 것은 여러분에게도
영향을 미치기 때문이지요.
그런 것들이 여러분을
긍정적인 사람으로 만들어 줄 것이고
본질적으로 우정이 필요한 누군가와
든든한 우정을 만들게 될 거에요.
본론으로, 학교생활 중 또래 도우미가
되는 것은 최고의 경험입니다.
배움을 즐기는 분들은 또래 도우미가
될 때까지 기다려보세요.
저는 매주 화요일에 도우미를 합니다.
가끔은 목요일에도 하고요.
그리고 학교에 등교하면
저는 너무 신이 났습니다.
제가 하루 중에 신나는 순간이
제가 즐겁게 도와주는 친구들이 있는
그 교실에 들어가면서 친구들에게
"안녕" 이라고 인사할 때입니다.
또래 도우미가 된다는 것은
영광이라고 생각합니다.
왜냐하면, 여러분만이 그 친구들에게
긍정적인 영향을 끼치는 것이 아니라,
그들도 여러분들을 도와주고,
또한 여러분들은 이 활동을 통해
오래가는 관계를
형성할 수 있기 때문입니다.
이 일은 가끔 힘들기도 하고,
좋은 또래 도우미라고 해서
트로피를 받지 않는 것은
확실합니다.
하지만 친구를 얻을 수 있는데
누가 트로피를 필요로 할까요?
친구를 얻는 것이 최고의 보상입니다.
또래 도우미가 된 것은
제가 누구인지를 깨닫게 해주었습니다.
그리고 제 삶과 다른 사람의 삶의
목적이 무엇인지 알게 해 주었지요.
그래서 저는 관객들 중
제 또래 학생들에게
또래 도우미가 되는 것을 고려해 보라고
말하고 싶습니다.
당신은 그것을 사랑할 것입니다.
또래 도우미 프로그램이 없다면,
교장선생님이나 교무부에 요청해 보세요.
특수학생들은 이 프로그램이
정말 필요하기 때문이죠.
그리고 제 이야기를 듣고 계신 부모님들도
여러분들의 아들이나 딸에게 또래 도우미
프로그램에 참여하라고 용기를 주세요.
그저 8단어를 말함으로써 우리와
그리고 타인의 삶을 바꿀 수 있습니다.
"나는 또래 도우미가 활동을
꼭 해 보고 싶어."
No início do 4.º ano aderi
ao "Peer Helpers" (Tutores de Pares).
O "Peer Helpers" é um programa
de inclusão, em que alunos como eu
podem interagir com alunos
do Ensino Especial.
Quando me inscrevi, estava a tentar
encontrar uma coisa nova
porque, na minha escola primária,
só havia um clube de xadrez
ou o "Peer Helpers"
portanto, as minhas opções
eram muito limitadas.
Mas os miúdos que colaboravam
no "Peer Helpers" divertiam-se muito.
Ou seja, faltavam às aulas,
almoçavam todos juntos
e davam passeios.
Eu também queria isso,
por isso inscrevi-me.
Na altura, eu não fazia ideia
de que ia encontrar alguém
que é hoje um dos meus maiores amigos,
Henley Hager.
Quando conheci o Henley
e a família dele, foi um desastre.
Lembro-me de ter falado
com a Sra. Hager pela primeira vez
e não sabia o que havia de dizer.
Foi provavelmente qualquer coisa assim:
"Sra. Hager, estou aqui
para trabalhar com Henley".
Depois de me apresentar,
conheci o Henley,
o rapaz com quem eu iria trabalhar.
A princípio, eu não sabia
o que dizer ou fazer com o Henley.
O Henley sofria de autismo profundo,
e eu não tinha experiência
de trabalhar com alguém como ele.
Vou ser sincero,
não ficámos os melhores amigos
logo que nos conhecemos.
Eu estava nervoso,
com medo de o provocar,
com medo de fazer qualquer
coisa que o aborrecesse.
E, já que estamos a ser sinceros,
estava nervoso porque as pessoas
sentem-se pouco à vontade
com pessoas que são diferentes de nós.
Mesmo assim, durante
os três anos seguintes,
à quarta-feira, eu ia com o Henley
a um programa depois das aulas.
Trabalhávamos as aptidões
sociais e académicas,
como a organização,
os trabalhos de casa,
exercícios físicos,
acalmarmo-nos,
ajudá-lo a compreender
o plano do dia,
não me queixar quando ele
não me acompanhava
e tagarelar.
Mas, desde que conheci o Henley
que sei o que ele quer fazer,
jogar no computador.
Mas não podemos estar sempre a fazer isso.
Por isso, dou exemplos de outras coisas
que podemos fazer,
como caminhar,
usar a bicicleta estática
ou jogar basquetebol.
Ele responde com sim ou não,
ou pode chegar ao ponto
de perguntar educadamente
se podemos fazer outra atividade.
Ao longo dos anos, a conversa
do Henley melhorou muito
e não só comigo,
melhorou com todas as pessoas
com quem interage.
Esse é um dos objetivos
dos programas de inclusão.
Estes programas são benéficos
porque desenvolvem amizades,
aumentam a concretização
dos objetivos do IEP
e criam-se mais oportunidades
para melhorar a aprendizagem.
Mas, para além de tudo isso,
vamos a locais divertidos.
Lembro-me de uma vez termos ido
ao Centro de Ciências McWane,
no centro de Birmingham.
Divertimo-nos a ver os peixes,
as raias e os tubarões
Mas imaginem estar no centro de ciências
e ouvir dois adolescentes a rir
como malucos por coisa nenhuma.
O Henley e eu não podemos
dar uma risadinha
que não acabe num ataque de riso.
Tinha os melhores momentos
de sempre com ele
e só desejava passar tempo com ele.
Mas não era por eu ser o seu Peer Helper.
Éramos apenas dois grandes amigos
a passear e a ver os tubarões.
Eu podia falar do muito
que fiz pelo Henley
mas o que queria que vocês ouvissem
e o que raras vezes é referido
é que o Henley também me ajudou.
Ajudou-me a ser mais paciente.
Sou melhor a trabalhar
com miúdos com deficiências
e creio que adquiri mais empatia
para com os que são diferentes de mim.
Ao relacionar-me com o Henley,
disse que tinha ficado mais paciente.
Por exemplo, o Henley leva mais tempo
a aprender certos conceitos,
a fazer os trabalhos de casa
e a responder a certas perguntas.
Por causa disso, aprendi
a repetir-me sem ficar frustrado
ou, pelo menos,
sem tornar visível essa frustração.
Deviam dizer isso à minha mãe.
(Risos)
Mas serei franco,
muitas vezes era frustrante,
mas não podemos irritar-nos com isso
porque ele não tenta ser difícil
de propósito.
Ele precisa de tempo para se ajustar
à tarefa em causa
da melhor forma que sabe.
Compreender isto tornou-me
uma pessoa mais paciente
em todos os aspetos da vida.
Para além da paciência,
melhorei o trabalho com miúdos
com necessidades especiais.
Na rotina da nossa escola,
a maioria dos alunos finge
que os alunos do Ensino Especial
nem sequer existem.
Passeiam pelos corredores,
falam com os amigos,
e ignoram os que têm
necessidades especiais.
Raramente interagem com esses alunos
de forma positiva e útil.
Mas eu aprendi, ao relacionar-me
com alunos como o Henley,
que, se ignorarmos
os que têm necessidades especiais,
estamos a perder uma dádiva.
Assim, do 4.º ao 7.º ano
trabalhei exclusivamente com o Henley
e essa parceria, essa amizade,
foi uma das melhores coisas
que já me aconteceu.
Adorei trabalhar com o Henley,
e ser um "Peer Helper" foi
uma das melhores decisões da minha vida.
Infelizmente, nem todos os alunos
têm esta oportunidade.
Depois de investigar,
fiquei chocado ao descobrir
que as pessoas com necessidades especiais
não têm "Peer Helpers" suficientes
na escola, se é que há algum.
O pior é que nem todas as escolas
têm professores ou auxiliares suficientes
para os alunos do ensino especial.
Agora, preparem-se para esta parte.
Muitos alunos do departamento
de Ensino Especial
não recebem o apoio adequado
que merecem.
E quanto às escolas que não fornecem
o apoio adequado a a esses alunos,
penso que a razão mais comum
é não terem financiamento
ou pessoal suficiente.
Mas, se não cumprirem os padrões,
quem sofre são os alunos.
Pensem em todos os miúdos
com dificuldades de aprendizagem
e como precisam de ajuda
para progredirem na aprendizagem.
Sem isso, não terão acesso a empregos,
nem aprenderão as competências sociais
necessárias para viver
no meio em que hoje vivemos,
não desenvolverão a sua autonomia
e não criarão relações enriquecedoras.
Todos estes conceitos
giram em volta uns dos outros
e são coisas em que trabalhei
com Henley, para as melhorar.
Posso dizer-vos que o Henley
melhorou muito
na comunicação com as pessoas,
ao longo dos anos,
e isso porque ele teve a sorte
de viver numa comunidade
que tem um programa muito
respeitável de Ensino Especial
com muitos membros na equipa
e um programa "Peer Helper" dinâmico.
Mas, como já disse, nem todas
as escolas — a maioria —
apoia adequadamente
o departamento de Ensino Especial
o que torna muito difícil
para aqueles miúdos
chegarem a uma versão deles mesmos
com o maior êxito.
Mas digamos que as escolas
começam a fornecer
a ajuda que deviam estar
a dar a esses miúdos.
Digamos que esses alunos progridem.
Pensem nas possibilidades.
Ficariam preparados para trabalhar
e aprenderiam competências
sociais mais fortes.
Se as escolas não fornecem
suficientes professores e auxiliares
aos alunos de Ensino Especial,
essa tarefa passa para nós,
os alunos.
Os alunos devem dar um passo em frente
e apoiar os seus colegas.
Todos os alunos aqui
têm a capacidade de ajudar.
A parte mais difícil é agir,
mas eu sei que todos o conseguem.
Uma das formas melhores e mais eficazes
de ajudarem os departamentos
de Ensino Especial
é criando um programa "Peer Helper"
ou juntando-se a um.
Se aderirem a esses programas,
sentir-se-ão pessoas diferentes
porque vão perceber o impacto
que têm noutras pessoas.
Ajudar os outros tem impacto em nós.
Transforma-nos numa pessoa
de "copo meio cheio"
e cria amizades mais fortes
com aqueles que mais precisam.
Para além do almoço, ser um "Peer Helper"
é, de longe, a melhor parte da escola.
Para aqueles que gostam de aprender,
esperem até ser um "Peer Helper".
Às terças e, por vezes,
às quintas-feiras, eu ajudo.
Chego à escola muito entusiasmado.
Estou entusiasmado com
aquela hora em que entro na sala
e digo olá a todos os meus amigos
que gosto de ajudar.
Ser um "Peer Helper"devia ser
um privilégio
porque não só estamos a criar impacto
positivo nos nossos colegas,
como eles também nos ajudam.
Com isso, também construímos
relações de longa duração.
Por vezes, é um trabalho difícil,
e nunca ganharemos um troféu
por dizermos que somos
bons "Peer Helpers".
Mas quem precisa de um troféu
quando ganhamos um amigo?
Essa é a melhor recompensa.
Ser um "Peer Helper" ajudou-me
a perceber quem eu sou, enquanto pessoa,
e o meu objetivo, não é só na minha vida,
mas é também na vida dos outros.
Convido os alunos
meus colegas, na audiência,
a considerar fortemente
serem "Peer Helpers".
Vão adorar.
Se não têm esse programa, falem
com o diretor ou o Conselho de Educação
e façam um, porque
esses alunos precisam dele.
Quanto aos pais que aqui se encontram,
encorajem os vossos filhos
a participar nos programas "Peer Helper"
porque bastam sete palavras para mudar
a vossa vida e a vida de outros,
"Eu gostava de ser um 'Peer Helper'".
Obrigado.
(Aplausos)
No início do quarto ano escolar,
entrei para o "Peer Helpers".
Peer Helpers é um programa
de inclusão em que alunos como eu
podem interagir com alunos
com necessidades especiais.
Quando entrei, esperava tentar algo novo,
porque, em minha escola, havia apenas
o clube de xadrez e o Peer Helpers.
Minhas opções eram bastante limitadas.
Mas as crianças que ajudavam os colegas
pareciam estar se divertindo bastante.
Estavam faltando na aula, sentando
juntos no almoço, e fazendo viagens.
Eu queria entrar nisso, então entrei.
Na época, eu não fazia ideia
de que acabaria conhecendo alguém
que se tornaria um de meus
amigos mais próximos:
Henley Hager.
Quando conheci Henley e sua família
pela primeira vez, foi um desastre.
Eu me lembro bem de falar
com a sra. Hager pela primeira vez,
e não saber o que dizer.
Foi mais ou menos assim:
"Ei, sra. Hager, estou aqui
para trabalhar com Henley".
Depois de me apresentar a ela,
finalmente conheci Henley,
o menino com quem eu iria trabalhar.
No começo, eu não sabia
o que fazer ou dizer perto dele.
Henley tem autismo grave,
e eu nunca tinha trabalhado
com niguém assim antes.
Vou ser sincero, não é como chegar lá
e já nos tornarmos melhores amigos.
Eu estava nervoso pela possibilidade
de deixá-lo bravo,
ou de fazer algo que o magoasse,
e, como somos sinceros,
estava nervoso porque, como seres humanos,
tendemos a nos sentir desconfortáveis
com pessoas diferentes de nós.
Apesar de tudo, nos próximos três anos,
toda quarta-feira, eu ia com Henley
a um programa depois da escola
para experiências sociais e acadêmicas,
tais como se organizar, fazer a lição,
praticar exercícios físicos, acalmar-se,
ajudando-o a entender o planejado,
sem reclamar quando ele não consegue
o que quer, e participar de bate-papos.
Mas, pelo tempo que conheço Henley,
sei o que ele quer fazer:
jogar no computador.
Mas nem sempre podemos fazer isso.
Vou dar outros exemplos
do que podemos fazer,
como: passear pela pista,
andar de bicicleta, ou jogar basquete.
Ele responderá com sim ou não,
ou ele chega ao ponto
de perguntar, educadamente,
se podemos fazer outra atividade.
Ao longo dos anos, o bate-papo
de Henley melhorou bastante,
não só comigo, mas com cada pessoa
com quem interage.
Esse é um dos objetivos
dos programas de inclusão.
Os programas de inclusão beneficiam
as pessoas porque elas criam amizades,
ampliam a realização
dos objetivos do programa
e criam maiores oportunidades
para melhorar a aprendizagem.
Mas, além de tudo isso,
íamos a lugares divertidos.
Lembro quando Henley e eu
fomos ao McWane Science Center
em Downtown Birmingham.
Nós nos divertimos observando
peixes, arraias e tubarões.
Mas imaginem vocês no centro de ciências
ouvindo dois adolescentes morrendo
de rir, de bobeira, assim do nada.
Henley e eu podemos soltar apenas
um risinho, e o ataque de risos já começa.
Meu melhor momento é quando estou com ele,
e sempre espero ansiosamente por isso,
mas, nessa viagem,
eu não estava como colega dele.
Éramos apenas dois melhores amigos
saindo e observando tubarões.
Posso falar sobre o quanto
faço com Henley ou para ele,
mas quero mesmo que ouçam
o que raramente é mencionado:
o fato de que Henley também me ajudou.
Ele me ajudou a me tornar mais paciente.
Estou trabalhando melhor
com crianças com deficiência,
e acredito que me tornei mais compreensivo
com aqueles diferentes de mim.
Interagindo com Henley,
eu disse que me tornei mais paciente.
Por exemplo, Henley leva mais tempo
para aprender certos conceitos,
fazer o trabalho escolar
e responder a certas questões.
Por esse motivo, aprendi
a repetir sem me sentir frustrado,
ou, pelo menos, sem deixar
a frustração visível.
Alguém deveria ensinar isso
para minha mãe.
(Risos)
Mas deixe-me ser claro.
Muitas vezes era frustrante.
Mas você não pode ficar bravo com ele
porque ele não dificulta de propósito.
Apenas leva o tempo dele
adequando-se à tarefa
da melhor maneira possível.
Essa compreensão fez de mim uma pessoa
mais paciente em todos os aspectos.
Além de paciente, eu me tornei melhor
no trabalho com crianças especiais.
No dia a dia da escola,
a maioria finge que os alunos
do departamento de educação especial
nem sequer existem.
Eles andam pelos corredores,
conversam com os amigos
e ignoram aqueles
com necessidades especiais.
Raramente, as pessoas interagem
com esses alunos de forma positiva e útil.
Mas aprendi isso interagindo
com alunos como Henley.
Quando ignoramos pessoas especiais,
perdemos a chance de um presente.
Do quarto ao sétimo ano escolar,
trabalhei exclusivamente com Henley,
e essa parceria, essa amizade,
é uma das melhores coisas
que já aconteceram comigo.
Adoro trabalhar com Henley,
e entrar para o Peer Helper foi
uma das melhores decisões da minha vida.
Mas, infelizmente, nem todos
os alunos têm essa oportunidade.
Após pesquisar, fiquei chocado ao saber
que pessoas com necessidades especiais
não têm colegas suficientes,
se tiverem, para ajudar na escola delas.
O pior é que nem todas as escolas
têm professores ou apoio suficiente
para alunos com necessidades especiais.
Preparem-se para esta parte.
Muitos alunos do departamento
de educação especial
não recebem os serviços
adequados que merecem.
Dentre as escolas que não prestam
os serviços adequados a esses alunos,
acredito que o motivo mais comum
é a falta de recursos ou pessoas,
mas, se elas não conseguem
se padronizar, são os alunos que sofrem.
Pensem em todas as crianças
com dificuldades de aprendizagem
e em como precisam de ajuda
para se desenvolver.
Sem isso, pode ser que não haja
trabalhos disponíveis para elas,
ou que elas não aprendam as práticas
necessárias para o mundo de hoje.
A autonomia delas não será desenvolvida,
nem os relacionamentos serão formados.
Todos esses conceitos
relacionam-se entre si,
e são coisas que trabalho
com Henley para melhorar.
Posso dizer que Henley melhorou bastante
a comunicação pessoal ao longo dos anos,
porque ele tem a sorte
de morar em uma comunidade
que tem um programa de educação
especial muito respeitável
com muitos membros da equipe
e um próspero programa Peer Helper.
Mas, como disse antes,
a maioria das escolas
não apoia o departamento de educação
especial de forma adequada,
o que dificulta a essas crianças
tornarem-se a versão
mais bem-sucedida delas mesmas.
Vamos supor que as escolas comecem a dar
a ajuda que deveriam a essas crianças,
e que esses alunos prosperem.
Pensem nas possibilidades.
Eles estariam preparados para o trabalho,
e fortaleceriam as habilidades sociais.
Se as escolas não têm
professores ou auxiliares suficientes
para os alunos com necessidades especiais,
digo que esse trabalho cabe a nós, alunos.
Os alunos devem assumir a responsabilidade
e apoiar os colegas de classe.
Todo aluno aqui tem
a capacidade de ajudar.
A parte mais difícil é atuar no problema,
mas sei que todos podem.
Uma das maneiras melhores e mais eficazes
de ajudar os departamentos
de educação especial
é criar um programa Peer Helper
ou participar de um.
Quando participamos desses programas,
nós nos sentimos diferentes
porque percebemos
nosso impacto em outras pessoas.
Porque ajudar os outros nos afeta,
nos transforma em pessoas otimistas
e, essencialmente, estabelece amizades
mais fortes com aqueles que precisam.
Além do almoço, ajudar os colegas
é, de longe, a melhor parte da escola.
Para quem gosta de aprender,
esperem até começar a ajudar.
Ajudo todas as terças e algumas quintas
e, quando chego à escola,
fico muito animado.
Fico ansioso para chegar
a hora de entrar na sala
e dizer olá a todos os meus amigos
que gosto de ajudar.
Ajudar deveria ser
considerado um privilégio
porque não estamos apenas
impactando os colegas positivamente,
mas eles também nos ajudam,
e construiremos relacionamentos
de longa data disso também.
É um trabalho difícil, às vezes,
e, com certeza, não ganharemos um troféu
dizendo que somos bons colegas.
Mas quem precisa de troféu
quando ganha um amigo?
Essa é a melhor recompensa.
Participar do Peer Helper me ajudou
a perceber quem sou como pessoa
e qual é meu propósito, não apenas
em minha vida, mas também na dos outros.
Desafio meus colegas bolsistas na plateia
a participarem do programa Peer Helper.
Vocês vão adorar, e se não tiverem um,
falem com o diretor
ou o Conselho de Educação
e criem um, porque esses alunos
realmente precisam disso.
Para vocês, pais, que estão me ouvindo,
incentivem seu filho ou sua filha
a participar desses programas,
porque são necessárias oito palavras
para mudar sua vida e a dos outros:
"Eu gostaria de me tornar
um 'peer helper'".
Obrigado.
(Aplausos)
Dördüncü sınıfın başında
Öğrenci Yardımcılarına katıldım.
Öğrenci Yardımcıları benim
gibi öğrencilerin
Özel Eğitim Öğrencileri ile
tanışmasını sağlıyor.
Katıldığımda, yeni bir şey
denemek istiyordum
çünkü benim ilkokulumda
sadece satranç kulübü
ve öğrenci yardımcıları vardı
yani seçeneklerim sınırlıydı.
Öğrenci yardımcılığı yapan çocuklar
çok eğleniyor gibi görünüyorlardı.
Demek istediğim, derslere girmiyorlar,
öğlen birlikte oturuyorlar
ve gezilere gidiyorlardı.
Dahil olmak istedim ve onlara katıldım.
Bilmiyordum ki zamanla
biriyle tanışacaktım
ve bugün en yakın arkadaşlarımdan olacaktı
o Henley Hager'dı.
Henley ve ailesiyle ilk tanışmam
tam bir felaketti.
Bayan Hager ile konuştuğumu hatırlıyorum
ancak ne dediğime dair fikrim yok.
Muhtemelen şöyle bir şeydi;
''Merhaba Bayan Hager, Henley ile
çalışmak için buradayım.''
Kendimi ona tanıttıktan sonra
Henley ile tanıştım
yani birlikte çalışacağım oğlanla.
İlk başta Henley'e
ne söyleyeceğimi bilemedim.
Henley ağır seyreden bir otizme sahipti
ve ben daha önce böyle biriyle
hiç çalışmamıştım.
Dürüst olacağım.
Oraya gider gitmez yakın arkadaş olamadık.
Gergindim, ondan vazgeçebilirdim
veya onu sinirlendirecek bir şey
yapabilirdim.
Dürüst olduğumuza göre,
gergindim çünkü insanlar kendinden
farklı olanların yanında
rahatsız hissetmeye meyilli.
Bunun dışında, sonraki üç yıl boyunca
her çarşamba Henley ile okul sonrası
programına gittim
orada sosyalleşme
ve akademik beceriler,
yani organizasyon,
ev ödevi yapma,
fiziksel egzersiz,
sakin olma,
gün içi planlarını anlatma,
bunu anlamadığında ondan şikayetçi olmama
ve kısa konuşmalar üzerine çalıştık.
Henley'i tanıdığımdan beri
bildiğim tek şey,
onun bilgisayarda oynamak istediğiydi.
Ancak bunu her zaman yapamazdık.
Ben de yapabileceğimiz başka şeyler buldum
pistlerde yürüme,
sabit bisiklet kullanma
veya basketbol oynamak gibi.
Evet veya hayır ile cevap verirdi
veya durumu kavradığında
kibarca başka bir aktivite
yapmak istediğini söylerdi.
Zamanlar Henley'in konuşması ilerledi
sadece benimle değil,
karşılaştığı her insanla konuşabiliyordu.
Bu dahil etme programının hedeflerindendi.
Programlar insanlara iyi geliyor
çünkü arkadaşlık kuruyorlar,
IEP hedeflerine ulaşıyorlar
ve öğrenimlerini daha da geliştiriyorlar.
Bunların dışında
eğlenceli yerlere gidiyorduk.
Bir keresinde Henley ile
McWane Bilim Merkezine gitmiştik,
Birmingham şehir merkezindeydi.
Balıklar, vatozlar ve köpek balıkları
çok eğlenceliydi.
Bilim merkezinde olduğunuzu
iki genç oğlanın hiç sebep yokken
gülüştüğünü düşünün.
Henley ile küçük kıkırdamalarla başladık
sonrasında gülme krizi başladı.
Tanıştığımızdan beri her şey çok iyiydi
onunla zaman geçirmek için can atıyordum,
ve bu onun yardımcısı
oluşumla ilgili değildi.
Burada iki yakın arkadaş vardı
ve köpek balıklarını izliyorlardı.
Henley için yaptıklarımdan,
onunla yaptıklarımdan bahsedelim
pek söz edilmiyor ancak
bilmenizi istiyorum ki
aynı zamanda Henley de bana yardım etti.
Benim daha sabırlı olmamı sağladı,
problemleri olan çocuklarla
çalışmada daha iyiyim
ve benden farklı olanlara karşı
daha şefkatli olacağıma inandı.
Henley ile etkileşimlerim sayesinde
daha sabırlı hale geldiğimi söyledim.
Mesela Henley'in bazı şeyleri öğrenmesi
daha uzun sürüyor
ödevlerini yapma
ve bazı sorulara cevap vermek gibi.
Bu nedenle sinirlenmeden
tekrarlayabilmeyi öğrendim
veya bu siniri daha az belli etmeyi.
Biri bunu anneme de öğretmeli.
Ancak daha açık konuşmalıyım.
Çoğu zaman sinir bozucuydu ancak
ona sinirlenemezsin
çünkü işleri bilerek zor hale getirmiyor.
Zaman harcıyor, görevlerini ayarlıyor
ve bunu kendince en iyi şekilde yapıyor.
Bunu anlamak beni hayatın her yönünde
daha sabırlı bir insan yaptı.
Sabır dışında,
özel ilgiye ihtiyaç duyan çocuklarla
çalışmada daha iyi oldum.
Okulunuzda,
öğrencilerin çoğu
özel ilgiye ihtiyaç duyan çocuklara
sanki hiç yoklarmış gibi davranıyor.
Koridorlarda yürüyorlar,
muhabbet ediyorlar
ve özel eğitimdekiler görmezden geliniyor.
İnsanlar bu öğrencilerle
nadiren iyi şekilde ilgileniyor.
Ama Henley gibi öğrencilerle
çalıştıkça öğrendim ki
bu öğrencileri görmezden geldikçe
bir hediyeden mahrum kalıyorsunuz.
Dördüncü sınıftan yedinci sınıfa kadar
sadece Henley ile çalıştım
ve bu ortaklık, arkadaşlık
yaşadığım en güzel şeylerden biriydi.
Henley ile çalışmayı çok sevdim
ve öğrenci yardımcısı olmak verdiğim
en iyi kararlardan biriydi.
Üzücüdür ki öğrencilerin hepsi
bu şansa sahip değil.
Araştırdıktan sonra,
bulduklarıma çok şaşırdım
özel eğitim öğrencileri için okullarında
yeterli yardımcı öğrenci yoktu.
Daha kötüsü, okullar bu öğrencilere
yeterli öğretmen
veya öğretmen yardımcısı bile
sağlayamıyordu.
Bu kısma hazır olun.
Özel eğitim öğrencilerinin çoğu
hak ettikleri yeterli hizmetleri
alamıyor.
Öğrencilere bu hizmetleri
sağlayamayan okulların çoğu
büyük ihtimalle
yeterli sermaye
veya personele sahip değiller
standarda uygun değillerse de
acı çeken öğrenciler oluyor.
Öğrenme güclüğü çeken çocukları düşünün
ve başarmak için
ihtiyaç duydukları yardımı.
Bu olmadan, belki de
onlara uygun işler olmazdı
veya sosyal becerileri öğrenmezlerdi
yaşadığımız bu çevrede yaşamaları için
anatomileri gelişemezdi
ve bu ilişkiler kurulamazdı.
Tüm bu kavramlar birbirleriyle bağlantılı
ve Henley'e bunlar gelişsin yardım ettim.
Henley'in yıllar içinde
insanlarla konuşmada
fazlasıyla geliştiğini söyleyebilirim
şanslıydı ki yaşadığı toplumda
saygın bir özel eğitim programı,
birçok çalışan ve başarılı bir
öğrenci yardımcısı programı vardı.
Ancak daha önce söylediğim gibi
okulların bir çoğu
özel eğitim departmanını
yeterli derecede desteklemiyor
ve bu durum öğrencilerin
daha iyi hale gelmelerini zorlaştırıyor.
Diyelim ki okullar bu çocukların
ihtiyaçlarını karşılamaya başladı.
Diyelim ki çocuklar gelişti.
Olasılıkları düşünün.
İş gücüne hazırlıklı olacaklar
ve daha güçlü sosyal becerileri olacak.
Eğer okullar özel eğitim departmanına
yeterli öğretmen
ve öğretmen yardımcısı sağlamazsa
bu görev biz öğrencilere devredilir.
Öğrenciler adım atmalı
ve sınıf arkadaşlarını desteklemeli.
Buradaki her öğrencinin
yardım etme kapasitesi var.
En zor kısmı problem üzerinde hareket etme
ancak biliyorum ki bunu herkes yapabilir.
Özel eğitim departmanlarına yardım etmenin
en iyi ve en etkili yöntemleri
bir öğrenci yardımcı programı yaratmak
veya katılmak.
Programlara katıldığınız anda
farklı bir insan gibi hissedeceksiniz
çünkü başka insanlara ne kadar
etki ettiğinizin farkına varacaksınız.
Başkasına yardım etmek sizi etkiler.
Sizi 'bardağın dolu tarafı'
insanı haline getirir
ve aslında ihtiyacınız olan
güçlü arkadaşlıklar kurmanızı sağlar.
Öğle yemeği dışında,öğrenci yardımcısı
olmak okulun en güzel yanlarından biri.
Öğrenmekten zevk alanlar,
öğrenci yardımcısı olmayı bekleyin.
Her salı ve bazı perşembeler yardımcıyım
ve okula gittiğimde çok heyecanlanırım.
Heyecanlandığım an odanın içinde yürüdüğüm
ve yardım etmeyi seven
arkadaşlarıma selam verme anı.
Öğrenci yardımcısı olmak bir ayrıcalık
çünkü sadece dostlarınıza
etki etmiyorsunuz
aynı zamanda onlar da size yardım ediyor
ve bundan uzun süreli ilişkiler de
inşa ediyorsunuz.
Çalışmak bazen zor ve kesinlikle
iyi öğrenci yardımcısı
kupası da almayacaksın.
Kim iyi bir arkadaş edinmek varken
kupaya ihtiyaç duyar ki?
Bu en iyi ödül.
Öğrenci yardımcısı olmak benim
kim olmamı anlamamı
hayatta sadece kendi amacımı değil de
başkalarınında anlamamı sağladı.
Burada bulunan arkadaşlarıma
meydan okuyorum
öğrenci yardımcı olmayı
kesinlikle düşünün.
Bayılacaksınız.
Ve eğer okulunuzda yoksa müdürünüzle
veya bakanlıkla konuşun ki
oluştursunlar çünkü bu
öğrencilerin ihtiyacı var.
Dinleyen ebeveynler için
kızınızı veya oğlunuzu bu programa
girmesi için destekleyin çünkü
kendi veya başkasının hayatını
değiştirmek için gereken tek cümle:
''Ben bir öğrenci yardımcısı
olmak istiyorum''
刚上小学四年级时,
我参加了学伴项目,
这是一个包容性的项目,
像我这样的学生可以
与特殊教育的学生互动。
我是为了尝试新事物而加入的,
因为在我的学校里
只有象棋俱乐部和学伴项目,
我的选择很有限。
但我发现帮助伙伴的孩子
有无穷的乐趣,
我的意思是,他们期待上课,
期待午餐坐在一起,
期待共同旅行,
我非常羡慕,所以我就加入了。
那时,我无论如何也想不到,
最终我遇见的那个人,
会成为我最好的朋友之一,
他就是亨利 · 海格。
我初见亨利和他家人时,
场面异常尴尬。
和海格夫人首次见面的情形,
我依然记忆犹新,
我不知道说什么。
大概只打了下招呼,
“您好,海格夫人,
我是来帮助亨利的。”
我向她自我介绍后,
最后见到了亨利,
我将帮助的那个男孩。
在他面前,起初
我不知道该说什么、做什么,
知道吗,他有严重的自闭症,
而我从没跟自闭症打过交道。
坦白讲,
当时我没有自然地走过去,
像他的好朋友一样,
我很紧张,紧张到想转身就走,
或者做一些让他难过的事,
因为我们很坦诚。
其实,我紧张是因为,作为人类,
在与我们不同的人面前,会无所适从,
然而,在接下来三年,每逢周三,
我都和亨利去那个课外活动,
我们练习社交和学习能力,
例如组织活动、
做作业、
体育锻炼、
冥想、
帮他理解当天的计划,
当他没有跟上进度时,我并不责备,
而是跟他聊天。
但在我了解亨利之后,
我知道他喜欢做什么——
他喜欢玩电脑。
但我们不能一直玩电脑,
所以,我会提出其他
我们可以做的事情,
如沿小径散步、
骑健身车、
或打篮球。
他将回答同意与否,
亦或直接礼貌地问
我们是否能做某项活动。
这些年来,他开始喜欢聊天了,
不仅仅与我相处时如此,
与别人交往时亦如此。
这正是这项包容性项目的目标之一。
包容性项目对人有益,
因为它能增进人的友情、
增强个别化教育计划目标的实现、
形成更好的提升学习的机会。
除此以外,我们也去有趣的地方。
我记得有一次,我俩
去了位于伯明翰市中心的
麦克维恩科学中心。
我们开心地观赏鱼群、
黄貂鱼和鲨鱼。
想像一下,在科学中心里,
听见两个十几岁的男孩
无缘无故地大笑、咯咯笑的情景。
我和亨利会突然咯咯笑起来,
之后开始仰天大笑。
我和他在一起度过了
人生中最好的时光,
也总是期待同他做伴,
但我在这次游玩中的体验是,
我不是以他学伴的身份,
而只是两个好朋友
外出看鲨鱼而已。
我可以谈论我和亨利在一起
做了什么、为他做了多少,
相反,我想告诉诸位的、
也是我鲜有提及的是,
事实上,他也帮助了我很多。
他使我变得更有耐心,
让我更好地帮助有缺陷的孩子;
我相信,对这些与我不同的人,
我也变的更加热情了。
因此,与他的交往过程中,
我变得更有耐心了,
举个例子,当他学习某概念时,
需要花费更长的时间,
花更多精力去完成作业、
花更多时间去回复某些问题。
因此,我学会了
不厌其烦地重复给他讲,
未表现出丝毫厌烦。
也该有人教我妈妈多点耐心。
(笑声)
我还是需要说清楚一点,
很多时候确实让人忍无可忍,
却又不能对他发火,
因为他并非故意与你作对,
他只是在花时间调整自己,
以他自己了解的方式,
去完成当下的任务而已。
理解了这一点,
使我在人生各个方面
成为一个更耐心的人。
除耐心之外,
我也变得更擅长与
需要特殊照顾的孩子相处。
在每天的学校生活里,
大多数学生假装看不见
特殊教育部门的学生,
他们穿过大厅,
和朋友交谈,
对有特殊需要的人熟视无睹,
很少有人用积极有益的方式
同这些学生交流互动。
在同亨利这类学生
交往的过程中,我学到:
当你忽略这些有特殊需求的人时,
其实你错过了一份礼物。
所以从四年级到七年级,
我一直专门帮助亨利,
那份伙伴关系、那份友情,
是我人生中遇到的最妙的事情之一。
我乐意和亨利一起做事,
成为一名学伴,
是我做的最好的决定之一。
但遗憾的是,并非
所有学生都有这样的机会,
经调查,我惊讶地发现,
在有特顾生的学校里,
特顾生不是人人有学伴,
更糟的是,对特殊教育部门的学生,
很多学校并没有提供足够的师资。
所以,自然而然地,
很多特殊教育部门的学生,
没有享受到
他们应该得到的服务。
对于没能给学生提供
足够服务的学校,
我相信最普遍的原因是,
他们没有足够的资金或员工。
如果师资无法到达要求,
受苦的将是那些学生。
想想那些有学习障碍的孩子,
他们需要他人的帮助才能茁壮成长;
得不到这些帮助的他们,
将成为无业大军中的一员,
如果他们学不到
这个时代需要的社交技能,
就无法完善自我管理能力,
也不会形成这些丰富的关系。
所有这些概念彼此围绕,
也是我在帮助亨利的过程中
去努力实现的。
我发现,这些年里,
亨利同他人的交流
得到了极大的改善,
是因为他很幸运,
能生活在一个有很多员工的、
可敬的特殊教育组织的社区,
而且还有日益壮大的学伴项目。
但正如我之前所说,并非所有学校,
事实上,多数学校
没有足够支持特殊教育,
这种情形将更加不利于
这些孩子成长为最好的自己。
但是现在,假设学校开始提供
他们应该给孩子的帮助,
假设这些学生茁壮成长,
我是说,想想样做的可能性,
他们将成为有效劳动力,
他们将学到更好的社交技巧。
若学校没有为特殊教育部门的学生
提供足够的师资,
我认为,这份任务
就落在了我们的学生的肩上,
学生应该迈出帮助同学的那一步,
在座的每个学生都有能力去帮忙。
最难的是处理问题,
但我知道,每人都能做到。
你能帮助特殊教育部门的
最好、最有效的方式之一,
就是创建或加入一个学伴项目,
一旦你加入这些组织,
你会觉得自己焕然一新,
因为你会察觉到你对别人的影响,
因为帮助他人也会影响你,
使你成为一个乐观的人,
并从本质上与需要的人
建立牢固的友谊。
因此除了午餐,成为一名学伴
绝对是学校生活的最好体验。
对于喜欢学习的你,
做学伴最适合你哦。
每逢周二、有时周四,
我都会去帮忙,
那些日子,当我到学校时就异常兴奋,
让我兴奋不已的是,
自己能走进那个房间、
跟所有我喜欢帮助的朋友打招呼。
成第一名学伴可以视为一种特权,
因为不仅你能积极影响你的伙伴,
他们也会影响你,
而且你们会因此
建立一种长久的关系。
当然,有时做起来会很难,
而且你肯定不会得到奖杯
来证明你是一名优秀的学伴
但当你得到一位朋友时,
还会真的在乎奖杯吗?
朋友才是最大的嘉奖。
成为一名学伴,使我认识到
自己是一个怎样的人,
我不仅仅为自己而活,也为他人。
因此,我将挑战在座的同学们,
请你们认真考虑成为一名学伴,
你们会爱上这份工作。
如果你们学校没有学伴项目,
请找校领导或校董事会谈谈,
创建学伴项目,因为
那些学生真的需要它。
在场的各位家长,
要鼓励你们的孩子加入学伴项目,
因为只需 8 个字就能
改变自己及他人的一生,
“我要成为一名学伴!”
谢谢!
(掌声)
我在四年級初加入了
「同儕幫手」(Peer Helpers)。
同儕幫手是個包容計劃,
像我這樣的學生在計畫裡
與受特殊教育的學生互動。
加入時我正在嘗新,
因為在我的小學裡
只有國際象棋
和同儕幫手兩個俱樂部,
所以我的選擇相當有限。
但我確實看到了同儕幫助的
孩子們似乎有很多的樂趣。
我的意思是,他們有些課不用上,
午餐時坐在一起,
還去旅行。
我也想那樣,所以就加入了。
當時,我不知道最終我會遇到成為
我今天最親密的朋友之一的那個人,
亨利 · 海格。
我第一次遇到亨利
和他的家人時是場災難。
我清楚記得與
海格太太的第一次對話,
我不知道該說什麼。
我說的類似:
「嘿,海格太太,我來
與亨利一起合作。」
在自我介紹後我終於遇到了亨利,
我正要與之合作的那個男孩。
起初我不知道
如何與亨利相處或對話,
因為亨利有嚴重的自閉症,
而我沒有與類似的人相處的經驗,
老實說。
這可不像我走過去
他已經是好朋友了。
我很緊張,怕我會使他掉頭就走,
怕我會做了什麼激怒他,
老實說,
我很緊張,因為我們人類傾向於
在與我們不同的人身邊感到彆扭。
無論如何,在接下來的三年裡,
每星期三我都和亨利一起課後活動,
練習社交和課業技能,
像是組織、
做作業、
體育、
平靜下來,
幫助他了解當天的計劃,
當他沒能遂其所願時不至於抱怨,
和聊聊天。
但我知道亨利想做什麼,
他想玩電腦。
但我們不能總是玩電腦,
所以我會列舉其他可做的事,
像沿著操場跑道走走,
騎健身單車,
或打籃球。
他會回答好或不好,
或者他會到了那個臨界點,
禮貌地問可不可以玩電腦。
多年來,亨利的聊天已大大改善,
不僅和我的聊天改善了,
跟每一個與他交流的人的聊天也是。
這是包容計劃的目標之一。
包容計劃因為發展友誼
而有益於人們,
增加「個別化教育計畫
( IEP )」的達標,
和提昇學習形成的機會。
除此之外,我們會去有趣的地方。
記得有一次,亨利和我
去了 McWane 科學中心,
位於伯明翰的市中心。
我們很開心看著魚、黃貂魚和鯊魚。
想像一下在科學中心裡
聽到兩個十幾歲的男孩
喋喋不休、咯咯地笑。
亨利和我能瞬間
由輕笑變成哈哈大笑,
不一會兒又哈哈大笑。
和他在一起,我有最棒的時光,
我總是期待與他在一起,
但不是我擔任他同儕幫手的角色,
而只是兩個最要好的朋友
一起閒逛和看鯊魚。
雖然我能談我為亨利做了多少事,
但我真希望你聽到的是少有人提的:
其實亨利也幫了我。
他幫助我變得更有耐心,
我更善於與殘疾的孩子們相處,
我相信自己變得更富有同理心,
對那些與我不同的人更有同理心。
我提到通過與亨利的互動,
我變得更有耐心。
例如,亨利學某些概念、
做作業、回答某些問題需要比較久。
正因為如此,我學會
重複說而不感到受挫,
或至少不顯現挫折感。
我媽媽應該學學。
讓我說清楚。
「很多時候」我感到挫折,
但你不能生他的氣,
因為他不是故意找碴,
他只是以自己知道的最好方式
依自己的步調來適應手頭的工作。
了解這點,使我更有耐心,
面對生活的各方面。
除了耐心之外,
我與有特殊需求的孩子相處得更好。
每天在學校裡,
大多數學生假裝
好像特殊教育的學生不存在一樣。
他們穿過大廳,
與他們的朋友交談,
忽視那些有特殊需求的人。
人們很少會與這些學生
以積極、有益的方式互動。
但我通過與像亨利
這樣的學生互動而了解到,
當你忽略那些特殊的需求,
你錯過了一件禮物。
所以從四年級到七年級,
我專門與亨利合作,
而這種夥伴關係、友誼,
是發生在我身上最好的事之一。
我喜愛和亨利合作,
成為同儕幫手
是我一生中最好的決定之一。
但可悲的是,並非
所有的學生有這個機會。
經過研究,我很訝異地發現
有特殊需求的人在學校裡
沒有或沒有足夠的同儕幫手。
更糟糕的是,有些學校未提供
足夠的教師或助教
給特殊教育的學生。
請細聽下面的部分。
許多特教的學生
沒得到足夠的應得服務。
至於那些沒為這些學生
提供適當服務的學校,
我相信最普遍的原因
是因為缺乏足夠的資金或教職員。
但如果他們不符合標準,
受苦的是學生。
想想所有學習障礙的孩子,
他們是多麼需要幫助,
以期能在學習中蓬勃發展。
要不然,他們可能不會有工作,
或者可能學不到社交技巧,
那些當前生活環境需要的技巧,
他們的自主能力將無法開展,
豐富的人際關係將無法成形。
這些彼此圍繞的概念,
我和亨利一起改進。
我知道這些年來
亨利已經大大改善與人的交流,
這是因為他很幸運住在一個
有可敬的特殊教育計劃的社區,
以及有許多教職員
和蓬勃發展的同儕幫助計劃。
但就像我之前所說的,
事實上並非所有的學校
都充分支持特教的活動,
以致這些孩子更難
盡己所長,成就自己。
但假設現在學校開始提供
應給這些孩子的幫助,
假設這些學生茁壯成長,
我的意思是設想可能性,
他們會為進入職場做好準備,
也學會了更好的社交技巧。
如果學校沒提供足夠的教師或助教
給特教的學生,
那麼工作就落到我們學生的身上。
我認為學生應該挺身而出,
支持他們的同學。
這裡每個學生都有能力幫助。
最難的部分是解決問題,
但我知道每個人都做得到。
幫助特教的最好、最有效的方法之一
是通過創建或加入同儕幫助計畫。
一旦你加入這些計劃,
就會感覺像是脫胎換骨,
因為你會意識到
自己對他人的影響有多大,
因為幫助別人會影響你,
使你變成「杯子半滿」的人,
基本上,你會與需要的人
建立更堅固的友誼。
午餐不計,學校裡壓倒性
最好的部分是做個同儕幫手。
對於那些喜歡學習的人來說,
只需等到你成為同儕幫手。
每週二和週四我去幫忙,
我很開心去學校。
我很開心能夠走進那個房間,
向所有我喜歡幫助的朋友問好。
成為同儕幫手應該被視為特權,
因為你不僅正向地影響你的同儕,
他們也幫助你,
你們也會因此建立起長期的關係。
有時候這工作挺難的,
你絕不會因為是個
好同儕幫手而獲得獎盃。
但是說真的,當你贏得了朋友,
誰還需要獎盃呢?
這是最好的獎勵。
作為同儕幫手幫助我
認識自己是個什麼樣的人
和我的生命宗旨,
不僅自己的,還有別人的。
我向觀眾裡的同學挑戰,
請強烈考慮成為同儕幫手。
你會喜歡的。
如果你的學校沒有同儕幫手,
請與校長或教育委員會討論建一個,
因為這些學生真的很需要它。
至於在座聆聽的家長,
請鼓勵你的兒子或女兒
參加同儕幫手計劃,
因為只需要八個字就能改變
你和他人的生活:
「我想成為同儕幫手。」
謝謝。
(掌聲)