The minute she said it,
the temperature in my classroom dropped.
My students are usually
laser-focused on me,
but they shifted in their seats
and looked away.
I'm a black woman
who teaches the histories
of race and US slavery.
I'm aware that my social identity
is always on display.
And my students are vulnerable too,
so I'm careful.
I try to anticipate
what part of my lesson might go wrong.
But honestly,
I didn't even see this one coming.
None of my years of graduate school
prepared me for what to do
when the N-word entered my classroom.
I was in my first year of teaching
when the student said
the N-word in my class.
She was not calling anyone a name.
She was bright-eyed and bushy-tailed.
She came to class with her readings done,
she sat in the front row
and she was always on my team.
When she said it,
she was actually making a point
about my lecture,
by quoting a line from a 1970s
movie, a comedy,
that had two racist slurs.
One for people of Chinese descent
and the other the N-word.
As soon as she said it,
I held up my hands, said, "Whoa, whoa."
But she assured me,
"It's a joke from 'Blazing Saddles,'"
and then she repeated it.
This all happened 10 years ago,
and how I handled it
haunted me for a long time.
It wasn't the first time
I thought about the word
in an academic setting.
I'm a professor of US history,
it's in a lot
of the documents that I teach.
So I had to make a choice.
After consulting with someone I trusted,
I decided to never say it.
Not even to quote it.
But instead to use
the euphemistic phrase, "the N-word."
Even this decision was complicated.
I didn't have tenure yet,
and I worried that senior colleagues
would think that by using the phrase
I wasn't a serious scholar.
But saying the actual word
still felt worse.
The incident in my classroom forced me
to publicly reckon with the word.
The history, the violence,
but also --
The history, the violence,
but also any time it was hurled at me,
spoken casually in front of me,
any time it rested on the tip
of someone's tongue,
it all came flooding up in that moment,
right in front of my students.
And I had no idea what to do.
So I've come to call stories like mine
points of encounter.
A point of encounter describes the moment
you came face-to-face with the N-word.
If you've even been stumped
or provoked by the word,
whether as the result
of an awkward social situation,
an uncomfortable academic conversation,
something you heard in pop culture,
or if you've been called the slur,
or witnessed someone
getting called the slur,
you have experienced a point of encounter.
And depending on who you are
and how that moment goes down,
you might have a range of responses.
Could throw you off a little bit,
or it could be incredibly
painful and humiliating.
I've had lots of these
points of encounter in my life,
but one thing is true.
There's not a lot of space
to talk about them.
That day in my classroom
was pretty much like all of those times
I had an uninvited run-in with the N-word.
I froze.
Because the N-word is hard to talk about.
Part of the reason the N-word
is so hard to talk about,
it's usually only discussed in one way,
as a figure of speech,
we hear this all the time, right?
It's just a word.
The burning question that cycles
through social media
is who can and cannot say it.
Black intellectual Ta-Nehisi Coates
does a groundbreaking job
of defending the African American
use of the word.
On the other hand, Wendy Kaminer,
a white freedom of speech advocate,
argues that if we don't all
just come and say it,
we give the word power.
And a lot of people feel that way.
The Pew Center recently
entered the debate.
In a survey called "Race in America 2019,"
researchers asked US adults
if they thought is was OK
for a white person to say the N-word.
Seventy percent of all
adults surveyed said "never."
And these debates are important.
But they really obscure something else.
They keep us from getting underneath
to the real conversation.
Which is that the N-word
is not just a word.
It's not neatly contained
in a racist past,
a relic of slavery.
Fundamentally, the N-word
is an idea disguised as a word:
that black people are intellectually,
biologically
and immutably inferior to white people.
And -- and I think
this is the most important part --
that that inferiority means
that the injustice we suffer
and inequality we endure
is essentially our own fault.
So, yes, it is ...
Speaking of the word only as racist spew
or as an obscenity in hip hop music
makes it sounds as if it's a disease
located in the American vocal cords
that can be snipped right out.
It's not, and it can't.
And I learned this
from talking to my students.
So next time class met,
I apologized,
and I made an announcement.
I would have a new policy.
Students would see the word
in my PowerPoints,
in film, in essays they read,
but we would never ever
say the word out loud in class.
Nobody ever said it again.
But they didn't learn much either.
Afterwards, what bothered me most
was that I didn't even explain to students
why, of all the vile, problematic words
in American English,
why this particular word
had its own buffer,
the surrogate phrase "the N-word."
Most of my students,
many of them born
in the late 1990s and afterwards,
didn't even know
that the phrase "the N-word"
is a relatively new invention
in American English.
When I was growing up, it didn't exist.
But in the late 1980s,
black college students,
writers, intellectuals,
more and more started to talk about
racist attacks against them.
But increasingly,
when they told these stories,
they stopped using the word.
Instead, they reduced it to the initial N
and called it "the N-word."
They felt that every time
the word was uttered
it opened up old wounds,
so they refused to say it.
They knew their listeners would hear
the actual word in their heads.
That wasn't the point.
The point was they didn't want
to put the word in their own mouths
or into the air.
By doing this,
they made an entire nation
start to second-guess themselves
about saying it.
This was such a radical move
that people are still mad about it.
Critics accuse those of us
who use the phrase "the N-word,"
or people who become outraged,
you know, just because the word is said,
of being overprincipled,
politically correct
or, as I just read a couple of weeks ago
in The New York Times,
"insufferably woke."
Right?
So I bought into this a little bit too,
which is why the next time
I taught the course
I proposed a freedom of speech debate.
The N-word in academic spaces,
for or against?
I was certain students would be eager
to debate who gets to say it
and who doesn't.
But they weren't.
Instead ...
my students started confessing.
A white student from New Jersey
talked about standing by
as a black kid at her school
got bullied by this word.
She did nothing and years later
still carried the guilt.
Another from Connecticut
talked about the pain of severing
a very close relationship
with a family member,
because that family member
refused to stop saying the word.
One of the most memorable stories
came from a very quiet black student
from South Carolina.
She didn't understand all the fuss.
She said everyone
at her school said the word.
She wasn't talking about kids
calling each other names in the hall.
She explained that at her school
when teachers and administrators
became frustrated
with an African American student,
they called that student
the actual N-word.
She said it didn't bother her at all.
But then a couple of days later,
she came to visit me
in my office hours and wept.
She thought she was immune.
She realized that she wasn't.
Over the last 10 years,
I have literally heard hundreds
of these stories
from all kinds of people from all ages.
People in their 50s remembering stories
from the second grade
and when they were six,
either calling people the word
or being called the word,
but carrying that all these years
around this word, you know.
And as I listened to people
talk about their points of encounter,
the pattern that emerged for me
as a teacher that I found most upsetting
is the single most fraught site
for these points of encounter
is the classroom.
Most US kids are going to meet
the N-word in class.
One of the most assigned books
in US high schools
is Mark Twain’s "The Adventures
of Huckleberry Finn"
in which the word appears over 200 times.
And this isn't an indictment
of "Huck Finn."
The word is in lots
of US literature and history.
It's all over African
American literature.
Yet I hear from students
that when the word is said during a lesson
without discussion and context,
it poisons the entire
classroom environment.
The trust between student
and teacher is broken.
Even so, many teachers,
often with the very best of intentions,
still say the N-word in class.
They want to show and emphasize
the horrors of US racism,
so they rely on it for shock value.
Invoking it brings into stark relief
the ugliness of our nation's past.
But they forget
the ideas are alive and well
in our cultural fabric.
The six-letter word is like a capsule
of accumulated hurt.
Every time it is said, every time,
it releases into the atmosphere
the hateful notion
that black people are less.
My black students tell me
that when the word is quoted
or spoken in class,
they feel like a giant spotlight
is shining on them.
One of my students told me
that his classmates
were like bobbleheads,
turning to gauge his reaction.
A white student told me
that in the eighth grade,
when they were learning
"To Kill a Mockingbird"
and reading it out loud in class,
the student was stressed out
at the idea of having to read the word,
which the teacher insisted
all students do,
that the student ended up
spending most of the unit
hiding out in the bathroom.
This is serious.
Students across the country
talk about switching majors
and dropping classes
because of poor teaching
around the N-word.
The issue of faculty
carelessly speaking the word
has reached such a fevered pitch,
it's led to protests at Princeton, Emory,
The New School,
Smith College, where I teach,
and Williams College,
where just recently students have
boycotted the entire English Department
over it and other issues.
And these were just the cases
that make the news.
This is a crisis.
And while student reaction
looks like an attack on freedom of speech,
I promise this is an issue of teaching.
My students are not afraid
of materials that have the N-word in it.
They want to learn about James Baldwin
and William Faulkner
and about the civil rights movement.
In fact, their stories show
that this word is a central feature
of their lives as young people
in the United States.
It's in the music they love.
And in the popular culture they emulate,
the comedy they watch,
it's in TV and movies
and memorialized in museums.
They hear it in locker rooms,
on Instagram,
in the hallways at school,
in the chat rooms
of the video games they play.
It is all over the world they navigate.
But they don't know how to think about it
or even really what the word means.
I didn't even really understand
what the word meant
until I did some research.
I was astonished to learn
that black people first incorporated
the N-word into the vocabulary
as political protest,
not in the 1970s or 1980s
but as far back as the 1770s.
And I wish I had more time to talk
about the long, subversive history
of the black use of the N-word.
But I will say this:
Many times, my students
will come up to me and say,
"I understand the virulent roots
of this word, it's slavery."
They are only partially right.
This word, which existed
before it became a slur,
but it becomes a slur at a very
distinct moment in US history,
and that's as large numbers
of black people begin to become free,
starting in the North in the 1820s.
In other words,
this word is fundamentally
an assault on black freedom,
black mobility,
and black aspiration.
Even now,
nothing so swiftly unleashes
an N-word tirade
as a black person asserting their rights
or going where they please or prospering.
Think of the attacks
on Colin Kaepernick when he kneeled.
Or Barack Obama when he became president.
My students want to know this history.
But when they ask questions,
they're shushed and shamed.
By shying away from talking
about the N-word,
we have turned this word
into the ultimate taboo,
crafting it into something so tantalizing,
that for all US kids,
no matter their racial background,
part of their coming of age
is figuring out
how to negotiate this word.
We treat conversations about it
like sex before sex education.
We're squeamish, we silence them.
So they learn about it
from misinformed friends and in whispers.
I wish I could go back
to the classroom that day
and push through my fear
to talk about the fact
that something actually happened.
Not just to me or to my black students.
But to all of us.
You know, I think
we're all connected by our inability
to talk about this word.
But what if we explored
our points of encounter
and did start to talk about it?
Today, I try to create
the conditions in my classroom
to have open and honest
conversations about it.
One of those conditions --
not saying the word.
We're able to talk about it
because it doesn't come
into the classroom.
Another important condition
is I don't make
my black students responsible
for teaching their classmates about this.
That is my job.
So I come prepared.
I hold the conversation with a tight rein,
and I'm armed with
knowledge of the history.
I always ask students the same question:
Why is talking about the N-word hard?
Their answers are amazing.
They're amazing.
More than anything though,
I have become deeply acquainted
with my own points of encounter,
my personal history around this word.
Because when the N-word comes to school,
or really anywhere,
it brings with it all
of the complicated history of US racism.
The nation's history
and my own,
right here, right now.
There's no avoiding it.
(Applause)
اللحظة التي قالت فيها،
انخفضت درجة الحرارة في فصلي.
لطالما كان تركيز طلابي معي أنا،
ولكنهم التفتوا ونظروا إلى شيء آخر.
أنا امرأه سمراء البشرة
التي تُدرس تاريخ الأعراق
والعبودية الأمريكية.
أنا أعرف أن هويتي الاجتماعية
دائما مكشوفة للجميع.
وطلابي أيضاً مُعرضون للخطر،
لذلك أنا حريصة.
دائما أُحاول أن أتوقع
أي جزء من درسي يمكن أن يصبح خطأ.
ولكن بصراحة،
لم أتوقع هذا.
طوال سنوات دراستي العليا
لم أتعلم ما علي فعله
عندما تُقال كلمة "زنجي" في فصلي.
كنت في السنة الأولى من التدريس
عندما قالت الطالبة كلمة "زنجي" في فصلي.
لم تقصد أحداً بعينه.
كانت مُشرقة العينين ومليئة بالحيوية،
جاءت إلى الفصل مع انتهاء قراءتها،
جلست في الصف الأول
وكانت دائماً في فريقي.
عندما قالتها،
كانت تشير إلى موضوع محاضرتي.
عن طريق اقتباس جملة من فيلم
كوميدي من السبعينات،
وهما كلمتين من الإساءات العنصرية.
واحدة لشخص ذو أصول صينية
والأخرى كلمة "زنجي".
بمجرد أن قالت ذلك
رفعت يدي قائلةً "مهلاً مهلاً".
ولكنها أخبرتني،
أنها مزحة من فيلم "بلازينج سادلس"،
وكررتها.
حَدث ذلك منذ عشر سنوات،
وقد استغرقت وقتاً طويلاً للتعامل مع ذلك.
لم تكن المرة الأولى
التي أُفكر فيها بهذه الكلمة
في إطار أكاديمي.
أنا أستاذة جامعية في التاريخ الأمريكي،
كانت موجودة بكثرة في المناهج التي أُدرسها.
لذلك كان علي اتخاذ قرار.
بعد استشارة شخص ما أثق في رأيه،
قررت ألا أقول تلك الكلمة أبداً.
ولا حتى أن أقتبسها.
ولكن بدلاً من ذلك سأستخدم جملة مجازية،
"the N-word."
برغم من أن هذا القرار كان مُعقداً.
إلا أنني لم أكن أملك منصباً بعد،
وكنت قلقة من انزعاج كبار الزملاء
ربما يفكرون أنني غير جادة
باستخدامي لهذه الكلمة.
ولكن قول الكلمة الأصلية يظل أسوأ من ذلك.
ما حدث في فصلي أجبرني
على التعامل بتلك الكلمة في العلن.
التاريخ، العنف،
بل وأيضاً...
التاريخ والعنف
بل وأيضاً أي وقت قِيلت في وجهي،
أو قيلت بشكل غير مقصود أمامي،
أي وقت جاءت فيه تلك الكلمة
على لسان أي شخص،
كل هذا خطر في بالي وقتها،
أمام طلابي.
وأنا لا أعلم ما يجب علي فعله.
لذا بدأت باستدعاء قصص
مثل نقاط المواجهة.
تصف نقاط المواجهة اللحظة
التي تتعرض فيها لتلك الكلمة وجهاً لوجه.
إذا كنت قد تعرضت للانزعاج
أو الاستفزاز بتلك الكلمة،
سواء بسبب موقف اجتماعي محرج
مثل محادثة أكاديمية مُزعجة،
أو شيء سمعته في الثقافة الشعبية،
أو تم مُناداتك بالعنصري،
أو عَرفت شخص ما
تمت منادته بالعنصري،
فأنت بالفعل مَررت بنقطة المواجهة.
وبالاعتماد على نوع شخصيتك
وكيف ستؤثر عليك تلك اللحظة.
قد يكون لديك مجموعة من الردود المختلفة.
ربما تصاب بقليل من الارتباك،
ربما تشعر بألم شديد وإهانة.
لقد مررت كثيراً في حياتي
بنقاط المواجهة هذه،
لكن شيء واحد صحيح.
ليس هناك مُتسع للحديث عنهم.
وما حدث في فصلي
كان يشبه كثيراً تلك المواقف
كان لدي لقاء مُفاجئ مع تلك الكلمة.
تجَمدت في مكاني.
لأنه من الصعب التحدث عن تلك الكلمة.
ومن أسباب صعوبة التحدث عن تلك الكلمة،
دائماً ما يتم مناقشته بطريقة واحدة.
إنها مثل كلام مجازي نسمعه طوال الوقت،
أليس كذلك؟
إنها فقط كلمة.
والسؤال المُلح الذي يتم تنقله
عبر وسائل التواصل الاجتماعي.
من يستطيع قول ذلك ومن لا يستطيع.
المُفكر ذو البشرة السمراء تا-نيهيسي كوتس
كان له دورٌ رائدٌ
للدفاع عن عن استخدام
الأمريكيين ذو الأصل الأفريقي للكلمة.
ومن ناحية أخرى، ويندي كامينر،
ذو بشرة بيضاء ومؤيدة لحرية التعبير،
تقول أننا لو امتنعنا جميعاً عن قولها،
ستصبح كلمة جارحة.
وكثير من الناس سيشعرون ذلك.
دخل مركز بيو لذلك النقاش مؤخراً.
هناك دراسه تسمى "الأعراق في أمريكا 2019"،
ثِمة باحثين سألوا
البالغين الأمريكيين عن إذا كانوا موافقين
على أن يقول رجل أبيض كلمة "زنجي".
عبر 70% منهم عن رفضهم.
تلك المناظرات مفيدة للغاية.
ولكنها تمنعنا من رؤية شيء آخر.
تمنعنا من معرفة
ما يحدث في المحادثة الحقيقية.
وهو أن كلمة "زنجي" ليست مجرد كلمة.
لم يتم احتواؤها جيداً في الماضي العُنصري،
بقايا العبودية.
في الواقع، تلك الكلمة
هي فكرة متمثلة في هيئة كلمة:
أن أصحاب البشرة السمراء فكرياً،
وبيولوجياً
أقل شأناً من أصحاب البشرة البيضاء.
وأعتقد أن هذا هو الجزء الأهم -
أن هذه الدونية أي الظلم الذي نعانيه
وعدم المساواة التي نعيشها
في الأساس خطؤنا نحن.
نعم هي كذلك...
قول الكلمة كتصرف عنصري
أو على سبيل البذاءة في موسيقي الهيب هوب
يجعلها أقرب للوباء
المُتفشي في الأحبال الصوتية للأمريكيين
والتي يمكن قطعها.
إنه ليس كذلك وغير ممكن الحدوث.
وأنا تعلمت ذلك من حديثي مع طلابي.
لذلك في المرة التالية
التي التقيت بها بطلابي،
اعتذرت،
وأعلنت،
أني سأتبع سياسة جديدة.
من الممكن أن يرى الطلاب تلك الكلمة
في عروضي التقديمية
أو فيلم أو في أي مقال يقرؤونه،
ولكننا لن نقول تلك الكلمة
بصوت عالٍ داخل الفصل.
لم يقلها أحد مجدداً.
ومع ذلك لم يفهموا الأمر بشكل جيد.
ما أزعجني بشكل كبير بعد ذلك
أنني لم أشرح وجهة نظري للطلاب
لماذا من بين كل الكلمات المُسببة للمشاكل
في اللهجة الأمريكية،
لماذا هذه الكلمة بالتحديد
لها تأثيرها الخاص،
الكلمة البديلة "الزنجي."
معظم طلابي،
من مواليد التسعينات وما بعدها،
لم يعرفوا حتى تلك الكلمة "the N-word"
إنها تقريباً كلمة جديدة
على اللهجة الأمريكية.
لم تكن موجودة عندما كنت صغيرة.
ولكن في نهاية الثمانينات،
الطلاب والكتاب والمفكرون
ذو البشرة السمراء،
بدأوا مراراً وتكراراً يتحدثون
عن العنصرية ضدهم.
ولكن عندما ازداد حديثهم بشأن تلك القصص،
تم التوقف عن استخدام تلك الكلمة.
وبدلاً من ذلك اختصروها لحرف الـN
وسموها "the N-word."
شعروا بأن في كل مرة تُقال فيها تلك الكلمة
يتم فتح صفحات الماضي الأليم
لذلك رفضوا قولها.
لقد أدركوا أن المستمعين لتلك الكلمة
سيسمعون الكلمة الأصلية في رأسهم.
وهذا لم يكن المغزى.
بل كان عدم جعل الكلمة مألوفة
على ألسنتهم
أو على المناخ العام.
بفعلهم هذا،
جعلوا الأمة بأكملها تنتقد نفسها
بسبب قول تلك الكلمة.
وكان هذا تغيير جذري
أن الناس ما زالوا غاضبين من تلك الكلمة.
اتهم النقاد من يستخدم تلك الكلمة
"the N-word"،
أو أولئك الذين ينزعجون من تلك الكلمة،
أي عندما يسمعونها،
بكونهم مُبالغ فيهم،
صائبين سياسياً
أو كما قرأت في نيويورك تايمز من أسبوعين،
"في حالة يقظة شديدة".
أليس كذلك؟
أنا نوعاً ما أتقبل تلك الفكرة،
أي لما لا في المرة القادمة
عندما أقم بالتدريس
أقوم بعمل استطلاعات رأي بحرية تامة.
مع أم ضد قول كلمة "زنجي"
داخل الأوساط التعليمية؟
كنت واثقة أن الطلاب سيتحمسون
لمناقشة ذلك الموضوع.
لكني كنت مُخطئة.
وبدلاً من ذلك...
بدأ طلابي في الاعتراف.
طالبة ذو بشرة بيضاء من نيوجيرسي
تحدثت عن مشاهدتها
لطفل ذو بشرة سمراء
تعرض للتنمر بسبب تلك الكلمة.
وهي لم تتخذ أي موقف
ومرت السنين وهي تشعر بالذنب.
طالب آخر من كونيتيكت
تحدث عن ألمه بسبب قطع علاقته القوية
مع أحد أقربائه،
لأن ذلك الشخص لم يتوقف عن قول تلك الكلمة.
ومن أكثر القصص المحفورة في ذاكرتي
أتت من طالبة هادئة ذو بشرة سمراء
من شمال كارولينا.
لم تفهم كل هذه الضجة.
قالت أن كل شخص في مدرستها
كان يقول تلك الكلمة.
لم تكن تتحدث عن أطفال ينادون
بعضهم البعض بأسمائهم في القاعة.
بل قالت أن في مدرستها
عندما أصاب المعلمين والمديرين
الإحباط من طالب أمريكي ذو أصول أفريقية،
نادوا الطالب بكلمة زنجي.
قالت الطالبة أن تلك الكلمة لم تزعجها
على الإطلاق.
ولكن بعد يومين،
أتت الطالبة لزيارتي في مكتبي وبكت.
كانت تظن أنها لا تبالي.
ولكنها علمت أنها كانت مُخطئة.
على مدار العشر سنوات الأخيرة،
سمعت بالفعل المئات من تلك القصص
من كل أنواع البشر ومن كل الأعمار.
أشخاص في عقدهم الخامس يتذكرون
قصص من الصف الثاني.
عندما كان لديهم ست سنوات،
إما بقولهم تلك الكلمة لشخص أو سماعها،
لكنهم ظلوا متذكرين كل شيء عن تلك الكلمة.
وكما سمعت الناس وهم يتحدثون
عن نقاط مواجهتهم.
النمط الذي اتضح لي كوني مُدرسة
وجدته أكثر إزعاجاً
أن أكثر الأماكن المشحونة
بتلك المواجهات
هو حجرة الدراسة.
معظم الأطفال الأمريكيين سيسمعون
تلك الكلمة في الفصل.
واحد من الكتب المُقررة
على طلاب التعليم العالي الأمريكي
"مغامرات هكلبيري فين" لمارك توين
حيث ذكرت الكلمة في تلك الرواية 200 مرة.
وهذا ليس ذنب هاك فين.
الكلمة موجودة بكثرة
في التاريخ والأدب الأمريكي.
في جميع جوانب الأدب الأمريكي الأفريقي.
ما زلت أسمع تلك الكلمة من الطلاب
عندما تقال الكلمة أثناء الحصة
بدون مناسبة،
تتسبب في تلوث بيئة الفصل.
وتنكسر العلاقة بين الطالب والمدرس.
ورغم كل ذلك، كثير من المعلمين،
بحسن نية،
لا يزالون يقولون تلك الكلمة داخل الفصل.
إنهم يريدون إظهار وتأكيد
فظائع العنصرية الأمريكية،
لذلك يعتمدون عليها في خلق الصدمة.
قول تلك الكلمة يستدعي
الماضي القبيح لأمتنا.
ولكنهم ينسون
أن الأفكار ما زالت حية في نسيجنا الثقافي.
الكلمة المكونة من ستة حروف
مثل كبسولة الأذى المتراكم.
في كل مرة تُقال فيها الكلمة،
يتم إطلاقها في مناخ مفهوم الكراهية
أن أصحاب البشرة السمراء أقل شأناً.
أخبرني طلابي ذوي البشرة السمراء
أنه عندما تُقال الكلمة داخل الفصل،
يشعرون أن أضواء كشاف شديدة
يتم تسليطها عليهم.
قال لي أحد طلابي
أن زملاؤه كانوا مثل العرائس
ذات الرأس المتحركة،
يلتفتون ليروا ردة فعله.
أخبرني طالب أبيض البشرة
أنه عندما كان في الصف الثامن،
عندما كانوا يدرسون
رواية "أن تقتل طائراً برياً"
كانوا يقرأونها بصوت عالِ في الفصل،
والطالب كان يشعر بتوتر
تجاه فكرة قول تلك الكلمة،
التي أصر المعلم على أن يقولها كل الطلاب،
انتهى المطاف بالطالب
بقضاء وقت دراسة تلك الوحدة
مُختبئاً في دورة المياه.
هذا أمر جاد.
الطلاب في جميع أنحاء البلاد
يتحدثون عن تبديل التخصصات
وإلغاء فصول الدراسة
بسبب قلة الوعي تجاه قول كلمة "زنجي".
قضية أعضاء هيئة التدريس
الذين يقولون تلك الكلمة بلا مبالاة
وصلت إلي حد الجنون،
أدت إلى احتجاجات في برينستون، إيموري.
المدرسة الجديدة،
كلية سميث، حيث أقوم بالتدريس فيها،
وكلية ويليامز،
حيث قاطع الطلاب
قسم اللغة الإنجليزية بالكامل
على إثر ذلك وبسبب قضايا أخرى.
وهذه هي فقط الحالات التي أعرفها.
إنها حقاً أزمة.
وعندما يصبح رد فعل الطالب
كاعتداء على حرية إبداء الرأي،
أؤكد لكم أنها مسألة منهجيات دراسية.
طلابي ليسوا خائفين من دراسة
المناهج التي تتضمن تلك الكلمة.
إنهم يريدون دراسة أشخاص مثل جيمس بالدوين
وويليام فوكنر
وعن حركة الحقوق المدنية.
في الحقيقة، هناك أقاويل
أن تلك الكلمة هي محور حياة الشباب
في الولايات المتحدة الأمريكية
إنها الموسيقى التي يحبونها.
والثقافة الشعبية التي يحاكوها،
والكوميديا التي يشاهدونها،
إنها في التليفزيون والأفلام
ومُخلد ذكراها داخل المتاحف.
إنهم يسمعونها في غرف خلع الملابس،
ومن خلال إنستجرام،
في أزقة المدارس،
في غرف محادثات الألعاب التي يلعبونها.
إنها حولهم في كل مكان يذهبون إليه.
ولكنهم لا بعرفون كيف يفكرون بشأنها
ولا حتى يعرفون معناها.
أنا فعلياً لم أكن أعرف معنى الكلمة
حتى قمت ببعض البحث
كنت في ذهول عندما علمت
أن ذوي البشرة السمراء هم أول
من ادخلها إلى قاموس المفردات
كاحتجاج سياسي،
ليس في السبعينات ولا الثمانينات
ولكن منذ سبعينيات القرن 18.
كنت أتمنى أن أمتلك وقت أكثر للتحدث
عن التاريخ الطويل لاستخدام
ذوي البشرة السمراء لكلمة زنجي.
ولكني سأقول:
كثيراً ما يأتي إلي طلابي ويقولون:
"أنا أعرف الجذور الخبيثة لتلك الكلمة،
إنها العبودية".
إنهم لديهم بعض الحق.
هذه الكلمة والتي هي موجودة
من قبل أن تصبح كلمة مُهينة،
ولكنها أصبحت كلمة مُهينة في لحظة
مميزة في تاريخ الولايات المتحدة،
وهذا هو التوقيت الذي بدأ فيه
تحرير الكثير من ذوي البشرة السمراء،
بداية من الشمال في عشرينات القرن الـ19.
بمعنى آخر،
هذه الكلمة هي في الأساس اعتداء
على حرية أصحاب البشرة السمراء.
واعتداء على حركتهم،
وعلى طموحاتهم.
حتى الآن،
لا يوجد شيء سهل يخلصنا من تلك الكلمة
إلا عن طريق أن يطلب
ذوي البشرة السمراء حقوقهم
أو عن طريق وصولهم إلى شيء يحبونه.
مثل رفض كولين كابرنيك
الوقوف للنشيد الوطني.
أو باراك أوباما عندما أصبح رئيس جمهورية.
يرغب طلابي في معرفة هذا التاريخ.
ولكن عندما يسألوني يشعرون بالخجل.
عندما يتجنبون الحديث بشأن كلمة "زنجي"،
يجب أن نجعل تلك الكلمة من المحظورات،
يجب أن نحولها إلى شيء غريب للغاية،
بالنسبة للأطفال الأمريكيين،
بغض النظر عن خلفيتهم العرقية،
سيكتشف البعض من الجيل القادم
كيفية التعامل مع تلك الكلمة.
نتعامل مع المحادثات التي تخص ذلك الموضوع
مثل الجنس قبل وجود التوعية الجنسية.
هذه الكلمة تحبطنا، يجب أن نسكتهم.
وبالتالي سيتعلمونها
في سرية من الأصدقاء المُضللين.
ليتني أعود إلى الفصل في ذلك اليوم
وأتغلب على خوفي
لكي أقول أن هناك خطب ما حدث.
ليس فقط لي أو للطلبة أصحاب البشرة السمراء.
بل لنا جميعاً.
هل تعلمون أني دائما أفكر
أننا جميعاً نشترك في عدم قدرتنا
على التحدث بشأن تلك الكلمة.
ماذا لو استكشفنا نقاط المواجهة الخاصة بنا
وهل أبدأ في الحديث عنها أم لا؟
حالياً، أحاول أن أهيء الأجواء
في حجرة الدراسة
لخلق محادثات مفتوحة وصادقة
بشأن تلك الكلمة.
وأحد هذه الشروط -
ألا أقول تلك الكلمة.
نحن نستطيع التحدث بشأنها
لأنه لا يتم ذكرها داخل الفصل.
وهناك شرط آخر هام
أنا لا أكلف طلابي ذوي البشرة السمراء
بتعليم زملائهم ذلك.
لأن هذا دوري.
لذلك أصبحت مستعدة لهذا.
أقوم بعمل محادثات بسيطرة مُحكمة،
وأملك سلاحا قويا يسمى التاريخ.
دائماً أسأل طلابي نفس السؤال:
لماذا نجد صعوبة في التحدث بشأن تلك الكلمة؟
وإجاباتهم تكون رائعة للغاية.
إنهم رائعين.
على الرغم من كل هذا،
أصبحت أكثر تعرفاً على نقاط
المواجهة الخاصة بي،
تاريخي الشخصي مع تلك الكلمة.
لأنه عندما تُقال تلك الكلمة داخل المدرسة،
أو في أي مكان آخر،
تجلب معها كل التاريخ الأسود
للعنصرية الأمريكية.
تاريخ الأمة
وحقي،
في هذه اللحظة
ألا أتجاهل ذلك.
(تصفيق)
En el instante en que ella la dijo,
la temperatura en el aula bajó.
Los ojos de mis estudiantes
suelen estar fijos en mí,
pero esta vez se inquietaron
y apartaron la mirada.
Soy una mujer negra
que enseña las historias
del racismo y la esclavitud en EE. UU.
Sé que mi identidad social
está siempre a la vista de todos.
Mis alumnos
también son vulnerables,
por eso soy cuidadosa.
Trato de predecir
cuál parte de mi clase podría fallar.
Pero, honestamente,
esta no la vi venir.
En mis estudios de posgrado
nunca me enseñaron qué debía hacer
cuando "la palabra con n"
se dijera en el aula.
Era mi primer año como profesora
cuando esa estudiante
dijo esa palabra en mi clase.
No estaba insultando a nadie.
Era entusiasta y alegre.
Siempre leía todo lo que mandaba,
se sentaba al frente de la clase
y siempre estaba en mi equipo.
Cuando dijo la palabra,
fue para comentar algo sobre de mi lección
con una cita de una comedia de los años 70
que tenía dos expresiones racistas:
una era contra las personas
de origen chino
y la otra era "la palabra con n".
Ni bien la dijo,
alcé mis manos y le dije "¡oye!".
Pero ella me aseguró que
era un chiste de Blazing Saddles
y luego la repitió.
Todo esto pasó hace 10 años,
y mi reacción me obsesionó
por mucho tiempo.
No era la primera vez
que pensaba sobre esa palabra
en un ambiente académico.
Soy profesora de historia estadounidense
y aparece en muchos
de los documentos que uso.
Tenía que tomar una decisión.
Luego de consultarlo
con alguien de confianza.
decidí no decirla nunca.
Ni siquiera en una cita.
En su lugar usaría el eufemismo
"la palabra con n".
Tomar esta decisión fue difícil.
Aún no era titular
y me preocupaba que mis superiores
pensaran que usar esa frase
no fuera propio de una académica.
Pero decir la palabra se sentía peor.
Ese incidente en mi clase me obligó
a lidiar públicamente con ella.
La historia, la violencia,
y también...
La historia, la violencia, y también
todas las veces en que la escuché,
dicha casualmente frente a mí,
cada vez que alguien
estaba a punto de decirla,
todo eso me sobrecogió en ese momento,
frente a mis estudiantes.
Y no tenía idea de qué debía hacer.
Por eso comencé a llamar a situaciones
como estas puntos de encuentro.
Un punto de encuentro se refiere a
cruces cara a cara con esa palabra.
Si alguna vez los sorprendieron
o provocaron con esa palabra,
en una situación social
o conversación académica incómoda,
si lo escucharon en la cultura popular,
o si los llamaron así,
o vieron cómo llamaban así a un prójimo,
han tenido un punto de encuentro.
Y según quién eres y cómo es
la situación en ese momento,
uno puede tener diferentes reacciones.
Puede que te dé un poco igual
o puede ser muy doloroso y humillante.
Tuve muchos puntos de encuentro en mi vida
pero una cosa es cierta:
no hay mucho espacio
para hablar sobre ellos.
Ese día en mi clase
fue como todas las otras veces
en las que tuve un altercado
no deseado con esa palabra.
Me quedé inmóvil.
Porque es difícil hablar de esa palabra.
Eso es en parte porque
se entiende desde un solo punto de vista,
como una expresión más,
lo dicen siempre, ¿no?
Es solo una palabra.
La duda urgente que circula en los medios
es quién puede decirla y quién no.
El intelectual negro Ta-Neishi Coates
realizó una defensa revolucionaria
del uso de esa palabra
por los afroamericanos.
Por otro lado,
Wendy Kaminer, una mujer blanca
defensora de la libertad de expresión,
considera que si no la usamos todos
le damos poder a esa palabra.
Y mucha gente coincide.
Pew Center se ha unido
recientemente al debate.
En una encuesta llamada
"Raza en Estados Unidos 2019",
preguntaron a adultos de EE. UU.
si pensaban que está bien
que una persona blanca
diga esa palabra.
El 70 % respondió "nunca".
Y estos debates son importantes.
Pero oscurecen otras cosas.
No nos permiten llegar
al fondo de la cuestión:
"la palabra con n"
no es una simple palabra.
No está aislada en nuestro pasado racista,
no es un vestigio de la esclavitud.
Fundamentalmente, es una idea
disfrazada de palabra.
La idea de que las personas negras son
intelectual, biológica
e inmutablemente inferiores
a las personas blancas,
y que, y esto es lo más importante,
esa inferioridad significa que
la injusticia que sufrimos y
la desigualdad que soportamos
es esencialmente nuestra culpa.
Sí, eso es...
Hablar de esa palabra solo
como un improperio racista
o como una obscenidad
que se oye en el hip hop.
la hace parecer una enfermedad
en las cuerdas vocales
de los estadounidenses
que se puede eliminar sin más.
Y no es así, y no se puede.
Y aprendí esto
hablando con mis estudiantes.
Entonces, en la clase siguiente,
me disculpé
e hice un anuncio.
Iba a aplicar una nueva regla.
Los estudiantes verían la palabra
en mis presentaciones de PowerPoint,
en videos, la leerían en ensayos,
pero ninguno de nosotros
la pronunciaría en voz alta en clase.
Nadie volvió a repetirla.
Pero tampoco aprendieron mucho.
Más adelante, lo que más me molestaba
era que ni siquiera les expliqué
por qué, entre todas las palabras infames
y problemáticas en el inglés de EE. UU.,
esa en particular tenía
su propio reemplazante,
una expresión sustituta:
"la palabra con n"
La mayoría de mis estudiantes,
muchos nacidos en la década
de los 90 o más adelante,
ni siquiera sabían que
la expresión "palabra con n"
es relativamente nueva
dentro del inglés de EE. UU.
Cuando yo era pequeña, no existía.
Pero a fines de la década de los 80,
los estudiantes universitarios,
escritores e intelectuales negros
comenzaron a hablar cada vez más
sobre los ataques racistas que sufrían.
Y cuando contaban estas historias,
dejaron de usar esa palabra.
En su lugar, la redujeron a su inicial "n"
y la llamaron "la palabra con n".
Sentían que cada vez
que se decía esa palabra,
se reabrían viejas heridas,
así que se negaban a pronunciarla.
Sabían que su audiencia
escucharía la palabra en sus cabezas.
Pero ese no era el motivo.
El motivo era que no querían
poner esa palabra en su boca
ni en el aire.
Haciendo esto,
lograron que toda una nación
comenzara a cuestionarse a sí misma
por decirla.
Fue un movimiento tan radical
que todavía hay gente enojada.
Nos acusan,
a quienes decimos "la palabra con n"
y a quienes se ofenden
solo porque se diga esa palabra,
les acusan de ser excesivamente rectos,
políticamente correctos
o, como leí hace unas semanas
en el New York Times,
"insoportablemente pretenciosos".
Y me convencieron un poco,
y, cuando volví a dar ese curso,
propuse un debate
sobre la libertad de expresión:
"La palabra con n" en la academia:
¿a favor o en contra?
Creía que a los alumnos
les iba a entusiasmar
debatir sobre quién
pude decir esa palabra y quién no.
Pero no fue así.
En cambio,
mis estudiantes comenzaron a confesarse.
Una alumna blanca
de Nueva Jersey contó que vio
cómo acosaban con esa palabra
a una compañera negra.
Ella no intervino y,
años después, seguía sintiéndose culpable.
Un estudiante de Connecticut
habló sobre el dolor
de perder una relación muy cercana
muy cercana con un pariente
porque esa persona
se negaba a dejar de usar esa palabra.
Una de las historias más memorables
la aportó una estudiante negra muy callada
de Carolina del Sur.
Dijo que no entendía cuál era el problema,
que todos en su escuela
decían esa palabra.
Nos contó acerca de los chicos
que se lanzaban insultos en los pasillos.
Nos explicó que en su escuela,
cuando los profesores y
los administradores
se enojaban
con los estudiantes afroamericanos,
los llamaban usando "la palabra con n".
Dijo que no le molestaba en lo más mínimo.
Pero unos días más tarde,
ella vino a verme
a mi oficina y se puso a llorar.
Creyó que era inmune.
Se dio cuenta de que no era así.
Durante los últimos 10 años,
he escuchado este tipo de historias
literalmente cientos de veces,
de personas de todo tipo
y todas las edades.
Personas de 50 años recordaban historias
de cuando estaban en segundo grado
y de cuando tenían seis años
y usaban esa palabra o eran llamados así,
pero llevaron consigo esos recuerdos
alrededor de esa palabra todos esos años.
Y mientras escuchaba a las personas
hablar de sus puntos de encuentro
encontré un patrón que,
para mí, como profesora, era muy triste,
y es que el sitio en el que hay más riesgo
de tener estos puntos de encuentro
es el aula.
La mayoría de los chicos de EE. UU.
se encontrarán con esa palabra en clase.
Uno de los libros que más comúnmente
se lee en las escuelas estadounidenses
es "Las aventuras de Huckleberry Finn"
de Mark Twain,
donde esa palabra
aparece más de 200 veces.
Y esta no es
una denuncia contra Huck Finn.
La palabra está un muchas obras literarias
y libros de historia de EE. UU.
Aparece a lo largo de
toda la literatura afroamericana.
Pero lo que dicen los estudiantes
es que cuando se dice esa palabra en clase
sin debate ni contexto,
contamina el ambiente del aula.
Se quiebra la confianza
entre estudiantes y docentes.
Aún así, muchos profesores,
a menudo de buena fe,
siguen diciendo esa palabra en clase.
Quieren mostrar y destacar
los horrores del racismo en EE. UU.
entonces usan esa palabra
por su fuerza de impacto.
Argumentan que pone en evidencia
los horrores de nuestro pasado.
Pero olvidan
que las ideas siguen vivas
en nuestro tejido cultural.
Esa palabra de seis letras es
como una cápsula de dolor acumulado.
Cada vez que se dice,
emite en la atmósfera
la detestable noción
de que las personas negras
son inferiores.
Mis alumnos negros dicen
que, cuando se cita
o se dice esa palabra en clase,
sienten como si un gran foco de luz
se posara sobre ellos.
Uno de mis alumnos me dijo
que sus compañeros
parecían muñecos que giraban
sus cabezas para medir su reacción.
Un estudiante blanco
me contó que en el octavo grado,
cuando estaban leyendo "Matar un ruiseñor"
en voz alta en clase,
a él le estresaba la idea
de tener que leer esa palabra,
algo que el profesor insistía
en que todos debían hacer,
tanto, que el estudiante terminó
pasando la mayor parte de esa unidad
escondido en el baño.
Esto es grave.
Los estudiantes de todos el país
hablan de cambiar
de carrera universitaria y dejar materias
debido a la mala formación
que hay alrededor de esa palabra.
El problema de los profesores
que dicen esa palabra como si nada
llegó a tal punto que
se realizaron protestas
en Princeton, Emory,
en el New School,
en el Smith College, donde yo enseño,
y en el Williams College,
donde hace poco los estudiante boicotearon
todo el Departamento de Inglés
debido a este problema, entre otros.
Y estos son solamente
los casos que llegaron a la prensa.
Es una crisis.
Y aunque la reacción de los alumnos
podría parecer un ataque
a la libertad de expresión,
les aseguro que es
un problema de la docencia.
Mis estudiantes no temen
los materiales que contienen esa palabra.
Quieren aprender acerca de James Baldwin
y William Faulkner
y el movimiento por los derechos civiles.
De hecho, sus historias demuestran
que esta palabra es un hito central
en la vida de los jóvenes
de EE. UU.
Aparece en la música que aman,
en la cultura popular que emulan,
en las comedias que miran,
en la televisión y el cine
y está inmortalizada en los museos.
La oyen en los vestuarios,
en Instagram,
en los pasillos de la escuela,
en las salas de chat de los videojuegos.
Está todas partes
en el mundo que los rodea.
Pero no saben qué pensar al respecto
ni qué significa esa palabra.
Yo tampoco entendía
realmente su significado
hasta que investigué un poco.
Me sorprendió enterarme de que
las personas negras
la incorporaron a su vocabulario
como una forma de protesta política,
no en los años 70 u 80,
sino en la década de 1770.
Desearía tener más tiempo para hablar
sobre la larga y subversiva historia
del uso de esa palabra por los negros.
Pero sí diré lo siguiente:
Muchas veces, mis estudiantes
se me acercan y me dicen
"Comprendo las raíces virulentas
de esta palabra: es la esclavitud".
Tienen razón solo parcialmente.
Esta palabra, que existía mucho antes
de convertirse en un insulto,
se convierte en mala palabra en un momento
específico de la historia de EE. UU.,
y es cuando un gran número
de personas negras empiezan a ser libres
en el norte a partir de la década de 1820.
En otras palabras,
esta palabra es esencialmente
un ataque a la libertad de los negros,
a su ascensión social,
y a sus aspiraciones.
Incluso hoy,
nada desata la diatriba
de esa palabra con más eficacia
que una una persona negra
que defiende sus derechos,
que va a donde quiere o que prospera.
Piensen en los ataques a
Colin Kaepernick cuando se arrodilló
o a Barack Obama
cuando asumió como presidente.
Mis estudiantes
quieren conocer esta historia.
Pero cuando hacen preguntas
los callan o los humillan.
Al evitar hablar de esta palabra,
la hemos transformado en el peor tabú,
la hemos transformado
en algo tan tentador,
que para todos los niños estadounidenses,
sin importar su origen racial,
parte de su desarrollo
consiste en aprender
cómo negociar esta palabra.
Hablamos de ella como hablábamos de sexo
antes de que hubiese educación sexual.
Somos aprensivos, la silenciamos.
Así los niños la aprenden de rumores
de amigos mal informados.
Desearía poder volver al aula aquel día
y sobreponerme a mi miedo
a hablar del hecho
de que nos había pasado algo.
No solo me pasó a mí
y a mis estudiantes negros,
sino a todos.
Creo que
a todos nos une nuestra incapacidad
para hablar de esta palabra.
Pero ¿qué pasaría si exploráramos
nuestros puntos de encuentro
y empezáramos a hablar de ellos?
Hoy, trato de crear
las condiciones en mi aula
para que haya conversaciones
libres y honestas al respecto.
Una de esas condiciones
es no pronunciar esa palabra.
Podemos hablar sobre ella
porque no entra al aula.
Otra condición importante
es que no le endilgo
a mis estudiantes negros
la responsabilidad
de enseñarle a sus compañeros.
Ese es mi trabajo.
Entonces voy preparada.
Conduzco la conversación con firmeza
y me valgo
de mi conocimiento de la historia.
Siempre hago la misma pregunta:
¿Por qué es difícil
hablar de "la palabra con n"?
Sus respuestas son asombrosas.
Asombrosas.
Pero por sobre todo,
me he familiarizado profundamente
con mis propios puntos de encuentro,
mi historia personal con esa palabra.
Porque cuando esa palabra
ingresa a los colegios,
o a cualquier otro lugar,
trae consigo toda la compleja historia
de racismo en EE. UU.
La historia de esta nación,
y mi historia personal
aquí y ahora.
No se puede evitar.
(Aplausos)
Le minute où elle l'a prononcé,
la température dans
ma salle de classe a chuté.
D'habitude mes élèves sont
totalement concentrés sur moi,
mais ils se sont enfoncés dans
leur siège et ont détourné le regard
Je suis une femme noire
qui enseigne les histoires de race
et de l'esclavage aux États-Unis.
Je suis consciente que
mon identité sociale est toujours exposée.
Et mes élèves sont vulnérables aussi,
donc je suis prudente.
J’essaie d'anticiper quelle partie
de mes cours peut mal tourner.
Mais, honnêtement,
je n'avais pas vu celle-ci arriver.
Aucune de mes années d'études supérieures
ne m'avaient préparée à quoi faire
quand le « mot N »
s'inviterait dans ma classe.
C'était ma première année
d'enseignement
quand cet élève l'a prononcé
dans ma classe.
Elle ne visait personne.
Elle était fringante, toute pimpante.
Elle est arrivée en classe
avec ses devoirs faits,
elle s'est assise au premier rang
et elle était toujours de mon côté.
Quand elle l'a prononcé,
elle faisait effectivement
une remarque sur mon cours,
en citant une phrase d'un film
des années 1970, une comédie,
qui contenait deux insultes racistes.
L'une pour les descendants des Chinois
et l'autre, ce mot raciste.
Dès qu'elle l'a dit, j'ai levé mes mains
en disant « Holà, holà ».
Mais elle m'a rassurée,
« C'est une blague de 'Blazing Saddles'. »
et puis elle l'a répété.
Tout ça s'est passé il y a dix ans,
et ma manière de le gérer
m'a hantée pendant longtemps.
Ce n'était pas la première fois
que je pensais à ce mot-là
dans un milieu universitaire.
Je suis professeure
d'histoire des États-Unis,
ce mot est présent dans
beaucoup de documents que j'utilise.
Donc j'ai dû faire un choix.
Après avoir consulté
quelqu'un de confiance,
j'ai décidé de ne jamais le dire.
Même pas de le citer.
Mais plutôt d'utiliser l'euphémisme :
le « mot N ».
Même cette décision a été compliquée.
Je n'étais pas encore titulaire,
et je m'inquiétais que
mes collègues plus âgés
pensent qu'en utilisant cette expression
je n'étais pas une chercheuse sérieuse.
Mais prononcer le mot lui-même
me semblait encore pire.
L'incident dans ma salle de classe m'a
forcé à reconnaître publiquement ce mot.
L'histoire, la violence.
mais aussi...
L'histoire, la violence, mais aussi
chaque fois qu'on me l'a adressé,
qu'on l'a dit devant moi,
chaque fois qu'il est resté
au bout de la langue de quelqu'un,
tout ça m'est venu comme
une avalanche dans ce moment-là,
juste devant mes élèves.
Et je n'avais aucune idée de quoi faire.
Donc j'ai décidé d'appeler des histoires
comme la mienne « points de rencontre ».
Un point de rencontre décrit le moment
où vous vous trouvez face à face
avec le mot qui commence par N.
Si vous êtes déjà resté
bloqué ou provoqué par ce mot,
le fruit d'une interaction
sociale embarrassante,
d'une conversation
universitaire désagréable,
ou quelque chose que vous avez entendu
dans la culture pop,
ou si on l'a utilisé pour vous insulter,
ou si vous avez vu quelqu'un
être insulté avec ce mot,
vous avez vécu un point de rencontre.
Et selon qui vous êtes
et comment ce moment se passe,
vous pourriez avoir une gamme de réponses.
Ça pourrait vous déconcerter un peu,
ou ça pourrait être terriblement
douloureux et humiliant.
J'ai eu plein de de points
de rencontre dans ma vie,
mais une chose est vraie.
Il n'y a pas beaucoup d'espace
pour en parler.
Ce jour-là, dans ma classe, a été comme
toutes ces autre fois où
j'ai eu une rencontre non sollicitée
avec ce mot tabou.
Je me suis figée.
Parce qu'il est difficile
d'en parler.
Une partie de la raison pour laquelle
il est si difficile d'en parler,
c'est qu'on en parle
d’habitude que d'une façon,
comme une figure de style,
on l'entend tout le temps, non ?
Ce n'est qu'un mot.
La question brûlante qui circule
sur les réseaux sociaux
c'est qui peut le dire
et qui ne le peut pas.
L'intellectuel noir Ta-Nehisi Coates fait
un travail sans précédent
de défense de l'utilisation de ce mot
pour les Afro-Américains.
D'un autre côté, Wendy Kaminer,
une partisane blanche
de la liberté d'expression,
soutient que si nous ne le disons
une fois pour toutes,
nous donnons du pouvoir au mot.
Et beaucoup de personnes
pensent ainsi.
Le Pew Center a récemment
rejoint le débat.
Dans une enquête intitulée
« Race in America 2019 »,
des chercheurs ont demandé à des adultes
américains s'ils pensaient que c'était OK
pour un Blanc de dire le mot N.
70 % des adultes
ont répondu « jamais ».
Et ces débats sont importants.
Mais en fait
ils obscurcissent autre chose.
Ils nous empêchent d'entrer
dans la vraie conversation.
C'est-à-dire que ce terme
n'est pas qu'un simple mot.
Il n'est pas soigneusement
contenu dans un passé raciste,
une relique d'esclavage.
Fondamentalement,
c'est une idée déguisée en mot :
que les Noirs sont intellectuellement,
biologiquement
et immuablement inférieurs aux Blancs.
Et -- et je pense que cette partie est
la plus importante --
que cette infériorité signifie
que l'injustice dont nous souffrons
et l'inégalité que nous endurons
est essentiellement de notre faute.
Donc, oui, c'est ainsi...
Parler de ce mot comme
rien de plus qu'un déversement raciste
ou comme une obscénité dans le hip hop
donne l'impression que c'est une maladie
située dans les cordes vocales
qu'on peut tout simplement couper.
Ce n'est pas le cas, et on ne peut pas
le couper au montage.
Et j'ai appris cela
en parlant avec mes élèves.
Alors la fois suivante
où la classe s'est réunie,
je me suis excusée,
et j'ai fait une annonce.
J'aurais une nouvelle règle.
Les élèves verraient le mot
dans mes PowerPoints,
dans des films, dans des essais
qu'ils liraient,
mais nous ne dirions jamais le mot
à haute voix en classe.
Personne ne l'a jamais répété.
Mais ils n'ont pas
beaucoup appris non plus.
Après, ce qui m'a le plus dérangée,
c'est que je n'ai même pas
expliqué aux élèves
pourquoi, de tous les mots vils
et problématiques en anglais américain,
pourquoi ce mot particulier
avait son propre tampon,
la phrase de substitution :
« le mot N ».
La plupart de mes élèves,
dont beaucoup sont nés à la fin
des années 1990 et après,
ne savait même pas que cette expression
est une invention relativement récente
dans l'anglais américain.
Pendant mon enfance, ça n'existait pas.
Mais à la fin des années 1980,
des étudiants, des écrivains,
des intellectuels noirs,
ont commencé à parler de plus en plus
des attaques racistes commises contre eux.
Mais, de plus en plus,
quand ils racontaient ces histoires,
ils n'utilisaient plus ce mot.
Au lieu de cela, ils l'ont réduit
au N initial
et l'ont nommé :
« le mot qui commence par N ».
Ils sentaient que à chaque fois que
ce mot était prononcé
il rouvrait des vieilles blessures
ce qu'ils se refusaient de faire.
Ils savaient que leurs interlocuteurs
entendraient le vrai mot dans leur tête.
Ce n'était pas la question.
La question était qu'ils ne voulaient pas
mettre le mot dans leur propre bouche
ou dans l'air.
En faisant cela,
ils ont fait une nation entière
commencer à se remettre en question
sur l'acte de le dire.
Cela a été un coup tellement radical
que les gens en sont encore furieux.
Des critiques accusent ceux d'entre nous
qui utilisent cette expression
ou des gens que sont outragés,
vous savez, juste parce que
ce mot est dit,
d'être trop fondés sur des principes,
politiquement corrects
ou, comme je viens de le lire il y a
quelques semaines dans le New York Times,
« insupportablement éveillé ».
Non ?
J'ai adhéré un peu à cette idée aussi,
et c'est pour cela que
la fois suivante où j'ai donné cours,
j'ai proposé un débat
sur la liberté d'expression.
Le « mot N » aux espaces universitaires,
pour ou contre ?
J'étais sûre que les élèves
seraient impatients
pour débattre qui peut le dire
et qui ne le peut pas.
Mais je m'étais fourvoyée.
En fait...
Mes élèves ont commencé à confesser.
Une élève blanche du New Jersey
a parlé de quand elle n'a pas réagi
quand un gamin noir de son lycée
était harcelé avec ce mot.
Elle n'avait rien fait et elle se sentait
encore coupable, des années après.
Un autre, du Connecticut,
a parlé de la douleur de rompre
une relation très étroite
avec un parent,
parce que ce parent a refusé
d'arrêter de dire ce mot.
L'une des histoires les plus mémorables
est venue d'une étudiante noire très calme
de la Caroline du Sud.
Elle ne comprenait pas
toutes ces discussions.
Elle a dit que tout le monde
à son école disait le mot.
Elle ne parlait pas d'enfants qui
s’injuriaient dans le couloir.
Elle a expliqué qu'à son école,
lorsque les enseignants
et les administrateurs
étaient fâchés contre
un étudiant afro-américain,
ils appelaient cet étudiant avec
le « mot N ».
Elle disait que cela
ne la dérangeait pas du tout.
Mais quelques jours après,
elle est venue me rendre visite dans mes
heures de bureau et s'est mise à pleurer.
Elle avait pensé qu'elle était immunisée.
Elle s'est rendue compte
qu'elle ne l'était pas.
Au cours des 10 dernières années,
j'ai entendu littéralement
des centaines de ces histoires,
de toutes sortes de personnes
de tous âges.
Des gens de plus de cinquante ans
qui se souvenaient des histoires
de la deuxième année
et de quand ils avaient six ans,
soit d'appeler quelqu'un avec ce mot,
soit d'être appelé ainsi,
mais ils ont porté cela, pendant toutes
ces années, vous savez.
Et en écoutant les gens parler
de leurs points de rencontre,
le schéma qui a émergé pour moi,
en tant qu'enseignante,
que j'ai trouvé le plus dérangeant,
c'est que l'endroit le plus difficile
pour ces points de rencontre
est la salle de classe.
La plupart des enfants américains
vont rencontrer le « mot N » en classe.
L'un des livres les plus proposés
aux élèves aux lycées américains
est « Les Aventures de Huckleberry Finn »,
de Mark Twain,
dans lequel le mot apparaît
plus de 200 fois.
Est cela n'est pas une mise en examen
de « Huck Finn ».
Le mot est partout dans
la littérature et l'histoire américaines.
Il est partout dans la littérature
afro-américaine.
Pourtant, les étudiants me disent
que lorsque ce mot est prononcé en classe
sans débat ou sans contexte,
il empoisonne tout
l'environnement de classe.
La confiance entre élève
et professeur est cassée.
Malgré cela, beaucoup de professeurs,
souvent avec les
meilleures intentions du monde,
prononcent toujours
le « mot N » en classe.
Ils veulent montrer et mettre l'accent sur
les horreurs du racisme aux États-Unis,
ils comptent donc sur lui pour choquer.
L'invoquer, c'est mettre
nettement en relief
la laideur du passé de notre nation.
Mais ils oublient
que les idées sont bien vivantes
dans notre tissu culturel.
Ce mot de cinq lettres est comme
une capsule de douleur accumulée.
Chaque fois qu'il est prononcé,
chaque fois,
il libère dans l'atmosphère
la notion odieuse
que les Noirs sont moindre.
Mes élèves noirs me disent
que lorsque le mot est cité
ou prononcé en classe,
ils ont l'impression qu'un spot géant
se tourne vers eux.
Un de mes élèves m'a dit
que ses collègues de classe
étaient devenus comme des figurines,
se retournant pour évaluer sa réaction.
Un étudiant blanc m'a dit
qu'en troisième année,
quand ils étaient en train d'apprendre
« Ne tirez pas sur l'oiseau moqueur »
et le lisaient à haute voix en classe,
cet étudiant était si stressé
par l'idée de devoir lire le mot,
ce que le professeur exigeait des élèves,
qu'il a passé la majeure partie du cours
caché aux toilettes.
C'est sérieux.
Les étudiants partout dans le pays
parlent de changer de licence
et d'abandonner les cours
en raison d'un enseignement médiocre
autour du « mot N ».
La question de son utilisation négligente
chez les enseignants
a atteint un tel niveau de paroxysme
qu'il a conduit à des manifestations
à Princeton, Emory,
The New School,
Smith College, où je travaille,
et Williams College,
où tout récemment les élèves ont boycotté
l'ensemble du département d'anglais
à cause de cela et d'autres problèmes.
Et il s'agit uniquement de cas
qui font l'actualité.
C'est une crise.
Et bien que la réaction des étudiants
ressemble à une attaque
contre la liberté d'expression,
je promets que c'est
une question d'enseignement.
Mes élèves n'ont pas peur des documents
qui contiennent le « mot N ».
Ils veulent apprendre sur James Baldwin
et William Faulkner
et sur le mouvement des droits civiques.
En fait, leurs histoires montrent
que ce mot est une caractéristique
centrale de leur vie comme des jeunes
aux États-Unis.
C'est dans la musique qu'ils aiment.
Et dans la culture populaire
qu'ils imitent,
la comédie qu'ils regardent,
c'est à la télévision et au cinéma
et commémoré dans les musées.
Ils l'entendent dans les vestiaires,
sur Instagram,
dans les couloirs de l'école,
dans les salons de discussion
des jeux vidéo auxquels ils jouent.
C'est partout dans le monde
dans le lequel ils évoluent.
Mais ils ne savent pas quoi en penser
ou même ce que signifie vraiment le mot.
Je ne comprenais même pas
ce que ça voulait dire
avant d'avoir fait des recherches.
J'ai été étonnée d'apprendre
que les Noirs ont intégré le « mot N »
pour la première fois dans le vocabulaire
comme protestation politique,
non pas dans aux années 1970 ou 1980,
mais aussi loin que les années 1770.
Et j'aimerais avoir
plus de temps pour parler
de la longue et subversive histoire de
l'utilisation du « mot N » chez les Noirs.
Mais je dirais ceci :
Plusieurs fois,
mes élèves viennent me dire :
« Je comprends les racines virulentes
de ce mot, c'est l'esclavage ».
Ils n'ont que partiellement raison.
Ce mot, qui existait avant
de devenir une insulte,
mais qui devient une insulte à un moment
très précis de l'histoire américaine,
quand un grand nombre de Noirs ont
commencé à obtenir leur liberté,
dans le Nord du pays dans les années 1820.
Autrement dit,
ce mot est surtout
une attaque à la liberté,
la mobilité
et l'aspiration des Noirs.
Aujourd'hui encore
rien ne déclenche aussi rapidement
une tirade de « mot N »
qu'une personne noire
qui fait valoir ses droits,
ou qui va où bon lui semble,
ou qui prospère.
Pensez aux attaques subies par
Colin Kaepernick quand il s'est agenouillé
ou à Barack Obama quand il est
devenu président.
Mes élèves veulent connaître
cette histoire.
Mais quand ils posent des questions,
on les fait taire et on les humilie.
En évitant de parler du « mot N »,
nous avons fait de ce mot
le tabou ultime,
nous l'avons transformé
en quelque chose de si captivant,
que pour tous les enfants américains,
quel que soit leur origine raciale,
une partie de leur passage
à l'âge adulte consiste à comprendre
comment se négocie ce mot.
Nous traitons les conversations à ce sujet
comme le sexe avant l'éducation sexuelle.
Nous sommes prudes,
nous les faisons taire.
Alors ils en apprennent par des amis
mal informés et par des chuchotements.
J'aimerais pouvoir
retourner en classe ce jour-là
et dépasser ma peur
pour parler du fait que quelque chose
s'est réellement passé.
Pas seulement pour moi
ou pour mes étudiants noirs.
Mais pour nous tous.
Vous savez, je pense
que nous sommes tous liés par notre
incapacité à parler de ce mot.
Mais, et si nous explorions
nos points de rencontre
et commencions à en parler ?
Aujourd'hui, j'essaie de créer
les conditions dans ma classe
pour avoir des conversations
ouvertes et honnêtes à ce sujet.
Une de ces conditions -
ne pas dire le mot.
Nous pouvons en parler
parce qu'il ne vient pas en classe.
Une autre condition importante,
c'est que je ne confie pas
à mes étudiants noirs la responsabilité
d'enseigner cela à leurs
camarades de classe.
C'est mon boulot.
J'arrive donc préparée.
Je tiens la conversation en bride courte
et je suis armée
d'une connaissance de l'Histoire.
Je pose toujours
la même question aux élèves :
pourquoi est-il difficile
de parler du « mot N » ?
Leurs réponses sont incroyables.
Ils sont incroyables.
Mais plus que tout,
je me suis profondément familiarisée
avec mes propres points de rencontre,
mon histoire personnelle autour de ce mot.
Parce que lorsque le « mot N »
arrive à l'école,
ou n'importe où, d'ailleurs,
il apporte avec lui toute l'histoire
compliquée du racisme américain.
L'Histoire de la nation
et la mienne,
ici, maintenant.
C'est impossible de l'éviter.
(Applaudissements)
학생이 그 단어를 내뱉자마자
교실의 공기가 얼어붙는 것 같았습니다.
저희 학생들은 보통 저에게
한시도 눈을 떼지 않고 집중하는데,
앉은 자리에서 움찔하며
시선을 돌리더군요.
저는 미국의 인종과
노예 역사에 대해 가르치는
흑인 여성입니다.
저의 사회적 존재가 항상
보여지고 있다는 걸 알고 있습니다.
그리고 저희 학생들도 취약하기 때문에
항상 조심하려 노력합니다.
수업 중 예상을 빗나가는 일이 있을까
항상 긴장을 놓지 않으려 합니다.
그런데 솔직히
이건 정말 예상도 못했습니다.
대학원 시절 배웠던 그 어떤 것들도
갑작스레 교실에 등장한 N-word(흑인 비하 용어)에
어떻게 대처해야 하는지
가르쳐주지 못했습니다.
그 학생이 제 수업 중
"N-word"를 말한 것은
제 교수직 1년차 때였습니다.
그 학생은 누군가를
모욕하려던 것이 아니었습니다.
초롱초롱한 눈에,
곱슬머리를 하나로 묶고
읽기 숙제도 잘 해오고
늘 맨 앞자리에 앉는
항상 든든한 학생이었습니다.
그 학생이 그 단어를 말했던 건
사실 1970년대 코미디 영화의
대사를 인용해서
제 강의에 대해
지적하려던 것이었습니다.
그 영화엔 인종차별적 명칭
두 개가 등장하는데
중국계 사람들을 가리키는 말과
다른 하나는 "N-word"였습니다.
(N-word: 흑인을 모욕하는 표현)
그 학생이 단어를 말하자마자
저는 손을 들고 "잠깐만"이라고 했지만
그 학생은 그저
"'불타는 안장'에 나오는
농담이에요" 라며
다시 한번 그 단어를 반복했습니다.
10년 전에 있었던 일인데요
제가 그때 했던 대처가
저를 오래도록 괴롭혔습니다.
그 단어의 학술적인 사용에 대해
고민한 것이
처음은 아니었습니다.
저는 미국사 교수이고
제가 가르치는 것들에
자주 나오는 표현입니다.
그래서 결정을 내려야했죠.
믿을 만한 사람과 상담을 하고 난 후에
저는 절대 그 단어를
입에 올리지 않기로 했습니다.
인용하지도 않기로요.
대신 완곡적인 "N-word"라고
부르기로 했습니다.
이 결정을 내리는 것도 꽤 복잡했어요.
저는 아직 영년 교수직도 없었고
저보다 선배 교수님들이
그 단어를 사용하지 않는 제가
제대로 된 학자가 아니라고 생각할까
걱정도 됐습니다.
그렇지만 그 단어를 입에 올리는 것은
더 끔찍하게 느껴졌습니다.
수업 중 일어난 그 일 때문에
저는 그 단어와 대면해야 했습니다.
흑인의 역사, 휘둘러진 폭력,
그리고 또
흑인의 역사, 휘둘러진 폭력, 그리고
저한테 그 단어가 날아왔던 순간,
제 앞에서 아무렇지도 않게
내뱉어졌던 순간,
누군가가 그 말을 할 뻔 했던 순간들이
그 순간 학생들 앞에 선 저에게
한꺼번에 몰아치는 것 같았습니다.
어찌해야 할 바를 몰랐죠.
그래서 전 이와 비슷한 이야기들을
"대면의 순간"이라고 부르게 됐습니다.
꺼려왔던 "N-word"와
대면하는 순간을 뜻합니다.
여러분이 그 단어에 상처받았거나
화났던 적이 있다면요.
여러분이 어색한 사회적 상황에 있거나,
불편한 학구적인 대화에 끼어 있거나,
대중 문화에서 들었거나,
아니면 그 말로 공격을 받았거나
누군가가 그 말로
공격받는 것을 목격했다면
여러분은 그 대면의 순간을
경험한 것입니다.
여러분이 누구냐에 따라, 혹은
상황이 어떻느냐에 따라
각기 다른 반응이 있겠죠.
당황할 수도 있고
너무나도 고통스럽거나
부끄러울 수도 있습니다.
전 지금껏 살며 많은
대면의 순간들을 경험해왔지만
한가지만은 확실합니다.
이에 대해 얘기를 나눌만한 기회가
많이 없다는 거예요.
그날 제 수업시간에 있었던 일은
그동안 제가 원치 않게
"N-word"와 마주했던
여느 때와 같았습니다.
전 얼어붙어버렸죠.
"N-word"에 대해 논한다는건
쉽지 않기 때문입니다.
그토록 어려운 이유 중 하나는
그 단어가 보통
한 방향으로만 토론된다는 겁니다.
그냥 비유적 표현으로요.
많이들 들어보셨죠?
그냥 단어일뿐이라고.
SNS에 돌아다니는
인기 있는 질문 중 하나는
누가 그 단어를 말할 수 있는지
묻는 질입니다.
흑인 지식인인 타-네히시 코츠는
흑인들이 이 단어를 쓰는 것을
굉장히 지지합니다.
한편으로, 웬디 캐미너라는
백인이자 언론의 자유 지지자는
모두가 그 단어를 말하길 꺼려한다면
결국 그 단어에 힘을 실어주는 것이나
마찬가지라고 합니다.
그리고 많은 사람들이
그렇게 생각합니다.
최근 퓨 연구센터에서 이에 대해
토론을 벌였습니다.
"미국의 인종 2019"라는
설문조사에서
연구진들은 미국의 성인들에게
백인들이 "N-word"를 써도
괜찮다고 생각하냐는
질문을 던졌습니다.
응답자 중 70프로는
"절대 안된다"고 답했습니다.
이런 토론들은 정말 중요해요.
그렇지만 동시에 다른 것들을
덮어버리기도 합니다.
우리가 진짜 문제의 본질을
파악하고 들어가는걸 방해하죠.
"N-word"는 단순한 그냥 단어가
아니라는겁니다.
인종차별이 만개하던 과거에만
얌전히 머무르는
노예제도의 유물이 아닙니다.
근본적으로 "N-word"는,
단어를 가장한 사상입니다.
흑인들이 지적으로나
생물학적으로나
변함없이 백인들보다
열등하다는 사상 말입니다.
그리고 전 이게 제일
중요하다고 생각합니다.
우리가 열등하다고 함으로써
우리가 겪어온 부당함과
견뎌내야하는 불평등이
본질적으로 우리 탓이라고
할 수 있게 된다는 것입니다.
그래요, 그렇겠죠.
그 단어를 단지 인종차별적인 단어나
힙합 음악에 나오는 외설적인
단어로만 여기는 것은
그 단어가 마치 싹둑 잘라낼 수 있는
미국인의 성대에 있는 질병인것 마냥
여겨지게 합니다.
하지만 질병도 아니고
잘라낼 수 있는 것도 아닙니다.
저는 학생들과의 토론을 통해
이걸 배우게 되었습니다.
그래서 다음 수업시간에
저는 사과를 했고
공지를 했어요.
새로운 규칙이 생길 것이라고요.
학생들은 그 단어를
제 PPT에서 보게 될 것이고,
수업 중 보는 영화나
에세이에서 보게 될 것이지만
절대로 그 단어를 실제로
입에 올리지는 않을 것 말입니다.
그리고 아무도 다시는
그 단어를 말하지 않았습니다.
하지만 그렇다고 뭔가를
배운 것도 아니었어요.
그 후에 절 가장 괴롭힌 것은
미국 영어에 널려있는
문제적이고 몹쓸 단어들 중에
왜 유독 이 단어만
"N-word"이라는
대체적 표현이 있는지
제가 학생들에게 설명해주지
않았다는 것이었습니다.
1990년대 후반이나 그 후에 태어난
대부분의 저희 학생들은
"N-word"라는 표현이
미국 영어에 있어서
꽤 최근에 생긴 표현이라는 것조차
몰랐습니다.
제가 어렸을 때에는
존재하지 않았던 표현입니다.
하지만 1980년대 말에 들어서
흑인 대학생, 문학가, 지식인들이
점점 더 자신들을 향한 인종차별적
공격에 대해 얘기하기 시작했습니다.
하지만 자신들의 이야기를 점점
더 많이 나누는 동시에
그 단어를 쓰지 않게 되었습니다.
대신 앞글자인 N을 따서
"N-word"라고 부르기 시작했죠.
그 단어가 내뱉어질 때마다
오래 된 상처가 벌어지는 것 같았고
그래서 말하기를 꺼려했습니다.
듣는 사람은 원래 단어의 뜻으로
알아들을 것이라고 생각했죠.
그게 요점이 아니었습니다.
요점은 그 단어를 입에 올리기도,
입 밖에 내기도 싫었다는 겁니다.
이렇게 함으로써
그들은 나라 전체가
이 단어를 사용해도 되나
헷갈리게 만들었습니다.
이건 일부 사람들이
아직도 불만을 갖고 있는
꽤 급진적인 운동이었습니다.
비평가들은 "N-word"를
사용하는 사람이나
누군가 그 단어를 말했다고
화내는 사람들을
지나치게 원칙주의자라거나
정치적으로 올바르다며 비판합니다.
아니면, 제가 뉴욕 타임스에서
몇 주전에 읽었던 것 처럼
"못말리게 깨어있는" 사람이라고요.
맞죠?
저도 조금 설득당했습니다.
그래서 다음 강의를 가르칠 때
저는 언론의 자유에 대한 토론을
제시했습니다.
학계에서의 "N-word"에 대한
찬성 혹은 반대?
저는 학생들이 누가 그 단어를 말해도
되는지 안되는지에 대해
열정적으로 토론하고 싶어할 거라고
생각했습니다.
하지만 그렇지 않았어요.
대신...
학생들이 하나 둘씩 고백을
하기 시작했습니다.
뉴저지 주에서 온 한 백인 학생은
학교의 한 흑인 학생이
이 단어로 괴롭힘을 당하는걸
보고만 있었다고 고백했습니다.
당시 아무 행동도 취하지 않았고
몇년동안 죄책감이 시달렸다면서요.
코네티컷 주에서 온 다른 학생은
가족 중 한명이 그 단어를 말하는걸
그만 두지 않겠다고 했기 때문에
정말 친밀했던 관계를 끊어내야 했던
고통스러운 경험에 대해 얘기했습니다.
가장 인상 깊은 이야기는
사우스캐롤라이나 주에서 온
조용한 흑인 학생의 이야기였습니다.
그 학생은 왜 이리 야단법석인지
모르겠다고 했습니다.
자신이 다니던 학교에선 너도나도
그 단어를 말하고 다녔다면서요.
학교 복도에서 아이들이 서로 욕하는걸
얘기하는게 아니었습니다.
그 학생이 말하길, 학교에서
선생님들이나 행정관이
흑인 학생들 때문에 화가 나면
그 학생들을 실제 "N-word"
그대로 부르곤 했다고 했습니다.
자신은 별로 개의치 않았다고 하면서요.
하지만 며칠 후
그 학생이 훌쩍이며
제 연구실에 찾아왔습니다.
그 단어에 무뎌졌다고 생각했는데
그렇지 않다는 것을 깨달았다면서요.
지난 10년동안
저는 수백 명의
다양한 연령층의 사람들로부터
이런 이야기들을 들어왔습니다.
지금 50대인 사람들이 2학년 때나
여섯살 때 있었던 일들,
사람들을 그 단어로 불렀거나
그렇게 불려 모욕 당했던 일들,
지난 몇년동안 이 단어를 중심으로
그런 기억들을 지니고 있었던 것입니다.
그리고 사람들이 대면의 순간들에 대해
나누는 이야기들도 들었습니다.
이야기들을 들으며 선생으로서
제가 제일 화가 났던 것은
이 대면의 순간들이
가장 많이 일어나는 장소가
바로 교실이라는 점이었습니다.
미국의 대부분의 아이들은 교실에서
"N-word"와 마주할 것입니다.
미국 내 고등학교에서 가장 많이
읽히는 책 중 하나는
마크 트웨인의
"허클베리 핀의 모험"입니다.
그 단어가 200번이나
등장하는 책이죠.
허클베리 핀을
기소하려는 것은 아닙니다.
미국 문학과 역사 곳곳에
그 단어를 쉽게 찾아볼 수 있어요.
아프리카계 미국인들의 문학에서도요.
하지만 학생들은
수업 중 토론이나 문맥 없이
그 단어가 내뱉어졌을 때
교실 분위기 전체를 흐린다고 말합니다.
선생님과 학생들 사이의 신뢰가
깨지게 되는겁니다.
그럼에도 불구하고 많은 선생님들은
최선의 의도에서겠지만
여전히 수업 중
"N-word"를 사용합니다.
미국 내 인종차별주의의 공포를
적나라하게 보여주고 강조함으로써
충격요법으로 사용하려는 것이죠.
미국의 추악한 과거를
들춰내도록 말입니다.
하지만 그들이 잊고 있는 것은
그 사상은 아직도 우리 문화 속에
녹아들어 있다는 것입니다.
이 여섯 글자의 단어는 마치
축적된 상처의 보관함과 같습니다.
이 단어가 내뱉어질 때마다,
흑인들은 열등하다는 증오적인 사상이
대기 중으로 내뿜어집니다.
저희 흑인 학생들은
수업 중 이 단어가 인용되거나
누군가 이 단어를 말할 때마다
커다란 스포트라이트가 자신을
비추는 것 같다고 하더군요.
제 학생 중 한 명은
동급생들이 전부
머리가 달랑거리는 장난감처럼
자신의 반응을 보려고 고개를
돌렸다고 얘기했습니다.
백인 학생 한명은 8학년 때
"앵무새 죽이기"를 읽는 중
수업 중 소리 내서 읽게 되었는데
그 단어를 소리 내어
말해야 한다는 것에
꽤 스트레스를 받았다고 얘기했습니다.
선생님이 모든 학생들이 다
소리 내 읽어야 한다고 주장하자
학생들은 그 책을 읽는 과정 중
대부분을
화장실에 숨어 지냈다고 합니다.
심각한 일입니다.
전국의 학생들이
"N-word"에 대한
잘못된 가르침 때문에
전공을 바꾸거나
강의를 빼고 있습니다.
교수진이 별 생각 없이
단어를 내뱉는 일을
더 이상 참을 수 없자
프린스턴 대학, 에모리 대학,
뉴 대학,
제가 가르치는 스미스 대학,
윌리엄스 대학에서
이 이슈와 더불에 다른 이슈에 대해
영문과 대학 전체를 보이콧하는 사건이
최근 벌어졌습니다.
그리고 이건 뉴스에
보도된 것들 뿐이에요.
이건 난국입니다.
얼핏 보기엔 학생들이
언론의 자유를 공격하는 것처럼 보이지만
저는 가르침의 문제라고 생각합니다.
제 학생들은 "N-word"가 있는
자료를 꺼려하지 않습니다.
그들은 제임스 볼드윈,
윌리엄 팔코너,
그리고 인권주의 운동에 대해
배우고 싶어합니다.
사실, 학생들의 이야기들은
이 단어가 미국 청년들의 삶에
얼마나 깊게 침투해 있는지 보여줍니다.
그들이 좋아하는 음악에서,
동경하는 대중 문화에서,
즐겨보는 코미디에서,
텔레비전과 영화에서 볼 수 있으며
박물관에도 기념되어 있습니다.
탈의실에서도 자주 들을 수 있고
인스타그램에서,
학교 복도에서,
비디오 게임 채팅창에서도
심심치 않게 보입니다.
그들이 가는 모든 곳마다 존재하죠.
하지만 청년들은 그 단어에 대해
어떻게 생각해야 할지
혹은 그 단어가 무슨 뜻인지조차
모르는 상태입니다.
저도 연구를 해보기 전까지는
그 단어가 무엇을 뜻하는지
잘 몰랐으니까요.
저는 흑인들이 이 "N-word"를
정치적 시위에
처음 사용하기 시작한 것이
1970년대나 1980년대가 아닌
1770년대까지 거슬러 올라간다는 것에
매우 놀랐습니다.
흑인들이 "N-word"를 사용해온
길고 파괴적인 역사에 대해
얘기할 수 있는 시간이
좀 더 있었으면 좋겠네요.
하지만 이 말은 꼭 하고 싶습니다.
지금까지 많은 학생들에 저에게 와서
"이 단어의 악성적인 근원을 알아요.
노예제도예요." 라고 말하는데,
부분적으로만 맞는 얘기예요.
이 단어는 모욕적인 욕설이 되기 전에도
존재하던 단어였지만
미국사의 아주 뚜렷한 순간에
모욕적인 욕설이 되었죠.
바로 1820년대에
미 북부에서부터 시작해
많은 흑인들이 자유를 찾던
그 시기였습니다.
말하자면
근본적으로 이 단어는 흑인의 자유,
흑인의 유동성,
그리고 포부에 대한
모욕이라는 것입니다.
그리고 지금까지도
흑인들이 자신의 권리를 찾거나
하고 싶은 일을 하거나
성공을 할 때 만큼
"N-word"가 난무하는 상황이
없습니다.
콜린 캐퍼닉이 무릎을 꿇었을 때,
아니면 버락 오바마가 대통령이 됐을 때
받았던 공격들을 생각해보세요.
저희 학생들은 이 역사를
알고 싶어하는 겁니다.
하지만 질문을 하면 입 다물라고,
부끄러운 줄 알라고 하죠.
우리 사회가 "N-word"에 대해
얘기하는 것을 꺼리게 되면서
이 단어는 미국의 아이들이
인종에 상관 없이
성인이 되는 과정 중에서
이 단어를 어떻게 사용할 것인지
결정해야 하는
최고로 금기적이고
감질나는 단어가 되었습니다.
마치 성교육 전에 갖는
성관계처럼 취급합니다.
비위가 약해서 묵살해버리죠.
그래서 결국 아이들은 잘못 알고 있는
친구들에게서 배울 수 밖에 없습니다.
저는 그 때의 수업 시간으로 돌아가서
저의 두려움을 떨쳐내고
분명 무슨 일이 일어났다는 사실을
얘기할 수 있었으면 좋겠습니다.
저나 제 흑인 학생들 뿐만이 아니라
우리 모두에게요.
저는 우리가
이 단어에 대해 얘기할 수 없다는
제약으로 이어져 있다고 생각합니다.
하지만 우리가 대면의 순간들을 탐구하고
그에 대해 얘기하기 시작한다면요?
요즘 저는 마음을 터놓고
솔직하게 토론할 수 있도록
수업 중 조건을 내겁니다.
그 조건 중 하나는
그 단어를 얘기하지 않는 거예요.
교실에서 직접 그 단어를
말하지 않기 때문에
그 단어에 대해서
토론할 수 있게 됩니다.
또 다른 중요한 조건은
저희 흑인 학생들에게 이것에 대해
다른 학생들을 가르칠 책임을
묻지 않는다는 겁니다.
그건 제가 할 일이니까요.
그래서 전 수업 준비를 하고
대화를 이끌 고삐를 꼭 쥐고
역사 지식으로 무장하고 들어갑니다.
저는 학생들에게
항상 같은 질문을 던집니다.
N-word"에 대해 얘기하는 것이
왜 이렇게 어려운 걸까요?
학생들의 답은 아주 대단합니다.
대단한 학생들이에요.
하지만 그 무엇보다도
저는 제 자신의 대면의 순간과
이 단어를 둘러싼
저의 개인적인 역사를
더 밀접하게 알게 됐어요.
왜냐하면 "N-word"가 학교나
어떤 장소에서든지 사용되게 된다면
미국의 아주 복잡한 인종차별주의도
같이 딸려오기 때문입니다.
바로 지금, 바로 여기 일어나고 있는
이 나라의 역사와
저의 역사 말입니다.
피할 수 없는 것이죠.
(박수)
Op het moment dat ze het zei,
zakte de temperatuur in mijn klas.
Mijn leerlingen zijn
meestal op me gefocust,
maar ze zaten te schuifelen
op hun stoel en keken weg.
Ik ben een zwarte vrouw
die lesgeeft over de geschiedenis
van ras en de Amerikaanse slavernij.
Ik ben me ervan bewust
dat mijn sociale identiteit
altijd te kijk staat.
En mijn studenten zijn ook kwetsbaar,
dus ben ik voorzichtig.
Ik probeer te anticiperen
op welk deel van mijn les
het mis zou kunnen gaan.
Maar eerlijk,
deze had ik niet eens zien aankomen.
Geen van mijn jaren universiteit
had me voorbereid op wat te doen
wanneer het n-woord
in mijn klas zou opduiken.
Ik gaf mijn eerste jaar les
toen die student dat n-woord
in mijn klas gebruikte.
Ze gebruikte het niet als scheldwoord.
Ze was bijdehand.
Ze kwam voorbereid naar de les,
ze zat op de eerste rij
en ze stond altijd aan mijn kant.
Toen ze het zei,
zei ze iets over mijn lezing,
door een regel uit een film,
een komedie uit 1970, te citeren
met twee racistische beledigingen.
Een over mensen van Chinese afkomst
en de ander het n-woord.
Zodra ze het zei, stak ik
mijn handen op en zei: "Hola, hola."
Maar ze verzekerde me:
"Het is een grap uit 'Blazing Saddles'",
en toen zei ze het nog eens.
Dit was 10 jaar geleden
en hoe ik er op inging
heeft me lange tijd dwarsgezeten.
Het was niet de eerste keer
dat ik aan het woord dacht
in een academische context.
Ik ben professor
in de geschiedenis van de VS
en het duikt op in veel documenten
waarover ik les geef.
Dus moest ik een keuze maken.
Na overleg met iemand die ik vertrouwde,
besloot ik om het nooit uit te spreken.
Niet eens om het te citeren.
Maar in plaats daarvan gebruik te maken
van de eufemistische
uitdrukking: het 'n-woord'.
Zelfs deze beslissing was ingewikkeld.
Ik had nog geen vaste aanstelling
en was bang dat oudere collega's
zouden denken dat ik
door de uitdrukking te gebruiken
geen serieuze geleerde zou zijn.
Maar het echte woord zeggen
voelde nog slechter aan.
Het incident in mijn klas dwong me
om publiekelijk
af te rekenen met het woord.
De geschiedenis, het geweld,
maar ook --
De geschiedenis, het geweld,
maar ook elke keer
dat het me toegeroepen werd,
of in mijn bijzijn terloops werd gebruikt,
telkens als het iemand op de tong lag,
dat alles ging toen door me heen
terwijl ik daar voor de klas stond.
En ik had geen idee wat te doen.
Daarom noem ik verhalen zoals het mijne:
punten van ontmoeting.
Een punt van ontmoeting beschrijft
het moment dat je geconfronteerd
wordt met het n-woord.
Als je ooit gekwetst
of geprovoceerd werd door het woord,
hetzij als gevolg
van een vervelende sociale situatie,
een ongemakkelijk academisch gesprek,
iets wat je hoorde in de popcultuur,
of als je ermee werd uitgescholden,
of iemand anders werd ermee uitgescholden,
heb je een punt van ontmoeting ervaren.
En afhankelijk van wie je bent
en hoe je dat moment verwerkt,
kan je een scala van reacties hebben.
Het kan je een beetje irriteren
of het kan ongelooflijk
pijnlijk en vernederend zijn.
Ik had veel van die punten
van ontmoeting tijdens mijn leven,
maar één ding is waar:
je hebt niet veel ruimte
om erover te praten.
Die dag in mijn klas
leek vrij veel op al die keren
dat ik het n-woord ongewenst tegenkwam.
Ik bevroor.
Omdat het moeilijk valt
om over het n-woord te praten.
Een deel van de reden
dat het zo moeilijk is
om over het n-woord te praten,
is dat er meestal op één manier
over wordt gesproken,
bij wijze van spreken,
horen we de hele tijd, toch?
Het is maar een woord.
De brandende vraag in de sociale media
gaat over wie het wel
en wie het niet mag zeggen.
De zwarte intellectueel Ta-Nehisi Coates
doet baanbrekend werk
voor het verdedigen
van het Afro-Amerikaanse gebruik ervan.
Aan de andere kant beweert Wendy Kaminer,
een witte bepleiter
van vrijheid van meningsuiting,
dat als we het niet gewoon gaan gebruiken,
we het woord macht geven.
En veel mensen voelen het zo.
Het Pew Center is onlangs
de discussie aangegaan.
In het onderzoek 'Race in Amerika 2019'
vroegen onderzoekers
Amerikaanse volwassenen
of ze dachten dat het oké was
dat een witte persoon
het n-woord gebruikte.
Zeventig procent van alle
ondervraagde volwassenen zei: nooit.
En deze debatten zijn belangrijk.
Maar in feite verdoezelen ze iets anders.
Ze weerhouden ons ervan
om het echte gesprek aan te gaan.
Namelijk dat het n-woord
niet alleen maar een woord is.
Het zit niet netjes opgeslagen
in een racistisch verleden
als overblijfsel van de slavernij.
Fundamenteel is het n-woord
een idee vermomd als een woord:
dat zwarte mensen intellectueel,
biologisch
en onveranderlijk
inferieur zijn aan witten.
En -- en ik denk dat
dat het belangrijkste onderdeel is --
dat die minderwaardigheid betekent
dat het onrecht dat we lijden
en de ongelijkheid
die wij moeten verdragen
in wezen onze eigen schuld is.
Dus, ja, het is zo ...
Het woord alleen maar zien
als racistisch braaksel
of als een obsceniteit in hiphop-muziek,
laat het klinken alsof het een ziekte is
van de Amerikaanse stembanden
die alleen maar
weggeknipt hoeft te worden.
Dat is het niet en dat gaat niet.
Ik leerde dit uit de gesprekken
met mijn studenten.
Bij de volgende les
verontschuldigde ik me
en liet verstaan
dat ik het anders zou aanpakken.
Studenten zouden het woord zien
in mijn powerpoints,
in films, in de essays die ze lazen,
maar we zouden het woord
nooit hardop zeggen in de klas.
Niemand heeft het ooit weer gezegd.
Maar veel leerden ze er ook niet uit.
Wat me later het meest stoorde,
was dat ik de studenten
niet eens had uitgelegd
waarom van alle verachtelijke,
problematische woorden
in het Amerikaanse Engels,
net dit bepaald woord
zijn eigen buffer had,
de vervanguitdrukking, het 'n-woord'.
De meeste van mijn studenten,
velen van hen geboren
in de late jaren 1990 en daarna,
wist niet eens
dat de uitdrukking 'n-woord'
een relatieve nieuwkomer was
in het Amerikaanse Engels.
Toen ik opgroeide, bestond het niet.
Maar in de late jaren 1980
begonnen zwarte studenten,
schrijvers, intellectuelen,
meer en meer te praten
over de racistische aanvallen tegen hen.
In toenemende mate,
toen ze deze verhalen vertelden,
stopten ze met het gebruik van het woord.
In plaats daarvan reduceerden
ze het tot de initiaal n
en noemden het: het 'n-woord'.
Zij vonden dat telkens
als het woord werd uitgesproken,
het oude wonden openreet,
dus weigerden ze het te zeggen.
Ze wisten dat hun luisteraars
het echte woord in hun hoofd zouden horen.
Dat was niet het punt.
Het ging erom dat ze het woord
niet in eigen mond wilden nemen
of rondstrooien.
Door dit te doen,
deden ze een hele natie nadenken
over het gebruik ervan.
Dit was zo'n radicale zet
dat mensen er nog steeds boos over zijn.
Critici beschuldigen degenen onder ons
die de term 'n-woord' gebruiken --
of mensen die verontwaardigd raken
gewoon omdat het woord wordt gezegd --
'overdreven principieel' te zijn,
politiek correct
of, zoals ik net een paar weken geleden
las in The New York Times:
'onverdraaglijk overgevoelig'.
Toch?
Dus ging ik daar een beetje in mee,
en daarom stelde ik de volgende keer
dat ik de cursus gaf
een debat over de vrijheid
van meningsuiting voor.
Het n-woord aan de universiteit:
wie is voor of tegen?
Ik was er zeker van dat studenten graag
zouden debatteren over wie
het mocht zeggen en wie niet.
Maar zo ging het niet.
In plaats daarvan ...
begonnen mijn studenten op te biechten.
Een witte studente uit New Jersey
sprak over toekijken
terwijl een zwarte jongen op haar school
met dit woord werd gepest.
Ze deed niets en jaren later
voelde ze nog steeds de schuld.
Een ander uit Connecticut
sprak over de pijn van het doorsnijden
van een zeer nauwe relatie
met een familielid,
want dat familielid weigerde
om te stoppen met het woord te zeggen.
Een van de meest memorabele verhalen
kwam van een zeer rustige zwarte student
uit South Carolina.
Ze begreep al die drukte niet.
Ze zei dat iedereen
op haar school het woord gebruikte.
Het ging niet over kinderen
die elkaar uitscholden in de gangen.
Ze legde uit dat op haar school,
als docenten en bestuurders
gefrustreerd raakten
door een Afro-Amerikaanse student,
ze deze student met het echte
n-woord noemden.
Ze zei dat ze dat helemaal niet erg vond.
Maar dan een paar dagen later
kwam ze me opzoeken
tijdens mijn kantooruren, en weende.
Ze dacht dat ze immuun was.
Ze besefte dat ze het niet was.
In de afgelopen 10 jaar
hoorde ik letterlijk
honderden van deze verhalen
van allerlei mensen van alle leeftijden.
Vijftigers herinnerden zich verhalen
uit de lagere school
en van toen ze zes waren,
van hoe ze ofwel mensen zo noemden
ofwel zelf zo genoemd werden,
maar dat ze al die jaren
dit woord met zich meesleepten, weet je.
Ik luisterde naar mensen die
over hun punten van ontmoeting praatten.
Het patroon dat voor mij naar voren kwam
en dat ik als leraar
het meest schokkend vond,
was dat de meest beladen plaats
voor deze punten van ontmoeting
de klas is.
De meeste Amerikaanse kinderen
gaan het n-woord in de klas tegenkomen.
Een van de meest toegewezen boeken
in de Amerikaanse middelbare scholen
is Mark Twains 'De avonturen
van Huckleberry Finn',
waarin het woord
meer dan 200 keer verschijnt.
Dit is geen aanklacht van 'Huck Finn'.
Het woord kom je veel tegen
in de VS literatuur en geschiedenis.
De Afro-Amerikaanse literatuur
staat er vol van.
Maar toch hoor ik van studenten
dat wanneer het woord tijdens een les
zonder discussie en context wordt gezegd,
het de hele klasomgeving vergiftigt.
Het vertrouwen tussen student
en docent is gebroken.
En toch gebruiken veel leraren,
vaak met de beste bedoelingen,
nog steeds het n-woord in de klas.
Ze willen de verschrikkingen
van het Amerikaanse racisme
laten zien en benadrukken,
en gebruiken het om te choqueren.
Oproepen ervan benadrukt de lelijkheid
van het verleden van onze natie.
Ze vergeten dat die ideeën springlevend
zijn in ons culturele weefsel.
Het vijf-letter-woord is
als een capsule van opgehoopte pijn.
Elke keer als het wordt gezegd, elke keer,
emaneert het het haatdragende idee
dat zwarte mensen minder zijn.
Mijn zwarte studenten vertellen me
dat wanneer het woord valt in de klas,
ze dat voelen alsof er
een enorm spotlight op hen schijnt.
Een van mijn studenten vertelde me
dat zijn klasgenoten wiebelhoofden leken
die zich naar hem toe draaiden
om zijn reactie te peilen.
Een witte student vertelde me
dat toen ze in de achtste klas
leerden over 'To Kill a Mockingbird',
ze het hardop moesten lezen in de klas.
De student was zo gestrest
bij het idee om het woord
te moeten lezen --
en de leerkracht drong erop aan
dat alle studenten het deden --
dat hij zich het grootste deel van de les
ging wegsteken op het toilet.
Dit is serieus.
Studenten in het hele land
praten over het veranderen van richting
en wegblijven uit de les,
vanwege de slechte manier
van lesgeven over het n-woord.
De kwestie van het onnadenkend
uitspreken van het woord
werd zo intens beleefd
dat het leidde tot protesten
in Princeton, Emory,
The New School,
Smith College, waar ik les geef,
en Williams College,
waar onlangs studenten
de hele afdeling Engels hebben geboycot
over dit en andere zaken.
Dat waren alleen nog maar
de gevallen die het nieuws haalden.
Dit is een crisis.
En al ziet de studentenreactie eruit
als een aanval op de vrijheid
van meningsuiting,
neem maar van mij aan
dat dit een kwestie is van onderwijs.
Mijn leerlingen zijn niet bang
van lesmateriaal met het n-woord.
Ze willen leren over James Baldwin
en William Faulkner
en over de burgerrechtenbeweging.
In feite tonen hun verhalen aan
dat dit woord een centraal onderdeel is
van hun leven als jongeren
in de Verenigde Staten.
Het zit in hun favoriete muziek.
En in de populaire cultuur
die ze nabootsen,
de shows die ze bekijken,
het zit in tv en films
en wordt herdacht in de musea.
Ze horen het in kleedkamers,
op Instagram,
in de gangen op school,
in de chatrooms
van de videogames die ze spelen.
Het is er in de hele wereld
waarover ze navigeren.
Maar ze weten niet hoe erover te denken
of zelfs niet wat het woord echt betekent.
Ik begreep zelf niet eens
wat het woord betekende,
totdat ik er wat onderzoek over deed.
Ik was verbaasd om te leren
dat zwarte mensen voor het eerst
het n-woord in hun vocabulaire opnamen
als politiek protest,
niet in de jaren 1970 of 1980,
maar zo ver terug als de jaren 1770.
Ik wou dat ik meer tijd had om te praten
over de lange, subversieve geschiedenis
van de zwarte gebruik van het n-woord.
Maar ik zal dit zeggen:
Vaak komen mijn studenten
naar me toe en zeggen:
"Ik begrijp de giftige wortels
van dit woord; het is de slavernij."
Ze hebben slechts gedeeltelijk gelijk.
Dit woord, dat al bestond
voordat het een scheldwoord werd,
maar een scheldwoord wordt
op een zeer afgetekend moment
in de Amerikaanse geschiedenis:
wanneer grote aantallen zwarte mensen
beginnen vrij te komen,
eerst in het noorden in de jaren 1820.
Met andere woorden,
dit woord is fundamenteel
een aanval op zwarte vrijheid,
zwarte mobiliteit,
en zwarte aspiratie.
Zelfs nu
ontketent niets zo snel een n-woord-tirade
als zwarte mensen
die opkomen voor hun rechten,
die gaan waar ze willen
of die het voor de wind gaat.
Denk aan de aanvallen
op Colin Kaepernick toen hij knielde.
Of Barack Obama toen hij president werd.
Mijn studenten willen
deze geschiedenis leren kennen.
Maar als ze vragen stellen, worden ze
het zwijgen opgelegd of beschaamd gemaakt.
Door niet te willen praten
over het n-woord,
hebben we dit woord
tot het ultieme taboe verklaard,
het omgevormd tot iets zo verleidelijks
dat het voor alle Amerikaanse kinderen --
hun raciale achtergrond maakt niet uit --
deel uitmaakt van hun opgroeien
hoe om te gaan met dit woord.
We behandelen gesprekken erover
als seks vóór de seksuele voorlichting.
We zijn preuts;
we leggen hen het zwijgen op.
Dus leren ze erover van verkeerd
geïnformeerde vrienden en al fluisterend.
Ik wou dat ik terug kon gaan
naar de klas die dag
en ondanks mijn angst
praten over het feit
dat er echt iets gebeurd is.
Niet alleen met mij
of mijn zwarte studenten.
Maar met ons allemaal.
Weet je, ik denk
dat we allemaal met elkaar verbonden zijn
door ons onvermogen
om te praten over dit woord.
Maar wat als we onze punten
van ontmoeting eens verkenden
en erover begonnen te praten?
Vandaag probeer ik in mijn klas
de voorwaarden te creëren
om er open en eerlijk over te praten.
Eén van die voorwaarden --
het woord niet uitspreken.
We kunnen erover praten,
want het komt de klas niet in.
Een andere belangrijke voorwaarde
is dat ik mijn zwarte studenten
niet verantwoordelijk maak
om er hun klasgenoten over te onderwijzen.
Dat is mijn taak.
Dus kom ik voorbereid.
Ik houd het gesprek strak in handen
en ik ben gewapend
met mijn kennis van de geschiedenis.
Ik stel de studenten
altijd dezelfde vraag:
waarom is spreken
over het n-woord moeilijk?
Hun antwoorden zijn geweldig.
Ze zijn geweldig.
Maar meer dan wat dan ook
ben ik diep vertrouwd geraakt
met mijn eigen punten van ontmoeting,
mijn persoonlijke geschiedenis
rond dit woord.
Want als het n-woord naar school komt,
of eigenlijk overal,
brengt het de hele
gecompliceerde geschiedenis
van het Amerikaanse racisme met zich mee.
De geschiedenis van de natie
en die van mij,
hier en nu.
Er is geen ontkomen aan.
(Applaus)
No instante em que ela disse aquilo,
a temperatura na minha sala de aula caiu.
Os meus alunos normalmente
concentram-se muito em mim,
mas ficaram desconfortáveis
e desviaram os olhares.
Eu sou uma mulher negra
que ensina as histórias do racismo
e da escravatura nos EUA.
Sei que a minha identidade social
está sempre exposta.
E os meus alunos também
são vulneráveis,
então tenho cuidado.
Eu tento prever qual a parte
da minha aula que pode correr mal.
Mas sinceramente,
não esperava que isto acontecesse.
Nenhum dos meus anos de pós-graduação
me preparara para reagir
quando surgisse a palavra N...
na minha classe.
Eu estava no primeiro ano
como professora
quando a aluna disse
a palavra N... na sala de aula.
Ela não estava a ofender ninguém.
Era entusiasmada e cheia de energia.
Chegava à aula com a leitura preparada,
sentava-se na fila da frente,
estava sempre do meu lado.
Quando ela disse aquilo,
estava a comentar a minha lição,
citando a fala de um filme
dos anos 70, uma comédia,
que tinha dois insultos racistas.
Um sobre descendentes de chineses
e o outro a palavra N...
Assim que ela a disse, eu levantei as mãos
e disse: "Uau, uau!".
Mas ela tranquilizou-me:
"É uma piada, do Banzé no Oeste"
e depois repetiu-a.
Tudo isto aconteceu há 10 anos,
e o modo como eu lidei com isso
assombrou-me durante muito tempo.
Não foi a primeira vez
que eu analisei aquela palavra
num ambiente académico.
Sou professora de História dos EUA.
Ela aparece em muitos
documentos que eu ensino.
Então, tive de fazer uma escolha.
Depois de consultar
alguém em quem confio
decidi nunca mais dizê-la.
Nem mesmo como citação.
em vez disso, usar o eufemismo
"a palavra N...".
Mesmo essa decisão foi complicada.
Eu ainda não tinha estabilidade
e preocupava-me
que colegas experientes pensassem
que, por usar este termo,
eu não fosse uma académica séria.
Mas dizer a palavra ainda era pior.
O incidente na sala de aula forçou-me
a lidar publicamente com a palavra.
A história, a violência,
mas também...
A história, a violência, mas também
sempre que me fora dirigida,
dita casualmente na minha frente,
todas as vezes que estava
na ponta da língua de alguém,
tudo veio à tona naquele momento,
em frente dos meus alunos.
E eu não fazia ideia do que fazer.
Então comecei a chamar às histórias
como a minha "pontos de encontro".
Um ponto de encontro é o momento em que
se está cara a cara com a palavra N...
Se vocês já se se sentiram
perturbados ou provocados pela palavra,
seja numa situação social embaraçosa,
numa conversa académica desconfortável,
algo que ouviram na cultura pop,
ou se foram insultados,
ou testemunharam alguém a ser insultado,
viveram um ponto de encontro.
Consoante quem vocês são
e como acontece esse momento,
podem ter uma série de reações.
Podem ficar um pouco confusos,
ou ser incrivelmente
doloroso e humilhante.
Eu tive muitos desses pontos de encontro
na minha vida,
mas uma coisa é certa.
Não há muito espaço para falar deles.
Aquele dia na minha sala de aula
foi praticamente como todas as vezes
em que me deparei
com a palavra N...
Fiquei paralisada.
Porque é difícil falar
sobre a palavra N...
Parte da razão por que é
tão difícil falar sobre ela,
é que normalmente
só é discutida de uma forma,
como figura de linguagem,
ouvimos muito isso, não é?
É só uma palavra.
A grande questão que gira
pelas redes sociais
é quem pode dizê-la ou não.
O intelectual negro Ta-Nehisi Coates
faz um trabalho exemplar
defendendo o uso da palavra
pelos afro-americanos.
Em contrapartida, Wendy Kaminer,
defensora branca
da liberdade de expressão,
argumenta que,
se todos nós não a dissermos,
daremos poder à palavra.
E muita gente concorda com ela.
O Pew Center entrou
recentemente no debate.
Numa pesquisa chamada
"Race in America 2019",
investigadores perguntaram
a adultos dos EUA se achavam bem
uma pessoa branca
dizer a palavra N...
70% de todos os adultos inquiridos
disseram: "Nunca".
Estes debates são importantes.
Mas eles acabam
ofuscando uma outra coisa.
Impedem-nos de debater a questão real
Que a palavra N...
não é só uma palavra.
Não está contida
num passado racista,
não é uma relíquia da escravatura.
Basicamente, a palavra N... é uma ideia
disfarçada de palavra:
que os negros são intelectualmente,
biologicamente
e imutavelmente inferiores aos brancos.
E acho que essa
é a parte mais importante,
que essa inferioridade significa
que a injustiça que sofremos
e a desigualdade que enfrentamos
é essencialmente nossa culpa.
Então, sim, é...
Falar da palavra
apenas como uma ofensa racista
ou uma obscenidade na música hip hop,
faz com que pareça um tumor
nas cordas vocais americanas
que pode ser facilmente removido.
Não é. E não pode.
E eu aprendi isso
conversando com os meus alunos.
Então, na aula seguinte,
eu pedi desculpa,
e fiz um anúncio.
Eu ia estipular uma nova regra.
Os alunos passavam a ver a palavra
nos meus PowerPoints,
em filmes, em estudos que lessem,
mas nunca diríamos a palavra
em voz alta na sala de aula.
Nunca mais ninguém a disse.
Mas também não aprenderam muito.
No fim, o que mais me incomodou
foi que eu nem sequer expliquei aos alunos
porque é que, entre todas as palavras
problemáticas no inglês americano,
porque é que esta palavra em particular
tinha o seu próprio escudo,
a expressão alternativa
"a palavra N...".
A maioria dos meus alunos,
muitos deles nasceram
no final dos anos 90 ou depois,
nem sabiam que a expressão,
a palavra N...
é uma invenção relativamente nova
no inglês americano.
Na minha juventude ela não existia.
Mas no final dos anos 80,
os estudantes universitários,
os escritores e os intelectuais negros,
começaram cada vez mais a falar
dos ataques racistas que sofriam.
Mas, gradualmente,
ao contar estas histórias,
deixaram de usar a palavra.
Em vez dela, reduziram-na para a inicial N
e chamaram-lhe "a palavra N...".
Eles sentiam que,
sempre que se dizia a palavra,
abriam-se velhas feridas,
e recusaram-se a dizê-la.
Eles sabiam que o público
ouviria a palavra na sua cabeça.
O problema não era esse.
A questão é que eles não queriam
colocar a palavra na sua boca,
nem no ar.
Ao fazerem isso,
fizeram com que toda uma nação
começasse a autocriticar-se
por dizer isso.
Foi uma jogada tão radical
que as pessoas ainda
estão zangadas com isso.
Os críticos acusam aqueles que usam
o termo "a palavra N...",
ou as pessoas ficam indignadas
só por a palavra ser dita,
de sermos radicais,
politicamente corretos
ou, como eu li há umas semanas
no The New York Times,
"insuportavelmente conscientes".
Certo?
Então eu também entrei nesta causa,
por isso, na aula seguinte
eu propus um debate
sobre liberdade de expressão.
A palavra N... em espaços académicos:
A favor ou contra?
Eu estava convencida
de que os alunos estariam ávidos
para discutir
quem pode ou não usar a palavra.
Mas não estavam.
Pelo contrário,
os meus alunos começaram a confessar-se.
Uma aluna branca de Nova Jersey
falou sobre ter presenciado
uma criança negra da sua escola
a ser insultada por essa palavra.
Ela não fizera nada,
e, anos depois, ainda carregava a culpa.
Outra, de Connecticut,
falou sobre a dor de romper
uma relação muito próxima
com um membro da família,
porque ele se recusava
a deixar de usar a palavra.
Uma das histórias mais memoráveis
veio de uma aluna negra muito sossegada
da Carolina do Sul.
Ela não entendia todo aquele alvoroço.
Disse que todos na sua escola
diziam a palavra.
Ela não estava a falar de crianças
a chamarem nomes no corredor.
Explicou que, na sua escola,
quando professores e funcionários
ficavam aborrecidos com
um aluno afro-americano,
eles insultavam-no com a palavra N....
Ela disse que isso
não a incomodava nem um pouco.
Mas uns dias depois,
ela veio procurar-me durante o expediente
e começou a chorar.
Ela achava que estava imune
mas percebeu que não estava.
Nos últimos 10 anos,
eu ouvi centenas destas histórias
de todos os tipos de pessoas,
de todas as idades.
Pessoas nos seus 50 anos
lembrando histórias do 2.º ano
e de quando tinham seis anos,
por ofenderem alguém com a palavra
ou serem ofendidos com essa palavra,
mas carregando o peso dessa palavra
durante todos esses anos.
Ao ouvir as pessoas falarem
sobre os seus pontos de encontro,
o padrão que vi surgir e que,
como professora, achei o mais inquietante
é que o lugar mais frágil
para esses pontos de encontro
é a sala de aula.
A maioria das crianças americanas
vai conhecer a palavra N... na aula.
Um dos livros mais usados
nas escolas dos EUA
é "As Aventuras de Huckleberry Finn",
de Mark Twain
onde a palavra aparece mais de 200 vezes.
E não é uma acusação a "Huck Finn".
A palavra está em muita da literatura
e da história dos EUA.
Está em toda a literatura afro-americana.
Contudo, eu ouço aos alunos
que, quando a palavra é dita
numa aula,
sem diálogo e sem contexto,
envenena todo o ambiente da classe.
Quebra-se a confiança
entre aluno e professor.
Mesmo assim, muitos professores,
geralmente com a melhor das intenções,
ainda dizem a palavra N... na aula.
Querem mostrar e realçar
os horrores do racismo nos EUA,
e, por isso, usam-na
para provocar um choque.
Evocá-la coloca em evidência
a monstruosidade do passado
da nossa nação.
Mas eles esquecem.
As ideias estão bem vivas
no nosso tecido cultural.
A palavra de seis letras é como
uma cápsula de dor acumulada.
Todas as vezes que é dita,
todas as vezes,
lança na atmosfera a odiosa noção
de que as pessoas negras são inferiores.
Os meus alunos negros dizem-me
que, quando a palavra
é citada ou dita na aula,
eles sentem como se
um holofote gigante incidisse neles.
Um dos meus alunos disse-me
que os seus colegas pareciam
bonecos cabeçudos,
virando-se para avaliar a reação dele.
Um aluno branco disse-me
que, no 8.º ano,
quando estavam a estudar
"Por Favor, Não Matem a Cotovia"
e ao lê-lo em voz alta na aula,
um aluno estava tão nervoso
com a ideia de ter de ler a palavra,
— que o professor insistiu
que todos os alunos fizessem —
que acabou por passar
a maior pare do tempo
a esconder-se na casa de banho.
Isto é grave.
Alunos por todo o país
falam de trocar de mestrado
e de desistir das aulas
por causa de um ensino deficiente
da palavra N....
A questão de o corpo docente
dizer negligentemente a palavra
chegou a tal nível
que gerou protestos em Princeton, Emory,
A New School,
o Smith College, onde eu leciono,
e o Williams College,
onde, recentemente, os alunos boicotaram
todo o departamento de inglês
por esta e outras questões.
Estes foram só os casos
que apareceram nas notícias.
Isto é uma crise.
Enquanto a reação dos alunos
parecer um ataque
à liberdade de expressão,
eu garanto que isso
é um problema de ensino.
Os meus alunos não têm medo
de materiais que contêm a palavra N....
Eles querem conhecer James Baldwin
e William Faulkner
e o Movimento dos Direitos Civis.
Na verdade, as histórias deles mostram
que esta palavra é um elemento central
da vida deles enquanto jovens, nos EUA.
Está na música que adoram.
E na cultura popular que imitam,
na comédia a que assistem,
na TV e nos filmes,
está imortalizada nos museus.
Eles ouvem-na nos vestiários,
no Instagram,
nos corredores da escola,
nas salas de conversa
dos videojogos que jogam.
Está por todo o universo
em que navegam.
Mas não sabem como pensar nisso
nem sequer o que a palavra significa.
Eu nem sequer entendia o seu significado
até fazer algumas pesquisas.
E fiquei admirada ao saber
que os negros incorporaram inicialmente
a palavra N... no seu vocabulário
como um protesto político,
não nos anos 70 ou 80,
mas por volta dos anos 70 do século XVIII.
Gostava de ter mais tempo para falar
na longa e subversiva história
do uso pelos negros da palavra N....
Mas vou dizer uma coisa:
Muitas vezes os meus alunos
vêm ter comigo e dizem:
"Eu entendo as raízes virulentas
desta palavra, é a escravatura."
Eles estão certos apenas parcialmente.
Essa palavra, que já existia
antes de se tornar um insulto,
torna-se ofensiva num momento
muito distinto na história dos EUA,
que é quando muitos negros
começam a tornar-se livres,
a começar pelo Norte, na década de 1820.
Por outras palavras,
esta palavra é fundamentalmente
um ataque à liberdade negra,
à mobilidade negra,
e às aspirações dos negros.
E mesmo agora,
nada desencadeia tão depressa
um discurso sobre a palavra N...
como um negro que afirma os seus direitos
ou que vai onde quer, ou prospera.
Pensem nos ataques a Colin Kaepernick
quando ele se ajoelhou,
ou a Barack Obama
quando ele se tornou presidente.
Os meus alunos querem
conhecer essa história.
Mas quando fazem perguntas
mandam-nos calar e humilham-nos.
Ao fugirmos da discussão
sobre a palavra N...,
transformamo-la no derradeiro tabu,
fazendo dela uma coisa
tão atormentadora
que, para todas as crianças americanas,
seja qual for seu histórico étnico,
parte do seu crescimento
é tentar entender
como contornar essa palavra.
Tratamos as conversas sobre ela
como o sexo antes da educação sexual.
Somos reticentes, não os deixamos falar.
Então, eles aprendem-na com os amigos
mal informados e em segredinhos.
Eu gostaria de poder voltar
à sala de aula naquele dia
e passar por cima do meu medo
para falar sobre o facto de que
algo realmente aconteceu.
Não só a mim ou aos meus alunos negros.
Mas a todos nós.
Sabem,
eu acho que estamos
todos interligados
pela nossa incapacidade
de falar nessa palavra.
Mas, e se explorássemos
os nossos pontos de encontro
e começássemos a falar sobre isso?
Hoje eu tento criar condições
na sala de aula
para ter uma conversa
aberta e honesta sobre isto.
Uma dessas condições:
não dizer a palavra.
Podemos falar sobre ela,
porque ela não aparece na sala de aula.
Outra condição importante
é que eu não torno responsáveis
os meus alunos negros
por a ensinarem aos seus colegas.
Este é o meu trabalho.
Então eu venho preparada.
Eu levo a conversa com rigor,
e estou munida
de conhecimentos históricos.
Eu faço sempre
as mesmas perguntas aos alunos:
Porque é que é difícil falar
sobre a palavra N...?
As respostas deles são incríveis.
São incríveis.
Mas, acima de tudo,
eu assimilei profundamente
os meus pontos de encontro,
a minha história pessoal
em torno desta palavra.
Porque quando a palavra N...
entra na escola
ou em qualquer outro lugar,
leva consigo toda a complicada
história do racismo nos EUA.
A história da nação
e a minha história,
aqui e agora.
Não há como evitar isso.
(Aplausos)
Quando ela mencionou a palavra,
o silêncio na sala de aula
foi ensurdecedor.
Normalmente meus alunos
ficam supervidrados em mim,
mas se viraram e olharam pro outro lado.
Eu sou negra
e dou aulas sobre o racismo
e a escravidão nos EUA.
Sei que minha identidade social
está sempre em evidência.
Meu alunos também são vulneráveis,
então sou cautelosa.
Tento prever que parte da minha aula
pode acabar sendo problemática.
Mas, sinceramente,
essa eu não pude prever.
Minha pós-graduação
não me preparou pra saber o que fazer
quando essa palavra surgisse
em minha aula.
Era meu primeiro ano dando aula
quando a aluna disse
essa palavra durante a aula.
Ela não estava xingando ninguém.
Estava empolgada e com brilho nos olhos.
Ela vinha para as aulas
com suas leituras feitas,
sentava-se na primeira fileira
e sempre estava no meu grupo.
Quando disse a palavra,
ela estava fazendo um comentário
sobre minha aula,
usando uma citação
de um filme de comédia dos anos 1970
que tinha dois xingamentos racistas:
um sobre pessoas de descendência chinesa
e outro com a palavra com N.
Assim que ela disse aquilo,
levantei as mãos e disse: "Epa, epa".
Mas ela me garantiu:
"É uma piada do filme 'Banzé no Oeste'",
e repetiu a piada.
Isso aconteceu dez anos atrás,
e a forma como lidei com isso
me incomodou por muito tempo.
Não era a primeira vez
que eu pensava sobre a palavra
num ambiente acadêmico.
Sou professora de história dos EUA.
Ela está em muitos dos textos que ensino.
Então, tive que fazer uma escolha.
Depois de falar com alguém de confiança,
decidi nunca repeti-la,
nem mesmo em citações.
Em vez disso, decidi usar
o eufemismo "a palavra com N".
Até mesmo essa decisão foi complicada.
Eu ainda não tinha estabilidade
e temia que colegas mais antigos pensassem
que, por usar o eufemismo,
eu não fosse uma professora séria.
Mas dizer a palavra de fato
me parecia ainda pior.
O incidente em minha aula me forçou
a publicamente lidar com a palavra,
a história, a violência,
mas também...
a história, a violência, mas também
sempre que a direcionaram a mim,
ou a falaram na minha presença,
ou sempre que ela parou
na ponta da língua de alguém,
eu voltava imediatamente àquele dia,
bem diante dos meus alunos,
e não sabia o que fazer.
Então, passei a chamar histórias
como a minha de "experiências".
Uma experiência descreve o momento
em que você teve que encarar
a palavra com N.
Se você já se sentiu perplexo
ou provocado pela palavra,
seja como resultado
de uma situação social embaraçosa,
uma conversa acadêmica desconfortável,
algo que tenha ouvido na cultura popular,
ou se você já foi chamado disso
ou presenciou alguém ser chamado disso,
você teve uma experiência.
Dependendo de quem você seja
e como esse momento acontece,
você pode ter uma série
de reações diferentes.
Você pode ficar um pouco confuso,
ou se sentir incrivelmente
magoado e humilhado.
Já tive várias dessas
experiências em minha vida,
mas uma coisa é verdade:
não há muito espaço
para se falar sobre eles.
Aquele dia na minha aula
foi bem parecido com todas as vezes
em que tive uma discussão indesejada
com a palavra com N:
eu congelei.
É difícil falar sobre a palavra com N.
Uma das razões de ser tão difícil
falar sobre a palavra com N
é que normalmente só se fala
sobre ela de uma forma,
como figura de linguagem.
Ouvimos isso o tempo todo, não?
"É só uma palavra".
A grande pergunta
que circula pelas redes sociais
é quem pode ou não pode dizê-la.
O intelectual negro Ta-Nehisi Coates
faz um trabalho inovador
na defesa do uso da palavra
pelos afro-estadunidenses.
Por outro lado, Wendy Kaminer,
defensor da liberdade
de expressão dos brancos,
afirma que, se todos
simplesmente não a dissermos,
estaremos dando poder à palavra.
E muita gente acha o mesmo.
O Pew Center recentemente
entrou nesse debate.
Numa pesquisa chamada
"Racismo nos EUA 2019",
os pesquisadores perguntaram
a adultos estadunidenses se achavam normal
uma pessoa branca dizer a palavra com N.
Setenta por cento de todos
os adultos disse: "Jamais".
Esses debates são importantes,
mas eles na verdade ofuscam outra coisa:
eles nos impedem de chegarmos
ao cerne da questão,
que é o fato de que a palavra
com N não é só uma palavra.
Ela não deriva exatamente
de um passado racista,
como uma lembrança da escravidão.
Na realidade, a palavra com N
é uma ideia disfarçada de palavra:
a de que os negros são intelectualmente,
biologicamente
e imutavelmente inferiores aos brancos.
Eu acredito - e essa é
a parte mais importante -
que essa inferioridade significa dizer
que a injustiça que sofremos
e a desigualdade que vivemos
seria basicamente culpa nossa.
Então, pois é...
Falar da palavra apenas
como um xingamento racista
ou como algo obsceno no hip hop
faz parecer como se fosse uma doença
nas cordas vocais estadunidenses
que pode ser simplesmente arrancada.
Não é, não pode ser.
Aprendi isso falando com meus alunos.
Então, na aula seguinte,
pedi desculpas
e fiz um pronunciamento.
Eu adotaria uma nova postura.
Os alunos veriam a palavra
nos meus eslaides,
nos filmes, nos textos que lessem,
mas jamais diríamos
a palavra na sala de aula.
Ninguém jamais a pronunciou de novo,
mas também não aprenderam muita coisa.
Depois, o que mais me incomodava
era que eu sequer
havia explicado aos alunos
por que, de todas as palavras vãs
e problemáticas da língua inglesa,
essa palavra em particular
tinha tratamento especial,
o termo substituto "a palavra com N".
A maioria dos meus alunos,
dos quais a maior parte nascera
a partir do fim da década de 1990,
sequer sabia que o termo "a palavra com N"
é relativamente recente na língua inglesa.
Na minha infância, ele não existia.
Mas, no fim dos anos 1980,
alunos universitários, escritores
e intelectuais negros
cada vez mais começaram a falar
sobre os ataques racistas que sofriam.
Conforme falavam dessas histórias,
foram cada vez mais
deixando de usar a palavra.
Passaram a reduzi-la a apenas "N",
e passaram a usar o termo
"a palavra com N".
Sentiam que, sempre
que a palavra era pronunciada,
abria velhas feridas
e, portanto, se recusavam a dizê-la.
Sabiam que quem os escutasse
ouviria a palavra real em sua mente.
Mas a questão não era essa.
A questão é que não queriam
a palavra em sua própria boca
ou ressoando no ar.
Fazendo isso,
fizeram o país inteiro
começar a hesitar em dizê-la.
Foi uma decisão tão radical
que as pessoas ainda se chateiam com isso.
Críticos acusam aqueles que usam
o termo "a palavra com N"
ou pessoas que ficam indignadas
só por a palavra ser dita
de serem sistemáticos demais,
politicamente corretos
ou, como li há algumas semanas
no The New York Times,
"insuportavelmente conscientes".
Pois é.
Então, eu também acreditei
um tanto nessa ideia,
razão pela qual, quando dei
aquela aula novamente,
propus um debate
sobre liberdade de expressão:
"Você é a favor ou contra
a palavra com N no meio acadêmico?"
Eu tinha certeza de que os alunos
se interessariam em debater
sobre quem pode ou não pode dizê-la.
Mas não foi assim.
Na verdade,
meus alunos começaram a confessar.
Uma aluna branca de Nova Jersey
falou sobre não ter feito nada
enquanto um aluno negro em sua escola
sofria bullying com essa palavra.
Ela não fez nada e, anos depois,
ainda carregava aquela culpa.
Outro aluno de Connecticut
falou sobre a dor de romper
uma relação muito próxima com um familiar
porque esse familiar se recusava
a parar de usar essa palavra.
Uma das históricas mais marcantes
veio de uma aluna negra muito reservada
da Carolina do Sul.
Ela não entendia por que tanta polêmica.
Ela contou que todos
em sua escola diziam a palavra.
Ela não se referia a alunos xingando
uns aos outros nos corredores.
Ela explicou que, em sua escola,
quando professores e diretores
se aborreciam com um aluno negro,
eles chamavam esse aluno
usando a palavra com N.
Ele disse que isso
não a incomodava nem um pouco.
Mas, alguns dias depois,
ela me procurou
durante o intervalo e chorou.
Ela achava que estava imune.
Mas percebeu que não estava.
Nos últimos dez anos,
ouvi literalmente centenas
de histórias como essas
de todos os tipos de pessoas,
de todas as idades;
pessoas na casa dos 50 se lembrando
de histórias da segunda série
e, quando tinham 6 anos,
ou chamavam ou eram chamados
pela palavra com N,
mas carregavam isso
por todos esses anos, sabe.
Enquanto eu ouvia pessoas
falarem sobre suas experiências,
o padrão que percebi como professora
e que achei mais perturbador
é que o lugar mais complicado
para essas experiências
é a sala de aula.
A maioria dos jovens estadunidenses
ouvir a palavra com N em sala.
Um dos livros mais utilizados
nas escolas secundárias nos EUA
é o de Mark Twain,
"As Aventuras de Huckleberry Finn",
no qual a palavra aparece
mais de 200 vezes.
E isso não é uma denúncia
contra "Huck Finn", especificamente.
A palavra aparece em muito
da literatura e da história estadunidense.
Está em toda a literatura
afro-estadunidense.
Mas eu ouço alunos dizerem
que, quando a palavra
é dita durante uma aula
sem um debate e sem contexto,
ela envenena todo
o ambiente da sala de aula,
e a confiança entre professor
e alunos se quebra.
Mesmo assim,
muitos professores,
geralmente com a melhor das intenções,
ainda dizem a palavra com N em sala.
Eles querem mostrar e enfatizar
os horrores do racismo nos EUA,
e usam a palavra para causar impacto,
pois mencioná-la escancara o horror
do passado da nossa nação.
Mas eles se esquecem
de que as ideias continuam latentes
em nosso tecido cultural.
A palavra de seis letras
é como uma cápsula de dor acumulada.
Toda vez em que ela é dita, sempre,
libera-se no ambiente a ideia odiosa
de que os negros são inferiores.
Meus alunos negros me dizem
que, quando a palavra é citada
ou dita em sala,
eles sentem como se estivessem
sob um enorme holofote.
Um dos meus alunos me contou
que seus colegas eram como
ventiladores de pé,
virando-se pra avaliar a reação dele.
Um aluno branco me disse
que, na oitava série,
quando a turma estava estudando
"O Sol é para Todos"
e lendo-o em voz alta na aula,
ele ficou tão estressado
com o fato de ter que ler a palavra,
já que o professor insistia
que todos os alunos o fizessem,
que ele acabou passando
a maior parte da aula
se escondendo no banheiro.
Isso é grave.
Alunos em todo o país
pensam em mudar de curso
ou abandonar disciplinas
por causa de abordagens equivocadas
em torno da palavra com N.
O problema de professores
falarem a palavra indiscriminadamente
chegou a um ponto tão crítico
que levou a protestos em Princeton, Emory,
na The New School,
na Smith College, onde leciono,
e na Williams College,
onde recentemente alunos boicotaram
todo o Departamento de Língua Inglesa
por causa desse e de outros problemas.
E esses são apenas os exemplos
que viraram notícia.
Trata-se de uma crise.
Embora a reação estudantil
pareça um ataque à liberdade de expressão,
garanto a vocês que se trata
de um problema no ensino.
Meus alunos não têm medo
de materiais que contenham a palavra.
Eles querem estudar James Baldwin,
William Faulkner
e sobre o movimento dos direitos civis.
Na verdade, suas histórias mostram
que essa palavra é um elemento central
de suas vidas enquanto jovens nos EUA.
Está na música que curtem,
na cultura popular que reproduzem,
na comédia a que assistem,
na TV e nos filmes,
eternizada nos museus.
Eles a ouvem nos vestiários da escola,
no Instagram,
nos corredores da escola,
nas salas de bate-papo de jogos online.
Está em toda parte de suas vidas.
Mas eles não sabem refletir sobre ela,
nem sequer o que ela significa.
Nem eu entendia o significado da palavra,
até pesquisar sobre ela.
Fiquei chocada ao descobrir
que a palavra foi incorporada
ao vocabulário pelos negros
como forma de protesto político
não na década de 1970 ou 1980,
mas já nos anos 1770.
E eu gostaria de ter mais tempo pra falar
sobre a longa e subversiva história
do uso da palavra por parte dos negros.
Mas vou dizer o seguinte:
muitas vezes, meus alunos
me procuram e dizem:
"Entendo a origem horrenda
dessa palavra, e é a escravidão".
Eles estão certos, em parte.
Essa palavra já existia
antes de ser usada como xingamento,
mas se tornou xingamento num momento
bem distinto da história dos EUA,
quando muitos negros
começaram a se tornar livres,
começando pelo norte dos EUA,
na década de 1820.
Em outras palavras,
essa palavra é basicamente
uma agressão à liberdade negra,
à mobilidade negra
e à aspiração negra.
Até hoje,
nada desencadeia tão rapidamente
o discurso da palavra com N
quanto uma pessoa negra
que afirma seus direitos,
ou que tem liberdade de ir e vir
ou de ser próspera.
Pensem nos ataques contra
Colin Kaepernick, quando ele se ajoelhou,
ou contra Barack Obama,
quando se tornou presidente.
Meus alunos querem conhecer essa história.
Mas, quando fazem perguntas,
são repreendidos e aviltados.
Ao evitarmos falar sobre a palavra com N
tornamos essa palavra um grande tabu,
transformando-a em algo tão atormentante
que, para todos os jovens estadunidenses,
seja qual for sua origem racial,
parte de se tornarem adultos tem a ver
com como lidar com essa palavra.
Tratamos conversas sobre ela
como o sexo antes da educação sexual.
Somos melindrosos, nós os silenciamos.
Então, eles aprendem sobre ela
com amigos desinformados e boatos.
Queria pode voltar àquela aula aquele dia,
enfrentar meu medo
e falar sobre o fato
de que algo realmente aconteceu,
não só comigo e meus alunos negros,
mas com todos nós.
Sabe, eu acho
que estamos todos conectados por nossa
incapacidade de falar sobre a palavra,
mas e se explorássemos nossas experiências
e realmente começássemos
a falar sobre ela?
Hoje, tento criar condições
em minhas aulas
para que ocorram debates
abertos e francos sobre ela.
Uma dessas condições
é não mencionar a palavra.
Conseguimos falar sobre ela justamente
porque ela não é mencionada em sala.
Outra condição importante
é que não transfiro aos meus alunos negros
a responsabilidade de ensinar
a seus colegas sobre ela.
Essa função é minha.
Então, eu vou preparada para a aula,
mantenho o debate sob rédeas curtas,
e vou armada com
o conhecimento da história.
Sempre faço a mesma pergunta aos alunos:
"Por que é difícil falar
sobre a palavra com N?"
As respostas são impressionantes.
Impressionantes.
Porém, mais do que qualquer outra coisa,
passei a ser profundamente consciente
das minhas próprias experiências,
da minha história pessoal
com essa palavra,
porque, quando a palavra
com N entra na escola,
ou em qualquer outro lugar,
ela traz consigo toda a complexidade
da história do racismo nos EUA.
A história da nação
e a minha própria história,
aqui, agora,
não há como ignorá-las.
(Aplausos)
V trenutku, ko je izgovorila to,
se je vzdušje v predavalnici spremenilo.
Študenti me ponavadi
zelo pozorno poslušajo,
zdaj pa so se obotavljali na stolih
in umikali poglede.
Sem črnka,
ki predava o zgodovini rase
in suženjstvu v Ameriki.
Zavedam se, da je moja
družbena identiteta vedno vidna.
Tudi moji študenti so izpostavljeni,
zato sem previdna.
Poskušam predvideti, kateri del predavanja
bi lahko bil težaven,
vendar iskreno rečeno --
tega sploh nisem pričakovala.
Vsa leta študija me niso
pripravila na scenarij,
ko beseda na N (ang. Nigger = črnuh)
prestopi prag predavalnice.
Bilo je prvo leto mojega poučevanja,
ko je študentka med predavanjem
izrekla besedo na N.
Nikogar ni zmerjala.
Bila je zelo motivirana študentka,
na predavanja je prihajala pripravljena,
sedela je v prvi vrsti
in bila vedno na moji strani.
Ko je izgovorila besedo na N,
se je dejansko nanašala
na moje predavanje,
citirala je besede iz filma,
komedije iz sedemdesetih,
ki so vsebovale dve rasistični žaljivki.
Ena se je nanašala
na ljudi kitajskega porekla
in druga je bila beseda na N.
V trenutku, ko je to izgovorila,
sem dvignila roke in rekla: "No, no."
Vendar mi je zagotovila,
da gre za šalo iz filma
Vroča sedla (Blazing Saddles),
in jo ponovila.
To se je pripetilo pred desetimi leti
in moj takratni odziv na to
me je dolgo moril.
Ni bilo prvič,
da sem o tej besedi razmišljala
v akademskem smislu.
Sem namreč profesorica ameriške zgodovine
in beseda se pogosto pojavlja
v gradivu, ki ga predavam.
Zato sem morala sprejeti odločitev.
Po posvetu z osebo, ki ji zaupam,
sem se odločila,
da je nikoli ne izgovorim,
niti da jo citiram.
Odločila sem se za uporabo
olepševalnice "beseda na N".
A tudi ta odločitev mi je
povzročala preglavice.
Nisem še imela stalne profesure,
zato me je skrbelo,
da me bodo starejši sodelavci
imeli za neresno akademikinjo
zaradi uporabe olepševalne fraze.
A uporaba prave besede
se mi je bolj upirala.
Pripetljaj v predavalnici me je prisil
k soočenju z besedo v javnosti.
Soočenju z zgodovino, z nasiljem,
tudi z ...
Z nasiljem, zgodovino pa tudi s trenutki,
ko je bila namenjena meni,
ko se je brezbrižno omenjala
v moji navzočnosti,
ko je bila nekomu na vrhu jezika.
Vse je to me je prevzelo
v tistem trenutku,
naravnost pred mojimi študenti.
In nisem imela pojma, kaj storiti.
Tako sem takšne zgodbe, kot je moja,
poimenovala "trenutki soočanja".
Trenutek soočanja opisuje trenutek,
ko se neposredno srečaš z besedo na N.
Če smo bili kdaj zbegani ali sprovocirani
zaradi besede,
denimo v kakšni
nelagodni socialni situaciji,
neprijetni akademski debati,
zaradi nečesa,
kar smo slišali v pop kulturi,
če smo bili z besedo ozmerjani
ali če smo bili priča
zmerjanju s to žaljivko,
smo doživeli "trenutek soočanja".
Naš odziv na trenutek soočanja
je odvisen od tega,
kdo smo in kako se dogodek odvija.
Lahko nas le rahlo vrže s tira
ali pa je izkušnja
izredno boleča in ponižujoča.
V svojem življenju sem imela
ogromno takšnih trenutkov soočanja,
vendar eno drži --
ni veliko priložnosti za pogovor o le-teh.
Tisti dan v predavalnici sem se
počutila kot že mnogokrat,
ko sem doživela neželeno soočenje
z besedo na N.
Zmrznila sem.
Ker je težko govoriti o besedi na N.
Delno je o besedi na N
težko govoriti zato,
ker se o njej navadno
debatira le na en način --
kot o besedni figuri-
To slišimo pogosto, kajne?
Samo beseda je.
Žgoče vprašanje, ki kroži
po družbenih medijih je,
kdo jo lahko izgovori in kdo ne.
Temnopolti intelektualec Ta-Nehisi Coates
premika meje
z zagovarjanjem afroameriškega
načina uporabe besede.
Na drugi strani pa je Wendy Kaminer,
belka, ki zagovarja svobodo govora,
mnenja, da izogibanje uporabi besede
daje sami besedi moč.
In mnogi so istega mnenja.
Nedavno se je razpravi pridružil
javnomnenjski institut The Pew Center.
V anketi z naslovom "Rasa v Ameriki 2019"
so povprašali odrasle Američane,
če se jim zdi sprejemljivo,
da belci uporabljajo besedo na N.
Sedemdeset odstotkov anketiranih
je odgovorilo z "nikoli".
Takšne razprave so pomembne,
vendar nam dejansko zatiskajo oči.
Onemogočijo nam
prodreti globlje v razpravo.
Globlja razprava pa je,
da beseda na N ni zgolj beseda.
Ni prijetno vpeta v zgodovino rasizma
kot nekakšen spominek na suženjstvo.
V osnovi se za besedo na N skriva ideja:
da smo temnopolti intelektualno,
biološko
in nespremenljivo manjvredni od belcev.
In kar se mi zdi najpomembnejše --
ideja, da manjvrednost pomeni,
da sta nepravičnost, ki jo doživljamo,
in neenakost, ki jo prenašamo,
pravzaprav naša lastna krivda.
Ja, zato je ...
Če besedo obravnavamo
zgolj kot rasistično žaljivko
ali vulgarizem v hiphopu,
zveni kot bolezen
v glasilkah Američanov,
ki se lahko nemudoma preboli.
Vendar ni bolezen in se ne preboli.
In to sem se naučila
iz pogovorov s študenti.
Zato sem se na naslednjem predavanju
opravičila
in objavila novost.
Uvedla sem novo pravilo:
študenti bodo besedo lahko videli
na mojih predstavitvah v PowerPointu,
v filmih in esejih, ki jih berejo,
vendar se v predavalnici
nikoli ne bo izgovarjala naglas.
Nihče je nikoli več ni izgovoril.
Vendar se na ta način niso naučili veliko.
Kasneje me je najbolj motilo to,
da študentom nisem razložila,
zakaj ima prav ta beseda,
od vseh prostaških,
težavnih ameriških besed,
nadomestno frazo "beseda na N",
ki jo ublaži.
Večina mojih študentov,
ki je rojenih večinoma
konec devetdesetih in kasneje,
ni niti vedela,
da je fraza "beseda na N"
relativno nova v ameriški angleščini.
V času mojega odraščanja še ni obstajala.
A konec osemdesetih
so temnopolti študenti,
pisatelji in intelektualci
vedno glasneje opozarjali na rasistične
napade, ki so jih doživljali.
In med razkrivanjem svojih zgodb
so se vedno bolj izogibali
uporabi te besede.
Namesto prave besede
so uporabljali zgolj začetnico N
in jo poimenovali "beseda na N".
Zdelo se jim je, da je beseda vsakič,
ko je bila izgovorjena,
odprla stare rane,
zato je niso želeli več uporabljati.
Vedeli so, da bodo njihovi poslušalci
v glavah slišali pravo besedo.
Njihov cilj ni bil, da je ne bi.
Cilj je bil, da se beseda ne pojavi več
v njihovih lastnih ustih
ali v zraku.
S tem so celoten narod spodbudili k temu,
da so začeli premišljevati,
ali bi besedo uporabljali.
To je bil tako radikalen korak,
da se ljudje še vedno
razburjajo glede tega.
Kritiki vidijo nas,
ki uporabljamo frazo "beseda na N",
in ljudi, ki se razburijo
zgolj ob omembi besede,
kot pretirano načelne,
politično korektne
ali, kot sem pred kratkim
prebrala v časopisu The New York Times,
kot "pretirano na preži".
Ni res?
Vse to je nekoliko pritegnilo
tudi mojo pozornost,
zato sem na naslednjem predavanju
pozvala k razpravi o svobodi govora.
Beseda na N v akademskih krogih --
za ali proti?
Bila sem prepričana,
da se bo vnela vroča razprava o tem,
kdo besedo lahko uporablja in kdo ne.
Vendar se ni.
Namesto tega ...
so študenti začeli odkrivati svoje zgodbe.
Študentka iz New Jerseyja,
belka, je razkrila,
da je bila v šoli priča zmerjanju
temnopoltega otroka z besedo na N
in ni storila čisto nič.
Še leta zatem jo je pekla vest.
Drugi študent iz Connecticuta
je spregovoril o boleči zaostritvi odnosa
z družinskim članom,
s katerim sta si bila zelo blizu,
saj le-ta ni želel prenehati
z uporabo te besesede.
Ena najbolj osupljivih zgodb
je zgodba tihe temnopolte študentke
iz Južne Karoline.
Ni razumela,
zakaj se dviga toliku prahu glede tega.
Na njeni šoli so besedo uporabljali vsi.
V mislih ni imela otrok,
ki se zmerjajo na hodnikih.
Razložila je, da so učitelji
in drugi nadrejeni na njeni šoli
dejansko nagovorili
temnopolte dijake s to besedo,
če so jih le-ti vrgli s tira.
Rekla je, da je to ni motilo.
Čez nekaj dni
pa je objokana prišla
na mojo govorilno uro.
Mislila je, da ji to ne pride do živega,
in dojela, da temu ni tako.
V preteklih desetih letih
sem slišala dobesedno
na stotine takšnih zgodb
od najrazličnejših ljudi vseh starosti.
Petdesetletniki so se spominjali
zgodb iz drugega razreda
ali ko so bili stari šest,
kako so zmerjali druge s to besedo
ali bili zmerjani,
kar jih je bremenilo še leta in leta.
Med poslušanjem ljudi, ki so govorili
o svojih trenutkih soočanja z besedo na N,
me je kot profesorico najbolj vznemirjal
vzorec, ki se je pojavil:
najbolj napeto prizorišče
za takšne trenutke soočanja
je učilnica.
Večina ameriških otrok
se z besedo na N sreča v razredu.
Ena najbolj obravnavanih knjig
v ameriških srednjih šolah
je knjiga Marka Twaina
Dogodivščine Huckleberry Finna,
v kateri se beseda pojavi
več kot dvestokrat.
S tem ne kritiziram knjige.
Beseda se pogosto pojavlja
v ameriški literaturi in zgodovini,
je vseprisotna v afroameriški literaturi.
Vendar s strani študentov slišim,
da ko se beseda izgovori med predavanjem
brez razprave in konteksta,
popolnoma uniči vzdušje v predavalnici.
Zaupanje med študenti
in profesorjem je porušeno.
Kljub temu številni profesorji,
sicer z najboljšim namenom,
še vedno pogosto izgovarjajo
besedo na N med poučevanjem.
Želijo predstaviti in poudariti
grozote rasizma v ZDA,
zato jo uporabljajo kot
sredstvo za vzbujanje šoka.
Sklicevanje nanjo zelo nazorno oriše
grdoto zgodovine našega naroda.
Vendar pozabljajo,
da so te ideje še kako žive
v naši kulturi.
Ta beseda s šestimi črkami je kot puška,
nabita z nakopičeno bolečino.
Vsakič, ko je izrečena,
vsakič, ko se puška sproži,
izstreli v zrak sovražno idejo,
da smo črnci manjvredni.
Moji temnopolti študenti mi pravijo,
da se, ko je beseda citirana
ali izrečena v predavalnici,
počutijo kot pod ogromnim žarometom.
Eden od študentov mi je povedal,
da so bili njegovi sošolci tako otročji,
da so se obračali proti njemu,
da bi videli njegov odziv
ob omembi besede.
Svetlopolti študent mi je povedal,
da je bil v osmem razredu,
ko so obravnavali knjigo
Ubiti ptico oponašalko
in jo brali naglas,
tako pod pritiskom,
ker bi moral prebrati besedo,
pri čemer je učitelj vztrajal,
da morajo vsi,
da se je večino ure skrival v kopalnici.
Gre za resno zadevo.
Študenti po celi državi
se odločajo za zamenjavo specializacije
in izostajanje od pouka
zaradi pomanjkljivega načina poučevanja
glede besede na N.
Problem brezbrižne uporabe besede
v akademskih krogih
je na samem vrhuncu.
Povzročil je proteste na univerzah
v Princetonu in Emoryju,
na univerzi The New School,
na kolidžu Smith, kjer predavam,
in kolidžu Williams,
na katerem so študenti pred kratkim
bojkotirali celoten oddelek za angleščino
zaradi uporabe besede na N
in drugih težav.
In to so samo primeri,
ki so medijsko znani.
To je kriza.
Odzivi študentov se zdijo
kot napad na svobodo govora,
vendar gre za problem v načinu poučevanju.
Moji študenti nimajo težav z gradivom,
v katerem se pojavlja beseda na N.
Želijo se učiti o Jamesu Baldwinu
in Williamu Faulkneru
in o gibanju za državljanske pravice.
Pravzaprav so njihove zgodbe
tiste, ki kažejo,
da igra ta beseda osrednjo vlogo
v njihovih mladostniških letih
v Združenih državah.
Je v glasbi, ki jo radi poslušajo,
v popularni kulturi, ki jo posnemajo,
v komedijah, ki jih gledajo,
na televiziji, v filmih
in je spominsko obeležena v muzejih.
Slišijo jo v garderobah,
na Instagramu,
na šolskih hodnikih,
v klepetalnicah videoigric, ki jih igrajo.
Je vsepovsod v njihovem svetu.
Vendar ne vedo,
kako naj razmišljajo o besedi
ali kaj ta beseda sploh pomeni.
Tudi sama nisem resnično razumela
pomena beseda,
dokler je nisem nekoliko raziskala.
Presenečeno sem ugotovila,
da so temnopolti ljudje besedo na N
prvič dodali v besedišče
kot politični protest.
Ne v sedemdesetih ali osemdesetih
20. stoletja,
vendar že v sedemdesetih letih
18. stoletja.
Žal nimam veliko časa za pogovor
o dolgi in prevratni zgodovini
afroameriške uporabe besede na N.
A rekla bom eno:
moji študenti bodo rekli,
da razumejo krut izvor besede,
da gre za suženjstvo.
A le delno imajo prav.
Beseda je obstajala
preden je postala žaljivka,
a žaljivka je postala v izredno
odločilnem trenutku ameriške zgodovine,
ko so se številni temnopolti
začeli osvobajati suženjstva,
na začetku dvajsetih let
19. stoletja na severu.
Drugače rečeno:
ta beseda je v osnovi
napad na črnsko svobodo,
črnsko mobilnost
in črnska prizadevanja.
Celo dandanes
nič ne sproži tako hitro
tirade o besedi na N
kot črnec, ki se bori za svoje pravice,
ali okoliščine, v katerih
gre temnopoltim dobro.
Spomnite se napadov na nogometaša
Colina Kaepernicka, ko je pokleknil,
ali na Baracka Obamo,
ko je postal predsednik.
Moji študenti se želijo učiti
o tej zgodovini.
A ko postavljajo vprašanja,
so utišani ali osramočeni.
Z izogibanjem pogovoru o besedi na N
smo besedo spremenili v popoln tabu,
dali smo ji moč,
da nas spravi v takšno negotovost,
da pri vseh otrocih v Ameriki,
ne glede na to, katere rase so,
del odraščanja zaznamuje ugotavljanje,
kako se spopasti s to besedo.
Pogovore o tem obravnavamo kot
pogovor o seksu pred spolno vzgojo.
Ne prenesemo jih, zatremo jih.
Zato se otroci o besedi učijo na skrivaj
in od prijateljev brez pravih informacij.
Želim si, da bi se lahko vrnila
v predavalnico tistega dne
in premagala svoj strah
ter spregovorila o tem,
da se je dejansko nekaj zgodilo.
Ne samo meni
ali mojim temnopoltim študentom,
temveč vsem nam.
Mislim, da nas vse povezuje ravno to,
da ne zmoremo govoriti o tej besedi.
Kaj pa če bi razmislili
o naših trenutkih soočanja
in začeli govoriti o tem?
Danes poskušam med predavanji
ustvariti pogoje,
da lahko odprto in iskreno govorimo o tem.
Eden od teh pogojev je,
da besede ne izrečemo.
Zmožni smo govoriti o njej,
ker se med predavanjem ne izreče.
Naslednji pomemben pogoj je,
da ne poskušam spodbujati
temnopoltih študentov,
da učijo svoje sošolce o tem.
To je moja naloga.
Zato se vedno pripravim.
Predavanje poteka po strogem protokolu
in oborožena sem z znanjem iz zgodovine.
Študentom vedno zastavim isto vprašanje:
zakaj je tako težko govoriti
o besedi na N?
Njihovi odgovori so neverjetni.
Neverjetni so.
Predvsem pa sem se dobro seznanila
s svojimi lastnimi trenutki soočanja,
z mojo osebno zgodovino,
povezano s to besedo.
Ker se beseda na N pojavlja v šolah
in resnično vsepovsod,
prinaša s seboj vso težavno
zgodovino ameriškega rasizma.
Zgodovino naroda
in mojo lastno zgodovino,
tukaj in zdaj.
Ne izogibajmo se je.
(Aplavz)
她一说出那个词,
整个教室的空气凝固了。
我的学生通常会把
注意力全都集中在我身上,
但这一刻,他们转移视线,
看向了别处。
我是一名黑人女性,
在学校教授种族和美国奴隶制历史。
我知道我的身份一直备受关注。
我的学生们也很敏感,
所以,我很谨慎。
我尽量预估课程里
哪一部分可能出错。
但是,说实话,
我完全没料到刚发生的这件事。
我读研的那些年里从没学过,
当“N 开头的词(黑鬼)”出现在
我的课堂上时,该怎么办。
那是我当老师的第一年,
学生在我的课上说出了这个词。
她并不是在骂谁。
她目光清澈,扎着蓬松马尾。
她课前做好了预习,
坐在前排,
而且她一直是我
最喜欢的学生之一。
她说出这个词时,
其实是在对我的课程内容
提出观点,
她引用了 70 年代的一个
喜剧电影里面的台词,
其中有两个种族主义蔑称。
一个是说中国人的,
另一个就是“N 开头的词”。
她话一出口,我马上
举起双手说,“哇,等一下。”
但她向我保证,
“这是《燃烧的马鞍》里的一个笑话”,
然后,她又说了一遍。
这是 10 年前的事,
我当时的处理方式,
困扰了我很长时间。
那并不是我第一次
在学术环境里思考这个词。
我是教美国历史的教授,
在我讲授的很多文献里都有这个词。
所以,我必须要做出选择。
在咨询了一个我完全信任的人之后,
我决定永远不要说出这个词。
引用也不行,
必要时用委婉说法:“N 开头的词”。
就连做出这个决定的过程也很复杂。
我当时还没转正,
担心资深的同事们会觉得,
用这个替代词,代表着
我不是个严肃的学者。
但说出原词,
还是更加不能接受。
在我课堂上发生的这件事
迫使我公开面对这个词。
历史,暴力,
还有——
历史,暴力,
还有每当有人对我说出来,
在我面前随口说说,
它出现在某人嘴边时,
一切情绪都会在那一时刻泛滥起来,
而我当时正站在我的学生面前,
完全不知道该怎么办。
后来,我把像我这样的
故事称为“遭遇点”。
遭遇点就是你与“N 开头的词”
面对面的时刻。
如果你曾因它而感到为难或恼怒,
无论是因为社交尴尬,
还是令人不适的学术讨论,
或在流行文化里听到,
或有人用这个蔑称骂你,
或见到别人用它骂人,
你都在经历一个“遭遇点”。
根据你的身份和当时的情形,
你会有各种不同的反应。
可能只是让你有点失望,
也可能让你无比痛苦和羞辱。
我自己就经历过无数个遭遇点,
但有一件事是肯定的。
没有太多空间可以讨论这些遭遇点。
那天课堂上的事也一样,
我毫无防备地遭遇了这个词。
我愣住了。
因为这个词让人很难启齿。
原因之一是,
人们谈论它的方式只有一种,
作为演讲人,我们常听到的是,
它只是一个词。
社交媒体上反复讨论的热点话题是
这个词谁能说,谁不能说。
黑人作家塔-尼西斯·科玆
(Ta-Nehisi Coates)做出了突破,
他捍卫非裔美国人使用
这个词的权利。
另一方面,温迪·卡米纳
(Wendy Kaminer),
一位倡导言论自由的白人,
她认为,如果不能大家一起说,
我们就赋予了这个词特权。
很多人都赞同。
最近,皮尤研究中心也参与了进来。
在一份叫做“ 2019 美国种族”的
调查问卷中,
研究人员询问美国成年人,
能否接受白人说这个词。
接受调查的成年人里,
70% 的人说“永远不行”。
这些辩论很重要,
但也确实掩盖了其他东西,
阻止我们进一步深入地
进行真正的对话:
这不仅仅是一个词。
它不仅仅存在于种族主义的历史,
不只是奴隶制的遗迹。
从根本上说,这个词
是伪装成单词的一种想法:
黑人在智力上,
生物学上,
永远比白人低等。
我认为,
最重要的部分是——
这种低等意味着,
我们遭遇的不公正
和承受的不平等,
本质上是我们自己的错。
所以,是的,它是...
只把这个词说成是种族主义言论,
或者是嘻哈音乐中的脏字,
使这个词听起来好像是一种疾病,
长在了美国人的声带中,
可以一刀切除。
不是的,也不可能。
我是在与学生的对话中
了解到这一点的。
所以,在之后的一节课上,
我道歉了,
并做出声明。
我要建立新规则。
学生会看到这个词出现在
我的教学材料里,
影片里,必读文章里,
但我们永远不能在课堂上
大声说这个词。
再也不许任何人说。
但他们并不怎么理解。
在那之后,最困扰我的是,
我甚至没有向同学们解释,
为什么,在美国英语的那么多
邪恶、有问题的词语中,
只有这个词享有缓冲的
替代表达:“N 开头的词”。
我的大多数学生
出生在 90 年代末及之后,
他们甚至不知道这个词
是美国英语中比较新的发明。
在我小时候,它并不存在。
但是在 20 世纪 80 年代末,
黑人大学生、作家、知识分子,
越来越多的人开始谈论
他们受到的种族主义攻击。
但是当他们讲述这些故事时,
他们越来越少使用这个词了,
而是用首字母代替,
称之为“N 开头的词”。
他们觉得,每次
这个词被说出来,
都会打开旧伤口,
所以他们拒绝说出来。
他们知道听众会在
脑海里听到原词。
那不是重点。
关键是他们不想
把这个词放进自己的嘴里
或者说出来。
通过这样做,
他们让整个国家
开始怀疑自己
是否应该说这个词。
这一行动如此激进,
至今仍让大家感到气愤。
批评家指责我们这些
使用“N 开头的词”的人,
或者是那些听到别人说这个词,
就会感到愤怒的人,
说我们过于刻板,
过于政治正确,
或者,像我前些天
在《纽约时报》上看到的,
“难以忍受的敏感。”
对吧?
所以我也开始有些买账了,
因此,下一次教课时,
我发起了言论自由的辩论。
在学术环境里使用这个词,
支持还是反对?
我本来很确信学生们
特别想辩论一下,
谁可以说,谁不能说。
可他们并不想。
相反,
我的学生们开始忏悔。
一个新泽西的白人学生说起了,
她学校的黑人小孩被骂这个词,
自己却在旁观。
她当时什么都没做,
很多年后仍然觉得愧疚。
另一个来自康涅狄格州的学生
说起了不得不与一个
非常亲密的家人断绝关系的痛楚,
原因是该人不听劝,
坚持说那个词。
最难忘的故事之一,
来自一位安静的黑人学生,
她来自南卡罗莱纳州。
她不明白为什么大家如此大惊小怪。
她说她学校里每个人都用这个词。
她说的不是小孩在走廊
打闹时互相喊外号。
她说,在她的学校,
学校的教职工
因为非裔美国学生而生气时,
他们会用这个词骂这位同学。
她说自己完全无所谓。
但过了两天,
她在课后辅导时间来找我,她哭了。
她以为自己不在乎,
然后意识到,她无法不在乎。
在过去的十年里,
我听过几百个这样的故事,
来自各种各样的人,
多大年龄都有。
五十多岁的人还能记起
二年级的事,
六岁时的事,
用这个词骂人,或者是被骂,
关于这个词的事承受了这么多年。
我不断倾听人们
讲述自己的"遭遇点",
作为老师,让我最不安的是
其浮现出来的模式——
所有这些“遭遇点”里,
这些事最常发生的地方
是学校的教室。
多数美国孩子会在
课堂上遭遇这个词。
美国高中使用最多的教材之一,
是马克·吐温的
《哈克贝利·费恩历险记》,
其中这个词出现了 200 次以上。
我并不是在指责
《哈克贝利·费恩历险记》。
这个词在很多美国文学和
历史文献里都有用到。
非裔美国文学里随处可见。
但我从学生那里听到,
如果在课上说出这个词,
而没有给出讨论和背景,
对整个教室环境都是有害的。
学生与老师之间的信任就会崩塌。
即使如此,很多老师,
即使他们常常带着最美好的意愿,
仍在课堂上使用这个词。
他们想展示和强调
美国种族主义的恐怖,
所以想要靠这个词来获得冲击效果。
引用这个词使我们国家
丑陋的历史面貌显露无遗。
但他们忘了,
这些想法仍然存在于
我们的文化结构中。
这个单词就像能积蓄伤害的胶囊。
每说一次——每次——
它都向空气中释放着憎恨的观点,
即,黑人是低等人。
我的黑人学生告诉我,
在课堂上引用或说出这个词时,
感觉有个巨型聚光灯照着他们。
一个学生告诉我,
他的同学们就像摇头娃娃,
都转过来看他的反应。
一个白人学生告诉我,
在八年级,
他们学《杀死一只知更鸟》时,
要在班上大声朗读,
那个学生压力很大,
一想到要读出那个词,
而且是老师坚持让每个学生都读,
那个学生最后只能逃课,
藏在厕所不出来。
这是很严重的事。
全国各地的学生
都在考虑换专业、退课,
因为在这个词的问题上教学方法太差。
教员随意使用这个词的问题
已经达到了狂热的程度,
导致普林斯顿、埃默里大学
都举行了抗议,
新的学校,
我任教的史密斯学院,
还有威廉姆斯学院,
那里的学生为了这个问题
和一些其它问题,
在抵制整个英语系。
这些只是新闻报出来的部分。
这是一场危机。
虽然学生的反应
像是在攻击言论自由,
但我保证,这是教学方法问题。
我的学生不担心带有这个词的文章。
他们想要了解詹姆斯·鲍德温
(美国著名黑人作家、活动家),
威廉·福克纳(美国著名
小说家、诗人和剧作家),
和民权运动。
事实上,他们的故事表达了
这个词是美国年轻人生活里的
一个中心特征。
他们喜爱的音乐里有。
他们模仿的流行文化里,
看的喜剧里,
电视、电影里都有,
博物馆里也在纪念。
他们在更衣室能听到,
微博上能看到,
学校走廊里也有,
还有他们玩游戏的聊天室里。
他们的世界里随处可见。
但他们不知道该如何判断,
甚至不知道这个词是什么意思。
我自己也不知道这个词的真正含义,
直到真正做了些研究。
我很惊讶地发现,
黑人首先引进了这个词,
用于政治抗议,
不是在 1970 或 1980 年代,
而是早在 1770 年代。
我希望能有更多时间聊聊
关于黑人使用这个词的
漫长、危险的历史。
但我要说的是:
很多次,我的学生跑来对我说,
“我理解这个词的恶毒根源,
是奴隶制。”
他们只说对了一部分。
这个词早就存在,以前并不是蔑称,
但它在美国历史上一个
特殊时刻发生了转变,
就在大量黑人
获得自由的那个时刻,
从 1820 年代的北方开始。
换句话说,
这个词从根本上说
是攻击黑人的自由,
黑人的流动性,
和黑人的梦想。
即使现在,
最能迅速引起关于
这个词的激烈讨论的,
是维护自己权力的黑人,
自由迁徙的黑人,追求梦想的黑人。
想想当科林·卡佩尼克下跪抗议时,
或巴拉克·奥巴马当选总统时,
那些对黑人的攻击。
我的学生们想要知道这些历史。
但他们提问时,
会无法启齿,感到羞耻。
逃避说出这个词的行为,
让我们把它变成了终极禁忌,
塑造成如此引人好奇的东西,
让所有的美国孩子,
无论种族,
在他们的成长过程中,
需要一直探索
如何与这个词共处。
我们把关于它的对话当成是
普及性教育之前的性。
我们处处谨慎,闭口不谈。
孩子们就只能从不太懂的朋友,
和小道消息那里去了解。
我真希望能回到那天的教室,
克服自己的恐惧,
说出已经发生的事实。
不只是为了自己,或黑人学生,
而是为了我们所有人。
我认为,
我们的共同之处是
都对这个词无能为力。
但为什么不去寻找自己的“遭遇点”,
讲出这些故事呢?
如今,我在课堂上努力创造条件,
让大家能开诚布公地讨论这个词。
其中一个条件是:不要说出原词。
我们能讨论,
因为它没有进入教室。
另一个重要的条件是,
避免让我的黑人学生
感觉自己有责任
去教育其他同学这些事。
那是我自己的工作。
所以我充分备课。
我严格控制对话内容,
我对历史如数家珍。
我总是问学生同样一个问题:
为什么人们避而不谈这个词?
他们的回答非常精彩,
非常精彩。
但最重要的是,
我已经充分熟悉了
自己的“遭遇点”,
我个人与这个词有关的经历。
因为当这个词出现在学校,
或任何地方,
随之而来的是美国
种族主义的复杂历史。
国家的历史,
和我自己的经历,
就在这里,就在当下。
我们避无可避。
(掌声)
她說出這個字的那一刻,
全班的氣氛瞬間凝結了。
我的學生通常都會
完全專注在我身上,
但他們把椅子轉向,看向別處。
我是一位黑人女性,
教的是種族歷史
和美國的奴隸制度。
我知道我的社會身分
也會受到注意。
我的學生也很容易受到傷害,
所以我很小心。
我會試著設想我的課程
有哪一部分可能會出問題。
但,坦白說,
我完全沒有預料到這件事。
我讀研究所時都沒有學到
當 N 開頭的那個字(黑鬼)
發生在我的教室時該怎麼處理。
學生在我的課堂上說出
「N 開頭的那個字」,
是在我教書的第一年。
她並不是在取別人綽號。
她非常開朗活潑。
她來上課時功課都做完了,
她坐在前排,
且她總是站在我這一邊。
她說出這個字時,
她其實是在對課程內容闡述論點,
她引用了一句一部
七○年代的喜劇電影的台詞,
電影中有兩種對種族主義的毀謗。
一種是針對擁有中國血統的人,
另一種是針對 N 開頭的那個字。
她一說出這個字,
我便舉起雙手,說:「嘿,嘿!」
但,她向我保證,
「那是《閃亮的馬鞍》
裡面的笑話」,
接著她又重覆了一遍。
這是十年前的事,
而我的處理方式讓我
有很長一段時間都無法忘懷。
那並不是我第一次在學術方面中
想到這個字。
我是一位美國歷史教授,
我有許多教學用的文件
都會出現這個字。
所以,我得做出選擇。
在諮詢過一位我信賴的人之後,
我決定永遠不要說這個字。
連引述中用到都不行。
我要改用委婉的說法
「N 開頭的那個字」來取代。
就連做這個決定也很複雜。
我還不是終身教授,
我會擔心如果我使用那種說法,
資深的同事會認為
我不是認真的學者。
但如果直接說出黑鬼這個詞,感覺更糟。
我教室中發生的事,迫使我
必須要公開考量這個字。
這歷史,這暴力,
還有——
這歷史,這暴力,還有別人
對我罵這個字的任何時候,
隨意的在我面前說出這個字的時候,
這個字掛在某人嘴邊的時候,
這一切,全都在那一刻湧現,
就在我的學生面前。
我完全不知道該怎麼辦。
我漸漸把像我這樣的
故事稱為遭遇點。
遭遇點指的就是你要面對
N 開頭的那個字的時刻。
如果你曾經被那個字為難或挑釁,
不論是因為尷尬的
社會情境所造成、
讓人不舒服的學術對談、
你在流行文化中聽到的,
或有人用這個字來罵你,
或看到別人被用這個字辱罵,
你就是經歷到了遭遇點。
要看你的身分
及那個時刻如何發展,
你可能會有不同的反應。
可能會讓你有點分心,
或可能會感到非常痛苦、羞辱。
我人生中經歷過許多遭遇點,
但,有件事是肯定的。
我沒有太多空間
可以談論這些遭遇點。
那天我教室中的情況,
就很像我過去
未預期時遇到 N 開頭的
那個字時的情況。
我呆住了。
因為要談論 N 開頭的
那個字是很困難的。
很難談論 N 開頭的那個字,
有部分原因是因為
通常討論它的方式只有一種,
就是一種比喻,
我們常常聽見,對吧?
它只是一個字。
在社群媒體上一陣子
就會出現的棘手問題
就是誰能說這個字、誰不能。
黑人知識分子塔尼西斯科茲
有一項開創性之舉,
就是為非裔美國人
使用這個字做辯護。
另一方面,溫蒂卡米納
是提倡言論自由的白人,
她主張,如果無法
讓所有人都把它說出來,
就會賦予這個字力量。
很多人都有同感。
皮尤研究中心近期也加入了辯論。
在「2019 年美國的
種族」這項調查中,
研究者詢問美國成人,他們能否
接受白人說 N 開頭的那個字。
七成的受訪成人
都說「絕對不能」。
這些辯論很重要。
但這背後其實還藏了其他東西。
這些辯論讓我們無法
深入去進行真正的對談:
N 開頭的那個字並不只是一個字。
它並沒有被好好放在
種族主義的過去當中,
是奴隸制度的遺物。
基本上,N 開頭的那個字,
是一個想法偽裝成一個字,
這個想法就是:黑人在智力上、
生物機能上,
及免疫系統永遠都比白人差。
且——我認為
最重要的部分是——
被視為次等,就表示
我們所受到的不公、
我們所忍受的不平,
基本上都是我們自己的錯。
所以,是的,的確是……
若只把這個字的使用
當作是傾吐種族主義
或者嘻哈音樂的憎惡言語,
會讓這個字聽起來像是
一種美國人的聲帶疾病,
可以一刀剪掉。
並不是這樣,也不能一刀就剪掉。
我是從跟學生的交談學到這些的。
所以,下一次全班見面時,
我道歉了,
並做了一項聲明。
我要訂一條新規定。
學生會在我的投影片、影片、
他們閱讀的論文中看到這個字,
但我們永遠不能在班上
大聲說出那個字。
之後就沒有人再說過。
但他們也沒有學到很多。
事後,最讓我心煩的
就是我當時沒有向學生解釋
在美國英語的各種骯髒、
有問題的字詞中,
為什麼就只有這個字
有它自己的緩衝用
例如它的替代說法:
「N 開頭的那個字」。
我大部分的學生
他們多半是在
一九九○年代末以後出生的,
他們甚至不知道
「N 開頭的那個字」
是美國英語中相對比較新發明的詞。
而在我成長過程中並不存在。
但在一九八○年代末,
黑人大學生、作家、知識分子,
越來越多人開始談論
他們遭受的種族主義攻擊。
但,當他們在說這些故事時,
他們漸漸不再使用這個字。
他們用字首「N」來代替它,
並稱它為「N 開頭的那個字」。
他們覺得每當那個字被說出來時,
就會揭開舊傷,因此
他們拒絕說出這個字。
他們知道他們的聽眾
會在腦海中聽到原本的字。
那不是重點。
重點是,他們不想要
從自己的口中說出這個字,
或讓它被說出來。
透過這個做法,
他們讓全國人在說了這個字之後
開始評論自己是否該說。
這個動作相當極端,
至今大家還對此感到氣憤。
評論家會指控我們這些
用「N 開頭的那個字」的人
或者只因為有人說這個字
就發怒的那些人,
指控我們過度講求原則、
政治正確,
或我在幾週前才在
《紐約時報》讀到的說法:
「對種族敏感到讓人反感」。
是吧?
我也有點買帳了,
這就是為什麼下一次我教課時,
我便提議要做言論自由的辯論。
在學術空間中用「N 開頭的
那個字」,贊成或反對?
我肯定學生會很想要
辯論誰能說這個字、誰不能。
但他們並不想。
反而……
我的學生開始坦白。
一位來自新澤西州的白人學生談到,
當她學校中有個黑人孩子
被用這個字霸凌時,她只是旁觀。
她袖手旁觀,數年後,
她仍然帶著罪惡感。
另一位來自康乃迪克州的學生
談到切斷和一位家人很親密的關係
所造成的痛苦,
他切斷關係是因為
這位家人堅持要說那個字。
最讓人印象深刻的故事之一,
是一位來自南加州
很安靜的黑人學生所說的故事。
她不了解有什麼好大驚小怪。
她說在她的學校,
人人都會說那個字。
她指的並不是孩子們
在大廳中互相罵彼此。
她解釋說,在她的學校,
當老師和行政人員
被一名非裔美國學生
弄到很有挫敗感時,
他們就用真正 N 開頭的那個字
來稱呼那位學生。
她說她完全不覺得困擾。
但,幾天後,
她在我的開放諮詢時間
來找我,且她哭了。
她以為她已經對那個詞免疫了。
她發現她還不是。
在過去十年間,
我聽過各種年齡的各種人
跟我說了數百個像這樣的故事。
五十多歲的人會憶起
他們二年級的故事
及六歲時的故事,
若不是用那個字罵人,
就是被別人用那個字罵,
但這些年間都一直帶著
關於那個字的那些記憶。
當我聽大家訴說他們的遭遇點時,
我發現了一個模式,
身為老師,我感到相當沮喪,
那就是,最常發生
這些遭遇點的地方,
就是教室。
大部分的美國孩子會在課堂上
遇到 N 開頭的那個字。
美國高中最常指定學生
閱讀的其中一本書
就是馬克吐溫的《頑童歷險記》,
在書中,這個字
出現了超過兩百次。
這並不是在控訴「哈克費恩」。
這個字出現在許多
美國文學和歷史中,
在非裔美國文學中處處可見。
但,學生跟我說,
若在上課時說到這個字,
但沒有討論也不知道情境時,
它就會毒害整個教室的環境。
學生和老師之間的信任會破裂。
儘管如此,許多老師
通常是出於最大的善意,
在課堂上仍會說 N 開頭的那個字。
他們想要展現及強調
美國種族主義的恐怖,
所以他們要仰賴
這個字的價值震撼。
使用它,能讓我們國家
過往的醜陋大大減輕。
但,他們忘了,
這個想法在我們的文化架構中
仍然活得好好的。
這個六字母的字就像是
累積傷害的膠囊。
每一次它被說出來,每一次,
它就會在大氣中
釋放出仇恨的想法:
黑人比較差。
我的黑人學生告訴我,
課堂上有人說出或引述這個字時,
他們就會感覺到有個巨型
聚光燈打在他們身上。
我的一位學生告訴我,
他的同學就像搖頭娃娃,
不斷在評判他的反應。
一位白人學生告訴我,八年級時,
當他們在學《梅岡城故事》,
並在課堂上大聲朗讀它,
這位學生只要想到必須要
讀出這個字,就會倍感壓力,
而老師卻堅持學生要讀出來,
最後,在教這個單元的期間,
那名學生幾乎都躲在廁所中。
那很嚴重。
全國各地的學生
都提到因為關於 N 開頭的那個字
沒有被好好教導而導致
他們要換主修或退 課。
教職員不謹慎使用這個字的議題
已經達到了一個高點,
造成抗議出現在
普林斯頓大學、埃默里大學、
新學院大學、
史密斯學院,我教書的地方,
以及威廉士學院,
最近,那裡的學生才為了
這個議題和其他議題
而聯合抵制整個英文系。
這些只是有上新聞的案例。
這是個危機。
雖然學生的反應
看起來像是在攻擊言論自由,
我向各位保證,這是教學的議題。
我的學生並不會害怕內容
有 N 開頭的那個字的教材。
他們想要了解詹姆斯鮑德溫
和威廉福克納,
以及民權運動。
事實上,根據他們的故事,
他們年輕時期在美國的生活
主要的特色就是這個字。
它會出現在他們喜歡的音樂中、
他們效法的流行文化中、
他們看的喜劇中、
電視節目和電影中,
且以紀念的方式出現在博物館中。
他們到哪都會聽到它,在更衣間、
在 IG 上、
在學校走廊上、
在他們玩的電玩遊戲的聊天室中。
他們生活的世界中
到處都有這個字。
但,他們不知道該如何看待它,
甚至不知道那個字的意思。
在我做一些研究之前,
我其實也不了解那個字的意義。
讓我很驚訝的發現是,
黑人最初把 N 開頭的
那個字納入到字彙中
是為了政治抗議的目的,
並不是七○或八○年代的事,
而是早在 1770 年代就有了。
真希望我有更多時間可以談
黑人使用 N 開頭的那個字的
煽動性漫長歷史。
但,讓我這樣說:
我的學生常會來找我,說:
「我了解這個字充滿敵意的
根源,是奴隸制度。」
他們只對了一部分。
這個字在它變成
辱罵用字之前就存在了,
但,他在美國歷史上一個非常
獨特的時刻變成了辱罵用字,
那就是許多黑人
開始獲得自由的時刻,
也就是 1820 年代從北方開始。
換言之,
基本上,這個字
是在攻擊黑人的自由、
黑人的流動性,
以及黑人的熱望。
即使現在,
最會迅速釋放出用 N 開頭的
那個字的長篇激烈言論的,
就是黑人主張他們的權利,
或去他們想去或變得富有成功。
想想當科林卡佩尼克
跪下時所受到的攻擊。
或者歐巴馬變成總統時。
我的學生想要了解這些歷史。
但當他們問問題時,
他們會感到被禁聲和被羞辱。
透過躲避談論 N 開頭的那個字,
我們已經將這個字
轉變成了終極的禁忌,
把它打造成了相當折磨人的東西,
讓全美國的孩子,
不論種族背景,
在成長的過程中都必須要
想辦法處理這個字。
我們談論到這個字,就像
在性教育之前談論性一樣。
我們會很易怒,會要他們閉嘴。
所以,他們只能在背後
從資訊不正確的朋友那邊學習。
我真希望我能回到那天的教室裡,
克服我的恐懼,
跟孩子們談真正發生的狀況。
這些事不只是發生在我
或我的黑人學生身上。
是所有人身上。
我認為,
我們都無法去談論這個字,
因而讓我們連結在一起。
但,如果我們去探討
我們的遭遇點,
並開始談論它,會如何?
現今,我在教室中
試圖創造出一些條件,
讓大家能開放、誠實談論它。
其中一個條件——
不要說出那個字。
我們能夠談論它,
因為它不會進到教室裡來。
另一個重要的條件
是我不會要求我的黑人學生要負責
教導他們的同學這些。
那是我的工作。
所以,我有備而來。
我會把對談控制好,
我也備有關於這段歷史的知識。
我總是會問學生同樣的問題:
為什麼談論 N 開頭的
那個字會如此困難?
他們的答案很驚人。
很驚人。
不過,最重要的是,
我已經深深熟悉了
我自己的遭遇點,
我個人和這個字有關的歷史。
因為,當 N 開頭的那個字進到學校
或任何地方,
它也會同時帶著美國
種族主義的複雜歷史。
美國的歷史
和我自己,
現在,就在這裡。
無法避開。
(掌聲)