Andrew Forrest: Plastic.
Simple as that.
Our inability to use it for the tremendous
energetic commodity that it is,
and just throw it away.
AF: That's in the Philippines,
and you know, there's a lot of rivers,
ladies and gentlemen,
which look exactly like that.
And that's the Philippines.
So it's all over Southeast Asia.
AF: No, we really haven't.
The Ellen MacArthur Foundation,
they're a bunch of good scientists,
we've been working with them for a while.
I've completely verified their work.
They say there will be
one ton of plastic, Chris,
for every three tons
of fish by, not 2050 --
and I really get impatient with people
who talk about 2050 -- by 2025.
That's around the corner.
That's just the here and now.
You don't need one ton of plastic
to completely wipe out marine life.
Less than that is going
to do a fine job at it.
So we have to end it straightaway.
We've got no time.
CA: So that's the fundamental problem,
the price of recycled plastic
is usually more
than the price of just buying
it made fresh from more oil.
That's the fundamental problem.
AF: All over the world.
Because the technology
is low-capital cost,
you can put it in at rubbish dumps,
at the bottom of big hotels,
garbage depots, everywhere,
turn that waste into resin.
(Applause)
You've talked to other companies,
like to the Coca-Colas of this world,
who are willing to do this,
they're willing to pay a higher price,
they would like to pay a higher price,
so long as it's fair.
Chris Anderson: So, you've been
obsessed with this problem
for the last few years.
What is the problem, in your own words?
CA: And so we see waste everywhere.
At its extreme, it looks a bit like this.
I mean, where was this picture taken?
CA: So plastic is thrown into the rivers,
and from there, of course,
it ends up in the ocean.
I mean, we obviously
see it on the beaches,
but that's not even your main concern.
It's what's actually happening to it
in the oceans. Talk about that.
AF: OK, so look. Thank you, Chris.
About four years ago,
I thought I'd do something
really barking crazy,
and I committed to do a PhD
in marine ecology.
And the scary part about that was,
sure, I learned a lot about marine life,
but it taught me more about marine death
and the extreme mass
ecological fatality of fish,
of marine life, marine mammals,
very close biology to us,
which are dying in the millions
if not trillions that we can't count
at the hands of plastic.
CA: But people think of plastic
as ugly but stable. Right?
You throw something in the ocean,
"Hey, it'll just sit there forever.
Can't do any damage, right?"
AF: See, Chris, it's an incredible
substance designed for the economy.
It is the worst substance possible
for the environment.
The worst thing about plastics,
as soon as it hits the environment,
is that it fragments.
It never stops being plastic.
It breaks down smaller
and smaller and smaller,
and the breaking science on this, Chris,
which we've known in marine ecology
for a few years now,
but it's going to hit humans.
We are aware now that nanoplastic,
the very, very small particles of plastic,
carrying their negative charge,
can go straight through
the pores of your skin.
That's not the bad news.
The bad news is that it goes
straight through the blood-brain barrier,
that protective coating which is there
to protect your brain.
Your brain's a little amorphous, wet mass
full of little electrical charges.
You put a negative particle into that,
particularly a negative particle
which can carry pathogens --
so you have a negative charge,
it attracts positive-charge elements,
like pathogens, toxins,
mercury, lead.
That's the breaking science
we're going to see in the next 12 months.
CA: So already I think you told me
that there's like 600 plastic bags or so
for every fish that size
in the ocean, something like that.
And they're breaking down,
and there's going to be ever more of them,
and we haven't even seen the start
of the consequences of that.
CA: OK, so you have an idea for ending it,
and you're coming at this
not as a typical environmental
campaigner, I would say,
but as a businessman,
as an entrepreneur, who has lived --
you've spent your whole life thinking
about global economic systems
and how they work.
And if I understand it right,
your idea depends on heroes
who look something like this.
What's her profession?
AF: She, Chris, is a ragpicker,
and there were 15, 20 million
ragpickers like her,
until China stopped taking
everyone's waste.
And the price of plastic,
minuscule that it was, collapsed.
That led to people like her,
which, now -- she is a child
who is a schoolchild.
She should be at school.
That's probably very akin to slavery.
My daughter Grace and I have met
hundreds of people like her.
CA: And there are many adults as well,
literally millions around the world,
and in some industries,
they actually account
for the fact that, for example,
we don't see a lot
of metal waste in the world.
AF: That's exactly right.
That little girl is, in fact,
the hero of the environment.
She's in competition with
a great big petrochemical plant
which is just down the road,
the three-and-a-half-billion-dollar
petrochemical plant.
That's the problem.
We've got more oil and gas
in plastic and landfill
than we have in the entire oil and gas
resources of the United States.
So she is the hero.
And that's what that landfill looks like,
ladies and gentlemen,
and it's solid oil and gas.
CA: So there's huge value
potentially locked up in there
that the world's ragpickers would,
if they could, make a living from.
But why can't they?
AF: Because we have ingrained in us
a price of plastic from fossil fuels,
which sits just under what it takes
to economically and profitably
recycle plastic from plastic.
See, all plastic is
is building blocks from oil and gas.
Plastic's 100 percent polymer,
which is 100 percent oil and gas.
And you know we've got
enough plastic in the world
for all our needs.
And when we recycle plastic,
if we can't recycle it cheaper
than fossil fuel plastic,
then, of course, the world
just sticks to fossil fuel plastic.
AF: A slight tweak
of the rules here, Chris.
I'm a commodity person.
I understand that we used to have
scrap metal and rubbish iron
and bits of copper lying
all round the villages,
particularly in the developing world.
And people worked out it's got a value.
It's actually an article of value,
not of waste.
Now the villages and the cities
and the streets are clean,
you don't trip over scrap copper
or scrap iron now,
because it's an article of value,
it gets recycled.
CA: So what's your idea, then,
to try to change that in plastics?
AF: OK, so Chris,
for most part of that PhD,
I've been doing research.
And the good thing about being
a businessperson who's done OK at it
is that people want to see you.
Other businesspeople,
even if you're kind of a bit of a zoo
animal species they'd like to check out,
they'll say, yeah, OK,
we'll all meet Twiggy Forrest.
And so once you're in there,
you can interrogate them.
And I've been to most of the oil and gas
and fast-moving consumer good companies
in the world,
and there is a real will to change.
I mean, there's a couple of dinosaurs
who are going to hope
for the best and do nothing,
but there's a real will to change.
So what I've been discussing is,
the seven and a half billion
people in the world
don't actually deserve to have
their environment smashed by plastic,
their oceans rendered depauperate
or barren of sea life because of plastic.
So you come down that chain,
and there's tens of thousands of brands
which we all buy heaps of products from,
but then there's only a hundred
major resin producers,
big petrochemical plants,
that spew out all the plastic
which is single use.
CA: So one hundred companies
are right at the base
of this food chain, as it were.
AF: Yeah.
CA: And so what do you need
those one hundred companies to do?
AF: OK, so we need them
to simply raise the value
of the building blocks of plastic
from oil and gas,
which I call "bad plastic,"
raise the value of that,
so that when it spreads through the brands
and onto us, the customers,
we won't barely even notice
an increase in our coffee cup
or Coke or Pepsi, or anything.
CA: Like, what, like a cent extra?
AF: Less. Quarter of a cent, half a cent.
It'll be absolutely minimal.
But what it does,
it makes every bit of plastic
all over the world an article of value.
Where you have the waste worst,
say Southeast Asia, India,
that's where the wealth is most.
CA: OK, so it feels like
there's two parts to this.
One is, if they will charge more money
but carve out that excess
and pay it -- into what? --
a fund operated by someone
to tackle this problem of -- what?
What would that money be used for,
that they charge the extra for?
AF: So when I speak
to really big businesses,
I say, "Look, I need you to change,
and I need you to change really fast,"
their eyes are going
to peel over in boredom,
unless I say, "And it's good business."
"OK, now you've got my attention, Andrew."
So I say, "Right, I need
you to make a contribution
to an environmental
and industry transition fund.
Over two or three years,
the entire global plastics industry
can transition from getting
its building blocks from fossil fuel
to getting its building
blocks from plastic.
The technology is out there.
It's proven."
I've taken two multibillion-dollar
operations from nothing,
recognizing that
the technology can be scaled.
I see at least a dozen technologies
in plastic to handle all types of plastic.
So once those technologies
have an economic margin,
which this gives them,
that's where the global public
will get all their plastic from,
from existing plastic.
CA: So every sale of virgin plastic
contributes money to a fund
that is used to basically
transition the industry
and start to pay for things
like cleanup and other pieces.
AF: Absolutely. Absolutely.
CA: And it has
the incredible side benefit,
which is maybe even the main benefit,
of creating a market.
It suddenly makes recyclable plastic
a giant business that can unlock
millions of people around the world
to find a new living collecting it.
AF: Yeah, exactly.
So all you do is, you've got fossil
fuel plastics at this value
and recycled plastic at this value.
You change it.
So recycled plastic is cheaper.
What I love about this most, Chris,
is that, you know,
we waste into the environment
300, 350 million tons of plastic.
On the oil and gas companies own accounts,
it's going to grow to 500 million tons.
This is an accelerating problem.
But every ton of that is polymer.
Polymer is 1,000 dollars,
1,500 dollars a ton.
That's half a trillion dollars
which could go into business
and could create jobs and opportunities
and wealth right across the world,
particularly in the most impoverished.
Yet we throw it away.
CA: So this would allow the big companies
to invest in recycling plants
literally all over the world --
CA: Now, you're a philanthropist,
and you're ready to commit
some of your own wealth to this.
What is the role of philanthropy
in this project?
AF: I think what we have to do
is kick in the 40 to 50 million US dollars
to get it going,
and then we have to create
absolute transparency
so everyone can see
exactly what's going on.
From the resin producers
to the brands to the consumers,
everyone gets to see
who is playing the game,
who is protecting the Earth,
and who doesn't care.
And that'll cost about
a million dollars a week,
and we're going to underwrite
that for five years.
Total contribution is circa
300 million US dollars.
CA: Wow.
Now --
AF: Yeah, it's fair.
So, Coca-Cola wouldn't
like Pepsi to play ball
unless the whole world knew
that Pepsi wasn't playing ball.
Then they don't care.
So it's that transparency of the market
where, if people try and cheat the system,
the market can see it,
the consumers can see it.
The consumers want a role to play in this.
Seven and a half billion of us.
We don't want our world smashed
by a hundred companies.
CA: Well, so tell us, you've said
what the companies can do
and what you're willing to do.
What can people listening do?
AF: OK, so I would like all of us,
all around the world,
to go a website called noplasticwaste.org.
You contact your hundred resin producers
which are in your region.
You will have at least one
within an email or Twitter
or a telephone contact from you,
and let them know that you would like them
to make a contribution to a fund
which industry can manage
or the World Bank can manage.
It raises tens of billions
of dollars per year
so you can transition the industry
to getting all its plastic from plastic,
not from fossil fuel.
We don't need that.
That's bad. This is good.
And it can clean up the environment.
We've got enough capital there,
we've got tens of billions
of dollars, Chris, per annum
to clean up the environment.
CA: You're in the recycling business.
Isn't this a conflict of interest for you,
or rather, a huge business
opportunity for you?
AF: Yeah, look, I'm in
the iron ore business,
and I compete against
the scrap metal business,
and that's why you don't have
any scrap lying around to trip over,
and cut your toe on,
because it gets collected.
CA: This isn't your excuse
to go into the plastic recycling business.
AF: No, I am going to cheer for this boom.
This will be the internet
of plastic waste.
This will be a boom industry
which will spread all over the world,
and particularly where poverty is worst
because that's where the rubbish is most,
and that's the resource.
So I'm going to cheer for it
and stand back.
CA: Twiggy, we're in an era
where so many people around the world
are craving a new, regenerative economy,
these big supply chains,
these big industries,
to fundamentally transform.
It strikes me as a giant idea,
and you're going to need a lot of people
cheering you on your way
to make it happen.
Thank you for sharing this with us.
AF: Thank you very much. Thank you, Chris.
(Applause)
كريس أندرسون: حسنًا،
لقد استبدت بك بهذه المشكلة
طيلة السنوات القليلة الماضية.
ما هي المشكلة، من وجهة نظرك الخاصة؟
أندرو فوريست: البلاستيك.
بهذه البساطة.
عدم مقدرتنا على استخدامه
كسلعة حيوية متميزة،
فنقوم بإلقائه في المخلفات.
ك.أ: وبالتالي نرى المخلفات في كل مكان.
على الأسوأ، يبدو المنظر هكذا.
أين التقطت هذه الصورة؟
أ.ف: هذه في الفلبين.
وكما تعلمون، سيداتي سادتي،
هناك الكثير من الأنهار،
تبدو تمامًا هكذا.
وهذه هي الفلبين.
في جميع أنحاء جنوب شرق آسيا،
يبدو الأمر هكذا،
ك.أ: كذلك يُلقى البلاستيك في الأنهار،
ومن هناك، بالطبع، ينتهي
به الحال في المحيط.
إننا نراه على الشواطئ بكل وضوح،
ولكن هذا ليس هو مدار اهتمامك.
ولكن هو ما يصير له في المحيطات.
حدّثنا عن ذلك.
أ.ف: حسنًا. شكرًا لك، كريس.
منذ حوالي 4 سنوات مضت،
فكرت أن أفعل شيئًا مجنونًا للغاية
وتعهدتُ بإتمام رسالة دكتوراة
في علم نظام البيئة البحرية.
وكان الجانب المخيف في هذا الشأن،
بالطبع، تعلمت الكثيرعن الحياة البحرية،
ولكنها عرّفتني أكثر عن موت الحياة البحرية
والدمار البيئي الشامل
لبنية البيئة البحريّة؛ للأسماك،
وللحياة البحرية، والثدييات البحرية،
القريبة بيولوجيًّا جدًا منّا،
التي تهلك بالملايين،
إن لم تكن تريليونات لا تُحصى
بسبب مخلفات البلاستيك.
ك.أ: لكن جمهور الناس ينظرون إلى البلاستيك
على أنه مادة مستدامة، أليس كذلك؟
ولو قام أحدهم بإلقاء شيء في المحيط،
فسيظن أنها "ستبقى هناك للأبد
ولا يمكن أن تسبب أي ضرر،
أليس كذلك؟"
أ.ف: كما ترى، كريس، إنها مادة
رائعة مصممة للنشاط الاقتصادي.
وهي أسوأ مادة للبيئة.
وأسوأ ما في البلاستيك،
أنه بمجرد أن يتفاعل مع البيئة،
يبدأ بالتفتت.
ولا يتغير أبدًا عن كونه بلاستيك.
يتجزّأ إلى أجزاء أصغر وأصغر وأصغر،
وهذا آخر ما توصل له العلم، كريس،
وهو ما نعرفه في علم البيئة البحرية
لسنوات قليلة مضت،
ولكنه في سبيله لأن يصيب البشر.
لقد أدركنا أن جزيئات نانو-البلاستيك،
الجزيئات الأشد ضآلة
من البلاستيك تحمل شحنتها السالبة
ويمكنها أن تتخلل مباشرةً مسام بشرتك.
إن هذا ليس بالخبر السيىء.
الخبر السيء أنها تتخلل حاجز الدماغ الدموي
بشكل مباشر،
وهو الحاجز الواقي الموجود لحماية المخ.
إن دماغك جسم صغيرة رطب وغير متبلور،
وهو مليء بشحنات كهربائية صغيرة.
حين تضع جزيئًا ذا شحنة سلبية داخله،
تحديدًا جزيئًا سالبًا بمقدوره
حمل مسببات الأمراض...
فسيكون لديك شحنة سالبة تجذب
العناصر ذات الشحنة الموجبة،
مثل مسببات الأمراض والسموم،
والزئبق، والرصاص.
هذا آخر ما توصل له العلم،
وسنكتشف الكثير في الشهور الـ12 المقبلة.
ك.أ: أعتقد أنك بالفعل أخبرتني أن
هناك حوالي 600 كيس بلاستيكي
لكل سمكة بهذا الحجم في المحيط،
أو ربما شيئًا من هذا القبيل.
وهي تتشرذم في أجزاء أصغر،
ولسوف يبلغ الأمر معدلًا غير مسبوق.
ونحن لم نشهد حتى البداية
للعواقب التي ستحصل جراء ذلك.
أ.ف: لا، لم نشهد ذلك حقًا.
مؤسسة إلين ماك-أرثر،
إنهم مجموعة من العلماء الجيدين،
نعمل معهم منذ مدة.
لقد تحققت بالكامل من صحة عملهم.
لقد قالوا بأن طنًا من البلاستيك، كريس،
سيقابل كل ثلاثة أطنانٍ من الأسماك،
ليس بحلول عام 2050،
لا أطيق صبرًا مع من يتحدثون
عن 2050... بل أقول إنه 2025.
أنه قريب، وقريب جدًا.
إنه يحيق بنا الآن.
إنك لست بحاجة إلى طنٍ من البلاستيك
لتمحو البيئة البحرية بالكامل.
أقل من هذا يقوم بذلك، وعلى أكمل وجهٍ.
لذلك يجب أن نضع حدًا لهذا فورًا.
ليس لدينا وقتٌ.
ك.أ: حسنًا، أنت لديك ما تقوله
لوضع حد لهذا. ولقد أتيت إلى هنا
ليس كناشطٍ بيئيٍّ تقليديٍّ،
بل أقول،
لكن كرجل أعمالٍ، ورائد، عاش حياته...
لقد قضيت حياتك بالكامل منشغلًا
بالنُظم الاقتصادية العالمية
وكيف تُدار.
ولو أنني فهمت ذلك
على نحوٍ سليمٍ،
فإن طرحك يعتمد على الأبطال
الذين يبدون على هذه الهيئة.
ما مهنتها؟
أ.ف: إنها منقِبة نفايات، يا كريس،
ويوجد ما بين 15 إلى 20 مليونًا
من منقبي النفايات مثلها،
حتى توقفت الصين عن أخذ مخلفات الجميع.
وانهار سعر البلاستيك،
رغم ما كان عليه من ضآلة.
هذا أدى إلى وجود أشخاصٍ مثلها،
الآن... هي طفلة، في سن المدرسة.
يجب أن تكون في المدرسة.
هذا على الأغلب مماثل جدًا للاستعباد.
أنا وابنتي جريس قابلنا المئات
من الأشخاص مثلها.
ك.أ: وهناك الكثير من البالغين أيضًا،
الملايين، بمعنى الكلمة، حول العالم،
وفي بعض الصناعات،
هم في الواقع السبب وراء حقيقة
أننا لا نرى الكثير من المخلفات
المعدنية في العالم.
أ.ف: بالضبط هذا حقيقي.
هذه الفتاة الصغيرة في الواقع،
هي بطلة البيئة.
هي في منافسة مع مصنع بتروكيماويات كبير
في نهاية الطريق،
مصنع البتروكيماويات ذو الـ3.5 مليار دولار.
هذه هي المشكلة.
لدينا نفط وغاز في البلاستيك
وفي مقلب النفايات
أكثر مما نمتلك في كل مصادر
النفط والغاز في الولايات المتحدة.
لذلك فإنها هي البطلة.
وهذا ما يبدو عليه مقلب النفايات،
سيداتي سادتي،
إنه نفط وغاز في صورة صلبة.
ك.أ: إذن هناك قيمة ضخمة محبوسة هناك
والتي يمكن لمنقبي النفايات
كسب العيش منها إن أرادوا.
ولكن لماذا لا يستطيعون؟
أ.ف: لأننا رسخنا فينا
أن كلفة البلاستيك من الوقود الأحفوري،
أقل مما يحتاجه
لتدويره -أي البلاستيك- اقتصاديًّا
وبشكل مربح.
انظر، إن وحدات بناء البلاستيك
تتكوّن من النفط والغاز.
نسبة 100% من المكوّن النّسيجي (البوليمر)
للبلاستيك يتكوّن من 100% من النفط والغاز.
وكما تعلم،
لدينا ما يكفي من البلاستيك في العالم
لكل احتياجاتنا.
وعندما نعيد تدوير البلاستيك،
إذا لم نستطع إعادة تدويره بشكل
أرخص من بلاستيك الوقود الأحفوري
بالطبع، سيظل العالم متمسكًا
ببلاستيك الوقود الأحفوري.
ك.أ: إذن هذه هي المشكلة الأساسية،
سعر البلاستيك المُعاد تدويره عادةً أعلى من
سعر البلاستيك المصنوع
ابتداءً من النفط.
هذه هي المشكلة الأساسية.
أ.ف: تبديل طفيف هنا في القواعد، كريس.
أنا شخص يهتم بالسلعة.
أتفهم أننا اعتدنا أن يكون لدينا
معادن خردة ومخلفات حديد
والقليل من النحاس في جميع أنحاء القرى،
تحديدًا في الدول النامية.
ويعمل الناس من أجل اقتناء قيمتها.
إنها في الحقيقة مادة من القيمة،
وليست من النفايات.
الآن القرى والمدن والشوارع نظيفة،
حاليًا، أنت لا تعبر فوق أكوام
خردة النحاس أو الحديد،
لأنها مستودع للقيمة، ويُعاد تدويرها.
ك.أ: حسنًا ما قولك، إذن، في فكرة
أن نحاول تغيير ذلك في البلاستيك؟
أ.ف: حسنًا، يا كريس،
كنت أقوم بالأبحاث في أغلب أجزاء الدكتوراه.
وأفضل شيءٍ باعتبارك رجل أعمال
موفق في أداء هذا العمل
أن الناس يريدون يتحققون منك.
ورجال الأعمال الآخرون،
حتى لو كنت تنتمي لأنواع حديقة
حيوانات، سوف يريدون التحقق منك،
سيقولون، حسنًا، سنقابل جميعًا
تويغي فوريست (لقب المتحدث).
وبمجرد أن تكون هناك،
تستطيع التعرف منهم عن قرب.
ولقد ذهبت لمعظم شركات النفط والغاز
والسلع الاستهلاكية سريعة النشاط
في أنحاء العالم.
وهناك رغبة حقيقية في التغيير.
أعني، أن هناك بعض الديناصورات
(الكيانات الكبيرة)
الذين يتمنون الأفضل ولكن لا يسعون إليه.
ولكن هناك رغبة حقيقية في التغيير.
وبالتالي، فإن ما كنت أناقشه هو،
الـ7.5 مليار نسمة في العالم
لا يستحقون أن تنسحق بيئتهم
بسبب البلاستيك،
أن تنضب المحيطات أو تصير الحياة
البحرية جرداء بسبب البلاستيك.
وعليه، فإنك تهذّب تلك السلسلة،
وهناك عشرات الآلاف من العلامات التجارية
كلها نشتري أكوامًا من المنتجات منها،
ولكن أيضًا هناك فقط مائة
من رواد منتجي المواد الصبغيّة (الراتنج)
ومصانع البتروكيماويات الكبيرة،
التي تخلّف كل هذا البلاستيك
المستخدم لمرةٍ واحدة.
ك.أ: حسنًا مائة شركة هو عدد
مقابل تمامًا لسلسلة الكيانات
العاملة في مجال الغذاء.
أ.ف: هذا صحيح.
ك.أ: حسناً ماذا تريد
من الـ100 شركة أن تفعل؟
أ.ف: حسنًا، نريدهم ببساطة أن يرفعوا القيمة
الخاصة بوحدات بناء البلاستيك
من النفط والغاز،
الذي أسميه "البلاستيك السيىء"،
أن يرفعوا قيمة هذا،
وبالتالي، عندما يروّج هذا من خلال
العلامات التجارية علينا كمستهلكين،
بالكاد، سوف نلاحظ ارتفاع سعر كوب القهوة
أو الكولا أو البيبسي أو أي شيء.
ك.أ: مثل، ماذا؟ سنتًا واحدًا؟
أ.ف: أقل، ربع سنت أو نصف سنت.
سيكون ضئيلًا للغاية.
ولكن ما سيفعله،
سيجعل لأي كمية من البلاستيك
في جميع أنحاء العالم قيمة أعلى.
في أسوأ أماكنَ تواجد النفايات،
جنوب شرق آسيا والهند، على سبيل المثال،
أينما وُجدت تنتشر الثروة.
ك.أ: حسنًا، يبدو أن لهذا شِقيْن.
الأول، لو أن هذا كلّف المزيد من المال
ولكنه قلّل من ذلك الفائض
ثم ضخّه -في ماذا؟-
عملية تمويل من خلال أحد ما
لحل مشكلة ما... ما هذه المشكلة؟
لأي غرض سيستخدم هذا المال،
الذي رُفعَ السعر من أجله؟
أ.ف: عندما أتحدث إلى الشركات الكبيرة حقًا،
أقول، "انظروا، أود أن تتغيروا،
وأن تتغيروا بسرعة جدًا"،
تتأملني عيونهم في ملل،
حتى أقول، "ولكنه عمل جيد ومربح".
"حسنًا، الآن جذبت اهتمامي، أندرو".
فأقول: "حسنًا أريد منكم أن تساهموا
في تمويل تحوّل بيئي وصناعي.
خلال عامين أو 3 أعوام،
صناعة البلاستيك العالمية بأكملها
يمكن أن تتحول وحدات بنائها
من الوقود الأحفوري
إلى وحدات بناء من البلاستيك.
التكنولوجيا موجودة بالفعل.
ومُجرّبة".
أجريت عمليات بمليارات الدولارات من لا شيء،
اعترافًا بأن التكنولوجيا في يدها الحل.
أرى حزمًا من التكنولوجيا بمقدورها
التعامل مع أنواع البلاستيك كافة.
فما أن تتحصل هذه التقنيات
على هامش الربح الاقتصادي،
الذي يوفره لها تلك السياسات،
التي من شأنها أن توفّر البلاستيك
لكل دول العالم،
من إعادة تدوير البلاستيك القائم.
ك.أ: وعليه، فإن أي مبيعات للبلاستيك
الجديد يساهم في تمويل
الصناعة التحويلية للبلاستيك
ثم يساهم ذلك في عملية النظافة
والعمليات الأخرى.
أ.ف: مطلقًا. مطلقًا.
ك.أ: وسيرافق هذا منفعة كبيرة،
التي ربما هي المنفعة الرئيسية،
لخلق الأسواق.
والتي من شأنها أن تجعل
من إعادة تدوير البلاستيك
عملًا تجاريًا عملاقًا يفتح
على ملايين الناس حول العالم
أبوابًا للرزق من خلال جمع البلاستيك.
أ.ف: نعم. بالضبط.
إذن كل ما عليك فعله هو أن تجمع
البلاستيك الأحفوري عند هذه القيمة
وتعيد تدويره عند هذه القيمة.
ومن ثمّ تغيّره.
والبلاستيك المعاد تدويره أرخص.
إن ما راق لي في هذا، يا كريس،
هو أنَّ، وكما تعلم أنت،
نحن نلقي 300,350 مليون طن
من مخلفات البلاستيك في البيئة.
إذا حملت شركات النفط والغاز مسؤولياتها،
فلسوف تعيد تدوير ما يبلغ 500 مليون طن.
هذه هي القضية الملحّة.
ولكن كل طن من هذه
مُكوّنة من نسيج البوليمر.
سعر البوليمر للطن الواحد
بين 1,000 إلى 1,500 دولارًا.
جملة ذلك ربما تبلغ نصف تريليون
دولار سوف يجري ضخّها في السوق
وسوف تتيح فرصًا ووظائف
وتكوّن ثروات عبر أنحاء العالم،
وبصفة خاصة في المناطق الأشد فقرًا.
قبل أن نلوّث بها البيئة.
ك.أ: إذن سيسمح ذلك للشركات الكبرى
بالاستثمار في مصانع إعادة التدوير
بمعنى الكلمة، حول العالم...
أ.ف: في كل أنحاء العالم.
لأن التكنولوجيا تخفّض الكلفة،
بالإمكان وضعها في مستودع للنفايات،
في أسفل الفنادق الكبرى،
مستودعات للنفايات، في كل مكان،
لتحوّل هذه النفايات إلى منتجات صمغية.
ك.أ: إذن أنت فاعل خير،
ومستعدًا لحفظ ثروتك التي وضعتها في هذا.
ماذا علينا لنقدم الخير في هذا المشروع؟
أ.ف: أعتقد أن ما علينا فعله هو تمرير
من 40 إلى 50 مليون دولار أمريكي
لدفع العجلة،
ومن ثم فسوف نخلق شفافية مطلقة
بحيث يكون بقدور الجميع أن يتابعوا
بالضبط ما الذي يجري.
من منتجي الصمغيات مرورًا بالعلامات
التجارية وحتى المستهلكين،
سيتابع الجميع من الذي يمارس اللعبة،
ومن الذي يحمي كوكب الأرض،
ومن الذي لا يعبأ بذلك.
ستكون كل التكلفة تقريبًا
عند مليون دولار أسبوعيًا،
وسنضمن ذلك خلال خمس سنين.
المساهمة الكلية حوالي
300 مليون دولار أمريكي.
ك.أ: واو!
الآن...
(تصفيق)
لقد تحدثت إلى شركات أخرى
على غرار كوكاكولا،
الذين لديهم الرغبة في فعل هذا،
وإنهم على استعداد لدفع أعلى ثمن،
وإنهم على استعداد لدفع أعلى ثمن،
وبالتالي سيكون هذا عادلًا جدًا.
أ.ف: نعم، عادلًا.
لذلك، فإن كوكاكولا لا تريد
أن تركل بيبسي الكُرة
ما لم يعرف العالم أجمع
بأن بيبسي لا تركل الكرة.
ومن ثم فإنهم لا يعبؤون.
وعليه فإن شفافية السوق تلك
حين يحاول البعض أن يغش النظام،
فإن بإمكان السوق متابعة ذلك،
والمستهلكون يمكنهم كشفه.
إن المستهلكين يريدون قاعدةً
يجري عليها اللعب.
سبعة مليارات ونصف من البشر.
إننا لا نريد لمئة شركة أن تسحق عالمنا.
ك.ا: حسنًا، حدثنا عن مقدرة الشركات للعمل
وما العمل المطلوب منهم.
ما الذي على الناس فعله؟
أ.ف: أريد من الجميع،
كل الناس حول العالم،
أن يزورا هذا الموقع: "noplasticwaste.org".
ولسوف تتصل بمئات من منتجي الصمغيات
في نطاقك الإقليمي.
سوف تتصل بواحد منهم على الأقل
من خلال البريد الإلكتروني أو تويتر
أو اتصال هاتفي منك،
ودعهم يكتشفوا أنّك راغبٌ فيهم،
وأنك ترغب في المساهمة والتمويل
أي مصنع يستطيع ذلك،
أو البنك الدولي يستطيع ذلك.
إن هذا يدرّ عشرات المليارات
من الدولارات سنويًا
ومن ثم يمكنك تحويل الصناعة
لتدوير البلاستيك من البلاستيك
وليس من الوقود الأحفوري.
إننا لا نريد ذلك.
هذا سيىء. وهذا جيد.
ومن شأنه أن يعمل على نظافة البيئة.
لدينا رأسمالٍ وفير هنا،
لدينا عشرات المليارات من الدولارات سنويًا،
يا كريس،
من أجل العمل على نظافة البيئة.
ك.أ: إنك تعمل في مجال إعادة التدوير.
أليس ثمة تعارض مصالح بالنسبة لك،
بعبارة أخرى،
ألا يوفر لك هذا فرصة أعمال ضخمة؟
أ.ف: بلى، انظر،
إنني أعمل في خام الحديد،
وأنافِس تجارة النفايات المعدنية،
وهذا هو السبب وراء عدم رؤيتك
أي نفايات في طريقك،
أو أن تحدث بك جرحًا،
بسبب أنه يجري جمعها.
ك.أ: إن هذا ليس مبررًا للدخول
في أعمال إعاة التدوير.
أ.ف: كلّا، سوف أعمل على تشجيع
هذه الأعمال.
سيكون هذا نفايات البلاستيك
الخاصة بالإنترنت.
سيكون ناتج ازدهار الصناعة
التي ستتوزّع في كل أنحاء العالم،
وبخاصة المناطق الفقيرة،
لأنها أماكن انتشار النفايات،
وتلك هي الثروة.
ولذك فإنني سوف أعمل على تشجيعها
والوقوف إلى جوارها.
ك.أ: يا تويغي، إننا في عصرٍ
يقوم فيه الكثير من الناس حول العالم
بنحت اقتصاد جديد،
هذه سلسة دعم كبيرة،
هذه صناعات ضخمة،
تعمل على التحوّل بشكلٍ أساسي.
أذهلتني كفكرة عملاقة،
وإنك لتحتاج الكثير من الناس ليقدموا لك
يد العون في طريقك، وليشجعونك
حتى يصير هذا واقعًا.
شكرًا لك أنْ شاركت هذا معنا.
أ.ف: أشكركم شكرًا جزيلًا. شكرًا لك، كريس.
(تصفيق)
Chris Anderson: Sie sind seit einigen
Jahren von diesem Problem besessen.
Was ist das Problem, in Ihren Worten?
Andrew Forrest: Plastik.
Ganz einfach.
Unsere Unfähigkeit, seine enorme
Rohstoffenergie zu nutzen
und es einfach wegzuwerfen.
CA: Wir sehen Müll überall.
Im Extremfall sieht es so aus.
Wo wurde dieses Foto gemacht?
AF: Auf den Philippinen.
Wie Sie wissen, gibt es viele Flüsse,
die genau so aussehen.
Das sind die Philippinen.
Das gibt es in ganz Südostasien.
CA: Plastik wird in die Flüsse geworfen
und gelangt von dort in die Ozeane.
Natürlich sehen wir es
ganz deutlich an den Stränden,
aber das ist nicht Ihre größte Sorge,
sondern was damit im Meer genau passiert.
Erzählen Sie uns davon.
AF: Ok. Danke, Chris.
Vor etwa vier Jahren wollte ich
etwas echt Verrücktes machen
und verpflichtete mich, einen Doktor
in Meeresökologie zu machen.
Das gruselige daran war, dass ich viel
über das Leben im Meer lernte,
aber noch mehr lernte ich,
über den Tod im Meer
und das extreme ökologische Massensterben
von Fischen, von Meereslebewesen
und marinen Säugetieren,
die uns biologisch sehr ähnlich sind.
Sie sterben aufgrund von Plastik,
-- Millionen, Milliarden, unzählbar.
CA: Leute denken Plastik ist hässlich,
aber stabil, korrekt?
Man wirft etwas ins Meer:
"Hey, das schwimmt jetzt hier für immer,
das richtet keinen Schaden an, stimmt's?"
AF: Nun, Chris, es ist
ein großartiges Material,
das für die Wirtschaft konzipiert ist.
Es ist das denkbar schlimmste
Material für die Umwelt.
Das Schlimmste an Plastik ist, dass es
zerfällt, sobald es in die Umwelt gerät.
Es hört nie auf, Plastik zu sein.
Es wird kleiner und kleiner
und immer kleiner.
Aus Forschungssicht, Chris,
in der Meeresökologie wissen wir es
schon seit einigen Jahren:
Es wird die Menschheit treffen.
Wir wissen jetzt, dass Nanoplastik,
die sehr, sehr kleinen Plastikpartikel,
mit ihrer negativen Ladung,
direkt durch unsere Hautporen
eintreten kann.
Und das ist nicht das Schlimmste.
Die schlechte Nachricht ist,
dass es direkt durch
die Blut-Hirn-Schranke gelangt,
diese schützende Hülle,
die unser Gehirn schützt.
Das Gehirn ist eine amorphe, nasse Masse,
voller kleiner elektrischer Ladungen.
Fügt man einen negativen Partikel hinzu,
speziell einen negativen Partikel,
der Krankheitserreger übermitteln kann,
dann hat man eine negative Ladung,
die positiv geladene Elemente anzieht,
zum Beispiel Krankheitserreger, Gifte,
Quecksilber, Blei.
Diese bahnbrechenden
Forschungsergebnisse,
werden sich in den nächsten
12 Monaten zeigen.
CA: Sie erzählten mir bereits,
dass es im Meer etwa 600 Plastiktüten
für jeden Fisch derselben Größe gibt.
Diese Tüten zerlegen sich,
es wird immer mehr davon geben
und die Konsequenzen sind noch
nicht annähernd ersichtlich.
AF: Das stimmt.
Die Ellen MacArthur Stiftung, mit der wir
seit einiger Zeit zusammenarbeiten,
ein Haufen guter Wissenschaftler,
deren Arbeit ich genau geprüft habe,
sie sagen, pro drei Tonnen Fisch,
wird es eine Tonne Plastik geben, Chris.
Nicht erst 2050 --
ich werde wirklich ungeduldig mit Leuten,
die über 2050 sprechen
-- nein, 2025.
Das ist nicht weit weg.
Das ist die aktuelle Lage.
Man braucht keine Tonne Plastik,
um Meeresleben komplett zu zerstören.
Auch weniger als das
erledigt den Job genauso gut.
Wir müssen sofort Schluss damit machen.
Wir haben keine Zeit.
CA: Ok, Sie haben also eine Lösung,
dies zu beenden, und Sie gehen es an,
nicht als typischer Umweltschutz-Aktivist,
sondern als Geschäftsmann,
als Unternehmer mit Lebenserfahrung.
Sie haben Ihr ganzes Leben über globale
Wirtschaftssysteme nachgedacht
und darüber, wie sie funktionieren.
Wenn ich es richtig verstehe,
baut Ihre Idee auf Helden,
die etwa so aussehen:
Was macht sie beruflich?
AF: Sie ist eine Abfallsammlerin
und es gab 15 bis 20 Millionen
solcher Abfallsammler,
bis China aufhörte, den Müll
der ganzen Welt aufzunehmen.
Und der Preis von Plastik,
so gering er war, brach ein.
Das Ergebnis sind Menschen wie sie.
Sie ist ein Kind, ein Schulkind.
Sie sollte in der Schule sein.
Das ist wohl sehr ähnlich zur Sklaverei.
Meine Tochter Grace und ich
begegneten hunderter Menschen wie sie.
CA: Viele von ihnen sind auch Erwachsene,
buchstäblich Millionen weltweit
und in manchen Branchen,
sind sie der Grund dafür,
warum es auf der Welt zum Beispiel
kaum Metallabfall gibt.
AF: Genau so ist es.
Dieses kleine Mädchen ist,
genaugenommen, eine Umweltheldin.
Sie konkurriert mit einer riesigen
petrochemischen Fabrik,
nur die Straße runter -- ein dreieinhalb
Milliarden Dollar petrochemisches Werk.
Das ist das Problem.
Wir haben mehr Öl und Gas in Form von
Plastik und auf Mülldeponien,
als die gesamten Öl- und Gas-Ressourcen
der Vereinigten Staaten.
Sie ist also die Heldin.
So sieht diese Mülldeponie aus,
das ist konkretes Öl und Gas.
CA: Da liegt also theoretisch
ein großer Wert,
mit dem die Abfallsammler der Welt
ihr Überleben sichern würden,
wenn sie könnten.
Aber warum können sie das nicht?
AF: Weil Plastik aus fossilen Brennstoffen
einen Preis hat, der fest ist,
der knapp unter dem liegt, was es braucht,
um wirtschaftlich und gewinnbringend
Plastik aus Plastik zu recyceln.
Wissen Sie, Plastik setzt sich aus
Elementen aus Öl und Gas zusammen.
Plastik ist zu 100 Prozent polymer,
also zu 100 Prozent Öl und Gas.
Wir haben sicherlich genug Plastik
auf der Welt, für all unsere Bedürfnisse.
Wenn wir Plastik recyceln,
es aber nicht günstiger recyceln können,
als die Kosten für fossiles Plastik,
dann bleibt die Welt natürlich
bei Plastik aus fossilen Brennstoffen.
CA: Das ist also das grundlegende Problem.
Der Preis des recycelten Plastik
ist normalerweise höher,
als einfach neu hergestelltes Plastik
aus Erdöl zu kaufen.
Das ist das fundamentale Problem.
AF: Eine kleine Regeländerung hier, Chris.
Ich bin ein Rohstoff-Mensch.
Ich weiß, früher hatten wir Metallreste,
Eisenschrott und Kupferteile
überall in den Dörfern herumliegen,
besonders in den Entwicklungsländern.
Leute fanden heraus, dass das Wert hatte,
dass das tatsächlich Wertstoffe
sind und kein Abfall.
Heutzutage sind Dörfer und Städte
und ihre Straßen sauber,
man stolpert nicht mehr
über Metall- und Eisenschrott,
denn das sind Wertstoffe,
die recycelt werden.
CA: Was ist also Ihr Vorschlag,
dies auch für Plastik zu ändern?
AF: Ok, Chris -- den Großteil meiner
Doktorarbeit habe ich geforscht.
Der große Vorteil, für einen recht
erfolgreichen Unternehmer ist,
dass die Leute einen sehen wollen.
Andere Unternehmer -- auch wenn man
sowas wie ein Zootier ist --
sie sagen: "Ja, ok, lass mal schauen,
wir wollen Twiggy Forrest treffen."
Wenn man also einmal drinnen ist,
kann man sie befragen.
Ich war in den meisten
Unternehmen für Öl, Gas
und schnelllebige Konsumgüter, weltweit,
und der Wille für Veränderung ist da.
Ja, es gibt ein paar Alteingesessene,
die auf das Beste hoffen,
aber nichts tun werden,
aber es gibt einen deutlichen
Willen zu Veränderung.
Was ich also besprochen habe, ist,
dass die siebeneinhalb
Milliarden Menschen der Welt
es nicht wirklich verdient haben, dass
die Umwelt durch Plastik zerstört wird,
dass ihre Ozeane unterentwickelt
und karg sind, wegen Plastik.
Man hat also diese Kette --
tausendene verschiedener Marken,
von denen wir alle haufenweise
Produkte kaufen,
aber es gibt nur hundert
große Kunststoff-Produzenten,
große petrochemische Anlagen,
die all das Einweg-Plastik ausspucken.
CA: Einhundert Unternehmen sind also
die Basis dieser Nahrungskette.
AF: Genau.
CA: Was müssen diese hundert
Unternehmen also machen?
AF: Ok, sie müssen einfach den Wert
dieser Plastik-Bausteine
aus Öl und Gas anheben,
welche ich "schlechtes Plastik" nenne,
dessen Wert anheben,
so dass, wenn es über die Marken
zu uns als Kunden gelangt,
wir kaum ein Preisanstieg bemerken,
für unsere Kaffeebecher,
oder Cola oder Pepsi oder irgendwas.
CA: Wieviel? Einen Cent extra?
AF: Weniger. Ein viertel Cent, ein halber.
Das wird absolut minimal sein.
Es bewirkt aber,
dass jedes Plastikteil weltweit
zum Wertgegenstand wird.
Wo das größte Müllproblem herrscht,
sagen wir in Südostasien, Indien,
dort liegt der größte Reichtum.
CA: Ok, es scheint, als
gäbe es hierbei zwei Teile.
Einer ist, dass mehr Geld verlangt wird,
aber dieser Gewinn wird genutzt,
und eingezahlt -- in was? --
in einen Fond, verwaltet von jemanden,
der das Problem angeht, von -- was?
Für was würde dieses Geld,
dass zusätzlich verlangt wird,
verwendet werden?
AF: Wenn ich mit sehr großen
Unternehmen spreche,
und sage: "Also, Sie müssen sich
verändern und das sehr schnell",
verdrehen sie gelangweilt die Augen.
Bis ich sage: "Es ist ein gutes Geschäft."
"Ok, Sie haben meine Aufmerksamkeit."
Dann sage ich:
"Sie müssen einen umwelt- und
industrieverändernden Fond unterstützen."
In zwei oder drei Jahren,
kann sich die ganze
globale Plastikindustrie wandeln
und ihre Grundbausteine
statt aus fossilen Brennstoffen
aus Plastik gewinnen.
Die Technologie gibt es bereits.
Sie ist bewährt.
Ich habe zwei milliardenschwere Betriebe
aus dem Nichts aufgebaut,
mit dem Wissen, dass die
Technologie skalierbar ist.
Ich kenne bestimmt
ein Dutzend Technologien,
die alle Arten von Plastik
bewältigen können.
Sobald diese Technologien einen
wirtschaftlichen Gewinn erzielen,
was damit möglich ist,
dann wird die Kundschaft weltweit
ihr Plastik daraus beziehen,
aus recyceltem Plastik.
CA: Jedes verkaufte, neue Plastikteil
stärkt also einen Fond,
der praktisch dazu benutzt wird,
die Industrie zu wandeln
und anzufangen, für Dinge
wie Aufräumarbeiten zu zahlen.
AF: Ganz genau.
CA: Damit kommt der tolle Nebeneffekt,
vielleicht sogar der Hauptvorteil,
einen Markt zu schaffen.
Plötzlich wird das zu recycelnde Plastik
zu einem großen Geschäft,
dass es vielen Millionen Menschen
auf der Welt ermöglicht,
es zu sammeln und Gewinn zu machen.
AF: Ja, genau.
Also, folgendes ist nötig:
Plastik aus fossilen
Brennstoffen hat diesen Wert
und recyceltes Plastik hat diesen Wert.
Sie drehen das um.
Damit recyceltes Plastik billiger ist.
Was mir dabei am meisten gefällt, Chris,
wir verschmutzen die Umwelt mit 300,
350 Millionen Tonnen an Plastik.
Nach Angaben der Öl- und Gasunternehmen
wird das auf 500 Millionen Tonnen steigen.
Das ist ein zunehmendes Problem.
Aber jede einzelne Tonne ist polymer.
Polymer hat einen Wert von 1.000,
1.500 Dollar pro Tonne.
Das sind eine halbe Billion Dollar,
die in Unternehmen fließen könnten
und Jobs schaffen und Möglichkeiten
und Wohlstand auf der ganzen Welt,
vor allem in den ärmsten Bereichen.
Dennoch werfen wir es weg.
CA: Das würde es Unternehmen ermöglichen,
in Recycling-Anlagen zu investieren,
buchstäblich weltweit --
AF: Weltweit.
Weil die Technologie kostengünstig ist,
kann man sie in Mülldeponien anwenden,
in großen Hotels, Mülldepots, überall,
und Müll zu Kunststoff machen.
CA: Nun, Sie sind ein Philanthrop
und bereit, Teile Ihres eigenen
Vermögens dafür bereitszustellen.
Welche Rolle spielt
Philanthropie für das Projekt?
AF: Ich denke, dass wir die 40 oder
50 Millionen US Dollar aufbringen müssen,
um es in Gang zu bringen,
und dann müssen wir
komplette Transparenz schaffen,
damit jeder sehen kann,
was genau passiert.
Von den Kunststoff-Produzenten,
über die Marken, zu den Konsumenten
kann jeder sehen, wer mitmacht,
wer die Erde beschützt
und wen es nicht interessiert.
Das wird pro Woche etwa
eine Million Dollar kosten,
das müssen wir für fünf Jahre garantieren.
Der Gesamtaufwand liegt bei
etwa 300 Millionen US Dollar.
CA: Wow.
Nun --
(Applaus)
Sie haben mit anderen Unternehmen
gesprochen, die Coca-Colas dieser Welt,
die bereit sind, das zu tun,
die einen höheren Preis zahlen würden,
die einen höheren Preis zahlen wollen,
solange es fair ist.
AF: Ja, es ist fair.
Coca-Cola würde nicht wollen,
dass Pepsi mitspielt, außer,
die ganze Welt würde wissen,
dass Pepsi nicht mitspielt.
Dann ist es ihnen egal.
Transparenz des Marktes bedeutet,
dass Leute, die versuchen
das System zu hintergehen,
vom Markt und den Konsumenten
gesehen werden.
Die Konsumenten wollen eine Rolle spielen.
7,5 Milliarden von uns.
Wir wollen nicht, dass einhundert
Unternehmen unsere Welt zerstören.
CA: Sie sagten bereits, was
die Unternehmen tun können
und was sie bereit sind, zu tun.
Was können unsere Zuhörer tun?
AF: Ok, ich hätte gerne, dass Sie alle,
überall auf der Welt,
auf die Website noplasticwaste.org gehen.
Man kontaktiert die Kunststoff-
Produzenten in seiner Region.
Man kann mindestens einen davon per Email,
Twitter oder Telefon erreichen.
Und teilen Sie denen mit, dass
sie diesen Fond unterstützen sollen,
den die Industrie verwalten kann,
oder die Weltbank.
Der Fond sammelt mehrere
Milliarden Dollar pro Jahr,
so dass die Industrie sich wandeln kann,
so dass Plastik aus Plastik gewonnen wird,
und nicht aus fossilen Brennstoffen.
Das ist unnötig, schlecht.
Das hier ist gut.
Und wir können die Umwelt sauberer machen.
Wir verfügen über genug Kapital,
wir haben mehrere Milliarden
Dollar pro Jahr, Chris,
um die Umwelt zu reinigen.
CA: Sie sind in der Recycling-Branche.
Ist das nicht ein Interessenskonflikt,
oder eher, eine riesige
Geschäftsmöglichkeit?
AF: Ja, ich arbeite
in der Eisenerz-Branche
und ich konkurriere
mit der Altmetall-Branche,
und deswegen sieht man keinen Schrott
herumliegen, über den man stolpert
und sich die Zehen aufschlitzt,
weil es aufgesammelt wird.
CA: Das ist nicht Ihre Ausrede, um in die
Plastik-Recycling-Branche zu wechseln?
AF: Nein, ich werde diesen Boom anfeuern.
Das wird das Internet des Plastikabfalls.
Das wird eine Boom-Industrie,
die sich weltweit ausbreiten wird,
besonders dort, wo die Armut am größten
ist, weil es dort am meisten Abfall gibt,
und das ist der Rohstoff.
Ich werde es also anfeuern
und mich zurückhalten.
CA: Wir sind in einer Ära,
in der so viele Menschen weltweit,
sich nach einer neuen,
regenerativen Wirtschaft sehnen --
die großen Lieferketten und Industrien
sollen sich fundamental verändern.
Es erscheint mir eine großartige Idee,
und Sie brauchen viele Leute,
die Sie auf diesem Weg unterstützen,
um sie in die Tat umzusetzen.
Danke, dass Sie das mit uns teilen.
AF: Vielen Dank. Danke, Chris.
(Applaus)
Κρις Άντερσον: Ασχολείσαι
μανιωδώς με αυτό το πρόβλημα,
για τα τελευταία χρόνια.
Ποιο είναι το πρόβλημα, με δικά σου λόγια;
Άντριου Φόρεστ: Το πλαστικό.
Τόσο απλό.
Αντί να το χρησιμοποιούμε
ως τεράστιο ενεργειακό εμπόρευμα,
απλώς το πετάμε.
ΚΑ: Και βλέπουμε παντού απόβλητα.
Σε ακραίες περιπτώσεις,
μοιάζει κάπως έτσι.
Πού τραβήχτηκε αυτή η φωτογραφία;
ΑΦ: Είναι στις Φιλιππίνες,
και όπως ξέρετε, υπάρχουν
πολλά ποτάμια, κυρίες και κύριοι,
που μοιάζουν ακριβώς έτσι.
Έτσι είναι οι Φιλιππίνες.
Όπως και η Νοτιοανατολική Ασία.
ΚΑ: Άρα, πετάνε το πλαστικό στα ποτάμια
και αυτό, φυσικά, καταλήγει
στους ωκεανούς.
Προφανώς, το βλέπουμε στις παραλίες,
αλλά δεν είναι καν αυτή
η κύρια ανησυχία σου.
Είναι αυτό που συμβαίνει στους ωκεανούς.
Μίλησέ μας για αυτό.
ΑΦ: Σ' ευχαριστώ, Κρις.
Πριν τέσσερα χρόνια περίπου,
σκέφτηκα να κάνω κάτι τελείως τρελό
και αποφάσισα να κάνω διδακτορικό
στη θαλάσσια οικολογία.
Και το τρομακτικό κομμάτι
σχετικά με αυτό ήταν,
αν και έμαθα πολλά για τη θαλάσσια ζωή,
αλλά έμαθα περισσότερα
για τον θαλάσσιο θάνατο
και το τεράστιο ποσοστό
οικολογικής θνησιμότητας των ψαριών,
της θαλάσσιας ζωής,
των θαλάσσιων θηλαστικών,
που μοιάζουν με τη βιολογία του ανθρώπου,
που πεθαίνουν ανά εκατομμύρια,
αν όχι τρισεκατομμύρια, ανυπολόγιστα,
εξαιτίας του πλαστικού.
ΚΑ: Αλλά οι άνθρωποι θεωρούν το πλαστικό
άσχημο αλλά γερό, σωστά;
Πετάς κάτι στον ωκεανό,
«Εντάξει, απλώς θα μείνει εκεί για πάντα.
Δεν βλάπτει κανέναν, σωστά;»
ΑΦ: Κρις, πρόκειται για μια υπέροχη ουσία,
σχεδιασμένη για την οικονομία.
Είναι η χειρότερη πιθανή ουσία
για το περιβάλλον.
Το χειρότερο με το πλαστικό,
μόλις έρθει σε επαφή με το περιβάλλον,
είναι ότι θρυμματίζεται.
Δεν σταματά ποτέ να είναι πλαστικό.
Διασπάται σε μικρότερα
και μικρότερα κομμάτια,
και η επιστήμη ανακάλυψε, Κρις,
κάτι που γνωρίζει ήδη
η θαλάσσια οικολογία,
ότι πρόκειται να βλάψει τον άνθρωπο.
Γνωρίζουμε ότι το νανοπλαστικό,
τα πολύ, πολύ μικρά σωματίδια πλαστικού,
που φέρουν αρνητικό ηλεκτρικό φορτίο,
μπορούν να περάσουν απευθείας
από τους πόρους του δέρματος.
Έχει και κακά νέα.
Τα κακά νέα είναι ότι περνάνε απευθείας
μέσα από το αιματοεγκεφαλικό φραγμό,
το στρώμα που είναι εκεί,
για να προστατεύει τον εγκέφαλο.
Ο εγκέφαλος είναι μια άμορφη, υγρή μάζα,
γεμάτη από μικρά ηλεκτρικά φορτία.
Αν βάλετε ένα αρνητικό σωματίδιο εκεί,
ειδικά ένα αρνητικό σωματίδιο
που μπορεί να φέρει παθογόνα,
τότε έχετε ένα αρνητικό φορτίο,
που ελκύει θετικά φορτισμένα στοιχεία,
όπως παθογόνα, τοξίνες,
υδράργυρο, μόλυβδο.
Αυτή την επιστημονική ανακάλυψη
θα δούμε τους επόμενους 12 μήνες.
ΚΑ: Μου είπες, προηγουμένως, πως υπάρχουν
600 πλαστικές σακούλες, περίπου,
για κάθε ψάρι τέτοιου μεγέθους
στον ωκεανό, κάπως έτσι.
Και αρχίζουν να διασπώνται
και θα υπάρξουν ακόμα περισσότερες
και δεν έχουμε δει ακόμα
τις πραγματικές επιπτώσεις.
ΑΦ: Όχι, δεν τις έχουμε δει.
Το ίδρυμα «Ellen MacArthur»,
αποτελείται από καλούς επιστήμονες,
με τους οποίους συνεργαζόμαστε.
Επαλήθευσα πλήρως τις έρευνές τους.
Λένε πως θα υπάρχει, Κρις,
ένας τόνος πλαστικό,
για κάθε τρεις τόνους ψαριών, όχι το 2050,
και πραγματικά εκνευρίζομαι με αυτούς
που μιλούν για το 2050, αλλά το 2025.
Δεν είναι μακριά.
Πρόκειται για το εδώ και το τώρα.
Δε χρειάζεσαι έναν τόνο πλαστικού,
για να εξαλείψεις τη θαλάσσια ζωή.
Και λιγότερο από αυτό
θα κάνει μια χαρά τη δουλειά του.
Πρέπει να το σταματήσουμε αμέσως.
Δεν έχουμε χρόνο.
ΚΑ: Εντάξει, άρα έχεις μια ιδέα,
για να το σταματήσεις και έρχεσαι εδώ,
όχι σαν κλασικός περιβαλλοντικός
ακτιβιστής, θα έλεγα,
αλλά σαν επιχειρηματίας,
που έχεις ζήσει --
που πέρασες τη ζωή σου μελετώντας
τα παγκόσμια οικονομικά συστήματα
και πώς λειτουργούν.
Και αν έχω καταλάβει καλά,
η ιδέα σου βασίζεται σε ήρωες,
που μοιάζουν κάπως έτσι.
Με τι ασχολείται;
ΑΦ: Αυτή, Κρις, είναι ρακοσυλλέκτης,
και υπήρχαν 15 με 20 εκατομμύρια
ρακοσυλλέκτες, σαν αυτήν,
μέχρι που η Κίνα σταμάτησε
να μαζεύει όλα τα απόβλητα.
Και η τιμή του πλαστικού,
που ήταν πολύ χαμηλή, κατέρρευσε.
Αυτό επηρέασε ανθρώπους, σαν αυτή,
που είναι παιδί,
ένα παιδί που πηγαίνει σχολείο.
Θα έπρεπε να είναι στο σχολείο.
Αυτό, ίσως, μοιάζει με δουλεία.
Με την κόρη μου, Γκρέις,
γνωρίσαμε εκατοντάδες τέτοια άτομα.
ΚΑ: Υπάρχουν και πολλοί ενήλικες,
κυριολεκτικά εκατομμύρια παγκοσμίως,
και σε κάποιες βιομηχανίες,
σε αυτούς οφείλεται
το γεγονός ότι, για παράδειγμα,
δεν υπάρχουν πολλά μεταλλικά απόβλητα.
ΑΦ: Πολύ σωστά.
Το κοριτσάκι είναι, για την ακρίβεια,
ο ήρωας του περιβάλλοντος.
Ανταγωνίζεται ένα σπουδαίο, μεγάλο
πετροχημικό εργοστάσιο
που βρίσκεται κοντά,
το πετροχημικό εργοστάσιο
των 3,5 δις δολαρίων.
Αυτό είναι το πρόβλημα.
Βρίσκεται περισσότερο πετρέλαιο και αέριο
στο πλαστικό και τις χωματερές,
απ' ό,τι σε όλους τους πόρους πετρελαίου
και αερίου των Ηνωμένων Πολιτειών.
Άρα, αυτή είναι η ηρωίδα.
Και έτσι είναι οι χωματερές,
κυρίες και κύριοι,
είναι στερεό πετρέλαιο και φυσικό αέριο.
ΚΑ: Άρα, υπάρχει, πιθανόν,
μεγάλη αξία κρυμμένη εκεί,
απ' όπου οι ρακοσυλλέκτες του κόσμου,
αν μπορούσαν, θα έβγαζαν τα προς το ζην.
Αλλά γιατί δεν μπορούν;
ΑΦ: Γιατί έχουμε αποδεχτεί
την τιμή του πλαστικού,
προερχόμενου από ορυκτά καύσιμα,
που αποτελεί εμπόδιο
για να ανακυκλώσουμε, οικονομικά
και αποδοτικά, από πλαστικό σε πλαστικό.
Όλο το πλαστικό αποτελείται από
δομικά στοιχεία πετρελαίου και αερίου.
Το πλαστικό είναι 100% πολυμερές,
δηλαδή 100% πετρέλαιο και αέριο.
Και έχουμε αρκετό πλαστικό στον κόσμο,
για όλες τις ανάγκες.
Και όταν ανακυκλώνουμε το πλαστικό,
αν δεν το ανακυκλώνουμε πιο φθηνά
από το πλαστικό ορυκτών καυσίμων
τότε, φυσικά, ο κόσμος προτιμά
το πλαστικό ορυκτών καυσίμων.
ΚΑ: Άρα αυτό είναι το βασικό πρόβλημα,
το ανακυκλωμένο πλαστικό,
συνήθως, κοστίζει περισσότερο
από το να το αγοράσεις καινούργιο,
φτιαγμένο από περισσότερο πετρέλαιο.
Αυτό είναι το βασικό πρόβλημα.
ΑΦ: Πρέπει να αλλάξουμε λίγο τους κανόνες
σ' αυτό το σημείο, Κρις.
Είμαι άνθρωπος του εμπορίου.
Καταλαβαίνω ότι παλιά υπήρχαν
απορρίμματα από μέταλλα και σίδερα
και κομμάτια από χαλκό,
πεταμένα στα χωριά,
ειδικά στον αναπτυσσόμενο κόσμο.
Οι άνθρωποι θεωρούσαν ότι έχουν αξία.
Για την ακρίβεια, είναι αντικείμενα αξίας,
όχι απόβλητα.
Τώρα τα χωριά και οι πόλεις
και οι δρόμοι είναι καθαροί,
δε σκοντάφτεις σε απορρίμματα
χαλκού ή σιδήρου πια,
γιατί είναι αντικείμενα αξίας,
ανακυκλώνονται.
ΚΑ: Ποια είναι η ιδέα σου, τότε,
για να το αλλάξεις αυτό για το πλαστικό;
ΑΦ: Εντάξει. Λοιπόν, Κρις,
το μεγαλύτερο μέρος
του διδακτορικού μου ήταν ερευνητικό.
Και το καλό με το να είσαι επιχειρηματίας,
που τα έχει πάει καλά,
είναι ότι ο κόσμος θέλει να σε βλέπει.
Οι άλλοι επιχειρηματίες,
ακόμα κι αν είσαι σαν ένα είδος ζωολογικού
κήπου που θα ήθελαν να δουν
θα πουν: «Ναι, ας γνωρίσουμε
τον Τουίγκι Φόρεστ».
Και μόλις μπεις στον κύκλο τους,
αρχίζεις τις ερωτήσεις.
Έχω πάει στις πιο πολλές καλές εταιρίες
ευρείας κατανάλωσης πετρελαίου και αερίου
του κόσμου,
και έχουν πραγματική θέληση να αλλάξουν.
Υπάρχουν, δηλαδή, κάποιοι δεινόσαυροι
που ελπίζουν για το καλύτερο,
αλλά δεν κάνουν τίποτα,
αλλά υπάρχει αληθινή θέληση για αλλαγή.
Συζητούσα, λοιπόν, πως
για τα 7,5 δις ανθρώπων του κόσμου
δεν αξίζει να καταστραφεί
το περιβάλλον τους από το πλαστικό,
να καταστούν οι ωκεανοί ακατάλληλοι
για θαλάσσια ζωή, εξαιτίας του πλαστικού.
Ακολουθώντας την αλυσίδα,
υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες εταιρίες,
απ' όπου όλοι αγοράζουμε φθηνά προϊόντα,
αλλά υπάρχουν μόνο εκατό μεγάλοι
παραγωγοί ρητίνης
μεγάλα πετροχημικά εργοστάσια,
που αποβάλλουν
όλο το πλαστικό μίας χρήσης.
ΚΑ: Άρα εκατό εταιρίες,
βρίσκονται ακριβώς στη βάση
της τροφικής αλυσίδας.
ΑΦ: Ναι.
ΚΑ: Και τι χρειάζεται να κάνουν
αυτές οι εκατό εταιρίες;
ΑΦ: Χρειάζεται, απλώς,
να αυξήσουν την τιμή
των δομικών στοιχείων του πλαστικού
από πετρέλαιο και αέριο,
το οποίο αποκαλώ «κακό πλαστικό»,
να αυξήσουν την αξία του,
έτσι ώστε, όταν φτάσει, από τις εταιρίες,
σε εμάς, τους πελάτες,
δεν θα καταλάβουμε καν την αύξηση
της τιμής στον καφέ μας
ή στην Κόκα-Κόλα ή την Pepsi, ή ό,τι άλλο.
ΚΑ: Όπως ένα σεντ παραπάνω;
ΑΦ: Λιγότερο. Το ένα τέταρτο, το μισό του.
Θα είναι εντελώς ασήμαντο.
Αλλά αυτό που κάνει είναι
να καθιστά κάθε πλαστικό κομμάτι
σε όλο τον κόσμο, αντικείμενο αξίας.
Εκεί που υπάρχουν τα περισσότερα λήμματα,
στη Νοτιοανατολική Ασία, την Ινδία,
υπάρχει και ο μεγαλύτερος πλούτος.
ΚΑ: Εντάξει, φαίνεται
ότι υπάρχουν δύο ζητήματα.
Το ένα είναι θα χρεώνουν
περισσότερα χρήματα,
αλλά θα εξαιρέσουν αυτό το πλεόνασμα
και θα το δώσουν -σε τι;- σε ένα ταμείο
που θα λειτουργεί από κάποιον,
για την αντιμετώπιση
του προβλήματος του -τι;;-
Πού θα χρησιμοποιηθούν τα χρήματα,
που θα χρεώνουν παραπάνω;
ΑΦ: Όταν μιλώ σε
πολύ μεγάλες επιχειρήσεις,
λέω, «Κοιτάξτε, πρέπει να αλλάξετε
και πρέπει να αλλάξετε πολύ γρήγορα».
Τα μάτια τους είναι έτοιμα
να κλείσουν από τη βαρεμάρα,
εκτός κι αν πω,
«Και θα βοηθήσει στις πωλήσεις».
«Τώρα έχεις την προσοχή μου, Άντριου».
Και τότε λέω «Ωραία, θέλω να συνεισφέρετε
σε ένα περιβαλλοντικό μεταβατικό ταμείο.
Τα τελευταία δύο ή τρία χρόνια
ολόκληρη η παγκόσμια
βιομηχανία του πλαστικού
μπορεί να αντικαταστήσει τα δομικά υλικά
προερχόμενα από ορυκτά καύσιμα,
με δομικά υλικά προερχόμενα από πλαστικό.
Η τεχνολογία υπάρχει.
Είναι αποδεδειγμένο».
Ανέλαβα δύο εταιρίες
πολλών δις από το τίποτα
αναγνωρίζοντας ότι η τεχνολογία
μπορεί να κλιμακωθεί.
Βλέπω πολλές τεχνολογίες, που μπορούν
να διαχειριστούν κάθε είδους πλαστικό.
Έτσι, μόλις αυτές οι τεχνολογίες
αποκτήσουν οικονομικό περιθώριο,
το οποίο θα τις στηρίζει,
από εκεί θα προμηθεύονται
όλοι παγκοσμίως το πλαστικό τους,
από το πλαστικό που υπάρχει ήδη.
ΚΑ: Άρα κάθε πώληση παρθένου πλαστικού
προσφέρει χρήματα σε ένα ταμείο
που χρησιμοποιείται,
για να μεταβληθεί η βιομηχανία
και να πληρώνει πράγματα,
όπως ο καθαρισμός και άλλα.
ΑΦ: Εννοείται.
ΚΑ: Έχει ένα απίστευτο
επιπλέον όφελος,
το οποίο είναι ίσως το κύριο όφελος,
τη δημιουργία μιας αγοράς.
Καθιστά, ξαφνικά, το ανακυκλώσιμο πλαστικό
μια τεράστια επιχείρηση που μπορεί
να οδηγήσει εκατομμύρια ανθρώπων
στο να βγάλουν χρήματα, μαζεύοντάς το.
ΑΦ: Ναι, ακριβώς.
Με λίγα λόγια, τα πλαστικά
από ορυκτά καύσιμα έχουν αυτή την αξία
και τα ανακυκλωμένα πλαστικά,
αυτή την αξία.
Το αλλάζεις.
Άρα το ανακυκλωμένο πλαστικό
είναι φθηνότερο.
Αυτό που μ' αρέσει περισσότερο
με αυτό, Κρις, είναι ότι
το περιβάλλον δέχεται
300 με 350 εκατομμύρια τόνους πλαστικού.
Σύμφωνα με τις εταιρίες
πετρελαίου και αερίου,
θα αυξηθούν στους 500 εκατομμύρια τόνους.
Πρόκειται για ένα πρόβλημα
που εξαπλώνεται.
Αλλά κάθε τόνος είναι πολυμερές.
Το πολυμερές αντιστοιχεί σε 1.000 δολάρια,
1.500 δολάρια ανά τόνο.
Δηλαδή μισό τρισεκατομμύρια δολάρια,
που θα μπορούσαν να πάνε σε επιχειρήσεις
και να δημιουργήσουν δουλειές, ευκαιρίες
και πλούτο, σε όλο τον κόσμο,
ειδικά στις πιο φτωχές περιοχές.
Κι εμείς το πετάμε.
ΚΑ: Έτσι οι εταιρίες θα μπορούσαν
να επενδύσουν σε μονάδες ανακύκλωσης
κυριολεκτικά σε όλο τον κόσμο.
ΑΦ: Σε όλο τον κόσμο.
Η τεχνολογία έχει χαμηλό κόστος κεφαλαίου,
μπορεί να εφαρμοστεί σε χωματερές,
μεγάλα ξενοδοχεία,
αποθήκες αποβλήτων, παντού,
για τη δημιουργία ρητίνης.
ΚΑ: Είσαι φιλάνθρωπος
και είσαι πρόθυμος να αφιερώσεις
τα χρήματά σου σε αυτό.
Τι ρόλο παίζει η φιλανθρωπία
σε αυτό το πρότζεκτ;
ΑΦ: Πρέπει να συνεισφέρουμε
40 με 50 εκατομμύρια δολάρια Αμερικής
για να το ξεκινήσουμε,
και μετά πρέπει να δημιουργήσουμε
απόλυτη διαφάνεια,
για να μπορεί να βλέπει ο καθένας
τι συμβαίνει ακριβώς.
Από τους παραγωγούς ρητίνης,
τις εταιρίες, τους καταναλωτές.
Όλοι πρέπει να ξέρουν
ποιος συμμετέχει στο παιχνίδι,
ποιος προστατεύει τη Γη
και ποιος δεν νοιάζεται.
Θα κοστίσει σχεδόν
ένα εκατομμύριο την εβδομάδα
και αυτό θα κρατήσει για πέντε χρόνια.
Η συνολική συνεισφορά είναι
περίπου 300 εκατομμύρια δολάρια.
ΣΑ: Πω, πω.
Λοιπόν-
(Χειροκρότημα)
Μίλησες με άλλες εταιρίες,
σαν την Coca-Cola,
που είναι πρόθυμες να το κάνουν
και να πληρώσουν περισσότερα,
είναι πρόθυμοι να πληρώσουν πιο πολλά,
εφόσον γίνεται δίκαια.
ΑΦ: Ναι, γίνεται δίκαια.
Άρα η Coca-Cola δεν θα ήθελε
να είναι στο παιχνίδι η Pepsi,
εκτός κι αν όλος ο κόσμος ήξερε
ότι η Pepsi δεν παίζει.
Τότε δεν τους νοιάζει.
Αυτή είναι η διαφάνεια της αγοράς,
όπου, αν οι άνθρωποι
ξεγελάσουν το σύστημα,
το σύστημα και οι καταναλωτές
μπορούν να το δουν.
Οι καταναλωτές θέλουν το δικό τους ρόλο.
7,5 δις καταναλωτές.
Δεν θέλουμε να διαλυθεί
ο κόσμος μας από τις εταιρίες.
ΚΑ: Λοιπόν, μας είπες τι μπορούν
να κάνουν οι εταιρίες
και τι μπορείς να κάνεις εσύ.
Οι άνθρωποι που μας ακούν;
ΑΦ: Εντάξει, θα ήθελα όλοι μας,
σε όλο τον κόσμο,
να επισκεφτούμε την ιστοσελίδα
«noplasticwaste.org».
Επικοινωνείτε με τους παραγωγούς ρητίνης
που είναι στην περιοχή σας.
Θα βρείτε τουλάχιστον έναν
μέσα από email ή το Twitter
ή μέσω τηλεφώνου,
και θα τους πείτε πως θα θέλατε
να συνεισφέρουν σε ένα ταμείο
που θα διαχειριστεί η βιομηχανία
ή η Παγκόσμια Τράπεζα.
Συγκεντρώνονται δεκάδες
δις δολαρίων κάθε χρόνο,
για να αρχίσει να παίρνει η βιομηχανία
το πλαστικό από πλαστικό,
όχι από ορυκτά καύσιμα.
Δεν τα θέλουμε, είναι κακό.
Αυτό είναι καλό.
Και μπορεί να καθαρίσει το περιβάλλον.
Έχουμε αρκετό κεφάλαιο εκεί,
διαθέτουμε δεκάδες δις δολαρίων ετησίως,
για να το καθαρίσουμε.
ΚΑ: Ασχολείσαι με την ανακύκλωση.
Αυτό δεν αντιτίθεται στα συμφέροντά σου,
ή είναι μια μεγάλη
επιχειρηματική ευκαιρία;
ΑΦ: Ασχολούμαι με τα σιδηρομεταλλεύματα
ενάντια σε επιχειρήσεις με παλιοσίδερα
και γι' αυτό δεν υπάρχουν
θραύσματα τριγύρω, για να παραπατήσεις
και να γδαρθείς,
επειδή συλλέγονται.
ΚΑ: Δεν είναι ο λόγος που ασχολείσαι
με την ανακύκλωση του πλαστικού.
ΑΦ: Όχι, υποστηρίζω αυτή την αλλαγή.
Θα είναι το διαδίκτυο
των πλαστικών αποβλήτων.
Είναι μια ακμάζουσα βιομηχανία,
που θα απλωθεί σε όλο τον κόσμο,
ειδικά εκεί που η φτώχεια είναι χειρότερη,
λόγω των περισσότερων αποβλήτων,
και αυτή είναι το βοήθημα.
Θα το επιδοκιμάσω, λοιπόν,
και θα κάνω ένα βήμα πίσω.
ΚΑ: Είμαστε σε μια εποχή,
όπου πολλοί άνθρωποι, σε όλο τον κόσμο,
επιθυμούν μια νέα, αναγεννητική οικονομία,
οι μεγάλες αλυσίδες εφοδιασμού,
οι μεγάλες βιομηχανίες,
να μεταμορφωθούν ριζικά.
Θεωρώ ότι είναι σπουδαία ιδέα
και θα χρειαστείς πολλά άτομα
να σε στηρίξουν στην πορεία σου,
για να το υλοποιήσεις.
Σ' ευχαριστώ που τη μοιράστηκες.
ΑΦ: Σας ευχαριστώ. Σ' ευχαριστώ, Κρις.
(Χειροκρότημα)
Andrew Forrest: Plástico.
Tan simple como eso.
Nuestra incapacidad de usarlo siendo
una tremenda mercancía energética,
y solo tíralo a la basura.
AF: Eso es en Filipinas,
y hay muchos ríos, damas y caballeros,
que se ven exactamente así.
Y esas son las Filipinas.
Está por todo el sudeste asiático.
AF: No, realmente no.
La Fundación Ellen MacArthur,
es un grupo de buenos científicos,
Hemos estado trabajando
con ellos por un tiempo.
He verificado todo su trabajo.
Dicen que habrá
una tonelada de plástico, Chris,
por cada tres toneladas
de peces, no para 2050,
realmente me impaciento con las personas
que hablan del 2050, es ya para el 2025.
Eso está a la vuelta de la esquina.
Eso es solo el aquí y el ahora.
No se necesita una tonelada de plástico
para eliminar por completo la vida marina.
En menos de ese tiempo,
va a pasar todo eso.
Así que tenemos que terminar
de inmediato. No tenemos tiempo.
CA: Y ese es el problema fundamental,
el precio del plástico
reciclado suele ser más alto
que el precio de comprarlo
recién hecho con más petróleo.
ese es el problema fundamental.
AF: En todo el mundo.
Porque la tecnología
es de bajo costo de capital,
se puede poner en basureros,
abajo de los grandes hoteles,
depósitos de basura,
para convertir esos residuos en resina.
(Aplausos)
Has hablado con otras compañías,
como las Coca-Colas de este mundo,
que estén dispuestas a hacer esto,
dispuestas a pagar un precio más alto,
que les gustaría pagar un precio más alto,
siempre y cuando sea justo.
Chris Anderson: Así que has estado
obsesionado con este problema
los últimos años.
¿Cuál es el problema,
en tus propias palabras?
CA: Y vemos basura en todas partes.
En su extremo, se parece un poco a esto.
Quiero decir, ¿dónde se tomó esta foto?
CA: Y se tira plástico a los ríos,
y desde allí, por supuesto,
termina en el océano.
Quiero decir, obviamente
lo vemos en las playas,
pero esa ni siquiera es
tu principal preocupación.
Es lo que está sucediendo
en los océanos. Habla de eso.
AF: Bien, Gracias Chris, mira
hace unos cuatro años
pensé que haría algo realmente loco,
y me comprometí a hacer
un doctorado en ecología marina.
Y la parte aterradora de eso fue
que aprendí mucho sobre la vida marina,
pero me enseñó más sobre la muerte marina
y la extrema mortalidad
ecológica masiva de peces,
de vida marina, mamíferos marinos,
biología muy cercana a nosotros,
que están muriendo a millones
si no billones que no podemos contar
a manos del plástico.
CA: Pero la gente piensa que
el plástico es feo pero estable. ¿No?
Arrojas algo al océano,
"Bueno, se quedará allí para siempre.
No puede hacer ningún daño, ¿no?".
AF: Mira, Chris, es una sustancia
increíble diseñada para la economía.
Es la peor sustancia posible
para el medio ambiente.
Lo peor de los plásticos, tan pronto
como llega al medio ambiente,
es que se fragmenta.
Nunca deja de ser plástico.
Se fragmenta en pedazos
cada vez más y más pequeños,
y la ciencia de última hora
sobre esto, Chris,
que sabemos en ecología marina
desde hace unos años,
pero va a golpear a los humanos.
Ahora sabemos que el nanoplástico,
las muy, muy pequeñas partículas de
plástico que llevan su carga negativa,
puede pasar directamente
por los poros de la piel.
Esa no es la mala noticia.
La mala noticia es que atraviesa
la barrera hematoencefálica,
esa capa protectora que está ahí
para proteger el cerebro.
El cerebro es una pequeña
masa amorfa y húmeda
llena de pequeñas cargas eléctricas.
Se pone una partícula negativa en eso,
particularmente una partícula negativa
que puede transportar patógenos ...
entonces hay una carga negativa,
atrae elementos de carga positiva,
como patógenos, toxinas,
mercurio, plomo.
Esa es la ciencia innovadora que
veremos en los próximos 12 meses.
CA: Creo que ya me dijiste que hay
alrededor de 600 bolsas de plástico
por cada pez de ese tamaño
en el océano, algo así.
Y se están fraccionando
y habrá cada vez más de ellas,
y ni siquiera hemos visto
el comienzo de las consecuencias de eso.
CA: Bien, y tienes una idea de cómo
terminarlo, ya estás resolviéndolo
no como un activista
ambiental típico, diría yo,
sino como empresario,
como emprendedor, que ha vivido ...
has pasado toda tu vida pensando
en los sistemas económicos globales
y cómo funcionan.
Y si lo entiendo bien,
tu idea depende de héroes que se vean así.
¿Cuál es su profesión?
AF: Ella, Chris, es trapera,
y había de 15 a 20 millones
de traperos como ella,
hasta que China dejó
de tomar el desperdicio de todos.
Y el precio del plástico,
minúsculo que era, se derrumbó.
Eso llevó a gente como ella,
que como una niña en edad escolar
debería estar en la escuela.
Eso es probablemente
muy parecido a la esclavitud.
Mi hija Grace y yo hemos conocido
a cientos de personas como ella.
CA: Y también hay muchos adultos,
literalmente millones en todo el mundo,
y en algunas industrias,
en realidad, explican
el hecho de que, por ejemplo,
no vemos muchos desechos
metálicos en el mundo.
AF: Eso es exactamente correcto.
Esa niña es, de hecho,
la héroina del medio ambiente.
Está compitiendo
con una gran planta petroquímica
que está justo bajando la calle
la planta petroquímica
de USD 3500 millones.
Ese es el problema.
Tenemos más petróleo y gas
en plástico y vertederos
que en todos los recursos
de petróleo y gas de EE. UU.
Entonces ella es la heroína.
Y así es como se ve ese vertedero,
damas y caballeros,
y es petróleo y gas sólidos.
CA: Hay un gran valor
potencial encerrado allí
del que los traperos del mundo,
si pudieran, podrían ganarse la vida.
¿Pero por qué no pueden?
AF: Porque nos hemos arraigado
a un precio de plástico
de combustibles fósiles,
que se encuentra justo debajo
del que se necesita
para reciclar económica
y rentablemente el plástico del plástico.
Verán, todo el plástico está formado
por bloques de petróleo y gas.
El 100 % de polímero de plástico,
que es 100 % petróleo y gas.
Y tenemos suficiente plástico en el mundo
para todas nuestras necesidades
Y cuando reciclamos plástico,
si no podemos reciclarlo más barato
que el plástico de combustibles fósiles,
por supuesto, el mundo se aferra
al plástico de combustibles fósiles.
AF: Un pequeño ajuste
de las reglas aquí, Chris.
Soy una persona mercantil.
Entiendo que solíamos
tener chatarra y chatarra
y trozos de cobre por todas las aldeas,
particularmente
en el mundo en desarrollo.
Y la gente resolvió que tenía un valor.
En realidad, es un artículo de valor,
no de desperdicio.
Ahora los pueblos, las ciudades
y las calles están limpias.
ya no tropiezamos con chatarra
de cobre o chatarra de hierro,
porque es un artículo
de valor, se recicla.
CA: Y ¿cuál es tu idea para tratar
de cambiar eso en los plásticos?
AF: Bien, Chris,
Durante la mayor parte del doctorado,
he estado investigando.
Y lo bueno de ser un empresario
que lo ha hecho bien
es que la gente quiere verte.
Otros empresarios,
incluso si eres una especie de animal
de zoológico que les gustaría ver,
dirán, sí, está bien, todos
conoceremos a Twiggy Forrest.
Y así, una vez que estás allí,
pueden interrogarlos.
Y he estado en la mayoría de las compañías
de bienes de consumo de petróleo y gas
en el mundo,
y hay una verdadera voluntad de cambiar.
Quiero decir, hay un par de dinosaurios
que esperan lo mejor y no hacen nada,
pero hay una verdadera
voluntad de cambiar.
Y, lo que he estado discutiendo es que
los 7500 millones de personas en el mundo,
verdaderamente, no merecen que su entorno
sea aplastado por el plástico,
sus océanos depauperados se vuelvan
estériles de vida marina por el plástico.
Y si uno inspecciona esa cadena,
hay decenas de miles de marcas cuyos
productos compramos todos a montones,
pero solo hay un centenar
de grandes productores de resina,
grandes plantas petroquímicas,
que arrojan todo el plástico
que es de un solo uso.
CA: Entonces cien compañías
están justo en la base de esta cadena
alimentaria, por así decirlo.
AF: Sí
CA: ¿Y qué necesitas que hagan
esas cien empresas?
AF: Bien, necesitamos
que simplemente eleven el valor
de los bloques de construcción
de plástico de petróleo y gas,
que llamo "plástico malo"
elevar el valor de eso,
y cuando se propague a través de
las marcas y sobre nosotros, los clientes,
apenas notaremos un aumento
en nuestra taza de café
o Coca-Cola o Pepsi, o cualquier cosa.
CA: ¿Qué, como un centavo extra?
AF: Menos. Un cuarto de centavo,
medio centavo.
Será absolutamente mínimo.
Pero lo que importa es que
hace de todo el plástico de
todo el mundo un artículo de valor.
Donde tienes el desperdicio peor,
por ejemplo, en el sudeste de Asia, India,
ahí es donde hay más riqueza.
CA: Parece que hay dos partes en esto.
Una es, si cobran más dinero,
pero esculpe ese exceso
y pagarlo, ¿en qué?
¿un fondo operado por alguien
para abordar este problema o qué?
¿Para qué se usaría ese dinero,
para el que cobran el extra?
AF: Cuando hablo con empresas
realmente grandes,
digo: "Mira, necesito que cambies,
y necesito que cambies muy rápido",
sus ojos reflejarán su aburrimiento
a menos que yo diga:
"Y es un buen negocio".
"Está bien, ahora tienes
mi atención, Andrew".
Entonces digo: "Bien, necesito
que hagas una contribución
a un fondo ambiental
y de transición industrial.
Durante dos o tres años,
toda la industria mundial del plástico
puede pasar de obtener sus componentes
básicos del combustible fósil
a obtener sus bloques
de construcción de plástico.
La tecnología está ahí afuera.
Está probado".
He hecho dos operaciones
multimillonarias de la nada,
reconociendo que la tecnología
puede escalarse.
Veo al menos una docena
de tecnologías en plástico
para manejar todo tipo de plástico.
Y una vez que esas tecnologías tengan
un margen económico,
que se lo proporcione esto,
ahí es donde el público global
obtendrá todo su plástico,
de plástico existente.
CA: Y, cada venta de plástico
virgen contribuye con dinero a un fondo
que se usa básicamente para hacer
la transición de la industria
y comenzar a pagar cosas
como la limpieza y otras piezas.
AF: Por supuesto. Claro.
CA: Con el increíble beneficio adicional,
que tal vez sea el principal beneficio,
de crear un mercado.
De repente hace del plástico reciclable
un negocio gigante que puede desbloquear
a millones de personas en todo el mundo
para encontrar una nueva
vida recogiéndolos.
AF: Sí, exactamente.
Y, todo lo que haces es tener plásticos
de combustibles fósiles a este valor
y plástico reciclado a este valor.
Lo cambias
Entonces el plástico reciclado
es más barato.
Lo que más me gusta de esto,
Chris, es que, ya sabes,
desechamos al medio ambiente entre 300
y 350 millones de toneladas de plástico.
En las cuentas propias
de las compañías de petróleo y gas,
crecerá a 500 millones de toneladas.
Este es un problema acelerado.
Pero cada tonelada de eso es polímero.
El polímero es de USD 1000
a 1500 por tonelada.
Eso es medio billón de dólares
que podrían entrar en el negocio
y podría crear empleos, oportunidades
y riqueza en todo el mundo,
particularmente a los más pobres.
Sin embargo, lo tiramos a la basura.
CA: Esto permitiría a las grandes empresas
invertir en plantas de reciclaje.
literalmente en todo el mundo.
CA: Eres filántropo,
y estás listo para dedicar parte
de tu propia riqueza a esto.
¿Cuál es el papel de la filantropía
en este proyecto?
AF: Creo que tenemos que gastarnos
unos USD 40 a 50 millones
para que funcione
y luego tenemos que crear
transparencia absoluta
para que todos puedan ver
exactamente lo que está sucediendo.
Desde los productores de resina
hasta las marcas y los consumidores,
todos pueden ver quién
está jugando el juego,
quién está protegiendo la Tierra
y a quién no le importa.
Y eso costará alrededor de
USD 1 millón a la semana,
y vamos a suscribir eso por cinco años.
La contribución total es de alrededor
de USD 300 millones.
CA: Guau.
Ahora ...
AF: Sí, es justo.
Entonces, a Coca-Cola no le gustaría
que Pepsi jugara pelota
a menos que todo el mundo supiera
que Pepsi no estaba jugando a la pelota.
Entonces no les importa.
Y es esa transparencia del mercado
donde, si las personas
intentan engañar al sistema,
el mercado puede verlo,
los consumidores pueden verlo.
Los consumidores quieren
un papel que desempeñar en esto.
7,5 mil millones
no queremos que nuestro mundo lo
destruya un centenar de compañías.
CA: Bueno, dijiste
lo que las empresas pueden hacer.
y lo que estás dispuesto a hacer.
¿Qué puede hacer la gente que escucha?
AF: Me gustaría que todos nosotros
alrededor del mundo,
vayan a un sitio web llamado
noplasticwaste.org.
Contacten a sus cien productores de resina
que están en su región
Tendrán al menos uno
dentro de un correo electrónico
o Twitter o un contacto telefónico suyo,
y haganle saber que les gustaría que
dieran una contribución a un fondo
que la industria puede administrar o bien
el Banco Mundial puede administrarlo.
Eso recauda decenas de miles
de millones de dólares por año.
para poder hacer
la transición de la industria
para obtener todo su plástico del
plástico, y no de combustibles fósiles.
No necesitamos eso.
Eso es malo. Esto es bueno.
Y puede limpiar el medio ambiente.
Tenemos suficiente capital allí,
tenemos decenas de miles
de millones de dólares, Chris, por año
para limpiar el medio ambiente.
CA: Al estar en el negocio del reciclaje
¿no te genera un conflicto de intereses?
o más bien, ¿una gran
oportunidad de negocio?
AF: Sí, mira, estoy
en el negocio del mineral de hierro,
y compito contra
el negocio de la chatarra,
y por eso que no te tropiezas
en ninguna chatarra
ni te cortas el dedo del pie,
porque se recoge.
CA: Esta no es tu excusa para entrar
en el negocio del reciclaje de plásticos.
AF: No, voy a animar este boom.
Esta será la internet
de los residuos plásticos.
Esta será una industria en auge
que se extenderá por todo el mundo,
y particularmente donde la pobreza es
peor porque allí es donde está la basura,
Y ese es el recurso.
Así que voy a animarlo
y dar un paso atrás.
CA: Twiggy, estamos en una era
donde tantas personas en todo el mundo
anhelan una nueva economía regenerativa,
estas grandes cadenas de suministro,
estas grandes industrias,
se transforman fundamentalmente.
Me parece una idea gigante,
y vas a necesitar mucha gente
animándote en tu camino
para que esto ocurra.
Gracias por compartir esto con nosotros.
AF: Muchas gracias. Gracias, Chris.
(Aplausos)
Chris Anderson : Vous êtes
obsédé par ce problème
depuis quelques années.
Dans vos propres mots,
quel est le problème ?
Andrew Forrest : Le plastique.
C'est aussi simple que cela.
Notre mauvaise utilisation de ce
formidable produit énergétique.
On se contente de le jeter.
CA : Nous voyons des déchets partout.
A l'extrême, cela ressemble un peu à ceci.
Où a été prise cette photo ?
AF : C'est aux Philippines
et il y a de nombreuses rivières,
mesdames et messieurs,
qui ressemblent à cela.
C'est aux Philippines.
C'est partout en Asie du Sud-Est.
CA : On jette le plastique
dans les rivières
et de là, bien sûr, il finit dans l'océan.
Nous le voyons sur les plages,
mais ce n'est pas
votre principale préoccupation.
C'est ce qui lui arrive dans l'océan.
Parlez-en.
AF : Merci Chris.
Il y a environ quatre ans,
j'ai pensé à faire quelque chose
complètement fou ;
je me suis engagé à faire
un doctorat en écologie marine.
Ce qui était effrayant c'était que,
j'en ai beaucoup appris sur la vie marine,
mais j'en ai plus appris
sur la mort marine
et l'immense létalité
écologique des poissons,
de la vie marine, des mammifères marins,
une biologie très proche de la nôtre,
qui meurent par millions,
voire par milliards, c'est innombrable,
à cause du plastique.
CA : Les gens voient le plastique
comme laid mais stable, n'est-ce pas ?
Vous jetez quelque chose dans l'océan :
« Cela y restera pour toujours.
Cela ne peut pas faire de dégâts. »
AF : Chris, c'est une substance incroyable
conçue pour l'économie.
C'est la pire substance possible
pour l'environnement.
Le pire au sujet du plastique,
dès qu'il arrive dans l'environnement,
c'est qu'il se fragmente.
Il n'arrête jamais d'être du plastique.
Il décompose en morceaux
de plus en plus petits
et la science de pointe à ce sujet, Chris,
on sait dans l'écologie marine
depuis quelques années,
que cela affectera les humains.
Nous savons maintenant
que les nanoplastiques,
les très petites particules de plastique,
qui portent la charge négative,
peuvent directement traverser
les pores de votre peau.
Ce n'est pas le pire.
La mauvaise nouvelle,
c'est que cela passe directement
la barrière hémato-encéphalique,
cette enveloppe protectrice
qui protège votre cerveau.
Votre cerveau est
une masse humide et amorphe
pleine de petites charges électriques.
Si vous y mettez une particule négative,
surtout une particule négative
potentiellement porteuse de pathogènes --
vous avez une charge négative,
elle attire les éléments
chargés positivement
comme des pathogènes, des toxines,
du mercure, du plomb.
C'est la science de pointe
que nous observerons
les 12 prochains mois.
CA : Je crois que vous m'avez dit
qu'il y a environ 600 sacs plastiques
pour chaque poisson
de cette taille dans l'océan.
Ils se décomposent,
il va y en avoir encore plus
et nous n'en voyons même pas encore
les conséquences.
AF : Non, vraiment pas.
La Fondation Ellen MacArthur,
c'est un groupe de scientifiques,
nous travaillons avec eux
depuis un moment.
J'ai entièrement vérifié leur travail.
Ils disent qu'il y aura
une tonne de plastique
pour trois tonnes de poissons,
non pas d'ici à 2050 --
je m'impatiente quand les gens
parlent de 2050 -- d'ici à 2025.
C'est très proche.
C'est ici et maintenant.
Pas besoin d'une tonne de plastique
pour éradiquer la vie marine.
Moins que cela fera
parfaitement bien le travail.
Nous devons y mettre un terme
immédiatement.
Nous n'avons pas le temps.
CA : Vous avez une idée
pour y mettre un terme
et vous n'avez pas une approche typique
d'un militant écologiste, je dirais,
mais d'un homme d'affaires,
d'un entrepreneur qui a vécu --
vous avez passé votre vie à penser
aux systèmes économiques mondiaux
et à leur fonctionnement.
Si je comprends bien,
votre idée dépend de héros
qui ressemblent un peu à cela.
Quelle est sa profession ?
AF : Elle est chiffonnière
et il y avait 15-20 millions
de chiffonniers comme elle
jusqu'à ce que la Chine arrête
d'accepter les déchets de tout le monde.
Le prix du plastique, aussi minuscule
qu'il était, s'est effondré.
Cela a mené à des gens comme elle
qui, maintenant -- c'est un enfant
en âge d'être à l'école.
Elle devrait être à l'école.
C'est probablement
semblable à de l'esclavage.
Nous avons rencontré
des centaines de gens comme elle.
CA : Il y a également de nombreux adultes,
des millions à travers le monde,
et dans certaines industries,
cela explique le fait que, par exemple,
nous ne voyions pas beaucoup
de déchets métalliques.
AF : C'est exact.
Cette petite fille est
l'héroïne de l'environnement.
Elle est en compétition
avec une grande usine pétrochimique
juste en bas de la rue,
l'usine pétrochimique
à 3,5 milliards de dollars.
C'est le problème.
Nous avons plus de pétrole et de gaz
dans le plastique et les décharges
que dans les ressources américaines
de pétrole et de gaz.
C'est donc elle l'héroïne.
Voici à quoi ressemble cette décharge,
mesdames et messieurs,
et c'est du pétrole et du gaz solides.
CA : Il y a potentiellement
beaucoup de valeur confinée là
avec laquelle les chiffonniers du monde,
s'ils le pouvaient, gagneraient leur vie.
Pourquoi ne le peuvent-ils pas ?
AF : Car nous avons ancré en nous
le prix du plastique
à base d'énergies fossiles
qui est juste en-dessous
de ce qui est nécessaire
pour recycler du plastique
à partir de plastique
de façon façon rentable et profitable.
Le plastique, ce n'est que
des éléments de pétrole et de gaz.
Le plastique est à 100 % un polymère,
soit à 100 % du pétrole et du gaz.
Nous avons assez de plastique
dans le monde pour tous nos besoins.
Quand nous recyclons le plastique,
si ce n'est pas moins cher
que le plastique
à base d'énergies fossiles,
bien sûr que le monde s'en tient
au plastique à base d'énergies fossiles.
CA : C'est le problème de fond :
le prix du plastique recyclé
est généralement plus élevé
que le prix du plastique
fraîchement fait à partir de pétrole.
C'est le problème de fond.
AF : Un léger changement de règles.
Je suis quelqu'un de pratique.
Je comprends que nous avions
de la ferraille, des déchets ferreux
et des bouts de cuivre
partout dans les villages,
surtout dans le monde en développement.
On a découvert
que cela avait de la valeur.
C'est un objet de valeur,
pas un déchet.
Les villages, les villes
et les rues sont propres,
vous ne trébuchez pas
sur des débris de cuivre ou de fer
car c'est un objet de valeur,
c'est recyclé.
CA : Quelle est votre idée
pour changer cela pour le plastique ?
AF : Alors Chris,
durant la plupart de mon doctorat,
j'ai effectué des recherches.
Ce qui est bien dans le fait d'être
un homme d'affaires qui a bien réussi,
c'est que les gens veulent vous voir.
D'autres gens d'affaires,
même s'ils aimeraient vous voir
car vous êtes une bête de foire,
ils acceptent tous
de rencontrer Twiggy Forrest.
Une fois que vous y êtes,
vous pouvez les interroger.
J'ai rendu visite à la plupart
des compagnies pétrolières et gazières
et des entreprises de biens
de consommation en expansion
à travers le monde
et il y a une vraie volonté de changement.
Il y a quelques dinosaures
qui espèrent le meilleur et ne font rien,
mais il y a une vraie
volonté de changement.
Ce dont j'ai parlé,
c'est que les 7,5 milliards
de personnes dans le monde
ne méritent pas que leur environnement
soit détruit par le plastique,
leurs océans dépeuplés ou dépourvus
de vie marine à cause du plastique.
Si vous parcourez cette chaîne,
il y a des dizaines de milliers de marques
auxquelles nous achetons
des tas de produits,
mais il n'y a qu'une centaine
de grands fabricants de résine,
de grandes usines pétrochimiques
qui crachent tout le plastique
à utilisation unique.
CA : Une centaine d'entreprises
qui sont à la base
de la chaîne alimentaire.
AF : Ouais.
CA : Qu'avez-vous besoin
que ces cent entreprises fassent ?
AF : Nous avons besoin
qu'ils augmentent la valeur
des composantes de plastique
tirés du pétrole et du gaz,
que j'appelle « mauvais plastique »,
augmenter leur valeur
afin que quand cela se propage
aux marques et jusqu'à nous, clients,
nous remarquions à peine
une augmentation de notre tasse de café,
bouteille de Coca, de Pepsi
ou quoi que ce soit.
CA : Du genre un centime de plus ?
AF : Moins. Un quart ou un demi centime.
Ce sera minime.
Mais ce que cela fait,
c'est faire de tout morceau de plastique
à travers le monde un objet de valeur.
Là où vous avez le plus de de déchets,
en Asie du Sud-Est, en Inde,
c'est là qu'il y a le plus de richesses.
CA : Il semble qu'il y a là deux volets.
Le premier : s'ils font
payer plus cher
mais extraient cet excès
et le mettent -- dans quoi ? --
un fonds opéré par quelqu'un
pour s'attaquer à quel problème ?
A quoi servirait cet argent, pour quoi
feraient-ils payer le supplément ?
AF : Quand je parle
à de très grandes entreprises,
je dis : « J'ai besoin que vous changiez
et que vous changiez très vite »,
leurs yeux se perdent dans le vague
du fait de l'ennui,
sauf si je dis : « C'est bon
pour les affaires ».
« Maintenant, tu as
mon attention, Andrew. »
Alors je dis : « J'ai besoin
que vous contribuiez
à un fonds environnemental
et de transition industrielle.
En deux ou trois ans,
toute l'industrie mondiale du plastique
peut passer de l'obtention
de ses composantes
à partir des énergies fossiles
à leur obtention à partir du plastique.
La technologie existe.
C'est prouvé. »
J'ai créé deux opérations
valant des milliards de dollars
à partir de rien
en appliquant la technologie
à grande échelle.
Je vois au moins une douzaine
de technologies du plastique
gérant tous les types de plastique.
Une fois que ces technologies
auront la marge économique
que cela leur offre,
c'est de là que le public mondial
tiendra tout son plastique,
du plastique déjà existant.
CA : Toute vente de plastique vierge
verse de l'argent à un fonds
utilisé pour opérer
la transition de l'industrie
et payer pour des choses
comme du nettoyage.
AF : Absolument, absolument.
CA : Cela a l'incroyable
avantage secondaire,
peut-être même l'avantage principal,
de créer un marché.
Cela fait soudain du plastique recyclable
un énorme commerce qui peut permettre
à des millions de gens à travers le monde
de gagner leur vie en le collectant.
AF : Exactement.
Vous avez le plastique
issu d'énergies fossiles à cette valeur
et le plastique recyclé à cette valeur.
Et vous changez cela.
Le plastique recyclé devient moins cher.
Ce que j'aime le plus à ce sujet,
c'est que nous jetons 300-350 millions
de tonnes de plastique
dans l'environnement.
D'après les entreprises
pétrolières et gazières,
cela va passer à 500 millions de tonnes.
C'est un problème qui s'accélère.
Mais chaque tonne est du polymère.
Le polymère coûte 1 000 dollars,
1 500 dollars par tonne.
C'est un demi milliard de dollars
pouvant aller dans les affaires,
créer des emplois et des opportunités
ainsi que des richesses dans le monde,
surtout dans les pays les plus pauvres.
Pourtant, nous le jetons.
CA : Cela permettrait
aux grandes entreprises
d'investir dans des usines de recyclage
dans le monde entier --
AF : Dans le monde entier.
Car la technologie a un faible coût,
on peut la placer dans les décharges,
les sous-sols des hôtels,
aux dépôts d'ordures, partout,
et faire de la résine des déchets.
CA : Vous êtes un philanthrope
et êtes prêt à y investir
une partie de votre richesse.
Quel rôle a la philanthropie
dans ce projet ?
AF : Nous devrions consacrer
40 à 50 millions de dollars
pour lancer cela
puis nous devons établir
une transparence totale
pour que tout le monde voie
ce qu'il se passe exactement.
Des fabricants de résine
aux marques et aux consommateurs,
tout le monde voit qui joue le jeu,
qui protège la Terre et qui s'en fiche.
Cela coûtera environ
un million de dollars par semaine
et nous le garantirons pendant cinq ans.
La contribution totale est
d'environ 300 millions de dollars.
CA : Waouh.
Alors --
(Applaudissements)
Vous avez parlé à d'autres entreprises,
aux Coca-Cola de ce monde,
qui sont prêtes à faire cela,
elles sont prêtes à payer plus,
elles aimeraient payer plus,
tant que c'est juste.
AF : Oui, c'est juste.
Coco-Cola n'aimerait pas
que Pepsi ne coopère pas
à moins que le monde entier sache
que Pepsi ne coopère pas.
Alors, ils s'en fichent.
C'est cette transparence du marché
où, si les gens essayent
d'escroquer le système,
le marché et les consommateur
peuvent le voir.
Les consommateurs
veulent un rôle là-dedans.
Nous sommes 7,5 milliards.
Nous ne voulons pas
d'un monde détruit par 100 entreprises.
CA : Vous avez parlé de ce que
les entreprises peuvent faire,
de ce que vous êtes prêt à faire.
Que peuvent faire les gens ?
AF : J'aimerais que nous tous,
à travers le monde,
aillent sur un site appelé
noplasticwaste.org.
Vous contactez les 100
fabricants de résine
qui sont dans votre région.
Vous en aurez au moins un
avec un courriel, Twitter
ou un numéro de téléphone,
et vous leur dire que vous aimeriez
qu'ils contribuent à un fonds
que l'industrie
ou la Banque mondiale peut gérer.
Il collectera des dizaines
de milliards de dollars par an
pour faire passer l'industrie
à du plastique issu de plastique,
non pas d'énergies fossiles.
Pas besoin de ça. Ceci est bon,
cela non.
Cela peut nettoyer l'environnement.
Nous avons là assez de capital,
nous avons des dizaines
de milliards de dollars par an
pour nettoyer l'environnement.
CA : Vous êtes dans le recyclage.
N'est-ce pas un conflit
d'intérêts pour vous
ou plutôt une énorme
opportunité pour vous ?
AF : Je travaille dans le minerai de fer
et ma compétition est dans la ferraille,
c'est pourquoi il n'y a pas de ferraille
qui traîne sur laquelle trébucher
ou se couper l'orteil,
car elle est collectée.
CA : Ce n'est pas votre excuse pour entrer
dans le recyclage du plastique.
AF : Non, je vais applaudir cet essor.
Ce sera l'internet des déchets plastiques.
Ce sera une industrie florissante
qui se propagera à travers le monde
et surtout où la pauvreté est la pire,
car c'est là que sont les déchets
et c'est la ressource.
Je vais applaudir et me tenir en retrait.
CA : Nous sommes à une ère
où tant de gens dans le monde désirent
une nouvelle économie régénérative,
une transformation de ces grandes
chaînes logistiques et entreprises.
Cela me semble être une énorme idée
et il vous faudra beaucoup de gens
à vous encourager
pour que cela se concrétise.
Merci d'avoir partagé avec nous.
AF : Merci beaucoup. Merci Chris.
(Applaudissements)
(Aplausos)
Chris Anderson:
levas anos obsesionado
con esta cuestión.
Como explicaría-lo problema?
Andrew Forrest: Plástico.
Sinxelo.
Non somos quen de reutilizar
un ben tan dinámico,
desbotámolo e veña.
CA: Hai lixo por todas partes.
Chegamos a cousas coma esta.
Onde é?
AF: En Filipinas,
pero hai moitos ríos
neste estado,
señoras e señores.
En todo o Sueste Asiático.
CA: Bótase o plástico nos ríos
e vai parar ao océano.
Vese nas praias,
mais isto non é o que máis che preocupa,
senón o que pasa nos océanos.
Fálanos diso.
AF: Vale. Grazas, Chris.
Hai catro anos,
decidín facer unha toleada,
un Doutorado en Ecoloxía Mariña.
O máis estarrecedor é que
aprendín moito da vida mariña,
pero máis da morte mariña,
da fatalidade ecolóxica; peixes,
vida mariña, mamíferos mariños,
moi próximos bioloxicamente a nós,
millóns, billóns, de mortes
causadas polo plástico.
CA: Mais a xente pensa que
o plástico é feo pero seguro, non si?
Botas algo no océano,
"Vai ficar aí sempre.
Non pode facer dano, ou?"
AF: É unha substancia
perfecta para a economía.
Pero é a peor substancia imaxinable
para o medio ambiente.
O peor dos plásticos é que,
en canto tocan o medio ambiente,
fragméntanse.
Nunca deixa de ser plástico.
Vaise facendo máis pequeno,
e máis, e máis,
e os últimos achados,
que coñecemos na ecoloxía mariña
xa hai algúns anos,
mostran que vai afectar os humanos.
Sabemos que o nanoplástico,
as partículas moi, moi, pequenas
que levan a carga negativa do plástico,
poden atravesar directamente
os poros da pel.
Iso non é o peor.
O peor é que vai directamente
a través da barreira hematoencefálica,
á capa protectora do cerebro.
O cerebro é un pouco amorfo, unha masa
mollada chea de cargas eléctricas.
Se lle metes unha partícula negativa,
ou peor, unha que poida
levar axentes patóxenos,
terías unha carga negativa,
que atrae elementos de carga positiva,
coma patóxenos, toxinas,
mercurio, chumbo.
Son os últimos avances que imos ver
nos vindeiros 12 meses.
CA: Penso que xa me contaches
que hai arredor de 600 bolsas de plástico
por cada peixe no océano,
algo así.
E estanse a romper
e vai haber máis
e aínda non comezamos a
ve-las consecuencias diso.
AF: O certo é que non.
Na Fundación Ellen MacArthur,
unha morea de bos científicos,
levan xa tempo traballando niso.
Corroborei ben o seu traballo.
Din que vai haber
unha tonelada de plástico
por cada tres toneladas de peixe
e non en 2050,
impaciéntome cando se fala de 2050,
senón en 2025.
Á volta da esquina.
Aquí e agora.
Non se precisa unha
tonelada de plástico
para arrasar coa vida mariña.
Abonda con menos.
Temos que paralo xa.
Non temos máis tempo.
CA: Tes unha idea para paralo,
e non dende o típico punto de vista
dun activista medioambiental, digamos,
senón dun home de negocios,
dun emprendedor,
que pasou a vida pensando
sobre sistemas económicos globais
e como funcionan.
Creo que a túa idea depende destes heroes.
Cal é a súa profesión?
AF: É unha recicladora, Chris,
e había 15, 20 millóns
de recicladores coma ela
ata que China parou de recoller
os residuos de todo o mundo.
E o prezo do plástico,
así de ínfimo como era, colapsou.
Ela é unha nena,
en idade escolar.
Debería estar na escola.
Unha situación
moi similar á escravitude.
A miña filla Grace e eu coñecemos
centos de persoas coma ela.
CA: E tamén hai moitos adultos,
literalmente millóns por todo o mundo,
e nalgunhas industrias,
o seu traballo explica, por exemplo,
que non se vexan
moitos residuos metálicos.
AF: Xusto.
É unha heroína do medio ambiente.
Compite cunha gran planta petroquímica
de tres mil millóns de dólares,
que está aí ao lado.
Ese é o problema.
Hai máis petróleo e gas
no plástico e nos vertedoiros
ca recursos de petróleo e gas
ten Estados Unidos.
Ela é a heroína.
Señoras e señores,
vexan os vertedoiros,
todo isto é petróleo sólido e gas.
CA: Hai un valor inxente encerrado aí,
co que os recicladores do mundo
gañarían a vida.
Por que non o poden facer?
AF: Porque temos arraigado
o prezo do plástico
dos combustibles fósiles
que se sitúa por debaixo do que custa
reciclar plástico do mesmo plástico,
en termos económicos e de rendibilidade.
O plástico componse de petróleo e gas.
É 100% polímero, é dicir,
100% petróleo e gas.
Temos abondo plástico para cubrir
tódalas necesidades.
Se reciclarmos plástico non é máis barato
ca o plástico dos combustibles fósiles
entón a xente quédase co
plástico dos combustibles fósiles.
CA: Ese é o problema principal,
O plástico reciclado adoita custar máis
ca o que vén do petróleo. Non é?
AF: Cambiémo-lo ángulo un chisco, Chris.
Eu son unha persoa de produtos.
Sei que antes había
chatarra e ferralla
e refugallos de cobre
tirados por calquera lado, sobre todo
nos países en vías de desenvolvemento.
A xente resolveu que iso ten un valor.
É un produto de valor,
non un refugallo.
Agora as vilas e as cidades,
as rúas están limpas,
xa non tropezas con
refugallos de cobre ou de ferro,
porque é un produto de valor,
recíclase.
CA: Cal é a túa idea
para que pase iso cos plásticos?
AF: Pois ben, Chris,
pasei o doutorado investigando.
O mellor de ser un empresario
ao que lle foi ben
é que a xente te quere ver.
Outros empresarios,
aínda que lles gustaría revisar
unha especie así coma ti, dirán:
"Imos todos con Twiggy Forrest".
Unha vez que estás aí,
pódelos cuestionar.
Fun á maioría das empresas de petróleo,
gas e produtos de consumo rápido
e hai unha vontade real de mudar.
A ver, hai un par de dinosauros
que van seguir coa esperanza
pero non van facer nada,
porén, hai unha vontade real de cambio.
O que tratei de dicir é que
os sete mil millón de persoas no mundo
non merecen que o plástico
esmague o medio ambiente,
nin que a vida mariña dos océanos
desapareza polo plástico.
Ao baixar na cadea,
hai decenas de miles de marcas
das que mercamos unha chea de produtos,
mais só hai un cento de produtores
importantes de resina,
grandes plantas petroquímicas,
que cospen todo o plástico dun só uso.
CA: Un cento de empresas
está na base desta cadea,
digamos.
AF: Xusto.
CA: Que precisas que fagan
ese cento de empresas?
AF: Só precisamos que suban
o valor dos compoñentes
do plástico de petróleo e gas,
do "plástico malo",
para que cando chegue a nós,
os clientes, a través das marcas,
apenas notemos a suba
na cunca de café,
na Coca-Cola, na Pepsi,
en nada.
CA: Canto, un céntimo?
AF: Menos. Un cuarto ou medio céntimo.
Algo ínfimo.
Pero converte
cada anaco de plástico do mundo
nun produto de valor.
Onde peor é a situación dos residuos,
no Sueste Asiático, na India,
é onde habería máis riqueza.
CA: Semella que hai dúas partes nisto.
A primeira é que, se cobran máis
pero aproveitan iso
e o destinan, a que?
A un fondo dirixido por alguén
para que atalle este problema de...?
Para que se usarían
os cartos adicionais que cobran?
AF: Cando falo con
empresas moi grandes,
dígolles: "Mira, preciso que cambies,
e moi rápido".
Morren co aburrimento
a menos que lles diga: "E hai negocio".
"Agora si que te atendo, Andrew".
Entón digo: "Preciso da túa contribución
cun fondo para a transición
medioambiental e industrial.
En dous ou tres anos,
toda a industria global de plásticos
pode pasar de saca-los compoñentes
de combustibles fósiles
a sacalos do propio plástico.
Xa témo-la tecnoloxía.
Está comprobado.
Da nada, saquei adiante dúas operacións
de miles de millóns de dólares,
recoñecendo que
a tecnoloxía pode mellorar.
Hai unha ducia de tecnoloxías
para manexar o plástico, polo menos.
Unha vez que esas tecnoloxías
teñan a marxe económica
que lles dá este proxecto,
todo o mundo obterá o plástico
do plástico que xa existe.
CA: Con cada venda de plástico virxe,
contribúese a un fondo
destinado á
transición ecolóxica da industria
co que se pagan, por exemplo,
limpezas.
AF: Claro, claro.
CA: Ten un beneficio secundario incrible,
se cadra mesmo o principal,
xera un mercado.
De súpeto, o plástico reciclado
é un negocio xigante,
unha oportunidade para millóns de persoas
que o poden recoller.
AF: Exacto.
Os plásticos de combustibles fósiles
valen tanto
e os plásticos reciclados valen tanto.
Entón, cámbialo.
Para que o reciclado sexa máis barato.
O mellor é que desbotamos
300, 350 millóns de toneladas,
Segundo as propias empresas de petróleo e gas
chegaremos a 500 millóns.
É un problema crecente.
Pero cada tonelada diso é polímero.
A tonelada custa de 1000 a 1500 dólares.
Medio billón de dólares
que podería ir ás empresas,
crear traballo, oportunidades,
e riqueza en todo o mundo,
sobre todo nos lugares máis empobrecidos.
E aínda así, desbotámolo.
CA: Isto permitiría ás empresas
investiren en plantas de reciclaxe
por todo o mundo.
AF: Por todo o mundo.
Dado que a tecnoloxía é de baixo custo,
pódese poñer en calquera lugar,
en grandes hoteis,
depósitos de lixo en todas partes,
e converter o lixo en resina.
CA: Ti es filántropo, e estás disposto a
destinar fondos a isto.
Cal é o rol da filantropía?
AF: Creo que temos que aporta-los
40 ou 50 millóns de dólares para comezar.
A transparencia ten que ser absoluta,
para que todos poidan ver o que acontece.
Os produtores de resina,
os consumidores, todos han de saber
quen participa,
quen protexe a Terra,
e a quen non lle importa.
Vai custar arredor
dun millón de dólares á semana
e ímolo apoiar durante cinco anos.
A contribución total é de case
300 millóns de dólares.
CA: Vaia. Ben...
(Aplausos)
Falaches con empresas,
coma Coca-cola,
dispostas a participar e a pagar máis,
sempre que sexa xusto.
AF: É xusto.
A Coca-Cola non lle gustaría que Pepsi
participe, a menos que
se saiba que non o fai.
Entón xa lles non importa.
A transparencia fai que o mercado
poida ver se se engana o sistema.
E os consumidores,
que tamén queren o seu rol.
Nós, sete mil millóns e medio.
Non querémo-lo planeta
esmagado por cen empresas.
CA: Sabemos que poden facer as empresas,
e o que ti farías.
Que pode facer a xente?
AF: Gustaríame que todos nós,
en todo o mundo, entrásemos
en noplasticwaste.org para
contactar cos cen produtores de resina
en cada rexión haberá un,
polo menos.
A través do correo, Twitter,
do teléfono.
Dilles que queres que fagan
unha contribución a un fondo manexado por
unha industria, ou polo Banco Mundial, que
ao ano, aumenta dez mil millóns de dólares
para facer a transición e así consegui-lo
plástico do propio plástico
e non dos combustibles fósiles.
Non precisamos iso.
Iso é malo. Isto, bo.
E pode limpa-lo medio ambiente.
Temos capital dabondo,
decenas de millóns de dólares por ano,
para limpa-lo medio ambiente.
CA: Estás no negocio da reciclaxe.
Isto non supón un conflito de intereses
ou unha oportunidade de negocio?
AF: Mira, estou no negocio do ferro,
e compito co da chatarra,
e por iso non hai chatarra por aí,
non tropezas nin te cortas,
porque a recollen.
CA: Non é unha escusa para entrar
no negocio da reciclaxe do plástico.
AF: Voume alegrar cando medre.
Vai ser coma a Internet.
Unha industria en auxe
que se espalle por todo o mundo,
sobre todo onde hai máis pobreza,
onde hai máis lixo, que é o recurso.
Voume alegrar e vou recuar.
CA: Twiggy, estamos nunha era
na que moita xente quere
unha economía rexenerativa,
que se transformen as grandes cadeas,
as grandes industrias.
Paréceme unha idea enorme,
e vas precisar que moita xente te apoie
para conseguilo.
Grazas por compartilo.
AF: Grazas, Chris.
(Aplausos)
ક્રિસ એન્ડરસન: તો, તમે રહ્યા
આ સમસ્યાથી ગ્રસ્ત
છેલ્લા કેટલાક વર્ષોથી.
તમારા પોતાના શબ્દોમાં સમસ્યા શું છે?
એન્ડ્ર્યુ ફોરેસ્ટ:
એના જેટલું સરળ.
જબરદસ્ત માટે તેનો ઉપયોગ કરવામાં
અમારી અસમર્થતા ર્જાસભર ચીજવસ્તુ તે છે,
અને માત્ર તેને ફેંકી દો.
સીએ: અને તેથી આપણે દરેક
જગ્યાએ કચરો જોયો છે.
તેના આત્યંતિક સમયે, તે આના જેવું લાગે છે.
મારો મતલબ, આ ચિત્ર ક્યાંથી લેવામાં આવ્યું?
એએફ: તે ફિલિપાઇન્સમાં છે,
અને તમે જાણો છો, ત્યાં ઘણી નદીઓ છે,
મહિલાઓ અને સજ્જનોની,
જે બરાબર દેખાય છે.
અને તે ફિલિપાઇન્સ છે.
તેથી તે દક્ષિણપૂર્વ એશિયામાં છે
CA:તેથી પ્લાસ્ટિકને
નદીમાં ફેકૅ છેે
અને ત્યાંથી, અલબત્ત,
તે સમુદ્રમાં સમાપ્ત થાય છે.
મારો મતલબ, તેને સ્પષ્ટપણે
દરિયાકિનારા પર જુઓ,
પરંતુ તે તમારી મુખ્ય ચિંતા પણ નથી.
તે ખરેખર તે શું થઈ રહ્યું છે
મહાસાગરોમાં. તે વિશે વાત કરો.
એએફ: ઠીક છે, તેથી જુઓ. આભાર, ક્રિસ.
લગભગ ચાર વર્ષ પહેલાં,
મેં વિચાર્યું કે હું કંઈક કરીશ
ખરેખર ભસતા ઉન્મત્ત,
અને મેં પીએચડી કરવાનું પ્રતિબદ્ધ કર્યું
દરિયાઇ ઇકોલોજીમાં.
અને તે વિશેનો ડરામણી ભાગ હતો,
ખાતરી કરો હૂ દરિયાઇ
જીવન વિશે ઘણું શીખ
પરંતુ તેણે મને દરિયાઇ
મૃત્યુ વિશે વધુ શીખવ્યુ
અને આત્યંતિક સમૂહ
માછલીની ઇકોલોજીકલ જાનહાનિ,
દરિયાઇ જીવન, દરિયાઇ સસ્તન પ્રાણીઓનો
અમને ખૂબ જ જીવવિજ્ologyાન,
જે લાખોમાં મરી રહ્યો છે
જો ટ્રિલિયન નહીં તો આપણે ગણી શકીએ નહીં
પ્લાસ્ટિકના હાથમાં.
સીએ: પરંતુ લોકો પ્લાસ્ટિક વિશે વિચારે છે
નીચ પરંતુ સ્થિર તરીકે. ખરું ને?
તમે સમુદ્રમાં કંઈક ફેંકી દો,
"અરે, તે ત્યાં હંમેશા કાયમ બેસશે.
કોઈ નુકસાન ન કરી શકે, ખરું? "
એએફ: જુઓ, ક્રિસ, તે અતુલ્ય છે
પદાર્થ અર્થતંત્ર માટે રચાયેલ છે.
તે શક્ય સૌથી ખરાબ પદાર્થ છે
પર્યાવરણ માટે.
પ્લાસ્ટિક વિશેની સૌથી ખરાબ બાબત,
જલદી તે પર્યાવરણને ફટકારે છે,
તે ટુકડાઓ છે.
તે પ્લાસ્ટિક બનવાનું
ક્યારેય બંધ કરતું નથી.
તે નાના તૂટી જાય છે
અને નાના અને નાના,
અને આ પરનું વિજ્ વિજ્ઞાન ક્રિસ,
જેને આપણે દરિયાઇ ઇકોલોજીમાં જાણીએ છીએ
હવે થોડા વર્ષોથી,
પરંતુ તે માનવોને ફટકારશે.
આપણે હવે વાકેફ છીએ કે નેનોપ્લાસ્ટિક,
પ્લાસ્ટિકના ખૂબ નાના કણો,
તેમના નકારાત્મક ચાર્જ વહન,
સીધા પસાર થઈ શકે છે
તમારી ત્વચા ના છિદ્રો.
તે ખરાબ સમાચાર નથી.
ખરાબ સમાચાર તે જાય છે
સીધા રક્ત-મગજ અવરોધ દ્વારા,
તે રક્ષણાત્મક કોટિંગ જે ત્યાં છે
મગજને સુરક્ષિત રાખવા
તમારું મગજ થોડું આકારહીન, ભીનું સમૂહ છે
ઓછા વીજ ચાર્જથી ભરેલા.
તમે તેમાં નકારાત્મક કણો મૂક્યો,
ખાસ કરીને નકારાત્મક કણ
જે પેથોજેન્સ લઈ શકે છે -
તેથી તમારી પાસે નકારાત્મક ચાર્જ છે,
તે સકારાત્મક ચાર્જ તત્વો આકર્ષે છે,
પેથોજેન્સ, ઝેર જેવા,
પારો, સીસું.
તે તોડનાર વિજ્ વિજ્ઞાન છે
અમે આગામી 12 મહિનામાં જોવા જઈ રહ્યા છીએ.
સીએ: તેથી મને લાગે છે કે
તમે મને કહ્યું હતું કે ત્યાં
600 પ્લાસ્ટિક બેગ છે
દરેક માછલીઓ માટે તે કદ
સમુદ્રમાં, એવું કંઈક.
અને તેઓ તૂટી રહ્યા છે,
અને તેમાંના હંમેશાં વધુ બનશે
અને આપણે શરૂઆત પણ જોઇ નથી
તેના પરિણામો છે.
એએફ: ના, આપણે ખરેખર નથી કર્યું
એલેન અર્થર ફાઉન્ડેશન,
તેઓ સારા વૈજ્ વૈજ્ઞાનિકનો સમૂહ છે,
અમે તેમની સાથે થોડા સમય માટે કામ કરીએ છીએ.
મેં તેમના કામની
પૂરી ચકાસણી કરી છે
તેઓ કહે છે ત્યાં હશે
એક ટન પ્લાસ્ટિક, ક્રિસ,
દર ત્રણ ટન માટે
માછલીની, 2050 દ્વારા નહીં
અને હું લોકોથી ખરેખર અધીરાઈ અનુભવું છું
જે 2050 ની વાત કરે છે - 2025 સુધીમાં.
તે ખૂણાની આસપાસ છે
તે ફક્ત અહીં અને હવે છે.
તમારે એક ટન પ્લાસ્ટિકની જરૂર નથી સંપૂર્ણ
દરિયાઇ જીવન નાશ કરવા
તેના કરતા ઓછું ચાલે છે
તે સારું કામ કરવા માટે.
તેથી આપણે તેને તરત જ સમાપ્ત કરવો પડશે.
અમારી પાસે સમય નથી.
સીએ: ઠીક છે, તમે અંત
લાવવાનો વિચાર કરો છો
લાક્ષણિક પર્યાવરણીય તરીકે નહીં
પ્રચારક, હું કહીશ,
પરંતુ એક ઉદ્યોગપતિ તરીકે,
એક ઉદ્યોગસાહસિક તરીકે, જે જીવ્યો છે -
તમે તમારું આખું જીવન વિચારીને પસાર
કર્યું છે વૈશ્વિક આર્થિક સિસ્ટમો વિશે
અને તેઓ કેવી રીતે કાર્ય કરે છે.
અને જો હું તેને સમજી શકું છું,
તમારો વિચાર હીરો પર આધારિત છે
જે આ કંઈક જુએ છે.
તેનો વ્યવસાય શું છે?
એએફ: તે, ક્રિસ, રેગપીકર છે,
અને ત્યાં 15, 20 મિલિયન હતા
તેના જેવા રાગપીકર્સ,
ચીને લેવાનું બંધ કર્યું ત્યાં સુધી
દરેકનો કચરો
અને પ્લાસ્ટિકની કિંમત,
તે ઓછા હતા, તે પતન થયું.
જેનાથી તેણી જેવા લોકો તરફ દોરી ગઈ,
જે, હવે - તે એક બાળક છે
જે એક સ્કૂલનો વર્ગ છે.
તેણીએ શાળામાં હોવી જોઈએ.
તે કદાચ ગુલામી સમાન છે.
મારી પુત્રી ગ્રેસ અને હું મળ્યા છે
તેના જેવા સેંકડો લોકો.
સીએ: અને ઘણા પુખ્ત વયના લોકો પણ છે,
શાબ્દિક રીતે વિશ્વભરમાં કરોડો,
અને કેટલાક ઉદ્યોગોમાં,
તેઓ ખરેખર એકાઉન્ટ
હકીકત માટે, ઉદાહરણ તરીકે
આપણે ઘણું જોતા નથી
વિશ્વમાં મેટલ કચરો.
એએફ: તે બરાબર છે.
તે નાની છોકરી, હકીકતમાં,
પર્યાવરણનો હીરો.
તેણી સાથે સ્પર્ધામાં છે
એક મહાન મોટો પેટ્રોકેમિકલ પ્લાન્ટ
જે રસ્તાની નીચે જ છે,
સાડા ત્રણ અબજ ડોલર
પેટ્રોકેમિકલ પ્લાન્ટ.
તે સમસ્યા છે.
અમને વધુ તેલ અને ગેસ મળી છે
પ્લાસ્ટિક અને લેન્ડફિલમાં
આપણા કરતાં આખું તેલ અને ગેસ છે
યુનાઇટેડ સ્ટેટ્સ સંસાધનો.
તો તે હીરો છે.
અને તે જ તે લેન્ડફિલ લાગે છે,
મહિલાઓ અને સજ્જનોની,
અને તે નક્કર તેલ અને ગેસ છે.
સીએ: તેથી ત્યાં વિશાળ મૂલ્ય છે
સંભવિત ત્યાં લ lockedક અપ
કે વિશ્વના રાગપીકર્સ,
જો તેઓ કરી શકે, તો જીવન નિર્વાહ બનાવો.
પરંતુ તેઓ કેમ નથી કરી શકતા?
એએફ: કારણ કે આપણે આપણામાં રોપ્યા છે
અશ્મિભૂત ઇંધણમાંથી પ્લાસ્ટિકની કિંમત,
જે તે લે છે તે હેઠળ બેસે છે
આર્થિક અને નફાકારક માટે
પ્લાસ્ટિક માંથી પ્લાસ્ટિક રિસાયકલ.
જુઓ, બધા પ્લાસ્ટિક છે
તેઇલ અને ગેસના બ્લોક્સ બનાવી રહ્યું છે.
પ્લાસ્ટિકનું 100 ટકા પોલિમર,
જે 100 ટકા તેલ અને ગેસ છે.
And you know we've got
enough plastic in the world
અમારી બધી જરૂરિયાતો માટે
અને જ્યારે આપણે પ્લાસ્ટિકની
રીસાઇકલ કરીએ છીએ,
જો આપણે તેને અશ્મિભૂત ઇંધણ પ્લાસ્ટિક કરતાં
સસ્તે રિસાયકલ ન કરીએ
પછી, અલબત્ત, વિશ્વ
ફક્ત અશ્મિભૂત ઇંધણ પ્લાસ્ટિકને વળગી છે
સીએ: તો તે મૂળ સમસ્યા છે,
રિસાયકલ પ્લાસ્ટિકની કિંમત
સામાન્ય રીતે વધુ છે
માત્ર ખરીદી કિંમત કરતાં
તે વધુ તેલ માંથી તાજી કરી.
તે મૂળ સમસ્યા છે.
એએફ: થોડો ઝટકો
અહીં નિયમો, ક્રિસ.
હું કોમોડિટી વ્યક્તિ છું
હું સમજું છું કે આપણી પાસે હતી
સ્ક્રેપ મેટલ અને કચરો આયર્ન
અને તાંબાના બિટ્સ બોલ્યા
આજુબાજુના ગામો,
ખાસ કરીને વિકાસશીલ વિશ્વમાં.
અને લોકોએ પરિશ્રમ કર્યો તેની કિંમત મળી.
તે ખરેખર મૂલ્યનો લેખ છે,
not of waste.
હવે ગામડાં અને શહેરો
અને શેરીઓ સ્વચ્છ છે,
તમે સ્ક્રેપ કોપર ઉપર સફર કરતા નથી
અથવા હવે સ્ક્રેપ લોખંડ,
કારણ કે તે મૂલ્યનો લેખ છે,
તે રિસાયકલ થાય છે.
સીએ: તો પછી તમારો વિચાર શું છે,
પ્લાસ્ટિકમાં તે બદલવાનો પ્રયત્ન કરવો?
એએફ: ઠીક છે, તેથી ક્રિસ,
તે પીએચડીના મોટાભાગના ભાગ માટે,
હું સંશોધન કરી રહ્યો છું.
અને હોવા વિશે સારી બાબત
એક ઉદ્યોગપતિ જેણે તેના પર બરાબર કર્યું છે
કે લોકો તમને જોવા માંગે છે.
અન્ય ઉદ્યોગપતિઓ,
ભલે તમે એક પ્રાણી સંગ્રહાલયના પ્રકારનાં છો
પ્રાણીઓની જાતિઓ તેઓ તપાસવા માગે છે,
તેઓ કહેશે, હા, ઠીક છે,
અમે બધા ટવીગી ફોરેસ્ટને મળીશું
અને તેથી એકવાર તમે ત્યાં આવશો,
તમે તેમની પૂછપરછ કરી શકો છો
અને હું મોટાભાગના તેલ અને ગેસ પર રહ્યો છું
અને ઝડપથી ચાલતા ગ્રાહક સારી કંપનીઓ
દુનિયા માં,
અને ત્યાં પરિવર્તન કરવાની
વાસ્તવિક ઇચ્છા છે.
મતલબત્યાં ડાયનાસોરની એક દંપતી છે
જે આશા કરવા જઇ રહ્યા છે
શ્રેષ્ઠ માટે અને કંઇ ન કરો,
અને ત્યાં પરિવર્તન કરવાની ઇચ્છા છે
તેથી હું જેની ચર્ચા કરી રહ્યો છું તે
સાડા સાત અબજ
વિશ્વના લોકો
ખરેખર લાયક નથી તેમના
પર્યાવરણ પ્લાસ્ટિક દ્વારા તોડી પાડવામાં,
તેમના મહાસાગરો હતાશ હતા
અથવા પ્લાસ્ટિકના કારણે સમુદ્ર જીવન ઉજ્જડ.
તેથી તમે તે સાંકળ નીચે આવો
અને ત્યાં હજારો બ્રાન્ડ્સ છે
જેમાંથી આપણે બધા ઉત્પાદનોના ગલા ખરીદીએ છીએ
પરંતુ પછી ત્યાં માત્ર સો છે
મુખ્ય રેઝિન ઉત્પાદકો,
મોટા પેટ્રોકેમિકલ છોડ
કે બધા પ્લાસ્ટિક બહાર જોડણી
જે સિંગલ યુઝ છે.
સીએ: તેથી સો કંપનીઓ
અધિકાર આધાર પર છે
આ ખોરાક સાંકળ, તે હતા
એએફ: હા.
સીએ: અને તેથી તમને શું જોઈએ છે
તે સો કંપનીઓ કરવા?
એએફ: ઠીક છે, તેથી અમને તેમની જરૂર છે
ફક્ત કિંમત વધારવા માટે
પ્લાસ્ટિકના બિલ્ડિંગ બ્લોક્સનું
તેલ અને ગેસમાંથી,
જેને હું "ખરાબ પ્લાસ્ટિક,"
તેનું મૂલ્ય વધારવું,
જેથી તે જ્યારે બ્રાંડ્સ દ્વારા ફેલાય
અને અમારા પર, ગ્રાહકો,
અમે ભાગ્યે જ ધ્યાનમાં લેશે નહીં
અમારા કોફી કપ વધારો
અથવા કોક અથવા પેપ્સી, અથવા કંઈપણ.
સીએ: ગમે છે, શું, એક ટકા વધારાની જેમ?
એએફ: ઓછા. અડધો ટકા, ક્વાર્ટર.
તે એકદમ ન્યૂનતમ રહેશે.
પરંતુ તે શું કરે છે,
તે દરેક બીટ પ્લાસ્ટિક બનાવે છે
સમગ્ર વિશ્વમાં મૂલ્યનો લેખ.
જ્યાં તમારી પાસે કચરો સૌથી ખરાબ છે
કહો દક્ષિણપૂર્વ એશિયા, ભારત,
ત્યાં જ સંપત્તિ સૌથી વધુ છે.
સીએ: ઠીક છે, તેથી એવું લાગે છે
આના બે ભાગ છે.
એક, જો તેઓ વધુ પૈસા લેશે
પરંતુ તે વધારે કોતરવામાંન
અને તે ચૂકવવા - શું માં? -
કોઈ દ્વારા સંચાલિત એક ભંડોળ
આ સમસ્યાનો સામનો કરવા માટે - શું?
આ સમસ્યાનો સામનો કરવા માટે - શું?
એએફ:તેથી જ્યારે હું બોલું છું
સાચે મોટા ઉદ્યોગો માટે
તેમની આંખો જઈ રહી છે
કંટાળાને છાલ કાઢવા,
તેમની આંખો જઈ રહી છે
કંટાળાને માં છાલ કરવા માટે
જ્યાં સુધી હું નહીં કહું,
"તે સારો વ્યવસાય છે."
ઠીક છે, હવે મારું ધ્યાન ખેંચ્યું છે
તેથી હું કહું છું, "ખરું, મને જોઈએ છે
તમે ફાળો આપવા માટે
પર્યાવરણીય છે
અને ઉદ્યોગ સંક્રમણ ભંડોળ.
બે કે ત્રણ વર્ષથી વધુ
સમગ્ર વૈશ્વિક પ્લાસ્ટિક ઉદ્યોગ
મેળવવામાં સંક્રમણ કરી શકો છો
અશ્મિભૂત ઇંધણથી તેનું નિર્માણ અવરોધિત છે
તેના મકાન મેળવવા માટે
પ્લાસ્ટિક ના બ્લોક્સ.
ટેકનોલોજી ત્યાં બહાર છે.
તે સાબિત થયું છે. "
મેં બે કરોડપતિ ડોલર લીધા છે
કંઇ કામગીરી,
કે માન્યતા
ટેક્નોલોજી સ્કેલ કરી શકાય છે
હું ઓછામાં ઓછી એક ડઝન તકનીકીઓ જોઉં છું
બધા પ્રકારના પ્લાસ્ટિકને હેન્ડલ કરવા માટે.
તેથી એકવાર તે તકનીકીઓ
આર્થિક ગાળો છે,
આ તેમને આપે છે,
ત્યાં જ વૈશ્વિક જાહેર
માંથી તેમના બધા પ્લાસ્ટિક મળશે,
હાલના પ્લાસ્ટિકમાંથી
સીએ: તેથી વર્જિન પ્લાસ્ટિકનું દરેક વેચાણ
ફંડમાં પૈસા ફાળો આપે છે
મૂળભૂત રીતે તેનો ઉપયોગ થાય છે
ઉદ્યોગ સંક્રમણ
વસ્તુઓ માટે ચૂકવણી કરવાનું શરૂ કરો
સફાઇ અને અન્ય ટુકડાઓ જેવા
એએફ: ચોક્કસ. સંપૂર્ણપણે.
સીએ: અને તે છે
આશ્ચર્યજનક બાજુ લાભ,
જે કદાચ મુખ્ય ફાયદો પણ છે,
બજાર બનાવવાનું.
તે અચાનક રિસાયક્લેબલ પ્લાસ્ટિક બનાવે છે
અનલોક કરી શકે છે કે એક વિશાળ બિઝનેસ
વિશ્વભરના લાખો લોકો
નવું જીવન શોધવા માટે તેને એકત્રિત કરો
એએફ: હા, બરાબર.
તો તમે જે કરો છો તે જ છે, તમને
અવશેષો મળી ગયા છે મૂલ્ય પર બળતણ પ્લાસ્ટિક
અને આ મૂલ્ય પર રિસાયકલ પ્લાસ્ટિક.
તમે તેને બદલો.
તેથી રિસાયકલ પ્લાસ્ટિક સસ્તી છે.
મને આ વિશે સૌથી વધુ ગમે છે, ક્રિસ,
તે છે, તમે જાણો છો,
આપણે વાતાવરણમાં બગાડ કરીએ છીએ
300, 350 મિલિયન ટન પ્લાસ્ટિક.
તેલ અને ગેસ કંપનીઓના પોતાના ખાતા પર,
તે વધીને 500 મિલિયન ટન થશે
આ એક પ્રવેગક સમસ્યા છે.
પરંતુ તે દરેક ટન પોલિમર છે.
પોલિમર 1,000 ડોલર છે,
એક ટન 1,500 ડોલર.
તે અડધો ટ્રિલિયન ડોલર છે
જે વ્યવસાયમાં જઈ શકે છે
અને નોકરી અને તકો તક ભી કરી શકે છે
અને વિશ્વભરમાં સંપત્તિ,
ખાસ કરીને સૌથી ગરીબમાં.
છતાં આપણે તેને ફેંકી દઇએ
સીએ:તેથી આ મોટી કંપનીઓને મંજૂરી આપશે
રિસાયક્લિંગ પ્લાન્ટ્સમાં રોકાણ કરવા
શાબ્દિક રીતે સમગ્ર વિશ્વમાં
એએફ: આખા વિશ્વમાં.
કારણ કે ટેકનોલોજી
ઓછી મૂડી કિંમત છે,
તમે તેને કચરાના umpsગલા પર મૂકી શકો છો,
મોટી હોટલોના તળિયે,
કચરો ડેપો, દરેક જગ્યાએ,
કે કચરો રેઝિન માં ફેરવો.
સીએ: હવે, તમે પરોપકારી છો,
તમે પ્રતિબદ્ધ કરવા તૈયાર છો
આ તમારી પોતાની સંપત્તિ માટે
પરોપકારની ભૂમિકા શું છે
આ પ્રોજેક્ટમાં?
એએફ: મને લાગે છે કે આપણે શું કરવાનું છે
40 થી 50 મિલિયન યુએસ ડ .લરમાં કિક છે
તે જવા માટે,
અને પછી આપણે બનાવવું પડશે
સંપૂર્ણ પારદર્શિતા
જેથી દરેક જોઈ શકે
બરાબર શું ચાલી રહ્યું છે
રેઝિન ઉત્પાદકો પાસેથી
ગ્રાહકોને બ્રાન્ડ્સને,
દરેકને જોવા મળે છે
રમત કોણ રમે છે
પૃથ્વીનું રક્ષણ કોણ કરે છે,
અને જેની પરવા નથી.
અને તે વિશે ખર્ચ થશે
અઠવાડિયામાં એક મિલિયન ડોલર,
અને અમે અન્ડરરાઇટ કરવા જઈ રહ્યા છીએ
પાંચ વર્ષ માટે.
કુલ ફાળો છે
300 મિલિયન યુએસ ડોલર.
સીએ: વાહ
હવે
અભિવાદન
તમે અન્ય કંપનીઓ સાથે વાત કરી છે,
આ વિશ્વના કોકા-કોલાસની જેમ,
જે આ કરવા તૈયાર છે,
તેઓ વધુ કિંમત ચૂકવવા તૈયાર છે,
તેઓ higherંચી કિંમત ચૂકવવા માગે છે
તે યોગ્ય છે ત્યાં સુધી
એએફ: હા, તે વાજબી છે.
તેથી, કોકા-કોલા નહીં કરે
પેપ્સી જેવા બોલ રમવા માટે
જ્યાં સુધી આખું વિશ્વ જાણતો ન હોત
પેપ્સી બોલ રમતો ન હતો.
પછી તેઓ કાળજી લેતા નથી
તેથી તે બજારની પારદર્શિતા છે
જ્યાં, જો લોકો સિસ્ટમનો
પ્રયાસ અને ચીટ કરે છે,
બજાર તેને જોઈ શકે છે,
ગ્રાહકો તેને જોઈ શકે છે.
ગ્રાહકો આમાં ભૂમિકા ભજવવા માંગે છે.
આપણામાંના સાડા સાત અબજ રૂપિયા.
આપણે આપણી દુનિયા તોડવા નથી માંગતા
સો કંપનીઓ દ્વારા.
સીએ: સારું, તો અમને કહો, તમે કહ્યું છે
કંપનીઓ શું કરી શકે છે
અને તમે શું કરવા તૈયાર છો.
સાંભળનારા લોકો શું કરી શકે?
એએફ: ઠીક છે, તેથી હું અમારા બધાને ગમશે,
સમગ્ર વિશ્વમાં,
noplasticwaste.org નામની વેબસાઇટ પર જાઓ.
તમે તમારા સો રેઝિન ઉત્પાદકોનો સંપર્ક કરો
જે તમારા ક્ષેત્રમાં છે.
તમારી પાસે ઓછામાં ઓછું એક હશે
ઇમેઇલ અથવા ટ્વિટરની અંદર
અથવા તમારા તરફથી ટેલિફોન સંપર્ક,
અને તેમને જણાવો કે તમે તેમને પસંદ કરશો
એક ભંડોળ ફાળો આપવા માટે
જે ઉદ્યોગ મેનેજ કરી શકે
અથવા વર્લ્ડ બેંક મેનેજ કરી શકે.
તે અબજોને એકત્ર કરે છે
દર વર્ષે ડોલર
જેથી તમામ પ્લાસ્ટિક મેળવવા માટે ઉદ્યોગમાં
સંક્રમણ કરી શકો ,
અશ્મિભૂત ઇંધણથી નહીં.
અમને તેની જરૂર નથી.
તે ખરાબ છે. આ સારું છે.
અને તે પર્યાવરણને સાફ કરી શકે છે
અમને ત્યાં પૂરતી મૂડી મળી છે
અમારી પાસે દસ અબજો છે
ડોલર, ક્રિસ, વાર્ષિક
પર્યાવરણ સાફ કરવા માટે.
સીએ: તમે રિસાયક્લિંગ બિઝનેસમાં છો.
શું આ તમારા માટે હિતોનો વિરોધાભાસ નથી,
અથવા બદલે, એક વિશાળ ધંધો
તમારા માટે તક?
એએફ: હા, જુઓ, હું અંદર છું
લોખંડનો ધંધો,
સ્ક્રેપ મેટલ બિઝનેસ ની હુ
સામે સ્પર્ધા કરુ છું
અને તેથી જ તમારી પાસે નથી
કોઈપણ સ્ક્રેપ આસપાસ પ્રવાસ માટે આડા પડેલા,
અને તમારા અંગૂઠાને કાપી નાખો,
કારણ કે તે એકત્રિત થાય છે
સીએ: આ તમારું બહાનું નથી
પ્લાસ્ટિકના રિસાયક્લિંગ બિઝનેસમાં જવાનુ.
એએફ: ના,હું આ તેજી માટે ખુશખુશાલ જાઉં છું.
આ ઇન્ટરનેટ હશે
પ્લાસ્ટિક કચરો.
આ ઇન્ટરનેટ હશે
પ્લાસ્ટિક કચરો.
અને ખાસ કરીને જ્યાં ગરીબી સૌથી ખરાબ છે
કારણ કે ત્યાં જ કચરો સૌથી વધુ છે,
અને તે સાધન છે.
તેથી હું તેના માટે ખુશામત કરું છું
અને પાછા standભા.
સીએ: અમે એક યુગમાં છીએ
જ્યાં વિશ્વભરમાં ઘણા લોકો
નવી, પુનર્જીવનિત અર્થવ્યવસ્થાની લાલસા છે,
આ મોટી સપ્લાય ચેન,
આ મોટા ઉદ્યોગો,
મૂળભૂત રૂપાંતર કરવા માટે
તે વિશાળ વિચાર તરીકે પ્રહાર કરે છે,
અને તમને ઘણા લોકોની જરૂર પડશે
તમે તમારા માર્ગ પર ખુશખુશાલ
તે થાય છે.
અમારી સાથે આ શેર કરવા બદલ આભાર.
એએફ: ખૂબ ખૂબ આભાર. આભાર, ક્રિસ
અભિવાદન
क्रिस एंडरसन: तो, पिछले कुछ सालों से आप
इस समस्या पर काम कर रहे हैं।
आपके शब्दों में, यह समस्या है क्या?
एंड्रयू फ़ॉरेस्ट: प्लास्टिक।
बस इतना ही।
हम इसका उपयोग अद्भुत ऊर्जावाली वस्तु
के रूप में नहीं कर पाते हैं,
और इसे यूँ ही फेंक देते हैं।
क्रिस: और इसलिए हम हर जगह कचरा देखते हैं।
अपने चरम रूप में, यह कुछ इस तरह दिखता है।
मेरा मतलब है, यह तस्वीर कहाँ ली गई थी?
एंड्रयू: यह फिलीपीन्स में है,
और देवियों और सज्जनों, आप जानते हैं,
वहाँ बहुत सी नदियाँ हैं,
जो बिल्कुल इसी तरह दिखती हैं।
एंड्रयू: यह फिलीपीन्स में है,
यह पूरे दक्षिणपूर्व एशिया में है।
क्रिस: प्लास्टिक नदियों में
फेंक दिया जाता है,
और वहाँ से, बेशक,
वह समुद्र में पहुँच जाता है।
मतलब, हम इसे समुद्र तटों पर देखते हैं,
लेकिन यह आपकी मुख्य चिंता बिल्कुल नहीं है।
चिंता यह है कि वास्तव में समुद्रों में
इसका क्या हो रहा है। बात उसकी है।
एंड्रयू: ठीक है। धन्यवाद, क्रिस।
लगभग चार साल पहले,
मैंने सोचा था कि
मैं वाकई पागलों जैसा कुछ करूँगा,
और मैंने समुद्री पारिस्थितिकी में
पीएचडी करने की ठान ली।
और सचमुच, उसका डरावना हिस्सा यह था कि,
हाँ, मैंने समुद्री जीवन
के बारे में बहुत सीखा,
लेकिन इसने मुझे समुद्री मौतों
और मछली, समुद्री जीवन,
समुद्री स्तनधारियों,
जो जीव विज्ञान से हमसे करीब हैं,
उनके बारे में सीखा,
जो भारी मात्रा में जो प्लास्टिक की वजह से
लाखों या करोड़ों की संख्या
में मर रहे हैं।
क्रिस: लेकिन लोग प्लास्टिक को बदसूरत
परंतु टिकाऊ समझते हैं। है न?
आप समुद्र में कुछ फेंकेंगे,
"तो वह हमेशा के लिए वहीँ रहेगा।
इससे कोई नुकसान नहीं होगा, है ना?”
एंड्रयू: क्रिस, देखो यह अर्थव्यवस्था
के लिए बनाया गया एक अविश्वसनीय पदार्थ है।
यह पर्यावरण के लिए
सबसे अधिक खराब पदार्थ है।
प्लास्टिक के बारे में सबसे खराब बात है,
पर्यावरण से टकराते ही,
यह टुकड़ों में बंट जाता है।
यह हमेशा प्लास्टिक ही बना रहता है।
यह छोटे और छोटे और छोटे टुकड़ों में
टूटता चला जाता है,
और क्रिस, ब्रेकिंग साइंस,
जिसे हम समुद्री पारिस्थितिकी में
पिछले कुछ वर्षों से जानते हैं,
इसका मनुष्यों पर बड़ा प्रभाव पड़ेगा।
हम अब जानते हैं कि नैनोप्लास्टिक,
अर्थात प्लास्टिक के बहुत छोटे-छोटे कण,
अपने ऋणात्मक आवेश के साथ
आपकी त्वचा के छिद्रों में
से सीधे अंदर जा सकते हैं।
यह बुरी खबर नहीं है।
बुरी खबर यह है कि
यह ब्लड-ब्रेन बैरियर में से,
आपके मस्तिष्क की
सुरक्षात्मक कोटिंग में सीधे चला जाता है।
आपका मस्तिष्क थोड़ा आकारहीन, छोटे-छोटे
विद्युत आवेशों से भरा गीला पिंड है।
आप उसमें एक ऋणात्मक कण डालते हैं,
रक ऐसा ऋणात्मक कण जो अपने साथ रोगाणुओं को
ले जा सकता है –
इसलिए आपके पास एक ऋणात्मक आवेश होता है,
यह रोगाणुओं, विषाक्त पदार्थों, पारा,
सीसा जैसे धनात्मक आवेश तत्वों को
आकर्षित करता है।
यह वह ब्रेकिंग साइंस है
जिसे हम अगले 12 महीनों में देखेंगे।
क्रिस: शायद आप मुझे पहले ही
बता चुके हैं कि समुद्र में रहने वाली
हर मछली के हिस्से में 600
प्लास्टिक बैग या ऐसा ही कुछ आता है।
और वे टूट रहे हैं,
और उनकी संख्या और अधिक बढ़ती रहने वाली है,
और हमने उसके परिणामों को
अभी देखा भी नहीं है।
एंड्रयू: नहीं, हमने वाकई नहीं देखा है।
एलेन मैकआर्थर फाउंडेशन की टीम,
अच्छे वैज्ञानिकों का एक समूह है,
हम कुछ समय से उनके साथ काम कर रहे हैं।
मैंने उनके काम की पूरी तरह से जांच की है।
क्रिस, वे कहते हैं कि 2025 तक --
न कि 2050 तक --
हर तीन टन मछली के लिए,
एक टन प्लास्टिक होगा,
और मैं उन लोगों के साथ बेचैन हो जाता हूँ
जो 2050 की बात करते हैं।
यह बहुत नज़दीक है।
यह यहाँ और अभी है।
समुद्री जीवन को हर तरह से नष्ट करने के लिए
आपको एक टन प्लास्टिक की ज़रूरत नहीं है।
उससे कम मात्रा से भी
यह काम बखूबी हो सकता है।
इसलिए हमें इसे तुरंत समाप्त करना होगा।
हमारे पास समय नहीं है।
क्रिस: ठीक है, तो इसे समाप्त करने के
लिए आपके पास एक विचार है,
और मैं कहूँगा कि,
आप इसमें सामान्य पर्यावरण प्रचारक नहीं
बल्कि एक कारोबारी,
और उद्यमी की तरह कह रहे हैं, जिसने –
आपने पूरा जीवन वैश्विक आर्थिक प्रणालियों
और उनके काम करने के तरीके के बारे में
सोचने में लगा दी है।
अगर मैं इसे ठीक से समझा हूँ,
तो आपका विचार उन नायकों पर टिका है
जो कुछ इस तरह दिखते हैं।
उस लड़की का पेशा क्या है?
एंड्रयू: क्रिस, वह एक रैगपिकर है,
और उसके जैसे 15 से 20 मिलियन रैगपिकर थे,
जब तक चीन ने सभी का कचरा लेना बंद कर दिया।
और प्लास्टिक की कीमत बहुत कम होने से,
यह काम बंद हो गया।
इस कारण उसके जैसे लोग,
अब - वह एक ऐसी बच्ची है
जो स्कूली छात्रा है।
उसे स्कूल में होना चाहिए।
शायद यह बिल्कुल गुलामी जैसा है।
मेरी बेटी ग्रेस और मैं उसके जैसे
सैकड़ों लोगों से मिल चुके हैं।
क्रिस: और कई वयस्क भी हैं, सचमुच दुनिया
भर में ऐसे लाखों लोग हैं,
और कुछ उद्योगों में तो,
उदाहरण के लिए,
उनकी बदौलत सचमुच अब हमें दुनिया में
धातु का बहुत ज़्यादा कचरा नहीं दिखता।
एंड्रयू: बिल्कुल सही।
वह छोटी लड़की, वास्तव में,
पर्यावरण की हीरो है।
वह एक बहुत बड़े पेट्रोकेमिकल प्लांट के साथ
प्रतिस्पर्धा में है,
जो बिल्कुल नज़दीक,
साढ़े तीन अरब डॉलर का
पेट्रोकेमिकल प्लांट है।
यही समस्या है।
मेरिका के पूरे तेल और गैस संसाधनों
की तुलना में
हमारे पास प्लास्टिक और लैंडफिल में
अधिक तेल और गैस है।
इसलिए वह हीरो है।
और देवियो और सज्जनो,
यह लैंडफिल इस तरह दिखता है,
और इसमें सॉलिड तेल और गैस है।
क्रिस: तो उसमें संभावित रूप से
भारी मूल्य छिपा हुआ है
जिससे दुनिया के रैगपिकर, यदि कर सकें तो,
जीवन-यापन करना चाहेंगे।
लेकिन वे क्यों नहीं कर सकते?
एंड्रयू: चूंकि हमने जीवाश्म ईंधन से
प्राप्त प्लास्टिक की
जो कीमत तय की हुई है,
वह प्लास्टिक से प्लास्टिक को
आर्थिक और लाभदायक रूप से
रीसाइकिल करने से थोड़ी कम होती है।
देखिए, पूरा प्लास्टिक तेल
और गैस से ब्लॉक बना रहा है।
प्लास्टिक 100 प्रतिशत पॉलिमर है,
जो 100 प्रतिशत तेल और गैस है।
और आप जानते हैं कि
हमारी सभी ज़रूरतों के लिए दुनिया में
पर्याप्त प्लास्टिक उपलब्ध है।
और जब हम प्लास्टिक को रीसाइकिल करते हैं,
अगर हम इसे जीवाश्म ईंधन प्लास्टिक से
सस्ता रीसाइकिल नहीं कर पाते हैं,
तो वाकई, दुनिया सिर्फ़
जीवाश्म ईंधन प्लास्टिक से चिपकी रहेगी।
क्रिस: तो मूल समस्या यही है,
रीसाइकिल किए गए प्लास्टिक की कीमत
आमतौर पर अधिक तेल से
ताजा बने प्लास्टिक को
खरीदने की कीमत से अधिक होती है।
मूल समस्या यही है?
एंड्रयू: क्रिस, यहाँ नियमों में
मामूली फेरबदल करना होगा।
मैं तो बनिया हूँ।
मुझे पता है कि हमारे यहाँ,
विशेष रूप से विकासशील दुनिया में,
गाँवों में चारों ओर कबाड़ धातु
और रद्दी लोहे
और तांबे के टुकड़े पड़े होते थे।
लोगों को पता लगा
कि इसका मूल्य होता है।
यह वास्तव में मूल्य की वस्तु है,
बेकार की नहीं।
अब गाँव और शहर और सड़कें साफ हैं,
आप अब रद्दी तांबे या रद्दी लोहे पर
लड़खड़ाते नहीं हैं,
क्योंकि यह मूल्य की वस्तु है,
इसे रीसाइकिल किया जाता है।
क्रिस: तो फिर, आपका क्या विचार है, इसे
प्लास्टिक में बदलने की कोशिश करने के लिए?
एंड्रयू: क्रिस, इसीलिए,
उस पीएचडी के अधिकांश भाग के लिए,
मैं शोध करता रहा हूँ।
और इसे ठीक-ठाक करने वाला कारोबारी
होने के बारे में अच्छी बात यह है कि
लोग आपको देखना चाहते हैं।
भले ही आप कुछ हद तक चिड़ियाघर के
जानवर की प्रजातियों की तरह हों,
दूसरे कारोबारी जाँच करना चाहेंगे
और कहेंगे, हाँ, ठीक है,
हम सभी ट्विगी फॉरेस्ट से मिलेंगे।
और इसलिए एक बार वहाँ पहुँचने पर,
आप उनसे पूछताछ कर सकते हैं।
और मैं दुनिया की
अधिकतर तेल और गैस और शीघ्र बिकने वाली
उपभोक्ता वस्तुओं की कंपनियों में गया हूँ,
और उनमें बदलने की सचमुच इच्छा है।
मेरा मतलब है, वहाँ कुछ डायनासोर हैं
जो बहुत अच्छा होने की आशा तो करेंगे
पर कुछ करेंगे नहीं,
लेकिन उनमें सचुमच बदलाव की इच्छा है।
इसलिए मैं जो चर्चा करता आ रहा हूँ,
वह यह है कि दुनिया के साढ़े सात अरब लोग
वास्तव में अपने पर्यावरण को प्लास्टिक से
नष्ट किए जाने के हकदार नहीं हैं,
उनके महासागरों ने प्लास्टिक के कारण
समुद्री जीवन को क्षीण या बंजर कर दिया है।
तो आप उस चेन तक आते हैं,
और ऐसे हज़ारों लाखों ब्रांड हैं,
जिनसे हम सब ढेरों उत्पाद खरीदते हैं,
लेकिन फिर भी केवल
सौ प्रमुख रेज़िन उत्पादक,
बड़े पेट्रोकेमिकल प्लांट हैं,
जिनसे बनाए गए पूरे प्लास्टिक का
एकबारगी उपयोग होता है।
क्रिस: इसलिए सच तो यही है,
एक सौ कंपनियां इस फूड चेन के
ठीक नीचे कार्यरत हैं।
एंड्रयू: हाँ।
क्रिस: और इसलिए आप उन सौ कंपनियों से
क्या करवाना चाहते हैं?
एंड्रयू: ठीक है, इसलिए
हम चाहते हैं कि वे बस तेल और गैस से
से निर्मित प्लास्टिक के बिल्डिंग ब्लॉक्स
के मूल्य को बढ़ाएं,
जिसे मैं "खराब प्लास्टिक" कहता हूँ,
उसके मूल्य को बढ़ाएं,
ताकि जब यह ब्रांडों से होकर,
हम ग्राहकों तक पहुँचेगा,
तो हमें अपने कॉफी के कप या कोक
या पेप्सी, या किसी भी चीज़ में
शायद ही कोई वृद्धि दिखेगी।
क्रिस: जैसे, कितनी, जैसे एक सेंट अतिरिक्त?
एंड्रयू: कम। चौथाई सेंट, आधा सेंट।
यह बहुत ही कम होगी।
लेकिन इससे क्या होता है,
यह दुनिया भर में प्लास्टिक के हर टुकड़े
को मूल्य की वस्तु बनाता है।
जहाँ आपके पास सबसे ज़्यादा कचरा है,
जैसे दक्षिणपूर्व एशिया, भारत,
वहीं धन सबसे अधिक है।
क्रिस: ठीक है, तो ऐसा लगता है
कि इसके दो हिस्से हैं।
एक तो यह, यदि वे अधिक धन वसूल करेंगे,
लेकिन उसका अलग करके भुगतान करेंगे
- कहाँ? - कहाँ कि? --
इस समस्या से निपटने के लिए
किसी के द्वारा संचालित फंड?
उस पैसे का उपयोग किस लिए किया जाएगा,
जिसके लिए वे अतिरिक्त शुल्क लेते हैं?
फ़ॉरेस्ट: इसलिए बहुत बड़े
कारोबारियों से बात करते समय
मैं कहता हूँ, "देखिए, मैं चाहता हूँ कि
आप बदलें, और सचमुच तेजी से बदलें,”
इस पर उनकी ऊब भरी आंखें फटने लगती हैं,
जब तक मैं यह नहीं कहता,
"और यह अच्छा कारोबार है।"
"ठीक है, एंड्रयू, अब मैं आपकी बात पर
ध्यान दे रहा हूँ।"
तो मैं कहता हूँ, "ठीक है, मैं चाहता हूँ कि
आप पर्यावरण और उद्योग संक्रमण निधि में
अंशदान करें।
दो या तीन सालों में,
संपूर्ण वैश्विक प्लास्टिक उद्योग
अपने बिल्डिंग ब्लॉकों को
जीवाश्म ईंधन के बजाय अपनी बुनियाद को
प्लास्टिक से प्राप्त करने में
संक्रमण कर सकता है।
प्रौद्योगिकी पहले से मौजूद है।
यह सिद्ध है। "
मैंने दो मल्टीबिलियन-डॉलर के प्र
चालनों को शून्य से लिया है,
यह देखते हुए कि प्रौद्योगिकी को
बढ़ाया जा सकता है।
सब प्लास्टिक कार्यों के लिए मुझे प्लास्टिक
में एक दर्जन प्रौद्योगिकियां दिखती हैं।
इसलिए एक बार उन प्रौद्योगिकियों में
आर्थिक मार्जिन होने पर,
जो उन्हें इससे मिलता है,
यही वह जगह है जहाँ वैश्विक जनता को
अपने सभी प्लास्टिक
मौजूदा प्लास्टिक से प्राप्त होंगे।
क्रिस: इसलिए वर्जिन प्लास्टिक की हर बिक्री
क ऐसे फंड में पैसे का योगदान करती है
जिसका उपयोग मूल रूप से उद्योग के संक्रमण
और सफाई जैसी अन्य चीज़ों के
भुगतान के लिए किया जाता है।
एंड्रयू: बिल्कुल। बिल्कुल।
क्रिस: और इसका अविश्वसनीय गौण लाभ है,
जो शायद बाज़ार तैयार करने के लिए
मुख्य लाभ भी है।
यह रीसाइकिल करने योग्य प्लास्टिक को अचानक
एक बहुत बड़ा कारोबार बना देता है
जो दुनिया भर के लाखों लोगों को
जीवन-यापन का नया अवसर उपलब्ध करता है।
एंड्रयू: हाँ, बिलकुल।
तो इसमें, आपको इस मूल्य पर
जीवाश्म ईंधन प्लास्टिक और इस मूल्य पर
रीसाइकिल किया गया प्लास्टिक मिला है।
आप इसे बदलते हैं।
इसलिए रीसाइकिल किया गया
प्लास्टिक सस्ता है।
क्रिस, इस बारे में मुझे सबसे अच्छी बात
यह लगती है कि आप जानते हैं,
हम पर्यावरण में 300 से
350 मिलियन टन प्लास्टिक बर्बाद करते हैं।
तेल और गैस कंपनियों के अपने खाते में,
यह बढ़कर 500 मिलियन टन होने जा रहा है।
यह एक बढ़ती हुई समस्या है।
लेकिन इसका हर टन पॉलिमर है।
पॉलिमर 1,000 डॉलर से
1,500 डॉलर प्रति टन है।
यह आधा ट्रिलियन डॉलर है जिसे
कारोबार में लगाया जा सकता है
और दुनिया भर में नौकरियों और अवसरों
और धन का सृजन कर सकता है,
विशेष रूप से सबसे अधिक गरीब तबके में।
फिर भी हम इसे फेंक देते हैं।
क्रि: तो इससे बड़ी कंपनियां
दुनिया भर में रीसाइकिलिंग प्लांट में
निवेश कर सकेंगी -
एंड्रयू: पूरी दुनिया में।
क्योंकि प्रौद्योगिकी
कम-पूंजीगत लागत वाली है,
आप इसे बड़े होटलों,
कूड़े के डिपो के नीचे, हर जगह,
कचरे के ढेरों में लगा सकते हैं,
उनको रेज़िन में बदल सकते हैं।
क्रिस: आप एक परोपकारी व्यक्ति हैं,
और आप अपना कुछ धन
इसमें लगाने के लिए तैयार हैं।
इस परियोजना में परोपकार की क्या भूमिका है?
एंड्रयू: हमें इसे चालू रखने के लिए
40 से 50 मिलियन अमेरिकी डॉलर का
निवेश करना होगा,
और फिर हमें पूरी पारदर्शिता रखनी होगी
ताकि हर कोई देख सके
कि वास्तव में क्या चल रहा है।
रेज़िन उत्पादकों से लेकर
ब्रांड के उपभोक्ताओं तक,
हर कोई देख सकता है कि
कौन चालाकी कर रहा है,
कौन पृथ्वी की रक्षा कर रहा है,
और कौन परवाह नहीं करता है।
और इसमें हर सप्ताह कुछ
एक मिलियन डॉलर का खर्च आएगा,
और हम इसकी पांच साल के लिए
हामीदारी करने जा रहे हैं।
कुल अंशदान
लगभग 300 मिलियन अमेरिकी डॉलर है।
क्रिस: वाह!
अब --
(तालियाँ)
आपने इस दुनिया की अन्य कंपनियों, जै
से कोका-कोला से बात की है,
जो ऐसा करने के लिए तैयार हैं,
वे ऊँची कीमत चुकाने को तैयार हैं,
वे तब तक ऊँची कीमत चुकाना चाहेंगे,
जब तक यह उचित है।
एंड्रयू: हाँ, यह उचित है।
इसलिए, कोका-कोला पेप्सी का सहयोग करना
पसंद नहीं करेगी
जब तक पूरी दुनिया को पता न चल जाए
कि पेप्सी सहयोग नहीं कर रही है।
फिर वे परवाह नहीं करते।
इसलिए यह बाजार की पारदर्शिता है,
जहाँ, अगर लोग कोशिश करते हैं
और सिस्टम को धोखा देते हैं,
तो बाजार इसे देख सकता है,
उपभोक्ता इसे देख सकते हैं।
उपभोक्ता इसमें भूमिका निभाना चाहते हैं।
हम साढ़े सात अरब लोग।
हम नहीं चाहते कि हमारी दुनिया को
सौ कंपनियाँ तहस-नहस कर दें।
क्रिस: ठीक है, तो हमें बताएँ,
आपने बताया कि कंपनियां क्या कर सकती हैं
और आप क्या करने को तैयार हैं।
लोगों की जागरूकता क्या कर सकती है?
एंड्रयू: ठीक है, इसलिए मैं चाहूँगा कि
दुनिया भर में,
हम सभी noplasticwaste.org
नामक वेबसाइट पर जाएँ।
आप अपने सौ रेज़िन उत्पादकों से संपर्क करें
जो आपके क्षेत्र में हैं।
आपके पास कम से कम एक
संपर्क ईमेल या ट्विटर में होगा
या आपका कोई टेलीफोन संपर्क होगा,
और उन्हें बताएँ कि आप चाहेंगे
कि वे एक फंड में अंशदान करें,
जिसका प्रबंध उद्योग कर सकता है
या उसका प्रबंध विश्व बैंक कर सकता है।
इसमें प्रति वर्ष अरबों डॉलर जुटाए जाते हैं
ताकि आप उद्योग में परिवर्तन ला सकें
कि वह अपने पूरे
प्लास्टिक को प्लास्टिक से प्राप्त करे,
जीवाश्म ईंधन से नहीं।
हमें इसकी ज़रुरत नहीं है।
यह बुरा है। यह अच्छा है।
और यह पर्यावरण को साफ़ कर सकता है।
हमारे पास पर्याप्त पूंजी है,
क्रिस, हमारे पास पर्यावरण को
साफ़ करने के लिए
हर साल अरबों डॉलर होते हैं।
क्रिस: आप रीसाइकिलिंग कारोबार में हैं।
क्या यह आपके लिए हितों का टकराव नहीं है,
या यों कहें, आपके लिए बहुत बड़ा
कारोबारी अवसर नहीं है?
एंड्रयू: हाँ, देखिए, मैं लौह अयस्क के
कारोबार में हूँ,
और मैं स्क्रैप मेटल कारोबार
के साथ प्रतियोगी हूँ,
और इसीलिए आपके आसपास कोई कबाड़ नहीं पड़ा
जिससे आप फिसलकर गिर जाएँ
और आपका अंगूठा कट जाए,
क्योंकि इसे एकत्र किया जाता है।
क्रिस: यह प्लास्टिक रीसाइकिलिंग कारोबार
में जाने का आपका बहाना नहीं है।
एंड्रयू: नहीं, मैं इस बूम
का स्वागत करूँगा।
यह प्लास्टिक कचरे का इंटरनेट होगा।
यह एक बूम उद्योग होगा
जो दुनिया भर में फैलेगा,
और विशेष रूप से जहाँ गरीबी सबसे अधिक है
क्योंकि वहीँ कचरा सबसे अधिक है,
और यही संसाधन है।
इसलिए मैं इसका स्वागत करूँगा
और दूर रहूँगा।
क्रिस: ट्विगी, हम एक ऐसे युग में हैं
जहाँ दुनिया भर में बहुत से लोग
एक नई, पुनरुत्पादक अर्थव्यवस्था,
इन बड़ी सप्लाई चेनों, इन बड़े उद्योगों को
मूलभूत रूप से बदलने के लिए तरस रहे हैं।
मुझे यह एक बहुत बड़ा विचार लगता है,
और आपको इसे साकार करने के लिए बहुत से लोगों के
प्रोत्साहन की ज़रूरत होगी।
हमारे साथ रहने के लिए धन्यवाद।
एंड्रयू: आपका बहुत बहुत धन्यवाद।
धन्यवाद, क्रिस।
(तालियाँ)
Chris Anderson: Az utóbbi években
megszállottja vagy ennek a problémának.
Saját megfogalmazásodban: mi a probléma?
Andrew Forrest: A műanyag.
Csak ennyi.
Az, hogy képtelenek vagyunk kiaknázni
mint óriási energetikai forrást,
és egyszerűen kihajítjuk.
CA: Ezért van mindenütt hulladék.
Szélsőséges esetben ez tárul elénk.
Hol készült a fénykép?
AF: A Fülöp-szigeteken,
és rengeteg a folyó,
amely pont így néz ki.
Ez a Fülöp-szigetek.
Egész Délkelet-Ázsiában ez van.
CA: A műanyagot a folyókba dobják,
ahonnan persze az óceánba jut.
Nyilván találkozunk vele a tengerparton,
de nem is ez a fő gond,
hanem ami az óceánban történik vele;
beszéljünk erről!
AF: Jó. Köszönöm, Chris.
Mintegy négy éve
őrült ötletem támadt:
PhD-fokozatot szerzek tengerökológiából.
Az ijesztő ebben az volt,
hogy sokat megtudtam a tenger életéről,
de még többet a tenger haláláról,
a hozzánk biológiailag igen hasonló halak,
a tenger élővilága, a tengeri emlősök
elképesztő mértékű ökológiai végzetéről.
E lények milliószámra,
de tán milliárdszámra pusztulnak
a műanyag következtében.
CA: De a műanyag ronda,
viszont tartós az emberek szerint, nem?
Valamit az óceánba dobunk:
"Juhé, örökre ott marad,
semmi kárt nem okozhat, ugye?"
AF: Nézd, a gazdaság szempontjából
elképesztő anyag,
de a lehető legrosszabb anyag
a környezet szempontjából.
A műanyaggal az a legrosszabb,
hogy mihelyst a környezetbe kerül,
széttöredezik.
Mindig műanyag marad.
Egyre csak aprózódik,
és az erre vonatkozó
tengerökológiai tudományból
már évek óta tudjuk,
hogy előbb-utóbb az embert is eléri.
Tudjuk, hogy a nanoméretű műanyag,
a negatív töltésű pici műanyagrészecskék
áthatolhatnak bőrünk pórusain.
Nem ez a rossz hír,
hanem hogy átlépi a vér-agy gátat,
az agyunkat óvó védőréteget.
Agyunk amorf nedves tömege
tele van apró elektromos töltésekkel.
Ha negatív töltésű részecskék jutnak oda,
amelyek kórokozókat hordozhatnak,
akkor e negatív részecskék vonzzák
a pozitív töltésű dolgokat,
pl. kórokozókat, mérgeket,
higanyt, ólmot.
E tudományos fölfedezéseket
egy éven belül megismerjük.
CA: Már mondtad, hogy egy-egy ekkora halra
úgy 600 műanyag reklámszatyor
jut az óceánban.
Lebomlanak,
egyre több lesz belőlük,
és még a következmények
kezdete sem látható egyelőre.
AF: Tényleg nem.
Az egy sereg remek tudóst tömörítő
Ellen MacArthur Alapítvánnyal
már egy ideje együttműködünk.
Munkájukat teljes mértékben igazolom.
Szerintük nem 2050-re, hanem már 2025-re
minden három tonna halra
egy-egy tonna műanyag jut.
Unom már a 2050-ről beszélőket!
Körmünkre ég a dolog.
Ez az itt és most kérdése.
Nem kell egy tonna műanyag,
hogy elpusztítsa a tengeri élővilágot.
Sokkal kevesebb is megteszi a magáét.
Tüstént föl kell hagyni vele. Nincs időnk.
CA: Elképzelésed is van rá,
és nem környezetvédőként,
hanem üzletemberként jöttél rá,
aki világgazdasági rendszerekről
és működésükről gondolkozott
egész életében.
Ha jól értelek,
elképzelésed az efféle hősöktől függ.
Mi a képen látható nő foglalkozása?
AF: Guberáló.
15–20 millió hasonló guberáló létezett,
míg Kína föl nem hagyott
a hulladékok átvételével.
A műanyaghulladék addig is
jelentéktelen ára összeomlott.
Ez vezetett az ilyenek megjelenéséhez.
Hiszen még gyerek, iskolás!
Iskolában kéne lennie.
Ez a rabszolgasághoz áll közel.
Grace lányom és én
több száz hasonlóval találkoztunk.
CA: A világon és némely iparágban
felnőttek is milliószámra
foglalkoznak ezzel.
Pl. nekik köszönhető,
hogy nem hever szanaszét sok fémhulladék.
AF: Pontosan így van.
A kislány a környezetvédelem hőse.
Versenyben áll az utcában lévő
óriási petrolkémiai üzemmel,
3,5 milliárd dolláros vegyi üzemmel.
Itt a baj.
Több olaj és gáz van
a műanyagban és a hulladéklerakókban,
mint az USA teljes olaj- s gázkészletében.
Ezért hős a lány.
Így néz ki a hulladéklerakó:
szilárd olaj és gáz.
CA: Hatalmas érték van odazárva,
és a világ guberálói
ha tudnak, ebből élnek.
De miért nem tudnak?
AF: Mert magunkba véstük
a fosszilis tüzelőanyagokból
származó műanyagok árát,
amely nem éri el a műanyagból gazdaságosan
és nyereségesen újrahasznosítható
műanyagét.
Minden műanyagot
olajból és gázból gyártanak.
A műanyag 100%-ban polimer,
az pedig 100%-ban olaj és gáz.
Elég műanyagunk van
bármely igényünk kielégítésére.
Mikor a műanyagot visszaforgatjuk,
és az nem olcsóbb a fosszilis
tüzelőanyagból gyártottnál,
akkor a világ persze
az utóbbihoz ragaszkodik.
CA: Tehát ez az alapvető baj:
a visszaforgatott anyag drágább,
mint a több olajból gyártott.
Ez a lényeges baj.
AF: Kissé javultak a szabályok.
Alapanyagokkal foglalkozom.
Tudom, hogy a vas-, réz- és fémhulladék
korábban szanaszét hevert a falvakban,
kiváltképp a harmadik világban.
A lakosok észrevették,
hogy azok értéket rejtenek,
nem szemetek.
Ma a falvak, városok, utcák tiszták,
nem kell keresztülbukdácsolnunk
réz- vagy vashulladékon,
mert értékes: újra föl lesz dolgozva.
CA: Mi az elképzelésed,
mi legyen a műanyaggal?
AF: A PhD időszakomban
főleg kutattam.
Az előnye, hogy sikeres üzletember vagyok,
hogy az emberek találkozni akarnak velem.
Más üzletemberek azt mondják,
még ha többé-kevésbé érdekes
állatkerti példány vagyok is:
naná, hogy találkozunk Twiggy Forresttel!
Ha már ajtón belül vagyunk,
kikérdezhetjük őket.
Az olaj-, gáz-, FMCG-, azaz gyorsan forgó
fogyasztási cikk cégek zöménél jártam
világszerte.
A cégek tényleg változtatni akarnak.
Van ugyan egypár dinoszaurusz,
amelyek várják a sült galambot,
és semmit sem tesznek,
de a változtatási szándék valós.
Arról szoktam tárgyalni,
hogy a világ 7,5 milliárd lakosa
nem azt érdemli, hogy műanyag
árassza el a környezetét,
műanyag miatt elszegényedjenek az óceánok,
vagy kipusztuljon a tenger élővilága.
A láncot végigjárva kiderül,
hogy tízezernyi cégtől
rengeteg terméket veszünk,
de csak száz nagy gyártó létezik:
a nagy petrolkémiai üzemek,
amelyek csak úgy ontják
az egyszer használatos műanyagot.
CA: Tehát 100 cég van
az élelmiszerláncban.
AF: Igen.
CA: Mit tegyen ez a 100 cég?
AF: Az olajból és gázból gyártott
műanyagok összetevőinek értékét –
ezeket hívom rossz műanyagoknak –
egyszerűen
meg kéne emelni.
Mire ezek a márkákon át
hozzánk, a vevőkhöz jutnak,
az áremelkedést kávéscsészénken
vagy kóláspalackunkon vagy máson
aligha érezzük meg.
CA: Egycentes emelés?
AF: Kevesebb. 1/4–1/2 centes.
Elenyésző mértékű lesz.
De hatására minden műanyag
értékes cikké válik világszerte.
Ahol a legrosszabb a szeméthelyzet,
teszem azt Délkelet-Ázsiában, Indiában,
ott a legnagyobb a bőség.
CA: Tehát két része van a dolognak.
Az első, hogy ha többe fog kerülni,
de lefölözzük a többletet.
De hová, mire fordítjuk?
Valamilyen alapítványba,
de minek a megoldására?
Mire fogjuk használni
a lefölözésből származó pénz?
AF: Amikor a valóban nagy cégekkel
tárgyalok, azt szoktam mondani:
"Szeretném, ha megváltoznátok,
mégpedig gyorsan."
Ekkor unottan néznek ki a fejükből,
míg azt nem mondom: "De ez jó üzlet!"
"Fölcsigáztál, Andrew."
Erre én: "Hozzatok egy kis áldozatot
a környezetvédelmi és ipari átalakítási
alapítvány javára.
Két-három év múlva
a világ műanyagipara át fog állni
a műanyagok fosszilis tüzelőanyagokból
gyártott alapanyagairól
a műanyagból gyártottakra.
A technológia megvan rá.
Ki van próbálva."
Két, több milliárd dolláros céget
építettem föl a semmiből,
fölismerve, hogy a technológia bővíthető.
Legalább tucatnyi technológiát ismerek
mindenféle műanyag gyártására.
Ha egyszer e technológiák
gazdaságilag is megállják a helyüket,
ami ezzel lehetséges lesz,
akkor a világon mindenki
ebből állítja elő a műanyagot:
a meglévő műanyagból.
CA: Tehát "szűz műanyagok" eladásából
az alapítványba pénz jut,
amely az ipar átállítására
és takarításra meg más egyébre megy.
AF: Pontosan így van.
CA: Ráadásul előnyös mellékhatása is van,
tán ez a fő előnye:
piacot teremt.
Az újrahasznosítható műanyag
hirtelen világszerte nagy üzletté válik,
mert gyűjtése millióknak nyújthat
új megélhetési lehetőséget.
AF: Igen.
A tüzelőanyagból gyártott
műanyagnak ez az értéke,
az újrahasznosíthatónak meg ez.
Ezen változtatunk.
Az újrahasznosítható olcsóbb.
Ebben az tetszik a legjobban,
hogy 300–350 millió tonna műanyaggal
szennyezzük a környezetünket,
Az olaj- és gázcégek miatt
ez a szám 500 millió tonnára is fölmegy.
A probléma csak fokozódik.
Az mind polimer,
amelynek tonnája 1000–1500 dollár.
Az félbillió dollár érték,
amely bekerülhet az üzletbe,
és az egész világon munkahelyeket,
esélyt és jómódot hozhat létre,
kiváltképp a legszegényebbeknek.
Mégis kidobjuk.
CA: A nagy cégek így újrahasznosító
üzemekbe fektethetnek be,
szó szerint az egész világon...
AF: Az egész világon.
Mert a technológia alacsony tőkeköltségű,
megvalósítható nagy szállodák
hulladéklerakóiban,
szemétdepókban, bárhol.
Változtassuk a szemetet műanyaggá!
CA: Emberbarát vagy,
és kész vagy vagyonod
egy részét is erre szánni.
Mi e tervben az emberszeretet szerepe?
AF: 40–50 millió USA-dollárt
kell beraknunk,
hogy működésbe jöjjön,
aztán teljes átláthatóságot
kell teremtenünk,
hogy mindenki pontosan láthassa,
mi megy végbe.
A műanyagalapanyag-gyártóktól
a márkákon át a vevőkig
hadd lássa mindenki, kinek mi a szerepe,
ki óvja a Földet, és ki nem törődik vele.
Ez heti egymillió dollárba fog kerülni.
Ötéves vállalást fogunk tenni.
A teljes összeg mintegy 300 millió USD.
CA: Hűha!
Ez...
(Taps)
Tárgyaltál más cégekkel is,
pl. a világ kólagyártóival,
amelyek részt akarnak venni benne,
készek többet fizetni,
szeretnének többet is fizetni:
amíg az ár tisztességes.
AF: Igen, tisztességes.
A Coca-Cola nem szeretné,
ha a Pepsi együttműködne,
hacsak az egész világ nem tudja,
hogy a Pepsi nem működik együtt.
Nem törődnek vele.
Tehát a piac átláthatósága az,
ahol ha valaki megpróbálja
becsapni a rendszert,
a piac, a fogyasztók belelátnak.
A fogyasztók részt akarnak venni benne.
Hét és fél milliárd ember.
Nem szeretnénk, ha világunkat
az a száz cég tönkretenné.
CA: Mondtad, mit tehetnek a vállalatok,
és mit hajlandóak tenni.
Mit tehetnek a nézőink?
AF: Azt szeretném,
ha a világon mindenki
rámenne a noplasticwaste.org weblapra.
Kapcsolatba lépnének
környékük 100 műanyag-feldolgozójával.
Legalább egyikükkel ímélben,
Twitteren vagy telefonon közölnék,
hogy szeretnék, ha hozzájárulnának
egy alapítványhoz,
amelynek a pénzét az ipar
vagy a Világbank kezelné.
Ebből évente több milliárd
dollár gyűlne össze,
így az ipar áttérhetne a műanyagból
történő műanyaggyártásra
fosszilis tüzelőanyagok helyett.
A fosszilisak rosszak. Nem kellenek.
De ez jó. Megtisztíthatjuk a környezetet.
Van rá elég tőkénk,
évente több tucat milliárd dollár
a környezet megtisztítására.
CA: Benne vagy az újrafeldolgozásban.
Nincs ebben érdekellentét
vagy óriási üzleti lehetőség számodra?
AF: Vasérccel foglalkozom,
a fémhulladék-üzlet az ellenfelem.
Ezért nem hever szanaszét a fémhulladék,
és nem vágja meg a lábunkat,
mert begyűjtik.
CA: Nem ezért lépsz be
a műanyag-újrafeldolgozásba.
AF: Nem. Örülök a föllendülésnek.
Ez lesz a műanyaghulladék internetje.
Fellendülő iparággá válik,
az egész világon el fog terjedni.
Főként a legszegényebb helyeken,
mert ott a legtöbb a szemét.
Az pedig nyersanyag.
Örülök neki, és visszatartom magam.
CA: Twiggy, világszerte rengetegen vágynak
új, újrateremtő gazdaságra:
a nagy ellátóláncok, nagyvállalatok
alapjaikban szeretnének megújulni.
Remek elképzelésnek tűnik,
de a megvalósításához
sokak erőfeszítésére lesz szükség.
Köszönöm a tájékoztatást.
AF: Köszönöm szépen, Chris.
(Taps)
Chris: Anda kan sudah berkutat
dengan masalah ini
selama beberapa tahun terakhir.
Menurut Anda sendiri, apa inti masalahnya?
Andrew: Plastik.
Itu saja.
Ketidakmampuan kita
dalam memanfaatkannya
meski komoditas ini luar biasa penting,
dan membuangnya begitu saja.
CA: Memang kita melihat sampah
di mana-mana.
Bahkan pada kondisi ekstrem,
bisa tampak seperti ini.
Sebenarnya foto ini diambil di mana?
AF: Itu di Filipina,
dan ada banyak sungai
yang terlihat persis seperti itu.
Yang ini di Filipina.
Demikian juga di seantero Asia Tenggara.
CA: Jadi, plastik dibuang ke sungai,
dan tentu saja selanjutnya
berakhir di lautan.
Memang kita jelas-jelas melihat
plastik di pantai,
tetapi malah bukan itu kan,
kerisauan utama Anda.
Anda mencemaskan nasib plastik
yang berada di lautan.
Tolong jelaskan.
AF: Oke. Terima kasih, Chris.
Jadi, sekitar empat tahun lalu,
saya terpikir untuk membuat gebrakan gila,
dan bertekad mengambil Ph.D
di bidang ekologi kelautan.
Bagian ngerinya adalah,
meski saya banyak belajar
mengenai kehidupan laut,
tetapi ia lebih banyak mengajarkan
tentang kematian laut
dan kematian ekologis
secara massal dan ekstrem
pada ikan, biota laut, mamalia laut,
kehidupan biologi
yang sangat dekat dengan kita,
jutaan bahkan mungkin triliunan
sampai tak terhitung jumlahnya
sekarat akibat plastik.
CA: Tetapi orang berpikir meski plastik
itu hal jelek namun ia lembam, kan?
Anda membuang plastik ke laut,
ia cuma akan tenggelam di sana selamanya.
Tidak akan merusak apa pun, kan?
AF: Plastik memang bahan luar biasa
yang dirancang demi ekonomi.
Plastik itu bahan terburuk
bagi lingkungan.
Sifat terburuk plastik adalah
begitu masuk ke lingkungan,
ia terurai menjadi serpihan.
Ia tidak pernah berhenti menjadi plastik.
Ia terurai makin kecil, lagi, dan lagi,
dan berdasar temuan sains soal ini, Chris,
yang telah beberapa tahun ini
kita pahami di ekologi kelautan,
hal ini akan berdampak pada manusia.
Kini kita sadar bahwa plastik nano,
partikel plastik yang sangatlah kecil,
yang membawa muatan negatif,
dapat menembus langsung
pori-pori kulit Anda.
Bukan itu kabar buruknya.
Kabar buruknya adalah partikel itu
dapat menembus darah sawar otak,
lapisan pembungkus yang
melindungi otak Anda.
Otak Anda adalah massa basah amorf,
yang dipenuhi oleh muatan listrik kecil.
Jika Anda menaruh
partikel negatif ke dalamnya,
partikel ini akan membuat
otak Anda menjadi bermuatan negatif.
Lalu muatan negatif di otak Anda ini
akan menarik elemen bermuatan positif,
seperti patogen, racun,
merkuri, timbal.
Itulah temuan sains yang akan kita dapat
lihat dalam 12 bulan ke depan.
CA: Tadi Anda sudah bilang ada sekitar
600 kantong plastik atau lebih
untuk setiap ikan seukuran itu di lautan.
Lalu, plastik itu terurai
dan jumlahnya akan makin bertambah,
dan kita bahkan belum melihat
awal dari dampaknya.
AF: Belum, kita belum melihatnya.
Tim di Ellen MacArthur Foundation,
yang merupakan para ilmuwan ahli,
sudah menjalin kerja sama
cukup lama dengan kami.
Hasil kerja mereka telah saya verifikasi.
Mereka bilang akan ada satu ton plastik
untuk setiap tiga ton ikan
-- bukan di tahun 2050
saya sungguh ingin membantah 2050 itu
-- sebetulnya di tahun 2025.
Jadi sudah ada di depan mata.
Sudah ada di sini dan saat ini.
Tidak perlu satu ton plastik
untuk menyapu habis kehidupan laut.
Kurang dari jumlah itu
sudah mampu mewujudkannya.
Jadi, kita harus mengakhirinya
sekarang juga.
Kita tidak punya waktu.
CA: Oke, jadi Anda punya ide
untuk mengakhirinya,
dan Anda mencetuskan ide itu
bukan sebagai aktivis lingkungan,
melainkan sebagai pebisnis, pengusaha,
yang telah menjalani –
menghabiskan seluruh hidup Anda
memikirkan sistem ekonomi global
dan cara kerjanya.
Dan kalau saya tidak keliru,
ide Anda bergantung pada para pahlawan
yang tampak seperti ini.
Apa profesinya?
AF: Chris, dia seorang pemulung,
dan ada 15 atau 20 juta orang seperti dia,
sebelum Tiongkok berhenti
menerima sampah semua orang.
Dan harga plastik, yang pada saat itu
sudah sangat rendah, makin anjlok.
Hal itu mendorong orang-orang seperti dia,
-- dia seorang anak usia sekolah.
Dia seharusnya di sekolah.
Ini mungkin sangat mirip
dengan perbudakan.
Putri saya, Grace, dan saya
telah menjumpai ratusan orang seperti dia.
CA: Banyak juga yang dewasa,
bahkan jutaan di seluruh dunia,
dan di beberapa industri,
mereka sangat berjasa
dalam banyak hal, misalnya,
kita tidak melihat
banyak limbah logam di dunia.
AF: Benar sekali.
Gadis kecil itu, sebenarnya,
adalah pahlawan lingkungan.
Ia berlomba dengan pabrik
petrokimia raksasa di dekat situ,
yang bernilai tiga setengah miliar dolar.
Itulah masalahnya.
Kita punya lebih banyak minyak dan gas
berwujud plastik di pembuangan
daripada seluruh sumber daya
minyak dan gas Amerika Serikat.
Jadi, dialah pahlawannya.
Dan hadirin, seperti itulah
tempat pembuangan sampah,
itulah minyak dan gas berwujud padat.
CA: Jadi, ada potensi bernilai besar
yang terpendam di sana
untuk menghidupi para pemulung sedunia,
jika mereka bisa,
Tetapi, mengapa mereka tak bisa?
AF: Karena kita telah
menanamkan di benak kita
harga plastik dari bahan bakar fosil,
berada tepat di bawah biaya
yang diperlukan
untuk mendaur ulang plastik
secara ekonomis dan menguntungkan.
Ingat, semua plastik terbuat
dari minyak dan gas.
Plastik adalah polimer 100 persen,
artinya 100 persen minyak dan gas.
Padahal, jumlah plastik sudah cukup
untuk kebutuhan seluruh dunia.
Dan ketika kita mendaur ulang plastik,
kalau biayanya tidak lebih murah
daripada plastik bahan bakar fosil,
tentunya dunia akan tetap memilih
plastik bahan bakar fosil.
CA: Jadi, itulah masalah mendasarnya,
harga plastik daur ulang
biasanya lebih tinggi
daripada harga plastik
yang baru dibuat dari minyak.
Itulah masalah pokoknya.
AF: Ada sedikit utak-atik aturan di sini.
Saya seorang pengusaha komoditas.
Saya paham bahwa kami dulu
mengumpulkan logam rongsokan,
sampah besi, dan potongan tembaga
yang tersebar di desa-desa,
terutama di negara berkembang.
Dan masyarakat tahu bahwa
semua benda tadi laku.
Barang-barang tadi punya nilai,
bukan limbah.
Kini desa-desa, kota-kota,
dan jalan-jalan terlihat bersih,
Anda kini tidak akan tersandung
tembaga atau besi tua,
karena benda itu barang bernilai,
mereka didaur ulang.
CA: Kalau begitu, apa ide Anda
untuk mengubah hal itu pada plastik?
AF: Oke, begini Chris,
selama sebagian besar waktu Ph.D itu,
saya melakukan penelitian.
Ada untungnya menjadi pengusaha sukses,
orang jadi ingin menemui Anda.
Meskipun Anda jadi seperti spesies hewan
di kebun binatang yang dikunjungi orang,
pebisnis lain antusias bisa bertemu
dengan Twiggly Forrest.
Begitu berada di tengah mereka,
Anda dapat menginterogasi mereka.
Saya telah mengunjungi sebagian besar
perusahaan minyak dan gas
serta barang konsumen
bergerak cepat (FMCG) di dunia,
dan ada itikad nyata untuk berubah.
Memang ada beberapa raksasa tua
yang mengharap situasi terbaik
tanpa mau berbuat apa-apa,
tetapi ada juga keinginan nyata
untuk berubah.
Maksud saya adalah,
tujuh setengah miliar orang di dunia
sebenarnya tidak pantas mengalami
kehancuran lingkungan akibat plastik,
lautan mereka mengalami kemerosotan
atau kemusnahan biota laut karena plastik.
Jadi, jika Anda menelusuri rantai itu,
ada puluhan ribu merek
yang produknya kita borong,
tetapi hanya ada 100 produsen resin utama,
pabrik petrokimia besar,
yang menghamburkan semua
plastik sekali pakai.
CA: Jadi, ada 100 perusahaan
tepat di dasar rantai makanan ini.
AF: Ya.
CA: Jadi, apa yang harus dilakukan
oleh 100 perusahaan itu?
AF: Oke, jadi kita minta mereka
untuk sekadar menaikkan harga
bijih plastik dari minyak dan gas,
yang saya sebut "plastik jahat,"
menaikkan harga plastik itu,
sehingga saat terjual
sampai ke tangan kita, para pelanggan,
kita nyaris tidak menyadari
kenaikan harga pada cangkir kopi kita
atau Coke atau Pepsi, atau apa pun.
CA: Misalnya berapa, tambah satu sen?
AF: Kurang dari itu.
Seperempat sen, setengah sen.
Kenaikannya sangatlah kecil.
Tetapi dampaknya,
akan membuat setiap keping plastik
di seluruh dunia menjadi barang bernilai.
Di mana Anda punya limbah terburuk,
katakanlah Asia Tenggara, India,
di situlah letak kekayaan terbesar.
CA: Oke, rasanya ada dua bahasan di sini.
Pertama, kalau mereka
membebankan biaya lebih tinggi,
mengumpulkan kelebihan itu
lalu membayarnya -- ke siapa?
-- apakah ke pendanaan yang dioperasikan
untuk mengatasi masalah ini -- apakah itu?
Kelebihan biaya yang dikenakan itu
akan dipakai untuk apa?
AF: Jadi, saat berbicara dengan
perusahaan-perusahaan besar,
jika bilang, "Dengar, saya mau Anda
berubah, dengan sangat cepat,"
mata mereka akan mendelik bosan,
kecuali ditambahkan,
"prospek bisnisnya bagus."
"Oke, sekarang saya tertarik, Andrew."
Maka, saya bilang,
"Saya ingin Anda berkontribusi
ke sebuah dana transisi
lingkungan dan industri.
Selama dua atau tiga tahun,
seluruh industri plastik global
dapat bertransisi
dari bijih plastik bahan bakar fosil
ke bijih dari plastik daur ulang.
Teknologinya sudah tersedia.
Sudah terbukti."
Saya telah merintis dua
operasi multi-miliar dolar dari nol,
dengan melihat bahwa teknologinya
dapat dibuat skala besar.
Setidaknya saya melihat selusin teknologi
untuk menangani semua jenis plastik.
Jadi, begitu semua teknologi itu
meraih margin ekonomis,
dengan skema tadi,
di situlah masyarakat global
akan memperoleh semua plastiknya,
dari plastik yang sudah ada.
CA: Jadi setiap penjualan plastik murni
akan menyumbangkan uang
ke penggalangan dana yang pada dasarnya
dipakai dalam mentransisikan industri
serta mulai membiayai hal lain
seperti pembersihan.
AF: Pastinya.
CA: Dan manfaat sampingannya luar biasa,
yang bahkan mungkin manfaat utama
yaitu menciptakan sebuah pasar.
Hal ini seketika akan
membuat plastik daur ulang
menjadi bisnis raksasa
yang dapat membuka peluang
bagi jutaan orang sedunia
untuk mencari nafkah
dengan mengumpulkan plastik.
AF: Ya, tepat sekali.
Jadi, satu-satunya
yang perlu dilakukan adalah,
awalnya plastik bahan bakar fosil
bernilai sekian,
dan plastik daur ulang sekian,
Anda ubah itu.
Maka, plastik daur ulang
menjadi lebih murah.
Yang paling saya suka dari ini, Chris,
kita mengotori lingkungan
dengan 300-350 juta ton plastik.
Menurut perkiraan perusahaan
minyak dan gas itu sendiri,
jumlah itu akan naik hingga 500 juta ton.
Masalah ini makin parah begitu cepat.
Tetapi, setiap tonnya adalah polimer.
Polimer bernilai 1.000 dolar,
1.500 dolar per ton.
Artinya, ada setengah triliun dolar
yang dapat ditanam ke bisnis
dan menciptakan pekerjaan dan peluang
serta kesejahteraan di seluruh dunia,
terutama di negara-negara termiskin.
Namun, kita menyia-nyiakannya.
CA: Jadi, perusahaan besar berkesempatan
untuk berinvestasi di pabrik daur ulang
di belahan dunia manapun --
AF: Di seluruh dunia.
Karena teknologinya bermodal rendah,
ini bisa ditaruh di pembuangan sampah,
di lantai dasar hotel besar,
penampungan sampah, di mana-mana,
mengubah sampah menjadi resin.
CA: Nah, Anda filantropis yang siap
menyumbangkan sebagian kekayaan untuk ini.
Apakah peran filantrofi dalam proyek ini?
AF: Menurut saya kita harus menanamkan
40-50 juta dolar AS untuk memulainya,
lalu kita harus menciptakan
transparansi mutlak
sehingga semua orang bisa melihat
apa persisnya yang sedang berlangsung.
Dari produsen resin,
ke pemegang merek, ke konsumen,
semua orang harus melihat
siapa yang ikut bermain,
siapa yang melindungi bumi,
dan siapa yang tidak peduli.
Proyek ini akan menelan biaya
sekitar satu juta dolar seminggu,
kami akan tanggung itu
selama lima tahun.
Total kontribusi sekitar
300 juta dolar AS.
CA: Wah.
Nah --
(Tepuk tangan)
Anda sudah berbicara dengan beberapa
perusahaan lain, seperti Coca-Cola,
yang bersedia melakukan ini,
mereka bersedia membayar lebih tinggi,
mau membayar lebih tinggi,
asalkan adil.
AF: Ya, tentu adil.
Coca-Cola tidak akan suka
Pepsi bekerja sama
kecuali kalau seluruh dunia tahu
bahwa Pepsi tidak bekerja sama.
Mereka tidak peduli.
Jadi, ini soal transparansi pasar,
kalau orang mencoba mencurangi sistem,
pasar dapat melihatnya,
konsumen dapat melihatnya.
Konsumen ingin berperan dalam hal ini.
Tujuh setengah miliar dari kita
tidak ingin dunia kita hancur
oleh 100 perusahaan.
CA: Jadi apa yang bisa dilakukan
oleh perusahaan dan Anda?
Apa yang bisa dilakukan oleh mereka
yang sedang mendengarkan ini?
AF: Oke, jadi, saya ingin agar kita semua,
di mana pun kita berada,
untuk mengunjungi situs web
bernama noplasticwaste.org.
Hubungilah seratus produsen resin
yang dekat dengan Anda.
Setidaknya Anda menghubungi satu
lewat email atau Twitter atau telepon,
beri tahu mereka bahwa
Anda ingin mereka berkontribusi
terhadap dana yang dapat dikelola
oleh industri ataupun Bank Dunia.
Dana itu menggalang
puluhan miliar dolar per tahun
sehingga Anda bisa mentransisikan industri
agar semua plastiknya dari plastik.
Bukan dari minyak bumi.
Kita tak butuh itu.
Itu jelek, ini yang bagus.
Dan ini dapat membersihkan lingkungan.
Kita punya cukup modal di sana,
kita punya puluhan miliar dolar per tahun
untuk membersihkan lingkungan.
CA: Anda bergelut di bisnis daur ulang.
Akankah ada konflik kepentingan,
atau sebaliknya, ini peluang bisnis besar?
AF: Ya, saya memang aktif
di bisnis bijih besi,
dan saya bersaing dengan
bisnis logam rongsokan,
dan itulah sebabnya Anda
tidak melihat rongsokan berserakan,
membuat Anda tersandung,
dan melukai jari kaki Anda,
karena sudah dikumpulkan.
CA: Ini bukan alasan terjun
ke bisnis daur ulang plastik.
AF: Tidak, saya akan bersorak
mengawal suksesnya rencana ini.
Sampai limbah plastik jadi marak
seperti internet.
Industri ini akan tumbuh pesat
dan marak di seluruh dunia,
khususnya di daerah paling miskin,
karena di situlah sampah terbanyak,
dan itulah sumber dayanya.
Jadi, saya akan menyoraki dan mengawasi.
CA: Twiggy, kita berada di era
dengan begitu banyak orang
di seluruh dunia
mendambakan ekonomi regeneratif baru,
supaya rantai pasok yang besar ini,
industri-industri besar ini,
dapat berubah secara mendasar.
Saya terpana oleh ide raksasa ini,
Anda akan perlu banyak dukungan orang
dalam mewujudkannya.
Terima kasih telah berbagi dengan kami.
AF: Terima kasih banyak, Chris.
(Tepuk tangan)
(Tepuk tangan)
Chris Anderson: Sei ossessionato
da questo problema
da qualche anno.
Qual è il problema, a tuo parere?
Andrew Forrest: La plastica.
Semplicissimo.
La nostra incapacità di usarla
per l'incredibile fonte energetica che è,
e poi di buttarla.
CA: E così ci ritroviamo
pieni di rifiuti ovunque.
Portato agli estremi, sembra proprio così.
Dove è stata fatta questa fotografia?
AF: Nelle Filippine,
e dovete sapere, signori,
che ci sono tantissimi fiumi
ridotti in questo modo.
Queste sono le Filippine.
È così in tutto il sud-ovest Asiatico.
CA: Si getta la plastica nei fiumi,
e da lì, naturalmente,
finisce nell'oceano.
La troviamo sulle spiagge,
ma non è il problema più grande.
È quello che sta accadendo
agli oceani. Immaginati!
AF: OK. Vedi, grazie Chris.
Circa quattro anni fa,
avevo pensato di fare qualcosa
veramente folle,
e mi sono messo a fare un dottorato
in ecologia marina,
E la cosa più spaventosa è che
ho imparato molto sulla vita marina,
ma mi ha insegnato di più
sulla morte marina
e la morte in massa di pesci,
di vita marina, mammiferi,
biologicamente molto simili a noi,
che muoiono a milioni se non miliardi,
da non riuscire nemmeno a contarli,
a causa della plastica.
CA: Ma la gente considera la plastica
brutta ma immutabile, giusto?
Getti qualcosa a mare e pensi:
"Resterà così per l'eternità.
Non farà nessun danno, no?"
AF: Chris, è un materiale incredibile
studiato per l'economia.
È la sostanza peggiore
che esista per l'ambiente.
La cosa peggiore della plastica,
quando viene dispersa nell'ambiente,
è che si frammenta.
Non smette mai di essere plastica.
Si sbriciola in parti sempre più piccole,
e la scoperta che abbiamo fatto, Chris,
che abbiamo fatto in ecologia marina
ormai da alcuni anni,
è che sta colpendo gli uomini.
Ora siamo coscienti
che queste nanoplastiche,
i piccolissimi frammenti di plastica,
con la loro carica negativa
possono penetrare i pori della pelle.
E non è la brutta notizia.
La brutta notizia è che attraversano
la barriera sangue-cervello,
quel rivestimento che serve
a proteggere il nostro cervello.
Il nostro cervello è una piccola massa
umida, piena di cariche elettriche.
Se ci mettiamo una particella
con carica negativa,
specialmente se è una particella
che trasporta patogeni,
avremo una carica negativa,
che attrae elementi positivi,
come patogeni, tossine,
mercurio, piombo.
Questa è la scienza rivoluzionaria
che vedremo nel prossimo anno.
CA: Mi avevi già detto che ci sono
quasi 600 sacchetti di plastica
per ogni pesce che vive negli oceani.
E sta cambiando la percentuale,
e ce ne sono di più
di quanti sono i pesci,
e non abbiamo nemmeno iniziato
a vederne le conseguenze.
AF: Esatto, non lo sappiamo.
La fondazione Ellen MacArthur
ha un gruppo di ottimi scienziati,
da tempo collaboriamo insieme.
Ho verificato io le loro ricerche.
Dicono che ci sarà
una tonnellata di plastica
per ogni tre tonnellate di pesce,
non per il 2050,
e mi innervosisco quando parlano
del 2050, entro il 2025.
È dietro l'angolo.
C'è solo il "qui e ora".
Non servono tonnellate di plastica
per distruggere la vita marina.
Anche meno sono sufficienti
per fare danni.
Per cui dobbiamo smetterla subito,
non c'è tempo.
CA: Ok, per cui hai idea
di come risolvere questo problema
non in modo tradizionale,
da scienziato direi,
ma come imprenditore,
che ha vissuto,
hai passato la tua vita studiando
sistemi economici mondiali
e come funzionano.
E se ho capito bene,
la tua idea dipende da eroi
che assomigliano a questo.
Qual è il suo lavoro?
AF: Chris, lei è una straccivendola,
e c'erano 15-20 milioni
di raccoglitori come lei,
fino a che la Cina ha smesso
di raccogliere i rifiuti di tutti.
E il prezzo della plastica,
da poco che era, è crollato.
Questo ha portato a persone come lei,
che è una bambina, una scolara.
Dovrebbe essere a scuola.
Siamo al limite della schiavitù.
Io e mia figlia Grace abbiamo incontrato
centinaia di persone come lei.
CA: E ci sono molti adulti,
milioni nel mondo,
e in alcuni settori,
sono importanti per il fatto che,
per esempio,
non troviamo molti
scarti metallici in giro.
AF: Esatto.
Questa bambina, in effetti,
è una eroina dell'ambiente.
È in competizione con un grande
impianto chimico
che sta in fondo alla sua strada,
un impianto petrolchimico
da tre milioni e mezzo di dollari.
Questo è il problema.
Abbiamo più petrolio e gas
contenuti nelle plastiche nelle discariche
che in tutti i giacimenti
degli Stati Uniti.
Ecco l'eroina.
Ed ecco cosa sembra la discarica,
signori e signore,
è gas e petrolio solido.
CA: Qui c'è un grande valore potenziale
di cui gli straccivendoli, se potessero,
ne potrebbero fare una professione.
Ma perché non possono farlo?
AF: Perché abbiamo radicato in noi
il prezzo della plastica
prodotta da fonti fossili,
che è appena al di sotto di quello
che costa riciclare con profitto
e convenientemente la plastica.
Tutta la plastica è fatta con materie
prime provenienti da petrolio e gas.
La plastica è 100% polimeri,
che è 100% olio e gas.
E abbiamo abbastanza
plastica al mondo
per tutti i nostri bisogni.
Quando ricicliamo la plastica,
se non possiamo riciclarla a meno
del costo della plastica da petrolio,
allora, per forza, si continua
a produrla da fonti fossili.
CA: Questo è il problema di base allora,
il costo della plastica riciclata
è di solito più alto
di quello della plastica vergine,
fatta con il petrolio.
È il problema più grande.
AF: Qui ci vuole un piccolo
cambiamento Chris.
Sono un uomo materiale.
Mi ricordo che anni fa si trovavano
metalli e rifiuti ferrosi
e rame in giro per le strade,
specialmente nei paesi
in via di sviluppo.
E la gente ha capito che avevano valore.
Sono prodotti di valore economico,
non sono rifiuti.
Oggi i paesi, le città
e le strade sono pulite,
oggi non si inciampa più
sui rifiuti di rame o di ferro,
perché sono di valore,
vengono riciclati.
CA: Quindi qual è la tua idea,
di fare lo stesso con la plastica?
AF: Ok, Chris,
per la maggior parte del mio dottorato,
ho fatto ricerche.
E la cosa buona di essere
un uomo d'affari che ha avuto successo.
è che la gente ti guarda.
Gli altri uomini d'affari,
anche se sei una specie di animale
da esposizione che vorrebbero guardare,
dicono, sì, dai,
andiamo a vedere Twiggy Forrest.
E una volta che siete lì,
potete far domande.
E sono stato dalle maggiori società
di beni di consumo e petrolifere del mondo
e c'è veramente
un desiderio di cambiamento.
Ci sono un paio di dinosauri
che si augurano il meglio
ma non fanno niente,
ma c'è un vero desiderio di cambiamento.
Quello che ho discusso
è che i sette miliardi e mezzo
di persone al mondo
non meritano di avere l'ambiente
soffocato dalla plastica.
gli oceani svuotati e resi sterili
della vita marina a causa delle plastiche.
Voi seguite in questa
catena alimentare,
e ci sono migliaia di marchi
dai quali acquistiamo prodotti,
ma ci sono solo un centinaio
di produttori di resine,
grandi impianti petrolchimici,
che buttano fuori
tutta la plastica usa e getta.
CA: Così un centinaio di aziende
sono alla base di questa catena.
AF: Sì.
CA: E quindi cosa vorresti che facciano
questo centinaio di aziende?
AF: Bene, devono semplicemente
aumentare il prezzo
delle componenti fondamentali
delle plastiche derivate dal petrolio,
che io chiamo "plastica cattiva"
alzarne il costo,
in modo che poi, quando
si propaga ai marchi e ai consumatori,
quasi non noteremo un aumento
del costo della tazzina di caffè
o di coca cola, o pepsi, o simili.
CA: Tipo un centesimo in più?
AF: Meno, molto meno,
un quarto, mezzo centesimo.
È veramente poco,
ma quello che si ottiene,
è di rendere ogni pezzo di plastica
in tutto il mondo di maggior valore.
Dove ci sono i maggiori
depositi di plastica,
come nel Sud-Est Asiatico, India,
è dove ci sono le ricchezze maggiori,
CA: Ok, per cui ci sono
due problemi.
Uno, se aumenteranno i prezzi,
e ritaglieranno questo aumento
e lo metteremo (dove?)
in un fondo gestito
da qualcuno che deve affrontare
questo problema di (cosa?)
Per cosa andrebbero gli extra costi?
AF: Quando parlo di grandi affari,
dico: "Guarda, dovete cambiare,
e vi chiedo di cambiare alla svelta"
e loro sonnecchiano, annoiati,
a meno che dica loro:
" Ed è un buon affare"
"OK, adesso hai la mia attenzione, Andrew"
Quindi dico, "Bene, dovete darmi
un contributo
per un fondo industriale/ambientale
di transizione.
Entro due o tre anni,
il mercato globale della plastica
può trasformarsi da prendere
i suoi componenti primari dal petrolio
alla plastica riciclata.
Abbiamo già la tecnologia.
È una realtà".
Ho creato dal nulla
due operazioni multimilionarie
capendo che quella tecnologia
può essere sviluppata.
Vedo almeno una dozzina di tecnologie
che gestiscono queste plastiche.
Quindi, nel momento in cui queste
tecnologie raggiungono
un margine economico, ed è così,
è da qui che gli utilizzatori
avranno la loro plastica,
dalla plastica già esistente.
CA: Per cui ogni vendita di plastica
vergine contribuisce ad un fondo
che viene destinato
ad una industria di transizione
e pagare azioni quali pulizie o simili.
AF: Certamente, Esatto.
CA: E questo ha un incredibile
valore aggiunto,
che forse è anche il più importante,
di creare un mercato.
Rende la plastica
immediatamente riciclabile,
un affare immenso che può
permettere a milioni di persone
al mondo di vivere sulla raccolta
di plastica.
AF: Si, esatto.
Così avete plastica da fossili
a questo prezzo
e la plastica riciclata a questo.
Lo cambiate.
La plastica riciclata costa meno.
Quello che mi piace di questa cosa,
Chris, è che,
buttiamo nell'ambiente 300, 350 milioni
di tonnellate di plastica.
Dalla parte dei produttori petroliferi,
crescerà di 500 milioni di tonnellate.
È un problema che continua a crescere.
Ma ogni tonnellata di questi
sono polimeri.
I polimeri costano 1.000 dollari,
1.500 alla tonnellata.
Sono 500 miliardi di dollari
che entrano nel giro di affari
e che possono creare lavoro e opportunità
e ricchezza in tutto il mondo,
specialmente nel terzo mondo.
E tuttavia, noi la gettiamo.
CA: Ciò porterebbe le grandi aziende
a investire in impianti di recupero
davvero in tutto il mondo.
AF: In tutto il mondo.
Perché la tecnologia è a basso costo,
potete metterla nelle discariche,
sotto ai grandi alberghi,
depositi rifiuti, ovunque,
può trasformare rifiuti in resine.
CA: Tu sei un filantropo,
sei pronto a impegnare parte
dei tuoi beni in questo.
Quindi qual è il ruolo della filantropia
in questo progetto?
AF: Quello che dobbiamo fare
è buttare i primi 40-50 milioni di dollari
per partire,
e poi dobbiamo agire
in assoluta trasparenza
in modo che tutti
possano vedere cosa succede.
Dai produttori di resine,
ai marchi, ai consumatori,
tutti possono vedere
chi è coinvolto in questo gioco,
chi protegge la Terra, e chi no.
Questo costerà circa
un milione di dollari a settimana,
e ci impegneremo per cinque anni.
Contributi totali:
circa 300 milioni di dollari americani.
CA: Wow.
Ora,
(Applausi)
Avete parlato ad altre società
quali la Coca Cola, di questo mondo,
e hanno voglia di esserci,
sono disposti a pagare un prezzo maggiore,
vogliono pagare un prezzo maggiore,
purché onesto.
AF: Sì, è onesto.
Coca Cola non vorrebbe
che Pepsi stesse al gioco
a meno che tutti sappiano
che la Pepsi non ci giochi.
Allora non importerebbe.
Per cui è la trasparenza del mercato che,
se la gente inganna il sistema,
il mercato se ne accorge,
i consumatori anche.
I consumatori vogliono avere
un ruolo in questo.
Siamo sette milioni e mezzo.
Non vogliamo il nostro mondo
distrutto dalle società.
CA: Bene, ci hai detto
cosa possono fare le società
e cosa volete fare voi.
Cosa può fare chi ci ascolta?
AF: Bene, vorrei che noi tutti,
in tutto il mondo,
andassimo su un sito chiamato
noplasticwaste.org.
Contattate i produttori di resine
della vostra regione.
Avrete almeno un contatto
con email o Twitter o telefono,
e fategli sapere che vorreste
che contribuissero a un fondo
che l'industria o la banca mondiale
possano gestire.
Si raccolgono decine di miliardi
di dollari all'anno
per trasformare le industrie
a produrre plastica da plastica,
non da combustibili fossili.
Non ne abbiamo bisogno,
quello è male, questo bene.
E si può ripulire l'ambiente.
Abbiamo abbastanza capitale qui,
abbiamo dieci milioni di dollari all'anno
per ripulire l'ambiente.
CA: Sei nel settore del riciclo,
non è un conflitto di interessi per te,
o piuttosto, una grande opportunità
di business?
AF: Sì, sono nel mercato
dei minerali ferrosi,
e sono in competizione
con il business del riciclo,
ed è per questo che non trovate
pezzi di ferro in giro
che vi feriscano i piedi,
perché vengono raccolti.
CA: Non è una scusa per entrare
nel mercato del riciclo della plastica.
AF: No, ne sarò felice.
Sarà l'internet degli scarti plastici.
Sarà un'economia fiorente
che invaderà il mondo,
e specialmente dove c'è più povertà
perché è dove c'è più spazzatura,
ed è questa la risorsa.
Per cui ne sarò solo felice
e starò a guardare.
CA: Twiggy, siamo in un'era
dove tante persone si creano
un'economia nuova e rigenerante,
queste filiere di produzione,
queste grandi industrie,
da trasformare completamente.
Mi colpisce questa grande idea,
e avrete bisogno di tanta gente
che vi incoraggi lungo la strada
per renderla possibile.
Grazie di averlo condiviso con noi.
AF: Grazie molte, Grazie Chris.
(Applausi)
어떤 문제에 몰두해 계신다고요.
지난 몇 년 동안 말이죠.
어떤 문제였나요?
직접 말씀해주시겠어요?
플라스틱이에요.
간단합니다.
우리는 엄청난 에너지가 들어간 자원을
제대로 활용하지도 못하고
그냥 버려 버립니다.
그래서 우리는 어디에서나
쓰레기를 볼 수 있지요.
극단적이지만 이런 모습이죠.
이 사진은 어디서 찍은 거죠?
필리핀에서 찍은 거예요.
여러분 모두가 아시다시피
필리핀에는 강이 많잖아요.
사진처럼 생긴 강들이요.
이게 바로 필리핀이죠.
동남아시아 전역이 그렇습니다.
그렇게 강에 버려진 플라스틱이
결국 바다로 유입되는군요.
사실 바닷가에 가면 늘 보는 게
플라스틱 쓰레기잖아요.
그런데 이보다 더 심각한 문제가
있다고 보시는 거죠.
실제로 바다에서 일어나는 일입니다.
그것에 대해 말해주세요.
네, 들어보세요. 고마워요, 크리스.
4년 전쯤일 거예요.
정말 미친 듯이
뭔가를 해야겠다고 생각하고
해양 생태학 박사 학위를
받겠다고 결심했습니다.
해양 생태학을 공부하면서
무섭게 느꼈던 점은
해양 생물에 대해 많은 것을
배우기도 했지만
해양 파괴에 대해 더 많은 것을
알게 됐다는 거예요.
물고기의 극단적으로 엄청난
생태학적 사망률이나
해양 생물, 혹은 우리와 매우 가까운
해양 포유류의 사망률 말입니다.
수백만의 생물들이 죽어가는 거예요.
어쩌면 수조 마리일 수도 있고요.
플라스틱 때문에 말이죠.
하지만 사람들은 플라스틱이 나쁘지만
그대로 있을 거라고 생각하지 않나요?
바다에 플라스틱을 버리고는
"아마 여기 계속 남아있을 거야."
"뭘 망치는 건 아니지." 하면서요.
크리스, 플라스틱은 경제를 위해
고안된 멋진 물질이에요.
환경에는 최악의 물질이지만요.
플라스틱의 가장 나쁜 점은
자연에 두었을 때
조각조각 부서진다는 점이에요.
플라스틱이 아닌 물질이 되지 않죠.
더 작게 분해되고 갈수록 더 작아져요.
여기엔 놀라운 과학이 있어요.
해양 생태학계에 알려진 지
몇 년 안 된 사실이지만
이제는 우리 인간에게
돌아올 거란 거예요.
저희는 그걸 나노플라스틱이라고 합니다.
아주 아주 작고 플라스틱 조각으로
음전하를 띄고 있습니다.
나노플라스틱은 피부 모공을
통과할 수 있어요.
이건 나쁜 축에도 안 껴요.
정말 나쁜 소식은 이것이 우리의
혈액뇌관문을 통과한다는 거예요.
우리 뇌를 보호하는
보호막 같은 것을 말이죠.
우리의 뇌는 전하를 띈 물질로 가득한
비정형의 축축한 덩어리예요.
거기에 음전하 입자가
들어가게 되는 겁니다.
그중에서도 병원균을 가지고 있는
음전하 입자가 뇌에 들어간다면
이게 음전하를 띄니 양전하 물질을
끌어당기게 되거든요.
이렇게 끌어당겨지는 것이
병원균이나 독성
수은, 납 같은 거예요.
앞으로 1년 동안 이런 현상을
보게 될 거예요.
아까 600개 정도의 비닐봉투가
바다에 있다고 하셨잖아요.
이 정도 규모의
물고기 무리 기준으로요.
그리고 계속해서 분해되고 있고
훨씬 더 많은 플라스틱이 생겨나겠죠.
심지어 어떤 결과로 이어질지
그 시작조차 못 봤습니다.
맞아요. 우린 아직 모르죠.
엘렌 맥아더 재단에는 수많은
훌륭한 과학자들이 있습니다.
저희는 한동안 그들과 함께 일하며
그 연구 결과를 완벽하게 검증했습니다.
과학자들은 어류 3톤당
플라스틱 1톤이 검출될 거라고 해요.
2050년이 아니라 2025년까지요.
2050년을 이야기하는 사람들이 있는데
좀 너무 멀다고 생각해요.
정말 코앞에 다가왔죠.
오늘 내일인 셈이에요.
해양 생태계를 완전히 멸종시키는데
플라스틱이 1톤이나 필요하지 않아요.
그것보다 적은 양이어도 충분합니다.
그러니 우리는 즉시 이 문제를
바로잡아야 합니다.
시간이 없어요.
그럼 오늘 이 자리에는 플라스틱 문제의
해결 방안을 알리기 위해 오신 건가요?
전형적인 환경 운동가로서가 아니라
사업가로서, 기업가로서 말이죠.
평생 세계 경제 체제에 대해
생각하며 살아오셨고
그 체제가 어떻게
작동하는지도 보셨어요.
제가 제대로 이해한 것이 맞다면
당신의 아이디어는 여기
이런 영웅들에게 달려 있습니다.
소녀의 직업은 무엇인가요?
이 아이는 넝마주이입니다.
이런 넝마주이는 이전에
15~20만 명 정도 있었죠.
중국이 모든 쓰레기 수거를
멈추기 전까지 말이죠.
당시에도 비싸지 않았던
플라스틱 가격은 붕괴되었어요.
그래서 소녀 같은 사람들이 생겨났죠.
현재 학교에 다닐 나이의 아이인데요.
이 아이는 학교에 있어야 합니다.
이건 아마도 노예제와
비슷할 것 같습니다.
제 딸 그레이스와 저는
그런 사람들을 수백 명 만났어요.
성인들에게도 나타나는 문제죠.
전 세계에도 수백만 명이 있습니다.
그리고 실제로 몇몇 산업에서
어떤 사실을 설명합니다.
예를 들면, 우리가 금속 쓰레기는
많이 보지 못하는 것처럼요.
맞는 말이에요.
사실, 그 소녀는
환경을 지키는 영웅입니다.
커다란 석유화학 공장과 싸우는 중이죠.
길 하나를 두고 말이에요.
3.5 백억짜리 석유화학 공장이랑요.
그게 문제에요.
플라스틱과 쓰레기 매립지의
기름과 가스의 양은
미국 전체의 기름과
가스의 양보다 많습니다.
그래서 그녀가 영웅이에요.
여러분, 매립지입니다.
순수 기름과 가스죠.
잠재적으로 엄청난 가치가 있을 겁니다.
세계 모든 넝마주이가
생계를 유지할 수 있을 정도로 말이죠.
그런데 왜 그렇게 못할까요?
왜냐하면 이러한 생활이
우리에게 익숙해졌기 때문입니다.
화석 연료로부터 생산되는
플라스틱의 가격이
플라스틱을 알뜰하고 유익하게
재활용한 가격보다
더 저렴하다는 사실 말입니다.
모든 플라스틱은
기름과 가스의 기본 단위입니다.
플라스틱은 100% 폴리머입니다.
폴리머는 100% 오일과 가스죠.
그리고 우리는 부족함 없이
많은 플라스틱을 만들어내고 있고요.
그러나 플라스틱을 재활용할 때
화석연료로 만든 플라스틱보다
재활용 플라스틱이 더 비싸다면
세상은 계속 화석 연료로 만든
플라스틱만 만들겠죠.
그게 근본적인 문제네요.
재활용된 플라스틱을
얻을 수 있는 가격이
기름에서 만들어진 가격보다
보통 더 비싸다는 거죠.
그게 근본적인 문제였어요.
그럼 여기서 살짝 비틀어봅시다.
제는 상품을 다루는 사람입니다.
제가 알고 있기로는 고철이나 폐자재
구리 조각 같은 것이 마을
이곳 저곳에 굴러다닙니다.
특히 개발도상국에서요.
그리고는 사람들이 그 폐기물에
가치가 있는 것을 알아냈습니다.
실제로 가치가 있는 물품이죠.
쓰레기가 아니에요.
이제 마을과 도시
그리고 거리는 깨끗합니다.
구리 조각이나 철조각이
거리에 굴러다니지 않아요.
가치 있는 물품이기에 재활용됩니다.
그래서 당신의 생각은 그것을
플라스틱으로 바꾸자는 건가요?
그러니까, 크리스
저는 제 박사 학위 과정 중
대부분 시간을 연구에 할애했어요.
성공한 사업가가 되는 것의 이점은
사람들이 저를
만나고 싶어 한다는 거예요.
다른 사업가들은
당신이 일종의 동물원의 일개
동물일지라도 확인하고 싶어 하죠.
그들은 그렇게 생각하죠.
"그래, 일단 한번 보지 뭐."
그래서 일단 만나면
질문하면서 정보를 얻을 수 있죠.
그리고 세계적 석유 및 가스회사와
빠르게 변화하는 소비자 기업에도
제가 많이 가봤는데요.
기업은 변화의 의지는
항상 가지고 있어요.
몇 개의 공룡 기업들이 있는데
최선을 기대하지만
별 행동을 취하지는 않아요.
하지만 변화하고 싶은 의지는 있죠.
그래서 제가 말하고자 하는 바는
전 세계 75억 인구에게는
플라스틱으로 환경을
파괴시킬 권리가 없어요.
플라스틱으로 바다 생물이
고갈되거나 불모지로 변하도록 말이에요.
그 문제의 원인을 찾아가 보면
먼저 우리 모두가 구입한 제품들은
수만 개의 브랜드가 있어요.
그러나 합성수지 생산업체와
대형 석유화학 공장
일회용 플라스틱을 뿜어내는 곳은
백여 개에 불과합니다.
그러니까 백여 개의 기업들이
먹이 사슬의 가장 밑에 있는 거죠.
그렇군요.
그럼 그 백여 개의 기업들은
무엇을 해야 하나요?
우선 간단하게 먼저
가격을 인상해야 합니다.
석유와 가스로 만들어진 플라스틱의
기본 단위 가격을 말이죠.
제가 '나쁜 플라스틱'이라 부르는
플라스틱의 가격을 인상해도
브랜드를 통해 소비자들에게 도달하면
우리는 가격이 올라갔다는 것을
거의 눈치채지 못할 거예요.
커피 한잔 혹은 콜라나 펩시,
그 이외에 모든것에서요.
뭐랄까, 1센트 늘어나는 느낌인가요?
그보다 적어요.
1/4센트, 1/2센트 정도죠.
절대적으로 아주 소소한 차이입니다.
하지만 그로 인해
전 세계의 플라스틱 가치가
상승할 거예요.
쓰레기가 최악으로 많은
동남아시아나 인도같은 국가들
그곳들이 혜택을 받게 되겠죠.
알겠어요. 크게 두 부분으로
생각할 수 있는 것 같군요.
하나는 생산자들이 돈을 더 받고
더 받은 만큼을 지불하게 되지만
어디에 지불하냐면,
재단에 지불하는 거죠.
그 재단은 어떤 문제를
다루기 위해 운영되는데
바로 그 자금이 어디에 쓰일지에
대한 문제를 다루는 거군요.
제가 대기업들이랑 얘기할 때
이렇게 말합니다,
"변해야하고, 빨라야 해요."
그러면 지루해서 눈이 뒤집어집니다.
"좋은 사업이 있어요"라고
말하기 전까지는요.
사업 이야기를 듣고
"이제 관심이 가네요" 하죠.
그럼 저는 이렇게 말해요.
"참여를 좀 해주세요.
환경 및 산업 전환
기금 조성에 말이죠.
2~3년이면
전 세계 플라스틱 산업은
화석 연료에서 기본 단위를
생산하는 대신에
이미 있는 플라스틱에서 기본 단위를
생산하도록 바뀔 수 있습니다.
기술은 이미 나와있어요.
검증된 기술이에요."
무에서 수십억 달러 가치가 된
두 개의 회사를 예를 들었고
기술의 확장성을
인식해야 한다고 강조했습니다.
모든 유형의 플라스틱을 처리 할 수 있는
기술을 적어도 12가지 이상 봤어요.
그래서 이러한 기술들이
경제적 이득을 가지면
이게 가능하게 할 것이고요.
거기서 전세계 대중이 필요한
플라스틱을 얻을겁니다.
기존 플라스틱에서 말이죠.
그러니까 모든 천연 플라스틱 판매는
자금 기금에 기여하고
그 자금으로 업계를 전환하는데 쓰이고
청소 및 기타 조각에 대한 비용을
지불하기 시작하겠군요.
물론이죠. 물론입니다.
그리고 훌륭한 부수익이 있는데요.
어쩌면 주요 혜택일 수도 있어요.
새로운 시장이 형성되는데 말이에요.
갑자기 재활용 플라스틱을 만들어서
어느 대형 기업이 전 세계 수백만명의
사람들을 풀어낼 수 있어요.
그것을 수집하며 새로운
생활을 찾게 말이죠.
네, 바로 그거에요.
화석 연료 값과 플라스틱 값이 존재하고
재활용 플라스틱 값이 있겠죠.
하지만 이를 바꿔버리면
재활용한 플라스틱이 더 저렴한거죠.
크리스, 제가 이것에 대해
가장 좋아하는 점이 있는데요.
우리는 300, 350만 톤의
플라스틱을 자연 환경에 버려요.
석유 및 가스 회사에 의하면
5억 톤까지 증가할 거라고 합니다.
이것은 점점 빨라지고 있는 문제입니다.
하지만 1톤의 폐기 플라스틱은
곧 1톤의 폴리머예요.
폴리머는 1,000달러예요.
그렇다면 1톤에 1,500달러고요.
전체적으로 5,000억 달러의
사업이 될 수 있어요.
그리고 여러 일자리,
기회와 부를 창출할 수 있습니다.
특히 가난한 나라에서 말이죠.
그런데도 우리는 그냥 버립니다.
그래서 이것은 대기업들이 재활용
공장에 투자할 수 있게 해 줄 거예요.
말 그대로 전세계적으로요.
전 세계적으로요.
이 기술은 저자본으로 공급이 가능하여
큰 호텔 아래 쓰레기통이나
쓰레기 창고등 어디서든
합성수지를 만들 수 있어요.
당신은 자선가로서 이 일에
재산의 일부를 바칠 준비가 되어있네요.
이 프로젝트에서 자선 활동의
역할은 무엇인가요?
제 생각에는 4천만~5천만
미국 달러가 투입되어야
시작할 수 있을것 같습니다.
그리고 투명하게 관리하여
모두가 지켜볼 수 있도록 하는 겁니다.
합성수지 제조업자부터 그것을 이용하는
브랜드 업체와 최종 소비자까지
누가 어떤 역할을 하고
누가 지구를 보호하며,
누가 신경 안쓰는지 알아야 합니다.
일주일에 백만불 정도 비용이 들어가고
5년동안 지속한다고 생각하면
총비용은 대략 3억 달러가
들어갈 것입니다.
놀라운데요.
지금
(박수)
코카콜라 같은 세계적인
여러 다른 회사들과 얘기하셨잖아요.
그들은 참여할 의지가 있고
높은 가격을 지불할 의지도 있어요.
더 높은 가격을 지불하고 싶어해요.
공평하기만 한다면 말이에요.
네, 공평합니다.
그러니까 코카콜라는 펩시와
함께 하기를 원하지 않을 거예요.
펩시가 원하지 않다는 것을
전 세계가 알지 않는 이상 말이죠.
그럼 상관 안할 거예요.
그 시장의 투명성입니다.
만약 사람들이 체제를 속이려고 하면
시장도 볼 수 있고
소비자들도 볼 수 있어요.
소비자들도 여기에
역할이 있기를 원합니다.
75억의 사람들이요.
우리는 기업들이 세상을
망치는 것을 원하지 않습니다.
그럼 말해주세요.
기업들이 무엇을 할 수 있고
당신의 할 일도 얘기해 주셨는데요.
청중들은 무엇을 하면 될까요?
네, 저는 우리 모두가
전 세계 모두가
먼저 noplasticwaste.org
웹사이트에 들어가서
여러분 지역의 합성수지 제조 기업에게
연락처를 남겨주길 바랍니다.
적어도 하나는 있으시겠죠.
이메일이나 트위터 혹은
전화번호를를 남겨 주시고
재활용 펀딩에 동참하고
싶다고 알려주세요.
산업이나 세계은행이 관리하는
자금으로 기부하시겠다고요.
매년 수백억 달러를 모금합니다.
모든 산업이 재생 플라스틱을
이용하도록 전환 할 수 있어요.
화석 연료 대신 말이죠.
그것은 나쁘고 필요하지 않고
이것은 좋은 거죠.
그리고 환경도 깨끗하게 할 수 있어요.
그곳에 충분한 자본이 있고
매년 수백억 달러가 있습니다.
깨끗한 환경을 위해서요.
당신은 재활용 사업을 하고 있잖아요.
당신에게는 이해 갈등이거나
혹은 큰 사업에 대한 기회이겠죠?
네, 저는 철광석 사업을하고 있어요.
고철 사업과 경쟁하고 있죠.
그렇기 때문에 여러분은
넘어 질 스크랩도 없고
발을 다칠 일도 없습니다.
왜냐면 수집되기 때문입니다.
이건 플라스틱 재활용 사업에
뛰어들기 위한 당신의 변명이 아닙니다.
네, 저는 이 붐을 응원할 거예요.
이것이 플라스틱 쓰레기의
정보망이 될 것입니다.
이것은 호황 산업이 될 것입니다.
전 세계에 퍼질 거예요.
특히 가난한 곳이 가장 심각한 곳이죠.
쓰레기가 가장 많은 곳이니까요.
그게 바로 자원입니다.
그래서 응원하겠습니다.
뒤로 물러서서요.
우리가 지금 살고 있는 시대는
전 세계 많은 사람들이
새로운 재생 경제를 갈망하고 있어요.
이 큰 공급망들과 이 큰 산업들이
근본적인 변화를 가져올 수 있습니다.
정말 대단한 생각이에요.
많은 사람들이 필요할 거예요.
가는 길에 당신을 응원합니다.
그렇게 될 수 있도록 말이죠.
오늘 말씀 감사합니다.
정말 고맙습니다. 고마워요 크리스.
(박수)
Chris Anderson: ဒီတော့ ခင်ဗျားက
လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်အနည်းငယ်မှာ
ဒီပြဿနာနဲ့ ဥပါဒါန်ဖြစ်နေခဲ့တယ်ပေါ့။
ခင်ဗျားစကားနဲ့ဆိုရင် ပြဿနာက ဘာလဲဗျ။
Andrew Forrest: ပလပ်စတစ်
ရှင်းရှင်းလေးပါပဲ။
အံ့မခန်း စွမ်အင်ရှိတဲ့ ထုတ်ကုန်ဖြစ်တဲ့
အုဒါကို သုံးပြီး လွင့်ပစ်ဖို့နေခြင်းဟာ
ကျွန်တော်တို့ အားနည်းချက်ပါ။
CA: ဒီတော့ စွန့်ပစ်ပစ္စည်းတွေ
နေရာတိုင်းမှာ တွေ့ရတာပေါ့။
လွန်ကဲတာက ဒီလိုပုံ ပေါက်နေတာလေ။
ဆိုလိုတာက ဒီပုံက ဘယ်မှာ ရိုက်ခဲ့တာလဲ။
AF: ဒါက ဖိလစ်ပိုင်မှာပါ၊
သိတဲ့အတိုင်း အဲဒီမှာ မြစ်တွေ အများကြီး
ရှိတယ်၊ ပရိသတ်တို့ရေ။
ဒီလိုမျိုး ထပ်တူပါပဲဗျာ။
ဒါက ဖိလစ်ပိုင်ပါ။
ဒီတော့ အရှေ့တောင် အာရှတစ်ခုလုံးပါ
CA: ဒီတော့ ပလပ်စတစ်ကို မြစ်တွေထဲ
ပစ်တယ်၊
ပြီးတော့ ဒီနေရာကနေ သမုဒ္ဒရာထဲမှာ
အဆုံသတ်သွားတယ်။
ဆိုလိုတာ ဒါကို ကမ်းခြေတွေမှာ
သိသိသာသာကို မြင်ရပေမဲ့
ဒါက ခင်ဗျားရဲ့ အဓိက ပူပန်မှု
တောင် မဟုတ်ဘူးလေ။
တကယ့်တော့ဒါက သမုဒ္ဒရာတွေမှာ
ဖြစ်ပျက်နေတာပါ။ ဒီအကြောင်း ပြောပါဦး။
AF: ထင်ရတာပေါ့။ ကျေးဇူးပါ Chris ။
လွန်ခဲ့တဲ့ လေးနှစ်လောက်က
ကျွန်တော်ဟာ သွက်သွက်ခါအောင်
ရူးတာတစ်ခုခု လုပ်ဖြစ်မယ်လို့ ထင်မိတယ်၊
အဏ္ဏဝါ ဂေဟဗေဒမှာ ပါရဂူဘွဲ့
တစ်ခုလုပ်ဖို့ ရည်စူးခဲ့တာလေ။
ဒါနဲ့ပတ်သက်ပြီး လန့်စရာအပိုင်းက
ပင်လယ် သက်ရှိတွေအကြောင်း
အတော် သိခဲ့ပေမဲ့
ပင်လယ် သေဆုံးမှုတွေကို ပိုသင်ပေးခဲ့တာပါ။
ငါးတွေ၊ ပင်လယ် သက်ရှိတွေနဲ့
ကျွန်တော်တို့နဲ့ ဇီဝပိုင်း အတော်နီးစပ်တဲ့
ပင်လယ် နို့တိုက်သတ္တဝါတွေရဲ့ အပြုံလိုက်
ဂေဟဆိုင်ရာ အသေအပျောက်တွေအကြောင်းပါ။
ဒါတွေက ကျွန်တော်တို့ မရေတွက်နိုင်တဲ့
ထရီလီယံ မဟုတ်ရင်တောင်သန်းချီပြီး
ပလပ်စတစ်ရဲ့ လက်ထဲမှာ သေဆုံးနေတာပါ။
CA: ဒါပေမဲ့ ပလပ်စတစ်က ရုပ်ဆိုပေးမဲ့
ခိုင်ခံ့တယ်လို့ လူတွေက ထင်တယ်မို့လား။
သမုဒ္ဒရာထဲကို တစ်ခုခု ပစ်လိုက်တယ်၊
"ဟေး၊ အဲဒီမှာ ထာဝရ ရှိနေလိမ့်မယ်၊
ဘာမှ မထိခိုက်နိုင်ဘူးမို့လား။"
AF: ကြည့် Chris ၊ ဒါက စီးပွားရေးအတွက်
ထုတ်ထားတဲ့ မယုံနိုင်စရာ ဒြပ်ဝတ္ထုတစ်ခုပါ။
ပတ်ဝန်းကျင်အတွက် အဆိုးဆုံး ဖြစ်နိုင်
လောက်တဲ့ ဒြပ်ဝတ္ထုတစ်ခုပါ။
ပလပ်စတစ်နဲ့ပတ်သက်တဲ့ အဆိုးဆုံးအရာက
ပတ်ဝန်းကျင်ကို ထိခိုက်ပြီဆိုတာနဲ့
တစ်စစီဖြစ်သွားတာပါ။
ဘယ်တော့မှ ပလပ်စတစ်ဖြစ်နေတာ
ရပ်မသွားဘူး။
ပိုသေးသထက်သေးတာတွေအဖြစ်
ပြိုပျက်သွားတယ်၊
ဒီအပေါ်က ပြိုပျက်နေတဲ့ သိပ္ပံပဲ၊ Chris ရေ၊
ဒါကို အဏ္ဏဝါ ဂေဟဗေဒ မှာ သိတာ
အခုဆို နှစ်အနည်းငယ်ရှိပေမဲ့
အခု လူသားတွေကို ထိခိုက်တော့မယ်။
အခု သတိပြုမိတာက ပလပ်စစတစ်ရဲ့
အင်မတန်သေးငယ်တဲ့ဒြပ်မှုန်တွေဖြစ်တဲ့
၎င်းတို့ရဲ့ အမ ဓာတ်အားကို သယ်ဆောင်တဲ့
နာနိုပလပ်စတစ်ဟာ
အရေးပြား အပေါက်ငယ်လေးတွေကနေ
တိုက်ရိုက် ဝင်နိုင်တာပါ။
ဒါက သတင်ဆိုး မဟုတ်ဘူး။
သတင်းဆိုးက ဒါဟာ ဦးနှောက်ကို ကာကွယ်ဖို့
ကကွယ်တဲ့ အလွှာအဖြစ် ရှိနေတဲ့
ဦးနှောက် သွေးအတားအဆီးကို
တိုက်ရိုက် ဖြတ်ဝင်နိုင်တာပါ။
ဦးနှောက်က နည်းနည်းလေး ပုံဆောင်မဲ့တဲ့
လျှပ်စစ်ဓာတ်ပြည့်နေတဲ့စိုစွတ်တဲ့ အစုအပုံပါ
ဒီအထဲကို အမ ဒြပ်မှုန်တစ်ခု ထည့်လိုက်တယ်၊
အထူးသဖြင့် ရောဂါဖြစ်စေတဲ့ ပစ္စည်းတွေကို
သယ်ဆောင်တဲ့ အမ ဒြပ်မှုန်တစ်ခုပါ။
ဒီတော့ အမ ဓာတ်ဝစ်ခု ရှိသွားတယ်၊
ဒါက အဖို ဓာတ် ဒြပ်စင်တွေကို ဆွဲဆောင်တယ်၊
ဥပမာ ရောဂါဖြစ်စေတဲ့ ပစ္စည်းတွေ၊
အဆိပ်အတောက်တွေ၊
ပြဒါးနဲ့ ခဲတို့ပေါ့။
ဒါက နောက် ၁၂ လအတွင်း တွေ့ကြရမယ့်
ပြိုပျက်နေတဲ့ သိပ္ပံပါ။
CA: ဒီတော့ အခုပဲတွေးမိတာက သမုဒ္ဒရာ
(သို့) ဒီလိုတစ်ခုခုထဲက ဒီအရွယ်
ငါးတိုင်းအတွက် ပလပ်စတစ်အိတ် ၆၀၀
လောက်ရှိနေတာ ခင်ဗျားပြောခဲ့တယ်။
ဒါတွေ ကျေပျက်နေတယ်၊
ဒီထက်ကို ပိုများလာဦးမယ်။
ဒါရဲ့ အကျိုးဆက်တွေရဲ့ အစကို
ကျွန်တော်တို့ မမြင်ရသေးဘူးနော်။
AF: တကယ်ကို မမြင်သေးတာပါ။
Ellen MacArthur Foundation က
တော်တဲ့ သိပ္ပံပညာရှင်တွေရဲ့အခွဲတစ်ခုပါ။
သူတို့နဲ့ တွဲလုပ်နေတာ ခဏလေးပဲရှိသေးတယ်။
သူတို့ရဲ့အလုပ်ကို အတည်ပြုပြီးပြီ။
၂၀၅၀ မရောက်ခင် ငါးသုံးတန်မှာ
ပလပ်စတစ် တစ်တန် ရှိလာလိမ့်
မယ်လို့ သူတို့ ပြောတယ်၊
၂၀၅၀ လောက်လို့ ပြောတဲ့ လူတွေကို ကျွန်တော်
စိတ်မရှည်တော့ဘူး၊၂၀၂၅ မတိုင်ခင်ပါ။
ဒါက ရောက်တော့မှာလေ။
ဒီအချိန် ဒီနေရာနားမှာပဲလေ။
ပင်လယ် သက်ရှိတွေကို အလျှင်း ရှင်းပစ်ဖို့
ပလပ်စတစ် တစ်တန်မလိုဘူး။
ဒါထက် နည်းတာနဲ့ကို
ကောင်းကောင်း ရှင်းပစ်တော့မှာ။
ဒီတော့ ဒါကို ချက်ချင်း အဆုံးသတ်ဖို့လိုတယ်။
ကျွန်တော်တို့မှာ အချိန် မရှိတော့ဘူး။
CA: ဒီတော့ ဒါကို အဆုံသတ်ဖို့ ခင်ဗျားမှာ
စိတ်ကူးတစ်ခုရှိတယ်၊ ဒါကို မြင်နေတယ်ပေါ့၊
ပုံမှန် ပတ်ဝန်းကျင် တိုက်ပွဲဝင်သူ
လို မဟုတ်ဘဲ၊ ပြောရရင်
လုပ်ငန်းရှင်အနေနဲ့ စွန့်ဦးထွင်အနေနဲ့၊
ကမ္ဘာ့ စီးပွားရေး စနစ်တွေနဲ့
၎င်းတို့ရဲ့အလုပ်လုပ်ပုံ
အကြောင်း တွေးရင်း တစ်ဘဝလုံး
ကုန်ဆုံး ရှင်သန်ခဲ့သူပေါ့။
ကျွန်တော် နားလည်တာ မှန်ရင်
ခင်ဗျားရဲ့ စိတ်ကူးက ဒီလိုပုံမျိုးပေါက်တဲ့
လူစွမ်းကောင်းတွေကို မူတည်နေတယ်။
သူ့ရဲ့ အလုပ်အကိုင်က ဘာလဲဗျ။
AF: သူက အမှိုက်ကောက်သူပါ၊ Chris ။
တရုတ်က လူတိုင်းရဲ့စွန့်ပစ်ပစ္စည်း
ယူတာ မရပ်ခင်အထိ
သူ့လို အမှိုက်ကောက်သူ ၁၅. ၂ သန်းရှိခဲ့တယ်။
ဒီလောက်အထိ မှုန်မွှားတဲ့
ပလပ်စတ် အစဟာ ပြိုကွဲသွားတယ်။
ဒါက လူတွေကို သူ့လိုဖြစ်စေတယ်။
အခု သူက ကလေးတစ်ယောက်ပါ၊
ကျောင်းနေအရွယ် ကလေးပါ။
သူဟာ ကျောင်းမှာ ရှိနေသင့်တယ်လေ။
ဒါဟာ ကျွန်စနစ်နဲ့ ဆင်တူ လောက်တယ်။
ကျွန်တော်နဲ့ သမီး Grace ဟာ သူ့လိုလူတွေ
ရာချီပြီး တွေ့ဆုံဖူးတယ်။
CA: လူကြီးတွေလည်း အများကြီးရှိတယ်၊
ပြောရရင် တစ်ကမ္ဘာလုံးမှာ သန်းချီရှိတယ်။
စက်မှုလုပ်ငန်းတွေမှာ
ဥပမာ ကျွန်တော်တို့ ကမ္ဘာမှာ
သတ္တုအမှိုက်တွေ အများကြီး
မမြင်ဘူးဆိုတဲ့ အချက်ကို
သူတို့ ထည့်တွက်တယ်။
AF: အတိအကျကို မှန်ပါတယ်။
တကယ်တမ်းတော့ ဒီကလေးမလေးဟာ
ပတ်ဝန်းကျင်ရဲ လူစွမ်းကောင်းပါ။
သူဟာ ဟောဟို လမ်းအောက်မှာရှိတဲ့
ဧရာမ ရေနံဓာတုစက်ရုံကြီးတစ်ခုနဲ့
ပြိုင်ဘက် ဖြစ်နေတာပါ။
ဒေါ်လာ သုံး ဘီလီယံ ခွဲတန်
ရေနံဓာတု စက်ရုံပါ။
ပြဿနာက ဒါပါ။
ပလပ်စတစ်နဲ့ ဖို့မြေမှာ
ရတဲ့ ရေနံဆီနဲ့ ဓာတ်ငွေ့က
အမေရိကန် ပြည်ထောင်စုရဲ့ရေနံနဲ့ ဓာတ်ငွေ့
ရင်းမြစ်တွေက ရတာထက် ပိုများတယ်။
ဒီတော့ သူဟာ လူစွမ်းကောင်းပေါ့။
ဒါကတော့ ဖို့မြေရဲ့ အသွင်ပါ၊
ပရိတ်သတ်တို့ရေ။
ဒါက ရေနံခဲနဲ့ ဓာတ်ငွေ့ပါ။
CA: ဒီတော့ ကမ္ဘာ့ အမှိုက်ကောက်သူတွေဟာ
ဒီကနေ အသက်မွေးမှု ဖန်တီးနိုင်တယ်ဆိုရင်
သူတို့ ရလာမယ့် ဧရာမ တန်ဖိုးဟာ
အဲဒီမှာ ပိတ်မိနေနိုင်လောက်တယ်။
ဒါပေမဲ့ ဘာကြောင့် မလုပ်နိုင်တာလဲ။
AF: ဘာလို့လဲဆိုတော့ ကျွန်တော်တို့မှာ
အရိုးစွဲနေကြတာက
ကျောက်ဖြစ် ရုပ်ကြွင်းတွေဆီက
ပလပ်စတစ် တန်ဖိုးက
၎င်းအောက်မှာ ရှိတဲ့
စီးပွားရေးအရ၊ အမြတ်အစွန်းအရ
ပလပ်စတစ်ကနေ ပြန်လုပ်တဲ့ ပလပ်စတစ်ဆီ
လှည့်တာကြောင့်ပါ။
ကြည့်လေ၊ ပလပ်စတစ်အားလုံးဟာ
ရေနံနဲ့ ဓာတ်ငွေ့မှ အခြေခံ အုပ်ချပ်တွေလေ။
ပလပ်စတစ်ရဲ့ ပေါ်လီမာ ၁၀၀ ရာခိုင်နှုန်းဟာ
ရေနံနဲ့ ဓာတ်ငွေ့ ၁၀၀ ရာခိုင်နှုန်းပါ။
လိုအပ်ချက် အားလုံးအတွက်
ကမ္ဘာမှာ ပလပ်စတစ်
အလုံအလောက်ရှိတာ သိကြတယ်။
ပလပ်စတစ်တွေကို ပြန်သုံးတဲ့အခါ
ကျောက်ဖြစ် ရုပ်ကြွင်း ပလပ်စတစ်ထက်
ပိုစျေးပေါပေါ ပြန်သုံးနိုင်ရင်
ကမ္ဘာက တကယ့်ကို ကျောက်ဖြစ်
ရုပ်ကြွင်းကို စွဲမြဲနေရောလေ။
CA: ဒီတော့ ဒါက အခြေခံကျတဲ့ ပြဿနာပါ၊
ပြန်သုံးထားတဲ့ ပလပ်စတစ် စျေးနှုန်းက
ရေနံကနေ
အသစ်လုပ်ထားတာကို
ဝယ်တာထက် အမြဲလိုလို ပိုများတယ်။
ဒါက အခြေခံကျတဲ့ ပြဿနာပါ။
AF: စည်းမျဉ်းတွေရဲ့ အလိမ်
အကောက်လေးက ဒီမှာပါ Chris ။
ကျွန်တော်က ကုန်ပစ္စည်း သမားပါ။
သတ္တုစနဲ့ သံတိုသံစနဲ့ ကြေးစတွေ
ရွာတွေ အနီးတစ်ဝိုက်မှာ
ရှိနေခဲ့ဖူးတာ ကျွန်တော် နားလည်ပါတယ်၊
အထူးသဖြင့် ဖွံ့ဖြိုးဆဲ ကမ္ဘာမှာပေါ့။
တန်ဖိုးတစ်ခုရှိတယ်လို့
လူတွေ တွက်ကြတယ်။
တကယ်တော့ တန်ဖိုးရှိတဲ့ အရာတစ်ခုပါ၊
အမှိုက်သရိုက် မဟုတ်ပါဘူး။
အခု ရွာတွေ၊ မြို့တွေနဲ့ လမ်းတွေဟာ
သန့်ရှင်းပါတယ်။
ကြေးစ၊ သံစတွေကို
အခု ခလုတ်မတိုက်တော့ပါဘူး။
ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုတော့ ဒါက
တန်ဖိုးရှိတဲ့ အရာတစ်ခု၊ ပြန်သုံးပါတယ်။
CA: ဒီတော့ ပလပ်စတစ်ထဲက ဒါကို ပြောင်းဖို့
ကြိုးစားတဲ့ ခင်ဗျားရဲ့စိတ်ကူးက ဘာလဲဗျ။
AF: ကောင်းပြီ၊ Chris ရေ၊
ကျွန်တော် သုတေသနလုပ်နေတဲ့
ပါရဂူဘွဲ့ရဲ့ အပိုင်းအများစုအတွက်ပါ။
ဒါ လုပ်တာ အဆင်ပြေတဲ့ လုပ်ငန်းရှင်တစ်ယောက်
ဖြစ်တာနဲ့ ကောင်းတဲ့ အရာက
လူတွေက ကိုယ့်ကို တွေ့ချင်ကြတာပါ။
အခြား လုပ်ငန်းရှင်တွေ
သူတို့ ကြည့်ချင်တဲ့ တိရစ္ဆာန်ဥယျာဉ်က
မျိုးစိတ်တစ်ခုလို ဖြစ်တာတောင်
"ငါတို့ Twiggy Forrest ကို
တွေကြမယ်လို့ပြောကြမယ်။
ကိုယ်က အဲဒီမှာ ရှိပြီဆိုတာနဲ့
သူတို့တွေကို မေးမြန်းနိုင်တယ်။
ကမ္ဘာမှာရှိတဲ့ရေနံဆီ၊ ဓာတ်ငွေ့နဲ့ အမြန်
ရွေ့နေတဲ့ စားသုံးကုန် ကုမ္ပဏီ အများစုကို
ကျွန်တော် ရောက်ဖူးတယ်။
အဲဒီမှာ ပြောင်းလဲဖို့ တကယ့်
ဆန္ဒတစ်ခုရှိတယ်။
ဆိုလိုတာက အကောင်ဆုံးကို မျှော်လင့်ကာ
ဘာမှ မလုပ်တဲ့ ဒိုင်နိုဆော
တစ်ကောင်နှစ်ကောင်ရှိပေမဲ့
ပြောင်းလဲဖို့ တကယ့် ဆန္ဒတစ်ခုတော့ရှိတာပါ။
ဒီတော့ ကျွန်တော် ဆွေးနွေးနေခဲ့တာက
ကမ္ဘာထဲက လူ ၇. ၅ ဘီလီယံဟာ
ပလပ်စတစ်ကြောင့် ကြေမွှနေတဲ့ ပတ်ဝန်းကျင်၊
ပလပ်စတစ်ကြောင့် ပုံပျက်နေတဲ့သတ္တဝါ
(သို့) ပင်လယ် သက်ရှိတွေရဲ့
ဝန်ထုပ်နဲ့ သမုဒ္ဒရာတွေ
ရှိဖို့ မဖြစ်ထိုက်ပါဘူး။
ဒီတော့ ဒီကွင်းဆက်ထိ ရောက်လာပြီ
ထုတ်ကုန် အပုံကြီးတွေကနေ ကျွန်တော်တို့
ဝယ်ယူကြတဲ့ သောင်းချီတဲ့ တံဆိပ်တွေရှိပေမဲ့
အဓိက ကော်စေ့ ထုတ်လုပ်သူတွေ၊
တစ်ခါသုံး ပလပ်စတစ်အားလုံးကို
အန်ထုတ်ပေးတဲ့
ရေနံဓာတု စက်ရုံကြီးတွေက တစ်ရာပဲ ရှိတာပါ။
CA: ဒီတော့ ကုမ္ပဏီ တစ်ရာဟာ
အရင်အတိုင်း ဆင့်ကဲစားစဉ်ရဲ့
အခြေတည့်တည့်မှာ ရှိတယ်။
AF: ဟုတ်ပါတယ်။
CA: ဒီတော့ ဒီကုမ္ပဏီ တစ်ရာက
ဘာလုပ်ဖို့ လိုအပ်လဲ။
AF: ကောင်းပြီ၊ မကောင်းတဲ့ ပလပ်စတစ်"လို့
ကျွန်တော်ခေါ်တဲ့
ရေနံဆီနဲ့ ဓာတ်ငွေ့မှ ပလပ်စတစ်ရဲ့
အခြေခံ အုပ်ချပ်တွေရဲ့
တန်ဖိုးကို မြှင့်ဖိုပဲ လိုအပ်တာပါ။
ဒီတန်ဖိုးကို မြှင့်တင်ပါ။
တန်ဖိုးက တံဆိပ်တွေကနေ
စားသုံးသူတွေဆီ ပျံ့နှံ့လာတဲ့အခါ
ကျွန်တော်တို့ရဲ့ ကော်ဖီခွက် (သို့)
Coke (သို့) Pepsi (သို့) ဘာဖြစ်ဖြစ်မှာ
တိုးလာတာကို သတိမပြုလောက်အောင် ဖြစ်ဖို့ပါ။
CA: ဥပမာ၊ အပို ဆယ်ပြားလိုမျိုးလား။
AF: ပိုနည်းတယ်၊ ဆယ်ပြား တစ်စိတ်၊
တစ်ဝက်ပါ။
လုံးဝကို အနည်းဆုံးဖြစ်မှာပါ။
ဒါပေမဲ့ ဒါက လုပ်တာက
တစ်ကမ္ဘာလုံးက ပလပ်စတစ်စတိုင်းကို
တန်ဖိုးရှိတဲ့ အရာဖြစ်အောင် လုပ်ပေးတယ်။
အဆိုးဆုံး အမှိုက် ရှိတဲ့ နေရာပေါ့။
ဆိုပါစို့၊ အရှေ့တောင် အာရှ၊ အိန္ဒိယပါ။
အဲဒီမှာက တစ်ပုံတစ်ခေါင်းရှိနေတာလေ။
CA: ဒီတော့ ဒီမှာ
နှစ်ပိုင်းရှိတယ်လို့ထင်မိတယ်။
တစ်ပိုင်းက သူတို့တွေ ငွေ ပိုကောက်ခံပေမဲ့
အပိုကို ဖြတ်ထုတ်ပြီး
ပေးချမယ်ဆိုရင်၊
ဘာဖြစ်မလဲဆိုတော့ တစ်ခုခုရဲ့
ပြဿနာကို ဖြေရှင်းဖို့ တစ်ယောက်ယောက်က
မတည်တဲ့ ရံပုံငွေ တစ်ရပ်ပေါ့၊
အပိုအတွက် ကောက်ခံတဲ့
ဒီငွေကို ဘာအတွက် သုံးလိမ့်မလဲ။
AF: ဒီတော့ တကယ့် လုပ်ငန်းကြီးတွေကို
စကားပြောတဲ့အခါ
"ကြည့်ပါ၊ ခင်ဗျားတို့ ပြောင်းဖို့၊
မြန်မြန် ပြောင်းဖို့လိုတယ်"လို့ဆိုတော့
သူတို့ရဲ့ မျက်လုံးတွေဟာ ငြီးငွေ့မှုထဲမှာ
ကွာကျတော့ မတတ်လေ၊
"ဒါက လုပ်ငန်းကောင်းပါ"လို့ မပြောရင်ပေါ့။
"ကောင်းပြီး၊ Andrew၊ ကျွန်တော် သိပြီ။"
ဒီတော့ ကျွန်တော်က "မှန်တယ်၊ ခင်ဗျား
ပတ်ဝန်းကျင်နဲ့
စက်မှုလုပ်ငန်း အပြောင်းအလဲ ရံပုံငွေ
ထည့်ဖို့လိုတယ်"
နှစ်နှစ်၊ သုံးနှစ်အကြာမှာ
ကမ္ဘာ့ ပလပ်စတစ် လုပ်ငန်းတစ်ခုလုံးဟာ
ရုပ်ကြွင်း လောင်စာကနေ အခြေခံ အုပ်ချပ်တွေ
ယူတာကနေ ပလပ်စတစ်ကနေ
အခြေခံ အုပ်ချပ်တွေ
ယူတာကို ပြောင်းနိုင်တယ်။
နည်းပညာက အဲဒီမှာပါ။
ပွဲတွေ့ပါ"လို့ပြောတယ်။
နည်းပညာကို အချိုးချလို့ရတာကို
အသိအမှတ်ပြုရင်း ဘာမှမရှိတာကနေ
ဒေါ်လာ ဘီလံယံများစွာ
လုပ်ဆောင်မှု နှစ်ခုကို ယူခဲ့တာပါ။
ပလပ်စတစ် ပုံစံအားလုံးကို ကိုင်တွယ်ဖို့
အနည်းဆုံး ပလပ်စတစ်နည်းပညာ တစ်ဒါဇင် တွေ့တယ်
ဒီတော့ ဒီနည်းပညာတွေမှာ ၎င်းတို့ကို
ပေးတဲ့ စီးပွားရေးအမြတ်အစွန်းတစ်ခု
ရှိပြီဆိုတာနဲ့။
ဒါက ကမ္ဘာ့ လူထုဟာ ရှိပြီးသား
ပလပ်စတစ်တွေကနေ
ပလပ်စတစ်အားလုံး ရမယ့်နေရာပါ။
ဒီတော့ ပလပ်စတစ် အသစ် ရောင်းချမှုတိုင်းက
ရံပုံငွတစ်ရပ်အတွက် ငွေ ထောက်ပံ့ပေးတယ်၊
ဒါကို အဓိကအားဖြင့် စက်မှုလုပ်ငန်း
ပြောင်းလဲဖို့ သုံးတယ်၊
သန့်ရှင်းရေးနဲ့ အခြားအပိုင်းတွေလို
အရာတွေကို စတင်ပေးချေတယ်။
AF: သိပ်မှန်၊ ဟုတ်လိုက်တာ။
CA: ဒါက အံ့ဩစရာ
ဘေးထွက် အကျိုးရှိတယ်။
ဒါက စျေးကွက် ဖန်တီးခြင်းရဲ့ အဓိက
အကျိုးတောင် ဖြစ်လောက်တယ်။
ဒါက ပြန်သုံးလို့ရတဲ့ ပလပ်စတစ်ကို
ရုတ်တရက် ဖန်တီးပေးတယ်၊
ကမ္ဘာအနှံ့က သန်းချီတဲ့ လူတွေ ဒါကို ကောက်ယူ
တဲ့ အသက်မွေးမှု အသစ်တစ်ခုကို ရှာတွေဖို့
ဖွင့်ပေးနိုင်တဲ့ ဧရာမ လုပ်ငန်းကြီးပါ။
AF: တကယ် မှန်လိုက်တာ။
ဒီတော့ အားလုံး လုပ်ဖို့လိုတာက ဒီတန်ဖိုးနဲ့
ရုပ်ကြွင်း လောင်စာ ပလပ်စတစ်နဲ့
ဒီတန်ဖိုးနဲ ပြန်သုံးတဲ့ ပလပ်စတစ်ရှိတာပါ။
ဒါကို သင်တို့ ပြောင်းလဲတာပါ
ဒီတော့ ပြန်သုံးတဲ့ ပလပ်စတစ်က
စျေးသက်သာပါတယ်။
ဒါနဲ့ ပတ်သက်ပြီး အကြိုက်ဆုံးကတော့
Chris ရေ၊ သိတဲ့အတိုင်း
ကျွန်တော်တို့ဟာ တန်ချိန် သန်း ၃၀၀၊ ၃၅၀ ကို
ပတ်ဝန်းကျင်ထဲမှာ ဖြုန်းတီးကြတယ်။
ရေနံနဲ့ ဓာတ်ငွေ့ ကုမ္ပဏီတွေကြောင့်
တန် သန်း ၅၀၀ အထိ တိုးလာတော့မယ်။
ဒါက အရှိန်မြင့်လာတဲ့ ပြဿနာတစ်ရပ်ပါ။
ဒါပေမဲ့ ဒါရဲ တန်ချိန်တိုင်းက ပိုလီမာပါ။
ပိုလီမာက တစ်တန်ကို ဒေါ်လာ ၁၀၀၀၊
၁၅၀၀ ရှိတယ်။
ဒါက လုပ်ငန်းထဲကို ဝင်သွားနိုင်ပြီး
ကမ္ဘာတစ်လွှားမှ အလုပ်အကိုင်တွေ၊
အခွင့်အလမ်းတွေနဲ့ ချမ်းသာမှုကို
ဖန်တီးပေးနိင်တဲ့ ဒေါ်လာ ထရီလီယံ တစ်ဝက်ပါ၊
အထူးသဖြင့် အဆင်းရဲဆုံး နေရာတွေမှာပေါ့။
ဒါပေမဲ့ လွင့်ပစ်ကြတယ်။
CA: ကုမဏီကြီးတွေကို ပြန်သုံးတဲ့
စက်ရုံတွေမှာ ရင်းနှီးခွင့်ပေးမယ်ပေါ့၊
ပြောရရင် တကမာလုံးပေါ့။
AF: တစ်ကမ္ဘာလုံးပါ။
အကြောင်းက နည်းပညာ
အရင်းအနှီးက နည်းတယ်၊
ဟိုတယ်ကြီးတွေ အောက်က အမှိုက်ပုံတွေ၊
အမှိုက်ကို ကော်စေ့လုပ်တဲ့
အမှိုက်ဂိုဒေါင်နဲ့ နေရာတကာ
ထည့်ဝင်လို့ရတာကြောင့်ပါ။
CA: ခင်ဗျားဟာ ပရဟိတသမားဖြစ်ပြီး
ခင်ဗျားရဲ့ ကိုယ်ပိုင်ဓနကို ဒီမှာ
ရည်စူးဖို့ အသင့်ဖြစ်နေတယ်။
ဒီစီမံချက်မှာ ပရဟိတရဲ့ အခန်းက ဘာလဲဗျ။
AF: ကျွန်တော်တို့ လုပ်ဖို့လိုတာက ဒါ
ဆက်လက် ဖြစ်ပေါ်စေဖို့ ဒေါ်လာ သန်း ၄၀၊ ၅၀
ထည့်သွင်းပေးဖို့လို့ ထင်တယ်။
ဒီနောက် ဖြစ်နေတာကို
လူတိုင်း အတိအကျ မြင်နိုင်တဲ့
လုံးဝ ပွင့်လင်းမြင်သာမှု
ဖန်တီးဖို့လိုပါတယ်။
ကော်စေ့ ထုတ်လုပ်သူတွေကနေ
တံဆိပ်တွေ၊ စားသုံးသူတွေအထိ
ဘယ်သူက ဒီပွဲကို ကစားနေတယ်၊
ဘယ်သူက ကမ္ဘာကို ကာကွယ်နေတယ်
ဘယ်သူက ဂရုမစိုက်ဘူးဆိုတာကို
လူတိုင်း မြင်ခွင့်ရတယ်လေ။
ဒါက တစ်ပတ်ကို ဒေါ်လာတစ်သန်းလောက်
ကုန်ကျမှာဖြစ်ပြီး
ဒါကို ငါးနှစ်ကြာ အကုန်အကျ
ခံရလိမ့်မယ်။
စုပေါင်း ထည့်ဝင်မှုက အမေရိကန်
ဒေါ်လာ သန်း ၃၀၀ လောက်ပါ။
CA: အိုး။
အခုတော့
(လက်ခုပ်သံများ)
အခြားကုမ္ပဏီတွေကို ခင်ဗျားပြောတယ်၊
ဥပမာ ဒီကမ္ဘာရဲ့ Coca-Colas တို့ပေါ့
ဒါကို လုပ်ဆောင်ချင်တဲ့
ပိုမြင့်မားတဲ့ စျေးကို ပေးချင်ကြသူတွေပါ။
မျှတနေသရွေ့ ပိုမြင့်တဲ့ စျေးတစ်ခုကို
သူတို့ ပေးချင်ပါတယ်။
AF: ဟုတ်ပါတယ်၊ ဒါက မျှတပါတယ်။
ဒီတော့ Pepsi က ပူးဆောင်ရွက်မနေတာကို
တစ်ကမ္ဘာလုံးက မသိရင်
Coca-Cola က Pepsi ကို
ပူပေါင်းဆောင်ရွက်တာ မလုပ်စေချင်ဘူး။
နောက်တော့ ဂရုမစိုက်ဘူး။
ဒီတော့ ဒါက စျေးကွက်ရဲ့
ပွင့်လင်းမြင်သာမှုပါ။
အဲဒီမှာ လူတွေက စနစ်ကို
တစ်ပတ်ရိုက်ကြိုးစားရင်
စျေကွက်က မြင်နိုင်တယ်၊
စားသုံးသူတွေက မြင်နိုင်တယ်။
စာသုံးသူတွေက အဲဒီမှာ တစ်ကဏ္ဍ
ပါဝင်ချင်တယ်။
ခုနှစ် ဘီလီယံခွဲ လူထုက
ရာချီတဲ့ ကုမ္ပဏီတွေကြောင့်
ကမ္ဘာကြီး မကြေမွ စေချင်ဘူး။
CA: ဘယ်ကုမ္ပဏီတွေ လုပ်နိုင်တယ်၊
ခင်ဗျား ဘာလုပ်ချင်တယ်ဆိုတာ
ကျွန်တော်တို့ကို ပြောပါဦး။
နားထောင်သူတွေ ဘာလုပ်နိုင်လဲ။
AF: ကောင်းပြီ၊ တစ်ကမ္ဘာလုံးမှာရှိတဲ့
ကျွန်တော်တို့ အားလုံးကို
noplasticwaste.org ဆိုတဲ့
ဝက်ဘ်ဆိုဒ်ဆီကို သွားစေချင်ပါတယ်။
ကိုယ့်ဒေသတွင်းက ရာချီရှိတဲ့ ကော်စေ့
ထုတ်လုပ်သူတွေကို ဆက်သွယ်ပါ။
သင့်ရဲ့ အီးမေးလ် (သို့) တွစ်တာ
(သို့) ဖုန်းအဆက်အသွယ်အတွင်းမှာ
အနည်းဆုံး တစ်ယောက်တော့ ရှိမှာပါ။
စက်မှုလုပ်ငန်းက စီမံနိုင်တဲ့ (သို့)
ကမ္ဘာ့ဘဏ်က စီမံနိုင်တဲ့ ရံပုံငွေတစ်ရပ်မှာ
သူတို့ကို ပေးလှူဖို့စေချင်တယ်လို့
အသိပေးလိုက်ပါ။
ဒါက နှစ်စဉ် ဒေါ်လာ ဘီလီယံ
ဆယ်ချီပြီး မတည်ပေးတော့
ရုပ်ကြွင်းလောင်စာကနေ မဟုတ်ဘဲ စက်မှု
လုပ်ငန်းကို ပလပ်စတစ်ကနေ ပလပ်စတစ် ရယူဖို့
ပြောင်းလဲပေးနိုင်ပါတယ်၊
ဒါက မလိုဘူး။ ဟိုတစ်ခုက
ဆိုးတယ်၊ ဒါက ကောင်းတယ်။
ဒါက ပတ်ဝန်းကျင် သန့်ရှင်း စေနိုင်တယ်။
ရင်းနှီးငွေ အလုံအလောက်ရှိတယ်၊
ပတ်ဝန်းကျင်ကို သန့်ရှင်းဖို့
နှစ်စဉ် ဒေါ်လာ ဘီလီယံ
ဆယ်ချီ ရှိပါတယ်၊ Chris ရေ။
CA: ခင်ဗျားက ပြန်သုံးတဲ့ လုပ်ငန်းမှာ
ဒါက အကျိုးအမြတ် ဝိရောဓိ မဖြစ်ဘူးလား၊
(သို့) ဧရာမ လုပ်ငန်း အခွင့်အလမ်း
တစ်ခုပဲလား။
AF: ကျွန်တော်က သံရိုင်း လုပ်ငန်းကပါ၊
သတ္တု လုပ်ငန်းနဲ့ အပြိုင်အဆိုင်ပါ။
ဒါကြောင့် ခလုတ်တိုက်ဖို့နဲ့ ခြေချောင်းကို
ရှမိဖို့အစအန တစ်ခုမှ မရှိတာက
ကောက်ခိုင်းထားလို့ပါ။
CA: ဒါက ပလပ်စတစ်ပြန်သုံးတဲ့ လုပ်ငန်းထဲ
ဝင်ဖို့အကြောင်းပြချက် မဟုတ်ဘူး။
AF: မဟုတ်ဘူး၊ ဒါကို တိုးပွားအောင်
အားပေးမလို့ပါ။
ဒါက ပလပ်စတစ် အမှိုက်ရဲ့
အင်တာနက်ဖြစ်မယ်။
တစ်ကမ္ဘာလုံးကို ပျံ့နှံ့မယ့် တိုးပွားတဲ့
လုပ်ငန်းတစ်ခု ဖြစ်လိမ့်မယ်။
အထူးသဖြင့် အမှိုက်အများဆုံး ရှိရာမှာ
ဆင်းရဲမှုက အဆုံးဆုံးဖြစ်ပြီး
ဒါဟာ ရင်းမြစ်ဖြစ်လို့ပါ။
ဒီတော့ ဒါကို အားပေးပြီး
နောက်ဆုတ်နေတော့မှာပါ။
CA Twiggy ေရ၊ အခြေခံကျကျ
ပြောင်းဖို့အားပြန်ပြည့်လာတဲ့ စီးပွားရေး
အသစ်တစ်ခု၊ ဒီထောက်ပံ့ရေး ကွင်းဆက်ကြီးတွေ၊
ဒီလုပ်ငန်းကြီးတွေကို မက်မောနေကြတဲ့
တစ်ကမ္ဘာလုံးက
လူတွေများစွာရှိတဲ့ ခေတ်တစ်ခုမှာ ရောက်နေတယ်
ဒါက ဧရာမ စိတ်ကူးလို့
သဘောပေါက်မိတယ်။
လမ်းမှာ ခင်ဗျားကို အားပေးဖို့
ဒါကို ဖြစ်အောင်လုပ်ဖို့
လူအများကြီး လိုမှာပေါ့။
မျဝေတဲ့အတွက် ကျေးဇူးပါ။
ကျေးဇူး အများကြီးတင်ပါတယ်။
ကျေးဇူးပါ၊ Chris
(လက်ခုပ်သံများ)
Andrew Forrest: Plastic.
Zo simpel.
Ons onvermogen om het te gebruiken
als een enorm energetisch product
en dat we het gewoon weggooien.
AF: Dit is in de Filippijnen
en een heleboel rivieren,
dames en heren,
zien er net zo uit.
Dit is in de Filippijnen.
Zo is het in heel Zuidoost-Azië.
AF: Nee, dat zien we nog niet.
Bij Ellen MacArthur Foundation
zitten een hoop goede wetenschappers
waarmee we een tijdje hebben samengewerkt.
Ik heb hun werk helemaal geverifieerd.
Ze zeggen dat er één ton plastic, Chris,
voor elke drie ton vis zal zijn,
niet tegen 2050 --
en ik word echt ongeduldig met mensen
die praten over 2050 -- maar tegen 2025.
Dat is om de hoek.
Dat is gewoon hier en nu.
Je hebt echt geen ton plastic nodig
om het zeeleven volledig uit te roeien.
Met minder dan dat gaat dat ook prima.
Dus moeten we er direct mee stoppen.
We hebben geen tijd meer.
CA: Dat is het fundamentele probleem,
de prijs voor het recyclen
van plastic ligt meestal hoger
dan de prijs om het
van nieuwe olie te maken.
Dat is het fundamentele probleem.
AF: Over de hele wereld.
Omdat de technologie zo goedkoop is,
kan je ze inzetten
bij afvalhopen, in grote hotels,
vuilstortplaatsen, overal,
en hars maken van die afval.
(Applaus)
Je sprak met andere bedrijven,
zoals de Coca-Cola’s van deze wereld,
die bereid zijn
om een hogere prijs te betalen,
ze willen een hogere prijs betalen,
zolang het eerlijk verloopt.
Chris Anderson: Je bent al een paar jaar
door dit probleem geobsedeerd.
Wat is het probleem, in je eigen woorden?
CA: We zien overal verspilling.
Extreem gesteld,
ziet het er een beetje zo uit.
Waar werd deze foto genomen?
CA: Plastic wordt in de rivieren gegooid
en van daar gaat het uiteraard de zee in.
We zien het duidelijk op de stranden,
maar dat is niet eens je voornaamste zorg.
Het gaat eigenlijk
om er wat in zee gebeurt.
Zeg daar eens wat over.
AF: OK, dus kijk. Dank je, Chris.
Ongeveer vier jaar geleden
kreeg ik een stapelgek idee
en besloot om aan een doctoraat
in mariene ecologie te beginnen.
Het enge eraan was dat ik zeker
leerde over het leven in zee,
maar ik leerde meer over de dood in zee
en het enorme ecologische
afsterven van vis,
het mariene leven, zeezoogdieren,
met een biologie bijna als de onze,
waarvan er miljoenen,
zo niet ontelbare biljoenen,
afsterven door het plastic.
CA: Mensen vinden plastic lelijk,
maar stabiel. Toch?
Je gooit iets in de oceaan met het idee,
"Hè, daar gebeurt verder niks mee.
Kan toch geen kwaad, hè?"
AF: Kijk, Chris, het is
een geweldig product voor de economie.
Maar wel de ergst mogelijke
stof voor het milieu.
Het ergste aan plastics
is dat als ze in het milieu geraken,
ze uiteenvallen.
Ze houden nooit op met plastic te zijn.
Ze breken af in steeds
kleiner en kleiner wordende deeltjes
en het begint ons nu te dagen, Chris,
wat we in de mariene ecologie
al een paar jaar weten,
dat het ook mensen gaat treffen.
We weten nu dat nanoplastics,
die zeer kleine deeltjes plastic,
met hun negatieve lading
dwars door de poriën
van de huid kunnen gaan.
Dat is niet eens het slechte nieuws.
Het slechte nieuws is dat ze
dwars door de bloed-hersenbarrière gaan,
die beschermende coating
om je hersenen te beschermen.
Je hersenen zijn een amorfe, natte massa
met veel kleine elektrische ladingen.
Breng daar een negatief deeltje in --
in het bijzonder een negatief
deeltje met pathogenen --
die negatieve lading trekt
dingen met positieve ladingen aan,
zoals pathogenen, toxinen,
kwik, lood.
Dat is de nieuwe wetenschap
die we in de komende 12 maanden gaan zien.
CA: Ik dacht dat je me al had verteld
dat er al zo’n 600 plastic zakken
voor elke vis van ongeveer die grootte
in zee aanwezig zijn.
Ze breken af,
er komen er steeds meer
en we beginnen de gevolgen ervan
nog niet eens te zien.
CA: OK, je hebt een idee
om hier een eind aan te maken.
Je kwam daar niet op
als milieu-activist, zou ik zeggen,
maar als een zakenman, als een ondernemer
die zijn hele leven nagedacht heeft
over de wereldwijde economische systemen
en hoe ze werken.
En als ik het goed begrijp,
steunt je idee op helden
die er ongeveer zo uitzien.
Wat is haar beroep?
AF: Ze is een voddenraapster, Chris,
en er waren 15, 20 miljoen
voddenraapsters zoals zij,
totdat China stopte
met ieders afval op te nemen
en de prijs van plastic,
hoe laag hij ook was, instortte.
Dat leidde tot mensen zoals zij,
die nu -- ze is een kind, een schoolkind.
Ze zou op school moeten zitten.
Dat kan je wel bijna slavernij noemen.
Mijn dochter Grace en ik ontmoetten
honderden mensen zoals zij.
CA: En zo zijn er ook miljoenen
volwassenen over de hele wereld,
en in sommige sectoren
zorgen die ervoor dat we, bijvoorbeeld,
niet veel metaalafval
tegenkomen in de wereld.
AF: Ja, precies.
Dat kleine meisje is in feite
de held van het milieu.
Ze beconcurreert
een enorme petrochemische fabriek
even verderop,
een petrochemische fabriek
van 3,5 miljard dollar.
Dat is het probleem.
Er zit meer olie en gas
in plastic en stortplaatsen
dan in de hele olie- en gasbronnen
van de Verenigde Staten.
Dus is zij de held.
Zo ziet zo’n stortplaats eruit,
dames en heren,
olie en gas in vaste vorm.
CA: Er zit een enorme waarde in opgesloten
waarmee voddenrapers van over de wereld
hun boterham zouden kunnen verdienen.
Maar waarom kunnen ze dat niet?
AF: Omdat we te maken hebben met het feit
dat de prijs van plastic
uit fossiele brandstoffen
net iets te laag is
om recyclen van plastic uit plastic
economisch en winstgevend te maken.
Alle plastic bevat
bouwstenen uit olie en gas.
Plastics zijn 100 procent polymeer,
die weer 100 procent olie en gas zijn.
En je weet dat we in de wereld
genoeg plastic hebben
voor al onze behoeften.
En als we niet zorgen
dat plastic recyclen goedkoper wordt
dan plastic maken
uit fossiele brandstoffen,
dan blijft de wereld natuurlijk hangen
aan plastic uit fossiele brandstoffen.
AF: Dus moeten we de regels
hier een beetje aanpassen, Chris.
Ik ben een grondstoffenprofessional.
Ik weet dat er vroeger overal
schroot, afvalijzer
en stukjes koper lagen,
vooral dan in de derde wereld.
De mensen gingen beseffen
dat ze waarde hadden.
Het zijn eigenlijk artikelen van waarde,
geen afval.
Nu zijn de dorpen,
de steden en de straten schoon,
je valt er niet meer
over het koper- of ijzerafval,
want het is een artikel van waarde,
het wordt gerecycled.
CA: Hoe wil jij dat
veranderen voor plastics?
AF: OK, Chris,
voor het grootste deel van dat doctoraat
deed ik aan onderzoek.
Het voordeel van een geslaagde ondernemer
is dat mensen je willen zien.
Andere ondernemers,
zelfs als je een beetje een showexemplaar
bent waarmee ze willen kennismaken,
zullen zeggen:
"OK, we gaan allemaal
naar Twiggy Forrest."
En zodra je daar bent,
kan je ze ondervragen.
Ik heb de meeste olie-, gas-
en levensmiddelenbedrijven
ter wereld bezocht
en er is een echte wil om te veranderen.
Er zijn wel een paar dinosauriërs
die hopen dat het goed gaat en niets doen,
maar toch is de wil er wel.
Ik legde uit
dat de zeven en een half miljard
mensen in de wereld
het echt niet verdienen
dat hun omgeving verdrinkt in plastic
en het leven in hun oceanen
uitsterft als gevolg van plastic.
Onderaan die keten vind je
de tienduizenden merken
waarvan wij allen
die hopen producten kopen,
maar er zijn slechts een honderdtal
grote harsproducenten,
grote petrochemische fabrieken,
die al die plastic
voor eenmalig gebruik uitspuwen.
CA: Dus honderd bedrijven
zitten aan de basis
van die 'voedselketen'.
AF: Ja.
CA: Wat wil je dan dat
die honderd bedrijven gaan doen?
AF: Ze moeten gewoon de waarde verhogen
van de plasticbouwstenen van olie en gas,
wat ik noem het ‘slechte plastic’,
verhoog daar de waarde van,
zodat wanneer het zich verspreid
via de merken en naar ons, de klanten,
we nauwelijks iets zullen merken
van de prijstoename van onze koffiekop,
Coke, Pepsi of wat dan ook.
CA: Iets als één cent extra?
AF: Minder. Een kwart cent,
een halve cent.
Het zal absoluut minimaal zijn.
Maar het maakt
dat elk stukje plastic ter wereld
een artikel van waarde wordt.
Waar het afvalprobleem het ergste is,
zeg maar Zuidoost-Azië, India,
gaat dat het meeste voordeel bieden.
CA: OK, het voelt alsof
er twee kanten aan zijn.
Een ervan is: als ze er
meer geld voor vragen,
maar dat teveel eruit halen
en het investeren -- in wat? --
een fonds dat wordt beheerd door iemand
om dit probleem van
–- wat? -- aan te pakken?
Waarvoor dient dan
dat extra aangerekend geld?
AF: Als ik aan echt grote bedrijven zeg:
"Kijk, ik wil dat jullie veranderen
en wel echt snel veranderen",
zullen ze me verveeld aankijken,
totdat ik zeg:
"Het is goed voor de zaken."
"OK, nu heb je mijn aandacht, Andrew."
Dus zeg ik: "Goed,
jullie moeten een bijdrage leveren
aan een overgangsfonds
voor milieu en industrie.
Binnen twee, drie jaar
kan de hele wereldwijde plasticindustrie
overstappen van het winnen
van bouwstenen uit fossiele brandstoffen
naar het winnen
van de bouwstenen uit plastic.
De technologie bestaat.
Ze is bewezen."
Ik heb twee miljardenindustrieën
vanuit het niets opgestart
en aangetoond dat de techniek
kan worden opgeschaald.
Ik zie minstens een dozijn technologieën
om alle soorten plastic te verwerken.
Zodra die technologieën
een economische marge hebben,
en dit geeft ze dat,
zal het mondiale publiek
al zijn plastic betrekken
uit bestaande plastics.
CA: Dus elke verkoop van nieuw plastic
draagt geld bij aan een fonds
dat wordt gebruikt
om de industrie over te schakelen
en gaat betalen voor dingen
zoals opruimen en andere zaken.
AF: Absoluut.
CA: Het heeft het
ongelooflijke neveneffect,
misschien het belangrijkste voordeel,
dat het een markt creëert.
Het zorgt dat er een enorme handel
in recyclebare plastic op gang komt
die miljoenen mensen ter wereld kan helpen
om de kost te verdienen
door het te verzamelen ervan.
AF: Ja, precies.
Het enige wat je doet:
plastic uit fossiele
brandstoffen is zoveel waard
en gerecyclede plastic is zoveel waard,
en dat verander je.
Dus is gerecycled plastic goedkoper.
Dit vind ik hieraan het leukste, Chris.
We storten 300 à 350 miljoen ton
plastic in het milieu.
Volgens de eigen berekeningen
van de olie- en gasbedrijven
gaat dat aangroeien tot 500 miljoen ton.
Dat is een aangroeiend probleem.
Maar elke ton ervan is polymeer.
Polymeer kost 1000 tot 1500 dollar/ton.
Dat is een half biljoen dollar
dat ondernemerschap zou kunnen aanwakkeren
en banen, kansen en overal
middelen van bestaan creëren,
vooral dan in de armste streken.
En toch gooien we het weg.
CA: Dit zou grote bedrijven
laten investeren in recyclingbedrijven,
letterlijk over de hele wereld --
CA: Nu ben je een filantroop
en je wil hier
eigen vermogen in investeren.
Welke rol speelt
filantropie in dit project?
AF: Ik denk dat we
40 à 50 miljoen dollar nodig hebben
om het op gang te brengen
en dan moet er ook
absolute transparantie zijn
zodat iedereen kan zien wat er gaande is.
Vanaf de harsproducenten
tot de producten voor de consument
krijgt iedereen te zien
wie het spel meespeelt,
wie de aarde beschermt,
en wie het niet kan schelen.
Het zal wekelijks
zowat één miljoen dollar kosten,
en we gaan dat
voor vijf jaar onderschrijven.
De totale bijdrage is ongeveer
300 miljoen US dollar.
CA: Wow.
Nu --
AF: Ja, dat is eerlijk.
Coca-Cola zou het niet leuk vinden
dat Pepsi meedeed,
tenzij de hele wereld wist
dat Pepsi niet meedeed.
Dan gaven ze er niet om.
Door die transparantie van de markt,
waarbij, als mensen proberen
het systeem te bedriegen,
de markt het kan zien,
de consument het kan zien.
De consument wil hierin een rol spelen.
Zeven en een half miljard mensen
willen niet dat 100 bedrijven
hun wereld om zeep helpen.
CA: Je vertelde ons
wat de bedrijven kunnen doen
en wat jij wil doen.
Wat kunnen de toehoorders doen?
AF: Ik zou willen dat wij allen
over de hele wereld
naar de website ‘noplasticwaste.org’ gaan.
Je neemt contact op
met de 100 harsproducenten
in jouw regio.
Je moet er ten minste één hebben
bij je e-mail-, Twitter-
of telefooncontacten
en je laat hen weten dat je wil dat ze
een bijdrage leveren aan een fonds --
dat de industrie
of de Wereldbank kan beheren,
het brengt tientallen miljarden
dollars per jaar op --
zodat jij de industrie de overgang
kan laten maken
om alle plastic uit plastic
en niet uit fossiele brandstof te maken.
Willen we niet.
Dat is slecht. Dit is goed.
En het kan de omgeving schoonmaken.
We hebben dan genoeg kapitaal,
tientallen miljarden dollars,
Chris, per jaar
voor het opruimen van de omgeving.
CA: Je zit in het recyclingbedrijf.
Is dit geen belangenconflict voor jou
of is het eerder een buitenkans voor je?
AF: Ja, ik zit in het ijzerertsbedrijf
en ik concurreer met de schroothandel,
en daarom liggen er geen resten
schroot om over te struikelen
en je teen aan te snijden:
omdat het wordt verzameld.
CA: Dit is niet je excuus voor de instap
in het plasticrecyclingbedrijf.
AF: Nee, ik ga deze actie toejuichen.
Dit wordt het internet van plasticafval.
Dit gaat een hausse-industrie
worden over de hele wereld
en vooral waar de meeste armoede is,
want daar is ook het meeste afval
en dat is de bron.
Dus ga ik het toejuichen
en een stapje terugzetten.
CA: We zijn in een tijdperk
waar zo veel mensen over de hele wereld
hunkeren naar een nieuwe,
regeneratieve economie
om deze grote productieketens,
deze grote industrieën,
fundamenteel te transformeren.
Het lijkt mij een gigantisch idee
en je gaat een heleboel
mensen nodig hebben
die je aanmoedigen
om dat te realiseren.
Bedankt om dit met ons te delen.
AF: Dank je zeer. Dank je, Chris.
(Applaus)
Chris Anderson: Então, tu tens
estado obcecado por este problema
nos últimos anos.
Qual é o problema,
segundo as tuas palavras?
Andrew Forrest: Plástico.
Tão simples quanto isso.
A nossa incapacidade de utilizar
este formidável produto energético.
Limitamo-nos a deitá-lo fora.
CA: Vemos desperdícios por toda a parte.
No seu pior, é parecido com isto.
Onde foi tirada esta foto?
AF: Foi tirada nas Filipinas.
Senhoras e senhores,
há lá muitos rios
que se parecem com isto.
As Filipinas são assim.
Todo o sudeste asiático.
CA: O plástico é atirado para os rios,
e daí acaba por entrar no mar.
Quer dizer, obviamente
nós vemos isso nas praias,
mas essa não é
a tua preocupação principal.
É o que lhe acontece nos oceanos.
Fala-nos um pouco disso.
AF: Ok. Obrigado, Chris.
Há cerca de quatro anos,
eu pensei faze algo realmente louco.
Decidi fazer um doutoramento
em Ecologia Marinha.
O que foi assustador
— claro, aprendi muita coisa sobre
a vida dos animais marinhos —
mas aprendi mais
sobre a morte no mar
e a enorme quantidade
de morte ecológica dos peixes,
dos animais marinhos, mamíferos marinhos
— uma biologia muito próxima da nossa —
que estão a morrer aos milhões,
ou biliões, nem conseguimos contar
por causa do plástico.
CA: As pessoas acham que
o plástico é feio mas estável, não é?
Atiramos uma coisa ao oceano:
"Olhem, vai ficar ali para sempre.
"Não vai causar nenhum dano, não é?"
AF: O plástico é uma substância incrível
concebida para a economia.
É a pior substância possível
para o ambiente.
A pior coisa do plástico é que,
assim que entra ao ambiente,
é que se fragmenta,
mas nunca deixa de ser plástico.
Decompõe-se em pedaços
cada vez mais pequenos.
A ciência de ponta sobre isto, Chris,
que já conhecemos na ecologia marinha
de há uns anos a esta parte,
é que vai afetar os seres humanos.
Sabemos hoje que o nanoplástico,
as partículas muito pequenas de plástico
que têm uma carga negativa,
podem penetrar através
dos poros da nossa pele.
Isso não é o pior.
O pior é que atravessam diretamente
a barreira hematoencefálica,
o revestimento protetor
que protege o cérebro.
O cérebro é uma massa húmida e amorfa,
cheia de pequenas cargas elétricas.
Se lá colocarmos uma partícula negativa,
em especial uma partícula negativa
que pode transportar patógenos,
temos uma carga negativa
que atrai elementos de carga positiva,
tais como patógenos, toxinas,
mercúrio e chumbo.
É a ciência de ponta
que veremos nos próximos 12 meses.
CA: Eu creio que já me disseste
que há uns 600 sacos plásticos
por cada peixe daquele tamanho no mar.
Eles estão a decompor-se,
vai haver uma quantidade cada vez maior
e ainda não vimos o início
das consequências disso.
AF: Pois não.
A Fundação Ellen MacArthur,
tem um grupo de bons cientistas,
com quem já trabalhamos
há algum tempo.
Verifiquei inteiramente o trabalho deles.
Eles dizem que vai haver
uma tonelada de plástico
por cada três toneladas de peixes
— não em 2050, eu fico impaciente
quando me falam em 2050 —
mas até 2025.
Será daqui a pouco tempo.
É aqui mesmo e agora mesmo.
Não é preciso uma tonelada de plástico
para destruir a vida marinha.
Menos do que isso fará um bom trabalho.
Temos de acabar com isso imediatamente.
Já não temos tempo.
CA: Ok, então tens uma ideia
para acabar com isso,
Mas não o fazes
como um típico ativista ecológico
mas como um homem de negócios,
um empresário,
que passou a vida a pensar
em sistemas económicos globais
e como eles funcionam.
E se eu entendi bem,
a tua ideia depende de heróis
que se parecem com isto.
Qual á a profissão dela?
AF: Ela é trapeira.
Havia 15 ou 20 milhões
de trapeiras como ela,
até a China deixar de receber
os desperdícios de toda a gente.
E o preço do plástico,
que já era muito baixo, caiu.
Isso levou a pessoas como ela
— é uma criança em idade escolar,
que devia estar na escola.
É provavelmente uma situação
parecida com a escravatura.
A minha filha Grace e eu conhecemos
centenas de pessoas como ela.
CA: Também há muitos adultos,
literalmente milhões no mundo inteiro
e nalgumas indústrias.
Isso explica o facto de, por exemplo,
não vermos muito desperdício
de metal no mundo.
AF: Exatamente.
Aquela miúda é a heroína do ambiente.
Ela está em competição
com uma grande fábrica petroquímica
que fica naquela rua,
a fábrica petroquímica
de 3500 milhões de dólares.
O problema é esse.
Temos mais petróleo e gás
no plástico e nos aterros sanitários
do que todos os recursos
de petróleo e gás dos EUA.
Por isso, a heroína é ela.
E aquele é o aspeto
do aterro sanitário,
é petróleo e gás sólidos.
CA: Possivelmente,
há um enorme valor ali encerrado
com o qual os trapeiros do mundo,
se pudessem, podiam ganhar a vida.
Mas porque é que não podem?
AF: Porque já nos convencemos
que o preço do plástico
a partir dos combustíveis fósseis,
é mais baixo do que seria
reciclar plástico a partir do plástico
de forma económica e rentável.
Todo o plástico é formado
a partir do petróleo e do gás.
O plástico é 100% um polímero,
ou seja, 100% petróleo e gás.
Temos bastante plástico no mundo
para todas as nossas necessidades.
E quando reciclamos o plástico,
se ele não sair mais barato
do que o plástico de combustíveis fósseis,
claro que o mundo prefere
o plástico de combustíveis fósseis.
CA: Então, esse é o problema fundamental,
o preço do plástico reciclado
é geralmente mais alto
do que o preço de compra
do plástico feito a partir do petróleo.
É esse o problema fundamental.
AF: Um ligeiro ajuste das regras, Chris.
Eu sou uma pessoa prática.
Compreendo que costumávamos
ter sucata de metais e de ferro
e pedaços de cobre
por toda a parte nas aldeias,
especialmente no mundo
em desenvolvimento.
As pessoas descobriram
que isso tinha valor.
É um artigo de valor, não é lixo.
Agora nas aldeias, nas cidades,
as ruas estão todas limpas,
já não tropeçamos na sucata de cobre
ou na sucata de ferro,
porque são artigos de valor,
e são reciclados.
CA: Então, qual é a tua ideia
para mudar isso para o plástico?
AF: Ok, Chris, durante a maior parte
do meu doutoramento,
eu fiz pesquisas.
E uma coisa boa por ser
um empresário de sucesso
é que as pessoas querem conhecer-nos.
Outros empresários,
mesmo que sejamos
uma espécie de animal de zoo,
aceitam encontrar-se
com Twiggy Forrest.
E assim, quando lá estivermos,
podemos interrogá-los.
Conheço a maioria
das empresas petrolíferas
e empresas de bens de consumo
em expansão, em todo o mundo
e há um verdadeiro desejo de mudar.
Quer dizer, há alguns dinossauros
que esperam conseguir o melhor
mas não fazem nada,
mas há uma esperança real de mudar.
Então, o que tenho andado a dizer
é que os 7500 milhões
de pessoas do mundo
não merecem ter o ambiente
destroçado pelo plástico.
Os mares ficaram despovoados
da vida marinha por causa do plástico.
Se percorrerem essa cadeia,
há dezenas de milhares de marcas
a quem compramos montes de produtos,
mas há apenas uma centena
de grandes fabricantes de resina,
grandes fábricas petroquímicas,
que fabricam todo o plástico
de utilização única.
CA: Então, uma centena empresas
estão na base desta cadeia alimentar.
AF: Exato.
CA: Então, o que é que essas
cem empresas precisam de fazer?
AF: Precisamos que essas empresas
aumentem o valor
dos componentes do plástico
derivado do petróleo e do gás,
a que eu chamo o "mau plástico,"
aumentem esse valor,
para que, quando se propagar
às marcas e a nós, clientes,
quase não notemos um aumento
na chávena do café
na Coca-Cola ou na Pepsi, em nada.
CA: Tipo um cêntimo extra?
AF: Menos. Um quarto de cêntimo,
meio cêntimo.
Será extremamente pequeno.
Mas o que isso faz
é que torna cada pedaço de plástico
por todo o mundo num artigo de valor.
Nos locais onde há o maior desperdício,
como no sudeste asiático, na Índia,
é onde há maior riqueza.
CA: Ok, parece que há aqui duas partes.
Uma é que, se eles cobrarem mais dinheiro,
extraem esse excesso
e colocam-no aonde?
num fundo gerido por alguém
para resolver este problema — de quê?
Esse dinheiro extra que é cobrado
seria usado para quê?
AF: Quando falo
com grandes empresas, digo:
"Olhem, preciso que vocês mudem,
e mudem de forma muito rápida".
Vão mostrar-se aborrecidos
a menos que eu diga:
"É um negócio da China."
"OK, agora já tens
a minha atenção, Andrew."
E digo: "Espero que vocês
façam uma contribuição
"para um fundo de transição
ambiental e industrial.
"Durante dois ou três anos,
"toda a indústria global de plásticos
"pode deixar de obter os elementos
a partir dos combustíveis fósseis
"e passar a obtê-los a partir do plástico.
"Já existe a tecnologia.
"Já está comprovada."
Já realizei duas operações
de muitos milhões de dólares do nada,
reconhecendo que
a tecnologia pode ser alargada.
Vejo pelo menos uma dúzia de tecnologias
para lidar com todos os tipos de plástico.
Quando essas tecnologias
tiverem uma margem económica,
que isso lhes dá,
é aí que o público global
receberá todo o plástico
a partir do plástico existente.
CA: Então, cada venda de plástico virgem
contribui com dinheiro para um fundo
que é usado basicamente para
fazer a transição da indústria
e começar a pagar por coisas
como a limpeza e outras.
AF: Exatamente.
CA: E isso tem o incrível
benefício colateral,
que até pode ser o maior benefício,
de criar um mercado.
Torna repentinamente o plástico reciclável
num negócio gigantesco
que pode desbloquear
milhões de pessoas no mundo inteiro
para ganharem uma nova vida
através da recolha do plástico.
AF: Isso mesmo.
Tudo o que se faz é ter plásticos
de fósseis combustíveis a este valor
e plástico reciclado a este valor.
Isso já se mudou.
O plástico reciclado é mais barato.
O que eu mais aprecio nisso, Chris,
é que desperdiçamos no ambiente
300 a 350 milhões
de toneladas de plástico.
Nas contas das empresas de petróleo e gás,
o número pode aumentar
para 500 milhões de toneladas.
Isto é um problema em aceleração.
Cada tonelada disso é um polímero.
O polímero é a 1000 dólares,
a 1500 dólares por tonelada.
Isso é meio bilião de dólares
que pode entrar no negócio
e que pode criar postos de emprego
e riqueza no mundo inteiro,
em particular nas regiões mais pobres.
Mas deitamo-lo fora.
CA: Isso permitiria às grandes empresas
investir em fábricas de reciclagem,
por todo o mundo.
AF: No mundo inteiro.
Como o custo da tecnologia é muito baixo,
podemos colocá-las em lixeiras,
por baixo de grandes hotéis,
em depósitos de lixo, por toda a parte,
para transformar os resíduos em resina.
CA: Tu agora és um filantropo
e estás pronto para investir nisso.
Qual é o papel da filantropia
neste projeto?
AF: Acho que o que temos de fazer
é injetar os 40 a 50 milhões de dólares
para pôr as coisas a andar.
e temos de criar
uma transparência absoluta
para toda a gente poder saber
exatamente o que está a acontecer.
Dos produtores de resina
até às marcas e aos consumidores,
todos podem saber
quem está a jogar,
quem está a proteger a Terra,
e quem não se importa.
Isso custará cerca
de um milhão de dólares por semana,
e vamos subscrevê-lo
ao longo de cinco anos.
A contribuição total é de cerca
de 300 milhões de dólares.
CA: Uau!
(Aplausos)
Já falaste com outras empresas,
como as Coca-Colas do mundo,
que estão dispostas a fazer isso,
a pagar um preço mais alto,
gostariam de pagar um preço mais alto,
contanto que seja justo.
AF: Sim, é justo mesmo.
A Coca-Cola não gostaria
que a Pepsi não colaborasse
a menos que o mundo inteiro saiba
que a Pepsi não colabora.
Portanto, não se importam.
Então, é a transparência do mercado
em que, se a gente tentasse
enganar o sistema,
o mercado podia descobrir,
os consumidores também.
Os consumidores querem ter
um papel nisto.
Somos 7500 milhões.
Não queremos que o mundo
seja destruído por cem empresas.
CA: Disseste o que as empresas
podem fazer
e o que estás disposto a fazer.
O que é que os ouvintes podem fazer?
AF: Gostava que toda a gente
no mundo inteiro,
visitasse o "site" noplasticwaste.org.
Entrem em contato
com os cem produtores de resina
que ficam na vossa região.
Vão ter pelo menos um
com um "email" ou Twitter
ou um contato telefónico.
Deem-lhes a saber que gostariam que
eles fizessem uma contribuição
para um fundo que a indústria
ou o Banco Mundial podem gerir.
Isso gera dezenas de milhares
de milhões de dólares por ano
para a indústria poder passar
a obter todo o plástico
a partir do plástico
em vez dos combustíveis fósseis.
Não precisamos daquilo.
Aquilo é mau. Mas isto é bom.
E pode ajudar a limpar o ambiente.
Já temos capital suficiente,
temos dezenas de milhares
de milhões de dólares, por ano
para limpar o ambiente.
CA: Estás no negócio da reciclagem.
Isto não será um conflito de interesses,
ou melhor, uma grande
oportunidade de negócio, para ti?
AF: Claro, eu estou no negócio
do minério de ferro,
e concorro contra
o negócio de sucata metálica.
É por isso que não tropeçam
em nenhuma sucata por aí
e não cortam um dedo do pé,
porque a sucata já foi recolhida.
CA: Não é um pretexto para entrares
no negócio da reciclagem do plástico.
AF: Eu vou festejar essa expansão.
Será a Internet dos resíduos plásticos.
Será uma indústria próspera
que vai espalhar-se pelo mundo,
especialmente nas zonas mais pobres
porque é onde há mais lixo,
e o lixo é um recurso.
Por isso, eu vou defender isso
e manter-me afastado.
CA: Twiggy, estamos numa era
em que tanta gente do mundo anseia
por uma nova economia regeneradora,
essas grandes cadeias de suprimentos,
essas grandes indústrias,
para transformar fundamentalmente.
Parece-me uma ideia gigante,
e vamos precisar
de muita gente a aplaudir-nos
quando estivermos a caminho.
Obrigado por partilhares isso connosco.
AF : Muito obrigado. Chris.
(Aplausos)
Chris Anderson: Você tem estado
obcecado com este problema
nos últimos anos.
Na sua opinião, qual é o problema?
Andrew Forrest: Plástico.
Simples assim.
Nossa incapacidade de usá-lo
para a tremenda possibilidade
energética que ele tem,
e simplesmente jogá-lo fora.
CA: Vemos desperdício em toda parte.
No seu extremo, parece um pouco com isso.
Onde essa foto foi tirada?
AF: Nas Filipinas,
e há muitos rios, senhoras e senhores,
exatamente nessas condições.
E essa é as Filipinas.
Está assim por todo o sudeste asiático.
CA: O plástico é jogado nos rios,
e dali, é claro, acaba no oceano.
Quero dizer...
obviamente vemos isso nas praias,
mas essa não é sua maior preocupação,
mas sim o que está acontecendo
nos oceanos. Fale sobre isso.
AF: Certo. Obrigado, Chris.
Há uns quatro anos,
pensei em fazer algo realmente louco,
e me comprometi a fazer
um doutorado em ecologia marinha.
A parte assustadora disso foi
que, claro, aprendi muito
sobre vida marinha,
mas mais ainda sobre a morte marinha
e a extrema fatalidade
ecológica em massa dos peixes,
da vida marinha, mamíferos marinhos,
biologia muito próxima de nós,
que estão morrendo aos milhões,
se não aos trilhões
que não temos como contar
por causa do plástico.
CA: Mas muitos pensam no plástico
como feio, mas estável, certo?
Você joga algo no oceano:
"Isso vai ficar aí pra sempre.
Não vai causar nenhum dano, certo?"
AF: Olha, Chris, é uma substância
incrível projetada para a economia,
mas a pior possível para o meio ambiente.
A pior coisa do plástico,
quando chega ao meio ambiente,
é que ele se fragmenta.
Nunca deixa de ser plástico.
Se deteriora em pedaços cada vez menores,
e a ciência inovadora sobre isso, Chris,
que conhecemos em ecologia marinha
já há alguns anos,
mas vai atingir os humanos...
Estamos cientes agora que nanoplásticos,
as partículas de plástico minúsculas,
carregando sua carga negativa,
podem atravessar os poros da nossa pele.
Essa não é a má notícia,
e sim que elas vão direto
pela barreira hematoencefálica,
o revestimento que temos
para proteger nosso cérebro.
Nosso cérebro é uma massa amorfa e úmida,
cheia de pequenas cargas elétricas.
Se colocarmos uma partícula negativa nela,
particularmente uma partícula negativa
que possa transportar patógenos:
temos uma carga negativa
que atrai elementos de carga positiva,
como patógenos, toxinas,
mercúrio e chumbo.
Essa é a ciência inovadora
que veremos nos próximos 12 meses.
CA: Você já me disse que existem
mais ou menos 600 sacolas plásticas
para cada peixe de tamanho médio
no oceano ou algo assim.
E elas se separam,
e haverá cada vez mais delas,
e nem mesmo vimos o começo
das consequências disso.
AF: Não, realmente ainda não.
A Fundação Ellen MacArthur
tem cientistas muito bons,
e trabalhamos com eles há um tempo.
Valorizo muito o trabalho deles.
Eles dizem que haverá
1 tonelada de plástico
para cada 3 toneladas de peixe até 2050,
e fico muito impaciente
com quem fala sobre 2050 - até 2025.
Isso está ali na esquina!
É simplesmente o aqui e agora.
Não precisamos de uma tonelada de plástico
pra destruir completamente a vida marinha.
Menos que isso já estará
fazendo um grande estrago.
Precisamos acabar com isso
imediatamente. Não temos tempo.
CA: Você tem uma ideia para eliminar
o problema e está chegando a ela
não como uma típica campanha
pelo meio ambiente, digamos,
mas como empresário, que viveu...
você tem passado toda sua vida pensando
sobre sistemas econômicos globais
e como eles funcionam.
E se entendi direito,
sua ideia depende de heróis
que se pareçam com ela.
Qual é a profissão dela?
AF: Ela é catadora de recicláveis,
e havia de 15 a 20 milhões
de catadores de recicláveis como ela,
até a China parar de aceitar
o lixo de todo mundo.
E o preço do plástico,
que já era barato, caiu mais ainda.
Isso levou a pessoas como ela,
ela é uma criança em idade escolar.
Ela deveria estar na escola.
Isso pode ser comparado à escravidão.
Minha filha Grace e eu conhecemos
centenas de pessoas como ela.
CA: E há muitos adultos também,
milhões deles pelo mundo,
e em algumas atividades,
é por causa deles, na verdade,
que, por exemplo, não vemos
muito resíduo de metal pelo mundo.
AF: Isso mesmo.
Aquela garotinha é, na verdade,
a heroína do meio ambiente.
Ela está competindo
com uma grande petroquímica
que fica na mesma rua,
uma petroquímica de US$ 3,5 bilhões.
Esse é o problema.
Temos mais petróleo e gás
em plástico e em aterros
do que em todos os recursos
em petróleo e gás dos EUA.
Então ela é a heroína.
E esse é um aterro sanitário,
senhoras e senhores,
e é petróleo e gás sólido.
CA: Então, há um enorme valor
potencialmente desperdiçado ali
com o qual catadores de recicláveis,
se pudessem, ganhariam a vida.
Mas por que não podem?
AF: Porque arraigamos em nós
um preço do plástico
dos combustíveis fósseis,
que fica logo abaixo do que é preciso
para reciclar plástico do plástico
de modo econômico e lucrativo.
Todo plástico tem como material
de base o petróleo e gás.
Plástico é 100% de polímero,
que significa 100% de petróleo e gás.
E sabemos que temos plástico suficiente
no mundo pra todas as nossas necessidades.
E quando reciclamos plástico,
se não podemos torná-lo mais barato
que o plástico de combustível fóssil,
então, é claro, o mundo simplesmente
adere ao uso desse plástico.
CA: Esse é o problema fundamental,
o preço do plástico reciclado
é geralmente maior
do que o preço do produto novo,
feito de mais óleo.
Esse é o problema fundamental.
AF: Um pequeno ajuste
das regras aqui, Chris.
Sou uma pessoa de commodities.
Eu entendo que costumávamos ter
sucata de metal e ferro-velho
e pedaços de cobre
esparramados por vilarejos,
principalmente em países
em desenvolvimento.
As pessoas descobriram o valor disso.
Na verdade, é um artigo de valor,
e não de descarte.
Agora vilarejos, cidades
e ruas estão limpas;
não se tropeça mais em sucata
de cobre ou de ferro,
porque é artigo de valor, é reciclado.
CA: Então, qual é a sua ideia de tentar
mudar isso com os plásticos?
AF: Então, Chris,
tenho pesquisado bastante nesse doutorado.
E o bom de ser empresário bem-sucedido
é que as pessoas querem te ver.
Outros empresários,
mesmo que você seja um tipo esquisito
que eles gostariam de conhecer,
eles dirão: "Tudo bem, todos nós
encontraremos o Twiggy Forrest".
E assim que você estiver lá,
pode interrogá-los.
E estive em muitas empresas
de petróleo e gás e de consumo
em rápida evolução no mundo,
e existe um desejo real de mudança.
Há alguns "dinossauros"
que esperarão pelo melhor sem fazer nada,
mas existe um desejo real de mudança.
Então, venho discutindo
que nós, 7,5 bilhões de pessoas no mundo,
não merecemos ter nosso ambiente
entulhado por plástico,
nossos oceanos tornando-se esgotados
e estéreis de vida marinha por causa dele.
Então descemos essa cadeia,
e há dezenas de milhares de marcas
das quais todos nós compramos produtos,
mas há apenas 100 principais
produtores de resina,
grandes instalações petroquímicas,
que fabricam todo tipo
de plástico de uso único.
CA: Então, 100 empresas estão na base
desta "cadeia alimentar", digamos.
AF: Isso mesmo.
CA: Então, o que precisamos
que essas 100 empresas façam?
AF: Precisamos que elas
simplesmente aumentem o valor
do material base do plástico
do petróleo e do gás,
o que chamo de "plástico ruim",
que aumentem o valor disso,
para que, quando ele chegar a essas marcas
e for repassado para nós, consumidores,
mal notemos um aumento no nosso café
ou na Coca-Cola ou Pepsi, ou coisa assim.
CA: Tipo um centavo a mais?
AF: Menos. Um quarto ou meio centavo.
Será certamente mínimo.
Mas isso tornará cada peça de plástico,
em todo o mundo, um artigo de valor.
Onde há o pior desperdício,
digamos Sudeste Asiático, Índia,
é onde encontramos a maior riqueza.
CA: Então parece haver duas partes nisso.
Uma é, se vão cobrar mais caro
mas trabalhar esse excesso
e pagá-lo, a quem?
A um fundo operado por alguém
para resolver que tipo de problema?
Como esse dinheiro
cobrado a mais seria usado?
AF: Quando falo com as grandes empresas,
eu digo: "Preciso que vocês mudem,
e que façam isso bem rápido".
Eles fazem aquela cara de tédio,
a menos que eu diga: "E é um bom negócio".
"Agora você tem minha atenção, Andrew."
Aí eu digo: "Certo, preciso
que façam uma contribuição
pra um fundo de transição da indústria
para o meio ambiente.
Ao longo de dois ou três anos,
toda a indústria global de plásticos
pode fazer a transição do material
de base do combustível fóssil
para o uso do plástico já existente.
A tecnologia está disponível.
Está provada".
Assumi US$ 2 bilhões
de operações do nada,
reconhecendo que a tecnologia
pode ser escalada.
Sei de pelo menos uma dúzia de tecnologias
que podem lidar com todo tipo de plástico.
Então, uma vez que elas tenham
uma margem econômica,
a qual isso as proporciona,
é daí que o público global
receberá todo o seu plástico,
de produtos já existentes.
CA: Então, toda venda de plástico "virgem"
contribui com dinheiro para um fundo
que é usado basicamente
para fazer a transição da indústria
e começar a pagar por coisas
como limpeza e outras peças.
AF: Exatamente.
CA: E há o incrível benefício colateral,
que talvez seja o principal,
de criar um mercado.
De repente, faz do plástico reciclável
um negócio gigantesco
que permite a milhões em todo o mundo ter
um meio de subsistência com sua coleta.
AF: Exatamente.
Então, teremos plástico
de combustível fóssil a este valor
e plástico reciclado nesse valor.
Você muda isso.
Então o plástico reciclado
fica mais barato.
O que mais gosto nisso, Chris,
é que desperdiçamos no meio ambiente
300, 350 milhões de toneladas de plástico.
Segundo as empresas de petróleo e gás,
isso deve aumentar
para 500 milhões de toneladas.
Este é um problema que se acelera.
Mas cada tonelada disso é polímero
que custa de US$ 1 mil
a US$ 1,5 mil a tonelada.
Isso corresponde a US$ 500 bilhões
que poderiam entrar no negócio
e criar empregos, oportunidades
e riqueza em todo o mundo,
particularmente em países mais pobres,
porém, nós o jogamos fora.
CA: Isso permitiria que grandes empresas
investissem em usinas de reciclagem
no mundo todo.
AF: No mundo todo!
A tecnologia é de baixo custo,
é possível colocá-la em lixeiras,
porões de grandes hotéis,
depósitos de lixo, em todo lugar,
transformando resíduo em resina.
CA: Você é filantropo, e está pronto
a destinar parte da sua riqueza para isso.
Qual é o papel da filantropia
nesse projeto?
AF: Acho que temos que introduzir
os US$ 40 a US$ 50 milhões
para dar o pontapé inicial,
e depois temos que criar
transparência absoluta
para que todos possam ver
exatamente o que está acontecendo.
Dos produtores de resina
às marcas aos consumidores,
todos começam a ver
quem está atuando no jogo,
quem está protegendo o planeta,
e quem não se importa.
E isso custará cerca
de US$ 1 milhão por semana,
e vamos subscrever isso por 5 anos.
A contribuição total
é de cerca de US$ 300 milhões.
CA: Uau.
Agora ...
(Aplausos)
Você conversou com outras empresas,
como as Coca-Colas do mundo afora,
que estão dispostas a pagar
um preço mais alto
e gostariam de fazer isso,
contanto que seja justo.
AF: Sim, é justo.
A Coca-Cola não ia querer
que a Pepsi entrasse no jogo,
a menos que todo mundo soubesse
que a Pepsi não estava no jogo.
Aí não se importam.
Então é essa transparência do mercado
a qual, se alguém tenta enganar o sistema,
o mercado e os consumidores podem ver.
Os consumidores querem participar disso.
Somos 7,5 bilhões.
Não queremos que uma centena
de empresas destruam o planeta.
CA: Você falou do que as empresas podem
fazer e o que você está disposto a fazer.
O que nós, te ouvindo, podemos fazer?
AF: Gostaria que todos nós, no mundo todo,
acessássemos o site noplasticwaste.org.
Contatássemos os 100 produtores de resina
na nossa região.
Há pelo menos um
no nosso e-mail, Twitter
ou contato telefônico.
Então, que eles saibam que gostaríamos
que contribuíssem para um fundo
que a indústria ou o Banco Mundial
podem gerenciar e que gera
dezenas de bilhões de dólares ao ano.
Assim, fazemos a transição do setor
pra obter o plástico daquele já existente,
não do petróleo.
Não precisamos disso.
Aquilo é ruim. Isto é bom.
E pode limpar o meio ambiente.
Temos capital suficiente lá,
temos dezenas de bilhões de dólares
ao ano para limpar o meio ambiente.
CA: Você está no negócio de reciclagem.
Não seria um conflito de interesse,
ou melhor, uma grande oportunidade
de negócio para você?
AF: Estou no ramo de minério de ferro
e compito com o negócio de sucata,
por isso não tropeçamos
em pedaços de metal por aí
e cortamos o dedo do pé; ela é coletada.
CA: Esta não é sua desculpa pra entrar
no negócio de reciclagem de plásticos.
AF: Não, vou torcer por essa expansão.
Essa será a internet
de resíduos de plástico,
uma indústria em expansão
que se espalhará por todo o mundo,
e particularmente onde a pobreza
é maior porque é aí que há mais lixo,
e esse é o recurso.
Vou torcer por isso e me afastar.
CA: Twiggy, estamos numa era
na qual muitas pessoas no mundo anseiam
por uma nova economia regenerativa,
que essas grandes indústrias
e cadeias de suprimentos
se transformem fundamentalmente.
Me parece uma ideia gigantesca
e você precisará de muita gente
torcendo pra que torne isso realidade.
Obrigado por compartilhar conosco.
AF: Muito obrigado, Chris.
(Aplausos)
Chris Anderson: Deci, ești extrem
de preocupat de o problemă,
de câțiva ani încoace.
Spune-ne, în cuvintele tale,
despre ce e vorba?
Andrew Forrest: Despre plastic.
Pur și simplu.
Despre incapacitatea noastră de a exploata
această extraordinară resursă energetică,
aruncând-o pur și simplu la gunoi.
CA: Vedem plastic aruncat peste tot.
Avem situații extreme,
în care risipa arată cam așa.
Unde a fost făcută această fotografie?
AF: În Filipine.
Și mai sunt multe râuri,
doamnelor și domnilor,
care arată fix așa.
Și aici vedem doar Filipine,
dar e la fel în tot sud-estul Asiei.
CA: Deci plasticul e aruncat în râuri,
de unde, evident, ajunge în ocean.
Și apoi, bineînțeles, apare pe plaje,
dar asta nici măcar nu e
cea mai mare problemă.
Ce se întâmplă cu plasticul în oceane,
aceea e marea problemă.
AF: Uitați. Mulțumesc, Chris!
Acum vreo patru ani,
mi-a venit o idee nebunească:
să fac un doctorat în ecologie marină.
Partea cu adevărat răscolitoare
a fost că, da, am învățat multe
despre viața din oceane,
dar totodată am învățat
și despre moartea din oceane,
despre riscul extins
de dezastru ecologic pentru pești,
fauna și flora marină, mamiferele marine,
care sunt foarte asemănătoare
biologic cu noi
și care mor într-un număr de milioane
sau chiar miliarde
din cauza deșeurilor din plastic.
CA: Dar lumea vede plasticul
ca pe un deșeu durabil, nu?
Adică, arunci ceva în ocean și zici:
„Eh, o să zacă o veșnicie
pe fundul oceanului și gata.
Nu face rău nimănui, nu?”
AF: Vezi, Chris, plasticul e un compus
uimitor creat pentru economia noastră.
Dar e cel mai periculos compus
posibil pentru mediu.
Un lucru foarte rău e că plasticul,
de îndată ce ajunge în mediu,
începe să se descompună.
Și nu încetează vreun moment
să fie plastic.
Se descompune în bucățele
din ce în ce mai mici
și acest proces, Chris,
știm deja că afectează ecologia marină,
problema e că va ajunge
să ne afecteze și pe noi, oamenii.
Știm acum că nano-plasticul,
acele particule microscopice de plastic,
polarizate negativ,
pot trece prin porii pielii noastre.
Și asta încă nu e vestea cea mai rea.
Vestea cea mai rea e că poate trece
și de bariera hematoencefalică,
adică învelișul care are rolul
de a ne proteja creierul.
Creierul nostru e o masă amorfă, umedă,
străbătută de mici impulsuri electrice.
Dacă aduci acolo
o particulă încărcată negativ,
și mai ales una care e purtătoare
de agenți patogeni,
ea va atrage elemente încărcate pozitiv,
cum ar fi diverși agenți patogeni, toxine,
mercur sau plumb.
Iată fenomenul uluitor la care
vom fi martori în următoarele 12 luni.
CA: Îmi spuneai mai devreme că există
aproximativ 600 de pungi de plastic
pentru fiecare pește
cam de mărimea asta, din ocean.
Și aceste pungi se descompun,
așa că vor fi și mai multe,
și nici nu am început încă să vedem
consecințele acestui fapt.
AF: Așa e.
Fundația Ellen McArthur reunește
câțiva cercetători foarte buni,
cu care am colaborat o perioadă.
Am verificat atent rezultatele lor
și ei zic așa:
vom avea o tonă de plastic, Chris,
pentru fiecare trei tone de pește,
și nu până în 2050,
deși mă cam irită când cineva vorbește
despre 2050, ci până în 2025.
Asta e imediat.
Putem spune că 2025 e în prezent.
Și nici nu trebuie o tonă de plastic
pentru a distruge total viața oceanelor.
Putem s-o facem
și cu o cantitate mai mică.
Deci trebuie să oprim de urgență
acest fenomen. N-avem timp de pierdut.
CA: Iar tu ai o idee despre cum putem
face asta, iar perspectiva ta
nu e una tipică a unui activist
pentru mediu,
ci una de business, a unui antreprenor
care și-a petrecut toată viața studiind
mecanisme economice globale
și cum funcționează ele.
Și dacă am priceput bine,
ideea ta depinde de eroi
care arată cam așa.
Care e ocupația lor?
AF: Această fată, Chris,
e o culegătoare de deșeuri.
Existau vreo 15-20 de milioane
de astfel de adunători de deșeuri,
până când China a încetat să mai primească
deșeurile altor țări.
Și atunci, prețul plasticului,
și așa mic, s-a prăbușit.
Asta a adus-o pe ea în această situație,
și ea, apropo, e un copil, e elevă.
Ar trebui să fie la școală, nu pe străzi.
Acest fenomen
e foarte asemănător cu sclavia.
Împreună cu fiica mea, Grace,
am întâlnit sute de astfel de oameni.
CA: Dar sunt și mulți adulți ca ea,
milioane de adulți în toată lumea.
Iar în unele industrii
ei sunt responsabili pentru faptul că,
de exemplu,
nu prea vedem cantități
de deșeuri din metal la nivel global.
AF: Exact.
Această fetiță este, de fapt,
o eroină pentru mediu.
Ea concurează cu o mare fabrică
de produse petrochimice
din vecinătate,
o fabrică cu o cifră de afaceri
de 3,5 miliarde de dolari.
Aici e problema.
Avem mai mult petrol în plastic
și în gropile de gunoi
decât în toate resursele de petrol
ale SUA.
Deci ea e o eroină.
Iată cum arată această groapă de gunoi,
doamnelor și domnilor,
petrol în formă solidă.
CA: Avem, deci, un potențial uriaș
blocat aici,
din care culegătorii de deșeuri ar putea,
de exemplu, să-și câștige existența.
De ce nu se întâmplă asta?
AF: Pentru că ne-am fixat
un preț de obținere a plasticului
din combustibili fosili
care e doar puțin mai mic
decât cât ar costa
să reciclăm plasticul în mod profitabil
pentru a obține plastic.
Plasticul nu e altceva
decât petrol în stare solidă.
Plasticul e 100% polimer,
adică 100% petrol.
Și să știi că avem plastic
suficient în lume
ca să ne acopere toate nevoile.
Iar când reciclăm plastic,
dacă nu ne costă mai puțin
decât să-l obținem din petrol,
bineînțeles că toată lumea
va obține plastic din petrol.
CA: Deci aici e esența problemei,
prețul plasticului reciclat e mai mare
decât să produci plastic
direct din petrol.
Asta e adevărata problemă.
AF: Dar putem îndoi puțin
regulile, Chris.
Eu sunt un consumerist.
Înțeleg că la un moment dat existau
deșeuri de fier și metal,
și chiar și bucăți de cupru
peste tot pe lângă sate,
mai ales în țările în curs de dezvoltare.
Și oamenii au înțeles
că le pot revalorifica.
Că sunt niște surse de venit,
nu un deșeu.
Satele, orașele, străzile
sunt mai curate astăzi,
nu te mai împiedici
de deșeuri de cupru sau de fier,
pentru că sunt valoroase,
așa că sunt reciclate.
CA: Deci care e ideea ta, ca să obținem
acest lucru și în cazul plasticului?
AF: Bun, deci Chris,
o parte majoră a doctoratul meu
s-a bazat pe activități de cercetare.
Și avantajul de a fi
un om de afaceri de succes
este că ceilalți vor să te cunoască.
Alți oameni de afaceri,
chiar dacă pentru ei ești o curiozitate
pe care vor s-o vadă,
o să-și spună: „Bine, fie,
hai să vedem cine-i Twiggy Forrest ăsta.”
Și odată ce ai ajuns la ei,
începi să-i întrebi.
Am fost pe la majoritatea companiilor
din industria petrolieră și FMCG
din lume,
și am văzut o dorință reală
de a schimba ceva.
Bineînțeles, sunt vreo doi „dinozauri”
care speră la ce-i mai bun,
dar nu vor să miște un deget,
dar în rest am văzut
o dorință reală de schimbare.
Am discutat cu ei despre cele 7,5 miliarde
de oameni ai acestei planete
care nu merită să trăiască
într-un mediu sufocat de plastic,
cu oceane sărăcite de viață,
tot din cauza plasticului.
Dacă ne uităm în circuitul economic,
vedem că sunt mii de firme de la care
cumpărăm o multitudine de produse,
dar avem doar o sută
de producători majori de plastic,
companii petrochimice foarte mari,
care produc tot plasticul
de unică folosință.
CA: Deci doar o sută de companii
care sunt la baza acestui lanț trofic.
AF: Exact.
CA: Și ce ar trebui să facă
aceste o sută de companii?
AF: Nu trebuie să facă altceva
decât să crească prețul
de obținere a plasticului din petrol,
adică a „plasticului rău”, cum îi zic eu.
Să crească prețul plasticului,
astfel încât, când acesta ajunge la noi
prin intermediul produselor cumpărate,
n-o să simțim o mare diferență
în prețul paharului de cafea,
sau al sucului, sau ce-o fi.
CA: Cum ar fi un cent în plus?
AF: Ba chiar mai puțin.
Un sfert, o jumătate de cent.
E cât se poate de minimală scumpirea.
Dar ce-o să se întâmple,
e că va face din fiecare bucățică
de plastic din lume un articol de valoare.
Și acolo unde avem cele mai multe deșeuri,
în Asia de Sud-Est, în India,
acolo va fi cea mai mare bogăție, de fapt.
CA: Bun, eu văd două aspecte aici.
Unul, dacă companiile scumpesc plasticul
și cu acel surplus de profit ce să facă?
Să creeze un fond
administrat de cineva
care să se dedice acestei probleme...
sau cum?
Cum ar fi utilizați acei bani,
acel profit extra?
AF: Când mă adresez companiilor
foarte puternice,
le zic așa: „Uite care-i treaba, trebuie
să faceți o schimbare, și asta rapid.”
Și deja îi văd cum cască de plictiseală.
Dar asta până le zic:
„Iar ceea ce vă propun e profitabil.”
„Bine, Andrew, mi-ai trezit interesul.”
„Bun”, le zic, „trebuie să contribui
la un fond care sprijină tranziția
industriei și protecția mediului.
În vreo doi-trei ani
industria globală producătoare de plastic
poate trece de la obținerea plasticului
din combustibili minerali
la a-l produce reciclând alt plastic.
Tehnologia există,
e validată.”
Am construit de la zero două afaceri
de miliarde de dolari,
pentru că am multiplicat niște tehnologii.
Cunosc cel puțin zece tehnologii
de reciclare a oricărui tip de plastic.
Deci de îndată ce aceste tehnologii
devin profitabile,
iar ideea mea le poate aduce acolo,
atunci consumatorii vor putea folosi
oricât plastic au nevoie,
obținut din plasticul deja existent.
CA: Deci vânzările de plastic
„de primă mână” ar contribui la un fond
care să fie utilizat în sprijinirea
tranziției către reciclare
și care ar finanța curățarea
mediului de plastic.
AF: Absolut, absolut.
CA: Și ar mai fi acest incredibil
beneficiu secundar,
care, de fapt, ar putea fi principalul
beneficiu, că se va crea o piață.
Reciclarea plasticului ar putea deveni
o oportunitate uriașă care ar permite
câtorva milioane de oameni de peste tot
să-și câștige existența colectând plastic.
AF: Da, exact.
Cu alte cuvinte, pe obținerea plasticului
din petrol cheltui atâția bani,
iar dacă-l reciclezi cheltui atâția bani.
Și poți schimba acest raport.
Astfel, reciclarea devine mai ieftină.
Ce îmi place cel mai mult
la ideea asta, Chris,
e că poluăm mediul cu vreo
300-350 milioane de tone de plastic.
Luând în calcul creșterea
companiilor petroliere,
se va ajunge la 500 de milioane de tone.
Dezastrul este iminent.
Dar fiecare din aceste tone,
e de fapt o tonă de polimer.
Polimerul costă
1.000-1.500 de dolari tona.
Vorbim de un trilion de dolari
care se reîntorc în circuitul economic
și pot crea locuri de muncă și
oportunități de îmbogățire la nivel global
și mai ales în zonele foarte sărace.
Și dăm cu piciorul la toate astea.
CA: Deci marile companii vor putea
să deschidă unități de reciclare
practic peste tot în lume.
AF: Exact, peste tot în lume.
Pentru că tehnologia e ieftină,
poți ușor s-o implementezi în ghenele
marilor hoteluri, de pildă,
în depozitele de deșeuri, oriunde,
și să obții din nou plastic.
CA: Tu ești și un filantrop,
și ești dispus să donezi
o parte din averea ta pentru asta.
Ce rol are filantropia în acest proiect?
AF: La început, ar trebui să strângem
undeva între 40-50 de milioane de dolari
ca să punem treaba pe roate.
Iar apoi trebuie să fim total transparenți
pentru ca toți cei implicați
să știe ce se întâmplă.
De la producătorii de granule,
până la firme, apoi la consumatorul final,
toți vor vedea cine s-a implicat,
cine vrea într-adevăr să protejeze planeta
și cine a rămas nepăsător.
Asta va costa cam un milion de dolari
pe săptămână,
și vrem să susținem asta pentru cinci ani.
Contribuția totală va fi
de aproximativ 300 de milioane de dolari.
CA: Oau!
Bun,
(Aplauze)
și tu ai contactat marile companii
utilizatoare de plastic
și ei ar fi dispuși să se implice,
ar plăti mai scump plasticul,
ba chiar ar dori să plătească mai scump,
atâta vreme cât e echitabil.
AF: Și este.
De exemplu, Coca-Cola nu și-ar dori
ca Pepsi să intre în joc
decât dacă întreaga lumea ar afla
că Pepsi nu o va face.
Atunci nu le-ar păsa.
Deci e necesară o transparență a pieței
astfel încât, dacă cineva încearcă
să înșele sistemul,
concurența va vedea
și consumatorii vor vedea.
Consumatorii vor să aibă o contribuție.
Suntem șapte miliarde și jumătate.
Nu vrem ca lumea noastră să fie distrusă
de 100 de companii.
CA: Bun, deci ne-ai spus
despre ce pot face companiile
și ce ești tu dispus să faci.
Dar ce pot face oamenii obișnuiți?
AF: Mi-ar plăcea ca toată lumea,
de pe toată planeta,
să intre pe site-ul noplasticwaste.org.
Contactați-i pe producătorii de granule
din zona voastră.
Veți găsi cel puțin unul,
și cu un email, sau un mesaj,
sau un telefon din partea voastră,
le puteți spune că vreți
ca ei să doneze pentru un fond
gestionat de industria de profil
sau de Banca Mondială.
În felul ăsta puteți aduna
zeci de milioane de dolari pe an,
și ajutați astfel la tranziția obținerii
plasticului din petrol
către reciclare.
Nu ne dorim asta. Asta e rău.
Asta e bine.
Și putem curăța mediul de plastic.
Avem suficient capital,
avem zeci de miliarde
de dolari pe an, Chris,
ca să curățăm mediul.
CA: Obiectul afacerilor tale e reciclarea.
Nu te afli cumva
într-un conflict de interese?
Sau nu e asta o mare șansă
de profit pentru tine?
AF: Activez în reciclarea fierului
și concurez cu alți reciclatori de metale,
de asta nu te împiedici
de deșeuri metalice
în care să te tai la picior,
pentru că toate sunt colectate.
CA: Ăsta nu e un motiv
să nu te apuci de reciclat plastic.
AF: Eu susțin transformarea asta.
Va fi un fel de internet
al deșeurilor din plastic.
Va fi o explozie industrială
la nivel global,
și mai ales în zonele foarte sărace,
căci acolo avem cele mai multe deșeuri,
și ele vor deveni o resursă.
Așa că o să încurajez cât pot asta,
dar voi rămâne pe margine.
CA: Twiggy, trăim niște vremuri
în care multă lume visează
la o economie nouă, revigorată,
toate marile industrii,
toți marii furnizori,
toți simt nevoia unei transformări majore.
Mi se pare o idee de mari proporții,
și o să ai nevoie
de foarte mulți susținători
ca să o transformi în realitate.
Îți mulțumesc
că ne-ai împărtășit-o și nouă.
AF: Vă mulțumesc foarte mult!
Mulțumesc, Chris!
(Aplauze)
Крис Андерсон: Итак,
эта проблема занимала вас
последние несколько лет.
В чём, по вашему, заключается проблема?
Эндрю Форрест: В пластике.
Проще не бывает.
Мы неспособны использовать
его громадный энергетический потенциал
и просто его выбрасываем.
КА: Мы видим отходы повсюду.
В худшем случае это выглядит примерно так.
Интересно, где было сделано это фото?
ЭФ: На Филиппинах,
и знаете, дамы и господа, там много рек,
которые выглядят точно так же.
Это Филиппины.
И так — повсюду в Юго-Восточной Азии.
КА: Значит, пластик выбрасывают в реки
и оттуда он, разумеется, попадает в океан.
Это очевидно, мы видим его на пляжах,
но вас больше всего беспокоит не это,
а то, что происходит с пластиком в океане.
Расскажите об этом.
ЭФ: Хорошо, да. Спасибо, Крис.
Около 4 лет назад
мне захотелось совершить
что-нибудь абсолютно безумное,
и я принял решение получить
докторскую степень по экологии моря.
Там я узнал страшное —
да, я многое узнал
о жизни морских организмов, —
но ещё больше я узнал о смерти в море,
о массовой гибели рыбы,
морских обитателей, млекопитающих,
чья природа похожа на нашу,
и все они умирают миллионами,
а то и триллионами
из-за пластика.
КА: Пластик считают плохим,
но предсказуемым. Так?
Люди кидают что-то в океан:
«Ну, это будет здесь вечно.
Ничему ведь не повредит?»
ЭФ: Знаете, Крис, это просто
невероятный материал для экономики.
Но это самый худший материал для экологии.
Самое ужасное в пластике — это то,
что, когда он попадает в природу,
он распадается.
Он не перестаёт быть пластиком.
Он распадается всё мельче и мельче,
и главная новость, Крис,
которая известна в морской
экологии уже пару лет,
в том, что это ударит по людям.
Мы уже знаем, что нанопластик,
мельчайшие частицы пластика,
несущие негативный заряд,
могут проходить через поры кожи.
Но это ещё не всё.
Плохая новость в том, что они проходят
через гематоэнцефалический барьер,
защитный слой, покрывающий мозг.
Мозг немного аморфен,
это влажная масса с небольшими
электрическими зарядами.
Если туда добавить негативно
заряженную частицу —
в особенности частицу, которая
может переносить патогены, —
и вот у вас есть негативный заряд,
который притягивает
позитивно заряженные элементы,
например, патогены, токсины,
ртуть, свинец.
Эти новости науки мы будем
наблюдать ближайшие 12 месяцев.
КА: Вы уже говорили, что
на каждую рыбу в океане
приходится около 600 пластиковых пакетов.
Они распадаются,
их будет ещё больше,
и мы ещё не видели даже
начала последствий всего этого.
ЭФ: Мы действительно ещё их не видели.
В Фонде Эллен МакАртур работают
достойные учёные,
мы давно с ними сотрудничаем.
Я полностью подтверждаю их выводы.
Согласно им, одна тонна пластика
будет приходиться на 3 тонны рыбы
не к 2050 году —
и меня раздражают люди,
говорящие про 2050, — а к 2025.
Это совсем скоро.
Практически здесь и сейчас.
Чтобы уничтожить жизнь в океане,
не потребуется и тонны пластика.
Меньшее количество
справится с этой задачей.
Необходимо решить эту проблему.
Времени уже нет.
КА: У вас есть идея, как решить её, и это
не типичный подход борца за природу,
а подход бизнесмена, предпринимателя,
который провёл
всю свою жизнь размышляя
о глобальных экономических системах,
и как они функционируют.
Если я правильно понял,
Ваша идея заключается в том,
что появятся герои вроде неё.
Чем она занимается?
ЭФ: Крис, она собирает мусор,
и раньше было 15–20 миллионов
таких сборщиков,
пока Китай не прекратил принимать
мусор из других стран.
Цена пластика, и так минимальная,
совсем упала.
Поэтому и появились люди вроде неё.
Хотя она ребёнок и должна быть в школе.
Она должна учиться.
По сути, это рабство.
Мы с моей дочерью Грейс
встречали сотни таких людей.
КА: Существует также и много взрослых,
буквально миллионы по всему миру,
и в некоторых отраслях
благодаря им
мы особо не видим, например,
металлические отходы.
ЭФ: Это верно.
На самом деле эта девочка —
герой окружающей среды.
Её конкурент — огромная
нефтехимическая фабрика
неподалёку,
стоимость которой 3,5 миллиарда долларов.
В этом вся проблема.
У нас больше нефти и газа
в виде пластика и мусора,
чем всех нефтегазовых ресурсов США.
Так что она герой.
А вот так выглядит свалка, дамы и господа,
и это сплошная нефть с газом.
КА: Потенциально здесь
заключена большáя ценность,
на которую сборщики мусора могли бы жить.
Почему они не могут?
ЭФ: Потому что мы всегда воспринимаем
пластик по цене производства из органики,
и это предубеждение мешает
экономично и выгодно
перерабатывать пластик.
Знаешь, весь пластик построен
на нефти и газе.
Пластик — на 100% полимер,
то есть на 100% состоит из нефти и газа.
Знаешь, во всём мире произведено
достаточно пластика
для всех наших нужд.
Когда мы перерабатываем пластик,
если это не выходит дешевле производства,
то, конечно, мы продолжаем производить.
КА: Это и есть основополагающая проблема,
цена переработки обычно выше,
чем покупка нового пластика,
произведённого из топлива.
Это основная проблема.
ЭФ: Небольшая поправка, Крис.
Я потребитель.
Я понимаю, что раньше вокруг
деревень валялся
металлолом, куски железа и меди,
особенно в развивающихся странах.
Люди поняли, что в этом есть ценность.
Что это ценные предметы,
а не мусор.
Сейчас на улицах городов и
деревень чисто,
не споткнёшься о металлолом,
потому что он имеет цену,
его перерабатывают.
КА: В чём заключается ваша идея,
как поменять ситуацию с пластиком?
ЭФ: Итак, Крис,
в основном, я занимался
исследованиями для написания докторской.
Я справился с этим, ведь моё преимущество
как бизнесмена
в том, что люди
готовы встретиться со мной.
Для некоторых бизнесменов
я был словно диковинным зверем в зоопарке,
они соглашались на встречу
с Твигги Форестом.
И уже на встрече
я мог расспросить их.
Я обратился к большинству компаний
в нефтегазовом секторе
и секторе массового производства
по всему миру,
и увидел реальное намерение измениться.
Конечно, есть пара динозавров,
которые будут надеяться на лучшее
и ничего делать,
но есть желание меняться.
Предметом наших обсуждений было то,
что 7,5 миллиарда людей во всём мире
не заслуживают того, чтобы окружающая
среда была уничтожена пластиком,
океаны теряли воду или подводный мир
из-за пластика.
Ты приходишь к цепочке,
где десятки тысяч брендов,
у которых мы покупаем кучу продукции,
и всего сотня производителей полимеров
и больших нефтехимических заводов,
которые сбывают весь этот
одноразовый пластик.
КА: То есть всего сотня компаний
находится у основания этой
производственной цепочки.
ЭФ: Да.
КА: И что вы хотите от них добиться?
ЭФ: Нужно, чтобы они повысили стоимость
основы для пластика из нефти и газа,
которую я называю «плохим пластиком»,
повысили его стоимость
таким образом, чтобы, разойдясь
по брендам и дойдя до нас, потребителей,
мы даже не заметили повышение цены
на чашку кофе или
Колу, Пепси, что угодно.
КА: Дополнительный цент?
ЭФ: Меньше. Четверть, половина цента.
Самый минимум.
Зато повышение цены
сделает каждый кусочек пластика
ценным повсюду.
И где мусора больше всего,
скажем, в Юго-Восточной Азии, Индии,
там выигрыш будет наибольшим.
КА: Хорошо, кажется,
для этого нужны два этапа.
Первый, если цену повысят,
но лишнюю сумму выделят
и передадут — кому? —
в фонд, созданный кем-то,
чтобы решить проблему — и?
На что пойдут деньги,
которые запрашивают дополнительно?
ЭФ: Когда я обращаюсь к большому бизнесу
и говорю: «Смотрите, нужно,
чтобы вы изменились,
и это нужно сделать быстро»,
они от скуки закатывают глаза,
пока я не скажу: «Это отличный бизнес».
«Эндрю, я весь внимание».
Я говорю: «Отлично, нужно сделать взнос
в фонд окружающей среды
и преобразования отрасли.
Через два-три года
вся глобальная индустрия пластика
может перейти от получения своей основы
от органического топлива
к основе из пластика.
Технология есть.
Она доказана».
Я взял две многомиллиардные операции
из ниоткуда,
понимая, что технологию
можно масштабировать.
Я знаю как минимум дюжину технологий,
чтобы перерабатывать все типы пластика.
Как только эти технологии
станут экономически выгодными,
в чём и есть моя идея,
мировая общественность будет
получать пластик
из существующего пластика.
КА: Каждая продажа нового пластика
вносит сумму в фонд,
который используется для
перехода индустрии
и оплаты таких вещей,
как очистка и прочее.
ЭФ: Точно. Да.
КА: Есть также невероятная
побочная выгода,
которая, возможно, вообще
является главной выгодой
создания рынка.
Внезапно переработка пластика
становится огромным бизнесом,
который может позволить
миллионам людей во всём мире
заработать на жизнь, собирая его.
ЭФ: Да, именно так.
Всё, что нужно сделать, это взять
пластик из органики по такой цене,
и переработанный пластик по такой.
И поменять их местами.
Переработанный должен быть дешевле.
Самое интересное, Крис, как ты знаешь,
мы выкидываем 300–350
миллионов тонн пластика.
По собственным оценкам
нефтегазовых компаний,
это количество вырастет до
500 миллионов тонн.
Это растущая проблема.
Но каждая тонна этого мусора — полимеры.
Полимеры стоят 1000–1500
долларов за тонну.
Это половина триллиона долларов,
которая пойдёт в бизнес и сможет создать
рабочие места, возможности
и благосостояние по всему миру,
особенно в самых бедных регионах.
А сейчас мы выкидываем пластик.
КА: Это побудит крупные компании
инвестировать в перерабатывающие заводы
буквально по всему миру.
ЭФ: По всему миру.
Поскольку технология предполагает
низкие вложения,
их можно поместить
и на свалках, и у больших отелей,
у хранилищей мусора, везде.
перерабатывать мусор в смолу.
КА: Как филантроп
вы готовы вложить свои средства в проект.
Какова роль филантропии в этом проекте?
ЭФ: Думаю, необходимо от 40
до 50 миллионов долларов,
чтобы запустить проект,
после этого необходимо
создать абсолютную прозрачность ,
чтобы все могли увидеть,
что конкретно происходит.
От производителей смолы
до производителей продуктов,
люди смогут увидеть,
кто играет по правилам,
кто защищает планету, и кому всё равно.
Это будет стоить около
миллиона долларов в неделю,
и мы собираемся подписаться на 5 лет.
Общий вклад составит
около 300 миллионов долларов.
КА: Ничего себе.
Сейчас...
(Аплодисменты)
Вы общались с компаниями вроде Кока-Колы,
которые готовы участвовать,
готовы к более высоким издержкам,
и они согласны
пока всё честно.
ЭФ: Да, всё честно.
Кока-Кола не хотела бы,
чтобы Пепси «вела мяч»,
только если весь мир не узнал бы,
что «мяча» у Пепси нет.
А так им было бы всё равно.
Дело в прозрачности рынка,
при которой попытка обмануть систему
сразу видна и всему рынку, и покупателям.
Покупатели также хотят принимать участие.
7,5 миллиона людей.
Мы не хотим, чтобы наш мир
был уничтожен сотней компаний.
КА: А теперь скажите, вы уже рассказали,
что будут делать компании,
что будете делать вы.
А что могут сделать остальные люди?
ЭФ: Я бы хотел, чтобы мы все
по всему миру
зашли на сайт noplasticwaste.org.
Вы сможете связаться с сотней
производителей смолы,
которые находятся в вашем регионе.
Вы найдёте как минимум одного,
с которым сможете связаться по имейлу,
в Твиттере или позвонить ему
и сообщить, что вы хотите, чтобы он
сделал взнос в фонд,
управляемый отраслью или Всемирным банком.
Он собирает десятки миллиардов долларов
каждый год,
чтобы перевести отрасль на
получение пластика из пластика,
а не из органики —
это не нужно, плохо. А вот это хорошо.
Это может очистить окружающую среду.
У нас достаточно капитала,
у нас десятки миллиардов долларов,
Крис, в год,
чтобы очистить окружающую среду.
КА: Вы в бизнесе по переработке.
Это является конфликтом интересов для вас,
или, наоборот, это огромная возможность?
ЭФ: Смотри, я в бизнесе железной руды
и я конкурирую с бизнесом
по сбору металлолома,
вот почему вокруг нет металлолома,
о который можно запнуться,
порезать палец,
так как его собирают.
КА: Но это не причина,
по которой вы переходите
в бизнес по переработке пластика.
ЭФ: Нет, я собираюсь приветствовать
этот бум.
Это будет связующей цепью для пластика.
И станет быстроразвивающейся отраслью,
которая будет развиваться во всём мире,
особенно там, где высокий уровень
бедности, так как там
больше всего мусора, а это ресурс.
Я поприветствую эти изменения
и отойду в сторону.
КА: Твигги, мы живём в эпоху,
когда люди во всём мире жаждут новой
циркулярной экономики,
чтобы длинные цепи поставок,
огромные индустрии
в корне изменились.
Мне кажется, это масштабная идея,
и вам потребуется множество людей,
поддерживающих вас
на пути к успеху проекта.
Спасибо, что рассказали нам о своей идее.
ЭФ: Спасибо. Огромное спасибо, Крис.
(Аплодисменты)
Kris Anderson: Dakle,
opsednut si ovim problemom
nekoliko zadnjih godina.
U čemu je problem, tvojim rečima?
Endru Forest: Plastika.
Vrlo prosto.
Naša nesposobnost da je koristimo
kao izvrsnu energetsku robu, što i jeste,
i jednostavno je bacаmo.
KA: I tako vidimo otpad svuda.
U ekstremnom slučaju, izgleda ovako.
Hoću reći, gde je ovo uslikano?
EF: To je sa Filipina,
i znate, postoji mnogo reka,
dame i gospodo,
koje izgledaju tako.
Ovo su Filipini.
Tako je po celoj jugoistočnoj Aziji.
KA: Dakle, plastika se baca u reke,
a otuda, naravno, završava u okeanu.
Hoću reći, očigledno je vidimo na plažama,
ali to nije glavna briga.
Već ono što se u stvari dešava sa njom
u okeanima. Pričajmo o tome.
EF: Okеј, pa, vidite. Hvala, Kris.
Pre četiri godine,
pomislio sam da bi valjalo
da uradim nešto potpuno suludo,
i odlučio sam se za doktorat
u oblasti morske ekologije.
Zastrašujuća činjenica u tome je,
naravno, naučio sam puno o morskom životu,
ali naučio sam više o smrti u moru
i ekstremnim ekološkim pomorima riba,
morskog života, morskih sisara,
biološki vrlo bliskih nama,
koji umiru u milionima, ako ne bilionima
koje ne možemo prebrojati,
u rukama plastike.
KA: Ali ljudi smatraju da je plastika
ružna ali stabilna. Zar ne?
Baciš nešto u okean. „Biće tu zauvek.
Ne može nauditi, je li tako?“
EF: Vidiš, Kris, to je neverovatna
supstanca stvorena za ekonomiju.
To je najgora moguća supstanca
za životnu sredinu.
Najgora osobina plastike je da,
čim dospe u životnu sredinu,
počne da se raspada.
Nikada ne prestaje da bude plastika.
Rastvara se sve sitnije i sitnije,
i naučno otkriće u ovome je, Kris,
a poznato je u morskoj ekologiji
već nekoliko godina,
ali će se proširiti i na ljude.
Svesni smo da nanoplastika,
vrlo, vrlo male čestice plastike,
noseći svoj negativan naboj,
mogu da uđu kroz pore na koži.
To nisu loše vesti.
Loša vest je da prolaze
direktno kroz moždano-krvnu barijeru,
zaštitni sloj koji nam štiti mozak.
Mozak je amorfna, mokra masa
puna sitnih električnih naboja.
Dodaj tome negativnu česticu,
pogotovo negativnu česticu
koja može da nosi patogene -
i imaš negativni naboj koji privlači
pozitivno naelektrisane elemente,
kao što su patogeni, toksini, živa, olovo.
To je najnovije naučno otkriće
koje ćemo videti u narednih 12 meseci.
KA: Već si mi rekao da ima
oko 600 plastičnih kesa
na svaku ribu ove veličine
u okeanu, ili tako nešto.
A one se raspadaju, i biće ih još više,
a posledice nismo još
ni počeli da uočavamo.
EF: Ne, zaista još nismo.
Fondacija Elen Mekartur,
grupa izuzetno dobrih naučnika -
sarađujemo već neko vreme.
Proverio sam njihov rad u potpunosti.
Oni tvrde da će biti
jedna tona plastike, Kris,
na svake tri tone ribe do, ne 2050. -
zaista postajem netrpeljiv
kad govore o 2050. - u pitanju je 2025.
To je tu, iza ćoška. To je tu i sad.
Ne treba ti tona plastike
da potpuno uništiš morski život.
Manje od toga će odraditi posao.
Ovo moramo hitno da zaustavimo.
Nemamo više vremena.
KA: Okej, imaš ideju kako da to obustaviš,
i prilaziš ovom problemu
ne kao tipičan zagovornik
za zaštitu sredine, čini mi se,
već kao biznismen,
kao preduzetnik, koji je živeo -
proveo si život razmišljajući
o globalnim ekonomskim sistemima
i njihovom funkcionisanju.
I ako sam dobro razumeo,
tvoja ideja zavisi od heroja
koji izgledaju ovako.
Čime se ona bavi?
EF: Ona je, Kris, sakupljač otpada.
Bilo je oko 15, 20 miliona
sakupljača otpada poput nje,
dok Kina nije prestala
da uzima svačiji otpad.
Cena plastike, ionako malena, je pala.
Što je dovelo da ljudi poput nje,
koji sada - ona je dete
koje treba da pohađa školu.
Trebalo bi da bude u školi.
To je vrlo slično ropstvu.
Moja ćerka Grejs i ja smo sreli
na stotine ljudi poput nje.
KA: Ima i mnogo odraslih,
bukvalno milioni širom sveta,
i u nekim industrijama,
oni su u stvari odgovorni što, na primer,
ne vidimo gomile metalnog otpada u svetu.
EF: Upravo tako.
Ova devojčica je, u stvari,
heroj životne sredine.
Ona je konkurencija
velikoj petrohemijskoj fabrici
koja je odmah pored,
petrohemijskoj fabrici
vrednoj tri i po milijarde dolara.
U tome je problem.
Imamo više nafte i gasa
u plastici i na deponijama
nego što imamo ukupno rezervi
nafte i gasa u SAD-u.
Tako da, ona je heroj.
A ovako izgleda deponija, dame i gospodo,
i to je sve sama nafta i gas.
KA: Tu je ogromna,
potencijalno zaključana vrednost,
od koje bi svetski sakupljači otpada,
kada bi mogli, živeli.
Ali zašto ne mogu?
EF: Jer smo sebi usadili
cenu plastike od fosilnih goriva,
koja je tik ispod cene koja je dovoljna
da se ekonomski i profitabilno
reciklira plastika od plastike.
Vidite, sva plastika je sagrađena
od jedinica nafte i gasa.
Plastika je 100 posto polimer,
odnosno 100 posto nafta i gas.
A znate da imamo
dovoljno plastike na svetu
za sve naše potrebe.
Kada recikliramo plastiku,
ako ne možemo reciklirati jeftinije
od plastike od fosilnih goriva,
onda, naravno, svet nastavlja
sa plastikom od fosilnih goriva.
KA: To je osnovni problem,
cena reciklirane plastike
je najčešće skuplja
od cene kada kupujemo
svežu plastiku od nafte.
To je osnovni problem.
EF: Sitna ispravka pravila, Kris.
Ja sam trgovac,
razumem da smo imali
otpad metala i gvožđa
i komade bakra rasute po selima,
pogotovo u zemljama u razvoju.
Ljudi su spoznali da poseduje vrednost.
Da je vredan komad, a ne otpad.
Sada su sela, gradovi i ulice čisti,
sada ne zapinjemo
za otpad bakra ili gvožđa,
jer imaju vrednost i recikliraju se.
KA: Šta je onda tvoja ideja,
kako da promenimo to kod plastike?
EF: Okej, pa, Kris,
većinu vremena provedenog u radu
na doktoratu, bavio sam se istraživanjem.
A dobra stvar kada ste biznismen
koji solidno posluje
je da ljudi žele da vas vide.
Drugi biznismeni,
čak i kada su pomalo kao divlja zver
u zoo-vrtu koju bi rado videli,
reći će, da, okej, svi hoćemo
da upoznamo Tvigija Foresta.
Kada ste već tu,
možete ih ispitati.
Bio sam kod većine naftnih kompanija
i proizvođača robe široke potrošnje
u svetu,
i postoji istinska volja za promenom.
Hoću reći, ima nekolicina dinosaurusa
koji će se nadati najboljem
a ne činiti ništa,
ali postoji istinska volja za promenom.
Diskutovao sam o tome
da sedam i po milijardi ljudi na svetu
ne zaslužuje da im plastika
uništi životnu sredinu,
da okeani osiromaše
ili se uništi morski život zbog plastike.
Kad krenete tim lancem,
a postoji na desetine hiljada brendova
od kojih svi kupujemo gomile proizvoda,
ali postoji svega stotinak
krupnih proizvođača smole,
velikih petrohemijskih fabrika,
koje proizvode svu plastiku
za jednokratnu upotrebu.
KA: Dakle, sto kompanija
su u osnovi ovog lanca ishrane, takoreći.
EF: Da.
KA: I šta želiš
da tih sto kompanija učini?
EF: Okej, treba samo da podignu vrednost
osnovne sirovine za proizvodnju
plastike od nafte i gasa,
koju sam imenovao „loša plastika“,
da podignu tu vrednost,
tako da se proširi na brendove
i na nas, kupce.
Jedva ćemo uočiti poskupljenje šolje kafe
ili koka-kole ili pepsija, ili bilo čega.
KA: Otprilike cent više?
EF: Manje. Četvrt centa, pola centa.
Apsolutno minimalno.
A to dalje čini
da svaki komadić plastike u svetu
dobija vrednost.
Tamo gde je najviše otpada,
recimo, u jugoistočnoj Aziji, u Indiji,
tu je najveće bogatstvo.
KA: Okej, čini se da je ovo dvostrano.
Sa jedne strane, ako naplate više,
a ostave taj ostatak i uplate gde?
Fond koji neko vodi
da se bavi ovim problemom, je li tako?
Za šta će se koristiti novac
koji dodatno naplate?
EF: Kad razgovaram
sa zaista velikim biznisima,
i kažem: „Vidite, treba
da se promenite, i to vrlo brzo,“
kolutaju očima od dosade,
sem ako kažem: „I dobro je za biznis.“
„Okej, sad te slušam, Endru.“
Pa kažem: „Ovako, treba da date prilog
fondu za zaštitu životne sredine
i industrijsku tranziciju.
Tokom dve ili tri godine,
cela globalna industrija plastike
može da pređe sa sirovina
od fosilnih goriva
ka sirovini od plastike.
Tehnologija postoji.
Dokazano je.“
Stvorio sam dve multimilijarderske
operacije od ničega,
spoznajom da se tehnologija
može prilagoditi.
Vidim bar desetak tehnologija u plastici
koje se bave svim vrstama plastike.
Kada te tehnologije imaju ekonomsku maržu,
a ovim je dobijaju,
otuda će opšta javnost dobijati plastiku,
od postojeće plastike.
KA: Dakle, svakom prodajom
izvorne plastike, donira se novac u fond
koji se u osnovi koristi
za tranziciju industrije
i za početak plaćanja za stvari
poput čišćenja i drugih delova.
EF: Svakako. Svakako.
KA: Ima i neverovatnu dodatnu vrednost,
koja je možda i glavna,
stvaranje tržišta.
Iznenada reciklirana plastika postaje
ogroman biznis koji može
pokrenuti milione ljudi širom sveta
da nađu posao u sakupljanju.
EF: Da, upravo tako.
Dakle, potrebno je samo, ako su cene
plastike od fosilnih goriva tu,
a cene reciklirane plastike ovde.
Zameniš ih.
Pa je reciklirana plastika jeftinija.
Najviše mi se dopada ovde, Kris,
bacimo u prirodu
300, 350 miliona tona plastike.
Po računici samih naftnih kompanija,
porašće na 500 miliona tona.
Ovaj problem se povećava.
Ali svaka tona je polimer.
Polimer košta 1000, 1500 dolara po toni.
To je pola biliona dolara
koji mogu pokrenuti biznis
i stvoriti poslove, prilike
i bogatstvo širom sveta,
naročito među najsiromašnijima.
A ipak, mi ih bacamo.
KA: Ovim bi se velikim kompanijama
omogućilo da ulažu u fabrike za reciklažu
bukvalno širom sveta -
EF: Širom sveta.
Jer tehnologija ima nisku cenu kapitala,
možete je staviti na smetlištu,
u podrumu velikog hotela,
deponiji smeća, svugde,
pretvoriti otpad u smolu.
KA: Sada, ti si filantrop,
i spreman si da uložiš
deo svog novca u ovo.
Koja je uloga filantropije
u ovom projektu?
EF: Smatram da treba da ubacimo
40 do 50 miliona dolara
za početak,
a onda treba da budemo
potpuno transparentni
kako bi svi mogli da vide šta se dešava.
Od proizvođača smole
do brenda i potrošača,
svi treba da vide ko učestvuje u igri,
ko štiti Zemlju, a kome nije stalo.
To bi koštalo oko milion dolara sedmično,
i to treba da garantujemo na pet godina.
Ukupno doprinosi oko
300 miliona dolara.
KA: Au.
Sada -
(Aplauz)
Razgovarao si sa drugim kompanijama
u svetu poput Koka-kole,
koje su voljne ovo da urade,
voljne su plate veću cenu,
voleli bi da plate veću cenu,
samo da je fer.
EF: Da, fer je.
Dakle, Koka-kola ne bi volela
da Pepsi učestvuje,
sem kada bi ceo svet znao
da Pepsi ne učestvuje.
Onda ih ne bi bilo briga.
Takva je transparentnost tržišta
da, ako ljudi pokušaju da prevare sistem,
tržište to može videti,
potrošači mogu videti.
Potrošači žele da učestvuju.
Nas sedam i po milijardi.
Ne želimo da nam svet uništi
stotinu kompanija.
KA: Pa, reci nam, kazao si
šta kompanije mogu da urade
i šta si ti voljan da uradiš.
Šta slušaoci mogu da urade?
EF: Okej, želeo bih da svi,
širom sveta,
posete sajt noplasticwaste.org.
Kontaktirate sa nekim od stotinu
proizvođačima smole u vašoj oblasti.
Biće bar jedan
od koga vas deli jedan mejl,
tvit ili telefonski poziv,
i recite im da biste želeli
da doniraju u fond
kojim industrija može da upravlja
ili Svetska banka.
Sakupiće se desetine milijardi
dolara godišnje
da biste mogli da pređete na industriju
koja koristi svu plastiku od plastike,
ne od fosilnih goriva.
To nam ne treba. Loše je. Ovo je dobro.
I možemo da očistimo životnu sredinu.
Imamo dovoljno kapitala tu,
imamo desetine milijardi
dolara godišnje, Kris,
da očistimo životnu sredinu.
KA: Ti se baviš reciklažom.
Zar ti ovo ne predstavlja
konflikt interesa,
ili pak, veliku poslovnu priliku?
EF: Da, vidi, ja se bavim gvožđem,
i takmičim se sa otpadnim metalom,
zato nemate nigde otpada
na koji biste se sapleli,
ili posekli prst,
jer se sakuplja.
KA: Ovo ti nije izgovor
da pokreneš biznis reciklaže plastike.
EF: Ne, navijaću za razvoj ovoga.
Ovo će biti internet plastičnog otpada.
Ovo će biti industrija naglog procvata
koja će se proširiti svetom,
a naročito gde je siromaštvo zastupljeno
jer tu ima najviše otpada,
a to je sirovina.
Tako da ću da navijam i stojim po strani.
KA: Tvigi, u eri smo
kada mnogo ljudi širom sveta
čekaju na novu, regenerativnu ekonomiju,
da se ovi veliki proizvodni lanci,
ove velike industrije,
promene iz korena.
Ovo mi se čini kao džinovska ideja,
i trebaće ti puno ljudi
da usput navijaju za tebe
da bi ovo uspelo.
Hvala što si ovo podelio sa nama.
EF: Hvala puno. Hvala, Kris.
(Aplauz)
Chris Anderson: Son birkaç yıldır
bu soruna takıntılısın.
Kendi sözcüklerinle sorun nedir?
Andrew Forrest: Plastik.
Bu kadar basit.
Bu muazzam dinamik ürünü
kullanmadaki yetersizliğimiz
ve doğrudan çöpe atmamız.
CA: Bu yüzden her yerde atık görüyoruz.
En aşırı haliyle, biraz böyle görünüyor.
Bu fotoğraf nerede çekilmişti?
AF: Filipinler'de.
Bayanlar ve baylar,
tamamen böyle görünen
çok sayıda nehir var.
Burası Filipinler.
Yani Güneydoğu Asya'nın her yeri.
CA: Plastik nehirlere atılıyor
ve oradan da okyanuslara karışıyor.
Yani plastiği plajlarda açıkça görüyoruz
ama sizin asıl endişeniz bu bile değil.
Mesele, okyanuslarda başına
gerçekten ne geldiği.
Bunun hakkında konuşalım.
AF: Tamam. Teşekkürler Chris.
Dört yıl kadar önce,
gerçekten delice bir şey yapmak istedim
ve deniz ekolojisi üzerine
doktora yapmaya karar verdim.
Bunun korkunç tarafı şuydu:
Tabii ki deniz yaşamına dair
birçok şey öğrendim
fakat deniz ölümleri hakkında
daha çok şey öğrendim
ve balıkların, deniz yaşamının,
deniz memelilerinin
aşırı kitle halindeki ekolojik ölüm oranı
hakkında daha çok şey öğrendim,
biyolojileri bize çok yakın,
milyonlarcası ölüyor, aksi halde
plastiğin kontrolü altındayken
sayamayacağımız kadar
trilyonlarcası ölecek.
CA: İnsanlar plastiğin çirkin ama
kalıcı olduğunu düşünüyorlar, değil mi?
Okyanusa bir şey fırlatırsın;
"Hey, sonsuza kadar orada duracak.
Herhangi bir zarar veremez, değil mi?"
AF: Chris, bu, ekonomi için
tasarlanmış inanılmaz bir madde.
Çevre için olası en kötü madde.
Plastiklerle ilgili en kötü şey,
çevreye ulaşır ulaşmaz parçalanmasıdır.
Plastik olmayı asla bırakmaz.
Çok daha küçük ve küçük parçalara ayrılır
Chris, bu konuda birkaç senedir
deniz ekolojisinde edindiğimiz
son biyolojik gelişmelere göre,
bu insanları da vuracak.
Negatif yüklü çok küçük plastik
partiküllerden oluşan nanoplastiğin
deri gözeneklerinizden direkt
geçebileceğinin şu an bilincindeyiz.
Kötü haber bu değil.
Kötü haber, bunun direkt
beyninizi korumakla görevli olan
ve koruyucu bir kılıf görevi gören
kan-beyin bariyerine gitmesidir.
Beyniniz küçük elektriksel yükle dolu,
nemli, biçimsiz bir kütledir.
Bunun içine negatif bir partikül
bırakıyorsunuz,
özellikle patojen taşıyabilen
negatif yüklü bir partikül.
Böylelikle patojenler,
toksinler, cıva, kurşun gibi
pozitif yüklü elementleri çeken
negatif bir yüke sahipsiniz.
Bu, önümüzdeki 12 ay içinde
göreceğimiz bilimsel bir gelişme.
CA: Okyanusta bulunan
bu büyüklükteki her balık için
yaklaşık 600 plastik poşet
olduğunu zaten söyledin.
Giderek parçalanıyorlar
ve bunların çok daha fazlası olacak,
bunun sonuçlarının başlangıcını
henüz görmedik bile.
AF: Evet, gerçekten görmedik.
Ellen MacArthur Vakfı'nda
bir grup iyi bilim insanı var.
Bir süredir onlarla çalışıyoruz.
Çalışmalarını tamamen onaylıyorum.
Söylediklerine göre Chris,
her üç ton balık için
bir ton plastik olacak
ve bu 2050'ye kadar değil --
2050 hakkında konuşan insanlara
tahammül edemiyorum --
bu sayı 2025'e kadar olacak.
Eli kulağında.
Gerçekleşmek üzere.
Deniz yaşamını komple yok etmek için
bir ton plastiğe ihtiyacınız yok.
Daha azı bile güzel bir iş çıkarır.
Dolayısıyla buna derhal bir son
vermeliyiz, zamanımız yok.
CA: Peki, bunu bitirmek için
bir fikrin var
ve bunu sanırım tipik
bir çevre kampanyacısı olarak değil
bir iş insanı ve girişimci olarak
öne sürüyorsun.
Tüm yaşamını küresel
ekonomik sistemleri
ve nasıl çalıştıklarını düşünerek
geçiren biri olarak söylüyorsun.
Doğru anladıysam
fikrin buna benzeyen kahramanlara bağlı.
Bu kız ne işle uğraşıyor?
AF: O bir eskici, Chris.
Onun gibi 15-20 milyon eskici vardı,
ta ki Çin herkesin çöpünü
almayı bırakana kadar.
Plastiğin fiyatı çok düşüktü ve çöktü.
Bu durum, onun gibi insanları şuna itti --
o şu anda okul çağında bir çocuk.
Okulda olması gerekiyor.
Bu muhtemelen köleliğe
oldukça benzer bir şey.
Kızım Grace ve ben onun gibi
yüzlerce insanla tanıştık.
CA: Böyle birçok yetişkin de var, dünya
çapında abartısız milyonlarca insan var.
Örneğin, dünyadaki bazı endüstrilerde
çok fazla metal atık
görmediğimizi söylüyorlar.
AF: Kesinlikle doğru.
Bu küçük kız gerçekten de çevre kahramanı.
Şu an gelecekteki büyük
bir petrokimya fabrikası ile yarışıyor.
Bu 3,5 milyar dolarlık
bir petrokimya fabrikası.
İşte sorun bu.
Plastik ve katı atık sahasında,
Birleşik Devletler'de sahip olduğumuz
tüm petrol ve benzin kaynaklarından
daha fazla petrol ve benzin var.
Bu yüzden, o bir kahraman.
Bayanlar ve baylar, işte bir katı atık
sahası böyle görünüyor,
katı petrol ve benzin.
CA: Yani dünyadaki eskicilerin
geçimlerini sağlayacakları,
ki sağlayabilirlerse çok yüksek bir
potansiyel orada hapsolunmuş.
Peki ama neden yapamıyorlar?
AF: Çünkü fosil yakıtlardan
bir plastik fiyatı işlettik
ki bu, ekonomik ve kârlı olarak
plastikten plastiğe geri dönüştürmek için
mal olacağı şeye bağlı.
Tüm plastikler petrol
ve benzinden üretiliyor.
Plastik %100 oranında polimerdir,
polimer ise %100 petrol ve benzindir.
Tüm ihtiyaçlarımız için
dünyada yeteri kadar plastik var.
Plastiği geri dönüştürdüğümüzde,
eğer fosil yakıttan yapılan plastikten
daha ucuza geri dönüştüremezsek,
o zaman dünya tabii ki fosil yakıttan
yapılan plastiğe mecbur kalır.
CA: Temel sorun bu.
Geri dönüştürülmüş plastiğin fiyatı,
daha çok benzinle yeni yapılmış plastiğin
fiyatından genellikle daha yüksek.
İşte temel mesele bu.
AF: Burada, kurallarda
ince bir ayar var, Chris.
Ben bir madde insanıyım.
Bütün köylerin etrafında
eskiden hurda metal, moloz demir
ve bakır parçalarının olduğunu anlıyorum,
bu özellikle gelişen
dünyada gerçekleşirdi.
İnsanlar bunun değerinin
olduğunu anladılar.
Aslında kıymetli bir eşya,
bir atık değil.
Şu an köyler, şehirler ve caddeler temiz,
bakır hurdasına ya da demir hurdasına
takılıp düşmüyorsunuz.
Çünkü kıymetli bir eşya
ve geri dönüştürülüyor.
CA: Peki, plastikte bu durumu
değiştirmeye çalışmak adına fikrin nedir?
AF: Peki, Chris,
doktoramın büyük bir kısmında
araştırma yaptım.
Bu meslekte sorunu olmayan
bir iş insanı olmanın iyi tarafı,
insanların sizi görmek istemesi.
Yani, diğer iş insanları,
bir hayvanat bahçesindeki hayvan
bile olsanız görmek isterler
ve şöyle derler: "Peki, tamam,
hepimiz Twiggy Forrest ile tanışacağız."
Orayı bir kez girdiğinizde
onları sorgulayabilirsiniz.
Dünyadaki birçok petrol
ve benzin şirketinde,
hızla gelişen tüketim ürünleri
şirketinde bulundum
ve değişmek adına gerçek bir irade var.
En iyisini umut eden
ve hiçbir şey yapmayan birkaç dinozor var
fakat değişmek adına gerçek bir irade var.
Bu yüzden, tartıştığım şey
dünyadaki 7,5 milyar insanın
çevrelerinin plastikle tarumar
edilmesini hak etmemeleri,
okyanusları plastik yüzünden
fakir ya da çorak deniz haline geliyor.
Bu silsileye geliyorsunuz
ve bir sürü ürün satın aldığımız
on binlerce marka var
fakat tek kullanımlık
bütün plastiği püskürten
sadece 100 tane reçine üreticisi
ve petrokimya tesisi var.
CA: Yani, 100 tane şirket,
bir bakıma bu besin zincirinin
tam merkezinde.
AF: Evet.
CA: Peki, bu 100 şirketin
ne yapmasına ihtiyacınız var?
AF: Peki, plastiğin yapı taşı olan
petrolün ve benzinin değerini
yükseltmelerine ihtiyacımız var,
ki ben bunlara "kötü plastik" diyorum.
Bunların değerini yükseltince
bunlar markalara ve biz
tüketicilere yayıldığı zaman
kahve fincanımızdaki, koladaki, Pepsi'deki
veya herhangi içecekteki
artışı fark etmeyeceğiz bile.
CA: Ne kadar, bir sent kadar mı fazla?
AF: Daha az. Çeyrek sent ya da yarım sent.
Kesinlikle çok küçücük artış.
Fakat ne işe yarar?
Tüm dünyadaki plastiğin
kıymetli eşya olmasını sağlar.
En kötü atık nerede?
Diyelim ki Güneydoğu Asya'da,
Hindistan'da,
orada plastik en değerli olacak.
CA: Peki, burada iki kısım
var gibi hissediyorum.
İlki, eğer daha çok para isterlerse
ve bu aşırılığı biçimlendirip
ödemesini yaparlarsa
-- nereye ödeyecekler?
Bu sorunu ele almak için
işletilen bir fona -- hangi sorunu?
Bu parayı ne için kullanacaklar?
Ekstra aldıkları parayı kastediyorum.
AF: Çok büyük işletmelere
seslendiğimde şöyle diyorum:
"Sizi değiştirmek istiyorum
ve bunu çok hızlı yapmak istiyorum."
Ben şöyle demedikçe
gözleri sıkıntıdan dökülüyor:
"Bu iyi bir iş."
"Peki, şimdi dikkatimizi çektin Andrew."
Ben de şöyle diyorum: "Peki, çevresel
ve endüstriyel bir geçiş fonuna
katkıda bulunmanıza ihtiyacım var.
İki-üç yıldır,
tüm küresel plastik endüstrisi,
yapı taşlarını fosil yakıtlardan
elde etmek yerine
plastikten elde etmek için geçiş halinde.
Teknoloji oralarda.
Bu kanıtlanmış."
İki multi dolar milyarderi
işletmesini sıfırdan aldım,
onlara teknolojinin
hesaplanabileceğini fark ettirdim.
Plastik sektöründeki en azından
bir düzine teknolojinin,
her tür plastiği ele aldığını görüyorum.
Bu yüzden, bu teknolojilerin bir kez
ekonomik bir limiti olduğunda,
ki bu durum onlara bunu sağlıyor,
o zaman küresel toplum,
bütün plastiği var olan plastikten alacak.
CA: Yani işlenmemiş plastiğin her satışı,
esasen endüstrinin geçişi için
temizlemeye ve başka parçalara
ödeme yapmaya başlamak için
kullanılan bir fona para katkısı yapıyor.
AF: Kesinlikle, kesinlikle.
CA: Ayrıca inanılmaz
bir yan faydası da var
ki bu bir pazar oluşturmanın
temel bir faydası bile olabilir.
Geri dönüştürülebilir plastiği,
dünya çapındaki milyonlarca insanın
saklamasının yeni bir yolunu bulmak için
ortaya çıkarabilen
devasa bir iş haline birden getirir.
AF: Evet, kesinlikle.
Yani tek yaptığınız şu: Bu değerde
fosil yakıttan elde edilmiş plastik var
ve şu değerde de geri
dönüştürülmüş plastik var.
Bunu değiştiriyorsunuz.
Böylece geri dönüştürülmüş
plastik daha ucuz oluyor.
Chris, bu konuda en sevdiğim şey,
çevreye 300-350 milyon ton
atık plastik boşaltıyoruz.
Petrol ve benzin şirketlerinin
kendi hesaplarında,
bu miktar 500 milyon tona ulaşacak.
Bu artış gösteren bir sorun.
Fakat bunun her bir tonu polimer.
Polimerin bir tonu, 1000-1500 dolar.
Bu, yarım trilyon doların işe dahil olup
istihdamlar, fırsatlar yaratabilmesi
ve dünya çapındaki servetin
özellikle en yoksul bölgelere
adil dağıtılabilmesi demek.
Şimdiye dek bunları kenara attık.
CA: Yani bu durum büyük şirketlerin
geri dönüşüm tesislerine
yatırım yapmalarını sağlayacak
-- hem de bütün dünyada.
AF: Tüm dünyada.
Çünkü teknoloji
düşük sermayeli bir maliyet,
onu atığı reçineye çeviren
bir çöp kutusuna koyabilirsin,
bir otelin dibine atabilirsin,
atık deposuna, her yere atabilirsin.
CA: Sen bir hayırseversin
ve kendi servetinin bir kısmını
buna adamaya hazırsın.
Hayırseverliğin bu projedeki rolü nedir?
AF: Bence yapmak zorunda olduğumuz şey,
bu işin sürmesi için
40-50 milyon dolar bağışlamak,
sonra da tam bir şeffaflık
yaratmak zorundayız,
böylece herkes neler olduğunu
tam olarak görebilir.
Reçine üreticilerinden,
markalara ve tüketicilere kadar
herkes oyunu kimin oynadığını,
dünyayı kimin koruduğunu
ve kimin umurunda olmadığını görebilir.
Bu, haftalık bir milyon dolara mal olacak
ve bunu beş yıl boyunca finanse edeceğiz.
Toplam katkı yaklaşık
300 milyon Amerikan Doları.
CA: Vay canına.
Peki --
(Alkış)
Coca-Cola gibi
diğer şirketlerle de görüştün,
bunu yapmaya istekliler,
daha yüksek ücret ödemeye istekliler,
adil olduğu sürece,
daha yüksek bir ücret
ödemek istiyorlar.
AF: Evet, adil bir durum.
Coca-Cola, Pepsi'nin her şeye
evet demediğini tüm dünya öğrenmedikçe
Pepsi ile işbirliği yapmak istemiyor.
Sonra da umursamıyorlar.
Bu, pazarın şeffaflığı,
eğer insanlar sistemi
dolandırmayı denerlerse
pazar ve tüketiciler bunu görebilecek.
Tüketiciler bunun içinde
bir rol almayı istiyorlar.
7,5 milyar insanız.
100 şirket tarafından dünyamızın
parçalanmasını istemiyoruz.
CA: Şirketlerin ne yapabileceğini
ve sizin ne yapmak istediğinizi söyledin.
Bizi dinleyen insanlar ne yapabilir?
AF: Peki, tüm dünyadaki herkesin
noplasticwaste.org
web sitesine girmesini istiyorum.
100 reçine üreticisinden
bölgenizde bulunan bir tanesine ulaşın.
E-posta, Twitter
ya da telefon numarası olan
en az bir tanesini bulun
ve sizin adınıza bir fona
katkıda bulunmalarını
istediğinizi onlara bildirin.
bu fonu endüstri ya da Dünya Bankası
yönetiyor olabilir.
Fonda, yılda onlarca
milyar dolar artış oluyor,
böylece endüstrinin
plastiği fosil yakıttan ziyade
plastikten elde etmeye
geçişine katkı sağlayabilirsiniz.
Buna ihtiyacımız yok.
O kötü, bu iyi.
Ayrıca bu plastik çevreyi temizleyebilir.
Bunun için yeterli sermayemiz var,
çevreyi temizlemek için
yıllık onlarca milyar
dolarımız var, Chris.
CA: Geri dönüşüm sektöründesin.
Bu durum muazzam
bir iş fırsatından ziyade,
senin için bir çıkar çatışması değil mi?
AF: Evet, ben demir cevheri işi yapıyorum,
hurda metal sektörüyle rekabet halindeyim,
bu yüzden etrafta düşüp duran
ve ayak parmağınızı kesen
hiçbir hurdanız yok
çünkü bunlar toplanıyor.
CA: Plastik geri dönüşüm işine girmek
senin için bir bahane değil.
AF: Bu yükselişe alkış tutacağım.
Bu, plastik atığın interneti olacak.
Tüm dünyaya yayılan
canlı bir endüstri olacak
ve yoksul yerlerdeki çöp daha fazla
olduğundan, özellikle oralarda canlanacak.
İşte bu da kaynak.
Arkama yaslanıp buna alkış tutacağım.
CA: Twiggy, dünyadaki birçok insanın
temelden dönüşüm geçirmek için
canlandırıcı yeni ekonomilere,
büyük tedarik zincirlerine,
böyle büyük endüstrilere
hasret kaldığı bir çağdayız.
Bu, aklıma muazzam bir fikir getiriyor,
bunu gerçekleştirmek için seni bu yolda
destekleyecek çok insana ihtiyacın olacak.
Bizimle paylaştığın için teşekkürler.
AF: Çok teşekkür ederim.
Teşekkürler Chris.
(Alkış)
Chris Anderson: Vậy là anh đang bị
ám ảnh bởi vấn đề này
trong vài năm qua.
Anh nói xem, vấn đề là gì?
Andrew Forrest: Nhựa.
Đơn giản vậy thôi.
Chúng ta bất tài không thể dùng nhựa
làm hàng hóa có sức mạnh to lớn nữa
nên đơn giản ta vứt chúng đi.
CA: Vì thế ta nhìn thấy rác thải khắp nơi.
Ở mức độ cao nhất, nó trông giống thế này.
Ý tôi là, bức ảnh này được chụp ở đâu?
AF: Ở Philippines,
và như quý vị biết đó,
ở đó có rất nhiều sông,
nhìn y chang thế này.
Và đó là ở Philippines.
Nên nó ở khắp Đông Nam Á.
CA: Vậy nhựa bị vứt ra các con sông,
và từ đó, dĩ nhiên,
đi thẳng ra đại dương.
Ý tôi là, ta rõ ràng thấy chúng
ở các bãi biển,
nhưng đó không phải
quan ngại chính của anh.
Cái anh lo là những gì thực sự đang
xảy ra trong đại dương. Xin chia sẻ.
AF: Được rồi. Nghe này.
Cảm ơn Chris.
Khoảng 4 năm trước,
tôi nghĩ tôi phải làm cái gì đó
thực sự điên rồ,
rồi tôi quyết tâm học bằng Tiến sĩ
ngành sinh thái biển.
Và phần đáng sợ nhất là,
đúng, tôi đã biết nhiều về
sự sống biển
nhưng tôi cũng học rất nhiều về
cái chết biển
và cái chết sinh thái hàng loạt
cực điểm của cá,
của sinh vật biển, động vật có vú ở biển,
sinh vật rất gần gũi với ta,
đang chết dần hàng triệu hoặc
hàng tỉ con mà chúng ta không đếm xuể
dưới tay đao phủ là nhựa.
CA: Nhưng mọi người nghĩ nhựa độc
hại nhưng rất bền. Đúng không?
Anh ném thứ gì đó xuống đại dương,
"Này, nó sẽ chỉ nằm đó mãi mãi.
Không thể gây hại gì, phải không?"
AF: Nghe này Chris, đó là chất liệu
cực kỳ bền được thiết kế cho tính kinh tế.
Nó cũng có thể là chất độc hại
nhất với môi trường.
Điều tồi tệ nhất về nhựa,
ngay khi thải ra môi trường,
là các mảnh của nó.
Nó chưa bao giờ
thôi là nhựa.
Nó phân hủy ra thành từng mảnh nhỏ,
rồi nhỏ hơn, nhỏ nữa,
và Chris, kiến thức khoa học
cho vấn đề này,
vốn đã biết có trong sinh thái
biển từ vài năm nay,
nhưng nó sẽ tác động đến con người.
Giờ chúng ta đã biết nhựa nano,
những hạt nhựa siêu nhỏ,
mang điện tích âm,
có thể xuyên qua
các lỗ chân lông trên da.
Đó chưa phải là tin xấu đâu.
Tin xấu là nó xuyên thẳng
qua hàng rào máu não,
lớp màng cản bảo vệ não của bạn.
Não của bạn là một khối vô định hình,
ẩm ướt đầy những điện tích nhỏ.
Bạn đặt một hạt âm vào đó,
đặc biệt là một hạt âm
mang mầm bệnh --
nên bạn có điện tích âm, và nó
hút các thành phần điện tích dương,
như mầm bệnh, độc tố,
thuỷ ngân, chì.
Đó là phát hiện khoa học ta sẽ được
chứng kiến trong 12 tháng tới.
CA: Tôi nghĩ ông có nói rằng có
khoảng 600 túi nhựa
cho mỗi loài cá với kích thước như vậy
ở đại dương, đại loại vậy.
Và chúng đang phân huỷ,
và sẽ ngày càng có
nhiều túi nhựa hơn nữa,
và ta vẫn chưa nhìn thấy
khởi đầu của hậu quả của nó.
AF: Chưa, ta chưa thấy.
Quỹ Ellen MacArthur,
gồm nhiều nhà khoa học giỏi,
chúng tôi đã làm việc
với họ một thời gian.
Tôi đã xác nhận
công trình của họ.
Chris, họ nói sẽ có
một tấn nhựa
cho mỗi 3 tấn cá,
không phải năm 2050 --
tôi thực sự khó chịu với những
ai nói là năm 2050 - mà là năm 2025.
Nó sẽ xảy ra sớm thôi.
Hiện tại đã thấy rồi.
Anh không cần 1 tấn nhựa để
xóa sổ toàn bộ hải dương sinh.
Chỉ cần một số ít thôi
cũng đủ chết rồi.
Việc đó cần chấm dứt ngay.
Chúng ta không còn nhiều thời gian.
CA: Anh có một ý để chấm dứt
vấn nạn này, và anh tiếp cận nó
không phải với tư cách nhà
vận động môi trường tiêu biểu
mà là một doanh nhân,
người đã sống --
anh dành cả đời để suy nghĩ về
các hệ thống kinh tế toàn cầu
và cách chúng vận hành.
Và theo như tôi hiểu,
ý tưởng của anh phụ thuộc vào
các anh hùng kiểu thế này.
Cô bé làm nghề gì?
AF: Cô bé làm nghề
nhặt ve chai,
và có khoảng 15 đến 20 triệu
người ve chai như cô bé,
trước khi Trung Quốc ngừng thu
rác của mọi người.
Và giá nhựa, vốn rất
bèo, đã lao dốc.
Hậu quả là những
người như cô bé,
một đứa trẻ đang
tuổi ăn tuổi học.
Cô bé nên được đến trường.
Nó chắc chắn rất
giống chế độ nô lệ.
Tôi và Grace, con gái tôi, đã
thấy hàng trăm người như cô bé.
CA: Và cả rất nhiều người lớn nữa, chính
xác là hàng triệu người toàn cầu,
và trong một vài ngành,
họ thực sự giải thích
cho thực tế này là, ví dụ
ta không thấy nhiều
rác kim loại trên thế giới.
AF: Điều này rất đúng.
Thực ra cô bé kia là
anh hùng môi trường.
Cô bé đang chạy đua với một
nhà máy hóa dầu cực lớn
sắp có trong tương lai,
nhà máy hóa dầu 3,5 tỷ đô.
Đó chính là vấn đề.
Chúng ta có nhiều dầu khí
trong nhựa và các bãi rác
hơn toàn bộ nguồn dầu khí
ta có ở Mỹ.
Nên cô bé là anh hùng.
Và bãi rác đó là như vậy đó,
thưa quý vị,
và đó là dầu khí tốt.
CA: Vậy là một mỏ giá trị lớn đang
ẩn sâu dưới đó
mà dân ve chai trên thế giới sẽ,
nếu được, sẽ kiếm sống được từ đó.
Nhưng sao họ không làm được?
AF: Vì chúng ta đã đóng đinh trong đầu
mức giá của nhựa lấy từ
nhiên liệu hóa thạch,
vốn có sẵn ngay trước mặt,
để có thể tái chế nhựa từ nhựa
một cách kinh tế và lợi nhuận.
Nhựa là những khối
cơ bản từ dầu khí.
Nhựa là 100% polyme,
polyme là 100% dầu khí.
Và anh biết ta có đủ nhựa
trên thế giới
cho tất cả nhu cầu của mình.
Và khi ta tái chế nhựa,
nếu ta không thể tái chế nó rẻ hơn
nhựa làm từ nhiên liệu hoá thạch,
thì tất nhiên, thế giới sẽ tiếp tục
dùng nhựa từ nhiên liệu hoá thạch.
CA: Vậy đó là vấn đề cốt lõi,
giá mua của nhựa tái chế
thường cao hơn
giá của nhựa làm từ dầu mỏ.
Đó chính là vấn đề cốt lõi.
AF: Có một sự thay đổi nhẹ
trong luật lệ, Chris ạ.
Tôi là dân buôn bán.
Tôi hiểu chúng ta đã từng có
kim loại phế liệu và sắt vụn
và đồng vụn rải rác
quanh các ngôi làng,
đặc biệt ở những nước
đang phát triển.
Và mọi người nhận ra
chúng có giá trị.
Chúng là những mẩu giá trị,
không phải rác.
Giờ đây, làng mạc, thành phố,
đường xá đều sạch sẽ,
bạn không còn giẫm phải đồng vụn
hay sắt vụn nữa,
vì chúng có giá trị
nên đã được tái chế.
CA: Vậy ông có ý tưởng gì để
áp dụng điều đó cho nhựa?
AF: OK, là thế này Chris,
phần lớn thời gian khóa học tiến sĩ đó,
tôi đã làm nghiên cứu.
Và cái hay của việc
là một dân kinh doanh giỏi
đó là mọi người muốn gặp bạn.
Những doanh nhân khác,
kể cả khi bạn giống
loài động vật trong sở thú họ muốn loại ra,
họ sẽ nói, được,
chúng ta sẽ gặp Twiggy Forrest.
Và khi anh đã gặp họ,
anh có thể chất vấn họ.
Và tôi đã đến hầu hết các công ty lớn
về dầu khí và tiêu dùng nhanh
trên thế giới,
và họ có thiện chí thay đổi.
Ý tôi là, có một vài con khủng long
sẽ muốn có những điều tốt đẹp nhất
nhưng chẳng làm gì,
nhưng có mong muốn thay đổi.
Cái tôi đang bàn luận ở đây là,
7,5 tỉ người trên thế giới
thực sự không đáng phải chịu việc
bị nhựa phá huỷ môi trường của mình,
bị nhựa làm cho cằn cỗi các đại dương
hay cạn kiệt sinh vật biển.
Giờ xem chuỗi này nhé,
có hơn 10.000 nhãn hiệu mà chúng
ta mua hàng đống sản phẩm,
nhưng chỉ có 100
nhà sản xuất nhựa lớn,
các nhà máy hóa dầu lớn,
đã tuôn ra toàn bộ
nhựa sử dụng 1 lần.
CA: Vậy 100 công ty đó
đang ở đáy của chuỗi thức ăn này.
AF: Đúng vậy.
CA: Vậy ông muốn 100 công ty đó làm gì?
AF: Chúng ta cần họ
đơn giản là tăng giá trị
của những khối cơ bản từ dầu khí,
tôi gọi là "nhựa xấu",
tăng giá trị chúng lên,
để khi chúng lan sang các nhãn hiệu
và tới tay chúng ta là khách hàng,
chúng ta thậm chí sẽ không nhận thấy
giá trị gia tăng trong tách cà phê,
hoặc lon Coca hay Pepsi
hoặc bất kì thứ gì.
CA: Kiểu nhưng tăng 1 xu?
AF: Ít hơn. 1/4 xu hoặc nửa xu.
Giá trị cực kỳ nhỏ.
Nhưng hiệu quả của nó là
nó khiến mọi mẩu nhựa trên
thế giới trở nên có giá trị.
Những nơi có rác thải tồi tệ nhất,
ví dụ Đông Nam Á, Ấn Độ,
là nơi giàu có nhất.
CA: Có vẻ đây là bài toán có 2 mệnh đề.
Một, nếu họ tính thêm tiền
và tận dụng số dư đó
để chi vào đâu? --
một quỹ do ai đó điều hành
để giải quyết vấn đề này.
Tiền đó sẽ dùng để làm gì,
số tiền họ tính thêm đó sẽ dùng để làm gì?
AF: Khi nói chuyện với
các doanh nghiệp lớn,
tôi nói: "Nghe này, tôi cần các anh
thay đổi, và phải thay đổi thật nhanh",
đôi mắt của họ sẽ ánh lên
sự buồn chán,
nhưng nếu tôi nói: "Và đó
là chuyện làm ăn tốt."
"Ồ, anh làm tôi quan tâm rồi đó, Andrew."
Rồi tôi nói: "Được, tôi cần anh đóng góp
vào một quỹ chuyển đổi môi
trường và công nghiệp.
Trong vòng 2 hoặc 3 năm,
toàn bộ ngành công nghiệp nhựa toàn cầu
có thể chuyển đổi từ sản xuất khối cơ bản
từ nhiên liệu hoá thạch
sang sản xuất khối cơ bản từ nhựa.
Công nghệ đã có.
Nó đã được kiểm chứng.
Tôi đã làm 2 chiến dịch trị giá
hàng tỷ đô la từ số không,
và nhận ra rằng công nghệ
đó có thể nhân rộng.
Tôi nhìn thấy có đến ít nhất một tá
công nghệ để xử lý đủ loại nhựa.
Nên một khi những công nghệ này
có lợi nhuận kinh tế,
mang về cho họ,
đó là khi dân chúng toàn cầu
sẽ lấy nhựa
từ nhựa đang có.
CA: Vậy việc bán nhựa nguyên sinh
sẽ đóng góp vào quỹ
được dùng để cơ bản chuyển
đổi công nghiệp này
và bắt đầu chi tiền cho việc
làm sạch và các việc khác.
AF: Hoàn toàn chính xác.
CA: Và nó có lợi ích đi kèm rất tuyệt,
thậm chí có thể là lợi ích chính,
trong việc tạo thị trường.
Đột nhiên nó khiến nhựa tái chế
thành ngành kinh doanh khổng lồ có thể
mở ra cho hàng triệu người thế giới
đời sống mới
từ việc thu gom nhựa.
AF: Đúng, chính xác.
Vậy việc anh cần làm là, anh làm nhựa
nhiên liệu hóa thạch với giá này
và nhựa tái chế với giá này.
Anh thay đối nó.
Nên nhựa tái chế sẽ rẻ hơn.
Điều tôi thích nhất đó là
chúng ta thải ra môi trường
300 hay 350 triệu tấn nhựa.
Theo báo cáo riêng của
các công ty dầu khí,
nó sẽ tăng lên đến 500 triệu tấn.
Đây là một vấn đề leo thang.
Nhưng mỗi tấn nhựa đó là polyme.
Polyme có giá 1.000 đến
1.500 đô/tấn.
Nửa nghìn tỷ đô đó
có thể dùng vào kinh doanh
và có thể tạo việc làm, cơ hội và
thịnh vượng khắp thế giới,
đặc biệt là các nơi nghèo nhất.
Vậy mà ta lại ném nó đi.
CA: Vậy việc này sẽ cho phép các công ty
lớn đầu tư vào nhà máy tái chế
chính xác là trên toàn thế giới --
AF: Trên toàn thế giới.
Vì công nghệ này có chi phí vốn thấp,
bạn có thể đặt nó tại các bãi rác,
dưới hầm các khách sạn lớn,
kho rác, mọi nơi,
biến rác thành nhựa.
CA: Giờ anh là nhà hảo tâm,
và anh sẵn sàng cam kết
bỏ một phần của cải vào đây.
Vai trò của nhà hảo tâm
trong dự án này là gì?
AF: Tôi nghĩ việc chúng ta cần làm
là đưa 40 đến 50 triệu đô la Mỹ
vào hoạt động,
và sau đó chúng ta phải tạo ra
sự minh bạch tuyệt đối
để ai cũng có thể biết
chính xác tình hình diễn ra.
Từ các nhà sản xuất nhựa đến các
thương hiệu và người tiêu dùng,
mọi người sẽ phải biết được
ai đang trong cuộc chơi,
ai đang bảo vệ Trái đất, và
ai không quan tâm.
Và nó sẽ tốn khoảng 1 triệu đô/tuần,
và chúng ta sẽ cam kết tài trợ
trong 5 năm.
Tổng đóng góp
khoảng 300 triệu đô la Mỹ.
CA: Chà.
Giờ --
(Vỗ tay)
Anh đã nói chuyện với các công ty khác,
như Coca - Colas của thế giới,
họ sẵn sàng làm việc này,
họ sẵn sàng trả giá cao hơn,
họ muốn trả giá cao hơn,
miễn là nó công bằng.
AF: Vâng, rất công bằng.
Coca-Cola sẽ không muốn Pepsi
nhập cuộc chơi
trừ khi cả thế giới biết Pepsi đang
đứng ngoài cuộc.
Thì họ không quan tâm.
Vì vậy, đó là sự minh bạch
của thị trường,
ở đó, nếu có người
định chơi gian lận,
thị trường sẽ biết,
người tiêu dùng sẽ biết.
Người tiêu dùng muốn
đóng một vai trò.
7.5 tỷ người chúng ta.
Ta đâu muốn thế giới
bị hàng trăm công ty phá hủy.
CA: Anh đã chia sẻ
việc các công ty có thể làm
và việc anh sẵn lòng làm.
Vậy người khác
có thể làm gì?
AF: Tôi muốn tất cả chúng ta
trên toàn thế giới,
vào trang web
noplasticwaste.org.
Các bạn liên hệ với
các nhà sản xuất nhựa
trong vùng của bạn.
Bạn phải có ít nhất một
email hoặc tài khoản Twitter
hoặc số điện thoại để liên lạc,
và cho họ biết là bạn muốn họ
đóng góp vào một quỹ
quản lý bởi ngành công nghiệp
hay Ngân hàng Thế giới.
Nó tăng 10 tỉ đô mỗi năm
nên anh có thể chuyển đổi công nghiệp
sản xuất nhựa từ nhiên liệu hóa thạch
sang từ nhựa.
Ta không cần nó.
Nó không tốt. Còn cái này tốt.
Và nó có thể làm sạch môi trường.
Chúng ta đã có đủ vốn,
chúng ta có 10 tỉ đô mỗi năm, Chris,
để dọn sạch môi trường.
CA: Anh đang kinh doanh tái chế.
Với anh đây là một xung đột lợi ích,
hay là một cơ hội kinh doanh to lớn?
AF: Đúng, tôi đang kinh doanh quặng sắt,
và tôi cạnh tranh với
công ty sắt vụn,
đó là lý do vì sao bạn chẳng có
miếng sắt vụn nào trên đường để mà vấp
và bị đứt chấn cả,
vì chúng bị gom hết rồi.
CA: Đây không phải cái cớ để anh
đầu tư vào kinh doanh nhựa tái chế.
AF: Không, tôi sẽ cổ vũ cho
sự bùng nổ này.
Đây sẽ là mạng lưới của rác nhựa.
Đây sẽ là ngành công nghiệp bùng nổ
lan rộng toàn cầu,
và đặc biệt là những nơi nghèo nhất,
vì đó là những nơi rác nhiều nhất,
và đó là nguồn nguyên liệu.
Nên tôi sẽ cổ vũ cho nó và
lùi về phía sau.
CA: Ta đang trong kỷ nguyên
có rất nhiều người trên thế giới đang
khao khát một nền kinh tế tái sinh mới,
những chuỗi cung ứng lớn,
những ngành công nghiệp lớn,
phải thay đổi về cơ bản.
Với tôi, nó là ý tưởng khổng lồ
và anh sẽ cần rất nhiều người
cổ vũ anh trên hành trình
để biến nó thành thực.
Cảm ơn vì đã chia sẻ với chúng tôi.
AF: Cảm ơn anh rất nhiều, Chris.
(Vỗ tay)
克里斯·安得森：
你近几年都在
痴迷于这个问题。
你认为问题到底是什么？
安德烈·弗利斯特：
极其简单，
塑料。
我们无法将它
用作巨大的能源材料，
所以就把它扔掉。
克里斯：
我们都看到了，浪费无处不在。
极端一些，就会像这样。
这张照片是在哪里拍的？
安德烈：
菲律宾，
在那里有很多河流，
女士们先生们，
看起来都是这样的。
那是在菲律宾拍摄的。
整个东南亚都能看到这样的河流。
克里斯:
塑料被扔到河里，
然后理所当然的进入海洋。
很明显，我们在沙滩上能看到，
但是这不是你最主要的担忧，
你担忧的是真实发生在
海洋中的事情。讲讲吧。
安德烈：
谢谢，克里斯。
大概四年前，
我想要做一些疯狂的事，
于是我拿到了
海洋生态学的博士学位。
可怕的是，
当然，我学习了很多海洋生物，
但是它教给我更多的是
海洋生物的死亡，
海洋中极度混乱的生态情况，
海洋中的哺乳动物，鱼类，
生物上与我们很相近的动物，
数以百万计的在死去，甚至更多，
仅仅是因为塑料。
克里斯：
但是人们认为塑料是丑陋却无害的。
人们把垃圾扔进大海
“看吧，它会一直在这里。
并不会造成任何伤害，不是吗？”
安德烈：不得不承认，
塑料是对经济最好的设计，
也是对环境最坏的设计。
最坏的情况是，
当塑料一触碰到大自然，
它会分解成碎片。
它永远都是塑料，
只会分解得越来越小，越来越小，
这其中突破性的科学原理，
我们几年前在
海洋生态学中就有所了解，
它会影响到人类。
我们知道纳米塑料，
也就是塑料中非常，非常
小的分子，带着负电荷，
可以直接穿过你皮肤的毛孔。
这还不是最坏的。
最坏的部分是，
它会进入到你的血脑屏障，
这层屏障能保护你的大脑。
你的大脑有着不规则的形状，
里面都是电荷。
你放进去一个负电荷，
特别是一个可能
有病原体的负电荷——
负电荷可以吸引正电荷,
比如病原体，毒素，
水银，铅。
这就是我们一年内
会看到的突破性科学。
克里斯：
你之前提到过，每条在海里的鱼
平均能“分配”到大约600个塑料袋。
这些塑料在分解，
会有更多的塑料袋，
目前我们甚至还没
意识到结局会是什么。
安德烈：
是的，我们还没有。
艾伦·麦克阿瑟基金会
有很多优秀的科学家，
我们和他们合作了一段时间。
我完全验证了他们的工作。
他们说每三吨的鱼，
就能够“分配”到一吨的垃圾，
不需要等到2050年——
每次人们讲2050年我都会
嗤之以鼻——而是2025年。
没几年了，
这种情况眼看着就要发生了。
不到一吨的塑料垃圾
就能彻底抹去海洋生物，
就算再少一点也一样。
所以我们要尽快解决，
我们的时间所剩无几了。
克里斯：
好的，你有一个很好的解决方法，
不像是那种典型的环境保护家，
而是以一个商人，
一个创业者的身份——
你用了你的一生
思考全球经济系统
和它的原理。
如果我理解得没错，
你的想法是基于这样的英雄。
她是做什么的？
安德烈：
她是一名拾荒者，
还有大约1500万到
2000万像她一样的人，
直到中国停止回收全世界的垃圾，
原本微不足道的
塑料价格也随之崩塌了。
这导致很多像她一样的人，
那些学龄儿童没钱读书了，
她应该在学校读书，
这和奴隶制非常相似。
我和我的女儿格雷丝
看到了数百个像她一样的人。
克里斯： 全世界还有数百万
像她一样的成人，
在一些行业中，
他们甚至功不可没，比如说，
我们并没有看到很多金属垃圾。
安德烈：
正是如此。
这个小女孩，事实上，
是保护环境的英雄。
她在对抗一家石化厂，
就在那条路的另一边，
一家市值35亿美元的石化厂。
问题在于，
在塑料堆填区中的油气资源
比整个美国的油气资源还要多。
从塑料回收的角度说，
她就是个英雄。
女士们先生们，
这就是堆填区的样子，
这些就是固态石油和天然气。
克里斯：
所以这里有很大的开发潜能，
这些捡垃圾的人们，
如果他们愿意，会以此为生。
但是为什么他们不能呢？
安德烈:
因为我们都有一种根深蒂固的思想，
来自化石燃料的原生塑料价格，
刚刚好比
通过经济的回收方法获得的
塑料的价格便宜一些。
要知道，所有的塑料
都来自石油和天然气。
塑料百分之百是聚合物，
代表它百分之百是石油和天然气。
这世界上的塑料能满足我们
所有的需要。
当我们回收塑料时，
如果我们的回收价格
比原生的价格高，
理所当然的，
大家就会用原生塑料。
克里斯：
所以最主要的问题是，
回收塑料的价格通常高于
直接买新的塑料。
这是最主要的问题。
安德烈：
我们把规则调整一下。
我是一个商人。
我明白我们曾经有很多
废金属，比如废铁，
还有一些铜，它们散布在
村子里的各个角落，
特别是发展中国家。
人们发现这些东西是值钱的。
它们实际上有价值，
而不是废品。
现在村庄，城市，道路上
都是干干净净的，
如果你没有被废铁废铜绊倒，
那是因为它们有价值，
它们被回收了。
克里斯：所以你的主张是
对塑料进行类似的回收？
安德烈：
这么说吧，
我读博士的大部分时间
都是在做研究。
当一个出色的商人的好处就是
能见到很多人。
其他的商人，
即使你是动物园里的动物，
他们也想看看，
他们会说，好啊，让我们
见见 Twiggy（嘉宾的昵称）。
当你们见面的时候，
你可以询问他们。
我去过世界上大部分
的石油和天然气公司，
以及快速消耗品公司，
真的有想要做出改变的人。
的确有一些巨头，
希望好事发生却不愿为此努力，
但是也有人真心想要做出改变。
所以我一直谈论的是，
世界上的75亿人，
他们的环境不应该被塑料摧毁，
他们的海洋不应该腐烂掉，
海洋生物不应该被塑料灭绝。
所以你要找到这循环的开端，
有成千上万的品牌，
我们成堆的买他们的产品，
但是只有一百个树脂生产商，
大型石化厂，
只用过一次的塑料，
从那喷涌而出。
克里斯：
所以有一百个公司
在这循环的根源。
安德烈：
是的。
克里斯：那么这一百个公司，
你认为应该怎么做呢？
安德烈：
很简单。我们需要他们提高
用石油和天然气
做成的塑料的价格，
我们把它们称作“坏塑料”，
提高它们的价格，
而当它们进入市场后，
我们作为消费者，
甚至不会注意到
咖啡杯的涨价
或者可乐，或者百事
任何东西的轻微涨价。
克里斯：
就贵了1分钱？
安德烈：
更少，半分钱。
这种增长几乎察觉不到。
但是它的作用是，
能使世界上每一片垃圾都有价值。
当你有很严重的污染，
比如说东南亚，印度，
那里是财富最丰盈的地方。
克里斯：好的，所以
这里面包含两部分。
第一部分，让原生塑料涨价，
并把价格超出的部分
用来支付——
比如某种被管理的资金，
用来解决什么样的问题是吗？
那些钱会用来做什么？
那些额外的钱？
安德烈：
当我跟大企业交谈时，
我会说 “听着，我需要你
改了这个，而且越快越好。”
他们的眼神透露出不感兴趣，
除非我说：
“这是一个很不错的项目。”
“现在我开始感兴趣了，安德烈。”
所以我会说：
“好的，我需要你
对环境和产业转型资金做出贡献。
在接下来的两三年，
整个全球塑料产业
可以从使用化石燃料
转变到用回收塑料。
这项科技已经存在了，
已经被证实过有效。
我已经从无到有进行了
两次数十亿美元的操作，
认识到这项技术是可以规模化的。
我见过至少十几种可以
处理各种各样的塑料的科技。
一旦这项产业为这些科技
带来了经济价值，
这将会使全世界的塑料需求
都转向回收塑料。
克里斯：所以每卖出
一片新塑料，就会有更多资金
用于此产业的转型，
以及环境的清理。
安德烈：
当然，当然。
克里斯：
而且它有不可思议的额外优点，
甚至可以成为主要优点，
那就是创造新市场。
忽然之间，可回收塑料
成为了巨大的产业，
可以帮助世上数百万的人
找到新的生活方式。
安德烈：
正是如此。
也就是说，比如原生塑料在这个价格，
回收塑料在这个价格，
我们让它们交换一下，
让回收塑料更便宜。
我最喜欢的部分是，
我们向环境中倾倒了3.5亿吨塑料，
根据石油和天然气公司的估计，
这个数字将会达到5亿。
这个问题在加速。
但是每一吨塑料都是聚合物，
聚合物是1000或1500美元一吨。
大约5000万美元会流入回收行业，
可以创造工作和各种机会，
创造国际化的财富，
特别是在贫困地区。
但是我们就这么白白扔掉了。
克里斯：
所以这样能让大公司们投资
世界各地的回收工厂——
安德烈：
任何地方。
因为科技不需要
大量的资金成本，
你可以把它放在垃圾堆里，
酒店地下室，
垃圾场，任何地方，
将垃圾转换为树脂。
克里斯：
你是一个慈善家，
而且你也已经
投入了自己的资金。
那么慈善在这个项目中的作用是什么？
安德烈：我认为我们需要
投入4到5千万美元
才能让它运行，
当然我们还需要绝对的透明度，
让每个人都能了解实时状况。
从树脂生产商到品牌消费者，
每个人都可以看到
谁在掌管大权，
谁在保护地球，
谁又满不在乎。
这个的花费大概是
每周100万美元，
我们会提供大约5年的资金。
总共的支出大约是三亿。
克里斯：
哇。
现在——
（鼓掌）
你也讲了别的公司，
像是可口可乐，
是愿意这么做的，
他们愿意为保护环境
而付高价，
非常公平。
安德烈：
是的，非常公平。
除非全世界都知道
百事可乐没有参与合作，
否则可口可乐不会
想要百事可乐参与进来，
那么他们也就不在乎。
所以，这就是市场的透明性，
如果有人试图作弊，
那么整个市场都会看到，
所有消费者也会看到。
消费者也想发挥作用。
我们有75亿人。
我们不想整个世界
毁在几百个公司中。
克里斯：
你提到了公司能做些什么，
以及你愿意做的事情。
我们的观众可以做些什么呢？
安德烈：
我想请各位，
还有世界上所有的人，
登陆一个叫做
noplasticwaste.org 的网站。
你可以找到你所在地区
的一百个树脂生产商。
你会至少联系上其中一家，
给他们发邮件，
发推特，或是打电话，
告诉他们，你希望他们为
由某个行业或世界银行
所管理的基金捐款。
如果每年收集到几百亿的捐款，
你就可以让这个产业转型，
用塑料来再生塑料，
而不再使用化石燃料，
前者对环境更友好。
剩余的资金还可以用来治理环境。
我们有足够的资金，
每年有几百亿美元
用来净化环境。
克里斯：
你已经在回收行业了。
这难道不会损失你的利益吗，
或者，这对你来说反而
是一个巨大的商机？
安德烈：
是的，我在铁矿行业，
我与废铁公司竞争，
这就是为什么你不会在走路的时候
绊倒在一堆废铁上，
划破脚趾，
因为它们被回收了。
克里斯：这不是你
进入塑料回收行业的借口，
安德烈：
不是的，我还要大力提倡。
这会成为塑料垃圾行业中的互联网。
这会是横跨世界的成熟产业，
特别是严重贫困的地区，
因为那是垃圾最多的地方，
同时也是资源所在地。
所以我要大力提倡，并且全力支持。
克里斯：
Twiggy，在我们所处的年代，
很多人在世界各地
发展新的，再生的经济，
让这些巨大的供应链，
这些巨大的产业
发生根本性的转变。
这个了不起的想法震撼到我了，
在这个过程中，
我们也需要得到很多人的支持，
才能继续前进。
感谢您与我们分享这些。
安德烈：
非常感谢，克里斯。
（鼓掌）
克里斯安德森：過去幾年間
你都投入在這個問題上。
用你的話來說，問題是什麼？
安德魯福雷斯特：
塑膠。就這麼簡單。
我們對塑膠並沒有發揮
充分再利用的能力，
只會把它們丟了。
克：所以到處可見浪費。
最極端的狀況看起來
有點像是這樣。
這張照片是在哪裡拍的？
安：是在菲律賓。
各位先生女士，在那裡，
有很多像這樣的河流。
那是菲律賓。所以，
在東南亞到處都是。
克：所以塑膠被丟入河中，當然，
最後會流入海洋。
很顯然，我們在海灘上
都會看到塑膠，
但你最關心的議題並不是這個。
是它們在海洋中會如何。
跟我們談談這點。
安：好。謝謝你，克里斯。
大約四年前，我……
想要做件非常瘋狂的事，
我決定去攻讀海洋生態博士學位。
比較可怕的部分在於，
的確，我學到很多海洋的生命，
但卻學到更多海洋的死亡，
以及很極端的大量生態死亡，
包括魚類、海洋生物、
海洋哺乳類，
和我們非常近親的生物，
死亡的數目到達上兆，
要不是死了這麼多，
我們都還不知道兇手竟是塑膠。
克：但人們認為塑膠
雖然醜陋但很穩定，對吧？
你把塑膠丟到海洋中：
「嘿，它會永遠待在那裡。
不會造成傷害吧？」
安：克里斯，
對經濟而言，設計出塑膠
這種物質是很了不起的。
但對環境而言，它是最糟糕的物質。
塑膠最糟糕的一點是，
當它們進入到環境中，
它們會破碎掉。
它們永遠都會是塑膠。
它們會碎成越來越小塊，
克里斯，關於這點
有個驚人的科學，
在海洋生態學領域
我們幾年前就知道了，
但它將會衝擊人類。
我們現在知道奈米塑膠，
也就是非常小的塑膠粒子，
會帶負電，
直接穿過你皮膚上的毛孔。
那還不是壞消息。壞消息是，
它們會直接穿越血腦內的屏障，
也就是保護你大腦的障壁。
大腦是一塊沒有固定形狀的
濕物體，充滿了小小的電荷。
你腦內跑進了負電粒子，
特別是帶有
病原體的負電粒子——
負電菏會吸引正電荷的元素，
比如病原體、毒物、
銀、鉛。
在接下來的十二個月，
我們就會看到這項科學新知。
克：我想你有跟我說過，
對每一條那種大小的魚，
就有大約六百個塑膠袋。
它們在瓦解，
且將來會有更多，
我們還沒有開始看到後果。
安：沒有，還沒看到。
艾倫麥克阿瑟基金會，
他們是一群很棒的科學家，
我們和他們合作了一陣子。
完全驗證了他們的研究。
克里斯，他們說，每三噸魚類
就會有一噸塑膠，
不是 2050 年的預測——
我對談 2050 年的人很沒耐心——
是 2025 年的預測。
很快就要到了。
近在咫尺了。
不用一噸的塑膠就可以
讓海洋生命完全消失。
不用那麼多塑膠
就可以辦到且做得很好。
所以我們得馬上阻止它。
我們沒有時間了。
克：好，所以你有點子可以
阻止它，且你在處理這件事
扮演的角色不是
典型的環境活動家，
而是生意人、企業家，曾經——
你一生都在思考全球經濟系統，
以及它們如何運作。
如果我的理解正確，
你的點子要仰賴
像這樣子的英雄。
她的職業是什麼？
安：克里斯，她是撿破爛的人，
曾經有一千五百萬
或兩千萬個像她這樣的人，
後來中國不再接收大家的廢物。
塑膠的價格本來就很低，
之後就暴跌了。
導致像她這樣的人，
現在——她是個孩子，學童。
她應該要上學的。
那和奴隸制度差不多了。
我女兒葛雷絲和我見過
數百名像她這樣的人。
克：還有許多成人，
全世界有數百萬名，
在一些產業中，
他們其實造成了，比如，
我們在世界上不會
看到很多金屬廢棄物。
安：沒錯。
事實上，那個女孩是環境的英雄。
她在和同一條路上的
大型石化工廠競爭，
一間三十五億美金的
石化工廠。那就是問題。
我們在塑膠和垃圾
掩埋場中的石油和天然氣，
比美國所有的石油
和天然氣資源還要多。
所以她是英雄。
各位先生女士，
這就是垃圾掩埋場的模樣，
那是很實在的石油和天然氣。
克：所以在那裡藏著很高的價值，
如果能的話，世界上揀破爛的人
可以靠這裡維持生計。
但為什麼不能？
安：因為我們對於
來自化石燃料的塑膠
有個根深蒂固的價格，
它剛好就低於
能經濟地、有利潤地從塑膠
回收塑膠所要花的價值。
所有的塑膠都是
石油和天然氣的基礎材料。
塑膠是 100% 的聚合物，
聚合物是 100% 的石油和天然氣。
你知道在世界上有足夠的塑膠
能滿足我們所有的需求。
當我們回收塑膠時，
如果我們無法讓回收塑膠價格
比化石燃料塑膠還低，
當然全世界還是會
繼續用化石燃料塑膠。
克：所以，那是根本的問題，
回收塑膠的價格通常比較高，
高於購買直接從石油製造的塑膠。
那就是根本的問題。
安：這裡要稍微
扭轉一下規則，克里斯。
我是做商品的人。
我知道我們以前
在村落各處都可以見到
廢金屬、不要的鐵，還有一些銅，
特別是在開發中世界。
大家發現它們是有價值的。
它們是有價值的物品，
不是廢棄物。
村落、城市、街道現在都很乾淨，
現在你不會被廢銅或廢鐵給絆倒，
因為它們是有價值的物品，
它們會被回收。
克：所以，你有什麼點子
可以改變塑膠的狀況？
安：好，所以，克里斯，
攻讀博士學位時，
我一直在做研究。
身為生意做的不錯的
生意人，有一個好處，
就是其他生意人會願意見你。
即使你有點像是他們會
想要看看的動物園物種，
他們會說，好，我們就來見見
崔姬（綽號）福雷斯特。
一旦你進去了，你就能質問他們。
我去過全世界大部分
石油和天然氣及快速流動
消費性商品公司，
他們真的有想改變的意願。
還是有一些恐龍，
希望有最好的結果但什麼都不做，
但真的還是有想改變的意願。
所以，我一直在討論的是，
全世界七十五億人
不應該得到一個
被塑膠搗毀的環境，
因為塑膠，我們的海洋產生出
衰弱或不孕的海洋生命。
沿著產業鏈追下去，
有數萬個我們會購買的品牌與塑膠有關，
但只有一百個主要的樹脂生產者，
大型石化廠，
製造出所有只用過一次的塑膠。
克：所以，一百間公司
位在這個食物鏈的根基處。
安：是的。
克：所以你需要
這一百家公司做什麼？
安：好，我們只需要
他們提高基礎材料的價值，
來自石油和天然氣的
基礎材料的價值，
我稱這些塑膠為「不好的塑膠」，
提高它們的價值，
所以當這些塑膠透過品牌
散播到我們客人這裡時，
我們幾乎不會注意到
我們的咖啡杯有一點點漲價，
或者可樂，或者任何東西。
克：比如多一分錢美金？
安：更少。四分之一或半分錢。
會是最微小的。
但它的作用是，
它會讓全世界的每一塊塑膠
都變成有價值的物品。
在廢棄物問題最嚴重的地方，
比如東南亞、印度，
那些地方的油水也最多。
克：好，所以聽起來有兩部分。
第一，如果他們願意把價格定高一點，
但將多出來的部分拿出來
付給——什麼？——
某人運作的基金，
用來處理這個問題——
額外收取的這些錢
會被拿來做什麼用途？
安：當我和非常大的企業談時，
我會說：「聽著，我需要你改變，
我需要你快速改變，」
他們的眼中就會流露出厭倦，
除非我說：「這是好生意。」
「好，你引起我的
注意了，安德魯。」
我會說：「我需要你對
環境及產業轉型基金做一點貢獻。
經過二或三年，
整個全球塑膠產業
能成功轉型，本來是
從化石燃料取得基礎材料，
轉變成從塑膠取得基礎材料。
技術已經存在。已獲證實。」
我曾經從無到有建立起
兩間數十億美金價值的公司，
因為我知道技術可以擴大規模。
我知道有十多種塑膠技術
可以處理各種塑膠。
一旦那些技術規模化後
有了經濟方面的利潤，
這些技術會為他們帶來好處，
接著全球大眾就會
從那裡取得塑膠，
從既有塑膠取得。
克：所以，凡是銷售初次使用的
塑膠，要對基金貢獻一點錢，
基本上，基金會被用來轉型產業，
並開始支付其它工作，
比如清理塑膠等等。
安：沒錯。沒錯。
克：這會帶來很好的邊際利益，
還有可能是主要利益，
創造出另一種市場的概念。
突然間，回收塑膠會變成
一個巨型產業，讓全世界數百萬人
透過塑膠回收
找到新的賺錢方式。
安：沒錯。
所以，要做的就是，
化石燃料塑膠是這個價值，
而回收塑膠則是這個價值。
改變它。
所以回收塑膠比較便宜。
克里斯，關於這個方法
我最喜歡的一點是，
我們已經把 3003.5 億噸的塑膠
棄至環境中浪費掉了。
石油和天然氣公司它們自己有算過，
即將成長到五億噸。
這是個不斷在加速的問題。
但每一噸都是聚合物。
一噸聚合物算一千、
一千五百美金。
那就有五千億美金的生意可以做，
可以在全世界創造
工作機會和財富，
特別是在最窮困的地方。
但我們卻將之丟棄。
克：所以這會讓大公司
在世界各地有塑膠的地方
投資回收廠——
安：在世界各地。
因為這項技術是低資本的，
可以把它放在廢棄場、
大飯店底下、垃圾場，任何地方，
將廢棄物轉換成樹脂。
克：你是個慈善家，
你已經準備好將自己的
部分財富投入在這裡。
在這個計畫中，
慈善扮演的角色是？
安：我想我們能做的就是
先捐出四千到五千萬美金的初始基金，
讓這個計畫動起來，
接著，我們得要創造出
絕對的透明度，
大家都能知道所有的狀況。
從樹脂生產者，
到品牌，到消費者，
大家都能知道有誰在參與遊戲、
誰在保護地球、誰不在乎。
那每週會需要花費一百萬美金，
而我們將會承擔五年的費用。
大約要貢獻出三億美金。
克：哇。
那——
（掌聲）
你有跟其它公司談過，像是可口可樂，
他們願意這麼做，
願意付更高的價格，
他們願意付更高的價格，
只要是公平的。
安：是的，這是公平的。是這樣的，
可口可樂不會希望
百事可樂搞花樣，
除非全世界都知道
百事可樂沒有搞花樣。
那他們就不在乎這多出來的成本。所以，
是市場的透明度，
如果有人嘗試欺騙系統，
市場會發現，消費者就會發現。
消費者想要有一個角色可以扮演。
我們七十五億人。
我們不希望我們的世界
被一百間公司破壞。
克：你已經說過這些公司能做什麼
以及你願意做什麼。
那聽眾能做什麼呢？
安：好，我希望我們
所有人，全世界的人，
到 noplasticwaste.org 這個網站。
去那裡聯絡你所屬地區的
一百間樹脂生產者。
至少會有一間
是你可以用電子郵件、推特，
或電話聯絡到的，
讓他們知道，
你希望他們對基金做一點貢獻，
由產業或世界銀行負責管理的基金。
請他們把每年募集到的數百億美金
協助產業轉型，
從塑膠取得塑膠，
而非從化石燃料。
我們不需要那種塑膠。
這種比較好。
環境會變得比較乾淨。
我們有足夠的資本，
我們每年有數百億美金，克里斯，
可以用來清理環境。
克：你在做的是回收事業。
這不會和你的利益衝突嗎？
或對你來說是很大的商機？
安：是的，我在做鐵礦生意，
我和廢金屬生意競爭，
那也為什麼路上沒有
會絆倒你的廢金屬
或割傷你的腳趾，
因為它們都被撿走了。
克：這不是你進入
塑膠回收事業的理由。
安：不是，我會為這種繁榮加油。
這會是塑膠廢物聯網。
這會是個遍及全世界的繁榮產業，
特別是在最貧窮的地方，
因為那裡的垃圾最多，
那都是資源。
所以我會先為它加油，
之後再退居幕後。
克：崔姬，在這個時代
全世界許多人都渴望
有革新的經濟，
希望這些大型供應鏈、這些大產業
能從根本上轉型。
我覺得這是個宏大的想法，
一路上你會需要很多人
幫你加油才能實現它。
非常謝謝你和我們分享。
安：非常謝謝。謝謝你，克里斯。
（掌聲）