We moeten een weerdienst
voor water maken.
Zolang we niet gezamenlijk
verantwoordelijkheid eisen,
zal er geen prikkel zijn
om die te financieren.
De eerste keer dat ik
op een conferentie sprak,
was hier bij TED, acht jaar geleden.
Net klaar met mijn master,
wist ik nog niet
dat ik in die paar minuten op het podium
de vragen zou stellen
die mij zouden worden gesteld
in de 10 jaren erna.
En zoals zoveel twintigers
dacht ik de wereldproblemen
op te kunnen lossen,
vooral de waterproblemen in de wereld,
met mijn technologie.
Ik moest nog veel leren.
Het was verleidelijk om te geloven
dat onze grootste problemen
met de waterkwaliteit bleven bestaan
omdat ze zo moeilijk te vinden waren.
Ik bleef erbij dat we alleen simpelere,
snellere en goedkopere
sensoren nodig hadden.
Ik zat fout.
Het klopt dat voor het beheersen
van toekomstige risico's met water
betere gegevens en technologie nodig zijn,
maar we gebruiken nauwelijks
de weinige gegevens die er al zijn.
De grootste waterproblemen bestaan nog
vanwege de dingen die we niet doen,
en de problemen die we niet onderkennen.
Er is bijna geen twijfel
over wat de watergegevens
ons als soort zeggen te moeten doen:
we moeten meer beschermen
en we moeten minder vervuilen.
De huidige gegevens helpen ons echter niet
de groeiende risico's te voorspellen
die op bedrijven en markten afkomen.
Daarvoor worden ze steeds minder nuttig.
Ze hadden meer waarde,
maar ze zeiden ons nooit precies
hoeveel water er is
of wat daar in zit.
Laten we de laatste tien jaar
aan waterverbruik eens nemen
van alle G20-landen.
Deze cijfers vertellen ons niet
dat geen van de landen rechtstreeks meet
hoeveel water wordt verbruikt.
Het zijn schattingen,
en ze zijn gebaseerd
op achterhaalde modellen
die de klimaatcrisis niet meenemen,
en niet kijken naar
de gevolgen voor het water.
In 2015 werd Chennai, de op zes na
grootste stad in India, getroffen
door de ergste overstromingen van de eeuw.
Tegenwoordig zijn
hun watervoorraden bijna op.
Het duurde drie jaar tot het zover was,
drie jaren minder dan gemiddelde regenval.
Dat is sneller dan de meeste landen
hun watergegevens op een rijtje krijgen,
inclusief de VS.
Hoewel in Chennai ernstige
watertekorten voorspeld werden,
kon niemand ons precies vertellen
wanneer of waar dat ging gebeuren.
Dit is een nieuw soort waterprobleem,
omdat de snelheid waarmee elk aspect
van de waterkringloop verandert,
steeds groter wordt.
Zoals onlangs een waarschuwing
van de VN onthulde,
wordt er nu elke week een nieuw noodgeval
door het klimaat gemeld.
Er zijn steeds grote onzekerheden
wat betreft de waterkwaliteit.
Het komt niet vaak voor dat in een land
watermassa's worden getest
op meer dan een handvol soorten
verontreiniging per jaar.
In plaats van te testen,
wordt het verdunningsmodel gebruikt
om met vervuiling om te gaan.
Stel dat ik een olympisch zwembad had,
en daar schoon water in deed
en een druppel kwik,
dan is dat is een kwikverdunning
van 1 op de miljard,
wat de WHO als gezond beschouwt.
Als er echter een onverwachte
daling zou zijn in de wateraanvoer,
minder grondwater, minder stroming,
minder water in het bad,
dan zou de verdunning minder worden,
en zou het giftiger worden.
Zo gaan de meeste landen om
met het aanpakken van vervuiling.
Met dit model bepalen ze
welke verontreiniging nog veilig is.
Het heeft duidelijk zwakke punten,
maar het werkte goed genoeg
toen we water genoeg hadden
en voorspelbare weerpatronen.
Nu we die niet meer hebben,
moeten we nieuwe manieren
van gegevensverzameling ontwikkelen.
Maar eerst moeten we gaan handelen
op basis van de gegevens die we al hebben.
Dit is een kerosinebrand.
Je weet dat uitstoot door luchtvaart
een enorme rol speelt
bij klimaatverandering.
Je zal niet weten dat
het ministerie van defensie van de VS
de grootste verbruiker is van kerosine.
En als ze kerosine verbruiken,
verplichten ze gebruik
van blusschuim zoals hier,
dat een groep chemicaliën
bevat dat PFAS heet.
Niemand gebruikt meer van dit schuim
dan het ministerie van defensie van de VS,
en elke keer als PFAS wordt gebruikt,
vindt het z'n weg naar onze watersystemen.
Wereldwijd hebben militairen dit schuim
sinds de jaren 70 gebruikt.
We weten dat PFAS kanker kan veroorzaken
en geboorte-afwijkingen,
en het is nu zo
doorgedrongen in het milieu,
dat we het in bijna elk levend
wezen vinden dat we testen,
ook bij onszelf.
Het ministerie van defensie
is nog niet verantwoordelijk gesteld
voor de PFAS-vervuiling,
en ook niet aansprakelijk gesteld.
Hoewel er wordt geprobeerd om
dit blusschuim geleidelijk af te schaffen,
worden veiligere en effectievere
schuimen niet omarmd.
Ze gebruiken zelfs andere PFAS-moleculen,
die, voor zover we weten, nog slechter
kunnen zijn voor de gezondheid.
De verantwoordelijkheid van de overheid
is dus bijna tot het nulpunt gedaald,
en de kans dat je aansprakelijk bent
voor waterverontreiniging verdwijnt.
Welke voordelen biedt dit om te investeren
in onze watertoekomst?
In de laatste tien jaar was
de wereldwijde investering
aan start-ups van
watertechnologiebedrijven
in totaal minder dan
30 miljoen dollar per jaar.
Dat is 0,12 procent van
al het durfkapitaal in start-ups.
Overheidsuitgaven stijgen
ook niet genoeg mee.
Als je goed kijkt,
blijkt water geen prioriteit.
In 2014 spendeerde de Amerikaanse overheid
11 dollar per inwoner
aan waterinfrastructuur,
tegenover 251 dollar
aan ICT-infrastructuur.
Als je dus niet de gegevens
gebruikt die je hebt,
moedig je investeringen
in nieuwe technologie niet aan,
en het verzamelen
van meer gegevens ook niet,
en we moedigen zeker niet aan dat
onze watertoekomst veilig wordt gesteld.
Is het te laat?
Ik leer nog steeds
hoe ondergang en noodzaak in
balans te krijgen met wat we kunnen doen,
omdat Greta Thunberg
en Extinction Rebellion
geen hoop van ons willen, maar actie.
Wat kunnen we dan doen?
Je kan je het leven niet voorstellen
zonder weerdienst,
maar voordat de moderne
weerdiensten er waren,
was er geen commerciële luchtvaart,
was het gebruikelijk
dat er schepen op zee verdwenen,
en kon je door een storm
voedselschaarste krijgen.
Toen we eenmaal radio
en telegrafie kregen,
hoefde je om deze problemen op te lossen
alleen maar het pad
van de storm bij te houden.
En dat legde de basis voor
een wereldwijde gegevensverzameling
waar elk huishouden en elke onderneming
tegenwoordig op vertrouwt.
Dit was zowel het resultaat
van gecoördineerd
en consequent gegevens verzamelen,
als van het scheppen van een cultuur
die grotere waarde zag
in het openlijk beoordelen en delen
van alles dat het maar kon vinden
over de risico's die ons wachten.
Een wereldwijde weerdienst voor water
zou helpen watertekorten te voorspellen.
Het zou kunnen helpen bij het rantsoeneren
voordat de voorraden uitdrogen.
Het kan helpen bij het vinden van
verontreiniging voor ze zich verspreidt.
Het kan de aanvoerketen beschermen,
onze voedselvoorziening beschermen
en misschien het belangrijkst,
je kan er de risico's goed mee inschatten
zodat je maatregelen kan nemen.
We weten dat we dat kunnen,
want dat doen we al met het weer,
maar er zijn wel middelen nodig.
We moeten investeren
in water meer stimuleren.
Investeerders, durfkapitalisten:
een deel van je fondsen
zou je moeten besteden aan water.
Niets is meer waardevol
en uiteindelijk zullen ondernemingen
de risico's moeten kennen van water
om concurrerend te blijven
in de wereld van de toekomst.
Naast durfkapitaal
zijn er genoeg andere veelbelovende
overheidsprogramma's
die economische ontwikkeling
aanmoedigen via belastingvoordelen.
Een nieuwe mogelijkheid in de VS
die mijn bedrijf gebruikt,
wordt 'kans-zone' genoemd.
Ze bieden een gunstige fiscale behandeling
voor het beleggen van vermogenswinsten
in aangewezen noodlijdende
en arme gebieden.
Dit zijn gebieden die ook te maken
krijgen met waterrisico's.
Dit zorgt voor cruciale prikkels
om rechtstreeks te werken
met de gemeenschappen
die hulp het meeste nodig hebben.
Als je dit soort investeringen niet zoekt
maar je hebt grond in de VS,
dan kan je die grond benutten
om de waterkwaliteit op peil te houden
met erfdienstbaarheid.
Je kent dan eeuwigdurend recht toe
aan een plaatselijke beheerder
om de grond te beschermen
en waterkwaliteitsdoelen vast te leggen.
Als je die doelen haalt,
wordt je elk jaar beloond
met aanzienlijke belastingvoordelen.
Hoeveel gebieden kunnen we beschermen
via deze en andere programma's?
Ze zijn krachtig omdat ze
toegang geven tot onroerend goed
die nodig is om de basis te leggen
voor een brede weerdienst voor water.
Dit werkt alleen als we deze programma's
gebruiken zoals ze zijn bedoeld
en niet als middel
om belasting te ontduiken.
Bij de introductie
van beschermingsversoepeling
kon niemand vermoeden
hoe betrokken in de milieuorganisaties
de vervuilende bedrijven zouden raken.
We zijn gewend geraakt aan bedrijven
die wel praten over de klimaatcrisis
maar er niets aan doen.
Dit heeft de nalatenschap en de impact
van deze programma's ondermijnd,
maar maakt ze ook rijp voor protest.
Waarom gebruik je de versoepeling
niet zoals die bedoeld is,
door beschermingsdoelen
te stellen en te halen?
Waarom geen kansen creëren
in kansgebieden?
Want waterbescherming
vereist verantwoording.
Dat houdt niet in dat vervuilers
milieugroepen sponsoren,
of museums.
Dat zijn conflicterende belangen.
(Applaus)
Verantwoording is:
het risico van aansprakelijkheid
te duur maken
om door te gaan
met het vervuilen van water.
We kunnen geen genoegen nemen
met woorden; het is tijd om te handelen.
We kunnen het beste beginnen
met de grootste vervuilers,
vooral bij het ministerie van Defensie van
de VS, dat wordt betaald met belasting.
Wie en wat beschermen we
als Amerikaanse soldaten, hun gezinnen,
en de mensen die rond buitenlandse
militaire bases van de VS wonen
vervuild water drinken?
Wereldveiligheid kan niet langer
tegenover milieubescherming
of gezondheid staan.
Onze overleving hangt ervan af.
Tegelijk steunt landbouw
in de meeste landen
op door de belastingbetaler
opgebrachte subsidies
die boeren krijgen om hun oogsten
veilig te stellen en stabiel te houden.
Die prikkels zijn cruciaal voor ons,
omdat landbouw verantwoordelijk is
voor 70% van het jaarlijkse waterverbruik.
Afvloeiing van meststoffen en pesticiden
zijn de twee grootste oorzaken
van watervervuiling.
Laten we deze subsidies herzien
voor een efficiënter watergebruik
en minder vervuiling.
(Applaus)
Ten slotte:
verwacht geen vooruitgang
als we niet kijken
naar de tegengestelde belangen
die wetenschap onderdrukken,
die innovatie ondermijnen
en transparantie ontmoedigen.
Het is van algemeen belang
om alles te meten en te delen
wat we te weten komen en ontdekken
over de risico's die ons water loopt.
Iets bestaat niet totdat we het meten.
Er is niet alleen technologie
nodig om het te meten.
We moeten het allemaal willen.
Dank je wel.
(Applaus)