Αζίμ Καμίσα: Εμείς οι άνθρωποι,

έχουμε πολλές καθοριστικές 
στιγμές στην ζωή μας.

Μερικές φορές είναι χαρούμενες στιγμές,

και μερικές φορές είναι αποκαρδιωτικές,

τραγικές.

Όμως σε αυτές τις καθοριστικές στιγμές, 
αν μπορέσουμε να κάνουμε σωστές επιλογές,

εκδηλώνεται, κυριολεκτικά, ένα θαύμα

σε εμάς και στους άλλους.

Ο μοναχογιός μου ο Τάρικ, 
φοιτητής πανεπιστημίου,

ευγενικός, γενναιόδωρος, 
καλός συγγραφέας και φωτογράφος,

φιλοδοξούσε να δουλέψει 
για το National Geographic.

Ήταν αρραβωνιασμένος με μια όμορφη κυρία,

δούλευε ντελιβεράς σε πιτσαρία 
τα Σαββατοκύριακα.

Παρασύρθηκε σε μια ψεύτικη διεύθυνση 
από μια νεανική συμμορία,

και σε μια τελετή μύησης της συμμορίας,

ένας 14χρονος τον πυροβόλησε 
και τον σκότωσε.

Ο ξαφνικός, χωρίς νόημα, θάνατος

ενός αθώου, άοπλου ανθρώπου.

Η απερίγραπτη θλίψη μιας οικογένειας.

Η πλήρης σύγχυση καθώς
προσπαθείς να απορροφήσεις

μια νέα, αποτρόπαιη πραγματικότητα.

Εννοείται, πως έφερε τη ζωή μου 
σε ένα συντριπτικό τέλμα.

Ένα από τα πιο δύσκολα 
πράγματα που έπρεπε να κάνω

ήταν να τηλεφωνήσω στη μητέρα του 
που ζούσε σε μια άλλη πόλη.

Πώς να πεις σε μια μητέρα 
ότι δεν θα ξαναδεί τον γιο της,

δεν θα ακούσει ξανά το γέλιο του,

δεν θα του δώσει ξανά μια αγκαλιά;

Είμαι μουσουλμάνος Σούφι.

Κάνω διαλογισμό δύο ώρες την ημέρα.

Μερικές φορές, μέσα σ' ένα βαθύ τραύμα 
και μια μεγάλη τραγωδία,

υπάρχει μια σπίθα διαύγειας.

Οπότε, αυτό που μου ήρθε 
στο διαλογισμό μου,

είναι ότι υπάρχουν θύματα 
και στις δύο άκρες του όπλου.

Είναι εύκολο να καταλάβεις 
ότι ο γιος μου ήταν θύμα ενός 14χρονου,

αλλά είναι λίγο περίπλοκο να καταλάβεις 
ότι ήταν θύμα της αμερικάνικης κοινωνίας.

Το ερώτημα, λοιπόν, είναι,
ποια είναι η αμερικάνικη κοινωνία;

Λοιπόν, είναι εσείς κι εγώ,

επειδή δεν πιστεύω ότι η κοινωνία 
είναι απλά κάτι τυχαίο.

Νομίζω ότι όλοι είμαστε υπεύθυνοι 
για την κοινωνία που δημιουργήσαμε.

Όταν τα παιδιά σκοτώνουν παιδιά,

αυτό δεν είναι σημάδι 
μιας πολιτισμένης κοινωνίας.

Εννιά μήνες μετά τον θάνατο του Τάρικ,

ξεκίνησα το ίδρυμα Τάρικ Καμίσα

και η αποστολή μας στο ίδρυμα Τάρικ Καμίσα

είναι να σταματήσουμε
τα παιδιά να σκοτώνουν παιδιά,

με τον να σπάσουμε τον κύκλο 
της νεανικής βίας.

Ουσιαστικά, έχουμε τρεις αποστολές.

Πρώτη και κυριότερη,

να σώσουμε τις ζωές των παιδιών.

Είναι τόσο σημαντικό αυτό!

Καθημερινά χάνονται τόσα πολλά!

Η δεύτερη αποστολή μας,

είναι να ενισχύσουμε τις σωστές επιλογές,

ώστε να μην παραμελούνται τα παιδιά

και να μη διαλέγουν
τις συμμορίες, το έγκλημα,

τα ναρκωτικά, το αλκοόλ και τα όπλα.

Και η τρίτη αποστολή μας είναι 
να διδάξουμε τις αρχές της μη βίας,

της ενσυναίσθησης, της συμπόνιας 
και της συγχώρεσης.

Ξεκίνησα με ένα πολύ απλό δεδομένο,

ότι τη βίαιη συμπεριφορά τη μαθαίνεις.

Κανένα παιδί δεν γεννιέται βίαιο.

Αν το αποδεχτείς αυτό ως αλήθεια,

τότε μπορεί να μάθει κάποιος 
και τη μη βία,

αλλά πρέπει να του το διδάξεις,

επειδή τα παιδιά δεν πρόκειται 
να το μάθουν αυτό μέσω της ώσμωσης.

Σύντομα μετά από αυτό, 
απευθύνθηκα στον αδερφό μου εδώ,

με το σκεπτικό ότι και οι δύο 
είχαμε χάσει από έναν γιο.

Ο δικός μου γιος πέθανε,

αυτός έχασε τον εγγονό του 
μέσα στο σωφρονιστικό σύστημα.

Του ζήτησα να έρθει μαζί μου,

και όπως βλέπετε, 22 χρόνια μετά, 
είμαστε ακόμα μαζί.

Δεν μπορώ να αναστήσω τον Τάρικ,

εσύ δεν μπορείς να βγάλεις 
τον Τόνι από τη φυλακή,

αλλά αυτό που μπορούμε να κάνουμε,

είναι να διασφαλίσουμε 
ότι κανένας άλλος νέος στην κοινότητά μας

δεν θα καταλήξει νεκρός ή στη φυλακή.

Με τη θέληση του Θεού,

το ίδρυμα Τάρικ Καμίσα έχει πετύχει.

Έχουμε ένα ασφαλές σχολικό μοντέλο,

το οποίο έχει τέσσερα 
διαφορετικά προγράμματα.

Το πρώτο είναι μια συνάθροιση 
όπου παρίσταμαι μαζί με τον Πλες.

Μας συστήνουν λέγοντας,

«Ο εγγονός του σκότωσε το γιο του, 
κι όμως, είναι εδώ μαζί».

Έχουμε τάξεις με μαθήματα.

Μετά το σχολείο έχουμε 
ένα συμβουλευτικό πρόγραμμα

και δημιουργήσαμε μια λέσχη «Ειρήνης».

Είμαι χαρούμενος 
που μπορώ να μοιραστώ μαζί σας,

ότι εκτός από το να διδάσκουμε
τις αρχές της μη βίας,

καταφέραμε να μειώσουμε τις αποβολές 
κατά 70 τοις εκατό.

(Χειροκρότημα)

Το οποίο είναι σπουδαίο!

(Χειροκρότημα)

Είναι σπουδαίο.

Πέντε χρόνια αφότου πέθανε ο Τάρικ,

και εγώ ολοκλήρωσα 
το ταξίδι μου της συγχώρεσης,

πήγα να δω τον νεαρό 
που σκότωσε τον γιο μου.

Ήταν 19 χρονών.

Θυμάμαι εκείνη τη συνάντηση 
επειδή ήμασταν -

είναι 37 και είναι ακόμα στη φυλακή.

Στη πρώτη μας συνάντηση κοιταχτήκαμε, 
χωρίς ν' αποτραβήξουμε το βλέμμα μας.

Τον κοιτούσα στα μάτια, 
με κοιτούσε στα μάτια,

και προσπαθούσα να δω στα μάτια του
έναν δολοφόνο,

αλλά δεν μπόρεσα.

Μπόρεσα να διαπεράσω τη ματιά του,

ν' αγγίξω την ανθρωπιά του,

και να δω ότι η σπίθα μέσα του 
δεν διέφερε από τη δική μου

ή κανενός άλλου εδώ μέσα.

Δεν το περίμενα αυτό.

Ήταν μετανιωμένος, ήταν εύγλωττος, 
είχε καλούς τρόπους,

και κατάλαβα ότι η συγχώρεσή μου 
τον είχε αλλάξει.

Λέγοντας αυτό, παρακαλώ 
υποδεχθείτε τον αδελφό μου, Πλες.

(Χειροκρότημα)

Πλες Φίλιξ: Ο Τόνι είναι ο μοναχογιός 
της μοναχοκόρης μου.

Η κόρη μου γέννησε τον Τόνι 
όταν ήταν 15 χρονών.

Η μητρότητα είναι η πιο δύσκολη 
δουλειά στον πλανήτη.

Δεν υπάρχει δυσκολότερη δουλειά 
από το να μεγαλώνεις ένα άλλο ανθρώπινο όν

και να φροντίζεις για την ασφάλειά τους

και όλα όσα χρειάζονται 
για να πετύχουν στη ζωή τους.

Ο Τόνι βίωσε βιαιότητες από μικρό παιδί.

Είδε ένα από τα αγαπημένα του ξαδέλφια 
να δολοφονείται από πυρά αυτόματου όπλου

σε μια συμπλοκή συμμοριών 
στο Λος Άντζελες.

Είχε πληγωθεί με πολλούς τρόπους.

Ο Τόνι ήρθε να ζήσει μαζί μου.

Ήθελα να του προσφέρω 
ό,τι χρειαζόταν ένα παιδί

για να γίνει πετυχημένο.

Αλλά εκείνο το βράδυ,

μετά από χρόνια που ζούσε μαζί μου,

παλεύοντας σκληρά για να επιτύχει

και να ανταποκριθεί στις προσδοκίες μου

να γίνει ένας επιτυχημένος άνθρωπος,

εκείνη την ημέρα, 
ο Τόνι το έσκασε από το σπίτι το βράδυ.

Πήγε σε ανθρώπους 
που νόμιζε ότι ήταν φίλοι του.

Του έδωσαν ναρκωτικά, αλκοόλ,

κι εκείνος τα πήρε επειδή πίστευε 
ότι έτσι θα ένιωθε ανέμελος.

Αλλά το μόνο που έκαναν ήταν
να κάνουν το άγχος του μεγαλύτερο

και να του δημιουργήσουν ένα πιο...

πιο θανατηφόρο τρόπο σκέψης.

Τον κάλεσαν σε μια ληστεία

και του έδωσαν ένα όπλο εννέα χιλιοστών.

Παρουσία ενός 18χρονου που έδινε διαταγές

και δύο 14χρονων αγοριών 
που πίστευε ότι ήταν φίλοι του,

πυροβόλησε και σκότωσε τον Τάρικ Καμίσα,

τον γιο αυτού του ανθρώπου.

Δεν υπάρχουν λόγια,

δεν υπάρχουν λόγια που μπορούν 
να εκφράσουν την απώλεια ενός παιδιού.

Όταν κατάλαβα ότι ο εγγονός μου 
ήταν υπεύθυνος

για την δολοφονία αυτού του ανθρώπου,

πήγα εκεί που προσεύχομαι,
όπως με είχαν διδάξει οι γονείς μου.

και άρχισα να προσεύχομαι 
και να διαλογίζομαι.

Το κοινό που έχουμε με τον κύριο Καμίσα 
και που δεν το γνωρίζαμε,

εκτός του ότι είμαστε καλοί άνθρωποι,

είναι ότι και οι δύο κάνουμε διαλογισμό.

(Γέλια)

Αυτό με βοήθησε πολύ 
επειδή μου έδωσε τη δυνατότητα

να ζητήσω καθοδήγηση και διαύγεια

για το πώς να στηρίξω αυτόν τον άνθρωπο 
και την οικογένειά του

σ' αυτήν την απώλεια.

Σύντομα, οι προσευχές μου απαντήθηκαν,

επειδή με προσκάλεσε 
σε μια συνάντηση στο σπίτι του.

Γνώρισα τη μητέρα και τον πατέρα του,

την γυναίκα του, τον αδελφό του, 
την οικογένειά του.

Βρέθηκα στην παρουσία πνευματικών ανθρώπων

που τους καθοδηγούσε αυτός ο άνθρωπος,

που με πνεύμα συγχώρεσης,

άνοιξε το δρόμο και μου έδωσε 
την ευκαιρία να γίνω χρήσιμος

και να μοιραστώ μαζί του και με τα παιδιά,

τη σημασία της κατανόηση της ανάγκης 
να είσαι υπεύθυνος ενήλικας,

να εστιάζεις στο θυμό σου με υγιή τρόπο,

να μαθαίνεις να διαλογίζεσαι.

Τα προγράμματα που έχουμε στο ίδρυμα 
προσφέρουν πολλά εργαλεία στα παιδιά

που μπορούν να τα έχουν μαζί τους 
σ' όλη τη διάρκεια της ζωής τους.

Είναι σημαντικό τα παιδιά να καταλάβουν 
ότι στοργικοί ενήλικες

νοιάζονται για αυτά και τα στηρίζουν,

αλλά είναι επίσης σημαντικό
να μάθουν τα παιδιά μας να διαλογίζονται,

να μάθουν να είναι ειρηνικά,

να βρίσκουν το κέντρο τους

και να μάθουν να αλληλεπιδρούν 
με τα άλλα παιδιά

με ευγένεια, συμπόνοια και αγάπη.

Χρειαζόμαστε περισσότερη αγάπη 
στην κοινωνία μας.

Γι' αυτό βρισκόμαστε εδώ,

για να μοιραστούμε την αγάπη μας 
για τα παιδιά,

γιατί αυτά θα μας καθοδηγήσουν,

επειδή όλοι μας θα εξαρτιόμαστε 
από τα παιδιά μας

καθώς θα μεγαλώνουμε και θα αποσυρθούμε.

Εκείνα θα πάρουν τη θέση μας στον κόσμο,

κι όση αγάπη τα έχουμε διδάξει, 
τόση θα μας ανταποδώσουν.

Να' στε ευλογημένοι. Ευχαριστώ

(Χειροκρότημα)

Γεννήθηκα στην Κένυα
και μορφώθηκα στην Αγγλία.

Ο αδελφός μου απ' εδώ είναι Βαπτιστής.

Εγώ είμαι μουσουλμάνος Σούφι.

Εκείνος είναι Αφροαμερικανός,

αλλά πάντα του λέω ότι εγώ είμαι 
ο Αφροαμερικανός ανάμεσά μας,

εγώ γεννήθηκα στην Αφρική, όχι εσύ.

(Γέλια)

Πολιτικογραφήθηκα,

είμαι πολίτης πρώτης γενιάς,

και ένιωσα ότι ως Αμερικανός πολίτης

πρέπει να αναλάβω το μερίδιο 
της ευθύνης που μου αναλογεί

για τη δολοφονία του γιου μου.

Γιατί; Επειδή πυροβολήθηκε 
από έναν νεαρό Αμερικάνο.

Θα μπορούσατε να πείτε ότι 
αφού σκότωσε το μοναχογιό μου,

θα έπρεπε να κρεμαστεί 
από τον υψηλότερο στύλο.

Πώς μπορεί αυτό να βελτιώσει την κοινωνία;

Ξέρω ότι πιθανώς ν' αναρωτιέστε 
τι συνέβη σ' εκείνο το νεαρό άνδρα.

Είναι ακόμα στη φυλακή.

Έγινε 37 στις 22 Σεπτεμβρίου,

αλλά έχω καλά νέα.

Προσπαθούμε να τον βγάλουμε έξω
εδώ και 12 χρόνια.

Τελικά, θα είναι μαζί μας 
σε ένα χρόνο από τώρα.

(Χειροκρότημα)

Είμαι πολύ ενθουσιασμένος 
που θα είναι μαζί μας,

επειδή ξέρω ότι τον σώσαμε,

αλλά εκείνος θα σώσει 
δεκάδες χιλιάδες μαθητές

όταν θα μοιραστεί τη μαρτυρία του

στα σχολεία που επισκεπτόμαστε 
σε τακτική βάση.

Όταν θα πει στα παιδιά,

«Ήμουν 11 όταν έγινα μέλος μιας συμμορίας.

Ήμουν 14 όταν δολοφόνησα 
τον γιο του κυρίου Καμίσα.

Πέρασα αμέτρητα χρόνια στη φυλακή.

Είμαι εδώ να σας πω: Δεν αξίζει το κόπο!».

Πιστεύετε ότι τα παιδιά
θα ακούσουν εκείνη τη φωνή;

Ναι, επειδή αυτή η φωνή,

είναι η φωνή ενός ατόμου 
που τράβηξε την σκανδάλη.

Ξέρω ότι θέλει να γυρίσει το ρολόι πίσω.

Φυσικά, αυτό είναι αδύνατο.

Μακάρι να ήταν, θα είχα πίσω το γιό μου.

Ο αδελφός μου θα είχε πίσω τον εγγονό του.

Έτσι, νομίζω πως αυτό δείχνει 
τη δύναμη της συγχώρεσης.

Λοιπόν, ποιο είναι το μεγάλο μήνυμα εδώ;

Θέλω να ολοκληρώσω την ομιλία μας 
με αυτό το ρητό,

που είναι η βάση του τέταρτου βιβλίου μου,

και που παρεμπιπτόντως,

τον πρόλογο αυτού του βιβλίου 
τον έγραψε ο Τόνι.

Λοιπόν, έχει ως εξής:

«Η διαρκής καλή θέληση 
δημιουργεί τη φιλία».

Δεν κάνεις φίλους 
βομβαρδίζοντάς τους, σωστά;

Κάνεις φίλους όταν δείχνεις καλή θέληση.

Αυτό θα έπρεπε να είναι ολοφάνερο.

Έτσι, η διαρκής καλή θέληση 
δημιουργεί φιλία,

η διαρκής φιλία δημιουργεί εμπιστοσύνη,

η διαρκής εμπιστοσύνη 
δημιουργεί ενσυναίσθηση,

η διαρκής ενσυναίσθηση 
δημιουργεί συμπόνια,

και η διαρκής συμπόνια δημιουργεί ειρήνη.

Αυτό το ονομάζω φόρμουλα της ειρήνης.

Αρχίζει με καλή θέληση, φιλία, 
εμπιστοσύνη, ενσυναίσθηση,

συμπόνια και ειρήνη.

Όμως, οι άνθρωποι με ρωτάνε,

«Πώς επεκτείνεις την καλή θέληση 
στο άτομο που δολοφόνησε το παιδί σου;»

Τους λέω, «Αυτό το κάνεις 
μέσα από τη συγχώρεση».

Η απόδειξη είναι 
ότι είχε αποτέλεσμα σε μένα,

είχε αποτέλεσμα στη οικογένειά μου.

Το πιο θαυμαστό είναι 
ότι είχε αποτέλεσμα στον Τόνι,

είχε αποτέλεσμα στην οικογένειά του.

Μπορεί να έχει αποτέλεσμα 
σε εσάς και την οικογένειά σας,

για το Ισραήλ και την Παλαιστίνη, 
την Βόρεια και Νότια Κορέα,

το Ιράκ, το Αφγανιστάν, 
το Ιράν και τη Συρία.

Ίσως να έχει αποτέλεσμα και για τις ΗΠΑ.

Έτσι, σας αφήνω με αυτό αδελφές μου,

και λίγα αδέλφια μου:

(Γέλια)

Η ειρήνη είναι κάτι εφικτό.

Πώς το γνωρίζω αυτό;

Επειδή έχω ειρήνη μέσα μου.

Σας ευχαριστώ πολύ.

(Χειροκρότημα)