Kur arti urban sjell një mesazh shprese dhe paqje.

eL Seed ka lindur në Francë nga prindër tuniziane. Ai vepron me entuziazëm midis kulturave, gjuhëve dhe identiteteve të ndryshme. Arti i tij frymëzohet nga poezia arabe dhe e sjell atë nëpërmjet artit të rrugës dhe grafitit. Përmes këtij prezantimi të apasionuar, eL Seed na përshkruan ambicjen e tij: të krijojë një art aq të bukur sa e kapërcen nevojën e përkthimit.

Në 2012, kur pikturova
minaren e xhamisë Jara,

në qytetin tim të lindjes Gabés,
në jug të Tunizisë,

nuk e kisha menduar se grafiti
do të sillte kaq shumë vëmendje në qytet.

Në fillim, po kërkoja vetëm për
një mur në qytetin e lindjes,

kur zbulova se minarja
ishte ndërtuar në 1994.

Dhe për 18 vjet, ato 57 metra
betoni kanë qenë gri.

Kur takova imamin
dhe i tregova për planin tim

më tha:
"Falë Zotit, erdhe më në fund."

Më tha që kishte pritur
prej vitesh për dikë

që ta bënte diçka të tillë.

Më e pabesueshmja ishte që
imami nuk më kërkoi asgjë,

As edhe një skicë,
apo çfarë do të shkruaja aty.

Në secilën nga punët unë shkruaj mesazhe

me stilin tim kaligrafitik,
një miks i kaligrafisë me grafitin.

Përdor citate ose poezi.

Për minaren, mendova
që mesazhi më i përshtatshëm

për tu shkruar në një xhami
duhet të vinte nga Kurani.

Kështu që zgjodha këtë paragraf:

"O njerëz! Ne ju krijuam
prej një mashkulli e një femre,

dhe ju shndërruam në popuj e fise,
në mënyrë që të njiheni me njëri-tjetrin"

Është një thirrje për paqe,
tolerancë dhe pranim

por shpesh e keqportretizuar në media.

Isha i mahnitur të shikoja se si
komuniteti reagoi ndaj grafitit

dhe në çfarë pike ishte krenar
që minarja tërhoqi vëmendjen

e shtypit në mbarë botën.

Për imamin ishte më shumë se një pikturë.

Ishte më e thellë se aq.

Ai shpresonte që minarja
do të bëhej monumenti i qytetit

dhe do të tërhiqte njerëzit
në këtë cep të harruar të Tunizisë.

Universaliteti i mesazhit,

konteksti politik i Tunizisë,

dhe fakti që Kurani
ishte shkruar me grafiti

ishte i shënuar.

Komuniteti u ribashkua.

Unë mbledh njerëzit,
kulturat dhe gjeneratat

nëpërmjet kaligrafisë arabe.

Shkrimi i mesazheve
është baza e punës sime.

Është e bukur, se edhe ata
që e kanë gjuhën e tyre arabishten

duhet të përqëndrohen mirë
për të deshifruar atë që shkruaj.

Nuk ka nevojë të dish kuptimin
për të shijuar artin.

Mendoj që e shkruara arabisht prek
shpirtin përpara se të arrijë te sytë.

Ka një bukuri që nuk është
e domosdoshme të përkthehet.

Shkrimi arab i flet gjithë botës, mendoj;

të flet ty, ty, ty, çdonjeriu,

dhe kur e di kuptimin,

ti ndjehesh i lidhur me të.

Unë bëj kujdes që të shkruaj

mesazhe që i përkasin vendit ku pikturoj,

por mesazhe që kanë
një dimension universal,

në mënyrë që njerëzit nga e gjithë bota,
të gjejnë veten në të.

U linda dhe u rrita në Francë, Paris,

dhe fillova të mësoj të shkruaj
e të lexoj arabisht kur isha 18 vjeç.

Sot shkruaj vetëm mesazhe në arabisht.

Një nga arsyet për të cilat
kjo ka rëndesi për mua

buron nga të gjitha
reagimet në mbarë botën.

Në Rio de Janeiro kam përkthyer
këtë poemë portugeze

të Gabriela Tôrres Barbosa,

që i bën homazh lagjeve të varfra.

E pikturova mbi një çati.

Banorët ishin vërtet
të intriguar nga puna ime,

por kur u shpjegova
kuptimin e kaligrafisë,

Ata më falenderuan se e
ndjenë veten të lidhur me pikturën.

Në Afrikën e Jugut, në Cape Town,

komuniteti lokal i Filipi

më ofroi të vetmin mur
prej betoni të lagjes.

Ishte muri i shkollës dhe shkrova mbi të

një thënie të Nelson Mandela,

qe thotë, [në arabisht],

që do të thotë, "Duket e
pamundur derisa arrihet."

Pastaj një tip erdhi e më pyeti:
"Pse nuk shkruan në anglisht?"

Iu përgjigja: "Kjo pyetje
do të ishte legjitime

nëse do të më pyesje
pse nuk shkruaj në Zulu."

Në Paris, pati një ndodhi,

ku njëri dhuroi murin për tu pikturuar.

Dhe kur e pa që pikturoja në arabisht,

u nervozua, u bë histerik,
dhe kerkoi që muri të fshihej.

Unë u tërbova dhe u zhgënjeva.

Por një javë më vonë, organizatori
më kërkoi të kthehesha,

Më tha që kishte një mur,
mu përballë me shtëpinë e këtij tipit.

Kështu që ky njeri,

(Të qeshura)

ishte i detyruar ta shikonte çdo ditë.

Ideja e parë që më erdhi
për të shkruar [në arabisht]

që do të thotë "ballë për ballë" por--

(Të qeshura)

Vendosa të bëhem më inteligjent
dhe shkrova [në arabisht]

"Hap zemren tënde"

Jam shumë krenar për kulturën time,

dhe po përpiqem të bëhem ambasador
i saj nëpërmjet artit tim.

Dhe shpresoj që do të thyej stereotipet që ne njohim,

me bukurinë e shkrimit arab.

Sot, nuk e shkruaj më
përkthimin e mesazhit në mur.

Nuk dua që poezia e kaligrafisë të thyhet,

sepse është art dhe mund
ta shijosh pa e ditur kuptimin,

ashtu siç shijon muzikën e huaj.

Disa njerëz e shohin si refuzim
apo si derë e mbyllur,

po për mua është një ftesë,

për të zbuluar gjuhën,
kulturën dhe artin tim.

Falemnderit.

(Duartrokitje)