Dlaczego ambitne kobiety mają płaskie głowy?

Dama Stephanie Shirley jest najlepszym przedsiębiorcą z dziedziny IT, a jednak pewnie nigdy o niej nie słyszeliście. W latach 60. założyła w Wielkiej Brytanii nowatorską firmę programistyczną, zatrudniającą same kobiety, Wartość jej firmy osiągnęła 3 miliardy dolarów, dzięki czemu jej 70 pracownic zostało milionerkami.
W tym szczerym i zabawnym wystąpieniu mówi, dlaczego stała się Stevem, i jak przeciwstawiła się oczekiwaniom swoich czasów. Dzieli się również niezawodnymi sposobami na osiągnięcie sukcesu, przydatnymi dla ambitnych kobiet.

Po przeczytaniu moich wspomnień

wydawcy byli naprawdę zdezorientowani.

Czy opisywały dziecko-uchodźcę,

czy założycielkę nowoczesnej firmy
z początku lat 60.,

która potem weszła na giełdę

i ostatecznie zatrudniała ponad 8500 osób?

A może matkę autystycznego dziecka?

Czy filantropkę ofiarującą znaczne sumy?

Okazuje się, że jestem każdą z tych osób.

Opowiem wam swoją historię.

To, kim jestem, ma swój początek w dniu,
w którym wsiadłam do pociągu z Wiednia,

będącego częścią akcji ratunkowej,

która ocaliła blisko
10 000 żydowskich dzieci

z nazistowskiej Europy.

Miałam 5 lat, trzymając się
kurczowo starszej siostry

i nie mając pojęcia, co się dzieje,
zastanawiałam się:

"Co to jest Anglia? Dlaczego tam jadę?".

Żyję tylko dlatego, że dawno temu
pomogli mi hojni, obcy ludzie.

Miałam nawet podwójne szczęście,
bo potem znów spotkałam

moich biologicznych rodziców.

Niestety, już nie odzyskaliśmy więzi.

70 lat upłynęło
od tamtego smutnego dnia,

gdy matka wsadziła mnie do pociągu,

w trakcie których osiągnęłam więcej,
niż mogłam zamarzyć.

Kocham Anglię, która się mną zaopiekowała,

z pasją jaką może czuć chyba tylko ktoś,
kto utracił podstawowe prawa człowieka.

Postanowiłam dołożyć starań,
żeby moje życie było warte ocalenia.

Potem po prostu się za to wzięłam.

(Śmiech)

Przeniosę was do początku lat 60.

Nie bacząc na tradycyjny podział ról,

założyłam jedną z pierwszych
firm programistycznych w Anglii.

Była to firma kobiet i dla kobiet,

łącząca cele biznesowe i społeczne.

Wielu kpiło z tego pomysłu,
bo ówczesne oprogramowanie

dodawano gratis do sprzętu.

Nikt nie kupiłby oprogramowania,
a już na pewno nie od kobiety.

Chociaż kobiety kończyły uniwersytety
z dobrymi wynikami,

to nadal istniał szklany sufit,
zatrzymujący nasz postęp.

Często uderzałam w ten sufit,

bo chciałam tworzenia
możliwości dla kobiet.

Zatrudniałam wykwalifikowane kobiety,
które porzuciły branżę, wychodząc za mąż,

lub gdy oczekiwały pierwszego dziecka.

Stworzyłam organizację opartą
na pracy chałupniczej.

Zapoczątkowałyśmy
powracanie kobiet do pracy

po przerwie w karierze.

Inicjowałyśmy wiele nowych,
elastycznych metod pracy,

jak podział etatu, podział zysków,
i wreszcie współwłasność,

jak gdy przekazałam ćwierć firmy
mojemu zespołowi,

sama ponosząc koszty.

Przez wiele lat

byłam "pierwszą kobietą" w tym,
albo "jedyną" w owym.

W tamtych czasach nie mogłam
pracować na giełdzie,

prowadzić autobusu,
czy pilotować samolotu.

Nie mogłam nawet

założyć konta bankowego
bez pozwolenia męża.

Moje pokolenie kobiet
walczyło o prawo do pracy

i równych zarobków.

Niewiele oczekiwano od kobiet
w pracy czy w życiu społecznym,

bo wszystkie oczekiwania kręciły się

wokół domu i obowiązków rodzinnych.

Nie mogłam się z tym pogodzić,

więc zaczęłam kwestionować
ówczesne zwyczaje,

zmieniając nawet imię
ze "Stephanie" na "Steve"

w korespondencji biznesowej,

żeby otworzyć sobie drzwi,
zanim ktoś się zorientował,

że "on", to tak naprawdę "ona".

(Śmiech)

Moja firma Freelance Programmers,

czyli samozatrudnieni programiści,

miała swój początek na stole jadalnym,

z budżetem wartości
dzisiejszych 100 dolarów.

Była finansowana przez moją pracę
i z pożyczki pod hipotekę domu.

Interesowałam się nauką,
a rynek był komercyjny.

zagadnienia takie jak lista płac
raczej mnie nudziły.

Szukałam kompromisu
między badaniami operacyjnymi,

które były dla mnie
wyzwaniem intelektualnym,

a ich znaczeniem komercyjnym,
co cenili klienci.

Należały do nich:
rozkład jazdy pociągów towarowych,

autobusów i całe mnóstwo inwentaryzacji.

W końcu zaczęły napływać zlecenia.

Utrzymywałyśmy w tajemnicy
chałupniczy charakter pracy

oraz jej niepełny wymiar godzin,
oferując stałe ceny.

I któż by przypuszczał, że oprogramowanie

czarnych skrzynek Concorde'a Supersonic

wykonała grupa kobiet pracujących
w swoich własnych domach.

(Brawa)

Miałyśmy proste podejście, które brzmiało

"zaufaj zespołowi"

oraz zwykły telefon.

Zwykłyśmy nawet pytać aplikantki:
"Czy masz dostęp do telefonu?".

Wczesny projekt miał polepszyć
standardy oprogramowania

dla protokołów kontroli zarządzania.

Oprogramowanie zawsze
było trudno kontrolować,

co zwiększało jego wartość.

Same stosowałyśmy te standardy,

a nawet płacono nam
za tworzenie aktualizacji,

aż w końcu przejęło je NATO.

Nasze programistki, same kobiety,

w tym osoby homoseksualne
i transseksualne,

pracowały ołówkiem na papierze
nad diagramami sekwencji działań,

określających każde zadanie.

Ułożony kod, zazwyczaj maszynowy,

czasami binarny,

później był wysyłany pocztą
do centrum danych,

gdzie nanoszono go
na papierową taśmę lub kartę,

a później powtarzano czynność,
żeby go zweryfikować.

Działo się to na długo
przed wprowadzeniem pecetów.

Tak wyglądało programowanie
we wczesnych latach 60.

W 1975 roku, 13 lat
po rozpoczęciu działalności,

w Wielkiej Brytanii weszło prawo
przeciwdziałające dyskryminacji,

które zdelegalizowało
naszą pro-kobiecą politykę.

Jednym z niezamierzonych następstw

było narzucenie kobiecej firmie mężczyzn.

(Śmiech)

Kiedy startowałam z firmą,
mężczyźni mówili:

"To interesujące, ale działa
tylko dlatego, że jest mała".

Gdy firma zaczęła się rozrastać:
"Owszem, jest już całkiem spora,

ale bez znaczenia strategicznego".

Później, gdy wartość firmy wyniosła
ponad 3 miliardy dolarów,

a 70 z moich pracownic było milionerkami,

stwierdzili: "Dobra robota, Steve!".

(Śmiech)

(Brawa)

Ambitne kobiety zawsze można
rozpoznać po kształcie głowy.

Są płaskie od ciągłego
protekcjonalnego poklepywania.

(Śmiech) (Brawa)

I mamy też dłuższe stopy,
żeby stać daleko od zlewu kuchennego.

(Śmiech)

Podzielę się z wami dwoma
kluczami do sukcesu.

Otaczajcie się pierwszorzędnymi ludźmi,
i tymi, których lubicie.

Wybierajcie partnerów bardzo,
ale to bardzo ostrożnie.

Kiedyś powiedziałam: "Mój mąż to anioł",

na co usłyszałam:

"Masz szczęście, mój ciągle żyje".

(Śmiech)

Jeśli sukces byłby łatwy,
wszyscy bylibyśmy milionerami.

W moim przypadku sukces przyszedł

w środku dramatu rodzinnego i kryzysu.

Nasz zmarły syn Giles był jedynakiem.
Pięknym, radosnym dzieckiem.

Kiedy miał dwa i pół roku,

jakby go ktoś podmienił.

Przestał mówić i stał się dziki
i trudny w wychowaniu.

To nie był typowy niegrzeczny dwulatek.

Miał głęboki autyzm i już nigdy nie mówił.

Giles był pierwszym rezydentem
domu opieki mojej pierwszej fundacji,

która zapoczątkowała usługi dla autystów.

Potem była przełomowa
szkoła Prior's Court,

dla uczniów autystycznych

oraz fundacja na rzecz badań nad autyzmem.

Gdy widziałam lukę w opiece,
próbowałam pomóc.

Lubię zaczynać i wspomagać nowe projekty.

Właśnie zebrałam grono ekspertów
do spraw autyzmu.

W ten sposó część mojego majątku
wraca tam, skąd wyszła.

Ufundowałam Oxford Internet Institute
oraz inne przedsięwzięcia

związane z technologią informacyjną.

The Oxford Internet Institute
skupia się nie na technologi,

ale na zagadnieniach społecznych,
ekonomicznych, prawnych

oraz etycznych Internetu.

Giles zmarł nieoczekiwanie 17 lat temu.

Nauczyłam się żyć bez niego
i jego potrzeb.

Teraz zajmuję się tylko filantropią.

Nigdy nie boję się zgubić,

bo kilka fundacji zaraz mnie znajdzie.

(Śmiech)

Pomysłu na przedsiębiorstwo to jedno,

ale wiele osób na tej sali wie,

że jego wdrożenie

wymaga niezwykłej energii,

wiary w siebie i determinacji.

odwagi, żeby zaryzykować rodzinę i dom

i zaangażowania non-stop,
graniczącego z obsesją.

Więc dobrze się składa,
że jestem pracoholiczką.

Wierzę w piękno pracy

wykonywanej prawidłowo i z pokorą.

Nie pracuję z poczuciem,

że wolałabym robić coś innego.

Życie toczy się do przodu.

Czego mnie to wszystko nauczyło?

Nauczyłam się, że jutro nie będzie
wyglądało jak dzisiaj,

a już na pewno nie jak wczoraj.

Nauczyłam się, jak sobie radzić ze zmianą,

a nawet jak witać ją z radością,

choć ciągle słyszę,
że mam trudny charakter.

Dziękuję bardzo.

(Brawa)