Welke realiteit creëer jij voor jezelf?

De realiteit is niet iets wat je waarneemt; het is iets wat je construeert in je geest. Isaac Lidsky leerde deze les uit de eerste hand toen onverwachte levensomstandigheden hem waardevolle inzichten brachten. In deze introspectieve persoonlijke talk moedigt hij ons aan onze excuses, aannames en angsten los te laten en de verantwoordelijkheid te accepteren die inherent is aan het feit dat we onze eigen realiteit creëren.

Toen Dorothy een klein meisje was,

was ze gefascineerd door haar goudvis.

Haar vader legde uit dat vissen zwemmen
door snel met hun staart te bewegen

om zich zo door het water te stuwen.

Daarop reageerde ze direct met:

"Precies, pa, en ze zwemmen achteruit
door met hun kop te schudden."

(Gelach)

Dat stond voor haar
als een paal boven water.

Vissen zwemmen achteruit
door met hun kop te schudden.

Dat geloofde ze.

Ons leven zit vol
achteruitzwemmende vissen.

We maken aannames
en trekken slordige conclusies.

We koesteren vooroordelen.

We weten dat wij gelijk
en zij het mis hebben.

We vrezen het ergste.

We streven naar onbereikbare perfectie.

We vertellen onszelf
wat we wel en niet kunnen.

Volgens ons zwemmen vissen achteruit
door fanatiek met hun kop te schudden

en we hebben het niet eens door.

Ik zal je vijf feiten over mij vertellen.

Een ervan is niet waar.

Een: op mijn 19e behaalde ik aan Harvard

mijn doctoraal in de wiskunde.

Twee: ik leid op dit moment
een bouwonderneming in Orlando.

Drie: ik speelde mee in een sitcom op tv.

Vier: ik verloor mijn gezichtsvermogen
aan een zeldzame genetische oogziekte.

Vijf: ik werkte als griffier

voor twee rechters
van het Hooggerechtshof.

Welk feit is niet waar?

Eerlijk gezegd zijn ze allemaal waar.

Ja, ze zijn allemaal waar.

(Applaus)

Op dit moment zijn mensen eigenlijk
alleen geïnteresseerd in de tv-show.

(Gelach)

Ik weet dit uit ervaring.

OK, de show was NBC's
'Saved by the Bell: The New Class'.

Ik speelde Weasel Wyzell,

een beetje de nerd van de show, zeg maar,

en dat maakte het nog
een hele lastige acteerklus

voor mij als 13-jarige jongen.

(Gelach)

Hadden jullie het moeilijk
met nummer vier: mijn blindheid?

Waarom?

We maken aannames
over zogenaamde handicaps.

Als blinde heb ik iedere dag te maken
met foutieve aannames

over mijn vermogens.

Maar ik kom het vandaag
niet hebben over mijn blindheid

maar over mijn visie.

Doordat ik blind werd, leerde ik
met mijn ogen wijd open te leven.

Ik leerde herkennen
welke achteruitzwemmende vissen

onze geest creëert.

Mijn blindheid maakte ze zichtbaar.

Hoe voelt het om te zien?

Het is onmiddellijk en passief.

Je opent je ogen en daar is de wereld.

Zien is geloven.
Wat je ziet is de waarheid.

Toch?

Dat dacht ik tenminste wel.

Van mijn 12e tot mijn 25e
werden mijn netvliezen steeds slechter.

Mijn beeld werd een steeds
vreemder spiegelpaleis vol illusies.

Ik was blij een verkoper
te vinden in een winkel --

tot het een etalagepop bleek te zijn.

Ik stond mijn handen te wassen

en merkte dat ik niet bij een wastafel
maar bij een urinoir stond,

toen mijn vingers de vorm voelden.

Een vriend beschreef de foto in mijn hand

en alleen dan zag ik wat er op stond.

Objecten verschenen, veranderden
en verdwenen weer uit mijn wereld.

Het was moeilijk en vermoeiend om te zien.

Ik combineerde de vluchtige
gefragmenteerde beelden,

analyseerde bewust hun aanwijzingen

en zocht naar wat logica
in mijn verkruimelende caleidoscoop

tot ik helemaal niets meer zag.

Ik leerde dat wat we zien

niet de universele waarheid is.

Het is niet de objectieve realiteit.

Wat we zien, is een unieke,
persoonlijke virtuele realiteit

die meesterlijk door ons brein
wordt geconstrueerd.

Laat me dat uitleggen
met wat amateur-neurologie.

Je visuele cortex beslaat
ongeveer 30 procent van je brein.

Vergelijk dat met ongeveer
acht procent voor tast

en twee tot drie procent voor horen.

Iedere seconde versturen je ogen

twee miljard stukjes informatie
naar je visuele cortex.

De rest van je lichaam stuurt
er maximaal nog een miljard.

Zien is dus een derde
van je brein qua volume

en het gebruikt ongeveer twee derde
van zijn verwerkingsvermogen.

Het is dus geen verrassing

dat de illusie van zien zo overtuigend is.

Maar neem maar van mij aan
dat zien een illusie is.

En hier wordt het interessant.

Om de ervaring van zien te creëren,

refereert je brein
aan je conceptuele begrip van de wereld,

andere kennis, je herinneringen,
meningen, emoties, aandacht.

Al die dingen en nog veel meer

worden door je brein
gekoppeld aan je beeld.

Die koppelingen werken beide kanten uit
en werken meestal onderbewust.

Dus wat je ziet, beïnvloedt wat je voelt

en wat je voelt kan letterlijk
veranderen wat je ziet.

Vele onderzoeken bevestigen dit.

Als jou wordt gevraagd om te schatten

hoe snel een man
in een video loopt, bijvoorbeeld,

hangt je antwoord er sterk van af

of je aan cheetahs denkt
of aan schildpadden.

Een heuvel lijkt steiler
als je net gesport hebt

en een oriëntatiepunt lijkt verder weg

als je een zware rugzak torst.

We komen nu bij een
fundamentele tegenstelling.

Wat je ziet, is een complexe,
zelfgemaakte mentale constructie,

maar je ervaart het passief,

als een directe representatie
van de wereld om je heen.

Je creëert je eigen realiteit
en je trapt er zelf in.

Ik geloofde in die van mij
tot ze uit elkaar viel.

Met het verslechteren van mijn ogen
verdween ook mijn illusie.

Ons gezichtsvermogen
is namelijk slecht één manier

waarop we onze realiteit vormgeven.

We creëren onze eigen realiteit
op vele andere manieren.

Neem bijvoorbeeld angst.

Je angst vervormt je realiteit.

Volgens de kromme logica van angst
is alles beter dan het onbekende.

Angst vult tegen iedere prijs dat gat op:

het presenteert wat je vreest
als wat je weet,

ziet nog liever het slechtste geval
dan de onzekerheid

en verwisselt aanname met gezond verstand.

Psychologen hebben er
een mooie term voor: ellendiseren.

(Gelach)

Toch?

Angst vervangt het onbekende
door het ellendige.

Angst is zelfvervullend.

Op het moment dat je juist
om je heen moet kijken

en kritisch moet nadenken,

blaast angst juist de aftocht naar binnen,

wat je beeld verschrompelt en vervormt

en je vermogen
tot kritisch denken verzuipt

in een vloedgolf
verstorende emoties.

Als je voor een beslissend moment staat
om actie te ondernemen,

maakt angst je passief

en verleidt je lijdzaam toe te zien
hoe zijn voorspellingen zich voltrekken.

Toen mijn oogziekte werd vastgesteld,

wist ik dat blindheid
mijn leven zou ruïneren.

Blindheid veroordeelde
mijn onafhankelijkheid ter dood.

Verdere prestaties kon ik vaarwel zeggen.

Blindheid zou leiden
tot een onbetekenend leven,

klein, zielig

en waarschijnlijk alleen.

Ik wist het zeker.

Dat beeld was geboren uit angst,
maar ik geloofde erin.

Het was een leugen
die ik als waarheid beleefde,

net als de achteruitzwemmende vissen
in de wereld van Dorothy.

Als ik mijn angst
niet onder ogen had gezien,

dan had ik hem beleefd.

Dat weet ik zeker.

Dus hoe leef je met je ogen wijd open?

Het is een aangeleerde discipline.

Je kunt het onderwijzen
en je kunt het oefenen.

Ik zal het kort samenvatten.

Stel jezelf verantwoordelijk

voor ieder moment, iedere gedachte,

elk detail.

Kijk over je angsten heen.

Herken je aannames.

Gebruik je inwendige kracht.

Leg je interne criticus het zwijgen op.

Corrigeer je misvattingen
over geluk en succes.

Accepteer je sterke en je zwakke punten
en begrijp het verschil.

Open je hart

voor je vele zegeningen.

Je angsten, je critici,

je helden, je boeven --

ze zijn je uitvluchten,

je rationalisaties, je olifantenpaadjes,

je rechtvaardigingen en je overgave.

Het zijn verzinsels
die je ziet als realiteit.

Kies om er doorheen te kijken.

Kies om ze los te laten.

Jij creëert zelf je realiteit.

Die machtsovername geeft je wel
alle verantwoordelijkheid.

Ik koos ervoor om die tunnel
van angst te verlaten

en me op onbekend terrein te begeven.

Ik koos ervoor om daar
een gezegend leven op te bouwen.

En niet in het minst alleen.

Ik deel mijn prachtige leven met Dorothy,

mijn prachtige vrouw,

met onze drieling,
ook wel de Drietjes genoemd,

en met het nieuwste lid van de familie,

onze lieve baby Clementine.

Waar ben jij bang voor?

Welke leugens vertel jij jezelf?

Hoe versier jij de waarheid
met zelfverzonnen illusies?

Welke realiteit creëer jij voor jezelf?

In je loopbaan,
in je privé-leven en je relaties,

in je hart en ziel,

brengen je achteruitzwemmende vissen
je behoorlijk schade toe.

Ze zijn de oorzaak van gemiste kansen
en niet-gerealiseerd potentieel,

en ze genereren
onzekerheid en wantrouwen

in plaats van vervulling en connecties.

Doe jezelf een plezier
en zoek uit welke het zijn.

Helen Keller zei dat het enige
dat erger is dan niet kunnen zien,

is kunnen zien maar geen visie hebben.

Voor mij was blind worden een zegen,

want de blindheid gaf me visie.

Ik hoop dat jullie inzien wat ik bedoel.

Dankjewel.

(Applaus)

Bruno Giussani: Isaac,
voordat je wegloopt, even een vraag.

Dit is een publiek van ondernemers,
van doeners, van innovators.

Jij bent CEO van een bedrijf in Florida

en velen zullen zich afvragen

hoe het is om een blinde CEO te zijn.

Welke specifieke problemen heb je
en hoe pak je die aan?

Isaac Lidsky: het grootste
probleem werd een zegen.

Ik zie niet hoe mensen reageren.

(Gelach)

BG: Wat hoor ik nou? IL: Precies.

Ik zie bijvoorbeeld in vergaderingen
met mijn management-team

hun gezichtsuitdrukkingen en gebaren niet.

Ik heb geleerd om veel meer
gesproken reacties te vragen.

Ik dwing mensen echt
te zeggen wat ze denken.

Wat dat betreft,

zoals ik al zei, is het echt een zegen
voor mij en mijn bedrijf geworden,

want we communiceren
op een veel dieper niveau,

we vermijden dubbelzinnigheden

en, het belangrijkst, mijn team weet
dat wat zij denken er echt toe doet.

BG: Isaac, bedankt voor het komen.
IL: Dank je, Bruno.

(Applaus)