Przez ostatnią dekadę

badałam niepaństwowe grupy zbrojne,

organizacje zbrojne, czyli terrorystów,
powstańców i bojówki.

Dokumentuję, czym się zajmują,
kiedy nie strzelają.

Moim celem jest lepsze poznanie
tych agresywnych aktorów

i znalezienie sposobów na zachęcenie ich
do przejścia od agresji

do pozbawionej przemocy konfrontacji.

Pracuję w terenie, 
w świecie polityki i w bibliotece.

Zrozumienie tych grup jest kluczem 
do rozwiązania wielu bieżących konfliktów,

bo wojna zmieniła się.

Kiedyś była rywalizacją między państwami.

Już nie jest.

Teraz jest konfliktem między państwami
a podmiotami niepaństwowymi.

Na przykład wśród 216 
porozumień pokojowych,

podpisanych między rokiem 1975 a 2011,

196 podpisano między państwem
a podmiotem niepaństwowym.

Dlatego też musimy zrozumieć te grupy:
musimy albo je zaangażować

w proces rozwiązywania konfliktów 
albo je w jego ramach pokonać.

Jak mamy tego dokonać?

Musimy dowiedzieć się, co nimi kieruje.

Dużo wiemy o metodach ich walki,
o tym, dlaczego walczą,

ale nikogo nie interesuje to, 
co robią poza frontem.

A walki zbrojne i niezbrojna polityka
są ze sobą powiązane.

Stanowią część tej samej organizacji.

Nie zrozumiemy tych grup,
tym bardziej nie pokonamy,

jeżeli nie będziemy mieć całego obrazu.

Dzisiejsze grupy zbrojne
to złożone organizacje.

Na przykład libański Hezbollah

znany ze swoich brutalnych
konfrontacji z Izraelem.

Po powstaniu we wczesnych latach 80-tych

Hezbollah stworzył również
partię polityczną,

sieć usług publicznych i wojsko.

Podobnie palestyński Hamas,

znany z samobójczych ataków
przeciwko Izraelowi,

zarządza Strefą Gazy od 2007 roku.

Te grupy zajmują się czymś więcej
niż tylko strzelaniem.

Są wielozadaniowe.

Tworzą złożone narzędzia komunikacyjne,

stacje radiowe, programy telewizyjne,

strony Internetowe, 
korzystają z mediów społecznościowych.

A to jest czasopismo ISIS,

drukowane w języku angielskim
i wydawane w celach rekrutacyjnych.

Grupy zbrojne poszukują też 
różnych źródeł dochodów.

Żadna grabież nie wchodzi w grę,
tylko przynoszące zyski biznesy,

na przykład firmy budowlane.

Obecnie te działania są kluczowe.

Pozwalają tym grupom 
na umocnienie ich władzy,

zwiększenie funduszy,

lepsze rekrutacje 
i rozwijanie swojej marki.

Zajmują się też innymi sprawami,

budują silniejsze więzi ze społeczeństwem

poprzez inwestowanie w usługi publiczne.

Budują szkoły, zarządzają szpitalami,

umożliwiają szkolenia zawodowe,
uruchamiają programy mikrokredytowe.

Hezbollah zapewnia nawet więcej.

Grupy te dążą też do tego,
by przekonać do siebie ludzi,

zapewniając to, czego nie zapewnia rząd,

bezpieczeństwo i ochronę.

Początkowe sukcesy talibów 
w rozdartym wojną Afganistanie,

czy nawet początki popularności ISIS

mogą okazać się zrozumiałe,
kiedy spojrzeć na wysiłki tych grup

w celu zapewnienia ochrony.

Niestety w takich przypadkach

cena zapewnienia bezpieczeństwa
jest nieprawdopodonie wysoka

dla społeczeństwa.

Ale zapewnianie usług publicznych

zapełnia lukę pozostawioną przez rząd

oraz umożliwia tym grupom rośnięcie w siłę

i umacnianie władzy.

Na przykład zwycięstwo wyborcze
palestyńskiego Hamasu w 2006 roku

trudno zrozumieć nie biorąc pod uwagę 
jego pracy socjalnej.

Sytuacja jest naprawdę skomplikowana,

mimo to na Zachodzie,
patrząc na grupy zbrojne,

widzimy tylko tę pełną przemocy stronę.

To nie wystarczy, 
by poznać potęgę tych grup,

strategię czy długoterminową wizję.

Te grupy to hybrydy.

Rozwijają się, ponieważ zapełniają lukę
pozostawioną przez rząd

i wyłaniają się jako 
grupy zbrojne i polityczne zarazem,

które zaangażowane są w brutalne walki 
i zapewniają zarządzanie.

Im bardziej te organizacje 
są złożone i wyrafinowane,

tym mniej myślimy o nich,
jako o przeciwieństwie państwa.

Jak nazwać taką grupę jak Hezbollah?

Zarządzają określonym terenem, 
udostępniają usługi publiczne,

zbierają śmieci, tworzą kanalizację.

Czy to państwo? Czy to grupa rebeliancka?

A może to coś innego, 
coś odmiennego i nowego?

A co z ISIS?

Obraz jest zamazany.

Żyjemy w świecie państw, podmiotów 
niepaństwowych i grup na ich pograniczu,

im więcej słabych państw, 
jak te na Środkowym Wschodzie,

tym więcej podmiotów niepaństwowych
zajmuje ich miejsce i wypełnia lukę.

To ma znaczenie dla rządów, 
ponieważ aby stawić czoło tym grupom

będą musiały więcej zainwestować
w niemilitarne działania.

Zapełnienie tej luki

powinno być głównym celem
zrównoważonego podejścia.

To ma znaczenie dla
zapewniania i budowania pokoju.

Jeżeli lepiej zrozumiemy grupy zbrojne,

to będziemy wiedzieli, co im zaoferować,

by przekonać je
do odstąpienia od przemocy.

W tej nowej walce między 
rządami a niepaństwowymi grupami

militarna potęga może zapewnić 
zwycięstwo kilku bitew,

ale nie zapewni pokoju ani stabilności.

Aby osiągnąć te cele

potrzeba długoterminowego planu
zapełnienia luk w systemie bezpieczeństwa

i luk w zarządzaniu,

które pomogły tym grupom powstać.

Dziękuję za uwagę.

(Oklaski)