Την τελευταία δεκαετία,

μελετώ μη-κρατικές ένοπλες ομάδες:

ένοπλες οργανώσεις, όπως τρομοκράτες,
αντάρτες ή παραστρατιωτικές ομάδες.

Καταγράφω τι κάνουν αυτές οι ομάδες,
όταν δεν πυροβολούν.

Ο στόχος μου είναι να καταλάβω καλύτερα
αυτούς τους βίαιους δράστες

και να μελετήσω τρόπους ενθάρρυνσης
για μετάβαση από μια βίαιη συμπεριφορά

σε μια μη-βίαιη αντιμετώπιση.

Δουλεύω στο πεδίο μάχης, στον κόσμο
της πολιτικής και στη βιβλιοθήκη.

Η κατανόηση τέτοιων ομάδων είναι το κλειδί
για τον τερματισμό των συγκρούσεων,

επειδή ο πόλεμος έχει αλλάξει.

Κάποτε ήταν μια σύγκρουση μεταξύ κρατών.

Όχι πια.

Τώρα είναι μια σύγκρουση μεταξύ κρατών
και μη-κρατικών δραστών.

Παράδειγμα, από τις 216 συνθήκες ειρήνης

που υπογράφηκαν από το 1975 ως το 2011,

οι 196 είναι μεταξύ ενός κράτους
και ενός μη-κρατικού δράστη.

Άρα πρέπει να καταλάβουμε αυτές τις ομάδες
και να τις ενσωματώσουμε

ή να τις νικήσουμε με κάθε ειρηνευτική
διαδικασία που θα έχει επιτυχία.

Πώς το κάνουμε αυτό;

Πρέπει να μάθουμε πώς λειτουργούν
αυτές οι οργανώσεις.

Ξέρουμε πολλά για το πώς πολεμούν,
γιατί πολεμούν,

αλλά κανείς δεν ασχολείται με το τι κάνουν
όταν δεν πολεμούν.

Όμως, οι ένοπλοι αγώνες και
η μη-ένοπλη πολιτική συνδέονται.

Είναι όλα κομμάτια της ίδιας οργάνωσης.

Δεν μπορούμε να καταλάβουμε αυτές
τις ομάδες, πόσο μάλλον να τις νικήσουμε,

αν δεν έχουμε όλη την εικόνα.

Οι ένοπλες ομάδες σήμερα
είναι πολύπλοκες οργανώσεις.

Πάρτε την Λιβανέζικη Χεζμπολά,

γνωστή για τις βίαιες συγκρούσεις της
με το Ισραήλ.

Όμως από την ίδρυσή της στις αρχές
της δεκαετίας του '80,

η Χεζμπολά ήταν και ένα πολιτικό κόμμα,

ένα δίκτυο κοινωνικών παροχών,
και ένας στρατιωτικός μηχανισμός.

Η Παλαιστινιακή Χαμάς, παρομοίως,

γνωστή για τις επιθέσεις αυτοκτονίας
κατά του Ισραήλ,

κυβερνά την Λωρίδα της Γάζας από το 2007.

Αυτές οι ομάδες κάνουν περισσότερα
από το να πυροβολούν.

Έχουν πολλά καθήκοντα.

Στήνουν πολύπλοκους
επικοινωνιακούς μηχανισμούς -

ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς,

σελίδες στο διαδίκτυο και
μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Εδώ έχετε ένα περιοδικό του ISIS,

στα Αγγλικά, που εκδόθηκε
για να στρατολογεί.

Ένοπλες ομάδες επίσης επενδύουν
σε πολύπλοκους εράνους -

όχι λεηλασίες, αλλά στο στήσιμο
κερδοφόρων επιχειρήσεων,

για παράδειγμα, κατασκευαστικές.

Αυτές οι δραστηριότητες είναι σημαντικές.

Τους επιτρέπουν να αυξήσουν
την δύναμή τους,

τα κεφάλαιά τους,

να στρατολογήσουν καλύτερα
και να χτίσουν την ονομασία τους.

Οι ένοπλες ομάδες κάνουν και άλλα:

χτίζουν ισχυρότερους δεσμούς
με τον πληθυσμό

επενδύοντας σε κοινωνικές παροχές.

Χτίζουν σχολεία, λειτουργούν νοσοκομεία,

στήνουν προγράμματα επαγγελματικής
κατάρτισης και μικρο-δανεισμού.

Η Χεζμπολά προσφέρει όλες αυτές
τις υπηρεσίες και άλλες ακόμα.

Οι ένοπλες ομάδες προσπαθούν
να κερδίσουν τον πληθυσμό

προσφέροντας κάτι που το κράτος
δεν προσφέρει:

ασφάλεια και προστασία.

Η αρχική άνοδος των Ταλιμπάν
στο εμπόλεμο Αφγανιστάν,

ή ακόμα και η αρχή της ανόδου του ISIS,

γίνεται αντιληπτή αν δούμε τις προσπάθειες
αυτών των ομάδων

να προσφέρουν ασφάλεια.

Δυστυχώς, σε αυτές τις περιπτώσεις,

η παροχή ασφάλειας είχε πολύ υψηλό τίμημα

για τον πληθυσμό.

Όμως γενικότερα, παρέχοντας
κοινωνικές υπηρεσίες γεμίζουν ένα κενό,

ένα κενό διακυβέρνησης που αφήνει
η κυβέρνηση,

και τους επιτρέπει να αυξήσουν
την δύναμή τους

και την ισχύ τους.

Παράδειγμα, η εκλογική νίκη του 2006
της Παλαιστινιακής Χαμάς

δεν γίνεται αντιληπτή χωρίς να δούμε
την κοινωνική δουλειά της ομάδας.

Είναι μια αληθινά πολύπλοκη εικόνα,

όμως στην Δύση, όταν κοιτάμε
αυτές τις ένοπλες ομάδες

σκεφτόμαστε μόνο την βίαια πλευρά τους.

Δεν είναι αυτό αρκετό για να καταλάβουμε
τη δύναμη τους,

την στρατηγική και 
τους μακροπρόθεσμους στόχους τους.

Πρόκειται για ομάδες υβριδικές.

Εμφανίζονται γεμίζοντας το κενό
που αφήνουν οι κυβερνήσεις,

και καταλήγουν να είναι τόσο στρατιωτικές
όσο και πολιτικές,

εμπλέκονται σε βίαιες συγκρούσεις
και παρέχουν διακυβέρνηση.

Όσο αυτοί οι οργανισμοί γίνονται
πολυπλοκότεροι και πιο εξελιγμένοι,

τόσο λιγότερο τους σκεφτόμαστε
ως αντίθετους με ένα κράτος.

Πώς αποκαλείτε μια ομάδα
σαν την Χεζμπολά;

Κυβερνούν μια περιοχή,
παρέχουν όλες τις υπηρεσίες,

μαζεύουν σκουπίδια,
δουλεύουν τα συστήματα αποχέτευσης.

Είναι αυτό ένα κράτος;
Είναι μια ομάδα ανταρτών;

Ή μήπως κάτι άλλο,
κάτι καινούργιο και διαφορετικό;

Και η ISIS;

Οι γραμμές είναι θολές.

Ζούμε σε ένα κόσμο κρατών,
μη-κρατών και των αναμεταξύ,

και όσο τα κράτη αποδυναμώνονται
όπως στην Μέση Ανατολή σήμερα,

τόσο οι μη-κρατικοί παίκτες
έρχονται να γεμίσουν το κενό.

Έχει σημασία για τις κυβερνήσεις γιατί,
για να αντιμετωπίσουν τις ομάδες

πρέπει να επενδύσουν περισσότερο
σε μη-στρατιωτικά εργαλεία.

Η λύση του κενού διακυβέρνησης

πρέπει να είναι στο κέντρο
κάθε βιώσιμης προσέγγισης.

Έχει επίσης σημασία για οποιαδήποτε
ειρηνευτική διαδικασία.

Αν καταλάβουμε καλύτερα τις ένοπλες ομάδες

θα μάθουμε καλύτερα τι να προσφέρουμε

για να ενθαρρύνουμε την μετάβαση
από τη βία στην μη-βία.

Άρα σε αυτή την αντιπαράθεση
μεταξύ κρατών και μη-κρατών,

η στρατιωτική ισχύ ίσως κερδίσει
κάποιες μάχες,

αλλά δεν θα μας δώσει ούτε ειρήνη,
ούτε σταθερότητα.

Για να πετύχουμε αυτούς τους στόχους,

αυτό που χρειαζόμαστε είναι μακροπρόθεσμες
επενδύσεις σε αυτό το κενό ασφαλείας,

στο κενό διακυβέρνησης

που ήταν αυτό που επέτρεψε
σε αυτές τις ομάδες να ανθίσουν.

Ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)