(Gong)
(Gong)
Wat is het moeilijkste
dat u oefent?
Dat is om je niet overweldigd
te laten worden door wanhoop.
Dat is het moeilijkste.
Want als je door wanhoop
overweldigd wordt,
is dat het ergste dat je kan gebeuren.
Ik weet nog dat het oorlog was.
We zagen het licht niet...
...aan het eind van de tunnel.
Het leek alsof de oorlog
voor altijd door zou gaan.
Jonge mensen kwamen naar me toe
en vroegen:
'Lieve Thay,
denkt u dat de oorlog gauw voorbij is?'
Het was moeilijk een antwoord te geven.
Want je hebt het licht aan het eind
van de tunnel nog niet gezien.
Maar als je zegt: 'Ik weet het niet',
dan geef je water
aan het zaadje van wanhoop in hen.
Dus Thay moest een paar keer
in- en uitademen
en wat hij toen zei was:
'Lieve vrienden,
Boeddha zei dat alles vergankelijk is.
De oorlog zou ook
vergankelijk moeten zijn.
Op een dag zou het voorbij moeten zijn.
Laten we doorgaan voor vrede te werken.'
Tijdens de oorlog,
organiseerden wij, de jonge nonnen,
monniken en lekenbeoefenaars,
de School van Jongeren
voor Sociale Dienstverlening,
zoiets als het Peace Corps
dat door John F. Kennedy werd opgericht.
We gingen naar het oorlogsgebied
en hielpen de gewonde mensen.
We hielpen vluchtelingencentra
op te zetten,
we gaven ze een kans
terug te gaan naar een gewoon leven.
We herbouwden de dorpen
die gebombardeerd waren.
Er was een dorp dat Tra Loc heette,
niet ver weg
van de gedemilitariseerde zone
tussen het Noorden en het Zuiden.
Het dorp Tra Loc werd gebombardeerd
en helemaal verwoest.
Onze jonge sociaal werkers,
waaronder monniken en nonnen
en leekbeoefenaars,
hielpen het dorp te herbouwen.
Maar het werd opnieuw gebombardeerd
en opnieuw verwoest.
Onze sociaal werkers telegrafeerden ons
en vroegen of ze het moesten herbouwen.
We zeiden: 'Herbouw het'.
En we herbouwden het.
En het werd opnieuw gebombardeerd.
Vier keer.
Als we zouden opgeven,
zou dat een gevoel van wanhoop creëren.
Daarom bleven we het
herbouwen en herbouwen.
Dus het moeilijkste is
om niet de hoop te verliezen,
om niet op te geven of te wanhopen.
Dat is het moeilijkste.
We hebben zo twee oorlogen doorgemaakt.
We zagen de Franse soldaten komen,
moorden en vermoord worden.
We zagen jonge Amerikanen komen
en moorden en vermoord worden.
Weet je dat er 50.000 jonge Amerikanen
zijn vermoord in Vietnam?
Honderdduizenden raakten gewond
en velen moesten verzorgd worden
door psychotherapeuten enzovoorts.
In een situatie van extreem lijden
zoals daar,
als je dan geen beoefening hebt
kun je het niet overleven.
Wij beoefenen op zo'n manier
dat we onze hoop
en ons mededogen kunnen behouden.
Als journalisten ons
er vragen over stelden,
over hoe het voor ons voelde
dat jonge Amerikanen kwamen
en moordden en stierven in Vietnam,
zeiden we: 'Zij zijn slachtoffers,
we haten ze niet.
Ze zijn slachtoffers van een politiek
die niet erg intelligent is.
Een politiek die op angst is gebaseerd.
Angst dat heel Zuid-Oost Azië
door de communisten ingenomen werd.
Zij zijn slachtoffers.
Ze moeten hier komen
om te doden en te sterven.'
Je begrijpt het,
dus ben je niet boos op hen.
In 1966 werd Thay uitgenodigd
om naar Amerika te komen.
Hij had de kans om met de Amerikaanse
mensen over de oorlog te praten.
Er was een heel boze, jonge Amerikaan
die opstond en tegen Thay zei:
'Jij hoort hier niet.
Je zou terug moeten gaan
om tegen het Amerikaanse imperialisme
in Vietnam te vechten.
Je moet de Amerikaanse
soldaten daar doden.'
Thay's antwoord was:
'Ik dacht dat de wortel
van de oorlog hier was.
Die is niet in Vietnam.
De jonge Amerikanen die naar Vietnam komen
dat zijn maar slachtoffers.
Dus moest ik hiernaartoe komen
en de Amerikanen vertellen
dat deze oorlog Vietnam
helemaal niet helpt.'
Zonder dit soort begrip en mededogen
raak je jezelf kwijt in woede en haat.
En dan kun je dit soort dingen niet zeggen
en de Amerikanen helpen te begrijpen
en hun politiek te veranderen.
Er was een vredesbeweging in Amerika
tegen de oorlog in Vietnam.
Toen mensen vrede eisten
en het niet kregen,
werden ze erg boos.
Dus er was een hoop woede
in de vredesbeweging.
Toen Thay in Amerika rondreisde
en met deze groepen praatte,
zei Thay: 'Als je een hoop woede
in jezelf hebt,
kun je geen vrede aanraken.
Je moet vrede zijn
voordat je vrede kunt doen.
Begrip is heel erg belangrijk.
Je moet weten
hoe je een liefdesbrief schrijft
aan je president, aan je parlement,
en zeg ze dat de je de oorlog niet steunt.
Als je een sterke, boze brief schrijft,
gaan ze hem niet lezen.'
Thay kon zo spreken
en een beetje helpen
om de oorlog te beëindigen.
Het begrijpen van lijden
helpt mededogen in je
geboren te laten worden.
Je zult vrij zijn van wanhoop en woede,
en je kunt de zaak van de vrede helpen.
(Gong)
VERBIND, LAAT JE INSPIREREN EN VOEDEN
(Gong)