Acabamos de encontrarnos no bus,
gustaríanos moito coñecernos,
pero eu teño que baixarme
na próxima parada,
así que vanme dicir tres cousas
sobre vostedes
que os definan como persoas,
tres cousas sobre vostedes
que me axuden a entender quen son,
tres cousas que sexan
algo esencial para vostedes.
E pregúntome
destas tres cousas,
algunha delas
é sobrevivir a algún tipo de trauma?
sobrevivir a un cancro,
sobrevivir a unha violación,
sobrevivir a un Holocausto,
sobrevivir a un incesto.
Algunha vez repararon
en como tendemos a identificarnos
polas nosas feridas?
E onde vin que esta identidade
de sobrevivente
ten máis consecuencias
é entre os enfermos de cancro.
Levo moito tempo en contacto
con esta comunidade,
porque fun capelá en unidades
de paliativos e hospitais
durante case 30 anos.
En 2005 estaba traballando
nun gran centro oncolóxico
cando recibín a noticia de que
a miña nai tiña cancro de mama.
E entón, cinco días despois,
recibín a noticia de que
eu tiña cancro de mama.
A miña nai e máis eu
podemos ser competitivas...
(Risas)
pero eu non intentaba
competir con ela neste caso.
E de feito, pensei:
ben, se tes que ter cancro,
é moi práctico estar traballando
nun lugar onde o curan.
Pero isto é o que oín
a moita xente indignada:
"Que?
Ti es a capelá.
Deberías ser inmune."
Como se debese recibir
un aviso en lugar dunha multa,
por traballar na policía.
Así que recibín tratamento no
centro no que traballaba,
o cal foi moi práctico,
e fixen quimioterapia
e unha mastectomía, e puxéronme
un implante de solución salina,
e antes de continuar,
déixenme dicilo
esta é a falsa. (Risas)
Descubrín que preciso sacar iso de enriba,
antes de ver a alguén dicindo:
"Oi, seguro que é esa."
E entón moveríame ou
faría un xesto e dirían,
"Non, é a outra."
Así que agora xa o saben.
Aprendín moito sendo paciente,
e unha cousa sorprendente foi
que só unha pequena parte
da experiencia do cancro
ten que ver coa medicina.
A maior parte vai sobre sentimentos e fe
e sobre perder e atopar a túa identidade
e descubrir a forza
e a flexibilidade que
nin sabías que tiñas.
Ten que ver con darse conta
de que o máis importante na vida
non son as cousas, senón as relacións,
e ten que ver con rir na cara da incerteza
e aprender que a forma
de liberarse de case todo
é dicir, "teño cancro."
A outra cousa que aprendín foi que
non preciso asumir
"sobrevivente de cancro"
como a miña identidade.
pero por Deus que hai forzas poderosas
que me levan a facer exactamente iso.
Non me interpreten mal, por favor.
As organizacións contra o cancro
e as campañas para a detección precoz
e a concienciación e a investigación
normalizaron o cancro,
e iso é estupendo.
Agora podemos falar do cancro
sen necesidade de baixar a voz.
Podemos falar do cancro e
podemos apoiarnos mutuamente.
Pero ás veces, parece
que a xente esaxera un pouco
e comeza a dicirnos como nos imos sentir.
Unha semana despois da miña cirurxía,
tivemos un convidado na casa.
Ese foi probablemente
o noso primeiro erro.
E teñan presente que
neste punto da miña vida
eu fora capelá durante máis de 20 anos,
e temas como morrer e a morte
e o significado da vida,
eran cousas das que falaba desde sempre.
Aquela noite na cea,
o noso convidado estirou os brazos
por detrás da cabeza,
e dixo: "Sabes, Deb,
agora vas aprender realmente
o que é importante.
Si, vas facer grandes cambios
na túa vida,
e vas comezar a pensar na túa morte.
Si, este cancro é
a túa chamada de atención."
Estas son palabras valiosas
cando proveñen de alguén que fala
da súa propia experiencia,
pero cando alguén che está dicindo
como te vas sentir,
é unha estupidez.
A única razón pola que non o matei
coas miñas propias mans
foi que non podía levantar
o brazo dereito.
Pero díxenlle unha palabra fea,
e unha palabra normal, que...
(Risas)
levou ao meu marido a dicir:
"Está medicada."
(Risas)
E despois do tratamento,
era como que todos me dicían
o que ía significar esta experiencia,
"Isto significa que vas á andaina."
"Iso significa que vés á comida."
"Iso significa que vas poñer o lazo rosa
e a camiseta rosa
e a fita do pelo e os pendentes
e a pulseira e as bragas."
Bragas. Non, en serio, búsqueno en Google.
(Risas)
Como axuda iso a concienciar?
Só o meu marido me debería ver as bragas.
(Risas)
El xa está bastante concienciado
sobre o cancro.
Foi nese punto cando pensei: "Meu Deus,
isto estase apoderando da miña vida."
E aí foi cando me dixen a min mesma:
"Supera a túa experiencia.
Non deixes que ela te supere a ti."
Todos sabemos que
a forma de lidar cun trauma, cunha perda,
con calquera experiencia
que che cambia a vida
é encontrarlle sentido.
Pero aí está a cuestión:
Ninguén nos pode dicir
o que significa a nosa experiencia.
Temos que decidilo nós.
E non ten que ser un significado
enorme e extravertido.
Non todos temos que crear unha fundación
ou unha organización ou escribir un libro
ou facer un documental.
O significado pode ser discreto
e introvertido.
Pode que tomemos unha pequena decisión
sobre as nosas vidas
que provoque un cambio grande.
Hai moitos anos, tiven un paciente,
un mozo estupendo,
o persoal adorábao,
e por iso nos sorprendeu tanto descubrir
de que non tiña amigos.
Vivía só,
viña á quimioterapia só,
recibía o seu tratamento,
e volvía a casa só.
Eu ata lle preguntei:
"Porque nunca traes un amigo contigo?"
E el dixo: “Eu non teño amigos.”
Pero tiña moitos amigos
na sala de tratamento.
Todos o queriamos,
a xente entraba e saía
continuamente do seu cuarto.
Na última quimio
cantámoslle unha canción,
puxémoslle unha coroa na cabeza
e fixemos pompas de xabón.
E eu pregunteille:
“Entón, que vas facer agora?”
E contestou:
“Facer amigos.”
E así o fixo.
Comezou a facer voluntariado
e fixo amigos alí,
e empezou a frecuentar unha igrexa
e fixo amigos alí.
No Nadal o meu home e eu fomos
a unha festa no seu apartamento,
e o lugar estaba cheo de amigos seus.
Supera a túa experiencia.
Non deixes que ela te supere a ti.
El decidiu que o significado
da súa experiencia
era coñecer a alegría da amizade,
e aprender a facer amigos.
E vostedes?
Como lle van encontrar significado
á súa espantosa experiencia?
Pode ser unha experiencia recente,
ou algo co que levan cargando
moito tempo.
Nunca é demasiado tarde
para cambiar o que significa,
porque o significado é algo dinámico.
O significado de hoxe
pode que non sexa o mesmo
de aquí a un ano, ou a dez.
Nunca e é demasiado tarde
para chegar a ser algo máis
ca un simple sobrevivente.
Perciben o estática que soa esta palabra?
Sobrevivente.
Sen movemento, sen crecemento.
Superen a súa experiencia.
Non deixen que ela os supere,
porque senón,
creo que acabarán atrapados,
non van crecer, non van evolucionar.
Pero ás veces non son as presións externas
as que nos fan asumir
esa identidade de sobrevivente.
Ás veces só queremos os beneficios.
Ás veces hai unha recompensa.
Pero entón atascámonos.
Unha das primeiras cousas que aprendín
cando fun capelá foron os tres C
do traballo de capelá:
Consolar, clarificar e,
se é preciso, confrontar
ou desafiar.
A todos nos encanta consolar
e clarificar.
Confrontar non tanto.
Outra cousa que me encantaba
de ser capelá era
ver os pacientes un ou varios anos
despois do tratamento, porque
era xenial ver como cambiaran
e como evolucionaran as súas vidas
e que lles acontecera.
Un día emocioneime
cando me chamou ao vestíbulo da clínica
unha paciente que atendera o ano anterior.
Estaba alí con dúas fillas adultas
que eu tamén coñecía, para o exame
de seguimento do ano despois
Así que baixei ao vestíbulo,
e elas estaban eufóricas
porque recibiran os resultados das probas
e indicaban Sen Evidencia de Enfermidade.
Como eu dicía, Non Completamente Morta.
Así que estaban eufóricas,
sentamos a charlar,
e foi moi raro, porque
en 2 minutos empezoume
a contar de novo a historia
da súa diagnose, da cirurxía e da quimio,
aínda que, ao ser a capelá,
eu a visitaba todas as semanas,
e coñecía a historia.
E usaba palabras como sufrimento,
agonía, loita.
E rematou a historia con:
“Sentinme crucificada.”
E nese momento, as dúas fillas
levantáronse e dixeron:
“Imos por un café.”
E marcharon.
Díganme tres cousas sobre vostedes
antes da próxima parada.
A xente estaba baixando do bus
antes de que ela chegase
ao número dous ou ao tres.
Entón deille un pano da man,
e unha aperta,
e despois, como ela
me importaba de verdade,
díxenlle:
“Baixa da túa cruz.”
E ela dixo: “Que?”
E eu repetín: “Baixa da túa cruz.”
Tiña ao seu favor
que podía falar das razóns
para adoptar esta identidade
e agarrarse a ela.
Prestábanlle moita atención.
Os demais coidaban dela, para variar.
Pero agora,
estaba a ter o efecto contrario.
Estaba afastando a xente.
A xente marchaba por un café.
Sentíase crucificada pola experiencia,
pero non quería deixar morrer
o seu eu crucificado.
Se cadra están pensando
que fun un pouco dura con ela,
así que debo dicirlles
que estaba falando por experiencia propia.
Moitos anos antes,
botáranme dun traballo que adoraba,
e non paraba de falar da miña inocencia
e da inxustiza, a traizón, a decepción,
ata que ao final, como con esta muller,
a xente escapaba de min,
ata que me dei conta
de que non estaba procesando
os meus sentimentos,
estaba alimentándoos.
Non quería deixar morrer
o meu eu crucificado.
Pero todos sabemos que
nunha historia de resurrección,
hai que morrer primeiro.
Na historia cristiá,
Xesús pasou un día enteiro no cadaleito
antes de resucitar.
Eu creo que para nós,
estar no cadaleito
significa facer un fondo traballo interior
sobre as nosas feridas
e permitirnos a nós mesmos curar.
Temos que deixar
que o eu crucificado morra
para que un novo eu, un eu verdadeiro,
poida nacer.
Temos que deixar marchar
esa historia vella
para que unha nova historia,
máis verdadeira,
poida ser contada.
Superen a súa experiencia.
Non deixen que ela os supere.
E se non existisen sobreviventes?
É dicir, e se a xente decidise
reivindicar o seu trauma como experiencia
en vez de asumilo como identidade?
Quizais acabaría o de estar
atrapado nas nosas feridas
e sería o comezo dunha sorprendente
autoexploración, descubrimento
e crecemento.
Quizais comezariamos
a definirnos a nós mesmos
polo que chegamos a ser
e en que nos estamos convertendo.
Ao mellor supervivente non era
unha das tres cousas que me dirían.
Non importa.
Só quero que saiban
que estou moi contenta
de que esteamos xuntos neste bus,
e esta é a miña parada.
(Aplausos)