Als je leven een boek was
en jij was de auteur,
welke kant zou je het verhaal
dan willen laten opgaan?
Dat is de vraag die mijn leven
voorgoed heeft veranderd.
Ik ben opgegroeid
in de hete woestijn van Las Vegas.
Het enige wat ik wilde, was vrij zijn.
Ik dagdroomde over
de verre reizen die ik zou maken,
dat ik op een plek woonde
waar het sneeuwde.
Ik verbeeldde me alle verhalen
die ik zou gaan vertellen.
Toen ik 19 was,
de dag nadat ik mijn middelbare
schooldiploma had behaald,
verhuisde ik naar een plaats
waar het sneeuwde
en werd ik massagetherapeut.
Bij dat werk had ik alleen
m'n handen nodig
en mijn massagetafel,
en kon ik overal naartoe gaan.
Voor het eerst in mijn leven
voelde ik me vrij en onafhankelijk
en had ik totale controle over mijn leven.
Tot m'n leven een omweg maakte.
Op een dag ging ik vroeg weg van m'n werk
omdat ik dacht dat ik griep had.
Minder dan 24 uur later
lag ik in het ziekenhuis
aan de beademing,
en had ik minder dan twee procent kans
om te overleven.
Pas dagen later,
-- ik lag in een coma --
stelden de artsen de diagnose:
bacteriële hersenvliesontsteking,
een bloedinfectie die met een vaccin
voorkomen kan worden.
Over een periode van
twee en een halve maand
verloor ik mijn milt, mijn nieren,
het gehoor in mijn linkeroor
en mijn twee benen onder de knie.
Toen mijn ouders me
het ziekenhuis uitreden
had ik het gevoel dat de stukjes
aan elkaar waren genaaid,
net als bij een lappenpop.
Ik dacht dat het ergste voorbij was,
tot ik weken later mijn nieuwe benen
voor het eerst zag.
Mijn kuiten waren dikke blokken metaal,
mijn enkels aan elkaar geklonken buizen
en ik had gele rubberen voeten.
Van de tenen naar de enkel
liep een rubberen draad,
bedoeld om een ader na te bootsen.
Ik wist niet wat ik kon verwachten,
maar dit had ik niet verwacht.
Met mijn moeder naast me
-- en de tranen liepen over onze wangen --
gespte ik mijn dikke benen aan
en stond ik op.
Ze deden zo'n pijn en zaten zo strak
dat ik maar aan één ding kon denken:
hoe ga ik ooit die wereldreis maken
met deze dingen aan?
Hoe zou ik het leven vol avontuur
en verhalen gaan leiden
zoals ik me dat altijd had voorgesteld?
Hoe ging ik ooit weer snowboarden?
Die dag ging ik naar huis
en kroop ik in mijn bed.
Zo zag mijn leven eruit
in de maanden die volgden:
Ik lag half bewusteloos in bed
en vluchtte voor de realiteit
en mijn benen stonden naast mijn bed.
Ik was lichamelijk en emotioneel
helemaal kapot.
Maar ik wist dat,
als ik vooruit wilde komen,
ik afscheid moest nemen
van de oude Amy
en moest leren de nieuwe Amy
in mijn armen te sluiten.
Op dat moment besefte ik
dat ik niet meer 1 meter 67
hoefde te zijn.
Ik kon zo lang zijn als ik zelf wilde!
(Gelach) (Applaus)
Of zo klein als ik wilde, afhankelijk
met wie ik een date had.
(Gelach)
En als ik weer ging snowboarden,
zou ik geen koude voeten meer krijgen.
(Gelach)
Het beste van alles vond ik
dat ik mijn voeten kon aanpassen
aan de schoenmaten
die in de winkel te koop waren.
(Gelach)
En dat deed ik!
Dus er zaten voordelen aan.
Op dat moment stelde ik mezelf de vraag
die mijn leven zou bepalen:
als mijn leven een boek was,
en ik was zelf de auteur,
welke kant zou ik het verhaal
dan willen laten opgaan?
Toen begon ik te dagdromen
alsof ik weer een klein meisje was.
Ik verbeeldde me
dat ik gracieus kon lopen,
dat ik mijn eigen reis gebruikte
om anderen te helpen,
en dat ik weer kon snowboarden.
Niet dat ik mezelf
van een besneeuwde berg
omlaag zag racen,
nee, ik kon het echt voelen.
Ik voelde de wind in mijn gezicht
en het op hol slaan van mijn hart.
Het was alsof het op dat moment
echt gebeurde.
Dat was het begin van
een nieuw hoofdstuk in mijn leven.
Vier maanden later stond ik weer
op mijn snowboard.
Maar het verliep niet helemaal
zoals ik had verwacht.
Ik kon mijn knieën en enkels niet buigen.
Op een gegeven moment bezorgde ik
de skiërs een rolberoerte.
Ik viel en mijn benen,
die nog vastzaten aan mijn snowboard,
(Gelach)
gingen er als een speer vandoor,
de berg af.
Zelf bleef ik boven op de berg achter.
Ik was me rotgeschrokken,
net als alle anderen
en begon de moed te verliezen.
Maar ik wist dat, als ik het juiste
paar voeten kon vinden,
ik het weer zou kunnen proberen.
Toen leerde ik dat de grenzen
en de hindernissen
die we tegenkomen,
maar twee dingen kunnen doen.
Ten eerste: ze weerhouden ons
om verder te gaan.
Of ten tweede: ze dwingen ons
om creatief te worden.
Na een jaar zoeken was ik er nog niet uit
wat voor benen ik zou gebruiken.
Ik kon geen informatie vinden
die me kon helpen.
Dus besloot ik om zelf
een paar voeten te maken.
Samen met mijn prothesemaker
nam ik willekeurige onderdelen
en maakte ik een paar voeten
waarmee ik kon snowboarden.
Zoals jullie kunnen zien,
zijn ze gemaakt van roestige bouten,
rubber, hout en roze plakband.
En ik kan mijn teennagels
in een andere kleur lakken.
Dankzij deze benen
en het beste cadeau ooit dat ik voor mijn
21ste verjaardag had kunnen krijgen,
-- een nieuwe nier van mijn vader --
kon ik mijn dromen waarmaken.
Ik begon met snowboarden.
Toen ging ik weer aan het werk
en heb ik mijn studie opgepakt.
In 2005 heb ik een
non-profitorganisatie opgericht,
zodat jongeren met
een lichamelijke handicap
een actiesport konden gaan beoefenen.
Daarna kreeg ik de kans
om naar Zuid-Afrika te gaan,
waar ik duizenden kinderen
aan schoenen hielp,
zodat ze naar school konden gaan.
En afgelopen februari
won ik bij de wereldbekerwedstrijden
twee gouden medailles achter elkaar.
(Applaus)
Daardoor werd ik de hoogst
geklasseerde vrouwelijke snowboarder
met een beperking ter wereld.
Toen ik elf jaar geleden
mijn benen verloor,
had ik geen idee wat me te wachten stond.
Als je me nu vraagt of ik mijn situatie
zou willen veranderen,
dan zou ik 'nee' zeggen.
Mijn benen hebben mij
niet gehandicapt gemaakt.
Dankzij mijn benen kan ik juist
van alles doen.
Ze dwingen me om
op mijn verbeelding te vertrouwen
en in de mogelijkheden te geloven.
Ik geloof dat we onze verbeelding
als instrument kunnen inzetten
om grenzen te doorbreken.
Want in onze geest
zijn we tot alles in staat
en kunnen we zijn wat we willen.
Door te geloven in onze dromen
en de confrontatie aan te gaan
met onze angsten
kunnen we een leven leiden
dat onze beperkingen overschrijdt.
Hoewel het vandaag gaat
over vernieuwing zonder grenzen,
moet ik zeggen dat in mijn leven
vernieuwing alleen mogelijk
is geweest
dankzij mijn grenzen.
Ik heb geleerd dat de grens
de plaats is waar de realiteit eindigt,
maar waar tegelijk de verbeelding
en het verhaal beginnen.
De gedachte die ik jullie vandaag
wil voorleggen,
is dat we onze uitdagingen en beperkingen
niet alleen zien
als iets negatiefs of slechts,
maar ook als zegeningen,
als geschenken die we kunnen inzetten
om onze verbeelding te prikkelen,
die ons verder brengen
dan we ooit voor mogelijk hielden.
Het gaat er niet om
dat we grenzen afbreken,
maar dat we ze gebruiken
als springplank
zodat we de fantastische kansen
kunnen zien
die ze voor ons in petto hebben.
Bedankt.